Mark pakte z'n kladblok erbij. "Laat ik ook eens de duur van de training erbij zetten". Mark keek ondertussen steeds naar het beeldscherm.
TRAINING:
WARMING UP:
De spelers moeten het busje vanaf het athletiekveld helemaal naar de garage trekken. Daarna rennen ze zo snel mogelijk terug naar het clubhuis. (P.S. tegen Jack zeggen dat hij na afloop van de training heel veel eten krijg) (Maxx 15 minuten)
TRAINING:
-De spelers pakken twee banden en maken die met een touw aan zich vast. Ik zal de secondes bijhouden hoelang het duurd om naar het speeltuintje achter de rivieroever te rennen. (Max. een hallfuur)
-Daar aangekomen maken ze de band vast door met z'n alle de band over de stang van het schommelrek te gooien. De andere band word op de rug vastgebonden. Dan zullen spelers tegen de band trappen, nadat ze hem een slinger gegeven hebben en de keeper zal de band met z'n handen proberen te stoppen. ( drie kwartier)
-De spelers rennen met hun banden weer terug naar het clubhuis. Daar van rennen ze terug naar de rivieroever en maken zich vast aan een elastiek, die weer vastzit aan een stok. Maddie zou ballen gooien en de scoren bijhouden wie de meeste ballen erin heeft geschoten. (max half uur)
-De spelers gaan met een bal naar Tower Plaza. Daar kiest iedereen in een tweetal een boom uit. (Oneven, drietal) De bal mag niet de grond raken. Spelers houden zelf bij hoeveel keer. (Half uur)
COOLING DOWN:
stretchen ( 15 minuten)
---------------
Jack kon nog steeds niet in slaap komen. Hij zette de tv weer aan en bleef naar de wedstijd kijken.
(Sorry, ik heb niet zoveel inspiratie...)
Inazuma Eleven Het legendarische elftal
Steve keek verbaast naar Axel. Hij liet het even tot zich doordringen en keerde zich daarna naar de twee andere jongens. "Jullie geven hem nu de schuld van JULLIE verlies? Ik wil niet zeuren, maar ik heb de finale ook gezien hoor". Hij keek boos naar de twee jongens. "De presentators hadden het erover dat Axel geweldig was en hij de wedstrijd zou winnen. Hij heeft niks over jullie gezegd, omdat jullie niks voorstelde. Jullie waren afhangelijk van Axel!"
----
Nathan keek diep in de ogen van Miles. "Belood dat je niet boos wordt". Miles beloofde het en keek bezorgd naar Nathan. "Ik zit niet meer bij de athletiekclub... laat me uitpraten Miles". Nathan zag dat ze een opmerking wilde plaatsen. "Ik zit nu in het voetbalteam. Tijdelijk maar. Als ze voldoende spelers hebben kom ik weer terug". Miles glimlachte. "Dan is het goed. Je moet je vrienden helpen!" Miles liep samen met Nathan naar binnen. Miles pakte haar mobieltje en begon Lilly te bellen.
----
Nathan keek diep in de ogen van Miles. "Belood dat je niet boos wordt". Miles beloofde het en keek bezorgd naar Nathan. "Ik zit niet meer bij de athletiekclub... laat me uitpraten Miles". Nathan zag dat ze een opmerking wilde plaatsen. "Ik zit nu in het voetbalteam. Tijdelijk maar. Als ze voldoende spelers hebben kom ik weer terug". Miles glimlachte. "Dan is het goed. Je moet je vrienden helpen!" Miles liep samen met Nathan naar binnen. Miles pakte haar mobieltje en begon Lilly te bellen.
Axel knikte bevestigend naar Dave, inderdaad, hij was gestopt. Hierna werd alles zazig, Axel hoorde vaag wat Steve allemaal zei maar focuste hier niet op. 'Ik liet ze in de steek, de coach had gelijk.'
Timon en Dave keken even naar Steve. "Inderdaad, we hadden Axel nodig, en omdat hij ineens bang werd en vluchte raakte het hele team uit balans." Timon pakte het pakje sigaretten weer tevoorschijn en nam er eentje uit. Deze draaide hij een keer in zijn hand waarna hij deze in zijn mond hing. Nu pakte hij ook zijn aansteker en in slecht seconden blies hij zijn eerste rookwolk.
---
Lilly sloot de deur achter zich en begon te lopen. De koele herfst bries blies langs haar gezicht en vlug trok ze haar jas dicht. Enkele meters bij haar huis vandaan klonk ‘with you‘ vanuit haar handtasje. Lilly bleef even stilstaan en nam de tijd om haar mobiel te zoeken.
"Lilly hier." sprak ze in de telefoon zonder te kijken wie er had gebeld.
Timon en Dave keken even naar Steve. "Inderdaad, we hadden Axel nodig, en omdat hij ineens bang werd en vluchte raakte het hele team uit balans." Timon pakte het pakje sigaretten weer tevoorschijn en nam er eentje uit. Deze draaide hij een keer in zijn hand waarna hij deze in zijn mond hing. Nu pakte hij ook zijn aansteker en in slecht seconden blies hij zijn eerste rookwolk.
---
Lilly sloot de deur achter zich en begon te lopen. De koele herfst bries blies langs haar gezicht en vlug trok ze haar jas dicht. Enkele meters bij haar huis vandaan klonk ‘with you‘ vanuit haar handtasje. Lilly bleef even stilstaan en nam de tijd om haar mobiel te zoeken.
"Lilly hier." sprak ze in de telefoon zonder te kijken wie er had gebeld.
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
Mark keek gefocust naar de wedstrijd. "Wacht eens... Ik snap! Jude Sharp is bij hun te spel maker. We moeten hem in de gaten houden". Mark schreef het op, maar alle reddingen (1) van de keeper ook. "Ik ga ze verslaan opa! Met u hulp!"
----
Jack kon nog met moeite kijken. 'Waarom kijk ik nog? Omdat ik goed wil worden met voetval'. Jack bleef maar tegen zichzelf praten om moed in te spreken.
---
Maddie liep naar boven. 'Stomme wedstrijd...' Ze pakte haar verzamelkaartenalbum van vorig jaar. 'Dit jaar zal Mark er ook tussen zitten. Dat weet ik, omdat.... IK DORST HEB!"
----
Jack kon nog met moeite kijken. 'Waarom kijk ik nog? Omdat ik goed wil worden met voetval'. Jack bleef maar tegen zichzelf praten om moed in te spreken.
---
Maddie liep naar boven. 'Stomme wedstrijd...' Ze pakte haar verzamelkaartenalbum van vorig jaar. 'Dit jaar zal Mark er ook tussen zitten. Dat weet ik, omdat.... IK DORST HEB!"
Steve had zo'n antwoord kunnen verwachten. "Wat nou als Axel ziek was? Wat hadden jullie dan gedaan? Jullie geven hem de schuld, maar misschien had hij wel een goede reden! Jullie moeten je schamen". Hij keek naar Dave. "En jij vooral. De laatste minuten gaf je je pas volledig en jij...". Hij keek naar Timon. "Jij probeerde het nog en dat was goed".
---
Nathan schonk wat punch in voor Miles en hem. 'Ze vond het goed? Dit kan haast niet!' Nathan liep terug naar Miles die aan de telefoon was.
"Hey, met mij. Miles. Je weet toch die coole oom van mij? Die gaat vandaag voortrouwen!"
'WAT VOORTROUWEN BESTAAT DAT?' Nathan keek verbaast naar Miles.
'Dit was toch gewoon een feestje voor de bruiloft?'
---
Nathan schonk wat punch in voor Miles en hem. 'Ze vond het goed? Dit kan haast niet!' Nathan liep terug naar Miles die aan de telefoon was.
"Hey, met mij. Miles. Je weet toch die coole oom van mij? Die gaat vandaag voortrouwen!"
'WAT VOORTROUWEN BESTAAT DAT?' Nathan keek verbaast naar Miles.
'Dit was toch gewoon een feestje voor de bruiloft?'
"Maar dat was hij niet!"
Dave zocht nu ook naar woorden.
"Laat maar Steve, ze hebben gelijk." zei Axel. Hij had nu geen zin om uit te leggen wat er werkelijk was gebeurd. Daar zou hij nooit zin in hebben. Axel keek hoe Timon kalm rookwolkjes blies met zijn sigaret terwijl Dave vol ongeloof naar Steve en Axel keek.
Axel hoorde achter hem een auto, en zag een normaal formaat zwarte auto.
"Steve, de auto is er."
"Loop maar weer weg!"
---
"Hey Miles." reageerde Lilly vrolijk terwijl ze weer begon te lopen. Haar jurk wapperde om haar benen en haar haar hing nu in haar gezicht.
"Voortrouwen, o wat leuk, gefeliciteerd meid." Lilly streek een lok haar uit haar gezicht.
"Ben je daar nu?"
Ze keek om zich heen en zag dat ze nu vlak bij het winkelcentrum was, bestemming bijna bereikt.
Dave zocht nu ook naar woorden.
"Laat maar Steve, ze hebben gelijk." zei Axel. Hij had nu geen zin om uit te leggen wat er werkelijk was gebeurd. Daar zou hij nooit zin in hebben. Axel keek hoe Timon kalm rookwolkjes blies met zijn sigaret terwijl Dave vol ongeloof naar Steve en Axel keek.
Axel hoorde achter hem een auto, en zag een normaal formaat zwarte auto.
"Steve, de auto is er."
"Loop maar weer weg!"
---
"Hey Miles." reageerde Lilly vrolijk terwijl ze weer begon te lopen. Haar jurk wapperde om haar benen en haar haar hing nu in haar gezicht.
"Voortrouwen, o wat leuk, gefeliciteerd meid." Lilly streek een lok haar uit haar gezicht.
"Ben je daar nu?"
Ze keek om zich heen en zag dat ze nu vlak bij het winkelcentrum was, bestemming bijna bereikt.
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
Mark keek nu al naar de tweede helft en had een nieuwe derde kladblok erbij gepakt. "Kom op opa. Kunt u niet iets regelen?" Toen Mark dat had gezegd zag hij hoe de dreigdriehoek onschadelijk werd gemaakt. "Beda....". Mark maakte z'n zin niet af. "Wacht... dit is een herhaling.... Opa heeft hier echt helemaal niks mee te maken".
Mark begon op te schrijven hoe de dreigdriehoek gestopt kon worden. "Oke, ze hebben vele tactieken, maar de keeper heeft blijkbaar niks". Toen bedacht Mark zich en keek zuur. "Of het andere team was zo slecht. WACHT! Als wij nou doen dat we slecht zijn, gaat de keeper mee in de aanval en kunnen we winnen!"
Mark begon te glunderen en begon het op te schrijven.
------------------------------------------------------------------------------------------------------
Jack deed het bekant in z'n broek. De tweede helft was nu al een tijdje bezig en Jack had met moeite alles aangezien. Jack zag hoe superslidding z'n werk deed en hoe brillenmans opdrachten gaf.
Toen hij zag dat de keeper ook de aanval in ging voelde hij z'n broek warm worden.....
------------------------------------------------------------------------------------------------------
Maddie pakte de kaart van Axel. Ze keek er aandachtig naar. Er stond ook een afbeelding van Axel erop. Hij deed de vlammentornado, het mooiste schot wat Maddie ooit had gezien. "Dit was het schot was Kirkwood kampioen kon laten worden... Waarom was je er niet Axel?" Maddie legde haar kaarten terug en pakte nu haar Axel knuffel. Tuurlijk had Axel geen knuffel, maar ze had haar teddybeer naam hem vernoemd.
Mark begon op te schrijven hoe de dreigdriehoek gestopt kon worden. "Oke, ze hebben vele tactieken, maar de keeper heeft blijkbaar niks". Toen bedacht Mark zich en keek zuur. "Of het andere team was zo slecht. WACHT! Als wij nou doen dat we slecht zijn, gaat de keeper mee in de aanval en kunnen we winnen!"
Mark begon te glunderen en begon het op te schrijven.
------------------------------------------------------------------------------------------------------
Jack deed het bekant in z'n broek. De tweede helft was nu al een tijdje bezig en Jack had met moeite alles aangezien. Jack zag hoe superslidding z'n werk deed en hoe brillenmans opdrachten gaf.
Toen hij zag dat de keeper ook de aanval in ging voelde hij z'n broek warm worden.....
------------------------------------------------------------------------------------------------------
Maddie pakte de kaart van Axel. Ze keek er aandachtig naar. Er stond ook een afbeelding van Axel erop. Hij deed de vlammentornado, het mooiste schot wat Maddie ooit had gezien. "Dit was het schot was Kirkwood kampioen kon laten worden... Waarom was je er niet Axel?" Maddie legde haar kaarten terug en pakte nu haar Axel knuffel. Tuurlijk had Axel geen knuffel, maar ze had haar teddybeer naam hem vernoemd.
Verbaast keek Steve naar Axel. "Kom op Axel. Je hebt er een goede reden voor. Laat je niet zo op je kop zittsn...". Nu pas begreep Steve het. Axel wilde de waarheid niet kwijt, omdat die waarheid zijn 'DRUGS' zijn...
Steve stapte de auto in en wierp nog een blik naar de jongens. 'Zielig, dat zijn jullie'. Stilletjes ging Steve zitten en deed z'n gordel om.
---
"Ja, bedankt. Jij mag ook komen hoor. Het is bij het gemeentehuis". Miles legde haar hand op haar mobiel en maakte een klein gillentje. "Lilly komt misschien".
Nathan ging op een bankje zitten. 'Oke, Lilly, Vera, Julia, Nelly, Celia en Sylvia. Zes meiden die komen'. "Urgh...". Dat laaste hoorde Miles niet, omdat ze nog steeds aan haar mobiel zat. 'Waarom ging ik ook alweer mee?'
Steve stapte de auto in en wierp nog een blik naar de jongens. 'Zielig, dat zijn jullie'. Stilletjes ging Steve zitten en deed z'n gordel om.
---
"Ja, bedankt. Jij mag ook komen hoor. Het is bij het gemeentehuis". Miles legde haar hand op haar mobiel en maakte een klein gillentje. "Lilly komt misschien".
Nathan ging op een bankje zitten. 'Oke, Lilly, Vera, Julia, Nelly, Celia en Sylvia. Zes meiden die komen'. "Urgh...". Dat laaste hoorde Miles niet, omdat ze nog steeds aan haar mobiel zat. 'Waarom ging ik ook alweer mee?'
Axel negeerde de laatste opmerking van Dave terwijl hij het portier van de zwarte auto opende. Hij zweeg en begon uit het raam te staren terwijl Steve naast hem kwam zitten. hij had geen goede reden gehad.
"Een goeden avond heren."
Axel werd uit zijn gedachten getrokken door Tyler, die via de spiegel naar de twee jongens keek.
"Waarheen mag ik u rijden?"
Axel merkte nu pas op hoe formeel Tyler zich gedroeg, nou deed hij dit natuurlijk iedere dag maar nu viel het pas op.
Axel keerde zich naar Steve, "Mijn reden was niet sterk genoeg om zomaar weg te lopen."
‘Zou Steve iets weten?‘
---
Lilly bedacht in haar hoofd hoe Miles er nu uit zou zien. Zou ze zich speciaal voor deze gelegenheid hebben opgemaakt?
"Ja, bedankt. Jij mag ook komen hoor. Het is bij het gemeentehuis." sprak Miles nu.
Lilly glimlachte even. "Lijkt me geweldig," even stopte Lilly, zou ze zo op het gemeentehuis kunnen verschijnen?
"Euhm, geef me een kwartiertje, dat moet genoeg zijn om me snel om te kleden." antwoorde Lilly, de laatste helft van de zin perongeluk hardop uitsprekend. Ze keek even naar haar outfit, niet geschikt voor zo'n gelegenheid.
"Een goeden avond heren."
Axel werd uit zijn gedachten getrokken door Tyler, die via de spiegel naar de twee jongens keek.
"Waarheen mag ik u rijden?"
Axel merkte nu pas op hoe formeel Tyler zich gedroeg, nou deed hij dit natuurlijk iedere dag maar nu viel het pas op.
Axel keerde zich naar Steve, "Mijn reden was niet sterk genoeg om zomaar weg te lopen."
‘Zou Steve iets weten?‘
---
Lilly bedacht in haar hoofd hoe Miles er nu uit zou zien. Zou ze zich speciaal voor deze gelegenheid hebben opgemaakt?
"Ja, bedankt. Jij mag ook komen hoor. Het is bij het gemeentehuis." sprak Miles nu.
Lilly glimlachte even. "Lijkt me geweldig," even stopte Lilly, zou ze zo op het gemeentehuis kunnen verschijnen?
