Zomerhitte & Winterkou

[Feather__]

Hallo, sommige zouden mijn naam kunnen herkennen. Ik heb hier ooit een verhaal geschreven maar wegens privé problemen is dat verhaal nooit meer iets geworden. Echter ben ik een nieuw verhaal begonnen en ik zou heel graag reacties daarop willen hebben, tips zijn altijd welkom.



Proloog:
Had ze wel de juiste keuze gemaakt? Het was niet gebruikelijk om het dorp te verlaten voor een man behalve als je ingeprent was. En zij? Zij verliet haar dorp voor een mens! En het allerergste? Zij was de alphadochter, degene die de roedel zou overnemen als haar vader niet meer kon leiden of als hij het niet meer wilde.
Nu woonde ze in een ander dorp, afgesloten van haar roedel. Ze had zich in haar hoofd afgesloten en leefde haar leven als mens. Nouja, meestal dan.
Ze had een prachtige dochter met de liefste man op deze wereldbol. Ze hield van hem met heel haar hart. Ze koos voor hem zelfs als dat betekende dat ze haar familie de rug moest toekeren. Hoe kon ze een foute keuze gemaakt hebben als het zo goed voelde?
Ze kón geen verkeerde keuze hebben gemaakt, ze wist het zeker. Deze man was voor haar gemaakt.
Haar moeder zei vaak: ‘weet je wel wat je doet kind? Hoe kun je nu een leven opbouwen met een mens? Wat als je je andere helft tegen komt? Verlaat je hem dan? Hoe ga je dit uitleggen aan je dochter?’
En om eerlijk te zijn, had ze geen idee.

[Dreamrose]

Ben benieuwd waar dit heen gaat, snel verder!

[Feather__]

Ik ben nu al bij pagina 6 in word en dan is hoofdstuk 1 nog niet eens af.
Ik zet er hoofdstuk 2 boven zodra ik daar ben, dus alle stukjes tot dat zijn gewoon hoofdstuk 1

Hoofdstuk 1.
Ze opende haar ogen maar kneep ze meteen weer tot spleetjes, de zon scheen fel door het slaapkamer raam en verblinde haar zodra ze erin keek. Over goed wakker worden gesproken. Zachtjes kreunde ze en draaide zich weer om. Elijah wist toch dat ze vannacht moest gaan rennen? Hij wist toch dat ze al dagen die drang had maar dat ze het veel te weinig deed? Terwijl ze de deken over haar hoofd trok luisterde of ze geluiden kon horen beneden maar het was doodstil.
De wekker stond op 10:23 en dat betekende dat Abigail allang op de peuterspeelzaal zat. Maar dat wilde ook zeggen dat ze haar over een uur moest halen. Ze dacht terug aan hoe laat ze thuiskwam vanochtend maar dat bracht alleen maar meer hoofdpijn met zich mee. Ze greep naar de huistelefoon die op het nachtkastje naar haar bed stond en typte het nummer van haar moeder in. ‘Hoi mam, zeg kan jij toevallig Abby ophalen over een uur?’ Ze hoorde haar moeder zuchten.
‘Je weet dat ik hier ook bezig ben Mig,’ begon haar moeder.
Ze rolde met haar ogen om de manier hoe haar moeder altijd haar tweede naam gebruikte, Migisi stond in haar moedertaal voor Eagle, oftewel adelaar.
‘Ik ben vannacht mee geweest met de roedel mam, het was veel te lang geleden en je weet hoe geïrriteerd ik raak als mijn onderbewustzijn iets wil en ik het niet doe.’
‘Jaja, je weet het weer mooi te brengen. Nou ik haal Abby wel op, kom je vanmiddag dan hierheen? En Eli? Heeft hij dagdienst of moet hij werken vanavond? Want anders kunnen jullie misschien hier eten, je weet hoe leuk je vader dat vind-‘ haar moeder begon te ratelen en ze sloot haar even buiten, als ze ergens geen zin in had was het om naar een halve preek te luisteren van haar moeder als het enige wat ze wilde slapen was.
‘Ik weet het niet mam, ik zal hem wel even bellen en dan kijk ik wel of wij bij jullie komen eten, nou dag mam.’ Snel hing ze de telefoon op en kroop diep onder dekens.

[Dreamrose]

Leuk, heb geen idee waar dit heen gaat.
Ik heb een paar foutjes verbeterd. Ik heb niet echt nauwkeurig gekeken, maar een paar dingen die me opvallen. Sorry maar ik ben te lui om te citeren, dus ik heb het even zo gedaan.

Ze opende haar ogen, maar kneep ze meteen weer tot spleetjes.[b/b] De zon scheen fel door het slaapkamer raam en verblinde haar zodra ze erin keek. Over goed wakker worden gesproken. Zachtjes kreunde ze en ze draaide zich weer om. Elijah wist toch dat ze vannacht moest gaan rennen? Hij wist toch dat ze al dagen die drang had, maar dat ze het veel te weinig deed? Terwijl ze de deken over haar hoofd trok luisterde of ze geluiden kon horen beneden maar het was doodstil.
De wekker stond op 10:23 en dat betekende dat Abigail allang op de peuterspeelzaal zat. Maar dat wilde ook zeggen dat ze haar over een uur moest halen. Ze dacht terug aan hoe laat ze thuiskwam vanochtend, maar dat bracht alleen maar meer hoofdpijn met zich mee. Ze greep naar de huistelefoon die op het nachtkastje naar haar bed stond en typte het nummer van haar moeder in. ‘Hoi mam, zeg kan jij toevallig Abby ophalen over een uur?’ Ze hoorde haar moeder zuchten.
‘Je weet dat ik hier ook bezig ben Mig,’ begon haar moeder.
Ze rolde met haar ogen om de manier hoe haar moeder altijd haar tweede naam gebruikte, Migisi stond in haar moedertaal voor Eagle, oftewel adelaar.
‘Ik ben vannacht mee geweest met de roedel mam. Het was veel te lang geleden en je weet hoe geïrriteerd ik raak als mijn onderbewustzijn iets wil en ik het niet doe.’
‘Jaja, je weet het weer mooi te brengen. Nou ik haal Abby wel op. Kom je vanmiddag dan hierheen? En Eli? Heeft hij dagdienst of moet hij werken vanavond? Want anders kunnen jullie misschien hier eten. Je weet hoe leuk je vader dat vind-‘ haar moeder begon te ratelen en ze sloot haar even buiten, als ze ergens geen zin in had was het om naar een halve preek te luisteren van haar moeder als het enige wat ze wilde slapen was.
‘Ik weet het niet mam, ik zal hem wel even bellen en dan kijk ik wel of wij bij jullie komen eten, nou dag mam.’ Snel hing ze de telefoon op en kroop diep onder dekens.

[Feather__]

Mag ik vragen waarom je dit aangeeft?
Zachtjes kreunde ze en ze draaide zich weer om.
Aangezien en dan twee keer 'ze' in komt te staan en ik al vind dat het er zo vaak staat :/

En bij sommige zinnen en helemaal het ratelen van haar moeder vind ik dat die lange zinnen juist passen omdat als iemand ratelt diegene meestal geen tijd heeft om te stoppen.

Thanx voor je tips! Ga het meteen even veranderen ^^

[Feather__]

Een paar uur later opende ze haar ogen weer, 14:50.
Ze gooide haar benen over de rand van het bed en stond langzaam op. Af en toe deed de transformatie pijn, zeker als je al weken niet meer was veranderd. Nu ze de zorg had voor haar dochter had ze geen tijd om fulltime wolf te zijn. Nu was ze fulltime mama. Een mama wolf die niet eens zeker wist of haar kind wel weerwolf zou worden. Een mama wolf die haar roedel in de steek liet omdat ze verliefd werd op een mens. Toch keken sommige in de roedel nog steeds tegen haar op, misschien nog wel meer dan eerst. Zij was degene die publiekelijk vertelde dat ze niet ging kiezen voor een wolf maar voor een mens. Zij was degene die durfde te kiezen voor zichzelf, zelfs al was ze de toekomstige leider. Maar ze wist ook dat sommige mensen in de roedel het haar nooit zouden vergeven. Niet dat ze ooit leider zou worden. Haar vader was een goede leider met een geweldige hulp naast zich. De bèta van haar vader had een sterke zoon die ze altijd als broer had gezien toen ze klein was, het was niet meer dan normaal dat hij nu de roedel over zou nemen wanneer hij klaar was om te leiden.

Ze strompelde naar de badkamer en draaide de douche aan. Warm water zou helpen, hoopte ze. Na een half uur onder de douche te hebben gestaan als een dood vogeltje besloot ze dat het genoeg was. Vanochtend toen ze thuis kwam had ze al gedoucht. Beneden trof ze een leeg huis aan, ze was niet anders gewend dan dat zij achter Abby aanrende, haar rotzooi opruimde of haar af en toe de tuin in deed voor rust. Abby was pas drie maar door haar alpha bloed was ze iets groter en woog ze iets meer dan gemiddeld. Toch was het nog helemaal niet zeker of zij wel kon veranderen. Ze zouden pas weten of ze in een weerwolf kon veranderen als ze het met hun eigen ogen zagen gebeuren.
Ze pakte een bord en gooide er een cracker op. ‘Zo nog een plak kaas en ik heb mijn ontbijt,’ mompelde ze in zichzelf terwijl ze haar ontbijt klaarmaakte en naar de eetkamer liep.
De zon scheen nog steeds fel naar binnen en het begon aardig warm te worden. Het was maart en de temperatuur liep al op naar de twintig graden. Toen ze haar cracker naar binnen had gewerkt nog steeds diep in gedachten en haar bord in de vaatwasser stond pakte ze haar mobiel. Al snel nam Eli op en hij vertelde haar dat er een moord was gepleegd verderop en dat ze samen moesten werken met mensen uit Grand Junction. Ze huiverde. Grand Junction was de grote stad en samen werken met een klein dorpje als Chama, dat wilde toch iets zeggen. ‘Pas je op?’
Hij verzekerde haar dat hij uit zou kijken en dat ze goed op zichzelf en Abigail moest letten. ‘We weten nog steeds niet wie dit gedaan heeft, laat staan waarom.’
Ze namen afscheid en ze besloot dat het tijd werd om te gaan kijken wat haar kleine dondersteen aan het doen was.

