Seks, drugs en en dubbele dosis drama
-
stephaniepdj
- Puntenslijper
- Berichten: 24
- Lid geworden op: 11 feb 2011 08:40
Geweldig verhaal. Ik lees al heel lang mee alleen vrijwel niet gereageerd maar ik vind het echt een super goed verhaal! En verdient ook echt om in de Spotlight te staan!
-
masterbreel
- Vulpen
- Berichten: 366
- Lid geworden op: 18 sep 2012 22:45
SDDDD ONTWENNINGSVERSCHIJNSELEN! Mn muis is bijna naar de kl*te omdat ik steeds op refresh druk 
Dank jullie allemaal voor de leuke reacties, ook mbt het spotlight verhaal, ik voel me erg vereerd dat er mensen op dit verhaal gestemd hebben 
heb het even druk dus reageer vreselijk traag, maar hopelijk keert de rust nu weer een beetje terug 
Dialoog uit de komende stukjes is tijdelijk, ik had eerst een ander onderwerp en weet nog niet of ik dit er zo in ga laten, dus hoor graag wat jullie ervan vinden
@ Haha lol je was me net voor Masterbreel, sorry, weer een stukje erbij! Wat langer om het goed te maken
___________________________________________________________________________
De rest van de avond verliep rustig. Ik voelde me wat beter, geruster nu alle belangrijke mensen in mijn leven op de hoogte waren van wat er aan de hand was, en daardoor lukte het me wat te ontspannen. Na mijn telefoontje met Roos ging ik even in bad en daarna lukte het me weliswaar wat te leren. Ik maakte een boterham voor mezelf klaar en at die op boven mijn geschiedenisboek. Ik kreeg best veel gedaan voor ik het zat was, toch zo’n drie hoofdstukken, en gezien mijn concentratieproblemen van de laatste tijd, was dat voor mijn doen al heel wat. Toen ik er genoeg van had, keek ik nog even wat televisie voor ik alvast naar bed ging. Gio moest afsluiten, dus hij zou te laat thuis zijn om op te blijven om op hem te wachten.
Ik voelde me een stuk beter dan de afgelopen tijd, toen ik naar bed ging. In bed lag ik nog een tijdje met een gerustgesteld, bijna gelukzalig gevoel om me heen te kijken. De regen kletterde nog steeds tegen de ramen en ik was zo blij dat ik hier was, dat Gio dit voor me deed. Ik voelde me op mijn plek bij hem en het was fijn dat er mensen waren die me onvoorwaardelijk wilden helpen, Gio, Mel en Roos. Hopelijk zou alles vanaf nu alleen maar beter gaan.
Met nog steeds dat fijne gevoel in mijn lichaam viel ik in slaap. Ik sliep vast, tot ik weer wakker werd omdat Gio thuiskwam. Ik dommelde wat terwijl hij douchte en toen hij terugkwam, praatten we nog even wat met elkaar, over hoe zijn dag was geweest en over de telefoontjes die ik had gepleegd. Ik kreeg het idee dat Gio het goed vond dat ik de dokter had weten te bellen en daar voelde ik me nog beter door. We maakten het veel te laat. Het was al half drie geweest toen we eindelijk gingen slapen.
De volgende dag hield dat gevoel aan. Gio en ik gingen samen naar de stad toen hij klaar was met werken en ik met school. Ik had wat kleine dingetjes nodig die ik thuis was vergeten of niet mee had kunnen nemen en daarna zouden we een kerstboom gaan halen om die avond in Gio’s appartement op te zetten.
We begonnen in de stad. Het was koud en gezien het vroege tijdstip was bijna iedereen nog aan het werk, dus het was heerlijk rustig in de winkels. We liepen drogisten in en uit om vrouwendingen te zoeken die Gio niet in huis had en ik niet mee had kunnen nemen omdat ma ze ook gebruikte, zoals make-up remover, crèmetjes en bodymilk. Ik voelde me een beetje schuldig omdat ik geen geld had en Gio alles moest betalen en ik liet Gio zweren dat hij me eraan herinnerde dat ik het terugbetaalde zodra ik mijn pinpas weer had bemachtigd, maar hij zei dat het niet erg was.
We maakten wat tussenstops in kledingwinkels en in een schoenenwinkel waar ik een nieuw paar pantoffels kocht en zetten onze weg door de winkelstraat toen voort. De tijd vloog voorbij en gaandeweg begon het ook wat drukker in de stad te worden. Het was wel een rare gewaarwording om voor het eerst openlijk met Gio als stel buiten te lopen, met andere mensen erbij. Het was of er een knop in de buitenwereld omging als we hand in hand met elkaar liepen. Er keken mensen naar ons, regelmatig. Vooral vrouwen van een jaar of veertig, vijftig, en ik vermoedde dat veel van hen dochters hadden van mijn leeftijd. Ze keken eerst naar onze handen, dan naar mij en dan naar Gio. Vervolgens kregen ze zo’n blik in hun ogen, een beetje verontwaardigd,en in winkelruiten zag ik dat ze dan vaak naar ons omkeken en hun metgezel aanstootten als we voorbij waren. Ik probeerde me er niet te veel van aan te trekken, maar toch was het een beetje vervelend. Ik vond het fijn om zo met hem te lopen, en het feit dat er blijkbaar mensen waren die vonden dat we dat niet mochten doen, stoorde me. Ze wisten niets van ons, ze kenden Gio en mij niet. Gio was het beste dat ik me in mijn leven overkomen was en ik kon het niet verkroppen dat er mensen misschien slechte dingen over hem dachten, alleen omdat hij met mij liep. Ze hadden flauw idee waar ze over oordeelden.
Als Gio het ook merkte, liet hij dat niet direct blijken. Vooralsnog bleef hij er volmaakt rustig onder. Op ons gemak gingen we van winkel naar winkel om wattenschijfjes en shampoo te halen en tussendoor praatten we over luchtjes en geurtjes, pianospelen en muziek. De sfeer tussen ons was goed, ik merkte dat ik het echt fijn vond om bij hem te zijn, ook op deze manier.
Ik merkte bovendien nog iets anders, iets waar ik me een tijdje niet bewust van was geweest. Ik voelde me echt weer aangetrokken tot Gio, ook op seksueel vlak. Of nog steeds, misschien juist. Op een gegeven moment stond ik in een winkel krultangen te bekijken terwijl Gio wat door de paden liep en ik keek even naar hem opzij toen ik merkte dat hij ergens verderop stil was blijven staan. Hij stond bij een rek met films en was bezig de achterkant van één van de dvd’s te lezen. Het viel me op dat veel vrouwen naar hem keken als ze hem passeerden. Gio had het niet door, maar het was me die dag al vaker opgevallen dat hij mensen opviel als hij ze passeerde. En ik kon ze geen ongelijk geven, want toen ik hem daar zo zag staan, met één hand in de zak van zijn broek en de dvd in de andere, kreeg ook ik weer dat warme, kriebelende gevoel in mijn buik. Ik had gisteren ook al gemerkt, toen hij zijn shirt had uitgetrokken in de kamer, maar ik kreeg er echt weer behoefte aan bij hem te zijn, intiem met hem te zijn. De afgelopen tijd was ik alleen maar bang geweest voor alleen al het vooruitzicht aan intimiteit, dus het was een fijn gevoel om me te realiseerden dat ik weer echt naar hem ging verlangen. Misschien zou ik vroeg of tijd toch nog iets van mijn oude zelf kunnen terugkrijgen.
Vrolijk door mijn hernieuwde gevoel en de sfeer tussen ons in, sleepte ik Gio weer mee naar buiten. Buiten de winkel kon ik het niet meer tegenhouden: ik bleef staan, draaide me om, pakte Gio’s gezicht in mijn handen en zoende hem vol op zijn mond, zoals ik hem veel te lang niet gezoend had. Ik moest lachen toen ik het gedaan had en aangestoken door mijn vrolijkheid, moest Gio ook lachen. Veel vlotter dan voorheen liepen we daarna hand in hand weer verder en niet veel later zegen we neer in een restaurantje. We kozen een rustige, wat afgezonderde plek uit, zodat we ongestoord konden praten en lachen. We waren vrolijk en daar waren onze gespreksonderwerpen ook naar. In tegenstelling tot een paar dagen terug ging het niet over zware onderwerpen als zwangerschappen of mijn ouders, maar over normale, luchtige dingen, vol gekke anekdotes en herinneringen aan gebeurtenissen in het restaurant en in onze eigen levens. En ik kon weer over seks praten, voor het eerst in lange tijd, zonder dat ik me er raar bij voelde.
‘Ik ben ooit een tijdje met een ouderejaars gegaan toen ik nog in de derde zat,’ vertelde ik Gio toen we onze broodjes en koffie hadden verorberd en in ons hoekje uit zaten te buiken. ‘Dat was gevaarlijk, toen, bij mij thuis, dus mijn vader mocht dat absoluut niet weten. Op een gegeven moment lag ik echter met hem in bed toen mijn vader ineens midden op de dag thuiskwam. Daar hadden we niet op gerekend, dus het gevolg was totale paniek. Ook bij die jongen, want hij was als de dood voor mijn vader.’ Ik lachte bij de herinnering. ‘We wisten niet wat we moesten doen, dus toen mijn vader naar boven kwam, heb ik hem van mijn bed getrokken en hem in mijn kast verstopt.’
Gio lachte nu ook. ‘En daar kwam je mee weg?’
Ik schudde mijn hoofd. ‘Nee, want ik had zo’n piepende badeend in mijn kast, god weet waarom, en op een gegeven moment ging hij daar op staan. We hoorden een hele zielige ‘piep’ uit de kast, en mijn vader betrapte hem en hij werd woest op die jongen. Hij foeterde hem helemaal uit en die jongen wist niet waar hij het zoeken moest. Hij is met zijn broek op half zeven en zonder shirt naar buiten gerend.’ Hoofdschuddend speelde ik wat met mijn lepeltje. ‘Mijn god, wat had mijn vader een hekel aan hem. Het liefste had hij een straatverbod tegen hem uitgevaardigd. Maar dat had hij waarschijnlijk tegen al mijn vriendjes willen doen. Ik trek foute jongens aan, namelijk. Volgens mijn vader dan.’
Gio leunde wat achterover op zijn stoel. De lach op zijn gezicht maakte hem prachtig.
‘Toch niet alleen maar foute mannen?’ vroeg hij.
Ik grijnsde. ‘Op een enkeling na niet, nee.’ Ik liet mijn armen op de tafel rusten en boog wat naar hem toe. ‘En jij? Heb jij veel foute vriendinnen gehad?’
Gio deed of hij nadacht. Ik zag op zijn gezicht dezelfde warme, rossige vrolijkheid als ik in mijn eigen lichaam voelde.
‘Valt wel mee,’ zei hij. ‘Mijn huidige is wel de ergste, eigenlijk.’
Ik lachte en gooide een suikerzakje naar hem. ‘Flauw, hoor.’
Gio lachte en hij pakte het koekje op. ‘Sorry. Hier, om het goed te maken.’ Hij stak het koekje naar me uit en kon nog net op tijd zijn hand wegtrekken om te voorkomen dat ik in zijn vingers beet. Hij schudde zijn hoofd en maakte een ‘zie je nou wel?’-gebaar.
Ik grijnsde.
‘Sorry, mijn schuld,’ zei ik. ‘Maar, serieus: heb jij nooit van dat soort dingen uitgehaald?’
Gio sloeg zijn armen over elkaar. ‘Zo nu en dan.’
Ik boog nog verder naar hem toe. ‘Echt? Vertel eens?’
Gio lachte en hij wendde zijn blik af, op een manier die haast verlegen en tegelijkertijd ontzettend sexy was. Ik kreeg de glimlach niet meer van mijn gezicht af.
‘Kom op, tell me,’ zei ik. ‘Wat is de raarste plek waar je ooit seks hebt gehad?’
Gio’s wenkbrauwen gingen wat omhoog en hij streek met zijn hand door zijn haar, ook met die lach op zijn gezicht.
‘Oei, daar moet ik even over nadenken,’ zei hij. ‘Ik denk, dat dat…’
Ik beet uitdagend op mijn lip.
‘In de auto?’ suggereerde ik.
Hij schudde zijn hoofd. ‘Nee, niet in de auto. Dat heb ik wel gedaan, trouwens, maar dat was niet de raarste. Raarste is denk ik… op een piano.’
Ik lachte. ‘Een piano?’
Gio lachte om de uitdrukking op mijn gezicht. ‘Ja.’
Ik keek hem geanimeerd aan. ‘Hoe dan? Op dat… kruk-ding ervoor, of…’
Gio schudde zijn hoofd. ‘Nee, op de piano zelf, echt. Op de vleugel.’
Ik schaterde. ‘Hoe heb je dat voor elkaar gekregen?’
Gio trok weer dat half verlegen, half geanimeerde gezicht. ‘Er was inderdaad enige creativiteit voor nodig, ja.’
‘Dat kan ik me voorstellen, ja,’ Ik schudde mijn hoofd even. ‘Was het jouw piano? Die thuis staat?’
Gio schoot in de lach. ‘Nee, erger. Eén in een leeg lokaal op het conservatorium.’
Ik sloeg mijn hand voor mijn mond. ‘Néé! O mijn god, volgens mij heb ik het zelfs nog niet eens op school gedaan. Ja, wel dingen, maar niet all the way.’ Ik zette mijn elleboog op de tafel en mijn kin op mijn hand steunen. ‘En daarna?’
heb het even druk dus reageer vreselijk traag, maar hopelijk keert de rust nu weer een beetje terug Dialoog uit de komende stukjes is tijdelijk, ik had eerst een ander onderwerp en weet nog niet of ik dit er zo in ga laten, dus hoor graag wat jullie ervan vinden
@ Haha lol je was me net voor Masterbreel, sorry, weer een stukje erbij! Wat langer om het goed te maken
___________________________________________________________________________
De rest van de avond verliep rustig. Ik voelde me wat beter, geruster nu alle belangrijke mensen in mijn leven op de hoogte waren van wat er aan de hand was, en daardoor lukte het me wat te ontspannen. Na mijn telefoontje met Roos ging ik even in bad en daarna lukte het me weliswaar wat te leren. Ik maakte een boterham voor mezelf klaar en at die op boven mijn geschiedenisboek. Ik kreeg best veel gedaan voor ik het zat was, toch zo’n drie hoofdstukken, en gezien mijn concentratieproblemen van de laatste tijd, was dat voor mijn doen al heel wat. Toen ik er genoeg van had, keek ik nog even wat televisie voor ik alvast naar bed ging. Gio moest afsluiten, dus hij zou te laat thuis zijn om op te blijven om op hem te wachten.
Ik voelde me een stuk beter dan de afgelopen tijd, toen ik naar bed ging. In bed lag ik nog een tijdje met een gerustgesteld, bijna gelukzalig gevoel om me heen te kijken. De regen kletterde nog steeds tegen de ramen en ik was zo blij dat ik hier was, dat Gio dit voor me deed. Ik voelde me op mijn plek bij hem en het was fijn dat er mensen waren die me onvoorwaardelijk wilden helpen, Gio, Mel en Roos. Hopelijk zou alles vanaf nu alleen maar beter gaan.
Met nog steeds dat fijne gevoel in mijn lichaam viel ik in slaap. Ik sliep vast, tot ik weer wakker werd omdat Gio thuiskwam. Ik dommelde wat terwijl hij douchte en toen hij terugkwam, praatten we nog even wat met elkaar, over hoe zijn dag was geweest en over de telefoontjes die ik had gepleegd. Ik kreeg het idee dat Gio het goed vond dat ik de dokter had weten te bellen en daar voelde ik me nog beter door. We maakten het veel te laat. Het was al half drie geweest toen we eindelijk gingen slapen.
De volgende dag hield dat gevoel aan. Gio en ik gingen samen naar de stad toen hij klaar was met werken en ik met school. Ik had wat kleine dingetjes nodig die ik thuis was vergeten of niet mee had kunnen nemen en daarna zouden we een kerstboom gaan halen om die avond in Gio’s appartement op te zetten.
We begonnen in de stad. Het was koud en gezien het vroege tijdstip was bijna iedereen nog aan het werk, dus het was heerlijk rustig in de winkels. We liepen drogisten in en uit om vrouwendingen te zoeken die Gio niet in huis had en ik niet mee had kunnen nemen omdat ma ze ook gebruikte, zoals make-up remover, crèmetjes en bodymilk. Ik voelde me een beetje schuldig omdat ik geen geld had en Gio alles moest betalen en ik liet Gio zweren dat hij me eraan herinnerde dat ik het terugbetaalde zodra ik mijn pinpas weer had bemachtigd, maar hij zei dat het niet erg was.
We maakten wat tussenstops in kledingwinkels en in een schoenenwinkel waar ik een nieuw paar pantoffels kocht en zetten onze weg door de winkelstraat toen voort. De tijd vloog voorbij en gaandeweg begon het ook wat drukker in de stad te worden. Het was wel een rare gewaarwording om voor het eerst openlijk met Gio als stel buiten te lopen, met andere mensen erbij. Het was of er een knop in de buitenwereld omging als we hand in hand met elkaar liepen. Er keken mensen naar ons, regelmatig. Vooral vrouwen van een jaar of veertig, vijftig, en ik vermoedde dat veel van hen dochters hadden van mijn leeftijd. Ze keken eerst naar onze handen, dan naar mij en dan naar Gio. Vervolgens kregen ze zo’n blik in hun ogen, een beetje verontwaardigd,en in winkelruiten zag ik dat ze dan vaak naar ons omkeken en hun metgezel aanstootten als we voorbij waren. Ik probeerde me er niet te veel van aan te trekken, maar toch was het een beetje vervelend. Ik vond het fijn om zo met hem te lopen, en het feit dat er blijkbaar mensen waren die vonden dat we dat niet mochten doen, stoorde me. Ze wisten niets van ons, ze kenden Gio en mij niet. Gio was het beste dat ik me in mijn leven overkomen was en ik kon het niet verkroppen dat er mensen misschien slechte dingen over hem dachten, alleen omdat hij met mij liep. Ze hadden flauw idee waar ze over oordeelden.
Als Gio het ook merkte, liet hij dat niet direct blijken. Vooralsnog bleef hij er volmaakt rustig onder. Op ons gemak gingen we van winkel naar winkel om wattenschijfjes en shampoo te halen en tussendoor praatten we over luchtjes en geurtjes, pianospelen en muziek. De sfeer tussen ons was goed, ik merkte dat ik het echt fijn vond om bij hem te zijn, ook op deze manier.
Ik merkte bovendien nog iets anders, iets waar ik me een tijdje niet bewust van was geweest. Ik voelde me echt weer aangetrokken tot Gio, ook op seksueel vlak. Of nog steeds, misschien juist. Op een gegeven moment stond ik in een winkel krultangen te bekijken terwijl Gio wat door de paden liep en ik keek even naar hem opzij toen ik merkte dat hij ergens verderop stil was blijven staan. Hij stond bij een rek met films en was bezig de achterkant van één van de dvd’s te lezen. Het viel me op dat veel vrouwen naar hem keken als ze hem passeerden. Gio had het niet door, maar het was me die dag al vaker opgevallen dat hij mensen opviel als hij ze passeerde. En ik kon ze geen ongelijk geven, want toen ik hem daar zo zag staan, met één hand in de zak van zijn broek en de dvd in de andere, kreeg ook ik weer dat warme, kriebelende gevoel in mijn buik. Ik had gisteren ook al gemerkt, toen hij zijn shirt had uitgetrokken in de kamer, maar ik kreeg er echt weer behoefte aan bij hem te zijn, intiem met hem te zijn. De afgelopen tijd was ik alleen maar bang geweest voor alleen al het vooruitzicht aan intimiteit, dus het was een fijn gevoel om me te realiseerden dat ik weer echt naar hem ging verlangen. Misschien zou ik vroeg of tijd toch nog iets van mijn oude zelf kunnen terugkrijgen.
Vrolijk door mijn hernieuwde gevoel en de sfeer tussen ons in, sleepte ik Gio weer mee naar buiten. Buiten de winkel kon ik het niet meer tegenhouden: ik bleef staan, draaide me om, pakte Gio’s gezicht in mijn handen en zoende hem vol op zijn mond, zoals ik hem veel te lang niet gezoend had. Ik moest lachen toen ik het gedaan had en aangestoken door mijn vrolijkheid, moest Gio ook lachen. Veel vlotter dan voorheen liepen we daarna hand in hand weer verder en niet veel later zegen we neer in een restaurantje. We kozen een rustige, wat afgezonderde plek uit, zodat we ongestoord konden praten en lachen. We waren vrolijk en daar waren onze gespreksonderwerpen ook naar. In tegenstelling tot een paar dagen terug ging het niet over zware onderwerpen als zwangerschappen of mijn ouders, maar over normale, luchtige dingen, vol gekke anekdotes en herinneringen aan gebeurtenissen in het restaurant en in onze eigen levens. En ik kon weer over seks praten, voor het eerst in lange tijd, zonder dat ik me er raar bij voelde.
‘Ik ben ooit een tijdje met een ouderejaars gegaan toen ik nog in de derde zat,’ vertelde ik Gio toen we onze broodjes en koffie hadden verorberd en in ons hoekje uit zaten te buiken. ‘Dat was gevaarlijk, toen, bij mij thuis, dus mijn vader mocht dat absoluut niet weten. Op een gegeven moment lag ik echter met hem in bed toen mijn vader ineens midden op de dag thuiskwam. Daar hadden we niet op gerekend, dus het gevolg was totale paniek. Ook bij die jongen, want hij was als de dood voor mijn vader.’ Ik lachte bij de herinnering. ‘We wisten niet wat we moesten doen, dus toen mijn vader naar boven kwam, heb ik hem van mijn bed getrokken en hem in mijn kast verstopt.’
Gio lachte nu ook. ‘En daar kwam je mee weg?’
Ik schudde mijn hoofd. ‘Nee, want ik had zo’n piepende badeend in mijn kast, god weet waarom, en op een gegeven moment ging hij daar op staan. We hoorden een hele zielige ‘piep’ uit de kast, en mijn vader betrapte hem en hij werd woest op die jongen. Hij foeterde hem helemaal uit en die jongen wist niet waar hij het zoeken moest. Hij is met zijn broek op half zeven en zonder shirt naar buiten gerend.’ Hoofdschuddend speelde ik wat met mijn lepeltje. ‘Mijn god, wat had mijn vader een hekel aan hem. Het liefste had hij een straatverbod tegen hem uitgevaardigd. Maar dat had hij waarschijnlijk tegen al mijn vriendjes willen doen. Ik trek foute jongens aan, namelijk. Volgens mijn vader dan.’
Gio leunde wat achterover op zijn stoel. De lach op zijn gezicht maakte hem prachtig.
‘Toch niet alleen maar foute mannen?’ vroeg hij.
Ik grijnsde. ‘Op een enkeling na niet, nee.’ Ik liet mijn armen op de tafel rusten en boog wat naar hem toe. ‘En jij? Heb jij veel foute vriendinnen gehad?’
Gio deed of hij nadacht. Ik zag op zijn gezicht dezelfde warme, rossige vrolijkheid als ik in mijn eigen lichaam voelde.
‘Valt wel mee,’ zei hij. ‘Mijn huidige is wel de ergste, eigenlijk.’
Ik lachte en gooide een suikerzakje naar hem. ‘Flauw, hoor.’
Gio lachte en hij pakte het koekje op. ‘Sorry. Hier, om het goed te maken.’ Hij stak het koekje naar me uit en kon nog net op tijd zijn hand wegtrekken om te voorkomen dat ik in zijn vingers beet. Hij schudde zijn hoofd en maakte een ‘zie je nou wel?’-gebaar.
Ik grijnsde.
‘Sorry, mijn schuld,’ zei ik. ‘Maar, serieus: heb jij nooit van dat soort dingen uitgehaald?’
Gio sloeg zijn armen over elkaar. ‘Zo nu en dan.’
Ik boog nog verder naar hem toe. ‘Echt? Vertel eens?’
Gio lachte en hij wendde zijn blik af, op een manier die haast verlegen en tegelijkertijd ontzettend sexy was. Ik kreeg de glimlach niet meer van mijn gezicht af.
‘Kom op, tell me,’ zei ik. ‘Wat is de raarste plek waar je ooit seks hebt gehad?’
Gio’s wenkbrauwen gingen wat omhoog en hij streek met zijn hand door zijn haar, ook met die lach op zijn gezicht.
‘Oei, daar moet ik even over nadenken,’ zei hij. ‘Ik denk, dat dat…’
Ik beet uitdagend op mijn lip.
‘In de auto?’ suggereerde ik.
Hij schudde zijn hoofd. ‘Nee, niet in de auto. Dat heb ik wel gedaan, trouwens, maar dat was niet de raarste. Raarste is denk ik… op een piano.’
Ik lachte. ‘Een piano?’
Gio lachte om de uitdrukking op mijn gezicht. ‘Ja.’
Ik keek hem geanimeerd aan. ‘Hoe dan? Op dat… kruk-ding ervoor, of…’
Gio schudde zijn hoofd. ‘Nee, op de piano zelf, echt. Op de vleugel.’
Ik schaterde. ‘Hoe heb je dat voor elkaar gekregen?’
Gio trok weer dat half verlegen, half geanimeerde gezicht. ‘Er was inderdaad enige creativiteit voor nodig, ja.’
‘Dat kan ik me voorstellen, ja,’ Ik schudde mijn hoofd even. ‘Was het jouw piano? Die thuis staat?’
Gio schoot in de lach. ‘Nee, erger. Eén in een leeg lokaal op het conservatorium.’
Ik sloeg mijn hand voor mijn mond. ‘Néé! O mijn god, volgens mij heb ik het zelfs nog niet eens op school gedaan. Ja, wel dingen, maar niet all the way.’ Ik zette mijn elleboog op de tafel en mijn kin op mijn hand steunen. ‘En daarna?’
~: Geen loopvogel maar een sloopvogel :~
Haha dank je wel voor je leuke reactie arendaaa, ik zal er eens over na gaan denken hopelijk blijft het een beetje leuk
____________________________________________________________________________
Gio streek even met zijn hand in zijn nek en dacht na. ‘Eh, een boot denk ik. Geen grote, gewoon zo’n klein, privé-roeibootje. Dat was geen succes, want de ruimte was best klein en die boot wiebelde alle kanten op, dus we zijn een paar keer bijna overboord geslagen.’
‘En daarna?’
‘Dat zal het strand wel zijn. Niet zo raar, maar wel risicovol. En koud, ook.’
‘Ernstig?’
‘Ja, ernstig. De kou is het enige wat me er nog scherp van bijstaat. We hebben het niet afgemaakt ook, volgens mij. Ik zat toen met een vriendin in zo’n spa in het buitenland en ik geloof dat we na een tijdje maar teruggegaan zijn naar de kamer. Eenmaal daar waren we nog steeds zodanig koud dat de stemming ver te zoeken was.’
‘Heb jij dat gedaan? Zo’n spa?’
‘Ja, maar één keer maar hoor, op vakantie toen, een dag.’
Ik glimlachte. ‘Dat lijkt me zo lekker. Gewoon een paar dagen weg van alles en helemaal genieten en bijkomen van alles. Alleen al van het idee wordt je relaxed.’ Ik leunde met mijn kin op mijn handen. ‘Vond je het leuk?’
Gio streek door zijn haar. ‘Ja, hoor. Het is meer iets voor vrouwen, denk ik, maar ik kan niet zeggen dat het vervelend was.’
Ik lachte om de manier waarop hij dat zei.
‘Zeg dat we er een keer heengaan,’ zei ik. ‘Zeg dat we dat een keer samen zullen doen, ooit, als ik werk en geld verdien. Ook al is het pas over tig jaar.’
Gio glimlachte.
‘We doen het wel een keer,’ zei hij. ‘Ik beloof het je. Ook al is het over tig jaar.’ Hij keek me aan. ‘En hoe zit het met jou, wat betreft je gekke plekken? Ik heb van jou ook wel eens het één en ander gehoord.’
Ik lachte. ‘Ja, we dwalen een beetje af, geloof ik.’ Ik leunde wat achterover op mijn stoel en rekte me uit.
‘Even denken,’ zei ik. ‘Ik heb ze allemaal gehad, volgens mij. Stranden, bossen, auto’s, kleedkamers, kleedhokjes, zolders, badkamers van andere mensen, noem maar op. Wasmachine’s. Tafels. Alles van toiletten en kelders tot garderobes en alles wat daartussen zit.’
Gio keek op.
‘Die heb ik ook gedaan,’ zei hij, en ik moest lachen door de haast enthousiaste manier waarop hij het zei. ‘Een garderobe. Dat was vreselijk. We werden betrapt, namelijk, en die man die toezicht hield werd woedend op ons. Het was in een club, volgens mij. Hij nam ons helemaal mee naar het kantoor van de eigenaar en die gaf ons een onzettende preek. Het was ontzettend gênant. Ik heb dat meisje daarna ook nooit meer gezien. Het was niet voor herhaling vatbaar.’
Ik lachte en verschoof wat naar voren op mijn stoel. ‘Ik heb er ook ooit zo eentje gehad. Ik was een keer met een jongen mee naar zijn auto gegaan, toen ik uit was. En we waren net bezig, op de achterbank zeg maar, toen er ineens op het raam getikt werd. Toen we omkeken, stond er een agent voor het raam, die tegen ons zei dat we naar buiten moesten komen.’
Gio lachte. ‘Heeft hij jullie bekeurd?’
Ik schudde schaterend mijn hoofd.
‘Nee, want we kwamen de auto niet uit. Alle deuren zaten op slot, dus we bleven gewoon heel stil liggen zonder te bewegen of nog iets te doen in de hoop at hij na verloop van tijd vanzelf weg zou gaan. Hij heeft er nog een paar minuten gestaan, maar het was ijskoud buiten, dus na een tijdje is hij toch maar weggegaan. We hebben nog een halfuur in een deuk gelegen nadat hij weg was.’ Ik streek over mijn gezicht terwijl ik weer op adem kwam. ‘God, wat een actie was dat. Bij nader inzien is denken en dan doen misschien nooit mijn sterkste kant geweest.’ Ik keek op naar Gio toen hij stilbleef. Hij had nog steeds een glimlach om zijn lippen, maar nu was er iets anders aan. Hij was zwakker, en ergens ver weg zag ik iets anders in zijn ogen, alsof ze niet meer geheel meededen. Ze waren ook niet meer op mijn gericht.
Ik keek naar Gio’s ogen. Ik bestudeerde zijn gezicht even, maar wierp toen een blik over mijn schouder in dezelfde richting als hij. Naast de inrichting van het restaurant met hier en daar wat mensen aan een tafeltje, zag ik echter niets.
Ik keek weer om naar Gio.
‘Wat is er?’ vroeg ik.
Maar Gio wendde zijn blik af en nam een slok van koffie.
‘Niets,’ zei hij, maar aan zijn gezicht zag ik dat hij niet de waarheid sprak. Ik keek nog even naar hem, naar de blik in zijn ogen, maar toen keek ik opnieuw om. Nu liet ik mijn blik nauwkeuriger langs mijn omgeving gaan. Dit keer zag ik daardoor wel waar hij net naar had gekeken.
Er zat een vrouw, een paar tafeltjes verderop. Ze was een jaar of veertig, een beetje gezet en had haar zwarte haar op een ouderwetse manier opgestoken. Ze keek naar ons, en dan met name naar Gio. Haar blik was afkeurend en alles behalve vriendelijk.
Ik voelde een steek toen ik de uitdrukking op haar gezicht zag. God, wat haatte ik het dat ze zo naar Gio keek. Alsof ze duidelijk probeerde te maken dat ze dondersgoed doorhad dat hij één of andere smeerlap was die jongere meisjes in een restaurant inpalmde met drankjes en een leuk gesprek.
Ik draaide me weer om naar Gio.
‘Die vrouw?’ vroeg ik.
Hij wierp een blik langs me heen en knikte.
‘Gezien de blikken die ze me toewerpt, denk ik dat ze me hele erge dingen toewenst,’ zei hij. ‘Ze is al een kwartier klaar met eten, maar zit er nog steeds. Waarschijnlijk wacht ze tot ik jou even alleen laat, zodat ze je in de tussentijd kan waarschuwen voor mij en wat het dan ook mag zijn dat ik volgens haar met je van plan ben.’
Ik keek nog een keer om, en de vrouw keek inderdaad of Gio met iets onuitsprekelijk schandelijks bezig was. Ik klemde mijn kiezen op elkaar en draaide weer terug naar Gio.
‘Wat een trut,’ mompelde ik. ‘En hoe denkt zij te weten dat wij een stel zijn en geen collega’s of iets anders?’
‘Volgens mij kreeg ze het door toen ik je bovenbeen aanraakte onder de tafel en wordt het bevestigd door de manier waarop we met elkaar omgaan. En dat ik je net dat koekje gaf, maakte het er ook niet beter op.’
Ik wierp nog een blik achterom en keek toen weer naar voren. Ik voelde de ogen van de vrouw in mijn nek prikken en had het gevoel dat er daarmee een sterke scheut van adrenaline door mijn lichaam trok.
‘Ik weet wel wat,’ zei ik toen.
Gio’s ogen gleden naar die van mij.
‘Oei,’ zei hij. ‘Dat klonk niet geheel ongevaarlijk.’
hopelijk blijft het een beetje leuk ____________________________________________________________________________
Gio streek even met zijn hand in zijn nek en dacht na. ‘Eh, een boot denk ik. Geen grote, gewoon zo’n klein, privé-roeibootje. Dat was geen succes, want de ruimte was best klein en die boot wiebelde alle kanten op, dus we zijn een paar keer bijna overboord geslagen.’
‘En daarna?’
‘Dat zal het strand wel zijn. Niet zo raar, maar wel risicovol. En koud, ook.’
‘Ernstig?’