"Euhm, geef me een kwartiertje, dat moet genoeg zijn om me snel om te kleden." antwoorde Lilly, de laatste helft van de zin perongeluk hardop uitsprekend. Ze keek even naar haar outfit, niet geschikt voor zo'n gelegenheid.
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
Mark pakte het boekje van z'n opa. "Oke, nu nog een opstelling... O wacht. Ik weet niet hoeveel we van alles hebben". Plots hoorde Mark z'n mobiel over gaan. "Hallo?" "Mark, fijn dat je opneemt!" "WAT NELLY?"
----
Jack trok vlug z'n kleding uit en rende naar de badkamer. Hij liet het bad vollopen en ging er vast in liggen. Hij zette de TV aan en keek de wedstrijd verder.
---
Maddie dook haar bed in. "Weet je, als ik nu ga slapen is het sneller morgen!" Met die gedachte trok Maddie de dekens over haar heen. "Weltrusten Axel!"
----
Jack trok vlug z'n kleding uit en rende naar de badkamer. Hij liet het bad vollopen en ging er vast in liggen. Hij zette de TV aan en keek de wedstrijd verder.
---
Maddie dook haar bed in. "Weet je, als ik nu ga slapen is het sneller morgen!" Met die gedachte trok Maddie de dekens over haar heen. "Weltrusten Axel!"
"Bij het winkeltje de uilenoog. Die boekenwinkel". Steve keek naar Axel. 'IK SNAP HET! Axel's zusje/nichtje is betrokken geraakt bij een ongeluk. Dat ongeluk vond plaats op de wedstrijd dag. Axel werd gebeld/ ingelicht en ging er van door zonder iets te zeggen'. Steve hield een korte pauze en ging daarna verder. 'De spelers en coach wisten niet waar hij bleef, dus zijn de wedstrijd gestart zonder hem. Axel's zusje / nichtje is in een coma geraakt, anders lag ze niet op die afdeling'. "Wat erg voor je...". Zonder het te beseffen sprak Steve die woorden uit.
---
"Oke ik zie je zo!" Miles hing op en ging naast Nathan zitten. "Wil je wat drinken?" vroeg Nathan vriendelijk. "Nee, nog niet". Het gesprek dat er nooits was, was dood...
---
"Oke ik zie je zo!" Miles hing op en ging naast Nathan zitten. "Wil je wat drinken?" vroeg Nathan vriendelijk. "Nee, nog niet". Het gesprek dat er nooits was, was dood...
Axel zag hoe Tyler bevestigend knikte en daarna de auto starte. Axel liet zijn hoofd tegen het raam rusten en voelde de brandende weerspiegeling van de ogen van zijn bodyguard. Hij lette hier echter niet op, hij keek naar de kleine dingen, buiten in de kou. Zoals het goud-oranje blad dat van een grote eik kwam vallen. Dat deed hem weer denken aan zijn zusje. Hoe ze altijd probeerde om het vallende blad te vangen, en hoe het nooit lukte.
"Wat erg voor je..." klonk ineens de stem van Steve. Axel maakte zijn droomerige blik los van het raam en draaide zijn hoofd naar Steve. Tijdens het draaien zag Axel de verbaasde uitdrukking van Tyler, een zelfde verbazing als die van hem.
"Huh" begon Axel langzaam terugkerend naar het heden, "Waar heb je het over?"
---
Lilly glimlachte even toen Miles ophing en draaide op haar hakken. Ze zou voldoende tijd hebben om haar outfit in te wisselen en mischien kon ze haar haar dan ook nog aanpassen.
Gelukkig was ze niet al te ver van huis en was ze er dus zo. Verbaasde gezichten gaapten haar aan vanuit de woonkamer toen ze de trap op rende.
"Lilly?!"
Lilly negeerde de stem van haar moeder en dook in haar kledingkast. Lilly hoorde hoe haar moeder de trap op kwam lopen terwijl Lilly een paarse strapless avondjurk tot op de grond uit haar kast trok. Ze glimlachte tevreden toen haar moeder het hoofd om de hoek van de deur stak.
"Lilly?"
Lilly liet de jurk zakken en keek haar moeder vragend aan.
"Waarom ben je zo snel terug liefje?"
"Wat erg voor je..." klonk ineens de stem van Steve. Axel maakte zijn droomerige blik los van het raam en draaide zijn hoofd naar Steve. Tijdens het draaien zag Axel de verbaasde uitdrukking van Tyler, een zelfde verbazing als die van hem.
"Huh" begon Axel langzaam terugkerend naar het heden, "Waar heb je het over?"
---
Lilly glimlachte even toen Miles ophing en draaide op haar hakken. Ze zou voldoende tijd hebben om haar outfit in te wisselen en mischien kon ze haar haar dan ook nog aanpassen.
Gelukkig was ze niet al te ver van huis en was ze er dus zo. Verbaasde gezichten gaapten haar aan vanuit de woonkamer toen ze de trap op rende.
"Lilly?!"
Lilly negeerde de stem van haar moeder en dook in haar kledingkast. Lilly hoorde hoe haar moeder de trap op kwam lopen terwijl Lilly een paarse strapless avondjurk tot op de grond uit haar kast trok. Ze glimlachte tevreden toen haar moeder het hoofd om de hoek van de deur stak.
"Lilly?"
Lilly liet de jurk zakken en keek haar moeder vragend aan.
"Waarom ben je zo snel terug liefje?"
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
Geschrokken keek Steve naad Axel. 'Shit hoe haal ik me hier nu weer uit....' "Nou, euh... kijk dat van die twee jongens weer je wel". Steve kreeg het erg warm. Hij wilde er met Axel in z'n eentje over praten. 'Sorry dat ik het weet. Het kwam ineens bij me op. Het was niet m'n bedoeling'.
---
Nathan stond op en ging voor zichzelf wat te drinken halen. 'Zou ze echt niet boos zijn? Dat kan ik me haast niet voorstellen'. Langzaam liep Nathan terug, want hij zag al hoe Celia en Sylvia bij Miles stonden...
---
Nathan stond op en ging voor zichzelf wat te drinken halen. 'Zou ze echt niet boos zijn? Dat kan ik me haast niet voorstellen'. Langzaam liep Nathan terug, want hij zag al hoe Celia en Sylvia bij Miles stonden...
Axel voelde nog de koelte van het raam op zijn wangen. Steve's houding veranderde zichtbaar.
"Nou, euh... kijk dat van die twee jongens weer je wel."
Axel trok zijn ene wenkbrauw even op. Steve leek zenuwachtig, of eerder alsof hem iets dwars zat. Axel zag nu vanuit zijn ooghoeken, terwijl zijn eigen gezicht ontspande, dat Tyler af en toe via de spiegel naar hem en Steve keek. Met de schemering van buiten als enige licht wende Axel zijn hoofd naar het dak. Met zijn rechter hand taste hij langs het dak van de auto, alsof hij iets zocht. Na een tijdje had zijn handde bestemming bereikt, Axel had gevonden wat hij zocht. Een kleine schakelaar, net onder het topje van zijn wijsvinger. Axel drukte het schakelaartje kalm in en keek hoe een zwart scherm omhoog rees tussen Tyler en hemzelf. Binnen slechts enkele seconden waren hij en Steve afgezonderd van hun chauffeur.
Axel liet zijn hand even na rusten op de schakelaar en liet deze daarna verder glijden naar een volgende schakelaar in het dak van de auto. Weer wachtte hij even en knipte toen het half gedempte licht achter in de auto aan.
Axel kon Steve nu goed zien zitten, en waarschijnlijk ook andersom. Hij liet zijn uitgestrekte hand in zijn schoot vallen en draaide wat met zijn vingers.
"Steve," sprak hij na enkele seconden van stilte, nu onhoorbaar voor Tyler, "we weten beiden dat je iets anders bedoelde."
Weer viel er een stilte, geen ongemakkelijke, nee, een comfortabele stilte, die Axel's gedachten tot rust leek te brengen. Tot de situatie weer tot hem doordrong. Hij liet zijn handen nu op zijn knieën rusten en probeerde zijn aandacht van het bonzen in zijn hoofd af te lijden. Hij ging nu rechtop in zijn stoel zitten, zijn rug strak tegen de leuning en voelde hoe een koud stukje metaal tegen zijn warme borstkas eindigde. Even bekroop een glimlach zijn gezicht.
"Hij kan ons niet horen." zei Axel uiteindelijk, met zijn gezicht kijkend naar het zwarte scherm voor hem, wat inderdaad geluiddicht was.
Zijn linker hand gleed nu naar de hals van zijn sweater. Voor hij er iets aan kon doen hadden zijn vingers het stukje metaal losgemaakt van de veilige warmte van zijn borst. Eenmaal bevrijd van de sweater verslapte de greep van zijn vingers, waardoor het amulet zichtbaar in zijn handpalm lag.
Het metalen hangertje had geen echte vorm en was zilver-grijs van kleur. Hoewel een ander dit zou zien als afval was dit stukje metaal voor Axel een van de belangrijkste dingen die hij bezat. Achter dit metaal schuilde een hart van goud, een hart dat hij ooit nog zelfstandig hoopte te horen kloppen.
Dit was zijn laatste moment geweest met Julia, haar laatste stralende glimlach, een laatste blik in haar heldere ogen, het laatste moment wat hij met haar had kunnen delen.
Een traan rolde over zijn wang naar zijn kin, om uiteindelijk op zijn broek te landen, terwijl zijn vingers het metaal weer omsloten.
'Julia, kun je het me ooit vergeven?'
De enkele traan werd er twee, en twee werden er vier. Binnen enkele ogenblikken had hij de controle over zijn lichaam verloren, en gaf hij toe aan de ingehouden emoties. Het maakte hem nu niet meer uit dat Steve naast hem zat, en alles zou zien. Het moest er gewoon uit.
Al snel begonnen zijn handen te trillen terwijl hij het hangertje weer in zijn sweater liet vallen. Binnen slechts seconden volgende zijn schouders het voorbeeld van zijn handen en begonnen deze hevig te schokken.
'Waarom deed ik dat scherm omhoog, dan was dit alles nooit gebeurt.'
--
Lilly wierp de jurk over haar stoel terwijl ze terug de kast in dook. Ze hoorde hoe haar moeder vanuit de deuropening naar het bed toe liep en daar ging zitten.
"Lilly."
De stem van haar moeder klonk helder en bezorgd en Lilly stopte met het zoeken door haar schoenen. Haar moeder had dit blijkbaar gezien want ze stond op van het bed en liep naar Lilly toe.
"Lilly, is alles goed?"
Ze voelde de zachte hand van haar moeder op haar schouder terwijl ze overeind kwam. Voorzichtig, maar voornamelijk langzaam draaide ze zich om. Ze keek verwonderd naar haar moeder die haar nu in een omhelzing nam.
Lilly voelde hoe haar moeder kalmerend cirkels trok over haar rug.
"Mam." mompelde Lilly in de schouder van haar moeder die met haar andere hand over Lilly's hoofd streek en deze zo dichtbij mogelijk probeerde te houden.
"Mam!" zei ze nu dringender, haar stem nog steeds gedempt in de schouder van haar moeder die nu eindelijk los liet. Ze had een vragende, maar ook bezorgde uitdrukking op haar gezicht terwijl ze een haarlok uit het gezicht van Lilly wegstreek. Lilly zette zich af van haar moeders bovenlichaam en draaide op haar hakken.
"Zo kom ik nog tijd te kort."
Snel stripte Lilly uit haar jurk die ze eerder op de avond zo zorgvuldig had aangedaan. Ze voelde de groeiende verbazing op het gezicht van haar moeder die zich nu weer op het bed liet neerzakken. De jurk liet ze op een hoopje op de grond liggen terwijl ze het bolerootje over haar stoel drapeerde in de plaats van de jurk die ze zonet had weg gegrist. De rist van de lange avondjurk ging soepel open en met haar zwarte hakken nog aan stapte ze charmant in de jurk. Deze ritste ze van achteren dicht, iets waar ze al lang op had geoefend. Blij dat de jurk aan was liep ze naar de wand spiegel en fatsoeneerde de kreuken die het aantrekken hadden veroorzaakt.
Ze hoorde hoe haar moeder iets optilde, terwijl ze naar haar make-up tafel liep en daar ging zitten. Ze pakte haar donut en maakte met het overgrote deel van haar haar een perfecte knot.
'Lang leve de donut.'
Aan beide zijden van haar gezicht hing nu nog een losse lok van ongeveer dezelfde lengte. Ze glimlachte tevreden naar haar spiegelbeeld en bukte toen voor het mandje onder haar make-up tafel, waar ze haar elektrische apparaten bewaarde. Uit de verzameling viste ze haar krultang en sloot deze aan op het stopcontact om op te warmen.
Lilly draaide nu in haar stoel naar haar moeder die, net als haar tante eerder deze avond, de foto van haar nachtkastje had gepakt.
"Dus, mam," begon ze zonder haar zin echt af te maken. Ze speelde met de losse lokken die ze om haar wijsvinger draaide terwijl ze verwachtingsvol naar haar moeder keek. Er kwam geen reactie.
Lilly rolde haar ogen en draaide zich terug naar de spiegel. Ze opende de roze, met steentjes ingelegde sieraden doos en keek naar haar collectie sieraden. Ze zocht een zilveren kettinkje uit en lag deze voor zich neer op het tafeltje. Daarna zocht ze bijpassende oorbellen, ook van zilver. Haar keuze viel uiteindelijk om een setje van bundeltjes zilveren sliertjes. Even keek ze naar de weerspiegeling van haar moeder terwijl ze ook de oorbellen voor zich neerlag. Haar moeder keek nog steeds naar de foto.
Lilly pakte haar inmiddels opgewarmde krultang en begon de losse lokken langs haar oren te krullen.
Eenmaal gekruld spoot de snel wat haarlak en keek tevreden naar het resultaat. Hierna deed ze de oorbellen in haar oren en hing ze de ketting om haar hals.
Voorzichtig stond ze op en pakte daarna snel haar bolero en het tasje.
"Mam?" ze zwaaide met haar hand langs het gezicht van haar moeder die nu opkeek van de foto.
"Kun je me afzetten bij het gemeentehuis?"
Lilly zag hoe haar moeder de foto van een jong meisje, gekleed in een bruidsjurkje, terugzette. Lilly glimlachte even om de herinnering bij de foto. Haar moeder was nu overeind gekomen.
"Je ging toch naar de club?"
Lilly schudde haar hoofd. "Miles belde net."
"Dat meisje van atletiek?" onderbrak haar moeder haar.
Lilly knikte even. "Haar oom gaat vanavond voortrouwen, en ze vroeg of ik erbij wilde zijn."
"En de meiden in de club dan?"
Lilly wuifde de opmerking weg met een simpel handgebaar. "Wil je me brengen of niet?"
Binnen enkele minuten stopte de auto voor het gemeentehuis. Lilly gaf haar moeder een luchtknuffel en stapte uit. Ze haalde even diep adem en liep toen de trap op naar de deur van het gemeentehuis. Achter haar klonk het weg starten van de auto. Lilly duwde de deur open en stapte het gemeentehuis in.
'And smile!'
--
(toch nog even Dave en Timon, ik ben nu zo lekker bezig)
---
Dave keek naar Timon die nu, ongewoon nijdig met zijn voet tegen de muur trapte.
Dave herhaalde in zijn hoofd wat er net was gebeurt, 'hoe had Axel zo kalm kunnen blijven, evenals hijzelf. Timon en die andere jongen begonnen een hele ruzie, terwijl Axel zo kalm toegaf. En ik zelf? Hoe kon ik zelf zo kalm blijven, bij het zien van een oude vriend die ons heeft verraden door weg te lopen?'
Dave liet zichzelf langs de stoeprand neerzakken en staarde naar de duisternis tegenover hem.
'Waarom Axel, waarom bleef je zo rustig?'
Als in trance pakte Dave zijn I-pod uit zijn jaszak en duwde de dopjes in zijn oren.
"I'll be with you I'll be waiting for you, on the other side, on the other side." fluisterde de muziek door zijn oren. Dave had zijn ogen gesloten en luisterde aandachtig naar het nummer, wat zijn vriendin in zijn playlist had gezet. Ze had dit altijd al een mooi nummer gevonden, en nu pas begreep Dave waarom. De klanken van het lied kalmeerden hem. Toen het lied uit was flitsen zijn ogen open. 'Kalmte!'
Hij zette zich met zijn handen af van de stoeprand en begon te lopen. Het lopen veranderde al snel in joggen. Achter hem hoorde hij vaag, door de klanken van het volgende liet heen, de voetstappen van Timon, die blijkbaar achter hem aankwam. Zijn hart bonsde nu in een regelmatig patroon, en zijn ademhaling werd oppervlakkiger.