[Dreamrose]

Het is meer een mening wat iemand mooier vind denk ik.
Zachtjes kreunde ze en ze draaide zich weer om.
Toen ik het zonder de tweede zin las, las het niet lekker weg, maar dit is een mening. Omdat je de zin begint met zachtjes krijgt die dubbele ze raar, zo kan het ook: Ze kreunde zachtjes waarna ze zich weer omdraaide.
Maar dit is jouw verhaal he

[Feather__]

Ze deed haar zonnebril op, de zon was flink aan het schijnen en het bergweggetje tussen haar stad en de roedel was smal. Ze kon niet verblind worden of ze zou naar beneden glijden. Ze was blij dat ze een grote jeep had, een normale wagen zou nooit deze pas over komen.
Ze draaide met de weg mee naar rechts en zag het dorpje lager op de berg liggen. Ze lagen verscholen in de vallei tussen de rivier hun veiligheid garandeerde. Via deze weg zagen ze altijd iemand aankomen en de rivier was ruig. Daar zwom je ook niet zomaar over. Op deze manier wist de roedel altijd op tijd dat er iemand aankwam. De weg werd breder en ze reed het bos in, ze zag links en rechts een wolf met haar mee rennen. Ze zwaaide en al snel vervolgde de wolven hun eigen weg.
‘Wat ben ik blij dat ik geen patrouille hoef te rennen.’ Ze grinnikte even en mompelde toen: ‘Je moet echt eens stoppen met tegen jezelf te praten Jace’
Ze kwam bij het dorpje aan en minderde vaart, het alpha huis ligt achteraan bij het dorp. Of aan het begin bij de rivier, het is maar hoe je het wil zien. Ze parkeerde haar auto op de oprit van haar ouders. Ze hoorde haar dochter nu al gillen en ze was nog niet eens uit haar auto. Ze gooide de deur dicht toen ze uitstapte en liep achterom.
Ze zag haar dochter bij de rivier spelen met Caden en zijn zoon Wyatt. Ze zwaaide naar ze en liep toen naar binnen naar haar moeder.
‘Hoi mam, bedankt.’ Ze drukte een kus op haar wang. ‘Heeft Caden zowaar eens tijd om met zijn zoon te spelen? En dan ook Abby erbij, arme hij.’ Ze grinnikte.
Haar moeder keek haar streng aan, o dear god, ‘Je weet dat Caden aan het trainen is om ooit een goede leider te worden! Jij bent weggegaan terwijl jij gewoon hoort te trainen.’
Ze rolde met haar ogen.
‘En dan mam? De roedel leiden met Elijah naast me? Of moet ik dan ook maar meteen even scheiden van hem en trouwen met een roedel lid?’ Haar stem sneed door de kamer heen.
Haar moeder verbrak het oogcontact, ‘nee, natuurlijk niet.’
Niemand leek te begrijpen waarom ze voor Elijah had gekozen, ze was verdikkeme een alpha en dan trouwde ze met een man die geen wolf wilde worden. Toch wist ze zeker dat hij degene was met wie ze oud wilde worden.
‘Je loopt toch altijd nog kans om je andere helft tegen te komen.’ Haar moeder keek haar weer naar haar. En kleine scheur vormde zich dieper in haar hart elke keer als ze daaraan dacht. Ze wist dat bijna iedereen een andere helft had, maar niet iedereen zou die kunnen vinden. Ze wist dat als ze diegene ooit tegen kwam ze op elkaar inprenten en dat ze dan niemand anders dan hem zou willen. Maar diegene liep niet rond in haar roedel, correctie ex roedel. Dus ze verwachtte niet diegene ooit tegen te komen.

[Feather__]

Caden liep met Wyatt en Abby op zijn armen naar binnen.
'Wauw kijk eens mam! Caden is echt sterk.’ Giechelde haar dochter terwijl ze in de spierballen van Caden kneep.
‘Willen jullie siroop’ Vroeg haar moeder terwijl ze de siroop fles uit de kast trok. Allebei de kinderen begonnen te juichen en gingen aan tafel zitten.
‘Ook koekje he oma’ Vroeg Abby brutaal. Soms schaamde ze zich wel eens, het leek wel of Jaci helemaal geen grip had op Abigail. Zo was ze niet opgevoed. De kinderen kregen een koekje met een glas siroop. Caden wenkte haar naar buiten en samen stonden ze op de veranda.
‘Je dochter lijkt op je, ik herken veel in haar van jou, van vroeger.’
Ze keek even naar binnen, ‘en jouw zoon lijkt op jou. Er zit bijna niks in van Sydney.’
Hij begon te lachen, ‘wacht maar tot hij een driftbui heeft of wanneer hij wil dat ik hem voorlees in plaats van Sydney, of andersom.’
Ze ging op de schommelbank zitten, ‘hoe gaat het met je lessen? Ben je al bijna klaar.’
‘Daar wilde ik met je over praten Jace’ hij keek haar even aan ‘ik weet dat je er niks mee wil maar soms zou ik je om hulp willen vragen. Soms heb ik gewoon even iemand nodig die me kan vertellen wat ik moet doen, jij hebt het bloed in je, ik heb je nodig J.’
Ze zuchtte, ‘wie wil mij nu nog? Ik ben uit de roedel gestapt.’
Hij begon onrustig heen en weer te lopen en ze voelde de druk toenemen in haar hoofd, nu ze zo dicht bij de roedel was was het moeilijk om ze uit haar hoofd te houden. Ze gooide de muur weg en meteen begonnen er opgewonden stemmen in haar hoofd door elkaar te praten, ‘Jace, we willen je wel!’ en ‘Ze heeft er zelf voor gekozen, laat haar met rust.’
Ze herkende de stemmen, haar vrienden van school. '
Jullie weten waar ik woon, als er iets is kan je me altijd vinden.’ Antwoordde ze in haar hoofd.
‘Jaci, ben jij dat?’
Ze herkende de stem van haar vader, hij klonk ver weg. Er vormde zich een knoop in haar maag, ze wist dat haar vader niets liever wilde dan dat zij alsnog de roedel overnam, ze wist dat hij hoopte dat ze haar taken zou terug nemen. Ze voelde zich schuldig, niet alleen naar de roedel. Ze voelde zich voornamelijk schuldig naar haar vader die zij op haar beurt heeft laten vallen. ‘Hoi pap.’
‘Blijf je nog? Kan ik je nog zien?’ Ze hoorde zijn stem harder en meer aanwezig, hij gebruikte de familieband zodat niemand het kon horen.
‘Je kunt me dadelijk zien pap, ik blijf eten.’ Ze was nu al bang voor het weerzien met hem.

[Feather__]

Toen ze ’s avonds naar huis reed met een slapende Abby achterin dacht ze na over het gesprek tussen haar en Caden. Misschien kon ze hem wel een beetje helpen, als adviesgever. Ze kon haar roedel ook niet helemaal laten vallen. Ze had er tot 4 jaar geleden haar hele leven gewoond. Haar tatoeage op haar enkel zal haar altijd verbinden met haar roedel. Ze had hem laten zetten direct nadat ze de eerste keer getransformeerd was.
Ze kwam bij haar huis aan en tilde Abigail uit de auto. Elijah was nog niet thuis want er brandde geen licht binnen. Ze legde haar dochter meteen op bed. Zachtjes kleedde ze haar om en liep toen naar beneden. Ze zag lichten naar binnen schijnen en wist dat haar man hun oprit was opgereden. Ze rook zijn geur en herkende het geluid van zijn motor. Ze warmde het eten op wat ze mee had gekregen van haar moeder. De deur ging open en vermoeid stapte Elijah naar binnen.
‘Ga maar op de bank zitten schat, mijn moeder heeft eten voor je meegegeven, het staat op te warmen.’
Ze hoorde hoe hij zijn jas ophing en zijn schoenen uittrapte. Niet snel daarna voelde ze zijn armen om haar heen en een kus op haar nek.
‘Ik heb je gemist en ik ben kapot.’
Ze hoorde aan zijn stem hoe moe hij was. Altijd wanneer hij moe was kreeg hij een rauw randje om zijn stem.
‘Wil je me vertellen wat er is?’
Hij keek haar aan, ‘er is iemand vermoord, ze vermoeden dat hij een drugsdealer was in Grand Junction en deze deal verkeerd af is gelopen. Maar ik weet het niet. Hij was dan wel doodgeschoten, ik had het gevoel dat hij een wolf was Jace.’
Ze voelde haar adem stokken, ‘een wolf?’
‘Ik weet het niet zeker, hij had gewoon een getinte huid. Ook een tatoeage. Donker haar en donkere ogen. Misschien was hij er wel geen een.’
‘Maar schat, jij bent ook geen wolf en jij hebt ook donker haar en donkere ogen.’ Glimlachte ze.
De oven piepte en ze duwde hem naar de woonkamer, ‘zorg ervoor dat je hoofd leeg is en je maag ook. Dan breng ik je nu je eten en ga ik daarna boven een bad voor je laten vol lopen.’
Ze gaf het bord eten aan hem en liep daarna naar hun badkamer.
Glimlachend pakte ze de thermometer die eigenlijk bedoeld was om in het badje van Abigail te doen toen ze een baby was. Aangezien ze zelf geen last had van heet water, wilde het nog wel eens gebeuren dat ze een bad iets te heet had laten worden voor Elijah.
Zelf besloot ze om nog even in de tuin te gaan zitten met de vuurkorf aan en een glas wijn erbij. De wijn had nooit veel invloed op haar, ze hield van de zoete frisse smaak bij het knetterende geluid van het vuur. Ze vulde haar glas en liep naar buiten. Het kon flink koud worden in de bergen ‘s nachts. Maar ook kou kon haar niet deren. Ze dacht grinnikend terug aan het kampeer tochtje van haar en Eli waar hij haar ten huwelijk vroeg tijdens de zonsopkomst.

