Axel keek naar de jongen die in de rolstoel zat, was nogal klein en erg tenger. Zijn haren waren donkerblauw en staken overeind. Zijn ene schoen lag in zijn schoot en een gezwollen rode enkel was ontbloot.
Austin werd door een verpleegkundige naast het rijtje stoelen geplaatst, waarna de vrouw wegliep. Op ongeveer twee stoelen afstand was hij geplaatst.
Blijkbaar had Austin hem ook gezien, want hij zwaaide naar Axel. Axel schonk hem een glimlachje, maar moest een lachbui onderdrukken toen hij Tyler verward zag kijken.
“Wie is dat?” fluisterde Tyler. Hierbij bewogen zijn lippen minimaal tot helemaal niet.
“Je kent hem niet.” mompelde Axel onder zijn adem.
Hij richtte zijn blik weer op Austin en stond na enkele seconden op. Hij liep naar de jongen toe en nam plaats op de stoel naast hem.
“Hey, wat heb je gedaan?”
Axel zag hoe Austin’s ogen naar zijn enkel gleden. “Tja…” begon Austin terwijl hij blijkbaar moeite had om zijn woorden te formuleren. Hij leek erg nerveus en schoof een beetje in zijn stoel.
“Gaat het wel?” vroeg Axel met een opgetrokken wenkbrauw.
Meteen stopte Austin met het wiebelen in de rolstoel.
“Ja, ik struikelde met de training. Ik hoop dat ik snel weer normaal kan lopen.”
Axel knikte even en keek naar de enkel van Austin.
“En wat doe jij hier?” vroeg Austin, nu iets zelfverzekerder.
Axel liet een zwak glimlachje op zijn gezicht verschijnen. “Ik ben hier voor een vriend, die is vandaag opgenomen. En mijn broer,” met zijn hoofd gebaarde hij in de richting van Tyler, die hij vaak aan mensen van zijn leeftijd voorstelde as zijn broer, ook al leken ze niet op elkaar. Als iemand met die opmerking kwam dan gebruikte Axel het excuus dat Tyler zijn stiefbroer was. “vond dat ik even naar mijn enkel moest laten kijken.”
Axel zag hoe Austin’s blik naar Axel’s voeten gleed, maar snel zijn ogen weer zocht.
“Is dat je broer?”
“Stiefbroer.” Verbeterde Axel.
“Wauw.”
Axel knikte even, maar keek over zijn schouder toen een deur werd geopend.
“Blaze?” De verpleegkundige keek hoopvol rond, tja, Blaze was immers ook de naam van dit ziekenhuis. Dat schept verwachtingen, eventueel hoop op loonverhoging. Met een kleine rol van zijn ogen draaide hij zich terug naar Austin. “Ik ben zo terug, mocht je er dan nog zijn dan help ik je wel naar binnen.”
Austin glimlachte en knikte.
Langzaam kwam Axel overeind en meteen werd hij ondersteund door Tyler. Axel besloot hier maar geen probleem van te maken, want dat zou leiden tot een ruzie. Daar had hij nu even geen zin in.
In de kamer moest Axel op een bed gaan zitten waar een klein metalen plaatje op lag. Boven dit plaatje hing een soort van lamp, de röntgenbuis. De arts trok Axel zijn schoen en sok uit en plaatste zijn voet op het metalen plaatje.
“Oke, draai je hoofd maar even de andere kant op.”
Axel deed dit, op datzelfde moment liep de man naar een scherm en de foto werd gemaakt.
In slechts seconden was hij weer buiten en had plaats genomen naast Austin, waar hij zijn sok en schoen weer aandeed.
“Hobbes?”
Axel stond op en knikte even naar Austin, die hem een glimlach schonk. Axel rolde Austin de kamer in en sloot de deur. Daarna nam hij weer plaats in de wachtkamer. Hij moest nu wachten op de uitslag. Tyler had inmiddels een tijdschrift gepakt en balderde deze door.
“Waar kent u hem van?” vroeg Tyler die het tijdschrift nu liet zakken. Hij keek Axel doordringend aan. Axel zuchtte even. “Hij zit bij mij op school.”
“En in het voetbalteam.” vulde Tyler aan. “Ik dacht dat u niet wilde voetballen. En dan is er natuurlijk uw vader. Hoe wilt u dit geheim gaan houden?”
Axel richtte zijn blik naar de grond. “ik zit niet in het voetbalteam. Mijn belofte staat als een huis.”
Even keek hij Tyler aan. “Als het kan wil ik z nog even bij haar langs.”
Tyler zuchtte. “Oke, ik ga nu, Laura smste net al. Als u weg wilt dan belt u maar.”
Tyler stond op en lag het tijdschrift neer. “Blijf niet te lang.”
Met die woorden liep hij weg en liet Axel achter. Niet veel later ging de deur van de kamer tegenover hem open en werd Austin naar buiten geduwd.
-----------------------------------
(srry echt kak dit)
Meneer Blaze veegde het zweet van zijn voorhoofd. “We hebben hem terug. Hij kan alleen niet zelfstandig ademen, een coma.”
De mannen knikten.
“Breng hem naar zijn kamer. Later vandaag kom ik kijken. Ik ga zijn gegevens zo even verwerken.”
De mannen knikten opnieuw en begonnen Steve’s bed weg te rollen. Meneer Blaze slaakte een zucht.
‘Weer een coma patiënt erbij.’
Hij liep door de afdeling richting de spoedeisende hulp. Hij had immers belooft die jonge man te helpen.
-----------------------------------------
(srry, had niet veel tijd en wil de wedstrijd lekker uitgebreid doen.)
Lilly rende lachend achter Sue en Esther aan de trap af.
“O hallo mevrouw Heartland!” gilden Esther en Lilly in koor terwijl ze Sue’s moeder passeerden.
Met nog wat gelach kwamen ze buiten aan op het veld waar ze even uithijgden.
“We zijn nog optijd.”
Inazuma Eleven Het legendarische elftal
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
Met een normaal stuk touw liep Mark richting de tractorbanden. 'Als er nog tijd over is trekken we de bus wel...'. Mark maakte aan elke band een stuk touw vast. Daarna liep hij terug naar z'n tas en pakte z'n mobiel.
'Hmmmmmm....... nog één minuut. Ach, die minuut kan me gestolen worden!' Mark klapte in z'n handen en voelde geen pijn opkomen. 'Dit is raar....' Mark stond er niet al te lang bij stil, maar hij bleef het in z'n achterhoofd houden. "JONGE...."
"MARK! IK BEN ER!"
Mark keek verbaast op en zag Madeleine op de dijk staan. Madeleine was haar echte naam, maar iedereen noemde haar Maddie of ander Millie. Maddie is een klein meisje dat bijna altijd haar voetballers tenue aan heeft. Mark herkente zichzelf daarom er ook een beetje in. Maddie heeft kort licht bruin haar en twee kleine straatjes op haar hoofd enn licht bruine ogen. Als kleding droeg ze haar voetballers tenue. Die is geel met rood en een zwarte broek. "Hé Maddie! Je wilt zeker meedoen?" Maddie gleed de dijk af en stond nu recht voor Mark. Maddie leek erg opgewonden en daardoor moest Mark altijd een glimlach op z'n gezicht toveren. Het was zo schattig. "Gaan we de speciale training doen?" Mark knikte naar haar, maar nu jij er toch bent....". Mark pakte nog twee stokken en zetten die ook voor het doel neer. Aan die stokken maakte hij ook bungeetouw vast.
Maddie begon te juichen. "O dit gaat zo leuk worden!" Mark keek over z'n schouder naar Maddie. 'Ja....ja dat gaat het zeker!'
Maddie prikte Mark in z'n buik. "Wanneer gaan jullie beginnen?" Mark keek verbaast om. "Shit.... we moesten al beginnen! JONGENS..... EN DAME....*kuch* DE TRAINING GAAT WEER VAN START! WILLEN JULLIE ALLEN ZO VRIENDELIJK ZIJN OM NAAR DE STAPEL TRACTORBANDENTE GAAN? DANK JULLIE WEL!" Mark schraapte even z'n keel. "Zo nu gaat het beginnen Maddie!"
-----------
"JONGE...."
"MARK! IK BEN ER!"
Jack keek verbaast naar de dijk waar een meisje ronde 8 jaar stond. Het meisje had kort licht bruin haar en twee kleine straatjes op haar hoofd en licht bruine ogen. Als kleding droeg ze haar voetballers tenue. Die is geel met rood en een zwarte broek. "Hé Maddie! Je wilt zeker meedoen?" Maddie gleed de dijk af en stond nu recht voor Mark. Maddie leek erg opgewonden en daardoor kwam er een glimlach op het gezicht bij Mark. Ditzelfde gebeurde bij Jack, maar plots wist hij dat hij het meisje ook kende. 'Hé Maddie! Je wilt zeker meedoen?' De zin galmde na in Jack's hoofd. 'Maddie'.
Jack dacht terug aan gisteravond. Mark en hij waren toen samen met haar aan het voetballen. Ze was toen zelfs Jack gepasseerd. Jack keek nog steeds naar Mark en Maddie, maar werd al gauw wakker geschud. Mark en Maddie stonden niet meer op de plek waar ze hoorde te staan.
"JONGENS..... EN DAME....*kuch* DE TRAINING GAAT WEER VAN START! WILLEN JULLIE ALLEN ZO VRIENDELIJK ZIJN OM NAAR DE STAPEL TRACTORBANDENTE GAAN? DANK JULLIE WEL!"
Jack keek beangstigend naar de stapel met tractorbanden. 'Moeten we echt met dat trainen?' Jack liep er heel langzaam naartoe. 'Ik wil niet meer voetballen.... maar ik moet doorgaan!'
-------
Na de vraag van Xavier kwam er een glimlachje op het altijd mooie gezicht van Isabelle. Ook al was ze boos of chagarijnig, altijd was Isabelle mooi. "Weet je Xavier?" Xavier werd uit z'n gedachtes wakker geschud. "Dat zijn meiden dingen daar snap jij niks van". Met een charmante beweging haalde ze haar hand onder de kin van Xavier door. Xavier glimlachte vrolijk. "Laat ik het zo zeggen. Ze is er even tussenuit..." Voordat Isabelle weg kon lopen trok Xavier haar aan haar pols terug en gaf haar nog een kus.
"JONGENS..... EN DAME....*kuch* DE TRAINING GAAT WEER VAN START! WILLEN JULLIE ALLEN ZO VRIENDELIJK ZIJN OM NAAR DE STAPEL TRACTORBANDENTE GAAN? DANK JULLIE WEL!"
Xavier keek glunderend naar Isabelle. "Dit gaat leuk worden!" Xavier rende vrolijk naar de stapel tractorbanden.
------
Timmy rende de keuken en slaakte een zucht. "Gelukkig.... ik ben nog op tijd". Timmy haaalde z'n frikandelbroodjes uit de magnetron en pakte een bordje. Daarna wilde hij de trap weer opgaan, maar hij zag een briefje het kastje voor de trap liggen.
Lieve Timmy,
Zoals je al heb gemerkt ben ik er niet. Ik ben gevraagd te gaan werken. Natuurlijk heb ik dit aangenomen. Ik weet dat je het alleen kan redden, dus.....
Je kan als je wilt een tosti nemen, maar....
Timmy zuchte even. "Mama mama mama. Ik heb al lang frikandelbroodjes!"
van de frikandelbroodjes moet je afblijven. Die zijn voor je vader!
Liefs Mam Xxx
Timmy kon wel door de grond zakken. "Shit.... dat heb ik weer".
(P.S. Ik heb je koelkast weer aangevuld en je vader zal vanavond die combi mangnetron op je kamer neerzetten. Dat wilde je toch? Oja daarvoor heb ik ook nog wat lekkers in je koelkast gedaan)
Timmy keek naar z'n frikandel broodjes. "Ach, ik zeg gewoon dat ik geen briefje heb gevonden.... M'n moeder gelooft me toch en vanavond zeg ik gewoon. Hé mam... gisteren had u gezegd dat pa die combi magnetron zou plaatsen in m'n kamer en oja bedankt dat um 'n koelkast heeft bijgevuld". Timmy scheurde het briefje en gooide het weg. "En daarna geef ik haar een kus en omdat ze 'geen briefje heeft geschreven'kan ze het me ook niet kwalijk nemen dat ik die frikandelbroodjes heb gegeten". Timmy nam weer een hap van z'n frikandelbroodje en liep terug naar boven.
'Hmmmmmm....... nog één minuut. Ach, die minuut kan me gestolen worden!' Mark klapte in z'n handen en voelde geen pijn opkomen. 'Dit is raar....' Mark stond er niet al te lang bij stil, maar hij bleef het in z'n achterhoofd houden. "JONGE...."
"MARK! IK BEN ER!"
Mark keek verbaast op en zag Madeleine op de dijk staan. Madeleine was haar echte naam, maar iedereen noemde haar Maddie of ander Millie. Maddie is een klein meisje dat bijna altijd haar voetballers tenue aan heeft. Mark herkente zichzelf daarom er ook een beetje in. Maddie heeft kort licht bruin haar en twee kleine straatjes op haar hoofd enn licht bruine ogen. Als kleding droeg ze haar voetballers tenue. Die is geel met rood en een zwarte broek. "Hé Maddie! Je wilt zeker meedoen?" Maddie gleed de dijk af en stond nu recht voor Mark. Maddie leek erg opgewonden en daardoor moest Mark altijd een glimlach op z'n gezicht toveren. Het was zo schattig. "Gaan we de speciale training doen?" Mark knikte naar haar, maar nu jij er toch bent....". Mark pakte nog twee stokken en zetten die ook voor het doel neer. Aan die stokken maakte hij ook bungeetouw vast.
Maddie begon te juichen. "O dit gaat zo leuk worden!" Mark keek over z'n schouder naar Maddie. 'Ja....ja dat gaat het zeker!'
Maddie prikte Mark in z'n buik. "Wanneer gaan jullie beginnen?" Mark keek verbaast om. "Shit.... we moesten al beginnen! JONGENS..... EN DAME....*kuch* DE TRAINING GAAT WEER VAN START! WILLEN JULLIE ALLEN ZO VRIENDELIJK ZIJN OM NAAR DE STAPEL TRACTORBANDENTE GAAN? DANK JULLIE WEL!" Mark schraapte even z'n keel. "Zo nu gaat het beginnen Maddie!"
-----------
"JONGE...."
"MARK! IK BEN ER!"
Jack keek verbaast naar de dijk waar een meisje ronde 8 jaar stond. Het meisje had kort licht bruin haar en twee kleine straatjes op haar hoofd en licht bruine ogen. Als kleding droeg ze haar voetballers tenue. Die is geel met rood en een zwarte broek. "Hé Maddie! Je wilt zeker meedoen?" Maddie gleed de dijk af en stond nu recht voor Mark. Maddie leek erg opgewonden en daardoor kwam er een glimlach op het gezicht bij Mark. Ditzelfde gebeurde bij Jack, maar plots wist hij dat hij het meisje ook kende. 'Hé Maddie! Je wilt zeker meedoen?' De zin galmde na in Jack's hoofd. 'Maddie'.
Jack dacht terug aan gisteravond. Mark en hij waren toen samen met haar aan het voetballen. Ze was toen zelfs Jack gepasseerd. Jack keek nog steeds naar Mark en Maddie, maar werd al gauw wakker geschud. Mark en Maddie stonden niet meer op de plek waar ze hoorde te staan.
"JONGENS..... EN DAME....*kuch* DE TRAINING GAAT WEER VAN START! WILLEN JULLIE ALLEN ZO VRIENDELIJK ZIJN OM NAAR DE STAPEL TRACTORBANDENTE GAAN? DANK JULLIE WEL!"
Jack keek beangstigend naar de stapel met tractorbanden. 'Moeten we echt met dat trainen?' Jack liep er heel langzaam naartoe. 'Ik wil niet meer voetballen.... maar ik moet doorgaan!'
-------
Na de vraag van Xavier kwam er een glimlachje op het altijd mooie gezicht van Isabelle. Ook al was ze boos of chagarijnig, altijd was Isabelle mooi. "Weet je Xavier?" Xavier werd uit z'n gedachtes wakker geschud. "Dat zijn meiden dingen daar snap jij niks van". Met een charmante beweging haalde ze haar hand onder de kin van Xavier door. Xavier glimlachte vrolijk. "Laat ik het zo zeggen. Ze is er even tussenuit..." Voordat Isabelle weg kon lopen trok Xavier haar aan haar pols terug en gaf haar nog een kus.
"JONGENS..... EN DAME....*kuch* DE TRAINING GAAT WEER VAN START! WILLEN JULLIE ALLEN ZO VRIENDELIJK ZIJN OM NAAR DE STAPEL TRACTORBANDENTE GAAN? DANK JULLIE WEL!"
Xavier keek glunderend naar Isabelle. "Dit gaat leuk worden!" Xavier rende vrolijk naar de stapel tractorbanden.
------
Timmy rende de keuken en slaakte een zucht. "Gelukkig.... ik ben nog op tijd". Timmy haaalde z'n frikandelbroodjes uit de magnetron en pakte een bordje. Daarna wilde hij de trap weer opgaan, maar hij zag een briefje het kastje voor de trap liggen.
Lieve Timmy,
Zoals je al heb gemerkt ben ik er niet. Ik ben gevraagd te gaan werken. Natuurlijk heb ik dit aangenomen. Ik weet dat je het alleen kan redden, dus.....
Je kan als je wilt een tosti nemen, maar....
Timmy zuchte even. "Mama mama mama. Ik heb al lang frikandelbroodjes!"
van de frikandelbroodjes moet je afblijven. Die zijn voor je vader!
Liefs Mam Xxx
Timmy kon wel door de grond zakken. "Shit.... dat heb ik weer".
(P.S. Ik heb je koelkast weer aangevuld en je vader zal vanavond die combi mangnetron op je kamer neerzetten. Dat wilde je toch? Oja daarvoor heb ik ook nog wat lekkers in je koelkast gedaan)
Timmy keek naar z'n frikandel broodjes. "Ach, ik zeg gewoon dat ik geen briefje heb gevonden.... M'n moeder gelooft me toch en vanavond zeg ik gewoon. Hé mam... gisteren had u gezegd dat pa die combi magnetron zou plaatsen in m'n kamer en oja bedankt dat um 'n koelkast heeft bijgevuld". Timmy scheurde het briefje en gooide het weg. "En daarna geef ik haar een kus en omdat ze 'geen briefje heeft geschreven'kan ze het me ook niet kwalijk nemen dat ik die frikandelbroodjes heb gegeten". Timmy nam weer een hap van z'n frikandelbroodje en liep terug naar boven.
"JONGE...."
Bobby stootte Nathan aan. "De training gaat weer verder!"
"MARK! IK BEN ER!"
De twee keken elkaar verbaast aan. "Wie is zij?" Nathan glimlachte vrolijk. "Dat is Maddie. Net als Mark een fanatiek voetballer. Heel haar leven draait om voetbal. Ze zei dat ze ooit de vrouwelijk Axel Blaze zou worden, maar nadat Axel Blaze niet was komen opdagen in de finale, de wedstrijd tegen royal...."Nathan stopt met praten, maar bleef met een glimlach naar Maddie kijken.
"Hmmm.... Maddie dus...." Bobby observeerde haar goed.
Maddie had kort licht bruin haar en twee kleine straatjes op haar hoofd en licht bruine ogen. Als kleding droeg ze haar voetballers tenue. Die is geel met rood en een zwarte broek. Na een gesprekje met Mark en nadat Mark nog twee palen voor het doel had gezet, begon Mark te roepen. "JONGENS..... EN DAME....*kuch* DE TRAINING GAAT WEER VAN START! WILLEN JULLIE ALLEN ZO VRIENDELIJK ZIJN OM NAAR DE STAPEL TRACTORBANDENTE GAAN? DANK JULLIE WEL!"
Ditmaal stootte Nathan Bobby aan. "Man je vangt vliegen! Straks denkt iedereen nog dat je haar leuk vindt!" Bobby schudde even z'n hoofd en rende achter Nathan aan naar de stapel met tractorbanden.
------------------
Voordat Isabelle weg kon lopen, nadat zze had antwoord gegeven op Xavier's vraag, trok Xavier haar aan haar pols terug en gaf haar nog een kus. Isabelle kuchte even, omdat ze dit niet had zien aankomen. 'Hij iz zóóóóoóóóóóóó romantisch!'
"JONGENS..... EN DAME....*kuch* DE TRAINING GAAT WEER VAN START! WILLEN JULLIE ALLEN ZO VRIENDELIJK ZIJN OM NAAR DE STAPEL TRACTORBANDENTE GAAN? DANK JULLIE WEL!"
Xavier keek glunderend naar Isabelle. "Dit gaat leuk worden!" Xavier rende vrolijk naar de stapel tractorbanden. 'Hij vindt het echt geweldig dat hij weer mag voetballen'. Isabelle keek even over haar schouder en zag in een fractie van een seconden de coach. 'Wat doet zij hier?'
----------------------
Steve'soom gooide een bal richting Steve. "Maar we hebben nog steeds een weddenschap!" Steve knikte en nam de bal op z'n voet aan. "Hier kom ik..."Steve tikte de bal naar voren en begon te rennen. Hij voelde zich op de één of andere manier veel sterker. Steve trapte de bal over z'n hoofd. Die kwam acher hem neer, maar Steve kon nog net op de tijd de bal weer voor hem trappen. Daarna maakte Steve een hakje over z'n hoofd. Nu stond hij recht voor z'n oom, die probeerde steeds z'n voet naar de bal te steken. Steve was met z'n rug naar z'n oom gestaan. Hij tikte de bal van voet naar voet. Daarna trapte hij de bal door z'n ooms benen en passeerde hem, maar opnieuw stond opeens vanuit het niets z'n oom weer voorzich. "Wat hoe kan dit?"
Bobby stootte Nathan aan. "De training gaat weer verder!"
"MARK! IK BEN ER!"
De twee keken elkaar verbaast aan. "Wie is zij?" Nathan glimlachte vrolijk. "Dat is Maddie. Net als Mark een fanatiek voetballer. Heel haar leven draait om voetbal. Ze zei dat ze ooit de vrouwelijk Axel Blaze zou worden, maar nadat Axel Blaze niet was komen opdagen in de finale, de wedstrijd tegen royal...."Nathan stopt met praten, maar bleef met een glimlach naar Maddie kijken.
"Hmmm.... Maddie dus...." Bobby observeerde haar goed.
Maddie had kort licht bruin haar en twee kleine straatjes op haar hoofd en licht bruine ogen. Als kleding droeg ze haar voetballers tenue. Die is geel met rood en een zwarte broek. Na een gesprekje met Mark en nadat Mark nog twee palen voor het doel had gezet, begon Mark te roepen. "JONGENS..... EN DAME....*kuch* DE TRAINING GAAT WEER VAN START! WILLEN JULLIE ALLEN ZO VRIENDELIJK ZIJN OM NAAR DE STAPEL TRACTORBANDENTE GAAN? DANK JULLIE WEL!"
Ditmaal stootte Nathan Bobby aan. "Man je vangt vliegen! Straks denkt iedereen nog dat je haar leuk vindt!" Bobby schudde even z'n hoofd en rende achter Nathan aan naar de stapel met tractorbanden.
------------------
Voordat Isabelle weg kon lopen, nadat zze had antwoord gegeven op Xavier's vraag, trok Xavier haar aan haar pols terug en gaf haar nog een kus. Isabelle kuchte even, omdat ze dit niet had zien aankomen. 'Hij iz zóóóóoóóóóóóó romantisch!'
"JONGENS..... EN DAME....*kuch* DE TRAINING GAAT WEER VAN START! WILLEN JULLIE ALLEN ZO VRIENDELIJK ZIJN OM NAAR DE STAPEL TRACTORBANDENTE GAAN? DANK JULLIE WEL!"
Xavier keek glunderend naar Isabelle. "Dit gaat leuk worden!" Xavier rende vrolijk naar de stapel tractorbanden. 'Hij vindt het echt geweldig dat hij weer mag voetballen'. Isabelle keek even over haar schouder en zag in een fractie van een seconden de coach. 'Wat doet zij hier?'
----------------------
Steve'soom gooide een bal richting Steve. "Maar we hebben nog steeds een weddenschap!" Steve knikte en nam de bal op z'n voet aan. "Hier kom ik..."Steve tikte de bal naar voren en begon te rennen. Hij voelde zich op de één of andere manier veel sterker. Steve trapte de bal over z'n hoofd. Die kwam acher hem neer, maar Steve kon nog net op de tijd de bal weer voor hem trappen. Daarna maakte Steve een hakje over z'n hoofd. Nu stond hij recht voor z'n oom, die probeerde steeds z'n voet naar de bal te steken. Steve was met z'n rug naar z'n oom gestaan. Hij tikte de bal van voet naar voet. Daarna trapte hij de bal door z'n ooms benen en passeerde hem, maar opnieuw stond opeens vanuit het niets z'n oom weer voorzich. "Wat hoe kan dit?"
(En heel m'n ochtend en dit deel van de middag besteed aan dit antwoord. Levenloos)
Axel stond op en nam de rolstoel over van de verpleegkundige. Deze dankte hem met een knikje en draaide zich weg. De hal was op Austin en Axel na verlaten.
Met een zucht ging Axel weer zitten. Het was Austin die het gesprek opende.
“Zeg, Axel…”
Axel draaide zijn hoofd in de richting van Austin, die verlegen naar zijn handen staarde.
“Ik vroeg me af…” Even viel hij stil, maar na even goed doorademen pakte hij de draad weer op. “Waarom speelde je in de finale niet mee?”
Deze vraag had Axel niet zien aankomen. Ook hij keek nu naar zijn handen die in zijn schoot lagen. Dit was een onderwerp dat hij al bijna een jaar lang ontweek en ook nu had hij geen behoefte om dit verhaal uit te leggen.
‘Julia.’ Dat was het enige wat hij nu als antwoord in zijn hoofd kon formuleren, andere woorden schoten hem tekort. De tijd leek stil te staan en alles om hem heen leek niet te willen dat er nu ook maar iets gebeurde. Door een simpele vraag zat hij als versteend.
Austin had dit blijkbaar opgemerkt want hij plaatste zijn hand, twijfelachtig op Axel’s schouder.
Het leek wel een beetje op Doornroosje. De hand was als de kus van de prins, die de prinses (ditmaal Axel) deed ontwaken.
“Was het iets ergs?” vroeg Austin een beetje bang.
Axel schudde zijn hoofd. “Ik was bang voor de wedstrijd, bang voor Royal. Ik durfde niet te spelen…”
Alsof het in zijn hoofd was gestampt door zijn teamgenoten sprak hij deze zin. Deels was dit ook wel zo.
Die bewuste wedstrijddag had Axel hun telefoontjes niet opgenomen, maar de ingesproken berichten had hij wel afgeluisterd. De eerste waren allemaal wanhopig en bezorgd, zoals teamgenoten onderling horen te zijn wanneer iemand ineens is verdwenen. Daarna kwamen er meer en meer en meer. Van deze had hij er maar een nodig om te begrijpen wat de boodschap was. Ze wisten niet wat er was en dus zochten ze zelf een verklaring. De verklaring van zijn twee beste vrienden kwam hard aan. Zelfs Dave, die anders altijd de kant van Axel had gekozen, dacht dat hij was gevlucht voor de verhalen van Royal accedemy. De door heel de regio gevreesde school.
“O…” klonk de stem van Austin nogal teleurgesteld.
“Heb je ooit gedacht over het wreken van die gevoelens? Door bijvoorbeeld alsnog tegen Royal te spelen?”
Axel keek verbaasd op. “Hoe bedoel je?”
“Nou,” begon Austin, ditmaal zelfverzekerder, “Raimon heeft vrijdag een wedstrijd en volgens mij heb ik horen zeggen dat we tegen Royal moeten. Als je enkel dan hersteld is zou je mee kunnen doen!”
Axel hoorde het enthousiasme in de stem van Austin, zijn liefde voor voetbal was groot. Dit maakte het moeilijk voor Axel om te weigeren, maar toch schudde hij zachtjes zijn hoofd.
“H-hoezo niet? Met jou erbij winnen we zeker.”
Die teleurstelling. Julia zou precies zo klinken. “Ik speel niet langer.” Axel wende zijn hoofd even af.
Alsof het zo gepland was ging de deur tegenover hen open. De radioloog, die volgens het naamkaartje Hector heette, stapte naar buiten en keek de twee met een glimlachje aan.
“Jullie hebben geluk gehad heren, nog geen scheurtje. Mijn collega brengt jullie naar de spoed. Daar staat Dokter Blaze al te wachten.”
‘Dokter Blaze-‘
Beiden jongens knikten terwijl de verpleegkundige Austin’s stoel in beweging bracht. Axel liep er, half hinkend, achteraan.
In de gang namen de beide jongens afscheid, ze werden in een aparte kamer geplaatst om te wachten. Axel ging rustig op de rand van het bed zitten en keek om zich heen.
De muren van de kamer waren, zoals de meeste kamers in een ziekenhuis, wit. De vloer was een soort beige crème. Op het bed, een stoel en een grote wandkast na was de kamer helemaal leeg. Zo meteen zou zijn vader binnenkomen en hem vragen gaan stellen. Waarschijnlijk had Tyler Laura al ingelicht over de brandtrap en had Laura zijn vader gebeld. Indien niet, moest Axel dit alles zelf aan hem gaan uitleggen.
Na een paar minuten kwam zijn vader de kamer binnen lopen. In de deuropening bleef hij staan. Van het klipbord keek hij naar Axel en weer terug. Een zucht weerklonk toen hij het klipbord naast Axel op het bed neerlag en vervolgens op de stoel ging zitten.
“Toen Laura belde met het bericht datje ziek was had ik verwacht dat het wat erger zou zijn. Ik had Tyler gevraagd om je naar huis te brengen en je daar te houden tot ik thuis kwam. Later hoorde ik van Laura dat je ziek en geblesseerd uit je raam bent gesprongen en was weggelopen.”
Zijn vader keek Axel nu in zijn ogen. “Jongen, waarom doe je dit allemaal? Ik verwacht een eerlijk antwoord.”
Axel ontweek de blik van zijn vader tot deze zijn ogen ontmoette. Even keek hij op, maar zijn blik zakte weer terug naar zijn handen. “Vader, als u hiermee bedoeld dat ik niet ziek zou zijn geweest…”
Axel maakte zijn zin niet af toen hij zag dat zijn vader dat niet bedoelde.
“Dat bedoel ik niet. Waarom ben je uit je raam gesprongen?”
Axel dacht even na over zijn antwoord. ‘Is er wel een antwoord?’
Zijn vader wachtte blijkbaar niet langer op een antwoord. Hij was opgestaan en naar de wandkast gelopen.
“We hebben het hier thuis nog wel over.” zei hij kalm terwijl hij een rol synthetische watten en een rol ideaalzwachtel tevoorschijn haalde. Met die twee materialen in zijn handen ging hij weer op de stoel zitten. “Trek je schoen en sok maar uit.”
Zijn stem was nu kil geworden, merkte Axel op. Zonder iets te zeggen of zijn vader aan te kijken, trok hij zijn schoen en sok uit. Pijn viel af te lezen uit zijn gezicht.
“Is dat van die sprong uit het raam?” vroeg zijn vader toen hij Axel’s voet op zijn knie stationeerde.
Axel schudde zijn hoofd. “Ik ben niet uit het raam gesprongen, ik nam de brandtrap.”
Zijn vader keek hem verwonderd aan. “En hoe komt dit dan wel?”
Even twijfelde Axel. “We hadden geen sleutel en we moesten het huis in. Ik ben toen over het hek geklommen en ik viel.”
Een leugentje om bestwil, hij kon zijn vader gewoon niet vertellen over de gang die hij en Vero hadden ontdekt. Bovendien had hij deze gang nog wel vaker nodig en als zijn vader hier vanaf wist, kon hij deze nooit meer gebruiken.
Zijn vader knikte even en bekeek de enkel. “Hm, als je zo even een paar uurtjes rust houd, dan kan je morgen alles al weer doen. Ik weet niet of je nog van plan was om naar je zusje te gaan?”
Axel knikte, maar hield zijn kaken stijf op elkaar, om maar geen geluid van pijn te maken.
Strak bond zijn vader het verband om zijn enkel, zijn schoen kon hij hierdoor niet meer aan.
“Vader,” begon Axel, vlak voor zijn vader de kans kreeg om de kamer te verlaten.
Zijn vader draaide zich terug naar zijn zoon.
“Euhm, er is net een jongen binnen gebracht, Steve Grimm… Ik vroeg me af… Hoe is het met hem?”
Voorzichtig kwam Axel overeind. Door het verband deed staan al minder zeer.
“Grimm zeg je?”
Zijn vader wreef even langs zijn nek.
“Is dat een vriend van je?”
Axel knikte, hij beschouwde Steve ondanks dat hij hem pas een dag kende als een echte vriend.
“Sorry jongen, hij wordt op dit moment naar de afdeling voor coma patiënten gebracht.”
Zonder ook maar te kijken naar het gezicht van zijn zoon draaide meneer Blaze zich weg.
Axel zakte terug op het bed. ‘Steve… In coma…’
Woedend en bedroeft tegelijkertijd greep hij zijn schoen en sok en begon door de hal te hinken. Onderweg kwam hij een verpleegkundige tegen die hem tegenhield.
“Jonge man, het is niet goed om met zo’n enkel te lopen, war wil je heen?”
Axel keek de vrouw met waterige ogen aan. “De vierde verdieping alstublieft.”
De vrouw deed een stapje achteruit. “O, het spijt me… Ik, ik breng u er meteen naartoe.”
De vrouw ondersteunde Axel bij het hinken en samen kwamen ze aan op de vierde verdieping. De afdeling voor coma patiënten. ‘Eerst Julia en nu Steve…’
“Welke kamer zoek je?”
“Steve Grimm?” vroeg Axel hoopvol dat deze vrouw iets wist.
“Sorry, ik weet niet of die hier al is. Je kan even wachten als je wil?”
Axel schudde zijn hoofd. “Kamer 04012 graag, Julia Blaze.”
De vrouw knikte en begeleide Axel naar de kamer. Toen Axel eenmaal binnen was en op de kruk zat, schoof ze de deur achter hem dicht.
-----------------------------------
Austin nam afscheid van Axel in de gang. Hierna werd hij een kamertje ingereden waar hij moest wachten op de arts, Dokter Blaze.
De kamer was klein maar leek erg ruim. Dit kwam natuurlijk door de witte muren en de weinige meubels. In de kamer stond een bed, met daarnaast een klein kastje, een stoel en een groot wandmeubel met een gootsteen. De vloer was een beige kleur met blauwe kristalstructuur.
‘Wat als ik vrijdag niet mee kan spelen? Wat als ik de hele week mam niet kan helpen in het restaurant, ze kan het niet zelf…’
Meteen kwam er een lange donkere man de kamer in. Zijn haar was donkerblauw met witte highlights. Een donkerblauw snorretje bekleedde zijn bovenlip en zijn donkere ogen keken door een bril naar Austin.
“Austin, niet waar?”
Austin knikte naar de lange man, die inmiddels voor hem was komen staan en zijn hand uitstak. Austin schudde deze.
“Dokter Blaze.”
De man pakte een stoel en kwam zitten. Hij bekeek Austin’s enkel en keek hem daarna even aan. Toen hij naar het wandmeubel liep praatte hij gewoon verder.
“Zeg eens Austin, wat is er met je enkel gebeurd?”
De man zocht door het meubel tot hij twee rollen had gevonden.
“Ik struikelde tijdens het voetballen.” antwoordde Austin verlegen.
De man kwam nu weer voor Austin zitten en knikte even.
“Heeft de coach het ook behandeld?”
“Euhm, een meisje had er al een verband omheen gedaan en gekoeld met ijs.”
De man knikte. “Goed zo.”
In enkele seconden had de man een strak verband aangelegd.
“Kijk eens aan jonge man. Probeer het vandaag rustig aan te doen, dan kan je vanavond al weer mee voetballen.”
Met een glimlachje en nogmaals schudden van de handen liep hij weg. Meteen kwam er een verpleegkundige de kamer in.
“Kan ik een taxi voor je bellen, of je ouders?”
Austin knikte. “Een taxi alstublieft.”
De vrouw knikte en liep weer weg. ‘Ik moet de jongens het goede nieuws vertellen!’
Niet veel later kwam de vrouw terug. Ze ondersteunde Austin naar de taxi die voor het gebouw stond. Axel zag hij nergens meer. Met een glimlach stapte hij in de taxi.
“Waar naartoe?”
“Naar de kade alstublieft.”
De chauffeur knikte even en startte de auto. Ze reden weg van de parkeer plaats richting de woonwijken. Daar reden ze enkele minuten doorheen. Onderweg zag hij het restaurant waar het buurmeisje druk aan het werk was met de bestellingen voor de avond.
Na een tijdje reden ze over de drie bogen brug, waar de rivieroever naast lag. Bovenaan de dijk stopte de taxi.
“We zijn er.”
Austin bedankte de chauffeur, die al geld had gekregen van het ziekenhuis, en stapte uit. Even keek hij het veld rond. Voor het doel stonden palen in de grond, met daaraan vast bungetouw. ‘W-wat?!’
Dat was nog lang niet alles. Op een grote stapel lagen tractorbanden, daarnaast stond Mark met een klein meisje, die nog jonger was dan hijzelf.
‘Wat is dit nou?’
“Jongens… en dame…” Even was er een korte stilte. Mark gilde blijkbaar want af en toe zag hij monden bewegen, maar hoorde niks. “De training gaat weer van start. Willen jullie allen zo vriendelijk zijn om naar de stapel tractorbanden te gaan? Dank jullie wel.”
‘Ze gaan toch niet?’
-----------------------------------------
Twee verpleegkundigen duwden het bed samen de lift in.
“Nog een slachtoffer van de coma.” mompelde een van de mannen.
De ander knikte en drukte op de knop waardoor de deuren sloten. Vervolgens drukte hij, na een hand door zijn korte paarsachtige haar te halen, op de vier. De vierde verdieping was voor patiënten die goed in de gaten gehouden moesten worden. Hier waren de afdelingen hartbewaking, waar voornamelijk oudere mensen te vinden waren, coma patiënten en de mensen die last hadden van bepaald soort aanvallen. Kortom, geen prettige verdieping om te liggen. Op welke afdeling je ook lag, de kans dat je er levend vandaan kwam was gering.
Een pieptoon gaf aan dat de deuren van de lift open gingen. Beide mannen stonden al weer klaar om het bed verder te duwen.
“Kamer 04013.” Las de paarsharige verpleegkundige op. Met zijn heup schoof hij de deur open waarna ze het bed naar binnen trokken en op zijn plaats zette. Daarna begon de ander de jongen op de apparatuur aan te sluiten. De paarsharige man liep ondertussen terug naar de deur en hing het naamplaatje op.
‘Ik zal voor je bidden jongen.’
Hij haalde een telefoon uit zijn broekzak, natuurlijk was dit een ziekenhuis telefoon. Toen hij op een ruime afstand was draaide hij het nummer dat Dokter Blaze had overgeschreven.
Hij hoorde hoe de telefoon overging en wachtte tot er werd opgenomen.
(hij belt Steve’s ouders maar dat wisten jullie vast al)
------------------------------------------
Lilly keek met een glimlach op en zag dat Sue en Esther zich nu bij de anderen hadden gevoegd.
“Lilly!” klonk het ineens heel luid.
Voor Lilly de kans had om te bepalen wie dit was werd ze om de beurt door alle teamleden geknuffeld. “Lill, ben je weer terug in Osaka?”
Lilly omhelsde de meiden een voor een en schudde toen haar hoofd.
“Sorry chicka’s alleen vandaag.”
Voor het team kon reageren klapte Sue in haar handen. “Oke meiden, vriendschappelijke wedstrijd tegen het jongensteam van Osaka. We maken ze in!”
Het hele team juichte Sue toe waardoor ze opnieuw in haar handen klapte.
“Oke meiden, dit is onze opstelling voor de wedstrijd.”
“Dat betekent dat Alexia stand (DF) en Bela Bluebells (MF onze wissels zijn.”
Iedereen knikte instemmend.
“Luister, de jongens spelen voornamelijk door het midden, vandaar onze opstelling. Zo dwingen we ze via de vleugels te gaan. Een bijkomend voordeel is dat dit team pas net bestaat en dat ze nu al over wolken zijn. Lill, niet kijken maar er staren er een aantal naar je.”
Lilly moest een lachje onderdrukken. Ze zag er nu beter uit dan ooit en ze had het gevoel dat haar uniform dit alleen maar accentueerde. Roze.
Vanuit haar ooghoeken keek ze voorzichtig en zag meteen dat de keeper en nog een stuk of vier veldspelers haar met open mond aanstaarden.
“Oke, we spelen volgens onze oude strategie. Dan komt het helemaal goed. Lill, we rekenen op je, we hebben je nodig voor Vlinder Trans.”
Lilly knikte even. “Zullen we het maar doen dan?”
Iedereen knikte terug en na een groepsknuffel nam iedereen zijn posities in. De gasten mochten aftrappen.
Twee jongens stond naast elkaar en slikten even. Lilly zag hoe ze met elkaar fluisterden.
‘Hm… Met deze wedstrijd ga ik eens laten zien dat ik het nog kan.’
“Goede morgen, of is het al middag? Naja, wat maakt het ook uit! We zijn hier op Osaka waar het meiden team, Super Tripel C tegen het jongensteam, Boys Strikers! En omdat super Tripel C erop stond dat de jongens zouden aftrappen staan zijn nu met de bal!”
Lilly keek naar de man die het commentaar verzorgde. Het was een klein mollig jochie van maximaal tien jaar oud. Zijn haren zagen eruit alsof hij net uit bed kwam en piekten dus alle kanten op.
“We gaan ze verslaan met onze geweldige super toren!” gilde Sue enthousiast.
De jongen keken angstig naar Sue.
“Euh, hebben we zo’n hissatsu dan?” vroeg Lilly een beetje verbaasd.
“Nee, ik zeg ook maar wat.”
De jongens keken verbluft en leken zelfvertrouwen te krijgen. Als je tegen een heel meidenteam moet krijg je inderdaad veel zelfvertrouwen als jongen zijnde.
“En de wedstrijd begint!” brulde het jongetje nadat er op het fluitje was geblazen. De jongens trapten af en kwamen, inderdaad, via het midden naar voren.