‘Ja, ernstig. De kou is het enige wat me er nog scherp van bijstaat. We hebben het niet afgemaakt ook, volgens mij. Ik zat toen met een vriendin in zo’n spa in het buitenland en ik geloof dat we na een tijdje maar teruggegaan zijn naar de kamer. Eenmaal daar waren we nog steeds zodanig koud dat de stemming ver te zoeken was.’
‘Heb jij dat gedaan? Zo’n spa?’
‘Ja, maar één keer maar hoor, op vakantie toen, een dag.’
Ik glimlachte. ‘Dat lijkt me zo lekker. Gewoon een paar dagen weg van alles en helemaal genieten en bijkomen van alles. Alleen al van het idee wordt je relaxed.’ Ik leunde met mijn kin op mijn handen. ‘Vond je het leuk?’
Gio streek door zijn haar. ‘Ja, hoor. Het is meer iets voor vrouwen, denk ik, maar ik kan niet zeggen dat het vervelend was.’
Ik lachte om de manier waarop hij dat zei.
‘Zeg dat we er een keer heengaan,’ zei ik. ‘Zeg dat we dat een keer samen zullen doen, ooit, als ik werk en geld verdien. Ook al is het pas over tig jaar.’
Gio glimlachte.
‘We doen het wel een keer,’ zei hij. ‘Ik beloof het je. Ook al is het over tig jaar.’ Hij keek me aan. ‘En hoe zit het met jou, wat betreft je gekke plekken? Ik heb van jou ook wel eens het één en ander gehoord.’
Ik lachte. ‘Ja, we dwalen een beetje af, geloof ik.’ Ik leunde wat achterover op mijn stoel en rekte me uit.
‘Even denken,’ zei ik. ‘Ik heb ze allemaal gehad, volgens mij. Stranden, bossen, auto’s, kleedkamers, kleedhokjes, zolders, badkamers van andere mensen, noem maar op. Wasmachine’s. Tafels. Alles van toiletten en kelders tot garderobes en alles wat daartussen zit.’
Gio keek op.
‘Die heb ik ook gedaan,’ zei hij, en ik moest lachen door de haast enthousiaste manier waarop hij het zei. ‘Een garderobe. Dat was vreselijk. We werden betrapt, namelijk, en die man die toezicht hield werd woedend op ons. Het was in een club, volgens mij. Hij nam ons helemaal mee naar het kantoor van de eigenaar en die gaf ons een onzettende preek. Het was ontzettend gênant. Ik heb dat meisje daarna ook nooit meer gezien. Het was niet voor herhaling vatbaar.’
Ik lachte en verschoof wat naar voren op mijn stoel. ‘Ik heb er ook ooit zo eentje gehad. Ik was een keer met een jongen mee naar zijn auto gegaan, toen ik uit was. En we waren net bezig, op de achterbank zeg maar, toen er ineens op het raam getikt werd. Toen we omkeken, stond er een agent voor het raam, die tegen ons zei dat we naar buiten moesten komen.’
Gio lachte. ‘Heeft hij jullie bekeurd?’
Ik schudde schaterend mijn hoofd.
‘Nee, want we kwamen de auto niet uit. Alle deuren zaten op slot, dus we bleven gewoon heel stil liggen zonder te bewegen of nog iets te doen in de hoop at hij na verloop van tijd vanzelf weg zou gaan. Hij heeft er nog een paar minuten gestaan, maar het was ijskoud buiten, dus na een tijdje is hij toch maar weggegaan. We hebben nog een halfuur in een deuk gelegen nadat hij weg was.’ Ik streek over mijn gezicht terwijl ik weer op adem kwam. ‘God, wat een actie was dat. Bij nader inzien is denken en dan doen misschien nooit mijn sterkste kant geweest.’ Ik keek op naar Gio toen hij stilbleef. Hij had nog steeds een glimlach om zijn lippen, maar nu was er iets anders aan. Hij was zwakker, en ergens ver weg zag ik iets anders in zijn ogen, alsof ze niet meer geheel meededen. Ze waren ook niet meer op mijn gericht.
Ik keek naar Gio’s ogen. Ik bestudeerde zijn gezicht even, maar wierp toen een blik over mijn schouder in dezelfde richting als hij. Naast de inrichting van het restaurant met hier en daar wat mensen aan een tafeltje, zag ik echter niets.
Ik keek weer om naar Gio.
‘Wat is er?’ vroeg ik.
Maar Gio wendde zijn blik af en nam een slok van koffie.
‘Niets,’ zei hij, maar aan zijn gezicht zag ik dat hij niet de waarheid sprak. Ik keek nog even naar hem, naar de blik in zijn ogen, maar toen keek ik opnieuw om. Nu liet ik mijn blik nauwkeuriger langs mijn omgeving gaan. Dit keer zag ik daardoor wel waar hij net naar had gekeken.
Er zat een vrouw, een paar tafeltjes verderop. Ze was een jaar of veertig, een beetje gezet en had haar zwarte haar op een ouderwetse manier opgestoken. Ze keek naar ons, en dan met name naar Gio. Haar blik was afkeurend en alles behalve vriendelijk.
Ik voelde een steek toen ik de uitdrukking op haar gezicht zag. God, wat haatte ik het dat ze zo naar Gio keek. Alsof ze duidelijk probeerde te maken dat ze dondersgoed doorhad dat hij één of andere smeerlap was die jongere meisjes in een restaurant inpalmde met drankjes en een leuk gesprek.
Ik draaide me weer om naar Gio.
‘Die vrouw?’ vroeg ik.
Hij wierp een blik langs me heen en knikte.
‘Gezien de blikken die ze me toewerpt, denk ik dat ze me hele erge dingen toewenst,’ zei hij. ‘Ze is al een kwartier klaar met eten, maar zit er nog steeds. Waarschijnlijk wacht ze tot ik jou even alleen laat, zodat ze je in de tussentijd kan waarschuwen voor mij en wat het dan ook mag zijn dat ik volgens haar met je van plan ben.’
Ik keek nog een keer om, en de vrouw keek inderdaad of Gio met iets onuitsprekelijk schandelijks bezig was. Ik klemde mijn kiezen op elkaar en draaide weer terug naar Gio.
‘Wat een trut,’ mompelde ik. ‘En hoe denkt zij te weten dat wij een stel zijn en geen collega’s of iets anders?’
‘Volgens mij kreeg ze het door toen ik je bovenbeen aanraakte onder de tafel en wordt het bevestigd door de manier waarop we met elkaar omgaan. En dat ik je net dat koekje gaf, maakte het er ook niet beter op.’
Ik wierp nog een blik achterom en keek toen weer naar voren. Ik voelde de ogen van de vrouw in mijn nek prikken en had het gevoel dat er daarmee een sterke scheut van adrenaline door mijn lichaam trok.
‘Ik weet wel wat,’ zei ik toen.
Gio’s ogen gleden naar die van mij.
‘Oei,’ zei hij. ‘Dat klonk niet geheel ongevaarlijk.’
~: Geen loopvogel maar een sloopvogel :~
in de hoop dat, maar ik denk dat dat een per ongeluk typfoutje is.xd...zonder te bewegen of nog iets te doen in de hoop at hij na verloop van tijd vanzelf weg zou gaan.
Leuk stukje weer! (: Ik ben benieuwd wat Starla gaat doen, al heb ik een vermoeden.xd
iloveyou' 25.08.2012
Haha dank je wel Arenda en ook leuk dat jij nog meeleest Nutella!
________________________________________________________________________________
Ik trok mijn mondhoek op in een halve glimlach. Zonder nog iets te zeggen, kwam ik overeind. Ik zette mijn tas weg en verplaatste naar de stoel naast me, zodat ik direct naast Gio kwam te zitten. Hij keek me licht verrast aan toen ik zijn overhemd pakte en hem naar me toetrok, maar voor hij iets kon zeggen, drukte ik mijn lippen op die van hem. Prompt begon ik hem te zoenen. Eerst nog redelijk acceptabel, rustig, maar toen begon ik het tergend langzaam op te bouwen, liet mijn lippen van elkaar wijken, mijn tong de zijne raken, eerst subtiel, maar steeds openlijker en sensueler. Ik kon bijna voelen dat Gio moest lachen, maar hij speelde het mee. We zoenden elkaar passioneel en ik liet mijn hand van Gio’s borst omlaag glijden, langs zijn buik naar zijn kruis, en liet hem daar licht over de stof van zijn broek glijden. Aan een verandering aan Gio’s ademhaling merkte ik dat hij daar niet op gerekend had, maar hij bleef zitten en ik haakte mijn been om het zijne. Met mijn andere hand pakte ik die van hem en ik schoof hem langs mijn buik omhoog naar mijn borst. Gio liet zijn hand netjes liggen waar ik hem achterliet en we gingen qua expliciet zoenen nog een niveau omhoog. De adrenaline en baldadigheid stroomden door mijn lichaam, vooral omdat ik voelde dat de vrouw naar ons keek. God, wat kon hij toch fantastisch zoenen. En wat had ik dit gemist.
We gingen nog even zo door, maar na een tijdje lieten Gio en ik elkaar weer los. Ik keek hem aan en kreeg de lach niet van mijn gezicht. Ondanks dat het hem een stuk beter lukte serieus te kijken, vermoedde ik dat hij ongeveer hetzelfde voelde als ik.
‘Kom,’ zei ik zachtjes. Ik schoof mijn stoel naar achteren en terwijl ik opstond, keek ik naar de vrouw. Ze keek inderdaad nog steeds naar ons, maar haar gezicht stond nu eerder gechoqueerd dan beschuldigend. We schoven onze stoel aan en pakten onze spullen om te vertrekken. Ik bestierf het zowat toen we langs haar heenliepen en Gio uiterst beleefd naar haar knikte. Hij maakte het af door zijn hand op mijn billen te leggen toen we samen naar de uitgang liepen en ik dacht dat ik erin zou blijven toen we zo samen het restaurant uit liepen.
Niet veel later struikelden Gio en ik gierend van het lachen de parkeergarage in. De hele weg naar de auto hadden we zoenend en lachend afgelegd en ik voelde me zo goed, zo zelfverzekerd en zo net als vroeger, dat ik nooit had durven hopen dat ik me ooit nog zo zou voelen. Ik kon lachen, voelde me weer sexy en onwijs tot Gio aangetrokken, en ik had iets gedaan wat ik vroeger ook zou hebben gedaan, voor dat met Cees. De geschokte blik die de vrouw in het restaurant in haar ogen had gehad, maakte mijn vrolijkheid compleet.
‘Zag je haar gezicht?’ zei ik tegen Gio toen we de deur van de naar benzine en rubber stinkende garage openduwden. ‘Volgens mij is ze is een week van slag.’
Gio hield me overeind toen ik bijna over het drempeltje struikelde en hij lachte.
‘Geef haar eens ongelijk,’ zei hij. ‘Ik heb niet meer zo in het openbaar met iemand gezoend sinds ik twintig was.’
Ik lachte ook en liep aan zijn arm hangend mee naar de Golf, die ergens in een hoek geparkeerd stond.
‘Dan heb je wel wat gemist,’ zei ik terwijl Gio de Golf ontgrendelde. ‘Dit soort dingen maken het leven leuk.’ Ik stapte in, deed de deur dicht en leunde wat opzij om in de achteruitkijkspiegel om mijn make-up te controleren. Ik zakte weer terug op mijn stoel toen Gio ook ingestapt was en schudde mijn hoofd.
‘God, ik wist niet dat ik nog zo’n lol kon hebben,’ zei ik. ‘Het voelt bijna net zo als vroeger.’
Ik keek Gio’s kant op en zag dat hij mijn gezicht bekeek. De glimlach op zijn gezicht werd nog breder toen hij de blik in mijn ogen zag. Ik probeerde tevergeefs te stoppen met lachen kijken en vroeg: ‘Wat is er?’
Gio schudde zijn hoofd en hij trok zijn deur dicht.
‘Niets,’ zei hij. ‘Je kijkt net in die spiegel en volgens mij zie je niet eens hoe mooi je bent. Je straalt helemaal.’
Ik keek naar hem, naar zijn prachtige groene ogen, en kreeg de glimlach niet meer van mijn gezicht. Mijn blik gleed over zijn gezicht, naar zijn lippen, en toen leunde ik naar hem toe en pakte zijn overhemd vast. Ik trok hem naar me toe en we zoenden elkaar weer, net als we in het café hadden gedaan. Het was zo ontzettend intens, het gevoel en de lust spatten ervan af. Ik wilde zo graag dicht bij hem zijn dat ik het liefste in hem was gekropen.
Ik voelde Gio’s warme hand op mijn gezicht en de tinteling die dat veroorzaakte, trok door in mijn hele lijf. Mijn lichaam gloeide en er stroomde heerlijke opwinding door me heen. Ik liet mijn vingers langs zijn kin naar zijn hals glijden, verder omlaag, naar zijn gulp en streelde hem daar even. Een tijdje bleef ik dat doen, en toen glimlachte ik tegen zijn lippen aan. Al zoenende begon ik zijn broek los te maken.
‘Starla, wat doe je?’ vroeg Gio lachend toen de knopen van zijn broek lostrok. Ik suste hem en legde mijn wijs- en middelvinger zacht tegen zijn lippen, mijn gezicht maar een paar centimeter van het zijne verwijderd. Ik keek hem aan, recht in zijn ogen, en kuste hem toen nog een keer op zijn mond, en nog een keer, en nog een keer. Langzaam begon ik af te zakken, kuste hem op zijn kaak, in zijn hals, en maakte de laatste knoop van zijn broek los. Gio wierp een blik door de achterruit toen ik voorover boog en het uiteinde van zijn losse riem uit de weg duwde. Ik kuste hem op zijn onderbuik en ging lager, steeds lager, en ik trok de rand van een zwarte Calvin Klein boxershort naar beneden en ging nog lager, tot waar ik zijn moest. Gio’s adem stokte boven mijn hoofd toen mijn mond zijn bestemming vond en ik sloot mijn ogen. Ik streek een pluk haar achter mijn oor en voelde dat hij zijn hand op mijn hoofd legde om mijn haar uit de weg te houden. Hij streelde zacht over mijn hoofd, in mijn nek, door mijn haar, en ik werd rustig van zijn aanrakingen, warm en relaxed. Soms spanden of ontspanden Gio’s spieren zich en in de stilte van de auto kon ik zijn ademhaling horen, zijn reactie op alles wat ik deed. Het was gaaf om dat te horen, het gaf me een soort kick, een enorm goed gevoel.
Toen we het na een tijdje hadden klaargespeeld, kwam ik weer overeind. Gio wierp een blik zijn achteruitkijkspiegel terwijl hij zijn broek vastmaakte en ik veegde met mijn mouw langs mijn mond. Ik ordende mijn haar een beetje en toen we elkaar aankeken, glimlachten we allebei weer breed.
‘Volgens mij hadden we daarvoor aangehouden kunnen worden,’ zei Gio.
Ik grijnsde.
‘Wie weet,’ zei ik. ‘Misschien wil die vrouw uit het café de politie voor ons bellen.’ En toen moesten we allebei weer lachen.
________________________________________________________________________________
Ik trok mijn mondhoek op in een halve glimlach. Zonder nog iets te zeggen, kwam ik overeind. Ik zette mijn tas weg en verplaatste naar de stoel naast me, zodat ik direct naast Gio kwam te zitten. Hij keek me licht verrast aan toen ik zijn overhemd pakte en hem naar me toetrok, maar voor hij iets kon zeggen, drukte ik mijn lippen op die van hem. Prompt begon ik hem te zoenen. Eerst nog redelijk acceptabel, rustig, maar toen begon ik het tergend langzaam op te bouwen, liet mijn lippen van elkaar wijken, mijn tong de zijne raken, eerst subtiel, maar steeds openlijker en sensueler. Ik kon bijna voelen dat Gio moest lachen, maar hij speelde het mee. We zoenden elkaar passioneel en ik liet mijn hand van Gio’s borst omlaag glijden, langs zijn buik naar zijn kruis, en liet hem daar licht over de stof van zijn broek glijden. Aan een verandering aan Gio’s ademhaling merkte ik dat hij daar niet op gerekend had, maar hij bleef zitten en ik haakte mijn been om het zijne. Met mijn andere hand pakte ik die van hem en ik schoof hem langs mijn buik omhoog naar mijn borst. Gio liet zijn hand netjes liggen waar ik hem achterliet en we gingen qua expliciet zoenen nog een niveau omhoog. De adrenaline en baldadigheid stroomden door mijn lichaam, vooral omdat ik voelde dat de vrouw naar ons keek. God, wat kon hij toch fantastisch zoenen. En wat had ik dit gemist.
We gingen nog even zo door, maar na een tijdje lieten Gio en ik elkaar weer los. Ik keek hem aan en kreeg de lach niet van mijn gezicht. Ondanks dat het hem een stuk beter lukte serieus te kijken, vermoedde ik dat hij ongeveer hetzelfde voelde als ik.
‘Kom,’ zei ik zachtjes. Ik schoof mijn stoel naar achteren en terwijl ik opstond, keek ik naar de vrouw. Ze keek inderdaad nog steeds naar ons, maar haar gezicht stond nu eerder gechoqueerd dan beschuldigend. We schoven onze stoel aan en pakten onze spullen om te vertrekken. Ik bestierf het zowat toen we langs haar heenliepen en Gio uiterst beleefd naar haar knikte. Hij maakte het af door zijn hand op mijn billen te leggen toen we samen naar de uitgang liepen en ik dacht dat ik erin zou blijven toen we zo samen het restaurant uit liepen.
Niet veel later struikelden Gio en ik gierend van het lachen de parkeergarage in. De hele weg naar de auto hadden we zoenend en lachend afgelegd en ik voelde me zo goed, zo zelfverzekerd en zo net als vroeger, dat ik nooit had durven hopen dat ik me ooit nog zo zou voelen. Ik kon lachen, voelde me weer sexy en onwijs tot Gio aangetrokken, en ik had iets gedaan wat ik vroeger ook zou hebben gedaan, voor dat met Cees. De geschokte blik die de vrouw in het restaurant in haar ogen had gehad, maakte mijn vrolijkheid compleet.
‘Zag je haar gezicht?’ zei ik tegen Gio toen we de deur van de naar benzine en rubber stinkende garage openduwden. ‘Volgens mij is ze is een week van slag.’
Gio hield me overeind toen ik bijna over het drempeltje struikelde en hij lachte.
‘Geef haar eens ongelijk,’ zei hij. ‘Ik heb niet meer zo in het openbaar met iemand gezoend sinds ik twintig was.’
Ik lachte ook en liep aan zijn arm hangend mee naar de Golf, die ergens in een hoek geparkeerd stond.
‘Dan heb je wel wat gemist,’ zei ik terwijl Gio de Golf ontgrendelde. ‘Dit soort dingen maken het leven leuk.’ Ik stapte in, deed de deur dicht en leunde wat opzij om in de achteruitkijkspiegel om mijn make-up te controleren. Ik zakte weer terug op mijn stoel toen Gio ook ingestapt was en schudde mijn hoofd.
‘God, ik wist niet dat ik nog zo’n lol kon hebben,’ zei ik. ‘Het voelt bijna net zo als vroeger.’
Ik keek Gio’s kant op en zag dat hij mijn gezicht bekeek. De glimlach op zijn gezicht werd nog breder toen hij de blik in mijn ogen zag. Ik probeerde tevergeefs te stoppen met lachen kijken en vroeg: ‘Wat is er?’
Gio schudde zijn hoofd en hij trok zijn deur dicht.
‘Niets,’ zei hij. ‘Je kijkt net in die spiegel en volgens mij zie je niet eens hoe mooi je bent. Je straalt helemaal.’
Ik keek naar hem, naar zijn prachtige groene ogen, en kreeg de glimlach niet meer van mijn gezicht. Mijn blik gleed over zijn gezicht, naar zijn lippen, en toen leunde ik naar hem toe en pakte zijn overhemd vast. Ik trok hem naar me toe en we zoenden elkaar weer, net als we in het café hadden gedaan. Het was zo ontzettend intens, het gevoel en de lust spatten ervan af. Ik wilde zo graag dicht bij hem zijn dat ik het liefste in hem was gekropen.
Ik voelde Gio’s warme hand op mijn gezicht en de tinteling die dat veroorzaakte, trok door in mijn hele lijf. Mijn lichaam gloeide en er stroomde heerlijke opwinding door me heen. Ik liet mijn vingers langs zijn kin naar zijn hals glijden, verder omlaag, naar zijn gulp en streelde hem daar even. Een tijdje bleef ik dat doen, en toen glimlachte ik tegen zijn lippen aan. Al zoenende begon ik zijn broek los te maken.
‘Starla, wat doe je?’ vroeg Gio lachend toen de knopen van zijn broek lostrok. Ik suste hem en legde mijn wijs- en middelvinger zacht tegen zijn lippen, mijn gezicht maar een paar centimeter van het zijne verwijderd. Ik keek hem aan, recht in zijn ogen, en kuste hem toen nog een keer op zijn mond, en nog een keer, en nog een keer. Langzaam begon ik af te zakken, kuste hem op zijn kaak, in zijn hals, en maakte de laatste knoop van zijn broek los. Gio wierp een blik door de achterruit toen ik voorover boog en het uiteinde van zijn losse riem uit de weg duwde. Ik kuste hem op zijn onderbuik en ging lager, steeds lager, en ik trok de rand van een zwarte Calvin Klein boxershort naar beneden en ging nog lager, tot waar ik zijn moest. Gio’s adem stokte boven mijn hoofd toen mijn mond zijn bestemming vond en ik sloot mijn ogen. Ik streek een pluk haar achter mijn oor en voelde dat hij zijn hand op mijn hoofd legde om mijn haar uit de weg te houden. Hij streelde zacht over mijn hoofd, in mijn nek, door mijn haar, en ik werd rustig van zijn aanrakingen, warm en relaxed. Soms spanden of ontspanden Gio’s spieren zich en in de stilte van de auto kon ik zijn ademhaling horen, zijn reactie op alles wat ik deed. Het was gaaf om dat te horen, het gaf me een soort kick, een enorm goed gevoel.
Toen we het na een tijdje hadden klaargespeeld, kwam ik weer overeind. Gio wierp een blik zijn achteruitkijkspiegel terwijl hij zijn broek vastmaakte en ik veegde met mijn mouw langs mijn mond. Ik ordende mijn haar een beetje en toen we elkaar aankeken, glimlachten we allebei weer breed.
‘Volgens mij hadden we daarvoor aangehouden kunnen worden,’ zei Gio.
Ik grijnsde.
‘Wie weet,’ zei ik. ‘Misschien wil die vrouw uit het café de politie voor ons bellen.’ En toen moesten we allebei weer lachen.
~: Geen loopvogel maar een sloopvogel :~
Haha ok, bedankt voor jullie reacties!
______________________________________________________________________________
Na ons bezoekje aan de stad, reden Gio en ik naar het tuincentrum om een kerstboom uit te zoeken. Het was er vreselijk druk, gezien de datum. We moesten praktisch in de rij staan tot we de ruimte hadden wat bomen te bekijken en overal lagen en stonden afgezaagde kerstbomen. De sfeer was goed, de regen kletterde op het glazen dak van de kas en overal waren mensen vrolijk door de naderende kerst en de kerstverlichting en -muziek in de hal. Ook Gio en ik liepen lachend langs de rijen kerstbomen en trokken er zo nu en dan eentje tussen de stapels vandaan om hem beter te bekijken. We kozen uiteindelijk voor een grote, regelmatige boom, met een brede onderkant een lange top die bijna twee meter hoog was.
Nadat we de boom na een eindeloze rij afgerekend hadden en hem met veel vijfen en zessen in de auto hadden weten op te sluiten, reden we naar huis. Daar laadden we de boom uit en brachten hem naar boven met de lift, tot hilariteit van een paar flatgenoten van Gio, en vervolgens maakte ik iets te eten voor ons klaar terwijl Gio beneden de naalden en stukken kerstboom uit zijn auto aan het stofzuigen was. Na het eten haalden we Gio’s kerstspullen tevoorschijn en zetten de boom om de juiste plek om hem op te gaan tuigen.
Ik stond net op een krukje met slingers om mijn nek en kerstballen in mijn handen toen ik gebeld werd. Ik moest één van de ballen aan Gio geven en hem vasthouden bij zijn schouder om mijn telefoon te kunnen zoeken zonder van het krukje te vallen.
‘Lukt het?’ vroeg Gio terwijl ik naar mijn telefoon tastte. Ik knikte, hing het uieinde van één van mijn slingers in de boom en een andere om zijn nek en kwam toen wankelend van het krukje af. Gio pakte ook de andere kerstbal van me aan en dankbaar haalde ik mijn telefoon tevoorschijn. Snel nam ik op.
‘Met Starla,’ zei ik zonder te kijken wie er belde.
‘Hé, met mij,’ klonk Roos’ stem aan de andere kant van de lijn. Aan de omgevingsgeluiden te horen zat ze in de auto. ‘Ik ben bij pa en ma geweest voor je spullen, dus ik dacht, ik bel je even.’
Tot mijn ergernis kreeg ik een beetje een nerveus gevoel bij het horen van de woorden pa en ma. Ik trok de laatste slinger van mijn schouder en gaf hem aan Gio, die hem vervolgens om de boom heen drapeerde. Met een merkwaardig week gevoel in mijn knieën liep een paar passen achteruit naar de bank en liet me een beetje op de leuning zakken.
‘O, dank je,’ zei ik. ‘En, zeiden ze nog iets?’
‘Ja, maar daar kom ik zo op,’ antwoordde Roos en ik hoorde aan de andere kant van de lijn iemand schel toeteren. ‘Belangrijker: die gozer stond voor de deur. Cees.’
Zoals altijd gaf mijn lichaam een heftige reactie op de naam Cees. Mijn maag kromp ineen of iemand er een knal in gaf en er trok een koude rilling langs mijn ruggengraat.
‘Cees?’ herhaalde ik met een vreemde ondertoon in mijn stem. Vanuit mijn ooghoek zag ik dat Gio mijn kant op keek.
‘Ja, de smeerlap,’ zei Roos.
Ik tastte opzij en ging op de bank zitten. Even moest ik moed verzamelen, maar toen vroeg ik: ‘Wat kwam hij doen?’
Bij de kerstboom legde Gio een slinger en de piek terug in de doos en liep mijn kant op. Hij had een strakke uitdrukking op zijn gezicht gekregen.
‘Nou-’ begon Roos, maar ik schoof op zodat Gio naast me kon komen zitten en zei: ‘Wacht even Roos, ik zet je even op de speaker.’ Ik drukte op de luidsprekerfunctie en legde de telefoon op tafel, voorzichtig, behoedzaam haast. Even keek ik opzij naar Gio. Hij knikte geruststellend naar me, maar in zijn ogen zag ik iets heel anders.
‘Ja?’ vroeg Roos. ‘Nou, ik ging dus je spullen halen, vanmiddag, bij pa en ma thuis. Ik was op zolder naar alles aan het zoeken en ik zat net met mijn hoofd in de kast toen ik de deurbel hoorde gaan. Ik dacht eerst dat het wel voor pa zou zijn, of een collecte of zoiets, maar toen hoorde ik dat pa open deed en dat het vervolgens stil bleef. Dat is niets voor pa, natuurlijk, om stil te blijven, dus ik ging naar de overloop om te luisteren. Na een tijdje hoorde ik iemand voor de deur zeggen: ‘Hallo, is Starla er?’ Pa wilde volgens mij zijn ‘die woont hier niet meer’-tirade af gaan steken, maar om de een of andere reden veranderde hij van gedachten. Hij begon: ‘Die-’ maar zei daarna: ‘Wie ben jij?’ En toen zei die Cees nota bene: ‘Ik ben een vriend van Starla.’ Maar pa vroeg: ‘Hoe heet je?’ en toen zei hij: ‘Cees.’, de sukkel.’ Roos was even stil, om te schakelen waarschijnlijk, en ging toen weer verder.
‘Het bleef weer even stil, en toen hoorde ik pa zeggen: ‘Wacht hier even.’. Cees stemde toe. Ik hoorde pa naar boven lopen, de trap op, dus ik ging ik naar beneden om te kijken wat hij aan het doen was. Stond hij in het opslagkamertje, met zijn tas met golfclubs.’ Naast me glimlachte Gio licht, maar dat korte moment van tevredenheid was niet sterker dan de verbetenheid in zijn gezicht.
‘Dus ik liep door naar beneden,’ vervolgde Roos aan de telefoon. ‘Ik deed de voordeur open, stond hij daar braaf te wachten, die Cees, waarschijnlijk denkend dat pa jou was gaan halen. Dus ik zei tegen hem: ‘Ben jij Cees?’ Hij bekeek me eerst van top tot teen - de smeerlap, hij is bijna twee keer zo groot als jij - en knikte toen. Toen zei ik: ‘Dan zou ik als ik jou was maar heel gauw maken dat ik wegkwam, want mijn vader is boven een geschikte golfclub uit aan het zoeken om je hersens mee in te slaan en ik denk niet dat iemand hier hem zal tegenhouden.’’
Ik lachte een beetje. ‘Gaaf, Roos,’
‘En toen ging hij weg,’ zei ze. ‘Het is maar goed dat pa niet helemaal precies wist wat er gebeurd was, ik denk dat hij nu anders op het politiebureau had gezeten vanwege moord of zo.’
De glimlach droop wat van mijn gezicht. ‘Misschien. Zei hij verder nog iets?’
Gio wreef even over mijn rug en ik glimlachte naar hem voor hij weer opstond en terugliep naar de kerstboom. Ik haalde de telefoon van de luidspreker en drukte hem tegen mijn oor. Ik hoorde Roos het laatste gedeelte zeggen van een zin die waarschijnlijk luidde: ‘Niet veel’, want ik hoorde: ‘-iet veel. Hij vroeg of je bij mij zat, maar ik zei dat hij dat zelf maar uit moest zoeken. Ik zei dat ik wat spullen voor je kwam ophalen en dat het in ieder geval goed met je ging.’
Ik knikte, al wist ik dat ze dat niet kon zien. Ik twijfelde even, maar vroeg toen: ‘Heb je… je weet wel…’
Aan de andere kant van de lijn werd ongezond verkeerd geschakeld en Roos vulde aan: ‘-verteld wat er gebeurd is? Niet letterlijk, maar ik heb nog wel even woorden met hem gehad.’
‘Hoezo?’
‘Moet ik in detail treden?’
______________________________________________________________________________
Na ons bezoekje aan de stad, reden Gio en ik naar het tuincentrum om een kerstboom uit te zoeken. Het was er vreselijk druk, gezien de datum. We moesten praktisch in de rij staan tot we de ruimte hadden wat bomen te bekijken en overal lagen en stonden afgezaagde kerstbomen. De sfeer was goed, de regen kletterde op het glazen dak van de kas en overal waren mensen vrolijk door de naderende kerst en de kerstverlichting en -muziek in de hal. Ook Gio en ik liepen lachend langs de rijen kerstbomen en trokken er zo nu en dan eentje tussen de stapels vandaan om hem beter te bekijken. We kozen uiteindelijk voor een grote, regelmatige boom, met een brede onderkant een lange top die bijna twee meter hoog was.
Nadat we de boom na een eindeloze rij afgerekend hadden en hem met veel vijfen en zessen in de auto hadden weten op te sluiten, reden we naar huis. Daar laadden we de boom uit en brachten hem naar boven met de lift, tot hilariteit van een paar flatgenoten van Gio, en vervolgens maakte ik iets te eten voor ons klaar terwijl Gio beneden de naalden en stukken kerstboom uit zijn auto aan het stofzuigen was. Na het eten haalden we Gio’s kerstspullen tevoorschijn en zetten de boom om de juiste plek om hem op te gaan tuigen.
Ik stond net op een krukje met slingers om mijn nek en kerstballen in mijn handen toen ik gebeld werd. Ik moest één van de ballen aan Gio geven en hem vasthouden bij zijn schouder om mijn telefoon te kunnen zoeken zonder van het krukje te vallen.
‘Lukt het?’ vroeg Gio terwijl ik naar mijn telefoon tastte. Ik knikte, hing het uieinde van één van mijn slingers in de boom en een andere om zijn nek en kwam toen wankelend van het krukje af. Gio pakte ook de andere kerstbal van me aan en dankbaar haalde ik mijn telefoon tevoorschijn. Snel nam ik op.
‘Met Starla,’ zei ik zonder te kijken wie er belde.
‘Hé, met mij,’ klonk Roos’ stem aan de andere kant van de lijn. Aan de omgevingsgeluiden te horen zat ze in de auto. ‘Ik ben bij pa en ma geweest voor je spullen, dus ik dacht, ik bel je even.’
Tot mijn ergernis kreeg ik een beetje een nerveus gevoel bij het horen van de woorden pa en ma. Ik trok de laatste slinger van mijn schouder en gaf hem aan Gio, die hem vervolgens om de boom heen drapeerde. Met een merkwaardig week gevoel in mijn knieën liep een paar passen achteruit naar de bank en liet me een beetje op de leuning zakken.
‘O, dank je,’ zei ik. ‘En, zeiden ze nog iets?’
‘Ja, maar daar kom ik zo op,’ antwoordde Roos en ik hoorde aan de andere kant van de lijn iemand schel toeteren. ‘Belangrijker: die gozer stond voor de deur. Cees.’
Zoals altijd gaf mijn lichaam een heftige reactie op de naam Cees. Mijn maag kromp ineen of iemand er een knal in gaf en er trok een koude rilling langs mijn ruggengraat.
‘Cees?’ herhaalde ik met een vreemde ondertoon in mijn stem. Vanuit mijn ooghoek zag ik dat Gio mijn kant op keek.
‘Ja, de smeerlap,’ zei Roos.
Ik tastte opzij en ging op de bank zitten. Even moest ik moed verzamelen, maar toen vroeg ik: ‘Wat kwam hij doen?’
