De Viking

[Blieje]

Hallo mensen,

Zal ik eens beginnen, dit is mijn achtervolging, hij heeft 700 woorden precies! Commentaar is welkom!

Groetjes Blieje

Voorzichtig loop ik over het gras, ik moet zorgen dat de Vikingen me niet zien. Als die erachter komen dat ik de dader ben van dit hele gebeuren, ben ik er geweest. Ik kijk rond of er niet toevallig iemand in de buurt is die me kan helpen, maar het is hier muisstil. Je kunt een speld horen vallen. Deze stilte is geen goed teken. Dat kan er vaak op wijzen dat er zich mensen verschuilen of verstoppen. Of zelfs erger nog, afwachten totdat hun prooi niets opmerkt en dan onverwachts toeslaan. Mijn hart bonkt in mijn keel bij iedere stap die ik zet en mijn ogen richten zich op de struiken in de omgeving. Ook geef ik mijn oren goed de kost om enig geritsel te kunnen horen.
Er kraakt iets. Het zal toch niet zo zijn dat een van de Vikingen me heeft opgemerkt? Hoe is het mogelijk, ik liep juist al zo zachtjes.
Geritsel volgt. Verdorie, iemand heeft me duidelijk in de smiezen. Wegrennen kan nu niet, een ander zou me overmeesteren. De enige keus die ik momenteel heb is zo stil mogelijk blijven staan en kijken waar het geritsel vandaan komt. Een struik beweegt, daar komt het vandaan.
“Laat vallen!” roept de persoon.
Ik schrik. Het is Ronnie, een van hen. Zijn Vikinghelm is hem echter te groot maar daar lijkt hij zich niets van aan te trekken. Ik hou mijn handen in de lucht en laat mijn zwaard vallen, dit wordt mijn einde.
Toch heb ik nog een troef achter de hand, Ronnie is niet de snelste Viking van het gezelschap en zolang hij alleen is kan ik hier nog veilig wegkomen. Mijn keus is snel gemaakt: rennen!
Mijn hart begint steeds sneller te kloppen als ik mijn passen versnel. Pas nu voel ik hoe het gras is natgeregend. Dat deert mij niet, die verkoeling kan ik nu juist wel gebruiken. Ik kijk achterom en zie dat Ronnie mijn zwaard nu in zijn handen heeft. Ik begin te zweten, nu ben ik machteloos, zonder zwaard, zonder hulp. En daarbij weet ik ook niet of Ronnie nog versterking krijgt. Mijn ademhaling versnelt en mijn lichaamstemperatuur stijgt met de seconden. Mijn overlevingskans is nu nihil, met name als ik merk dat Ronnie sneller blijkt te zijn dan hij altijd is geweest. Wat is er met hem gebeurd? Wat hebben ze met hem gedaan? Het is ongelofelijk hoe goed hij mij nu kan bijhouden!
Zijn gezicht staat op oorlog, hij is duidelijk op de hoogte gebracht door een van hen. Waarom hebben ze het hem nou verteld? Iedereen had het mogen weten, behalve hij. Dat de Vikingen het nu weten is vervelend, maar dat Ronnie het weet is nog veel erger. Mijn voeten worden zwaar en mijn kuitspieren willen ook niet meer. Mijn lichaam wil dat ik me laat vallen, dat ik het opgeef. Maar als ik dat doe ben ik er geweest. Moet ik deze pijn het lot laten bepalen?
Gelukkig heb ik tijdens het rennen nog wel de gelegenheid gehad om rond te kijken en ren met moeite naar de rivier. Het is nu of nooit. Ik kijk naar een liaan die naast de rivier hangt. Ik neem een aanloop en grijp de liaan vast en met alle macht zwier ik naar de overkant. Aarzelend kijk ik naar beneden wanneer ik af moet zetten. Ik waag de gok en laat de liaan los. Het is gelukt, ik heb de overkant bereikt. Nu heb ik weer even tijd om uit te rusten en na te denken over hoe nu verder. De kans dat ik nu door Ronnie word gedood is minder, want als hij ook de overkant wil bereiken, zou hij het zwaard moeten laten vallen. Zenuwachtig en nadenkend kijk ik naar wat Ronnie doet. Hij kijkt naar de liaan en naar het water. De liaan hangt duidelijk te ver weg voor hem. Dan laat hij het zwaard vallen en springt hij in het water. Hij moet me kosten wat het kost hebben. Ik zet het op een rennen. Als Ronnie de overkant heeft bereikt val ik doodmoe en kreunend neer. Het lot heeft bepaald, de strijd is geëindigd. Ik sluit mijn ogen. Dit was het dan.

[masterbreel]

Leuk! Ik heb expres nog even je vorige verhaal erbij gepakt om te kijken hoe dicht je bij je vorige verhaal zou blijven! Dat is je mooi gelukt! 1 vraag, hoe komt Ronnie ineens aan 'mijn' zwaard?

[Blieje]

Bedankt voor je reactie, masterbreel! Hoe Ronnie aan dat zwaard komt heb ik erin vermeld:

“Laat vallen!” roept de persoon.
Ik schrik. Het is Ronnie, een van hen. Zijn Vikinghelm is hem echter te groot maar daar lijkt hij zich niets van aan te trekken. Ik hou mijn handen in de lucht en laat mijn zwaard vallen, dit wordt mijn einde.

