Portugees kruis

[venmaaseik]

Hoofdstuk 14

De opeenvolging van angstige dagen hadden haar murw gekregen. De angst had zich diep in haar geest genesteld en was vandaaruit begonnen met het innemen van haar gehele lichaam. Waar ze aanvankelijk steeds opnieuw zocht naar mogelijkheden tot verzet, werd ze nu elke dag een beetje stiller Soms zat ze gewoon uren in dezelfde houding voor zich uit te staren. Ze was gestopt met het trekken van streepjes op de muur. Ze had geen idee hoelang ze nu precies vastzat. Ze gokte op een zwangerschap, een periode van negen maanden. Bittere tranen rolden over haar wang wanneer het woord “zwangerschap” in haar opnam. Nooit zou ze de kleine babyvuistjes van haar..pardon hun kindje liefdevol kunnen vastknijpen. Nooit zou de man van wie ze –ondanks zijn gebreken-zielsveel hield haar een baby kunnen schenken. Elke misviering was een hel. Steeds doken zijn woorden weer voor haar op:” Zoals Abraham zijn enige zoon Izaak wou offeren op de berg Moria, zo moeten wij ook God een aanbod doen opdat we in onze opzet zouden slagen.Ik denk dat het misschien verstandig zou zijn om vanaf nu elke week de dienst bij te wonen. “
Ze wist niet hoeveel misvieringen ze nog zou moeten bijwonen, maar ze besefte dat elke viering de laatste kon zijn. Had ze in zijn ogen er genoeg bijgewoond om een plaatsje te verdienen in zijn hemel? Is er per definitie wel plaats voor een overspelige vrouw in de hemel? Is er wel een hemel? Vragen die haar klein kregen. Het enige waartoe ze zichzelf nog verplichtte waren haar dagelijkse push ups. Ze moest in vorm blijven. Ze geloofde niet in een ontsnapping. Zonder hulp raakte ze hier nooit weg. Maar stel je voor dat er zich toch een mirakel zou voordoen-het was immers de ideale omgeving voor een wonder-, dan moest ze fit zijn. Zuchtend zette ze zich in positie terwijl haar gedachten weer alle kanten oprenden. “Vier..vijf…vuile kutonvoerders…negen ..tien…is dit nu mijn straf…zestien.;zeventien..wie was eigenlijk die man die je zo bekeek in de kapel?”

“Het is in ieder geval minder comfortabel” antwoordde Jorge op de vraag van wat hij ervan vond om ondergedoken te leven. Langzaam blies hij de rook van zijn sigaret uit. Het was een week na het bezoekje aan Manuel Gonçalves Cerajeira en de week was voorbijgelopen. Hij had geen kans gehad om Jack te verwittigen-die zou zeker bijzonder zenuwachtig worden en hij durfde hem niet te smsen met zijn nieuwe gsm. “Het makkelijkst traceerbaar is iemand via zijn mobieltje “had Heldar gezegd. . Hij had zijn oude gsm dan maar in de Douro gesmeten. Ze hadden zijn kantoor ontruimd en hij werd voortdurend ingeschakeld om allerlei klusjes op te knappen. Elke avond sliepen ze op een andere plaats. Heldar hield hem voortdurend in de gaten. “Het zal nog een hele klus worden om de grote man te misleiden” dacht Jorge.

Twee dagen later. Eindelijk had hij een grotere taak gekregen. Ruben Cassos Poelho was één van Portugals’ bekendste economen. Hij woonde in Porto en zou op het einde van de week een uiteenzetting geven over het economische beleid van de regering tijdens een rechtstreekse televisie-uitzending. Poelho was een overtuigd Europeaan en waarschijnlijk zou hij stellen dat de regering alles doet wat ze moet doen. Dat besparingen de enige optie zijn en dat een uitstap uit de Eurozone nog rampzaligere gevolgen kan hebben voor het land. Tenslotte zou hij zeggen dat de Orde van de ridders van Christus het land absoluut niet konden behoeden voor een economische ramp.

[venmaaseik]

Ik moet echt het volgende zeggen: Je maakt uitstekend gebruik van een hedendaags thema. De economisch zware tijden vooral in Portugal pak je goed aan om je verhaal in te vertellen. Ik vind je verhaal heerlijk weg lezen en was daarom ook zeker blij dat je naam verscheen als laatste poster in dit thread! Heel veel succes en ik ga met plezier de rest lezen die je ongetwijfeld nog gaat posten

Dank je wel!!Heel fijn om zo'n commentaar te krijgen. Er is nog heeeeel veel werk aan, maar ik ga toch voor het eerst in mijn leven eens proberen een verhaal "af" te maken:-)

[venmaaseik]

“Een beetje intimidatie kan nooit kwaad” knipoogde Cascata. Ze was hem gisteren komen opzoeken. Zelfs Heldar had vreemd opgekeken. Cascata zocht normaal nooit een man op, het waren de mannen die haar opzochten. Twee minuten nadat ze had aangeklopt aan de houten voordeur van het pittoreske huisje in Calendario, lagen ze al tussen de lakens. Zonder met haar rekening te houden neukte Jorge haar ruw en wild en hij wist dat dat precies de reden was waarom ze steeds terugkwam. Waarom ze afhankelijk van hem werd. Waarom ze niet aan hem kon weerstaan. Hij wist eveneens dat het een tijdelijk iets was, maar hij wilde het zolang mogelijk laten duren.
“Je gaat de boel verkennen. Vlak voor zijn huis is een pasteleria. Drink een koffie. Hou de boel in de gaten. Probeer er achter te komen of hij een hond heeft. Hangen er misschien camera’s…”
“Ik heb het de afgelopen maanden wel vaker gedaan” spotte Jorge. “Een mens zou beginnen denken dat je bezorgd om me bent.”
Cascata kreeg zowaar een rode blos die contrasteerde met haar bleke huid en daardoor nog feller opviel. “Ik wil gewoon dat alles vlot verloopt. Over twee maanden hebben we verkiezingen en we kunnen ons geen blunders veroorloven” reageerde ze bits. “Je moet trouwens alleen gaan. Manuel heeft Heldar nodig voor andere zaken.” Zijn hart sloeg een tel over. Zou hij voor de eerste keer in een week alleen buiten mogen? Zou hij Jack kunnen waarschuwen en vertellen dat hij Amy had ontdekt? Hij hield zijn adem twee tellen ongemerkt in.” Het zou natuurlijk evenzeer opnieuw een test kunnen zijn. Twee mannen die hem volgden om te controleren of hij wel deed wat er van hem werd gevraagd.”Hij zoog gretig de buitenlucht op. Nog eens alleen rondlopen gaf hem een bevrijd gevoel. Met een opvallend onopvallende Fiat had hij in een half uurtje Porto bereikt. Hij keek voortdurend in de spiegels maar niemand scheen hem te volgen. Eenmaal in Porto parkeerde hij zijn wagen net buiten het historische centrum en sprong vervolgens een rode toeristenbus op. Zo dwong hij eventuele achtervolgers om zichzelf bloot te geven. Niemand stapte mee op. Verder zaten er op de bus enkel twee bejaarde vrouwen. Bij eentje bengelde er een overdreven grote camera aan een lintje rond haar nek. Aan hun accent te horen kwamen ze uit Zuid-Engeland. “Misschien wachten ze me op aan het huis” bromde Jorge. “Dan zullen ze vinden dat ik er lang over heb gedaan. Maar dat is een risico dat ik moet nemen. Je kan geen omelet bakken zonder eieren te breken. “Ruben Cassos Poelho woonde aan de drukke Avenida Boavista, vlakbij de beroemde tuinen. Aan de overkant van de vierbaansweg bevond zich, tussen de enorme flatgebouwen, inderdaad een kleine pasterlia. Niemand schonk speciale aandacht aan hem. Jorge nipte opgelucht aan zijn koffie. Het bezoekje aan Jack had langer geduurd dan verwacht. Pas drieënhalf uur na zijn vertrek in Calendario was hij gearriveerd. Als er iemand op hem had staan wachten , had hij de verloren uren nooit kunnen verklaren. “Jack ziet er slecht uit” dacht Jorge.”De man takelt aan sneltempo af, zowel lichamelijk als mentaal. Deze situatie mag niet te lang meer duren of hij gaat domme dingen doen.” Hij had nu al gedreigd om eigenhandig Amy te gaan bevrijden, eenmaal Jorge van zijn ontdekking had verteld. Toen Jorge hem ervan overtuigd had dat dat een heel slecht idee was, wou hij de politie inschakelen. “Je doet maar. Dat kost haar waarschijnlijk het leven. Die schuilplaats wordt goed bewaakt.. Bovendien zou je nu toch al moeten weten dat de orde geïnfiltreerd is in alle geledingen van de maatschappij. Voor hetzelfde geld verwittig je hen enkel.” Met veel moeite had Jorge zijn vriend kunnen kalmeren. Maar hij besefte dondersgoed dat Jack aan het doordraaien was. “Ik moet de zaken forceren” mompelde hij grimmig en verbrandde vervolgens zijn tong omdat hij een te grote teug van de hete koffie nam. Hij vloekte en stak een sigaret op.

[venmaaseik]

Je schrijft:

Achter twee maanden hebben we verkiezingen

Ik vermoed dat je bedoeld:
"Over twee maanden hebben we verkiezingen".Schrijf je soms in een andere taal en vertaal je je verhaal dan? Ik zie namelijk wel vaker van die kleine taalfoutjes.

Nee, eigenlijk niet. Ik had altijd problemen met het afwerken van een verhaal. Ik focuste me altijd op de taal en na x-aantal tijd had ik geen zin meer en stierf het verhaal een stille dood. Nu wil ik het eerst afmaken en vervolgens alles taalkundig herbekijken en het herschrijven...

Thanx overigens..Pas het meteen aan!

[venmaaseik]

“Geen camera’s en een klein keffertje. Een Podengo. Je kent het type wel. Keft de hele tijd maar is verder meestal ongevaarlijk.”
“Is hij alleen thuis?”
Jorge knikte. “Ik denk het wel. Ik heb hem alleen zien arriveren.” Vervolgens haalde hij zijn schouders op. “Maar je weet nooit of hij er nog iemand heeft zitten. Al vermoed ik van niet.”
“Verder nog iets?” De afgebeten toon waarop Heldar hem vragen stelde, bleef hem verbazen. “Niets speciaals.”
“Goed. Dan wachten we tot het donker wordt.” Heldar wenkte de dienster. “Aguardente. Ik heb zin in vurig water” Het was de eerste keer dat Jorge hem alcohol zag bestellen net voor een belangrijke taak.
“Zouden we het hoofd niet beter koel houden?” vroeg hij voorzichtig. De priemende blik van Heldar legde hem echter meteen het zwijgen op.

Ze gingen langs achteren. Ruben Cassos Poelho behoorde tot de klasse van de gegoede Portugezen en alleen al omwille van dit feit wekte hij de woede van Heldar op. Hij bezat een typisch vierkanten herenhuis met twee verdiepingen. Het huis was licht roze geverfd om de hitte van de zonnestralen niet aan te trekken, zoals zovele huizen in Porto. Zowel vooraan als achteraan was er een terras aangelegd. “Pure routine” mompelde Heldar. In een mum van tijd hadden ze het terras op de tweede verdieping bereikt. De gammele deur was gesloten maar de twee mannen werden hierdoor maar enkele tellen vertraagd. Voorzichtig stapten ze een slaapkamer binnen. Hoewel het buiten ook al donker was, hadden hun ogen een paar seconden nodig om te wennen. Heldar ging voorop. Muisstil slopen ze door de slaapkamer. Langzaam openden ze de slaapkamerdeur die uitkwam op de overloop. De deur piepte even en de twee mannen bevroren meteen. Een halve minuut later haalden ze opgelucht adem. Niemand scheen hun aanwezigheid opgemerkt te hebben. In de verte klonk het geluid van de televisie. “Terwijl de gewone man niet weet hoe hij zijn kinderen de volgende dag moet voeden, zit mijnheer televisie te kijken.” Jorge vroeg zich af waar de voortdurende ergernis van Heldar die dag vandaan kwam. Het was echter niet het moment om vragen te stellen. Heldar haalde zijn revolver boven, en langzaam liepen ze naar beneden. Geruisloos namen ze trede na trede en betraden de hal. Vervolgens staken ze over naar de woonkamer, waar de televisiecommentator net een nieuw spelprogramma aankondigde. De deur van de woonkamer stond open. Met een handgebaar maakte Heldar duidelijk dat hij als eerste binnen zou gaan. Nog zeker vijftien seconden gebeurde er niets. Toen draaide Heldar zich om en liep behoedzaam de woonkamer binnen de revolver in aanslag houdend. Verbijstering maakte zich van hem meester. Dit was niet wat hij had verwacht. Ondanks het licht in de kamer en de televisie die aanstond was de kamer leeg. Voor de rest weerklonk nergens in het huis enig geluid. Even was hij van zijn stuk gebracht maar hij herstelde zich snel. In een oogwenk nam hij de kamer in zich op. Nergens kon de econoom zich verschuilen in deze verbazend sober ingerichte woonruimte. Opnieuw draaide Heldar zich om. Net toen hij teken wilde doen naar Jorge die braafjes in de hal had staan wachten voelde hij de pijn. Het schot had hij vreemd genoeg niet gehoord maar door de stekende pijn en het bloedverlies wist hij meteen dat hij geraakt was. Hij liet zich vallen en zocht beschutting achter de sofa. Daarna werd het duister en zonk hij langzaam weg. Hij realiseerde zich nog net dat hij het altijd bij het rechte eind had gehad. Jorge was een verrader. Vreemd genoeg schonk hem dat nog enige voldoening Hij had zich niet laten beetnemen.

[venmaaseik]

“Ik moet actie ondernemen. De verkiezingen staan voor de deur en de orde gaat die met twee vingers in de neus winnen. Dat staat als een paal boven water. Bovendien is Jack het noorden kwijt en hangt het leven van Amy waarschijnlijk aan een zijden draadje. Het is eigenlijk een wonder dat ze nog in leven is. “ Als een hogesnelheidstrein raasden die gedachten door Jorges hoofd. Ik moet iets doen ..ook al loop ik kans dat ze me ontmaskeren.” Jorge zuchtte en nipte van de Superbock die hij enkele minuten geleden had besteld. Hij keek even rond maar ging op in de massa. Niemand in de zaak had oog voor hem. Het bleef hem verbazen dat ze hem plots al die vrijheid schonken. Een foutje van de orde. Een eerste foutje. Hij dronk in één teug zijn glas leeg, gooide wat eurocenten op tafel en trok zijn leren vestje aan. Hij moest eens dringend met Ruben Cassos Poelho praten. Nog even keek hij op zijn horloge. “Half drie.”mompelde hij. Hij verwachtte niet dat ze actie zouden ondernemen voordat het volledig duister was. Met wat geluk was hij terug voordat Heldar of de anderen arriveerden.