[Feather__]

Niemand?
~~

Ze keek haar huis in en glimlachte. Ze had haar droomhuis gekregen in de stad.
Haar huis had een grote gang bij binnenkomst, rechts had je de kapstok met daaronder een klein kapstokje voor Abigail. Ook stond er een paraplubak met 2 grote zwarte paraplu’s en een kleine hello Kitty paraplu.
Daar tegenover had je een grote spiegelwand, ze hield ervan om zichzelf te kunnen bekijken als ze de deur uitging. Achter deze spiegelwand zat ook nog een deur naar de kelder verborgen.
Als je rechtdoor liep had je daar de deur naar de keuken maar die hielden ze voornamelijk dicht.
Rechts had je de deur naar de woonkamer. Als je door die deur heenliep kwam je meteen bij de zithoek. De grijze loungebank stond tegen een donker paarse muur en op de bank lagen paarse kussens. Tegenover de bank stond een grijze kast met de tv erop en voor de bank stond een zwarte tafel met donker paarse kaarsen.
Als je links ging kwam je bij een boog die de eetkamer scheidde van de woonkamer. In de eetkamer stond een grote tafel met 10 stoelen en rechts tegen de muur was de trap naar boven. In de eetkamer hadden ze ook open slaande deuren naar de tuin.
Links was de deur naar de keuken. De keuken was ruim, er paste met gemak het kookeiland in wat Jaci altijd al zo graag wilde hebben. De keuken was hoogglans wit en ook hier zag je paarse accenten terug komen.
Boven hadden ze een grote slaapkamer met hoogpolig tapijt, ze hield er van om in een koude wintermorgen met haar tenen op het warme tapijt te frummelen. Haar bed stond tegen een donker paarse muur aan, net als in de woonkamer. Naast het bed stonden twee nachtkastjes. Op die van haar de telefoon en op die van Elijah de wekker. De gordijnen was van het plafond tot de grond en hadden dezelfde kleur als de muur.
De andere deur in hun slaapkamer bracht je naar hun badkamer. Links tegen de muur een ruim bad met daartegen aan een inloop douche. De inloop douche had een koof waar ze de shampoo en crèmespoeling in had gezet. Ook stonden daar de flessen doucheschuim, scheergel, scheermes, enz.
Rechts had je weer een grote spiegel boven de wasbak met lichten in de spiegel die ervoor zorgde dat je alles goed zag.
Daarachter had je de deur naar de inloop kast.
Ook hadden ze boven nog een studeerkamer, logeerkamer en aparte badkamer.
En natuurlijk Abigail’ roze paradijs. Haar kamer was lichtroze met een muurtekening van een kasteel. Overal zag je het prinsessenthema terug komen. Haar bed had een roze klamboe met kleine bloemen erop die haar beschermde tegen de beestjes die je tegenkwam als je bij een bos woonde.
Ze was trots op haar huis. Toen ze uit haar gedachte schoot zag ze dat het vuur al begon te doven. Ze geeuwde. Haar horloge gaf aan dat de nacht zojuist begonnen was. Tijd om te gaan slapen.

[Saevir]

Leuk verhaal! Doet mij een beetje denken aan Twilight, maar dat komt waarschijnlijk door het weerwolventhema.

Ik kwam dit tegen:

Ze kwam bij haar huis aan en tilde Abigail uit de auto. Elijah was nog niet thuis want er brandde geen licht binnen. Ze lag haar dochter meteen op bed. Zachtjes kleedde ze haar om en liep toen naar beneden.

Volgens mij moet dat "legde" zijn.

Ben benieuwd naar de rest van je verhaal!

[Feather__]

Leuk verhaal! Doet mij een beetje denken aan Twilight, maar dat komt waarschijnlijk door het weerwolventhema.

Ik kwam dit tegen:

Ze kwam bij haar huis aan en tilde Abigail uit de auto. Elijah was nog niet thuis want er brandde geen licht binnen. Ze lag haar dochter meteen op bed. Zachtjes kleedde ze haar om en liep toen naar beneden.

Volgens mij moet dat "legde" zijn.

Ben benieuwd naar de rest van je verhaal!

Meh, daar heb ik altijd moeite mee, net als kon/kende.
Thnx!
En ja, weerwolven en vampieren doet snel aan twilight denken

[Feather__]

‘Mammie, mammie.’ Abigail sprong op bed, ‘mammie word nou wakker, ik mag weer naar de kindjes.’
De ochtend was nooit haar favoriete dagdeel geweest, iedereen zei dat het zou veranderen zodra ze een kind had.
Zuchtend sloeg ze de dekens van zich af, ‘ja Abby, je mag. Ga nu maar gauw even kleren pakken en kom dan naar de badkamer.’
Ze keek naar links, 05:30.
Ze zou Abigail pas om half negen weg brengen. De gedachte dat ze nog zeker twee uur had kunnen slapen kon ze niet verdringen. Haar dochter kwam aanrennen met een licht roze jurkje en een witte legging met roze bloemetjes, ‘voel je je meisjesachtig vandaag?’
‘Ik ben toch ook een meisje mama?’ Abigail keek haar aan alsof haar moeder gek was geworden.
‘Nou hup, naar de douche jij.’ Ze pakte de kleren over en duwde haar dochter naar de douche, ‘je mag het vandaag allemaal zelf doen, we hebben tijd zat.’
Het kleine meisje begon te juichen en rende naar haar kamer. ‘Hé’ gilde ze, ‘wat ga je doen? Hier is de douche hoor.’
Niet lang daarna kwam haar dochter weer terug rennen met haar radio en een Barbie.
Luid zingend zat Abigail met haar Barbie in het bad te spelen, de arme Barbie was al vijf keer vermoord door Abby die haar iets te lang onder water hield. ‘Oeps, isse weer dood mama.’
‘Abby praat eens rustig. En ga het haar van Barbie maar wassen dan kom ik daarna jouw haren inzepen.’
Het meisje pakte meteen een veel te grote dot shampoo voor het haar van haar Barbie. ‘Smeer ook een beetje in je eigen haar Abby.’
Ze sloeg met haar handje op haar hoofd en veegde haar hand af. Daarna sopte ze haar Barbie flink in, ‘nu ik mama.’
Jaci sopte het haar van haar dochter in en spoelde het toen met een bekertje af. Ze pakte daarna de fles met douchegel en deed een beetje op de fel roze spons van Abigail. ‘Zo nu staan en je lijfje boenen, dan ruik je zo dadelijk lekker fris.’
Plotseling klonk de deurbel door het huis heen. Toen ze door het raam keek zag ze een vreemde auto op de oprit. ‘Abby, nu moet je even een lieve meid zijn en luisteren naar mama. Ik wil dat je zo hard mogelijk dit liedje blijft zingen tot mama terug is en zegt dat je mag stoppen, oké?’
‘Oké mammie.’

[Saevir]

Spannende stop zeg. Ik had echt zoiets van: nee, ik wil niet dat het op houdt, ik wil verder lezen.
Ik denk dat het iemand is om te vertellen dat er wat met Elijah is gebeurd, maar dat is maar een gok.

[Feather__]

Toen ze de trap afliep hoorde ze haar dochter opnieuw het liedje starten. Ze glimlachte.
Voor de deur zag ze een vaag silhouet staan, pas toen ze de deur opende zag ze dat het Paige was. Paige was een meisje van haar leeftijd, ze had met haar op school gezeten. Maar Paige was ook een prachtige bruine wolf.
‘Stoor ik?’
Ze hoorde Abigail nog steeds zingen.
‘Wat doe jij hier zo vroeg? Het is nog geen zeven uur.’
‘Ik hoorde dat je mee was gegaan gisternacht, kon je het een beetje bijhouden?’ Haar stem klonk vijandig en ze wist dat Paige haar nooit had vergeven dat ze uit de roedel was gegaan.
‘Ik zie niet in wat jij hiermee te maken hebt.’ Jaci voelde haar woede opborrelen vanuit haar buik. Ze wist dat als de woede haar wolf zou bereiken ze moeite zou hebben om dit te onderdrukken.
‘Jij bent weggegaan uit de roedel Jaci! Jij hebt er voor gekozen om met Elijah te trouwen,’ ze liet zijn naam over haar lippen rollen alsof het gif was. ‘Jij bent degene die alpha op heeft gegeven, dus blijf dat ook weg bij onze roedel.’
Paige stond bijna met haar borst tegen haar aan en ze kon de hete adem die ze uitstootte voelen. De woede had haar wolf bereikt, een grom vanuit haar borst kwam over haar lippen heen.
‘Jij komt hier bij mijn huis, bij de dochter van de alpha. Een nietige wolf. En jij komt míj vertellen wat ik moet doen? Jij komt hier en verteld mij dat ik weg moet blijven bij mijn eigen roedel?’ Haar stem werd laag, ‘jij draait je nu om en je gaat naar de roedel. Daar blijf je en als ik je nog een keer zie bij mijn huis dan maak ik je af. Ga weg. Nu.’
De laatste drie woorden waren een bevel.
Ze zag Paige in conflict met zichzelf, haar wolf boog voor Jaci’s bevel maar haar menselijke kant voelde zich beter dan Jaci.
‘Ik zeg het nog een keer, nu.’
Toen snelde Paige naar haar auto en reed zonder naar Jaci te kijken met hoge snelheid weg. En plotseling besefte ze het. Abigail zong niet meer.

[Feather__]

Met twee treden tegelijk rende ze naar boven, haar hart klopte drie keer zo snel als normaal. Laat er alsjeblieft niets aan de hand zijn met mijn dochter. Toen ze de badkamer deur opengooide zag ze Abigail midden in de badkamer in een handdoek staan, ook haar Barbie had ze in wc papier gerold wat als handdoek moest dienen.
‘Oh schatje, ik zei toch dat je moest blijven zingen.’
Ze viel op haar knieën en knuffelde haar dochter, ‘je liet mama heel erg schrikken.’
‘Maar mammie, ik wilde niet meer.’ Zei het kleine meisje en haalde haar schouders op.
Ze droogde haar dochter af en trok de kleren aan, ‘tijd voor ontbijt mijn kleine roze meid.’
Abigail begon te grinniken en gooide haar Barbie op de grond.
‘Eten!’ Schreeuwde ze hard.
‘Als dat geen weerwolf is weet ik ’t ook niet meer,’ mompelde Jaci terwijl ze de Barbie oppakte en het wc papier door de wc spoelde.
Beneden zat Abigail op haar kinderstoel. Dat ze er zelf in en uit kon klimmen bewees dat ze er veel te groot voor werd, maar als ze op een normale stoel zat kwam haar kleine hoofdje amper boven de tafel vandaan.
‘Wil je hagelslag op je brood? Of ham?’ Ze lag twee boterhammen op een bord en pakte voor zichzelf weer een cracker met kaas.
‘Ik wil ham mammie.’
Ze bedacht zich dat Caden gelijk had, Abby leek meer op haar dan op Elijah. Als ze op haar man had geleken dan had haar dochter zonder na te denken voor hagelslag gegaan. Maar sinds ze op de peuterspeelzaal gepraat hadden over eten met de ‘grote’ kinderen was er een knop omgegaan, Abigail was veranderd in een gezond kind.
Ze smeerde boter op de twee boterhammen en lag er twee plakjes ham op. Daarna sneed ze ze in kleine stukjes. Balancerend met twee borden op haar arm en twee glazen in haar handen liep ze naar de eetkamer.
‘Smakijk eten, smakijk eten, hap, hap, hap. Dat zal lekker smaken, dat zal lekker smaken. Eet maar op, drink maar op!’
‘Smakelijk Abby. Maar heel erg goed gedaan schatje.’
Ze zette de borden op de tafel en voordat ze goed en wel op haar stoel zat had Abigail twee stukjes brood in haar mond geduwd, boos keek ze naar haar dochter.
‘Doe eens gewoon rustig! We hebben alle tijd en schrokken doen we hier niet aan tafel!’
‘Sorry mama,’ begon Abigail met een volle mond.
‘En ook praten wij hier niet met een volle mond Abigail!’
Het onderlipje van het kleine meisje begon te trillen en daarna braken de tranen uit. Huilend zat ze in haar kleine stoel.
‘Ga nou niet huilen moppie,’ ze stond op en tilde haar dochter op, ‘je moet gewoon netjes eten, mama zegt dit elke ochtend en elke ochtend doe je het weer.’
Nadat haar dochter klaar was met huilen, zette ze haar terug op haar stoel. ‘Ga je nu een braaf meisje zijn zoals heel de ochtend en gewoon normaal eten? Zodat mama niet nog een keer boos hoeft te worden?’