Ik kijk achterom en zie dat Ronnie mijn zwaard nu in zijn handen heeft.

Ik ben blij dat je het verhaal leuk vindt!

Groetjes Blieje

[Saskjezwaard]

Of zelfs erger nog, afwachten totdat hun prooi niets opmerkt en dan onverwachts toeslaan.

Dubbele punt (zelfs erger nog: afwachten totdat...)

Ook geef ik mijn oren goed de kost om enig geritsel te kunnen horen.

de uitdrukking is je ogen de kost geven :p mooie variant ervan xD ik zou 'm wel aanpassen, zo klopt ie niet :p

Het zal toch niet zo zijn dat een van de Vikingen me heeft opgemerkt? Hoe is het mogelijk, ik liep juist al zo zachtjes.
Geritsel volgt. Verdorie, iemand heeft me duidelijk in de smiezen. Wegrennen kan nu niet, een ander zou me overmeesteren. De enige keus die ik momenteel heb is zo stil mogelijk blijven staan en kijken waar het geritsel vandaan komt. Een struik beweegt, daar komt het vandaan.

Hier gebruik je veel te veel gedachten om de spanning erin te kunnen houden. Door die gedachten leg je veel te veel uit wat een lezer al zelf kan bedenken. Dat is saai om te lezen :p
Dus suggestie:
Er kraakt iets. Geritsel volgt. Verdorie. Wegrennen kan nu niet, een ander zou me overmeesteren. De enige keus die ik momenteel heb is zo stil mogelijk blijven staan en kijken waar het geritsel vandaan komt. Een struik beweegt, daar komt het vandaan.

En nu ik het zo quote, waarom kan ze niet wegrennen? Want dat is gelijk het eerste wat ze doet zodra ze doorheeft dat het Ronnie is. Dat is niet bijzonder logisch :p

Ik hou mijn handen in de lucht en laat mijn zwaard vallen, dit wordt mijn einde.

Je zwaard komt nu heel erg uit het niets vallen, ik zou het eerder ergens genoemd hebben. Want nu lijkt het dat je hp het alleen maar vastheeft om het te kunnen laten vallen :p
En je hebt het over 'dit wordt mijn einde', maar meteen daarna blijkt dat ze nog een troef achter handen heeft. Weer niet helemaal logisch :p ik zou het neerzetten dat ze haar zwaard laat vallen om sneller weg te kunnen rennen ofzo

Mijn keus is snel gemaakt: rennen!

volgens mij is keus= keuze

Pas nu voel ik hoe het gras is natgeregend. Dat deert mij niet, die verkoeling kan ik nu juist wel gebruiken.

Dit vond ik een beetje vreemde zin. Want hoe beinvloedt het natgeregende gras haar? Verkoelen, maar hoe dan? Het beeld wat ik ervan kreeg was dat ze door het gras heen glibberde als een soort slak xD ik zou het gewoon weglaten, het heeft niet echt toegevoegde waarde

Ik kijk achterom en zie dat Ronnie mijn zwaard nu in zijn handen heeft.

Dus ze is weggerend zonder te kijken of Ronnie een zwaard in handen heeft en door haar zwaard te laten vallen heeft ze één van haar voordelen opgegeven? Dat is ook weer niet bijzonder logisch :p als ik een grote man voor me heb staan terwijl ik degene ben die gewapend is, zal ik 'm aanvallen en niet zonder zwaard wegrennen xD

ijn overlevingskans is nu nihil, met name als ik merk dat Ronnie sneller blijkt te zijn dan hij altijd is geweest. Wat is er met hem gebeurd? Wat hebben ze met hem gedaan? Het is ongelofelijk hoe goed hij mij nu kan bijhouden!

Show, don't tell! Die tip is heel handig om in je achterhoofd te houden bij het schrijven laat zien dat hij sneller is, bijv door dat hij haar hand bijna weet te grijpen, of dat hij opeens naast haar verschijnt.

Zijn gezicht staat op oorlog, hij is duidelijk op de hoogte gebracht door een van hen. Waarom hebben ze het hem nou verteld?

Wat heeft ze dan gedaan? Het wordt me aan het einde van de tekst ook niet duidelijk wat er nu precies gebeurd is waarom hij zo boos is. Een idee om dat er toch maar in te verwerken :p

Ik kijk naar een liaan die naast de rivier hangt.

Een liaan? You're serious? :p volgens mij komen lianen bijna alleen maar voor in tropisch landschap. En vikingen koppel ik niet echt aan de tropen :p ik zou er iets anders van maken, dat ze een bruggetje vindt en erover heen gaat en dan het bruggetje kapot maakt.