'In en uit.' herhaalde hij in zijn hoofd, om maar te blijven ademen. De koele herfst bries deed tranen opwellen in zijn ogen. Dave veegde deze met zijn duimen weg terwijl hij verder rende, nog altijd achtervolgd door de voetstappen van Timon.
'De kalmte is omdat er iets is gebeurt, iets anders waarvan hij niet wil dat wij dit weten. Maar wat Axel?! Wat is er dan gebeurt?'
Dave was zo in gedachten verzonken dat hij het roepen achter zich amper had gehoord. Hij draaide zich om om een wijzende Timon achter hem te zien.
Dave keek aandachtig naar Timon die maar bleef wijzen, en voor Dave besefte wat er gebeurde werd alles zwart voor zijn ogen. De lucht klokte nog even boven hem, maar daarna verdween ook deze.
--
Timon trapte uit woede tegen de muur bij de noodle zaak.
'Als die stomme nieuwe vriend van Axel er niet was geweest dan had ik m in elkaar gemept.'
Opnieuw raasde zijn been naar de muur, de adrenaline gierde door zijn lijf, van woede.
'En Dave, hij hoorde me te steunen.'
Weer raakte zijn voet op volle kracht de muur.
'Waarom hielp hij me niet, waarom bleef hij zo kalm?'
Timon boog nu licht voorover en liet zijn handen op zijn knieën rusten om zichzelf te kalmeren.
Hij reek met zijn hand naar de zak van zijn jas en zag dat Dave kalm op de stoeprand zat. Uit zijn zak haalde Timon het bekende pakje sigaretten tevoorschijn en tikte eentje naar buiten. Hij had de sigaret net in zijn mond gehangen toen hij zag hoe Dave ineens opstond en begon weg te lopen. Timon nam de sigaret uit zijn mond tussen zijn vingers.
"Hey, waar ga je heen?"
Hij wachtte even, maar merkte dat Dave geen antwoord gaf, Dave liep stug verder.
"Dave, joh gast? Waar ga je naartoe?"
Het lopen van Dave ging nu over in joggen en van verbazing liet Timon zijn sigaret vallen.
"Dave!" riep hij, geen antwoord terug verwachtend. Timon keek even om zich heen en zette toen de achtervolging in, in een wat langzamer tempo rende hij achter de snelle spits aan. Ze renden door het park, en Dave raakte ver voorop. Timon bleef zijn naam roepen maar kreeg geen reactie. Uiteindelijk ging Dave iets langzamer en kreeg Timon de kans om dichterbij te raken. Maar niet dichtbij genoeg, toen Dave eindelijk omdraaide was Timon nog op een ruime lengte weg van Dave, die midden op een weg was gestopt en in de verte klonk het claxon van een vrachtwagen.
"Dave! Ga van die weg af!" riep hij, wijzend in de richting van de naderende truck, die geen vaart minderde.
"Dave!"
Timon probeerde zo dichtbij mogelijk te komen, maar het was al te laat. De truck naderde in volle vaart en schepte Dave van de weg. Timon zag hoe Dave enkele meters door de lucht vloog en daarna met een smak op de grond landde.
"Dave!" riep Timon hijgend terwijl hij zag hoe de vrachtwagen gewoon doorreed. "Dave, verdomme, doe je ogen open!" zei hij in paniek terwijl hij voelde hoe zijn benen onder hem begonnen te trillen.
"Dave!"
Zijn benen begaven het en Timon viel op handen en knieën naast Dave neer op de straat. Zijn ene hand, nog in verband gewikkeld voelde pijnlijk aan.
Langzaam greep hij de moed bijeen om zijn mobiel te pakken, hij zou nu geen ambulance medewerker te woord kunnen staan, dus in plaats daarvan belde hij zijn vriendin, die eerder vanavond al met vals alarm was uitgerukt.
"Met Sophie." klonk het vrolijk aan de andere kant van de lijn.
Timon staarde loom voor zich uit, terwijl zijn hand met daarin zijn mobiel trilde.
"Timon?" klonk de stem van Sophie enigszins bezorgt.
Timon haalde even diep adem en liet zijn vrije hand door zijn haar glijden.
"Hey Sophie." begon hij met een verzwakte stem door zijn toegeknepen keel.
"Kun je komen?"
"Nou, euh... kijk dat van die twee jongens weer je wel."
Axel trok zijn ene wenkbrauw even op. Steve leek zenuwachtig, of eerder alsof hem iets dwars zat. Axel zag nu vanuit zijn ooghoeken, terwijl zijn eigen gezicht ontspande, dat Tyler af en toe via de spiegel naar hem en Steve keek. Met de schemering van buiten als enige licht wende Axel zijn hoofd naar het dak. Met zijn rechter hand taste hij langs het dak van de auto, alsof hij iets zocht. Na een tijdje had zijn handde bestemming bereikt, Axel had gevonden wat hij zocht. Een kleine schakelaar, net onder het topje van zijn wijsvinger. Axel drukte het schakelaartje kalm in en keek hoe een zwart scherm omhoog rees tussen Tyler en hemzelf. Binnen slechts enkele seconden waren hij en Steve afgezonderd van hun chauffeur.
Axel liet zijn hand even na rusten op de schakelaar en liet deze daarna verder glijden naar een volgende schakelaar in het dak van de auto. Weer wachtte hij even en knipte toen het half gedempte licht achter in de auto aan.
Axel kon Steve nu goed zien zitten, en waarschijnlijk ook andersom. Hij liet zijn uitgestrekte hand in zijn schoot vallen en draaide wat met zijn vingers.
"Steve," sprak hij na enkele seconden van stilte, nu onhoorbaar voor Tyler, "we weten beiden dat je iets anders bedoelde."
Weer viel er een stilte, geen ongemakkelijke, nee, een comfortabele stilte, die Axel's gedachten tot rust leek te brengen. Tot de situatie weer tot hem doordrong. Hij liet zijn handen nu op zijn knieën rusten en probeerde zijn aandacht van het bonzen in zijn hoofd af te lijden. Hij ging nu rechtop in zijn stoel zitten, zijn rug strak tegen de leuning en voelde hoe een koud stukje metaal tegen zijn warme borstkas eindigde. Even bekroop een glimlach zijn gezicht.
"Hij kan ons niet horen." zei Axel uiteindelijk, met zijn gezicht kijkend naar het zwarte scherm voor hem, wat inderdaad geluiddicht was.
Zijn linker hand gleed nu naar de hals van zijn sweater. Voor hij er iets aan kon doen hadden zijn vingers het stukje metaal losgemaakt van de veilige warmte van zijn borst. Eenmaal bevrijd van de sweater verslapte de greep van zijn vingers, waardoor het amulet zichtbaar in zijn handpalm lag.
Het metalen hangertje had geen echte vorm en was zilver-grijs van kleur. Hoewel een ander dit zou zien als afval was dit stukje metaal voor Axel een van de belangrijkste dingen die hij bezat. Achter dit metaal schuilde een hart van goud, een hart dat hij ooit nog zelfstandig hoopte te horen kloppen.
Dit was zijn laatste moment geweest met Julia, haar laatste stralende glimlach, een laatste blik in haar heldere ogen, het laatste moment wat hij met haar had kunnen delen.
Een traan rolde over zijn wang naar zijn kin, om uiteindelijk op zijn broek te landen, terwijl zijn vingers het metaal weer omsloten.
'Julia, kun je het me ooit vergeven?'
De enkele traan werd er twee, en twee werden er vier. Binnen enkele ogenblikken had hij de controle over zijn lichaam verloren, en gaf hij toe aan de ingehouden emoties. Het maakte hem nu niet meer uit dat Steve naast hem zat, en alles zou zien. Het moest er gewoon uit.
Al snel begonnen zijn handen te trillen terwijl hij het hangertje weer in zijn sweater liet vallen. Binnen slechts seconden volgende zijn schouders het voorbeeld van zijn handen en begonnen deze hevig te schokken.
'Waarom deed ik dat scherm omhoog, dan was dit alles nooit gebeurt.'
--
Lilly wierp de jurk over haar stoel terwijl ze terug de kast in dook. Ze hoorde hoe haar moeder vanuit de deuropening naar het bed toe liep en daar ging zitten.
"Lilly."
De stem van haar moeder klonk helder en bezorgd en Lilly stopte met het zoeken door haar schoenen. Haar moeder had dit blijkbaar gezien want ze stond op van het bed en liep naar Lilly toe.
"Lilly, is alles goed?"
Ze voelde de zachte hand van haar moeder op haar schouder terwijl ze overeind kwam. Voorzichtig, maar voornamelijk langzaam draaide ze zich om. Ze keek verwonderd naar haar moeder die haar nu in een omhelzing nam.
Lilly voelde hoe haar moeder kalmerend cirkels trok over haar rug.
"Mam." mompelde Lilly in de schouder van haar moeder die met haar andere hand over Lilly's hoofd streek en deze zo dichtbij mogelijk probeerde te houden.
"Mam!" zei ze nu dringender, haar stem nog steeds gedempt in de schouder van haar moeder die nu eindelijk los liet. Ze had een vragende, maar ook bezorgde uitdrukking op haar gezicht terwijl ze een haarlok uit het gezicht van Lilly wegstreek. Lilly zette zich af van haar moeders bovenlichaam en draaide op haar hakken.
"Zo kom ik nog tijd te kort."
Snel stripte Lilly uit haar jurk die ze eerder op de avond zo zorgvuldig had aangedaan. Ze voelde de groeiende verbazing op het gezicht van haar moeder die zich nu weer op het bed liet neerzakken. De jurk liet ze op een hoopje op de grond liggen terwijl ze het bolerootje over haar stoel drapeerde in de plaats van de jurk die ze zonet had weg gegrist. De rist van de lange avondjurk ging soepel open en met haar zwarte hakken nog aan stapte ze charmant in de jurk. Deze ritste ze van achteren dicht, iets waar ze al lang op had geoefend. Blij dat de jurk aan was liep ze naar de wand spiegel en fatsoeneerde de kreuken die het aantrekken hadden veroorzaakt.
Ze hoorde hoe haar moeder iets optilde, terwijl ze naar haar make-up tafel liep en daar ging zitten. Ze pakte haar donut en maakte met het overgrote deel van haar haar een perfecte knot.
'Lang leve de donut.'
Aan beide zijden van haar gezicht hing nu nog een losse lok van ongeveer dezelfde lengte. Ze glimlachte tevreden naar haar spiegelbeeld en bukte toen voor het mandje onder haar make-up tafel, waar ze haar elektrische apparaten bewaarde. Uit de verzameling viste ze haar krultang en sloot deze aan op het stopcontact om op te warmen.
Lilly draaide nu in haar stoel naar haar moeder die, net als haar tante eerder deze avond, de foto van haar nachtkastje had gepakt.
"Dus, mam," begon ze zonder haar zin echt af te maken. Ze speelde met de losse lokken die ze om haar wijsvinger draaide terwijl ze verwachtingsvol naar haar moeder keek. Er kwam geen reactie.
Lilly rolde haar ogen en draaide zich terug naar de spiegel. Ze opende de roze, met steentjes ingelegde sieraden doos en keek naar haar collectie sieraden. Ze zocht een zilveren kettinkje uit en lag deze voor zich neer op het tafeltje. Daarna zocht ze bijpassende oorbellen, ook van zilver. Haar keuze viel uiteindelijk om een setje van bundeltjes zilveren sliertjes. Even keek ze naar de weerspiegeling van haar moeder terwijl ze ook de oorbellen voor zich neerlag. Haar moeder keek nog steeds naar de foto.
Lilly pakte haar inmiddels opgewarmde krultang en begon de losse lokken langs haar oren te krullen.
Eenmaal gekruld spoot de snel wat haarlak en keek tevreden naar het resultaat. Hierna deed ze de oorbellen in haar oren en hing ze de ketting om haar hals.
Voorzichtig stond ze op en pakte daarna snel haar bolero en het tasje.
"Mam?" ze zwaaide met haar hand langs het gezicht van haar moeder die nu opkeek van de foto.
"Kun je me afzetten bij het gemeentehuis?"
Lilly zag hoe haar moeder de foto van een jong meisje, gekleed in een bruidsjurkje, terugzette. Lilly glimlachte even om de herinnering bij de foto. Haar moeder was nu overeind gekomen.
"Je ging toch naar de club?"
Lilly schudde haar hoofd. "Miles belde net."
"Dat meisje van atletiek?" onderbrak haar moeder haar.
Lilly knikte even. "Haar oom gaat vanavond voortrouwen, en ze vroeg of ik erbij wilde zijn."
"En de meiden in de club dan?"
Lilly wuifde de opmerking weg met een simpel handgebaar. "Wil je me brengen of niet?"
Binnen enkele minuten stopte de auto voor het gemeentehuis. Lilly gaf haar moeder een luchtknuffel en stapte uit. Ze haalde even diep adem en liep toen de trap op naar de deur van het gemeentehuis. Achter haar klonk het weg starten van de auto. Lilly duwde de deur open en stapte het gemeentehuis in.
'And smile!'
--
(toch nog even Dave en Timon, ik ben nu zo lekker bezig)
---
Dave keek naar Timon die nu, ongewoon nijdig met zijn voet tegen de muur trapte.
Dave herhaalde in zijn hoofd wat er net was gebeurt, 'hoe had Axel zo kalm kunnen blijven, evenals hijzelf. Timon en die andere jongen begonnen een hele ruzie, terwijl Axel zo kalm toegaf. En ik zelf? Hoe kon ik zelf zo kalm blijven, bij het zien van een oude vriend die ons heeft verraden door weg te lopen?'
Dave liet zichzelf langs de stoeprand neerzakken en staarde naar de duisternis tegenover hem.
'Waarom Axel, waarom bleef je zo rustig?'
Als in trance pakte Dave zijn I-pod uit zijn jaszak en duwde de dopjes in zijn oren.
"I'll be with you I'll be waiting for you, on the other side, on the other side." fluisterde de muziek door zijn oren. Dave had zijn ogen gesloten en luisterde aandachtig naar het nummer, wat zijn vriendin in zijn playlist had gezet. Ze had dit altijd al een mooi nummer gevonden, en nu pas begreep Dave waarom. De klanken van het lied kalmeerden hem. Toen het lied uit was flitsen zijn ogen open. 'Kalmte!'
Hij zette zich met zijn handen af van de stoeprand en begon te lopen. Het lopen veranderde al snel in joggen. Achter hem hoorde hij vaag, door de klanken van het volgende liet heen, de voetstappen van Timon, die blijkbaar achter hem aankwam. Zijn hart bonsde nu in een regelmatig patroon, en zijn ademhaling werd oppervlakkiger.
'In en uit.' herhaalde hij in zijn hoofd, om maar te blijven ademen. De koele herfst bries deed tranen opwellen in zijn ogen. Dave veegde deze met zijn duimen weg terwijl hij verder rende, nog altijd achtervolgd door de voetstappen van Timon.
'De kalmte is omdat er iets is gebeurt, iets anders waarvan hij niet wil dat wij dit weten. Maar wat Axel?! Wat is er dan gebeurt?'
Dave was zo in gedachten verzonken dat hij het roepen achter zich amper had gehoord. Hij draaide zich om om een wijzende Timon achter hem te zien.
Dave keek aandachtig naar Timon die maar bleef wijzen, en voor Dave besefte wat er gebeurde werd alles zwart voor zijn ogen. De lucht klokte nog even boven hem, maar daarna verdween ook deze.
--
Timon trapte uit woede tegen de muur bij de noodle zaak.
'Als die stomme nieuwe vriend van Axel er niet was geweest dan had ik m in elkaar gemept.'
Opnieuw raasde zijn been naar de muur, de adrenaline gierde door zijn lijf, van woede.
'En Dave, hij hoorde me te steunen.'
Weer raakte zijn voet op volle kracht de muur.
'Waarom hielp hij me niet, waarom bleef hij zo kalm?'
Timon boog nu licht voorover en liet zijn handen op zijn knieën rusten om zichzelf te kalmeren.
Hij reek met zijn hand naar de zak van zijn jas en zag dat Dave kalm op de stoeprand zat. Uit zijn zak haalde Timon het bekende pakje sigaretten tevoorschijn en tikte eentje naar buiten. Hij had de sigaret net in zijn mond gehangen toen hij zag hoe Dave ineens opstond en begon weg te lopen. Timon nam de sigaret uit zijn mond tussen zijn vingers.
"Hey, waar ga je heen?"
Hij wachtte even, maar merkte dat Dave geen antwoord gaf, Dave liep stug verder.
"Dave, joh gast? Waar ga je naartoe?"
Het lopen van Dave ging nu over in joggen en van verbazing liet Timon zijn sigaret vallen.