Bij de kerstboom legde Gio een slinger en de piek terug in de doos en liep mijn kant op. Hij had een strakke uitdrukking op zijn gezicht gekregen.
‘Nou-’ begon Roos, maar ik schoof op zodat Gio naast me kon komen zitten en zei: ‘Wacht even Roos, ik zet je even op de speaker.’ Ik drukte op de luidsprekerfunctie en legde de telefoon op tafel, voorzichtig, behoedzaam haast. Even keek ik opzij naar Gio. Hij knikte geruststellend naar me, maar in zijn ogen zag ik iets heel anders.
‘Ja?’ vroeg Roos. ‘Nou, ik ging dus je spullen halen, vanmiddag, bij pa en ma thuis. Ik was op zolder naar alles aan het zoeken en ik zat net met mijn hoofd in de kast toen ik de deurbel hoorde gaan. Ik dacht eerst dat het wel voor pa zou zijn, of een collecte of zoiets, maar toen hoorde ik dat pa open deed en dat het vervolgens stil bleef. Dat is niets voor pa, natuurlijk, om stil te blijven, dus ik ging naar de overloop om te luisteren. Na een tijdje hoorde ik iemand voor de deur zeggen: ‘Hallo, is Starla er?’ Pa wilde volgens mij zijn ‘die woont hier niet meer’-tirade af gaan steken, maar om de een of andere reden veranderde hij van gedachten. Hij begon: ‘Die-’ maar zei daarna: ‘Wie ben jij?’ En toen zei die Cees nota bene: ‘Ik ben een vriend van Starla.’ Maar pa vroeg: ‘Hoe heet je?’ en toen zei hij: ‘Cees.’, de sukkel.’ Roos was even stil, om te schakelen waarschijnlijk, en ging toen weer verder.
‘Het bleef weer even stil, en toen hoorde ik pa zeggen: ‘Wacht hier even.’. Cees stemde toe. Ik hoorde pa naar boven lopen, de trap op, dus ik ging ik naar beneden om te kijken wat hij aan het doen was. Stond hij in het opslagkamertje, met zijn tas met golfclubs.’ Naast me glimlachte Gio licht, maar dat korte moment van tevredenheid was niet sterker dan de verbetenheid in zijn gezicht.
‘Dus ik liep door naar beneden,’ vervolgde Roos aan de telefoon. ‘Ik deed de voordeur open, stond hij daar braaf te wachten, die Cees, waarschijnlijk denkend dat pa jou was gaan halen. Dus ik zei tegen hem: ‘Ben jij Cees?’ Hij bekeek me eerst van top tot teen - de smeerlap, hij is bijna twee keer zo groot als jij - en knikte toen. Toen zei ik: ‘Dan zou ik als ik jou was maar heel gauw maken dat ik wegkwam, want mijn vader is boven een geschikte golfclub uit aan het zoeken om je hersens mee in te slaan en ik denk niet dat iemand hier hem zal tegenhouden.’’
Ik lachte een beetje. ‘Gaaf, Roos,’
‘En toen ging hij weg,’ zei ze. ‘Het is maar goed dat pa niet helemaal precies wist wat er gebeurd was, ik denk dat hij nu anders op het politiebureau had gezeten vanwege moord of zo.’
De glimlach droop wat van mijn gezicht. ‘Misschien. Zei hij verder nog iets?’
Gio wreef even over mijn rug en ik glimlachte naar hem voor hij weer opstond en terugliep naar de kerstboom. Ik haalde de telefoon van de luidspreker en drukte hem tegen mijn oor. Ik hoorde Roos het laatste gedeelte zeggen van een zin die waarschijnlijk luidde: ‘Niet veel’, want ik hoorde: ‘-iet veel. Hij vroeg of je bij mij zat, maar ik zei dat hij dat zelf maar uit moest zoeken. Ik zei dat ik wat spullen voor je kwam ophalen en dat het in ieder geval goed met je ging.’
Ik knikte, al wist ik dat ze dat niet kon zien. Ik twijfelde even, maar vroeg toen: ‘Heb je… je weet wel…’
Aan de andere kant van de lijn werd ongezond verkeerd geschakeld en Roos vulde aan: ‘-verteld wat er gebeurd is? Niet letterlijk, maar ik heb nog wel even woorden met hem gehad.’
‘Hoezo?’
‘Moet ik in detail treden?’
~: Geen loopvogel maar een sloopvogel :~
-
masterbreel
- Vulpen
- Berichten: 366
- Lid geworden op: 18 sep 2012 22:45
Leuk stuk! Heb een tijdje niets gepost, maar ik lees gewoon mee hoor!
-
mena1998
- Typmachine
- Berichten: 771
- Lid geworden op: 04 sep 2011 11:50
- Locatie: Heelal, Melkweg, Aarde, Europa, Nederland, (Provincie) Groningen, Oude Pekela
Ik weet niet wat ik moet. Boos zijn omdat je me enkele nachten uit mijn slaap hebt gehouden omdat ik dit gewoon MOEST lezen, of blij omdat ik nu eindelijk bij ben, verdrietig omdat je nog niet verder bent... Lastig, in ieder geval een nieuwe lezer erbij die snel verder wil lezen .
Ik vind het echt een gaaf verhaal, en heb echt momenten gehad dat ik dacht van ik moet slapen maaar wil niet... Heb hem net uitgelezen terwijl ik Engels moet leren...
Verder, toen je vertelde bijna 300 pagina's (of meer denk ik nu wel), echt zoiets van: omg, zoveel?! Ik haak al af bij 40, en dat is het meeste bij mij.
Hopen dat t snel normaal word voor Starla.
Go on!
x Floor
. Ik vind het echt een gaaf verhaal, en heb echt momenten gehad dat ik dacht van ik moet slapen maaar wil niet... Heb hem net uitgelezen terwijl ik Engels moet leren...
Verder, toen je vertelde bijna 300 pagina's (of meer denk ik nu wel), echt zoiets van: omg, zoveel?! Ik haak al af bij 40, en dat is het meeste bij mij
.Hopen dat t snel normaal word voor Starla.
Go on!
x Floor
Shit happens, just flush it and move on!
Ontzettend bedankt voor de reacties meer! Masterbreel, super dat je nog steeds meeleest en Floor, gaaf om er zover in het verhaal er nog een nieuwe lezer bij te krijgen thanks!
_____________________________________________________________________
Ergens bij de kerstboom viel een kerstbal kapot en ik hoorde Gio iets mompelen in het Italiaans. Ik slikte.
‘Doe maar,’ zei ik.
Roos schakelde opnieuw.
‘Nou, pa liep eerst een beetje te drentelen terwijl ik bezig was,’ begon ze. ‘Hij was chagrijnig, zoals gewoonlijk. Hij liep maar een beetje met zijn ziel onder zijn arm en leek er eerst nog niet over uit of hij met me over je wilde en moest praten. Pas toen ik weg wilde gaan, vroeg hij of ik wist dat mijn zus de hoer uit had lopen hangen.’
Teleurgesteld slikte ik de brok in mijn keel weg. Roos ging verder.
‘Nou ja, dat vond ik een kutopmerking, dus toen zei ik dat hij beter nog maar eens goed met zijn dochter moest gaan praten zodat ze hem kon vertellen wat er echt gebeurd was, en dat hij dan wel anders zou praten.’
‘En toen?’
‘Toen vroeg hij of ik iets wist wat hij niet wist. En ik zei dat het zijn eigen schuld was als dat zo was en dat hij het ook had kunnen weten als hij gewoon eens zijn grote mond had gehouden. Vervolgens kregen we zoals gebruikelijk een discussie of jij een moeilijk kind was of dat hij een slechte ouder was. Die hebben w al duizend keer gehad, dus daarna ben ik weggegaan. Maar ik denk dat hij wel aan het denken is gezet. Volgens mij zat het hem niet lekker dat ik meer wist dan hij. Als je hem nu belt, zal hij waarschijnlijk niet de hoorn erop gooien.’
‘Wat een geruststelling.’
‘Ja, je weet hoe hij is, Star. Alles is zwart-wit in zijn wereld. Je bent toch wel van plan hem binnenkort een keer te bellen?’
‘Ik weet het nog niet.’
‘Hij is wel je vader, Star.’
‘Nee, dat is hij niet. Ik ben volgens hem zijn dochter niet dus dan is hij ook niet mijn vader.’
Het klonk fel en Roos slaakte een zucht.
‘Het was stom van hem om dat te zeggen.’
‘Ja, het zou leuk zijn als hij zich dat ook realiseerde.’
‘Inderdaad, voor de verandering. Maar denk er in ieder geval over na, oké?’
‘Ja, zal ik doen. Hé, maar wat moet ik doen met die spullen? Heb jij ze? Zal ik ze bij jou komen ophalen?’
‘Nou, ik ben onderweg naar Peters moeder, dus ik ben nu niet thuis. En je zit met die Puch, die staat nu bij mij thuis. Ik kan ze morgen anders wel even bij je komen brengen?’
‘Ik wil ze ook wel komen halen, hoor.’
‘Nee, dat hoeft niet, het is voor jou lastig om van daar naar hier te komen. Ik breng ze wel en dan haalt Peter me weer op, dat is makkelijker.’
‘Ik denk dat het wel kan, ik zal het even aan Giovanni vragen, oké?’
‘Ja, is goed. Ik moet even ophangen, dus we sms’en anders nog wel even. Ik moet ook nog even kijken hoe laat ik precies klaar ben. We houden contact, goed?’
‘Is goed.’
‘Oké. Dan spreek ik je nog.’
‘Is goed, tot morgen dan misschien.’
Zoals verwacht vond Gio het geen probleem als Roos de volgende dag langs zou komen. We spraken in eerste instantie om zeven uur af, maar Roos’ schema veranderde die dag zo ongeveer om het kwartier. Ze moest naar de uni, ze moest niet naar de uni, ze zouden een scriptiebespreking hebben en die werd wel en niet afgelast; ze kon eerder komen en later en toen weer op tijd en toen toch weer eerder. Echt, het bleef aan de gang. We smsten gedurende de dag tig keer heen en weer en tijdens mijn lessen op school was ik meer bezig met bemiddelen tussen mijn schema en dat van Roos en Gio dan dat ik met de stof bezig was. Uiteindelijk lagen alle variabelen echter vast en spraken we af dat Roos die avond om acht uur voor de deur zou staan.
De rest van de dag was ik in mijn hoofd erg met Roos’ komst bezig. Ik keek er naar uit om haar weer te zien, maar eerlijk gezegd was ik ook best zenuwachtig. Dat was vast nergens voor nodig, want Gio was lief en Roos was lief en veel kon er dus niet fout gaan, maar toch was ik een beetje nerveus. Ik hoopte maar dat ze elkaar aardig zouden vinden. Het sloeg nergens op dat ik me daar druk om maakte en ik weet ook niet precies waarom ik dat ondanks dat besef wel deed, maar toch raakte ik een beetje gespannen. Ook toen ik na school weer in Gio’s appartement was, was ik er flink mee bezig. Soms zat ik een paar minuten in gedachten voor me uit te staren zonder iets te doen, ver weg met mijn gedachten, en ik ging meer naar het balkon om te roken dan normaal. Gio kwam thuis rond een uur of half zes en zelfs met hem in de buurt kostte het me moeite het van me af te zetten: als hij iets zei, moest hij het soms nog twee keer herhalen voor ik doorkreeg dat hij tegen me praatte. Volgens mij begreep hij het echter wel en zei hij er niets over. Hij was ook heel rustig, in tegenstelling tot mij, en dat hielp gelukkig ook een beetje. Het feit dat hij zich niet druk leek te maken, stelde mij ook enigszins gerust.
Ondanks dat was ik toch nog een beetje zenuwachtig toen Roos eenmaal voor de deur stond. Ze was stipt op tijd, zoals altijd, en arriveerde om klokslag acht uur. Toen ik de deur voor haar opendeed, zag ik dat Roos hetzelfde voelde als ik: ze glimlachte een beetje onzeker en haar haar gezich zag ik dat ze nerveus was. Net als ik hoopte ze schijnbaar dat haar ontmoeting met Gio goed zou verlopen.
Roos en ik gaven elkaar een knuffel en ik nam haar mee naar de kamer. Daar gaf Gio haar een hand en stelde zich voor als Giovanni, en Roos beantwoordde zijn beleefdheid met een beleefde glimlach op haar gezicht. Ze was een beetje gespannen, en ik merkte dat ook al gauw dat ook zij niet zo goed wist hoe ze met Gio om moest gaan. Ze had het niet zo erg als Mel en ik had ook wel het idee dat ze niet wilde oordelen over hem en onze relatie, maar toch zag ik in haar ogen dat ze de hele tijd in haar achterhoofd bleef houden dat hij de 34-jarige was en bleef die dingen met haar kleine zusje uitspookte. Dat vond ik jammer, want ik had gehoopt dat juist zij, als mijn zus, misschien op een andere manier naar hem zou kunnen kijken omdat hij zo belangrijk voor me was.
Ondanks dat Roos een beetje verlegen was, liet ze verder echter niet merken wat en ze wel en niet van Gio en onze relatie vond. Gio vroeg haar of ze even wilde blijven om koffie met een stuk taart te drinken en uiteindelijk stemde ze toe. Een beetje onwennig kwam ze naast me op de bank zitten. Gio bracht ons taart en koffie en vroeg haar naar haar persoon en haar studie toen hij bij ons kwam zitten. Dat brak het ijs een beetje.
Gio was de perfecte gastheer en hij was aardig tegen haar, oprecht geïnteresseerd in wat haar bezighield, en ik merkte dat de normale manier waarop hij met haar en mij omging haar geruststelde. Waarschijnlijk concludeerde ze dat hij normaler en aardiger was dan ze had gedacht en deed dat een groot gedeelte van haar zenuwen verdwijnen. Ze ontspande zich wat en langzaamaan wat meer en kwamen er steeds meer gesprekken los. We hadden het over gewone dingen, zoals films en werk en school, maar ook over serieuze dingen, zoals over baby’s en over Cees die gisteren bij pa en ma voor de deur had gestaan. Gio praatte met ons op die manier waar ik zo van hield en ik zag dat zijn kalmte hetzelfde effect had op Roos als op mij. Toch had ik de hele tijd het idee dat ze een heel klein beetje afstand bleef bewaren. De sfeer was goed en ik geloof dat Roos het ook oprecht gezellig vond, maar toch merkte ik iets aan haar, iets waar ik niet precies mijn vinger op kon leggen. Pas tegen de tijd dat Peter haar kwam halen, bleek wat dat precies was.
thanks! _____________________________________________________________________
Ergens bij de kerstboom viel een kerstbal kapot en ik hoorde Gio iets mompelen in het Italiaans. Ik slikte.
‘Doe maar,’ zei ik.
Roos schakelde opnieuw.
‘Nou, pa liep eerst een beetje te drentelen terwijl ik bezig was,’ begon ze. ‘Hij was chagrijnig, zoals gewoonlijk. Hij liep maar een beetje met zijn ziel onder zijn arm en leek er eerst nog niet over uit of hij met me over je wilde en moest praten. Pas toen ik weg wilde gaan, vroeg hij of ik wist dat mijn zus de hoer uit had lopen hangen.’
Teleurgesteld slikte ik de brok in mijn keel weg. Roos ging verder.
‘Nou ja, dat vond ik een kutopmerking, dus toen zei ik dat hij beter nog maar eens goed met zijn dochter moest gaan praten zodat ze hem kon vertellen wat er echt gebeurd was, en dat hij dan wel anders zou praten.’
‘En toen?’
‘Toen vroeg hij of ik iets wist wat hij niet wist. En ik zei dat het zijn eigen schuld was als dat zo was en dat hij het ook had kunnen weten als hij gewoon eens zijn grote mond had gehouden. Vervolgens kregen we zoals gebruikelijk een discussie of jij een moeilijk kind was of dat hij een slechte ouder was. Die hebben w al duizend keer gehad, dus daarna ben ik weggegaan. Maar ik denk dat hij wel aan het denken is gezet. Volgens mij zat het hem niet lekker dat ik meer wist dan hij. Als je hem nu belt, zal hij waarschijnlijk niet de hoorn erop gooien.’
‘Wat een geruststelling.’
‘Ja, je weet hoe hij is, Star. Alles is zwart-wit in zijn wereld. Je bent toch wel van plan hem binnenkort een keer te bellen?’
‘Ik weet het nog niet.’
‘Hij is wel je vader, Star.’
‘Nee, dat is hij niet. Ik ben volgens hem zijn dochter niet dus dan is hij ook niet mijn vader.’
Het klonk fel en Roos slaakte een zucht.
‘Het was stom van hem om dat te zeggen.’
‘Ja, het zou leuk zijn als hij zich dat ook realiseerde.’
‘Inderdaad, voor de verandering. Maar denk er in ieder geval over na, oké?’
‘Ja, zal ik doen. Hé, maar wat moet ik doen met die spullen? Heb jij ze? Zal ik ze bij jou komen ophalen?’
‘Nou, ik ben onderweg naar Peters moeder, dus ik ben nu niet thuis. En je zit met die Puch, die staat nu bij mij thuis. Ik kan ze morgen anders wel even bij je komen brengen?’
‘Ik wil ze ook wel komen halen, hoor.’
‘Nee, dat hoeft niet, het is voor jou lastig om van daar naar hier te komen. Ik breng ze wel en dan haalt Peter me weer op, dat is makkelijker.’
‘Ik denk dat het wel kan, ik zal het even aan Giovanni vragen, oké?’
‘Ja, is goed. Ik moet even ophangen, dus we sms’en anders nog wel even. Ik moet ook nog even kijken hoe laat ik precies klaar ben. We houden contact, goed?’
‘Is goed.’
‘Oké. Dan spreek ik je nog.’
‘Is goed, tot morgen dan misschien.’
Zoals verwacht vond Gio het geen probleem als Roos de volgende dag langs zou komen. We spraken in eerste instantie om zeven uur af, maar Roos’ schema veranderde die dag zo ongeveer om het kwartier. Ze moest naar de uni, ze moest niet naar de uni, ze zouden een scriptiebespreking hebben en die werd wel en niet afgelast; ze kon eerder komen en later en toen weer op tijd en toen toch weer eerder. Echt, het bleef aan de gang. We smsten gedurende de dag tig keer heen en weer en tijdens mijn lessen op school was ik meer bezig met bemiddelen tussen mijn schema en dat van Roos en Gio dan dat ik met de stof bezig was. Uiteindelijk lagen alle variabelen echter vast en spraken we af dat Roos die avond om acht uur voor de deur zou staan.
De rest van de dag was ik in mijn hoofd erg met Roos’ komst bezig. Ik keek er naar uit om haar weer te zien, maar eerlijk gezegd was ik ook best zenuwachtig. Dat was vast nergens voor nodig, want Gio was lief en Roos was lief en veel kon er dus niet fout gaan, maar toch was ik een beetje nerveus. Ik hoopte maar dat ze elkaar aardig zouden vinden. Het sloeg nergens op dat ik me daar druk om maakte en ik weet ook niet precies waarom ik dat ondanks dat besef wel deed, maar toch raakte ik een beetje gespannen. Ook toen ik na school weer in Gio’s appartement was, was ik er flink mee bezig. Soms zat ik een paar minuten in gedachten voor me uit te staren zonder iets te doen, ver weg met mijn gedachten, en ik ging meer naar het balkon om te roken dan normaal. Gio kwam thuis rond een uur of half zes en zelfs met hem in de buurt kostte het me moeite het van me af te zetten: als hij iets zei, moest hij het soms nog twee keer herhalen voor ik doorkreeg dat hij tegen me praatte. Volgens mij begreep hij het echter wel en zei hij er niets over. Hij was ook heel rustig, in tegenstelling tot mij, en dat hielp gelukkig ook een beetje. Het feit dat hij zich niet druk leek te maken, stelde mij ook enigszins gerust.
Ondanks dat was ik toch nog een beetje zenuwachtig toen Roos eenmaal voor de deur stond. Ze was stipt op tijd, zoals altijd, en arriveerde om klokslag acht uur. Toen ik de deur voor haar opendeed, zag ik dat Roos hetzelfde voelde als ik: ze glimlachte een beetje onzeker en haar haar gezich zag ik dat ze nerveus was. Net als ik hoopte ze schijnbaar dat haar ontmoeting met Gio goed zou verlopen.
Roos en ik gaven elkaar een knuffel en ik nam haar mee naar de kamer. Daar gaf Gio haar een hand en stelde zich voor als Giovanni, en Roos beantwoordde zijn beleefdheid met een beleefde glimlach op haar gezicht. Ze was een beetje gespannen, en ik merkte dat ook al gauw dat ook zij niet zo goed wist hoe ze met Gio om moest gaan. Ze had het niet zo erg als Mel en ik had ook wel het idee dat ze niet wilde oordelen over hem en onze relatie, maar toch zag ik in haar ogen dat ze de hele tijd in haar achterhoofd bleef houden dat hij de 34-jarige was en bleef die dingen met haar kleine zusje uitspookte. Dat vond ik jammer, want ik had gehoopt dat juist zij, als mijn zus, misschien op een andere manier naar hem zou kunnen kijken omdat hij zo belangrijk voor me was.
Ondanks dat Roos een beetje verlegen was, liet ze verder echter niet merken wat en ze wel en niet van Gio en onze relatie vond. Gio vroeg haar of ze even wilde blijven om koffie met een stuk taart te drinken en uiteindelijk stemde ze toe. Een beetje onwennig kwam ze naast me op de bank zitten. Gio bracht ons taart en koffie en vroeg haar naar haar persoon en haar studie toen hij bij ons kwam zitten. Dat brak het ijs een beetje.
Gio was de perfecte gastheer en hij was aardig tegen haar, oprecht geïnteresseerd in wat haar bezighield, en ik merkte dat de normale manier waarop hij met haar en mij omging haar geruststelde. Waarschijnlijk concludeerde ze dat hij normaler en aardiger was dan ze had gedacht en deed dat een groot gedeelte van haar zenuwen verdwijnen. Ze ontspande zich wat en langzaamaan wat meer en kwamen er steeds meer gesprekken los. We hadden het over gewone dingen, zoals films en werk en school, maar ook over serieuze dingen, zoals over baby’s en over Cees die gisteren bij pa en ma voor de deur had gestaan. Gio praatte met ons op die manier waar ik zo van hield en ik zag dat zijn kalmte hetzelfde effect had op Roos als op mij. Toch had ik de hele tijd het idee dat ze een heel klein beetje afstand bleef bewaren. De sfeer was goed en ik geloof dat Roos het ook oprecht gezellig vond, maar toch merkte ik iets aan haar, iets waar ik niet precies mijn vinger op kon leggen. Pas tegen de tijd dat Peter haar kwam halen, bleek wat dat precies was.
~: Geen loopvogel maar een sloopvogel :~
-
mena1998
- Typmachine
- Berichten: 771
- Lid geworden op: 04 sep 2011 11:50
- Locatie: Heelal, Melkweg, Aarde, Europa, Nederland, (Provincie) Groningen, Oude Pekela
Tuurlijk , het spotlight verhaal moet toch even echt een nieuwe lezer hebben 
.
Goh, wat is er, wat een flut moment om nu te stoppen.
Foutjes kon ik niet vinden (had zelfs over dieene die arendaaa had gevonden heengelezen)
Please go on!
, het spotlight verhaal moet toch even echt een nieuwe lezer hebben . Goh, wat is er, wat een flut moment om nu te stoppen.
Foutjes kon ik niet vinden (had zelfs over dieene die arendaaa had gevonden heengelezen
)Please go on!
Shit happens, just flush it and move on!
-
NeleVanHol
- Balpen
- Berichten: 213
- Lid geworden op: 03 mei 2012 10:27
Ik lees ook nog steeds mee!!
Ik vond een aantal foutjes maar was zo in het verhaal getrokken dat ik niet meer precies weet waar...
In een volgend berichtje zal ik ze proberen er uit te halen moet nu even door.
Snel meer maar weer!
Ik vond een aantal foutjes maar was zo in het verhaal getrokken dat ik niet meer precies weet waar...
In een volgend berichtje zal ik ze proberen er uit te halen
moet nu even door.Snel meer maar weer!
Haha ok dank jullie wel! Ik wil jullie reacties steeds liken/beoordelen maar op de één of andere manier lukt dat me telkens niet :S dan maar zo laten weten dat ik blij ben dat jullie meelezen en reageren haha.
____________________________________________________________________________________
Ergens na ons tweede stuk taart werd Roos gebeld door Peter, die meldde dat hij onderweg was en over een kleine tien minuten voor de deur zou staan. Roos nam afscheid van Gio en bedankte hem voor de taart en de koffie, en Gio bedankte haar voor het feit dat ze mijn spullen langs had willen brengen en de gezelligheid. Toen ze haar jas en schoenen weer had aangetrokken, liep ik nog even met haar mee naar beneden om mijn Puch in de ondergrondse garage te zetten en haar gezelschap te houden terwijl ze op Peter wachtte.
Beneden parkeerden Roos en ik mijn Puch op een lege plek in de hoek voor brommers in de garage. Daarna liepen we naar de rand van de wijk om naar Peters blauwe Mercedes uit te kijken. Ik rookte een sigaret terwijl we op de stoep langs de weg op hem wachtten, tot groot ongenoegen van Roos. Het was koud buiten en we stonden diep weggedoken in onze jassen.
‘Bedankt dat je alles wilde komen brengen, Roos,’ zei ik tegen haar terwijl ik de as van mijn sigaret aftikte in de wind.
Roos glimlachte en verborg zich in de dikke sjaal om haar nek.
‘Het was een kleine moeite,’ zei ze. ‘Ik hoop dat je alles hebt wat je nodig had.’
Ik nam een trek van mijn sigaret en knikte. ‘Ja, ik denk het wel. Het is fijn je even gezien te hebben te hebben.’
‘Ja, dat vindt ik ook. Ik ben blij dat het goed met je gaat.’ Ze was even stil en rammelde met de sleutels in haar zak. Aan de blik in haar ogen zag ik dat ze nog iets wilde zeggen. Ik hield mijn hoofd een beetje schuin toen ze stil bleef.
‘Wat is er?’ vroeg ik.
Roos dook nog wat dieper weg in haar jas.
‘Niets,’ zei ze. ‘Het is alleen… ik weet niet. Het is raar om mijn kleine zusje zo te zien. Weg bij pa en ma, wonend bij iemand met een eigen huis.’
Ik keek naar de grond en tikte met mijn voet tegen een steentje op de stoep.
‘Tja, ik had ook niet gedacht dat het zo zou lopen,’ zei ik.
Roos streek haar haren uit haar ogen toen de wind ze in haar gezicht blies. ‘Ja, dat weet ik, maar het is gewoon even wennen. Het is zo snel gegaan, ineens. Ik had gewoon niet verwacht dat je nu al… nou ja.’ Ze maakte haar zin niet af en maakte in plaats daarvan een halfslachtig gebaar met haar hand. Ik knikte ten teken dat ik het begreep. Er viel weer een stilte en even keken we allebei een andere kant op. Er reden auto’s langs en soms hoorde ik vlagen kerstmuziek langskomen als ze passeerden.
‘Hij is aardiger dan ik dacht,’ zei Roos na een tijdje.
Er verscheen een glimlach op mijn gezicht.
‘Hij is fantastisch, Roos,’ zei ik. ‘Echt. Hij heeft zo veel voor me gedaan, en… ik voel me echt goed, bij hem. Op mijn gemak, snap je?’
Roos aarzelde, maar knikte toen langzaam. Ik zag opnieuw iets in haar ogen, iets onzekers, of ze ergens over twijfelde.
Ik bestudeerde haar.
‘Wat?’ vroeg ik weer.
Roos streek haar haar weer uit haar gezicht en keek even naar de grond.
‘Nou,’ begon ze. ‘Het is… ik weet niet zo goed hoe ik dit moet zeggen, maar…’ Ze beet even op haar lip, leek te aarzelen, maar toen slaakte ze een zucht. ‘Kijk, Star, hij is heel aardig, echt waar. En als jij zegt dat het een goede vent is, geloof ik dat graag, en ik heb niets gezien wat op het tegendeel wijst. Maar… hij is en blijft wel een dertigplusserdie naar bed gaat met iemand die half zo oud is als hij. Dat is gewoon zo.’
Mijn ogen gleden heen en weer over die van haar.
‘Wat wil je daarmee zeggen?’ vroeg ik.
Het klonk niet erg vriendelijk en Roos maakte een geruststellend gebaar.
‘Rustig, Star, ik bedoel het niet lullig. Ik ben pa niet, dus wordt niet boos op me omdat je denkt dat ik je dwars wil zitten of iets, want dat is echt niet mijn bedoeling. Maar ik wil alleen dat je het weet, of ik wil het in ieder geval gezegd hebben. Hij is 35 -’ ‘34.’ ‘-34 en zijn vriendin is achttien. Het is vast een hele aardige man, maar ergens is dat… niet normaal.’
Ik keek haar kil aan.
‘Grappig,’ zei ik, proberend rustig te blijven. ‘Dat je zegt dat je niet zoals pa bent. Je doet me veel aan hem denken als je zo praat.’
Roos’ gezicht bertrok een beetje.
‘Kom op Star, ik-’ begon ze, maar ik deed mijn ogen dicht en schudde mijn hoofd.
‘Nee, Roos, stil. Je klinkt echt als pa. En weet je wat het stomme is, aan mensen als jij, mensen die zo denken? Ik heb met hem precies dezelfde relatie als ik met al mijn andere vriendjes heb gehad. Een betere, nog. Hij is lief voor me, behandelt me als zijn gelijke, slaat me niet en hij laat me vrij in alles wat ik wel en niet wil doen. We doen normale dingen samen, geven om elkaar en we kunnen overal over praten. Als hij tien jaar jonger was geweest, had iedereen hem geprezen omdat hij zo’n fantastische vriend was, dan had iedereen ons een geweldig stel gevonden. En nu? Alleen omdat hij ouder is dan ik, is het verkeerd, en ‘niet normaal’. Terwijl ik met hem dezelfde relatie, een betere relatie heb dan met Bobby en niemand heeft er ooit commentaar op gehad heeft dat Bobby mijn vriendje was. En alleen door die leeftijd is het nu anders.’ Ik was boos, teleurgesteld in haar. Ik had gehoopt dat zij, als mijn zus, me wel zou steunen, dat zij in ieder geval achter me zou staan of op zijn minst probeerde te doen alsof. Het deed zeer dat ze dat niet deed, dat ook mijn eigen zus de relatie die zoveel voor me betekende afkeurde.
Aan Roos’ gezicht te zien, was dat aan me af te zien, want haar uitdrukking werd een beetje wanhopig, schuldbewust, haast.
‘Zo bedoel ik het niet, Star,’ zei ze.
Ik schopte het steentje voor mijn voeten weg.
‘Dat bedoel je wel. Je bedoelt dat er bij hem een steekje loszit omdat hij met mij gaat en dat ik dom ben dat ik erin trap.’
Roos schudde haar hoofd. ‘Nee, ik bedoel-’
Maar ik klemde mijn kiezen op elkaar.
‘Roos, het interesseert me niet wat je bedoelt,’ snauwde ik. Het kwam er nogal fel uit en Roos’ gezicht betrok. Ik deed mijn ogen even dicht en probeerde rustig te blijven. Toen liet ik mijn adem ontsnappen en zuchtte.
‘Luister, ik weet wat je wil zeggen,’ zei ik. ‘Ik weet wat je denkt, ik weet wat iedereen ervan denkt. Geloof me, de blikken die we krijgen als we samen hand in hand in de stad lopen, maken dat meer dan duidelijk. Maar het is niet raar, het vóélt niet raar, begrijp je? Hij is net zo normaal als jij en ik, als Peter of wie dan ook. Hij voelde zich er ook ongemakkelijk onder toen er de eerste keer iets tussen ons gebeurd was en ook hij wist in eerste instantie niet goed hoe hij er mee om moest gaan. Ik ben degene die heeft doorgezet, die zei dat het niets uitmaakte. Je wordt verliefd op een persoon, Roos. Niet op een leeftijd. En wat iedereen er ook van mag denken, er mankeert niets aan hem, aan mij of aan onze relatie. Sterker nog, ik weet niet waar ik nu geweest was als ik hem niet had gehad. Of ik er überhaupt nog wel geweest was.’
Roos keek me aan. Nu mijn toon weer rustiger was, was ook de blik in haar ogen zachter geworden.
‘Ik zie heus wel hoe jullie met elkaar omgaan,’ zei ze. ‘En ik zie ook wel dat het geen bevlieging is. Maar ik zie ook hoe gek je op hem bent en ik weet hoe kwetsbaar dat jou maakt. Ik ben gewoon bang voor de invloed die hij op je kan hebben, voor wat er kan gebeuren als hij er anders tegenover staat dan jij.’
De toon van onze stemmen was weer rustig, zacht, en de boosheid vloeide langzaam uit me weg, als gif uit een wond. Ik stak mijn handen in mijn zakken en leunde tegen een lantaarnpaal achter me.
‘Zo is hij niet, Roos,’ zei ik. ‘Hij gebruikt me niet, echt niet. We gaan op het moment niet eens met elkaar naar bed. Ik…’ Ik kuchte even en keek naar de neuzen van mijn schoenen. ‘Ik heb wat… problemen, sinds dat met Cees. Ik had het al toen ik nog met Bobby ging, maar… Bobby is… Bobby, dus die is niet zo opmerkzaam.’ Ik keek op. ‘Bij wie zie je me dan liever? Bij Bobby, die mijn leeftijd is en seks met me heeft en niet doorheeft dat ik het niet trek? Of bij Gio, die ieder dingetje, hoe klein en onbedoeld ook, oppikt en me de ruimte geeft?’
Roos keek me aan. Ze speelde wat met de sleutels in haar zak en ik zag dat ze het ergens wel begreep, al wilde ze het misschien niet toegeven.
‘Tja, als je het zo stelt…’ zei ze.