------------------------------------------
Timon besloot de jongen te volgen en rende snel naar waar de jongen was verdwenen. Hij was nergens meer te zien, opgeslokt in de massa. Met een zucht draaide Timon zich terug naar het veld. ‘Hoe ga ik dit ooit aan de jongens uitleggen?’
Met een tweede zucht liet hij de bal, die altijd op Dave zijn kamer had gelegen, uit zijn handen vallen. Binnen enkele seconden ging zijn telefoon.
“Met Timon Ri- Huh, maar natuurlijk. Ja, die heb ik hier… O, zal ik hem- Is ook goed euhm- Nee dat is- Ja, oke…”
Timon stopte zijn mobiel weer weg. ‘Vreemd, nooit zou Mevrouw Silver zoiets raars zeggen.’
Hij bukte zich en raapte de bal weer op. Blijkbaar wilden ze toch wel een aandenken aan hun zoon. Over een week zou hij worden begraven. Timon zag er tegenop, zijn beste vriend, die hem nooit in de steek had gelaten, zou hij nu in de grond zien zakken.
Met de bal onder zijn arm liep Timon richting de vijver, waar hij met Mevrouw Silver aan de telefoon had afgesproken.
Na enkele seconden stopte er een auto. Mevrouw Silver stapte uit.
“Hier, dit is de bal waar u-“ Timon kreeg de kans niet om uit te praten. Mevrouw Silver nam de bal in haar handen en knikte. “Dankje.”
Gehaast draaide ze zich om en liep weg.
‘Wat heeft iedereen vandaag?’
Axel stond op en nam de rolstoel over van de verpleegkundige. Deze dankte hem met een knikje en draaide zich weg. De hal was op Austin en Axel na verlaten.
Met een zucht ging Axel weer zitten. Het was Austin die het gesprek opende.
“Zeg, Axel…”
Axel draaide zijn hoofd in de richting van Austin, die verlegen naar zijn handen staarde.
“Ik vroeg me af…” Even viel hij stil, maar na even goed doorademen pakte hij de draad weer op. “Waarom speelde je in de finale niet mee?”
Deze vraag had Axel niet zien aankomen. Ook hij keek nu naar zijn handen die in zijn schoot lagen. Dit was een onderwerp dat hij al bijna een jaar lang ontweek en ook nu had hij geen behoefte om dit verhaal uit te leggen.
‘Julia.’ Dat was het enige wat hij nu als antwoord in zijn hoofd kon formuleren, andere woorden schoten hem tekort. De tijd leek stil te staan en alles om hem heen leek niet te willen dat er nu ook maar iets gebeurde. Door een simpele vraag zat hij als versteend.
Austin had dit blijkbaar opgemerkt want hij plaatste zijn hand, twijfelachtig op Axel’s schouder.
Het leek wel een beetje op Doornroosje. De hand was als de kus van de prins, die de prinses (ditmaal Axel) deed ontwaken.
“Was het iets ergs?” vroeg Austin een beetje bang.
Axel schudde zijn hoofd. “Ik was bang voor de wedstrijd, bang voor Royal. Ik durfde niet te spelen…”
Alsof het in zijn hoofd was gestampt door zijn teamgenoten sprak hij deze zin. Deels was dit ook wel zo.
Die bewuste wedstrijddag had Axel hun telefoontjes niet opgenomen, maar de ingesproken berichten had hij wel afgeluisterd. De eerste waren allemaal wanhopig en bezorgd, zoals teamgenoten onderling horen te zijn wanneer iemand ineens is verdwenen. Daarna kwamen er meer en meer en meer. Van deze had hij er maar een nodig om te begrijpen wat de boodschap was. Ze wisten niet wat er was en dus zochten ze zelf een verklaring. De verklaring van zijn twee beste vrienden kwam hard aan. Zelfs Dave, die anders altijd de kant van Axel had gekozen, dacht dat hij was gevlucht voor de verhalen van Royal accedemy. De door heel de regio gevreesde school.
“O…” klonk de stem van Austin nogal teleurgesteld.
“Heb je ooit gedacht over het wreken van die gevoelens? Door bijvoorbeeld alsnog tegen Royal te spelen?”
Axel keek verbaasd op. “Hoe bedoel je?”
“Nou,” begon Austin, ditmaal zelfverzekerder, “Raimon heeft vrijdag een wedstrijd en volgens mij heb ik horen zeggen dat we tegen Royal moeten. Als je enkel dan hersteld is zou je mee kunnen doen!”
Axel hoorde het enthousiasme in de stem van Austin, zijn liefde voor voetbal was groot. Dit maakte het moeilijk voor Axel om te weigeren, maar toch schudde hij zachtjes zijn hoofd.
“H-hoezo niet? Met jou erbij winnen we zeker.”
Die teleurstelling. Julia zou precies zo klinken. “Ik speel niet langer.” Axel wende zijn hoofd even af.
Alsof het zo gepland was ging de deur tegenover hen open. De radioloog, die volgens het naamkaartje Hector heette, stapte naar buiten en keek de twee met een glimlachje aan.
“Jullie hebben geluk gehad heren, nog geen scheurtje. Mijn collega brengt jullie naar de spoed. Daar staat Dokter Blaze al te wachten.”
‘Dokter Blaze-‘
Beiden jongens knikten terwijl de verpleegkundige Austin’s stoel in beweging bracht. Axel liep er, half hinkend, achteraan.
In de gang namen de beide jongens afscheid, ze werden in een aparte kamer geplaatst om te wachten. Axel ging rustig op de rand van het bed zitten en keek om zich heen.
De muren van de kamer waren, zoals de meeste kamers in een ziekenhuis, wit. De vloer was een soort beige crème. Op het bed, een stoel en een grote wandkast na was de kamer helemaal leeg. Zo meteen zou zijn vader binnenkomen en hem vragen gaan stellen. Waarschijnlijk had Tyler Laura al ingelicht over de brandtrap en had Laura zijn vader gebeld. Indien niet, moest Axel dit alles zelf aan hem gaan uitleggen.
Na een paar minuten kwam zijn vader de kamer binnen lopen. In de deuropening bleef hij staan. Van het klipbord keek hij naar Axel en weer terug. Een zucht weerklonk toen hij het klipbord naast Axel op het bed neerlag en vervolgens op de stoel ging zitten.
“Toen Laura belde met het bericht datje ziek was had ik verwacht dat het wat erger zou zijn. Ik had Tyler gevraagd om je naar huis te brengen en je daar te houden tot ik thuis kwam. Later hoorde ik van Laura dat je ziek en geblesseerd uit je raam bent gesprongen en was weggelopen.”
Zijn vader keek Axel nu in zijn ogen. “Jongen, waarom doe je dit allemaal? Ik verwacht een eerlijk antwoord.”
Axel ontweek de blik van zijn vader tot deze zijn ogen ontmoette. Even keek hij op, maar zijn blik zakte weer terug naar zijn handen. “Vader, als u hiermee bedoeld dat ik niet ziek zou zijn geweest…”
Axel maakte zijn zin niet af toen hij zag dat zijn vader dat niet bedoelde.
“Dat bedoel ik niet. Waarom ben je uit je raam gesprongen?”
Axel dacht even na over zijn antwoord. ‘Is er wel een antwoord?’
Zijn vader wachtte blijkbaar niet langer op een antwoord. Hij was opgestaan en naar de wandkast gelopen.
“We hebben het hier thuis nog wel over.” zei hij kalm terwijl hij een rol synthetische watten en een rol ideaalzwachtel tevoorschijn haalde. Met die twee materialen in zijn handen ging hij weer op de stoel zitten. “Trek je schoen en sok maar uit.”
Zijn stem was nu kil geworden, merkte Axel op. Zonder iets te zeggen of zijn vader aan te kijken, trok hij zijn schoen en sok uit. Pijn viel af te lezen uit zijn gezicht.
“Is dat van die sprong uit het raam?” vroeg zijn vader toen hij Axel’s voet op zijn knie stationeerde.
Axel schudde zijn hoofd. “Ik ben niet uit het raam gesprongen, ik nam de brandtrap.”
Zijn vader keek hem verwonderd aan. “En hoe komt dit dan wel?”
Even twijfelde Axel. “We hadden geen sleutel en we moesten het huis in. Ik ben toen over het hek geklommen en ik viel.”
Een leugentje om bestwil, hij kon zijn vader gewoon niet vertellen over de gang die hij en Vero hadden ontdekt. Bovendien had hij deze gang nog wel vaker nodig en als zijn vader hier vanaf wist, kon hij deze nooit meer gebruiken.
Zijn vader knikte even en bekeek de enkel. “Hm, als je zo even een paar uurtjes rust houd, dan kan je morgen alles al weer doen. Ik weet niet of je nog van plan was om naar je zusje te gaan?”
Axel knikte, maar hield zijn kaken stijf op elkaar, om maar geen geluid van pijn te maken.
Strak bond zijn vader het verband om zijn enkel, zijn schoen kon hij hierdoor niet meer aan.
“Vader,” begon Axel, vlak voor zijn vader de kans kreeg om de kamer te verlaten.
Zijn vader draaide zich terug naar zijn zoon.
“Euhm, er is net een jongen binnen gebracht, Steve Grimm… Ik vroeg me af… Hoe is het met hem?”
Voorzichtig kwam Axel overeind. Door het verband deed staan al minder zeer.
“Grimm zeg je?”
Zijn vader wreef even langs zijn nek.
“Is dat een vriend van je?”
Axel knikte, hij beschouwde Steve ondanks dat hij hem pas een dag kende als een echte vriend.
“Sorry jongen, hij wordt op dit moment naar de afdeling voor coma patiënten gebracht.”
Zonder ook maar te kijken naar het gezicht van zijn zoon draaide meneer Blaze zich weg.
Axel zakte terug op het bed. ‘Steve… In coma…’
Woedend en bedroeft tegelijkertijd greep hij zijn schoen en sok en begon door de hal te hinken. Onderweg kwam hij een verpleegkundige tegen die hem tegenhield.
“Jonge man, het is niet goed om met zo’n enkel te lopen, war wil je heen?”
Axel keek de vrouw met waterige ogen aan. “De vierde verdieping alstublieft.”
De vrouw deed een stapje achteruit. “O, het spijt me… Ik, ik breng u er meteen naartoe.”
De vrouw ondersteunde Axel bij het hinken en samen kwamen ze aan op de vierde verdieping. De afdeling voor coma patiënten. ‘Eerst Julia en nu Steve…’
“Welke kamer zoek je?”
“Steve Grimm?” vroeg Axel hoopvol dat deze vrouw iets wist.
“Sorry, ik weet niet of die hier al is. Je kan even wachten als je wil?”
Axel schudde zijn hoofd. “Kamer 04012 graag, Julia Blaze.”
De vrouw knikte en begeleide Axel naar de kamer. Toen Axel eenmaal binnen was en op de kruk zat, schoof ze de deur achter hem dicht.
-----------------------------------
Austin nam afscheid van Axel in de gang. Hierna werd hij een kamertje ingereden waar hij moest wachten op de arts, Dokter Blaze.
De kamer was klein maar leek erg ruim. Dit kwam natuurlijk door de witte muren en de weinige meubels. In de kamer stond een bed, met daarnaast een klein kastje, een stoel en een groot wandmeubel met een gootsteen. De vloer was een beige kleur met blauwe kristalstructuur.
‘Wat als ik vrijdag niet mee kan spelen? Wat als ik de hele week mam niet kan helpen in het restaurant, ze kan het niet zelf…’
Meteen kwam er een lange donkere man de kamer in. Zijn haar was donkerblauw met witte highlights. Een donkerblauw snorretje bekleedde zijn bovenlip en zijn donkere ogen keken door een bril naar Austin.
“Austin, niet waar?”
Austin knikte naar de lange man, die inmiddels voor hem was komen staan en zijn hand uitstak. Austin schudde deze.
“Dokter Blaze.”
De man pakte een stoel en kwam zitten. Hij bekeek Austin’s enkel en keek hem daarna even aan. Toen hij naar het wandmeubel liep praatte hij gewoon verder.
“Zeg eens Austin, wat is er met je enkel gebeurd?”
De man zocht door het meubel tot hij twee rollen had gevonden.
“Ik struikelde tijdens het voetballen.” antwoordde Austin verlegen.
De man kwam nu weer voor Austin zitten en knikte even.
“Heeft de coach het ook behandeld?”
“Euhm, een meisje had er al een verband omheen gedaan en gekoeld met ijs.”
De man knikte. “Goed zo.”
In enkele seconden had de man een strak verband aangelegd.
“Kijk eens aan jonge man. Probeer het vandaag rustig aan te doen, dan kan je vanavond al weer mee voetballen.”
Met een glimlachje en nogmaals schudden van de handen liep hij weg. Meteen kwam er een verpleegkundige de kamer in.
“Kan ik een taxi voor je bellen, of je ouders?”
Austin knikte. “Een taxi alstublieft.”
De vrouw knikte en liep weer weg. ‘Ik moet de jongens het goede nieuws vertellen!’
Niet veel later kwam de vrouw terug. Ze ondersteunde Austin naar de taxi die voor het gebouw stond. Axel zag hij nergens meer. Met een glimlach stapte hij in de taxi.
“Waar naartoe?”
“Naar de kade alstublieft.”
De chauffeur knikte even en startte de auto. Ze reden weg van de parkeer plaats richting de woonwijken. Daar reden ze enkele minuten doorheen. Onderweg zag hij het restaurant waar het buurmeisje druk aan het werk was met de bestellingen voor de avond.
Na een tijdje reden ze over de drie bogen brug, waar de rivieroever naast lag. Bovenaan de dijk stopte de taxi.
“We zijn er.”
Austin bedankte de chauffeur, die al geld had gekregen van het ziekenhuis, en stapte uit. Even keek hij het veld rond. Voor het doel stonden palen in de grond, met daaraan vast bungetouw. ‘W-wat?!’
Dat was nog lang niet alles. Op een grote stapel lagen tractorbanden, daarnaast stond Mark met een klein meisje, die nog jonger was dan hijzelf.
‘Wat is dit nou?’
“Jongens… en dame…” Even was er een korte stilte. Mark gilde blijkbaar want af en toe zag hij monden bewegen, maar hoorde niks. “De training gaat weer van start. Willen jullie allen zo vriendelijk zijn om naar de stapel tractorbanden te gaan? Dank jullie wel.”
‘Ze gaan toch niet?’
-----------------------------------------
Twee verpleegkundigen duwden het bed samen de lift in.
“Nog een slachtoffer van de coma.” mompelde een van de mannen.
De ander knikte en drukte op de knop waardoor de deuren sloten. Vervolgens drukte hij, na een hand door zijn korte paarsachtige haar te halen, op de vier. De vierde verdieping was voor patiënten die goed in de gaten gehouden moesten worden. Hier waren de afdelingen hartbewaking, waar voornamelijk oudere mensen te vinden waren, coma patiënten en de mensen die last hadden van bepaald soort aanvallen. Kortom, geen prettige verdieping om te liggen. Op welke afdeling je ook lag, de kans dat je er levend vandaan kwam was gering.
Een pieptoon gaf aan dat de deuren van de lift open gingen. Beide mannen stonden al weer klaar om het bed verder te duwen.
“Kamer 04013.” Las de paarsharige verpleegkundige op. Met zijn heup schoof hij de deur open waarna ze het bed naar binnen trokken en op zijn plaats zette. Daarna begon de ander de jongen op de apparatuur aan te sluiten. De paarsharige man liep ondertussen terug naar de deur en hing het naamplaatje op.
‘Ik zal voor je bidden jongen.’
Hij haalde een telefoon uit zijn broekzak, natuurlijk was dit een ziekenhuis telefoon. Toen hij op een ruime afstand was draaide hij het nummer dat Dokter Blaze had overgeschreven.
Hij hoorde hoe de telefoon overging en wachtte tot er werd opgenomen.
(hij belt Steve’s ouders maar dat wisten jullie vast al)
------------------------------------------
Lilly keek met een glimlach op en zag dat Sue en Esther zich nu bij de anderen hadden gevoegd.
“Lilly!” klonk het ineens heel luid.
Voor Lilly de kans had om te bepalen wie dit was werd ze om de beurt door alle teamleden geknuffeld. “Lill, ben je weer terug in Osaka?”
Lilly omhelsde de meiden een voor een en schudde toen haar hoofd.
“Sorry chicka’s alleen vandaag.”
Voor het team kon reageren klapte Sue in haar handen. “Oke meiden, vriendschappelijke wedstrijd tegen het jongensteam van Osaka. We maken ze in!”
Het hele team juichte Sue toe waardoor ze opnieuw in haar handen klapte.
“Oke meiden, dit is onze opstelling voor de wedstrijd.”
“Dat betekent dat Alexia stand (DF) en Bela Bluebells (MF onze wissels zijn.”
Iedereen knikte instemmend.
“Luister, de jongens spelen voornamelijk door het midden, vandaar onze opstelling. Zo dwingen we ze via de vleugels te gaan. Een bijkomend voordeel is dat dit team pas net bestaat en dat ze nu al over wolken zijn. Lill, niet kijken maar er staren er een aantal naar je.”
Lilly moest een lachje onderdrukken. Ze zag er nu beter uit dan ooit en ze had het gevoel dat haar uniform dit alleen maar accentueerde. Roze.
Vanuit haar ooghoeken keek ze voorzichtig en zag meteen dat de keeper en nog een stuk of vier veldspelers haar met open mond aanstaarden.
“Oke, we spelen volgens onze oude strategie. Dan komt het helemaal goed. Lill, we rekenen op je, we hebben je nodig voor Vlinder Trans.”
Lilly knikte even. “Zullen we het maar doen dan?”
Iedereen knikte terug en na een groepsknuffel nam iedereen zijn posities in. De gasten mochten aftrappen.
Twee jongens stond naast elkaar en slikten even. Lilly zag hoe ze met elkaar fluisterden.
‘Hm… Met deze wedstrijd ga ik eens laten zien dat ik het nog kan.’
“Goede morgen, of is het al middag? Naja, wat maakt het ook uit! We zijn hier op Osaka waar het meiden team, Super Tripel C tegen het jongensteam, Boys Strikers! En omdat super Tripel C erop stond dat de jongens zouden aftrappen staan zijn nu met de bal!”
Lilly keek naar de man die het commentaar verzorgde. Het was een klein mollig jochie van maximaal tien jaar oud. Zijn haren zagen eruit alsof hij net uit bed kwam en piekten dus alle kanten op.
“We gaan ze verslaan met onze geweldige super toren!” gilde Sue enthousiast.
De jongen keken angstig naar Sue.
“Euh, hebben we zo’n hissatsu dan?” vroeg Lilly een beetje verbaasd.
“Nee, ik zeg ook maar wat.”
De jongens keken verbluft en leken zelfvertrouwen te krijgen. Als je tegen een heel meidenteam moet krijg je inderdaad veel zelfvertrouwen als jongen zijnde.
“En de wedstrijd begint!” brulde het jongetje nadat er op het fluitje was geblazen. De jongens trapten af en kwamen, inderdaad, via het midden naar voren.
------------------------------------------
Timon besloot de jongen te volgen en rende snel naar waar de jongen was verdwenen. Hij was nergens meer te zien, opgeslokt in de massa. Met een zucht draaide Timon zich terug naar het veld. ‘Hoe ga ik dit ooit aan de jongens uitleggen?’
Met een tweede zucht liet hij de bal, die altijd op Dave zijn kamer had gelegen, uit zijn handen vallen. Binnen enkele seconden ging zijn telefoon.
“Met Timon Ri- Huh, maar natuurlijk. Ja, die heb ik hier… O, zal ik hem- Is ook goed euhm- Nee dat is- Ja, oke…”
Timon stopte zijn mobiel weer weg. ‘Vreemd, nooit zou Mevrouw Silver zoiets raars zeggen.’
Hij bukte zich en raapte de bal weer op. Blijkbaar wilden ze toch wel een aandenken aan hun zoon. Over een week zou hij worden begraven. Timon zag er tegenop, zijn beste vriend, die hem nooit in de steek had gelaten, zou hij nu in de grond zien zakken.
Met de bal onder zijn arm liep Timon richting de vijver, waar hij met Mevrouw Silver aan de telefoon had afgesproken.
Na enkele seconden stopte er een auto. Mevrouw Silver stapte uit.
“Hier, dit is de bal waar u-“ Timon kreeg de kans niet om uit te praten. Mevrouw Silver nam de bal in haar handen en knikte. “Dankje.”
Gehaast draaide ze zich om en liep weg.
‘Wat heeft iedereen vandaag?’
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
Mark maakte aan iedereen een stuk touw vast. Aan het andere uiteinde van het touw zat de tractorband vast. "Oke jongens het eertste onderdeel is zeer makkelijk". Mark twijfelde of dat nou echt zo was, want het was eigenlijk best wel zwaar.
"De bedoeling is om tien rondjes te rennen rond het veld, maar omdat dit de eerste keer is mag je per rondje 1 minuut rust houden!" Mark bond bij zichzelf nu ook de band vast. "Zet hem op jongens!" Maddie stapte naar voren. "Klaar? AF!"
-----
Jack zette een paar stappen. Hij kreeg er meteen spijt van dat hij de pauze niet goed had besteed. Jack liep achter Mark aan naar het startpunt. Naar de uitleg van Mark had Jack niet goed geluisterd, maar hij wist wel tien rondjes en per rondje 1 minuut rust.
"Klaar? AF!" Jack rende, maar raakte al snel achter op de andere. Xavier was blijkbaar erg sterk, want hij lag helemaal voorop. Mark deed het ook erg goed, want hij hield Bobby en Isabelle goed bij. Shawn was net voor hun aan het rennen en Nathan rende daar weer voor. Als Nathan dezelfde kracht gehad zou hebben als Xavier zou hij ook nog hem kunnen inhalen. Langzaam kwam Jack vooruit. Z'n voeten deden nu al pijn. Hij zou de training niet volhouden.
----
Na het start sein begon Xavier al snel te rennen. Na tien seconden minderde hij al wel vast vaart. Hij wist dat hij het op de snelheid van de net nooit tien rondjes zou volhoude. 'Tien rondjes.... Zijn dat er eigenlijk niet erg veel....' Xavier keek even acherom en zag dat het voor Jack nu al te veel was. Daarna draaide Xavier zich. 'Zag ik nou.... Austin?'
----
Timmy kwam boven en pakte vlug met z'n lege hand een blikje energie. "Ik houd van energie met frikandelbroodjes als lunch". Timmy kwam nu aan bij de computerkamer en nam plaats bij de hackcomputers. "Oke... wat nou als hem ff update...." Nadat Timmy dat gedaan had ging hij opzoek naar Steve's gegevens. "Ja! Ja! J...." Timmy's vreugde sloeg al snel om toen hij las dat Steve in een coma was geraakt... "Wow.... sterkte man...." Timmy nam een klein hapje en een slokje. Daarna schakelde hij over naar de informatie computer. Klikte het bestand van Axel weg en klikte die van Steve aan en bdgon te typen.
"De bedoeling is om tien rondjes te rennen rond het veld, maar omdat dit de eerste keer is mag je per rondje 1 minuut rust houden!" Mark bond bij zichzelf nu ook de band vast. "Zet hem op jongens!" Maddie stapte naar voren. "Klaar? AF!"
-----
Jack zette een paar stappen. Hij kreeg er meteen spijt van dat hij de pauze niet goed had besteed. Jack liep achter Mark aan naar het startpunt. Naar de uitleg van Mark had Jack niet goed geluisterd, maar hij wist wel tien rondjes en per rondje 1 minuut rust.
"Klaar? AF!" Jack rende, maar raakte al snel achter op de andere. Xavier was blijkbaar erg sterk, want hij lag helemaal voorop. Mark deed het ook erg goed, want hij hield Bobby en Isabelle goed bij. Shawn was net voor hun aan het rennen en Nathan rende daar weer voor. Als Nathan dezelfde kracht gehad zou hebben als Xavier zou hij ook nog hem kunnen inhalen. Langzaam kwam Jack vooruit. Z'n voeten deden nu al pijn. Hij zou de training niet volhouden.
----
Na het start sein begon Xavier al snel te rennen. Na tien seconden minderde hij al wel vast vaart. Hij wist dat hij het op de snelheid van de net nooit tien rondjes zou volhoude. 'Tien rondjes.... Zijn dat er eigenlijk niet erg veel....' Xavier keek even acherom en zag dat het voor Jack nu al te veel was. Daarna draaide Xavier zich. 'Zag ik nou.... Austin?'
----
Timmy kwam boven en pakte vlug met z'n lege hand een blikje energie. "Ik houd van energie met frikandelbroodjes als lunch". Timmy kwam nu aan bij de computerkamer en nam plaats bij de hackcomputers. "Oke... wat nou als hem ff update...." Nadat Timmy dat gedaan had ging hij opzoek naar Steve's gegevens. "Ja! Ja! J...." Timmy's vreugde sloeg al snel om toen hij las dat Steve in een coma was geraakt... "Wow.... sterkte man...." Timmy nam een klein hapje en een slokje. Daarna schakelde hij over naar de informatie computer. Klikte het bestand van Axel weg en klikte die van Steve aan en bdgon te typen.
Bobby en Nathan keken elkaar raar aan. "Wat een ongebruikelijke manier van trainen, Mark!" Bobby gniffelde even. "Oke jongens het eerste deel is makkelijk!" Nathan keek met gefronste wenkbrauwen naar Bobby. Hij gniffelde weer. Hij kende Nathan niet zo lang, maar de band tussen hun was goed. Na het start zein van Maddie was Nathan al veel verder dan de rest, maar de jongen die uit het niets verscheen.... en de bal afpakte van Jack, die was net iets verder. Na een half rondje kwam Nathan toch maar naast Bobby rennen. Bobby rende samen met Isabelle en Mark. "Pittige training Mark. Niemand houd het zolang vol.... Maak er als je blieft vijf rondjes van. Kijk naar Jack Mark!" Nathan had vastberadenheid op z'n gezicht. Hij zou het voor Jack opnemen, maar Nathan wist dat Mark wel zou instemmen...
---
Isabelle sla ik over ditmaal srry.... "Ik wil veronique zo helpen met haar antwoord en Steve komt nog! En je kan zelf ook wel wat verzinnen.... Misschien voeg ik (als ik voldoende tijd heb) m'n stukje over Isabelle wel bij Veronique.
---
Steve knielde neer voor z'n oom. "Weet u wat?" Steve stond langzaam op en keek boos naar z'n oom. "U bent m'n oom niet..." Steve hoorde een lachje. "O nee.... Hoe weet ik dan van al onze leuke momentjes. De ring die je nu draagt... Die heb ik jou gegeven bij Tower Plaza... In het jaar van de aanrijding het was een vrijdag ergens in mei". Tranen kwamen weer bij Steve. 'Alleen... MIJN oom... zou dit kunnen weten'. Steve pakte woedend de bal. "Steve.... wat ga je doen?" Steve schoot de bal in de lucht. Z'n oom keek glimlachend naar de bal. 'Die heb ik sowieso'. Maar toen kwam Steve opeens aan met een slidding. Z'n oom viel neer en Steve ontving de bal. "Hahaha OOM. Ik ben gepasseerd. Haal me uit deze coma...."
"Nee Steve.... Dat kan ik niet". Steve begon weer te huilen. 'Het... het heeft geen zin'. Steve keek verslagen naar z'n oom. "Oke... u heeft gewonnen. Ik zal in het zwarte gat springen....". Een glimlach nam plaat op het gezicht van z'n oom. "Eindelijk!" Steve liep richting het zwarte gat. Bij elke stao die hij ernaartoe zetten voelde hij hoe z'n krachtsn afnamen.
Hij stond nu aan de rand van het zwarte gat. In z'n nek voelde hij de adem van z'n oom.... "Oke daad ga ik...."
Steve draaide zich in een snelle beweging om en trok z'n oom naar voren. Daarna gaf hij hem een duwtje. Hij zag hoe z'n oom wegvaagde. Steve kreeg opnieuw het gevoel alsof hij z'n oom verraden had, maar hij wist dat het goed was....
---
"Liz, de telefoon gaat!"
"Als je blieft Dennis neem jij hem even op, wil je?"
"Ik was bezig met de belasting". Steve's moeder zuchtte even en legde het snijmes neer op het aanrecht. Vervolgens liep ze vanuit de keuken door naar de woonkamer. "Hallo Liz Grimm, kan ik u helpen?"
---
Isabelle sla ik over ditmaal srry.... "Ik wil veronique zo helpen met haar antwoord en Steve komt nog! En je kan zelf ook wel wat verzinnen.... Misschien voeg ik (als ik voldoende tijd heb) m'n stukje over Isabelle wel bij Veronique.
---
Steve knielde neer voor z'n oom. "Weet u wat?" Steve stond langzaam op en keek boos naar z'n oom. "U bent m'n oom niet..." Steve hoorde een lachje. "O nee.... Hoe weet ik dan van al onze leuke momentjes. De ring die je nu draagt... Die heb ik jou gegeven bij Tower Plaza... In het jaar van de aanrijding het was een vrijdag ergens in mei". Tranen kwamen weer bij Steve. 'Alleen... MIJN oom... zou dit kunnen weten'. Steve pakte woedend de bal. "Steve.... wat ga je doen?" Steve schoot de bal in de lucht. Z'n oom keek glimlachend naar de bal. 'Die heb ik sowieso'. Maar toen kwam Steve opeens aan met een slidding. Z'n oom viel neer en Steve ontving de bal. "Hahaha OOM. Ik ben gepasseerd. Haal me uit deze coma...."
"Nee Steve.... Dat kan ik niet". Steve begon weer te huilen. 'Het... het heeft geen zin'. Steve keek verslagen naar z'n oom. "Oke... u heeft gewonnen. Ik zal in het zwarte gat springen....". Een glimlach nam plaat op het gezicht van z'n oom. "Eindelijk!" Steve liep richting het zwarte gat. Bij elke stao die hij ernaartoe zetten voelde hij hoe z'n krachtsn afnamen.
Hij stond nu aan de rand van het zwarte gat. In z'n nek voelde hij de adem van z'n oom.... "Oke daad ga ik...."
Steve draaide zich in een snelle beweging om en trok z'n oom naar voren. Daarna gaf hij hem een duwtje. Hij zag hoe z'n oom wegvaagde. Steve kreeg opnieuw het gevoel alsof hij z'n oom verraden had, maar hij wist dat het goed was....
---
"Liz, de telefoon gaat!"
"Als je blieft Dennis neem jij hem even op, wil je?"
"Ik was bezig met de belasting". Steve's moeder zuchtte even en legde het snijmes neer op het aanrecht. Vervolgens liep ze vanuit de keuken door naar de woonkamer. "Hallo Liz Grimm, kan ik u helpen?"
-
Veronique-Frost
- Potlood
- Berichten: 44
- Lid geworden op: 30 mar 2013 19:15
Shawn keek vragend naar de band die aan de andere kant zat van het stuk touw. 'Oke, ik doe de training...' [/i]'Maar waarom broer? Ik ben veel beter! Ik was degene die dat handje doorbrak. Weet je nog?' Shawn zuchtte even. 'Jaja heel goed, maar ik doe de trainingen!' Shawn was nu vastbesloten. 'Alleen als ze het zeggen val je aan. We proberen eerst gewoon te verdedigen. Laten we het ze gewoon vergeten. Oke?' Een klein lachje van Aiden hoorde Shawn. Dat was meestal het teken dat hij niks meer wist te zeggen en daarom het er mee eens was.
De training was zwaar, maar met de beledigen van Aiden, die Shawn eigenlijk moed moest inspreken, lukte Shawn het wel.
---
De coach richtte haar blik op de dijk. "Gelukkig... Bij Hobbes valt het tenminste mee...' De coach leunde ietjes verder over de relling en keek met een lach toe hoe het team met de tractorbanden rende. 'Deze training moet ik onthouden....'
De training was zwaar, maar met de beledigen van Aiden, die Shawn eigenlijk moed moest inspreken, lukte Shawn het wel.
---
De coach richtte haar blik op de dijk. "Gelukkig... Bij Hobbes valt het tenminste mee...' De coach leunde ietjes verder over de relling en keek met een lach toe hoe het team met de tractorbanden rende. 'Deze training moet ik onthouden....'
(Gosh, ik heb echt uren zitten zoeken naar de fragmenten uit de roleplay waar Mark en Axel elkaar tegen kwamen in het ziekenhuis, evenals het moment dat Axel en Steve elkaar ontmoetten. En dat was gewoon nog maar een dag geleden! (in de roleplay) darn, we blijven echt te lang hangen op sommige momenten)
Op het moment dat de verpleegkundige de deur achter zich sloot, viel het stil in de kamer.
De ruimte was erg ruim. Naast de deur was een gootsteen. Verder was er een oranje krukje, twee kastjes en een bed. Een van de kastjes stond op de grond en iets daarboven hing de andere aan de muur. Op het onderste kastje, dat op een paar centimeter van het raam stond dat aan weerszijden een oranje gordijn had hangen, stond een vaas met een enkele bloem. De muren en de vloer waren wit, evenals het bed waar Julia, als een soort van pop zo onbeweeglijk, haar coma uit te 'slapen' lag. Alleen de machines onder het bed konden haar op deze wereld houden. Ze hing aan een zijden draadje.
Axel was door de verpleegkundige, hoewel hij dit makkelijk zelf had gekund, op het oranje krukje geplaatst. Kalm sloot hij zijn ogen en nam de geur van de kamer in zich op. Alles waar hij eerder boos over was, leek nu te bezinken. Dat was het effect dat deze kamer op hem had, het was bijna verslavend.
Na enkele seconden dwong hij zichzelf zijn ogen te openen en zijn zusje aan te kijken. Als vanzelf kwamen de woorden over zijn lippen.
"Julia..." Axel slikte even. Hij wist dat zijn zusje zich niet kon horen, tenminste, hij voelde dat zijn zusje hem niet kon horen. Dat maakte alles veel moeilijker, maar toch vertelde hij haar werkelijk alles. Van klein tot groot, van een geheim tot een roddel. Alles wat die dag van belang was geweest, dat zou Julia ook te weten krijgen.
"Ik heb dit nog niet verteld, maar na mijn bezoek aan jou gisteren... Ik heb een groepje jongens ontmoet."
Axel dwong zijn blik naar het bleke gezichtje van het bruinharige meisje voor hem.
"De eerste zou je vast geweldig vinden. Hij is een jongen van ongeveer mijn leeftijd met bruin haar en zwarte ogen. Hij gaat echt nergens heen zonder zijn oranje hoofdband om zijn hoofd en een voetbal in zijn handen. Het zal je dan ook niet verbazen dat hij aanvoerder en keeper van het voetbalteam is."
Kort verscheen er een glimlach op het gezicht van Axel. Praten over voetbal versterkte het effect van de kamer.
"Hij houd erg van voetbal, zijn passie is groot, misschien zelfs te groot."
Weer stopte Axel even, ditmaal niet van vreugde, maar omdat het hem moeite koste om verder te spreken.
"Al verscheidene keren heeft hij me gevraagd voor het voetbalteam. Hij heeft zelfs in mijn verleden- in ons verleden zitten graaien in een poging me beter te begrijpen... Maar niemand begrijpt me, niemand weet hoe ik me van binnen voel. Ik kan niet toegeven, ik kan niet relaxt gaan voetballen terwijl jij hier ligt te vechten om op deze aardbodem te kunnen blijven. Dat kan ik jou en ook mezelf niet aandoen. Mijn belofte staat..."
Opnieuw sloot hij zijn ogen, ditmaal om de tranen binnen te houden. Toen hij eenmaal was gekalmeerd sprak hij verder.
"Mark zou een goede vriend kunnen zijn, was het niet dat hij me haat. Hij is een echte vechter, een doorzetter en waarschijnlijk zal hij niet snel opgeven. Net als jij..."
De glimlach van eerder kwam terug op zijn gezicht, enkel was deze zwakker. Mark was inderdaad een bijzondere jongen, een beetje raar en druk, maar wel bijzonder.
"Dan is er-" Axel zocht even naar een naam, maar toen hij deze niet zo snel kon vinden sprak hij verder: "Misschien dat ik het straks weer weet. Hij is nogal stevig en heeft groen haar. Ook deze jongen is lid van het voetbalteam. Volgens mij is hij nogal verlegen."
Na een aantal seconden van stilte ging hij verder.
"Dan was er een jongens waarvan ik de naam ook even kwijt ben. Iets met een- Nathan, dat was het. Hij is erg snel en, je raad het al, een lid van het voetbalteam. Door zijn lange blauwe haar valt hij nogal op."
In zijn hoofd wist Axel dat Steve niet kon worden overgeslagen, maar toch stelde hij hem uit.
"Dan is er Austin. Ik weet bijna zeker dat je bij een foto zou zitten weg te zwijmelen. Hij voldoet ongeveer aan jouw omschrijving van een leuke jongen. Weet je nog, die keer dat we geheimen gingen opbiechten?"
Even kwam die glimlach weer, maar Axel dwong deze van zijn gezicht.
"Ik heb hem vandaag in het ziekenhuis ontmoet. Ook hij zit in het voetbalteam. Verder valt er denk ik niet veel over hem te vertellen."
'Steve...'
"Dan is er nog Steve. Steve-"
Axel slikte zijn woorden in omdat hij de woede van eerder voelde terug komen. Na diep doorademen sprak hij verder. "Steve heb ik gisteren laat in de middag ontmoet. Ik schuilde onder de brug bij de rivier voor de regen. Op de een of andere manier wist hij precies wat ik doormaakte. Hij wist als enige hoe ik me voelde, hoe ik diep van binnen in elkaar zat. Al snel werd me duidelijk hoe dit kwam. Steve..." Axel slikte even, "Hij is zijn oom verloren aan een coma. Net als ik jou kwijt ben aan een coma. Maat de oom van Steve heeft het niet gehaald. En nu ligt hijzelf ook in een coma."
Tijdens zijn uitleg over Steve was Axel's stem een beetje gaan zweven. Ook had hij zijn handen tot vuisten gevormd, maar bij de aanblik van deze ontspanden ze weer. Stijf kneep hij zijn ogen dicht om ze seconden later weer te openen.
"Julia, help me, alsjeblieft." zijn stem klonk hees, een angstig. Zo voelde hij zich ook, bang...
"Als je Steve daar ergens ziet, stuur hem dan terug. Ik- Het team heeft hem nodig."
Een comfortabele stilte vulde de kamer. Langzaam kwam Axel overeind en bewoog zich naar het raam. Daar bleef hij staan. Het zonlicht streelde zijn gezicht.
"Julia, er moet toch iets zijn wat ik kan doen? Eerst jij... nu Steve..."
Axel keek over zijn schouder naar het levenloze meisje.
"Onze moeder natuurlijk..."
Hij draaide zijn hoofd weer terug naar het raam.
"En vader maakt het er allemaal niet veel makkelijker op. Hij roept al dagen dat het beter is dat ik nu, voor ik me aan deze plaats begin te hechten, naar Duitsland ga. Vader wil immers dat ik geneeskunde ga studeren. Hij zegt dat het beter is om nu alvast te starten, zodat ik een voorsprong heb."
Kort viel er een stilte.
"ik laat je niet alleen Julia, als jij gaat... Dan ga ik mee."
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Austin zag hoe Mark een ieder een touw, met een tractorband eraan, om de middel bond. Op het startsein begon iedereen te rennen, of in het geval van Jack leek het meer op lopen.
'Is dat gedoe met Steve hem naar het hoofd gestegen? We hoeven niet allemaal- Shit!'
In een flits besefte Austin dat hij Dokter Blaze was vergeten te vragen hoe het met Steve ging. 'Shit!'
Lang stond Austin er echter niet bij stil. Zijn gedachten dwaalden terug naar de training die zijn teamgenoten nu moesten doorstaan.
Na enkele seconden met open mond toegekeken te hebben besloot Austin om zich bij het team te voegen. Een beetje moeizaam, dit kwam door het verband, hinkte Austin de trap af. eenmaal beneden ging hij naast de manager op het bankje zitten. "Wow..."
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Met een geacteerd gilletje en een eveneens geacteerd angstig gezicht, sprongen Lilly en Sue weg voor de twee jongen die op het af kwamen rennen. Vanaf hier was niets zoals het leek, de scène was gestart.
Door dit gilletje waren beide jongens geschrokken. Een van hen zelfs zo erg dat deze meteen naar Lilly toe kwam rennen. Een knipoog van Sue gaf aan dat ze goed bezig was.
"Sorry, gaat het? Heb ik je pijn gedaan?"
Lilly giegelde verlegen. "Dankje, het gaat wel. Die bal blijft gewoon eng."
De jongen voor haar leek weg te smelten in haar ogen terwijl zijn medespeler recht voor Hillary kwam te staan. Ook zij had de scène nu volledig opgetrapt.
"Hoe werkte zo'n tackel ook alweer?"
De jongen stopte en keek haar vragend aan. In een behendige beweging stal ze de bal en trapte deze naar Sue.
"Lilly, daar komt ie!" gilde Sue overdreven dramatisch en luid. Hierna trapte ze de bal vreselijk scheef en volledig uit koers naar de vleugel waar Peony de bal op haar knie aannam. Deze trapte de bal strak op de rechtervoet van Lilly. De jongen stond nog altijd voor haar. Meteen kwam Lilly in actie.
Ze trapte de bal omhoog, waardoor roze slierten om de bal leken te dansen. Ondertussen draaide Lilly , haar linker arm gestrekt naar boven, haar rechterarm gestrekt naar voren en haar linkerbeen opgetrokken, in een rondje rondom haar tegenstander. Een soort roze waas ontstond om hen heen. Lilly greep de handen van haar tegenstander vast en draaiden met hem in de rondte. Na enkele rondjes liet Lilly los en draaiend gingen de twee uit elkaar om vervolgens in Lilly's begin houden langs elkaar te springen. Prima Donna!
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
De verpleegkundige wachtte geduldig tot er werd opgenomen. Na enkele seconden klonk er er vrouwenstem aan de andere kant. "Hallo Liz Grimm, kan ik u helpen?"
De verpleegkundige schraapte even zijn keel.
"Goedendag mevrouw, is het misschien mogelijk dat u even rustig gaat zitten voor ik u uitleg waarom ik bel?"
Op het moment dat de verpleegkundige de deur achter zich sloot, viel het stil in de kamer.