"Dave!" riep hij, geen antwoord terug verwachtend. Timon keek even om zich heen en zette toen de achtervolging in, in een wat langzamer tempo rende hij achter de snelle spits aan. Ze renden door het park, en Dave raakte ver voorop. Timon bleef zijn naam roepen maar kreeg geen reactie. Uiteindelijk ging Dave iets langzamer en kreeg Timon de kans om dichterbij te raken. Maar niet dichtbij genoeg, toen Dave eindelijk omdraaide was Timon nog op een ruime lengte weg van Dave, die midden op een weg was gestopt en in de verte klonk het claxon van een vrachtwagen.
"Dave! Ga van die weg af!" riep hij, wijzend in de richting van de naderende truck, die geen vaart minderde.
"Dave!"
Timon probeerde zo dichtbij mogelijk te komen, maar het was al te laat. De truck naderde in volle vaart en schepte Dave van de weg. Timon zag hoe Dave enkele meters door de lucht vloog en daarna met een smak op de grond landde.
"Dave!" riep Timon hijgend terwijl hij zag hoe de vrachtwagen gewoon doorreed. "Dave, verdomme, doe je ogen open!" zei hij in paniek terwijl hij voelde hoe zijn benen onder hem begonnen te trillen.
"Dave!"
Zijn benen begaven het en Timon viel op handen en knieën naast Dave neer op de straat. Zijn ene hand, nog in verband gewikkeld voelde pijnlijk aan.
Langzaam greep hij de moed bijeen om zijn mobiel te pakken, hij zou nu geen ambulance medewerker te woord kunnen staan, dus in plaats daarvan belde hij zijn vriendin, die eerder vanavond al met vals alarm was uitgerukt.
"Met Sophie." klonk het vrolijk aan de andere kant van de lijn.
Timon staarde loom voor zich uit, terwijl zijn hand met daarin zijn mobiel trilde.
"Timon?" klonk de stem van Sophie enigszins bezorgt.
Timon haalde even diep adem en liet zijn vrije hand door zijn haar glijden.
"Hey Sophie." begon hij met een verzwakte stem door zijn toegeknepen keel.
"Kun je komen?"
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
Mark was erg verbaast. "Nelly waarom bel je me?" Nelly begon te grinikken. "Wat valt er nou te lachen? Ik kan nergens om lachen". Nelly had al diectijd nog steeds niks gezegd. "Hey ga je nou nog wat zeggen Nelly?" Mark zuchte diep. "Zo Mark, ben je klaar met zeuren? Ik heb je iets belangrijks te vertellen".
---
Jack lag uitgebreid in bad. Hij was veel ontspande zich nu veel meer. Daardoor kon hij rustig naar de wedstrijd kijken. Alhoewel.... Jack was meer met het sop aan het spelen dan naar de wedstrijd kijken. Soms keek Jack ff op en zei tegen zichzelf; "Kom op! Je mag het team niet teleurstellen!"
---
Jack lag uitgebreid in bad. Hij was veel ontspande zich nu veel meer. Daardoor kon hij rustig naar de wedstrijd kijken. Alhoewel.... Jack was meer met het sop aan het spelen dan naar de wedstrijd kijken. Soms keek Jack ff op en zei tegen zichzelf; "Kom op! Je mag het team niet teleurstellen!"
"Huh...". Was de eerste reactie die Steve gaf op Axel. "Ik bedoelde gewoon die jongens hoor". Steve klonk dit keer geloofwaardiger, maar in zichzelf had hij een groof schuldgevoel. 'Zal ik het dan toch maar vertellen? Weet je ik doe het gewoon'.
Steve keek naar Axel en zuchte. "Oke dan. Ik weet je geheim... over je 'DRUGS' zo maar te noemen. Ik noemde mijn afleiding ook zo..."
---
Nathan kwam de meidengroep in. De meiden begonnen te giechelen en Nathan had nu al spijt dat hij gekomen. Toen hij een blije stem hoorde kreunde hij helemaal, maar schrok daarna. 'WAT DOET LILLY HIER?' In z'n hoofd hoorde hij opnieuw Miles giechelen. "Yes Lilly komt misschien". Nathan kreunde zachtjes. 'Waarom zij?'
Steve keek naar Axel en zuchte. "Oke dan. Ik weet je geheim... over je 'DRUGS' zo maar te noemen. Ik noemde mijn afleiding ook zo..."
---
Nathan kwam de meidengroep in. De meiden begonnen te giechelen en Nathan had nu al spijt dat hij gekomen. Toen hij een blije stem hoorde kreunde hij helemaal, maar schrok daarna. 'WAT DOET LILLY HIER?' In z'n hoofd hoorde hij opnieuw Miles giechelen. "Yes Lilly komt misschien". Nathan kreunde zachtjes. 'Waarom zij?'
Axel's schouders bleven schokken terwijl hij vaag de woorden van Steve aanhoorde. Hij probeerde zijn ademhaling weer onder controle te krijgen, die nu nog stoterig was.
Hij omklemde zijn knieen met zijn handen , waardoor deze ook begonnen te trillen.
'Julia.'
---
Lilly zag al snel een groepje meiden waarvan ze er twee meteen herkende. Celia en Silvia, twee meiden die bij haar op school zaten. Kalm maar vorlijk liep ze naar de meiden toe.
"Hey meiden," ze gaf haar vriendinnen drie zoenen en zag dat er nog een derde meisje bijstond. "Hebben jullie Miles gezien?"
---
Timon hoorde de stilte aan de andere kant van de lijn en daarna een lichte zucht.
"Heb je een snee?"
Timon‘s adem stokte in zijn keel.
"Soof, we hebben een probleem."
Zijn vrije hand had nu die van Dave omsloten, deze voelde koud aan.
Het gelach aan de andere kant van de lijn verdween.
"Het is Dave."
Hij omklemde zijn knieen met zijn handen , waardoor deze ook begonnen te trillen.
'Julia.'
---
Lilly zag al snel een groepje meiden waarvan ze er twee meteen herkende. Celia en Silvia, twee meiden die bij haar op school zaten. Kalm maar vorlijk liep ze naar de meiden toe.
"Hey meiden," ze gaf haar vriendinnen drie zoenen en zag dat er nog een derde meisje bijstond. "Hebben jullie Miles gezien?"
---
Timon hoorde de stilte aan de andere kant van de lijn en daarna een lichte zucht.
"Heb je een snee?"
Timon‘s adem stokte in zijn keel.
"Soof, we hebben een probleem."
Zijn vrije hand had nu die van Dave omsloten, deze voelde koud aan.
Het gelach aan de andere kant van de lijn verdween.
"Het is Dave."
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
'Gezeur wat denkt ze wel niet. Ik was bezig met voorbereidingen voor de wedstrijd, maar zij belde'. Ondertussrn zag Mark de positie van de dreigdriehoek. Hij drukte vlug op opnemen en richtte z'n aandacht op Nelly. "Nou zeg maar wat er is". Mark hoorde een kuchje aan de andere kant van de lijn. "Alles wat ik nu ga zeggen, zijn de woorden van het schoolbestuur". Mark slikte even. Dit kan niet veel goeds zijn.
---
Jack begon zich af te drogen en trok een schone pyjama aan. Hij ging verder met de wedstrijd kijken en bleef dit maal rustig. Het leek wel alsof hij aan de ruwe speelstijl van Royal is gewend. De vraag is echter... zal Jack ook rustig blijven tijdens de wedstrijd tegen Royal...
---
Jack begon zich af te drogen en trok een schone pyjama aan. Hij ging verder met de wedstrijd kijken en bleef dit maal rustig. Het leek wel alsof hij aan de ruwe speelstijl van Royal is gewend. De vraag is echter... zal Jack ook rustig blijven tijdens de wedstrijd tegen Royal...
Steve begon met praten. "Ik weet dat dit klopt Axel, dus praat je er niet onderuit. Een jaar geleden bij de finale van het voetbal frontier toernooi kreeg je een telefoontje". Steve zag dat Axel het moeilijk had, maar ging toch door. "Diegene aan de telefoon zei dat er iets was met je zusje / nichtje, maar waarschijnlijk je zusje. Je ging naar het ziekenhuis en zag haar daar liggen". Steve keek nu buiten. "Toen kwam die vraag van jou. Of ik me schuldig voelde. Jij voelt je ook schuldig. Nog steeds... Als jij niet op voetbal zat was zij niet naar je wedstrijd gegaan en kreeg ze het ongeluk niet". Steve kuchte even om een brok in z'n keel los te krijgen.
---
Miles begon te lachen. "Ik sta gewoon voor je gekkie!" Ze wenkte Nathan te komen. "Mag ik jullie voorstellen, Nathan. Nathan, Celia, Sylvia en Lilly". Nathan schudde iedereen de hand en knikte even. Miles begon opeens over het voetbalteam. Dat Nathan en nu in zat en dat hij al snel een wedstrijd zou moeten spelen. Nathan schaamde zich dood.
---
Miles begon te lachen. "Ik sta gewoon voor je gekkie!" Ze wenkte Nathan te komen. "Mag ik jullie voorstellen, Nathan. Nathan, Celia, Sylvia en Lilly". Nathan schudde iedereen de hand en knikte even. Miles begon opeens over het voetbalteam. Dat Nathan en nu in zat en dat hij al snel een wedstrijd zou moeten spelen. Nathan schaamde zich dood.
Axel wist door het schokken heen even naar Steve te kijken die nu alles wat een jaar geleden was gebeurt begon op te sommen. Met zijn duimen veegde hij de tranen van zijn wangen en schudde even zijn hoofd.
"Waar heb je het over?" zei hij zo geloofwaardig mogelijk. Hij had geen zin om te praten hoe goed dat ook zou zijn.
--
Lilly keek nu naar het derde meisje. "Miles? Dat meen je niet wat zie je er leuk uit." ze keek tevreden naar de verschijning voor zich en gaf haar drie zoenen en een knuffel.
Hierna stelde Miles hen voor aan ene Nathan, haar vriendje. Deze schudde iedereen de hand, maar aangekomen bij Lilly schudde deze het hoofd.
"Ik doe niet aan handen schudden." zei ze terwijl ze hem omhelsde. Daarna begon Miles over hoe haar vriend in het voetbalteam zat.
"Voetbal?" een kleine glimlach bekroop haar gezicht.
--
De stilte werd ondragelijk lang en uiteindelijk vond Timon de woorden om deze te verbreken.
"Soof, ik heb je hulp nodig." sprak hij met een heese stem.
"Waar heb je het over?" zei hij zo geloofwaardig mogelijk. Hij had geen zin om te praten hoe goed dat ook zou zijn.
--
Lilly keek nu naar het derde meisje. "Miles? Dat meen je niet wat zie je er leuk uit." ze keek tevreden naar de verschijning voor zich en gaf haar drie zoenen en een knuffel.
Hierna stelde Miles hen voor aan ene Nathan, haar vriendje. Deze schudde iedereen de hand, maar aangekomen bij Lilly schudde deze het hoofd.
"Ik doe niet aan handen schudden." zei ze terwijl ze hem omhelsde. Daarna begon Miles over hoe haar vriend in het voetbalteam zat.
"Voetbal?" een kleine glimlach bekroop haar gezicht.
--
De stilte werd ondragelijk lang en uiteindelijk vond Timon de woorden om deze te verbreken.
"Soof, ik heb je hulp nodig." sprak hij met een heese stem.
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
"Wat heb je nou te vertellen Nelly? Ik heb het druk!" Weer hoorde Mark een klein lachje aan de andere kant van de lijn. "Ik meen het Nelly, dus zeg op". "Luister eens Mark. Ik wilde het al die tijd zeggen, maar jij bleef door keffen". "Ik bleef niet door keffen!" Mark begreep dat Nelly hem nu had. "Oke, ik kefte". "Enfin luister Mark. Ik wil het even over het voetbalteam houden". Mark schrok van die zin. "Het voe...voetba....voetbalteam?" "Ja Mark het voetbalteam. De schoolleiding heeft me dit vertelt...".
---
Jack kon niet meer wakker blijven. Hij kon de tv nog snel uitzetten en viel daarna snel in een slaap.Nachtmerries had hij gelukkig niet meer...
---
Jack kon niet meer wakker blijven. Hij kon de tv nog snel uitzetten en viel daarna snel in een slaap.Nachtmerries had hij gelukkig niet meer...
"Axel je hoeft niet te liegen hij kan je toch niet horen... En je hoeft er niet over te praten. Axel waarom huil je nu anders?". Steve keek bezorgd naar Axel. 'Was het wel goed om het te zeggen?'
---
"Ja voetbal" zei Nathan. "Stelt niks voor...". Miles begon te lachen. "Nou luister Nathan. Celia gaat een artiekel schrijven over de wedstrijd, dus komt kijken. Sylvia is de manager, dus komt kijken en Lilly en ik gaan ook kijken. Je bent me vriendje". Nathan probeerde te lachen, maar kon z'n hoofd wel tegen de muur slaan.
---
"Ja voetbal" zei Nathan. "Stelt niks voor...". Miles begon te lachen. "Nou luister Nathan. Celia gaat een artiekel schrijven over de wedstrijd, dus komt kijken. Sylvia is de manager, dus komt kijken en Lilly en ik gaan ook kijken. Je bent me vriendje". Nathan probeerde te lachen, maar kon z'n hoofd wel tegen de muur slaan.
Axel keek even naar het zwarte scherm en zuchtte toen. "Hij was erbij, hij besruurde de auto waar Julia in zat."
Het voelde verkeerd om dit te zeggen, alsof hij Tyler nu de schuld gaf. "Tyler was overal bij." mompelde hij erachteraan.
--
Lilly glimlachte even.
"Dat heb ik ook ooit gedaan, het was wel grappig." ze keek vanuit haar ooghoeken naar Nathan die dit blijkbaar niet zo leuk vond.
--
"Timon, vertel me rustig wat er is gebeurt."
Dave hoorde de stem van Sophie uit Timon's telefoon. Zijn hoofd bonste hevig en zijn spieren wilden hem niet gehoorzamen. Hij probeerde zijn ogen te openen, maar hoe hard hij ook probeerde het ging niet.
"Een vrachtwagen." was alles wat Timon uitgestotterd kreeg.
Het voelde verkeerd om dit te zeggen, alsof hij Tyler nu de schuld gaf. "Tyler was overal bij." mompelde hij erachteraan.
--
Lilly glimlachte even.
"Dat heb ik ook ooit gedaan, het was wel grappig." ze keek vanuit haar ooghoeken naar Nathan die dit blijkbaar niet zo leuk vond.
--
"Timon, vertel me rustig wat er is gebeurt."
Dave hoorde de stem van Sophie uit Timon's telefoon. Zijn hoofd bonste hevig en zijn spieren wilden hem niet gehoorzamen. Hij probeerde zijn ogen te openen, maar hoe hard hij ook probeerde het ging niet.
"Een vrachtwagen." was alles wat Timon uitgestotterd kreeg.
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
"Wacht voordat ik verder ga, Mark hoeveel leden heeft het voetbalteam?"
Mark krabde zich op z'n achterhoofd. Gelukkig kin Nelly dat niet zien. "We hebben er drie...". "Zo je maakt voorderingen. Enfin, wat ik wilde zeggen....". Plots verbrak de verbinding. Mark haalde z'n schouders op en keek de wedstrijd uit.
"Als het belangrijk is belt ze me maar terug of zegt ze het morgen op school.
---
(Maddie en Jack komen pas weer de volgende dag in de roleplay, omdat hun slapen)
Mark krabde zich op z'n achterhoofd. Gelukkig kin Nelly dat niet zien. "We hebben er drie...". "Zo je maakt voorderingen. Enfin, wat ik wilde zeggen....". Plots verbrak de verbinding. Mark haalde z'n schouders op en keek de wedstrijd uit.
"Als het belangrijk is belt ze me maar terug of zegt ze het morgen op school.
---
(Maddie en Jack komen pas weer de volgende dag in de roleplay, omdat hun slapen)
Steve keekvast besloten. "Je geef toe dat ik gelijk heb? En hoe bedoel je dat hij er bij was?" Steve begon medelijden met Axel te krijgen. 'Hij is gelukkig zo van me af. Nog 2 minuten en we zijn bij de winkel".
"Je hoeft het niet te vertellen...". Steve keek naar buiten. Naar de lucht, de hemel. 'Zou u me zien oom?'
--------------
Nathan keek verbaast naar Lilly. 'Heeft zij op voetbal gezetten? Een meisje?' Nathan wilde het vragen, maar Miles was hem voor. "Wow, wat leuk! Welke positie speelde je? Was je goed?"
'Miles alstjeblieft waarom zoveel vragen?' Plots wist Nathan een manier om weg te gaan, ook al was het maar voor even. "Ik ga even". Hij gebaarde naar de wc. Miles knikte en keek met vol spanning naar Lilly.