Ruben was niet verbaasd. Het was zo’n man die diep vanbinnen besloten had om niet bang te zijn. Om zich te verzetten. Maar hij was ook niet dom. Natuurlijk wist hij van de praktijken van de orde. Natuurlijk wist hij dat hij gevaar liep, zeker hier in Porto. Toen Jorge aanbelde duurde zijn verbazing dan ook nauwelijks 5 minuten. Die verbazing werd snel vervangen door een enorme verontwaardiging om tenslotte over te gaan in berusting. “Ga naar Lissabon. Vertel de inlichtingendiensten wat ik je heb gezegd.. Pas op voor infiltranten; Duik onder tot minstens na je TV-optreden. Als je absoluut zeker bent dat je hen kan vertrouwen mag je mijn naam gebruiken” Ruben knikte.” “Ik zal snel wat kleren pakken” stamelde hij vervolgens.
Net toen hij zich wou omdraaien, legde Jorge zijn arm op Rubens ‘ arm. “Heb je een revolver?” vroeg hij ernstig”
Ruben knikte.
“Geef hem aan mij. Als ik de mijne gebruik, hebben ze me meteen door.”

[venmaaseik]

Hij zag de verbazing op het gezicht van Heldar. “Zou hij al beseffen dat hij in de val gelopen is?” vroeg Jorge zich af. “Waarschijnlijk niet, maar als hij zich binnen enkele seconden omdraait en me aankijkt weet hij het. Daar is geen twijfel over mogelijk.” Jorge richtte zijn revolver. Hij voelde enige emotie maar wist zijn geweten snel te sussen. “Die kerel heeft zelf een heleboel misdaden op zijn conto staan. En als ik hem niet stop, zullen er nog veel meer volgen. Heldar draaide zich plotseling om en leek een teken te willen geven. Toen zag hij de revolver. Anderhalve seconde lang glinsterde er verbazing in zijn ogen. Die verbazing sloeg om in berusting. Alsof hij het aldoor geweten had. Jorge schoot hem in het been en Heldar wankelde.Hij sleepte zich naar de sofa en liet daarbij een bloedspoor achter. Jorge was op zijn hoede; “Gooi je wapen weg” sommeerde hij. Heldar scheen hem niet te horen. Voorzichtig kwam Jorge dichterbij en zag dat de meest gevreesde man van de orde het bewustzijn had verloren.

Eindelijk kon hij iets doen. Eindelijk was hij van nut. Jack bande alle negatieve gedachten uit zijn lijf terwijl hij het gehuurde bestelwagentje door het drukke verkeer van Porto loodste. Zijn hart bonsde in zijn keel toen hij in de buurt van het huis van Ruben Cassos Poelho parkeerde. Jorge had hem het plan uitgelegd maar hij had natuurlijk geen idee of dat plan in praktijk even goed uitpakte als het in theorie klonk. Zonder het te beseffen hield hij met beide handen krampachtig het veel te grote stuur van de moeilijk hanteerbare wagen vast. Zelfs in Portugal moest het een unicum zijn een wagen te kunnen huren die nog niet beschikte over een servostuur. Traag kropen de minuten voorbij en Jack betrapte zich erop dat hij haast elke minuut volgde op zijn horloge. Klungelig haalde hij een sigaret uit het pakje. Dit was niets voor hem. In België was hij een uiterst efficiënte bedrijfsleider die koelbloedig de meest moeilijke beslissingen kon nemen, maar deze wildwest-toestanden lagen hem veel minder. Net toen hij een eerste veel te diepe trek van zijn sigaret had genomen, rinkelde zijn GSM;
“Het is gelukt.”
Een diepe zucht ontsnapte uit Jacks’ keel.
“Ik kom eraan.”
Hij reeds het bestelwagentje nu naar de oprit van Rubens’ huis. Die had bewust het smeedijzeren hekwerk laten openstaan zodat hij gemakkelijk door kon rijden naar de achterkant. Daar stond Jorge hem al op te wachten.
“Hij heeft heel wat bloed verloren. Ik hem hem vastgebonden en hem zo goed en kwaad als het kan verzorgd. De wonde is gestelpt, maar de kogel zit nog in zijn been.”
“Kan hij ontsnappen?”
Jorge trok zijn wenkbrauwen op en de combinatie met zijn krullerig kroezelhaar gaf hem het uiterlijk van een komiek uit een goedkope Amerikaanse film.
“Ik zei toch dat ik hem had vastgebonden?”
Jack zweeg wijselijk. “Goed, help me nu even dan gooien we hem in de laadbak.”
Snel gingen de mannen het huis in en sleepten het logge lichaam van de nog steeds bewusteloze Heldar naar buiten.
“Rij niet te snel. Het is een hele trip naar Lissabon. Laat je niet klitsen”
“Maak je maar geen zorgen. Het lukt me wel.
“Goed.” Jorge gaf zijn vriend een briefje. Dit is het adres van het gebouw waar Ruben op je wacht. Er is een ondergrondse garage. Rij eerst binnen en haal hem er dan uit. Leer het adres van buiten en verscheur het papiertje. Stuur me een smsje met “oke” wanneer het je is gelukt.
Even keken de mannen elkaar aan. Toen gaf Jorge zijn vriend een klap op de schouder. “Je moet me wel nog even helpen. Dit laatste kunstje kan ik niet alleen.”

[venmaaseik]

Hij hield zich tijdens de lange trip zuidwaarts aan de snelheid, doodsbenauwd als hij was om tegengehouden te worden door de politie. De 315 kilometer kropen voorbij en hij keek ernaar als een buitenstaander die verplicht wordt een veel te langdradige film tot het einde te bekijken. Heldar lag stevig vastgebonden in de cabine van de bestelbus. Ze hadden hem gekneveld zodat hij geen geluid kon maken wanneer hij wakker werd. Terwijl de ochtendzon de oude olijfomen langs het groene, golvende berglandschap de grandeur gaf die ze verdienden en de geur van citrusvruchten langs het geopende raam van de bestelwagen naar binnen drong, dacht Jack terug aan de laatste minuten van die schijnbaar eindeloze nacht.

“Doe het” siste Jorge. “Ik heb een alibi nodig.”
“Ik kan je niet zomaar neerschieten” had Jack gemompeld.
“Als je het niet doet , ben ik een vogel voor de kat. Ik kan nooit verklaren wat er met Heldar is gebeurd. Ik kan hen niet doodleuk vertellen dat Heldar is verdwenen, samen met Ruben Cassos Poelho, terwijl zijn bloed hier de grond heeft gekleurd. Ze geloven me nooit. Zelfs Cascata niet!”
Jorge keek hem indringend aan en dus nam Jack opnieuw de revolver van
Ruben Cassos Poelho, dezelfde waarmee ze Heldar hadden neergeschoten, en schoot hem een kogel in zijn schouder. De klap nam alle lucht uit de ribbenkast van Jorge weg en met wijd opengesperde ogen hapte hij even paniekerig naar adem. In golven kwam de pijn opzetten en met elke golf werd die pijn intenser. Hij zakte door zijn knieën en stamelde nog net: “bel nu het nummer dat ik je heb gegeven. Zeg dat je een toevallige passant bent. Vertel hen dat je schoten hebt gehoord. De politie hier is volledig geïnfiltreerd door de orde. Maak dan dat je wegkomt. Laat je niet snappen.” Daarna aanvaarde ook Jorge het genoegen van de bewusteloosheid.

[venmaaseik]

Hoofdstuk 15

Zijn hoofd bonsde en hij was zich voorlopig enkel bewust van felle pijnscheuten die zijn hersenen met de regelmaat van de klok teisterden. Hij hoorde geluiden om zich heen die hij niet kon thuisbrengen. Voorlopig had hij ook niet de wil om ze te kunnen definiëren. Tussen de momenten van het wegvallen in een zwarte bewusteloosheid was hij zich enkel bewust van de steken en een intense dorst. Ergens in de diepste uithoeken van zijn geest besefte hij dat Jack hem had neergeschoten en vervolgens nog eens zijn hoofd op een slag had getrakteerd. Het was pijnlijk, maar zijn toestand moest geloofwaardig lijken.

Amy merkte aan de bedrijvigheid dat er iets mis was. De laatste dagen waren ze milder geworden, alsof ze medelijden met haar hadden. Ergens gaf dit haar hoop. Misschien zouden ze haar toch nog laten gaan?. Maar op andere momenten vreesde ze dat het moment van de rituele slachting nabij was gekomen en dat ze haar daarom nu wat meer van de zon lieten genieten. Een laatste gunst. Altijd onder toezicht uiteraard en met haar handen geboeid. En hoewel ze de UV-stralen verslond met de gretigheid waarmee een kind snoepgoed naar binnen werkt, kon ze haar bewakers wel vervloeken. Ze was nog diep in gedachten verzonken toen de wagen het erf opreed en een algemene oproer ontstond. Iedereen begon te roepen en ze besefte dat er iets mis was. Ze kon nog net zien dat een gewonde man op een brancard uit de wagen werd getild toen de kale bewaker haar bars beval naar haar cel te gaan.
“Hier heb jij niets mee te maken” gromde hij.”Bovendien heb ik geen tijd om babysitter te spelen.” Sinds het voorval met het mes was hij op zijn hoede. Amy wist dat ze zich niet meer in zijn gunst kon vlijen. Waarschijnlijk was zijn ego geknakt , éénmaal hij vermoedde zat ze zich had laten bekijken om zijn mes te kunnen stelen. “Vermoeden, maar niet zeker weten” dacht ze bij zichzelf. “Dat mes gaat nog van pas komen!”
“Naar binnen” gebood de kale terwijl vetklep er badend in het zweet was komen bijstaan. Hij fluisterde zijn kompaan iets in de oren en Amy zag duidelijk dat hij schrok.
“Het moet iets te maken hebben met de wagen die het erf opreed” dacht ze terwijl ze deur hoorde dichtslaan. “Wie is trouwens die gewonde man? Het was haar al dikwijls opgevallen dat hij tijdens de misvieringen bijzondere aandacht voor haar had. Ze had al vaak zijn blik voelen priemen. Ergens wilde ze geloven dat ze die man kon vertrouwen. Maar het kon natuurlijk ook pure geilheid zijn. In ieder geval was er iets mis. Dat stond als een paal boven water. En natuurlijk plezierde haar dat!”

Gestaag nam de pijn af. Hij wilde echter dat ze zou terugkomen want hij wist dat hij op het moment dat ze helemaal verdwenen was een verklaring moest geven. En het zou afhangen van de geloofwaardigheid van die verklaring of hij zou blijven leven of niet. Hij kneep zijn ogen dicht en hoopte dat hij opnieuw zou wegzinken in vergetelheid.

[venmaaseik]

Gelukkig weer een nieuw stuk!

Thanx!! Maak het echt af hoor...Ik geef echter les (in België) en bij het begin van een nieuw schooljaar heb ik het steeds enorm druk. Vandaar.. Maar deze keer zal ik eindelijk(!!) eens een verhaal afmaken. Hieronder volgt nog eens klein stukje!

[venmaaseik]

“Hij verwachtte jullie?” siste Manuel Gonçalves Cerajeira ongelovig terwijl Cascata hem onbewogen aanstaarde. Jorge wreef eens over de nog steeds pijnlijk kloppende buil die elk moment leek open te barsten. Het voelde aan als de eruptie van een vulkaan.
“Meer nog…hij lokte ons in de val.”
“En jullie trappen daar met grote voeten in?” Cerajeira ’s gevloek zou menig overtuigd christen met verstomming hebben geslagen. “Ongeloofelijk” Zijn gezicht werd roder en roder en Jorge begon te beseffen dat de man in feite erg driftig was. “En dat moet dan de leider van een nieuw christelijk Portugal worden” dacht Jorge er goed op lettend dat hij die gedachte niet uitsprak. “Amateurs!!! Waarom moet ik werken met amateurs? Woest trapte hij de kan water die naast Jorges bed stond tegen de grond. Zijn voeten werden nat maar dat scheen hem niet te deren. “Hij wandelt over water zoals zijn voorganger” dacht Jorge nu en hij hoopte dat Cascata de glinstering van zijn pretoogjes niet opmerkte.
Cerajeira hapte naar adem. Net voor hij leek te ontploffen vond hij toch nog ergens zijn zelfbeheersing terug.” Vertel me in detail wat er is gebeurd.”

“We kwamen opmerkelijk gemakkelijk binnen via de bovenste verdieping. Achteraf gezien misschien te gemakkelijk. Langzaam liepen we richting woonkamer. Het licht en het geluid van de televisie deed ons veronderstellen dat hij daar zat..”
“Je moet niet teveel veronderstellen maar gewoon uitvoeren” snauwde Cerajeira.” Jorge zweeg schijnbaar schuldbewust . “Ga verder” gebood Cerajeira.
“Heldar ging voorop. Ik volgde hem op de voet. We liepen de woonkamer in, maar er zat niemand. Plots hoorde ik een schot en Heldar viel. Ik kon me nog halvelings omdraaien maar werd ook geraakt…Dat is het laatste dat ik me herinner.”

[venmaaseik]

Jorge durfde nauwelijks te ademen. Zouden ze hem geloven? De dreigende stilte deed zijn maag bijeenkrimpen. Uiteindelijk was het Cascata die sprak. Ze richtte zich tot Cerajeira “Heldar was onze absolute aanvoerder op het terrein zoals u onze spirituele aanvoerder bent.”
“Slim” dacht Jorge. “ Ze vlijt hem. Ze maakt niet de fout Cerajeira voor het hoofd te stoten.” “Maar..het is niet zodat onze acties zonder hem niet verder kunnen. Het is niet zo dat ons masterplan in gedrang komt. Uiteindelijk…zal blijken dat dit slechts een pyrrusoverwinning is voor hen die weigeren in te zien dat de christelijke god snel over Portugal zal heersen. Tenminste op voorwaarde..”
Nog steeds nijdig keek Cerajeira haar aan.
“Op voorwaarde dat we te weten komen wat er met Heldar is gebeurd. Is hij dood? Hoe hard het ook moge klinken, dat lijkt me voor ons de beste oplossing. Dan is hij een martelarendood gestorven en herdenken we hem binnenkort op een jaarlijkse feestdag.”
Cerajeira knikte. “Inderdaad. Maar wat als hij levend in hun handen is gevallen? Hij kent elk detail van al onze plannen. Als ze hem aan het praten krijgen, hebben we een serieus probleem.”
Cascata sprong recht. “Ik ga meteen onderzoeken wat er precies met hem is gebeurd.” Ze keek Jorge aan. “En ik stel voor dat jij me daarbij helpt.”
Jorge merkte dat ze een triomfantelijke grijs niet kon onderdrukken. Alsof ze wilde zeggen “zie je wel dat zelfs jij uiteindelijk naar mij zal luisteren?”