De ruimte was erg ruim. Naast de deur was een gootsteen. Verder was er een oranje krukje, twee kastjes en een bed. Een van de kastjes stond op de grond en iets daarboven hing de andere aan de muur. Op het onderste kastje, dat op een paar centimeter van het raam stond dat aan weerszijden een oranje gordijn had hangen, stond een vaas met een enkele bloem. De muren en de vloer waren wit, evenals het bed waar Julia, als een soort van pop zo onbeweeglijk, haar coma uit te 'slapen' lag. Alleen de machines onder het bed konden haar op deze wereld houden. Ze hing aan een zijden draadje.
Axel was door de verpleegkundige, hoewel hij dit makkelijk zelf had gekund, op het oranje krukje geplaatst. Kalm sloot hij zijn ogen en nam de geur van de kamer in zich op. Alles waar hij eerder boos over was, leek nu te bezinken. Dat was het effect dat deze kamer op hem had, het was bijna verslavend.
Na enkele seconden dwong hij zichzelf zijn ogen te openen en zijn zusje aan te kijken. Als vanzelf kwamen de woorden over zijn lippen.
"Julia..." Axel slikte even. Hij wist dat zijn zusje zich niet kon horen, tenminste, hij voelde dat zijn zusje hem niet kon horen. Dat maakte alles veel moeilijker, maar toch vertelde hij haar werkelijk alles. Van klein tot groot, van een geheim tot een roddel. Alles wat die dag van belang was geweest, dat zou Julia ook te weten krijgen.
"Ik heb dit nog niet verteld, maar na mijn bezoek aan jou gisteren... Ik heb een groepje jongens ontmoet."
Axel dwong zijn blik naar het bleke gezichtje van het bruinharige meisje voor hem.
"De eerste zou je vast geweldig vinden. Hij is een jongen van ongeveer mijn leeftijd met bruin haar en zwarte ogen. Hij gaat echt nergens heen zonder zijn oranje hoofdband om zijn hoofd en een voetbal in zijn handen. Het zal je dan ook niet verbazen dat hij aanvoerder en keeper van het voetbalteam is."
Kort verscheen er een glimlach op het gezicht van Axel. Praten over voetbal versterkte het effect van de kamer.
"Hij houd erg van voetbal, zijn passie is groot, misschien zelfs te groot."
Weer stopte Axel even, ditmaal niet van vreugde, maar omdat het hem moeite koste om verder te spreken.
"Al verscheidene keren heeft hij me gevraagd voor het voetbalteam. Hij heeft zelfs in mijn verleden- in ons verleden zitten graaien in een poging me beter te begrijpen... Maar niemand begrijpt me, niemand weet hoe ik me van binnen voel. Ik kan niet toegeven, ik kan niet relaxt gaan voetballen terwijl jij hier ligt te vechten om op deze aardbodem te kunnen blijven. Dat kan ik jou en ook mezelf niet aandoen. Mijn belofte staat..."
Opnieuw sloot hij zijn ogen, ditmaal om de tranen binnen te houden. Toen hij eenmaal was gekalmeerd sprak hij verder.
"Mark zou een goede vriend kunnen zijn, was het niet dat hij me haat. Hij is een echte vechter, een doorzetter en waarschijnlijk zal hij niet snel opgeven. Net als jij..."
De glimlach van eerder kwam terug op zijn gezicht, enkel was deze zwakker. Mark was inderdaad een bijzondere jongen, een beetje raar en druk, maar wel bijzonder.
"Dan is er-" Axel zocht even naar een naam, maar toen hij deze niet zo snel kon vinden sprak hij verder: "Misschien dat ik het straks weer weet. Hij is nogal stevig en heeft groen haar. Ook deze jongen is lid van het voetbalteam. Volgens mij is hij nogal verlegen."
Na een aantal seconden van stilte ging hij verder.
"Dan was er een jongens waarvan ik de naam ook even kwijt ben. Iets met een- Nathan, dat was het. Hij is erg snel en, je raad het al, een lid van het voetbalteam. Door zijn lange blauwe haar valt hij nogal op."
In zijn hoofd wist Axel dat Steve niet kon worden overgeslagen, maar toch stelde hij hem uit.
"Dan is er Austin. Ik weet bijna zeker dat je bij een foto zou zitten weg te zwijmelen. Hij voldoet ongeveer aan jouw omschrijving van een leuke jongen. Weet je nog, die keer dat we geheimen gingen opbiechten?"
Even kwam die glimlach weer, maar Axel dwong deze van zijn gezicht.
"Ik heb hem vandaag in het ziekenhuis ontmoet. Ook hij zit in het voetbalteam. Verder valt er denk ik niet veel over hem te vertellen."
'Steve...'
"Dan is er nog Steve. Steve-"
Axel slikte zijn woorden in omdat hij de woede van eerder voelde terug komen. Na diep doorademen sprak hij verder. "Steve heb ik gisteren laat in de middag ontmoet. Ik schuilde onder de brug bij de rivier voor de regen. Op de een of andere manier wist hij precies wat ik doormaakte. Hij wist als enige hoe ik me voelde, hoe ik diep van binnen in elkaar zat. Al snel werd me duidelijk hoe dit kwam. Steve..." Axel slikte even, "Hij is zijn oom verloren aan een coma. Net als ik jou kwijt ben aan een coma. Maat de oom van Steve heeft het niet gehaald. En nu ligt hijzelf ook in een coma."
Tijdens zijn uitleg over Steve was Axel's stem een beetje gaan zweven. Ook had hij zijn handen tot vuisten gevormd, maar bij de aanblik van deze ontspanden ze weer. Stijf kneep hij zijn ogen dicht om ze seconden later weer te openen.
"Julia, help me, alsjeblieft." zijn stem klonk hees, een angstig. Zo voelde hij zich ook, bang...
"Als je Steve daar ergens ziet, stuur hem dan terug. Ik- Het team heeft hem nodig."
Een comfortabele stilte vulde de kamer. Langzaam kwam Axel overeind en bewoog zich naar het raam. Daar bleef hij staan. Het zonlicht streelde zijn gezicht.
"Julia, er moet toch iets zijn wat ik kan doen? Eerst jij... nu Steve..."
Axel keek over zijn schouder naar het levenloze meisje.
"Onze moeder natuurlijk..."
Hij draaide zijn hoofd weer terug naar het raam.
"En vader maakt het er allemaal niet veel makkelijker op. Hij roept al dagen dat het beter is dat ik nu, voor ik me aan deze plaats begin te hechten, naar Duitsland ga. Vader wil immers dat ik geneeskunde ga studeren. Hij zegt dat het beter is om nu alvast te starten, zodat ik een voorsprong heb."
Kort viel er een stilte.
"ik laat je niet alleen Julia, als jij gaat... Dan ga ik mee."
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Austin zag hoe Mark een ieder een touw, met een tractorband eraan, om de middel bond. Op het startsein begon iedereen te rennen, of in het geval van Jack leek het meer op lopen.
'Is dat gedoe met Steve hem naar het hoofd gestegen? We hoeven niet allemaal- Shit!'
In een flits besefte Austin dat hij Dokter Blaze was vergeten te vragen hoe het met Steve ging. 'Shit!'
Lang stond Austin er echter niet bij stil. Zijn gedachten dwaalden terug naar de training die zijn teamgenoten nu moesten doorstaan.
Na enkele seconden met open mond toegekeken te hebben besloot Austin om zich bij het team te voegen. Een beetje moeizaam, dit kwam door het verband, hinkte Austin de trap af. eenmaal beneden ging hij naast de manager op het bankje zitten. "Wow..."
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Met een geacteerd gilletje en een eveneens geacteerd angstig gezicht, sprongen Lilly en Sue weg voor de twee jongen die op het af kwamen rennen. Vanaf hier was niets zoals het leek, de scène was gestart.
Door dit gilletje waren beide jongens geschrokken. Een van hen zelfs zo erg dat deze meteen naar Lilly toe kwam rennen. Een knipoog van Sue gaf aan dat ze goed bezig was.
"Sorry, gaat het? Heb ik je pijn gedaan?"
Lilly giegelde verlegen. "Dankje, het gaat wel. Die bal blijft gewoon eng."
De jongen voor haar leek weg te smelten in haar ogen terwijl zijn medespeler recht voor Hillary kwam te staan. Ook zij had de scène nu volledig opgetrapt.
"Hoe werkte zo'n tackel ook alweer?"
De jongen stopte en keek haar vragend aan. In een behendige beweging stal ze de bal en trapte deze naar Sue.
"Lilly, daar komt ie!" gilde Sue overdreven dramatisch en luid. Hierna trapte ze de bal vreselijk scheef en volledig uit koers naar de vleugel waar Peony de bal op haar knie aannam. Deze trapte de bal strak op de rechtervoet van Lilly. De jongen stond nog altijd voor haar. Meteen kwam Lilly in actie.
Ze trapte de bal omhoog, waardoor roze slierten om de bal leken te dansen. Ondertussen draaide Lilly , haar linker arm gestrekt naar boven, haar rechterarm gestrekt naar voren en haar linkerbeen opgetrokken, in een rondje rondom haar tegenstander. Een soort roze waas ontstond om hen heen. Lilly greep de handen van haar tegenstander vast en draaiden met hem in de rondte. Na enkele rondjes liet Lilly los en draaiend gingen de twee uit elkaar om vervolgens in Lilly's begin houden langs elkaar te springen. Prima Donna!
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
De verpleegkundige wachtte geduldig tot er werd opgenomen. Na enkele seconden klonk er er vrouwenstem aan de andere kant. "Hallo Liz Grimm, kan ik u helpen?"
De verpleegkundige schraapte even zijn keel.
"Goedendag mevrouw, is het misschien mogelijk dat u even rustig gaat zitten voor ik u uitleg waarom ik bel?"
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
Mark voelde hoe z'n krachten toenamen bij elke stap die hij zetten. 'O man, dit is de beste training ooit. Zo'n soort training moeten we echt wel vaker doen. Weettje niet hoe sterk je hiervan kan worden! Bedankt opa.... Dit komt door u trainingsboek! Bedankt!'' Plots kwam Nathan naast Mark rennen. Mark keek verbaast naar Nathan.
"Pittige training Mark.Niemand houd het zolang vol... Maak er als je blieft vijf rondjes van. Kijk naar Jack Mark!" Mark zag de vast beradenheid in de ogen van Nathan. 'Ook al zeg ik nee.... Mark doe normaal. Het is je teamlid!'
"Oke... is goed..."Mark keek nu pas achterom om te zien hoe het met Jack ging. "Jongens stoppen!" Snel rende Mark naar Jack.
"Sylvia we hebben je hulp nodig!"
Mark hoorde hoe Xavier dat zei en naast Mark kwam staan.Mark keek over z'n schouder naar Sylvia. 'Zit Austin nou naast haar?' In een flits kwam de naam door z'n hoofd. 'Austin... De coach wist dat hij geblesseerd was, maar ik...' Mark's ogen gingen wijd open. 'Steve... STEVE!' Hij was Steve helemaal vergeten.
Mark draaide zich vlug om en rende door naar Austin. "Ik zie dat het niet ernstig is... Dat is mooi! Doe het wel rustig aan!" Daarna rende Mark de dijk op. "Oke jongens ik ben even weg. Maddie... jij neemt de training over!" Mark rende zo snel als hij kon door naar het ziekenhuis. Aangekomen bij het ziekenhuis nam Mark even tijd op op adem te komen. Vervolgens liep Mark naar binnen. De hele hal was wit. Er stonden wel wat bloementjes en bankjes, maar er was een totale leegte leek het wel. Net zoals die keer toen Mark de eeuwige sneeuwstorm van Shawn de eerste keer op zich af kreeg. Vervolgens was hij met z'n opa ook in een totale witte kamer.
Mark schudde alles uit z'n gedachte en liep door naar de ballie.
"Goededag, welkom in het Blaze ziekenhuis. Waarmee kan ik u helpen?"
"Euh... nou kijk... Ik kom voor een vriend van mij.... Bezoeken."
De vrouw leek het te begrijpen dat Mark niet wist waar de vriend zou liggen en wat hem mankeerde.
"O, en je weet niet waar hij ligt. Ik zal even kijken voor je."
"Ja inderdaad. Dank u wel."
"Wat is z'n naam?"
"Steve... Steve Grimm"
"Verdieping vier kamer 04013"
Mark gaf een klein knikje naar de vrouw als bedankje. "Verdieping vier kamer 04013" Herhaalde Mark zachtjes hardop, terwijl hij de lift in liep. Aangekomen op de vierde verdieping schrok Mark. "Euh.... Is dit geen vergissing? Dit is de afdeling bewaking. Voor mensen die in de gaten gehouden moeten worden!'
Mark kreeg rare en enge ideeën over Steve. Mark gaf zichzelf weer een klap in z'n gezicht. "Doe normaal... er is vast een logische verklaring voor. Alle kamers zijn vol op deze na..." De laatste zin bleef Mark maar herhalen. Dit deed hij om zichzelf gerust te stellen.
Bij kamer 04013 aangekomen, klopte Mark op de deur. Hij hoorde geen reactie, dus deed Mark maar de deur open. "Hey Steve. Hoe gaat het?" Mark was nog met z'n rug naar hem toe gedraaid, omdat hij de deur nog moest dicht doen. Nadat hij dat gedaan had draaide hij zich om naar Steve, die z'n ogen dicht had. Rechtsvan hem stonden allerlei apparaten. Mark wist dat het bij kleine kinderen onder het bed werd gedaan.
"Zo zo... je bent dus geen klein kind meer! Maar waarom die appratuur?" Er kwam weer geen reactie. Steve leek ook niet iets van te bewegenen hij was bleekjes . 'Het lijkt net of hij dood is, maar dat apparatuur...'
Mark zuchtte even. Hij snapte er niks meer van.
-------------------------------------------
Jack zetten weer een paar stappen. Na die stappen viel hij neer op de grond. 'Ik mag niet opgeven!' Jack kroop daarom verder. Hierdoor ging de snelheid van jack nog meer omlaag.
"Jongens stoppen!" Jack keek op en zag dat Mark naar hem toe kwam.
"Sylvia hulp!" Dit keer was het de stem van Xavier, maar nadat Xavier dat had gezegd rende Mark weg. Op de dijk bleef hij even staan.
"Oke jongens, ik moet even weg. Ik kom zo terug. Maddie.... jij neemt de training over".
Jack keek verbaast naar het kleine meisje. 'Neemt ZIJ de trainig over?'
-------------------------------------------
Alles ging in een flits. Voor hij het wist zei Mark;
"Oke jongens, ik moet even weg. Ik kom zo terug. Maddie.... jij neemt de training over".
Xavier keek met opgetrokken wenkbrauw richting het kleine meisje. 'Neemt zij serieus de training over?' Xavier kon een kleine glimlach toveren, toen hij Austin zag zitten. Snel rende hij door naar Austin met de tractroband nog aan zichzelf vastgebonden. "Hey Austin! Hoe gaat het ermee? Kan je vrijdag meespelen?"
"Pittige training Mark.Niemand houd het zolang vol... Maak er als je blieft vijf rondjes van. Kijk naar Jack Mark!" Mark zag de vast beradenheid in de ogen van Nathan. 'Ook al zeg ik nee.... Mark doe normaal. Het is je teamlid!'
"Oke... is goed..."Mark keek nu pas achterom om te zien hoe het met Jack ging. "Jongens stoppen!" Snel rende Mark naar Jack.
"Sylvia we hebben je hulp nodig!"
Mark hoorde hoe Xavier dat zei en naast Mark kwam staan.Mark keek over z'n schouder naar Sylvia. 'Zit Austin nou naast haar?' In een flits kwam de naam door z'n hoofd. 'Austin... De coach wist dat hij geblesseerd was, maar ik...' Mark's ogen gingen wijd open. 'Steve... STEVE!' Hij was Steve helemaal vergeten.
Mark draaide zich vlug om en rende door naar Austin. "Ik zie dat het niet ernstig is... Dat is mooi! Doe het wel rustig aan!" Daarna rende Mark de dijk op. "Oke jongens ik ben even weg. Maddie... jij neemt de training over!" Mark rende zo snel als hij kon door naar het ziekenhuis. Aangekomen bij het ziekenhuis nam Mark even tijd op op adem te komen. Vervolgens liep Mark naar binnen. De hele hal was wit. Er stonden wel wat bloementjes en bankjes, maar er was een totale leegte leek het wel. Net zoals die keer toen Mark de eeuwige sneeuwstorm van Shawn de eerste keer op zich af kreeg. Vervolgens was hij met z'n opa ook in een totale witte kamer.
Mark schudde alles uit z'n gedachte en liep door naar de ballie.
"Goededag, welkom in het Blaze ziekenhuis. Waarmee kan ik u helpen?"
"Euh... nou kijk... Ik kom voor een vriend van mij.... Bezoeken."
De vrouw leek het te begrijpen dat Mark niet wist waar de vriend zou liggen en wat hem mankeerde.
"O, en je weet niet waar hij ligt. Ik zal even kijken voor je."
"Ja inderdaad. Dank u wel."
"Wat is z'n naam?"
"Steve... Steve Grimm"
"Verdieping vier kamer 04013"
Mark gaf een klein knikje naar de vrouw als bedankje. "Verdieping vier kamer 04013" Herhaalde Mark zachtjes hardop, terwijl hij de lift in liep. Aangekomen op de vierde verdieping schrok Mark. "Euh.... Is dit geen vergissing? Dit is de afdeling bewaking. Voor mensen die in de gaten gehouden moeten worden!'
Mark kreeg rare en enge ideeën over Steve. Mark gaf zichzelf weer een klap in z'n gezicht. "Doe normaal... er is vast een logische verklaring voor. Alle kamers zijn vol op deze na..." De laatste zin bleef Mark maar herhalen. Dit deed hij om zichzelf gerust te stellen.
Bij kamer 04013 aangekomen, klopte Mark op de deur. Hij hoorde geen reactie, dus deed Mark maar de deur open. "Hey Steve. Hoe gaat het?" Mark was nog met z'n rug naar hem toe gedraaid, omdat hij de deur nog moest dicht doen. Nadat hij dat gedaan had draaide hij zich om naar Steve, die z'n ogen dicht had. Rechtsvan hem stonden allerlei apparaten. Mark wist dat het bij kleine kinderen onder het bed werd gedaan.
"Zo zo... je bent dus geen klein kind meer! Maar waarom die appratuur?" Er kwam weer geen reactie. Steve leek ook niet iets van te bewegenen hij was bleekjes . 'Het lijkt net of hij dood is, maar dat apparatuur...'
Mark zuchtte even. Hij snapte er niks meer van.
-------------------------------------------
Jack zetten weer een paar stappen. Na die stappen viel hij neer op de grond. 'Ik mag niet opgeven!' Jack kroop daarom verder. Hierdoor ging de snelheid van jack nog meer omlaag.
"Jongens stoppen!" Jack keek op en zag dat Mark naar hem toe kwam.
"Sylvia hulp!" Dit keer was het de stem van Xavier, maar nadat Xavier dat had gezegd rende Mark weg. Op de dijk bleef hij even staan.
"Oke jongens, ik moet even weg. Ik kom zo terug. Maddie.... jij neemt de training over".
Jack keek verbaast naar het kleine meisje. 'Neemt ZIJ de trainig over?'
-------------------------------------------
Alles ging in een flits. Voor hij het wist zei Mark;
"Oke jongens, ik moet even weg. Ik kom zo terug. Maddie.... jij neemt de training over".
Xavier keek met opgetrokken wenkbrauw richting het kleine meisje. 'Neemt zij serieus de training over?' Xavier kon een kleine glimlach toveren, toen hij Austin zag zitten. Snel rende hij door naar Austin met de tractroband nog aan zichzelf vastgebonden. "Hey Austin! Hoe gaat het ermee? Kan je vrijdag meespelen?"
"Oke... is goed..."Mark keek nu pas achterom om te kijken hoe het met Jack ging. "Jongens stoppen!" Snel rende Mark naar Jack.
"Sylvia we hebben je hulp nodig!" Kwam plots de stem van Xavier. Nathan slaakte een zucht en Bobby ook. De twee liepen richting elkaar. Bobby en Nathan konden het best wel goed vinden met elkaar, hoewel ze elkaar pas net kende.
"Dat scheelde niks anders lag ik er net zo bij als Jack!" Nathan kon een glimlach op z'n gezicht toveren. Daarna gebaarde hij Bobby achter hem te kijken. Bobby keek onopvallend over de schouder van Nathan en zag Austin zitten. "Zullen we gaan?" Nathan gaf een knikje, maar Xavier was hun al voor. Snel volgde ze hem. Vaag hoorde ze Mark wat zeggen, maar daar lette de twee niet op. Austin was terug en dat waswel belangrijker dan een training.
"Hey Austin! Hoe gaat het ermee? Kan je vrijdag meespelen?" Kwam weer uit Xaviers mond.
Dit waren ook vragen waar van ook Nathan en Bobby het antwoord wilde weten.
------------------------
Isabelle zuchtte evendiep. 'En dit moet een training zijn?' Isabelle keek met een vragende blik naar Maddie. 'En zij.... moet ons training geven? No way!' Isabelle liep richting haar tas en ging ernaast zitten. Uit haar tas pakte ze haar mobieltje. 'Succes Lil.... ik weet dat je het kunt....' Isabelle stopte haar mobiel weer weg.
Even had ze gedacht Lilly te bellen, maar Isabelle besefte dat haar wedstrijd misschien al begonnen was. Het enige wat ze nu nog kon doen was duimen.
---------------------
Steve was helemaal alleen in de lege ruimte. Het zwarte gat was kleiner dan eerst. 'Is dat positief? Natuurlijk is dat positief!' Steve pakte de bal die voor hem lag en hield die hoog totdat hij een stem hoorde, maar weer niemand zag.'"Is dat Mark? Mark.... Mark waar ben je?" Hij hoorde Mark heel vaag. "Mark kan je harder praten? Ik hoor je niet!"
Er kwam geen reactie meer van Mark. 'Was dit verbeelding....' Steve zuchtte diep. 'Urgh.... Waarom moet ik een coma beland zijn...' Op dat moment verschijn er wit licht om Steve heen. Hij was daardoor niet meer in de lege ruimte met het zwarte gat. Hij was wel weer in een lege witte kamer, maar zonder zwart gat. Er was nu ook een deur, alleen zonder deurklink. De deur ging open en een fel licht kwam eruit. Even had Steve in gedachte alsof hij Mark zag. De deur ging weer dicht er was iemand binnengekomen. "Oom? Wat doet u hier?" Steve keek erg boos naar z'n oom.
"Rustig Steve.... Dit is je verbeelding... Die andere 'oom'is nep... Net als ik."
"Wat doet u hier dan?"
"Ik kom je helpen... Jij mag niet dezelfde toekomst als mij hebben!"
"Sylvia we hebben je hulp nodig!" Kwam plots de stem van Xavier. Nathan slaakte een zucht en Bobby ook. De twee liepen richting elkaar. Bobby en Nathan konden het best wel goed vinden met elkaar, hoewel ze elkaar pas net kende.
"Dat scheelde niks anders lag ik er net zo bij als Jack!" Nathan kon een glimlach op z'n gezicht toveren. Daarna gebaarde hij Bobby achter hem te kijken. Bobby keek onopvallend over de schouder van Nathan en zag Austin zitten. "Zullen we gaan?" Nathan gaf een knikje, maar Xavier was hun al voor. Snel volgde ze hem. Vaag hoorde ze Mark wat zeggen, maar daar lette de twee niet op. Austin was terug en dat waswel belangrijker dan een training.
"Hey Austin! Hoe gaat het ermee? Kan je vrijdag meespelen?" Kwam weer uit Xaviers mond.
Dit waren ook vragen waar van ook Nathan en Bobby het antwoord wilde weten.
------------------------
Isabelle zuchtte evendiep. 'En dit moet een training zijn?' Isabelle keek met een vragende blik naar Maddie. 'En zij.... moet ons training geven? No way!' Isabelle liep richting haar tas en ging ernaast zitten. Uit haar tas pakte ze haar mobieltje. 'Succes Lil.... ik weet dat je het kunt....' Isabelle stopte haar mobiel weer weg.
Even had ze gedacht Lilly te bellen, maar Isabelle besefte dat haar wedstrijd misschien al begonnen was. Het enige wat ze nu nog kon doen was duimen.
---------------------
Steve was helemaal alleen in de lege ruimte. Het zwarte gat was kleiner dan eerst. 'Is dat positief? Natuurlijk is dat positief!' Steve pakte de bal die voor hem lag en hield die hoog totdat hij een stem hoorde, maar weer niemand zag.'"Is dat Mark? Mark.... Mark waar ben je?" Hij hoorde Mark heel vaag. "Mark kan je harder praten? Ik hoor je niet!"
Er kwam geen reactie meer van Mark. 'Was dit verbeelding....' Steve zuchtte diep. 'Urgh.... Waarom moet ik een coma beland zijn...' Op dat moment verschijn er wit licht om Steve heen. Hij was daardoor niet meer in de lege ruimte met het zwarte gat. Hij was wel weer in een lege witte kamer, maar zonder zwart gat. Er was nu ook een deur, alleen zonder deurklink. De deur ging open en een fel licht kwam eruit. Even had Steve in gedachte alsof hij Mark zag. De deur ging weer dicht er was iemand binnengekomen. "Oom? Wat doet u hier?" Steve keek erg boos naar z'n oom.
"Rustig Steve.... Dit is je verbeelding... Die andere 'oom'is nep... Net als ik."
"Wat doet u hier dan?"
"Ik kom je helpen... Jij mag niet dezelfde toekomst als mij hebben!"
"Goededag mevrouw. Is het misschien mogelijk dat u even rustig gaat zitten voor ik uitleg waarom ik bel?"
Steve's moeder nam verbaast plaats op de bank. "Ja tuurlijk. Even geduld" Toen ze goed zat en alle troep van Steve van de bank had gehaald sprak ze verder. "Sorry, maar met wie spreek ik eigenlijk?"
Steve's moeder nam verbaast plaats op de bank. "Ja tuurlijk. Even geduld" Toen ze goed zat en alle troep van Steve van de bank had gehaald sprak ze verder. "Sorry, maar met wie spreek ik eigenlijk?"
-
MeTheWriter
- Balpen
- Berichten: 156
- Lid geworden op: 06 jan 2013 03:02
Jason zat met zijn gedachten ver weg van de wereld. Alles was in elkaar gestord. Hij mocht nu, alleen, zijn moeder opzoeken. Ze was zwaargewond had de sokter gezegd. Hij zoch haar op en keek toe hoe ze worstelde voor haar leven tot hij het niet meer aankon. Hij liep naar beneden. Naar de deur. Naar buuten en liep toen door en door tot hij in een bekende wereld kwam, zijn thuis. Daar zag hij het voetbalveld weer. Hij liep daarheen om te kijken maar.. Zag hij dat goed? Een klein meisje was les aan het geven. Dit moet ik zien; dacht hij. En hij liep ernaar toe. Even zijn oudeds vergetend.
Zijn hand omklemde de vensterbank voor hem. Met een verzwakte glimlach keek hij over zijn schouder. Het meisje lag roerloos op haar bed. ‘Zou ze weten dat ik hier nu ben?’
Een zucht ontsnapte aan zijn lippen en met gesloten ogen draaide hij zijn hoofd terug naar het raam. Daar opende hij deze weer. ‘Waarom jij Julia? Waarom toch altijd weer dat toeval?’
De vraag dwaalde al maanden lang door zijn hoofd, maar een antwoord wist hij niet. ‘En wie was de bestuurder van die andere auto? Waarom was deze niet uitgestapt toen hij tegen de auto knalde?’
Zijn handen klemden zich steviger om de vensterbank tot zijn knokkels wit zagen.
”Axel,” Een koude hand op zijn wang zorgde ervoor dat hij opkeek naar het meisje voor hem. “jij kan er niets aan doen. Hoe vaak moeten we dat nou nog zeggen?”
Axel omsloot de pols van Vero en trok haar hand van zijn gezicht. Na lang zeuren van Veronique had hij haar alles verteld. Zo ook zijn schuldgevoelens. Maar achteraf was dat de grootste fout die hij kon maken. Veronique deed nu net als de rest. Ze gaf hem een preek, stortte een betoog over de zijn onschuld en vervolgens prentte ze het hem nog eens in dat hij niet schuldig was. Dat wilde hij niet horen, wanneer begrepen ze dat nou eens?
“Axel, doe nou niet zo zielig. Weet je wat jou schuld is?”
Verschrokken keek Axel naar het meisje voor hem. Zonet was ze nog zacht en aardig geweest, nu was ze compleet het tegenovergestelde. Ze was boos.
“Dat je vrienden je haten. Je verliet die wedstrijd zonder iets te zeggen. Ik snap die voicemails wel hoor! Ik zou namelijk precies zo reageren als ik in de steek werd gelaten zonder reden. Bovendien hadden ze je nodig! Ze hadden je verdomme nodig Axel!” gilde ze zo hard ze kon.
Met bevende handen stond Axel op. Meteen sloeg Veronique om.
“Axel,” begon ze zachtjes, maar het was al te laat. Axel draaide zich weg en balde zijn handen tot vuisten. “zo bedoelde ik het niet… Het-“
De opgestoken hand van Axel deed haar zwijgen. “Je hebt genoeg gezegd Vero. Ik weet nu precies hoe je hierin staat. Dank je.” Evenals zijn gebalde vuist beefde nu ook zijn stem.
“Ik hoef je niet meer te zien.” siste hij erachteraan.
“B-bedoel je…”
Axel haalde zijn schouders op. “Het is aan jou om te beslissen hoe je dit opvat.”
Opnieuw keek Axel naar het meisje achter zich.
“Dat heb ik je trouwens ook nog niet verteld geloof ik.” fluisterde hij, terwijl hij weer op het krukje ging zitten.
“Vero en ik… Je grote zus… is niet meer. Ik… Vero… We hadden ruzie…”
(Zoals jullie vast wel begrijpen, maar even voor de domme onder ons (ik besef dat ik daar een van ben): Vero is natuurlijk niet Julia’s echte zus, maar zo zag Julia het wel.)
E ven slikte Axel. Vero was in zijn geheugen nog steeds het meisje dat zijn passie voor voetbal zag als iets heldhaftigs. Het meisje dat bang was voor een coyote en niet inzag dat coyotes je achterna rennen als je er gillend vandoor rent.
“Ze vond…” hij slaakte een zucht, “Weet je, misschien heeft ze ook wel gelijk. Misschien had ik mijn vrienden moeten zeggen wat er was gebeurd. Dan hadden ze er begrip voor.”
Een glimlachje bekroop zijn gezicht. Zijn ogen stonden vriendelijker dan net.
“Ik moet nu gaan Julia. Ik had langer willen blijven, maar… Ik kan Steve niet laten vallen.”
‘Axel…’
Met een flits richtte Axel zijn blik terug op het kleine meisje. Zijn lichaam trilde, maar dit ontspande bij de aanblik van het bleke roerloze meisje. ‘Het was maar verbeelding.’
Voorzichtig kwam Axel overeind. Na Julia een laatste glimlach te schenken verliet hij de kamer, waarna hij de deur achter zich dichtschoof. Hij draaide zich richting de lift, maar in die enkele seconden zag hij in de kamer tegenover hem een oranje hoofdband.
‘Oranje hoofdband- Dat is… Shit, naam vergeten!’
Als verstijft bleef Axel staan. ‘Wat doet hij-‘ Nu pas zag Axel het naambordje naast de deur.
Steve Grimm
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Austin zag hoe Mark de training stop zette. “Sylvia, we hebben je hulp nodig!” gilde Xavier vanaf het veld. Austin zag hoe het meisje naast hem, dat dus blijkbaar Sylvia heette, opstond. Ze rende naar Jack, die uitgeput op de grond lag. Het zweet gutste van zijn brede lichaam, hij was duidelijk overtraind. Zoals Mark enkele seconden geleden nog op het veld stond, stond hij ineens voor Austin. "Ik zie dat het niet ernstig is... Dat is mooi! Doe het wel rustig aan!"
Nog verbaasd over de vlugge opmerking van zonet, keek Austin Mark na, die in een sneltreinvaart de dijk op stormde. Daar riep hij dat ene Maddie de leiding had. ‘Wie is Maddie?’ Vluchtig keek Austin het veld rond, maar voor hij Maddie had gevonden zag hij Xavier Nathan en Bobby dichterbij komen.
"Hey Austin! Hoe gaat het ermee? Kan je vrijdag meespelen?" vroeg Xavier.
Austin probeerde nog langs het drietal heen te kijken, maar nergens kon hij een ander meisje ontdekken dat Isabelle. Even schudde hij zijn hoofd om zijn gedachte van het meisje af te halen.
“Euh, wat? O.” begon Austin. Even gleed zijn blik naar zijn enkel, die nu al veel beter aanvoelde. ‘Die dokter Blaze is echt een wonder dokter. Normaal moet je bijna een week rust houden, maar ik kan vanavond al weer voetballen. Of… of zou hij uit zijn nek kletsen?’
Nu pas wist Austin weer wat hem was gevraagd, hij had bijna drie minuten lang voor zich uit zitten staren voor hij eindelijk doorhad dat Xavier waarschijnlijk een antwoord wilde.
“Sorry, euhm, of ik vrijdag… Naja, ik weet het eigenlijk niet echt.” zei hij twijfelachtig. “De dokter zei dat ik vanavond weer zou kunnen voetballen, maar…. Is dat niet onmogelijk?”
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Met een speelse glimlach keek Lilly achterom naar de jongen die ze zonet was gepasseerd. Onder luid gejuich van de twee wissel spelers gaf ze hem een handkusje. De jongen keek verbluft om zich heen. Met een lachje rende Lilly door. “Sue!” gilde ze.
Sue knikte en kwam naar haar toe rennen. Sue en Lilly sprongen beiden de lucht in en grepen daar elkaar hand. Op het moment dat ze gezamenlijk de bal raakten verscheen een gigantische vlinder achter hen. Deze verdween toen de bal naar het doel raasde. ”Vlinder Trans” gilden de twee te samen.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
"Ja tuurlijk. Even geduld" klonk het aan de andere kant van de lijn. De verpleegkundige wachtte rustig af. "Sorry, maar met wie spreek ik eigenlijk?"vervolgde de vrouwenstem.
“Mevrouw, u spreekt met Hector, van het Blaze ziekenhuis.” Even wachtte Hector voor hij verder sprak. “Ik heb helaas slecht nieuws.”
Een zucht ontsnapte aan zijn lippen en met gesloten ogen draaide hij zijn hoofd terug naar het raam. Daar opende hij deze weer. ‘Waarom jij Julia? Waarom toch altijd weer dat toeval?’
De vraag dwaalde al maanden lang door zijn hoofd, maar een antwoord wist hij niet. ‘En wie was de bestuurder van die andere auto? Waarom was deze niet uitgestapt toen hij tegen de auto knalde?’
Zijn handen klemden zich steviger om de vensterbank tot zijn knokkels wit zagen.
”Axel,” Een koude hand op zijn wang zorgde ervoor dat hij opkeek naar het meisje voor hem. “jij kan er niets aan doen. Hoe vaak moeten we dat nou nog zeggen?”
Axel omsloot de pols van Vero en trok haar hand van zijn gezicht. Na lang zeuren van Veronique had hij haar alles verteld. Zo ook zijn schuldgevoelens. Maar achteraf was dat de grootste fout die hij kon maken. Veronique deed nu net als de rest. Ze gaf hem een preek, stortte een betoog over de zijn onschuld en vervolgens prentte ze het hem nog eens in dat hij niet schuldig was. Dat wilde hij niet horen, wanneer begrepen ze dat nou eens?
“Axel, doe nou niet zo zielig. Weet je wat jou schuld is?”
Verschrokken keek Axel naar het meisje voor hem. Zonet was ze nog zacht en aardig geweest, nu was ze compleet het tegenovergestelde. Ze was boos.
“Dat je vrienden je haten. Je verliet die wedstrijd zonder iets te zeggen. Ik snap die voicemails wel hoor! Ik zou namelijk precies zo reageren als ik in de steek werd gelaten zonder reden. Bovendien hadden ze je nodig! Ze hadden je verdomme nodig Axel!” gilde ze zo hard ze kon.
Met bevende handen stond Axel op. Meteen sloeg Veronique om.
“Axel,” begon ze zachtjes, maar het was al te laat. Axel draaide zich weg en balde zijn handen tot vuisten. “zo bedoelde ik het niet… Het-“
De opgestoken hand van Axel deed haar zwijgen. “Je hebt genoeg gezegd Vero. Ik weet nu precies hoe je hierin staat. Dank je.” Evenals zijn gebalde vuist beefde nu ook zijn stem.
“Ik hoef je niet meer te zien.” siste hij erachteraan.
“B-bedoel je…”
Axel haalde zijn schouders op. “Het is aan jou om te beslissen hoe je dit opvat.”
Opnieuw keek Axel naar het meisje achter zich.
“Dat heb ik je trouwens ook nog niet verteld geloof ik.” fluisterde hij, terwijl hij weer op het krukje ging zitten.
“Vero en ik… Je grote zus… is niet meer. Ik… Vero… We hadden ruzie…”
(Zoals jullie vast wel begrijpen, maar even voor de domme onder ons (ik besef dat ik daar een van ben): Vero is natuurlijk niet Julia’s echte zus, maar zo zag Julia het wel.)
E ven slikte Axel. Vero was in zijn geheugen nog steeds het meisje dat zijn passie voor voetbal zag als iets heldhaftigs. Het meisje dat bang was voor een coyote en niet inzag dat coyotes je achterna rennen als je er gillend vandoor rent.
“Ze vond…” hij slaakte een zucht, “Weet je, misschien heeft ze ook wel gelijk. Misschien had ik mijn vrienden moeten zeggen wat er was gebeurd. Dan hadden ze er begrip voor.”
Een glimlachje bekroop zijn gezicht. Zijn ogen stonden vriendelijker dan net.
“Ik moet nu gaan Julia. Ik had langer willen blijven, maar… Ik kan Steve niet laten vallen.”
‘Axel…’
Met een flits richtte Axel zijn blik terug op het kleine meisje. Zijn lichaam trilde, maar dit ontspande bij de aanblik van het bleke roerloze meisje. ‘Het was maar verbeelding.’
Voorzichtig kwam Axel overeind. Na Julia een laatste glimlach te schenken verliet hij de kamer, waarna hij de deur achter zich dichtschoof. Hij draaide zich richting de lift, maar in die enkele seconden zag hij in de kamer tegenover hem een oranje hoofdband.
‘Oranje hoofdband- Dat is… Shit, naam vergeten!’
Als verstijft bleef Axel staan. ‘Wat doet hij-‘ Nu pas zag Axel het naambordje naast de deur.
Steve Grimm
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Austin zag hoe Mark de training stop zette. “Sylvia, we hebben je hulp nodig!” gilde Xavier vanaf het veld. Austin zag hoe het meisje naast hem, dat dus blijkbaar Sylvia heette, opstond. Ze rende naar Jack, die uitgeput op de grond lag. Het zweet gutste van zijn brede lichaam, hij was duidelijk overtraind. Zoals Mark enkele seconden geleden nog op het veld stond, stond hij ineens voor Austin. "Ik zie dat het niet ernstig is... Dat is mooi! Doe het wel rustig aan!"
Nog verbaasd over de vlugge opmerking van zonet, keek Austin Mark na, die in een sneltreinvaart de dijk op stormde. Daar riep hij dat ene Maddie de leiding had. ‘Wie is Maddie?’ Vluchtig keek Austin het veld rond, maar voor hij Maddie had gevonden zag hij Xavier Nathan en Bobby dichterbij komen.
"Hey Austin! Hoe gaat het ermee? Kan je vrijdag meespelen?" vroeg Xavier.
Austin probeerde nog langs het drietal heen te kijken, maar nergens kon hij een ander meisje ontdekken dat Isabelle. Even schudde hij zijn hoofd om zijn gedachte van het meisje af te halen.
“Euh, wat? O.” begon Austin. Even gleed zijn blik naar zijn enkel, die nu al veel beter aanvoelde. ‘Die dokter Blaze is echt een wonder dokter. Normaal moet je bijna een week rust houden, maar ik kan vanavond al weer voetballen. Of… of zou hij uit zijn nek kletsen?’
Nu pas wist Austin weer wat hem was gevraagd, hij had bijna drie minuten lang voor zich uit zitten staren voor hij eindelijk doorhad dat Xavier waarschijnlijk een antwoord wilde.
“Sorry, euhm, of ik vrijdag… Naja, ik weet het eigenlijk niet echt.” zei hij twijfelachtig. “De dokter zei dat ik vanavond weer zou kunnen voetballen, maar…. Is dat niet onmogelijk?”
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Met een speelse glimlach keek Lilly achterom naar de jongen die ze zonet was gepasseerd. Onder luid gejuich van de twee wissel spelers gaf ze hem een handkusje. De jongen keek verbluft om zich heen. Met een lachje rende Lilly door. “Sue!” gilde ze.
Sue knikte en kwam naar haar toe rennen. Sue en Lilly sprongen beiden de lucht in en grepen daar elkaar hand. Op het moment dat ze gezamenlijk de bal raakten verscheen een gigantische vlinder achter hen. Deze verdween toen de bal naar het doel raasde. ”Vlinder Trans” gilden de twee te samen.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
"Ja tuurlijk. Even geduld" klonk het aan de andere kant van de lijn. De verpleegkundige wachtte rustig af. "Sorry, maar met wie spreek ik eigenlijk?"vervolgde de vrouwenstem.
“Mevrouw, u spreekt met Hector, van het Blaze ziekenhuis.” Even wachtte Hector voor hij verder sprak. “Ik heb helaas slecht nieuws.”
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
Mark sloeg zichzelf in z'n gezicht. "Nee! Steve is niet dood.... toch?" De tranen kwamen nu snel bij Mark. Het kon Mark niet schelen dat het team een lid minder had, maar Steve hielp Mark altijd. Zonder Steve zou Mark nu al lang drie niveau's lager zitten. De vriendschapsband tussen Steve en Mark was nooit zo groot als nu. Altans voor Mark dan...
'Steve houd vol!' Mark veegde de tranen weg, maar er kwamen al snel weer nieuwe tranen. Opeens kreeg Mark een raar gevoel dat hij lang geleden ook had gevoeld.