"Je hoeft het niet te vertellen...". Steve keek naar buiten. Naar de lucht, de hemel. 'Zou u me zien oom?'
--------------
Nathan keek verbaast naar Lilly. 'Heeft zij op voetbal gezetten? Een meisje?' Nathan wilde het vragen, maar Miles was hem voor. "Wow, wat leuk! Welke positie speelde je? Was je goed?"
'Miles alstjeblieft waarom zoveel vragen?' Plots wist Nathan een manier om weg te gaan, ook al was het maar voor even. "Ik ga even". Hij gebaarde naar de wc. Miles knikte en keek met vol spanning naar Lilly.
(en we gooien de volgorde even om omdat ik dat van Dave en Timon al op papier heb staan (verveelde me bij Frans))
--
Timon's ademhaling werd onrustig, hij verstevigde de greep om Dave zijn hand terwijl de gedachten door zijn hoofd flitsten.
'Is hij bewusteloos? Zou hij snel bijkomen? Of is het erger, een coma? Zou het kunnen dat hij dood is?'
Bij die laatste gedachten rolden de tranen langzaam over zijn wangen.
"Timon..." Sophie's stem klonk ongewoon kalm in deze situatie, waardoor Timon nu zijn tranen niet langer tegen werkte.
"Timon, je bent dronken, zeg me waar je bent, dan breng ik je thuis."
Nu begreep Timon waarom ze zo kalm klonk, zijn ogen schoten open en zijn hand gleed los van die van Dave.
"Verdomme Soof, ik meen het!" riep hij tussen het snikken door, "Ik ben toch verdomme niet gek!"
Aan de andere kant van de lijn klonken sussende klanken.
"Timon, rustig maar, ik geloof je. Waar ben je nu, dan breng ik je thuis."
Timon merkte hoe ongeloofwaardig Sophie's stem nu klonk en balde zijn hand tot een vuist.
"Verdomme Soof, ik heb toch zelf gezien hoe die vrachtwagen tegen hem op knalde."
Het sussende geluid maakte nu plaats voor een doodse stilte.
"Iedere seconden die jij nu verspilt aan twijfelen of ik wel of niet dronken ben kan Dave dood gaan Sophie!"
Hij schrok van zijn eigen woorden, Dave kon inderdaad doodgaan.
--
"Verdomme Soof"
Dave hoorde de stem van Timon steeds vager, en begreep er geen woord meer van.
Hij had het grootste deel van zijn overgebleven energie verspilt aan het openen van zijn ogen en het gillen naar Timon die zijn stem maar niet hoorde.
"Timon, ik ben hier."
Er kwam geen reactie en Dave voelde hoe hij verder weg werd getrokken. Het enigste wat hem boven hield was de aanwezigheid van Timon, die nu verdween.
"Timon, nee laat me niet alleen!"
Hij verzamelde opnieuw al zijn kracht in een poging zijn oogleden van elkaar te krijgen.
Zijn kracht minderde voelbaar en Dave merkte hoe hij in een zwarte diepte werd getrokken. Een bodemloze, zuurstofloze zwarte diepte. Zijn keel werd dichtgeknepen en voordat zijn gedachten volledig op zwart gingen bedacht hij zich dat hij nog wel even in deze put zou zitten.
---
Axel had zijn gezicht weer naar Steve gedraaid en had zichzelf weten te kalmeren.
"Je geef toe dat ik gelijk heb? En hoe bedoel je dat hij er bij was?"
Axel keek even uit het raam achter Steve.
Hij maakte nog geen aanstalten om te antwoorden.
"Je hoeft het niet te vertellen..."
Axel glimlachte even naar Steve en knikte toen.
"Dus, de vorige keer liep niet zo lekker, misschien verloopt het gesprek beter als we in een voor jou vertrouwde omgeving zitten."
Axel keek hoe Sarah haar kladblok open sloeg en veranderde zijn houding op in de stoel.
"Dus, Axel, ik hoorde dat je in je pols hebt gesneden, waarom deed je dat?"
Axel had het metalen hangertje van Julia over zijn T-shirt hangen en speelde daar nu mee, het hield hem kalm.
"Wil je het anders opschrijven?"
Axel schudde zijn hoofd. En keek nu naar Sarah's handen die vluchtig iets opschreven.
"U begrijpt het toch niet."
Axel had nu een kussen gepakt en omarmde deze in een poging niet weg te lopen. Tyler had Axel aangespoord om hier te zitten, en Axel wilde hem nu niet teleurstellen. Tyler was al bezorgd genoeg.
"Vertel het maar, ik zal niet oordelen."
Axel slikte even en keek naar het kussen in zijn armen.
"Het gaf me het gevoel alsof ik Julia's pijn kon overnemen."
"En wie is Julia?"
"Mijn zusje."
"Waar is je zusje nu?"
Axel viel even stil, maar ging toen toch verder, voor Julia. "In het ziekenhuis."
Sarah's ogen leken op te lichten, alsof ze nu hoopte op een zoetsappig verhaal hoe Axel haar het ziekenhuis in had gewerkt.
"En hoe is ze daar terecht gekomen?"
"Een ongeluk, een auto ongeluk."
"Was je zelf ook bij dat ongeluk?"
Axel schudde zijn hoofd.
"Waar was jij toen het ongeluk gebeurde."
Sarah lag haar pen nu neer en vouwde haar handen om haar over elkaar gevouwen knieën.
"Ik was in het stadion."
Axel haalde even diep adem.
"Ja." zei hij uiteindelijk. "Tyler is bij ons in dienst, en hij bestuurde die dag de auto op weg naar mijn wedstrijd."
--
"Wow, wat leuk! Welke positie speelde je? Was je goed?"
Lilly was best verbaasd over de reactie van Miles maar lachte vrolijk. "Ik was spits." zei ze met een handgebaar dat het niet veel voorstelde.
Lilly had in een meiden team gespeeld in Osaka, het team zelf was niet de beste maar ze konden er aardig wat van.
Lilly zag hoe Nathan gebaarde dat hij naar de wc moest en daarna naar haar begon te staren.
"Nathan, als je zo doorgaat vang je nog vliegen." zei ze toen het staren vervelend begon te worden. Ze giegelde even en rolde met haar ogen, haar aandacht terug draaiend naar Miles, Silvia en Celia.
"En hoe gaat het bij atletiek Miles? Wanneer hebben jullie weer een wedstrijd?"
Terwijl ze dat vroeg hoorde ze haar mobiel over gaan in haar tasje. Een sms, met haar ogen nog steeds op Miles zocht ze in haar tasje naar haar mobiel en opende zonder te kijken het smsje.
(sorry, ik heb het weer te bont gemaakt)
--
Timon's ademhaling werd onrustig, hij verstevigde de greep om Dave zijn hand terwijl de gedachten door zijn hoofd flitsten.
'Is hij bewusteloos? Zou hij snel bijkomen? Of is het erger, een coma? Zou het kunnen dat hij dood is?'
Bij die laatste gedachten rolden de tranen langzaam over zijn wangen.
"Timon..." Sophie's stem klonk ongewoon kalm in deze situatie, waardoor Timon nu zijn tranen niet langer tegen werkte.
"Timon, je bent dronken, zeg me waar je bent, dan breng ik je thuis."
Nu begreep Timon waarom ze zo kalm klonk, zijn ogen schoten open en zijn hand gleed los van die van Dave.
"Verdomme Soof, ik meen het!" riep hij tussen het snikken door, "Ik ben toch verdomme niet gek!"
Aan de andere kant van de lijn klonken sussende klanken.
"Timon, rustig maar, ik geloof je. Waar ben je nu, dan breng ik je thuis."
Timon merkte hoe ongeloofwaardig Sophie's stem nu klonk en balde zijn hand tot een vuist.
"Verdomme Soof, ik heb toch zelf gezien hoe die vrachtwagen tegen hem op knalde."
Het sussende geluid maakte nu plaats voor een doodse stilte.
"Iedere seconden die jij nu verspilt aan twijfelen of ik wel of niet dronken ben kan Dave dood gaan Sophie!"
Hij schrok van zijn eigen woorden, Dave kon inderdaad doodgaan.
--
"Verdomme Soof"
Dave hoorde de stem van Timon steeds vager, en begreep er geen woord meer van.
Hij had het grootste deel van zijn overgebleven energie verspilt aan het openen van zijn ogen en het gillen naar Timon die zijn stem maar niet hoorde.
"Timon, ik ben hier."
Er kwam geen reactie en Dave voelde hoe hij verder weg werd getrokken. Het enigste wat hem boven hield was de aanwezigheid van Timon, die nu verdween.
"Timon, nee laat me niet alleen!"
Hij verzamelde opnieuw al zijn kracht in een poging zijn oogleden van elkaar te krijgen.
Zijn kracht minderde voelbaar en Dave merkte hoe hij in een zwarte diepte werd getrokken. Een bodemloze, zuurstofloze zwarte diepte. Zijn keel werd dichtgeknepen en voordat zijn gedachten volledig op zwart gingen bedacht hij zich dat hij nog wel even in deze put zou zitten.
---
Axel had zijn gezicht weer naar Steve gedraaid en had zichzelf weten te kalmeren.
"Je geef toe dat ik gelijk heb? En hoe bedoel je dat hij er bij was?"
Axel keek even uit het raam achter Steve.
Hij maakte nog geen aanstalten om te antwoorden.
"Je hoeft het niet te vertellen..."
Axel glimlachte even naar Steve en knikte toen.
"Dus, de vorige keer liep niet zo lekker, misschien verloopt het gesprek beter als we in een voor jou vertrouwde omgeving zitten."
Axel keek hoe Sarah haar kladblok open sloeg en veranderde zijn houding op in de stoel.
"Dus, Axel, ik hoorde dat je in je pols hebt gesneden, waarom deed je dat?"
Axel had het metalen hangertje van Julia over zijn T-shirt hangen en speelde daar nu mee, het hield hem kalm.
"Wil je het anders opschrijven?"
Axel schudde zijn hoofd. En keek nu naar Sarah's handen die vluchtig iets opschreven.
"U begrijpt het toch niet."
Axel had nu een kussen gepakt en omarmde deze in een poging niet weg te lopen. Tyler had Axel aangespoord om hier te zitten, en Axel wilde hem nu niet teleurstellen. Tyler was al bezorgd genoeg.
"Vertel het maar, ik zal niet oordelen."
Axel slikte even en keek naar het kussen in zijn armen.
"Het gaf me het gevoel alsof ik Julia's pijn kon overnemen."
"En wie is Julia?"
"Mijn zusje."
"Waar is je zusje nu?"
Axel viel even stil, maar ging toen toch verder, voor Julia. "In het ziekenhuis."
Sarah's ogen leken op te lichten, alsof ze nu hoopte op een zoetsappig verhaal hoe Axel haar het ziekenhuis in had gewerkt.
"En hoe is ze daar terecht gekomen?"
"Een ongeluk, een auto ongeluk."
"Was je zelf ook bij dat ongeluk?"
Axel schudde zijn hoofd.
"Waar was jij toen het ongeluk gebeurde."
Sarah lag haar pen nu neer en vouwde haar handen om haar over elkaar gevouwen knieën.
"Ik was in het stadion."
Axel haalde even diep adem.
"Ja." zei hij uiteindelijk. "Tyler is bij ons in dienst, en hij bestuurde die dag de auto op weg naar mijn wedstrijd."
--
"Wow, wat leuk! Welke positie speelde je? Was je goed?"
Lilly was best verbaasd over de reactie van Miles maar lachte vrolijk. "Ik was spits." zei ze met een handgebaar dat het niet veel voorstelde.
Lilly had in een meiden team gespeeld in Osaka, het team zelf was niet de beste maar ze konden er aardig wat van.
Lilly zag hoe Nathan gebaarde dat hij naar de wc moest en daarna naar haar begon te staren.
"Nathan, als je zo doorgaat vang je nog vliegen." zei ze toen het staren vervelend begon te worden. Ze giegelde even en rolde met haar ogen, haar aandacht terug draaiend naar Miles, Silvia en Celia.
"En hoe gaat het bij atletiek Miles? Wanneer hebben jullie weer een wedstrijd?"
Terwijl ze dat vroeg hoorde ze haar mobiel over gaan in haar tasje. Een sms, met haar ogen nog steeds op Miles zocht ze in haar tasje naar haar mobiel en opende zonder te kijken het smsje.
(sorry, ik heb het weer te bont gemaakt)
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
Mark legde z'n mobiel op z'n bureau en keek naar de tv. "Oke, als ik als m'n aantekingen goed doorneem en als ik goed ga trainen kan ik de schoten van Royal stoppen.
De wedstrijd kwam langzamerhand ten einden en Mark hoorde de naam Axel nog vaak. De presentators bleven maar zeggen dat als Axel aanwezig was dat Kirkwood de wedstrijd had kunnen winnen.
"Hij moet dan wel erg goed zijn... Morgen probeer ik het nog één keer!" Hij keek even naar de foto van z'n opa. "En u gaat me daarbij helpen! Zorg ervoor dat hij in het team komt, of iemand anders! Als het maar morgen is vóór de training is".
(Kan het snel de volgende dag worden. Dan kunnen we verder....)
De wedstrijd kwam langzamerhand ten einden en Mark hoorde de naam Axel nog vaak. De presentators bleven maar zeggen dat als Axel aanwezig was dat Kirkwood de wedstrijd had kunnen winnen.
"Hij moet dan wel erg goed zijn... Morgen probeer ik het nog één keer!" Hij keek even naar de foto van z'n opa. "En u gaat me daarbij helpen! Zorg ervoor dat hij in het team komt, of iemand anders! Als het maar morgen is vóór de training is".
(Kan het snel de volgende dag worden. Dan kunnen we verder....)
"Wow". De woorden van Axel kwamen aan als een klap in het gezicht van Steve. "Had hij ook een soort van schuldgevoel?" Steve keek nu niet meer naar buiten, maar hij keek bezorgd naar Axel. "Dat moet echt vreselijk geweest zijn voor jullie". Steve wist niet echt wat hij moest zeggen.
De auto stopte. 'Dit is mijn bestemming'. Maar Steve nam geen aanstalte om uittestappen. 'Eerst wil ik het van Axel zelf horen...'.
-----------------
Miles schrok opeens. "SHIT! Ik heb morgen een hele belangrijke wedstrijd! En als ik hier blijf..... Sorry meiden, maar die wedstrijd is echt belangrijk voor me. Zeg Nelly anders maar af". "Ik krijg net een smsje van Nelly. Ze kan niet komen... Problemen thuis". Silvia stopte haar mobieltje weg. "Arme meid" Miles zag Nathan terug komen. "Kom Nathan we gaan. We.... Ik heb morgen een belangrijke wedstrijd...".
---------------
Nathan nam rustig de tijd voor de wc. "Ik moet een keer terug. En misschien wilt Miles al naar huis". Met die gedachtte liep Nathan naar de groep meiden toe"Kom Nathan we gaan. We.... Ik heb morgen een belangrijke wedstrijd...".
Het klonk Nathan als muziek in de oren, behalve dat laatste. Hij begon zich een klein beetje schuldig te voelen. Samen liepen ze weg. "Sorry Miles...".
De auto stopte. 'Dit is mijn bestemming'. Maar Steve nam geen aanstalte om uittestappen. 'Eerst wil ik het van Axel zelf horen...'.
-----------------
Miles schrok opeens. "SHIT! Ik heb morgen een hele belangrijke wedstrijd! En als ik hier blijf..... Sorry meiden, maar die wedstrijd is echt belangrijk voor me. Zeg Nelly anders maar af". "Ik krijg net een smsje van Nelly. Ze kan niet komen... Problemen thuis". Silvia stopte haar mobieltje weg. "Arme meid" Miles zag Nathan terug komen. "Kom Nathan we gaan. We.... Ik heb morgen een belangrijke wedstrijd...".
---------------
Nathan nam rustig de tijd voor de wc. "Ik moet een keer terug. En misschien wilt Miles al naar huis". Met die gedachtte liep Nathan naar de groep meiden toe"Kom Nathan we gaan. We.... Ik heb morgen een belangrijke wedstrijd...".
Het klonk Nathan als muziek in de oren, behalve dat laatste. Hij begon zich een klein beetje schuldig te voelen. Samen liepen ze weg. "Sorry Miles...".
Axel keek even naar Steve maar zag daarna hoe het zwarte scherm voor hen naar beneden gleed.
"Ik wil niet storen, maar we zijn er."
Axel knikte even en pakte een vel papier uit de stoel voor hem. Gelijk gaf Tyler hem een pen.
Axel lag het vel papier op zijn knie en schreef zorgvuldig zijn prive nummer op waarna hij het papier aan Steve gaf.