____________________________________________________________________________________
Ergens na ons tweede stuk taart werd Roos gebeld door Peter, die meldde dat hij onderweg was en over een kleine tien minuten voor de deur zou staan. Roos nam afscheid van Gio en bedankte hem voor de taart en de koffie, en Gio bedankte haar voor het feit dat ze mijn spullen langs had willen brengen en de gezelligheid. Toen ze haar jas en schoenen weer had aangetrokken, liep ik nog even met haar mee naar beneden om mijn Puch in de ondergrondse garage te zetten en haar gezelschap te houden terwijl ze op Peter wachtte.
Beneden parkeerden Roos en ik mijn Puch op een lege plek in de hoek voor brommers in de garage. Daarna liepen we naar de rand van de wijk om naar Peters blauwe Mercedes uit te kijken. Ik rookte een sigaret terwijl we op de stoep langs de weg op hem wachtten, tot groot ongenoegen van Roos. Het was koud buiten en we stonden diep weggedoken in onze jassen.
‘Bedankt dat je alles wilde komen brengen, Roos,’ zei ik tegen haar terwijl ik de as van mijn sigaret aftikte in de wind.
Roos glimlachte en verborg zich in de dikke sjaal om haar nek.
‘Het was een kleine moeite,’ zei ze. ‘Ik hoop dat je alles hebt wat je nodig had.’
Ik nam een trek van mijn sigaret en knikte. ‘Ja, ik denk het wel. Het is fijn je even gezien te hebben te hebben.’
‘Ja, dat vindt ik ook. Ik ben blij dat het goed met je gaat.’ Ze was even stil en rammelde met de sleutels in haar zak. Aan de blik in haar ogen zag ik dat ze nog iets wilde zeggen. Ik hield mijn hoofd een beetje schuin toen ze stil bleef.
‘Wat is er?’ vroeg ik.
Roos dook nog wat dieper weg in haar jas.
‘Niets,’ zei ze. ‘Het is alleen… ik weet niet. Het is raar om mijn kleine zusje zo te zien. Weg bij pa en ma, wonend bij iemand met een eigen huis.’
Ik keek naar de grond en tikte met mijn voet tegen een steentje op de stoep.
‘Tja, ik had ook niet gedacht dat het zo zou lopen,’ zei ik.
Roos streek haar haren uit haar ogen toen de wind ze in haar gezicht blies. ‘Ja, dat weet ik, maar het is gewoon even wennen. Het is zo snel gegaan, ineens. Ik had gewoon niet verwacht dat je nu al… nou ja.’ Ze maakte haar zin niet af en maakte in plaats daarvan een halfslachtig gebaar met haar hand. Ik knikte ten teken dat ik het begreep. Er viel weer een stilte en even keken we allebei een andere kant op. Er reden auto’s langs en soms hoorde ik vlagen kerstmuziek langskomen als ze passeerden.
‘Hij is aardiger dan ik dacht,’ zei Roos na een tijdje.
Er verscheen een glimlach op mijn gezicht.
‘Hij is fantastisch, Roos,’ zei ik. ‘Echt. Hij heeft zo veel voor me gedaan, en… ik voel me echt goed, bij hem. Op mijn gemak, snap je?’
Roos aarzelde, maar knikte toen langzaam. Ik zag opnieuw iets in haar ogen, iets onzekers, of ze ergens over twijfelde.
Ik bestudeerde haar.
‘Wat?’ vroeg ik weer.
Roos streek haar haar weer uit haar gezicht en keek even naar de grond.
‘Nou,’ begon ze. ‘Het is… ik weet niet zo goed hoe ik dit moet zeggen, maar…’ Ze beet even op haar lip, leek te aarzelen, maar toen slaakte ze een zucht. ‘Kijk, Star, hij is heel aardig, echt waar. En als jij zegt dat het een goede vent is, geloof ik dat graag, en ik heb niets gezien wat op het tegendeel wijst. Maar… hij is en blijft wel een dertigplusserdie naar bed gaat met iemand die half zo oud is als hij. Dat is gewoon zo.’
Mijn ogen gleden heen en weer over die van haar.
‘Wat wil je daarmee zeggen?’ vroeg ik.
Het klonk niet erg vriendelijk en Roos maakte een geruststellend gebaar.
‘Rustig, Star, ik bedoel het niet lullig. Ik ben pa niet, dus wordt niet boos op me omdat je denkt dat ik je dwars wil zitten of iets, want dat is echt niet mijn bedoeling. Maar ik wil alleen dat je het weet, of ik wil het in ieder geval gezegd hebben. Hij is 35 -’ ‘34.’ ‘-34 en zijn vriendin is achttien. Het is vast een hele aardige man, maar ergens is dat… niet normaal.’
Ik keek haar kil aan.
‘Grappig,’ zei ik, proberend rustig te blijven. ‘Dat je zegt dat je niet zoals pa bent. Je doet me veel aan hem denken als je zo praat.’
Roos’ gezicht bertrok een beetje.
‘Kom op Star, ik-’ begon ze, maar ik deed mijn ogen dicht en schudde mijn hoofd.
‘Nee, Roos, stil. Je klinkt echt als pa. En weet je wat het stomme is, aan mensen als jij, mensen die zo denken? Ik heb met hem precies dezelfde relatie als ik met al mijn andere vriendjes heb gehad. Een betere, nog. Hij is lief voor me, behandelt me als zijn gelijke, slaat me niet en hij laat me vrij in alles wat ik wel en niet wil doen. We doen normale dingen samen, geven om elkaar en we kunnen overal over praten. Als hij tien jaar jonger was geweest, had iedereen hem geprezen omdat hij zo’n fantastische vriend was, dan had iedereen ons een geweldig stel gevonden. En nu? Alleen omdat hij ouder is dan ik, is het verkeerd, en ‘niet normaal’. Terwijl ik met hem dezelfde relatie, een betere relatie heb dan met Bobby en niemand heeft er ooit commentaar op gehad heeft dat Bobby mijn vriendje was. En alleen door die leeftijd is het nu anders.’ Ik was boos, teleurgesteld in haar. Ik had gehoopt dat zij, als mijn zus, me wel zou steunen, dat zij in ieder geval achter me zou staan of op zijn minst probeerde te doen alsof. Het deed zeer dat ze dat niet deed, dat ook mijn eigen zus de relatie die zoveel voor me betekende afkeurde.
Aan Roos’ gezicht te zien, was dat aan me af te zien, want haar uitdrukking werd een beetje wanhopig, schuldbewust, haast.
‘Zo bedoel ik het niet, Star,’ zei ze.
Ik schopte het steentje voor mijn voeten weg.
‘Dat bedoel je wel. Je bedoelt dat er bij hem een steekje loszit omdat hij met mij gaat en dat ik dom ben dat ik erin trap.’
Roos schudde haar hoofd. ‘Nee, ik bedoel-’
Maar ik klemde mijn kiezen op elkaar.
‘Roos, het interesseert me niet wat je bedoelt,’ snauwde ik. Het kwam er nogal fel uit en Roos’ gezicht betrok. Ik deed mijn ogen even dicht en probeerde rustig te blijven. Toen liet ik mijn adem ontsnappen en zuchtte.
‘Luister, ik weet wat je wil zeggen,’ zei ik. ‘Ik weet wat je denkt, ik weet wat iedereen ervan denkt. Geloof me, de blikken die we krijgen als we samen hand in hand in de stad lopen, maken dat meer dan duidelijk. Maar het is niet raar, het vóélt niet raar, begrijp je? Hij is net zo normaal als jij en ik, als Peter of wie dan ook. Hij voelde zich er ook ongemakkelijk onder toen er de eerste keer iets tussen ons gebeurd was en ook hij wist in eerste instantie niet goed hoe hij er mee om moest gaan. Ik ben degene die heeft doorgezet, die zei dat het niets uitmaakte. Je wordt verliefd op een persoon, Roos. Niet op een leeftijd. En wat iedereen er ook van mag denken, er mankeert niets aan hem, aan mij of aan onze relatie. Sterker nog, ik weet niet waar ik nu geweest was als ik hem niet had gehad. Of ik er überhaupt nog wel geweest was.’
Roos keek me aan. Nu mijn toon weer rustiger was, was ook de blik in haar ogen zachter geworden.
‘Ik zie heus wel hoe jullie met elkaar omgaan,’ zei ze. ‘En ik zie ook wel dat het geen bevlieging is. Maar ik zie ook hoe gek je op hem bent en ik weet hoe kwetsbaar dat jou maakt. Ik ben gewoon bang voor de invloed die hij op je kan hebben, voor wat er kan gebeuren als hij er anders tegenover staat dan jij.’
De toon van onze stemmen was weer rustig, zacht, en de boosheid vloeide langzaam uit me weg, als gif uit een wond. Ik stak mijn handen in mijn zakken en leunde tegen een lantaarnpaal achter me.
‘Zo is hij niet, Roos,’ zei ik. ‘Hij gebruikt me niet, echt niet. We gaan op het moment niet eens met elkaar naar bed. Ik…’ Ik kuchte even en keek naar de neuzen van mijn schoenen. ‘Ik heb wat… problemen, sinds dat met Cees. Ik had het al toen ik nog met Bobby ging, maar… Bobby is… Bobby, dus die is niet zo opmerkzaam.’ Ik keek op. ‘Bij wie zie je me dan liever? Bij Bobby, die mijn leeftijd is en seks met me heeft en niet doorheeft dat ik het niet trek? Of bij Gio, die ieder dingetje, hoe klein en onbedoeld ook, oppikt en me de ruimte geeft?’
Roos keek me aan. Ze speelde wat met de sleutels in haar zak en ik zag dat ze het ergens wel begreep, al wilde ze het misschien niet toegeven.
‘Tja, als je het zo stelt…’ zei ze.
~: Geen loopvogel maar een sloopvogel :~
Even een spatie (:Maar… hij is en blijft wel een dertigplusserdie naar bed
Ik vind dit zelf nogal lastig lezen, ik zou een paar enters invoegen:Maar ik wil alleen dat je het weet, of ik wil het in ieder geval gezegd hebben. Hij is 35 -’ ‘34.’ ‘-34 en zijn vriendin is achttien. Het is vast een hele aardige man, maar ergens is dat… niet normaal.’
Maar ik wil alleen dat je het weet, of ik wil het in ieder geval gezegd hebben. Hij is 35 -’
‘34.’
‘-34 en zijn vriendin is achttien. Het is vast een hele aardige man, maar ergens is dat… niet normaal.’
Pittig gesprek, maar wel goed! Mooi geschreven weer! (:
iloveyou' 25.08.2012
Dank je wel Arenda, die laatste is ook een goede, vraag me af waarom ik dat zelf niet verzonnen heb :S thanks!
________________________________________________________________________________
We keken om toen er aan de andere kant van de weg een auto toeterde. Hij maakte een bocht en stopte niet ver van ons vandaag op een lege parkeerplaats langs de stoep. Het was de blauwe Mercedes van Peter.
Ik draaide me weer om naar Roos. Roos keek me aan en ze zuchtte.
‘Star…’ begon ze, maar ik schudde mijn hoofd.
‘Laat maar,’ zei ik. ‘Ga maar. Maar geef hem alsjeblieft een kans. Het hoeft niet slecht te zijn dat hij ouder is. Het doet er echt niet toe. Voor mij niet. Oké?’
Roos sloeg haar armen om me heen en trok me tegen zich aan. Ik hield haar vast en deed even mijn ogen dicht.
‘Oké,’ hoorde ik haar ergens naast mijn oor zeggen. ‘Je bent oud genoeg om je eigen keuzes te maken, dus misschien heb je gelijk. Maar als er ooit iets is, wat dan ook, bel je me, hè?’
‘Ja, dat zal ik doen. Wel thuis.’
‘Dank je. Hou je taai, jij. We bellen gauw weer, goed?’
‘Ja, is goed.’
Ze liet me los en gaf me een kus op mijn wang. Ik keek naar haar terwijl ze naar de blauwe auto van Peter rende. Ze stapte in en trok de deur achter zich dicht. Ik zwaaide naar hen toen ze wegreden, en Roos zwaaide terug en Peter toeterde. Toen ze uit het zicht verdwenen waren, keek ik nog in de richting waarin de auto verdwenen was, met een merkwaardig dubbel gevoel in mijn binnenste.
Toen Roos en Peter verdwenen waren, ging ik nog even terug de garage in. Ik controleerde het slot op mijn Puch nog een keer en nam toen de lift naar boven. In het appartement was inmiddels alles opgeruimd. Gio had alle kopjes en schoteltjes in de vaatwasser gezet en stond nu bij het grote raam op de verhoging van de piano naar buiten te kijken. Hij hield zijn telefoon tegen zijn oor gedrukt en ik hoorde hem iets zeggen over een biertab, dus ik vermoedde dat hij iemand uit het restaurant aan de telefoon had die hem ergens voor nodig had. Ik besloot hem niet te storen en ging in plaats daarvan naar de badkamer om me alvast om te kleden.
Het was behaaglijk warm in de badkamer, na de kou van buiten. Ik waste ik me, bond mijn haar in een rommelige knot bij elkaar en kleedde me om. Ik trok een oude hotpants aan met een tanktopje en een los, lang vest, lekker gemakkelijk. Het gaf me een huiselijk gevoel, of alles klopte. Ik voelde me echt veilig en op mijn plek en ik probeerde dat gevoel niet te laten verpesten door te denken aan wat Roos net gezegd had. In plaats daarvan zette ik het radio’tje in de badkamer aan om mijn gedachten af te leiden en poetste mijn tanden. Ik gebruikte Gio’s tandpasta, die lekkere frisse, waarvan ik de smaak al had gekend voor ik bij hem ingetrokken was. Ik had er goede herinneringen aan.
Ik stond net uitgebreid mijn kiezen te poetsen toen ik pianomuziek over mijn gepoets heen hoorde komen. Niet uit de radio, maar echt, van de vleugel bij het raam. Het geluid was zuiver maar hard en drong dwars door de deur heen de badkamer binnen. Het was de eerste keer dat ik Gio piano hoorde spelen.
Ik stopte met poetsen en bleef even staan luisteren. Toen legde ik mijn tandenborstel weg, spoelde mijn mond en liep naar de deur. Zacht deed ik de deur open en liep de gang in. In de deuropening naar de kamer bleef ik staan.
Gio zat achter de vleugel, op de lange pianobank bij het raam. Hij speelde Father Figure, van George Michael, een rustige, ingetogen versie. Hij had geen noten voor zich staan, maar keek voor zich uit en zo nu en dan naar buiten of naar zijn handen. Zijn vingers gleden moeiteloos over de toetsen en speelden zowel de lijn van de muziek als die van de zang.
Even leunde ik tegen de deurpost, terwijl ik in stilte naar hem keek. Ik kon mijn ogen niet van hem afwenden. De muziek was prachtig, rustig en puur, en Gio zag er fantastisch uit. Hij had de bovenste paar knoopjes van zijn overhemd losgeknoopt en zijn borst was glad in het licht van de lamp boven de vleugel. Hij was zo rustig, zijn hele uitstraling en de kalme energie die van hem uitging waren perfect. Iedere toon die hij aansloeg was raak en het leek hem geen enkele moeite te kosten. God, wat hield ik van hem.
Ik bleef naar Gio staan kijken tot hij ophield met spelen. Pas toen de klanken van de laatste tonen langzaam wegstierven, kreeg hij door dat ik in de deur opening stond. Hij keek hij mijn kant op en er verscheen een glimlach op zijn gezicht.
‘Hé,’ zei hij. ‘Hoe lang sta je er al?’
Ik glimlachte ook en nam afstand van de deurpost waar ik tegenaan had geleund.
‘Nog niet zo lang,’ zei ik en ik liep naar hem toe. ‘Was dat George Michael?’
Ik ging achter hem staan, boog naar hem toe en sloeg mijn armen om zijn nek. Gio wreef even met zijn hand over mijn arm en ik drukte een kus op zijn wang.
‘Ja, een variatie op.’
Ik hield mijn armen om hem heen en legde mijn wang tegen die van hem. Hij rook lekker en even deed ik mijn ogen dicht.
‘Het was mooi,’ zei ik.
Gio knikte en ik voelde de warmte van zijn gezicht tegen dat van mij.
‘Hij is een goede artiest.’
‘Het klinkt wel moeilijk. Hoe lang speel je al?’
Gio keek voor zich uit en streek met zijn duim over mijn arm, nadenkend. ‘Sinds ik zestien ben. Achttien jaar.’
Even was het stil, haast een bedenkelijke stilte. Ik sloot mijn armen om hem heen en verborg mijn gezicht in zijn nek. Zacht kuste ik hem in zijn hals.
‘Net zo lang als ik leef,’ zei ik.
Gio knikte. Even keek hij voor zich uit, in gedachten verzonken, terwijl ik hem kusjes gaf in zijn nek.
‘Ja,’ zei hij. ‘Het lijkt zo lang geleden. Soms vergeet ik hoe jong je bent.’
Ik kuste hem op zijn kaak en liet mijn hand naar zijn gezicht glijden. Zacht draaide ik het mijn kant op. Ik streelde met mijn duim langs zijn lippen en keek even naar hem, naar zijn gezicht, zijn ogen.
‘Het maakt niet uit,’ zei ik zacht.
Gio’s ogen vonden die van mij en even keken we elkaar aan. Toen gleden mijn ogen omlaag, naar zijn mond, en zacht streelde ik over zijn lippen. Mijn hand gleed verder omlaag, naar zijn hals, en Gio’s ogen keken naar mijn gezicht. Ik keek op, onze blikken ontmoetten elkaar nog even, en toen boog ik naar hem toe en we kusten elkaar.
Het voelde fantastisch, op de één of andere manier, ontzettend intens. Gio’s hand gleed naar mijn hals en de kus werd een zoen, met veel tong, maar alles bleef langzaam en sensueel. Mijn hele lichaam werd warm van binnen, er viel een deken van rust en kalmte over ons heen en al mijn gedachten verdwenen. Alles viel op zijn plaats, net als vroeger.
Na een paar seconden sloeg ik één been over de pianokruk. Gio draaide zich naar me om en ik ging tegenover hem zitten, dicht tegen hem aan. Zijn lippen waren warm op die van mij, zijn handen gleden over mijn huid en ik streelde met mijn handen door zijn haar, hield hem dicht bij me. Ik had zo altijd kunnen blijven zitten, in dat perfecte moment. Ik wilde bij hem zijn, zo dicht mogelijk, hem aanraken, hem voelen. Ik hield van hem en ik verlangde naar hem, net zoals ik dat vroeger altijd gedaan had.
Langzaam liet ik mijn handen langs Gio’s hals naar mijn borst glijden. Daar maakte ik ook de andere knoopjes van zijn overhemd los en streek over zijn borst, terwijl ik Gio’s armen om me heen voelde en zijn handen over mijn rug en door mijn haar gleden. Het was fijn, zo intens en rustig, en het voelde zo goed en zo vertrouwd dat ik niet bang was en verder wilde gaan. Ik voelde me zeker, op dat moment, had het gevoel dat alles klopte. Even, voor het eerst sinds lange tijd, kon ik zo met iemand samen zijn zonder aan Cees te hoeven denken.
________________________________________________________________________________
We keken om toen er aan de andere kant van de weg een auto toeterde. Hij maakte een bocht en stopte niet ver van ons vandaag op een lege parkeerplaats langs de stoep. Het was de blauwe Mercedes van Peter.
Ik draaide me weer om naar Roos. Roos keek me aan en ze zuchtte.
‘Star…’ begon ze, maar ik schudde mijn hoofd.
‘Laat maar,’ zei ik. ‘Ga maar. Maar geef hem alsjeblieft een kans. Het hoeft niet slecht te zijn dat hij ouder is. Het doet er echt niet toe. Voor mij niet. Oké?’
Roos sloeg haar armen om me heen en trok me tegen zich aan. Ik hield haar vast en deed even mijn ogen dicht.
‘Oké,’ hoorde ik haar ergens naast mijn oor zeggen. ‘Je bent oud genoeg om je eigen keuzes te maken, dus misschien heb je gelijk. Maar als er ooit iets is, wat dan ook, bel je me, hè?’
‘Ja, dat zal ik doen. Wel thuis.’
‘Dank je. Hou je taai, jij. We bellen gauw weer, goed?’
‘Ja, is goed.’
Ze liet me los en gaf me een kus op mijn wang. Ik keek naar haar terwijl ze naar de blauwe auto van Peter rende. Ze stapte in en trok de deur achter zich dicht. Ik zwaaide naar hen toen ze wegreden, en Roos zwaaide terug en Peter toeterde. Toen ze uit het zicht verdwenen waren, keek ik nog in de richting waarin de auto verdwenen was, met een merkwaardig dubbel gevoel in mijn binnenste.
Toen Roos en Peter verdwenen waren, ging ik nog even terug de garage in. Ik controleerde het slot op mijn Puch nog een keer en nam toen de lift naar boven. In het appartement was inmiddels alles opgeruimd. Gio had alle kopjes en schoteltjes in de vaatwasser gezet en stond nu bij het grote raam op de verhoging van de piano naar buiten te kijken. Hij hield zijn telefoon tegen zijn oor gedrukt en ik hoorde hem iets zeggen over een biertab, dus ik vermoedde dat hij iemand uit het restaurant aan de telefoon had die hem ergens voor nodig had. Ik besloot hem niet te storen en ging in plaats daarvan naar de badkamer om me alvast om te kleden.
Het was behaaglijk warm in de badkamer, na de kou van buiten. Ik waste ik me, bond mijn haar in een rommelige knot bij elkaar en kleedde me om. Ik trok een oude hotpants aan met een tanktopje en een los, lang vest, lekker gemakkelijk. Het gaf me een huiselijk gevoel, of alles klopte. Ik voelde me echt veilig en op mijn plek en ik probeerde dat gevoel niet te laten verpesten door te denken aan wat Roos net gezegd had. In plaats daarvan zette ik het radio’tje in de badkamer aan om mijn gedachten af te leiden en poetste mijn tanden. Ik gebruikte Gio’s tandpasta, die lekkere frisse, waarvan ik de smaak al had gekend voor ik bij hem ingetrokken was. Ik had er goede herinneringen aan.
Ik stond net uitgebreid mijn kiezen te poetsen toen ik pianomuziek over mijn gepoets heen hoorde komen. Niet uit de radio, maar echt, van de vleugel bij het raam. Het geluid was zuiver maar hard en drong dwars door de deur heen de badkamer binnen. Het was de eerste keer dat ik Gio piano hoorde spelen.
Ik stopte met poetsen en bleef even staan luisteren. Toen legde ik mijn tandenborstel weg, spoelde mijn mond en liep naar de deur. Zacht deed ik de deur open en liep de gang in. In de deuropening naar de kamer bleef ik staan.
Gio zat achter de vleugel, op de lange pianobank bij het raam. Hij speelde Father Figure, van George Michael, een rustige, ingetogen versie. Hij had geen noten voor zich staan, maar keek voor zich uit en zo nu en dan naar buiten of naar zijn handen. Zijn vingers gleden moeiteloos over de toetsen en speelden zowel de lijn van de muziek als die van de zang.
Even leunde ik tegen de deurpost, terwijl ik in stilte naar hem keek. Ik kon mijn ogen niet van hem afwenden. De muziek was prachtig, rustig en puur, en Gio zag er fantastisch uit. Hij had de bovenste paar knoopjes van zijn overhemd losgeknoopt en zijn borst was glad in het licht van de lamp boven de vleugel. Hij was zo rustig, zijn hele uitstraling en de kalme energie die van hem uitging waren perfect. Iedere toon die hij aansloeg was raak en het leek hem geen enkele moeite te kosten. God, wat hield ik van hem.
Ik bleef naar Gio staan kijken tot hij ophield met spelen. Pas toen de klanken van de laatste tonen langzaam wegstierven, kreeg hij door dat ik in de deur opening stond. Hij keek hij mijn kant op en er verscheen een glimlach op zijn gezicht.
‘Hé,’ zei hij. ‘Hoe lang sta je er al?’
Ik glimlachte ook en nam afstand van de deurpost waar ik tegenaan had geleund.
‘Nog niet zo lang,’ zei ik en ik liep naar hem toe. ‘Was dat George Michael?’
Ik ging achter hem staan, boog naar hem toe en sloeg mijn armen om zijn nek. Gio wreef even met zijn hand over mijn arm en ik drukte een kus op zijn wang.
‘Ja, een variatie op.’
Ik hield mijn armen om hem heen en legde mijn wang tegen die van hem. Hij rook lekker en even deed ik mijn ogen dicht.
‘Het was mooi,’ zei ik.
Gio knikte en ik voelde de warmte van zijn gezicht tegen dat van mij.
‘Hij is een goede artiest.’
‘Het klinkt wel moeilijk. Hoe lang speel je al?’
Gio keek voor zich uit en streek met zijn duim over mijn arm, nadenkend. ‘Sinds ik zestien ben. Achttien jaar.’
Even was het stil, haast een bedenkelijke stilte. Ik sloot mijn armen om hem heen en verborg mijn gezicht in zijn nek. Zacht kuste ik hem in zijn hals.
‘Net zo lang als ik leef,’ zei ik.
Gio knikte. Even keek hij voor zich uit, in gedachten verzonken, terwijl ik hem kusjes gaf in zijn nek.
‘Ja,’ zei hij. ‘Het lijkt zo lang geleden. Soms vergeet ik hoe jong je bent.’
Ik kuste hem op zijn kaak en liet mijn hand naar zijn gezicht glijden. Zacht draaide ik het mijn kant op. Ik streelde met mijn duim langs zijn lippen en keek even naar hem, naar zijn gezicht, zijn ogen.
‘Het maakt niet uit,’ zei ik zacht.
Gio’s ogen vonden die van mij en even keken we elkaar aan. Toen gleden mijn ogen omlaag, naar zijn mond, en zacht streelde ik over zijn lippen. Mijn hand gleed verder omlaag, naar zijn hals, en Gio’s ogen keken naar mijn gezicht. Ik keek op, onze blikken ontmoetten elkaar nog even, en toen boog ik naar hem toe en we kusten elkaar.
Het voelde fantastisch, op de één of andere manier, ontzettend intens. Gio’s hand gleed naar mijn hals en de kus werd een zoen, met veel tong, maar alles bleef langzaam en sensueel. Mijn hele lichaam werd warm van binnen, er viel een deken van rust en kalmte over ons heen en al mijn gedachten verdwenen. Alles viel op zijn plaats, net als vroeger.
Na een paar seconden sloeg ik één been over de pianokruk. Gio draaide zich naar me om en ik ging tegenover hem zitten, dicht tegen hem aan. Zijn lippen waren warm op die van mij, zijn handen gleden over mijn huid en ik streelde met mijn handen door zijn haar, hield hem dicht bij me. Ik had zo altijd kunnen blijven zitten, in dat perfecte moment. Ik wilde bij hem zijn, zo dicht mogelijk, hem aanraken, hem voelen. Ik hield van hem en ik verlangde naar hem, net zoals ik dat vroeger altijd gedaan had.
Langzaam liet ik mijn handen langs Gio’s hals naar mijn borst glijden. Daar maakte ik ook de andere knoopjes van zijn overhemd los en streek over zijn borst, terwijl ik Gio’s armen om me heen voelde en zijn handen over mijn rug en door mijn haar gleden. Het was fijn, zo intens en rustig, en het voelde zo goed en zo vertrouwd dat ik niet bang was en verder wilde gaan. Ik voelde me zeker, op dat moment, had het gevoel dat alles klopte. Even, voor het eerst sinds lange tijd, kon ik zo met iemand samen zijn zonder aan Cees te hoeven denken.
~: Geen loopvogel maar een sloopvogel :~
-
ashleykoolen
- Balpen
- Berichten: 256
- Lid geworden op: 23 jan 2012 14:19
- Locatie: Leiden
o my god waar was ik ookalweer gebleven?
never give up, there is no such thing as an ending. just a new beginning.
Dank je Arenda, Ashley, ik hoop dat je het nog hebt kunnen vinden
_____________________________________________________________________________
Ik liet mijn hand verder glijden, over Gio’s borst. Toen liet ik mijn ene hand in zijn nek liggen en volgde met de andere de lijnen van de spieren in zijn buik omlaag, zijn broek in. Gio’s ademhaling veranderde even tegen mijn lippen aan, heel licht, maar we onderbraken de zoen geen moment. Ik voelde zijn zachte aanraking op mijn dijbeen en bevestigend liet ik mijn been wat opzij zakken. Gio’s hand gleed verder naar boven en daar streelde hij me zacht, in hetzelfde rustige tempo als waarin we zoenden.
Mijn ogen gingen wat open. Ik keek even naar Gio en hij keek terug, met diezelfde warmte in zijn blik als ik in mijn lichaam voelde, tot zijn aanrakingen een warm gevoel in mijn buik veroorzaakten. Mijn ogen zakten weer dicht en ik zoende hem weer, diep en innig, en ik drukte mijn lichaam dicht tegen het zijne. Er gebeurde vrij weinig, misschien, maar het was gigantisch opwindend. Het was een hele vreemde, fijne manier van opwinding, waarin alles warm en verlangend was en toch ook kalm bleef. Ik was niet bang, niet nerveus, hoefde nergens anders aan te denken. Ik hoefde alleen maar in het hier en nu te zijn en er was geen betere plek dan dat.
Na een tijdje legde ik mijn hand tegen Gio’s borst. Ik gaf hem nog een kus en langzaam duwde ik hem wat achterover, met zijn rug richting de pianokruk. Ik liet mijn handen langs zijn buik omlaag glijden en begon zijn broek daar los te maken, zonder mijn blik van die van hem af te wenden. Gio leunde rustig op zijn onderarmen op de pianokruk en liet me gaan, op mijn tempo, mijn manier, en hij keek naar me terwijl ik de strik van mijn hotpants lostrok. Ik hield zijn blik vast terwijl ik mijn vest en mijn hotpants uittrok, en mijn topje en het elastiek uit mijn haar, alles langzaam en zonder Gio’s ogen te laten. Mijn vingers gleden naar de rand van mijn slip en ook die liet ik omlaag zakken. Gio keek naar wat ik deed en toen gleden zijn ogen terug naar mijn gezicht. Ik kreeg het idee dat hij iets wilde zeggen, maar ik drukte mijn vinger tegen mijn lippen voor hij daar de kans toe kreeg.
Gio liet zich daar het zwijgen opleggen en tevreden ging ik weer dicht tegen hem aan op de pianokruk zitten. Ik trok zijn broek verder open bij de gulp terwijl ik zijn blik vasthield en liet mijn hand zijn boxer in glijden. Ik boog wat over hem heen en zoende hem weer op zijn mond, terwijl ik met mijn andere hand langs zijn wang streelde. Er was geen enkele spanning in mijn lichaam, alles ging fantastisch, alles was perfect. Ik wist zeker dat alles nu goed zou gaan, in deze fijne sfeer, dat het goed en fijn zou zijn, dat ik nu geen problemen zou hebben, dat het nu zou lukken. Ik wist het zeker, dacht het tot op het moment dat ik mijn heupen boven die van Gio plaatste en me over hem heen wilde laten zakken. Alles was goed gegaan, de hele tijd, maar toen, op dat punt, ging het toch mis. Want ondanks de sfeer en onze kalme, heerlijke gemoedstoestand, deed het pijn. Net zoveel pijn als het de afgelopen paar keer iedere keer gedaan had.
Het was of gevoel van die pijn de sfeer van de mooie droom direct ruw onderbrak. In mijn lichaam en hoofd veranderde alles gelijk door die weerstand. Het was alsof de luchtbel knapte en de werkelijkheid zich ruw weer door de roze wolk heen baande.
Mijn adem bleef in mijn keel steken toen de pijn door mijn lijf sneed. Ik kneep mijn ogen dicht. Al mijn kalmte en assertieve zelfvertrouwen was gelijk verdwenen en ik voelde dat Gio zijn hand op mijn bovenbeen legde en me zo belette verder te gaan.
‘Gaat het?’ hoorde ik hem vragen.
Ik probeerde de pijn met op elkaar geklemde kaken te verbijten en dwong mezelf te knikken.
‘Ja…ik…’ Ik deed mijn ogen open en gebaarde wat achter me. ‘Kunnen we…’
Gio keek me aan. ‘Wil je dat? Zeker? Als het niet gaat, gaat het niet, hè?’
Ik knikte. ‘Ja, alsjeblieft.’
Gio deed wat ik van hem vroeg. Hij kwam overeind, tilde me wat op en legde me op mijn rug op de kruk neer. Ik liet ik mijn hoofd op het leren kussen rusten en sloot mijn ogen even. Een paar seconden ademde ik diep in en uit, tot ik Gio’s hand tegen mijn gezicht voelde. Ik deed mijn ogen open en zag zijn gezicht boven dat van mij. Ik pakte het vast, trok hem over me heen en we zoenden elkaar weer. Ik probeerde rustig te worden, te kalmeren, maar het was moeilijk. Mijn zelfvertrouwen en hoop waren na die tegenslag van net een heel eind weggezakt.
Ik trok mijn benen op langs Gio’s lichaam en duwde zijn overhemd langs zijn armen omlaag. Gio liet het op de grond vallen zonder de zoen te onderbreken en zijn hand gleed van mijn gezicht langs mijn hals naar beneden, over mijn nek. Ik moest aan Cees denken door het gevoel van zijn hand daar, maar Gio’s hand gleed al gauw verder naar beneden. Daar verdween hij tussen mijn benen. Hij streelde me een tijd, waarschijnlijk om me te helpen weer te ontspannen, en ik deed mijn ogen dicht toen hij me in mijn nek kuste. Uit alle macht probeerde ik me weer aan hem over te geven, mijn hart tot bedaren te brengen, weer dat gevoel van daarnet terug te krijgen. Gio’s aanrakingen waren effectief en daardoor lukte het me gedeeltelijk, maar het mocht niet baten. Toen we nog een keer probeerden verder te gaan, was de pijn opnieuw tergend. Ook nu ging het niet, ook niet in deze positie. Ik probeerde door te bijten, maar zover liet Gio het niet komen. Hij merkte het en hield ermee op.