In normale omstandigheden zou Jack genieten van het welkom dat Pinhal Novo hem verschafte. De zon weerkaatste tegen de weinige, witte huizen die nog uit de tijd van het oude dorp resten en creëerden een weemoedige sfeer. Het prille voorjaar proefde reeds als de zomer en Pinhal Novo lag er in al zijn pracht bij. In recordtempo was de plaats getransformeerd van een rustig dorp tot een middelgrote stad met een directe treinverbinding naar Lissabon en een steeds groeiend inwonersaantal. Het waren vooral de gegoede Portugezen die hier woonden. De drukte van Lissabon ontvluchtend in hun vrije tijd, maar toch in nauwelijks een half uur de deur van hun kantoor opentrekkend in datzelfde Lissabon. In de schaduw van het prachtige nationale Parque Natural da Arrábida lijkt Pinhal Novo nog steeds vertrouwen te hebben in een goede toekomst. Het verbod op het bouwen van hoge gebouwen en appartementen zorgt ervoor dat Jack het een bijzonder liefelijk oord vond.
Maar hij was hier niet om de toerist uit te hangen. Daarvoor had hij de afgelopen weken meer dan tijd genoeg gehad. Hij was hier om de volgende stap van hun plan uit te voeren. Het was hier dat Ruben Cassos Poelho gisteren nog voor een onderkomen had gezorgd. “Regel het onder een andere naam en geef geld onder tafel” had Jorge gezegd. “Wees er maar zeker van dat de Orde een uitgebreide zoektocht organiseert naar hun leider.” Gelukkig was geld nog steeds geen probleem voor Jack die met plezier de absurde huurprijs voor de woning zou betalen. Ondanks dat de ochtend al flink was gevorderd was de straat verlaten. Hij bekeek de gevels van de stille huizen met een bijzondere nieuwsgierigheid en reed vervolgens langzaam de richting van hun gebouw uit. Niemand scheen hem op te merken. Hij stapte even uit de wagen om het hek te openen en reed dan schijnbaar rustig de parkeergarage in.

[masterbreel]

Weer een goed stuk! Al heb ik enigszins moeite met in het verhaal blijven omdat de stukken qua lengte variëren en ook qua frequentie. Misschien is het makkelijker om eerst een stuk vooruit te schrijven zodat je daarna regelmatiger kan posten? Inhoudelijk weinig aan te merken op je verhaal, het is namelijk echt loei spannend!

[venmaaseik]

Het ontwaken ging in fasen. Steeds zonk hij terug weg in een verre roes, zich enkel vaag bewust van een stekende pijn in zijn zij. Pas na twee dagen realiseerde hij wat er hem was overkomen. Ze hadden hem verzorgd. Een stevig verband omklemde de wonde en de vlekken van het ontsmettingsmiddel hadden zijn hele borst besmeurd. Zijn keel was droger dan de sahara in het midden van de zomer en zijn blik was nog troebel maar desalniettemin ging het langzaam de goede kant uit.
“Jorge..een verrader. Hij had die parasiet nooit vertrouwd. Hij moest toegeven dat die kerel het verduiveld goed gespeeld had. Hij had hem immers helemaal laten natrekken en hij had niets belastend gevonden. Hij had hem laten schaduwen maar steeds had Jorge het perfecte ordelid gebleken. Ongewild had hij wel bewondering voor een dergelijke koelbloedigheid. Hij was uiteindelijk met open ogen in de val gelopen.”
Hij merkte dat hij geboeid was. Hij lag op een dunne matras in een kelder met een middeleeuwse voetboei rond zijn enkel. Naast hem stonden op een nachtkastje twee flesjes mineraalwater. Hij nam er eentje en dronk er te gretig van waardoor het water lang zijn kin naar beneden liep en hij zich ook verslikte. .Met een zucht liet hij zich terugvallen op de matras.
“En nu?” vroeg hij zich af. “Waarom leverden ze hem niet uit aan de regering? Waarom lag hij hier in de kelder van een onbekend huis? “ Hij kende het antwoord op die vragen niet maar hij wist dat hij nog een kans had zolang hij hier verbleef. Hier kon hij nog ontsnappen (al had hij geen flauw benul hoe hij die voetboei moest kwijtspelen), als de regering hem eenmaal in handen had kon hij alle hoop opbergen.

Boven in het huis zaten Jack en Ruben Cassos Poelho in de bijkeuken te drinken. “Niemand mag weten dat je hier verblijft” verwittigde Jack zijn vooraanstaande kompaan.
“Huh? Hoezo? We zitten in een regeringsgezind nest. Ik kan me moeilijk voorstellen dat de orde hier in Pinhal Novo veel sympathisanten heeft.”
“De orde heeft overal sympathisanten. Zelfs hier. De orde is veel wijder verspreid dan zelfs de regering denkt. Bovendien ben je vaak op tv geweest. Je zal sowieso herkend worden. En wanneer de verkeerde persoon je herkent, hebben we de poppen aan het dansen. De link met de verdwijning van Heldar zal zo gelegd worden. Hij is immers in jouw huis voor het laatst gesignaleerd en jij bent ook van de radar verdwenen.”
Ruben kikte. Hij had het begrepen. Hij begon nu pas te beseffen in welk wespennest hij zich gestort had door openlijk partij te kiezen voor de regering. Maar hij voelde geen angst. Hij hield van zijn land en nu hij volledig doorhad waar de orde voor stond, wist hij dat hij alles in het werk zou stellen om te beletten dat die geschifte fanatici aan de macht zou komen.
“Wees er maar zeker van dat ze met een grootscheepse zoekactie zijn begonnen” herhaalde Jack. “Jij mag niet buiten komen. Ik ben minder bekend. Als er iemand naar buiten gaat, zal ik het zijn. Jij bewaakt onze kameraad hieronder.”
“Toch begrijp ik niet goed waarom we ons niet gewoon van hem ontdoen? Waarom we hem niet met een strikje afleveren bij het leger bijvoorbeeld?”
“Omdat…” Jack werd even bevangen door emotie, maar herpakte zich snel. Terwijl hij een traan wegpinkte zei hij: “omdat we dan moeten verklaren hoe we hem hebben gevangen genomen. En daardoor brengen we de positie van Jorge in gevaar.”
“Maar Jorge kan toch gewoon vluchten? Hij hoeft nu toch niet bij de orde te blijven.”
“Ik vrees dat we een verschillende agenda hebben. Jij wil beletten dat de orde aan de macht komt, ik wil in eerste instantie mijn vrouw terug.”
Ruben keek hem verbijsterd aan.

[venmaaseik]

Weer een goed stuk! Al heb ik enigszins moeite met in het verhaal blijven omdat de stukken qua lengte variëren en ook qua frequentie. Misschien is het makkelijker om eerst een stuk vooruit te schrijven zodat je daarna regelmatiger kan posten? Inhoudelijk weinig aan te merken op je verhaal, het is namelijk echt loei spannend!

Voila, weer een stukje erbij.Ik weet dat ik momenteel te weinig aan schrijven toekom, heeft vooral te maken met het werk en de verhuis van de vriendin. Maar ga het echt af maken deze keer-dat heb ik me voorgenomen. Ik mik op een 230 pagina's van ongeveer 280 woorden per pagina. Heb dus nog eventjes te gaan:-) Thanx for reading!

[rickbyrick]

Filmscript waardig, zeer enerverend waar actie intrige en erotiek aanwezig zijn.
leest zeer gemakkelijk, en spreekt zeer tot de verbeelding.

ben in afwachting van volgende episodes, je hebt een fan.
groet rickbyrick

[venmaaseik]

Filmscript waardig, zeer enerverend waar actie intrige en erotiek aanwezig zijn.
leest zeer gemakkelijk, en spreekt zeer tot de verbeelding.

ben in afwachting van volgende episodes, je hebt een fan.
groet rickbyrick

Dankjewel voor de fijne commentaar!! Hieronder volgt weer een stukje!

[venmaaseik]

Hoofdstuk 16

Eigenlijk was het niet correct dat ze een dergelijk gelukzalig gevoel had. De verdwijning van Heldar was een ernstig probleem en niet iets waarover luchtig heen gegaan kon worden. Maar diezelfde verdwijning gaf haar de kans om verder op de voorgrond te treden-tot dan toe was het altijd duidelijk geweest dat Heldar de toonaangevende persoon was binnen de getrouwen van Manuel Gonçalves Cerajeira-en bovendien viel er door zijn geblunder een beetje glans van Jorge. Voor het eerst had ze het gevoel dat ze minstens evenwaardig was aan Jorge, die haar tot dan toe altijd een gevoel van minderwaardigheid had bezorgd. En dat was ze niet gewoon. Absoluut niet! Ze had tientallen mannen geconsumeerd en het had altijd om haar gedraaid. Ze wond die kerels steeds zonder moeite om haar vingers en liet ze vervolgens vallen als een baksteen wanneer ze genoeg van hen had. Dat duurde overigens meestal niet erg lang. Maar met Jorge was het anders. Het was zover gekomen dat hij haar neukte in plaats van omgekeerd. Hij nam de beslissingen en zij deed wat hij leuk vond. Tot nu ! “Maar dat gaat veranderen” grinnikte ze.” Vanaf nu heb ik de touwtjes stevig in handen, daar kon hij vanavond donder op zeggen!” Ze zuchtte. Ze kon niet langer om Heldar heen. In feite hoopte ze dat ze hem ergens dood langs de weg vonden, dan waren ze meteen van alle zorgen verlost. “Dat zou waarschijnlijk ook het geval zijn.” Maar ze wist dat er een geringe kans bestond dat de regering hem in handen had gekregen. Dat kon miserie met zich meebrengen. Mits enkele aanpassingen moesten de gevolgen niet catastrofaal zijn, maar het zou toch beter uitkomen moest hij gewoon dood zijn. Opgeruimd staat netjes! Ze zette zich achter haar beveiligde computer en begon bevelen door te sturen, terwijl de gedachte aan een naakte, vernederende Jorge haar nog steeds kletsnat tussen haar benen maakte. Een aantal infiltranten binnen de regering werd op de hoogte gebracht uit te kijken naar Heldar en een heleboel medewerkers werden gebriefd hun oor te luister te leggen in de stad. Terwijl ze de computer afsloot kon ze zich niet langer bedwingen. Ze stak haar hand in haar slipje en verdrong Heldar uit haar gedachten.

Hij wist dat het een gevaarlijk spel werd. Als hij aan haar grillen toegaf zou ze binnen de kortste keren genoeg van hem krijgen en hem net zo dumpen als al die andere stakkers wiens hoofd ze dol had gemaakt. En hoewel het hem niet zou raken, was zijn rol van alfamannetje binnen de organisatie voor een stuk afhankelijk van zijn relatie tot Cascata. Iedereen keek immers naar haar op ( zelfs Manuel Gonçalves Cerajeira had een zekere bewondering voor haar die enkel voortkwam uit haar welvingen) en aangezien hij haar uitverkoren (maar beslist niet enige) partner was, keken ze ook naar hem op. Toegeven was dus gevaarlijk. Ze moest hem interessant blijven vinden, totdat hij erin geslaagd was om met Amy te ontsnappen. Dus toen ze ’s avonds de als cafetaria ingerichte ruimte van het complex binnenstapte, negeerde hij haar. Ze had die wellustige leeuwenblik in haar ogen die hij al vaak had opgemerkt. Hij dronk zijn glas leeg, schoof zijn stoel achteruit en wilde naar buiten wandelen. Ze legde echter haar had op zijn borst en hield hem tegen. “Waar denk jij heen te gaan ?” fluisterde ze in zijn oor.
“Een luchtje scheppen. Ik heb vanavond geen behoefte aan gezelschap.”
Ze werd bleek van woede.”Zorg dat je naar mijn kamer gaat of je kan het vergeten nog ooit mijn kont van dichtbij te zien” siste ze.
“Ook goed” mompelde hij terwijl hij haar een kus gaf op de wang en verder naar buiten liep.

[venmaaseik]

Hoewel er een rookverbod van kracht was in de horeca, kon je de damp werkelijk snijden in het kleine barretje dat José Silva had uitgekozen voor een informele vergadering met zijn belangrijkste medewerkers. Roken lag verankerd in de volksaard van de Portugezen en de regeringsleiders vormden daarop geen uitzondering. Silva had de bar uitgekozen omdat hij even de officiële vertrekken wou laten voor wat ze waren. Steeds had hij het gevoel alsof alles wat er werd verteld meteen doorgeseind werd naar de Orde .”Mollen en afluisterapparatuur” had hij geërgerd gemompeld. Daarom dat hij hoog uitzonderlijk voor een alternatieve locatie had gekozen om deze officieuze maar belangrijke vergadering te laten doorgaan. Hij had enkele vertrouwenspersonen in een taxi gepropt en de chauffeur pas op het laatste moment het adres gegeven. Tenslotte hielden enkele selecte veiligheidsagenten de taxichauffeur “gezelschap” terwijl ze zijn gsm tijdelijk in beslag namen.
Op tafel stonden enkele flessen wijn en die werden snel gekraakt. José Silva schudde zelf de glazen in ,terwijl de eigenaar met een verschrikt gezicht zich bleef afvragen waaraan hij dit bezoek had verdiend.
“Vrienden.. ”zei Silva op een toon die eiste dat het stil werd. Meteen waren alle ogen op hem gericht. “De toestand is kritiek. Over amper een maand hebben we verkiezingen. Als ik de peilingen mag geloven zullen we die niet enkel verliezen, we zullen afgeslacht worden.”
“Peilingen blijven peilingen. Ze zijn heus niet altijd betrouwbaar” opperde iemand, maar José Silva wimpelde die opmerking meteen af.”Het is nu niet het moment om onze kop in het zand te steken en te doen alsof we alle kansen hebben. De realiteit is dat we er slecht voor staan. Als er niets ingrijpends verandert de komende maand, hebben we op 10 juni een katholiekfanatieke organisatie aan de macht die het land wil terug katapulteren naar de middeleeuwen en bovendien niet vies is van geweld, met aan het hoofd een manipulatieve zot “ Hij zweeg even en nam een slok van de wijn. “En hoewel ik absoluut een voorstander ben van de democratie, vind ik toch dat we ervoor moeten zorgen dat ons volk de fout niet maakt om ons land in die afgrond te storten.”
“Kunnen we de verkiezingen niet gewoon opschorten?” stelde generaal Alvaro Biachi voor. “ Tijd kopen en hopen dat de ogen van de Portugezen opengaan.”
“Dat kan niet” oordeelde Erico Gonzalez, de nationale veiligheidsadviseur. “Dat zou leiden tot een ware volksopstand en taferelen teweeg brengen die doen denken aan de Arabische Lente. Het volk zou denken dat we enkel azen op onze posities. Dat krijgen we nooit uitgelegd. Bovendien zou Europa dat ook nooit goedkeuren.”
“Europa, Europa..;” stribbelde de generaal tegen/
José Silva legde zijn hand op de schouder van de generaal, een jarenlange vriend. “Helaas heeft Erico gelijk. De verkiezingen opschorten is geen optie.Toch moeten we vandaag handelen. We hebben immers niet veel tijd meer.” “Alle ogen waren op hem gericht.
“Daarom stel ik voor dat we geen debatten meer voeren in de media, het frontale gevecht met de orde niet meer aangaan en zelfs alle communicatie omtrent de nakende verkiezingen stoppen. De PSD is de grootste partij binnen de regeringscoalitie en ik wil niet dat iemand van onze partij nog tijd verdoet aan deze zaken. We komen toch uit alle debatten als de verliezer en na elk televisieoptreden zakken we nog wat verder weg.
Monden vielen open en inwendig moest José Silva lachen om de commotie die deze woorden hadden veroorzaakt.
“Maar ga je het dan opgeven?” vroeg Erico Gonzalez.
“Nee hoor. Tijdens deze laatste maand gaan we het spel ook vuil spelen, net als de Orde. En in de politiek is een maand een zeer lange tijd.”