Mark liep de trap af. "Ik ga naar buiten mam!"
"Oke, maar blijf je wel in de buurt?"
"Ja mam, doei!"
Mark rende richting het schuurtje om z'n fiets te pakken. Maar in plaats van z'n fiets te pakken merkte Marks ogen wat anders op. Het was een grote houte doos, die stond op een hoog plankje. Mark wist met veel moeite de grote doos te pakken, maar verloor daarna zijn evenwicht. Mark viel op de grond met een harde knal.
Daarna ging alles heel vlug. Z'n moeder gilde z'n naam, Mark schoof de doos weg en daarna ging de deur open en stond z'n moeder daar. Een snelle leugen en ze was weg. Mark liep de schuur uit met de grote doos, maar z'n moeder was nog in de tuin.
"Nee Mark...."
Haar stem klonk erg bezorgd en gespannen.
"Leg die doos een terug.... nee leg hem maar in de keuken. Dan berg ik hem zo wel op".
Mark deed wat z'n moeder vroeg, maar al snel daarna wilde hij weten wat er in die doos zat. Voorzichtig maakte hij de doos open en zag verschillende voorwerpen in de doos leggen. Een foto van z'n opa en een oranje hoofdband.
Tegenwoordig draagt Mark die hoofdband en tegen de foto praatte hij altijd. Dat deed hem goed...
Mark keek met bewondering naar een oude voetbal met daarop een bliksemschicht. Markk haalde die eruit en veegde de stof ervan af. Vervolgens kwam het laatste voorwerp. Een oud boekje. Mark sloeg hem gelijk ergens in het midden open en begon te lezen. "H-h-h-ha.... Hand v-va.... van G-G-Go... God.... Hand van God." Mark keek raar naar het boekje. Dit was de dag waarop hij de hand van god heeft 'geleerd' en kennis heeft gemaakt met voetbal. Als hij die dag nooit op die pagina was uitgekomen zou hij het boek hebben weggegooid. Maar de naam sprak hem erg aan.
De rest was snel gekomen. Mark had meer onderzoek gedaan naar voetbal. Hij wilde het net zoals z'n opa spelen, maar dat mocht niet van z'n moeder. Maar die hield hem echt niet tegen, want Mark bleef doorvechten. Later werd Mark pas vertelt waarom hij niet mocht voetballen van z'n moeder. Z'n vader had hem vertelt dat Marks opa was omgekomen bij een auto-ongeluk, toen hij op weg was met z'n team naar de finale van het Voetbal Frontier Toernooi.
Nu had Mark hetzelfde gevoel als toen. Hij is z'n opa verloren aan voetbal en straks Steve ook. 'M'n moeder had gelijk... Ik had nooit moeten voetballen'. Mark stond op en liep de kamer uit en zag een persoon die hij eigenlijk nu als laatste wilde zien. 'Axel...' Maar nu zag Mark het naambordje naast Axel. "Julia Blaze... Axel Blaze..... Axel?"
---------------------------------------------
Jack had een paar minuten goed doorgeademd en stond weer overeind. Snel keek Jack rond.
'Mooi niemand heeft op me gelet, maar...'
Een brok kwam bij Jack in de keel.
'Het interesseert ze niet hoe het mij gaat.... Xavier had gelijk ik had m'n pauze moeten houden...'
---------------------------------------------
Xavier keek even naast zich en zag dat Bobby en Nathan naast hem waren gaan staan.
"Euh, wat? o." begon Austin.
Het bleef daarna stil. Xavier zwaaide nog naar Austin, maar hij leek het niet te beseffen.
“Sorry, euhm, of ik vrijdag… Naja, ik weet het eigenlijk niet echt.” zei hij twijfelachtig. “De dokter zei dat ik vanavond weer zou kunnen voetballen, maar…. Is dat niet onmogelijk?”
"Tja, de dokter heeft altijd gelijk. Als het vanavond niet meer pijn doet zal hij gelijk hebben, maar het is niet onmogelijk....
'Steve houd vol!' Mark veegde de tranen weg, maar er kwamen al snel weer nieuwe tranen. Opeens kreeg Mark een raar gevoel dat hij lang geleden ook had gevoeld.
Mark liep de trap af. "Ik ga naar buiten mam!"
"Oke, maar blijf je wel in de buurt?"
"Ja mam, doei!"
Mark rende richting het schuurtje om z'n fiets te pakken. Maar in plaats van z'n fiets te pakken merkte Marks ogen wat anders op. Het was een grote houte doos, die stond op een hoog plankje. Mark wist met veel moeite de grote doos te pakken, maar verloor daarna zijn evenwicht. Mark viel op de grond met een harde knal.
Daarna ging alles heel vlug. Z'n moeder gilde z'n naam, Mark schoof de doos weg en daarna ging de deur open en stond z'n moeder daar. Een snelle leugen en ze was weg. Mark liep de schuur uit met de grote doos, maar z'n moeder was nog in de tuin.
"Nee Mark...."
Haar stem klonk erg bezorgd en gespannen.
"Leg die doos een terug.... nee leg hem maar in de keuken. Dan berg ik hem zo wel op".
Mark deed wat z'n moeder vroeg, maar al snel daarna wilde hij weten wat er in die doos zat. Voorzichtig maakte hij de doos open en zag verschillende voorwerpen in de doos leggen. Een foto van z'n opa en een oranje hoofdband.
Tegenwoordig draagt Mark die hoofdband en tegen de foto praatte hij altijd. Dat deed hem goed...
Mark keek met bewondering naar een oude voetbal met daarop een bliksemschicht. Markk haalde die eruit en veegde de stof ervan af. Vervolgens kwam het laatste voorwerp. Een oud boekje. Mark sloeg hem gelijk ergens in het midden open en begon te lezen. "H-h-h-ha.... Hand v-va.... van G-G-Go... God.... Hand van God." Mark keek raar naar het boekje. Dit was de dag waarop hij de hand van god heeft 'geleerd' en kennis heeft gemaakt met voetbal. Als hij die dag nooit op die pagina was uitgekomen zou hij het boek hebben weggegooid. Maar de naam sprak hem erg aan.
De rest was snel gekomen. Mark had meer onderzoek gedaan naar voetbal. Hij wilde het net zoals z'n opa spelen, maar dat mocht niet van z'n moeder. Maar die hield hem echt niet tegen, want Mark bleef doorvechten. Later werd Mark pas vertelt waarom hij niet mocht voetballen van z'n moeder. Z'n vader had hem vertelt dat Marks opa was omgekomen bij een auto-ongeluk, toen hij op weg was met z'n team naar de finale van het Voetbal Frontier Toernooi.
Nu had Mark hetzelfde gevoel als toen. Hij is z'n opa verloren aan voetbal en straks Steve ook. 'M'n moeder had gelijk... Ik had nooit moeten voetballen'. Mark stond op en liep de kamer uit en zag een persoon die hij eigenlijk nu als laatste wilde zien. 'Axel...' Maar nu zag Mark het naambordje naast Axel. "Julia Blaze... Axel Blaze..... Axel?"
---------------------------------------------
Jack had een paar minuten goed doorgeademd en stond weer overeind. Snel keek Jack rond.
'Mooi niemand heeft op me gelet, maar...'
Een brok kwam bij Jack in de keel.
'Het interesseert ze niet hoe het mij gaat.... Xavier had gelijk ik had m'n pauze moeten houden...'
---------------------------------------------
Xavier keek even naast zich en zag dat Bobby en Nathan naast hem waren gaan staan.
"Euh, wat? o." begon Austin.
Het bleef daarna stil. Xavier zwaaide nog naar Austin, maar hij leek het niet te beseffen.
“Sorry, euhm, of ik vrijdag… Naja, ik weet het eigenlijk niet echt.” zei hij twijfelachtig. “De dokter zei dat ik vanavond weer zou kunnen voetballen, maar…. Is dat niet onmogelijk?”
"Tja, de dokter heeft altijd gelijk. Als het vanavond niet meer pijn doet zal hij gelijk hebben, maar het is niet onmogelijk....
"Euh, wat? o." begon Austin.
Het bleef daarna stil. Xavier zwaaide nog naar Austin, maar hij leek het niet te beseffen. Nathan proestte even, omdat hij moest lachen. Bobby keek hem raar aan.
“Sorry, euhm, of ik vrijdag… Naja, ik weet het eigenlijk niet echt.” zei hij twijfelachtig. “De dokter zei dat ik vanavond weer zou kunnen voetballen, maar…. Is dat niet onmogelijk?”
"Tja, de dokter heeft altijd gelijk. Als het vanavond niet meer pijn doet zal hij gelijk hebben, maar het is niet onmogelijk....
"Maar je moet dan wel voldoende rust houden Austin. Wie haalt je straks op?"vroeg Bobby.
--------------
Isabelle slaakte een diepe zucht. "Ik dacht dat dit een voetbalteam was en geen roddel/huilclub. We doen hier alles behalve voetballen. Ik hoop dat Lilly snel klaar is met haar wedstrijd. Ik heb haar hulp hier nodig. Ik denk dat we dit team even moeten wakkerschudden".
Isabelle pakte haar mobiel en keek hoe laat het was.
'Ik moet iets kunnen doen, maat wat?'
---------------
"Nee.... u wilt mij ook dood hebben...."
"Nee Steve.... Ik wil je helpen. Dit lot verdien jij niet!"
Steve zakte in elkaar. "Ga weg.... Ik kan hier niemand meer vertrouwen".
"Steve i-"
"GA WEG! GA WEG! GA WEG!"
Opnieuw kwamen de tranen bij Steve. Op één of andere manier kon Steve z'n gevoelens niet hanteren.
"Steve, luister.... Als ik je nu help zal je misschien je wedstrijd vrijdag kunnen spelen!"
Steve keek even naar z'n oom, die een bezorgde blik toonde.
Steve stond op. 'Dit is misschien de enige kans hieruit te komen....' Steve's oom reikte een hand uit naar Steve. Steve twijfelde heel even en pakte daarna de hand. Alles ging daarna snel Steve verdween uit het witte kamertje en Steve voelde warmte. "NEE! u HEEFT ME ERIN GELUISD!"
"Steve dit is het Progress, je wordt op de proef gesteld!"
"Ik wil niet op de proef gesteld worden, ik wil weg hier...."
---------------------------
Axel bleef maar naar het naambordje staren. Hij wilde graag naar binnen om te kijken hoe het met Steve was, maar hij wilde niet met Mark in één kamer zijn. Axel schudde even z'n hoofd om weet tot zinnen te komen, maar plots stond hoofdband voor hem.
'Damm, zijn namen echt zo moeilijk?!'
"Julia Blaze... Axel Blaze..... Axel?"
Axels ogen schoten wijd open. Wat moest hij nu doen?
"Ik neem aan dat je de waarheid wilt horen?"
(sorry dat dit zo kort is, maar ik moet er nog ff inkomen voor Axel...)
Het bleef daarna stil. Xavier zwaaide nog naar Austin, maar hij leek het niet te beseffen. Nathan proestte even, omdat hij moest lachen. Bobby keek hem raar aan.
“Sorry, euhm, of ik vrijdag… Naja, ik weet het eigenlijk niet echt.” zei hij twijfelachtig. “De dokter zei dat ik vanavond weer zou kunnen voetballen, maar…. Is dat niet onmogelijk?”
"Tja, de dokter heeft altijd gelijk. Als het vanavond niet meer pijn doet zal hij gelijk hebben, maar het is niet onmogelijk....
"Maar je moet dan wel voldoende rust houden Austin. Wie haalt je straks op?"vroeg Bobby.
--------------
Isabelle slaakte een diepe zucht. "Ik dacht dat dit een voetbalteam was en geen roddel/huilclub. We doen hier alles behalve voetballen. Ik hoop dat Lilly snel klaar is met haar wedstrijd. Ik heb haar hulp hier nodig. Ik denk dat we dit team even moeten wakkerschudden".
Isabelle pakte haar mobiel en keek hoe laat het was.
'Ik moet iets kunnen doen, maat wat?'
---------------
"Nee.... u wilt mij ook dood hebben...."
"Nee Steve.... Ik wil je helpen. Dit lot verdien jij niet!"
Steve zakte in elkaar. "Ga weg.... Ik kan hier niemand meer vertrouwen".
"Steve i-"
"GA WEG! GA WEG! GA WEG!"
Opnieuw kwamen de tranen bij Steve. Op één of andere manier kon Steve z'n gevoelens niet hanteren.
"Steve, luister.... Als ik je nu help zal je misschien je wedstrijd vrijdag kunnen spelen!"
Steve keek even naar z'n oom, die een bezorgde blik toonde.
Steve stond op. 'Dit is misschien de enige kans hieruit te komen....' Steve's oom reikte een hand uit naar Steve. Steve twijfelde heel even en pakte daarna de hand. Alles ging daarna snel Steve verdween uit het witte kamertje en Steve voelde warmte. "NEE! u HEEFT ME ERIN GELUISD!"
"Steve dit is het Progress, je wordt op de proef gesteld!"
"Ik wil niet op de proef gesteld worden, ik wil weg hier...."
---------------------------
Axel bleef maar naar het naambordje staren. Hij wilde graag naar binnen om te kijken hoe het met Steve was, maar hij wilde niet met Mark in één kamer zijn. Axel schudde even z'n hoofd om weet tot zinnen te komen, maar plots stond hoofdband voor hem.
'Damm, zijn namen echt zo moeilijk?!'
"Julia Blaze... Axel Blaze..... Axel?"
Axels ogen schoten wijd open. Wat moest hij nu doen?
"Ik neem aan dat je de waarheid wilt horen?"
(sorry dat dit zo kort is, maar ik moet er nog ff inkomen voor Axel...)
Terwijl Austin zijn vraag stelde zag hij vanuit zijn ooghoeken hoe Nathan scheen te lachen. 'Wat is er zo grappig?'
Xavier beantwoorde zijn eerste vraag meteen. "Tja, de dokter heeft altijd gelijk. Als het vanavond niet meer pijn doet zal hij gelijk hebben, maar het is niet onmogelijk...." En meteen daarna voegde Bobby toe: "Maar je moet dan wel voldoende rust houden Austin. Wie haalt je straks op?"
Austin fronste even. "Maar is het dan niet ge-" Nu pas drong Bobby's vraag tot hem door. Wie haalt hem straks op. Austin streek met zijn hand langs zijn nek en toonde een klein glimlachje. "Nou, ik word niet opgehaald." zei hij een beetje twijfelachtig. Hij wilde er niet te diep op in gaan, dan zouden ze erachter komen dat hij eigenlijk geen tijd had voor voetbal en dan werd hij misschien wel uit het team gezet. Vlug verzon hij een excuus om er niet verder over te hoeven praten. "Mijn ouders werken allebei tot heel erg laat en de buren zijn op vakantie. Ik zal dus zo zelf naar huis toe moeten lopen."
-------------------------------------------------
Lilly en Sue landden beiden soepel op de grond en keken toe hoe de bal op het doel af raasde. De keeper had deze bal niet zien aankomen maar kon nog snel een redding maken. Per ongeluk viel hij naar opzij waardoor de bal vol op zijn enkel terecht kwam en daardoor over het doel heen kaatste. Met wat gekreun kwam hij overeind. "Rick, gaat het man?" klonk het van voor in het veld. Spelers kwamen van vele kanten aanrennen. De meiden draaiden zich nu om en liepen terug naar hun eigen helft.
"Mooi schot Sue, Lill." riep Mary hen toe. "Zo te zien ben je het nog niet verleerd Lill!" voegde Peony toe.
Met een glimlachje knikte Lilly de twee meiden toe en daarna keerde ze zich naar Sue.
"Sue, ik denk dat ik niet de hele wedstrijd kan blijven."
Tot Lilly's verbazing verscheen er een brede glimlach op het gezicht van Sue. "Huh, Sue, waarom ben je zo blij?"
"Lill, vertel met alles, tot in detail." Nog voor Lilly iets anders kon zeggen draaide ze zich om. "Bedankt jongens, missie geslaagd!"
Langzaam draaide alle jongens zich om en keken Sue aan. "Graag gedaan Sue, altijd leuk om je te kunnen helpen." sprak de aanvoerder terwijl hij een kus op het voorhoofd van Sue plantte. "Jongens, kom, genoeg tijd verspilt aan voetbal, terug naar de rugby training!"
Alle jongens liepen van het veld af en het meiden team bleef achter.
"Nou Lill, waar wacht je nog op. Zoek iets leuks uit om aan te trekken en wind hem om je vinger!"
Lilly, nog altijd verbluft omdat het jongensvoetbalteam een rugbyteam bleek te zijn, keek de meiden nu een voor een aan. "Wat..."
Nu pas snapte ze wat er aan de hand was. "Meiden..."
Meteen kwamen Esther en Helen naar voren rennen en grepen ieder een pols van Lilly. "We zeiden toch dat je moest opschieten?"
Lachend werd Lilly door de meiden meegetrokken. Ja, dit was typisch haar team.
---------------------------------------
"Ja tuurlijk. Even geduld" klonk het aan de andere kant van de lijn. De verpleegkundige wachtte rustig af. "Sorry, maar met wie spreek ik eigenlijk?"vervolgde de vrouwenstem.
“Mevrouw, u spreekt met Hector, van het Blaze ziekenhuis.” Even wachtte Hector voor hij verder sprak. “Ik heb helaas slecht nieuws.”
-----------------------------------------
Timon haalde even diep adem. Hij stond nu voor de deur van het clubgebouw. 'Zal ik het ze vertellen?'
Met een zucht draaide hij zich weg. 'Nee, ik kan ze maar beter niet vertellen dat een of andere gek Dave zijn plek wil innemen.' Een tweede zucht weerklonk, maar deze was niet van Timon afkomstig.
"Ah, als we daar niet onze keeper hebben." klonk de zware stem van de in schaduw gehulde jongen. Dit maal zag Timon het goed, deze jongen had rode ogen en bruine lokken haar kwamen onder zijn kap vandaan. "Jij weer?" gromde Timon. De blik van de jongen voor hem ontspande. 'Huh, wat is er met zijn ego gebeurd?'
"Hoe heet je?" vroeg Timon, dit maal zachter dan net.
"Mijn naam?" De stem van de jongen klonk bedroeft. "Noem mij maar Dav- id. David."
Xavier beantwoorde zijn eerste vraag meteen. "Tja, de dokter heeft altijd gelijk. Als het vanavond niet meer pijn doet zal hij gelijk hebben, maar het is niet onmogelijk...." En meteen daarna voegde Bobby toe: "Maar je moet dan wel voldoende rust houden Austin. Wie haalt je straks op?"
Austin fronste even. "Maar is het dan niet ge-" Nu pas drong Bobby's vraag tot hem door. Wie haalt hem straks op. Austin streek met zijn hand langs zijn nek en toonde een klein glimlachje. "Nou, ik word niet opgehaald." zei hij een beetje twijfelachtig. Hij wilde er niet te diep op in gaan, dan zouden ze erachter komen dat hij eigenlijk geen tijd had voor voetbal en dan werd hij misschien wel uit het team gezet. Vlug verzon hij een excuus om er niet verder over te hoeven praten. "Mijn ouders werken allebei tot heel erg laat en de buren zijn op vakantie. Ik zal dus zo zelf naar huis toe moeten lopen."
-------------------------------------------------
Lilly en Sue landden beiden soepel op de grond en keken toe hoe de bal op het doel af raasde. De keeper had deze bal niet zien aankomen maar kon nog snel een redding maken. Per ongeluk viel hij naar opzij waardoor de bal vol op zijn enkel terecht kwam en daardoor over het doel heen kaatste. Met wat gekreun kwam hij overeind. "Rick, gaat het man?" klonk het van voor in het veld. Spelers kwamen van vele kanten aanrennen. De meiden draaiden zich nu om en liepen terug naar hun eigen helft.
"Mooi schot Sue, Lill." riep Mary hen toe. "Zo te zien ben je het nog niet verleerd Lill!" voegde Peony toe.
Met een glimlachje knikte Lilly de twee meiden toe en daarna keerde ze zich naar Sue.
"Sue, ik denk dat ik niet de hele wedstrijd kan blijven."
Tot Lilly's verbazing verscheen er een brede glimlach op het gezicht van Sue. "Huh, Sue, waarom ben je zo blij?"
"Lill, vertel met alles, tot in detail." Nog voor Lilly iets anders kon zeggen draaide ze zich om. "Bedankt jongens, missie geslaagd!"
Langzaam draaide alle jongens zich om en keken Sue aan. "Graag gedaan Sue, altijd leuk om je te kunnen helpen." sprak de aanvoerder terwijl hij een kus op het voorhoofd van Sue plantte. "Jongens, kom, genoeg tijd verspilt aan voetbal, terug naar de rugby training!"
Alle jongens liepen van het veld af en het meiden team bleef achter.
"Nou Lill, waar wacht je nog op. Zoek iets leuks uit om aan te trekken en wind hem om je vinger!"
Lilly, nog altijd verbluft omdat het jongensvoetbalteam een rugbyteam bleek te zijn, keek de meiden nu een voor een aan. "Wat..."
Nu pas snapte ze wat er aan de hand was. "Meiden..."
Meteen kwamen Esther en Helen naar voren rennen en grepen ieder een pols van Lilly. "We zeiden toch dat je moest opschieten?"
Lachend werd Lilly door de meiden meegetrokken. Ja, dit was typisch haar team.
---------------------------------------
"Ja tuurlijk. Even geduld" klonk het aan de andere kant van de lijn. De verpleegkundige wachtte rustig af. "Sorry, maar met wie spreek ik eigenlijk?"vervolgde de vrouwenstem.
“Mevrouw, u spreekt met Hector, van het Blaze ziekenhuis.” Even wachtte Hector voor hij verder sprak. “Ik heb helaas slecht nieuws.”
-----------------------------------------
Timon haalde even diep adem. Hij stond nu voor de deur van het clubgebouw. 'Zal ik het ze vertellen?'
Met een zucht draaide hij zich weg. 'Nee, ik kan ze maar beter niet vertellen dat een of andere gek Dave zijn plek wil innemen.' Een tweede zucht weerklonk, maar deze was niet van Timon afkomstig.
"Ah, als we daar niet onze keeper hebben." klonk de zware stem van de in schaduw gehulde jongen. Dit maal zag Timon het goed, deze jongen had rode ogen en bruine lokken haar kwamen onder zijn kap vandaan. "Jij weer?" gromde Timon. De blik van de jongen voor hem ontspande. 'Huh, wat is er met zijn ego gebeurd?'
"Hoe heet je?" vroeg Timon, dit maal zachter dan net.
"Mijn naam?" De stem van de jongen klonk bedroeft. "Noem mij maar Dav- id. David."
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
Mark zag hoe Axel's ogen wijd open gingen.
"Ik neem aan dat je de waarheid wilt horen?"
Mark was erg verbaast en wist niet zo goed wat hij nu moest zeggen. Hij krabde even achter z'n hoofd en kuchte even.
"Euhh......... nou......"
Mark wilde zichzelf nu graag slaan.
'Kom op Mark.... antwoord eens normaal!'
"Ja....., maar alleen als je het zelf wilt....."
'Dom Mark, dat wilt hij natuurlijk niet....'
-------------------------------
Maddie keek even rond en zuchtte diep.
"Mark had me hiervoor geen eens gewaarschuwd.... Wat is dit voor voetbalteam?"
"HEY MADDIE!"
Maddie keek op en zag Michael Riverside, haar mede team lid staan.
"Hey Micheal!"
"Zozo, ben jij alweer aan het trainen, maar waar is die Mark?"
"Die is er ff niet. Doe je mee? Wacht haal het team! We gaan een partijtje doen!"
"Wow, goed idee!"
Micheal rende weg en Maddie rende naar het midden in het veld!
"Jongens en mooie dame verzamelen! We gaan een wedstrijdje spelen. Mark zal zo wel terugkomen, maar nu hij er niet is moet iemand anders even keepen en het teamwaar jullie gaan spelen is nog niet zo goed als jullie dus jullie kunnen wel met een paar man minder".
Maddie glimlachte even naar iedereen en pakte daarna wat uit haar zak. Het was een foto die duidelijk van de TV was genomen met een opstelling van een kinderteam.
------------------------------------------------
(Jack sla ik dit keer over, want dan kan ik de volgende keer een langer stuk voor hem.....)
----------------------------------------------
"Maar is het dan niet ge-" Austin streek met zijn hand langs zijn nek en toonde een klein glimlachje. "Nou, ik word niet opgehaald." zei hij een beetje twijfelachtig. "Mijn ouders werken allebei tot heel erg laat en de buren zijn op vakantie. Ik zal dus zo zelf naar huis toe moeten lopen."
Xavier greep meteen in.
"Ho stop..... dat gaat niet gebeuren..... We hebben je vrijdag nodig! Ik breng je na de training naar huis!""Jongens en mooie dame verzamelen!"
Xavier draaide zich even om, maar keek daarna weer naar Austin.
"Sorry we moeten ervandoor..... Moedig ons wel aan tijdens de training"
"We gaan een wedstrijdje spelen. Mark zal zo wel terugkomen, maar nu hij er niet is moet iemand anders even keepen en het teamwaar jullie gaan spelen is nog niet zo goed als jullie dus jullie kunnen wel met een paar man minder".
Xavier keek naar de foto die Maddie uit haar zak haalde.
'Serieus kinderen....?'
"Ik neem aan dat je de waarheid wilt horen?"
Mark was erg verbaast en wist niet zo goed wat hij nu moest zeggen. Hij krabde even achter z'n hoofd en kuchte even.
"Euhh......... nou......"
Mark wilde zichzelf nu graag slaan.
'Kom op Mark.... antwoord eens normaal!'
"Ja....., maar alleen als je het zelf wilt....."
'Dom Mark, dat wilt hij natuurlijk niet....'
-------------------------------
Maddie keek even rond en zuchtte diep.
"Mark had me hiervoor geen eens gewaarschuwd.... Wat is dit voor voetbalteam?"
"HEY MADDIE!"
Maddie keek op en zag Michael Riverside, haar mede team lid staan.
"Hey Micheal!"
"Zozo, ben jij alweer aan het trainen, maar waar is die Mark?"
"Die is er ff niet. Doe je mee? Wacht haal het team! We gaan een partijtje doen!"
"Wow, goed idee!"
Micheal rende weg en Maddie rende naar het midden in het veld!
"Jongens en mooie dame verzamelen! We gaan een wedstrijdje spelen. Mark zal zo wel terugkomen, maar nu hij er niet is moet iemand anders even keepen en het teamwaar jullie gaan spelen is nog niet zo goed als jullie dus jullie kunnen wel met een paar man minder".
Maddie glimlachte even naar iedereen en pakte daarna wat uit haar zak. Het was een foto die duidelijk van de TV was genomen met een opstelling van een kinderteam.
------------------------------------------------
(Jack sla ik dit keer over, want dan kan ik de volgende keer een langer stuk voor hem.....)
----------------------------------------------
"Maar is het dan niet ge-" Austin streek met zijn hand langs zijn nek en toonde een klein glimlachje. "Nou, ik word niet opgehaald." zei hij een beetje twijfelachtig. "Mijn ouders werken allebei tot heel erg laat en de buren zijn op vakantie. Ik zal dus zo zelf naar huis toe moeten lopen."
Xavier greep meteen in.
"Ho stop..... dat gaat niet gebeuren..... We hebben je vrijdag nodig! Ik breng je na de training naar huis!""Jongens en mooie dame verzamelen!"
Xavier draaide zich even om, maar keek daarna weer naar Austin.
"Sorry we moeten ervandoor..... Moedig ons wel aan tijdens de training"
"We gaan een wedstrijdje spelen. Mark zal zo wel terugkomen, maar nu hij er niet is moet iemand anders even keepen en het teamwaar jullie gaan spelen is nog niet zo goed als jullie dus jullie kunnen wel met een paar man minder".
Xavier keek naar de foto die Maddie uit haar zak haalde.
'Serieus kinderen....?'
"U spreekt met Hector van het Blaze Ziekenhuis" Er was een korte stilte. "Ik heb helaas slecht nieuws". Steve's moeder werd een beetje onrustig. " W-w-wat is er?"
---
"Je komt hier ook weg. Geloof me maar". Steve keek recht in z'n ooms ogen, die er bezorgd uitzagen. "Wat is die proef?"
"Dat weet ik ook niet, dat vertelt de almachtige".
"De almachtige?"
"JA! DE ALMACHTIGE! GELOOFT GIJ DAAR NIET IN?"
Steve keek verbaast naar z'n oom, maar z'n mondhoeken hadden niet bewogen.
"GIJ, NIET GELOVIGE ZAL EEN OPDRACHT KRIJGEN! EN OMDAT GIJ NIET GELOOFT ZAL DE OPDRACHT MOEILIJKER ZIJN!"
Steve slikte even. 'Shit...'
"U ZULT TERUGKEREN.NAAR AARDE, MAAR DAAR PAS BEGINT DE OPDRACHT! GIJ ZAL WEER AANSTERKEN EN GIJ ZULT U TEAM.HELPEN, HELPEN MET DE WEDSTRIJD TEGEN ROYAL. EN DEZE MOET U WINNEN. ZO NIET.... DAN ZULT GIJ OP HET VELD STERVEN...."
Steve slikte opnieuw.
"Je hoeft niet bang te zijn... Ik zal je helpen..." Steve glimlachte naar z'n oom. "Bedankt".
---
"Jongens en mooie dame verzamelen". Isabelle glimlachte. 'Dat meisje mag ik wel...' Wat er daarna werd gezegd lette Isabelle niet op. 'De training gaat weer verder!' Al snel kwam Isabelle erachter dat er een partijtje zou worden gedaan, maar ze had nooit verwacht dat het tegen een kleuterteam was....
---
Het is al erg laat en ik ga dit keer ook een stukje voor Veronique posten. De volgende beurt zullen Nathan en Bobby weer komen. Excuses
---
"Je komt hier ook weg. Geloof me maar". Steve keek recht in z'n ooms ogen, die er bezorgd uitzagen. "Wat is die proef?"
"Dat weet ik ook niet, dat vertelt de almachtige".
"De almachtige?"
"JA! DE ALMACHTIGE! GELOOFT GIJ DAAR NIET IN?"
Steve keek verbaast naar z'n oom, maar z'n mondhoeken hadden niet bewogen.
"GIJ, NIET GELOVIGE ZAL EEN OPDRACHT KRIJGEN! EN OMDAT GIJ NIET GELOOFT ZAL DE OPDRACHT MOEILIJKER ZIJN!"
Steve slikte even. 'Shit...'
"U ZULT TERUGKEREN.NAAR AARDE, MAAR DAAR PAS BEGINT DE OPDRACHT! GIJ ZAL WEER AANSTERKEN EN GIJ ZULT U TEAM.HELPEN, HELPEN MET DE WEDSTRIJD TEGEN ROYAL. EN DEZE MOET U WINNEN. ZO NIET.... DAN ZULT GIJ OP HET VELD STERVEN...."
Steve slikte opnieuw.
"Je hoeft niet bang te zijn... Ik zal je helpen..." Steve glimlachte naar z'n oom. "Bedankt".
---
"Jongens en mooie dame verzamelen". Isabelle glimlachte. 'Dat meisje mag ik wel...' Wat er daarna werd gezegd lette Isabelle niet op. 'De training gaat weer verder!' Al snel kwam Isabelle erachter dat er een partijtje zou worden gedaan, maar ze had nooit verwacht dat het tegen een kleuterteam was....
---
Het is al erg laat en ik ga dit keer ook een stukje voor Veronique posten. De volgende beurt zullen Nathan en Bobby weer komen. Excuses
-
Veronique-Frost
- Potlood
- Berichten: 44
- Lid geworden op: 30 mar 2013 19:15
Shawn schuddd z'm hoofd. Hij had daar maar de hele tijd gestaan. 'Shit....' Snel rende Shawn naar de groep en hoorde dat ze een oefenwedstrijd gingen spelen. 'We zullen nu gaan verdedigingen...'
Shawn hoorde de zucht van Aiden, maar trok zich er niks van aan. Nu pas zagen de twee de foto van de tegestanders. 'Wat?'
Shawn hoorde de zucht van Aiden, maar trok zich er niks van aan. Nu pas zagen de twee de foto van de tegestanders. 'Wat?'
(sorry, had echt zo geen inspiratie)
Axel hoorde het nog nagalmen in zijn hoofd. 'Ik neem aan dat je de waarheid wilt horen?’
Op dit moment kon hij zichzelf wel voor zijn kop slaan. ‘Natuurlijk wil hij de waarheid horen en nu ik het zelf heb aangeboden kom ik er al helemaal niet meer onderuit.’ Mentaal voelde hij zichzelf op de grond neerzakken, echter bleef Axel zelf staan, een kalme uitdrukking bekleedde zijn gezicht en zijn houding was ontspannen. Zijn zusje lag achter hem en dat gaf hem een soort rust. De schuld stapelde zich weer op in zijn hoofd, hij zou nu de consequenties van zijn eigen daden moeten ondergaan. Dan had hij het maar niet moeten aanbieden. Terug kon hij niet meer.
"Euhh......... nou......" begon de jongen tegenover hem, "Ja....., maar alleen als je het zelf wil....."
‘Nee, natuurlijk wil ik dat niet.’ schreeuwde zijn geest, maar woorden kwamen er niet uit zijn mond. ‘Maar ik kan nu niet anders, of wel? Als ik nu nee zeg, dan zal hij waarschijnlijk andere mensen vragen gaan stellen, misschien wel Steve.’
Axel zuchtte even en haalde kalm adem. “Euhm, zullen we anders in de kantine verder praten? Dat is wat aangenamer dan deze tochtige gang.” een zwak glimlachje gaf aan dat hij het niet slecht bedoelde. Deze hal was inderdaad erg tochtig en bovendien zou die omgeving voor Mark ook wat aangenamer zijn. Beiden hadden hier een vriend liggen en dat maakte dit een kille plek. De kantine daarentegen was warm en leek je te omarmen. Het was een plaats waar je even tot rust kon komen na een bezoek aan een vriend of familielid dat hier voor zijn leven ligt te vechten. Terwijl zij op het randje van de dood liggen, zitten wij hier een beetje te vertellen hoe het zo is gekomen. Dat was een gedachte die Axel niet kon verdragen.
-----------------------------------------------
"Ho stop..... dat gaat niet gebeuren..... We hebben je vrijdag nodig! Ik breng je na de training naar huis!" zei Xavier meteen als een soort van antwoord. Hij klonk vast besloten. "Jongens en mooie dame verzamelen!” riep het meisje die nu midden op het veld stond. "Sorry we moeten ervandoor..... Moedig ons wel aan tijdens de training" voegde Xavier toe.
“Xav-“ probeerde Austin nog, maar Xavier was al weggelopen. ‘Shit.’
-------------------------------------------------
Lilly rende achter Helen, Sue en Esther aan de trap op van huize Greenland. “Hallo mevrouw Greenland.” riepen Sue, Helen en Lilly in koor. De moeder van Esther zwaaide even en ging toen verder met haar werkzaamheden. Boven trok Esther meteen haar kast open en begon kleding door de kamer te gooien. Toen ze een gigantische berg van kleren had gemaakt draaide ze zich om. “Meiden, we zoeken sexy maar casual, sassy maar niet te. Wat we niet willen zien is cute, ze moet hard to get zijn. En zoeken maar!”
Opnieuw vlogen miljoenen kledingstukken in de ronde. Lilly ging in een kleermakerszit op het bed zitten en nam haar mobiel in haar handen. ‘Isabelle is nu aan het trainen, ik zal wel even snel smsen.’
Hey Chicka,
Diut geloof je vast nooit, en het is ook te lang om in een berichtje te proppen, maar de wedstrijd is een soort van niet helemaal doorgegaan. Iig kom ik zo terug naar IT.
Tot zo xx Lill
Tevreden las Lilly het smsje over. Ja, dit was wel goed. Haar duim bewoog naar de knop verzenden, maar deze kon ze niet indrukken. Een hemdje viel in haar gezicht, gevolgd door een jurkje. “Meiden!” gilde Lilly die meteen de twee kledingstukken van haar hoofd trok. “Ik zit hier ook nog hoor!”
Lachend nam Sue de twee items in haar handen en wierp deze op de grond. “Wat doe je?”
Vlug drukte Lilly op verzenden en klikte het schermpje weg. “Niets.”
“O mi gosh!!! This is it!!” gilde Esther die ineens achter een stapel kleding vandaan kwam. “Dit is perfect. Lilly trek aan vlug!”
Axel hoorde het nog nagalmen in zijn hoofd. 'Ik neem aan dat je de waarheid wilt horen?’
Op dit moment kon hij zichzelf wel voor zijn kop slaan. ‘Natuurlijk wil hij de waarheid horen en nu ik het zelf heb aangeboden kom ik er al helemaal niet meer onderuit.’ Mentaal voelde hij zichzelf op de grond neerzakken, echter bleef Axel zelf staan, een kalme uitdrukking bekleedde zijn gezicht en zijn houding was ontspannen. Zijn zusje lag achter hem en dat gaf hem een soort rust. De schuld stapelde zich weer op in zijn hoofd, hij zou nu de consequenties van zijn eigen daden moeten ondergaan. Dan had hij het maar niet moeten aanbieden. Terug kon hij niet meer.
"Euhh......... nou......" begon de jongen tegenover hem, "Ja....., maar alleen als je het zelf wil....."
‘Nee, natuurlijk wil ik dat niet.’ schreeuwde zijn geest, maar woorden kwamen er niet uit zijn mond. ‘Maar ik kan nu niet anders, of wel? Als ik nu nee zeg, dan zal hij waarschijnlijk andere mensen vragen gaan stellen, misschien wel Steve.’
Axel zuchtte even en haalde kalm adem. “Euhm, zullen we anders in de kantine verder praten? Dat is wat aangenamer dan deze tochtige gang.” een zwak glimlachje gaf aan dat hij het niet slecht bedoelde. Deze hal was inderdaad erg tochtig en bovendien zou die omgeving voor Mark ook wat aangenamer zijn. Beiden hadden hier een vriend liggen en dat maakte dit een kille plek. De kantine daarentegen was warm en leek je te omarmen. Het was een plaats waar je even tot rust kon komen na een bezoek aan een vriend of familielid dat hier voor zijn leven ligt te vechten. Terwijl zij op het randje van de dood liggen, zitten wij hier een beetje te vertellen hoe het zo is gekomen. Dat was een gedachte die Axel niet kon verdragen.
-----------------------------------------------
"Ho stop..... dat gaat niet gebeuren..... We hebben je vrijdag nodig! Ik breng je na de training naar huis!" zei Xavier meteen als een soort van antwoord. Hij klonk vast besloten. "Jongens en mooie dame verzamelen!” riep het meisje die nu midden op het veld stond. "Sorry we moeten ervandoor..... Moedig ons wel aan tijdens de training" voegde Xavier toe.
“Xav-“ probeerde Austin nog, maar Xavier was al weggelopen. ‘Shit.’
-------------------------------------------------
Lilly rende achter Helen, Sue en Esther aan de trap op van huize Greenland. “Hallo mevrouw Greenland.” riepen Sue, Helen en Lilly in koor. De moeder van Esther zwaaide even en ging toen verder met haar werkzaamheden. Boven trok Esther meteen haar kast open en begon kleding door de kamer te gooien. Toen ze een gigantische berg van kleren had gemaakt draaide ze zich om. “Meiden, we zoeken sexy maar casual, sassy maar niet te. Wat we niet willen zien is cute, ze moet hard to get zijn. En zoeken maar!”
Opnieuw vlogen miljoenen kledingstukken in de ronde. Lilly ging in een kleermakerszit op het bed zitten en nam haar mobiel in haar handen. ‘Isabelle is nu aan het trainen, ik zal wel even snel smsen.’
Hey Chicka,
Diut geloof je vast nooit, en het is ook te lang om in een berichtje te proppen, maar de wedstrijd is een soort van niet helemaal doorgegaan. Iig kom ik zo terug naar IT.
Tot zo xx Lill
Tevreden las Lilly het smsje over. Ja, dit was wel goed. Haar duim bewoog naar de knop verzenden, maar deze kon ze niet indrukken. Een hemdje viel in haar gezicht, gevolgd door een jurkje. “Meiden!” gilde Lilly die meteen de twee kledingstukken van haar hoofd trok. “Ik zit hier ook nog hoor!”
Lachend nam Sue de twee items in haar handen en wierp deze op de grond. “Wat doe je?”
Vlug drukte Lilly op verzenden en klikte het schermpje weg. “Niets.”
“O mi gosh!!! This is it!!” gilde Esther die ineens achter een stapel kleding vandaan kwam. “Dit is perfect. Lilly trek aan vlug!”
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
Mark merkte nu pas hoe tochtig de hal was. Mark keek even achter zich door het raampje naar Steve en knikte daarna naar Axel. "Oke, is goed..."
-----
Maddie keek even rond en pakte vervolgens het boekje van MARK (niet van z'n opa). "Ok.... Verdediging van links naar rechts.... Wacht eens los het zelf maar op!"
"MADDIE! We zijn er klaar voor!" Micheal zwaaide met het team naar Maddie en rende de rivieroever op. "Hier je aanvoedersband. Gaan we beginnen met het overleg?"
"Tuurlijk!"
Het hele team kwam bijelkaar en Maddie begon te praten.
----
Xavier gebaarde iedereen te komen. "Mark is er nog niet, dus we hebben geen aanvoeder en geen keeper. Ik zal de rol als aanvoeder nemen, maar dan nog, wie wordt de keeper?" Xavier keek iedereen een voor een aan. "Ok posities... Van links naar Rechts vanaf het doel gezien. Verdediging Shawn, Jack en Bobby. Middenveld Nathan. Aanval Isabelle. Ik zal tijdelijk als keeper spelen..."
-----
Maddie keek even rond en pakte vervolgens het boekje van MARK (niet van z'n opa). "Ok.... Verdediging van links naar rechts.... Wacht eens los het zelf maar op!"
"MADDIE! We zijn er klaar voor!" Micheal zwaaide met het team naar Maddie en rende de rivieroever op. "Hier je aanvoedersband. Gaan we beginnen met het overleg?"
"Tuurlijk!"
Het hele team kwam bijelkaar en Maddie begon te praten.