‘Oké,’ zei hij. ‘Dit doen we nog niet. Het is te snel.’
Maar ik probeerde de tranen uit mijn ogen weg te knipperen en schudde mijn hoofd. ‘Nee, het gaat wel. Ik moet gewoon… ik wil niet… ik kan niet…’
Het huilen stond me nader dan het lachen en Gio suste me. Hij streek over mijn gezicht.
‘Het maakt niet uit,’ zei hij. ‘Het heeft tijd nodig. Ik weet dat het moeilijk is, maar het komt vanzelf wel.’ Hij kwam overeind en zacht pakte hij mijn arm vast. ‘Kom maar, ik help je overeind.’
Ik liet hem me vastpakken en met zijn hulp ging ik weer rechtop zitten. Ik kon wel janken. Teleurgesteld en beschaamd bleef ik met mijn rug naar de toetsen op de kruk zitten. Mijn handen lagen in elkaar in mijn schoot en mijn benen hield ik tegen elkaar gedrukt, terwijl ik probeerde de tranen binnen te houden.
Gio wreef over mijn rug.
‘Gaat het?’ vroeg hij.
Ik knikte en probeerde niet te gaan huilen.
‘Ja,’ mompelde ik. ‘Ik moet alleen even…’ Mijn ogen brandden en ik maakte een loos gebaar in de lucht. Snel kwam ik overeind en begon te lopen, weg van de piano, de kamer door naar de badkamer. Gio liet me gaan, gelukkig. Ik wilde echt even alleen zijn.
Mijn zicht werd steeds waziger terwijl ik naar de badkamer liep. Ik wist mezelf bij elkaar te houden tot ik de deur achter me dicht had gedaan. Toen ik binnen was, zakte ik tegen de muur en begon te huilen. Geluidloos gleden de tranen over mijn wangen. Mijn lichaam schokte terwijl ik mijn nagels in de gladde tegels van de badkamer probeerde te boren. Het ging niet meer, ik wilde dit niet meer. Ik wilde zo graag dat het goed ging, dat ik me weer als mezelf kon voelen. Ik wilde zo graag met Gio samen zijn.
Het huilen werd erger en ik drukte mijn hand tegen mijn mond zodat Gio het niet zou horen. Ik draaide me met mijn rug tegen de tegels en leunde er tegenaan. De tranen stroomden over mijn wangen en ik balde mijn andere hand tot een vuist. Langzaam zakte ik langs de muur op de grond, met mijn rug tegen de koude stenen, huilend als een klein kind.
Op de grond zakte ik in elkaar. Ik sloeg mijn handen voor mijn gezicht en huilde onbedaarlijk. Zo zat ik een tijd, verslagen en ellendig, tot ik het koud begon te krijgen. Met een bonkende pijn in mijn hoofd sleepte ik mezelf naar de douchecabine, door de deuren heen de douchebak in. Ik kreeg de douche aan, maar had niet de puf om op te staan. Ik ging op de bodem van de douchebak zitten en liet het warme water over me heen stromen. Zo bleef ik zitten zitten, onder de straal in de douchebak, met mijn knieën opgetrokken en mijn armen eromheen geslagen, voor me uitstarend toen mijn tranen op waren. Ik wist niet meer wat ik moest doen. Ik kon niets anders meer.
Ik zat nog steeds zo toen Gio de badkamer binnenkwam. Waarschijnlijk zat ik er al een tijdje en vroeg hij zich af of alles goed was. Ik merkte dat hij naar me keek en toen naar me toe kwam lopen. Hij had zijn broek nog aan, maar hij schoof de douchecabine open, stapte naar binnen en deed de glazen deur weer dicht. Zonder aandacht te schenken aan het stromende water ging hij naast me zitten, onder de warme straal. Hij sloeg een arm om me heen en wreef over mijn schouder. Het water kletterde op ons neer.
‘Het komt wel goed,’ zei hij. Ik sloot mijn ogen even en liet mijn hoofd tegen zijn schouder aanzakken, tegen zijn huid die glad was door het stromende water. Gio gaf me een kus op mijn hoofd en ik klemde mijn handen om zijn arm. Toen begon ik weer te huilen. Mijn tranen waren nog lang niet op.
_____________________________________________________________________________
Ik liet mijn hand verder glijden, over Gio’s borst. Toen liet ik mijn ene hand in zijn nek liggen en volgde met de andere de lijnen van de spieren in zijn buik omlaag, zijn broek in. Gio’s ademhaling veranderde even tegen mijn lippen aan, heel licht, maar we onderbraken de zoen geen moment. Ik voelde zijn zachte aanraking op mijn dijbeen en bevestigend liet ik mijn been wat opzij zakken. Gio’s hand gleed verder naar boven en daar streelde hij me zacht, in hetzelfde rustige tempo als waarin we zoenden.
Mijn ogen gingen wat open. Ik keek even naar Gio en hij keek terug, met diezelfde warmte in zijn blik als ik in mijn lichaam voelde, tot zijn aanrakingen een warm gevoel in mijn buik veroorzaakten. Mijn ogen zakten weer dicht en ik zoende hem weer, diep en innig, en ik drukte mijn lichaam dicht tegen het zijne. Er gebeurde vrij weinig, misschien, maar het was gigantisch opwindend. Het was een hele vreemde, fijne manier van opwinding, waarin alles warm en verlangend was en toch ook kalm bleef. Ik was niet bang, niet nerveus, hoefde nergens anders aan te denken. Ik hoefde alleen maar in het hier en nu te zijn en er was geen betere plek dan dat.
Na een tijdje legde ik mijn hand tegen Gio’s borst. Ik gaf hem nog een kus en langzaam duwde ik hem wat achterover, met zijn rug richting de pianokruk. Ik liet mijn handen langs zijn buik omlaag glijden en begon zijn broek daar los te maken, zonder mijn blik van die van hem af te wenden. Gio leunde rustig op zijn onderarmen op de pianokruk en liet me gaan, op mijn tempo, mijn manier, en hij keek naar me terwijl ik de strik van mijn hotpants lostrok. Ik hield zijn blik vast terwijl ik mijn vest en mijn hotpants uittrok, en mijn topje en het elastiek uit mijn haar, alles langzaam en zonder Gio’s ogen te laten. Mijn vingers gleden naar de rand van mijn slip en ook die liet ik omlaag zakken. Gio keek naar wat ik deed en toen gleden zijn ogen terug naar mijn gezicht. Ik kreeg het idee dat hij iets wilde zeggen, maar ik drukte mijn vinger tegen mijn lippen voor hij daar de kans toe kreeg.
Gio liet zich daar het zwijgen opleggen en tevreden ging ik weer dicht tegen hem aan op de pianokruk zitten. Ik trok zijn broek verder open bij de gulp terwijl ik zijn blik vasthield en liet mijn hand zijn boxer in glijden. Ik boog wat over hem heen en zoende hem weer op zijn mond, terwijl ik met mijn andere hand langs zijn wang streelde. Er was geen enkele spanning in mijn lichaam, alles ging fantastisch, alles was perfect. Ik wist zeker dat alles nu goed zou gaan, in deze fijne sfeer, dat het goed en fijn zou zijn, dat ik nu geen problemen zou hebben, dat het nu zou lukken. Ik wist het zeker, dacht het tot op het moment dat ik mijn heupen boven die van Gio plaatste en me over hem heen wilde laten zakken. Alles was goed gegaan, de hele tijd, maar toen, op dat punt, ging het toch mis. Want ondanks de sfeer en onze kalme, heerlijke gemoedstoestand, deed het pijn. Net zoveel pijn als het de afgelopen paar keer iedere keer gedaan had.
Het was of gevoel van die pijn de sfeer van de mooie droom direct ruw onderbrak. In mijn lichaam en hoofd veranderde alles gelijk door die weerstand. Het was alsof de luchtbel knapte en de werkelijkheid zich ruw weer door de roze wolk heen baande.
Mijn adem bleef in mijn keel steken toen de pijn door mijn lijf sneed. Ik kneep mijn ogen dicht. Al mijn kalmte en assertieve zelfvertrouwen was gelijk verdwenen en ik voelde dat Gio zijn hand op mijn bovenbeen legde en me zo belette verder te gaan.
‘Gaat het?’ hoorde ik hem vragen.
Ik probeerde de pijn met op elkaar geklemde kaken te verbijten en dwong mezelf te knikken.
‘Ja…ik…’ Ik deed mijn ogen open en gebaarde wat achter me. ‘Kunnen we…’
Gio keek me aan. ‘Wil je dat? Zeker? Als het niet gaat, gaat het niet, hè?’
Ik knikte. ‘Ja, alsjeblieft.’
Gio deed wat ik van hem vroeg. Hij kwam overeind, tilde me wat op en legde me op mijn rug op de kruk neer. Ik liet ik mijn hoofd op het leren kussen rusten en sloot mijn ogen even. Een paar seconden ademde ik diep in en uit, tot ik Gio’s hand tegen mijn gezicht voelde. Ik deed mijn ogen open en zag zijn gezicht boven dat van mij. Ik pakte het vast, trok hem over me heen en we zoenden elkaar weer. Ik probeerde rustig te worden, te kalmeren, maar het was moeilijk. Mijn zelfvertrouwen en hoop waren na die tegenslag van net een heel eind weggezakt.
Ik trok mijn benen op langs Gio’s lichaam en duwde zijn overhemd langs zijn armen omlaag. Gio liet het op de grond vallen zonder de zoen te onderbreken en zijn hand gleed van mijn gezicht langs mijn hals naar beneden, over mijn nek. Ik moest aan Cees denken door het gevoel van zijn hand daar, maar Gio’s hand gleed al gauw verder naar beneden. Daar verdween hij tussen mijn benen. Hij streelde me een tijd, waarschijnlijk om me te helpen weer te ontspannen, en ik deed mijn ogen dicht toen hij me in mijn nek kuste. Uit alle macht probeerde ik me weer aan hem over te geven, mijn hart tot bedaren te brengen, weer dat gevoel van daarnet terug te krijgen. Gio’s aanrakingen waren effectief en daardoor lukte het me gedeeltelijk, maar het mocht niet baten. Toen we nog een keer probeerden verder te gaan, was de pijn opnieuw tergend. Ook nu ging het niet, ook niet in deze positie. Ik probeerde door te bijten, maar zover liet Gio het niet komen. Hij merkte het en hield ermee op.
‘Oké,’ zei hij. ‘Dit doen we nog niet. Het is te snel.’
Maar ik probeerde de tranen uit mijn ogen weg te knipperen en schudde mijn hoofd. ‘Nee, het gaat wel. Ik moet gewoon… ik wil niet… ik kan niet…’
Het huilen stond me nader dan het lachen en Gio suste me. Hij streek over mijn gezicht.
‘Het maakt niet uit,’ zei hij. ‘Het heeft tijd nodig. Ik weet dat het moeilijk is, maar het komt vanzelf wel.’ Hij kwam overeind en zacht pakte hij mijn arm vast. ‘Kom maar, ik help je overeind.’
Ik liet hem me vastpakken en met zijn hulp ging ik weer rechtop zitten. Ik kon wel janken. Teleurgesteld en beschaamd bleef ik met mijn rug naar de toetsen op de kruk zitten. Mijn handen lagen in elkaar in mijn schoot en mijn benen hield ik tegen elkaar gedrukt, terwijl ik probeerde de tranen binnen te houden.
Gio wreef over mijn rug.
‘Gaat het?’ vroeg hij.
Ik knikte en probeerde niet te gaan huilen.
‘Ja,’ mompelde ik. ‘Ik moet alleen even…’ Mijn ogen brandden en ik maakte een loos gebaar in de lucht. Snel kwam ik overeind en begon te lopen, weg van de piano, de kamer door naar de badkamer. Gio liet me gaan, gelukkig. Ik wilde echt even alleen zijn.
Mijn zicht werd steeds waziger terwijl ik naar de badkamer liep. Ik wist mezelf bij elkaar te houden tot ik de deur achter me dicht had gedaan. Toen ik binnen was, zakte ik tegen de muur en begon te huilen. Geluidloos gleden de tranen over mijn wangen. Mijn lichaam schokte terwijl ik mijn nagels in de gladde tegels van de badkamer probeerde te boren. Het ging niet meer, ik wilde dit niet meer. Ik wilde zo graag dat het goed ging, dat ik me weer als mezelf kon voelen. Ik wilde zo graag met Gio samen zijn.
Het huilen werd erger en ik drukte mijn hand tegen mijn mond zodat Gio het niet zou horen. Ik draaide me met mijn rug tegen de tegels en leunde er tegenaan. De tranen stroomden over mijn wangen en ik balde mijn andere hand tot een vuist. Langzaam zakte ik langs de muur op de grond, met mijn rug tegen de koude stenen, huilend als een klein kind.
Op de grond zakte ik in elkaar. Ik sloeg mijn handen voor mijn gezicht en huilde onbedaarlijk. Zo zat ik een tijd, verslagen en ellendig, tot ik het koud begon te krijgen. Met een bonkende pijn in mijn hoofd sleepte ik mezelf naar de douchecabine, door de deuren heen de douchebak in. Ik kreeg de douche aan, maar had niet de puf om op te staan. Ik ging op de bodem van de douchebak zitten en liet het warme water over me heen stromen. Zo bleef ik zitten zitten, onder de straal in de douchebak, met mijn knieën opgetrokken en mijn armen eromheen geslagen, voor me uitstarend toen mijn tranen op waren. Ik wist niet meer wat ik moest doen. Ik kon niets anders meer.
Ik zat nog steeds zo toen Gio de badkamer binnenkwam. Waarschijnlijk zat ik er al een tijdje en vroeg hij zich af of alles goed was. Ik merkte dat hij naar me keek en toen naar me toe kwam lopen. Hij had zijn broek nog aan, maar hij schoof de douchecabine open, stapte naar binnen en deed de glazen deur weer dicht. Zonder aandacht te schenken aan het stromende water ging hij naast me zitten, onder de warme straal. Hij sloeg een arm om me heen en wreef over mijn schouder. Het water kletterde op ons neer.
‘Het komt wel goed,’ zei hij. Ik sloot mijn ogen even en liet mijn hoofd tegen zijn schouder aanzakken, tegen zijn huid die glad was door het stromende water. Gio gaf me een kus op mijn hoofd en ik klemde mijn handen om zijn arm. Toen begon ik weer te huilen. Mijn tranen waren nog lang niet op.
~: Geen loopvogel maar een sloopvogel :~
Haha hopelijk Wow in de goede zin van het woord Masterbreel? Arenda, dat kan best wel eens kloppen, ben benieuwd wat je er verder van vindt! Hoor graag of jullie vinden dat het komende stukje te snel gaat/overviewig is of dat het wel ok is
_______________________________________________________________________________________
Hoofdstuk
De eerste paar weken na die deceptie bij de piano deden Gio en ik niets meer op seksueel gebied. In eerste instantie raakten we elkaar dagenlang nauwelijks aan. Het was vooral op mijn initiatief dat dat niet meer gebeurde, denk ik. Ik zat er vreselijk mee, met wat er gebeurd was. Ik schaamde me ervoor, zo erg dat ik mezelf de eerste paar dagen geen houding wist te geven. Ik voelde me klein en beschaamd bij Gio en de buurt en vond het een vreselijke gedachte dat hij de hele tijd als hij naar mee keek moest denken aan het feit dat het die laatste keer niet gelukt was. Ik vond het daardoor moeilijk hem aan te kijken en gedroeg me timide. Gio pikte mijn uitstraling op, en gelukkig was hij zo slim me met rust te laten. Hij deed normaal tegen me, praatte met me, behandelde me zoals hij me altijd behandelde, maar liet iedere intieme of seksuele toenadering alleen van mijn kant komen. Gezien die er niet kwamen, gebeurde er een hele tijd niets tussen ons. Al mijn hernieuwde optimisme, hoop en vrolijkheid van de dagen ervoor, waren door dat akkefietje bij de piano voor een heel groot gedeelte weggezakt.
De eerste paar dagen voelde ik me dus ellendig. Niet alleen bij Gio in de buurt, maar ook in mijn hoofd en daardoor op school en bij Mel. Ik zakte weer een beetje terug in mijn oude patroon, van constant maar half aanwezig zijn en ‘het leven maar een beetje over me heen laten komen’, zoals Simmons het ooit gezegd had. Het kwam vooral omdat ik bang was. Bang voor het vooruitzicht aan een volgende keer, bang voor de toekomst. Ik vreesde voor de volgende keer dat we het zouden proberen, Gio en ik. Als het nu al niet goed was gegaan, in die perfecte sfeer, hoe moest het dan een volgende keer ooit nog wel goed gaan? Soms zat het me zo hoog dat het me vreselijk veel moeite kostte om niet naar drugs te grijpen. Ik wilde niet meer gebruiken nu ik bij Gio was, maar de aandrang was soms zo groot dat het me vreselijk veel moeite kostte er niet toch aan toe te geven.
Ook begon ik bang te worden dat ik iets mankeerde, dat ik gek begon te worden. Soms had ik het idee dat er iets zou knappen, dat ik het allemaal niet meer kon verwerken, niet kon bevatten. Op één van de zeldzame momenten dat het me lukte er met Roos over te praten, vroeg ze me of ik niet naar een psychiater wilde, maar dat ontkende ik. Het was ook zo. Misschien moest het wel, was het beter, ergens, maar ik durfde het gewoon niet. Ik schaamde me te veel voor wat ik niet meer kon en ik wilde niet over dat met Cees praten, en al helemaal niet met een vreemde. Seks was nu te privé, te pijnlijk om het er nog met iemand over te hebben.
Gelukkig merkten zowel Roos, Melanie als Gio mijn dipje op en probeerde ze me een beetje op te beuren. Gio deed dat vooral door kleine dingetjes, door mijn lievelingseten te koken of een lekker bad voor me vol te laten lopen, Melanie door me regelmatig mee te nemen naar de bioscoop of de stad en Roos door me bijna dagelijks te bellen hoe ik me voelde. Het was een fijn gevoel, dat ze er voor me waren, en na verloop van tijd begon ik me er iets beter door te voelen. Ik kwam weer een beetje terug in de realiteit en het lukte me weer te luisteren als Mel iets vertelde en met Roos ook weer over andere, leukere dingen te praten. Ik verloor mijn ongemakkelijke houding ten opzichte van Gio en langzaamaan werd alles weer normaal tussen ons, goed en spontaan, al bleef het seksuele gedeelte nog een hele tijd afwezig.
Het duurde weken eer ik me weer zodanig beter voelde dat ik weer toenadering tot Gio durfde te zoeken. Het ging in hele kleine stapjes. Het begon met een kus, een kus die een zoen werd, waar na een paar dagen strelende handen bijkwamen. Het verplaatste zich naar het bed of de bank en mettertijd gingen er gaandeweg steeds mer kleren uit. Langzaamaan gingen we een stapje verder, als twee mensen die elkaar voor het eerst bezig waren te ontdekken, in alle rust, alsof we alle tijd hadden. Wat ik ooit tegen Mel gezegd had, bleek bovendien waar te zijn: complete seks lukte me misschien niet, maar mondelinge en handmatige dingetjes wel. Het lukte me na verloop van tijd ook Gio op die manier toe te laten en daardoor kon ik me weer steeds meer aan hem overgeven. Het ging iedere keer wat beter en het stelde me gerust dat we op die manier wel bij elkaar konden zijn.
Ondanks mijn vooruitgang met Gio en het feit dat ik ook in het dagelijks leven emotioneel weer wat stabieler werd, had ik na een maand echter een soort terugval op een totaal ander vlak. Het gebeurde toen ik naar de dokter moest, voor de afspraak die ik, naar het leek, al eeuwen geleden gemaakt had.
Ik zat zwaar in de zenuwen, een paar dagen ervoor al. Hoe dichter bij ik bij die betreffende dag kwam, die dag waarop ik mijn eerste controle voor mijn zwangerschap en de soa-test zou krijgen, hoe erger het werd. Mijn afspraak stond pas om elf uur, maar ik was de ochtend van het bezoek al om vijf uur wakker geworden. Voor zover er van wakker worden te spreken was, dan, want ik had die nacht überhaupt nauwelijks geslapen. Ik had de hele nacht maar een beetje liggen woelen en draaiden en amper een oog dichtgedaan. Ik had Gio af en toe ook horen draaien, dus waarschijnlijk lukte het hem ook niet te slapen met mijn gezenuw naast zich. Of misschien zag hij er ook wel tegenop, bedacht ik later, tegen wat we de dag erna zouden moeten doen.
Om vijf uur besloot ik het die ochtend uiteindelijk op te geven. Na uren wakker gelegen te hebben, kwam uit bed en vertrok naar de kamer, hopend Gio zo nog even de kans op een paar normale uren slaap te geven tot de wekker zou gaan. Dat gebeurde echter niet, want ik zat nog geen paar minuten op de bank in de kamer toen Gio binnen kwam. Hij vroeg hoe het ging, maar ik gaf hem maar een beetje vaag antwoord. Ik zei dat hij terug naar bed moest gaan, dat hij niet bij mij hoefde te blijven en dat het me speet dat ik zo had liggen woelen, maar hij zei dat het niet erg was. Hij zette de televisie voor me aan en liep naar de keuken om ontbijt te maken, terwijl ik op de bank met mijn voeten op de zitting zat en kauwend op mijn nagel deed of ik naar televisie keek. Na verloop van tijd kwam Gio naast me zitten met eten: hij had een licht ontbijt voor me gemaakt, dus schijnbaar had hij door hoe ik me voelde. Hij gaf me een kom yoghurt met siroop en suiker en twee crackers met jam en had voor zichzelf een kom met ontbijtgranen bij zich. Ik was hem dankbaar voor zijn begrip, voor hoe zeer hij me kende, maar ondanks dat lukte het me niet de crackers weg te krijgen. Ik at alleen de yoghurt op en voelde me daarna al misselijk.
Na het ontbijt ging Gio douchen en begon ik een beetje doelloos dingen in het appartement te doen. Ik keek nog wat tv, computerde een beetje, pielde wat op Gio’s piano, ging dan weer op het balkon staan roken, maar ik had nergens genoeg rust voor om het langer dan tien minuten vol te houden. Ik werd gek van mezelf, van het nerveuze gevoel in mijn lichaam dat mijn hele maag in elkaar leek te drukken, maar ik kon er niet vanaf komen. Ik geloof dat Gio het merkte en hij liet me met rust. Hij bemoeide zich niet met me en deed zijn eigen dingen toen hij klaar was met douchen: hij las de krant aan tafel, beantwoordde zijn mail en zocht even iets op in zijn administratie. Hij bleef heel kalm, deed alles wat hij deed rustig, en dat was goed, net als dat hij me met rust liet. Ik was even niet in staat met hem te praten, met samen met hem op dingen te concentreren, en ik was blij dat hij me begreep en dat zijn uitstraling in tegenstelling tot die van mij zo rustig bleef.
Hoewel de ochtend tergend langzaam leek te verlopen, was het op een gegeven moment ineens kwart voor tien. Ik schrok me dood toen ik daar achter kwam, wist niet wanneer de tijd ineens zo snel verstreken was. We moesten om half elf weg en ik moest nog douchen en me omkleden en mijn spullen pakken en was ineens bang dat ik te laat zou komen. Ik ging snel onder de douche, kleedde me om, maar had niet de puf en concentratie om me op te maken. Ik had nog net de energie om mijn haar te borstelen en toen ik daarmee klaar was, was het al tijd om te gaan.
Arenda, dat kan best wel eens kloppen, ben benieuwd wat je er verder van vindt! Hoor graag of jullie vinden dat het komende stukje te snel gaat/overviewig is of dat het wel ok is _______________________________________________________________________________________
Hoofdstuk
De eerste paar weken na die deceptie bij de piano deden Gio en ik niets meer op seksueel gebied. In eerste instantie raakten we elkaar dagenlang nauwelijks aan. Het was vooral op mijn initiatief dat dat niet meer gebeurde, denk ik. Ik zat er vreselijk mee, met wat er gebeurd was. Ik schaamde me ervoor, zo erg dat ik mezelf de eerste paar dagen geen houding wist te geven. Ik voelde me klein en beschaamd bij Gio en de buurt en vond het een vreselijke gedachte dat hij de hele tijd als hij naar mee keek moest denken aan het feit dat het die laatste keer niet gelukt was. Ik vond het daardoor moeilijk hem aan te kijken en gedroeg me timide. Gio pikte mijn uitstraling op, en gelukkig was hij zo slim me met rust te laten. Hij deed normaal tegen me, praatte met me, behandelde me zoals hij me altijd behandelde, maar liet iedere intieme of seksuele toenadering alleen van mijn kant komen. Gezien die er niet kwamen, gebeurde er een hele tijd niets tussen ons. Al mijn hernieuwde optimisme, hoop en vrolijkheid van de dagen ervoor, waren door dat akkefietje bij de piano voor een heel groot gedeelte weggezakt.
De eerste paar dagen voelde ik me dus ellendig. Niet alleen bij Gio in de buurt, maar ook in mijn hoofd en daardoor op school en bij Mel. Ik zakte weer een beetje terug in mijn oude patroon, van constant maar half aanwezig zijn en ‘het leven maar een beetje over me heen laten komen’, zoals Simmons het ooit gezegd had. Het kwam vooral omdat ik bang was. Bang voor het vooruitzicht aan een volgende keer, bang voor de toekomst. Ik vreesde voor de volgende keer dat we het zouden proberen, Gio en ik. Als het nu al niet goed was gegaan, in die perfecte sfeer, hoe moest het dan een volgende keer ooit nog wel goed gaan? Soms zat het me zo hoog dat het me vreselijk veel moeite kostte om niet naar drugs te grijpen. Ik wilde niet meer gebruiken nu ik bij Gio was, maar de aandrang was soms zo groot dat het me vreselijk veel moeite kostte er niet toch aan toe te geven.
Ook begon ik bang te worden dat ik iets mankeerde, dat ik gek begon te worden. Soms had ik het idee dat er iets zou knappen, dat ik het allemaal niet meer kon verwerken, niet kon bevatten. Op één van de zeldzame momenten dat het me lukte er met Roos over te praten, vroeg ze me of ik niet naar een psychiater wilde, maar dat ontkende ik. Het was ook zo. Misschien moest het wel, was het beter, ergens, maar ik durfde het gewoon niet. Ik schaamde me te veel voor wat ik niet meer kon en ik wilde niet over dat met Cees praten, en al helemaal niet met een vreemde. Seks was nu te privé, te pijnlijk om het er nog met iemand over te hebben.
Gelukkig merkten zowel Roos, Melanie als Gio mijn dipje op en probeerde ze me een beetje op te beuren. Gio deed dat vooral door kleine dingetjes, door mijn lievelingseten te koken of een lekker bad voor me vol te laten lopen, Melanie door me regelmatig mee te nemen naar de bioscoop of de stad en Roos door me bijna dagelijks te bellen hoe ik me voelde. Het was een fijn gevoel, dat ze er voor me waren, en na verloop van tijd begon ik me er iets beter door te voelen. Ik kwam weer een beetje terug in de realiteit en het lukte me weer te luisteren als Mel iets vertelde en met Roos ook weer over andere, leukere dingen te praten. Ik verloor mijn ongemakkelijke houding ten opzichte van Gio en langzaamaan werd alles weer normaal tussen ons, goed en spontaan, al bleef het seksuele gedeelte nog een hele tijd afwezig.
Het duurde weken eer ik me weer zodanig beter voelde dat ik weer toenadering tot Gio durfde te zoeken. Het ging in hele kleine stapjes. Het begon met een kus, een kus die een zoen werd, waar na een paar dagen strelende handen bijkwamen. Het verplaatste zich naar het bed of de bank en mettertijd gingen er gaandeweg steeds mer kleren uit. Langzaamaan gingen we een stapje verder, als twee mensen die elkaar voor het eerst bezig waren te ontdekken, in alle rust, alsof we alle tijd hadden. Wat ik ooit tegen Mel gezegd had, bleek bovendien waar te zijn: complete seks lukte me misschien niet, maar mondelinge en handmatige dingetjes wel. Het lukte me na verloop van tijd ook Gio op die manier toe te laten en daardoor kon ik me weer steeds meer aan hem overgeven. Het ging iedere keer wat beter en het stelde me gerust dat we op die manier wel bij elkaar konden zijn.
Ondanks mijn vooruitgang met Gio en het feit dat ik ook in het dagelijks leven emotioneel weer wat stabieler werd, had ik na een maand echter een soort terugval op een totaal ander vlak. Het gebeurde toen ik naar de dokter moest, voor de afspraak die ik, naar het leek, al eeuwen geleden gemaakt had.
Ik zat zwaar in de zenuwen, een paar dagen ervoor al. Hoe dichter bij ik bij die betreffende dag kwam, die dag waarop ik mijn eerste controle voor mijn zwangerschap en de soa-test zou krijgen, hoe erger het werd. Mijn afspraak stond pas om elf uur, maar ik was de ochtend van het bezoek al om vijf uur wakker geworden. Voor zover er van wakker worden te spreken was, dan, want ik had die nacht überhaupt nauwelijks geslapen. Ik had de hele nacht maar een beetje liggen woelen en draaiden en amper een oog dichtgedaan. Ik had Gio af en toe ook horen draaien, dus waarschijnlijk lukte het hem ook niet te slapen met mijn gezenuw naast zich. Of misschien zag hij er ook wel tegenop, bedacht ik later, tegen wat we de dag erna zouden moeten doen.
Om vijf uur besloot ik het die ochtend uiteindelijk op te geven. Na uren wakker gelegen te hebben, kwam uit bed en vertrok naar de kamer, hopend Gio zo nog even de kans op een paar normale uren slaap te geven tot de wekker zou gaan. Dat gebeurde echter niet, want ik zat nog geen paar minuten op de bank in de kamer toen Gio binnen kwam. Hij vroeg hoe het ging, maar ik gaf hem maar een beetje vaag antwoord. Ik zei dat hij terug naar bed moest gaan, dat hij niet bij mij hoefde te blijven en dat het me speet dat ik zo had liggen woelen, maar hij zei dat het niet erg was. Hij zette de televisie voor me aan en liep naar de keuken om ontbijt te maken, terwijl ik op de bank met mijn voeten op de zitting zat en kauwend op mijn nagel deed of ik naar televisie keek. Na verloop van tijd kwam Gio naast me zitten met eten: hij had een licht ontbijt voor me gemaakt, dus schijnbaar had hij door hoe ik me voelde. Hij gaf me een kom yoghurt met siroop en suiker en twee crackers met jam en had voor zichzelf een kom met ontbijtgranen bij zich. Ik was hem dankbaar voor zijn begrip, voor hoe zeer hij me kende, maar ondanks dat lukte het me niet de crackers weg te krijgen. Ik at alleen de yoghurt op en voelde me daarna al misselijk.
Na het ontbijt ging Gio douchen en begon ik een beetje doelloos dingen in het appartement te doen. Ik keek nog wat tv, computerde een beetje, pielde wat op Gio’s piano, ging dan weer op het balkon staan roken, maar ik had nergens genoeg rust voor om het langer dan tien minuten vol te houden. Ik werd gek van mezelf, van het nerveuze gevoel in mijn lichaam dat mijn hele maag in elkaar leek te drukken, maar ik kon er niet vanaf komen. Ik geloof dat Gio het merkte en hij liet me met rust. Hij bemoeide zich niet met me en deed zijn eigen dingen toen hij klaar was met douchen: hij las de krant aan tafel, beantwoordde zijn mail en zocht even iets op in zijn administratie. Hij bleef heel kalm, deed alles wat hij deed rustig, en dat was goed, net als dat hij me met rust liet. Ik was even niet in staat met hem te praten, met samen met hem op dingen te concentreren, en ik was blij dat hij me begreep en dat zijn uitstraling in tegenstelling tot die van mij zo rustig bleef.
Hoewel de ochtend tergend langzaam leek te verlopen, was het op een gegeven moment ineens kwart voor tien. Ik schrok me dood toen ik daar achter kwam, wist niet wanneer de tijd ineens zo snel verstreken was. We moesten om half elf weg en ik moest nog douchen en me omkleden en mijn spullen pakken en was ineens bang dat ik te laat zou komen. Ik ging snel onder de douche, kleedde me om, maar had niet de puf en concentratie om me op te maken. Ik had nog net de energie om mijn haar te borstelen en toen ik daarmee klaar was, was het al tijd om te gaan.
~: Geen loopvogel maar een sloopvogel :~
Hopelijk vonden jullie het toch een beetje leuk!
_________________________________________________________________________________
Ik bestierf het zo wat tegen de tijd dat Gio en ik naar de auto liepen. Mijn hart bonsde in mijn borstkas, mijn maag voelde als een steen en mijn handen waren klam. Ik voelde me vreselijk, wilde niets liever dan omkeren en terugrennen, me in Gio’s appartement opsluiten en er nooit meer uitkomen. Ik wist echter dat het niets zou opschieten als ik dat zou doen, dat er niet onderuit te komen was. Vroeg of laat moest het een keer gebeuren, of ik het nu leuk vond of niet. Dat besef maakte het alleen nog maar erger.
Trillend stapte ik met Gio in de auto. We hadden de afgelopen uren geen woord meer met elkaar gewisseld omdat ik niet wist of ik nog kon praten, maar toen we onderweg waren, vroeg Gio me op een gegeven moment of het nog ging. Ik knikte alleen, maar durfde niet te antwoorden omdat ik bang was dat hij zou horen hoe mijn stem trilde. Ik was nog nooit zo bang geweest, was bijna net zo bang als ik toen op die wc met Cees was geweest. Mijn spieren voelden als pudding en het was of mijn hart het ieder moment kon begeven. Het was maar goed dat Gio bij me was, want als ik dit alleen had moeten doen, had ik waarschijnlijk al heel gauw rechtsomkeert terug naar huis gemaakt.