Ik moet zeggen dat ik je vorige versie beter vond. Deze is wel heel anders, maar hij komt heel warrig over. Het wordt niet duidelijk waarom Ronnie achter de hp aan zit, de achtervolging zelf is wat magertjes qua spanning (oftewel: spanning is compleet afwezig) en er zitten logica-fouten in. Probeer eens iets te schrijven waarbij de hp niet zoveel denkt. Je schrijft namelijk heel uitgebreide gedachtegangen wat het verhaal enorm vertraagt. Zou een leuke uitdaging voor je zijn, gok ik maar zo :p

[Blieje]

Hoi Saskia, bedankt voor je reactie! Heb het wat aangepast, 10 woordjes teveel, maar goed. Er kan nog altijd geschrapt worden.



De Viking versie 2

Voorzichtig loop ik over het gras, ik moet zorgen dat de Vikingen me niet zien. Als die erachter komen dat ik de dader ben van dit hele gebeuren, ben ik er geweest. Ik knijp het zwaard dat ik in mijn hand heb bijna fijn, dit is het enige wapen dat ik heb, die Vikingen hebben vast gevaarlijkere wapens. Ik kijk rond of er niet toevallig iemand in de buurt is die me kan helpen, maar het is hier muisstil. Je kunt een speld horen vallen. Deze stilte is geen goed teken. Dat kan er vaak op wijzen dat er zich mensen verschuilen of verstoppen. Of zelfs erger nog: afwachten totdat hun prooi niets opmerkt en dan onverwachts toeslaan. Mijn hart bonkt in mijn keel bij iedere stap die ik zet en mijn ogen richten zich op de struiken in de omgeving. Ook spits ik mijn oren om enig geritsel te kunnen horen.
Er kraakt iets. Het zal toch niet zo zijn dat een van de Vikingen me heeft opgemerkt? Hoe is het mogelijk, ik liep juist al zo zachtjes.
Geritsel volgt. Verdorie. Als ik nu wegren, weet ik niet welke kant ik op moet vluchten. Het kan overal vandaan komen! De enige keus die ik momenteel heb is zo stil mogelijk blijven staan en kijken waar het geluid vanaf komt. Een struik beweegt, daar komt het vandaan.
“Laat vallen!” roept de persoon.
Ik schrik. Het is Ronnie. Zijn Vikinghelm is hem echter te groot maar daar lijkt hij zich niets van aan te trekken. Hij heeft een pijl en boog, die richt hij op mij. Ik voel me machteloos en hou mijn handen in de lucht. Mijn zwaard laat ik vallen, dit wordt mijn einde.
Toch heb ik nog een troef achter de hand, Ronnie is niet de snelste en zolang hij alleen is kan ik hier nog veilig wegkomen. Mijn keuze is snel gemaakt: rennen!
Mijn hart begint steeds sneller te kloppen als ik mijn passen versnel. Ik kijk achterom en zie dat Ronnie mijn zwaard nu in zijn handen heeft. Nu is hij dubbel bewapend. Ik begin te zweten, nu ben ik machteloos, zonder zwaard, zonder hulp. En daarbij weet ik ook niet of Ronnie nog versterking krijgt. Mijn ademhaling versnelt en mijn lichaamstemperatuur stijgt met de seconden. Mijn overlevingskans is nu nihil, met name als ik merk dat Ronnie sneller blijkt te zijn dan hij altijd is geweest. Ik voel zijn hete adem in mijn nek. Het is ongelofelijk hoe goed hij mij nu kan bijhouden!
Zijn gezicht staat op oorlog, hij is duidelijk op de hoogte gebracht door een van hen. Ik heb zijn vader vermoord. De Vikingen hebben het gezien, maar ze hadden me beloofd om niets tegen hem te zeggen. Ik heb er zelfs zwijggeld voor betaald! Waarom hebben ze het hem nou verteld?
Mijn voeten worden zwaar en mijn kuitspieren willen ook niet meer. Mijn lichaam wil dat ik me laat vallen, dat ik het opgeef. Maar als ik dat doe ben ik er geweest. Moet ik deze pijn het lot laten bepalen?
Gelukkig heb ik tijdens het rennen nog wel de gelegenheid gehad om rond te kijken en ren met moeite naar de rivier. Het is nu of nooit. Ik kijk naar een touw dat naast de rivier hangt. Waarschijnlijk opgehangen door een andere vluchteling. Ik neem een aanloop en grijp het touw vast en met alle macht zwier ik naar de overkant. Aarzelend kijk ik naar beneden wanneer ik af moet zetten. Ik waag de gok en laat los. Het is gelukt, ik heb de overkant bereikt. Nu heb ik weer even tijd om uit te rusten en na te denken over hoe nu verder. De kans dat ik nu door Ronnie word gedood is minder, want als hij ook de overkant wil bereiken, zou hij het zwaard moeten laten vallen. Zenuwachtig kijk ik naar wat Ronnie doet. Het touw hangt duidelijk te ver weg voor hem. Hij laat het zwaard vallen en springt in het water. Hij moet me kosten wat het kost hebben. Ik zet het op een rennen. Als Ronnie de overkant heeft bereikt val ik doodmoe en kreunend neer. Het lot heeft bepaald, de strijd is geëindigd. Ik sluit mijn ogen. Dit was het dan.