----
Xavier gebaarde iedereen te komen. "Mark is er nog niet, dus we hebben geen aanvoeder en geen keeper. Ik zal de rol als aanvoeder nemen, maar dan nog, wie wordt de keeper?" Xavier keek iedereen een voor een aan. "Ok posities... Van links naar Rechts vanaf het doel gezien. Verdediging Shawn, Jack en Bobby. Middenveld Nathan. Aanval Isabelle. Ik zal tijdelijk als keeper spelen..."
Het woord coma hing nog steeds in Steve's moeder haar hoofd en van schrik liet ze de telefoon uit handen vallen. "Schat, ziekenhuis.... Steve". Meer kwam er niet uit....
---
Isabelle maakte een glimlach. "Geen zorgen, ik zal ze wat laten zien kom op jongens!" Isabelle pakte een bal en gooide die richting Maddie. "Jullie mogen uitnemen, omdat jullie het al zo moeilijk krijgen". Daarna pakte ze vlug haar mobiel en las het sms-je van Lilly. Snel antwoordde ze. 'Oke, maar nu moet ik een wedstrijd spelen
'
---
Bobby en Nathan waren nog verbaast van de foto. Ze keken elkaar verbaast aan. Nathan trok nu veel meer met Bobby op, maar Nathan had wel het gevoel alsof hij Steve had verraden. Nathan ging achter Isabelle staan. Hij stond nu op zijn positie en Bobby ook. Bobby stak z'n omhoog en Nathan gaf een knikje.
(Apattelle mag, want Veronique is op wereldreis lijkt het wel... Ik weet niet hoe ze aan zoveel geld komt. Dit keer is het LA. Maar er komt ook eem stukje voor Shawn. Caps lock is Aiden....)
Shawn luisterde aandachtig. 'DIT IS NIET Z'N EERSTE KEER ALS AANVOEDER' 'Inderdaad Aiden, zoiets dacht ik ook al....' Snel rende Shawn naar zijn positie en keek het veld rond. Ze waren maar met 6 man tegen elf... oftewel ze hadden vijf man minder. Dat zou zwaar worden...
---
Isabelle maakte een glimlach. "Geen zorgen, ik zal ze wat laten zien kom op jongens!" Isabelle pakte een bal en gooide die richting Maddie. "Jullie mogen uitnemen, omdat jullie het al zo moeilijk krijgen". Daarna pakte ze vlug haar mobiel en las het sms-je van Lilly. Snel antwoordde ze. 'Oke, maar nu moet ik een wedstrijd spelen
'---
Bobby en Nathan waren nog verbaast van de foto. Ze keken elkaar verbaast aan. Nathan trok nu veel meer met Bobby op, maar Nathan had wel het gevoel alsof hij Steve had verraden. Nathan ging achter Isabelle staan. Hij stond nu op zijn positie en Bobby ook. Bobby stak z'n omhoog en Nathan gaf een knikje.
(Apattelle mag, want Veronique is op wereldreis lijkt het wel... Ik weet niet hoe ze aan zoveel geld komt. Dit keer is het LA. Maar er komt ook eem stukje voor Shawn. Caps lock is Aiden....)
Shawn luisterde aandachtig. 'DIT IS NIET Z'N EERSTE KEER ALS AANVOEDER' 'Inderdaad Aiden, zoiets dacht ik ook al....' Snel rende Shawn naar zijn positie en keek het veld rond. Ze waren maar met 6 man tegen elf... oftewel ze hadden vijf man minder. Dat zou zwaar worden...
Tot Axel’s genoegen stemde de jongen in op zijn verzoek om naar de kantine te gaan. Axel glimlachte even en liep toen naar de lift. Het duurde even voor deze boven was. “Hoeveel ben je zelf al te weten gekomen?” vroeg Axel vlak voor de lift boven kwam. Hij wachtte niet op een antwoord en stapte de lift in. Toen de hoofdband ook binnen was drukte hij op de twee pijlen, waardoor de deur zich sloot, en vervolgens op de nul. Langzaam kwam de lift in beweging. Axel zweeg de hele tijd, het leek wel eeuwig te duren voordat de deuren van de lift open gingen.
In zijn hoofd zag Axel die scène die hij iedere keer zag als hij dacht aan het ongeluk. Julia, met haar luidsprekertje in haar handen met die brede glimlach op haar gezicht. Dan draaide ze zich om en werd alles wit. Het geluid van gierende banden op de achtergrond. Opnieuw haalde Axel diep adem. Hij kon niet terug.
”Axel, je gaat toch wel winnen?” vroeg het kleine meisje die hem aan zijn arm mee trok.
“Natuurlijk winnen we.” lachte Axel terwijl hij achter hem meisje aanliep dat nog steeds uit alle macht aan zijn arm trok.
“En je moet ook dat coole superschot gebruiken!”
“Is goed Julia.”
Eindelijk liet het kleine meisje zijn hand los. Voorzichtig opende ze de deur van haar kamer, waarna ze Axel wenkte te komen. “Kom!” gilde ze fluisterend. Met een glimlach op zijn gezicht volgde Axel zijn zusje de kamer in. Daar greep ze opnieuw zijn arm en leidde hem naar het bed. “Ogen dicht!”
Lachend sloot Axel zijn ogen. “En niet gluren.”
Na enkele seconden voelde hij hoe het kleine lijfje op hem neer plofte. “Oef.”
“Doe maar open!”
Langzaam deed Axel zijn ogen open. Met een brede glimlach zat zijn zusje op zijn schoot. Haar handen hield ze achter haar rug. “Ik moet natuurlijk wel zeker weten dat je gaat winnen. En nu ga je ook echt winnen.” Achter haar rug haalde ze een metalen hangertje tevoorschijn. Het was een hangertje in de vorm van een voetbalschoen, vastgeknoopt aan een touwtje. “Als je dit draagt dan kan je niet verliezen! Het brengt geluk en omdat ik het met liefde heb gemaakt zal ik ook meespelen in de wedstrijd, door jou.”
Onbewust was Axel’s hand omhoog gegaan en omsloot nu zijn sweater op de plek waar het hangertje zijn huid raakte. De lift kwam tot stilstand en de deuren gleden open. Samen met de hoofdband verliet hij de lift en liep naar de kantine, wat gewoon een soort bar was met wat tafels en stoelen. “Wil je iets te drinken?” vroeg Axel terwijl hij van opzij naar de hoofdband keek.
-------
Austin keek toe hoe alle spelers van zijn team zich verzamelden. Het kleine meisje liep weg van zijn teamgenoten en voegde zich bij een groepje kleuters, gekleed in een voetbaltenue. ‘Wacht, is dat het team waar ze tegen moeten spelen?’
Verwonderd keek Austin naar de twee groepjes die zich op het veld hadden gevormd. Xavier nam duidelijk de leiding, maar Raimon was zwaar in het nadeel. En geen keeper, en geen elf spelers.
Austin keek zo aandachtig dat hij alweer vergat dat Xavier hem thuis zou brengen. ‘Waarom moest ik zo nodig struikelen? En hoe is het mogelijk dat ik zo snel al weer mag voetballen?’
------
Lilly greep de kleren uit de handen van Esther en liep naar de badkamer. Daar stripte ze uit haar tenue en wierp dat ik de wasmand. Dit tenue kon ze immers niet aan in het Raimon team. Kalm hees ze zichzelf in de lichtblauwe skinny jeans en deed de dunne bruine riem door de lusjes. Onder plooide de jeans een beetje omdat deze net iets te lang voor haar was, maar dat was niet zo erg. De laarsjes die Esther erbij had uitgezocht waren zwart van kleur en kwamen tot enkelhoogte. De hak was ongeveer acht centimeter en dat maakte haar flink wat langer. Verder had Esther een hemdje uitgezicht dat strak om haar lichaam zat en daarbovenop een wijd en beetje doorschijnend donkerblauw shirt. De mauwen kwamen tot aan haar ellebogen, maar Lilly schoof deze iets omhoog. Tevreden keek Lilly naar haar spiegelbeeld. Dit was inderdaad de perfecte outfit. Voorzichtig deed ze de deur open. Helen, Sue en Esther stonden haar al op te wachten.
“Wow, staat je goed Lill!” riep Helen haar toe.
“Maar toch mist er nog iets.” Voegde Esther en Sue tegelijkertijd toe.
Lilly keek even naar de grond en toen ze opkeek kwam Esther met het antwoord.
“Kom Lill!” riep ze terwijl ze haar kamer in rende. Daar nam ze een doos uit haar nachtkastje en opende deze. “Voila, kies maar uit.”
Sue greep meteen een van de kettingen uit de doos. “Lill, wat je ook doet, deze is het mooist.”
Lilly glimlachte even en nam de ketting in haar handen. Ze streek haar dreads naar de zijkant en hing de ketting om haar nek.
“Anders nog iets?” vroeg Lilly kalm terwijl ze haar mobiel in haar bh wegstak.
Ze zag Sue, Helen en Esther kritisch kijken en daarna glimlachen. “Meid , je ziet er prachtig uit.” En nu, hup in de auto, mijn moeder rijdt!”
------
“David?” vroeg Timon.
“Ja.” zei de jongen een beetje versuft. Alsof hij iets heel doms had gezegd.
“Daar is toch niets mis mee? Je zegt het alsof het de vreselijkste naam is die je ooit hebt gehoord.”
Timon voelde dat de jongen zich vriendelijker begon te gedragen dan bij de eerste ontmoeting. Misschien was deze jongen zo slecht nog niet. Al nam dat niet weg dat hij de plek van Dave innam.
“Dus, David, van welke school kom je?”
Er viel een lange stilte. “David?”
“Ik kom van Brainwashed.” sprak David iets te vlug.
Timon fronste even. “Brainwashed? Wat brengt je dan ineens op Kirkwood?”
“Verhuizing.” zei David.
“Oke dan, naja, welkom op Kirkwood. Maar wat ik me nog afvraag, hoe wist jij van onze overleden speler?"
In zijn hoofd zag Axel die scène die hij iedere keer zag als hij dacht aan het ongeluk. Julia, met haar luidsprekertje in haar handen met die brede glimlach op haar gezicht. Dan draaide ze zich om en werd alles wit. Het geluid van gierende banden op de achtergrond. Opnieuw haalde Axel diep adem. Hij kon niet terug.
”Axel, je gaat toch wel winnen?” vroeg het kleine meisje die hem aan zijn arm mee trok.
“Natuurlijk winnen we.” lachte Axel terwijl hij achter hem meisje aanliep dat nog steeds uit alle macht aan zijn arm trok.
“En je moet ook dat coole superschot gebruiken!”
“Is goed Julia.”
Eindelijk liet het kleine meisje zijn hand los. Voorzichtig opende ze de deur van haar kamer, waarna ze Axel wenkte te komen. “Kom!” gilde ze fluisterend. Met een glimlach op zijn gezicht volgde Axel zijn zusje de kamer in. Daar greep ze opnieuw zijn arm en leidde hem naar het bed. “Ogen dicht!”
Lachend sloot Axel zijn ogen. “En niet gluren.”
Na enkele seconden voelde hij hoe het kleine lijfje op hem neer plofte. “Oef.”
“Doe maar open!”
Langzaam deed Axel zijn ogen open. Met een brede glimlach zat zijn zusje op zijn schoot. Haar handen hield ze achter haar rug. “Ik moet natuurlijk wel zeker weten dat je gaat winnen. En nu ga je ook echt winnen.” Achter haar rug haalde ze een metalen hangertje tevoorschijn. Het was een hangertje in de vorm van een voetbalschoen, vastgeknoopt aan een touwtje. “Als je dit draagt dan kan je niet verliezen! Het brengt geluk en omdat ik het met liefde heb gemaakt zal ik ook meespelen in de wedstrijd, door jou.”
Onbewust was Axel’s hand omhoog gegaan en omsloot nu zijn sweater op de plek waar het hangertje zijn huid raakte. De lift kwam tot stilstand en de deuren gleden open. Samen met de hoofdband verliet hij de lift en liep naar de kantine, wat gewoon een soort bar was met wat tafels en stoelen. “Wil je iets te drinken?” vroeg Axel terwijl hij van opzij naar de hoofdband keek.
-------
Austin keek toe hoe alle spelers van zijn team zich verzamelden. Het kleine meisje liep weg van zijn teamgenoten en voegde zich bij een groepje kleuters, gekleed in een voetbaltenue. ‘Wacht, is dat het team waar ze tegen moeten spelen?’
Verwonderd keek Austin naar de twee groepjes die zich op het veld hadden gevormd. Xavier nam duidelijk de leiding, maar Raimon was zwaar in het nadeel. En geen keeper, en geen elf spelers.
Austin keek zo aandachtig dat hij alweer vergat dat Xavier hem thuis zou brengen. ‘Waarom moest ik zo nodig struikelen? En hoe is het mogelijk dat ik zo snel al weer mag voetballen?’
------
Lilly greep de kleren uit de handen van Esther en liep naar de badkamer. Daar stripte ze uit haar tenue en wierp dat ik de wasmand. Dit tenue kon ze immers niet aan in het Raimon team. Kalm hees ze zichzelf in de lichtblauwe skinny jeans en deed de dunne bruine riem door de lusjes. Onder plooide de jeans een beetje omdat deze net iets te lang voor haar was, maar dat was niet zo erg. De laarsjes die Esther erbij had uitgezocht waren zwart van kleur en kwamen tot enkelhoogte. De hak was ongeveer acht centimeter en dat maakte haar flink wat langer. Verder had Esther een hemdje uitgezicht dat strak om haar lichaam zat en daarbovenop een wijd en beetje doorschijnend donkerblauw shirt. De mauwen kwamen tot aan haar ellebogen, maar Lilly schoof deze iets omhoog. Tevreden keek Lilly naar haar spiegelbeeld. Dit was inderdaad de perfecte outfit. Voorzichtig deed ze de deur open. Helen, Sue en Esther stonden haar al op te wachten.
“Wow, staat je goed Lill!” riep Helen haar toe.
“Maar toch mist er nog iets.” Voegde Esther en Sue tegelijkertijd toe.
Lilly keek even naar de grond en toen ze opkeek kwam Esther met het antwoord.
“Kom Lill!” riep ze terwijl ze haar kamer in rende. Daar nam ze een doos uit haar nachtkastje en opende deze. “Voila, kies maar uit.”
Sue greep meteen een van de kettingen uit de doos. “Lill, wat je ook doet, deze is het mooist.”
Lilly glimlachte even en nam de ketting in haar handen. Ze streek haar dreads naar de zijkant en hing de ketting om haar nek.
“Anders nog iets?” vroeg Lilly kalm terwijl ze haar mobiel in haar bh wegstak.
Ze zag Sue, Helen en Esther kritisch kijken en daarna glimlachen. “Meid , je ziet er prachtig uit.” En nu, hup in de auto, mijn moeder rijdt!”
------
“David?” vroeg Timon.
“Ja.” zei de jongen een beetje versuft. Alsof hij iets heel doms had gezegd.
“Daar is toch niets mis mee? Je zegt het alsof het de vreselijkste naam is die je ooit hebt gehoord.”
Timon voelde dat de jongen zich vriendelijker begon te gedragen dan bij de eerste ontmoeting. Misschien was deze jongen zo slecht nog niet. Al nam dat niet weg dat hij de plek van Dave innam.
“Dus, David, van welke school kom je?”
Er viel een lange stilte. “David?”
“Ik kom van Brainwashed.” sprak David iets te vlug.
Timon fronste even. “Brainwashed? Wat brengt je dan ineens op Kirkwood?”
“Verhuizing.” zei David.
“Oke dan, naja, welkom op Kirkwood. Maar wat ik me nog afvraag, hoe wist jij van onze overleden speler?"
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
Mark volgde Axel naar de lift. Tijdens het wachten stelde Axel, zonder om te kijken, een vraag aan Mark. “Hoeveel ben je zelf al te weten gekomen?”
Deze specifieke vraag zette Mark aan het denken en gaf een soort schuld gevoel. Eerder had hij Axel gezegd dat hij geruchten had gehoord en dat hij graag meer wilde weten. Nu voelde het alsof hij iemand binnenste buiten had gekeerd.
Axel bleek geen antwoord te verwachten want zonder verder iets te zeggen stapte hij de lift in. Haastig volgde Mark en hij keek toe hoe Axel de deuren sloot. Mark merkte dat Axel zweeg, alsof hij met zijn gedachten ergens anders was, maar hij besloot er maar niet naar te vragen.
Toen Mark eindelijk weer naar opzij durfde te kijken zag hij hoe Axel zijn shirt op borsthoogte vastgreep, een beetje alsof hij iets vast wilde pakken.
Uiteindelijk gleden de deuren open en samen met Axel liep Mark naar buiten. Hij volgde hem naar een bar met daarvoor een groepje tafels en stoelen. Een soort lounge was het.
“Wil je iets te drinken?” vroeg Axel.
Mark knikte even, “Doe maar een (vul zelf een drankje in) zei Mark terwijl hij plaats nam op een van de stoelen. ‘Zou Axel hier iedere dag gaan zitten als hij terug komt van die Julia?’
-------------------------------------
Maddie nam de bal en lag deze op de middenstip.“Jongens, we gaan beginnen!” Net toen ze wilde aftrappen bedacht ze zich iets. “We hebben nog geen scheidsrechter.”
Ze zocht het veld af en zag dat alleen een meisje en een jongen aan de zijlijn zaten.
“Euhm, kan een van jullie fluiten? Vecht zelf maar uit wie er fluit.”
Daarna draaide Maddie zich weer terug naar de middenstip en knikte even naar Michael. Op het fluitsignaal trapte ze de bal naar haar medespeler en rende naar voren. “We gaan ervoor jongens!”
Michael rende met de bal en zag hoe Isabelle voor hem stond. Een glimlachje bespeelde zijn gezicht.
“Tijd voor actie.”
In een soepele draai passeerde hij Isabelle. Verbaasd keek hij achterom. ‘Hoort zo’n groot iemand mij niet te kunnen stoppen?’
Michael slikte even toen hij Jack zag. ‘Oke, dan.’
Vlak voor Jack stopte Michael, zijn rechtervoet op de bal.
Michael stak zijn beide handen omhoog waardoor een grote albatros boven hem verscheen, deze leek Michael op te tillen, maar wanneer je goed keek zag je dat deze enkel achter hem zweefde.
“Windrenner!” gilde Michael toen hij met bal en albatros over Jack heen ging. Achter Jack landde hij op een voet, knie en hand. In slechts een seconde stond hij weer overeind.
“Maddie!” gilde hij toen hij de bal naar haar trapte.
Maddie knikte even en nam de bal in ontvangst, enkele meters voor het doel draaide ze en sprong ze de lucht in en maakte een omhaal. Een gevleugeld paard verscheen achter haar terwijl ze een omhaal maakte. Het paard leek echter niet op een pegasus, dit was een hengst. “Vleugelhengst!”
De bal en het gevleugelde paard suisden op het doel af.
---------------------------------------
Jack nam zijn positie in en keek even achter zich. Het voelde anders nu niet Mark, maar Xavier als aanvoerder en keeper optrad. Niet dat hij Mark zo gewend was, het team bestond pas twee dagen.
‘Mark, kom snel terug.’
“Jongens, we gaan beginnen!” riep Maddie toen ze de bal op de middenstip lag.
Na nog snel een scheidsrechter aan te wijzen trapte de kleintjes af. In een draai ging de jongen met de bal om Isabelle heen. Jack voelde een zweetdruppel langs zijn ruggengraat lopen. ‘Wow, die zijn goed.’
Voor Jack stopte het jongetje. Hij stak zijn beide handen omhoog waardoor een grote albatros boven hem verscheen, deze leek de jongen op te tillen.
“Windrenner!” gilde hij toen hij met bal en albatros over Jack heen ging. Achter Jack landde hij op een voet, knie en hand. In slechts een seconde stond hij weer overeind.
Jack zelf viel omver door de windkracht van de albatros.
Haastig krabbelde hij overeind. De bal was nu bij Maddie en ze draaide en ze sprong de lucht in, daar maakte ze een omhaal. ‘Deed die Axel dat ook niet toen hij haar redde?’
Een gevleugeld paard verscheen achter haar terwijl ze een omhaal maakte. Het paard leek echter niet op een pegasus, dit was een hengst. “Vleugelhengst!”
De bal en het gevleugelde paard suisden op het doel af.
------------------------------------
Xavier stationeerde zichzelf in het doel. Hij keek de spelers een voor een aan. "Jongens, we gaan beginnen!” galmde de stem van Maddie over het veld. Maar beginnen deden ze niet. In plaats daarvan keek ze zoekend om zich heen. Xavier zag haar lippen bewegen maar hoorde geen geluid. Niet veel later zag hij hoe het meisje iets naar de zijlijn wierp dat stuntelig door Austin werd gevangen.
'Wat doet ze?'
Veel tijd om hierover na te denken had Xavier niet. Alles ging in een fractie van een seconde. De aftrap, de snelle bewegingen van de ukkies. En dan.... 'Wow! Hissatsu?'
Xaviers ogen schoten wijd open. De kleine jongen, die Maddie eerder aansprak als Michael, was Isabelle al in een simpele draai gepasseerd en was nu bezig met een hissatsu om langs de breed gebouwde, ook wel genoemd vetrol opslaande, Jack. Michael plaatste zijn rechter voet op de bal en spreidde zijn beide armen en reek deze naar boven. Een immens grote albatros verscheen boven het jongetje en leek hem op de tillen. “Windrenner!” gilde Michael toen hij met bal en albatros over Jack heen ging. Achter Jack landde hij op een voet, knie en hand. In slechts een seconde stond hij weer overeind. Xavier schudde zijn hoofd en probeerde zich te concentreren op het naderde doelwit. 'Shawn stopt hem wel.'
"Maddie!" Met een soepel boogje landde de bal aan Maddies voet, deze rende de kleine afstand die nog volgde tot aan het doel. Voor het doel draaide ze en sprong de lucht in om helemaal bovenin een omhaal te maken. Tijdens deze omhaal verscheen een gevleugeld paard achter haar, geen pegasus, maar een hengst.
“Vleugelhengst!” De bal en het gevleugelde paard suisden op het doel af.
Xavier voelde de paniek toenemen. 'Zo'n klein kind, een hissatsu? En waar is Shawn? En waar is Mark?'
Xavier wendde zijn hoofd af en stak zijn beide handen recht vooruit, in een poging een doelpunt te voorkomen. Het schot voelde krachtig aan en Xavier hield het niet veel langer dan een seconde vol. De bal brak door de barricade die zijn handen hadden gevormd. Een fluitsignaal galmde over het veld.
'Dus dat gooide Maddie naar Austin.'
Deze specifieke vraag zette Mark aan het denken en gaf een soort schuld gevoel. Eerder had hij Axel gezegd dat hij geruchten had gehoord en dat hij graag meer wilde weten. Nu voelde het alsof hij iemand binnenste buiten had gekeerd.
Axel bleek geen antwoord te verwachten want zonder verder iets te zeggen stapte hij de lift in. Haastig volgde Mark en hij keek toe hoe Axel de deuren sloot. Mark merkte dat Axel zweeg, alsof hij met zijn gedachten ergens anders was, maar hij besloot er maar niet naar te vragen.
Toen Mark eindelijk weer naar opzij durfde te kijken zag hij hoe Axel zijn shirt op borsthoogte vastgreep, een beetje alsof hij iets vast wilde pakken.
Uiteindelijk gleden de deuren open en samen met Axel liep Mark naar buiten. Hij volgde hem naar een bar met daarvoor een groepje tafels en stoelen. Een soort lounge was het.
“Wil je iets te drinken?” vroeg Axel.
Mark knikte even, “Doe maar een (vul zelf een drankje in) zei Mark terwijl hij plaats nam op een van de stoelen. ‘Zou Axel hier iedere dag gaan zitten als hij terug komt van die Julia?’
-------------------------------------
Maddie nam de bal en lag deze op de middenstip.“Jongens, we gaan beginnen!” Net toen ze wilde aftrappen bedacht ze zich iets. “We hebben nog geen scheidsrechter.”
Ze zocht het veld af en zag dat alleen een meisje en een jongen aan de zijlijn zaten.
“Euhm, kan een van jullie fluiten? Vecht zelf maar uit wie er fluit.”
Daarna draaide Maddie zich weer terug naar de middenstip en knikte even naar Michael. Op het fluitsignaal trapte ze de bal naar haar medespeler en rende naar voren. “We gaan ervoor jongens!”
Michael rende met de bal en zag hoe Isabelle voor hem stond. Een glimlachje bespeelde zijn gezicht.
“Tijd voor actie.”
In een soepele draai passeerde hij Isabelle. Verbaasd keek hij achterom. ‘Hoort zo’n groot iemand mij niet te kunnen stoppen?’
Michael slikte even toen hij Jack zag. ‘Oke, dan.’
Vlak voor Jack stopte Michael, zijn rechtervoet op de bal.
Michael stak zijn beide handen omhoog waardoor een grote albatros boven hem verscheen, deze leek Michael op te tillen, maar wanneer je goed keek zag je dat deze enkel achter hem zweefde.
“Windrenner!” gilde Michael toen hij met bal en albatros over Jack heen ging. Achter Jack landde hij op een voet, knie en hand. In slechts een seconde stond hij weer overeind.
“Maddie!” gilde hij toen hij de bal naar haar trapte.
Maddie knikte even en nam de bal in ontvangst, enkele meters voor het doel draaide ze en sprong ze de lucht in en maakte een omhaal. Een gevleugeld paard verscheen achter haar terwijl ze een omhaal maakte. Het paard leek echter niet op een pegasus, dit was een hengst. “Vleugelhengst!”
De bal en het gevleugelde paard suisden op het doel af.
---------------------------------------
Jack nam zijn positie in en keek even achter zich. Het voelde anders nu niet Mark, maar Xavier als aanvoerder en keeper optrad. Niet dat hij Mark zo gewend was, het team bestond pas twee dagen.
‘Mark, kom snel terug.’
“Jongens, we gaan beginnen!” riep Maddie toen ze de bal op de middenstip lag.
Na nog snel een scheidsrechter aan te wijzen trapte de kleintjes af. In een draai ging de jongen met de bal om Isabelle heen. Jack voelde een zweetdruppel langs zijn ruggengraat lopen. ‘Wow, die zijn goed.’
Voor Jack stopte het jongetje. Hij stak zijn beide handen omhoog waardoor een grote albatros boven hem verscheen, deze leek de jongen op te tillen.
“Windrenner!” gilde hij toen hij met bal en albatros over Jack heen ging. Achter Jack landde hij op een voet, knie en hand. In slechts een seconde stond hij weer overeind.
Jack zelf viel omver door de windkracht van de albatros.
Haastig krabbelde hij overeind. De bal was nu bij Maddie en ze draaide en ze sprong de lucht in, daar maakte ze een omhaal. ‘Deed die Axel dat ook niet toen hij haar redde?’
Een gevleugeld paard verscheen achter haar terwijl ze een omhaal maakte. Het paard leek echter niet op een pegasus, dit was een hengst. “Vleugelhengst!”
De bal en het gevleugelde paard suisden op het doel af.
------------------------------------
Xavier stationeerde zichzelf in het doel. Hij keek de spelers een voor een aan. "Jongens, we gaan beginnen!” galmde de stem van Maddie over het veld. Maar beginnen deden ze niet. In plaats daarvan keek ze zoekend om zich heen. Xavier zag haar lippen bewegen maar hoorde geen geluid. Niet veel later zag hij hoe het meisje iets naar de zijlijn wierp dat stuntelig door Austin werd gevangen.
'Wat doet ze?'
Veel tijd om hierover na te denken had Xavier niet. Alles ging in een fractie van een seconde. De aftrap, de snelle bewegingen van de ukkies. En dan.... 'Wow! Hissatsu?'
Xaviers ogen schoten wijd open. De kleine jongen, die Maddie eerder aansprak als Michael, was Isabelle al in een simpele draai gepasseerd en was nu bezig met een hissatsu om langs de breed gebouwde, ook wel genoemd vetrol opslaande, Jack. Michael plaatste zijn rechter voet op de bal en spreidde zijn beide armen en reek deze naar boven. Een immens grote albatros verscheen boven het jongetje en leek hem op de tillen. “Windrenner!” gilde Michael toen hij met bal en albatros over Jack heen ging. Achter Jack landde hij op een voet, knie en hand. In slechts een seconde stond hij weer overeind. Xavier schudde zijn hoofd en probeerde zich te concentreren op het naderde doelwit. 'Shawn stopt hem wel.'
"Maddie!" Met een soepel boogje landde de bal aan Maddies voet, deze rende de kleine afstand die nog volgde tot aan het doel. Voor het doel draaide ze en sprong de lucht in om helemaal bovenin een omhaal te maken. Tijdens deze omhaal verscheen een gevleugeld paard achter haar, geen pegasus, maar een hengst.
“Vleugelhengst!” De bal en het gevleugelde paard suisden op het doel af.
Xavier voelde de paniek toenemen. 'Zo'n klein kind, een hissatsu? En waar is Shawn? En waar is Mark?'
Xavier wendde zijn hoofd af en stak zijn beide handen recht vooruit, in een poging een doelpunt te voorkomen. Het schot voelde krachtig aan en Xavier hield het niet veel langer dan een seconde vol. De bal brak door de barricade die zijn handen hadden gevormd. Een fluitsignaal galmde over het veld.
'Dus dat gooide Maddie naar Austin.'
Steve kreeg pijn aan z'n ogen. 'Dat licht... het brand'. Steve knipperde met z'n ogen en hoorde gegil. "Herman! Herman!" 'Mam?' Steve had pijn aan z'n hoofd. 'Is dit... echt?'
"DOKTER! DOKTER!" Steve hoorde een zoomer. Steve leek nu pas te beseffen dat hij terug was.
"M-mam?"
"Steve!"
Steve voelde twee armen omzich heen. Steve sloot z'n ogen. Niet omdat hij moe was, nee.... Maar om z'n tranen te verbergen.
---
Isabelle keek glimlachend naar de kleuters. 'Ha... ik zal ze wat laten zien....' Maar Isabelle had niet verwacht dat het zo snel ging. Een kleine jongen was haar al gepasseerd en Nathan bleef toekijken. "NATHAN VERDEDIG DAN SUKKEL!" Maar het was te laat de jongen beschikte over een hissatsu. Isabelle's mond viel wijd open, maar daarna nog dat schot. 'We zijn verdoemd....'
---
"NATHAN VERDEDIG DAN SUKKEL!" Nathan schudde z'n hoofd. Hij had staan dagdromen. 'Die lach, dat haar en dan die...' Nu pas drong het tot Nathan door. "shit...." Nathan hoorde hoe twee hissatsu's werden geroepen, maar hij keek niet. "Shit... Waarom L....Milles?" Nathan zag de athletiek club op de brug staan. Dat niet alleen de hele school? "WTF!"
---
Bobby nam het spel goed in zich op. Hij leek niet verbaast.
[/i]"Ik heb veel dingen op die club geleerd... 1. Laat hun de aftrap nemen. Dan kan je techniek sneller ontdekken. 2. Probeer hun techniek te ontdekken. 3. Blijf serieus kijken. Dan lijk jij de gevaarlijkste speler!"
'Ahhh.... De woorden van Eric...' Dat gaf een raar, maar fijn gevoel bij Bobby. Maar de laatste regel verbrak hij toch. "Wat kan zij de Tri-Pegasus is haar eentje?" Al snel kwam de opluchting het was een hengst....
---
Shawn keek toe hoe iedereen te werk ging. 'Ik denk dat we het rustig aan gaan doen'.
'IK DENK HET NIET. DE HELE SCHOOL STAAT TE KIJKEN EN DE COACH. JE MOET JE NU LATEN ZIEN...'
"DOKTER! DOKTER!" Steve hoorde een zoomer. Steve leek nu pas te beseffen dat hij terug was.
"M-mam?"
"Steve!"
Steve voelde twee armen omzich heen. Steve sloot z'n ogen. Niet omdat hij moe was, nee.... Maar om z'n tranen te verbergen.
---
Isabelle keek glimlachend naar de kleuters. 'Ha... ik zal ze wat laten zien....' Maar Isabelle had niet verwacht dat het zo snel ging. Een kleine jongen was haar al gepasseerd en Nathan bleef toekijken. "NATHAN VERDEDIG DAN SUKKEL!" Maar het was te laat de jongen beschikte over een hissatsu. Isabelle's mond viel wijd open, maar daarna nog dat schot. 'We zijn verdoemd....'
---
"NATHAN VERDEDIG DAN SUKKEL!" Nathan schudde z'n hoofd. Hij had staan dagdromen. 'Die lach, dat haar en dan die...' Nu pas drong het tot Nathan door. "shit...." Nathan hoorde hoe twee hissatsu's werden geroepen, maar hij keek niet. "Shit... Waarom L....Milles?" Nathan zag de athletiek club op de brug staan. Dat niet alleen de hele school? "WTF!"
---
Bobby nam het spel goed in zich op. Hij leek niet verbaast.
[/i]"Ik heb veel dingen op die club geleerd... 1. Laat hun de aftrap nemen. Dan kan je techniek sneller ontdekken. 2. Probeer hun techniek te ontdekken. 3. Blijf serieus kijken. Dan lijk jij de gevaarlijkste speler!"
'Ahhh.... De woorden van Eric...' Dat gaf een raar, maar fijn gevoel bij Bobby. Maar de laatste regel verbrak hij toch. "Wat kan zij de Tri-Pegasus is haar eentje?" Al snel kwam de opluchting het was een hengst....
---
Shawn keek toe hoe iedereen te werk ging. 'Ik denk dat we het rustig aan gaan doen'.
'IK DENK HET NIET. DE HELE SCHOOL STAAT TE KIJKEN EN DE COACH. JE MOET JE NU LATEN ZIEN...'
Axel zag hoe de hoofdband even knikte. “Doe maar een cola.” zei deze terwijl hij plaats nam op een van de stoelen. Axel keek heel even naar de jongen die momenteel nog redelijk vrolijk leek. Dat zou straks wel anders zijn. Kalm liep (nog half hinkend eigenlijk omdat het verband zijn voet recht hield) Axel naar de bar en nam zijn portemonnee uit zijn kontzak. De vrouw achter de bar was ongeveer dertig jaar oud en had kort zwart haar. Ze droeg het een beetje als in een bloempot stijl. Haar ogen keken hem vriendelijk aan. “Wat mag het wezen jonge man?”
Axel keek even naar de kaart die schuin boven de vrouw hing. “Een latte en een cola alstublieft.” sprak Axel rustig. De vrouw knikte even en draaide zich weg om de beide drankjes in te schenken.
Axel keek even over zijn schouder naar ‘Mark!’, die nog altijd in de stoel zat. Hij keek een beetje om zich heen. Axel keek weer voor zich toen hij de vrouw twee glazen hoorde neerzetten. “Dat wordt dan vier euro en vijfenveertig cent alstublieft.”
Axel knikte even en opende zijn portemonnee. Hij had nog wat contant geld, maar dat zou hij bewaren. Uiteindelijk haalde hij een oranje gelig pasje tevoorschijn en stak zijn portemonnee weer in zijn kontzak. “Creditcard alstublieft.” sprak hij zo zachtjes mogelijk, maar wel zodat de vrouw het nog kon horen. Mark hoefde immers niet alles te weten. Het ongeluk alleen al was al meer dan genoeg. Hij zou iedereen gewoon zijn valse adres laten aanhouden. Al had hij met Steve dus wel de fout begaan om zijn echte adres te noemen. Maar daar zou hij later, als Steve überhaupt nog wakker werd, wel met hem over praten.
“Creditcard?” vroeg de vrouw, op een veel luider volume dan de bedoeling was. Axel zuchtte even. “Ja.” Op dit soort momenten kon hij wel door de grond zakken. Hij deed zo subtiel en vervolgens tetterde de verkoper even door de hele zaal dat hij met een creditcard zijn koffie wilde betalen.
Axel gaf de vrouw de kaart en wachtte tot het apparaat voor hem werd neergezet. Vlug toetste hij de code in en draaide het apparaat weer terug naar de vrouw. Na enkele seconden kreeg hij de pas terug en borg deze op in zijn portemonnee. Met beide drankjes in zijn handen liep hij naar de stoel waar Mark was gaan zitten. Hij zette Mark zijn glas voor hem neer en zijn eigen glas aan de andere kant van de tafel. Daarna ging hij zitten en nam het glas in beide handen.
“Dus, wat heb je uit de kranten of van het internet gehaald? Of heb je een andere bron?” vroeg Axel bizar vriendelijk. Hij leek er niet boos meer over. Mark kon toch niet veel meer weten dan dat hij niet was komen opdagen bij zijn finale en vervolgens helemaal uit zijn team was gestapt. Eventueel kon hij vermoeden wie Julia zou zijn, al was ook dat niet zeker voor Mark. Een achternaam zegt niets, het zou zomaar zijn moeder kunnen zijn, of een tante of nichtje.
Axel omsloot het glas stevig en nam een slok. De warme vloeistof brandde in zijn keel en deed hem ontwaken. Als hij Mark zijn naam nog niet had geweten dan wist hij het nu wel. De eerste ontmoeting stond helder op zijn netvlies. Zijn eigen botte reactie toen Mark hem vroeg om in het voetbalteam te komen. Weinig wist Mark toen… Na vandaag zou dat anders zijn. Axel zou alles vertellen, dat was immers wat hij zonet aan Mark had belooft, hij kon niet anders.
Zachtjes schudde Axel zijn hoofd. Vriendelijk keek hij Mark aan, wachtend op een antwoord.
-----------------------------------------------
(Excuses voor het belaberde stukje van Austin, ik was moe en moest alleen deze nog typen.)
Austin keek even naar het tafereel op het veld. Maddie lag de bal op de middenstip. Maar niet veel later wierp ze Austin een fluitje toe. ‘Moet ik gaan fluiten?’
Niet veel later blies hij op het fluitje om het spel te starten. De kleuters vlogen over het veld. In een draai passeerde een van hen Isabelle en met een hissatsu passeerde dezelfde kleuter Jack. De bal bleef niet stilliggen en vloog door naar Maddie, die ook een hissatsu benutte. ‘Kom op Xavier.’
Een gevleugelde hengst verscheen achter het meisje en raasde met de bal op Xavier af. Tot Austin grote spijt moest hij weer op het fluitje blazen. De kleuters hadden een punt.
Met een zucht keek Austin naar de spelers. Nathan keek naar de dijk en Austin volgde zijn blik. ‘Wat?!’
-------------------------------------------------
Lachend liepen de vier meiden de trap af. “Mam!” gilde Esther. Meteen verscheen mevrouw Greenland om de hoek. “Ja lieverd, wat is er?”
“We hebben een lift nodig naar Inazuma Town.”
“En snel!” voegde Sue toe.
De moeder van Esther keek de vier meiden even aan en schudde haar hoofd. “Ik vraag me soms af waar jullie je allemaal mee bezig houden. Kom op.” In een graaiende beweging had mevrouw Greenland haar sleutels van de kast gegrepen en in een aantal passen stond het hele groepje buiten.
Helen, Sue en Lilly gingen achterin zitten en Esther nam plaats naast haar moeder. De sleutel draaide in het contact en meteen klonk er muziek door de auto. Esther ramde een paar keer op de volume knop zodat de muziek zachter werd. “Oke,” begon ze terwijl ze een kwart slag draaide in haar stoel, “vergeet niet, play hard-to-get. Zorg ervoor dat hij moeite moet doen. Als hij je vraagt of je tijd hebt, zorg dan dat je zogenaamd iets anders hebt. Het is misschien slim om Isabelle hier van te voren over in te lichten.”
Lilly luisterde maar half, ze had en smsje van Isabelle. ‘Een wedstrijd.’
“Lill! Luister je wel?”
Lilly schudde even haar hoofd en klikte het smsje weg.
“Als je zo ook gaat doen als die jongen voor je staat dan gaat ons plan niet werken hoor.”
“Was het die jongen?” vroeg Sue op een plagerige stem.
Lilly rolde met haar ogen. “Nee, ik heb zijn nummer niet eens.”
“Dan wordt dat onze eerste missie. Zorg dat hij per ongeluk jouw nummer krijgt!” riep Esther.
“En hoe gaan we dat doen?” doorbrak de zachte stem van Helen, die al die tijd had gezwegen.
Sue tikte even met haar vingers op haar kin. “Wat nou als hij het nummer van een jongen krijgt?”
Hierop begon Lilly een beetje te lachen. “Alsof dat ooit gaat lukken. De enige jongens die ik van dat team ken zijn Xavier en Mark. Alsof Nathan ooit aan hun een telefoon nummer zou vragen. En al helemaal niet die van mij.”
“Dat gaat ons echt wel lukken. We vragen het gewoon lief. Met wie gaat die Nathan veel om?” vroeg Esther.
Lilly haalde haar schouders op. “Ik heb geen idee, ik ken zijn vriendenkring niet. Maar volgens mij trekt hij niet veel op met die Mark en Xavier.”
Esther en Sue trokken een gezicht alsof ze diep aan het denken waren.
“Meiden, ik wil jullie liefdes adviezen niet onderbreken, maar we rijden over vijf minuten Inazuma Town in. Waar willen jullie worden afgezet?”
Esther keek even naar haar moeder. “De rivieroever, net voorbij de grote brug.”
Mevrouw Greenland knikte even. “Succes met die jongen Lilly. Ik zou gewoon je hart volgen en doen wat jou het beste lijkt.”
“Mam!”
De drie andere meiden barsten in een lachen uit.
“Heb ik iets verkeerds gezegd?” vroeg mevrouw Greenland.
Sue stootte Lilly aan. “Lill, als we er zijn, dan team je gelijk op met Isabelle en als ze bezig is, dan helpen wij je, maar zorg dat die jongen voorlopig niet bij je kan komen. Kijk zo min mogelijk naar hem en houd je bezig. Blijf met ons praten, als hij naar de kijkt, blijf serieus. Vergeet ik nog iets?”
“Als hij kans ziet om met je te praten, omdat je vriendinnen er even niet zijn, negeer hem dan niet, maar sta hem niet te lang te woord. Als hij een afspraakje wil, zorg dat je de eerste datum die hij noemt niet kan, zelfs al kan je wel. Altijd pas de tweede of derde datum accepteren, dat is een must. Verder zijn joggingbroeken en vesten die twee keer jouw grote zijn de komende weken niet toegestaan. Als je al een joggingbroek draagt dan is dat alleen als je ook echt aan het sporten bent, en dan moet ie niet te wijd zijn, het liefst een beetje als een jeans, maar dan iets losser. Het beste is als je in een korte broek gaat sporten, dat is namelijk aantrekkelijk.” voegde Esther toe.