Ik dacht dat het niet erger kon worden, dat ik me niet erger zou kunnen voelen, maar eenmaal bij de dokter, bleek dat er alsnog een overtreffende trap bestond. In de wachtkamer bij de dokter was ik zo gespannen dat mijn handen waren gaan trillen. Ik kon alleen maar op mijn stoel zitten en voor me uitstaren, helemaal in beslag genomen door het vreselijke gevoel in mijn lichaam, door die spanning, die angst. Ik had vaag gemerkt dat Gio me af en toe gadesloeg en na een tijdje had hij mijn had vastgepakt, er zacht in geknepen en hem vastgehouden. Daar was ik hem zo dankbaar voor, die steun, zo dankbaar dat het me niet eens meer kon schelen dat hij zou voelen hoe ontzettend nerveus ik was. Ik keek Gio’s kant op en zei met gebogen hoofd dat ik bang was. Maar Gio gaf me nog een kneepje in mijn hand en zei dat ik niet bang hoefde te zijn. De dokter zou me geen pijn doen en hij bleef bij me. Ik knikte wat, maar hield zijn hand stevig vast.
Een paar minuten nadat Gio mijn hand had gepakt, werden we naar binnen geroepen door de dokter. Ik had een geweldige arts, een grijze man van tegen de zestig met een rustige uitstraling een rustige, warme stem. Ik wist dat hij vriendelijk en aardig was, maar toch vond ik het moeilijk. Eerst ging het nog wel: we liepen naar de dokter en hij schudde ons de hand. Gio mocht bij me blijven omdat mijn lichaam het bijna begaf van de spanning, dus we gingen samen aan de andere kant van het bureau op een stoel zitten. De arts was vriendelijk, hij praatte rustig tegen me, vroeg me om een bevestiging van waar ik voor kwam en legde me uit wat hij allemaal zou gaan doen. Daarna had hij me eerst allemaal dingen gevraagd, die hij intikte op zijn computer, voor een dossier. Hij vroeg me over dat met Cees, over wanneer het gebeurd was, over wat hij precies gedaan had, maar ook over mezelf en de medische achtergrond in mijn familie. Het was moeilijk om erover te praten, vooral over dat met Cees, maar het hielp dat Gio bij me was. Ook moest ik op de weegschaal staan en nam de arts bloed af. Hij was aardig en vriendelijk en Gio was bij me, dus dat was allemaal nog wel redelijk gegaan.
Maar toen kwam het moment dat hij zei dat ik mijn broek en ondergoed uit mocht trekken en op de bank plaats mocht nemen. Ik zou een vaginale echo krijgen en hij zou een uitstrijkje voor de soa-test maken. Hij zei het of hij het tien keer per dag deed, of er niets aan de hand was, maar toch was ik bang. Nou, bang was een understatement: ik was als de dood. Ik weet niet wat er gebeurde, maar mijn lichaam en gevoel flipten volledig. Ik beefde als een rietje en had het idee dat ik ieder moment van stokje kon gaan omdat mijn lichaam de spanning niet meer aankon. Ik kreeg het touwtje van mijn joggingbroek niet meer los omdat mijn handen zo trilden en Gio moest me helpen het los te maken. Ik voelde me misselijk en zo vreselijk beschaamd dat toen ik mijn kleren uittrok dat ik wel kon janken. Dat gebeurde echter niet, maar de spanning uitte zich wel: ik lag nog maar twee seconden op de tafel toen ik er weer af moest komen omdat ik moest overgeven.
Toen ik weer in de tafel ging liggen, trilde ik zo erg dat het bijna niet meer te harden was. Mijn hele lichaam was verstijfd en de spanning op mijn spieren was zo erg dat ze onophoudelijk trilden. Mijn gezicht was versteend, verstard, en ik kon alleen maar met brandende ogen voor me uitstaren. De arts merkte dat het niet goed ging, natuurlijk, en hij vroeg of ik liever had dat ik zijn collega haalde voor de echo en het uitstrijkje. Dat was een vrouw en misschien zou ik het fijner vinden als zij het deed.
Ik knikte trillend toen dat hij dat voorstelde, me nauwelijks bewust van wat hij zei, maar in mijn achterhoofd blij dat het onderzoek door een vrouwelijke arts zou worden uitgevoerd. De arts vroeg me of ik wel wilde dat Gio erbij bleef en toen ik knikte, verdween hij de spreekkamer uit om zijn collega te halen.
De andere arts was inderdaad een vrouw, met een al even kalme uitstraling als mijn eigen arts. Ze moest ongeveer Gio’s leeftijd zijn, nog niet zo oud. Mijn arts had haar ongetwijfeld verteld wat er met me aan de hand was, maar toch was ze rustig en zeker en aarzelde ze niet bij wat ze deed. Ze praatte rustig tegen me, maar niet of ik een klein kind was, en ze vertelde me rustig wat ze ging doen. Ze stelde voor eerst het uitstrijkje te doen, om het vervelendste maar achter de rug te hebben, en ik stemde toe. Ik kon niet meer zelfstandig denken.
De arts had een kleine, verwarmde eendenbek uit een verwarmde la, maar toch deed het pijn toen ze hem inbracht. Ze zei dat er niets aan de hand was, dat ik moest proberen te ontspannen, maar ik vond het vreselijk. Gio mocht mijn hand vasthouden, maar ik schaamde me zo dat ik hem niet eens aan kon kijken terwijl de dokter bezig was. Ik kneep mijn ogen dicht en klemde mijn hand om de zijne en probeerde door de grond te zakken, te verdwijnen in het niets. Gelukkig was de arts snel klaar en daarna zei ze dat ik het goed gedaan had. Maar dat zei ze vast tegen iedereen.
Toen kwam de echo. Dat was minder pijnlijk, maar ik dacht dat ik het net zo erg zou vinden als de eendenbek. Dat was ook zo, in het begin tenminste, maar uiteindelijk bleek het totaal anders te eindigen. Ik zat nog steeds gespannen en trillend Gio’s hand fijn te knijpen terwijl ze bezig was toen ik het hoorde. Er kwam een regelmatig, kloppend geluid van de monitor naast de stoel, dat snel was en overal doorheen klonk. Het werkte zich door mijn gehoorgang een weg mijn hoofd in, bleef daar hangen en ik slaagde erin mijn ogen open te doen. Het was een hartslag.
_________________________________________________________________________________
Ik bestierf het zo wat tegen de tijd dat Gio en ik naar de auto liepen. Mijn hart bonsde in mijn borstkas, mijn maag voelde als een steen en mijn handen waren klam. Ik voelde me vreselijk, wilde niets liever dan omkeren en terugrennen, me in Gio’s appartement opsluiten en er nooit meer uitkomen. Ik wist echter dat het niets zou opschieten als ik dat zou doen, dat er niet onderuit te komen was. Vroeg of laat moest het een keer gebeuren, of ik het nu leuk vond of niet. Dat besef maakte het alleen nog maar erger.
Trillend stapte ik met Gio in de auto. We hadden de afgelopen uren geen woord meer met elkaar gewisseld omdat ik niet wist of ik nog kon praten, maar toen we onderweg waren, vroeg Gio me op een gegeven moment of het nog ging. Ik knikte alleen, maar durfde niet te antwoorden omdat ik bang was dat hij zou horen hoe mijn stem trilde. Ik was nog nooit zo bang geweest, was bijna net zo bang als ik toen op die wc met Cees was geweest. Mijn spieren voelden als pudding en het was of mijn hart het ieder moment kon begeven. Het was maar goed dat Gio bij me was, want als ik dit alleen had moeten doen, had ik waarschijnlijk al heel gauw rechtsomkeert terug naar huis gemaakt.
Ik dacht dat het niet erger kon worden, dat ik me niet erger zou kunnen voelen, maar eenmaal bij de dokter, bleek dat er alsnog een overtreffende trap bestond. In de wachtkamer bij de dokter was ik zo gespannen dat mijn handen waren gaan trillen. Ik kon alleen maar op mijn stoel zitten en voor me uitstaren, helemaal in beslag genomen door het vreselijke gevoel in mijn lichaam, door die spanning, die angst. Ik had vaag gemerkt dat Gio me af en toe gadesloeg en na een tijdje had hij mijn had vastgepakt, er zacht in geknepen en hem vastgehouden. Daar was ik hem zo dankbaar voor, die steun, zo dankbaar dat het me niet eens meer kon schelen dat hij zou voelen hoe ontzettend nerveus ik was. Ik keek Gio’s kant op en zei met gebogen hoofd dat ik bang was. Maar Gio gaf me nog een kneepje in mijn hand en zei dat ik niet bang hoefde te zijn. De dokter zou me geen pijn doen en hij bleef bij me. Ik knikte wat, maar hield zijn hand stevig vast.
Een paar minuten nadat Gio mijn hand had gepakt, werden we naar binnen geroepen door de dokter. Ik had een geweldige arts, een grijze man van tegen de zestig met een rustige uitstraling een rustige, warme stem. Ik wist dat hij vriendelijk en aardig was, maar toch vond ik het moeilijk. Eerst ging het nog wel: we liepen naar de dokter en hij schudde ons de hand. Gio mocht bij me blijven omdat mijn lichaam het bijna begaf van de spanning, dus we gingen samen aan de andere kant van het bureau op een stoel zitten. De arts was vriendelijk, hij praatte rustig tegen me, vroeg me om een bevestiging van waar ik voor kwam en legde me uit wat hij allemaal zou gaan doen. Daarna had hij me eerst allemaal dingen gevraagd, die hij intikte op zijn computer, voor een dossier. Hij vroeg me over dat met Cees, over wanneer het gebeurd was, over wat hij precies gedaan had, maar ook over mezelf en de medische achtergrond in mijn familie. Het was moeilijk om erover te praten, vooral over dat met Cees, maar het hielp dat Gio bij me was. Ook moest ik op de weegschaal staan en nam de arts bloed af. Hij was aardig en vriendelijk en Gio was bij me, dus dat was allemaal nog wel redelijk gegaan.
Maar toen kwam het moment dat hij zei dat ik mijn broek en ondergoed uit mocht trekken en op de bank plaats mocht nemen. Ik zou een vaginale echo krijgen en hij zou een uitstrijkje voor de soa-test maken. Hij zei het of hij het tien keer per dag deed, of er niets aan de hand was, maar toch was ik bang. Nou, bang was een understatement: ik was als de dood. Ik weet niet wat er gebeurde, maar mijn lichaam en gevoel flipten volledig. Ik beefde als een rietje en had het idee dat ik ieder moment van stokje kon gaan omdat mijn lichaam de spanning niet meer aankon. Ik kreeg het touwtje van mijn joggingbroek niet meer los omdat mijn handen zo trilden en Gio moest me helpen het los te maken. Ik voelde me misselijk en zo vreselijk beschaamd dat toen ik mijn kleren uittrok dat ik wel kon janken. Dat gebeurde echter niet, maar de spanning uitte zich wel: ik lag nog maar twee seconden op de tafel toen ik er weer af moest komen omdat ik moest overgeven.
Toen ik weer in de tafel ging liggen, trilde ik zo erg dat het bijna niet meer te harden was. Mijn hele lichaam was verstijfd en de spanning op mijn spieren was zo erg dat ze onophoudelijk trilden. Mijn gezicht was versteend, verstard, en ik kon alleen maar met brandende ogen voor me uitstaren. De arts merkte dat het niet goed ging, natuurlijk, en hij vroeg of ik liever had dat ik zijn collega haalde voor de echo en het uitstrijkje. Dat was een vrouw en misschien zou ik het fijner vinden als zij het deed.
Ik knikte trillend toen dat hij dat voorstelde, me nauwelijks bewust van wat hij zei, maar in mijn achterhoofd blij dat het onderzoek door een vrouwelijke arts zou worden uitgevoerd. De arts vroeg me of ik wel wilde dat Gio erbij bleef en toen ik knikte, verdween hij de spreekkamer uit om zijn collega te halen.
De andere arts was inderdaad een vrouw, met een al even kalme uitstraling als mijn eigen arts. Ze moest ongeveer Gio’s leeftijd zijn, nog niet zo oud. Mijn arts had haar ongetwijfeld verteld wat er met me aan de hand was, maar toch was ze rustig en zeker en aarzelde ze niet bij wat ze deed. Ze praatte rustig tegen me, maar niet of ik een klein kind was, en ze vertelde me rustig wat ze ging doen. Ze stelde voor eerst het uitstrijkje te doen, om het vervelendste maar achter de rug te hebben, en ik stemde toe. Ik kon niet meer zelfstandig denken.
De arts had een kleine, verwarmde eendenbek uit een verwarmde la, maar toch deed het pijn toen ze hem inbracht. Ze zei dat er niets aan de hand was, dat ik moest proberen te ontspannen, maar ik vond het vreselijk. Gio mocht mijn hand vasthouden, maar ik schaamde me zo dat ik hem niet eens aan kon kijken terwijl de dokter bezig was. Ik kneep mijn ogen dicht en klemde mijn hand om de zijne en probeerde door de grond te zakken, te verdwijnen in het niets. Gelukkig was de arts snel klaar en daarna zei ze dat ik het goed gedaan had. Maar dat zei ze vast tegen iedereen.
Toen kwam de echo. Dat was minder pijnlijk, maar ik dacht dat ik het net zo erg zou vinden als de eendenbek. Dat was ook zo, in het begin tenminste, maar uiteindelijk bleek het totaal anders te eindigen. Ik zat nog steeds gespannen en trillend Gio’s hand fijn te knijpen terwijl ze bezig was toen ik het hoorde. Er kwam een regelmatig, kloppend geluid van de monitor naast de stoel, dat snel was en overal doorheen klonk. Het werkte zich door mijn gehoorgang een weg mijn hoofd in, bleef daar hangen en ik slaagde erin mijn ogen open te doen. Het was een hartslag.
~: Geen loopvogel maar een sloopvogel :~
Dank jullie wel, top dat jullie nog meelezen
________________________________________________________________________
De arts draaide het scherm mijn kant op en wees iets aan op het zwart-witte beeld. Er was nauwelijks iets te zien, veel grijze vormen en kleuren, maar in het midden zag ik een klein bolletje met iets wat bewoog op het ritme van de piepjes die ik hoorde. Het was een hartje. Mijn baby leefde. Hij had een hartje.
Met tranen in mijn ogen staarde ik naar het scherm. Het deed iets met me, om het zo te zien. Alles wat ik had gedacht, alle kleine twijfels die ik nog had gehad, werden er volledig door weggevaagd. Ik had nooit verwacht dat ik dit zou zien, dat het zo zou voelen om te zien dat hetgeen in mijn buik leefde. Het leefde, en het was klein en weerloos en had een kloppend hartje.
De arts zei dat ik … dagen zwanger was. Dat wat was twee weken langer dan ik had gedacht, wat betreft aantal gezien: de zwangerschapstest die ik had gedaan, hield een andere manier van tellen aan dan de artsen. Het bevestigde echter wel dat het zonder twijfel Cees’ kind was, niet van Bobby, Gio of iemand anders. Zelfs dat kon me nu echter niet meer van mijn stuk brengen. De arts vroeg me of het klopte dat ik van plan was het te laten adopteren en ze vertelde me wat de mogelijkheden waren, maar ik luisterde maar half naar haar. Ze had het over overheidsinstanties, rechters en maatschappelijk werksters, maar ik kon mijn ogen niet meer van de monitor afwenden, op het scherm dat ze op pauze had gezet voor de de echo had afgerond. Ik kon nergens anders meer naar kijken dan naar dat kleine bolletje in mijn buik. Ik merkte dat Gio oplette, dus ik wist dat ik alles wat ik niet meekreeg later nog aan hem zou kunnen vragen.
Uiteindelijk kreeg ik een recept van de arts en een heel rijtje nummers, net instanties en praktijken waar ik afspraken mee zou moeten maken. Ook gaf ze me een afdruk van de echo die ze net gemaakt had. Dat vond ik het mooiste van alles: ik kon mijn ogen er niet meer vanaf houden. Ik kon nog net de verantwoordelijkheid van geest opbrengen om de vrouw en mijn eigen arts de hand te schudden en hen te bedanken en voor alles wat ze hadden gedaan.
Buiten de spreekkamer bleef ik even halverwege de wachtkamer staan. Ik hield de foto in mijn hand en keek ernaar en Gio legde een hand op mijn schouder.
‘Gaat het een beetje?’ vroeg hij.
Ik staarde even naar de foto, maar knikte toen.
‘Ja, het gaat wel. Beter,’ zei ik.
Gio wreef over mijn rug.
‘Zal ik even kijken of ik je recepten voor je op kan halen?’ vroeg hij.
Mijn blik was weer naar de foto gegleden en ik knikte.
‘Ja, graag,’ wist ik uit te brengen.
‘Weet je waar de apotheek is?’
Ik knipperde even met mijn ogen, in een poging weer helder te worden. Langzaam drongen zijn worden tot me door. Ik keek de gang achter me in.
‘Eh, aan het begin van die gang,’ zei ik toen. ‘De eerste deur rechts, volgens mij.’
Gio gaf een kneep je in mijn schouders. ‘Oké. Blijf maar hier, ik ga even kijken, goed?’
Ik glimlachte dankbaar. ‘Ja, graag. Dank je.’
Gio liet me los en ik keek hem even na terwijl hij wegliep. Toen realiseerde ik me dat ik midden in de loop stond. Ik keek even om me heen, zag verderop een rustig hoekje van de wachtruimte en liep er naartoe. Daar tilde ik de foto weer op en begon er weer naar te turen.
Ik stond al een tijdje naar de echo te kijken toen ik plotseling iemand mijn naam hoorde roepen. Het duurde even voor het tot me doordrong. Ik was nog altijd verdiept in de foto en was er niet vanuit gegaan dat ik op deze plek iemand zou kennen. Pas toen ik mijn naam een tweede keer hoorde, drong het tot me door dat de stem naar mij gericht was.
‘Starla!’
Ik keek om, ietwat verbaasd, nog wat afwezig door mijn gebestudeer van de foto. Ik was echter gelijk weer helder toen mijn blik op de bron van het geluid viel.
Tot mijn afgrijzen zag ik Dora naar me te komen. Ze keek zoals altijd alsof ze mijn beste vriendin was die ik in geen jaren had gezien. Haar haren waren nog nat van het douchen en ze had ongezond veel make-up op.
‘Hé Star!’ zei ze alsof we gisteren nog beste vriendinnen waren geweest. ‘Mijn god, jij bent wel de laatste die ik hier verwacht had te zien. Wat doe je hier?’
Ik voelde me plotseling raar, nu ze hier zo onverwacht naast me stond. Snel liet ik de foto in mijn hand zakken. Ik vermoedde dat mijn wangen rood werden en wendde mijn blik af naar de grond.
‘Hé,’ zei ik. ‘Eh, niets, eh… gewoon een griepje.’
Dora bekeek mijn gezicht.
‘Je ziet er inderdaad niet zo goed uit,’ zei ze. ‘Maar gelukkig is het niets ernstigs. Ik geloof dat het heerst.’
Ik knikte maar wat. ‘Ja, volgens mij ook. En jij?’
Dora trok een gezicht. Ze boog wat dichter naar me toe en zei: ‘Soa-test. Het wordt zo langzamerhand vaste prik. Mannen, hè.’
Ik deed mijn best om maar een beetje vaag te glimlachen, maar ik geloof niet dat het me lukte. Gelukkig (al was gelukkig in dit geval misschien niet het juist woord, gezien Dora’s neus voor roddels) kwam Gio op dat moment aanlopen met mijn spullen. Hij gaf me een tasje aan en legde zijn hand op mijn arm.
‘Hier, je spullen,’ zei hij. ‘Ben je klaar?’
Ik pakte het tasje aan, dat gelukkig niet doorschijnend was, en knikte.
‘Ja, ik ben klaar,’ zei ik.
Mijn stem was nog steeds een beetje timide en ik zag dat Gio’s blik van mij naar Dora gleed. Zij bekeek Gio ook met een bovenmatige interesse, maar toen zijn blik die van haar ving, glimlachte ze poeslief tegen hem, terwijl haar ogen oplettend bleven.
________________________________________________________________________
De arts draaide het scherm mijn kant op en wees iets aan op het zwart-witte beeld. Er was nauwelijks iets te zien, veel grijze vormen en kleuren, maar in het midden zag ik een klein bolletje met iets wat bewoog op het ritme van de piepjes die ik hoorde. Het was een hartje. Mijn baby leefde. Hij had een hartje.
Met tranen in mijn ogen staarde ik naar het scherm. Het deed iets met me, om het zo te zien. Alles wat ik had gedacht, alle kleine twijfels die ik nog had gehad, werden er volledig door weggevaagd. Ik had nooit verwacht dat ik dit zou zien, dat het zo zou voelen om te zien dat hetgeen in mijn buik leefde. Het leefde, en het was klein en weerloos en had een kloppend hartje.
De arts zei dat ik … dagen zwanger was. Dat wat was twee weken langer dan ik had gedacht, wat betreft aantal gezien: de zwangerschapstest die ik had gedaan, hield een andere manier van tellen aan dan de artsen. Het bevestigde echter wel dat het zonder twijfel Cees’ kind was, niet van Bobby, Gio of iemand anders. Zelfs dat kon me nu echter niet meer van mijn stuk brengen. De arts vroeg me of het klopte dat ik van plan was het te laten adopteren en ze vertelde me wat de mogelijkheden waren, maar ik luisterde maar half naar haar. Ze had het over overheidsinstanties, rechters en maatschappelijk werksters, maar ik kon mijn ogen niet meer van de monitor afwenden, op het scherm dat ze op pauze had gezet voor de de echo had afgerond. Ik kon nergens anders meer naar kijken dan naar dat kleine bolletje in mijn buik. Ik merkte dat Gio oplette, dus ik wist dat ik alles wat ik niet meekreeg later nog aan hem zou kunnen vragen.
Uiteindelijk kreeg ik een recept van de arts en een heel rijtje nummers, net instanties en praktijken waar ik afspraken mee zou moeten maken. Ook gaf ze me een afdruk van de echo die ze net gemaakt had. Dat vond ik het mooiste van alles: ik kon mijn ogen er niet meer vanaf houden. Ik kon nog net de verantwoordelijkheid van geest opbrengen om de vrouw en mijn eigen arts de hand te schudden en hen te bedanken en voor alles wat ze hadden gedaan.
Buiten de spreekkamer bleef ik even halverwege de wachtkamer staan. Ik hield de foto in mijn hand en keek ernaar en Gio legde een hand op mijn schouder.
‘Gaat het een beetje?’ vroeg hij.
Ik staarde even naar de foto, maar knikte toen.
‘Ja, het gaat wel. Beter,’ zei ik.
Gio wreef over mijn rug.
‘Zal ik even kijken of ik je recepten voor je op kan halen?’ vroeg hij.
Mijn blik was weer naar de foto gegleden en ik knikte.
‘Ja, graag,’ wist ik uit te brengen.
‘Weet je waar de apotheek is?’
Ik knipperde even met mijn ogen, in een poging weer helder te worden. Langzaam drongen zijn worden tot me door. Ik keek de gang achter me in.
‘Eh, aan het begin van die gang,’ zei ik toen. ‘De eerste deur rechts, volgens mij.’
Gio gaf een kneep je in mijn schouders. ‘Oké. Blijf maar hier, ik ga even kijken, goed?’
Ik glimlachte dankbaar. ‘Ja, graag. Dank je.’
Gio liet me los en ik keek hem even na terwijl hij wegliep. Toen realiseerde ik me dat ik midden in de loop stond. Ik keek even om me heen, zag verderop een rustig hoekje van de wachtruimte en liep er naartoe. Daar tilde ik de foto weer op en begon er weer naar te turen.
Ik stond al een tijdje naar de echo te kijken toen ik plotseling iemand mijn naam hoorde roepen. Het duurde even voor het tot me doordrong. Ik was nog altijd verdiept in de foto en was er niet vanuit gegaan dat ik op deze plek iemand zou kennen. Pas toen ik mijn naam een tweede keer hoorde, drong het tot me door dat de stem naar mij gericht was.
‘Starla!’
Ik keek om, ietwat verbaasd, nog wat afwezig door mijn gebestudeer van de foto. Ik was echter gelijk weer helder toen mijn blik op de bron van het geluid viel.
Tot mijn afgrijzen zag ik Dora naar me te komen. Ze keek zoals altijd alsof ze mijn beste vriendin was die ik in geen jaren had gezien. Haar haren waren nog nat van het douchen en ze had ongezond veel make-up op.
‘Hé Star!’ zei ze alsof we gisteren nog beste vriendinnen waren geweest. ‘Mijn god, jij bent wel de laatste die ik hier verwacht had te zien. Wat doe je hier?’
Ik voelde me plotseling raar, nu ze hier zo onverwacht naast me stond. Snel liet ik de foto in mijn hand zakken. Ik vermoedde dat mijn wangen rood werden en wendde mijn blik af naar de grond.
‘Hé,’ zei ik. ‘Eh, niets, eh… gewoon een griepje.’
Dora bekeek mijn gezicht.
‘Je ziet er inderdaad niet zo goed uit,’ zei ze. ‘Maar gelukkig is het niets ernstigs. Ik geloof dat het heerst.’
Ik knikte maar wat. ‘Ja, volgens mij ook. En jij?’
Dora trok een gezicht. Ze boog wat dichter naar me toe en zei: ‘Soa-test. Het wordt zo langzamerhand vaste prik. Mannen, hè.’
Ik deed mijn best om maar een beetje vaag te glimlachen, maar ik geloof niet dat het me lukte. Gelukkig (al was gelukkig in dit geval misschien niet het juist woord, gezien Dora’s neus voor roddels) kwam Gio op dat moment aanlopen met mijn spullen. Hij gaf me een tasje aan en legde zijn hand op mijn arm.
‘Hier, je spullen,’ zei hij. ‘Ben je klaar?’
Ik pakte het tasje aan, dat gelukkig niet doorschijnend was, en knikte.
‘Ja, ik ben klaar,’ zei ik.
Mijn stem was nog steeds een beetje timide en ik zag dat Gio’s blik van mij naar Dora gleed. Zij bekeek Gio ook met een bovenmatige interesse, maar toen zijn blik die van haar ving, glimlachte ze poeslief tegen hem, terwijl haar ogen oplettend bleven.
~: Geen loopvogel maar een sloopvogel :~
-
MeTheWriter
- Balpen
- Berichten: 156
- Lid geworden op: 06 jan 2013 03:02
Jouw verhaal is zo mooi *zwijmel* ik wil ook zo kunnen schrijven. Dat jij dit zo lang vol kan houden! Mij lukt het echt niet om een heel verhaal te schrijven... Maar bij je titel staat 'Seks, drugs en en dubbele dosis drama' moet dat niet zijn: 'Seks, drugs en een dubbele dosis drama'?
Xxx me
Xxx me
Dank je wel me, super dat je nog meeleest! En gewoon volhouden, ik ben er ook jaren mee bezig geweest voor ik dit verhaal af had, gewoon proberen naar het einde toe te werken en ieder stuk wat dat in je opkomt opschrijven!
_________________________________________________________________________
‘Nou, dag,’ zei ik tegen haar. ‘Ik zie je wel weer op school?’
Dora knikte, nog steeds enigszins nieuwsgierig.
‘Ja, prima,’ zei ze. ‘Fijne dag, nog.’ Het leek erop dat we op dat moment gewoon weg konden lopen en ik deze hel kon verlaten, maar toen gebeurde er het stomste wat er kon gebeuren. Ik draaide me om en wilde het tasje dat Gio me net gegeven had overpakken in mijn andere hand, maar omdat ik een beetje van mijn stuk was door Dora’s plotselinge verschijning, lette ik niet goed op wat ik deed. Ik gebruikte mijn hand verkeerd en liet de foto van de echo uit mijn handen vallen.
Het kleine vierkantje zweefde door de lucht. Hij wiegde wat heen en weer en zocht zigzaggend zijn weg naar de vloer. Daar kwam hij met de afbeelding naar boven tussen Dora en mij op de grond terecht.
Mijn hart sloeg een slag over. Een fractie van een seconde schoot er van alles door mijn hoofd. Ik maakte aanstalten me weer om te draaien om de echo op te pakken, maar dat durfde ik niet. Ik hoopte dat Dora het niet gezien had. Als ik zou bukken om hem op te rapen, zou ik er nog meer de aandacht op vestigen.
Met pijn in mijn hart maakte ik aanstalten door te lopen. Het stak me, vreselijk. Ik wilde mijn kindje niet voor oud vuil op de vloer laten liggen, maar ik wist niet wat ik anders moest.
Dat hoefde ik echter ook niet te weten, want nog voor ik een stap had gezet, zag ik vanuit mijn ooghoek dat Dora in beweging kwam. Ze zette een stap naar voren en bukte zich. In één keer kreeg ik het warm. Ze had het wel gezien.
‘Starla,’ hoorde ik achter me.
Met het koude zweet op mijn lichaam keek ik op. Dora was weer overeind gekomen. Ze stond rechtop en had haar hand met de echo naar me uitgestoken. Aan haar gezicht zag ik dat ze het wist.
‘Je liet iets vallen,’ zei ze.
Ik keek naar de echo. Even dacht ik eraan me van de domme te houden, te doen alsof ik van niets wist, of het niet mijn echo was, maar dat kon ik niet over mijn hart verkrijgen. Ik slikte en toen pakte ik hem van haar aan.
‘O,’ zei ik. ‘Dank je.’
Ik drukte de foto tegen mijn borst. Toen draaide ik me om. Ik merkte dat Gio even naar me keek, maar ik keek niet naar hem terug. Zwijgend liepen we de gang in, weg van de wachtkamer. Ik voelde Dora’s ogen nog de hele weg in mijn rug prikken.
Gio en ik liepen zonder iets te zeggen de gangen van het gezondheidscentrum door. Ik wist niet wat ik moest zeggen, of ik iets moest zeggen. Ik staarde voor me uit en hield de echo nog altijd tegen mijn borst gedrukt. Langzaam begon het tot me door te dringen wat er net gebeurd was. Wat de consequenties zouden zijn.
Dora was een trut. En ze was niet vies van een paar roddels, niet te vergeten. Een beetje zoals Nancy, maar dan iets minder extreem. Ze had begrepen waarom ik bij de dokter was geweest en ze zou haar er al gauw haar conclusies uittrekken, vooral gezien ze die echo gezien had. Gezien ze me samen met Gio had gezien, vermoedde ik bovendien dat ze ook de verkeerde conclusies zou trekken.
Ik vermoedde ook dat ze het niet voor zich zou houden. Waarom zou ze? We waren al jaren geen vriendinnen meer en ze was me niets verschuldigd. Ze zou alleen maar trots zijn omdat zij iets wist waarvan nog niemand anders het wist. Op school, in de club. Ze zou het zeker gaan rondbazuinen, en ik had niets om haar tegen te houden. Ja, ze was langs geweest voor een soa-test. Ik kon me niet voorstellen dat iemand daar überhaupt van op zou kijken.
Beneden aangekomen liepen Gio en ik naar de uitgang van het gezondheidscentrum. Gio hield de deur voor me open en ik liep langs hem heen. Buiten legde hij zijn hand op mijn arm.
‘Star?’ vroeg hij. ‘Gaat het?’
Ik moest even moeite doen om me uit mijn gedachten los te maken en probeerde weer terug te keren naar de werkelijkheid. Toen knikte ik.
‘Ja,’ zei ik. ‘Ja, het gaat wel.’
We liepen naar de auto en Gio ontgrendelde de deuren.
‘Was dat iemand van school?’ vroeg hij.
Ik slikte. Ik liep naar de passagierskant en knikte. ‘Ja. Dora.’
‘Is ze een vriendin van je?’
‘Nee. Niet meer. Vroeger.’
‘Dat dacht ik al.’
We stapten in en sloegen de deuren dicht. De auto werd werd weer in in stilte gehuld en alle geluiden van buiten vielen weg. We deden onze gordel in en naast me stak Gio de sleutel in het contact.
Ik zette mijn elleboog op de doorpool, liet mijn hoofd tegen mijn hand zakken en deed mijn ogen even dicht.
‘Ze weet het,’ zei ik. ‘Ik zag het aan haar gezicht. Ze weet waarom ik daar was.’
Gio startte de auto en keek mijn kant op terwijl hij zijn eigen gordel vastklikte.
‘Ben je bang dat ze het doorvertelt?’ vroeg hij.
Ik hield mijn ogen dicht.
‘Ik wéét dat ze het doorvertelt,’ zei ik. ‘Ik ben alleen bang voor de consequenties.’
Gio was klaar om weg te rijden, maar dat deed hij niet. Hij wachtte, rustig, en liet me praten.
Ik keek zijn kant op.
‘Bobby zit daar op school, Gio,’ zei ik. ‘Mensen van mijn vriendengroepje, en andere mensen, aan wie ik een hekel heb. Dora is net als Nancy. Als ze iets weet, weet twee dagen later iedereen het. Net als op het werk, tussen ons.’
Maar Gio schudde zijn hoofd. Hij stak zijn hand naar me uit en legde hem op mijn bovenbeen.
‘En net als op het werk, kun je daar doorheen komen. Je onderschat jezelf, Starla. Je bent veel sterker dan je denkt.’
Ik keek naar buiten.
‘Ik weet het nog zo net niet,’ mompelde ik.
Gio kneep in mijn been.
‘Star, kijk wat je net doorstaan heb, bij die dokter. Je was zo bang dat het zelfs mij pijn deed en toch heb je het gedaan. Als je dat kan, als je zoveel kracht en wilskracht hebt dat je jezelf daar doorheen kunt slepen, dan kun je dat geroddel op school ook aan. Dit, net binnen, was de top, voor jou, Starla. Erger wordt het niet. Denk daar maar aan als ze vervelend tegen je doen. Je hebt dit gered, dus dat zal je ook redden.’