Zou haar moeder ook zoveel met haar te stellen hebben gehad?

[Feather__]

Hoofdstuk 2.

8-11-1990.
Het is bijna nacht wanneer de vrouw weeën krijgt. Het klamme zweet breekt haar uit wanneer ze pijn waarneemt. Ze grijpt haar man bij zijn arm, ‘roep de dokter! De baby! De baby komt!’
Niet snel daarna komt Cheyevo Qaletaga binnen rennen. Cheyevo, ook wel Chey genoemd in de roedel, was de dokter. Aangezien weerwolven sneller helen dan mensen konden ze niet naar een gewone arts. Maar de roedelarts was niet gewoon. Ja, hij had wel een medische studie gevolgd. Maar ze geloofde ook nog steeds in de helende kracht die een dokter had, ze geloofde in de kracht van de natuur en hoe die door de handen van de dokter zou binnen sijpelen.
Niet snel daarna kwam ook zijn vrouw, die hem bijstond in de praktijk, binnen rennen.
‘Nashoba! Breng me schone handdoeken en breng me daarna warm water. En snel!’
Tse lag in het bed te kermen van de pijn. ‘Haal het uit me! Het breekt m’n bekken!’
Haar man wreef het haar uit haar gezicht, zijn beste vriend was de spullen halen. Hij zou niet weten wat hij zonder zijn bèta zou moeten.
‘Tse, je moet niet persen. Hoe graag je ook wilt, je bent er nog niet klaar voor. Je baby is sterk maar jij bent sterker! Jij kunt dit! Houd je baby binnen!’ Gromde de arts terwijl hij dekens onder haar onderrug lag.
‘Ik weet het niet, ik kan het niet dokter. Ik ben bang.’
Haar ogen waren bijna helemaal geel, haar wolf stond op het punt om het over te nemen.
Snel pakte de dokter uit zijn tas een spuit, Nashoba keek met opgetrokken wenkbrauwen hoe de dokter alcohol op de arm van zijn vrouw smeerde.
‘Wat ga je met die naald doen?’ Het was geen gewone vraag, zijn stem gromde en het bevel om te antwoorden lag er dik bovenop.
‘Als ik dit nu niet in haar spuit dan neemt haar wolf het over! Ze zal naar het bos rennen en daar op de natuurlijke manier bevallen! Alleen komt er geen wolf uit! Maar een baby! Een baby die warmte nodig heeft en die nagekeken moet worden! Ze kan het kind zelfs wel doodmaken!’
De alpha boog zijn hoofd naar de dokter. Die daarop meteen de naald in de arm van Tse stak.

[Feather__]

Niemand?
Valt het tegen?
~
Het hele dorp wachtte vol spanning voor het huisje, iedereen wilde er bij zijn als het kindje van de Alpha's werd geboren. De enige die naar binnen mochten was de bèta en de dokter met zijn vrouw. Desondanks waren er genoeg mensen die voor het huisje in spanning heen en weer liepen. Sommige waren zelfs veranderd in hun wolf en wachtte rustig op nieuws.
‘Zou alles wel goed gaan’ vroeg een vrouw nerveus.
‘Durf jij te twijfelen aan onze Luna?’ Het was amper meer dan een grom.
‘Nee. Nee. Natuurlijk twijfel ik niet over onze Luna, ik- het duurt gewoon zo lang.’
‘Heb jij wel eens een bevalling meegemaakt-‘
‘Natuurlijk heeft ze een bevalling meegemaakt, iedereen weet toch dat zij Gavin heeft gekregen twee jaar geleden.’
Etu, de vrouw van de bèta, sprong op. ‘Houd nou allemaal eens jullie mond! Tse baart ons een nieuwe Alpha en het enige dat jullie kunnen is elkaar lastig vallen! Ga naar huis als het je te lang duurt, jullie horen het vanzelf als de nieuwe Alpha er is.’
Ze liep naar de voordeur en opende die voorzichtig, ze wist dat Nashoba haar niet had uitgenodigd of had geroepen. Maar Tse was haar beste vriendin en die zou ze niet laten vallen. Als ze er niet bij mocht zijn zou ze wel op de bank gaan zitten.
Ze liep naar boven en klopte op de deur. Haar eigen man opende die en keek haar aan. Zijn blik verraadde dat hij het alles behalve een goed idee vond dat ze hier was.
‘Ik moet Tse zien, ik moet haar bijstaan, alsjeblieft.’
Nashoba stond op en rukte de deur open, ‘ik heb jou hier niet geroepen,’ zijn stem klonk kil.
Rillingen liepen over Etu’s rug maar ze wist waarvoor ze hier was, ‘Kom op Alpha, u weet dat ik haar vriendin ben. Ik heb haar gesteund, laat me helpen.’ Ze boog haar hoofd.
‘Laat haar,’ zei een zwakke stem die amper hoorbaar was.
Nashoba kon niet anders dan naar zijn vrouw luisteren, haar stem klonk moe gestreden en hij wist dat ze nu juist haar vriendin nodig had.
‘Waag dit niet nog een keer,’ gromde hij voor hij haar binnen liet.
Etu wist wat hij bedoelde, waag het niet nog een keer om mij te ondermijnen. Waag het niet nog een keer om niet te luisteren naar mij, of anders.
Snel liep ze naar haar vriendin en pakte haar hand, ‘je kunt het, lieverd.’
Tse zag er slecht uit. Ze zag wit, haar ogen waren rood omringd en ze had korstjes op haar lippen van het bijten. Ze plakte van het zweet. Etu wist dat ze iets moest doen.
Ze liep naar de bak met koud water en doopte er een schone handdoek in. Daarna depte ze Tse’s gezicht af en lag de handdoek op haar voorhoofd.
‘Nog maar even lieverd, nog maar even en dan kunnen wij met onze mooie kinderen op de veranda zitten als echt mama’s. Als je kindje er zo dadelijk is ben je alles vergeten, je herinnert je deze pijn niet meer. Nog even en dan weet je het: Dit alles is het allemaal waard voor je wondertje.’

[Roosje]

Maar ze wist ook dat sommige mensen in de roedel het haar nooit zouden vergeven.

Misschien een late reactie maar dit is wat ik een beetje vreemd vond omdat je eerst benadrukt dat het geen mensen zijn en het dan wel hebt over mensen in de roedel....
Ik hoop dat je er wat aan hebt

[Feather__]

Hmm, in principe zijn het ook geen mensen maar weerwolven. Maar er word gesproken over mensen als ze in 'mensen gedaanten' zijn en pas over wolven als ze in 'wolf gedaante' zijn.

[Roosje]

Dat snap ik!
Ik vond het alleen opvallen

[Feather__]

Ik weet niet zo goed hoe ik dat moet oplossen

[Roosje]

Haha nu heb ik er een probleem van gemaakt en nu wil ik ook helpen oplossen XD
Kun je 'sommige mensen in de roedel' niet vervangen door: 'sommige leden van de roedel.... ' ?

[Feather__]

Ja dat zou wel kunnen maar dan blijf ik praten over 'leden' terwijl het grootste gedeelte en vooral in het begin gaat over hun in menselijke vorm.. Hmmzzzzz

[Feather__]

Etu was net de kamer uitgelopen om een glas water te halen toen haar vriendin begon te gillen, de deur werd dichtgesmeten en zenuwachtig trippelde ze van ene voet op haar andere. Ze was bang dat het mis was, dat Tse zou overlijden tijdens de bevalling.
Haar gedachten werden onderbroken door gehuil, het gehuil klonk zwak maar algauw galmde het door de gang. Ze gooide de deur open en zag daar het baby’tje in de armen van Elan, de vrouw van de dokter, liggen.
‘Wat is het,’ vroeg haar alpha.
‘Je hebt een dochter Nashoba, een prachtige dochter.’
De dokter sprak hem niet aan met alpha op dit moment, ze waren allemaal uitgeput en blij. Niemand dacht nog aan de omgangsvormen.
Tse nam haar pas geboren dochter in haar armen en keek gelukzalig naar haar man en daarna vond haar blik die van Etu.
‘Dankje,’ mimede haar lippen.
Enapay stond op en liep naar de deur, als bèta zijnde was het zijn taak om dit heugelijke nieuws te delen met zijn roedel, hij keek nog even naar zijn alpha en met een kleine glimlach verdween hij in het donker. Hij herhaalde de woorden wel twintig keer op de trap en voor de deur, met zijn hand op de knop, hield hij even halt. Hij haalde diep adem en stapte toen naar buiten.
Het geroezemoes van buiten viel in een keer stil, zeker dertig paar ogen richtten zich op hun bèta.
‘Ik kom jullie vertellen dat in deze nacht, negen september, onze alpha ons een prachtige alpha dochter heeft geschonken. Het was een lange, zware bevalling en daarom vraag ik jullie allemaal hierna naar huis te gaan. De naam is nog niet vrijgegeven door onze alpha en luna, zodra de naam bekend is zal de roedel dit horen. Ook bezoekjes aan de kleine alpha is tot nader order verboden. Er zullen wachten voor de deur komen te staan en iedereen die het waagt om in de buurt te komen, hun waarschuwing negerend, zal gestraft worden. Ga nu mijn lieve dorpelingen, ga slapen, ga naar jullie gezinnen en kinderen.’
Vlak daarna opende hij de telepathische band met twee van zijn strijders, hij droeg ze op om in hun wolf formatie te komen en voor de deur wacht te houden.
Na enkele minuten wachten kwamen er twee wolven aangerend, toen ze stil stonden bogen ze hun hoofd. Hij knikte terug en liep daarna na binnen.
Boven trof hij zijn vrouw aan met de kleine baby alpha in haar handen.
‘Lieverd, we moeten nu echt gaan. De oppas wil vast ook graag naar huis.’
Zijn vrouw keek hem aan en knikte naar hem, ‘je hebt gelijk. Tse, je hebt echt een prachtige dochter.’
Nashoba pakte met zijn lompe, grote, handen zijn kleine breekbare dochter aan. Etu had de alpha nog nooit met zoveel liefde, zelfs niet naar zijn vrouw, zien kijken naar iets of iemand.