“En kauwgom of pepermunt, zorg dat je altijd iets bij je hebt.” zei Helen met een glimlach.
“Dus, hem niet bij me laten, altijd bezig zijn. Niet naar hem kijken, maar niet negeren, maar ook niet te lang met hem praten. Altijd eerste datum weigeren. Geen wijde broeken of te grote vesten, korte broeken voor het sproten en kauwgom of pepermunt. Oke, dat moet lukken. Nog meer regels?”
Sue lachte even. “Schat, dit zijn geen regels, dit zijn adviezen om ervoor te zorgen dat die Nathan jou ook leuk gaat vinden. Trouwens, hoe gaan we ervoor zorgen dat die Miles ophoepelt?”
“Ow, laat dat maar aan mij over.” lachte Esther.
“Meiden, doe chill, ik wil geen ruzie met Miles, oke.”
“Owja, fuck, dat is natuurlijk een vriendin van je. Shit man.”
“Trouwens, over Miles gesproken…” dwaalde Lilly af.
Lilly nam haar mobiel uit haar bh en zocht in haar contacten lijst.
‘Hey Miles,
Ik heb je na gisteren helemaal niet meer gezien. Weet jij wat er gisteren met Nathan was? Hij leek nogal geërgerd om me te zien. Is er iets gebeurd?
Ik hoop snel van je te horen meid,
Xx Lill’
Vlug drukte ze op verzenden. “Lilly, gisteren? Wat was er gisteren?”
Lilly streek met en hand langs haar nek. “Gisteren was er een soort voortrouwen van Miles haar oom, tenminste, volgens mij was het haar oom. Nathan was er ook en op de een of andere manier was hij niet bepaald blij om me te zien. En vandaag bij de rivieroever was hij ineens… anders…”
“Anders?”
“Ja, dat zeg ik toch?”
-----------------------------------------------------------
David keek Timon met een schuin hoofd aan. “Het nieuws verspreid zich snel. Binnen de kortste keren weet de hele school het.” Timon sloot even zijn ogen.
“Wanneer wordt hij begraven?”
Geschokt keek Timon omhoog. “Kende je hem?”
David knikte. “Je zal het niet geloven, maar ik kende hem echt heel erg goed, zo goed, dat ik zijn hissatsu’s zelfs heb kunnen kopiëren. Dave was een geweldige speler.”
Timon’s mond viel langzaam open. ‘David kende Dav-‘
"Hoe heet je?" vroeg Timon, dit maal zachter dan net.
"Mijn naam?" De stem van de jongen klonk bedroeft. "Noem mij maar Dav- id. David."
Timon’s ogen flitsten wijd open. ‘Die naam, Dave, David. Waarom stopte hij halverwege zijn naam? Was het omdat hij eigenlijk iets anders wilde zeggen? Wat als deze David…’
“Timon?”
Timon schudde zijn hoofd even. “Sorry, euhm, wow. Dave heeft me nooit verteld over ene David. Waar kende je hem van?”
David krapte zich even achter zijn hoofd. ‘Ja Dave, daar heb je geen antwoord op. Hoe kende je jezelf zo goed?’
“Dave en ik zaten samen in de kleuterklas. Daar voetbalden we even samen. Vervolgens werden we vrienden. We zagen elkaar iedere zondag.”
‘Shit.’ “Ow, daar wist ik niets van.”
“Nee, dat klopt, Dave wilde niet dat zijn vrienden van Kirkwood wisten dat hij met iemand van Occult omging.” legde David uit.
“Occult?” vroeg Timon, “Je kwam toch van Brainwashed?”
Axel keek even naar de kaart die schuin boven de vrouw hing. “Een latte en een cola alstublieft.” sprak Axel rustig. De vrouw knikte even en draaide zich weg om de beide drankjes in te schenken.
Axel keek even over zijn schouder naar ‘Mark!’, die nog altijd in de stoel zat. Hij keek een beetje om zich heen. Axel keek weer voor zich toen hij de vrouw twee glazen hoorde neerzetten. “Dat wordt dan vier euro en vijfenveertig cent alstublieft.”
Axel knikte even en opende zijn portemonnee. Hij had nog wat contant geld, maar dat zou hij bewaren. Uiteindelijk haalde hij een oranje gelig pasje tevoorschijn en stak zijn portemonnee weer in zijn kontzak. “Creditcard alstublieft.” sprak hij zo zachtjes mogelijk, maar wel zodat de vrouw het nog kon horen. Mark hoefde immers niet alles te weten. Het ongeluk alleen al was al meer dan genoeg. Hij zou iedereen gewoon zijn valse adres laten aanhouden. Al had hij met Steve dus wel de fout begaan om zijn echte adres te noemen. Maar daar zou hij later, als Steve überhaupt nog wakker werd, wel met hem over praten.
“Creditcard?” vroeg de vrouw, op een veel luider volume dan de bedoeling was. Axel zuchtte even. “Ja.” Op dit soort momenten kon hij wel door de grond zakken. Hij deed zo subtiel en vervolgens tetterde de verkoper even door de hele zaal dat hij met een creditcard zijn koffie wilde betalen.
Axel gaf de vrouw de kaart en wachtte tot het apparaat voor hem werd neergezet. Vlug toetste hij de code in en draaide het apparaat weer terug naar de vrouw. Na enkele seconden kreeg hij de pas terug en borg deze op in zijn portemonnee. Met beide drankjes in zijn handen liep hij naar de stoel waar Mark was gaan zitten. Hij zette Mark zijn glas voor hem neer en zijn eigen glas aan de andere kant van de tafel. Daarna ging hij zitten en nam het glas in beide handen.
“Dus, wat heb je uit de kranten of van het internet gehaald? Of heb je een andere bron?” vroeg Axel bizar vriendelijk. Hij leek er niet boos meer over. Mark kon toch niet veel meer weten dan dat hij niet was komen opdagen bij zijn finale en vervolgens helemaal uit zijn team was gestapt. Eventueel kon hij vermoeden wie Julia zou zijn, al was ook dat niet zeker voor Mark. Een achternaam zegt niets, het zou zomaar zijn moeder kunnen zijn, of een tante of nichtje.
Axel omsloot het glas stevig en nam een slok. De warme vloeistof brandde in zijn keel en deed hem ontwaken. Als hij Mark zijn naam nog niet had geweten dan wist hij het nu wel. De eerste ontmoeting stond helder op zijn netvlies. Zijn eigen botte reactie toen Mark hem vroeg om in het voetbalteam te komen. Weinig wist Mark toen… Na vandaag zou dat anders zijn. Axel zou alles vertellen, dat was immers wat hij zonet aan Mark had belooft, hij kon niet anders.
Zachtjes schudde Axel zijn hoofd. Vriendelijk keek hij Mark aan, wachtend op een antwoord.
-----------------------------------------------
(Excuses voor het belaberde stukje van Austin, ik was moe en moest alleen deze nog typen.)
Austin keek even naar het tafereel op het veld. Maddie lag de bal op de middenstip. Maar niet veel later wierp ze Austin een fluitje toe. ‘Moet ik gaan fluiten?’
Niet veel later blies hij op het fluitje om het spel te starten. De kleuters vlogen over het veld. In een draai passeerde een van hen Isabelle en met een hissatsu passeerde dezelfde kleuter Jack. De bal bleef niet stilliggen en vloog door naar Maddie, die ook een hissatsu benutte. ‘Kom op Xavier.’
Een gevleugelde hengst verscheen achter het meisje en raasde met de bal op Xavier af. Tot Austin grote spijt moest hij weer op het fluitje blazen. De kleuters hadden een punt.
Met een zucht keek Austin naar de spelers. Nathan keek naar de dijk en Austin volgde zijn blik. ‘Wat?!’
-------------------------------------------------
Lachend liepen de vier meiden de trap af. “Mam!” gilde Esther. Meteen verscheen mevrouw Greenland om de hoek. “Ja lieverd, wat is er?”
“We hebben een lift nodig naar Inazuma Town.”
“En snel!” voegde Sue toe.
De moeder van Esther keek de vier meiden even aan en schudde haar hoofd. “Ik vraag me soms af waar jullie je allemaal mee bezig houden. Kom op.” In een graaiende beweging had mevrouw Greenland haar sleutels van de kast gegrepen en in een aantal passen stond het hele groepje buiten.
Helen, Sue en Lilly gingen achterin zitten en Esther nam plaats naast haar moeder. De sleutel draaide in het contact en meteen klonk er muziek door de auto. Esther ramde een paar keer op de volume knop zodat de muziek zachter werd. “Oke,” begon ze terwijl ze een kwart slag draaide in haar stoel, “vergeet niet, play hard-to-get. Zorg ervoor dat hij moeite moet doen. Als hij je vraagt of je tijd hebt, zorg dan dat je zogenaamd iets anders hebt. Het is misschien slim om Isabelle hier van te voren over in te lichten.”
Lilly luisterde maar half, ze had en smsje van Isabelle. ‘Een wedstrijd.’
“Lill! Luister je wel?”
Lilly schudde even haar hoofd en klikte het smsje weg.
“Als je zo ook gaat doen als die jongen voor je staat dan gaat ons plan niet werken hoor.”
“Was het die jongen?” vroeg Sue op een plagerige stem.
Lilly rolde met haar ogen. “Nee, ik heb zijn nummer niet eens.”
“Dan wordt dat onze eerste missie. Zorg dat hij per ongeluk jouw nummer krijgt!” riep Esther.
“En hoe gaan we dat doen?” doorbrak de zachte stem van Helen, die al die tijd had gezwegen.
Sue tikte even met haar vingers op haar kin. “Wat nou als hij het nummer van een jongen krijgt?”
Hierop begon Lilly een beetje te lachen. “Alsof dat ooit gaat lukken. De enige jongens die ik van dat team ken zijn Xavier en Mark. Alsof Nathan ooit aan hun een telefoon nummer zou vragen. En al helemaal niet die van mij.”
“Dat gaat ons echt wel lukken. We vragen het gewoon lief. Met wie gaat die Nathan veel om?” vroeg Esther.
Lilly haalde haar schouders op. “Ik heb geen idee, ik ken zijn vriendenkring niet. Maar volgens mij trekt hij niet veel op met die Mark en Xavier.”
Esther en Sue trokken een gezicht alsof ze diep aan het denken waren.
“Meiden, ik wil jullie liefdes adviezen niet onderbreken, maar we rijden over vijf minuten Inazuma Town in. Waar willen jullie worden afgezet?”
Esther keek even naar haar moeder. “De rivieroever, net voorbij de grote brug.”
Mevrouw Greenland knikte even. “Succes met die jongen Lilly. Ik zou gewoon je hart volgen en doen wat jou het beste lijkt.”
“Mam!”
De drie andere meiden barsten in een lachen uit.
“Heb ik iets verkeerds gezegd?” vroeg mevrouw Greenland.
Sue stootte Lilly aan. “Lill, als we er zijn, dan team je gelijk op met Isabelle en als ze bezig is, dan helpen wij je, maar zorg dat die jongen voorlopig niet bij je kan komen. Kijk zo min mogelijk naar hem en houd je bezig. Blijf met ons praten, als hij naar de kijkt, blijf serieus. Vergeet ik nog iets?”
“Als hij kans ziet om met je te praten, omdat je vriendinnen er even niet zijn, negeer hem dan niet, maar sta hem niet te lang te woord. Als hij een afspraakje wil, zorg dat je de eerste datum die hij noemt niet kan, zelfs al kan je wel. Altijd pas de tweede of derde datum accepteren, dat is een must. Verder zijn joggingbroeken en vesten die twee keer jouw grote zijn de komende weken niet toegestaan. Als je al een joggingbroek draagt dan is dat alleen als je ook echt aan het sporten bent, en dan moet ie niet te wijd zijn, het liefst een beetje als een jeans, maar dan iets losser. Het beste is als je in een korte broek gaat sporten, dat is namelijk aantrekkelijk.” voegde Esther toe.
“En kauwgom of pepermunt, zorg dat je altijd iets bij je hebt.” zei Helen met een glimlach.
“Dus, hem niet bij me laten, altijd bezig zijn. Niet naar hem kijken, maar niet negeren, maar ook niet te lang met hem praten. Altijd eerste datum weigeren. Geen wijde broeken of te grote vesten, korte broeken voor het sproten en kauwgom of pepermunt. Oke, dat moet lukken. Nog meer regels?”
Sue lachte even. “Schat, dit zijn geen regels, dit zijn adviezen om ervoor te zorgen dat die Nathan jou ook leuk gaat vinden. Trouwens, hoe gaan we ervoor zorgen dat die Miles ophoepelt?”
“Ow, laat dat maar aan mij over.” lachte Esther.
“Meiden, doe chill, ik wil geen ruzie met Miles, oke.”
“Owja, fuck, dat is natuurlijk een vriendin van je. Shit man.”
“Trouwens, over Miles gesproken…” dwaalde Lilly af.
Lilly nam haar mobiel uit haar bh en zocht in haar contacten lijst.
‘Hey Miles,
Ik heb je na gisteren helemaal niet meer gezien. Weet jij wat er gisteren met Nathan was? Hij leek nogal geërgerd om me te zien. Is er iets gebeurd?
Ik hoop snel van je te horen meid,
Xx Lill’
Vlug drukte ze op verzenden. “Lilly, gisteren? Wat was er gisteren?”
Lilly streek met en hand langs haar nek. “Gisteren was er een soort voortrouwen van Miles haar oom, tenminste, volgens mij was het haar oom. Nathan was er ook en op de een of andere manier was hij niet bepaald blij om me te zien. En vandaag bij de rivieroever was hij ineens… anders…”
“Anders?”
“Ja, dat zeg ik toch?”
-----------------------------------------------------------
David keek Timon met een schuin hoofd aan. “Het nieuws verspreid zich snel. Binnen de kortste keren weet de hele school het.” Timon sloot even zijn ogen.
“Wanneer wordt hij begraven?”
Geschokt keek Timon omhoog. “Kende je hem?”
David knikte. “Je zal het niet geloven, maar ik kende hem echt heel erg goed, zo goed, dat ik zijn hissatsu’s zelfs heb kunnen kopiëren. Dave was een geweldige speler.”
Timon’s mond viel langzaam open. ‘David kende Dav-‘
"Hoe heet je?" vroeg Timon, dit maal zachter dan net.
"Mijn naam?" De stem van de jongen klonk bedroeft. "Noem mij maar Dav- id. David."
Timon’s ogen flitsten wijd open. ‘Die naam, Dave, David. Waarom stopte hij halverwege zijn naam? Was het omdat hij eigenlijk iets anders wilde zeggen? Wat als deze David…’
“Timon?”
Timon schudde zijn hoofd even. “Sorry, euhm, wow. Dave heeft me nooit verteld over ene David. Waar kende je hem van?”
David krapte zich even achter zijn hoofd. ‘Ja Dave, daar heb je geen antwoord op. Hoe kende je jezelf zo goed?’
“Dave en ik zaten samen in de kleuterklas. Daar voetbalden we even samen. Vervolgens werden we vrienden. We zagen elkaar iedere zondag.”
‘Shit.’ “Ow, daar wist ik niets van.”
“Nee, dat klopt, Dave wilde niet dat zijn vrienden van Kirkwood wisten dat hij met iemand van Occult omging.” legde David uit.
“Occult?” vroeg Timon, “Je kwam toch van Brainwashed?”
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
Mark schoot overeind. "CREDITCARD?" Mark keek verbaast naar Axel en de barvrouw. 'Creditcard?' Opnieuw werd Mark uit z'n gedachten gehaald. Ditmaal door een vraag van Axel.
"Het is niet wat je denkt... Ik ken iemand..."
'Moet ik dit echt vertellen?'
"Die journalist is... Hij had een stukje over een wedstrijd van jou geschreven. Toen wiste ik dat je voetbalde en... Gisterenavond had ik je wedstrijd gezien waarbij je niet kwam opdagen". Mark was al die tijd kalm gebleven. Hij nam een grote slok van z'n cola en keek naar Axel.
---
Xavier trapte tegen de bal aan. "Verdomme! Jongens let nou eens op! Nathan houd je kop erbij. Shawn is verwacht wel iets beters van jou. Bobby onderneem actie. Isabelle focus en Jack..... SCHIJT VERDOMMEN NIET IN JE BROEK, MAAR ONDERNEEM ACTIE! WAAROM ZIT JIJ EIGENLIJK OP VOETBAL?" Xavier gooide de bal door naar Bobby. "En nu wil ik een aanval zien!"
---
"Verdomme! Jongens let nou eens op! Nathan houd je kop erbij. Shawn is verwacht wel iets beters van jou. Bobby onderneem actie. Isabelle focus en Jack..... SCHIJT VERDOMMEN NIET IN JE BROEK, MAAR ONDERNEEM ACTIE! WAAROM ZIT JIJ EIGENLIJK OP VOETBAL?"
Jack keek naar de grond. 'Hij.... hij heeft gelijk.....'
---
Maddie rende juichend naar haar team en riep iedereen bijelkaar. "Oke... we geven ze een kans... Laat ze eens schieten!"
"Verdomme! Jongens let nou eens op! Nathan houd je kop erbij. Shawn is verwacht wel iets beters van jou. Bobby onderneem actie. Isabelle focus en Jack..... SCHIJT VERDOMMEN NIET IN JE BROEK, MAAR ONDERNEEM ACTIE! WAAROM ZIT JIJ EIGENLIJK OP VOETBAL?"
Maddie keek verbaast om en keek bezorgd naar Jack. 'Met hem moet ik straks praten....'
"Het is niet wat je denkt... Ik ken iemand..."
'Moet ik dit echt vertellen?'
"Die journalist is... Hij had een stukje over een wedstrijd van jou geschreven. Toen wiste ik dat je voetbalde en... Gisterenavond had ik je wedstrijd gezien waarbij je niet kwam opdagen". Mark was al die tijd kalm gebleven. Hij nam een grote slok van z'n cola en keek naar Axel.
---
Xavier trapte tegen de bal aan. "Verdomme! Jongens let nou eens op! Nathan houd je kop erbij. Shawn is verwacht wel iets beters van jou. Bobby onderneem actie. Isabelle focus en Jack..... SCHIJT VERDOMMEN NIET IN JE BROEK, MAAR ONDERNEEM ACTIE! WAAROM ZIT JIJ EIGENLIJK OP VOETBAL?" Xavier gooide de bal door naar Bobby. "En nu wil ik een aanval zien!"
---
"Verdomme! Jongens let nou eens op! Nathan houd je kop erbij. Shawn is verwacht wel iets beters van jou. Bobby onderneem actie. Isabelle focus en Jack..... SCHIJT VERDOMMEN NIET IN JE BROEK, MAAR ONDERNEEM ACTIE! WAAROM ZIT JIJ EIGENLIJK OP VOETBAL?"
Jack keek naar de grond. 'Hij.... hij heeft gelijk.....'
---
Maddie rende juichend naar haar team en riep iedereen bijelkaar. "Oke... we geven ze een kans... Laat ze eens schieten!"
"Verdomme! Jongens let nou eens op! Nathan houd je kop erbij. Shawn is verwacht wel iets beters van jou. Bobby onderneem actie. Isabelle focus en Jack..... SCHIJT VERDOMMEN NIET IN JE BROEK, MAAR ONDERNEEM ACTIE! WAAROM ZIT JIJ EIGENLIJK OP VOETBAL?"
Maddie keek verbaast om en keek bezorgd naar Jack. 'Met hem moet ik straks praten....'
"Verdomme! Jongens let nou eens op! Nathan houd je kop erbij. Shawn is verwacht wel iets beters van jou. Bobby onderneem actie. Isabelle focus en Jack..... SCHIJT VERDOMMEN NIET IN JE BROEK, MAAR ONDERNEEM ACTIE! WAAROM ZIT JIJ EIGENLIJK OP VOETBAL?"
Bobby knikte. 'Ik had inderdaad moeten ingrijpen....' Bobby nam de bal aan en begon te rennen. Bij het middenveld tikte hij de bal door naar Nathan.
---
"Verdomme! Jongens let nou eens op! Nathan houd je kop erbij. Shawn is verwacht wel iets beters van jou. Bobby onderneem actie. Isabelle focus en Jack..... SCHIJT VERDOMMEN NIET IN JE BROEK, MAAR ONDERNEEM ACTIE! WAAROM ZIT JIJ EIGENLIJK OP VOETBAL?"
Nathan draaide z'n hoofd weg. 'Tussen wie moet ik kiezen Miles, waarmee ik al superlang hebt, maar me opeens negeerd of Lilly...' Plots kwam de bal bij Nathan. Daarna ging het snel. Nathan gebruikte een enorme snelheid en was de twee spitsen al gepasseerd. "Maak het af Isabelle!"
---
"Verdomme! Jongens let nou eens op! Nathan houd je kop erbij. Shawn is verwacht wel iets beters van jou. Bobby onderneem actie. Isabelle focus en Jack..... SCHIJT VERDOMMEN NIET IN JE BROEK, MAAR ONDERNEEM ACTIE! WAAROM ZIT JIJ EIGENLIJK OP VOETBAL?"
Isabelle keek even naar Xavier. 'Deze wordt voor jou!' Isabelle ontving de bal en rende het laatste stuk naar het doel. Trapte toen terug naar Nathan. "Ik wil een hoge bal!" Nathan deed wat Isabelle vroeg. 'Alleen met een hissatsu houdt die keeper dit schot tegen. Isabelle maakte een omhaal en gaf de bal een harde trap. Zelf kwam ze goed terecht.
---
Steve voelde hoe z'n moeders armen slapper werden. Langzaam drong ze terug. Steve keek z'n moeder aan. "Dag mam...."
"NEE STEVE!"
"Rustig Liz, hij is in slaap gevallen.... Het apparatuur laat dat zien... Z'n hart klopt nog...."
Bobby knikte. 'Ik had inderdaad moeten ingrijpen....' Bobby nam de bal aan en begon te rennen. Bij het middenveld tikte hij de bal door naar Nathan.
---
"Verdomme! Jongens let nou eens op! Nathan houd je kop erbij. Shawn is verwacht wel iets beters van jou. Bobby onderneem actie. Isabelle focus en Jack..... SCHIJT VERDOMMEN NIET IN JE BROEK, MAAR ONDERNEEM ACTIE! WAAROM ZIT JIJ EIGENLIJK OP VOETBAL?"
Nathan draaide z'n hoofd weg. 'Tussen wie moet ik kiezen Miles, waarmee ik al superlang hebt, maar me opeens negeerd of Lilly...' Plots kwam de bal bij Nathan. Daarna ging het snel. Nathan gebruikte een enorme snelheid en was de twee spitsen al gepasseerd. "Maak het af Isabelle!"
---
"Verdomme! Jongens let nou eens op! Nathan houd je kop erbij. Shawn is verwacht wel iets beters van jou. Bobby onderneem actie. Isabelle focus en Jack..... SCHIJT VERDOMMEN NIET IN JE BROEK, MAAR ONDERNEEM ACTIE! WAAROM ZIT JIJ EIGENLIJK OP VOETBAL?"
Isabelle keek even naar Xavier. 'Deze wordt voor jou!' Isabelle ontving de bal en rende het laatste stuk naar het doel. Trapte toen terug naar Nathan. "Ik wil een hoge bal!" Nathan deed wat Isabelle vroeg. 'Alleen met een hissatsu houdt die keeper dit schot tegen. Isabelle maakte een omhaal en gaf de bal een harde trap. Zelf kwam ze goed terecht.
---
Steve voelde hoe z'n moeders armen slapper werden. Langzaam drong ze terug. Steve keek z'n moeder aan. "Dag mam...."
"NEE STEVE!"
"Rustig Liz, hij is in slaap gevallen.... Het apparatuur laat dat zien... Z'n hart klopt nog...."
Axel nam een tweede slok van zijn latte terwijl Mark een beetje onzeker en haperend, maar toch kalm begon te vertellen. "Het is niet wat je denkt... Ik ken iemand..." begon hij. Axel omsloot zijn glas steviger. Als iemand zo begon dan was het vaak een smoes om ergens onderuit te draaien. Maar hij wilde Mark een kans geven dus in plaats van er iets van de zeggen draaide hij met zijn vinger langs de rand van het glas.
"Die journalist is... Hij had een stukje over een wedstrijd van jou geschreven. Toen wiste ik dat je voetbalde en... Gisterenavond had ik je wedstrijd gezien waarbij je niet kwam opdagen."
Axel had tijdens Mark zijn uitleg zijn blik een beetje ontweken. Hij had naar zijn eigen handen om het glas gekeken, zijn vinger op de rand gevolgd. ‘Kom op, hij verwacht dat je iets zegt.’
Een zucht ontsnapte zijn lippen. Axel rechtte zijn rug en draaide een beetje in zijn stoel.
Hij was nog amper begonnen te vertellen of hij zag alles weer voor zich.
“Die wedstrijd…” begon Axel voorzichtig, “die heb ik inderdaad niet meegespeeld. Na de warming-up ben ik weggegaan.”
Axel slikte even. Weer dwaalde zijn blik naar het glas in zijn handen. ‘Wat doe ik mezelf toch weer aan? Waarom vertel ik dit? Omdat ik het heb beloofd.’
“Dat meisje dat boven ligt…” even viel er een stilte. Het kostte Axel moeite om dit alles te vertellen, maar hij was het Mark verschuldigd. “Julia, dat is mijn zusje.”
Opnieuw viel er een korte stilte. Axel zijn keel voelde wat droog aan, maar hij was bang dat hij in zijn koffie zou stikken als hij nu een slok zou nemen. “Op de dag van de wedstrijd tegen Royal Accedemy… Ze wilde komen kijken…”
Automatisch nam Axel het zilveren hangertje uit zijn shirt en kneep dat stevig in zijn hand.
“Onderweg naar het stadion… de auto… Ze hadden me meteen gebeld… ik wist van niets… Pas toen ik al van het veld af was, met spullen en al omdat ik het team weer zou zien in de kleedkamer… toen pas wist ik dat… dat de wedstrijd voor mij niet door zou gaan.” Axel zuchtte even.
“Als ik niet op voetbal had gezeten dan had zij nu niet hier gelegen… Nooit meer heb ik gevoetbald. En dat zal ik ook niet eerder oppakken dan dat zij weer naast me staat.”
Nu pas dwong Axel zijn blik omhoog. “Sorry dat ik zo bot tegen je deed, maar je zou me toch niet begrijpen. En dat met dat meisje en die jongens… Ik zag Julia voor me.”
Axel liet zijn hoofd steunen op zijn linkerhand en sloot even zijn ogen. Alles stond helder op zijn netvlies. Alles wat hij tot dus ver over het ongeluk wist, zag hij voor zich. Van wat Tyler hem had verteld, tot het moment dat hij haar in het ziekhuis aantrof.
-----------------------------------------------
"Verdomme! Jongens let nou eens op! Nathan houd je kop erbij. Shawn is verwacht wel iets beters van jou. Bobby onderneem actie. Isabelle focus en Jack..... SCHIJT VERDOMMEN NIET IN JE BROEK, MAAR ONDERNEEM ACTIE! WAAROM ZIT JIJ EIGENLIJK OP VOETBAL?"
Austin sprong achteruit van schrik en landde op zijn zere voet. Stevig drukte hij zijn tanden op elkaar. ‘Als het nu nog zoveel pijn doet…’
Langzaam keek Austin het veld rond, iedereen leek een beetje down.
Bobby bracht de bal naar voren en paste deze naar Nathan, die nu uit een soort dagdroom leek te ontwaken. In enkele seconden had Nathan de bal zo ver gekregen dat Isabelle alleen nog maar hoefde te schieten. Maar in plaats van een hissatsu, ‘Wat doet ze nu?’
-------------------------------------------------
Lilly zuchtte even en keek uit het raam. Ze reden over de grote brug over de rivier die langs het voetbalveld liep. Op de brug stond een grote groep mensen verzameld aan de kant van het voetbalveld.
“Zo zo, wat is hier aan de hand?” sprak mevrouw Greenland.
“Maakt niet uit, gewoon rijden mam.”
“Oke Lill, we zijn er bijna. Kan je het zonder ons af?”
Sue keek Lilly doordringend aan. Lilly knikte. “ik spreek jullie vanavond via skype.”
“Dat is geraden. We willen alles weten, tot in details. Hoe hij zoent enzo…” dwaalde Esther af, onderbroken door het zacht gelach van Helen. “We zullen voor je duimen schat.”
“Zet m op darling!” sprak Sue bemoedigend toen de auto de dijk op reed. Vanaf hier konden ze zien wat er allemaal gebeurde. Er was net een doelpunt doorgelaten door Xa- ‘Waar is Mark?’
Woedend sprak hij de zes spelers toe. Lilly hoorde hoe Sue de deur opende en uitstapte. “Psst, Lill” fluisterde ze, “Kom dan!”
Lilly knikte even en stapte uit de auto, gevolgd door Helen en ook Esther die beiden via de andere kant waren uitgestapt.
“Meid, we zien je snel weer.”
Lilly omhelsde Sue en gaf haar drie luchtzoenen. “Ik spreek je.”
Daarna deed ze hetzelfde bij Esther en Helen en zwaaide nog even naar mevrouw Greenland.
Het drietal stapte weer in en ze reden weg. Toen de auto de hoek om was draaide Lilly zich om.
Een lange slungelige jongen trapte de bal naar Nathan die de bal naar voren bracht en naar Isabelle trapte. Lilly haalde even diep adem en zette zichzelf toen aan om de trap af te lopen.
Isabelle maakte het af met een omhaal en een harde trap. Met een brede lach op haar gezicht kwam ze de trap aflopen. ‘Kom op Isabelle, scoor!’
-----------------------------------------------------------
David krapte zichzelf even achter zijn hoofd. ‘Shit, had ik Brainwashed gezegd?’
“Ja, dat klopt.” herstelde David zich. “Maar in de tijd dat wij iedere keer afspraken zat ik nog op Occult. Ik ben een maand of drie geleden naar Brainwashed gegaan, maar dat liep niet helemaal lekker. Dat team is gek.”
“Dus je hebt op beide scholen gezeten?”
David knikte. ‘Jezus, wat zeg ik toch allemaal?’
-----------------------------------------------------------------
In de kantine ging de zoemer. Meneer Blaze stond op en keek waar dit vandaan kwam. ‘De coma afdeling. Julia!’
In een sprintje snelde hij zich naar de liften. ‘Duurt te lang, trap.’
Nog nooit was hij zo snel op de vierde geweest. Daar pas zag hij waar het signaal werkelijk vandaan kwam. ‘De nieuwe.’
Toen hij via het raam naar binnen keek zag hij aan de apparatuur dat er niets was.
Nadat hij weer op adem was opende hij de deur.
“Wat is er aan de hand?”
"Die journalist is... Hij had een stukje over een wedstrijd van jou geschreven. Toen wiste ik dat je voetbalde en... Gisterenavond had ik je wedstrijd gezien waarbij je niet kwam opdagen."
Axel had tijdens Mark zijn uitleg zijn blik een beetje ontweken. Hij had naar zijn eigen handen om het glas gekeken, zijn vinger op de rand gevolgd. ‘Kom op, hij verwacht dat je iets zegt.’
Een zucht ontsnapte zijn lippen. Axel rechtte zijn rug en draaide een beetje in zijn stoel.
Hij was nog amper begonnen te vertellen of hij zag alles weer voor zich.
“Die wedstrijd…” begon Axel voorzichtig, “die heb ik inderdaad niet meegespeeld. Na de warming-up ben ik weggegaan.”
Axel slikte even. Weer dwaalde zijn blik naar het glas in zijn handen. ‘Wat doe ik mezelf toch weer aan? Waarom vertel ik dit? Omdat ik het heb beloofd.’
“Dat meisje dat boven ligt…” even viel er een stilte. Het kostte Axel moeite om dit alles te vertellen, maar hij was het Mark verschuldigd. “Julia, dat is mijn zusje.”
Opnieuw viel er een korte stilte. Axel zijn keel voelde wat droog aan, maar hij was bang dat hij in zijn koffie zou stikken als hij nu een slok zou nemen. “Op de dag van de wedstrijd tegen Royal Accedemy… Ze wilde komen kijken…”
Automatisch nam Axel het zilveren hangertje uit zijn shirt en kneep dat stevig in zijn hand.
“Onderweg naar het stadion… de auto… Ze hadden me meteen gebeld… ik wist van niets… Pas toen ik al van het veld af was, met spullen en al omdat ik het team weer zou zien in de kleedkamer… toen pas wist ik dat… dat de wedstrijd voor mij niet door zou gaan.” Axel zuchtte even.
“Als ik niet op voetbal had gezeten dan had zij nu niet hier gelegen… Nooit meer heb ik gevoetbald. En dat zal ik ook niet eerder oppakken dan dat zij weer naast me staat.”
Nu pas dwong Axel zijn blik omhoog. “Sorry dat ik zo bot tegen je deed, maar je zou me toch niet begrijpen. En dat met dat meisje en die jongens… Ik zag Julia voor me.”
Axel liet zijn hoofd steunen op zijn linkerhand en sloot even zijn ogen. Alles stond helder op zijn netvlies. Alles wat hij tot dus ver over het ongeluk wist, zag hij voor zich. Van wat Tyler hem had verteld, tot het moment dat hij haar in het ziekhuis aantrof.
-----------------------------------------------
"Verdomme! Jongens let nou eens op! Nathan houd je kop erbij. Shawn is verwacht wel iets beters van jou. Bobby onderneem actie. Isabelle focus en Jack..... SCHIJT VERDOMMEN NIET IN JE BROEK, MAAR ONDERNEEM ACTIE! WAAROM ZIT JIJ EIGENLIJK OP VOETBAL?"
Austin sprong achteruit van schrik en landde op zijn zere voet. Stevig drukte hij zijn tanden op elkaar. ‘Als het nu nog zoveel pijn doet…’
Langzaam keek Austin het veld rond, iedereen leek een beetje down.
Bobby bracht de bal naar voren en paste deze naar Nathan, die nu uit een soort dagdroom leek te ontwaken. In enkele seconden had Nathan de bal zo ver gekregen dat Isabelle alleen nog maar hoefde te schieten. Maar in plaats van een hissatsu, ‘Wat doet ze nu?’
-------------------------------------------------
Lilly zuchtte even en keek uit het raam. Ze reden over de grote brug over de rivier die langs het voetbalveld liep. Op de brug stond een grote groep mensen verzameld aan de kant van het voetbalveld.
“Zo zo, wat is hier aan de hand?” sprak mevrouw Greenland.
“Maakt niet uit, gewoon rijden mam.”
“Oke Lill, we zijn er bijna. Kan je het zonder ons af?”
Sue keek Lilly doordringend aan. Lilly knikte. “ik spreek jullie vanavond via skype.”
“Dat is geraden. We willen alles weten, tot in details. Hoe hij zoent enzo…” dwaalde Esther af, onderbroken door het zacht gelach van Helen. “We zullen voor je duimen schat.”
“Zet m op darling!” sprak Sue bemoedigend toen de auto de dijk op reed. Vanaf hier konden ze zien wat er allemaal gebeurde. Er was net een doelpunt doorgelaten door Xa- ‘Waar is Mark?’
Woedend sprak hij de zes spelers toe. Lilly hoorde hoe Sue de deur opende en uitstapte. “Psst, Lill” fluisterde ze, “Kom dan!”
Lilly knikte even en stapte uit de auto, gevolgd door Helen en ook Esther die beiden via de andere kant waren uitgestapt.
“Meid, we zien je snel weer.”
Lilly omhelsde Sue en gaf haar drie luchtzoenen. “Ik spreek je.”
Daarna deed ze hetzelfde bij Esther en Helen en zwaaide nog even naar mevrouw Greenland.
Het drietal stapte weer in en ze reden weg. Toen de auto de hoek om was draaide Lilly zich om.
Een lange slungelige jongen trapte de bal naar Nathan die de bal naar voren bracht en naar Isabelle trapte. Lilly haalde even diep adem en zette zichzelf toen aan om de trap af te lopen.
Isabelle maakte het af met een omhaal en een harde trap. Met een brede lach op haar gezicht kwam ze de trap aflopen. ‘Kom op Isabelle, scoor!’
-----------------------------------------------------------
David krapte zichzelf even achter zijn hoofd. ‘Shit, had ik Brainwashed gezegd?’
“Ja, dat klopt.” herstelde David zich. “Maar in de tijd dat wij iedere keer afspraken zat ik nog op Occult. Ik ben een maand of drie geleden naar Brainwashed gegaan, maar dat liep niet helemaal lekker. Dat team is gek.”
“Dus je hebt op beide scholen gezeten?”
David knikte. ‘Jezus, wat zeg ik toch allemaal?’
-----------------------------------------------------------------
In de kantine ging de zoemer. Meneer Blaze stond op en keek waar dit vandaan kwam. ‘De coma afdeling. Julia!’
In een sprintje snelde hij zich naar de liften. ‘Duurt te lang, trap.’
Nog nooit was hij zo snel op de vierde geweest. Daar pas zag hij waar het signaal werkelijk vandaan kwam. ‘De nieuwe.’
Toen hij via het raam naar binnen keek zag hij aan de apparatuur dat er niets was.
Nadat hij weer op adem was opende hij de deur.
“Wat is er aan de hand?”
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
Mark keek verbaast naar Axel en duwde z'n stoel achteruit en sloeg met z'n vuist op de tafel.
"Hoe durf je Axel!?"
Mark hield een korte stilte. Hij verwachtte geen antwoord dus ging verder, maar nu kalm.
"Je zei dat je zusje naar de wedstrijd kwam kijken, dus ze houd van jou voetbalspel.... Maar dit doe jij niet meer.... Denk je niet dat ze wilt dat je doorgaat? Er is altijf plek bij Raimon Eleven... Denk er nog eens over na...."
Mark dronk z'n laatste beetje cola op en liep weg. "Bedankt, maar ik moet terug naar m'n training."
---
"Die heb je Herman!" riep Maddie. Herman pakte met z'n linker hand z'n rechter pols. Boven z'n rechter hand kwam een vlam die rondjes boven z'n hand draaide. Herman sprong draaiend met de klok mee de lucht. Een kleine tornado van vlammen ontstond onder hem. Toen hij 3 meter boven de lat bevond draaide van uit het niets een slag terug. "Burning Catch" Herman had een grote vlam om z'n hand en kwam hier precies mee op te bal, waardoor hij deze naar de grond duwde. Vervolgs pakte hij de bal op. "Robert jou beurt!"
"STOP! SPELER WISSEL!"
"Mark, je bent er weer!" gilde Maddie.
---
Xaviers mond viel open. "Argh.... Dit meen je niet.... Dribbel, schoten en reddingen. Hebben ze ook nog een verdediging?"
"Jazeker, die hebben wij. Wij hebben de beste verdediger. Zijn broer speelde namelijk in Kirkwood. Hij heeft z'n broers schot overgenomen, maar er dan een verdediging van gemaakt." Xavier keek verbaast naar de jongen die de albatros had opgeroepen, maar Xavier slaakte een zucht van verlichting. Mark was er... Hij hoefde niet langer op doel, maar ook... Lilly?
---
Ok srry mensen. Het is laat. Morgen nog ff school, dus geen stukje voor Jack. Srry....
"Hoe durf je Axel!?"
Mark hield een korte stilte. Hij verwachtte geen antwoord dus ging verder, maar nu kalm.
"Je zei dat je zusje naar de wedstrijd kwam kijken, dus ze houd van jou voetbalspel.... Maar dit doe jij niet meer.... Denk je niet dat ze wilt dat je doorgaat? Er is altijf plek bij Raimon Eleven... Denk er nog eens over na...."
Mark dronk z'n laatste beetje cola op en liep weg. "Bedankt, maar ik moet terug naar m'n training."
---
"Die heb je Herman!" riep Maddie. Herman pakte met z'n linker hand z'n rechter pols. Boven z'n rechter hand kwam een vlam die rondjes boven z'n hand draaide. Herman sprong draaiend met de klok mee de lucht. Een kleine tornado van vlammen ontstond onder hem. Toen hij 3 meter boven de lat bevond draaide van uit het niets een slag terug. "Burning Catch" Herman had een grote vlam om z'n hand en kwam hier precies mee op te bal, waardoor hij deze naar de grond duwde. Vervolgs pakte hij de bal op. "Robert jou beurt!"
"STOP! SPELER WISSEL!"
"Mark, je bent er weer!" gilde Maddie.
---
Xaviers mond viel open. "Argh.... Dit meen je niet.... Dribbel, schoten en reddingen. Hebben ze ook nog een verdediging?"
"Jazeker, die hebben wij. Wij hebben de beste verdediger. Zijn broer speelde namelijk in Kirkwood. Hij heeft z'n broers schot overgenomen, maar er dan een verdediging van gemaakt." Xavier keek verbaast naar de jongen die de albatros had opgeroepen, maar Xavier slaakte een zucht van verlichting. Mark was er... Hij hoefde niet langer op doel, maar ook... Lilly?
---
Ok srry mensen. Het is laat. Morgen nog ff school, dus geen stukje voor Jack. Srry....
Isabelle begon te vloeken en begon andere de schuld te geven. "Nathan sta niet zo te dagdromen... Doe dat buiten de wedstrijd. Dan waren we sneller en had hij minder snel te kans voor die hissatsu!" Isabelle keek over haar schouder en zag Lilly staan. Snel rende ze naar haar toe. "Jij doet mee! Mark, zij doet ook mee of je wil of niet...."
---
Nathan keek een beetje naar de grond en hoorde hoe Isabelle naar hem gilde, maar dat boeide hem niet. Hij keek even opzij en zag.... 'Serieus... ik begin spoken te zien. Wat doet Lilly hier?' Nathan verkocht zichzelf een klap. 'Sukkel...'
----
"Dokter... Hij is bij...." Steve's moeder omhelsde de dokter, maar Herman trok haar los. "Laat hem z'n werk doen Liz". Steve's ogen gingen weer open. 'Het lijkt net of ik nietcin slaap kan vallen'. Plots zag Steve een wild vreemde man in de kamer staan, maar al snel ontdekte hij dat dat de dokter was.