"Ik vertel het een andere keer wel."
Tyler was inmiddels uitgestapt en hield het portier van Steve open.
Axel glimlachte even naar Steve, "Bedankt"
----
Lilly knikte en las haar sms. "Ik moet ook gaan." zei ze terwijl ze haar mobiel wegtrok. Ze omhelsde alle meiden en Nathan en liep toen de kou in.
---
"Timon, ik kom eraan, waar ben je?"
Timon liet zijn mobiel zakken en verbrak de verbinding, hier had hij niks aan. Snel toetste hij het alarm nummer in.
"Hallo, met Timon Rider,ik heb een ambulance nodig en snel!"
(Nog heel even deze avond please? Ik ben echt bijna klaar)
"Ik wil niet storen, maar we zijn er."
Axel knikte even en pakte een vel papier uit de stoel voor hem. Gelijk gaf Tyler hem een pen.
Axel lag het vel papier op zijn knie en schreef zorgvuldig zijn prive nummer op waarna hij het papier aan Steve gaf.
"Ik vertel het een andere keer wel."
Tyler was inmiddels uitgestapt en hield het portier van Steve open.
Axel glimlachte even naar Steve, "Bedankt"
----
Lilly knikte en las haar sms. "Ik moet ook gaan." zei ze terwijl ze haar mobiel wegtrok. Ze omhelsde alle meiden en Nathan en liep toen de kou in.
---
"Timon, ik kom eraan, waar ben je?"
Timon liet zijn mobiel zakken en verbrak de verbinding, hier had hij niks aan. Snel toetste hij het alarm nummer in.
"Hallo, met Timon Rider,ik heb een ambulance nodig en snel!"
(Nog heel even deze avond please? Ik ben echt bijna klaar)
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
Mark had weer ideeen. 'Als ik nou posters,bordjes en flyers maak'. Mark ging snel aan de slag. 'Ik ga een heel team bij elkaar krijgen. Dat weet ik zeker'. Op z'm computer had hij mooie posters gemaakt. Daarop zag je spelers met een bal en in het midden een bliksemschicht. Aan de randen waren kleine straaltjes licht te zien. Op dd poster stond. 'RAIMON ZOEKT VOETBALLERS!' In het klein stond de plaats waar je naar toe moest. Het vervallen clubhuis. Op flyers had hij veel informatie gezet, met dezelfde voorkant als op de poster. Het bord zou hij op school maken en naast het clubhuis plaatsen.
Steve nam het vel papier met het nummer van Axel aan. "Nee, jij bedankt". 'Jij was immers degene waarbij ik mijn verhaal kwijt kon'. Steve schudde Axel de hand en stapte uig hij bedankte Tyler en liep er vandoor. Hij draaide zich nog even om en zwaaidd. Daarna liep hij naar huis.
---
Nathan was blij toen de auto eindelijk bij z'n huis stopte. De dag eindige met Lilly... Wat kon er erger zijn dan dat? Hij gaf Miles een kus en liep naar binnen. "Ik ga alles van me af joggen". Hij liep naar z'n kamer waar een loopband staat. Die zette hij op een hogecstand en begon te rennen. Na een half uurtje stopte hij en ging in z'n bed liggen. Hij was kapot....
---
Nathan was blij toen de auto eindelijk bij z'n huis stopte. De dag eindige met Lilly... Wat kon er erger zijn dan dat? Hij gaf Miles een kus en liep naar binnen. "Ik ga alles van me af joggen". Hij liep naar z'n kamer waar een loopband staat. Die zette hij op een hogecstand en begon te rennen. Na een half uurtje stopte hij en ging in z'n bed liggen. Hij was kapot....
Axel zag hoe Steve zwaaide en slaakte een zucht toen Tyler het portier bij het stuur dichtsloeg.
"Gaat het jonge heer?"
Axel knikte terwijl de auto wegstarte, snel kwamen ze aan voor het hek van het huis. Eenmaal binnen liep Axel gelijk de trappen op naar zijn kamer en trok zijn kleding uit die hij inwisselde voor een pyjama broek.
Zijn vuile kleding liet hij liggen, dat werd vanzelf wel weggehaald. Hij trok de dekens omhoog en ging liggen om meteen in een onrustige slaap te vallen.
---
Lilly was al snel thuis waar ze haar jurk openriste en deze inwisselde voor een hempje en een losse broek. Ze spoelde de make-up van haar gezicht en bond haar haren weer in dreadlocks.
'Wat had die Nathan, waarom staarde hij zo?‘
---
Binnen slechts seconden waren ze in het ziekenhuis, waar nu de ouders van Dave en Timon werden gebeld. Timon werd thuis gebracht en moest zijn vriend allern laten.
(Van mij mag er nu worden doorgespoeld.)
"Gaat het jonge heer?"
Axel knikte terwijl de auto wegstarte, snel kwamen ze aan voor het hek van het huis. Eenmaal binnen liep Axel gelijk de trappen op naar zijn kamer en trok zijn kleding uit die hij inwisselde voor een pyjama broek.
Zijn vuile kleding liet hij liggen, dat werd vanzelf wel weggehaald. Hij trok de dekens omhoog en ging liggen om meteen in een onrustige slaap te vallen.
---
Lilly was al snel thuis waar ze haar jurk openriste en deze inwisselde voor een hempje en een losse broek. Ze spoelde de make-up van haar gezicht en bond haar haren weer in dreadlocks.
'Wat had die Nathan, waarom staarde hij zo?‘
---
Binnen slechts seconden waren ze in het ziekenhuis, waar nu de ouders van Dave en Timon werden gebeld. Timon werd thuis gebracht en moest zijn vriend allern laten.
(Van mij mag er nu worden doorgespoeld.)
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
(Oke mensen het is de volgende dag!)
Mark werd vroeg wakker. Hij wilde heel vroeg op school zijn. Hij keek op z'n werker. "Oke het is 4 uur. Half uur om me klaar te maken. Anderhalf uur trainen. Thuis ff opmaken en dan naar school". Mark's ouders lagen nog te slapen, dus Mark deed alles zelf. Hij pakte de krant die al op de deurmat lag en legde die op de eettafel. Hij pakte twee boterhammen en liep naar het tostieapparaat. "Er gaat niks boven de dag beginnen met toast". Mark maakte ook een eitje klaar en schonk melk in. Op de twee toast deed hij: Kaas, ham, sla, tomaat, een klein stukje ei en wat mayonese. Ondertussen begon hij in de krante lezen.
Mark was tijdens de training de tijd vergeten en zag dat het nu half zeven was. En de school begon om acht uur en hij moest alles nog klaarmaken.
--
Jack werd om zes uur wakker. Hij deed anderhalf uur over het ontbijten. Hij zei altijd; "Ik geniet er tenminste van". Natuurlijk nam hij veel meer dan de anderd waardoor hij er langer overdeed. Maar dat boeite hem nooit. Het was zijn manier van leven. Na het eten liep Jack naar boven omzich om te klede. Toen hij boven was wist hij opeens weer iets heel belangrijk. "SHIT! IK ZIT IN EEN VOETBALTEAM!
Mark werd vroeg wakker. Hij wilde heel vroeg op school zijn. Hij keek op z'n werker. "Oke het is 4 uur. Half uur om me klaar te maken. Anderhalf uur trainen. Thuis ff opmaken en dan naar school". Mark's ouders lagen nog te slapen, dus Mark deed alles zelf. Hij pakte de krant die al op de deurmat lag en legde die op de eettafel. Hij pakte twee boterhammen en liep naar het tostieapparaat. "Er gaat niks boven de dag beginnen met toast". Mark maakte ook een eitje klaar en schonk melk in. Op de twee toast deed hij: Kaas, ham, sla, tomaat, een klein stukje ei en wat mayonese. Ondertussen begon hij in de krante lezen.
Mark was tijdens de training de tijd vergeten en zag dat het nu half zeven was. En de school begon om acht uur en hij moest alles nog klaarmaken.
--
Jack werd om zes uur wakker. Hij deed anderhalf uur over het ontbijten. Hij zei altijd; "Ik geniet er tenminste van". Natuurlijk nam hij veel meer dan de anderd waardoor hij er langer overdeed. Maar dat boeite hem nooit. Het was zijn manier van leven. Na het eten liep Jack naar boven omzich om te klede. Toen hij boven was wist hij opeens weer iets heel belangrijk. "SHIT! IK ZIT IN EEN VOETBALTEAM!
Steve had goed geslapen die nacht en kwam vrolijk z'n bed uit. "Oke, weet je wat? Ik ga het vandaag doen." Hij pas net wakker en begon z'n sporttas en schooltas in te pakken.
"Ik houd wel van een uitdaging". Steve kwam vrolijk de trap af en ging bij z'n broertje, zus en ouders aan de tafel zitten. "Eet smakkelijk iedereen" zei Steve terwijl hij een broodje met jam smeerde.
---
Nathan was vroeg opgestaan om te gaan rennen. 'Ik houd nog steeds van athletiek anders ga ik niet steeds joggen. Waarom ben ik dan bij de voetbalclub gegaan?' Nathan kwam weer thuis aan en pakte vlug twee boterhammen met ham kaas en liep naar boven om zich klaar te maken voor school.
"Ik houd wel van een uitdaging". Steve kwam vrolijk de trap af en ging bij z'n broertje, zus en ouders aan de tafel zitten. "Eet smakkelijk iedereen" zei Steve terwijl hij een broodje met jam smeerde.
---
Nathan was vroeg opgestaan om te gaan rennen. 'Ik houd nog steeds van athletiek anders ga ik niet steeds joggen. Waarom ben ik dan bij de voetbalclub gegaan?' Nathan kwam weer thuis aan en pakte vlug twee boterhammen met ham kaas en liep naar boven om zich klaar te maken voor school.
Axel lag begraven onder de dekens toen hij om zes uur precies een deur hoorde opengaan, zijn deur. Het geluid van pantoffels op het laminaat bewoog zich naar de andere kant van de kamer waar zich het raam bevond. Het gordijn raasde langs de rails en een lichte schemering ontstond in de kamer. De pantoffels bewogen zich terug richting de deur en het licht knipte aan terwijl een koude bries over Axel‘s schouders blies.
"Jonge heer, u heeft een halfuur om u te douchen en aan te kleden, de meester wil u spreken."
Axel mompelde wat in zijn kussen en trok de dekens hoger op.
'Ugh, het is nog maar zes uur, rot alsjeblieft op Bekka.'
___
"Tudu tudu, tudu tudu, tudu tudu."
Met een klap drukte Lilly haar wekker uit. Een geeuw ontsnapte waarna ze langzaam uit haar bed klom en begon te stretchen.
Half acht, dat werd te laat komen. Lilly haalde haar schouders op en bond haar dreadlocks in een hoge staart.
Half slapend liep ze op haar blote voeten ze trap af waarna ze plaats nam aan de ontbijttafel.
"Goeiemorgen liefje, had jij niet al wakker moeten zijn?"
(Sorry folks, ik heb even geen idee hoe ik voor Dave verder kan)
"Jonge heer, u heeft een halfuur om u te douchen en aan te kleden, de meester wil u spreken."
Axel mompelde wat in zijn kussen en trok de dekens hoger op.
'Ugh, het is nog maar zes uur, rot alsjeblieft op Bekka.'
___
"Tudu tudu, tudu tudu, tudu tudu."
Met een klap drukte Lilly haar wekker uit. Een geeuw ontsnapte waarna ze langzaam uit haar bed klom en begon te stretchen.
Half acht, dat werd te laat komen. Lilly haalde haar schouders op en bond haar dreadlocks in een hoge staart.
Half slapend liep ze op haar blote voeten ze trap af waarna ze plaats nam aan de ontbijttafel.
"Goeiemorgen liefje, had jij niet al wakker moeten zijn?"
(Sorry folks, ik heb even geen idee hoe ik voor Dave verder kan)
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
Mark kwam om half acht op school aan. "Wow, ik ben nog eerder dan Willy. Oke de posters ophangen flyers neerleggen bij de schoolkrant en bord maken". Mark plakte bij dd ingang van het schoolplein twee posters, bij de ingang van de school en bij dd sportvelden. 5 minuten later, toen een leraar de deur open deed kon Mark ook in de school verder. "Mark Evans?!"
---
Jack had helemaal geen zin meer om naar school te gaan. "Jack je komt straks te laat op school!" Jack riep treurig naar beneden. Hij pakte z'n lunch en liep de deur uit. 'Hoeveel spoelbeurten zal ik vandaag krijgen?' Met lood in z'n schoenen kwam hjj steeds dichterbij school. 'Spaar mij toch vandaag...'
---
Jack had helemaal geen zin meer om naar school te gaan. "Jack je komt straks te laat op school!" Jack riep treurig naar beneden. Hij pakte z'n lunch en liep de deur uit. 'Hoeveel spoelbeurten zal ik vandaag krijgen?' Met lood in z'n schoenen kwam hjj steeds dichterbij school. 'Spaar mij toch vandaag...'
Steve ging van tafel af en ging weer naar boven om zich netjes te maken. Nadat hij dat gedaan had pakte hij z'n twee tassen en liep naar beneden.
"Waarom neem jij je sporttas mee? Je hebt vandaag toch geen gym?" Steve bevestigde dat. "Ja dat klopt".
Steve ging de deur uit en kredg daarna gelijk een whatsapp van Nathan.
-
Nathan was klaar voor school, maar had nog tijd over. Hij besloot nog even op z'n mobiel te gaan. Daar zag hij dat hij twee e-mails had. Beide waren het van school en beide gingen over hetzelfde uitwisselings studenten. Snel stuurde hij een berichf door naar Steven.
(eigenlijk wilde ik weer spanning opbouwen door uitwissslings studenten weg te laten, maar anders gaat het kussen van appatelle kapot XD )
"Waarom neem jij je sporttas mee? Je hebt vandaag toch geen gym?" Steve bevestigde dat. "Ja dat klopt".
Steve ging de deur uit en kredg daarna gelijk een whatsapp van Nathan.
-
Nathan was klaar voor school, maar had nog tijd over. Hij besloot nog even op z'n mobiel te gaan. Daar zag hij dat hij twee e-mails had. Beide waren het van school en beide gingen over hetzelfde uitwisselings studenten. Snel stuurde hij een berichf door naar Steven.
(eigenlijk wilde ik weer spanning opbouwen door uitwissslings studenten weg te laten, maar anders gaat het kussen van appatelle kapot XD )
(O god ik rol nu net niet van mn bed van het lachen)
Axel bleef nog vijf minuten zo liggen toen er opnieuw pantoffels over de vloer schuifelden.
"Jonge heer?"
Axel sloeg de dekens van zich af en zag nu het bezorgde gezicht van Bekka die meteen met de rug van haar hand Axels hals, wang en voorhoofd voelde. Even verschenen er rimpels in haar voorhoofd.
"Ik denk dat het beter is als de meester even naar u kijkt." zei ze terwijl ze de dekens weer terug vouwde.
Axel keek even verbaasd en kwam overeind om gelijk weer terug geduwt te worden door Bekka.
"Beks, wat is dit? Laat me opstaan wil je?"
---
Lilly haalde haar schouders op en begon een cracker te besmeren met abrikozen jam die ze nu rustig opat.
Al snel stond haar vader op van tafel en liep naar zijn kantoortje, Lillu haalde haar schouders opnieuw op en at verder.
Axel bleef nog vijf minuten zo liggen toen er opnieuw pantoffels over de vloer schuifelden.
"Jonge heer?"
Axel sloeg de dekens van zich af en zag nu het bezorgde gezicht van Bekka die meteen met de rug van haar hand Axels hals, wang en voorhoofd voelde. Even verschenen er rimpels in haar voorhoofd.
"Ik denk dat het beter is als de meester even naar u kijkt." zei ze terwijl ze de dekens weer terug vouwde.
Axel keek even verbaasd en kwam overeind om gelijk weer terug geduwt te worden door Bekka.
"Beks, wat is dit? Laat me opstaan wil je?"
---
Lilly haalde haar schouders op en begon een cracker te besmeren met abrikozen jam die ze nu rustig opat.
Al snel stond haar vader op van tafel en liep naar zijn kantoortje, Lillu haalde haar schouders opnieuw op en at verder.
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
Mark keek op, maar zag dat de leraar verder liep. "Wie riep mij?" "Als je je nou omdraaid..". Mark deed wat de stem zei en draaide zich om. "WAT NELLY?" Mark keek verbaast in de ogen van Nelly. "Nelly wat doe jij hier?" Hij zag dat Nelly haar wenkbrauw optrok. "Ik zit hier op school en m'n vader werkt hier".