[Demon]

Oké, ik heb Saskjezwaards reactie gelezen dus zal ik me niet bezig houden met dat soort dingen.
Maar ik vraag me af of "Ronnie" nu wel zo'n Vikingnaam is? Kan zijn natuurlijk, maar ja. :p
Daarnaast vind ik het wel goed. Je hebt het natuurlijk dicht bij je verhaal willen houden met die naam. xd Dat begrijp ik ook wel. Maar ja... :p De spanning zit er wel een beetje in en zo. Dus er. Ik ben nog altijd slecht in commentaar geven. xd

[ROMEH]

Ik heb even je oude verhaal erbij gepakt en vind dat je op een hele leuke manier toch de rode lijn hebt gebruikt. Alleen snap ik niet helemaal waarom de hoofdpersonage precies op de vlucht is en wat Ronnie van haar wil. Daarnaast ben ik het er ook echt mee eens dat een liaan niet kan, hahaha. Komt wss omdat je nooit in dit genre schrijft, maar dat is een goede leersom!

[Blieje]

Bedankt ROMEH en Demon voor jullie reacties!

@ROMEH, dat met die liaan en de reden waarom Ronnie achter de HP aan zit heb ik in de tweede versie al aangepast. En je hebt gelijk, het genre van dit verhaal is ook echt mijn genre niet.

Groetjes Blieje

[Christian Damen]

Goed ik heb alleen de nieuwe versie gelezen :)

Mijn zwaard laat ik vallen, dit wordt mijn einde.
Toch heb ik nog een troef achter de hand, Ronnie is niet de snelste en zolang hij alleen is kan ik hier nog veilig wegkomen.

Dit was raar. Als je een verband legt echter, tussen zwaard laten vallen zodat je sneller kunt rennen, en het wegrennen, dan vind ik het niet meer raar dat ze haar zwaard laat vallen.


Ik kijk achterom en zie dat Ronnie mijn zwaard nu in zijn handen heeft. Nu is hij dubbel bewapend.

Dusseh, ik keek er even over heen dat een viking pijl en boog heeft, daar valt nog wel wát voor te zeggen... Maar een strijder ZONDER ZWAARD??? Iedere schutter heeft ALTIJD minstens een klein zwaard mee, anders ben je namelijk volledig machteloos als iemand te dichtbij komt. Dus dit is gewoon raar, en voegt niks toe :p zwaard gewoon lekker weglaten ;-)

k begin te zweten, nu ben ik machteloos, zonder zwaard, zonder hulp.
Waarom laat je dan je zwaard vallen?.... -.-

Mijn ademhaling versnelt en mijn lichaamstemperatuur stijgt met de seconden.
lichaamstemperatuur klinkt zo klinisch xD

Mijn overlevingskans is nu nihil
zelfde

met name als ik merk dat Ronnie sneller blijkt te zijn dan hij altijd is geweest.
Hoe.. he? huh? :P Ik linkt dit nergens aan eigenlijk, beetje verwarrend.

k neem een aanloop en grijp het touw vast en met alle macht zwier ik naar de overkant. Aarzelend kijk ik naar beneden wanneer ik af moet zetten. Ik waag de gok en laat los. Het is gelukt, ik heb de overkant bereikt.
Je chronologische volgorde in dit stukje klopt voor geen meter... Eerst zwier je naar de overkant, dan twijfel je over het zwieren en dan ben je al aan de overkant :\

De kans dat ik nu door Ronnie word gedood is minder, want als hij ook de overkant wil bereiken, zou hij het zwaard moeten laten vallen.
Maar aangezien hij dat toch al niet had vind hij dat kennelijk geen probleem?...

Als Ronnie de overkant heeft bereikt val ik doodmoe en kreunend neer. Het lot heeft bepaald, de strijd is geëindigd. Ik sluit mijn ogen. Dit was het dan.
Hoe gaat hij haar dan doodmaken? Kennelijk is hij nu weer onbewapend, dan kan je terugvechten?

In het algeheel zie ik vrij weinig overeenkomst met je vorige verhaal. Er is een achtervolging met ongeveer dezelfde personen, maar de relaties/achtergrond lijkt volledig anders te liggen, én de verhaallijn is anders. Ik had het leuker gevonden als je bijvoorbeeld de setting en relaties had veranderd maar de gebeurtenissen van de vorige ongeveer had aangehouden.

Verder is het wel prima spanningssetting, dat heb je leuk gedaan. En het is een échte achtervolging, dat kan ik van mijn inzendingen niet helemaal zeggen :p

[Blieje]

Christian, bedankt voor je reactie! Heb het weer aangepast, deze keer 701 woorden.