---
Zoals ik al had getypt in de chatbox, ben ik ziek. Bobby en Shawn sla ik dit keer over. Vergeef me.Ik hoop Zaterdag weer beter te zijn....
---
Nathan keek een beetje naar de grond en hoorde hoe Isabelle naar hem gilde, maar dat boeide hem niet. Hij keek even opzij en zag.... 'Serieus... ik begin spoken te zien. Wat doet Lilly hier?' Nathan verkocht zichzelf een klap. 'Sukkel...'
----
"Dokter... Hij is bij...." Steve's moeder omhelsde de dokter, maar Herman trok haar los. "Laat hem z'n werk doen Liz". Steve's ogen gingen weer open. 'Het lijkt net of ik nietcin slaap kan vallen'. Plots zag Steve een wild vreemde man in de kamer staan, maar al snel ontdekte hij dat dat de dokter was.
---
Zoals ik al had getypt in de chatbox, ben ik ziek. Bobby en Shawn sla ik dit keer over. Vergeef me.Ik hoop Zaterdag weer beter te zijn....
-
Veronique-Frost
- Potlood
- Berichten: 44
- Lid geworden op: 30 mar 2013 19:15
Collin je hebt vele antwoorden voor mij gemaakt. Nu zal ik er zelf eentje maken. Deze is speciaal voor jou....
Xxxxx-jes Veronique
Shawn keek teleurgesteld. 'Jammer dat zou een goede kans geweest zijn.'
[]
Xxxxx-jes Veronique
Shawn keek teleurgesteld. 'Jammer dat zou een goede kans geweest zijn.'
[]
-
Veronique-Frost
- Potlood
- Berichten: 44
- Lid geworden op: 30 mar 2013 19:15
Srry verkeerde knop en zit nu op mobiel. Nieuwe poging...
Ja ja.... Ik had dat schot moeten lossen! Shawn zuchte diep. Met Aiden kon je nooit normaal praten. 'Aiden... waarom?' Begrijp je het nou nog steeds niet Shawn... Dit is het slechste team ooit. Het zal geen enkele wedstrijd winnen.... behalve als ik mijn superschot doe!' Shawn schudde z'n hoofd. 'Nee... we zouden verdedigen!'
Ok het ging niet zoals verwacht, maar hier is mijn antwoord....
Ja ja.... Ik had dat schot moeten lossen! Shawn zuchte diep. Met Aiden kon je nooit normaal praten. 'Aiden... waarom?' Begrijp je het nou nog steeds niet Shawn... Dit is het slechste team ooit. Het zal geen enkele wedstrijd winnen.... behalve als ik mijn superschot doe!' Shawn schudde z'n hoofd. 'Nee... we zouden verdedigen!'
Ok het ging niet zoals verwacht, maar hier is mijn antwoord....
Ja ik weet het dit is kak, maar Blackknight liep te zeuren en ik kon er niet meer tegen.
Axel zag hoe Mark verbaast naar hem keek en daarna met zijn vuist op tafel sloeg. Hiervan schrok Axel. "Hoe durf je Axel!?" riep Mark uit.
Achter zich hoorde Axel een glas vallen. De vrouw van de kantine had het blijkbaar ook gehoord. Even viel er een stilte. In die stilte hoorde hij hoe er glas over de vloer schoof terwijl Mark zichzelf tot bedaren bracht.
"Je zei dat je zusje naar de wedstrijd kwam kijken, dus ze houd van jou voetbalspel.... Maar dit doe jij niet meer.... Denk je niet dat ze wilt dat je doorgaat? Er is altijd plek bij Raimon Eleven... Denk er nog eens over na...."
Axel liet de woorden tot zich doordringen terwijl Mark zijn cola opdronk. "Bedankt, maar ik moet terug naar m'n training."
Axel keek hoe Mark wegliep. ‘Zie je, hij begrijpt het niet. Hij weet niet hoe het is om iemand zo te zien vechten.’ Axel zette zijn nog half volle glas neer op het tafeltje voor hem en stond toen op. Hij wist dat hij hier niet langer kon blijven. Rustig liep hij het ziekenhuis uit nog geen enkele keer keek hij achterom.
Op de parkeerplaats keek hij even om zich heen. ‘Waar nu naartoe?’ dacht hij in zichzelf. ‘Naar huis kan niet, ik heb nu even geen behoefte aan Laura’s bezorgde gedoe. En de rivieroever al helemaal niet.’
Axel streek kalm een hand door zijn haar. Na een tijdje besloot hij maar gewoon te gaan lopen. Hij passeerde RaiRaiken en ook het Tower Plaza. Uiteindelijk bereikte hij, zonder het te beseffen, de rivieroever. Daar zag Axel het kleine meisje van gisteren met een heel team tegen het Raimon team spelen. Een meisje met halflang blauw haar had net een schot gelost en de kleine keeper van het kleuter team stopte deze met een hissatsu.
‘Wow, dit team is verschrikkelijk.’
-----------------------------------------------
Austin keek toe hoe Herman, zoals Maddie hem noemde, het schot stopte.
"STOP! SPELER WISSEL!" klonk het vanaf de dijk. Austin keek om en zag hoe Mark eraan kwam lopen.
En toen riep ook Isabelle ineens: "Mark, zij doet ook mee of je wil of niet...."
‘Huh, wie is dat?’
-------------------------------------------------
Lilly zag hoe de kleine jongen het schot van Isabelle stopte. ‘Shit.’
"STOP! SPELER WISSEL!"
Mark kwam de dijk afrennen en op datzelfde moment kwam Isabelle aanrennen. “Jij doet ook mee. Mark, zij doet ook mee of je wil of niet...."
Lilly nam een stap terug, maar herinnerde zich daarna de woorden van de meiden. ‘Palm hem in met je voetbal.’
“Waar is tenue nummer elf?”
-----------------------------------------------------------
David knikte. “Ja, beide scholen. Maar ik moet gaan, ik moet nog even ergens heen. Ik zie je wel weer.”
Zo snel hij kon, zonder een antwoord van Timon af te wachten, rende David weg van het gebouw naar de dichtstbijzijnde taxi stop. ‘Weg hier en snel.’
-----------------------------------------------------------------
"Dokter... Hij is bij...."
Meteen omhelsde de vrouw meneer Blaze, maar de man trok haar los.
Meneer Blaze knikte even en liep naar de jonge man toe. Zijn ogen waren open en hij keek verdwaasd om zich heen.
Axel zag hoe Mark verbaast naar hem keek en daarna met zijn vuist op tafel sloeg. Hiervan schrok Axel. "Hoe durf je Axel!?" riep Mark uit.
Achter zich hoorde Axel een glas vallen. De vrouw van de kantine had het blijkbaar ook gehoord. Even viel er een stilte. In die stilte hoorde hij hoe er glas over de vloer schoof terwijl Mark zichzelf tot bedaren bracht.
"Je zei dat je zusje naar de wedstrijd kwam kijken, dus ze houd van jou voetbalspel.... Maar dit doe jij niet meer.... Denk je niet dat ze wilt dat je doorgaat? Er is altijd plek bij Raimon Eleven... Denk er nog eens over na...."
Axel liet de woorden tot zich doordringen terwijl Mark zijn cola opdronk. "Bedankt, maar ik moet terug naar m'n training."
Axel keek hoe Mark wegliep. ‘Zie je, hij begrijpt het niet. Hij weet niet hoe het is om iemand zo te zien vechten.’ Axel zette zijn nog half volle glas neer op het tafeltje voor hem en stond toen op. Hij wist dat hij hier niet langer kon blijven. Rustig liep hij het ziekenhuis uit nog geen enkele keer keek hij achterom.
Op de parkeerplaats keek hij even om zich heen. ‘Waar nu naartoe?’ dacht hij in zichzelf. ‘Naar huis kan niet, ik heb nu even geen behoefte aan Laura’s bezorgde gedoe. En de rivieroever al helemaal niet.’
Axel streek kalm een hand door zijn haar. Na een tijdje besloot hij maar gewoon te gaan lopen. Hij passeerde RaiRaiken en ook het Tower Plaza. Uiteindelijk bereikte hij, zonder het te beseffen, de rivieroever. Daar zag Axel het kleine meisje van gisteren met een heel team tegen het Raimon team spelen. Een meisje met halflang blauw haar had net een schot gelost en de kleine keeper van het kleuter team stopte deze met een hissatsu.
‘Wow, dit team is verschrikkelijk.’
-----------------------------------------------
Austin keek toe hoe Herman, zoals Maddie hem noemde, het schot stopte.
"STOP! SPELER WISSEL!" klonk het vanaf de dijk. Austin keek om en zag hoe Mark eraan kwam lopen.
En toen riep ook Isabelle ineens: "Mark, zij doet ook mee of je wil of niet...."
‘Huh, wie is dat?’
-------------------------------------------------
Lilly zag hoe de kleine jongen het schot van Isabelle stopte. ‘Shit.’
"STOP! SPELER WISSEL!"
Mark kwam de dijk afrennen en op datzelfde moment kwam Isabelle aanrennen. “Jij doet ook mee. Mark, zij doet ook mee of je wil of niet...."
Lilly nam een stap terug, maar herinnerde zich daarna de woorden van de meiden. ‘Palm hem in met je voetbal.’
“Waar is tenue nummer elf?”
-----------------------------------------------------------
David knikte. “Ja, beide scholen. Maar ik moet gaan, ik moet nog even ergens heen. Ik zie je wel weer.”
Zo snel hij kon, zonder een antwoord van Timon af te wachten, rende David weg van het gebouw naar de dichtstbijzijnde taxi stop. ‘Weg hier en snel.’
-----------------------------------------------------------------
"Dokter... Hij is bij...."
Meteen omhelsde de vrouw meneer Blaze, maar de man trok haar los.
Meneer Blaze knikte even en liep naar de jonge man toe. Zijn ogen waren open en hij keek verdwaasd om zich heen.
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
"Mark, zij doet ook mee of je wil of niet!" klonk de stem van Isabelle.
" Waar is tenue nummer elf?” klonk nu de stem van de vriendin van Isabelle.
Mark keek verbaast naar de twee meiden. Xavier had de keepershandschoenen aan Mark gegeven en stond nu naast Nathan op het middenveld.
Mark rende richting Austin en pakte uit een tas een broekje en het tenue nummer 11. "Alstjeblieft. Omkleden kan daar...." Mark wees naar naar de overkant waar een bouvakkershutje stond. "Hij is altijd open... Trouwens mijn naam is Mark Evans. Keeper en aanvoerder van dit team". Mark stak z'n uit en stelde gelijk nog een vraag. "Welke positie speel je?"
---------
Maddie gebaarde naar Robert om even pauze te halen. "Nu Mark er is kan de wedstrijd pas echt beginnen. Maddie rende naar Robert en fluisterde wat in z'n oor. Vervolgens liep ze naar Micheal...
'Dit plan gaat lukken...
----------
Jack voelde een vreugde komen. 'Mark.... Hij is er weer! Nu moet ik mezelf laten zien.' Jack keek weer naar Mark en zag dat hij een tenue gaf aan een best wel knap meisje. "Geweldig nu zijn we met......" 'Mark, Bobby, Shawn, Nathan, Xavier, Isabelle, nieuwe en ik.'
"acht spelers!"
------------
Xavier rende vol vreugde uit het doel richting zijn echt positie. 'Eindel....' "Geweldig nu zijn we met......"
Xavier hoorde een korte stilte en wist dat Jack iedereen in gedachtte aan het opnoemen was....
" Waar is tenue nummer elf?” klonk nu de stem van de vriendin van Isabelle.
Mark keek verbaast naar de twee meiden. Xavier had de keepershandschoenen aan Mark gegeven en stond nu naast Nathan op het middenveld.
Mark rende richting Austin en pakte uit een tas een broekje en het tenue nummer 11. "Alstjeblieft. Omkleden kan daar...." Mark wees naar naar de overkant waar een bouvakkershutje stond. "Hij is altijd open... Trouwens mijn naam is Mark Evans. Keeper en aanvoerder van dit team". Mark stak z'n uit en stelde gelijk nog een vraag. "Welke positie speel je?"
---------
Maddie gebaarde naar Robert om even pauze te halen. "Nu Mark er is kan de wedstrijd pas echt beginnen. Maddie rende naar Robert en fluisterde wat in z'n oor. Vervolgens liep ze naar Micheal...
'Dit plan gaat lukken...
----------
Jack voelde een vreugde komen. 'Mark.... Hij is er weer! Nu moet ik mezelf laten zien.' Jack keek weer naar Mark en zag dat hij een tenue gaf aan een best wel knap meisje. "Geweldig nu zijn we met......" 'Mark, Bobby, Shawn, Nathan, Xavier, Isabelle, nieuwe en ik.'
"acht spelers!"
------------
Xavier rende vol vreugde uit het doel richting zijn echt positie. 'Eindel....' "Geweldig nu zijn we met......"
Xavier hoorde een korte stilte en wist dat Jack iedereen in gedachtte aan het opnoemen was....
Ik weet het super slecht antwoord....
Veronique bedankt......
Steve hoorde in gedachte de stem van z'n oom. Daarna schoot hij overeind. "Welke dag is het? Hoelang heb ik in coma gelegen? Hoelang moet ik hier blijven?"
---
Isabelle gaf een high-five aan Lilly.
"Welcom to the team!"
Isabelle keek even raar naar het hutje, maar bedacht toen dat het altijd erger kon.... Achter de bosjes en Isabelle wist dat Lilly dit ook zal beseffen.
---
Nathan kreeg een rode kleur en rende snel naar de zijlijn. Daar gooide hij wat water in z'n gezicht...
-----
Bobby keek verbaast naar Nathan. Dit team is raar, maar wordt steeds raarder....
Veronique bedankt......
Steve hoorde in gedachte de stem van z'n oom. Daarna schoot hij overeind. "Welke dag is het? Hoelang heb ik in coma gelegen? Hoelang moet ik hier blijven?"
---
Isabelle gaf een high-five aan Lilly.
"Welcom to the team!"
Isabelle keek even raar naar het hutje, maar bedacht toen dat het altijd erger kon.... Achter de bosjes en Isabelle wist dat Lilly dit ook zal beseffen.
---
Nathan kreeg een rode kleur en rende snel naar de zijlijn. Daar gooide hij wat water in z'n gezicht...
-----
Bobby keek verbaast naar Nathan. Dit team is raar, maar wordt steeds raarder....
Kalm schoof Axel zijn handen in zijn zakken. Beneden was een hele scène gaande, maar het leek Axel niets te interesseren. Met een zucht liep hij verder terwijl hij zijn mobiel tevoorschijn haalde. ‘Dan toch maar Tyler bellen.’
Nu pas zag Axel de grote mensenmassa op de brug. Het leek wel of de hele school zich had verzameld om te zien hoe Raimon zou gaan verliezen van een groep kleuters. Even zakten Axel’s mondhoeken omlaag. ‘Net zoals een grote groep zich verzamelde om mijn team te zien verliezen.’
Snel drukte toetste Axel het nummer in, voor hij zich zou bedenken en drukte het toestel tegen zijn wang. Ondertussen liep hij verder.
Zonder dat hij het doorhad, liep hij de route die hij de afgelopen avond samen met Steve had gelopen, toen ze een poging deden Axel’s huis te vinden.
Op datzelfde bankje ging hij zitten en wachtte tot er na drie keer bellen eindelijk opgenomen werd.
“Jonge heer?”
Even slikte Axel en drukte toen toch het gesprek weg. Hij besloot om nog maar even hier te blijven zitten. Nog voor hij zijn mobiel had weggestoken ging deze alweer af. “Blaze.” beantwoorde Axel de inkomende oproep.
“Waarom drukte u weg?”
Even viel er een stilte. “Het was niet langer nodig.”
“Wilt u dat ik u kom halen?”
Axel dacht na en na enkele seconden kwam er langzaam een antwoord. “Tyler?”
“Ja, jonge heer. Waarmee kan ik u helpen?”
“Stel je voor, je had een goede vriend en die vriend begreep je. Maar die vriend zag niet in dat jij hem ook begreep. Wat zou je dan doen?”
Opnieuw die snijdende stilte. “Vanwaar deze vraag?”
Kalm keerde Axel zijn blik naar boven. ‘Meneer Grimm, ik neem aan dat u zo heet, kan u Steve terug sturen?’
“Jonge heer? Bent u daar nog?”
Pas na een minuut drong de vraag tot hem door. “Ja, sorry ik ben er nog.” Vluchtig schraapte Axel zijn keel om emoties buiten de deur te houden. “Kun je me zo komen halen? Ik sta op de kruising van de weg van de rivieroever en de Ipenstraat.”
“Ik vertrek meteen. Blijft u ditmaal alstublieft waar u bent?”
Na een korte stilte antwoordde Axel ja en hing toen op.
-----------------------------------------------
Austin keek om zich heen en snapte het allemaal even niet meer. Met een zucht ging hij zitten en keek hoe Nathan ineens met een hoofd als een biet naar de zijlijn kwam lopen. Hij wierp wat water in zijn gezicht.
Austin keek hem vragend aan. “Euhm, gaat het Nathan?”
Nu ineens schoten de woorden van Lilly terug door zijn hoofd. ‘Zij vind Nathan leuk, dus misschien…’
-------------------------------------------------
Lilly zag hoe Mark haar verbaast aankeek en ineens wegrende. “W-wat ga je-“ de rest van haar zin slikte Lilly weer in toen ze zag dat hij uit een tas, die naast een klein jongetje-vast een brugger-stond, een tenue tevoorschijn haalde en daarna terug kwam lopen. "Alsjeblieft. Omkleden kan daar...."
Lilly volgde met haar blik de vinger van Mark die wees op een bouwkeet. ‘W-wacht, verwacht hij nou serieus?’
"Hij is altijd open...” ging Mark verder. ‘Omg, hij meent dit nog echt ook. Mark, waar zie je me voor aan?’
“Trouwens mijn naam is Mark Evans. Keeper en aanvoerder van dit team." voegde Mark toe terwijl hij zijn hand uitstak. “Euhm, hoi. Ik kende je al, maar dat maakt niet uit. Ik ben Lilly.” Zei ze terwijl ze Mark de hand schudde en tegelijkertijd Isabelle een high-five gaf. “Ik speel spits.” beantwoorde ze zijn laatste vraag.
"Welcome to the team!" hoorde ze Isabelle roepen.
“Thanks, maar euhm Mark… Ik mag toch hopen dat je dit niet meent. Dat hutje, daar kunnen oude mannen inzitten…”
Opnieuw richtte ze haar blik naar het hutje. Gadverdamme, stink hut. Ze haalde even diep adem en nam toen het tenue uit Mark zijn handen. Ze toonde hem een zwak glimlachje en rolde even met haar ogen naar Isabelle. Zodra ze Mark was gepasseerd toonde ze Isabelle gezichten alsof ze moest kotsen van het idee dat ze in dat hutje moest omkleden. Met een diepe zucht liep ze uiteindelijk toch maar verder. Halverwege stopte ze. ‘Shit, ik heb geen tas om mijn normale kleren in op te bergen.’
Op haar hakken draaide ze zich om, maar zag dat Mark al niet meer oplette. ‘Shit… Naja, ik kan het vast bij Isabelle in de tas gooien.’
Opnieuw draaide ze zich om, maar halverwege haar draai stopte ze. Vanuit haar ooghoeken zag ze hoe Nathan naar de zijlijn was gelopen en water in zijn gezicht wierp. Zijn wangen zagen rood en zijn ogen keken afwezig.
‘Zou hij?’ Snel schudde Lilly de gedachte van zich af. De woorden van de meiden galmden na door haar hoofd. ‘Geen aandacht schenken.’
Met frisse moed en niet langer de angst voor het ranzige hutje liep ze verder. ‘Ik zal die ukkies eens een poepje laten ruiken.’
Eenmaal aangekomen bij de hut slikte ze even. ‘O god waar heb ik me toch weer n laten praten?’
Voorzichtig keek ze door de ramen, er was niemand te zien. Een zucht van verlichting verliet haar mond. Langzaam opende ze de deur en voorzichtig sloot ze deze. In het hutje stonk het naar een muffige geurencombinatie van uitwerpselen en bouwvakkers zweet. Op het tafeltje lagen nog wat aangevreten boterhammen en half opgedronken glazen sap.
Met een gezicht alsof ze ieder moment kon doodvallen, zocht Lilly een schoon hoekje om zich om te kleden. De angst dat de bouwvakkers zo zouden binnenkomen bekroop haar rug, maar ze probeerde er niet op te letten.
In enkele seconden had ze zich ontdaan van de enkellaarsjes en de strakke jeans. Gympen had ze niet, dus ze zou het vandaag op haar sleehakken moeten zien te volbrengen. Sokken had ze ook al niet dus in plaats daarvan vond ze een rolletje verband in een van de lades. Deze wikkelde ze om haar enkels en dit tapete ze vervolgens vast met wat sporttape. Eventueel als Isabelle een reserve paar had dan zou ze die misschien kunnen lenen, maar momenteel had ze die niet. Snel wurmde ze zichzelf in het broekje en ontdeed zich van haar shirt, hemdje en ketting. Het T-shirt had ze zo snel ze kon aangetrokken en vluchtig had ze haar haren gefatsoeneerd. Tot haar opluchting was er geen bouwvakker binnengekomen. Snel graaide ze al haar kleren bijeen en verliet het hutje. Eenmaal buiten voelde ze de koude lucht tegen haar blote armen en benen.
Ze rende terug naar het veld en zocht Isabelle.
“Kan ik m’n kleren bij jou droppen?”
-----------------------------------------------------------
Bij de taxi stop sloeg David hijgend voorover. Zijn hoofd bonsde en alles deed hem zeer. Stevig klemde hij zijn tanden op elkaar en sloeg een van zijn armen om zijn midden, alsof dat de pijn zou wegdrukken.
Zijn ademhaling werd schokkerig en zijn benen begonnen te trillen. ‘Ze hadden gelijk… het wordt nooit meer zoals het was. ‘Trillend zakte hij op de grond, zijn beide armen nu stevig om zijn midden geslagen. Voorzichtig trok hij zijn hoodie iets omhoog, waardoor het verband zichtbaar werd. Een grote rode vlek was zichtbaar. Met een trillende hand liet hij zijn hoodie weer zakken. Bij de hals van zijn shirt keek hij ook even naar het verband. Ook daar was rood zichtbaar. Ademen was pijnlijk, maar dat niet alleen, denken was zelfs al een nachtmerrie.
‘Ik had moeten luisteren en moeten wachten tot vrijdag.’ Nog altijd trillend en bevend wist hij zijn mobiel uit zijn zak te vissen. Langzaam begonnen zijn ogen dicht te zakken, het koste hem moeite zijn telefoon te ontgrendelen. Net voor hij volledig wegzakte wist hij de een in te toetsen, zijn telefoon ging over.
------------------------------------------------------------------
Timon keek David verdwaasd na, hij wilde zich omdraaien, maar vlak voor David de hoek omging viel hem iets op.
David had zijn arm stevig om zijn middel gedrukt en leek zijn linker been sneller op te trekken dan zijn rechter. ‘Wacht eens even… Dave had door die aanrijding een aantal ribben gekneusd en ook een van zijn benen was iets mee… Dat betekent dus dat… David… is? Maar dan…’
Zonder er nog langer bij na te denken zette Timon het op een lopen. David kon niet ver weg zijn. Hij slechts een kleine voorsprong en liep dan ook nog een soort van mank en de hersenschudding zou ook niet echt meewerken. Al snel had Timon David weer in het vizier. Alsof zijn eigen leven op het spel lag rende hij achter David aan.
“David, wacht!” riep hij zo hard als hij kon, maar drie hoeken verder was hij hem kwijt. Hijgend bleef Timon staan, hij had in tijden niet zo hard gerend.
“Dav-“ slikte Timon.
“FACK!” gilde hij terwijl hij met zijn voet tegen een lantaarnpaal trapte. “Verdomme Dave!”
Langzaam begonnen er tranen langs zijn wangen te stromen, tranen van woede, maar ook van schuldgevoel. “Verdomme!” schreeuwde hij opnieuw terwijl hij ditmaal niet met zijn voet, maar met zijn hoofd tegen de lantaarnpaal mepte. Bijna had hij de paal geraakt, misschien had hij dan net als David wel een hersenschudding, maar een engel van boven had hem beschermt. Zijn engel.
“Timon,” begon haar zachte stem.
Timon gaf geen reactie en liet het toe dat ze hem omdraaide. Toen hij eenmaal haar gezicht kon zien begroef hij zijn eigen gezicht in haar nek. “Shhh, ’t is al goed.” fluisterde ze zachtjes in zijn oor. “Jezelf bewusteloos slaan lost niets op.
Na enkele seconden tilde Timon zijn hoofd eindelijk op en ontsnapte aan haar armen. “Hij leeft verdomme nog en als ik het niet door had gehad dan zou hij nu zijn leven niet opnieuw riskeren. Hij heeft verdomme een hersenschudding, wie weet wat er gebeurd! En met gekneusde ribben zal hij het helemaal niet ver schoppen.”
Opnieuw gaf Timon een fikse haal tegen de lantaarnpaal.
“Timon, waar heb je het over?”
“Waar ik het over heb?” lachte Timon met een bezopen klank. “Dave natuurlijk! Ken jij nog iemand die recentelijk is overleden en doet alsof hij iemand anders is?”
“Timon, je hebt weer gedro-“
“Soof, alles wijst erop! Ik vroeg hem naar zijn naam en bijna zij hij Dave, was het niet dat hij halverwege stopte en er snel David van maakte. Dan school, eerst zijn hij Brainwashed en toen ineens occult. Beetje raar vind je niet?”
“Timon het is vast gewoon toeval.”
Timon sloeg zijn vuist tegen de lantaarn om Sofie stil te krijgen. “En wist jij dat Dave in het geheim een voetbalvriend had die op Brainwashed en occult had gezeten?”
“Denk je dat hij dat zou vertellen?”
“Soof, verdomme! Dave en ik vertellen elkaar altijd alles! Wanner ga je nou eens ophouden met dat idiote gedoe van je?!”
Weer raakte zijn vuist het koude metaal.
“Timon, kom, je hebt vast gedronken of iets anders. Kom, ga mee naar huis, dan maak ik thee voor je.”
“NEE, VERDOMME SOOF!! IK BEN NIET DRONKEN!” gilde hij zo hard dat enkele gezichten van voorbijgangers hun kant opdraaide. “IK BEN ZO NUCHTER ALS EEN KOE! EN NU HOUD JE VERDOMME JE SMOEL!”
-----------------------------------------------------------------
Meneer Blaze keek verbaast op toen de jongenman ineens overeind schoot. "Welke dag is het? Hoelang heb ik in coma gelegen? Hoelang moet ik hier blijven?"
Meneer Blaze kuchte even en streek zijn jas glad. Daarna liep hij naar het bed en nam het klembord uit de houder.
“Misschien is het inderdaad verstandig als ik u allen even inlicht over de situatie.”
Met een serieuze blik sloeg hij een aantal pagina’s om en bekeek deze grondig. Daarna sloeg hij aale pagina’s terug en nam een pen uit zijn borstzakje.
“Allereerst zou ik graag een aantal dingen bevestigd willen hebben. Klopt het dat de jonge man Steve Grimm heet en dat hij veertien jaar oud is?” Meneer Blaze wachtte op een bevestiging en ging toen verder. “Uw zoon Steve is hier gisteren in een coma binnen gebracht. De oorzaak hiervan is ons nog altijd onduidelijk. Een getuigen, die volgens mij ook een vriend is van uw zoon, maar ik kan het mis hebben, beweerde dat hij ineens rare dingen begon te zeggen en nergens meer op reageerde. Vervolgens was er zelfs sprake van een hartstilstand. Hoe uw zoon zo snel weer bij bewustzijn heeft kunnen komen is ons een raadsel. En daarom lijkt het mij verstandig om het rustig aan te doen op het moment dat hij dit gebouw verlaat.”
Met een klein glimlachje draaide hij zich naar de jongenman. “Om terug te komen op je vragen. Het is dinsdag, je hebt amper een uur of twee in coma doorgebracht en die laatste vraag kan ik niet beantwoorden. Ik wil hoe dan ook nog wat testjes doen en dan is het even afwachten hoe mijn collega’s erover denken.”
Nu pas zag Axel de grote mensenmassa op de brug. Het leek wel of de hele school zich had verzameld om te zien hoe Raimon zou gaan verliezen van een groep kleuters. Even zakten Axel’s mondhoeken omlaag. ‘Net zoals een grote groep zich verzamelde om mijn team te zien verliezen.’
Snel drukte toetste Axel het nummer in, voor hij zich zou bedenken en drukte het toestel tegen zijn wang. Ondertussen liep hij verder.
Zonder dat hij het doorhad, liep hij de route die hij de afgelopen avond samen met Steve had gelopen, toen ze een poging deden Axel’s huis te vinden.
Op datzelfde bankje ging hij zitten en wachtte tot er na drie keer bellen eindelijk opgenomen werd.
“Jonge heer?”
Even slikte Axel en drukte toen toch het gesprek weg. Hij besloot om nog maar even hier te blijven zitten. Nog voor hij zijn mobiel had weggestoken ging deze alweer af. “Blaze.” beantwoorde Axel de inkomende oproep.
“Waarom drukte u weg?”
Even viel er een stilte. “Het was niet langer nodig.”
“Wilt u dat ik u kom halen?”
Axel dacht na en na enkele seconden kwam er langzaam een antwoord. “Tyler?”
“Ja, jonge heer. Waarmee kan ik u helpen?”
“Stel je voor, je had een goede vriend en die vriend begreep je. Maar die vriend zag niet in dat jij hem ook begreep. Wat zou je dan doen?”
Opnieuw die snijdende stilte. “Vanwaar deze vraag?”
Kalm keerde Axel zijn blik naar boven. ‘Meneer Grimm, ik neem aan dat u zo heet, kan u Steve terug sturen?’
“Jonge heer? Bent u daar nog?”
Pas na een minuut drong de vraag tot hem door. “Ja, sorry ik ben er nog.” Vluchtig schraapte Axel zijn keel om emoties buiten de deur te houden. “Kun je me zo komen halen? Ik sta op de kruising van de weg van de rivieroever en de Ipenstraat.”
“Ik vertrek meteen. Blijft u ditmaal alstublieft waar u bent?”
Na een korte stilte antwoordde Axel ja en hing toen op.
-----------------------------------------------
Austin keek om zich heen en snapte het allemaal even niet meer. Met een zucht ging hij zitten en keek hoe Nathan ineens met een hoofd als een biet naar de zijlijn kwam lopen. Hij wierp wat water in zijn gezicht.
Austin keek hem vragend aan. “Euhm, gaat het Nathan?”
Nu ineens schoten de woorden van Lilly terug door zijn hoofd. ‘Zij vind Nathan leuk, dus misschien…’
-------------------------------------------------
Lilly zag hoe Mark haar verbaast aankeek en ineens wegrende. “W-wat ga je-“ de rest van haar zin slikte Lilly weer in toen ze zag dat hij uit een tas, die naast een klein jongetje-vast een brugger-stond, een tenue tevoorschijn haalde en daarna terug kwam lopen. "Alsjeblieft. Omkleden kan daar...."
Lilly volgde met haar blik de vinger van Mark die wees op een bouwkeet. ‘W-wacht, verwacht hij nou serieus?’
"Hij is altijd open...” ging Mark verder. ‘Omg, hij meent dit nog echt ook. Mark, waar zie je me voor aan?’
“Trouwens mijn naam is Mark Evans. Keeper en aanvoerder van dit team." voegde Mark toe terwijl hij zijn hand uitstak. “Euhm, hoi. Ik kende je al, maar dat maakt niet uit. Ik ben Lilly.” Zei ze terwijl ze Mark de hand schudde en tegelijkertijd Isabelle een high-five gaf. “Ik speel spits.” beantwoorde ze zijn laatste vraag.
"Welcome to the team!" hoorde ze Isabelle roepen.
“Thanks, maar euhm Mark… Ik mag toch hopen dat je dit niet meent. Dat hutje, daar kunnen oude mannen inzitten…”
Opnieuw richtte ze haar blik naar het hutje. Gadverdamme, stink hut. Ze haalde even diep adem en nam toen het tenue uit Mark zijn handen. Ze toonde hem een zwak glimlachje en rolde even met haar ogen naar Isabelle. Zodra ze Mark was gepasseerd toonde ze Isabelle gezichten alsof ze moest kotsen van het idee dat ze in dat hutje moest omkleden. Met een diepe zucht liep ze uiteindelijk toch maar verder. Halverwege stopte ze. ‘Shit, ik heb geen tas om mijn normale kleren in op te bergen.’
Op haar hakken draaide ze zich om, maar zag dat Mark al niet meer oplette. ‘Shit… Naja, ik kan het vast bij Isabelle in de tas gooien.’
Opnieuw draaide ze zich om, maar halverwege haar draai stopte ze. Vanuit haar ooghoeken zag ze hoe Nathan naar de zijlijn was gelopen en water in zijn gezicht wierp. Zijn wangen zagen rood en zijn ogen keken afwezig.
‘Zou hij?’ Snel schudde Lilly de gedachte van zich af. De woorden van de meiden galmden na door haar hoofd. ‘Geen aandacht schenken.’
Met frisse moed en niet langer de angst voor het ranzige hutje liep ze verder. ‘Ik zal die ukkies eens een poepje laten ruiken.’
Eenmaal aangekomen bij de hut slikte ze even. ‘O god waar heb ik me toch weer n laten praten?’
Voorzichtig keek ze door de ramen, er was niemand te zien. Een zucht van verlichting verliet haar mond. Langzaam opende ze de deur en voorzichtig sloot ze deze. In het hutje stonk het naar een muffige geurencombinatie van uitwerpselen en bouwvakkers zweet. Op het tafeltje lagen nog wat aangevreten boterhammen en half opgedronken glazen sap.
Met een gezicht alsof ze ieder moment kon doodvallen, zocht Lilly een schoon hoekje om zich om te kleden. De angst dat de bouwvakkers zo zouden binnenkomen bekroop haar rug, maar ze probeerde er niet op te letten.
In enkele seconden had ze zich ontdaan van de enkellaarsjes en de strakke jeans. Gympen had ze niet, dus ze zou het vandaag op haar sleehakken moeten zien te volbrengen. Sokken had ze ook al niet dus in plaats daarvan vond ze een rolletje verband in een van de lades. Deze wikkelde ze om haar enkels en dit tapete ze vervolgens vast met wat sporttape. Eventueel als Isabelle een reserve paar had dan zou ze die misschien kunnen lenen, maar momenteel had ze die niet. Snel wurmde ze zichzelf in het broekje en ontdeed zich van haar shirt, hemdje en ketting. Het T-shirt had ze zo snel ze kon aangetrokken en vluchtig had ze haar haren gefatsoeneerd. Tot haar opluchting was er geen bouwvakker binnengekomen. Snel graaide ze al haar kleren bijeen en verliet het hutje. Eenmaal buiten voelde ze de koude lucht tegen haar blote armen en benen.
Ze rende terug naar het veld en zocht Isabelle.
“Kan ik m’n kleren bij jou droppen?”
-----------------------------------------------------------
Bij de taxi stop sloeg David hijgend voorover. Zijn hoofd bonsde en alles deed hem zeer. Stevig klemde hij zijn tanden op elkaar en sloeg een van zijn armen om zijn midden, alsof dat de pijn zou wegdrukken.
Zijn ademhaling werd schokkerig en zijn benen begonnen te trillen. ‘Ze hadden gelijk… het wordt nooit meer zoals het was. ‘Trillend zakte hij op de grond, zijn beide armen nu stevig om zijn midden geslagen. Voorzichtig trok hij zijn hoodie iets omhoog, waardoor het verband zichtbaar werd. Een grote rode vlek was zichtbaar. Met een trillende hand liet hij zijn hoodie weer zakken. Bij de hals van zijn shirt keek hij ook even naar het verband. Ook daar was rood zichtbaar. Ademen was pijnlijk, maar dat niet alleen, denken was zelfs al een nachtmerrie.
‘Ik had moeten luisteren en moeten wachten tot vrijdag.’ Nog altijd trillend en bevend wist hij zijn mobiel uit zijn zak te vissen. Langzaam begonnen zijn ogen dicht te zakken, het koste hem moeite zijn telefoon te ontgrendelen. Net voor hij volledig wegzakte wist hij de een in te toetsen, zijn telefoon ging over.
------------------------------------------------------------------
Timon keek David verdwaasd na, hij wilde zich omdraaien, maar vlak voor David de hoek omging viel hem iets op.
David had zijn arm stevig om zijn middel gedrukt en leek zijn linker been sneller op te trekken dan zijn rechter. ‘Wacht eens even… Dave had door die aanrijding een aantal ribben gekneusd en ook een van zijn benen was iets mee… Dat betekent dus dat… David… is? Maar dan…’
Zonder er nog langer bij na te denken zette Timon het op een lopen. David kon niet ver weg zijn. Hij slechts een kleine voorsprong en liep dan ook nog een soort van mank en de hersenschudding zou ook niet echt meewerken. Al snel had Timon David weer in het vizier. Alsof zijn eigen leven op het spel lag rende hij achter David aan.
“David, wacht!” riep hij zo hard als hij kon, maar drie hoeken verder was hij hem kwijt. Hijgend bleef Timon staan, hij had in tijden niet zo hard gerend.
“Dav-“ slikte Timon.
“FACK!” gilde hij terwijl hij met zijn voet tegen een lantaarnpaal trapte. “Verdomme Dave!”
Langzaam begonnen er tranen langs zijn wangen te stromen, tranen van woede, maar ook van schuldgevoel. “Verdomme!” schreeuwde hij opnieuw terwijl hij ditmaal niet met zijn voet, maar met zijn hoofd tegen de lantaarnpaal mepte. Bijna had hij de paal geraakt, misschien had hij dan net als David wel een hersenschudding, maar een engel van boven had hem beschermt. Zijn engel.
“Timon,” begon haar zachte stem.
Timon gaf geen reactie en liet het toe dat ze hem omdraaide. Toen hij eenmaal haar gezicht kon zien begroef hij zijn eigen gezicht in haar nek. “Shhh, ’t is al goed.” fluisterde ze zachtjes in zijn oor. “Jezelf bewusteloos slaan lost niets op.
Na enkele seconden tilde Timon zijn hoofd eindelijk op en ontsnapte aan haar armen. “Hij leeft verdomme nog en als ik het niet door had gehad dan zou hij nu zijn leven niet opnieuw riskeren. Hij heeft verdomme een hersenschudding, wie weet wat er gebeurd! En met gekneusde ribben zal hij het helemaal niet ver schoppen.”
Opnieuw gaf Timon een fikse haal tegen de lantaarnpaal.
“Timon, waar heb je het over?”
“Waar ik het over heb?” lachte Timon met een bezopen klank. “Dave natuurlijk! Ken jij nog iemand die recentelijk is overleden en doet alsof hij iemand anders is?”
“Timon, je hebt weer gedro-“
“Soof, alles wijst erop! Ik vroeg hem naar zijn naam en bijna zij hij Dave, was het niet dat hij halverwege stopte en er snel David van maakte. Dan school, eerst zijn hij Brainwashed en toen ineens occult. Beetje raar vind je niet?”
“Timon het is vast gewoon toeval.”
Timon sloeg zijn vuist tegen de lantaarn om Sofie stil te krijgen. “En wist jij dat Dave in het geheim een voetbalvriend had die op Brainwashed en occult had gezeten?”
“Denk je dat hij dat zou vertellen?”
“Soof, verdomme! Dave en ik vertellen elkaar altijd alles! Wanner ga je nou eens ophouden met dat idiote gedoe van je?!”
Weer raakte zijn vuist het koude metaal.
“Timon, kom, je hebt vast gedronken of iets anders. Kom, ga mee naar huis, dan maak ik thee voor je.”
“NEE, VERDOMME SOOF!! IK BEN NIET DRONKEN!” gilde hij zo hard dat enkele gezichten van voorbijgangers hun kant opdraaide. “IK BEN ZO NUCHTER ALS EEN KOE! EN NU HOUD JE VERDOMME JE SMOEL!”
-----------------------------------------------------------------
Meneer Blaze keek verbaast op toen de jongenman ineens overeind schoot. "Welke dag is het? Hoelang heb ik in coma gelegen? Hoelang moet ik hier blijven?"
Meneer Blaze kuchte even en streek zijn jas glad. Daarna liep hij naar het bed en nam het klembord uit de houder.
“Misschien is het inderdaad verstandig als ik u allen even inlicht over de situatie.”
Met een serieuze blik sloeg hij een aantal pagina’s om en bekeek deze grondig. Daarna sloeg hij aale pagina’s terug en nam een pen uit zijn borstzakje.
“Allereerst zou ik graag een aantal dingen bevestigd willen hebben. Klopt het dat de jonge man Steve Grimm heet en dat hij veertien jaar oud is?” Meneer Blaze wachtte op een bevestiging en ging toen verder. “Uw zoon Steve is hier gisteren in een coma binnen gebracht. De oorzaak hiervan is ons nog altijd onduidelijk. Een getuigen, die volgens mij ook een vriend is van uw zoon, maar ik kan het mis hebben, beweerde dat hij ineens rare dingen begon te zeggen en nergens meer op reageerde. Vervolgens was er zelfs sprake van een hartstilstand. Hoe uw zoon zo snel weer bij bewustzijn heeft kunnen komen is ons een raadsel. En daarom lijkt het mij verstandig om het rustig aan te doen op het moment dat hij dit gebouw verlaat.”
Met een klein glimlachje draaide hij zich naar de jongenman. “Om terug te komen op je vragen. Het is dinsdag, je hebt amper een uur of twee in coma doorgebracht en die laatste vraag kan ik niet beantwoorden. Ik wil hoe dan ook nog wat testjes doen en dan is het even afwachten hoe mijn collega’s erover denken.”
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
“Euhm, hoi. Ik kende je al, maar dat maakt niet uit. Ik ben Lilly.” Zei ze terwijl ze hem de hand schudde en tegelijkertijd Isabelle een high-five gaf. “Ik speel spits.” beantwoorde Lilly zijn laatste vraag.
"Welcome to the team!" hoorde hij Isabelle roepen.
“Thanks, maar euhm Mark… Ik mag toch hopen dat je dit niet meent. Dat hutje, daar kunnen oude mannen inzitten…”
Opnieuw richtte ze haar blik naar het hutje.