Mark begon achter z'n hoofd te krabben. "Euh ja... domme vraag". Mark begon weg te lopen toen hij opeens wat herrinnderde. "Wacht eens.. Waarom belde je me nou gisteren?" "Ah, je was het toch niet vergeten".
-------------------------------
Jack keek op z'n horloge hij was erg vroeg. Daarom ging hij onder een boom zitten en bedacht welke verstopple hij deze pauze zou nemen. 'In de wc zoeken ze me nooit, omdat ze denken dat ik daar nooit kom behalve als ze me een spoelbeurt geven'. Deze keer had hij snel besloten en liep verder naar school. Aangekomen bij school bleef hij nog even buiten staan om van z'n 'vrijheid' te genieten.
Buiten en thuis voelde hij zich meest veilig, want daar waren vele verstopplekken.
Mark begon achter z'n hoofd te krabben. "Euh ja... domme vraag". Mark begon weg te lopen toen hij opeens wat herrinnderde. "Wacht eens.. Waarom belde je me nou gisteren?" "Ah, je was het toch niet vergeten".
-------------------------------
Jack keek op z'n horloge hij was erg vroeg. Daarom ging hij onder een boom zitten en bedacht welke verstopple hij deze pauze zou nemen. 'In de wc zoeken ze me nooit, omdat ze denken dat ik daar nooit kom behalve als ze me een spoelbeurt geven'. Deze keer had hij snel besloten en liep verder naar school. Aangekomen bij school bleef hij nog even buiten staan om van z'n 'vrijheid' te genieten.
Buiten en thuis voelde hij zich meest veilig, want daar waren vele verstopplekken.
Hey,
Ene Axel Blaze en Bobby Shearer komen bij ons in de de klas.
Nathan
Steve las verbaast het smsje. "Hmm... uitwisselings studenten dus. Intressant". Steve stopte z'n mobiel weg en liep naar school. "Oke, ik weet dat ik spijt ga krijgen van deze actie".
------------------------
Nathan stopte z'n mobiel in z'n zak en pakte z'n tas. "Ik ga naar school!" Nathan wachtte niet totdat er een groet werd gegeven, maar hij deed meteen de deur dicht.
"Naja de eertse training...".
Ene Axel Blaze en Bobby Shearer komen bij ons in de de klas.
Nathan
Steve las verbaast het smsje. "Hmm... uitwisselings studenten dus. Intressant". Steve stopte z'n mobiel weg en liep naar school. "Oke, ik weet dat ik spijt ga krijgen van deze actie".
------------------------
Nathan stopte z'n mobiel in z'n zak en pakte z'n tas. "Ik ga naar school!" Nathan wachtte niet totdat er een groet werd gegeven, maar hij deed meteen de deur dicht.
"Naja de eertse training...".
Axel keek toe hoe Bekka zijn kamer verliet, en gooide de dekens van zich af. Hij wierp zijn benen over de rand van zijn bed en liet zijn beiden handen door zijn haren glijden. Na even zo voor zich uit te staren stond hij op en maakte zijn weg naar de badkamer aan de overkant van de hal.
Snel ontdeed hij zich van zijn kleding, maar het metalen hangertje verliet zijn hals niet. Hij draaide de kraan open en het warme water viel meteen als regen op hem neer, een comfotabele regen.
Binnen een kwartier was hij klaar met douchen en had hij zijn witte T-shirt en de broek van zijn schooluniform, dat gisteren was binnen gekomen aangetrokken. Hij liep naar zijn kamer om zijn mobiel te pakken, maar stopte voor de deur. Net toen hij de deur wilde openen hoorde hij stemmen achter de deur vandaan komen.
"Waarom moest ik zo snel naar Axel's kamer komen? Ik zie hier niets wat dringend zou moeten zijn."
Axels hand brak nu los van de deurkruk, Bekka had dus echt zijn vader erbij gehaald.
"Net was hij hier nog, hij zag er uit alsof hij ieder moment neer kon vallen." schoot Bekka in de verdediging. Axel trok zijn wenkbrauw even op.
"En waar is mijn zoon dan nu?"
Er viel een stilte, een stilte die Axel benutte om de deur te openen. Hij keek in het gezicht van zijn vader die nu kalm naar hem keek.
"Axel..."
Axel knikte hem toe met een glimlach, "Vader."
Daarna liep hij langs zijn vader heen naar zijn nachtkastje om zijn mobiel te pakken, onderweg Bekka passerend.
"U wilde mij spreken?"
Axel draaide zich nu terug naar het tweetal tegenover hem en liet zijn mobiel in zijn broekzak glijden.
Hij keek verwachtingsvol naar zijn vader die zijn rug recht trok en zijn keel even schraapte. Bekka had de subtiele hint blijkbaar begrepen want ze buigde even en liep toen de kamer uit.
Axel's vader ging nu op het bed zitten.
"Wat was er met jou en het dienstmeisje?"
Axel probeerde nu geen tegen opmerking te plaatsen over dat dit niet zijn eigenlijke vraag zou moeten zijn, en keek dus naar zijn pantoffels, de zoekende ogen van zijn vader ontwijkend.
"Ik kwam niet meteen uit bed en Bekka dacht dat er iets niet in orde was."
Axel deed zijn mond open om verder te praten maa werd onderbroken door zijn vader. "Was dat ook zo?"
'Nou, eigenlijk wel, maar als ik dat nu zeg dan mag ik vandaag helemaal nergens meer heen.'
Axel zweeg en draaide met zijn vingers.
"Axel?"
Hij twijfelde even, "Nee, het was niks."
Zijn vader knikte, "Ik vertrouw je, dat besef je hoop ik."
Axel knikte, wetende dat hij eerder loog.
"En waar was je gisteren?"
Axel ontweek zijn vaders blik.
'Waar ik was? Nou ik was eerst in het park, waarna ik via de rivieroever richting huis ging en uiteindelijk onder de brug daar belande. Daarna ging ik opnieuw richting huis maar kwam ik uit in het park waarna ik naar Rai Raiken ging, en daar ontmoette ik wat oude vrienden die mij haten omdat ik ze had verlaten met de finale van meer dan een halfjaar geleden.'
"Ik was met een vriend in het dorp aan het wandelen."
Axel wist bijna zeker dat zijn vader deze smoes niet zou slikken, maar zijn vader knikte alleen maar.
"Weet je zeker dat alles goed is?"
'Nee...' "Ja, alles is goed vader. U hoeft u geen zorgen te maken."
De geforceerde glimlach op Axel's gezicht had hem blijkbaar verraden want zijn vader stond op en voelde Axel's hals met de rug van zijn hand zoals Bekka eerder had gedaan.
Het liefst had Axel nu de kamer uit gerend, maar hij onderging dit alles zonder ook maar een kik te geven. Zijn vader keek hem bezorgd aan toen hij een stap naar achteren deed.
"Je ontbijt staat klaar, eet alsjeblieft niet te veel."
Axel knikte naar zijn vader die hoofdschuddend de kamer verliet. Axel wachtte even tot hij zeker wist dat zijn vader weg was en liep toen de eindeloze trap af naar beneden. Zijn ontbijt stond al op tafel. Rustig liep hij naar zijn stoel en nam twee happen van zijn beschuit waarna hij opstond en naar de hal liep.
Laura stond hem al op de wachten met de jas van zijn uniform en een notitieblok.
Zwijgend trok Axel de jas en zijn schoenen aan terwijl Laura van het papier begon te lezen.
"U heeft vandaag les tot ongeveer twee uur."
Axel hoorde de preek aan, maar liet het niet tot zich doordringen. Pas toen Tyler een hand op zijn schouder lag schrok Axel wakker uit zijn gedachten.
"Bent u zover? Uw tas ligt al in de auto."
Axel knikte en passeerde Laura naar buiten.
Axel stapte in de auto via het portier dat voor hem werd opengehouden. Niet veel later sloeg ook het portier van Tyler dicht en klikte hij zijn gordel vast. Axel zag hoe Tyler via de spiegel naar hem keek.
"Die jongen van gisteren..." begon hij terwijl hij de sleutel in het contact omdraaide, "Hij helpt u hier doorheen nietwaar?"
De rest van de weg zweeg Axel en bij het park stapte hij snel uit waarna hij zijn tas over zijn schouder zwaaide. Vandaag was zijn eerste schooldag sinds het ongeluk.
---
Lilly at in een rustig tempo haar laatste happen van haar cracker waarna ze haar glas melk leeg dronk.
"Werkse mam." zei ze terwijl ze een kus op haar moeders slaap plantte. Vlug rende ze de trap op, de badkamer in. Als ze zou opschieten zou ze nog op tijd komen. Ze hing een tandenbortel in haar mond en wierp een plens water in haar gezicht.
Snel spoelde ze haar mond waarna ze haar uniform uit de kast trok. Ze stapte in het rokje en deed haar blouse aan waarna ze het strikje fatsoeneerde onder haar kraag.
'Vandaag dus dreadlocks.'
Ze keek en de spiegel en deed snel wat foundation, mascara en eyeliner op. Ze trok haar schoenen aan en greep haar lege schooltas, sleutels en mobiel. De sleutels liet ze in haar tas glijden terwijl ze de mobiel in haar bh schoof. Ze rende de trap af en griste een flesje water en een appel uit de koelkast.
"Dat moet genoeg zijn."mompelde ze terwijl ze haar jas aantrok en de deur achter zich deed sloeg.
Ze kon snel lopen omdat haar tas nog leeg was, en al snel had ze het park bereikt. Bij het park stopte een auto waar een jongen in het uniform van Raimon uitstapte. De jongen had omhoogstekend platinum blond haar.
Lilly liep nu dichterbij en uiteindelijk zelfs naast de jongen.
"Hey, jou heb ik nooit eerder gezien."
---
Timon had de hele weg naar het ziekenhuis in de auto van Dave zijn ouders gezwegen. Het idee dat hij niet wist hoe het met Dave zou aflopen vrat aan hem.
Hij keek somber uit het raam terwijl de muziek van Dave zijn I-pod door zijn oren klonk. Het nummer dat Dave die avond als laatste had gespeeld. Het lied moest wel van Dave zijn vriendin afkomstig zijn want Dave hield niet van langzame nummer.
Oceans apart day after day
And I slowly go insane
hear your voice on the line
But it doesn't stop the pain
If I see you next to never
How can we say forever
Timon hoorde dat het refrien nu zou gaan beginnen.
Wherever you go
Whatever you do
I will be right here waiting for you
Whatever it takes
Or how my heart breaks
I will be right here waiting for you
Hij sloot zijn ogen en liet de tekst tot zich doordringen. Ironisch dat Dave uitgerekend dit nummer als laatste had moeten horen voordat die vrachtwagen tegen hem opnkanelde.
I took for granted, all the times
That I thought would last somehow
I hear the laughter, I taste the tears
But I can't get near you now
Oh, can't you see it baby
You've got me going crazy
Wherever you go
Whatever you do
I will be right here waiting for you
Whatever it takes
Or how my heart breaks
I will be right here waiting for you
Naast hem zat Dave's vriendin. Timon had ook tegen haar nog geen woord gezegd, voornamelijk omdat hij had gisteren had uitgemaakt met Sophie.
I wonder how we can survive
This romance
But in the end if I'm with you
I'll take the chance
Wherever you go
Whatever you do
I will be right here waiting for you
Whatever it takes
Or how my heart breaks
I will be right here waiting for you
Waiting for you
De melodie van het lied liep nog door terwijl Timon de doppen uit zijn oren nam, ze waren aangekomen bij het ziekenhuis. Hij gaf de I-pod aan de moeder van Dave en volgende hen naar binnen, zijn arm om een huilende Nina geslagen, die haar hoofd in Timon's nek had begraven.
Vandaag zouden de artsen uitleggen hoe Dave ervoor stond.
Met lood in hun schoenen liepen ze naar binnen naar de Balie.
"Dave Silver." sprak Dave's moeder.
"Sorry die mag geen bezoek, u bent zijn moeder neem ik aan?"
Een knikje bevestigde de vraag van de vrouw.
"Een arts komt er zo aan.
---
Het zwarte gat was veranderd in een grijze kamer waar hij zo nu en dan even uit kon ontsnappen, terug naar het zwarte gat, of juist richting de reële wereld.
Af en toe kon Dave een aantal woorden opvangen van de mensen om hen heen, maar nooit hele gesprekken.
Zodra Dave uit de grijze kamer kroop richting de werkelijkheid schoot er een immense pijn door zijn lijf waardoor hij terug zakte. Wanneer hij naar de zwarte diepte gleed werd alle pijn minder, tot een enorme schok hem weer terug haalde naar de grijze kamer.
De zwarte diepte werd steeds aanlokkelijker, maar steeds weer als hij toegaf werd hij teruggehaald.
Snel ontdeed hij zich van zijn kleding, maar het metalen hangertje verliet zijn hals niet. Hij draaide de kraan open en het warme water viel meteen als regen op hem neer, een comfotabele regen.
Binnen een kwartier was hij klaar met douchen en had hij zijn witte T-shirt en de broek van zijn schooluniform, dat gisteren was binnen gekomen aangetrokken. Hij liep naar zijn kamer om zijn mobiel te pakken, maar stopte voor de deur. Net toen hij de deur wilde openen hoorde hij stemmen achter de deur vandaan komen.
"Waarom moest ik zo snel naar Axel's kamer komen? Ik zie hier niets wat dringend zou moeten zijn."
Axels hand brak nu los van de deurkruk, Bekka had dus echt zijn vader erbij gehaald.
"Net was hij hier nog, hij zag er uit alsof hij ieder moment neer kon vallen." schoot Bekka in de verdediging. Axel trok zijn wenkbrauw even op.
"En waar is mijn zoon dan nu?"
Er viel een stilte, een stilte die Axel benutte om de deur te openen. Hij keek in het gezicht van zijn vader die nu kalm naar hem keek.
"Axel..."
Axel knikte hem toe met een glimlach, "Vader."
Daarna liep hij langs zijn vader heen naar zijn nachtkastje om zijn mobiel te pakken, onderweg Bekka passerend.
"U wilde mij spreken?"
Axel draaide zich nu terug naar het tweetal tegenover hem en liet zijn mobiel in zijn broekzak glijden.
Hij keek verwachtingsvol naar zijn vader die zijn rug recht trok en zijn keel even schraapte. Bekka had de subtiele hint blijkbaar begrepen want ze buigde even en liep toen de kamer uit.
Axel's vader ging nu op het bed zitten.
"Wat was er met jou en het dienstmeisje?"
Axel probeerde nu geen tegen opmerking te plaatsen over dat dit niet zijn eigenlijke vraag zou moeten zijn, en keek dus naar zijn pantoffels, de zoekende ogen van zijn vader ontwijkend.
"Ik kwam niet meteen uit bed en Bekka dacht dat er iets niet in orde was."
Axel deed zijn mond open om verder te praten maa werd onderbroken door zijn vader. "Was dat ook zo?"
'Nou, eigenlijk wel, maar als ik dat nu zeg dan mag ik vandaag helemaal nergens meer heen.'
Axel zweeg en draaide met zijn vingers.
"Axel?"
Hij twijfelde even, "Nee, het was niks."
Zijn vader knikte, "Ik vertrouw je, dat besef je hoop ik."
Axel knikte, wetende dat hij eerder loog.
"En waar was je gisteren?"
Axel ontweek zijn vaders blik.
'Waar ik was? Nou ik was eerst in het park, waarna ik via de rivieroever richting huis ging en uiteindelijk onder de brug daar belande. Daarna ging ik opnieuw richting huis maar kwam ik uit in het park waarna ik naar Rai Raiken ging, en daar ontmoette ik wat oude vrienden die mij haten omdat ik ze had verlaten met de finale van meer dan een halfjaar geleden.'
"Ik was met een vriend in het dorp aan het wandelen."
Axel wist bijna zeker dat zijn vader deze smoes niet zou slikken, maar zijn vader knikte alleen maar.
"Weet je zeker dat alles goed is?"
'Nee...' "Ja, alles is goed vader. U hoeft u geen zorgen te maken."
De geforceerde glimlach op Axel's gezicht had hem blijkbaar verraden want zijn vader stond op en voelde Axel's hals met de rug van zijn hand zoals Bekka eerder had gedaan.
Het liefst had Axel nu de kamer uit gerend, maar hij onderging dit alles zonder ook maar een kik te geven. Zijn vader keek hem bezorgd aan toen hij een stap naar achteren deed.
"Je ontbijt staat klaar, eet alsjeblieft niet te veel."
Axel knikte naar zijn vader die hoofdschuddend de kamer verliet. Axel wachtte even tot hij zeker wist dat zijn vader weg was en liep toen de eindeloze trap af naar beneden. Zijn ontbijt stond al op tafel. Rustig liep hij naar zijn stoel en nam twee happen van zijn beschuit waarna hij opstond en naar de hal liep.