[Feather__]

Toen de dokter er zeker van was dat alles goed was met Tse, na heel wat lichamelijk onderzoeken, liet hij het alpha paar alleen met hun dochter. Nashoba ging met zijn slapende dochter in zijn armen naast zijn vrouw zitten.
‘We moeten praten over namen Tse, het is een alpha dochter ze zal belangrijk worden voor onze roedel. Ik weet dat heel veel mensen uit onze roedel hun kinderen gewone Amerikaanse namen geven, maar dat kunnen wij niet Tse. Daar is ze te belangrijk voor. Ze zal net als jij en ik, de bèta en zijn vrouw en het dokterspaar, oud indiaanse namen moeten krijgen.’
Tse keek haar man vermoeid aan en knikte, ‘je hebt gelijk. Ik wil haar Migisi noemen. Ik heb vaak gedroomd over een adelaar toen ik zwanger was. Dat kan geen toeval zijn.’
Het licht van de maan scheen door het raam naar binnen en Nashoba keek naar buiten, ‘het is volle maan, het wil ook iets zeggen dat ze geboren is onder volle maan.’
Ze keken elkaar even aan, Tse wilde haar liever geen twee namen geven maar haar man was onverbiddelijk.
‘Jaci Migisi, dat zal haar naam zijn.’
Zuchtend sloot Tse haar ogen, ‘Jaci Migisi,’ murmelde ze nog voor ze in een diepe slaap viel.
Jaci was onder tussen wakker geworden en keek met grote ogen naar haar vader. Onhandig nam hij haar mee naar haar slaapkamer en lag Jaci zachtjes in haar bedje. Hier was het kleine meisje het niet mee eens en bijna onmiddellijk begon ze te huilen.
‘Sst!’ De alpha pakte zijn dochter op en liep met grote passen door de baby kamer, ‘stil nou.’
Het kleine meisje stopte alleen niet met huilen.
‘Verdomme Ena, wat moet ik doen? Ze is maar aan het huilen en Tse slaapt net’
‘Huh? Wat? Alpha? Wat is er?’
‘Sliep je? Vraag je vrouw wat ik moet doen! Ik ben toch geen baby gewend.
‘Controleer haar luier en maak anders een flesje klaar. Of was Tse van plan borstvoeding te geven? Dan moet je haar even wakker maken.’
‘Oh,’ Nashoba was even stil, ‘oh, ja. Dat lijkt me eigenlijk vrij logisch, wat je net zei dan he. Van die luier enzo.’
Het gesprek werd abrupt afgebroken door de alpha, Enapay gniffelde even en draaide zich om naar zijn vrouw. Hij besloot om zijn nachtrust voort te zetten voor zijn eigen zoon om voeding zou gaan vragen.
In het huis naast hem legde de alpha zijn dochter net naar op de aankleedtafel, ze lag nog steeds in een laken omhuld en hij besloot dat zij het waarschijnlijk ook koud had. Daarom huilde ze natuurlijk ook, dacht hij tevreden.
Hij liep van de aankleedtafel naar de commode en pakte toen een luier met een lichtroze rompertje. Zijn vrouw had hem ooit aangewezen welke kleren hij eerst moest pakken, gelukkig had ze de rompertjes naast de luiers gelegd. Hij graaide daarna uit de kast een tijgerpakje, het zag eruit als een pyjama dus nu was het ook een pyjama.
Het kleine meisje keek nog steeds om zich heen en toen hij in haar gezichtsbeeld kwam lieten haar ogen hem niet meer los.
‘Hallo meisje, hier is je papa.’
Hij wikkelde het laken van haar af en maakte haar luier los. Hij had geen idee wat hij aan het doen was en daardoor zat de nieuwe luier er pas na vier keer proberen op zijn plaats. En nog scheef ook. Hij tilde haar een beetje op en friemelde net zolang met haar armpjes tot hij zijn dochter in het rompertje had.
Het pakje dat hij had gepakt was te groot maar hij besloot om het zo te laten. Haar armpjes en beentjes hoefde ze toch nog niet te gebruiken.

[Marina]

Hoi,

ik ben nog niet helemaal bij met lezen. Toch alvast een reactie.

Je proloog vond ik leuk geschreven. Ik wilde in ieder geval verder lezen. Wel vroeg ik mij door het lezen van de proloog het volgende af. Zoals om wat voor roedel het gaat (totdat ik de foto van de wolf zag) en wat er met het inprenten wordt bedoeld. Dat zal vast in het verhaal nog wel duidelijk worden.
Interessant omdat het niet om de gebruikelijke high school weerwolf gaat.

Als ik een tip mag meegeven: Wat Dreamrose in haar eerste post aangaf, zie ik wel vaker terugkomen. Ik bedoel dat zinnen soms lang worden, terwijl ik dan een adempauze (door een punt er tussen te zetten) verwacht.

Een paar dingetjes die mij nog opvielen:

20 mei:
De zon verblindde haar.
verleden tijd van verblinden met dubbel d.

Terwijl ze de deken over haar hoofd trok, luisterde ze of ze geluiden kon horen beneden, maar het was doodstil.
Ik begrijp hier wel dat je de extra 'ze' niet wilt, maar die is volgens mij wel nodig na 'luisterde'. En deze zin heeft ook wat komma's nodig (adempauzes). Lees de zin maar eens hardop.
Of misschien zoiets:
Terwijl ze de deken over haar hoofd trok, wachtte ze even om te luisteren, maar beneden was het doodstil.

22 mei 21:04
Zachtjes kleedde ze zich om.
Ik denk dat 'zich' hier beter is, maar weet het niet zeker.

Nog een voorbeeld van een zin waar adempauzes ontbreken:
Hij was dan wel doodgeschoten, ik had het gevoel dat hij een wolf was Jace.

Hij was dan wel doodgeschoten. Ik had het gevoel dat hij een wolf was, Jace.
Hij was dan wel doodgeschoten, maar ik had het gevoel dat hij een wolf was, Jace.

[Feather__]

Dankje! Ik heb meteen een paar foutjes verbeterd in mijn verhaal.

22 mei 21:04
Zachtjes kleedde ze haar om.
Ik denk dat 'zich' hier beter is, maar weet het niet zeker.

Nee, want ze legt haar dochter op bed en kleed haar dochter dan om

Ik ga vanavond heel m'n verhaal doornemen en kijken naar die te lange zinnen. Dankjewel! ^^
Ik ben echt heel blij met reactie's
Nu ga ik lekker van de zon genieten

[Feather__]

Toen Tse wakker werd door haar dochter die aan het huilen was, scheen het zwakke ochtendzonnetje al naar binnen. Ze had langer geslapen dan ze had verwacht, blijkbaar had haar dochter zich goed vol gegeten toen ze net geboren was. Ze had alle boeken gelezen toen ze zwanger was maar toch was alles anders. Haar dochter zou sneller groeien en minder behoefte hebben aan nachtvoedingen. Toch had ze niet verwacht de eerste nacht al vier uur te kunnen slapen.
Ze liep de babykamer in en keek naar haar dochter. Ze sloeg haar hand voor haar mond en begon zachtjes te lachen. Het pakje dat ze aanhad was ongeveer vier maten te groot. Het was duidelijk dat haar man, tijdens haar uitleg over de kleren, niet goed had opgelet. Waarschijnlijk was hij bezig met roedelzaken maar ze besloot hem vandaag nog een goede uitleg te geven over welke kleertjes ze aan zou kunnen.
Bijna als vanzelfsprekend lag ze haar dochter aan de borst, ze zat op de schommelstoel en neuriede zachtjes een liedje. Het was hetzelfde liedje als haar moeder altijd zong toen ze klein was, als ze weer eens in bed lag maar niet wilde slapen, bang voor de nachtmerries, bang voor het monster in haar kast.
Haar dochter was in slaap gevallen terwijl ze bezig was met haar een schone luier geven. Daarna pakte ze een shirtje met een wolf en een groen broekje.
‘Je zult vandaag veel bezoek krijgen mijn lieve meid, er zijn heel veel mensen die je willen zien. Maar slaap nog maar even.’
De kleren legde ze bij de kleedtafel en haar dochter legde ze, nadat ze een passende pyjama aan had getrokken, in bed.
Haar man lag nog in bed toen ze de slaapkamer in kwam lopen, hij sliep niet maar had wel zijn ogen gesloten.
‘Ik ga douchen, daarna moet jij douchen. De dokter komt vandaag Migi controleren en jij moet met Enapay praten én daarna moet je onze dochter verkondigen aan de roedel. Ik zal vandaag drie families ontvangen, meer niet.’
‘Ja mevrouw,’ antwoordde haar man met een grote glimlach op zijn mond, ‘iedereen in de roedel denkt maar ‘ohhh onze grote alpha’ maar eigenlijk zouden ze bang moeten zijn voor hun luna. Die is pas gevaarlijk. Ga je die strenge toon ook gebruiken tegen onze dochter? Die trouwens Jaci heet, Migisi is haar tweede naam.’
‘Ik wilde haar Migisi noemen dus zo zal ik haar ook noemen, niemand zal er problemen meehebben dat haar tweede naam ook word gebruikt’
‘Ik wil dat je haar Jaci noemt als je spreekt tegen andere roedelleden,’ zijn stem klonk geïrriteerd en ze wist dat ze het zou moeten opgeven.
‘Zolang ik haar Migi mag noemen als bijnaam, als we alleen zijn?’ Haar stem klonk bijna smekend, haar dochters naam was Migisi! Ze had er niet voor niets over gedroomd.
‘Haar naam,’ haar man stopte even en zuchtte, ‘is Jaci.’
Stil pakte ze een handdoek en liep de overloop op, ze wist dat ze verloren had.