[venmaaseik]

Erico Gonzalez prefereerde een voorzichtige aanpak boven een frontale aanval. Maar nu moest hij toegeven dat de premier gelijk had. Met nog slechts een maand te gaan voor de verkiezingen en de uitzichtloosheid van hun situatie in het achterhoofd houdend wist hij dat voorzichtigheid geen optie meer was. “Pastigo is van het toneel verdwenen. Als onze inlichtingen juist zijn, was hij niet betrokken bij de laatste acties van de orde. Zoek uit wat er aan de hand is. Heeft hij ruzie gekregen? Is hij vermoord? Is hij gewoon ondergedoken? Wanneer hij in onze handen valt, kunnen we de druk op de orde echt vergroten” had Silva gesteld. .Het was één van de vele orders van die namiddag geweest. Diniz van binnenlandse zaken moest het leger emplooien in Noord-Portugal. “Ik wil op elke straathoek soldaten zien. Ik wil de bewegingsruimte van die verachtte ratten tot een minimum beperken. Ik wil weten waar ze zich ophouden en waar ze overleg plegen.” “Gaat dat zich niet tegen ons keren?”had Diniz gevraagd.”De gewone Portugees zal niet kunnen lachen met een dergelijke machtsontplooiing. En je geeft de orde de kans om in een slachtofferrol te kruipen” “Op een normale manier kunnen we deze verkiezingen toch niet meer winnen. Onze enige kans is de structuur en bedoelingen van de orde helemaal bloot te leggen. Laten we hopen dat ze erg zenuwachtig worden” . Daarna had Silva zich tot hem gekeerd en hem doodernstig aangekeken. “Vind Pastigo!!. Ik weet gewoon dat dan het tij zal keren.”
“Vind Pastigo. Makkelijker gezegd dan gedaan. Hij probeerde al maandenlang niets anders”, dacht Gonzalez. “Dan maar de grove middelen boven halen.”

Uiteraard hadden ze geneukt. Jorge wist dat hij de juiste beslissing had genomen door haar voor schut te laten staan en naar buiten te wandelen. Langzaam had hij de avondschemering opgezocht om vervolgens een sigaret op te steken. Nog voordat hij die had kunnen oproken, was Cascata al naar buiten gekomen en had hem zwijgend meegetrokken naar de slaapkamer. Ze hadden geneukt zoals nooit tevoren. Ze was driemaal klaar gekomen en hij voelde nog steeds de strepen van haar nagels over zijn borst trekken.” En haar poep ziet nog rood van de slagen op haar billen” grinnikte hij. “Ze had zich helemaal gegeven en hij wist dat hij nu het pleit voorgoed had gewonnen. Terwijl ze nog naakt op het veel te smalle eenpersoonsbed lagen, zette Cascata het nieuws op. Meteen verdween de grijns van Jorges gelaat. Vanop het televisiescherm staarde Heldar hem met zijn typische donkere blik aan. Hij voelde de lucht samengeperst worden in zijn longen en leek een moment te stikken.

“Deze crimineel maakt van de huidige economische situatie gebruik om hardwerkende Portugezen te beroven” loog de nieuwslezer. “Wie de verblijfplaats van deze crimineel kent of meer inlichtingen over hem kan verstrekken, wordt verzocht naar het gratis nummer te bellen dat onderaan het beeld verschijnt. Discretie wordt verzekerd. Wanneer uw inlichtingen leiden tot de arrestatie van deze persoon zal u een beloning worden uitgekeerd van…
Jorge hoorde de laatste woorden niet meer. Talloze gedachten tolden door zijn hoofd.

[venmaaseik]

Jorge hoorde de laatste woorden niet meer. Talloze gedachten tolden door zijn hoofd .De regering maakte bekend dat ze ook op zoek waren naar Pastigo. Manuel Gonçalves Cerajeira, Cascata of iemand anders uit de orde kon daaruit misschien gemakkelijk besluiten dat zijn verhaal toch niet helemaal koosjer was. Hij was immers de laatste die Pastigo gezien had en er was niemand die zijn verhaal kon bevestigen, de regering was hard naar hem op zoek en gaf daarmee te kennen dat ze ook niet wisten waar de man zich bevond en zijn lijk konden ze ook niet lokaliseren. Hij voelde de blik van Cascata priemen.
“Wat scheelt er?” vroeg hij schijnbaar geërgerd.
“Ik zou toch graag weten waar Heldar uithangt”, antwoordde Cascata rustig.
“Wie wil dat niet?” Jorge stond op en liep poedelnaakt naar de badkamer. Hij sloot de badkamerdeur achter zich en besprenkelde zijn aangezicht met wat ijskoud water.

Hoofdstuk 17

Begin mei wentelde de Noord-Portugese avondlucht zich in een zwoele sfeer. Vanop zijn kamer had Jorge de luchtschakeringen gade geslagen zonder ervan te kunnen genieten. En nu het avondrood plaats had geruimd voor het nachtelijke duister, wist hij dat het tijd was om in actie te komen. Hij voelde aan dat zijn dubbele rol weldra ontdekt zou worden, intuïtief wist hij dat het moment van handelen gekomen was. De regering was duidelijk van strategie veranderd en ze verzwakten daarmee ongewild zijn positie. Het vreemde verhaal van de verdwijning van Pastigo bleef aan zijn kleren kleven en hij wist dat ze hem niet meer voor de volle honderd procent vertrouwden. Voorlopig bleef hij nog buiten schot. Maar wat als Jack en Ruben ontdekt werden of als Pastigo kon ontsnappen of als de regering hen vond? Wat als Manuel Gonçalves Cerajeira besloot dat zijn verhaal toch ongeloofwaardig was? Hij moest nu handelen. Hij moest Amy bevrijden en vluchten. Het was zijn laatste kans. En bovendien waren de dagen van Amy ook geteld.
“Wat zijn jullie eigenlijk met dat meisje van plan?” had hij nog aan Cascata gevraagd.
“Waarom wil je dat weten? Bevalt ze je? Wil je haar ook neuken zoals je mij neukt?” vroeg ze.
“Ik ben gewoon nieuwsgierig. Ze zit hier al zo lang opgesloten.”
“Het is toch duidelijk” lachte Cascata. “Je bent toch ook bij de misvieringen aanwezig,” Op de dag van onze overwinning zal ze als offer dienen. Cerajeira gelooft werkelijk dat hij door de heer wordt geleid. Hij zal haar offeren als dank voor gods genade. Blijkbaar staat er een vergelijkbaar verhaal in de bijbel. Iets over Abraham die zijn zoon wou offeren ter ere van God..”
“Maar waarom juist zij?”
Cascata had haar schouders opgehaald. Geen idee. Hij schijnt te denken dat ze perfect is. Ze is een Belgische en de Europese instellingen bevinden zich in België. Het is zijn subtiele manier om wraak te nemen op het land dat volgend hem mede de oorzaak is van de problemen in Portugal. Als er in Amerika iets gezegd wordt over Mohammed passen de Amerikanen in Soedan of Egypte toch ook extra op? Daarnaast vindt hij dat ze iets weg heeft van een zondares. Hij is ervan overtuigd dat ze een zondig leven heeft geleid. En waarschijnlijk was haar ontvoering ook gewoonweg een simpel klusje. Ze logeerde immers in een hotel dat vergeven is van de sympathisanten.
“Eigenlijk was ze dus gewoon op het verkeerde moment op de verkeerde plaats?”
“Zo kan je het wel stellen. Maar kunnen we nu over iets anders praten? Straks ga ik echt nog geloven dat je haar mooier vind dan mij.”

[venmaaseik]

Volledig aangekleed lag hij op zijn bed. Hij luisterde naar de geluiden die hem van buiten bereikten. Talloze nachten had hij de bewakers gade geslagen en als je daaruit één conclusie kon trekken was het wel dat er geen conclusie te trekken viel uit hun gedrag. De ene avond waren ze bijzonder geprikkeld en waakzaam, de andere avond eerder nonchalant en slaperig. De ene avond surveilleerden ze als ware militairen, de volgende nacht zaten ze zich te bezatten achter een duister hoekje. “Ze zijn maximum met een vijftal” wist Jorge. “Dat was de voorbije nachten toch het geval. Dat was eigenlijk het enige waar hij min of meer zeker van kon zijn. Hij stond op en bleef om de één of andere onverklaarbare reden nog enkele seconden stilstaan. Hij spitste zijn oren maar besefte al snel dat hij zich aanstelde. “Het is niet alsof ze door de muren kunnen kijken” grinnikte hij ondanks de spanning van het moment. Langzaam opende hij de deur. Ze piepte niet en ontkrachtte daarmee een cliché. Hij gaf zijn ogen enkele seconden om te wennen aan het duister. Langzaam speurde hij het open plein, waarop zijn kamer uitgaf, af. “Als ze me nu zien kan ik wel een smoesje bedenken”, bedacht hij, “maar dan mag ik het wel vergeten Amy vannacht nog te bevrijden. En niemand weet hoeveel kansen ik nog krijg.” Hij verstopte zich in de schaduw van de muren en wandelde langzaam het plein rond tot hij aan de overkant kwam. Hij opende vervolgens de deur die toegang gaf tot een lange gang waar hij doorheen moest. Uiteraard piepte deze deur wel zodat hij zich snel naar binnen wrong/
“Ik kon niet slapen en wandelde maar wat doelloos rond” of “ik had iets gehoord en ging kijken of alles in orde was;” Nog steeds kon hij een smoesje bedenken. Zolang hij niet de steile trap naar beneden nam die naar de cel van Amy leidde. Want daar had hij niets te zoeken. Helemaal niets. Eén keer die trap genomen zouden smoesjes niet meer baten.

[venmaaseik]

Want daar had hij niets te zoeken. Helemaal niets. Eén keer die trap genomen zouden smoesjes niet meer baten. Hij haalde diep adem en keek even schichtig achterom. Niemand die hem volgde en niets dat de rust voorlopig verstoorde. “Dat zal wel veranderen eens ze door hebben dat ik er met Amy vandoor ben” dacht hij. Hij haalde zijn revolver tevoorschijn en het wapen schonk hem een zekere geruststelling. Hij zette zijn laatste twijfels overboord en overbrugde de laatste drie meter tot aan de trap. Zonder verder nadenken, liep hij de treden af. Eenmaal beneden draaide hij naar rechts. Jésus lag te pitten en daar had Jorge op gehoopt. Sterker nog, de man kennende was hij er zelfs van uitgegaan. Dat vergemakkelijkte de zaken natuurlijk. Jorge stond al voor hem toen de dikzak langzaam zijn ogen opende. “Jorge, wat doe..” Een harde slag op zijn hoofd deed Jésus zwijgen. Snel haalde Jorge het stel handboeien uit, die hij voor deze gelegenheid had gespaard. Even vloekte hij: waar had Jésus de sleutels gelaten? Hij had de kerel eerst moeten ondervragen. Een eerste onvolkomenheid en waarschijnlijk niet het laatste van een plan dat gedoemd was te mislukken. Gestructureerd fouilleerde hij de bewaker maar vond niets. Een paniekgolf rolde over zijn lichaam toen hij de sleutels doodgemoedereerd op het tafeltje zag liggen. “Leve de Zuiderse nonchalance” glimlachte hij. Hij opende de tussendoor en sleepte de bewusteloze Jésus tot achter de deur.
“ Amy” wilde hij fluisteren maar ze stond al hem aan te staren vanuit het kijkgat van haar cel.
“Ik ben een vriend van Jack. Je moet me vertrouwen, ik ga proberen je te bevrijden.” Ze bleef staren. Haar kalmte verbaasde hem. Ze moest toch beseffen dat hij haar enige kans op ontsnapping was? Maar haar onverstoorbaarheid kwam goed van pas. Stel je voor dat hij een hysterisch schreeuwend wicht hiervandaan moest krijgen?”” Ik heb je al vaak naar me zien kijken tijdens de diensten van die idioot” antwoordde ze. “Haal me hieruit.”
Ook de celdeur bood niet veel weerstand. In een seconde floepte ze eveneens open, een seconde waarop Amy maanden had liggen wachten. Jorge voelde het koude staal van een mes op zijn keel. “Kan ik je echt vertrouwen?” siste ze. “Hoe weet ik dat je me buiten niet gewoon een kopje kleiner gaat maken?” “Waar had ze in hemelsnaam dat mes vandaan gehaald? Ze hadden haar toch wel gefouilleerd?” “Je moet me vertrouwen. Ik werk voor Jack. Ik ben bovendien je enige kans..” Opnieuw vervloog een seconde die tijdloos lang leek te duren.” Boven” ging hij verder” zou ik je nu ook gewoon kunnen neerschieten.” De loop van Jorges revolver priemde tegen haar buik.”Maar dat is toch echt niet de bedoeling.” Als je nu even meewerkt kunnen we Jésus in je cel smijten zodat hij ons niet meteen kan verraden als hij wakker wordt.