Laura stond hem al op de wachten met de jas van zijn uniform en een notitieblok.
Zwijgend trok Axel de jas en zijn schoenen aan terwijl Laura van het papier begon te lezen.
"U heeft vandaag les tot ongeveer twee uur."
Axel hoorde de preek aan, maar liet het niet tot zich doordringen. Pas toen Tyler een hand op zijn schouder lag schrok Axel wakker uit zijn gedachten.
"Bent u zover? Uw tas ligt al in de auto."
Axel knikte en passeerde Laura naar buiten.
Axel stapte in de auto via het portier dat voor hem werd opengehouden. Niet veel later sloeg ook het portier van Tyler dicht en klikte hij zijn gordel vast. Axel zag hoe Tyler via de spiegel naar hem keek.
"Die jongen van gisteren..." begon hij terwijl hij de sleutel in het contact omdraaide, "Hij helpt u hier doorheen nietwaar?"
De rest van de weg zweeg Axel en bij het park stapte hij snel uit waarna hij zijn tas over zijn schouder zwaaide. Vandaag was zijn eerste schooldag sinds het ongeluk.
---
Lilly at in een rustig tempo haar laatste happen van haar cracker waarna ze haar glas melk leeg dronk.
"Werkse mam." zei ze terwijl ze een kus op haar moeders slaap plantte. Vlug rende ze de trap op, de badkamer in. Als ze zou opschieten zou ze nog op tijd komen. Ze hing een tandenbortel in haar mond en wierp een plens water in haar gezicht.
Snel spoelde ze haar mond waarna ze haar uniform uit de kast trok. Ze stapte in het rokje en deed haar blouse aan waarna ze het strikje fatsoeneerde onder haar kraag.
'Vandaag dus dreadlocks.'
Ze keek en de spiegel en deed snel wat foundation, mascara en eyeliner op. Ze trok haar schoenen aan en greep haar lege schooltas, sleutels en mobiel. De sleutels liet ze in haar tas glijden terwijl ze de mobiel in haar bh schoof. Ze rende de trap af en griste een flesje water en een appel uit de koelkast.
"Dat moet genoeg zijn."mompelde ze terwijl ze haar jas aantrok en de deur achter zich deed sloeg.
Ze kon snel lopen omdat haar tas nog leeg was, en al snel had ze het park bereikt. Bij het park stopte een auto waar een jongen in het uniform van Raimon uitstapte. De jongen had omhoogstekend platinum blond haar.
Lilly liep nu dichterbij en uiteindelijk zelfs naast de jongen.
"Hey, jou heb ik nooit eerder gezien."
---
Timon had de hele weg naar het ziekenhuis in de auto van Dave zijn ouders gezwegen. Het idee dat hij niet wist hoe het met Dave zou aflopen vrat aan hem.
Hij keek somber uit het raam terwijl de muziek van Dave zijn I-pod door zijn oren klonk. Het nummer dat Dave die avond als laatste had gespeeld. Het lied moest wel van Dave zijn vriendin afkomstig zijn want Dave hield niet van langzame nummer.
Oceans apart day after day
And I slowly go insane
hear your voice on the line
But it doesn't stop the pain
If I see you next to never
How can we say forever
Timon hoorde dat het refrien nu zou gaan beginnen.
Wherever you go
Whatever you do
I will be right here waiting for you
Whatever it takes
Or how my heart breaks
I will be right here waiting for you
Hij sloot zijn ogen en liet de tekst tot zich doordringen. Ironisch dat Dave uitgerekend dit nummer als laatste had moeten horen voordat die vrachtwagen tegen hem opnkanelde.
I took for granted, all the times
That I thought would last somehow
I hear the laughter, I taste the tears
But I can't get near you now
Oh, can't you see it baby
You've got me going crazy
Wherever you go
Whatever you do
I will be right here waiting for you
Whatever it takes
Or how my heart breaks
I will be right here waiting for you
Naast hem zat Dave's vriendin. Timon had ook tegen haar nog geen woord gezegd, voornamelijk omdat hij had gisteren had uitgemaakt met Sophie.
I wonder how we can survive
This romance
But in the end if I'm with you
I'll take the chance
Wherever you go
Whatever you do
I will be right here waiting for you
Whatever it takes
Or how my heart breaks
I will be right here waiting for you
Waiting for you
De melodie van het lied liep nog door terwijl Timon de doppen uit zijn oren nam, ze waren aangekomen bij het ziekenhuis. Hij gaf de I-pod aan de moeder van Dave en volgende hen naar binnen, zijn arm om een huilende Nina geslagen, die haar hoofd in Timon's nek had begraven.
Vandaag zouden de artsen uitleggen hoe Dave ervoor stond.
Met lood in hun schoenen liepen ze naar binnen naar de Balie.
"Dave Silver." sprak Dave's moeder.
"Sorry die mag geen bezoek, u bent zijn moeder neem ik aan?"
Een knikje bevestigde de vraag van de vrouw.
"Een arts komt er zo aan.
---
Het zwarte gat was veranderd in een grijze kamer waar hij zo nu en dan even uit kon ontsnappen, terug naar het zwarte gat, of juist richting de reële wereld.
Af en toe kon Dave een aantal woorden opvangen van de mensen om hen heen, maar nooit hele gesprekken.
Zodra Dave uit de grijze kamer kroop richting de werkelijkheid schoot er een immense pijn door zijn lijf waardoor hij terug zakte. Wanneer hij naar de zwarte diepte gleed werd alle pijn minder, tot een enorme schok hem weer terug haalde naar de grijze kamer.
De zwarte diepte werd steeds aanlokkelijker, maar steeds weer als hij toegaf werd hij teruggehaald.
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
"Nee tuurlijk was ik het niet vergeten. Mark keek boos naar Nelly. "En als je het niet erg vindt wil ik verder".
Mark liep rustig verder en keek achter zich. De school zou vol lopen, dus verstopte alle troep.
Hij zag ook hoe Jack langzaam binnenkwam en meteen Mark opzocht.
Jack voelde angst, maar hij leek erg gelukkig. "Zo vandaag weer een training als gisteren?" Mark begon te lachen. Mark begon te lachen. "Nee, vandaag is die veel beter!"
Jack keek geschrokken. 'Volgens mij is dit niet goed...'.
Mark liep rustig verder en keek achter zich. De school zou vol lopen, dus verstopte alle troep.
Hij zag ook hoe Jack langzaam binnenkwam en meteen Mark opzocht.
Jack voelde angst, maar hij leek erg gelukkig. "Zo vandaag weer een training als gisteren?" Mark begon te lachen. Mark begon te lachen. "Nee, vandaag is die veel beter!"
Jack keek geschrokken. 'Volgens mij is dit niet goed...'.
Steve kwam de school binnen en zag z'n doelwit al staan, maar hij liep eerst naar z'n kluisje. Hij keek of hij een uitwisselings student zag. Een jongen die hij nooit eerder had gezien op school. 'Bobby Shearer en Axel Bl...'. Nu pas drong het tot Steve door dat hij bij Axel in de klas zou komen.
Hij zou tijdelijk die gedachte van hem afschudden. Na geschiedenis, engels en biologie gepakt te hebben liep hij naar het doelwit toe waar nu nog twee jongens bij stonden. "Hey Mark!"
---
Nathan kwam op school aan en zag de athletiekclub al bijelkaar. Hij keek naar ze en zij keeken naar hem. Daarna liepen ze weg. Miles deed net zo goed mee. 'Ik dacht dat je het goed vond'. Nathan pakte de boeken die hij nodig had en ging bij Mark en Jack staan. Plots kwam Steve er ook bijstaan.
Hij zou tijdelijk die gedachte van hem afschudden. Na geschiedenis, engels en biologie gepakt te hebben liep hij naar het doelwit toe waar nu nog twee jongens bij stonden. "Hey Mark!"
---
Nathan kwam op school aan en zag de athletiekclub al bijelkaar. Hij keek naar ze en zij keeken naar hem. Daarna liepen ze weg. Miles deed net zo goed mee. 'Ik dacht dat je het goed vond'. Nathan pakte de boeken die hij nodig had en ging bij Mark en Jack staan. Plots kwam Steve er ook bijstaan.
Axel keek over zijn schouder waar de vraag vandaan kwam en zag hoe een meisje naast hem kwam lopen.
Hij glimlachte even naar haar en zag dat ze terug glimlachte.
"Raimon dus." zei het meisje.
Axel knikte, "Ik moet opschieten, ik weet namelijk de weg niet precies en ik heb geen idee waar ik les heb."
Het meisje glimlachte, "Ik kan je de weg wel wijzen, ik moet ook naar Raimon, en met je lokaal kan ik ook wel helpen. Mag ik je rooster zien?"
Axel knikte even en haalde het rooster uit zijn tas. Hij keek naar het rooster en gaf het toen aan het meisje.
"Ik heet trouwens Lilly." zei ze terwijl ze het rooster bestudeerde. "Hm, je zit bij Mark in de klas."
Axel keek haar even aan. "Aangenaam, ik ben Axel." hij stak zijn hand uit.
"En wie is Mark?"
Lilly keek vragend naar de hand en in plaats van deze te schudde trok ze hem in een korte omhelzing.
"Ik doe niet aan handen schudden. Aangenaam."
Ze gaf Axel zijn rooster terug.
"En Mark is een hyper blije jongen die ju vast wel wil helpen om je draai te vinden in deze school. Hij valt niet te missen, bruin haar, oranje hoofdband..."
Lilly ging zo nog even door, maar na "oranje hoofdband" haakte Axel af. Hij kende deze Mark, het was de hoofdband.
---
Lilly stelde zich voor en probeerde een gesprek op gang te krijgen. Zijn naam was Axel, en hij was inderdaad nieuw. Ze vertelde hem over Mark, die bij hem in de klas zou komen te zitten, en op de een of andere manier keek Axel dromerig voor zich uit zodra ze Mark begon te omschrijven. Lilly giegelde even en tikte Axel daarna op zijn schouder.
"We zijn er, slaapkop. Kom ik stel je voor aan Mark."
Lilly liep de school in terwijl ze wist dat Axel haar volgde.
"Moet je nog langs je kluis?"
Ze zag dat Axel zijn hoofd schudde en liep dus door naar Mark die drie andere jongen om zich heen had staan.
Lilly negeerde de blikken van de jongens uit haar klas en mengde zich, samen met Axel bij het groepje.
"Hey Mark!"
Normaal praatte Lilly niet zo vaak met Mark, maar nu kon ze wel een uitzondering maken.
---
Zo zaten ze een tijdje in de wachtkamer, doktoren liepen af en aan, evenals patiënten, de een nog erger gewond dan de andere.
Nina was nu gestopt met snikken en keek naar de klok. Ze was zenuwachtig, net als de ouders van Dave en Timon zelf.
"Meneer en mevrouw Silver?"
Alsof ze het hadden geoefend stond het hele clubje tegelijkertijd op. De dokter keek verbaasd.
"Volgt u mij maar."
Ze liepen een heel stelsel van gangen door, allemaal helder wit met een crème kleurige vloer. Beangstigend wit.
Uiteindelijk kwamen ze aan bij een kantoortje.
'Waar is Dave?'
"Neemt u plaats."
Zelf ging de dokter achter zijn bureau zitten en vouwde zijn handen onder zijn kin.
"Zal ik maar gelijk ter zake komen?"
---
"Meneer Silver, 15 jaar oud. Aangereden door een vrachtwagen. Hierbij vloog hij, volgens getuigen, een aantal meter door de lucht, en kwam daarna met een klap op zijn rug op straat terecht."
Haastig werd er geschreven, alsof het een wedstrijd was wie het eerste klaar was.
Dave bevond zich nu net buiten de grijze waas, meer naar de werkelijkheid toe, en voor het eerst sinds hij zich zo voelde kon hij mensen horen praten.
De pijn was minder, maar de verklaring daarvoor werd al snel gegeven door dezelfde zware mannen stem.
"Zit momenteel aan de morfine, en krijgt bloed toegediend. Ernstige wonden."
Dave wilde schreeuwen, vragen wat er was gebeurt, alles in zijn hoofd was een waas.
'Waarom ben ik hier, wat is er gebeurt, welke dag is het?'
En als een soort reflex schoot het antwoord door zijn hoofd.
Hij glimlachte even naar haar en zag dat ze terug glimlachte.
"Raimon dus." zei het meisje.
Axel knikte, "Ik moet opschieten, ik weet namelijk de weg niet precies en ik heb geen idee waar ik les heb."
Het meisje glimlachte, "Ik kan je de weg wel wijzen, ik moet ook naar Raimon, en met je lokaal kan ik ook wel helpen. Mag ik je rooster zien?"
Axel knikte even en haalde het rooster uit zijn tas. Hij keek naar het rooster en gaf het toen aan het meisje.
"Ik heet trouwens Lilly." zei ze terwijl ze het rooster bestudeerde. "Hm, je zit bij Mark in de klas."
Axel keek haar even aan. "Aangenaam, ik ben Axel." hij stak zijn hand uit.
"En wie is Mark?"
Lilly keek vragend naar de hand en in plaats van deze te schudde trok ze hem in een korte omhelzing.
"Ik doe niet aan handen schudden. Aangenaam."
Ze gaf Axel zijn rooster terug.
"En Mark is een hyper blije jongen die ju vast wel wil helpen om je draai te vinden in deze school. Hij valt niet te missen, bruin haar, oranje hoofdband..."
Lilly ging zo nog even door, maar na "oranje hoofdband" haakte Axel af. Hij kende deze Mark, het was de hoofdband.
---
Lilly stelde zich voor en probeerde een gesprek op gang te krijgen. Zijn naam was Axel, en hij was inderdaad nieuw. Ze vertelde hem over Mark, die bij hem in de klas zou komen te zitten, en op de een of andere manier keek Axel dromerig voor zich uit zodra ze Mark begon te omschrijven. Lilly giegelde even en tikte Axel daarna op zijn schouder.
"We zijn er, slaapkop. Kom ik stel je voor aan Mark."
Lilly liep de school in terwijl ze wist dat Axel haar volgde.
"Moet je nog langs je kluis?"
Ze zag dat Axel zijn hoofd schudde en liep dus door naar Mark die drie andere jongen om zich heen had staan.
Lilly negeerde de blikken van de jongens uit haar klas en mengde zich, samen met Axel bij het groepje.
"Hey Mark!"
Normaal praatte Lilly niet zo vaak met Mark, maar nu kon ze wel een uitzondering maken.
---
Zo zaten ze een tijdje in de wachtkamer, doktoren liepen af en aan, evenals patiënten, de een nog erger gewond dan de andere.
Nina was nu gestopt met snikken en keek naar de klok. Ze was zenuwachtig, net als de ouders van Dave en Timon zelf.
"Meneer en mevrouw Silver?"
Alsof ze het hadden geoefend stond het hele clubje tegelijkertijd op. De dokter keek verbaasd.
"Volgt u mij maar."
Ze liepen een heel stelsel van gangen door, allemaal helder wit met een crème kleurige vloer. Beangstigend wit.
Uiteindelijk kwamen ze aan bij een kantoortje.
'Waar is Dave?'
"Neemt u plaats."
Zelf ging de dokter achter zijn bureau zitten en vouwde zijn handen onder zijn kin.
"Zal ik maar gelijk ter zake komen?"
---
"Meneer Silver, 15 jaar oud. Aangereden door een vrachtwagen. Hierbij vloog hij, volgens getuigen, een aantal meter door de lucht, en kwam daarna met een klap op zijn rug op straat terecht."
Haastig werd er geschreven, alsof het een wedstrijd was wie het eerste klaar was.
Dave bevond zich nu net buiten de grijze waas, meer naar de werkelijkheid toe, en voor het eerst sinds hij zich zo voelde kon hij mensen horen praten.
De pijn was minder, maar de verklaring daarvoor werd al snel gegeven door dezelfde zware mannen stem.
"Zit momenteel aan de morfine, en krijgt bloed toegediend. Ernstige wonden."
Dave wilde schreeuwen, vragen wat er was gebeurt, alles in zijn hoofd was een waas.
'Waarom ben ik hier, wat is er gebeurt, welke dag is het?'
En als een soort reflex schoot het antwoord door zijn hoofd.
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
Mark stond met Jack te praten. Het ging over de training en over de wedstrijd. Jack vertelde erg blij over de wedstrijd die hij had gezien op tv. Mark reageerde hier positief op. Plots kwam Steve bij hem staan. Mark begroette hem. Al snel voordat Steve wat kon terugzeggen, kwam Lilly erbij staan samen met Axel.
(srry zit bij verjaardag daarom erg kort)
(srry zit bij verjaardag daarom erg kort)