Ik keek naar zijn hand op mijn been.
‘Maar net was ik niet alleen,’ zei ik. ‘Net was jij bij me. Op school niet. Daar ben ik alleen.’
Gio schudde zijn hoofd. Hij liet mijn been los en pakte mijn hand met de echo erin vast.
‘Je bent niet alleen, Starla,’ zei hij. ‘Kijk maar.’ Hij pakte de echo, draaide hem naar me toe en liet me de afbeelding zien. Hij wees naar het kleine bolletje in het midden.
‘Je bent niet alleen,’ herhaalde hij. ‘Zie je? Dat is waar het om gaat. Je bent niet alleen omdat je gekozen hebt voor het belang van iemand anders boven dat van jezelf. Als je dat kunt, als je daartoe in staat bent, zul je ook de consequenties die dat met zich meebrengt kunnen dragen.’ Hij boog naar me toe en gaf me een kus op mijn wang.
‘Je bent sterk, Starla. Laat nooit iemand je het tegenovergestelde wijsmaken.’
Ik nam de foto van hem aan. Ik keek ernaar, terwijl Gio naast me schakelde en het gaspedaal indrukte. Ik keek naar het bolletje op de foto en dacht aan het piepende geluid tijdens de echo en toen, terwijl Gio het terrein afdraaide, had ik ondanks alles heel even het gevoel dat hij gelijk had. Misschien was het wel zo. Misschien was ik ook wel niet alleen.
_________________________________________________________________________
‘Nou, dag,’ zei ik tegen haar. ‘Ik zie je wel weer op school?’
Dora knikte, nog steeds enigszins nieuwsgierig.
‘Ja, prima,’ zei ze. ‘Fijne dag, nog.’ Het leek erop dat we op dat moment gewoon weg konden lopen en ik deze hel kon verlaten, maar toen gebeurde er het stomste wat er kon gebeuren. Ik draaide me om en wilde het tasje dat Gio me net gegeven had overpakken in mijn andere hand, maar omdat ik een beetje van mijn stuk was door Dora’s plotselinge verschijning, lette ik niet goed op wat ik deed. Ik gebruikte mijn hand verkeerd en liet de foto van de echo uit mijn handen vallen.
Het kleine vierkantje zweefde door de lucht. Hij wiegde wat heen en weer en zocht zigzaggend zijn weg naar de vloer. Daar kwam hij met de afbeelding naar boven tussen Dora en mij op de grond terecht.
Mijn hart sloeg een slag over. Een fractie van een seconde schoot er van alles door mijn hoofd. Ik maakte aanstalten me weer om te draaien om de echo op te pakken, maar dat durfde ik niet. Ik hoopte dat Dora het niet gezien had. Als ik zou bukken om hem op te rapen, zou ik er nog meer de aandacht op vestigen.
Met pijn in mijn hart maakte ik aanstalten door te lopen. Het stak me, vreselijk. Ik wilde mijn kindje niet voor oud vuil op de vloer laten liggen, maar ik wist niet wat ik anders moest.
Dat hoefde ik echter ook niet te weten, want nog voor ik een stap had gezet, zag ik vanuit mijn ooghoek dat Dora in beweging kwam. Ze zette een stap naar voren en bukte zich. In één keer kreeg ik het warm. Ze had het wel gezien.
‘Starla,’ hoorde ik achter me.
Met het koude zweet op mijn lichaam keek ik op. Dora was weer overeind gekomen. Ze stond rechtop en had haar hand met de echo naar me uitgestoken. Aan haar gezicht zag ik dat ze het wist.
‘Je liet iets vallen,’ zei ze.
Ik keek naar de echo. Even dacht ik eraan me van de domme te houden, te doen alsof ik van niets wist, of het niet mijn echo was, maar dat kon ik niet over mijn hart verkrijgen. Ik slikte en toen pakte ik hem van haar aan.
‘O,’ zei ik. ‘Dank je.’
Ik drukte de foto tegen mijn borst. Toen draaide ik me om. Ik merkte dat Gio even naar me keek, maar ik keek niet naar hem terug. Zwijgend liepen we de gang in, weg van de wachtkamer. Ik voelde Dora’s ogen nog de hele weg in mijn rug prikken.
Gio en ik liepen zonder iets te zeggen de gangen van het gezondheidscentrum door. Ik wist niet wat ik moest zeggen, of ik iets moest zeggen. Ik staarde voor me uit en hield de echo nog altijd tegen mijn borst gedrukt. Langzaam begon het tot me door te dringen wat er net gebeurd was. Wat de consequenties zouden zijn.
Dora was een trut. En ze was niet vies van een paar roddels, niet te vergeten. Een beetje zoals Nancy, maar dan iets minder extreem. Ze had begrepen waarom ik bij de dokter was geweest en ze zou haar er al gauw haar conclusies uittrekken, vooral gezien ze die echo gezien had. Gezien ze me samen met Gio had gezien, vermoedde ik bovendien dat ze ook de verkeerde conclusies zou trekken.
Ik vermoedde ook dat ze het niet voor zich zou houden. Waarom zou ze? We waren al jaren geen vriendinnen meer en ze was me niets verschuldigd. Ze zou alleen maar trots zijn omdat zij iets wist waarvan nog niemand anders het wist. Op school, in de club. Ze zou het zeker gaan rondbazuinen, en ik had niets om haar tegen te houden. Ja, ze was langs geweest voor een soa-test. Ik kon me niet voorstellen dat iemand daar überhaupt van op zou kijken.
Beneden aangekomen liepen Gio en ik naar de uitgang van het gezondheidscentrum. Gio hield de deur voor me open en ik liep langs hem heen. Buiten legde hij zijn hand op mijn arm.
‘Star?’ vroeg hij. ‘Gaat het?’
Ik moest even moeite doen om me uit mijn gedachten los te maken en probeerde weer terug te keren naar de werkelijkheid. Toen knikte ik.
‘Ja,’ zei ik. ‘Ja, het gaat wel.’
We liepen naar de auto en Gio ontgrendelde de deuren.
‘Was dat iemand van school?’ vroeg hij.
Ik slikte. Ik liep naar de passagierskant en knikte. ‘Ja. Dora.’
‘Is ze een vriendin van je?’
‘Nee. Niet meer. Vroeger.’
‘Dat dacht ik al.’
We stapten in en sloegen de deuren dicht. De auto werd werd weer in in stilte gehuld en alle geluiden van buiten vielen weg. We deden onze gordel in en naast me stak Gio de sleutel in het contact.
Ik zette mijn elleboog op de doorpool, liet mijn hoofd tegen mijn hand zakken en deed mijn ogen even dicht.
‘Ze weet het,’ zei ik. ‘Ik zag het aan haar gezicht. Ze weet waarom ik daar was.’
Gio startte de auto en keek mijn kant op terwijl hij zijn eigen gordel vastklikte.
‘Ben je bang dat ze het doorvertelt?’ vroeg hij.
Ik hield mijn ogen dicht.
‘Ik wéét dat ze het doorvertelt,’ zei ik. ‘Ik ben alleen bang voor de consequenties.’
Gio was klaar om weg te rijden, maar dat deed hij niet. Hij wachtte, rustig, en liet me praten.
Ik keek zijn kant op.
‘Bobby zit daar op school, Gio,’ zei ik. ‘Mensen van mijn vriendengroepje, en andere mensen, aan wie ik een hekel heb. Dora is net als Nancy. Als ze iets weet, weet twee dagen later iedereen het. Net als op het werk, tussen ons.’
Maar Gio schudde zijn hoofd. Hij stak zijn hand naar me uit en legde hem op mijn bovenbeen.
‘En net als op het werk, kun je daar doorheen komen. Je onderschat jezelf, Starla. Je bent veel sterker dan je denkt.’
Ik keek naar buiten.
‘Ik weet het nog zo net niet,’ mompelde ik.
Gio kneep in mijn been.
‘Star, kijk wat je net doorstaan heb, bij die dokter. Je was zo bang dat het zelfs mij pijn deed en toch heb je het gedaan. Als je dat kan, als je zoveel kracht en wilskracht hebt dat je jezelf daar doorheen kunt slepen, dan kun je dat geroddel op school ook aan. Dit, net binnen, was de top, voor jou, Starla. Erger wordt het niet. Denk daar maar aan als ze vervelend tegen je doen. Je hebt dit gered, dus dat zal je ook redden.’
Ik keek naar zijn hand op mijn been.
‘Maar net was ik niet alleen,’ zei ik. ‘Net was jij bij me. Op school niet. Daar ben ik alleen.’
Gio schudde zijn hoofd. Hij liet mijn been los en pakte mijn hand met de echo erin vast.
‘Je bent niet alleen, Starla,’ zei hij. ‘Kijk maar.’ Hij pakte de echo, draaide hem naar me toe en liet me de afbeelding zien. Hij wees naar het kleine bolletje in het midden.
‘Je bent niet alleen,’ herhaalde hij. ‘Zie je? Dat is waar het om gaat. Je bent niet alleen omdat je gekozen hebt voor het belang van iemand anders boven dat van jezelf. Als je dat kunt, als je daartoe in staat bent, zul je ook de consequenties die dat met zich meebrengt kunnen dragen.’ Hij boog naar me toe en gaf me een kus op mijn wang.
‘Je bent sterk, Starla. Laat nooit iemand je het tegenovergestelde wijsmaken.’
Ik nam de foto van hem aan. Ik keek ernaar, terwijl Gio naast me schakelde en het gaspedaal indrukte. Ik keek naar het bolletje op de foto en dacht aan het piepende geluid tijdens de echo en toen, terwijl Gio het terrein afdraaide, had ik ondanks alles heel even het gevoel dat hij gelijk had. Misschien was het wel zo. Misschien was ik ook wel niet alleen.
~: Geen loopvogel maar een sloopvogel :~
Dank jullie wel!
__________________________________________________________________________
Terug in Gio’s appartement was ik de rest van de middag met mijn kindje bezig. Toen ik mijn spullen had opgeruimd, kroop ik gelijk achter de computer. Met Gio’s hulp scande ik de foto van de echo in op zijn scanner. De foto verscheen vier keer zo groot op het beeldscherm en een hele tijd zat ik ernaar te kijken, in te zoemen, uit te zoemen, omhoog en omlaag te scrollen, te proberen te zien of ik al dingen kon onderscheiden en benoemen. Ik zocht zelfs op internet foto’s op van andere echo’s om ze te vergelijken. De arts had de waarheid gesproken: mijn echo zag er hetzelfde uit als die van andere kindjes van die leeftijd. Schijnbaar was inderdaad alles goed.
Toen ik ongeveer een uur naar de echo gekeken had, besloot ik hem met Roos te delen. Ik opende mijn mail en plakte hem in een bijlage naar Roos’ e-mailadres. Ik was er niet eens meer zenuwachtig over, ik deed het gewoon, het voelde goed, ik was trots, haast. Door Roos reactie voelde ik me nog beter: nog geen tien minuten later stuurde ze me een smsje terug met de tekst ‘Prachtig, zusje’. Waarschijnlijk kon ze niet bellen omdat ze op de uni was en er stond verder niets bij, geen verwijzing naar mijn mailtje of wat dan ook, maar dat was ook niet nodig. Toen ik haar berichtje zag, glimlachte ik, drukte een kus op mijn telefoon en stopte hem toen weer in mijn zak.
Die nacht die daarop volgde, na het bezoek aan de dokter, sliep ik net als gisternacht nauwelijks. Dit keer was het echter niet van de zenuwen, maar van een vreemd soort opwinding, een andere spanning die ik nog nooit eerder van mijn leven had gevoeld. Ik was er de hele tijd klaarwakker door. Ik had de foto van de echo op het nachtkastje gezet en telkens, om het halfuur, deed ik het lichtje van mijn telefoon even aan om ernaar te kijken. Dan keek ik er een tijdje naar, met een rustig, haast warm gevoel in mijn buik, en dan deed ik het lampje weer uit, om het vervolgens na een halfuur weer aan te doen om ernaar te kijken. Ik zag steeds andere dingen, steeds leek er iets anders, behalve dat kleine bolletje, dat al die tijd hetzelfde bleef. En iedere keer dat ik mijn lampje aanknipte en een paar minuten naar de foto keek, had ik weer dat zelfde sterke gevoel, het gevoel dat het kleine bolletje ooit tot een meisje zou uitgroeien.
Uiteindelijk viel ik toch nog in slaap, maar door mijn rare aandrang die foto telkens te bekijken, was dat natuurlijk veel te laat. De volgende dag versliep ik me dus ook. Normaal maakte Gio me dan wakker, maar die had die dag vroege dienst, dus hij was er niet. Toen ik wakker werd, was het bed aan zijn kant al leeg en kwamen er geen geluiden meer uit de woonkamer. Waarschijnlijk was hij al lang gelden weggegaan om te gaan werken.
Gezien Gio’s afwezigheid, had ik ook niet de mogelijkheid hem te smeken me alsjeblieft met de auto te brengen in een poging nog op tijd op school te komen. Ik kon dus niets anders dan als een gek uit bed springen, een douche nemen, eten en me opmaken tegelijk en vervolgens zo snel mogelijk op mijn Puch naar school rijden. Zelfs de kou buiten en het vooruitzicht aan het feit dat ik Dora misschien tegen het lijf zou lopen, konden mijn humeur niet verpesten. Ik voelde me nog altijd vreemd warm en opgewonden door het einde van mijn bezoek aan de dokter gisteren. De echo in mijn agenda verwarmde me dwars door mijn tas en kleding heen. Ik had besloten me over al mijn twijfels heen te zetten, het eindelijk te accepteren: ik had besloten de foto mee te nemen om hem aan Mel te laten zien.
Toen ik halverwege het derde uur op het schoolplein aankwam, smste ik Mel waar ze was en waar we les hadden. Nergens, stuurde ze terug, want Economieman was er weer eens niet. Ze zat op onze plek haar kont te warmen op de kachel, zei ze.
Ook het feit dat dat betekende dat ik me voor niets gehaast had om op school te komen, irriteerde het me dit keer niet. Ik zette als de wiedeweerga mijn Puch in de stalling en liep snel naar de ingang van de school. Ik vond Mel al gauw, inderdaad op onze vaste plek. Ze was met haar telefoon aan het spelen terwijl ze een zure mat at, die als een lange, rode, gesuikerde tong uit haar mond naar beneden hing.
Mel hoorde mijn voetstappen aankomen en ze keek op van haar telefoon. Ze sprong bijna een meter de lucht in toen ze me in het oog kreeg.
‘Star!’ riep ze, slissend door de mat die nog steeds tussen haar lippen door stak. Ze sloeg haar armen om me heen en plette me zowat.
‘Hoe was het?’ vroeg ze. ‘Hoe was het bij de dokter?’ Ze was nog nauwelijks uitgesproken toen ze zich bijna verslikte in haar zure mat. Ze werd rood, slurpte haar mat naar binnen en keek om zich heen.
‘Sorry,’ zei ze op gedempt volume. ‘Ik liet me een beetje meeslepen. Ik heb echt een flapuit-dag vandaag.’ Ze keek over haar schouder. ‘Ik geloof niet dat iemand het gehoord heeft.’
Ik schudde mijn hoofd. ‘Maakt niet uit, waarschijnlijk weet toch de hele school het al. Kom, ik moet je iets laten zien.’
Mel keek me verward aan. ’Hoe bedoel je, de hele school weet het al?’
Ik greep haar bij haar pols en trok haar mee. ‘Straks. Ik moet je eerst iets laten zien.’
Zonder de moeite te nemen mijn jas uit te trekken, sleepte ik Mel mee de gang door. Mel struikelde achter me aan de hoek om en ik nam haar mee de wc in. Die was leeg, gelukkig, maar ondanks dat liepen we voor de zekerheid alle hokjes langs en bleven helemaal achteraan staan.
‘Wat is er?’ vroeg Mel toen ik mijn tas openritste. ‘Wat heb je?’
Ik stak mijn hand in mijn tas en begon erin te graaien. ‘Wacht, ik laat het je zien.’ Ik haalde mijn agenda tevoorschijn sloeg hem open. Hij viel gelijk op de goede bladzijde. Ik merkte dat mijn hart luider klopte en dat mijn wangen gloeiden toen ik de foto eruit haalde. Ik pakte hem vast bij de punt en stak hem naar Mel uit.
‘Kijk,’ zei ik, op een toon die trotser klonk dan mijn bedoeling was geweest.
Mel keek even een beetje onnozel naar de foto, alsof ze niet begreep wat ik haar liet zien, maar toen werden haar ogen groot. Haar mond vormde een volmaakte O en ze sloeg haar handen tegen haar gezicht.
‘Mijn god,’ zei ze. ‘Is dat…’
Ik knikte stralend en Mel stak haar hand naar de echo uit. Ze pakte hem aan en keek er met grote ogen naar.
‘Mijn god,’ zei ze weer. ‘Dat had ik niet verwacht. Wat klein, zeg. Is dit…’ Ze draaide de foto een beetje en wees iets aan. ‘Is dit de voorkant?’
Ik trok aan haar haar. ‘Hoofd, Mel. Ze heeft ook gewoon een hoofd. Een boek heeft een voorkant, een mens niet.’
Mel keek naar me op. Haar ogen gleden over mijn gezicht.
‘Ze?’ vroeg ze toen vertwijfeld. ‘Kunnen ze al zien wat het wordt?’
Nu werd ik een beetje rood. Ik liet mijn hand weer zakken en wendde mijn blik af naar de grond.
‘Nee,’ zei ik. ‘Maar… dat gevoel heb ik gewoon.’
Mel keek me nog even aan, maar toen wendde ze haar blik weer op de foto. Ze draaide hem een beetje rond en hield hem tegen het licht.
‘Wauw,’ zei ze. ‘Wat gek, zeg. Was alles goed? Deed het al iets?’
Er verscheen een glimlach op mijn gezicht.
‘Het hartje klopt al,’ zei ik. ‘Ik heb het gehoord. En verder was alles goed, volgens de arts. Ze is acht weken. Alles zag er goed uit. Ze is precies goed genoeg gegroeid.’
__________________________________________________________________________
Terug in Gio’s appartement was ik de rest van de middag met mijn kindje bezig. Toen ik mijn spullen had opgeruimd, kroop ik gelijk achter de computer. Met Gio’s hulp scande ik de foto van de echo in op zijn scanner. De foto verscheen vier keer zo groot op het beeldscherm en een hele tijd zat ik ernaar te kijken, in te zoemen, uit te zoemen, omhoog en omlaag te scrollen, te proberen te zien of ik al dingen kon onderscheiden en benoemen. Ik zocht zelfs op internet foto’s op van andere echo’s om ze te vergelijken. De arts had de waarheid gesproken: mijn echo zag er hetzelfde uit als die van andere kindjes van die leeftijd. Schijnbaar was inderdaad alles goed.
Toen ik ongeveer een uur naar de echo gekeken had, besloot ik hem met Roos te delen. Ik opende mijn mail en plakte hem in een bijlage naar Roos’ e-mailadres. Ik was er niet eens meer zenuwachtig over, ik deed het gewoon, het voelde goed, ik was trots, haast. Door Roos reactie voelde ik me nog beter: nog geen tien minuten later stuurde ze me een smsje terug met de tekst ‘Prachtig, zusje’. Waarschijnlijk kon ze niet bellen omdat ze op de uni was en er stond verder niets bij, geen verwijzing naar mijn mailtje of wat dan ook, maar dat was ook niet nodig. Toen ik haar berichtje zag, glimlachte ik, drukte een kus op mijn telefoon en stopte hem toen weer in mijn zak.
Die nacht die daarop volgde, na het bezoek aan de dokter, sliep ik net als gisternacht nauwelijks. Dit keer was het echter niet van de zenuwen, maar van een vreemd soort opwinding, een andere spanning die ik nog nooit eerder van mijn leven had gevoeld. Ik was er de hele tijd klaarwakker door. Ik had de foto van de echo op het nachtkastje gezet en telkens, om het halfuur, deed ik het lichtje van mijn telefoon even aan om ernaar te kijken. Dan keek ik er een tijdje naar, met een rustig, haast warm gevoel in mijn buik, en dan deed ik het lampje weer uit, om het vervolgens na een halfuur weer aan te doen om ernaar te kijken. Ik zag steeds andere dingen, steeds leek er iets anders, behalve dat kleine bolletje, dat al die tijd hetzelfde bleef. En iedere keer dat ik mijn lampje aanknipte en een paar minuten naar de foto keek, had ik weer dat zelfde sterke gevoel, het gevoel dat het kleine bolletje ooit tot een meisje zou uitgroeien.
Uiteindelijk viel ik toch nog in slaap, maar door mijn rare aandrang die foto telkens te bekijken, was dat natuurlijk veel te laat. De volgende dag versliep ik me dus ook. Normaal maakte Gio me dan wakker, maar die had die dag vroege dienst, dus hij was er niet. Toen ik wakker werd, was het bed aan zijn kant al leeg en kwamen er geen geluiden meer uit de woonkamer. Waarschijnlijk was hij al lang gelden weggegaan om te gaan werken.
Gezien Gio’s afwezigheid, had ik ook niet de mogelijkheid hem te smeken me alsjeblieft met de auto te brengen in een poging nog op tijd op school te komen. Ik kon dus niets anders dan als een gek uit bed springen, een douche nemen, eten en me opmaken tegelijk en vervolgens zo snel mogelijk op mijn Puch naar school rijden. Zelfs de kou buiten en het vooruitzicht aan het feit dat ik Dora misschien tegen het lijf zou lopen, konden mijn humeur niet verpesten. Ik voelde me nog altijd vreemd warm en opgewonden door het einde van mijn bezoek aan de dokter gisteren. De echo in mijn agenda verwarmde me dwars door mijn tas en kleding heen. Ik had besloten me over al mijn twijfels heen te zetten, het eindelijk te accepteren: ik had besloten de foto mee te nemen om hem aan Mel te laten zien.
Toen ik halverwege het derde uur op het schoolplein aankwam, smste ik Mel waar ze was en waar we les hadden. Nergens, stuurde ze terug, want Economieman was er weer eens niet. Ze zat op onze plek haar kont te warmen op de kachel, zei ze.
Ook het feit dat dat betekende dat ik me voor niets gehaast had om op school te komen, irriteerde het me dit keer niet. Ik zette als de wiedeweerga mijn Puch in de stalling en liep snel naar de ingang van de school. Ik vond Mel al gauw, inderdaad op onze vaste plek. Ze was met haar telefoon aan het spelen terwijl ze een zure mat at, die als een lange, rode, gesuikerde tong uit haar mond naar beneden hing.
Mel hoorde mijn voetstappen aankomen en ze keek op van haar telefoon. Ze sprong bijna een meter de lucht in toen ze me in het oog kreeg.
‘Star!’ riep ze, slissend door de mat die nog steeds tussen haar lippen door stak. Ze sloeg haar armen om me heen en plette me zowat.
‘Hoe was het?’ vroeg ze. ‘Hoe was het bij de dokter?’ Ze was nog nauwelijks uitgesproken toen ze zich bijna verslikte in haar zure mat. Ze werd rood, slurpte haar mat naar binnen en keek om zich heen.
‘Sorry,’ zei ze op gedempt volume. ‘Ik liet me een beetje meeslepen. Ik heb echt een flapuit-dag vandaag.’ Ze keek over haar schouder. ‘Ik geloof niet dat iemand het gehoord heeft.’
Ik schudde mijn hoofd. ‘Maakt niet uit, waarschijnlijk weet toch de hele school het al. Kom, ik moet je iets laten zien.’
Mel keek me verward aan. ’Hoe bedoel je, de hele school weet het al?’
Ik greep haar bij haar pols en trok haar mee. ‘Straks. Ik moet je eerst iets laten zien.’
Zonder de moeite te nemen mijn jas uit te trekken, sleepte ik Mel mee de gang door. Mel struikelde achter me aan de hoek om en ik nam haar mee de wc in. Die was leeg, gelukkig, maar ondanks dat liepen we voor de zekerheid alle hokjes langs en bleven helemaal achteraan staan.
‘Wat is er?’ vroeg Mel toen ik mijn tas openritste. ‘Wat heb je?’
Ik stak mijn hand in mijn tas en begon erin te graaien. ‘Wacht, ik laat het je zien.’ Ik haalde mijn agenda tevoorschijn sloeg hem open. Hij viel gelijk op de goede bladzijde. Ik merkte dat mijn hart luider klopte en dat mijn wangen gloeiden toen ik de foto eruit haalde. Ik pakte hem vast bij de punt en stak hem naar Mel uit.
‘Kijk,’ zei ik, op een toon die trotser klonk dan mijn bedoeling was geweest.
Mel keek even een beetje onnozel naar de foto, alsof ze niet begreep wat ik haar liet zien, maar toen werden haar ogen groot. Haar mond vormde een volmaakte O en ze sloeg haar handen tegen haar gezicht.
‘Mijn god,’ zei ze. ‘Is dat…’
Ik knikte stralend en Mel stak haar hand naar de echo uit. Ze pakte hem aan en keek er met grote ogen naar.
‘Mijn god,’ zei ze weer. ‘Dat had ik niet verwacht. Wat klein, zeg. Is dit…’ Ze draaide de foto een beetje en wees iets aan. ‘Is dit de voorkant?’
Ik trok aan haar haar. ‘Hoofd, Mel. Ze heeft ook gewoon een hoofd. Een boek heeft een voorkant, een mens niet.’
Mel keek naar me op. Haar ogen gleden over mijn gezicht.
‘Ze?’ vroeg ze toen vertwijfeld. ‘Kunnen ze al zien wat het wordt?’
Nu werd ik een beetje rood. Ik liet mijn hand weer zakken en wendde mijn blik af naar de grond.
‘Nee,’ zei ik. ‘Maar… dat gevoel heb ik gewoon.’
Mel keek me nog even aan, maar toen wendde ze haar blik weer op de foto. Ze draaide hem een beetje rond en hield hem tegen het licht.
‘Wauw,’ zei ze. ‘Wat gek, zeg. Was alles goed? Deed het al iets?’
Er verscheen een glimlach op mijn gezicht.
‘Het hartje klopt al,’ zei ik. ‘Ik heb het gehoord. En verder was alles goed, volgens de arts. Ze is acht weken. Alles zag er goed uit. Ze is precies goed genoeg gegroeid.’
~: Geen loopvogel maar een sloopvogel :~
Een paar piepkleine dingetjes:
Goed stuk weer! Heerlijk, hoe Mel doet. ;D
Geleden.Waarschijnlijk was hij al lang gelden weggegaan om te gaan werken.
sms'te (:Toen ik halverwege het derde uur op het schoolplein aankwam, smste ik Mel waar ze was en waar we les hadden.
Goed stuk weer! Heerlijk, hoe Mel doet. ;D
iloveyou' 25.08.2012
Thanks weer xILY en Arenda! fijn dat jullie nog meelezen
____________________________________________________________________________________
‘Voel je er nou al iets van?’
‘Nee. Ik ben alleen vaak misselijk, ‘s morgens, of als ik eten ruik. En mijn borsten doen pijn, soms.’
Ze trok een pijnlijk gezicht.
‘Echt? Is dat erg?’
Ik schudde mijn hoofd. ‘Nee, dat hoort, schijnt. En het valt wel mee, die misselijkheid is vervelender.’
‘Gaat dat nog over? ’
Ik trok een gezicht. ‘Ik hoop het wel. Al mijn broeken zakken van mijn kont. Ik voel me net een anorexiepatiënt.’
Mel wierp even een blik op mijn heupen.
‘Je bent wel afgevallen, ja,’ zei ze. ‘Maar dat komt er vast vanzelf wel weer bij, straks.’ Ze keek weer naar de foto in haar hand. ‘En nu? Wat moet je nu doen?’
Ik hees mijn tas wat hoger op mijn schouder. ‘Nu moet ik ergens komende dagen wat mensen gaan bellen hoe of wat. Over de adoptie, maar ook voor een bezoek aan verloskundige. En dan moet ik er over een tijdje weer heen en dan kunnen ze misschien zien of het een jongen of een meisje is.’
Mel tuurde naar de foto.
‘Er is nu nog niet veel te zien, inderdaad,’ zei ze. Ze schudde haar hoofd even en gaf me de foto terug. ‘Apart, zeg. Volgende keer als je een echo hebt, ga ik mee, oké? Ik wil het ook wel eens zien. Je hebt toch nog meer echo’s?’
‘Ja, volgens mij wel, over een tijdje.’
‘Dan ga ik mee, goed?’
Ik glimlachte. ‘Ja, graag. Leuk.’
Mel slaakte een zucht en keek naar me toen ik de foto weer in mijn agenda deed. Ik zag dat haar iets te binnen schoot toen ik daarmee bezig was.
‘Trouwens, wat bedoelde je nou?’ vroeg ze. ‘Met wat je zei, net?’
‘Waarmee?’
‘Nou, toen je zei dat de hele school het toch al wist?’
Ik stopte mijn agenda weer in mijn tas en trok een vies gezicht.‘O, dat. Nou, dat is een beetje een stom verhaal… ik kwam Dora tegen bij de dokter.’
Mels ogen werden weer groot.
‘Wat? Nee!’ riep ze.
Ik knikte en ritste mijn tas weer dicht.
‘Ja. Ze kwam een soa-test doen en liep me tegen het lijf in de wachtkamer. Mét Gio, én die echo.’
Mel sloeg haar hand voor haar gezicht en liet hem naar beneden glijden.
‘Jeetje,’ zei ze. ‘Jij hebt ook wel pech hè, af en toe.’
‘Nogal, ja.’
‘En wist ze waarvoor jij er was?’
‘Eerst niet, maar ze zag die echo, dus ik denk het wel. Dus ik denk ook dat de hele school het inmiddels weet, Dora kennende.’
Mel keek me aan.
‘Dat is wel erg,’ zei ze.
Ik haalde mijn schouders op en deed alsof het me niet uitmaakte.
‘Ach,’ zei ik. ‘Over een paar maanden is mijn buik zo rond als een basketbal dus dan weet toch iedereen het. Nu kunnen ze er alvast aan wennen.’
Ik probeerde het zo neutraal mogelijk te zeggen, maar schijnbaar zag Mel aan me dat ik er helemaal niet zo makkelijk over dacht als ik het wilde doen voorkomen. Haar gezicht betrok een beetje en ze sloeg haar arm om me heen.
‘Misschien, maar ik vind het wel klote voor je.’ Ze wreef over mijn arm en wierp een blik op haar horloge.
‘Het is bijna pauze,’ zei ze. ‘Zullen we ons anders gauw even op onze plek verstoppen voor de bel gaat?’
Ik knikte dankbaar. Ik wilde het eigenlijk niet toegeven, maar het was wel degelijk een geruststellende gedachte dat ik niet de drukke gang zou hoeven zijn als iedereen het lokaal uit stormde om zijn kluis of de buitenlucht op te gaan zoeken.
‘Graag,’ zei ik. ‘Is goed, ik kom met je mee.’
Zo gezegd zo gedaan. Mel en ik trokken ons samen terug op de trap naar het muzieklokaal. Zoals altijd was het uitgestorven in dat gedeelte van de school, wat ook de reden was dat het onze favoriete plek was. De rust gaf ons de gelegenheid om ongestoord over van alles en nog wat te kunnen praten zonder dat er nieuwsgierige oren meeluisterden. We hadden het ongestoord over mijn bezoek aan de dokter, over Dora en haar mate van roddels verspreiden en over adoptieouders en babynamen.
‘Weet je al eigenlijk een beetje iets van adoptie?’ vroeg Mel toen we druk bezig waren haar zak zure matten weg te werken. We zaten op onze vast plek op de trap, ik op de derde trede van onder, Mel op degene erboven.
Ik trok een stuk zure mat los met mijn tanden en veegde de suiker van mijn lippen.
‘Niet zo veel,’ zei ik. ‘Alleen dat het volgens mij een heel gedoe is.’
Mel schudde met haar zakje snoeg om een zure mat te pakken te kunnen krijgen.
‘Volgens mij ook, ja,’ zei ze. ‘Weet je of je zelf de ouders mag uitkiezen?’
Ik nam een slok warme chocolademelk uit het bekertje dat ik net uit de automaat had gehaald in een poging de zuurexplosie van Mels matje in mijn mond te blussen.
‘Nou, bij open adoptie wel,’ zei ik. ‘Dan heb je volgens mij ook gewoon contact met de adoptieouders en kun je foto‘s heen en weer sturen en zo. Maar ik weet eigenlijk niet zeker of dat hier wel kan. Volgens mij is het hier allemaal heel gesloten.’
Melanie trok een zure mat uit het zakje tevoorschijn en gaf hem aan mij.
‘Ik zat laatst een programma te kijken,’ zei terwijl ze naar het volgende exemplaar begon te graaien. ‘Over tienermoeders, weet je wel? En toen was er ook een meisje dat haar baby wilde laten adopteren, maar dan in Amerika. Daar was het echt heel makkelijk. Ze kregen gewoon een boek met alle foto’s van mensen en toen mochten ze gewoon een stel uitkiezen dat ze als adoptieouder wilden. En vervolgens mochten ze die mensen ontmoeten en toen mochten ze helemaal zelf bepalen of ze het kind nog wilden zien en wanneer en hoeveel contact ze ermee wilden.’ Ze keek mijn kant op. ‘Dat is wel mooi, toch?’
Ik knikte. ‘Ja, maar ik weet niet of dat hier ook is. Volgens mij niet.’
Mel stopte een snoepje in haar mond en keek me aan.
‘Vind je dat jammer?’ vroeg ze. ‘Dat je je kind niet meer kan zien? Ik bedoel, het blijft toch je kind, op een bepaalde manier.’
Ik keek naar het rode matje in mijn handen.