[venmaaseik]

Verborgen in de schaduw van de noordmuur overbrugden ze het plein, dat in vroegere tijden een echt boerenerf was geweest. Jorge wist dat er aan de poort bewaking stond. De boerderij had een parking net voorbij die poort en Jorges wagen stond er geparkeerd. Verscholen in het donker sloeg hij de toegang tot het erf gade. Enkel Enriqué. Voorlopig toch. Hij fluisterde Amy iets in het oor. Ze keek hem weliswaar twijfelend aan, maar knikte vervolgens toch. Ook zij wist dat het haar enige kans was. Jorge verliet de relatieve veiligheid van de muur en tegelijk Amy en liep duidelijk zichtbaar naar Enrique, opgewonden met zijn armen zwaaiend. Hij kende de nachtwaker als een uit de kluiten gewassen Noord-Portugese boerenzoon met een enorm hoog naïviteitsgehalte. “Het lijkt wel alsof Manuel Gonçalves Cerajeira ’s boodschap enkel gehoor vindt bij naïevelingen zoals Enriqué of opportunisten zoals Cascata” bedaccht Jorge. Hij wist dat Enriqué hem als “één der goeien” beschouwde en dus eerder verbaasd dan argwanend zou opkijken. Maar natuurlijk had hij niet veel tijd. De andere bewakers zaten waarschijnlijk ergens te pitten, te kaarten of te boemelen. Typisch dat ze Enriqué met het vervelende klusje van het bewaken van de toegangspoort hadden opgezadeld. Typisch dat Enriqué er zich mee liet opzadelen. Maar op tijd en stond kwamen ze zeker controleren of alles nog in orde was.

“Daar!” wees Jorge naar de deur die hijzelf had laten openstaan. “Ik denk dat ze ontsnapt is” voegde hij er nog aan toe. Verbluft keerde Enrique zich naar de deur en net toen hij verbaasd wilde stamelen “dat ze dan hulp moesten halen” kreeg hij een slag op zijn achterhoofd. Zonder een kik te geven, zakte hij door zijn knieën. Nog voor hij een teken kon geven stond Amy naast hem. Snel raapte ze het wapen van Enriqué op en haar ogen spraken grimmige woorden. “Niet doen” raadde Jorge haar bedoelingen.” Je bent een beter mens en we moeten er als de bliksem vandoor.” Een seconde bevroor de wereld. Daarna stormden ze naar de parking. Jorge had even moeite om in het duister zijn wagen te ontdekken maar natuurlijk.stond de gammele volvo hen trouw op te wachten. Het leek een eeuwigheid te duren vooraleer Jorge hem gestart kreeg. Zonder nog te letten op het vermijden van geluid raceten ze van de parking af. In zijn achteruitkijkspiegel zag Jorge nog net hoe de andere bewakers het roerloze lichaam van Enrique hadden gevonden. “Waarschijnlijk zal die ontdekking hen meteen sober maken” grinnikte hij. Ze hoorden het getier en geroep in de achtergrond verdwijnen. Hij keek even opzij naar Amy die strak voor zich uit bleef staren. “Maak je maar klaar voor een helse rit. We zijn nog niet ontsnapt”

Hoofdstuk 18

Al meermaals had hij een haast onweerstaanbare drang gevoeld om de trappen af te lopen en Heldar een stevig pak rammel te verkopen. Die smerige rat vertegenwoordigde de orde en vanwege die orde was hij zijn Amy kwijt geraakt. Telkens kon hij zich nog net beheersen. Hij was geen beest, maar soms wenste hij toch stiekem dat hij wat minder last zou hebben van dat verdomde schuldgevoel.

[venmaaseik]

Hij zette de televisie op om zijn gedachten af te leiden maar werd prompt terug in het ijskoude water van de realiteit gedompeld.:anti-regeringsbetogingen, stakingen, protesten tegen de massale aanwezigheid van het leger op straat en faillissementen domineerden voor de verandering het gebeuren. Ter afwisseling zag hij voor de zoveelste keer het filmpje dat de regering verspreidde over Pastigo. Jack zuchtte. Nu had hij dat stuk vuil in handen en nog steeds waren ze geen stap dichter gekomen bij de bevrijding van Amy. Soms vroeg hij zich af of het wel ethisch was wat hij deed. Kon hij zijn geluk laten primeren op de kap van de gewone Portugees? Hij wist waartoe de orde in staat was en wat er met Portugal stond te gebeuren eens ze aan de macht kwamen. Hij wist bovendien dat de uitlevering van Pastigo een laatste mogelijkheid was om het tij te doen keren, om het pleit alsnog te beslechten in het voordeel van de regering. Maar hij wist ook dat dan zijn laatste kans om Amy nog ooit levend terug te zien verkeken was. Immers, de orde was net zo zenuwachtig als de regering. Ook zij wilden weten wat er met Pastigo was gebeurd en Jack wist dat , eens Jorge hem verwittigde dat de offerande op het programma stond, hij een ruil wilde voorstellen. Pastigo voor Amy. Ze zouden erop ingaan. Ze hadden hem nodig. Toch? Maar wat als Jorge de kans niet kreeg om hem te verwittigen? Of dat die idioot van een Manuel Gonçalves Cerajeira het in zijn hoofd kreeg dat een goddelijk offer zwaarder doorwoog dan een politieke opportuniteit. Twijfeltwijfel. Het mocht in ieder geval niet te lang meer duren. Eens de verkiezingen achter de rug hadden ze Pastigo helemaal niet meer nodig. Nog welgeteld drie weken vooraleer de stembureaus opengingen.

Ogenschijnlijk lag Pastigo er rustig bij. Het was belangrijk dat ze boven niet merkten dat hij wel degelijk zenuwachtig was. Ze mochten niet zien dat zijn gevangenschap en de onzekerheid over zijn toekomst hem wel degelijk raakten. Tot voor kort was hij het immers geweest die de touwtjes in handen had en hij was het niet gewend om afhankelijk te zijn van de beslissingen van de anderen. Hij had geprobeerd te ontsnappen maar had al snel ingezien dat die mogelijkheid uitgesloten was zolang die voetboei klemde om zijn enkel. Dan had hij maar geprobeerd om te weten te komen wat de bedoeling van zijn bewakers was. Hij had hun duidelijk herkend; De zenuwpees die hem elke dag een kom eten voorschotelde en hem bekeek alsof hij een hond was, had hij eerst niet kunnen thuisbrengen. Hij herkende zijn gezicht maar kon er geen naam op plakken. Hij had het afgelopen jaar zoveel mensen geschaduwd, toegesproken of geïntimideerd dat het onmogelijk was om iedereen te onthouden. Maar toen de smiecht op een onbewaakt moment de naam “Amy” liet vallen, vielen de puzzelstukjes in elkaar. “Het was potverdorie die vent van haar die in hotel Teatro had gelogeerd!!! Na de ontvoering van zijn madam was hij nog een potje herrie gaan schoppen op het politiekantoor maar daar hadden ze hem natuurlijk snel wandelen gestuurd. Ongelooflijk dat die kerel nu iets te maken had met zijn kidnapping. En wat kon zij bedoeling zijn? Waarschijnlijk wilde hij zijn vrouwtje redden. Maar waarom ondernam hij dan niets? Waarom hield hij hem hier gewoon gevangen en liet hij de dagen passeren alsof hij alle tijd van de wereld had? En hoe zou Manuel Gonçalves Cerajeira reageren als hij een voorstel tot ruil kreeg? Zou hij die belachelijke gedachte dat hij goed moest bedanken met een offer laten varen om hem terug te krijgen? Twijfeltwijfel.” Hij rukte nog eens aan zijn voetboei, zonder zelfs nog maar te hopen op enige verbetering.

[venmaaseik]

Pikdonker .Geen hand voor de ogen zien. Jorge had zijn lichten uitgezet want hij wist dat ze anders teveel zouden opvallen in het verlaten nachtelijke landschap. Ze zouden als een eenzame ster zijn die flikkert op een zwarte doek, een aantrekkingspool, een duidelijk herkenbaar object. Anderzijds was het onverantwoord om met hoge snelheid over de zandweggetjes te scheuren. Het was sowieso al een bonkige rit, bepaald niet gunstig voor de carrosserie van de wagen. Maar dat was het laatste van hun zorgen. Amy keek herhaald achterom en het duurde niet lang vooraleer ze in de verte grote lichten zag opdoemen. “We worden achtervolgd” mompelde ze. Jorge vloekte. Hij had gehoopt meer voorsprong te kunnen nemen. Als ze nu gewoon tien minuten langer hadden liggen pitten en iets later de neergeslagen Enrique hadden gevonden, was hun voorsprong waarschijnlijk haast onoverbrugbaar geweest. Hij smeet de wagen aan de kant.
“Wat doe je nu?” vroeg Amy verschrikt.
“Op de weg kunnen we ze niet afschudden. Waarschijnlijk hebben ze hun kompanen al gewaarschuwd die ons van de ergens verderop zullen staan opwachten. We zitten in de tang. Stap uit;”
Amy was het niet gewend om te gehoorzamen maar ze voelde instinctief dat deze man wist wat hij deed. Hij was haar enige kans. Zonder lang na te denken opende ze het portier. “We moeten van de weg af en van het nachtelijke duister profiteren om ons ergens te verstoppen. Goed te verstoppen.” Ze klommen over de berm en Amy schuurde haar been aan de stam van een plots opduikende eucalyptusboom. “Haast je” siste Jorge. Ze renden zo snel als de nacht het toeliet met een angst die hun keel haast dichtkneep en hun benen dreigde te verlammen. Jorge struikelde over één van de talrijk her den der verspreid liggende stenen en verwondde zijn knie. Aan het dierlijke keelgeluid dat hij produceerde ,merkte Amy dat hij zich serieus had bezeerd. In een oogwenk krabbelde hij overeind. Ze hadden immers geen tijd om er stil bij te blijven staan. Ondanks de lage temperatuur druppelde het zweet als een trage waterval van Jorges voorhoofd. Steeds opnieuw keek hij naar de sterren omdat hij één koers wou aanhouden. Hij wilde niet riskeren om rondjes te lopen en koos resoluut voor het zuiden. Waarschijnlijk omdat hij zich onbewust realiseerde dat hun redding uit het zuiden moest komen. Veel werd er nu niet meer gesproken en enkel hun gehijg en het geluid van enkele opgeschrikte nachtdieren verstoorden de rust van de nacht. Jorge keek achterom en zag een licht schijnen op de plaats waar ze de auto hadden verlaten. Waarschijnlijk stonden ze nu te overleggen wat te doen. Jorge had even de behoefte om zijn revolver aan te raken. Diens aanwezigheid gaf hem toch een kleine geruststelling. Ze voerden het tempo nog wat op. Hoever waren ze nu verwijderd van de auto? Een vijftal kilometer. Plots doemden de silhouetten van enkele majestueuze zeedennen aan de voet van een natuurlijke glooiing. Ze beklommen de heuvel en zagen ondanks de duisternis een klein bos opduiken. “Daarheen” gebood Jorge . “Als we een schuilplaats willen vinden zal het daar zijn;”

[venmaaseik]

Tien seconden had het geduurd vooraleer de waarheid haar keihard in het gezicht sloeg. 10 seconden waarin ze verdwaasd voor zich uitstaarde. Ze had geslapen toen de bewaker op haar deur bonsde. In enkele zinnen vertelde de bewaker haar wat er was gebeurd en voor het eerst in heel lang was ze even van de wereld. “Dat smerig hoerenjong..” schreeuwde ze toen ze besefte dat hij haar had gebruikt. De kerel die zij had uitgekozen uit een keurlijst van kandidaten was een ordinaire bedrieger. Ze besefte dat ze zijn daden bezwaarlijk kon veroordelen aangezien ze haar lichaam zelf meer dan eens in de strijd had geworpen om te verkrijgen wat ze wilde. Maar natuurlijk moest hij gestraft worden. In een oogwenk was ze aangekleed en spurtte ze naar buiten. Ondanks het feit dat het jaar al flink was opgeschoten had ze het januarikoud. Aan de poort stond die sukkel van een Enriqué die hen had laten ontsnappen. Cascata liep rechtstreeks op hem af en gaf hem een mep in zijn gezicht. Met een van woede doordrongen gezicht siste ze hem toe .”Als we hen niet terugkrijgen,zal ik er persoonlijk voor zorgen dat jij haar plaats mag innemen. Een offer is een offer.” Zonder zich nog om de onthutste man te bekommeren liep ze naar de andere bewakers die de achtervolgwagen al van stal hadden gehaald.

Ze zag hen niet en klemde haar vingers nog krampachtiger om haar automatisch geweer. Maar ze moesten op deze weg zitten. Het was de enige berrijdbare weg van en naar de boerderij en als ze het goed had begrepen hadden ze slechts een tiental minuten voorsprong. “Hij heeft zijn koplampen uitgezet” dacht ze.”Zo kunnen we hem niet zien. Slim.” Ze deed even haar ogen dicht zonder zich iets aan te trekken van de opeenvolgende slagen die de wagen te verduren kreeg omdat ze veel te snel over een moeilijk begaanbare weg reden. “Hij moet toch weten dat ze hem in de verte zullen opwachten? Hij beseft toch dat we meteen gebeld hebben naar de politie die de weg verderop bewaakt, zogezegd in het kader van de nationale veiligheid maar in werkelijkheid omdat ze aan onze kant staan? Hij realiseert zich toch dat we hem klem zullen rijden?” Ze wist dat ze haar behoefte aan wraak moest temperen omdat ze anders fouten zou maken.. Als ze hen te pakken zouden krijgen ,zou ze echter geen seconde genade tonen.

“Hallo” zei Jack met een slaperige stem.
“Ik ben het.”
“Jorge? Wat scheelt er?” Hij was meteen klaarwakker.
“Ik heb je vriendin bij me.”
“Wat? Geef haar door..Ik wil…”schreeuwde Jack.
“Geen tijd. De orde zit ons op de hielen. We moeten onderduiken in een bos en hopen dat ze ons niet vinden in het nachtelijke donker. Maar als het éénmaal terug licht wordt ,is het slechts een kwestie van tijd.”
“Geef haar..;”
“Jack luister” zei hij beslist.”Als je haar ooit levend wil terugzien, moet je nu doen wat ik je opdraag.”
Jack zweeg en knikte onbewust. Hij moest zijn gevoelens uitschakelen. Ze hadden hem nodig. Traag dicteerde Jorge zijn bevelen. Het duurde zeker een minuut. “Heb je de coördinaten?” vroeg hij tenslotte nogmaals.
“Ik heb ze opgeschreven. Jorge..?”
“Ja?”
“Zeg haar dat ik van haar hou.” Zonder nog op antwoord te wachten, legde Jack daarna de telefoon neer.