Hier is versie 3:

Voorzichtig loop ik over het gras, ik moet zorgen dat de Vikingen me niet zien. Als die erachter komen dat ik de dader ben van dit hele gebeuren, ben ik er geweest. Ik knijp het zwaard dat ik in mijn hand heb bijna fijn, dit is het enige wapen dat ik heb, die Vikingen hebben vast gevaarlijkere wapens. Ik kijk rond of er niet toevallig iemand in de buurt is die me kan helpen, maar het is hier muisstil. Je kunt een speld horen vallen. Deze stilte is geen goed teken. Dat kan er vaak op wijzen dat er zich mensen verschuilen of verstoppen. Of zelfs erger nog: afwachten totdat hun prooi niets opmerkt en dan onverwachts toeslaan. Mijn hart bonkt in mijn keel bij iedere stap die ik zet en mijn ogen richten zich op de struiken in de omgeving. Ook spits ik mijn oren om enig geritsel te kunnen horen.
Er kraakt iets. Het zal toch niet zo zijn dat een van de Vikingen me heeft opgemerkt? Hoe is het mogelijk, ik liep juist al zo zachtjes.
Geritsel volgt. Verdorie. Als ik nu wegren, weet ik niet welke kant ik op moet vluchten. Het kan overal vandaan komen! De enige keus die ik momenteel heb is zo stil mogelijk blijven staan en kijken waar het geluid vanaf komt. Een struik beweegt, daar komt het vandaan.
“Blijf staan!” roept de persoon.
Ik schrik. Het is Ronnie, een van hen. Zijn Vikinghelm is hem echter te groot maar daar lijkt hij zich niets van aan te trekken. Hij heeft een zwaard, dit richt hij naar mij toe. Ik voel me machteloos en hou mijn handen in de lucht. Dit wordt mijn einde.
Toch heb ik nog een troef achter de hand, Ronnie is niet de snelste Viking van het gezelschap en zolang hij alleen is kan ik hier nog veilig wegkomen. Mijn keuze is snel gemaakt: rennen!
Mijn hart begint steeds sneller te kloppen als ik mijn passen versnel. Ik kijk achterom en zie dat Ronnie zijn zwaard in de lucht houdt. Ik begin te zweten, nu ben ik machteloos, zonder wapen, zonder hulp. Kluns die ik ben, had ik maar een wapen meegenomen. Maar daar denk je niet aan in zo'n situatie. En daarbij weet ik ook niet of Ronnie nog versterking krijgt. Mijn ademhaling versnelt en mijn temperatuur blijft stijgen. Ik voel Ronnies hete adem in mijn nek. Het is ongelofelijk hoe goed hij mij nu kan bijhouden!
Zijn gezicht staat op oorlog, hij is duidelijk op de hoogte gebracht door een van hen. Ik heb zijn vader vermoord. De Vikingen hebben het gezien, maar ze hadden me beloofd om niets tegen hem te zeggen. Ik heb er zelfs zwijggeld voor betaald! Waarom hebben ze het hem nou verteld?
Mijn voeten worden zwaar en mijn kuitspieren willen ook niet meer. Mijn lichaam wil dat ik me laat vallen, dat ik het opgeef. Maar als ik dat doe ben ik er geweest. Moet ik deze pijn het lot laten bepalen?
Gelukkig heb ik tijdens het rennen nog wel de gelegenheid gehad om rond te kijken en ren met moeite naar de rivier. Het is nu of nooit. Ik kijk naar een touw dat naast de rivier hangt. Waarschijnlijk opgehangen door een andere vluchteling. Ik grijp het touw vast, neem een flinke aanloop en zwier naar de overkant. Nu ik de overkant heb bereikt, heb ik even tijd om uit te rusten en na te denken over hoe nu verder. De kans dat ik nu door Ronnie word gedood is minder, want als hij ook de overkant wil bereiken, zou hij het zwaard moeten laten vallen. Zenuwachtig kijk ik naar wat Ronnie doet. Het touw hangt duidelijk te ver weg voor hem. Hij laat het zwaard vallen en springt in het water. Hij moet me kosten wat het kost hebben. Ik zet het op een rennen. Als Ronnie de overkant heeft bereikt val ik doodmoe en kreunend neer. Ronnie rent op me af en grijpt mij bij de keel. Met al mijn kracht probeer ik me tegen hem te verzetten, maar dat mocht niet baten. Het lot heeft bepaald, de strijd is geëindigd. Ik sluit mijn ogen. Dit was het dan.

Alleen is me één ding niet zo duidelijk wat je precies bedoelt:

In het algeheel zie ik vrij weinig overeenkomst met je vorige verhaal. Er is een achtervolging met ongeveer dezelfde personen, maar de relaties/achtergrond lijkt volledig anders te liggen, én de verhaallijn is anders. Ik had het leuker gevonden als je bijvoorbeeld de setting en relaties had veranderd maar de gebeurtenissen van de vorige ongeveer had aangehouden.

Groetjes Blieje

[Christian Damen]

Mooie aanpassing.

Ik bedoel dat er andere dingen gebeuren dan in het eerste stuk. Als je naar de mijne en die van masterbreel kijkt, zie je dat eigenlijk dezelfde gebeurtenissen plaatsvinden. Dit is echter nogal verschillend van je vorige stuk dat ik heb gelezen.
Eerst had je een situatie met een uitgewerkte geschiedenis tussen ronnie en de HP, nu heeft de HP ronnies vader gedood. De relaties liggen dus volledig anders.
En de daadwerkelijk achtervolging is ook heel erg veranderd, ik zie de link bv niet tussen het liaan slingeren en een ander stuk uit de vorige versie.