[Feather__]

Nashoba zat beneden aan de keukentafel te wachten op zijn bèta, hij had hem al een kleine tien minuten geleden geroepen. Zou het voortaan ook zo met hem gaan? Dat zijn dochter zoveel tijd vraagt dat hij te laat zou komen voor roedel keuzes?
Enapay kwam binnenstormen, ‘sorry alpha. Caden werd vanochtend vroeg wakker en wilde maar niet in slaap vallen en toen hij dat eindelijk wel deed, en ik dus ook, was het eigenlijk al tijd om op te staan.’
‘Het is goed,’ Nashoba stond op en pakte twee bekers met koffie, ‘vandaag moet ik mijn dochter gaan aankondigen. Haar naam en de roedel vertellen dat ze gezond is. Tse wil vandaag drie families ontvangen en meer niet.’
Enapay pakte een brief die hij had meegenomen van thuis, ‘dit is van mijn aankondiging van Caden. Misschien heb je er iets aan?’
De alpha pakte de brief over en begon te lezen.
Hierbij kondigen wij, Etu en Enapay, onze pas geboren zoon aan.
Hij zal Caden heten en hij is kerngezond.
De rest van de brief kondigde aan wanneer de bezoekers konden langskomen en voornamelijk bestond het uit de uitleg waarom ze hem Caden hadden genoemd.
‘Ik vind het verdomd lastig Ena.’
‘En het zal alleen nog maar lastiger worden,’ Enapay doelde op het vaderschap.
Hij had nog nooit zo’n groot besef van hoe kwetsbaar kinderen, zelfs als het kinderen van wolven zijn, waren als baby.
Tse kwam met hun dochter de trap aflopen en zag de twee mannen aan de keukentafel zitten. Haar man zag er moe uit maar dat was niks in vergelijking met hoe Enapay eruit zag.
De bèta stond op en liep naar Tse toe, ‘gefeliciteerd met je prachtige dochter luna.’
‘Noem me toch Tse wanneer we niet bij de roedel zijn,’ antwoordde de vrouw met een glimlach.
‘Ik leg even Jaci in de box, daarna zal ik eten voor jullie maken.’
Met deze woorden verdween ze de woonkamer in.
‘Dus ze heet Jaci?’
‘Jaci Migisi, om precies te zijn.’

[NeleVanHol]

Nieuwe lezer Leuk verhaal! Er staan enkele spellingsfoutjes in (je gebruikt o.a. ergens 'lag' ipv 'legde') maar het verhaal op zich is erg interessant! Meer

[Feather__]

Die middag werd de roedel bij een geroepen op het dorpsplein. Terwijl de mensen rustig naar het plein liepen waren de alpha en de luna druk bezig.
‘Trek haar het shirtje met de wolf aan, ik heb er ook vanochtend een broek bijgelegd.’
Nashoba stond in de babykamer met zijn dochter toen zijn vrouw dit van beneden riep.
Nog steeds onhandig kleedde hij zijn dochter om en liep daarna naar beneden. De kinderwagen stond al in de gang opgesteld, het was bijna alsof de kinderwagen op zijn dochter stond te wachten.
Toen hij zijn kleine meisje erin lag liep hij naar zijn vrouw. Ze probeerde de wallen, die zich na deze zware nacht gevormd hadden, weg te werken met make-up.
‘Hoe zie ik eruit?’
Alsof je vannacht een kind hebt gekregen, ‘je ziet er prachtig uit schat, nou kom op. De roedel wacht op ons.’
Met Tse achter de kinderwagen liepen ze samen naar het grote plein.
De mensen begonnen onrustig te worden maar zodra ze het alpha paar zagen werd iedereen stil.
‘Lieve roedelleden, vannacht is onze prachtige dochter geboren. Jullie toekomstige alpha.
Aangezien onze dochter onder volle maan geboren is zal haar naam Jaci zijn. Haar tweede naam zal Migisi zijn. Ze woog 3600 gram en is 53 centimeter lang. Ze is een gezonde tevreden baby.’
Mensen begonnen opgewonden te praten. Nashoba was echter nog niet klaar met praten en schraapte zijn keel.
‘Als iedereen even zijn mond dicht houd. Dankjewel. Vandaag zullen wij drie families ontvangen. Dit kunnen jullie allemaal regelen met ons bèta koppel. Eventuele vragen kunnen jullie aan ons stellen als jullie op bezoek zijn.’
Hij pakte zijn dochter uit de kinderwagen en lag haar in zijn armen. De vrouwen sloegen opgewonden kreetjes terwijl de mannen stilzwijgend het meisje in zich opnamen.
Tse wilde haar dochter het liefst meteen weer in de kinderwagen leggen. De zon scheen fel en het zou nooit gezond zijn voor haar dochter om erin te liggen. Maar ze durfde niets te zeggen tegen haar man, die tevreden glimlachend naar zijn roedel keek.
‘Wij gaan nu naar huis en verwachten de eerste familie binnen een half uur bij ons,’ dit laatste was meer gericht naar Enapay dan naar de roedel.
Hij lag zijn dochter terug in de kinderwagen en begon naar huis te lopen. Tse volgde hem stil. Toen ze buiten gehoorafstand van de roedel waren, wat inhield dat ze bijna bij hun huis waren, begon Nashoba opgewonden te praten.
‘Zag je dat? Zag je hoe al onze roedelleden bijna met ontzag naar onze dochter keken? Hun nieuwe alpha? Ik vraag me af of ze jaloers zijn, dat wij een prachtige dochter hebben en zij niet.’
Tse schudde haar hoofd, ‘zo mag je niet over onze roedel praten, het is familie.’

[Feather__]

‘s Avonds lag Tse Jaci net in bed toen de voordeur open sprong, Nashoba stond meteen in de gang. Een grom rolde van zijn lippen af.
‘Hoe durf je mijn huis in te komen, zonder uitnodiging?’
In de deuropening stond Elan, de vrouw van de dokter, ze hield zich vast aan de deuropening en hijgde luid. Ze leek geschrokken en keek verwilderd uit haar ogen.
‘Het is Cheyevo, hij is boos. Een roedellid heeft hem aangevallen toen hij een wond schoonmaakte, help ons alpha. Ik wist niet wat ik moest doen, ik kon u niet telepathisch bereiken.’
Tse kwam de trap af en liep naar de vrouw toe, ‘kom maar met mij mee Elan, dan zet ik even een kop thee voor je.’
Ze leidden de vrouw de keuken in en liep toen terug naar haar man.
‘Misschien moet je even gaan kijken lieverd.’
‘En dan? Jou en Jaci alleen laten?’
‘Je bent de alpha, zelfs al heb je net een dochter. Je kunt onze roedel niet laten vallen. Ik hou Elan hier binnen en als er iets is woont Enapay hiernaast. Ga nu maar.’ Ze gaf hem een kus op zijn mond.
Ze liep terug naar de keuken en hoorde zijn kleren scheuren toen hij transformeerde.
‘Nu scheurt hij zijn kleren ook nog, mannen.’ Ze schudde haar hoofd en liep naar de waterkoker. ‘Een kopje thee zal ons goed doen, wat jij?’
Elan knikte en keek naar buiten, ‘ik hoop zo dat er niks aan de hand is. Toen ik weg rende stonden ze allebei in hun wolf en waren ze klaar om aan te vallen.’
‘Het komt goed, echt waar. Nashoba laat niks gebeuren.’

Nashoba rende door zijn dorp, de geur van de twee wolven was verder weg dan het huis van de dokter. Ze moeten naar het bos zijn gerend.
Hij versnelde zijn pas en rende zo snel hij kon, er mocht niets gebeuren tussen de twee wolven. Hij zou ze moeten straffen, vechten met roedelleden was verboden.
Toen hij het bos in rende, hoorde hij gegrom. Niet veel later zag hij de twee wolven om elkaar heen cirkelen. Hij gromde luid en de twee wolven stonden plotseling stil.
’Zijn jullie helemaal gek geworden? Kijk jullie nu eens staan als wilde beesten.’
Hij bekeek de twee wolven die nu met gebogen hoofd naar hem stonden te kijken, hij zag bloed op de borst van de grootste wolf.
’Cheyevo, ben je gewond?’
‘Ja alpha, hij viel me aan nadat hij naar me toe was gekomen met een grote wond. Hij heeft gevochten tijdens het stappen. Toen ik hem vertelde dat ik dit moest melden aan u viel hij aan. Hij greep me bij mijn keel en toen transformeerde ik. Hij ook.’
Hij keek naar de kleinere wolf.
’En daarna besluit jij onze roedeldokter in zijn borst te bijten?!’
De kleine wolf piepte zacht maar durfde geen antwoord te geven. Nashoba wist wie de wolf was, het was een jonge man die pas geleden bij de roedel was gekomen. Hij vond zijn wederhelft in de roedel van Nashoba. Normaal zou de vrouw de roedel verlaten, maar sinds zijn vriendin opgescheept zat met haar zusjes en broertjes, na de dood van haar ouders. Is hij bij de roedel gekomen.
’Ik heb je toegelaten bij onze roedel, laat me geen fout hebben gemaakt.’
Hij boog zijn hoofd naar het dorp en de jongen begon te lopen, Nashoba en Cheyevo alleen achterlatend.