[venmaaseik]

De adrenaline gierde door haar lichaam. Ze voelde haar hart kloppen in elke vezel van haar lijf en ze vreesde dat het geklop zou echoën tussen de bomen. Die kerel had haar naar dit bos geleid en vervolgens naar Jack gebeld. Naar Jack. Ze had de GSM uit zijn hand willen rukken, maar ze wist dat dit niet het moment was. Ze waren nog lang niet in veiligheid en wat had ze tegen hem kunnen zeggen? Als ze hem zou terugzien, moest het in andere omstandigheden zijn; Ze wilde hem vertellen hoeveel ze van hem hield en hoeveel spijt ze had van wat ze had gedaan. Ze wilde haar vreemdgaan opbiechten en ze hoopte met heel haar hart dat hij haar kon vergeven. En bovenal hoopte ze op een toekomst met hem. Dat alles kon ze niet zeggen in één minuut wetende dat die toekomst aan een zijden draadje hangt. De tranen bengelden over haar wangen maar ze nam de gsm niet over. Toen Jorge neerlegde balde ze haar vuisten en schraapte ermee over de natte bosgrond. De pijn van haar opengescheurde knokels woog niet op tegen de leegte in haar hart. Ze lagen in een soort droogstaande gracht en bedekten zich met dode takken. Ze spraken geen woord maar de spanning maakte woorden ook overbodig.

“Hoe lang lagen ze hier nu al? Een half uurtje? Drie kwartier. Voorzichtig keek Jorge op zijn horloge en net toen waarschuwde een brekende tak hem voor de komst van hun achtervolgers. Jorge hield zijn revolver krampachtig vast en gebaarde Amy geen kik te geven. Enkele seconden bleef het stil en Jorge begon zich al af te vragen of hij zich het geluid had verbeeld toen hij iemand hoorde fluisteren.
“Zie jij iets?”
Iemand anders mompelde een antwoord. Ze waren dus met z’n tweeën.
“Cascata is ervan overtuigd dat ze zich ergens hebben verstopt en dat we hen snel moeten vinden.”
“Dat wijf is enkel gepikeerd over het feit dat de rollen eens zijn omgedraaid. Eigenlijk verdient die kerel een standbeeld.”
Een schaterlach volgde. “Toch moeten we hen vinden. En snel ook. Maar ik zie geen hand voor de ogen.”
“Achter een uurtje zijn de nachtkijkers hier. Dan valt voor hen het voordeel van het duister weg. In ieder geval wil Cascata hen vinden voor de ochtend”
Ze liepen op amper een meter of tien van hen door en Amy was ervan overtuigd dat ze hen gingen vinden. Maar langzaam werden de geluiden onduidelijker en vervaagden de stemmen. Jorge keek haar aan en mompelde: “Ik hoop dat dat vriendje van je zich haast.”

“Waar zitten ze?” schuimbekte Cascata. Ze had net Manuel Gonçalves Cerajeira op de hoogte gebracht van de crisis en die was op z’n zachtst gezegd not amused. Waarschijnlijk zou hij het haar persoonlijk kwalijk nemen want het was zij die Jorge steeds verdedigd had. Het was zij die voor zijn promotie had gezorgd en het was zij die achter hem was blijven staan naar de verdwijning van Pastigo. En dan lapte hij haar zoiets. Allerlei middeleeuwse foltertechnieken flitsen door haar hoofd. Ze zou en moest hem te pakken krijgen. Daarom leidde ze persoonlijk de zoektocht. “Zijn de verdomde nachtkijkers nog steeds niet gearriveerd?”

[venmaaseik]

Hoofdstuk 19

De situatie verontrustende hem dermate dat hij zichzelf wenste te bemoeien met de gang van zaken. Manuel Gonçalves Cerajeira had zich de afgelopen weken op de achtergrond gehouden ,goed beseffend dat de verkiezingen wel heel dicht waren genaderd en dat zijn tegenstanders alles uit de kast zouden halen om hem en zijn orde voetje te lichten. Maar de ontsnapping van het aan God beloofde meisje was absoluut niet in overeenstemming met hun plannen. Als de media hierachter kwamen, zouden ze hem als een extremist beschrijven en dat kon nog roet in het eten gooien. De kranten zouden niet begrijpen dat het meisje slechts een klein offer was. Dat haar lijden een heel volk zou sparen Dat dank en boetedoening een essentieel en noodzakelijk gegeven zijn in hun relatie met God en dat de bijbel doorspekt is met soortgelijke voorbeelden. Eigenlijk was hij een beetje verontwaardigd dat het meisje dat zelf niet had ingezien en de kans te baat had genomen om te ontsnappen. Hoe egoïstisch! Hij had haar toch goed behandeld en haar ziel de kans gegeven om met zichzelf in het reine te komen tijdens de misvieringen? En toch maakt ze van de eerste de beste gelegenheid gebruik om haar biezen te pakken.

Manuel Gonçalves Cerajeira arriveerde samen met de nachtkijkers op het terrein. Zijn aanvankelijke verontwaardiging was langzaamaan veranderd in een blinde woede. Snel en koel sprak hij Cascata toe. Zij was immers medeverantwoordelijk voor deze chaos. Was zij het niet geweest die die verdomde Jorge had gepromoot? Was zij het niet geweest die er mede voor had gezorgd dat dat schepsel de kans had gekregen om hen een dolk in de rug te steken? Als deze situatie achter hen lag, moest hij eens een hartig woordje babbelen met zijn luitenante. Ze verdiende een strenge straf. Hij had wel wat ideetjes. Voor zulk lijf was zelfs de grootste dienaar van God niet ongevoelig.
“Jij blijft hier. Ik handel dit zelf af;”
Cascata brieste. “Met alle respect monseigneur, maar ik denk toch dat ik beter geschikt ben..”
“Sinds wanneer haal jij het in je hoofd om je meerdere tegen te spreken? Ik zal zelf wel bepalen wat de juiste strategie is. Had ik dat eerder gedaan in plaats van alles aan jou over te laten, dan hadden we deze problemen niet gekend” verhief hij zijn stem. “Jij blijft hier en coördineert de boel van hier. Ik maak korte metten met die Jorge. En als dit achter de rug is…hij boog zich voorover en fluisterde in haar oor.”Als dit achter de rug is , mag jij boete komen doen voor jouw fouten. Ik heb nog een ouderwetse karwats op de boerderij liggen.” Cascata’s ogen schoten vuur maar ze wist dat ze niet in de positie was om hem nu te trotseren. Met ingehouden adem wendde ze haar ogen af.
“Goed. De nachtkijkers zijn hier. Hij wenkte een groepje van tien mannen naar zich toe en deelde ze uit. Doe ze aan en we trekken in groepjes van drie de duisternis in. Hou radiocontact met elkaar. Geef telkens door waar jullie je bevinden. Cascata regelt de boel van hieruit. Hem mag je afmaken, haar heb ik het liefst levend. Als dat mogelijk is tenminste! We moeten hen vinden voor het licht wordt.

[venmaaseik]

Jorge keek even opzij naar Amy. Hij dacht te weten wat er door haar heen ging. Zo dicht bij haar bevrijding en toch nog dichter bij de dood. Want hij maakte zich geen illusies. Als ze gevonden werden, wachtte hen slechts één lot. Hij had lang genoeg met de ordeleden opgetrokken om te beseffen dat genade een woord was dat enkel in hun dogma’s voorkwam. Voor de zoveelste keer hoorden ze stemmen relatief dichtbij. Instinctief drukten ze zich tegen de grond aan, hopend dat de stemmen ook deze keer zouden verdwijnen.
“Potverdorie” grommelde er iemand “ze moeten hier ergens in de buut zijn. Waarom vinden we ze niet?”
“Blijf rondkijken” gebood iemand anders en Jorge herkende Manuel Gonçalves Cerajeira’s stem meteen. “De grote baas bemoeit zich er hoogstpersoonlijk mee.” Jorge hief zijn hoofd en op slechts vijftig meter van hem zag hij het silhouet van de leider. Hij voelde een enorme drang om zijn revolver te trekken. Een betere kans om de man neer te schieten kreeg hij niet meer. Dan behoedde hij Portugal voor een groot leed. Maar dan verraadde hij ook hun schuilplaats en dat betekende een gewisse dood voor hemzelf en Amy. Verschillende gedachten tolden door zijn geest. Wat woog het zwaarste door? Hij kende het antwoord reeds voordat hij erover had nagedacht Hij vroeg zich nog af of de geschiedenis hem zou zien als een moordenaar of als voorvechter voor de goede zaak toen hij zijn revolver richtte.

“Hierheen” besliste Manuel Gonçalves Cerajeira en draaide zich onbewust richting Jorge en Amy. “Ik vermoed dat…” Een harde knal maakte een voortijdig einde aan de laatste zin van de leider van de orde. Zonder nog iets te zeggen zakte de man door zijn knieën en viel vervolgens voorover. Zijn pad was dan toch niet goddelijk belicht. Een ogenblik heerste er een haast gewijde stilte waarin Amy Jorge aankeek. Haar blik stond eerder begrijpend dan verwijtend en hij besefte dat ook zij realiseerde wat dit schot inhield. Meteen trok ze de revolver die ze buit had gemaakt op de boerderij. Kreten werden geslaakt en overal hoorden ze nu voetstappen hun richting uithollen. “We geven ze waar voor hun geld” gromde Jorge. “Hou je schrap.”

Silva stond in direct contact met het eilitegroep.”Ze moeten er nu toch haast zijn” zei hij tegen zijn nationale veiligheidsadviseur Enrico Gonzalez. Hij wist nu hoe de president van de Verenigde Staten had gevoeld toen die in 2011 het bevel had gegeven om Osama Bin Laden uit te schakelen. Hij herinnerde zich de beelden van de van spanning vertrokken gezichten van de kabinetsleden die in een klein kamertje op nieuws zaten te wachten. Hij keek even rond zich en zag diezelfde gezichten. Achteraan in het kamertje stond de Belg die het telefoontje had gepleegd. Een telefoontje dat, als het waar bleek te zijn, de korte termijn nog kon beïnvloeden en misschien zelfs veranderen. Slechts veertig minuten nadat de man had getelefoneerd stond Silva reeds oog in oog met hem. Als wat hij beweerde waar bleek te zijn, kon Portugal nog gered worden. Maar dat die Jack geen fantast was, had de uitlevering van Pastigo al bewezen. Eenmaal toen bleek dat de leider van de operationele cel van de orde in gevangenschap zat bij de Belg, had Silva geen seconde meer getwijfeld.

[venmaaseik]

Ook Jack voelde de zenuwen gieren door zijn aderen. Hij had precies gedaan wat Jorge hem had opgedragen. Hij had getelefoneerd en Pastigo overgedragen. Hij had bovendien alles van naadje tot draadje uitgelegd. Hij had hen verteld over de ontvoering van Amy, de muren waartegen hij was opgelopen, het inhuren van Jorge, de bomaanslag in Porto, het complot met Ruben Cassos Poelho, het gevangennemen van Pastigo en tenslotte de ontsnapping van Amy en de precaire situatie waarin ze, samen met Jorge, zich bevond. Silva had niet getwijfeld en was meteen beginnen bellen.
“Aangezien er zo’n spoed achter zit, kunnen we deze actie niet goed voorbereiden. Er zal geïmproviseerd moeten worden” had hij ernstig gezegd. “Maar je kan er vanop aan dat ik mijn meest loyale mannen inschakel.” Nauwelijks een half uur later vertrokken er een drietal gevechtshelikopters naar het noorden.

Zwaar ademend en helemaal tegen de grond aangedrukt probeerden ze de storm aan kogels te overleven. Nog even speelde de duisternis in hun voordeel. Hun belagers durfden blijkbaar niet dichterbij komen al was hun verontwaardiging merkbaar in de manier waarop ze zomaar in het wilde weg schoten. Jorge hoorde iemand schreeuwen dat Manuel Gonçalves Cerajeira moest geëvacueerd worden. Hij was er zeker van dat ze slechts een lijk zouden wegdragen. Hij was volkomen overtuigd van de doeltreffendheid van zijn schot Even werd het stil. Jorge keek plots naar Amy en vroeg zich af of hij haar niet beter had laten zitten in haar cel op de boerderij? Hier te moeten sterven in een schimmige gracht, ver weg van haar geliefde, wens je immers niemand toe. Haar ontsnapping was een gok geweest; dat had hij altijd geweten. En blijkbaar had hij verkeerd gegokt. Even keek hij haar aan en ze keek terug. Ze raadde wat er in hem omging. “Liever hier vechtend tenonder gaan dan te wachten totdat ik geofferd wordt” beantwoordde ze zijn onuitgesproken vraag.
De adempauze was van korte duur. Enkele ordeleden sleepten het lichaam van Manuel Gonçalves Cerajeira weg en aanval herbegon. Jorge wist dat hij zijn kogels moest sparen om hun doodsstrijd te verlengen. Overal rond hem sloegen de kogels in in de grond en plofte het zand omhoog. De ordeleden hadden eindelijk door dat ze lager moesten mikken, wilde ze hen raken.
“Aaa..;”gilde Amy en ze greep naar haar voet. Een toevallige kogel had doel getroffen en het bloed gutste uit Amy’s wonde. “Blijf liggen” gilde Jorge. “Als je je laat zien, is het gedaan.” In paniek schoot hij terug om hun vijanden nog even op afstand te houden, de zinloosheid van de daad ten volle beseffend. Net op het moment dat hij het wou opgeven, hoorde hij opnieuw kreten. Even nog dacht hij dat de orde de gracht nu zou overspoelen, maar net op dat moment hoorde hij het geluid van de helikopters. Ze kwamen geen seconde te vroeg. Hij drukte zichzelf opnieuw tegen de grond aan. Het zou bijzonder tragisch zijn moest hij door een allerlaatste toevalstreffer toch getroffen worden. Maar de ordeleden hadden plots geen belangstelling meer voor hen. Ze vluchtten alle richtingen uit. “Ironisch hoe de duisternis hen nu goed van pas komt” dacht Jorge nog.. Hij draaide zich om en zag dat Amy ondertussen het bewustzijn had verloren.

[venmaaseik]

Het volgende uur ging aan hem voorbij onder dat hij besefte wat er eigenlijk gebeurde. Het was alsof hij vanop zijn luie sofa naar een film aan het kijken was en hij helemaal niet betrokken was. De gebeurtenissen ontrolden zich voor zijn ogen zonder dat hij er vat op had. De ordeleden trachten te vluchten voor de elitetroepen van het Portugese leger en overal weerklonken schoten. Amy werd met een helikopter weggevoerd naar een ziekenhuis in de hoofdstad. Nadat hij een tijdje doelloos op de grond had gezeten, werd Jorge overeind getrokken door enkele militairen.
“Buk je en hou je hoofd naar de grond gericht” sommeerde er hem eentje.” Je weet nooit of er nog ergens een sluipschutter actief is.” Gewillig voldeed Jorge aan het bevel. Ze zetten hem in de laadbak van een terreinwagen. Een klein kwartiertje later vertrok die en pas toen begon Jorge te beseffen aan welk noodlot hij was ontsnapt.