[Blieje]

Er viel me net iets in, iets dat er toch een beetje een zelfde draai aan geeft als de vorige versie. 703 woorden.

Sorry mensen, hier komt versie 4:

Voorzichtig loop ik over het gras, ik moet zorgen dat de Vikingen me niet zien. Als die erachter komen dat ik de dader ben van dit hele gebeuren, ben ik er geweest. Ik knijp het zwaard dat ik in mijn hand heb bijna fijn, dit is het enige wapen dat ik heb, die Vikingen hebben vast gevaarlijkere wapens. Ik kijk rond of er niet toevallig iemand in de buurt is die me kan helpen, maar het is hier muisstil. Je kunt een speld horen vallen. Deze stilte is geen goed teken. Dat kan er vaak op wijzen dat er zich mensen verschuilen of verstoppen. Of zelfs erger nog: afwachten totdat hun prooi niets opmerkt en dan onverwachts toeslaan. Mijn hart bonkt in mijn keel bij iedere stap die ik zet en mijn ogen richten zich op de struiken in de omgeving. Ook spits ik mijn oren om enig geritsel te kunnen horen.
Er kraakt iets. Het zal toch niet zo zijn dat een van de Vikingen me heeft opgemerkt? Hoe is het mogelijk, ik liep juist al zo zachtjes.
Geritsel volgt. Verdorie. Als ik nu wegren, weet ik niet welke kant ik op moet vluchten. Het kan overal vandaan komen! De enige keus die ik momenteel heb is zo stil mogelijk blijven staan en kijken waar het geluid vanaf komt. Een struik beweegt, daar komt het vandaan.
“Blijf staan!” roept de persoon.
Ik schrik. Het is Ronnie, een van hen. Zijn Vikinghelm is hem echter te groot maar daar lijkt hij zich niets van aan te trekken. Hij heeft een zwaard, dit richt hij naar mij toe. Ik voel me machteloos en hou mijn handen in de lucht. Dit wordt mijn einde.
Toch heb ik nog een troef achter de hand, Ronnie is niet de snelste Viking van het gezelschap en zolang hij alleen is kan ik hier nog veilig wegkomen. Mijn keuze is snel gemaakt: rennen!
Mijn hart begint steeds sneller te kloppen als ik mijn passen versnel. Ik kijk achterom en zie dat Ronnie zijn zwaard in de lucht houdt. Ik begin te zweten, nu ben ik machteloos, zonder wapen, zonder hulp. Kluns die ik ben, had ik maar een wapen meegenomen. Maar daar denk je niet aan in zo'n situatie. En daarbij weet ik ook niet of Ronnie nog versterking krijgt. Mijn ademhaling versnelt en mijn temperatuur blijft stijgen. Ik voel Ronnies hete adem in mijn nek. Het is ongelofelijk hoe goed hij mij nu kan bijhouden!
Zijn gezicht staat op oorlog, hij is duidelijk op de hoogte gebracht door een van hen. Ik heb met een andere man gezoend. De Vikingen hebben het gezien, maar ze hadden me beloofd om niets tegen hem te zeggen. Ik heb er zelfs zwijggeld voor betaald! Waarom hebben ze het hem nou verteld?
Mijn voeten worden zwaar en mijn kuitspieren willen ook niet meer. Mijn lichaam wil dat ik me laat vallen, dat ik het opgeef. Maar als ik dat doe ben ik er geweest. Moet ik deze pijn het lot laten bepalen?
Gelukkig heb ik tijdens het rennen nog wel de gelegenheid gehad om rond te kijken en ren met moeite naar de rivier. Het is nu of nooit. Ik kijk naar een touw dat naast de rivier hangt. Waarschijnlijk opgehangen door een andere vluchteling. Ik grijp het touw vast, neem een flinke aanloop en zwier naar de overkant. Nu ik de overkant heb bereikt, heb ik even tijd om uit te rusten en na te denken over hoe nu verder. De kans dat ik nu door Ronnie word gedood is minder, want als hij ook de overkant wil bereiken, zou hij het zwaard moeten laten vallen. Zenuwachtig kijk ik naar wat Ronnie doet. Het touw hangt duidelijk te ver weg voor hem. Hij laat het zwaard vallen en springt in het water. Hij moet me kosten wat het kost hebben. Ik zet het op een rennen. Als Ronnie de overkant heeft bereikt val ik doodmoe en kreunend neer. Ronnie rent op me af en grijpt mij bij de keel. Met al mijn kracht probeer ik me tegen hem te verzetten, maar dat mocht niet baten. Het lot heeft bepaald, de strijd is geëindigd. Ik sluit mijn ogen. Dit was het dan.

Bedankt, Christian! Ben benieuwd hoe je het nu vindt.

[Christian Damen]

Haha die ene zin is niet helemaal waar ik op doelde :P Mijn commentaar is over het geheel, daar valt niet echt iets aan te doen binnen dit stuk, dan zou je een volledig nieuwe moeten schrijven. Dus negeer dat verder maar ;-)

[Blieje]

Vond het heel lastig om een genre te vinden, al zijn er genoeg. Dus had ik maar de tijd van de Vikingen gepakt en Vikingen hadden nog geen fietsen, dus moest ik in plaats van een fiets het rennen pakken.