[Feather__]

De mannen waren allebei weer veranderd in hun mens bij het huis van de dokter, Nashoba pakte kleren aan van Cheyevo.
‘We moeten hierover praten Chey, je weet dat ik dit niet onopgemerkt voorbij kan laten gaan. Zelfs al ben je de dokter. Dat snap je toch?’
‘Ik snap het, geen zorgen.’
De mannen keken elkaar begrijpend aan.
‘Je hebt deze week patrouille dienst. Je rent ’s ochtends en ’s avonds. Je mag enkel en alleen weg als ik je dit opdraag voor een noodgeval. De kleine dingen zal je vrouw behandelen als je langs onze grenzen rent.’
De dokter begon te lachen, ‘wauw, patrouille dat is lang geleden.’
Bijna iedereen in de roedel moest patrouille rennen behalve de mensen die een andere taak hadden. De alpha en bèta, de dokter en zijn vrouw. Sommige mensen hadden zich zelfs opgegeven om enkel patrouille te doen.
‘Ik ga nu naar Jared, hij zal er wat minder makkelijk vanaf komen. Oh ja, je vrouw zit bij die van mij thee te drinken. Ik zou er zo even heengaan.’
De alpha liep het huis uit en stak het plein over, Jared en zijn vrouw woonde aan de buitenrand van het dorp. Het huisje was veel te klein voor het grote gezin, maar Esmé –zijn vrouw- wilde niet uit het huis van haar ouders.
Nashoba bonkte op de deur en Esmé opende de deur, ‘alpha, welkom, kom erin.’
Hij legde zijn hand op haar schouder, ‘gaat alles goed Esmé?’
Ze knikte snel en deed een stap naar binnen, het huisje was stil.
‘Waar is Jared?’
Esmé keek haar alpha aan en sloeg haar ogen neer, ze durfde hem niet aan te kijken.
‘Hij heeft niks verkeerd gedaan meneer, echt niet. De dokter deed hem pijn, zijn wolf brak uit.’
‘Ik vroeg niet om uitleg, ik vroeg waar je man was.’
Ze wees met een trillende vinger naar de achterdeur. Met zijn grote stappen liep hij snel door de keuken en gooide de deur open. Jared zat met zijn arm in het verband.
‘Het moet nogal ernstig zijn geweest, als je de dokter nodig had bij je wond. Uitleg?’
Jared keek hem boos aan. ‘Het is niks.’
‘Ik heb je opgenomen in mijn roedel, ik ben nu je alpha. Ik zou met iets meer respect tegen je alpha praten.’
‘Die dokter is gewoon gek! Hij verzorgde mijn wond en vertelde dat dit gemeld moest worden aan jou en-‘
‘Aan U,’ gromde Nashoba.
‘Aan u en ik wist dat ik al niet op een voetstuk sta in de roedel. Ik vroeg de man om niks te vertellen. Hij heeft mijn wond niet verdoofd, voor hij het hechtte.’
‘Dat zijn mijn orders, als jij wilt vechten met iemand dan zal je de pijn voelen ook. Wonden die per ongeluk zijn opgelopen worden verdoofd. Meer niet.’
De jongen keek hem met grote ogen aan maar hield zijn mond.
‘Je hebt patrouille dienst. Jij rent ’s middags en ’s nachts. Geen uitzonderingen. Ben je niet bij de patrouille, ga ik nadenken over een andere straf. Maar ik beloof je, dat die straf vele malen erger zal zijn dan dit.’
Met deze woorden vertrok hij door het huisje, Esmé stond in de woonkamer. Hij knikte haar nog even toe en liep toen met snelle pas door naar zijn eigen huis.

[Feather__]

In de keuken zaten de drie roedelleden aan de thee. Nashoba kwam naar beneden en schoof aan de tafel erbij.
‘Je kleren krijg je terug zodra ze gewassen zijn Chey,’ hij keek naar de dokter en toen naar zijn vrouw, ‘ik kan niet geloven dat dit vanavond echt gebeurd is.’
De wond op de borst van de dokter was al begonnen met helen, maar het ging langzaam. Waarschijnlijk was de wond diep geweest.
‘Jouw vrouw en mijn vrouw hebben me net geholpen met schoonmaken, god wat haat ik dat. Om aan de andere kant te zitten.’
Ze begonnen te lachen.
‘Je moet je niet zo aanstellen,’ Elan gaf haar man een kus.
‘Nou Elan, het was een diepe wond hoor.’ Tse keek naar de dokter en gaf een knipoog.
‘Als hij weer wat doet mag hij een gevecht met mij aangaan,’ bromde Nashoba boos.
Hij kon nog steeds niet geloven dat een nietige wolf als Jared, zo’n grote mond durfde op te zetten tegen de dokter en daarna zelfs naar zijn alpha.
‘We zullen eens naar huis gaan,’ Elan trok Cheyevo omhoog, ze gaf daarna Tse een kus op haar wang. Naar Nashoba boog ze haar hoofd, zoals dat een goed roedel lid betaamt.
De dokter gaf de alpha een klap op zijn schouder – de twee mannen waren samen opgegroeid, enige vorm van autoritair leiderschap was er alleen voor de roedel. Cheyevo had Nashoba zien opgroeien, hij was een stuk ouder maar dit wilde niet zeggen dat er geen vriendschap was. De dokter was de eerste waar de kleine Nashoba naar toe rende als zijn vader geen tijd had, geen zin had of niet thuis was – en niet snel daarna was de rust wedergekeerd in het huis.
Jaci had al om voeding gevraagd toen Nashoba de ruzie aan het sussen was, het enige wat ze nog moesten doen was naar bed gaan.
‘Lieverd,’ Nashoba kroop naast zijn vrouw in bed toen hij klaar was met zijn dagelijkse ritueel, ‘je weet toch dat ik van je hou he?’
‘hmhm,’ humde Tse terwijl ze in haar boek verdiept was.
‘Nee, even serieus. Ik kan soms gemeen zijn maar je weet dat ik van je hou.’
‘Ja Nashoba, ik weet dat je van me houd. En ik hou van jou. En we houden ook allebei van onze dochter.’
Tse gaf haar man een kus en keek toen naar haar boek. Lezen kon ze toch nooit ’s avonds in bed. Of Nashoba wilde praten of Nashoba snurkte zo hard dat ze na een paar tellen al afgeleid was.
‘Laten we gaan slapen.’

[Marina]

Hoi, ik heb weer een stuk verder gelezen en ben waar Jaci voor het eerst aan de clan wordt getoond. Leuk om te lezen hoe Caden met de kinderen van Jaci speelt en daarna hoe hij zijn vader Enapay wakker houdt, terwijl Jaci nog maar een pasgeboren baby is.
PS. ik heb de laatste delen van twilight gezien en begrijp nu iets beter wat er met het inprinten wordt bedoeld.

Nog een paar opmerkingen:

dus blijf dat ook weg bij onze roedel.
dat-> dan

al meerdere keren tegengekomen (het is al genoemd, maar toch nog even met uitleg):
Verleden tijd van liggen: lag
bv ik lag op de grond te slapen
Verleden tijd van leggen en neerleggen: legde
bv ik legde mijn zakdoek op tafel

woordje vergeten:
en zenuwachtig trippelde ze van ene voet op haar andere ->
en zenuwachtig trippelde ze van haar ene voet op haar andere

[Feather__]

Jaa Marina. Ik doe echt heel erg m'n best om dat van lag/legde goed te doen.
En Caden zal je ook een heel stuk vaker terug gaan lezen als klein jongetje ^^
Ik ga je foutjes meteen verbeteren, dankje!

[Feather__]

Hoofdstuk 3.

‘Jaci, kom uit die boom!’ Tse keek naar haar dochter van vier die zeker twee meter hoog in de boom zat. ‘Ben je helemaal betoeterd! Naar beneden! Nu!’
Jaci lach galmde door het bos heen en ze leek alleen maar hoger te klimmen. Tse wist niet wat ze moest doen en het enige juiste leek haar man te roepen.
Nashoba, ik heb je nodig. Jaci is in een boom geklommen en ze zit heel hoog.’
‘Hoe bedoel je Jaci is in een boom geklommen?’ Hij klonk geïrriteerd. ’Ze is vier Tse, ze kan niet in een boom geklommen zijn!’
‘En waarom kijk ik dan nu naar onze dochter die steeds hoger klimt?’
‘godver-‘
Hij sloot het gesprek af en rende richting het dorp. Zijn dochter van vier in een boom? Onbegrijpelijk, het enige wat ze hoefde te doen was op haar letten terwijl ik een hele roedel moet lijden! En zelfs dat kan ze niet!
Hij zag zijn huis en zag in de boom een roze vlek. Zijn hart bonkte vier keer zo snel normaal en dacht er niet eens over na om uit zijn wolf vorm te komen.
Zijn grote wolf rende de achtertuin in en zag Tse met haar handen over haar mond geslagen naar de boom keek.
‘Hondje!’ Riep Jaci vanuit de boom.
‘Ja, dat hondje komt speciaal voor jou hierheen lieverd. Kom je even hallo zeggen?’
‘Hondje!’ Riep ze weer en langzaam zette ze haar kleine voetje op de tak onder haar.
Opgeschrikt door al het geluid kwam Etu met haar zoontje Caden naar buiten lopen, ze zag de alpha daar staan in wolf en hij en zijn vrouw keken beide naar de boom. Toen zag ze plotseling het roze jurkje van haar buurmeisje.
‘Oh jezus.’
Caden wrong zich uit haar armen en liep op de wolf af. Zijn handjes vooruit gestoken en met een grote glimlach op zijn gezicht. Nashoba hoorde hem aankomen en keek toen naar Etu. Als hij ergens nu geen tijd voor had was het wel om knuffelwolf te gaan spelen. Maar Caden had zijn armen al om zijn nek gegooid en knuffelde hem stevig.
Nu haar handen vrij waren schoot Etu meteen naar de boom. Vroeger klom ze elke dag in bomen en wist dan ook dat de weg naar beneden een stuk lastiger was.
En dat werd bewezen door het moment dat Jaci’ voet weggleed van de tak.

[Marina]

Helemaal bijgelezen.

Nog een paar kleine dingetjes gezien in hoofdstuk 3:

Jaci lach -> s toevoegen achter haar naam
Zijn hart bonkte vier keer zo snel normaal. -> als normaal
Nu haar handen vrij waren schoot Etu meteen naar de boom. -> waren, schoot


Spannend moment om te stoppen!