Met man en macht moesten ze Jack tegenhouden. Silva was in hoogsteigen persoon naar het ziekenhuis afgezakt om zijn dank te betuigen aan deze buitenlander die hem enorm had geholpen. Jack had dat moment echter geen boodschap aan de man. Het kon hem niet schelen dat Silva de president van Portugal was. Hij wilde gewoon zijn Amy zien.
“De wonde is niet ernstig, maar ze is wel enorm verzwakt door het bloedverlies. Het is belangrijk dat u haar nu eventjes met rust laat zodat ze kan recupereren” zei de dokter.
“Mijn beste man, ik dacht dat ik haar kwijt was. Het is een jaar geleden dat ik haar nog heb gezien. Ik heb hemel en aarde bewogen om haar terug te vinden.”
“Dan zullen die paar uurtjes ook niet meer uitmaken” bleef de dokter rustig. Het was duidelijk dat de man op dit punt geen compromis zou sluiten. Silva moeide zich in het gesprek.” Ze is veilig Jack; Ik beloof je dat ik haar kamer continu laat bewaken. Straks kan je haar zien, maar het is nu belangrijk dat we ook enkele andere zaken aanpakken.”
Jack keek de man vragend aan. Spontaan moest Silva lachen om de verbaasde trekken op het gelaat van de Belg. “Heb ik jullie nog niet genoeg geholpen?” vroeg hij enigszins bitter.
“Ik weet dat je tegen wil en dank in dit conflict betrokken bent geraakt. En waarschijnlijk zal je volgende vakantiebestemming niet de Algarve of een andere Portugese plaats zijn. Maar we moeten dit verhaal nu ook afmaken. Het is niet omdat je vrouw gered is, dat de orde is verslagen. Al hebben we ze vandaag een gevoelige slag toegebracht. Ze zijn hun leider en gezicht verloren, we hebben afgerekend met hun belangrijkste terroristische cel en we zijn een heleboel informatie aan het vergaren op de boerderij. Maar nu komt het erop aan om dit alles ook om te zetten in politiek gewin. Daarom heb ik je nodig op de persconferentie die over welgeteld een kwartier start in de kantine van dit ziekenhuis.”
“Heeft u een persconferentie belegd in dit ziekenhuis?” herhaalde Jack ongelovig.”
Silva zuchtte. Politiek is een vies spel. De helft van de mensen gelooft slechts wat hen wordt voorgekauwd in de media. Ze denken niet zelf na. En de media heeft vaak eigen belangen waardoor ze het nieuws op een bepaalde manier kleuren.
“Een beetje zoals Fox in Amerika.”
“Inderdaad. De orde heeft de media op een dusdanige manier gebruikt dat ze het volk achter hun hadden staan. Nu is het aan ons om in diezelfde media te laten zien wat voor schurken het zijn.”
“Ik veracht die politieke spelletjes.”
“Dat kan ik heel goed begrijpen. Ik ga je dan ook niet zeggen wat wel of wat niet te vertellen op de persconferentie. Volg je hart. Een zekere ethiek moet er zijn. Doe gewoon je verhaal en vertel wat je wil vertellen..;”

[venmaaseik]

Jorge stapte het ziekenhuis binnen toen de persconferentie net begonnen was. Alle in-en uitgangen werden bewaakt door militairen op wiens gezicht de ernst van de situatie en de verantwoordelijkheid voor een natie af te lezen viel. In de hal van het ziekenhuis stond een vrouw van middelbare leeftijd hem op te wachten. Van zodra zijn militaire begeleider de deur opendeed, stapte ze op hem af. “Ik ben Cynthia, de privésecretaresse en minnares van de president” zei ze vrank en vrij. “Hij heeft me gevraagd om je op te vangen en te begeleiden naar de persruimte.” Jorge werd ondanks alles ontwapend door de charmante humor waarmee ze hem toesprak.
“Nou. De president is blijkbaar een snoeper” grijnsde hij.
“Als je dat maar weet. In feite is onze relatie al jaren een goedbewaard geheim, maar aangezien vandaag een dag van onthullingen is, kan dit er ook nog wel bij.”
Schaapachtig staarde Jorge de vrouw aan. Hij schatte haar vijfenveertig en wenste even dat hij de president was.
“Kom je mee?” vroeg ze.” Je vriend is zijn moment de gloire aan het beleven!”
“Jack. Juist ja.” Jorge volgde haar door de gangen van het ziekenhuis. Het viel hem op dat alle soldaten de deuren voor hen openhielden en verder geen vragen stelden.
Uiteindelijk kwamen ze in een lange vaalgroene, naargeestige gang waar een geïmproviseerd bordje de persruimte aanduidde.

Jack was net begonnen aan zijn relaas toen Jorge binnenkwam. Opgaand in de massa merkte Jack zijn vriend niet op en Jorge wilde het zo nog even houden. Hij hoorde hem het hele verhaal doen. Minutieus nauwkeurig overliep Jack de gebeurtenissen. Niets liet hij weg. Hij vertelde over zijn relatieproblemen, de ontvoering en zijn zoektocht naar zijn geliefde. Alles kwam naar boven. Het samenwerken met een onbekende privédetective, de bomaanslag in Porto, de terreur van de orde, het complot in het huis van Ruben Cassos Poelho, het gevangenhouden van Heldar Pastigo in Pinhal Novo en het telefoontje van Jorge dat de ontwikkelingen in een stroomversnelling hadden gebracht. De aanwezige journalisten luisterden met open mond. Bij het horen van deze onthullingen vergaten ze zelfs foto’s te nemen. Na ongeveer een monoloog van een half uur viel er een haast sacrale stilte in de veel te kleine ruimte. Jack zag hoe het zweet parelde op het voorhoofd van Sila, die Jack had geflankeerd. Waarschijnlijk deels te wijten aan de warmte die altijd ontstaat wanneer teveel mensen in een te kleine ruimte verblijven, maar zeker ook door het feit dat hij besefte dat er misschien toch nog een toekomst voor zijn land was weggelegd die niet bepaald werd door fundamentalisten. Toen duidelijk werd dat Jack zijn verhaal had gedaan, stond Silva op. Pas op dat moment begonnen de camera’s te flitsen. Hij veegde het zweet van zijn voorhoofd. “Heeft er misschien nog iemand vragen.” Opnieuw ging een moment van stilte het rumoer vooraf. “Heeft u misschien nog bewijzen voor dit onwaarschijnlijke verhaal naast de uitleg van deze onbekende buitenlander?” Silva knikte even naar de militairen die de ingang flankeerden en even later werd Pastigo naar binnen gesleurd.

[venmaaseik]

De opeenvolging aan gebeurtenissen gingen aan Jorge in een waas voorbij. Pas toen Silva aan zijn slotwoord begon, ontwaakte hij uit zijn trance. Cynthia was langs hem komen zitten en had haar hand ongegeneerd op zijn been gelegd. Hij keek haar aan en een veelzeggende glimlach had geen verdere uitleg nodig.” Ik ben niet enkel de minnares van de president” fluisterde ze in zijn oor. “Ik leid meerdere levens. José weet dit en gaat ermee akkoord” beantwoordde ze zijn onuitgesproken vraag. Maar hoewel Jorge moest toegeven dat Cynthia op z’n minst bekoorlijk was, voelde hij op dit moment geen behoefte om op haar advances in te gaan. Hij glimlachte schuchter toen hij haar had verlegde. “Niet erg,jongen. Ik begrijp het.Maar moest je je ooit alleen voelen, dan mag je me altijd bellen” gaf ze nog mee, terwijl ze haar nummer op zijn hand schreef.
Silva had ondertussen de dood van Manuel Gonçalves Cerajeira aangekondigd. “Zijn lijk wordt op dit eigenste moment overgebracht naar een mortuarium waarvan we-uit veiligheidsoverwegingen-het adres niet bekendmaken. Morgen zullen er echter foto’s van zijn lijk worden vrijgegeven. Een selecte groep journalisten krijgt het lijk bovendien te zien. Later vanavond geeft de regering een nieuwe persconferentie waarop de gebeurtenissen verder worden uitgeklaard. Het tijdstip en de locatie van die persconferentie zal in de komende uren bekend worden gemaakt.” Alle vingers gingen de lucht in, begeleid door het nodige geroep om aandacht, maar de president had het podium reeds verlaten.

Hoofdstuk 20

Zijn hart stokte en hij bleef secondelang aan de deur staan wachten, terwijl zijn hand rustte op de klink. De zenuwen gierden door zijn lijf. “Wat als ze niets meer van hem wilde weten? Wat als al zijn moeite tevergeefs was?” Steeds opnieuw nestelden deze vragen zich behaaglijk in zijn hersenen. Hij wist niet hoe hij hierop zou reageren. Jorge legde zijn arm rond Jack en mompelde.”Doe de deur nu maar open. Geloof me, ze wil niet liever dan je zien.’ Jack keek zijn vriend aan. Ongeschoren en in een vale jeansbreak lachte die hem toe. Onder de ruwe bolster schuilde duidelijk schuilde duidelijk een blanke pit.
“Hoe kan jij dat nu weten?”
“Amigo Ik heb het meisje bevrijd. Ze hebben op ons geschoten en we zijn samen aan de orde ontsnapt. Zoiets schept een band. Vertrouw me nu maar als ik zeg dat ze je heeft gemist!”
“Ga je mee naar binnen?”
“Dat moet je alleen doen. Ik kan je handje niet blijven vasthouden” grinnikte hij.
Jack knikte en haalde nog éénmaal diep adem. Manmoedig opende hij de deur. Ze was bij bewustzijn en haar grote donkere ogen keken hem beduusd aan.
“Hallo” zei hij en hij trok de deur achter zich dicht.

[venmaaseik]

Ze wist nog steeds niet hoe ze door de mazen van het net had kunnen glippen. Waarschijnlijk was het bevel om bij de wagen te blijven een geluk bij een ongeluk geweest. De militairen hadden zich aanvankelijk immers op het bosje geconcentreerd. Logisch aangezien daar zowel Jorge ,het meisje en Manuel Gonçalves Cerajeira zich bevonden. De publieke terechtwijzing door haar baas had haar gered. Haar hersenen hadden op volle toeren gedraaid en al snel had ze begrepen dat de zaken de verkeerde kant uitgingen. Wegrijden met de wagen was ook geen optie. Meer dan waarschijnlijk werd het pad gecontroleerd. Doodgemoedereerd had ze daarom haar rugzak genomen en was ze de andere kant uitgelopen, zich zo snel als mogelijk was van het pad verwijderend. Even nog spraken de twee ordeleden die haar vergezelden haar aan. “Sukkels!” schuimbekte ze.”Als jullie opgepakt willen worden moeten jullie hier blijven. Dan worden jullie zo meteen netjes naar één of andere gevangenis in de buurt van Lissabon getransfereerd. Daar pas ik voor. Of denken jullie misschien dat we zijn opgewassen tegen het leger. Laat me nu gaan!” De twee mannen hadden haar misprijzend aangekeken maar hielden haar niet tegen. “God zal je straffen voor dit verraad” riep één van de ordeleden haar nog na maar Cascata stak enkel haar middelvinger de lucht in! Uren liep ze noordwaarts, op haar beurt nu gebruik makend van de duisternis. Ze probeerde grotere wegen te vermijden en tot haar opluchting (en verbazing) kwam ze niemand tegen. Uiteindelijk belandde ze in een klein dorpje. Het was een postkaartendorpje. Het ochtendrood betoverde de witte pleistermuren van de eenvoudige huisjes en elke willekeurige toerist zou in extase zijn camera genomen hebben om het moment te vereeuwigen. Cascata merkte het zelfs niet op. Ze was teveel bezig met het zoeken naar een uitweg. Ze wist dat ze zo snel mogelijk terug in de stad moest geraken. Wanneer de strijd bij het bosje beslecht was zouden de autoriteiten zich meteen richten op de nabije gebieden. Bovendien zou één van de gevangengenomen ordeleden haar naam wel laten vallen. Ze had teveel mannen afgewezen en bedrogen om populair te zijn. De zoektocht zou beginnen en al snel zou duidelijk worden dat ze zich ergens in de omgeving moest bevinden. Bovendien zou Jorge haar zeker vermelden. “Jorge” siste ze en haar wangen werd ondanks het vroege uur purperrood. Ze haatte hem. Ze verfoeide hem. Hij was niet alleen de kerel die haar aan het lijntje had gehouden (een gegeven waarvoor hij alleen al duizend marteldoden verdiende te sterven) maar bovendien was hij ook de reden waarom ze uit de gratie was gevallen van Manuel Gonçalves Cerajeira. Het was zijn fout dat ze hier nu ronddoolde en dat de orde was vernietigd. “Jorge fluisterde ze opnieuw en ze beloofde zichzelf plechtig dat ze wraak zou nemen als ze daartoe de kans kreeg. Het was een extra motivatie om uit de klauwen van de overheid te blijven. Ze wandelde de hoofdstraat in en op dat moment werd bewezen dat het geluk haar nog niet had verlaten. Een kerel van een jaar of 27 sloot net zijn voordeur en liep naar zijn wagen, waarschijnlijk op weg om zijn ochtendshift te draaien in een met sluiting bedreigde fabriek in de buurt. Ze stak haar tieten naar voren, toverde een glimlach op haar mond en sprak hem aan. “Excuseer me mijnheer,maar moet u toevallig naar Braga? Nee? “Ze trok een pruillip. “Watblieft, u vindt het niet erg om een kleine omweg te maken? En u heeft nog plaats voor een verdwaalde landgenote?” Ze gaf hem een kus op de wang en zorgde ervoor dat haar tieten zijn arm streelden. “Dankjewel!”