Nou, het touw is wel degelijk een link naar het vorige verhaal. Weet je nog dat laatste kruispunt waar de HP bijna omver werd gereden door een auto en toch nog veilig de overkant had bereikt?

Dus het eindigt in feite in beide verhalen op een stuk waar de HP naar de overkant ging.

[Christian Damen]

Nee maar hier slingert hij erachteraan, in de vorige blijft hij netjes wachten :p
Ook is het een kruispunt waar ze overgaat, de auto haar net mist en ronnie netjes blijft wachten op de andere autos. Een betere analogie zou ik dan iets vinden van een grote boom die omvalt, HP die er onderdoor rent op het nippertje het redt, en ronnie die blijft wachten tot hij er veilig langskan.

Het kan prima dat jij het als een link naar de vorige hebt bedoeld hier, maar zo komt het voor mij niet over. Maar dat is niet erg, meningen verschillen ^^

[Blieje]

Precies, iedereen ziet het weer anders. Toch bedankt!

Ik had juist gedacht het komt er wel in voor dus is het toch een overeenkomst. En het leek me juist leuk om het een andere draai te geven anders is het zo voorspelbaar...

'ik heb de overkant bereikt en kan vluchten' dan weet je eigenlijk al wat er gaat gebeuren omdat het dan precies dezelfde lijn heeft als het vorige verhaal, het nut om dit dan te lezen is dan ook weg want dan is het meer: "Ow het is hetzelfde verhaal als dat eerste, dan weten we wel hoe het afloopt en gaan we het ook niet lezen." Of ik ben een van de weinigen die dat dan denkt...

[masterbreel]

Nee maar hier slingert hij erachteraan, in de vorige blijft hij netjes wachten :p
Ook is het een kruispunt waar ze overgaat, de auto haar net mist en ronnie netjes blijft wachten op de andere autos. Een betere analogie zou ik dan iets vinden van een grote boom die omvalt, HP die er onderdoor rent op het nippertje het redt, en ronnie die blijft wachten tot hij er veilig langskan.

Het kan prima dat jij het als een link naar de vorige hebt bedoeld hier, maar zo komt het voor mij niet over. Maar dat is niet erg, meningen verschillen ^^

Hier kan ik mij in vinden.

Het is zeker niet dat deze one shot slecht is, of niet leuk, of niet lekker leest. Echter, het volgt de opdracht niet (helemaal). Dat is wat Chris zegt, daar sluit ik mij bij aan. Het is een leuk verhaal, maar het is niet hetzelfde verhaal in een andere setting (wat de opdracht is). In je eerste verhaal is Ronnie de stalkende ex van je HP, nu is diezelfde Ronnie een woendende Viking omdat zijn vader door je HP is vermoord. Dat zijn toch totaal andere dingen?

Kortom, leuk verhaal, niet de opdracht gevolgd

[Blieje]

Nou, versie 5 dan (720 woorden):

Voorzichtig loop ik over het gras, ik moet zorgen dat de Vikingen me niet zien. De Vikingen zijn de vijand, zij vechten al jaren tegen mijn volk en dat moet stoppen, maar ook niemand van ons volk durft een poging te ondernemen om vrede te sluiten. Zelfs mijn relatie met Ronnie, een van hen, heeft daar niets aan veranderd, dat ging altijd stiekem, geen ander wist ervan. De relatie hield geen stand omdat hij om het minste of geringste tegen me uitviel. Nu het uit is stalkt hij me en zijn de Vikingen alleen nog maar kwader op ons volk geworden. Ronnie heeft na onze relatie bewust zijn mond voorbij gepraat.
Ik kijk rond of er niet toevallig iemand in de buurt is die me kan helpen, maar het is hier muisstil. Je kunt een speld horen vallen. Deze stilte is geen goed teken. Dat kan er vaak op wijzen dat er zich mensen verschuilen of verstoppen. Of zelfs erger nog: afwachten totdat hun prooi niets opmerkt en dan onverwachts toeslaan. Mijn hart bonkt in mijn keel bij iedere stap die ik zet en mijn ogen richten zich op de struiken in de omgeving. Ook spits ik mijn oren om enig geritsel te kunnen horen.
Er kraakt iets. Het zal toch niet zo zijn dat een van de Vikingen me heeft opgemerkt? Hoe is het mogelijk, ik liep juist al zo zachtjes.
Geritsel volgt. Verdorie. Als ik nu wegren, weet ik niet welke kant ik op moet vluchten. Het kan overal vandaan komen! De enige keus die ik momenteel heb is zo stil mogelijk blijven staan en kijken waar het geluid vanaf komt. Een struik beweegt, daar komt het vandaan.
“Blijf staan!” roept de persoon.
Ik schrik. Het is Ronnie die een zoveelste poging onderneemt om mij terug te winnen. Hij kijkt me strak aan. Zijn helm is hem echter te groot maar daar lijkt hij zich niets van aan te trekken. Ik kijk recht in zijn ogen en slik een brok in mijn keel door.
Toch heb ik nog een troef achter de hand, Ronnie is niet de snelste Viking van het gezelschap en zolang hij alleen is kan ik hier nog veilig wegkomen. Mijn keuze is snel gemaakt: rennen!
Mijn hart begint steeds sneller te kloppen als ik mijn passen versnel. Ik kijk achterom en zie dat Ronnie zijn zwaard in de lucht houdt. Ik begin te zweten, wat is hij nu weer van plan? Wat gaat hij doen met dat zwaard? Me neersteken als ik hem niet terug neem? Mijn ademhaling versnelt en mijn temperatuur blijft stijgen. Ik voel Ronnies hete adem in mijn nek. Het is ongelofelijk hoe goed hij mij nu kan bijhouden!