[Feather__]

In een reflex niet veel sneller dan een seconde zat Etu in de boom, Jaci hield zich met één handje vast aan een dunne tak die gevaarlijk kraakte.
‘Mammie,’ kermde Jaci nu bang.
‘Hou vast meisje!’
Etu’s nagels drongen zich in de boom vast terwijl ze naar boven klom, ze voelde er een paar afbreken maar zag alleen haar buurmeisje aan de boom bungelen.
Nog een stukje en ze was bij, nog een stukje en ze kon haar hand om het kleine polsje sluiten. Maar tegelijkertijd was het nog een heel stuk.
Ze hoorde niks anders meer dan het bonken van haar hart, een hoge pieptoon in haar hoofd van de roedel die opmerkte dat er iets was. Maar ze kon haar aandacht niet verliezen, dit was de kleine alpha.
Na voor haar gevoel tien minuten sloten haar vingers zich om het handje van Jaci, ze trok het meisje tegen zich aan en knuffelde het huilende meisje.
‘Beneden, mammie.’
‘We gaan naar mammie, maar nu moet je even op tante Etu’s rug gaan zitten en dan gaan we naar beneden. Kan je dat doen Jaci?’
Een mager knikje uit een bleek gezichtje. Ze zette het kleine meisje op de dikke tak waar ze op stond. ‘Nu draai ik me om en jij gaat op mijn rug Jace.’
Het meisje sloeg haar armpjes zo vast om haar keel heen dat ze even dacht dat ze geen lucht kreeg.
Etu klom naar beneden en zag dat de groep op de grond iets groter was geworden. Haar man stond hun zoon in bedwang te houden. Over Caden zijn wangen rolden grote tranen terwijl hij zijn armpjes uitstak naar Nashoba. Tse stond te huilen en ze zag bij het huis een paar opgewonden roedelleden staan.
Toen ze op de grond stond trok Tse haar van haar rug af en knuffelde haar dochter. Nashoba verdween richting het huis, waar hij later weer in mensenvorm uit kwam, en haar man gaf haar een knuffel.
‘Dat heb je goed gedaan schatje, ik ben trots op je.’
‘Dankjewel Etu, je hebt mijn dochter gered. Ik ben je eeuwig dankbaar.’
Ze keek naar haar nagels en zag de schade.
‘Etu,’ de stem van de alpha klonk nu vlak achter haar, ‘ik wil je bedanken. Je hebt onze dochter gered. Je hebt niet alleen onze dochter gered maar ook de toekomstige alpha.’
Ze keek Nashoba aan, ‘jullie hadden hetzelfde gedaan voor onze zoon.’
Hij lag een hand op haar schouder, ‘kom vanavond bij ons eten, met Enapay en Caden. Rond, laten we zeggen, half acht?’
Hij zag Tse knikken in zijn ooghoeken. Voor Etu antwoord kon geven had haar man dit al gedaan. ‘Natuurlijk komen we, alpha.’

[Feather__]

In de keuken stonden de pannen op het vuur, Jaci lag op de grond met een Barbie en Nashoba liep geïrriteerd door de keuken.
‘Ik snap nog steeds niet hoe je dit hebt kunnen laten gebeuren, weet je wel wat er had kunnen gebeuren als Etu er niet was geweest?'
’Ze is net als ons, ze was snel weer geheeld.’ Dit had ze zich al honderden keren door haar hoofd laten gaan, haar dochter was een weerwolf, er had niks gebeurd.
Een harde klets bracht haar terug naar de werkelijkheid, haar wang begon te gloeien en Nashoba’s hand hing nog in de lucht. Zijn ogen waren bijna geel en hij leek te hijgen.
‘Waag het om dat nog een keer te zeggen.’
Ze kon amper beseffen wat er zojuist gebeurd was, als haar wang niet begon op te zwellen en de kloppende pijn er niet was – en de handafdruk die zich begon te vormen over haar hele wang – zou ze niet gedacht hebben dat Nashoba haar zojuist geslagen had.
Maar dit alles was er wel. Hij had haar wél geslagen en de pijn was er ook.
Jaci begon te huilen en rende naar haar moeder toe, ze sloeg haar armen om de benen van Tse. ‘Mammie, mammie au, pappie stout.’
Nashoba liep met grote passen naar buiten en de deur sloeg hard dicht. Nog steeds was Tse verward door wat er zojuist was gebeurd.
Natuurlijk kon Nashoba wel eens gemeen doen, maar zij was ook geen lieverdje. Maar hij had haar nog nooit geslagen. Plotseling werd ze woedend.
Hoe durfde hij haar te slaan! Voor de ogen van hun dochter! Wie dacht hij wel niet dat hij was?
Ze duwde Jaci zacht van zich af en bukte, ze keek het kleine meisje aan die haar kleine handje op haar wang legde. Het brandde.
‘Jaci, ga jij boven even koud water maken voor mama. Pak maar een washandje uit mama haar kast en dan kom ik zo naar boven.’
Vrolijk huppelde Jaci naar boven terwijl Tse naar buiten stormde. Haar woede was te groot voor haar lijf en net buiten de deur transformeerde ze.
Hij stond tegen een boom aan en ze liep met opgetrokken lip op hem af, een grom rolde over haar lippen.
‘Verander terug Tse, zo kunnen we niet praten.’
Dreigend liep ze verder, ze had geen behoefte om te praten. Haar trots was gekrenkt, hij durfde haar te slaan voor haar dochter.
‘Tse, doe normaal.’
Zijn stem sloeg over, ze voelde zijn angst door hun band. Haar woede nam af maar haar trots groeide alleen maar meer. Hij was bang voor haar. Ze deed een stap naar voren, ze stond zo vlakbij hem dat hij haar warme adem op zijn lijf voelde.
Hij probeerde nog een stap naar achter te zetten maar hij werd tegen gehouden door de boom achter hem. Tse stond voor hem, hij kon geen kant op.
‘Tse, dit willen we allebei niet.’
’Ha! Wat weet jij nou van wat ik wil? Dacht jij dat ik die klap wilde?!’
‘Je weet dat ik je niet wilde slaan Tse!’
‘Maar je deed het toch.’
Ze greep hem bij zijn been en beet. Ze proefde zijn bloed en ze versterkte haar beet toen ze weer voor zich zag hoe hij haar had geslagen.
Hij schreeuwde en binnen enkele seconden veranderde dit in grommen. In enkele seconden was hij veranderd in zijn wolf.

[Marina]

Nee, niet vechten! Ze krijgen zo visite en wat als Jaci het ziet!

Wil je eigenlijk nog opmerkingen over taal horen? Ik kon het niet laten nog een paar dingetjes op te schrijven:

Nashoba verdween richting het huis, waar hij later weer in mensenvorm uit kwam, en haar man gaf haar een knuffel.

Dit stukje vond ik verwarrend: Nashoba is een man en haar man gaf haar een knuffel? -> Over wie gaat ‘haar’ nu? (en wie is het schatje op de volgende regel, Etu? dat zal toch niet?)

Hij lag een hand op haar schouder, ‘kom vanavond bij ons eten, met Enapay en Caden.

Laatste keer dat ik hier over begin. Misschien is het zo makkelijker te onthouden:
Kun je het vervangen door ’plaatsen’, dan is het leggen-> legde
Kun je het vervangen door ‘slapen’, dan is het liggen-> lag.
dus:
Hij plaatste een hand op haar schouder.
Hij sliep een hand op haar schouder.
-> zie je dat sliep (en dus ook lag) hier niet klopt? In de volgende zin kun je wel liggen gebruiken:
Hij sliep op de bank. -> Hij lag op de bank.

haar dochter was een weerwolf, er had niks gebeurd.

-> er was niets gebeurd

Natuurlijk kon Nashoba wel eens gemeen doen, maar zij was ook geen lieverdje. Maar hij had haar nog nooit geslagen

-> 2 keer 'maar' vlak achter elkaar staat niet zo mooi. misschien kun je dit proberen te herformuleren.

[Feather__]

^ Het gaat over Tse, haar man is dus Enapay & die zegt ook 'goed gedaan schatje.'

voor de rest, thnx

[Feather__]

Ze stonden neus aan neus en het gegrom veranderde gevaarlijk, ze draaide langzaam om elkaar heen. Zoekend naar de juiste plek om aan te vallen.
Nashoba schoot naar voren en greep haar bij haar keel, ze werd op de grond gedrukt. Zijn tanden raakte haar amper en ze wist dat hij probeerde te laten zien dat hij de baas was.
Fout gedacht. Haar poten raakte zijn voorpoot en hij klapte onder zijn lijf vandaan. Door de val klapte zijn beet dicht en ze piepte. Toen hij haar losliet zag ze bloed op zijn tanden.
Ze greep weer zijn poot vast, dezelfde die ze te pakken had gekregen toen hij nog mens was en beet weer.
‘STOP!’
Ze beet nog harder en voelde zijn botten in haar mond kraken. Plotseling werd ze van hem af gebeukt. Ze vloog naar de zijkant en daar stond Enapay als wolf.
’Stop dit! Wat is er aan de hand?’
‘Ga opzij bèta,’ Tse was boos, hoe durfde hij haar te stoppen? Maar tegelijkertijd was ze blij dat hij ingreep. Wat als Jaci hun had gezien?
Etu kwam aanrennen met de dokter. Angst was van haar gezicht af te lezen en ze keek van Nashoba naar Tse. De dokter rende meteen naar Nashoba die op de grond lag te bloeden.
Etu rende naar Tse. ‘Lieverd, ga je mee naar binnen?’
Een grom was het antwoord. Ze zag hoe Nashoba erbij lag maar ze voelde geen angst. Ze vertrouwde haar vriendin. Ze wist zeker dat ze een reden had.
‘Kom nou maar, Caden en Jaci zijn binnen aan het spelen.’
Ze zag dat de spanning een beetje van haar afviel toen ze haar dochters naam hoorde. Gestaag zette haar poot voor haar poot en liep richting het huis.
Vlak voor het huis transformeerde ze terug, Etu had al een grote handdoek neergelegd op de veranda. Dankbaar pakte Tse hem en sloeg hem om haar heen.
Toen ze zich omdraaide om haar vriendin te bedanken, zag Etu de grote blauwe plek op haar gezicht.
Buiten stond de dokter over de poot van Nashoba heen gebogen, Enapay had zijn dokterstas gehaald. ‘Regels zijn regels alpha, ik moet dit schoonmaken en verzorgen zonder verdoving.’
Hij scheerde het haar weg van zijn poot, ‘wat er ook gebeurd, verander niet terug.’ Herhaalde de dokter zich voor de tiende keer.
Met alcohol haalde hij al het bloed weg en keek toen naar de botten, weerwolf op weerwolf wonden duurde langer om te genezen, daarom was er nog niets veranderd.
Hij tilde Nashoba in wolf vorm op met Enapay en bracht hem naar zijn kliniek. Bezweet en met een diepe zucht sloot hij de deur. Dit zou een lange nacht worden.