[venmaaseik]

Hij kon het nog steeds niet bevatten. Hij had zijn schoenen uitgedaan en was bij Amy in bed gekropen. Hij had zich tegen haar aangeschoven en ze klampte hem vast alsof hij een stuk drijfhout was in een woeste oceaan en zij een wanhopige drenkeling op zoek naar vaste grond. Minutenlang werd er niets gezegd vooraleer ze begon te spreken. Ze biechtte alles op. Haar vreemdgaan in België, haar verlangen naar onbekende horizonten, het feit dat ze in Porto weer verliefd was geworden op een onbekende goed uitziende snuiter die ongelooflijk boeiend kon vertellen over de Portugese geschiedenis maar blijkbaar slechte bedoelingen had gehad…
“Daarom dat je al die kerken wou bezoeken?”
Ze knikte slechts beschaamd.” Ik wou de plaatsen zien waarover hij sprak. Ik gedroeg me als een bakvisje en plaatste hem op een verhoog.”
“Maar waar had je hem dan ontmoet?”
“Hij werkte in ons hotel. Hij heette Victor. Telkens als je even weg was, zocht hij me op. Herinner je je die avond nog dat je vroeg naar bed wou..?”
“Ik was een beetje draaierig. Ik voelde me helemaal niet lekker.”
“Ik vermoed dat hij toen iets in je drankje had gedaan. Toen jij naar de kamer was, heb ik de hele avond met hem doorgebracht.” Ze vertelde het monotoon op een grijze manier. Maar ze liet niets weg. Het was voor haar belangrijk om de gehele waarheid op tafel te gooien. Ze wist niet hoe Jack zou reageren eens hij alle details wist. Maar ze besefte wel dat ze niet langer tegen hem kon liegen .Hij verdiende beter dan in het ongewisse te blijven en voor haar was het ook een soort van loutering.
Amy openbaarde alles en Jack bleef rustig liggen. Ze vertelde over haar ontvoering, haar gevangenschap, haar angsten, het gegeven dat ze hem verschrikkelijk had gemist en haar bevrijding door Jorge.
“Ik was op zoek naar nieuwe uitdagingen dat ik vergat dat datgene wat ik had ook heel erg speciaal was. Ik focuste met op je kleine gebreken maar vergat je onwankelbare liefde en je standvastigheid. Ik besefte niet hoeveel ik van je hield totdat ik je dreigde te verliezen.”
“Het gras is altijd groener aan de overkant, niet?”
“Altijd. Totdat je aan die overkant komt en het er nogal dor uitziet.”
Ze zwegen maar Jack liet haar niet los. Ze had heel haar verhaal gedaan en hij besefte dat het nu aan hem was. Hij kon niet zeggen dat hij niet geschokt was door haar verhaal. Diep vanbinnen had hij geweten dat ze aan hem was gaan twijfelen en dat er waarschijnlijk een andere kerel in haar leven was verschenen. Maar nu ze hem het hele verhaal openbaarde, bleef het toch pijnlijk om te dragen. Hij zweeg enkele minuten en het werd heel stil in de ziekenhuiskamer. Allerlei gedachten tolden door zijn hoofd. Maar hoezeer het verhaal hem ook kwetste, hij had geen half jaar naar haar lopen zoeken om nu afscheid van haar te nemen. Hij had Jorges’ leven niet op het spel gezet om nu simpelweg het eerste vliegtuig terug naar België te nemen. “We zullen terug kleine stapjes moeten zetten” zei hij. “Maar ik wil je niet kwijt.” Ze keek hem aan en de tranen bengelden langs haar wangen naar beneden

[masterbreel]

Is het nu af, over?

Ik vond het een heel goed verhaal in dat geval. Ik heb bewust een tijdje niet gelezen, zodat ik een heel stuk achtereen kon lezen. Zoals ik al eerder zei, ik had moeite met in je verhaal blijven. Het is een spannend verhaal, waarvoor het noodzakelijk is dat je eigenlijk vaak een stuk kan bij lezen. Ik ben blij dat ik het opgespaard heb, want het was goed!

Hier en daar wel wat gemakkelijk, of zoals ze het noemen 'ex deus machina', maar dat past op zich wel bij het verhaal en je stijl.

[venmaaseik]

Is het nu af, over?

Ik vond het een heel goed verhaal in dat geval. Ik heb bewust een tijdje niet gelezen, zodat ik een heel stuk achtereen kon lezen. Zoals ik al eerder zei, ik had moeite met in je verhaal blijven. Het is een spannend verhaal, waarvoor het noodzakelijk is dat je eigenlijk vaak een stuk kan bij lezen. Ik ben blij dat ik het opgespaard heb, want het was goed!

Hier en daar wel wat gemakkelijk, of zoals ze het noemen 'ex deus machina', maar dat past op zich wel bij het verhaal en je stijl.

Nee, nog niet af..Ga er proberen nog een verrassend slot aan te breien, maar zat twee wweken in The States. Vandaar de vertraging. Toch weer bedankt voor je opbouwende commentaar:-) Kan uiteraard niet meer doen dan mijn best. Hier komt weer een stukje:-)

[venmaaseik]

De gebeurtenissen volgden elkaar nu in sneltreintempo op. In eerste instantie werden alle televisieprogramma’s onderbroken om de dood van Manuel Gonçalves Cerajeira te melden; er woedde een heuse concurrentiestrijd in het medialandschap om de kijker en nog nooit zaten zoveel Portugezen aan het beeldscherm gekluisterd. Zelfs de spannendste Benfica-Porto haalde dergelijke kijkcijfers niet. Vervolgens werden de verhalen uit de doeken gedaan. Op enkele regeringsgetrouwe zenders werd de persconferentie van die namiddag integraal uitgezonden, zenders uit het noorden lieten duidelijk hun twijfels over het waarheidsgehalte van de woorden van de president optekenen en één radiostation uit de buurt van Braga had het over “de politieke moord op Cerajeira.” Jorge, Jack en Amy bekeken de televisie-uitzendingen vanuit een beveiligde hotelkamer. Amy ergerde zich duidelijk aan enkele tendentieuze uitspraken van vooringenomen (en waarschijnlijk ook bevooroordeelde) analisten uit het noorden. “Wind je niet zo op” zei Jorge.”Voorlopig is de berichtgeving nog chaotisch. Maar als de regering het slim aanpakt ,dan kan zelfs de meest verstokte ordeaanhanger niet om de bewijzen heen! Typisch Portugees. Aanvankelijk één en al heisa, maar als binnen een paar dagen de feiten echt duidelijk worden, klaart de lucht op en beseffen de meeste mensen heus wel van welke kant de wind waait;” Hij grijnsde en Amy zweeg. Haar liefde voor Jack stond nu onomstotelijk vast, maar toch bewonderde ze de privédetective ook. Vanwege zijn eeuwig optimisme, zijn dadendrang, zijn sexappeal en zelfs zijn nonchalance. “Ik hoop dat je gelijk hebt;” mompelde ze toen Jorge al lachend knipoogde.

Ook zij werden voortdurend genoemd. “De buitenlanders die de zaak blootlegden, het ontvoerde meisje, het passionele verdriet van de achtergebleven echtgenoot, de obscure detective, de Belgen,…” In alle media werden ze genoemd , in elk praatprogramma gingen ze over de tongen. De regering had hen uiteraard voorlopig verboden het land te verlaten-nog teveel zaken waren onduidelijk en hun verklaringen waren van levensbelang. Silva had hen ondergebracht in het vijfsterrenhotel Corinthia, in de buurt van de dierentuin van Lissabon en een halve legercompagnie voor de deuren gestationeerd. ’ s Avonds doken de eerste foto’s op van het lijk van Manuel Gonçalves Cerajeira. Enkele zenders maakten gewag van rellen in Porto, ingecalculeerd door de regering en eigenlijk in omvang minder groot dan gevreesd. Diezelfde avond belegde Silva een nieuwe persconferentie, geflankeerd door zijn hele regering op minister Manuel Billas-Vola van landbouw na, van wie vast was komen te staan dat hij tot de orde behoorde. De president antwoordde rustig op het op voorhand afgesproken spervuur aan vragen en legde opnieuw de hele zaak uit. Er werden foto’s getoond van de boerderij waar Amy opgesloten had gezeten en de wapens die de ordeleden bij zich droegen de dag van Amy’s ontspanning werden uitvoerig getoond. “Toch vreemd dat een vredeliefde Christelijke orde gebruikt maakt van dergelijke wapens? Staat in de bijbel niet dat gij niet zult doden” sneerde Silva nog na.

[Tijgerlelie]

Hallo venmaaseik,

Je hebt verschrikkelijk veel online gezet, ik heb de post voor hoofdstuk 3 doorgelezen. Pas op met alles online zetten! Dat maakt je verhaal automatisch onaantrekkelijker voor uitgevers en je zet zo snel achter elkaar lange stukken online dat mensen niet de tijd krijgen bij te lezen. En helaas haken ze dan vaak af is mijn ervaring. Daarnaast geef je jezelf zo geen tijd om gegeven commentaren te verwerken in je nieuwe posts.
Ik vind dit een goede eerste versie van een verhaal. Er valt nog een hoop te verbeteren maar ik denk dat er een degelijk verhaal onder zit en er is al wat sfeer voelbaar rond dit karakter. Je taagebruik rammelt echter vaak (zie wat voorbeeldjes hieronder) en je moet de interpunctie rond conversaties echt verbeteren maar dat wist je al volgens mij Er missen voornamelijk leestekens. Kijk eens in een boek, hoe ze het daar aanpakken en/of hier: http://onlineverhalen.nl/forum/viewtopi ... =87&t=7224
Verder zou het de leesbaarheid vergroten als je wat vakerer op enter drukt. Veel van je posts (ik heb er even langs gescrolled) hebben wel witregels maar in de alinea’s druk je niet/nauwelijks op enter. Het vergroot de leesbaarheid enorm als je dat wat meer doet. Ik heb hieronder ook een alinea onder verdeeld zoals ik het zou doen, hopelijk helpt dat om duidelijk te maken wat ik bedoel.

Mijn tips: schrijf vooral snel je verhaal af nu je de verhaallijnen goed in je hoofd hebt (want meters schrijven gaat je prima af zo te zien ) en pak er af en toe een bladzijde of wat bij om te herschrijven. Soms helpt het om stukjes hardop voor te lezen, daar waar je blijft hakkelen weet je zeker dat de zin(nen) niet lopen. Soms helpt het om opnieuw te beginnen, soms om een stuk een paar weken apart te leggen en met frisse ogen opnieuw te lezen.
Probeer met je nieuwe stukken echt rekening te houden met genoeg enters en je dialogen! Lees alles ook nog een keertje zorgvuldig door voor je het online zet.

Hopelijk helpt dit je verder,
Groetjes,
Tijgerlelie

Victors shift zat erop.

Hij had de job nodig totdat de orde erin zou slagen om rechtvaardigheid en solidariteit in Portugal terug een prominente plaats te geven.

Pas op met Engelse woorden in je tekst. ‘shift’ en ‘job’ zijn bovendien makkelijk te vervangen! Daarnaast klopt de zin in de tweede quote niet helemaal.

Zolang moest hij glimlachen naar al de verwenste Duisters of Fransen die vanuit hun economische machtspositie het de mensen in zijn land zo moeilijk maakten.

Woordvolgorde is vreemd. En gelooft hij echt dat alle Duitsers en Fransen het hem persoonlijk moeilijk maken vanwege hun economische machtspositie? Ik vind dat een beetje vreemde redenatie. Haat tegen een bepaalde groep baseren mensen meestal op andere (ook onlogische) redenen.

Overdag sloegen de plaatselijke marktkramers hier elke dag hun kraampjes op en was het er koppen lopen.

Ook deze zin loopt krom, het lijkt erop dat je vaak woorden vergeet te gebruiken of onlogische combinaties maakt.

Maar nu verstoorde enkel de wind de absolute stilte.

Dus niet zo absoluut?

“Excuseer vriend” zei de man” heeft u misschien een vuurtje voor me?”

Interpunctie.
“Excuseer, vriend,” zei de man, “heeft u misschien een vuurtje voor me?”

De man was eveneens goed ingeduffeld en zijn gezicht was halvelings verborgen achter een sjaal.

Kijk, zelfs ik leer nieuwe woorden Ingeduffeld...

Het leek alsof Victor een stap naar voren wilde zetten, maar met een handgebaar maakte Jorge duidelijk dat het hem menens was.

Je vertelt vanuit Victor, het is me niet duidelijk hoe hij opeens de naam van de overvaller weet? Maar misschien staat dit in de hoofdstukken hiervoor.

De straten lagen er verlaten bij. De zwervers hadden een heenkomen gezocht voor de koude decembernachten en zelfs het verkeer was stilgevallen in de overdag immer bruisende stad. Victors shift zat erop. Gehaast verliet hij het hotel. In gedachten was hij al lang niet meer bij de gasten en hun banale wensen. Hij had de job nodig totdat de orde erin zou slagen om rechtvaardigheid en solidariteit in Portugal terug een prominente plaats te geven. Zolang moest hij glimlachen naar al de verwenste Duisters of Fransen die vanuit hun economische machtspositie het de mensen in zijn land zo moeilijk maakten. Maar de dag van de wederopstanding zou komen. Zolang zou hij netjes gehoorzamen zodat hij zijn huur kon betalen en de medicijnen voor zijn zieke moeder kon kopen. Een ijzige wind kwam opzetten en Victor kroop dieper in zijn vaalbruine winterjas. Hij liep de Rua de sa da Bandeira af en sloeg vervolgens de zijstraat in die richting Bolhao liep. Overdag sloegen de plaatselijke marktkramers hier elke dag hun kraampjes op en was het er koppen lopen. Maar nu verstoorde enkel de wind de absolute stilte. Victor hield er een stevige tred op na. Hij verlangde naar een warm bed, de enige luxe die hij zich tegenwoordig nog kon permitteren. Net toen hij weer een hoek wilde omslaan, botste hij bijna tegen een vreemdeling.

Zou ik als volgt indelen (nu 4 alinea’s in plaats van 1):

De straten lagen er verlaten bij. De zwervers hadden een heenkomen gezocht voor de koude decembernachten en zelfs het verkeer was stilgevallen in de overdag immer bruisende stad. Victors shift zat erop.
Gehaast verliet hij het hotel. In gedachten was hij al lang niet meer bij de gasten en hun banale wensen. Hij had de job nodig totdat de orde erin zou slagen om rechtvaardigheid en solidariteit in Portugal terug een prominente plaats te geven. Zolang moest hij glimlachen naar al de verwenste Duisters of Fransen die vanuit hun economische machtspositie het de mensen in zijn land zo moeilijk maakten. Maar de dag van de wederopstanding zou komen. Zolang zou hij netjes gehoorzamen zodat hij zijn huur kon betalen en de medicijnen voor zijn zieke moeder kon kopen.
Een ijzige wind kwam opzetten en Victor kroop dieper in zijn vaalbruine winterjas. Hij liep de Rua de sa da Bandeira af en sloeg vervolgens de zijstraat in die richting Bolhao liep. Overdag sloegen de plaatselijke marktkramers hier elke dag hun kraampjes op en was het er koppen lopen. Maar nu verstoorde enkel de wind de absolute stilte.
Victor hield er een stevige tred op na. Hij verlangde naar een warm bed, de enige luxe die hij zich tegenwoordig nog kon permitteren. Net toen hij weer een hoek wilde omslaan, botste hij bijna tegen een vreemdeling.

[venmaaseik]

Dank je wel voor alle tips...Hou er rekening mee. Zal het verhaal nu in eerste instantie -zonder verder te posten-afwerken en dan herschrijven.Daarna zal ik nog eens opnieuw bedelen om hulp:-)