“Zeg dat je nog van me houdt!” roept hij naar me.

Hij probeert het weer, zijn zoveelste poging om mij terug te krijgen. Waarom laat hij me niet met rust? Mijn voeten worden zwaar en mijn kuitspieren willen ook niet meer. Mijn lichaam wil dat ik me laat vallen, dat ik het opgeef. Maar als ik dat doe heeft hij zijn zin, dan staat hij sterker en kan hij me op een gemene manier van gedachte laten veranderen. Nogmaals kijk ik achterom en zie ik dat Ronnie zijn zwaard laat vallen.

“Ik doe je niks, echt niet!” roept hij.

Ik laat me echter niet op deze manier overtuigen. En sowieso niet door hem, hij heeft zijn kansen gehad. Ondanks de vele pijnen die ik door mijn lichaam voel trekken blijf ik rennen. Ik probeer de steeds verergerende steken in mijn benen te negeren en ren op het nippertje om een grote boom heen.
Gelukkig heb ik tijdens het rennen nog wel de gelegenheid gehad om rond te kijken en ren met moeite naar de rivier. Het is nu of nooit. Ik kijk naar een touw dat naast de rivier hangt. Waarschijnlijk opgehangen door een andere vluchteling. Ik grijp het touw vast, neem een flinke aanloop en zwier naar de overkant. Nu ik de overkant heb bereikt, heb ik even tijd om uit te rusten en na te denken over hoe nu verder. Zenuwachtig kijk ik naar wat Ronnie doet. Het touw hangt duidelijk te ver weg voor hem. Hij moet me kosten wat het kost hebben. Het lukt hem niet om het touw te pakken dus ben ik nog even veilig, maar voor hoe lang?

[masterbreel]

Spannend! Nu veel dichter bij de opdracht gebleven Bliefje!

Toch nog 1 kritische vraag. Je ziet vaak dat als er van twee groepen mensen met elkaar gaan ze door hun eigen 'stam' worden verbannen. In jouw verhaal zouden de vikingen dus juist boos moeten zijn op Ronnie, niet op je HP. Laten we het creatieve vrijheid noemen Ik vind het spannender dan het orgineel

[Blieje]

Bedankt voor je reactie, Masterbreel!

Maar het kan ook zo zijn dat de HP Ronnie heeft verleidt en dat de Vikingen dat gemerkt hebben en daarom kwaad op haar (en dus ook op dat volk, omdat ze de HP niet goed in de gaten hebben gehouden) zijn... dat is het leuke, het kan vanalles zijn!

Ik ben in ieder geval blij dat ik het een stuk beter heb gedaan nu! En nog net een week vóór de deadline, pfff....

[Melian]

Ik heb alleen versie één en versie vijf gelezen, even ter informatie, de rest alleen gescand. Op zich vind ik wel dat je goed bij de opdracht bent gebleven met versie vijf, maar ik denk dat je verhaallijn niet zo goed werkt in de tijd van de Vikingen. Ik vond het hele Romeo-en-Juliet-idee niet zo geloofwaardig, om eerlijk te zijn. Naar mijn idee is het niet logisch dat ze überhaupt een relatie aan zou zijn gegaan met iemand van de vijand, plus ook nog een misbaksel, en dat die dan vervolgens zijn mond voorbijpraat terwijl het voor hem ook een illegale relatie was... Ik weet niet zo goed wat ik daar van moet denken, maar het wringt een beetje. Ik denk dat je nog te modern over die relatie hebt nagedacht of zo, als je begrijpt wat ik bedoel.
Voor de rest vind ik de achtervolging al een stuk beter overkomen, de liaan is gelukkig een touw geworden (wel een beetje deus ex machina dat er een touw hangt, maar oké, het is beter dan een liaan :D) en een cliffhanger op het eind doet het ook altijd goed. :)

Liefs,
Melian

[Blieje]

Nou kijk, in het begin was Ronnie nog geen misbaksel, althans, zo deed hij zich voor om de HP te krijgen. Er zijn genoeg mensen die zich lief voordoen en dat hun ware karakter dan tijdens de relatie naar boven komt. Hij heeft dan bewust na de relatie zijn mond voorbij gepraat omdat hij boos is dat de HP het uit heeft gemaakt. Ik zei al, ik ben echt geen held in dit soort genres, maar ik kon niet zo snel iets anders meer bedenken. Ik begrijp je mening heel goed en die respecteer ik ook, maar ik dacht er juist een eigen unieke draai aan te geven.