‘Ja, dat is wel zo,’ zei ik. ‘Ik bedoel, het is wel je eigen kind, inderdaad, dus dan zou je eigenlijk ook zelf moeten bepalen waar dat terecht komt en of je er nog contact mee wilt, aan de ene kant.’ Ik keek nog even naar mijn snoep, maar toen wendde ik mijn blik af.
‘Maar aan de andere kant is het misschien ook wel goed dat het zo gaat,’ zei ik. ‘Voor mij, en die baby, in dit geval.’
Mel keek me al kauwend aan.‘Hoezo?’
Ik haalde mijn schouders een beetje op. ‘Omdat Cees dan ook niet weet wat er mee gebeurd is. Als ik het niet weet, kan hij het ook niet van mij te weten komen. Des te minder mensen het weten, hoe minder kans dat hij erachter komt en hoe beter het is.’
Mel stopte met kauwen ‘Denk je dat hij je kind dan iets zou doen als hij het zou weten?’
Ik haalde mijn schouders op.
‘Weet ik niet,’ zei ik. ‘Misschien niet. Dat kind kan er ook niets aan doen dat ik besloten heb het te houden. Hij is niet dom, dus dat zou hij zich ook moeten realiseren. Maar… ik had ook niet verwacht dat hij zou doen wat hij toen in de club gedaan heeft, en dat heeft hij ook gedaan, dus…’
fijn dat jullie nog meelezen ____________________________________________________________________________________
‘Voel je er nou al iets van?’
‘Nee. Ik ben alleen vaak misselijk, ‘s morgens, of als ik eten ruik. En mijn borsten doen pijn, soms.’
Ze trok een pijnlijk gezicht.
‘Echt? Is dat erg?’
Ik schudde mijn hoofd. ‘Nee, dat hoort, schijnt. En het valt wel mee, die misselijkheid is vervelender.’
‘Gaat dat nog over? ’
Ik trok een gezicht. ‘Ik hoop het wel. Al mijn broeken zakken van mijn kont. Ik voel me net een anorexiepatiënt.’
Mel wierp even een blik op mijn heupen.
‘Je bent wel afgevallen, ja,’ zei ze. ‘Maar dat komt er vast vanzelf wel weer bij, straks.’ Ze keek weer naar de foto in haar hand. ‘En nu? Wat moet je nu doen?’
Ik hees mijn tas wat hoger op mijn schouder. ‘Nu moet ik ergens komende dagen wat mensen gaan bellen hoe of wat. Over de adoptie, maar ook voor een bezoek aan verloskundige. En dan moet ik er over een tijdje weer heen en dan kunnen ze misschien zien of het een jongen of een meisje is.’
Mel tuurde naar de foto.
‘Er is nu nog niet veel te zien, inderdaad,’ zei ze. Ze schudde haar hoofd even en gaf me de foto terug. ‘Apart, zeg. Volgende keer als je een echo hebt, ga ik mee, oké? Ik wil het ook wel eens zien. Je hebt toch nog meer echo’s?’
‘Ja, volgens mij wel, over een tijdje.’
‘Dan ga ik mee, goed?’
Ik glimlachte. ‘Ja, graag. Leuk.’
Mel slaakte een zucht en keek naar me toen ik de foto weer in mijn agenda deed. Ik zag dat haar iets te binnen schoot toen ik daarmee bezig was.
‘Trouwens, wat bedoelde je nou?’ vroeg ze. ‘Met wat je zei, net?’
‘Waarmee?’
‘Nou, toen je zei dat de hele school het toch al wist?’
Ik stopte mijn agenda weer in mijn tas en trok een vies gezicht.‘O, dat. Nou, dat is een beetje een stom verhaal… ik kwam Dora tegen bij de dokter.’
Mels ogen werden weer groot.
‘Wat? Nee!’ riep ze.
Ik knikte en ritste mijn tas weer dicht.
‘Ja. Ze kwam een soa-test doen en liep me tegen het lijf in de wachtkamer. Mét Gio, én die echo.’
Mel sloeg haar hand voor haar gezicht en liet hem naar beneden glijden.
‘Jeetje,’ zei ze. ‘Jij hebt ook wel pech hè, af en toe.’
‘Nogal, ja.’
‘En wist ze waarvoor jij er was?’
‘Eerst niet, maar ze zag die echo, dus ik denk het wel. Dus ik denk ook dat de hele school het inmiddels weet, Dora kennende.’
Mel keek me aan.
‘Dat is wel erg,’ zei ze.
Ik haalde mijn schouders op en deed alsof het me niet uitmaakte.
‘Ach,’ zei ik. ‘Over een paar maanden is mijn buik zo rond als een basketbal dus dan weet toch iedereen het. Nu kunnen ze er alvast aan wennen.’
Ik probeerde het zo neutraal mogelijk te zeggen, maar schijnbaar zag Mel aan me dat ik er helemaal niet zo makkelijk over dacht als ik het wilde doen voorkomen. Haar gezicht betrok een beetje en ze sloeg haar arm om me heen.
‘Misschien, maar ik vind het wel klote voor je.’ Ze wreef over mijn arm en wierp een blik op haar horloge.
‘Het is bijna pauze,’ zei ze. ‘Zullen we ons anders gauw even op onze plek verstoppen voor de bel gaat?’
Ik knikte dankbaar. Ik wilde het eigenlijk niet toegeven, maar het was wel degelijk een geruststellende gedachte dat ik niet de drukke gang zou hoeven zijn als iedereen het lokaal uit stormde om zijn kluis of de buitenlucht op te gaan zoeken.
‘Graag,’ zei ik. ‘Is goed, ik kom met je mee.’
Zo gezegd zo gedaan. Mel en ik trokken ons samen terug op de trap naar het muzieklokaal. Zoals altijd was het uitgestorven in dat gedeelte van de school, wat ook de reden was dat het onze favoriete plek was. De rust gaf ons de gelegenheid om ongestoord over van alles en nog wat te kunnen praten zonder dat er nieuwsgierige oren meeluisterden. We hadden het ongestoord over mijn bezoek aan de dokter, over Dora en haar mate van roddels verspreiden en over adoptieouders en babynamen.
‘Weet je al eigenlijk een beetje iets van adoptie?’ vroeg Mel toen we druk bezig waren haar zak zure matten weg te werken. We zaten op onze vast plek op de trap, ik op de derde trede van onder, Mel op degene erboven.
Ik trok een stuk zure mat los met mijn tanden en veegde de suiker van mijn lippen.
‘Niet zo veel,’ zei ik. ‘Alleen dat het volgens mij een heel gedoe is.’
Mel schudde met haar zakje snoeg om een zure mat te pakken te kunnen krijgen.
‘Volgens mij ook, ja,’ zei ze. ‘Weet je of je zelf de ouders mag uitkiezen?’
Ik nam een slok warme chocolademelk uit het bekertje dat ik net uit de automaat had gehaald in een poging de zuurexplosie van Mels matje in mijn mond te blussen.
‘Nou, bij open adoptie wel,’ zei ik. ‘Dan heb je volgens mij ook gewoon contact met de adoptieouders en kun je foto‘s heen en weer sturen en zo. Maar ik weet eigenlijk niet zeker of dat hier wel kan. Volgens mij is het hier allemaal heel gesloten.’
Melanie trok een zure mat uit het zakje tevoorschijn en gaf hem aan mij.
‘Ik zat laatst een programma te kijken,’ zei terwijl ze naar het volgende exemplaar begon te graaien. ‘Over tienermoeders, weet je wel? En toen was er ook een meisje dat haar baby wilde laten adopteren, maar dan in Amerika. Daar was het echt heel makkelijk. Ze kregen gewoon een boek met alle foto’s van mensen en toen mochten ze gewoon een stel uitkiezen dat ze als adoptieouder wilden. En vervolgens mochten ze die mensen ontmoeten en toen mochten ze helemaal zelf bepalen of ze het kind nog wilden zien en wanneer en hoeveel contact ze ermee wilden.’ Ze keek mijn kant op. ‘Dat is wel mooi, toch?’
Ik knikte. ‘Ja, maar ik weet niet of dat hier ook is. Volgens mij niet.’
Mel stopte een snoepje in haar mond en keek me aan.
‘Vind je dat jammer?’ vroeg ze. ‘Dat je je kind niet meer kan zien? Ik bedoel, het blijft toch je kind, op een bepaalde manier.’
Ik keek naar het rode matje in mijn handen.
‘Ja, dat is wel zo,’ zei ik. ‘Ik bedoel, het is wel je eigen kind, inderdaad, dus dan zou je eigenlijk ook zelf moeten bepalen waar dat terecht komt en of je er nog contact mee wilt, aan de ene kant.’ Ik keek nog even naar mijn snoep, maar toen wendde ik mijn blik af.
‘Maar aan de andere kant is het misschien ook wel goed dat het zo gaat,’ zei ik. ‘Voor mij, en die baby, in dit geval.’
Mel keek me al kauwend aan.‘Hoezo?’
Ik haalde mijn schouders een beetje op. ‘Omdat Cees dan ook niet weet wat er mee gebeurd is. Als ik het niet weet, kan hij het ook niet van mij te weten komen. Des te minder mensen het weten, hoe minder kans dat hij erachter komt en hoe beter het is.’
Mel stopte met kauwen ‘Denk je dat hij je kind dan iets zou doen als hij het zou weten?’
Ik haalde mijn schouders op.
‘Weet ik niet,’ zei ik. ‘Misschien niet. Dat kind kan er ook niets aan doen dat ik besloten heb het te houden. Hij is niet dom, dus dat zou hij zich ook moeten realiseren. Maar… ik had ook niet verwacht dat hij zou doen wat hij toen in de club gedaan heeft, en dat heeft hij ook gedaan, dus…’
~: Geen loopvogel maar een sloopvogel :~
-
masterbreel
- Vulpen
- Berichten: 366
- Lid geworden op: 18 sep 2012 22:45
WhahahJeetje schreef:‘Jeetje,’ zei ze
Wat een pracht verhaal, je kan echt goed schrijven en het blifjt gewoon goed!
Ooit, waarschijnlijk vier jaar geleden alweer, heb ik een eerdere versie van dit verhaal gelezen. Inmiddels heb ik deze versie bijgelezen - in twee dagen, mijn arme huiswerk voelt zich genegeerd - en jemig, ik ben praktisch buiten adem en sprakeloos.
In principe is het een relatief simpele verhaallijn en heel eerlijk gezegd is het niet eens zo origineel, tenminste wat het thema ongewenste zwangerschappen betreft. Maar weet je wat? Dat interesseert me geen biet. Omdat jij het origineel máákt. Omdat je het in- en aankleedt met een geweldige schrijfstijl en meesterlijke personages. Het leest als een tierelier en ik heb geen enkele keer het idee gehad dat ik zoiets al een keer gelezen heb, dat ik een honderd keer uitgekauwd thema voorgeschoteld krijg.
Wat mij betreft ging het aan het begin een beetje langzaam, dat wil ik nog wel even zeggen. Ik heb je redenering gelezen over dat je eerst nog even Starla's normale leven wilde schetsen voordat je het contrast goed neer kon zetten en op zich vind ik dat logisch, maar ik denk toch dat je met iets minder tekst hetzelfde effect had kunnen bereiken. Alleen, zoals je ziet, ben ik ondanks het langzame begin tot hier gekomen, dus ik kan veilig stellen dat je je lezers ongelooflijk weet te boeien. :)
Af en toe probeer je naar mijn smaak teveel uit te leggen, al Starla's redeneringen op te schrijven, dat is een kwaal van ik-perspectief, denk ik. Soms heb ik het gevoel dat een scène krachtiger zou zijn als je minder woorden zou gebruiken om het uiteen te zetten. Details maken een verhaal levendig, maar een overschot aan details verdrinkt de verhaallijn.
Wat daar tegenover staat - fantástische dialogen. Echt waar, petje af en een dik compliment voor je dialogen, want ik sla groen uit van jaloezie als ik die lees. Ik lees veel werk van mensen op internet en dialogen zijn zo verschrikkelijk moeilijk om goed te krijgen, dat blijkt elke keer weer. Vaak stoppen schrijvers er teveel informatie in, alle goedemorgens en alle keren 'geef je me de suikerpot even aan' en al die dingen die niet functioneel zijn - dat probleem heb jij niet. Ik heb geen één keer gedacht: Nou, deze dialoog had er niet in gehoeven. Zelfs die over Tennisboy niet. :P Je personages hebben een eigen stem en ik hoor die bijna in mijn hoofd als ik je dialogen lees, ze zijn zo écht.
Fantastische personages, dat ook. Zoals ik zei, ze hebben een eigen stem, ze komen realistisch en geloofwaardig over (in elk geval de hoofdpersonages, Starla, Mel, Gio, Roos). Als lezer begin je van hen te houden en over hen te denken alsof het echte mensen zijn, omdat ze zich in het verhaal gedragen als echte mensen en ze zijn allemaal een beetje anders, het zijn geen typetjes, ze hebben allemaal hun goede en hun slechte kanten - zelfs bijna-perfecte Gio, die in Starla's ogen natuurlijk perfect is en aangezien we door haar ogen kijken, is het echt bijzonder dat je erin geslaagd bent om van Gio geen Griekse god te maken, maar een echt mens.
In de meeste verhalen vind ik het verschrikkelijk jammer dat schrijvers voor ik-perspectief hebben gekozen, want het is helemaal niet zo'n makkelijk perspectief als het lijkt. Hier had ik daar nul last van.
Dit wordt een erg lange reactie. Sorry als dat je topic vervuilt, maar ik neem graag de tijd om alles te zeggen wat ik wil zeggen, zeker als ik een reactie op tien topicpagina's tegelijkertijd achterlaat. :) Ik krijg zelf ook het liefst inhoudelijke reacties, dus die probeer ik ook te geven - duurt alleen wat langer.
Over je schrijfstijl weet ik niks te zeggen, want dan komt er waarschijnlijk alleen maar jaloers gepruttel in je topic terecht. :P
In de laatste paar stukken zit wat meer tempo en dat vind ik eigenlijk wel leuk, terwijl je toch de tijd neemt om de belangrijke gebeurtenissen eruit te lichten. Dat is wat ik in het begin een beetje miste, denk ik, je besteedde veel tijd aan relatief onbelangrijke dingen. Nu is dat iets meer in balans, voor mij althans.
Oké, laatste opmerking voordat ik je met rust laat: ik vind het super dat Starla zich wat beter voelt en Gio heeft, die ontwikkeling is gewoon het bewijs dat je je lezers weet mee te slepen, want ik voelde me ook meteen een pak beter toen ik die stukken las. Ik ben nu voornamelijk benieuwd naar de relatie tussen Starla en haar ouders, of daar misschien toch nog iets te lijmen valt, en ik vraag me af waar Simmons gebleven is. Die wilde toch nog een paar keer met Starla praten? Ik ben benieuwd of Starla zich ertoe kan zetten om Simmons de waarheid te vertellen. En natuurlijk of de doos Dora het verhaal van de echo doorvertelt. Ah, zoveel dingen om benieuwd naar te zijn... :D
Ik kijk uit naar het volgende stuk!
Liefs,
Melian
In principe is het een relatief simpele verhaallijn en heel eerlijk gezegd is het niet eens zo origineel, tenminste wat het thema ongewenste zwangerschappen betreft. Maar weet je wat? Dat interesseert me geen biet. Omdat jij het origineel máákt. Omdat je het in- en aankleedt met een geweldige schrijfstijl en meesterlijke personages. Het leest als een tierelier en ik heb geen enkele keer het idee gehad dat ik zoiets al een keer gelezen heb, dat ik een honderd keer uitgekauwd thema voorgeschoteld krijg.
Wat mij betreft ging het aan het begin een beetje langzaam, dat wil ik nog wel even zeggen. Ik heb je redenering gelezen over dat je eerst nog even Starla's normale leven wilde schetsen voordat je het contrast goed neer kon zetten en op zich vind ik dat logisch, maar ik denk toch dat je met iets minder tekst hetzelfde effect had kunnen bereiken. Alleen, zoals je ziet, ben ik ondanks het langzame begin tot hier gekomen, dus ik kan veilig stellen dat je je lezers ongelooflijk weet te boeien. :)
Af en toe probeer je naar mijn smaak teveel uit te leggen, al Starla's redeneringen op te schrijven, dat is een kwaal van ik-perspectief, denk ik. Soms heb ik het gevoel dat een scène krachtiger zou zijn als je minder woorden zou gebruiken om het uiteen te zetten. Details maken een verhaal levendig, maar een overschot aan details verdrinkt de verhaallijn.
Wat daar tegenover staat - fantástische dialogen. Echt waar, petje af en een dik compliment voor je dialogen, want ik sla groen uit van jaloezie als ik die lees. Ik lees veel werk van mensen op internet en dialogen zijn zo verschrikkelijk moeilijk om goed te krijgen, dat blijkt elke keer weer. Vaak stoppen schrijvers er teveel informatie in, alle goedemorgens en alle keren 'geef je me de suikerpot even aan' en al die dingen die niet functioneel zijn - dat probleem heb jij niet. Ik heb geen één keer gedacht: Nou, deze dialoog had er niet in gehoeven. Zelfs die over Tennisboy niet. :P Je personages hebben een eigen stem en ik hoor die bijna in mijn hoofd als ik je dialogen lees, ze zijn zo écht.
Fantastische personages, dat ook. Zoals ik zei, ze hebben een eigen stem, ze komen realistisch en geloofwaardig over (in elk geval de hoofdpersonages, Starla, Mel, Gio, Roos). Als lezer begin je van hen te houden en over hen te denken alsof het echte mensen zijn, omdat ze zich in het verhaal gedragen als echte mensen en ze zijn allemaal een beetje anders, het zijn geen typetjes, ze hebben allemaal hun goede en hun slechte kanten - zelfs bijna-perfecte Gio, die in Starla's ogen natuurlijk perfect is en aangezien we door haar ogen kijken, is het echt bijzonder dat je erin geslaagd bent om van Gio geen Griekse god te maken, maar een echt mens.
In de meeste verhalen vind ik het verschrikkelijk jammer dat schrijvers voor ik-perspectief hebben gekozen, want het is helemaal niet zo'n makkelijk perspectief als het lijkt. Hier had ik daar nul last van.
Dit wordt een erg lange reactie. Sorry als dat je topic vervuilt, maar ik neem graag de tijd om alles te zeggen wat ik wil zeggen, zeker als ik een reactie op tien topicpagina's tegelijkertijd achterlaat. :) Ik krijg zelf ook het liefst inhoudelijke reacties, dus die probeer ik ook te geven - duurt alleen wat langer.
Over je schrijfstijl weet ik niks te zeggen, want dan komt er waarschijnlijk alleen maar jaloers gepruttel in je topic terecht. :P
In de laatste paar stukken zit wat meer tempo en dat vind ik eigenlijk wel leuk, terwijl je toch de tijd neemt om de belangrijke gebeurtenissen eruit te lichten. Dat is wat ik in het begin een beetje miste, denk ik, je besteedde veel tijd aan relatief onbelangrijke dingen. Nu is dat iets meer in balans, voor mij althans.
Oké, laatste opmerking voordat ik je met rust laat: ik vind het super dat Starla zich wat beter voelt en Gio heeft, die ontwikkeling is gewoon het bewijs dat je je lezers weet mee te slepen, want ik voelde me ook meteen een pak beter toen ik die stukken las. Ik ben nu voornamelijk benieuwd naar de relatie tussen Starla en haar ouders, of daar misschien toch nog iets te lijmen valt, en ik vraag me af waar Simmons gebleven is. Die wilde toch nog een paar keer met Starla praten? Ik ben benieuwd of Starla zich ertoe kan zetten om Simmons de waarheid te vertellen. En natuurlijk of de doos Dora het verhaal van de echo doorvertelt. Ah, zoveel dingen om benieuwd naar te zijn... :D
Ik kijk uit naar het volgende stuk!
Liefs,
Melian
Melian, ontzettend bedankt voor je fantastisch leuke reactie. Het doet me ontzettend goed om te lezen dat je het met zoveel plezier gelezen hebt. Ik heb nog steeds veel onzekerheden over mezelf en dit verhaal en heb jouw reactie ongeveer vier keer met een hele grote glimlach over zitten lezen mocht ik het ooit naar een uitgever sturen en ik krijg mezelf zover de ballen te kweken reclame voor mezelf te maken, zal ik jouw reactie meesturen haha.
Wat betreft je (zeer nuttige!) feedback!
Ik heb dit verhaal inmiddels een tijd geleden afgerond en ben op het moment bezig de versie die hier staat te herlezen en te herschrijven. Toevallig kwam ik de dingen die jij aanstipt ook tegen! Met name het te expliciet maken van Starla's gedachtengang en motieven was iets waar ik zo nu en dan tegenaanliep bij mezelf. In mijn enthousiasme van het zelf ontdekken van Starla's hele karakter, wilde ik dingen zo nu en dan een beetje té graag uitleggen, en daardoor was ik soms een beetje te druk bezig met haar motivatie e.d. omschrijven. Daarom heb ik inderdaad wat meer dingen weggelaten en genuanceerd, zodat de lezer het hopelijk leuk vind het zelf een beetje uit te vogelen, te doorgronden. Lezers zijn immers allesbehalve dom en het is dan juist allemaal maar leuk als je zelf zo nu en dan je conclusies kunt trekken
Aan het begin heb ik volgens mij ook wat dingetjes veranderd, voornamelijk meer gezorgd dat de dingen die ze in haar 'normale' leven aan het begin doet nog wat meer in dienst staan van de plot en het contrast dat dat met later moet maken. Ik weet echter niet of ik er dingen uitgehaald heb omdat ik ook vond dat het langdradig werd hier en daar, dus bij een volgende nakijkronde ga ik daar zeker nog eens goed naar kijken.
Ik vind het super dat je de dialogen en personage's leuk vindt! omdat ik al zo lang aan het verhaal werd zijn het echt een beetje mijn kindjes en het is super dat ze dan ook bij anderen goed overkomen, en mensenlijk ook vooral. In mijn hoofd zijn ze heel erg verschillend en het is heel fijn te weten dat dat ook op jou zo over is gekomen. Ik ben ook gek op het schrijven en lezen van dialogen dus des te beter dat ze dat voor jou ook zijn om te lezen.
Al met al dus super bedankt voor je leuke, eerlijke, zeer nuttige en vooral zeer motiverende feedback. Ik blijf altijd onzekerheden houden en het is is dan super als iemand die er min of meer blanco inkomt het toch ook met plezier gelezen lijkt te hebben
Verder had ik nog een vraag aan jou en ook aan de anderen die nog meelezen. Bij het herlezen van het hele verhaal, kreeg ik het idee dat het gebeuren met Nancy die Gio en Starla betrapt, niet echt op zijn plek is. Naar mijn idee leidt het inderdaad, zoals Masterbreel ooit al zei, de aandacht inderdaad een beetje af van waar het werkelijk om draait en ik heb het idee dat er ook iets 'teveel' gebeurt doordat ik dat er nog bij laat plaatsvinden. Ik heb die scene wel altijd met heel veel plezier geschreven en herschreven, maar onder het motto 'kill your darlings' vraag ik me af of het niet beter is hem eruit te halen. Ik zit er namelijk zelf aan te denken of het niet beter is als ik Starla's break-up met Bobby ook betrek op het hele gebeuren met Cees: dat haar break-up met Bob op de één of andere manier dus ook een gevolg is van de avond met Cees, want dat is immers waar het hele plot om draait (de gevolgen van dat met Cees en haar pogingen daar mee om te gaan). Het is dan nog wel het idee dat ze Bob verteld/dat Bob op de één of andere manier te weten komt dat ze tijdens hun relatie al met Gio ging ivm verdere ontwikkelingen in het verhaal, en tevens dat Starla dichtklapt als ze die avond met Gio bezig is, maar dat Nancy er niet meer tussenkomt. Ik dacht er zelf aan het zo te doen dat Starla die avond dichtklapt met Gio en de volgende dag woorden krijgt met Bobby als hij dan met haar naar bed wil en dat het van daaruit een ruzie wordt die tot een break-up leidt, omdat Star het niet over haar hart kan verkrijgen te zeggen wat er werkelijk aan de hand is ze haar relatie nog liever uit laat gaan dan dat ze aan hem toegeeft dat ze niet meer met hem naar bed kan vanwege dat met Cees.
Ik ben er nog niet helemaal over uit dus hoor heel graag wat jullie hiervan vinden en nogmaals ontzettend bedankt Melian en ook Masterbreel natuurlijk voor het nog altijd trouw meelezen en enthousiast zijn!
mocht ik het ooit naar een uitgever sturen en ik krijg mezelf zover de ballen te kweken reclame voor mezelf te maken, zal ik jouw reactie meesturen haha.Wat betreft je (zeer nuttige!) feedback!
Ik heb dit verhaal inmiddels een tijd geleden afgerond en ben op het moment bezig de versie die hier staat te herlezen en te herschrijven. Toevallig kwam ik de dingen die jij aanstipt ook tegen! Met name het te expliciet maken van Starla's gedachtengang en motieven was iets waar ik zo nu en dan tegenaanliep bij mezelf. In mijn enthousiasme van het zelf ontdekken van Starla's hele karakter, wilde ik dingen zo nu en dan een beetje té graag uitleggen, en daardoor was ik soms een beetje te druk bezig met haar motivatie e.d. omschrijven. Daarom heb ik inderdaad wat meer dingen weggelaten en genuanceerd, zodat de lezer het hopelijk leuk vind het zelf een beetje uit te vogelen, te doorgronden. Lezers zijn immers allesbehalve dom en het is dan juist allemaal maar leuk als je zelf zo nu en dan je conclusies kunt trekken
Aan het begin heb ik volgens mij ook wat dingetjes veranderd, voornamelijk meer gezorgd dat de dingen die ze in haar 'normale' leven aan het begin doet nog wat meer in dienst staan van de plot en het contrast dat dat met later moet maken. Ik weet echter niet of ik er dingen uitgehaald heb omdat ik ook vond dat het langdradig werd hier en daar, dus bij een volgende nakijkronde ga ik daar zeker nog eens goed naar kijken.
Ik vind het super dat je de dialogen en personage's leuk vindt!
omdat ik al zo lang aan het verhaal werd zijn het echt een beetje mijn kindjes en het is super dat ze dan ook bij anderen goed overkomen, en mensenlijk ook vooral. In mijn hoofd zijn ze heel erg verschillend en het is heel fijn te weten dat dat ook op jou zo over is gekomen. Ik ben ook gek op het schrijven en lezen van dialogen dus des te beter dat ze dat voor jou ook zijn om te lezen.Al met al dus super bedankt voor je leuke, eerlijke, zeer nuttige en vooral zeer motiverende feedback. Ik blijf altijd onzekerheden houden en het is is dan super als iemand die er min of meer blanco inkomt het toch ook met plezier gelezen lijkt te hebben
Verder had ik nog een vraag aan jou en ook aan de anderen die nog meelezen. Bij het herlezen van het hele verhaal, kreeg ik het idee dat het gebeuren met Nancy die Gio en Starla betrapt, niet echt op zijn plek is. Naar mijn idee leidt het inderdaad, zoals Masterbreel ooit al zei, de aandacht inderdaad een beetje af van waar het werkelijk om draait en ik heb het idee dat er ook iets 'teveel' gebeurt doordat ik dat er nog bij laat plaatsvinden. Ik heb die scene wel altijd met heel veel plezier geschreven en herschreven, maar onder het motto 'kill your darlings' vraag ik me af of het niet beter is hem eruit te halen. Ik zit er namelijk zelf aan te denken of het niet beter is als ik Starla's break-up met Bobby ook betrek op het hele gebeuren met Cees: dat haar break-up met Bob op de één of andere manier dus ook een gevolg is van de avond met Cees, want dat is immers waar het hele plot om draait (de gevolgen van dat met Cees en haar pogingen daar mee om te gaan). Het is dan nog wel het idee dat ze Bob verteld/dat Bob op de één of andere manier te weten komt dat ze tijdens hun relatie al met Gio ging ivm verdere ontwikkelingen in het verhaal, en tevens dat Starla dichtklapt als ze die avond met Gio bezig is, maar dat Nancy er niet meer tussenkomt. Ik dacht er zelf aan het zo te doen dat Starla die avond dichtklapt met Gio en de volgende dag woorden krijgt met Bobby als hij dan met haar naar bed wil en dat het van daaruit een ruzie wordt die tot een break-up leidt, omdat Star het niet over haar hart kan verkrijgen te zeggen wat er werkelijk aan de hand is ze haar relatie nog liever uit laat gaan dan dat ze aan hem toegeeft dat ze niet meer met hem naar bed kan vanwege dat met Cees.
Ik ben er nog niet helemaal over uit dus hoor heel graag wat jullie hiervan vinden
en nogmaals ontzettend bedankt Melian en ook Masterbreel natuurlijk voor het nog altijd trouw meelezen en enthousiast zijn!~: Geen loopvogel maar een sloopvogel :~
Alsjeblieft en graag gedaan, ik ben blij dat je iets met mijn feedback kon! :)
Op zich ben ik het met je eens dat je misschien teveel tegelijkertijd wil laten gebeuren door Nancy naar binnen te sturen. Sowieso gebeurt er uiteindelijk vrij weinig met dat feit, of niet? Starla gaat weer gewoon naar haar werk en ze is supernerveus, maar uiteindelijk spreekt niemand haar erop aan. Ik denk dat die scène op een later punt in het verhaal er nog wel in zou kunnen, overigens, maar dan zou ik daar ook meer het focuspunt van maken. Zo van, al het andere gaat nu eigenlijk wel redelijk, en dan pats-boem, Nancy komt binnen en Starla krijgt een zenuwinzinking.
Over Bobby - ik vraag me af of hij het type is dat zich zo druk maakt over een keer geen seks. Je hebt hem systematisch als de lieve, niet al te opmerkzame sufferd neergezet, dus ik kan me niet zo goed voorstellen dat hij het met Starla uitmaakt omdat ze niet met hem naar bed wil.
Ik zou het meer zoeken in het vreemdgaan - dat hij denkt dat ze met Cees is vreemdgegaan. Zij durft dan natuurlijk niet te zeggen dat het onvrijwillig was, plús ze voelt zich schuldig omdat ze weliswaar niet met Cees, maar wel met anderen is vreemdgegaan, en dat lijkt me voor Bobby voldoende reden om de relatie te beëindigen. Misschien dropt iemand wel een hint over haar en Cees op de wc, of misschien noemt Starla hem per ongeluk Cees omdat ze weer overspoeld wordt door die herinneringen en even niet meer weet waar ze is... *verzint erop los* Overigens kan je dat natuurlijk wel linken aan het feit dat ze niet met hem naar bed wil; hij denkt dat ze niet wil omdat ze is vreemdgegaan en dus geen behoefte heeft aan hem, zoiets.
Uiteindelijk blijft het natuurlijk jouw verhaal, dus je moet schrijven waar je je zelf goed bij voelt, maar dit is wat ik erover denk. :) Overigens ook respect voor het feit dat je zoveel herschrijft, ik vind dat altijd zo verschrikkelijk om te doen. Dan ben ik zo opgelucht dat ik iets heb afgeschreven dat ik er niet meer mee aan de slag kan (ik schrijf sloom, dus het duurt echt eeuwen voordat iets af is). Dus, dat je al dat editen aankan, wauw. :)
Liefs,
Melian
Op zich ben ik het met je eens dat je misschien teveel tegelijkertijd wil laten gebeuren door Nancy naar binnen te sturen. Sowieso gebeurt er uiteindelijk vrij weinig met dat feit, of niet? Starla gaat weer gewoon naar haar werk en ze is supernerveus, maar uiteindelijk spreekt niemand haar erop aan. Ik denk dat die scène op een later punt in het verhaal er nog wel in zou kunnen, overigens, maar dan zou ik daar ook meer het focuspunt van maken. Zo van, al het andere gaat nu eigenlijk wel redelijk, en dan pats-boem, Nancy komt binnen en Starla krijgt een zenuwinzinking.
Over Bobby - ik vraag me af of hij het type is dat zich zo druk maakt over een keer geen seks. Je hebt hem systematisch als de lieve, niet al te opmerkzame sufferd neergezet, dus ik kan me niet zo goed voorstellen dat hij het met Starla uitmaakt omdat ze niet met hem naar bed wil.
Ik zou het meer zoeken in het vreemdgaan - dat hij denkt dat ze met Cees is vreemdgegaan. Zij durft dan natuurlijk niet te zeggen dat het onvrijwillig was, plús ze voelt zich schuldig omdat ze weliswaar niet met Cees, maar wel met anderen is vreemdgegaan, en dat lijkt me voor Bobby voldoende reden om de relatie te beëindigen. Misschien dropt iemand wel een hint over haar en Cees op de wc, of misschien noemt Starla hem per ongeluk Cees omdat ze weer overspoeld wordt door die herinneringen en even niet meer weet waar ze is... *verzint erop los* Overigens kan je dat natuurlijk wel linken aan het feit dat ze niet met hem naar bed wil; hij denkt dat ze niet wil omdat ze is vreemdgegaan en dus geen behoefte heeft aan hem, zoiets.
Uiteindelijk blijft het natuurlijk jouw verhaal, dus je moet schrijven waar je je zelf goed bij voelt, maar dit is wat ik erover denk. :) Overigens ook respect voor het feit dat je zoveel herschrijft, ik vind dat altijd zo verschrikkelijk om te doen. Dan ben ik zo opgelucht dat ik iets heb afgeschreven dat ik er niet meer mee aan de slag kan (ik schrijf sloom, dus het duurt echt eeuwen voordat iets af is). Dus, dat je al dat editen aankan, wauw. :)
Liefs,
Melian
-
masterbreel
- Vulpen
- Berichten: 366
- Lid geworden op: 18 sep 2012 22:45
Het ligt dus niet aan mij, dat ik het idee heb dat het verhaal op een gegeven moment de focus verliest? Misschien kan een vergelijkbare scene inderdaad op een later moment een functie hebben, om Starla terug te duwen in haar emotionele afgrond.