Mark wilde antwoorden, maar Lilly had het tenue al uit z'n handen gepakt en liep met een poep gezicht richting het bouwvakkershutje.
'Vrouwen.... je begrijpt ze nooit!'
"Oke, iedereen op zijn of haar positie! We gaan verder!"
Mark rende lang Jack en gaf hem een klopje op z'n schouder.
"Kom op Jack! Ze gaan niet meer scoren!"
Mark zag hoe een zwak glimlachje op het gezicht van jack kwam, maar Mark wist dat Jack het ooit zelf moest doen. Iedereen kon hem wel heel te tijd moed inspreken, maar uiteindelijk ging dat niet meer.
"MADDIE! WE KUNNEN WEER!"
---------------------------------------------------------------
Maddie gaf een knikje naar Robert en die rende richting Isabelle.
"Oke, hier komt hij! Mijn hissatsu! Dribbel van de nacht!
Robert trapte de bal omhoog tot deze op zijn borst landde. Met bal en al kwam hij omhoog, zijn ene been iet wat opgetrokken en zijn andere gestrekt. De lucht om hem heen leek te veranderen in een sterren hemel met een helder volle maan erboven. In een draaiende beweging ging hij om Isabelle heen die werd verblind door de duisternis van de nacht.
Robert zat rustig in de tuin op het gras. "Dave.....Kom nou! Leg die telefoon nou een keer neer! Ze neemt toch niet op! Robert zuchtte diep. "Dave... Kom nou!"
Dave keek, met zijn mobiel nog altijd tegen zijn wang gedrukt, over zijn schouder naar z'n kleine broertje. Zijn ogen verraadden al wat hij zou gaan doen. Zijn mond ging ietsjes open en een stoomwolkje verliet zijn mond. Langzaam gleed zijn hand, met daarin zijn mobiel, naar beneden en na een laatste blik op zijn mobiel stak hij deze in zijn zak.
"Nou... Vooruit dan... Pak een bal!"
Robert sprong meteen in de lucht en rende richting de schuur om een bal te halen, nadat hij deze gehaald had rende hij snel weer naar buiten.
"Hier komt die Dave!" Robert trapte de bal strak naar Dave's rechter voet. "Hahaha, die voetbaltraining heeft echt wel geholpen! Nietwaar, Dave?"
Dave knikte en keek even naar de bal aan zijn voet en daarna naar zijn kleine broertje. Een glimlachje bespeelde het gezicht van Dave. "Kijken of je verdedigende skills ook al wat beter zijn geworden." lachte Dave terwijl hij de bal omhoog trapte en deze op zijn borst en daarna zijn knie liet landen.
Robert grijnsde even en rende toen op zijn grote broer af die zich met bal en al weg draaide.
"Dit is niet eerlijk, jij bent veel groter." mopperde Robert.
Dave ving de bal in zijn handen en draaide zich, al bukkend, naar zijn kleine broertje. "Zal ik jouw eens wat cools laten zien?"
Robert knikte enthousiast. Voor hij het doorhad was zijn broer een stukje weggerend en kwam deze alweer op hem af. "Goed opletten." riep Dave.
"Dribbel van de nacht!"
Voor Robert het wist was het voorbij. Hij lag op de grond met zijn handen voor zijn ogen. Toen hij weer kon zien was zijn broer nergens meer te bekennen.
"En nu jij." klonk het van achter hem.
Robert toonde een grijns op zijn gezicht en zong een klein stukje: "In the middle of the night......' Robert passte daarna door richting Micheal. "Ga ervoor Micheal!"
'Robert.... Hij zorgt voor een goede verdediging en zorgt voor de opbouw van de aanval. Micheal, hij is altijd degene die bal richting Maddie passt. Maddie, een sterke spits die het nog ver zou kunnen schoppen'. Mark richtte zich goed op de bal. 'Deze stop ik...'
Micheal nam een snel sprintje en was alweer door het middenveld gebroken. 'De enige die me nu nog in de weg staat is die vetzak!'
Michael plaatste zijn rechter voet op de bal en spreidde zijn beide armen en reek deze naar boven. Een immens grote albatros verscheen boven het jongetje en leek hem op de tillen. “Windrenner!” gilde Michael toen hij met bal en albatros over Jack heen ging. Achter Jack landde hij op een voet, knie en hand. In slechts een seconde stond hij weer overeind. "Maak het af Maddie!"
Met een soepel boogje landde de bal aan Maddies voet, deze rende de kleine afstand die nog volgde tot aan het doel. Voor het doel draaide ze en sprong de lucht in om helemaal bovenin een omhaal te maken. Tijdens deze omhaal verscheen een gevleugeld paard achter haar, geen pegasus, maar een hengst.
“Vleugelhengst!” De bal en het gevleugelde paard suisden op het doel af.
------------------------------------------------------------
Jack voelde de angst toenemen. 'Die jongen... hij is te goed... Heel dat team is goed!' De jongen was inmiddels Jack al gepasseerd. Jack keek over z'n schouder en moest maar afwachten hoe het zou aflopen. Inmiddels had het kleine meisje de bal. 'Hahahaha, mark stopt hem wel. Met zijn magische hand!'
-------------------------------------------------------------
Xavier wilde het liefst iedereen neerschieten. 'Waarom kan dit team ni......' Xavier keek verbaast naar Mark. 'Hoe kan dit?'
------------------------------------------------------------
'Robert.... Hij zorgt voor een goede verdediging en zorgt voor de opbouw van de aanval. Micheal, hij is altijd degene die bal richting Maddie passt. Maddie, een sterke spits die het nog ver zou kunnen schoppen'. Mark richtte zich goed op de bal. 'Deze stop ik...'
Het gevleugelde paard kwam steeds stichter bij. Mark keek hoe iedereen hoopvol naar hem staarde. 'Ze willen de Hand van God.....'
Mark stak z'n hand recht omhoog. "Oke! Hier komt die!" Een gele gloed verscheen om zijn hand toen hij deze omhoog strekte. Maar al snel trok hij deze omlaag en sloeg de bal van onderen naar boven toen deze een halve meter van hem verwijderd was. De bal schoot omhoog en Mark stond klaar om hem op te vangen. Nadat hij dit had gedaan hoorde hij achter zich gejuich. "Oke jongens... Korte pauze!" Mark rende richting de zijlijn.
"Welcome to the team!" hoorde hij Isabelle roepen.
“Thanks, maar euhm Mark… Ik mag toch hopen dat je dit niet meent. Dat hutje, daar kunnen oude mannen inzitten…”
Opnieuw richtte ze haar blik naar het hutje.
Mark wilde antwoorden, maar Lilly had het tenue al uit z'n handen gepakt en liep met een poep gezicht richting het bouwvakkershutje.
'Vrouwen.... je begrijpt ze nooit!'
"Oke, iedereen op zijn of haar positie! We gaan verder!"
Mark rende lang Jack en gaf hem een klopje op z'n schouder.
"Kom op Jack! Ze gaan niet meer scoren!"
Mark zag hoe een zwak glimlachje op het gezicht van jack kwam, maar Mark wist dat Jack het ooit zelf moest doen. Iedereen kon hem wel heel te tijd moed inspreken, maar uiteindelijk ging dat niet meer.
"MADDIE! WE KUNNEN WEER!"
---------------------------------------------------------------
Maddie gaf een knikje naar Robert en die rende richting Isabelle.
"Oke, hier komt hij! Mijn hissatsu! Dribbel van de nacht!
Robert trapte de bal omhoog tot deze op zijn borst landde. Met bal en al kwam hij omhoog, zijn ene been iet wat opgetrokken en zijn andere gestrekt. De lucht om hem heen leek te veranderen in een sterren hemel met een helder volle maan erboven. In een draaiende beweging ging hij om Isabelle heen die werd verblind door de duisternis van de nacht.
Robert zat rustig in de tuin op het gras. "Dave.....Kom nou! Leg die telefoon nou een keer neer! Ze neemt toch niet op! Robert zuchtte diep. "Dave... Kom nou!"
Dave keek, met zijn mobiel nog altijd tegen zijn wang gedrukt, over zijn schouder naar z'n kleine broertje. Zijn ogen verraadden al wat hij zou gaan doen. Zijn mond ging ietsjes open en een stoomwolkje verliet zijn mond. Langzaam gleed zijn hand, met daarin zijn mobiel, naar beneden en na een laatste blik op zijn mobiel stak hij deze in zijn zak.
"Nou... Vooruit dan... Pak een bal!"
Robert sprong meteen in de lucht en rende richting de schuur om een bal te halen, nadat hij deze gehaald had rende hij snel weer naar buiten.
"Hier komt die Dave!" Robert trapte de bal strak naar Dave's rechter voet. "Hahaha, die voetbaltraining heeft echt wel geholpen! Nietwaar, Dave?"
Dave knikte en keek even naar de bal aan zijn voet en daarna naar zijn kleine broertje. Een glimlachje bespeelde het gezicht van Dave. "Kijken of je verdedigende skills ook al wat beter zijn geworden." lachte Dave terwijl hij de bal omhoog trapte en deze op zijn borst en daarna zijn knie liet landen.
Robert grijnsde even en rende toen op zijn grote broer af die zich met bal en al weg draaide.
"Dit is niet eerlijk, jij bent veel groter." mopperde Robert.
Dave ving de bal in zijn handen en draaide zich, al bukkend, naar zijn kleine broertje. "Zal ik jouw eens wat cools laten zien?"
Robert knikte enthousiast. Voor hij het doorhad was zijn broer een stukje weggerend en kwam deze alweer op hem af. "Goed opletten." riep Dave.
"Dribbel van de nacht!"
Voor Robert het wist was het voorbij. Hij lag op de grond met zijn handen voor zijn ogen. Toen hij weer kon zien was zijn broer nergens meer te bekennen.
"En nu jij." klonk het van achter hem.
Robert toonde een grijns op zijn gezicht en zong een klein stukje: "In the middle of the night......' Robert passte daarna door richting Micheal. "Ga ervoor Micheal!"
'Robert.... Hij zorgt voor een goede verdediging en zorgt voor de opbouw van de aanval. Micheal, hij is altijd degene die bal richting Maddie passt. Maddie, een sterke spits die het nog ver zou kunnen schoppen'. Mark richtte zich goed op de bal. 'Deze stop ik...'
Micheal nam een snel sprintje en was alweer door het middenveld gebroken. 'De enige die me nu nog in de weg staat is die vetzak!'
Michael plaatste zijn rechter voet op de bal en spreidde zijn beide armen en reek deze naar boven. Een immens grote albatros verscheen boven het jongetje en leek hem op de tillen. “Windrenner!” gilde Michael toen hij met bal en albatros over Jack heen ging. Achter Jack landde hij op een voet, knie en hand. In slechts een seconde stond hij weer overeind. "Maak het af Maddie!"
Met een soepel boogje landde de bal aan Maddies voet, deze rende de kleine afstand die nog volgde tot aan het doel. Voor het doel draaide ze en sprong de lucht in om helemaal bovenin een omhaal te maken. Tijdens deze omhaal verscheen een gevleugeld paard achter haar, geen pegasus, maar een hengst.
“Vleugelhengst!” De bal en het gevleugelde paard suisden op het doel af.
------------------------------------------------------------
Jack voelde de angst toenemen. 'Die jongen... hij is te goed... Heel dat team is goed!' De jongen was inmiddels Jack al gepasseerd. Jack keek over z'n schouder en moest maar afwachten hoe het zou aflopen. Inmiddels had het kleine meisje de bal. 'Hahahaha, mark stopt hem wel. Met zijn magische hand!'
-------------------------------------------------------------
Xavier wilde het liefst iedereen neerschieten. 'Waarom kan dit team ni......' Xavier keek verbaast naar Mark. 'Hoe kan dit?'
------------------------------------------------------------
'Robert.... Hij zorgt voor een goede verdediging en zorgt voor de opbouw van de aanval. Micheal, hij is altijd degene die bal richting Maddie passt. Maddie, een sterke spits die het nog ver zou kunnen schoppen'. Mark richtte zich goed op de bal. 'Deze stop ik...'
Het gevleugelde paard kwam steeds stichter bij. Mark keek hoe iedereen hoopvol naar hem staarde. 'Ze willen de Hand van God.....'
Mark stak z'n hand recht omhoog. "Oke! Hier komt die!" Een gele gloed verscheen om zijn hand toen hij deze omhoog strekte. Maar al snel trok hij deze omlaag en sloeg de bal van onderen naar boven toen deze een halve meter van hem verwijderd was. De bal schoot omhoog en Mark stond klaar om hem op te vangen. Nadat hij dit had gedaan hoorde hij achter zich gejuich. "Oke jongens... Korte pauze!" Mark rende richting de zijlijn.
Nathan pakte een handdoek en wreef daarmee "Euhm, gaat het Nathan?” Nathan keek over zijn schouder en keek naar de verbaaste Austin. "Ach, alleen wat warm. Die lui zijn echt goed!"
-------
Bobby zuchtte diep. "Wat een redding. Mark je liet me we-..... "
"Wat is er?" vroeg Nathan. Bobby wees naar de lucht. "Worden we nou gefilmd?"
-------
“Kan ik m’n kleren bij jou droppen?” Isabelle knikte en ging samen met Lilly bij de groep staan.
------
“Misschien is het inderdaad verstandig als ik u allen even inlicht over de situatie.” Hoorde Steve de dokter zeggen.
“Allereerst zou ik graag een aantal dingen bevestigd willen hebben. Klopt het dat de jonge man Steve Grimm heet en dat hij veertien jaar oud is?” Steve's moeder knikte. “Uw zoon Steve is hier gisteren in een coma binnen gebracht. De oorzaak hiervan is ons nog altijd onduidelijk. Een getuigen, die volgens mij ook een vriend is van uw zoon, maar ik kan het mis hebben, beweerde dat hij ineens rare dingen begon te zeggen en nergens meer op reageerde. Vervolgens was er zelfs sprake van een hartstilstand. Hoe uw zoon zo snel weer bij bewustzijn heeft kunnen komen is ons een raadsel. En daarom lijkt het mij verstandig om het rustig aan te doen op het moment dat hij dit gebouw verlaat.”
Met een klein glimlachje draaide de man zich naar Steve. “Om terug te komen op je vragen. Het is dinsdag, je hebt amper een uur of twee in coma doorgebracht en die laatste vraag kan ik niet beantwoorden. Ik wil hoe dan ook nog wat testjes doen en dan is het even afwachten hoe mijn collega’s erover denken.” Steve knikte. "Maar ik moet vrijdag kunnen spelen! Het is dringend!"
-------
Bobby zuchtte diep. "Wat een redding. Mark je liet me we-..... "
"Wat is er?" vroeg Nathan. Bobby wees naar de lucht. "Worden we nou gefilmd?"
-------
“Kan ik m’n kleren bij jou droppen?” Isabelle knikte en ging samen met Lilly bij de groep staan.
------
“Misschien is het inderdaad verstandig als ik u allen even inlicht over de situatie.” Hoorde Steve de dokter zeggen.
“Allereerst zou ik graag een aantal dingen bevestigd willen hebben. Klopt het dat de jonge man Steve Grimm heet en dat hij veertien jaar oud is?” Steve's moeder knikte. “Uw zoon Steve is hier gisteren in een coma binnen gebracht. De oorzaak hiervan is ons nog altijd onduidelijk. Een getuigen, die volgens mij ook een vriend is van uw zoon, maar ik kan het mis hebben, beweerde dat hij ineens rare dingen begon te zeggen en nergens meer op reageerde. Vervolgens was er zelfs sprake van een hartstilstand. Hoe uw zoon zo snel weer bij bewustzijn heeft kunnen komen is ons een raadsel. En daarom lijkt het mij verstandig om het rustig aan te doen op het moment dat hij dit gebouw verlaat.”
Met een klein glimlachje draaide de man zich naar Steve. “Om terug te komen op je vragen. Het is dinsdag, je hebt amper een uur of twee in coma doorgebracht en die laatste vraag kan ik niet beantwoorden. Ik wil hoe dan ook nog wat testjes doen en dan is het even afwachten hoe mijn collega’s erover denken.” Steve knikte. "Maar ik moet vrijdag kunnen spelen! Het is dringend!"
"Oke we gaan alles veranderen!" De coach liep de dijk af en ging bij de groep staan. "Willow, jij speelt voorin met Trick. De middenvelders vormen Froster, Swift en Frost. Wallside en Shearer gaan verdedigen. Evans... Bewaak het doel met je leven. Dit wordt live uigezonden en ik wil niet dat dit verliest van kinderen. Ben ik heel duidelijk? Nou hup het veld op!"
Vervolgens ging de coach naast Austin zitten en zei niks meer.
Vervolgens ging de coach naast Austin zitten en zei niks meer.
(Moet er weer ff inkomen, tis een tijdje terug)
Axel slaakte een zucht en leunde achterover. Hij keek naar de wolken boven hem, die de vorige avond de sterren aan het zicht ontnamen, op enkele na. Hij voelde zich moe, maar tegelijkertijd ook weer niet. Langzaam stond hij op, maar bedacht zich toen dat hij helemaal geen zin had om weg te lopen voor Tyler. Ditmaal zou hij gehoorzaam meegaan en gaan slapen. Hij zakte weer terug neer op het bankje en besloot netjes te wachten.
Na enkele minuten verscheen een zwarte auto voor hem, waar het voorraampje naar beneden rolde. “Stapt u in?” vroeg de diepe, maar nog jonge stem van Tyler. Axel knikte even en duwde zichzelf overeind.
Eenmaal in de auto vertrok Tyler meteen, ditmaal reed hij een eindje om, om de rivieroever niet te passeren in zijn draaien. Op zo’n vijf meter van huis zakten Axel’s ogen langzaam dicht, tot alles zwart was.
-----------------------------------------------
Austin knikte even naar Nathan toen deze antwoordde dat het slechts warm was en dat de kleuters goed waren. “Oke dan.” wist hij te antwoorden. In gedachte wist hij wel beter, dat rode hoofd kwam echt niet door de warmte. Nu moest hij het alleen nog duidelijk zien te maken aan Lilly. Hij schrok op toen de coach ineens van de dijk kwam lopen. Niet veel later zat ze naast hem. Een beetje angstig keek hij de andere kant op.
-------------------------------------------------
Lilly schonk Isabelle een glimlach toen ze haar broek, shirt en jack bij Isabelle in de tas dropte. Daarna rende ze het veld op. Het zou wat lastiger worden op sleehakken dan op gympen, maar ze moest wel. “Oke, ik ben zover.” zei ze vrolijk terwijl ze naar Mark toe liep. Meteen daarna kwam de coach van de dijk aflopen. ‘Wat, live?!’ schoot het door haar hoofd. Lilly voelde een rilling over haar rug lopen en keek naar de ongemakkelijke schoenkeuze. ‘Shit.’
Snel liep ze naar haar positie en wachtte tot iedereen zover was.
------------------------------------------------------------------
Woedend sloeg Timon met zijn vuist richting Sofie’s gezicht, express liet hij deze op enkele centimeters afstand stoppen. Met een geërgerde blik draaide hij zich van haar weg en liep terug naar het clubhuis, waar hij een bal nam en deze tegen de muur begon te trappen. Hij was razend, zo razend dat hij helemaal was vergeten wat hij nou eigenlijk op straat deed. Na nog een aantal keer een bal tegen de muur te razen herinnerde hij zich het weer.
“Fuck, Dave!”
-----------------------------------------------------------------
(Ik vond het leuker om het Steve wat moeilijker te maken.)
“Maar ik moet vrijdag kunnen spelen! Het is dringend!” Meneer Blaze onderdrukte een lachje en schudde even zijn hoofd. “Daar zou ik maar niet op rekenen jongeman. Je bent in een coma geweest, het kost veel energie om daaruit te komen, laat staan ervan te genezen. U zal de komende weken bedrust moeten houden.”
Axel slaakte een zucht en leunde achterover. Hij keek naar de wolken boven hem, die de vorige avond de sterren aan het zicht ontnamen, op enkele na. Hij voelde zich moe, maar tegelijkertijd ook weer niet. Langzaam stond hij op, maar bedacht zich toen dat hij helemaal geen zin had om weg te lopen voor Tyler. Ditmaal zou hij gehoorzaam meegaan en gaan slapen. Hij zakte weer terug neer op het bankje en besloot netjes te wachten.
Na enkele minuten verscheen een zwarte auto voor hem, waar het voorraampje naar beneden rolde. “Stapt u in?” vroeg de diepe, maar nog jonge stem van Tyler. Axel knikte even en duwde zichzelf overeind.
Eenmaal in de auto vertrok Tyler meteen, ditmaal reed hij een eindje om, om de rivieroever niet te passeren in zijn draaien. Op zo’n vijf meter van huis zakten Axel’s ogen langzaam dicht, tot alles zwart was.
-----------------------------------------------
Austin knikte even naar Nathan toen deze antwoordde dat het slechts warm was en dat de kleuters goed waren. “Oke dan.” wist hij te antwoorden. In gedachte wist hij wel beter, dat rode hoofd kwam echt niet door de warmte. Nu moest hij het alleen nog duidelijk zien te maken aan Lilly. Hij schrok op toen de coach ineens van de dijk kwam lopen. Niet veel later zat ze naast hem. Een beetje angstig keek hij de andere kant op.
-------------------------------------------------
Lilly schonk Isabelle een glimlach toen ze haar broek, shirt en jack bij Isabelle in de tas dropte. Daarna rende ze het veld op. Het zou wat lastiger worden op sleehakken dan op gympen, maar ze moest wel. “Oke, ik ben zover.” zei ze vrolijk terwijl ze naar Mark toe liep. Meteen daarna kwam de coach van de dijk aflopen. ‘Wat, live?!’ schoot het door haar hoofd. Lilly voelde een rilling over haar rug lopen en keek naar de ongemakkelijke schoenkeuze. ‘Shit.’
Snel liep ze naar haar positie en wachtte tot iedereen zover was.
------------------------------------------------------------------
Woedend sloeg Timon met zijn vuist richting Sofie’s gezicht, express liet hij deze op enkele centimeters afstand stoppen. Met een geërgerde blik draaide hij zich van haar weg en liep terug naar het clubhuis, waar hij een bal nam en deze tegen de muur begon te trappen. Hij was razend, zo razend dat hij helemaal was vergeten wat hij nou eigenlijk op straat deed. Na nog een aantal keer een bal tegen de muur te razen herinnerde hij zich het weer.
“Fuck, Dave!”
-----------------------------------------------------------------
(Ik vond het leuker om het Steve wat moeilijker te maken.)
“Maar ik moet vrijdag kunnen spelen! Het is dringend!” Meneer Blaze onderdrukte een lachje en schudde even zijn hoofd. “Daar zou ik maar niet op rekenen jongeman. Je bent in een coma geweest, het kost veel energie om daaruit te komen, laat staan ervan te genezen. U zal de komende weken bedrust moeten houden.”
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
"Oke we gaan alles veranderen!" De coach liep de dijk af en ging bij de groep staan. "Willow, jij speelt voorin met Trick. De middenvelders vormen Froster, Swift en Frost. Wallside en Shearer gaan verdedigen. Evans... Bewaak het doel met je leven. Dit wordt live uigezonden en ik wil niet dat dit verliest van kinderen. Ben ik heel duidelijk? Nou hup het veld op!"
Vervolgens ging de coach naast Austin zitten en zei niks meer.
Mark keek verbaast naar de coach. 'Hoe? Hé?' Hij kon het niet begrijpen, maar al snel werd zijn aandacht afgeleid. "Lilly! Op die schoenen kan je niet spelen. Naast Austin staat een tas met schoenen........ en sokken". Mark keek verbaast naar Lilly. 'Een raar team....' Vervolgens ging hij weer onder de lat staan. 'Laat de wedstrijd maar beginnen'.
---
Xavier slaakte een zucht van verlichting. 'Eindelijk iemand die verstand heeft. De twee meiden zijn lening, behending en hebben inzicht. Een perfect duo. Met Shawn, Nathan en ik zullen ze niet zo snel meer door het middenveld breken. En voor Bobby loopt er niemand meer in de weg! De coach heeft hier overna gedacht...' Met een glimlach op zijn gezicht betrad hij het veld.
---
Jack voelde de angst. De angst voor de wedstrijd. Hij stond nu alleen met Bobby achterin. Er zou nu nog meer gevraagd worden door hem. Die gedachtes alleen al zorgde ervoor dat hij het in zijn broek deed. 'Oke Jack..... Dapper zijn! Maar ik ben niet dapper!'
-----
Maddie riep het team bijeen. "Oke, we worden live gefilmd... Dit hadden we afgesproken. Doordat er nu veel mensen kijken gaan ze alles geven wat ze hebben en zal er vanzelf een hissatsu ontstaan. Maar wij blijven ons best doen!"
Vervolgens ging de coach naast Austin zitten en zei niks meer.
Mark keek verbaast naar de coach. 'Hoe? Hé?' Hij kon het niet begrijpen, maar al snel werd zijn aandacht afgeleid. "Lilly! Op die schoenen kan je niet spelen. Naast Austin staat een tas met schoenen........ en sokken". Mark keek verbaast naar Lilly. 'Een raar team....' Vervolgens ging hij weer onder de lat staan. 'Laat de wedstrijd maar beginnen'.
---
Xavier slaakte een zucht van verlichting. 'Eindelijk iemand die verstand heeft. De twee meiden zijn lening, behending en hebben inzicht. Een perfect duo. Met Shawn, Nathan en ik zullen ze niet zo snel meer door het middenveld breken. En voor Bobby loopt er niemand meer in de weg! De coach heeft hier overna gedacht...' Met een glimlach op zijn gezicht betrad hij het veld.
---
Jack voelde de angst. De angst voor de wedstrijd. Hij stond nu alleen met Bobby achterin. Er zou nu nog meer gevraagd worden door hem. Die gedachtes alleen al zorgde ervoor dat hij het in zijn broek deed. 'Oke Jack..... Dapper zijn! Maar ik ben niet dapper!'
-----
Maddie riep het team bijeen. "Oke, we worden live gefilmd... Dit hadden we afgesproken. Doordat er nu veel mensen kijken gaan ze alles geven wat ze hebben en zal er vanzelf een hissatsu ontstaan. Maar wij blijven ons best doen!"
"Oke dan" dat wat het enige wat Austin zei. Nathan kon zichzelf wel voor z'n kop slaan. 'Verdomme Nathan! Hij weet gelijk dat het niet de warmte was. Zou hij vermoeden dat ZIJ het was?' Nathan keek even naar Lilly en schudde toen z'n hoofd. 'Focus Nathan. Al die mensen kij-' Op dat moment wist Nathan het. 'Ik zal zo erg m'n best doen dat ze me wel moet zien staan! Ik pak zo snel mogelijk de bal af en breng hem naar voren. Dan pass ik naar haar en zij scoort!' Nathan wist een glimlach op zijn gezicht te toveren en liep met die lach naar zijn positie.
---
'Eric... Dit keer word ik gefilmd tijdens het voetballen. Haha, ik hoop dat je daarboven een goed werkende televisie heb, want ik heb ook al jou wedstrijden gekeken.' Bobby keek even naar de hemel en wreef in zijn ogen. 'Shit ik jank...' Snel draaide hij zich om van de rest en veegde de tranen weg. 'Je wordt bedankt Eric!' zei hij lachend.
---
'Oke ik denk dat hun zwakkte punt ken. Die dikzak.... Hij is niet sterk en heeft tot nu toe geen hissatsu. Misschien kan ik zo tot het do- Oja... Die *********** keeper wel een hissatsu.' Isabelle slaakte een diepe zucht en keek chagarijnig het veld rond. 'Dit word een afgang....
---
Meneer Blaze onderdrukte een lachje en schudde even zijn hoofd. “Daar zou ik maar niet op rekenen jongeman. Je bent in een coma geweest, het kost veel energie om daaruit te komen, laat staan ervan te genezen. U zal de komende weken bedrust moeten houden.” Steve zuchtte diep. Die oude vent had gelijk. Hij was nu ook best wel moe. Vlak daarna werd alles zwart.
Steve werd wakker en zag dat hij alleen was. "Dit is m'n kans." Hij pakte zijn kleding trok het aan en verliet zijn kamer. Met puur geluk kwam hij geen bekende artsen tegen. Al snel stond hij buiten, maar om toch bij te komen van het trap lopen ging hij op een bankje zitten. Maar al snel stond hij op en ging een eindje lopen, en toen zag hij bekende gezichten. "Hey Austin. Hoe gaat het?" Steve ging aan de vrije kant van Austin zitten. Hij begroette de coach en zei: "Vrijdag doe ik gewoon mee, maar dan moet ik nu wel rust houden". De coach knikte even, maar ging er niet verder op in. Steve slaakte een zucht van verlichting.
(Shawn gaat ook het veld op. Srry moet ff snel een nieuw karakter verzinnen voor Vero. Of ff iets bizzars doen. Apattele jij mag)
---
'Eric... Dit keer word ik gefilmd tijdens het voetballen. Haha, ik hoop dat je daarboven een goed werkende televisie heb, want ik heb ook al jou wedstrijden gekeken.' Bobby keek even naar de hemel en wreef in zijn ogen. 'Shit ik jank...' Snel draaide hij zich om van de rest en veegde de tranen weg. 'Je wordt bedankt Eric!' zei hij lachend.
---
'Oke ik denk dat hun zwakkte punt ken. Die dikzak.... Hij is niet sterk en heeft tot nu toe geen hissatsu. Misschien kan ik zo tot het do- Oja... Die *********** keeper wel een hissatsu.' Isabelle slaakte een diepe zucht en keek chagarijnig het veld rond. 'Dit word een afgang....
---
Meneer Blaze onderdrukte een lachje en schudde even zijn hoofd. “Daar zou ik maar niet op rekenen jongeman. Je bent in een coma geweest, het kost veel energie om daaruit te komen, laat staan ervan te genezen. U zal de komende weken bedrust moeten houden.” Steve zuchtte diep. Die oude vent had gelijk. Hij was nu ook best wel moe. Vlak daarna werd alles zwart.
Steve werd wakker en zag dat hij alleen was. "Dit is m'n kans." Hij pakte zijn kleding trok het aan en verliet zijn kamer. Met puur geluk kwam hij geen bekende artsen tegen. Al snel stond hij buiten, maar om toch bij te komen van het trap lopen ging hij op een bankje zitten. Maar al snel stond hij op en ging een eindje lopen, en toen zag hij bekende gezichten. "Hey Austin. Hoe gaat het?" Steve ging aan de vrije kant van Austin zitten. Hij begroette de coach en zei: "Vrijdag doe ik gewoon mee, maar dan moet ik nu wel rust houden". De coach knikte even, maar ging er niet verder op in. Steve slaakte een zucht van verlichting.
(Shawn gaat ook het veld op. Srry moet ff snel een nieuw karakter verzinnen voor Vero. Of ff iets bizzars doen. Apattele jij mag)
(Axel word overgeslagen de komende rondes. Ik heb grootste plannen, maar die versluieren we momenteel nog even.)
Lilly keek even naar haar schoenen toen Mark haar erop wees. Hij had gelijk, voetballen op sleehakken zou inderdaad nogal lastig worden. "Dankje Mark." gilde ze terwijl ze zich snel naar de zijlijn begaf. Daar hurkte ze neer naast Austin en zocht schoenen in haar maat. "Euhm, hey Lilly." klonk de stem van Austin naast haar.
Lilly was inmiddels gaan zitten en had zich ontdaan van haar hakken en trok nu de sokken tot halverwege haar kuiten. "Hey Austin." Antwoordde ze terwijl ze haar schoen over haar hiel trok en de veters begon te strikken om ze vervolgens in haar schoen te duwen. "Euhm Lilly ik moet je iets vertellen." begon Austin opnieuw. Lilly was inmiddels met haar tweede schoen bezig en keek even kort op. "Wat is er?" vroeg ze terwijl ze haar aandacht weer terug bracht naar haar schoenen. "Nou, weet je nog wat je tegen mij zei onderweg naar hier?" Lilly's korte knikje bevestigde Austin's vraag waarop de jongen verder ging. "Nou, ik denk dat hij er hetzelfde overdenkt." bracht Austin moeizaam uit. Lilly duwde zichzelf overeind en keek Austin even aan. "Ik weet niet waar jij het over hebt, maar misschien had je niet alleen voor je voet naar het ziekenhuis moeten gaan." zei Lilly zo cool mogelijk. Ze sloeg haar dreads van haar schouders zodat deze weer netjes op haar rug landde en bracht haar schoenen naar de tas van Isabelle. Een blos kleurde kort haar gezicht terwijl ze haar shirt gladstreek. 'Hoe weet Austin dat?' schoot het door haar hoofd terwijl ze zich omdraaide en even diep uitblies. Al snel hadden haar wangen weer hun natuurlijke teint. Met een glimlach, maar tegelijkertijd een coole blik nam ze haar positie weer in. 'Ik ben er klaar voor.'
---------------------------
(Voor Austin ga ik het stuk met Lilly niet herhalen, ik ga verder waar Lilly wegloopt.)
Austin volgde Lilly met zijn blik. Had ze nu net, interesseerde het haar dan echt niet? Verbaast schudde hij de gedachte weg en keek naar de coach naast hem. Zou het echt live zijn, zou zijn moeder hem dan kunnen zien? Kort schudde hij zijn hoofd en keek hoe de spelers langzaam aan hun posities innamen. "Hey Austin. Hoe gaat het?" klonk een stem van naast hem. Geschrokken draaide Austin zijn hoofd om Steve naast hem te vinden. "Steve?!" gilde hij quasi verbaasd. "Wat doe jij hier?" voegde hij eraan toe, ditmaal op een minder luid volume. Niet lang geleden was Steve nog afgevoerd en in het ziekenhuis had hij een hartstilstand gehad. "Ik bedoel, moet je niet rusten enzo?" zei hij er nog snel achteraan.
----------------------------
Een schuldgevoel bekroop Timon toen hij zich bedacht waarom hij in eerste instantie ruzie kreeg met Sofie. 'Fuck.' dacht hij bij zichzelf terwijl hij opnieuw de straten over rende. Zijn ademhaling was haastig en zijn hart klopte in zijn keel, maar hij was vastbesloten David aka Dave te vinden. "Dave!" gilde hij zo luid hij kon terwijl hij hijgend tegen het muurtje leunde waar hij hem uit het oog had verloren. Toen er geen antwoord kwam rende hij verder, onderweg verontschuldigen mompelend. Na nog enkele meters stopte hij opnieuw en liet zich neerzakken bij een bushokje. Nog na hijgend van het rennen, verborg hij zijn handen in zijn gezicht. Na enkele seconden keek hij weer op. Op de grond zag hij een rode vlek, waarvan men een poging had gedaan om die weg te vegen. 'Dave?'
---------------------------
Met moeite wist David zijn ogen te openen. Zijn oogleden voelden zwaar en ademen deed pijn. "Liefje, je moet nu echt rust houden. Je mag vrijdag best hij die wedstrijd gaan kijken, maar dan moet je nu echt rust houden."
Vechtend tegen zijn dichtvallende ogen wist hij de gedaante van zijn moeder op te maken. "Waar is Ro-"
"Voetballen." antwoordde zijn moeder terwijl ze hem voorzichtig overeind hielp. Zijn been leek te kloppen en iedere beweging was pijnlijk. "Kom, drink wat." fluisterde de vrouw terwijl ze hem een glas voorhield. Voorzichtig nam David het in zijn handen en nam een slok. "Hoe ben ik thuis gekomen?" voreg hij terwijl hij zichzelf weer achterover liet zakken.
"Je vader vond je. Je lag bij een bushokje, je mobiel is overgereden en je was onaanspreekbaar. Hij heeft je voorzichtig in de auto weten te krijgen." antwoordde ze. David knikte even en gaf toe aan zijn drang om te slapen.
---------------------------
(zo makkelijk komt Steve er niet vanaf, muwhahahah!)
Meneer Blaze bladerde even door de papieren op zijn bureau. Steve was tijdens het gesprek van zijn ouders met Meneer Blaze inslaap gevallen. Allen vonden het beter om hem wat rust te gunnen. Meneer en Mevrouw Grimm waren alweer vertrokken en vertrouwden op de zorg van het ziekenhuis.
Nu, enkele minuten later zou hij de testjes meegeven aan een zuster om dan te kijken hoe de toestand van de jongen was. Geduldig wachtte Meneer Blaze op de pieptoon die aangaf dat hij kon spreken. "Ah, Amy, kom even naar mijn kantoor wil je?"
Niet veel later verscheen de jonge stagiaire in de deuropening. "Ja meneer?" klonk haar zachte, ietwat verlegen, stem. "Ga met deze papieren even langs kamer 13 op de vierde verdieping alsjeblieft. Voer de instructies uit en breng dan rapport uit aan mij."
Het meisje knikte even en ging op weg. Enkele minuten later was ze alweer terug. "Nu al klaar?" vroeg Meneer Blaze ietwat geërgerd. Het meisje schuifelde wat met haar voeten en staarde naar de grond. "Euhm, Meneer, de kamer was leeg."
Meneer Blaze zijn ogen schoten wijd open en in een seconde stond hij recht. Hij snelde naar de kamer en opende de deur. Inderdaad de kamer was leeg. "Amy, weet je wat dit betekent? Er is een coma patiënt op de vlucht, we moeten hem vinden, voor er iets fout gaat."
Het meisje knikte even en snelde zich, samen met Meneer Blaze naar beneden. Beide trokken hun jas aan en renden naar de ambulance. "Amy, roep om versterking, minstens drie andere auto's om de wijken van Inazuma Town af te zoeken. Iedere seconde telt." riep hij terwijl hij de ambulance startte.
Lilly keek even naar haar schoenen toen Mark haar erop wees. Hij had gelijk, voetballen op sleehakken zou inderdaad nogal lastig worden. "Dankje Mark." gilde ze terwijl ze zich snel naar de zijlijn begaf. Daar hurkte ze neer naast Austin en zocht schoenen in haar maat. "Euhm, hey Lilly." klonk de stem van Austin naast haar.
Lilly was inmiddels gaan zitten en had zich ontdaan van haar hakken en trok nu de sokken tot halverwege haar kuiten. "Hey Austin." Antwoordde ze terwijl ze haar schoen over haar hiel trok en de veters begon te strikken om ze vervolgens in haar schoen te duwen. "Euhm Lilly ik moet je iets vertellen." begon Austin opnieuw. Lilly was inmiddels met haar tweede schoen bezig en keek even kort op. "Wat is er?" vroeg ze terwijl ze haar aandacht weer terug bracht naar haar schoenen. "Nou, weet je nog wat je tegen mij zei onderweg naar hier?" Lilly's korte knikje bevestigde Austin's vraag waarop de jongen verder ging. "Nou, ik denk dat hij er hetzelfde overdenkt." bracht Austin moeizaam uit. Lilly duwde zichzelf overeind en keek Austin even aan. "Ik weet niet waar jij het over hebt, maar misschien had je niet alleen voor je voet naar het ziekenhuis moeten gaan." zei Lilly zo cool mogelijk. Ze sloeg haar dreads van haar schouders zodat deze weer netjes op haar rug landde en bracht haar schoenen naar de tas van Isabelle. Een blos kleurde kort haar gezicht terwijl ze haar shirt gladstreek. 'Hoe weet Austin dat?' schoot het door haar hoofd terwijl ze zich omdraaide en even diep uitblies. Al snel hadden haar wangen weer hun natuurlijke teint. Met een glimlach, maar tegelijkertijd een coole blik nam ze haar positie weer in. 'Ik ben er klaar voor.'
---------------------------
(Voor Austin ga ik het stuk met Lilly niet herhalen, ik ga verder waar Lilly wegloopt.)
Austin volgde Lilly met zijn blik. Had ze nu net, interesseerde het haar dan echt niet? Verbaast schudde hij de gedachte weg en keek naar de coach naast hem. Zou het echt live zijn, zou zijn moeder hem dan kunnen zien? Kort schudde hij zijn hoofd en keek hoe de spelers langzaam aan hun posities innamen. "Hey Austin. Hoe gaat het?" klonk een stem van naast hem. Geschrokken draaide Austin zijn hoofd om Steve naast hem te vinden. "Steve?!" gilde hij quasi verbaasd. "Wat doe jij hier?" voegde hij eraan toe, ditmaal op een minder luid volume. Niet lang geleden was Steve nog afgevoerd en in het ziekenhuis had hij een hartstilstand gehad. "Ik bedoel, moet je niet rusten enzo?" zei hij er nog snel achteraan.
----------------------------
Een schuldgevoel bekroop Timon toen hij zich bedacht waarom hij in eerste instantie ruzie kreeg met Sofie. 'Fuck.' dacht hij bij zichzelf terwijl hij opnieuw de straten over rende. Zijn ademhaling was haastig en zijn hart klopte in zijn keel, maar hij was vastbesloten David aka Dave te vinden. "Dave!" gilde hij zo luid hij kon terwijl hij hijgend tegen het muurtje leunde waar hij hem uit het oog had verloren. Toen er geen antwoord kwam rende hij verder, onderweg verontschuldigen mompelend. Na nog enkele meters stopte hij opnieuw en liet zich neerzakken bij een bushokje. Nog na hijgend van het rennen, verborg hij zijn handen in zijn gezicht. Na enkele seconden keek hij weer op. Op de grond zag hij een rode vlek, waarvan men een poging had gedaan om die weg te vegen. 'Dave?'
---------------------------
Met moeite wist David zijn ogen te openen. Zijn oogleden voelden zwaar en ademen deed pijn. "Liefje, je moet nu echt rust houden. Je mag vrijdag best hij die wedstrijd gaan kijken, maar dan moet je nu echt rust houden."
Vechtend tegen zijn dichtvallende ogen wist hij de gedaante van zijn moeder op te maken. "Waar is Ro-"
"Voetballen." antwoordde zijn moeder terwijl ze hem voorzichtig overeind hielp. Zijn been leek te kloppen en iedere beweging was pijnlijk. "Kom, drink wat." fluisterde de vrouw terwijl ze hem een glas voorhield. Voorzichtig nam David het in zijn handen en nam een slok. "Hoe ben ik thuis gekomen?" voreg hij terwijl hij zichzelf weer achterover liet zakken.
"Je vader vond je. Je lag bij een bushokje, je mobiel is overgereden en je was onaanspreekbaar. Hij heeft je voorzichtig in de auto weten te krijgen." antwoordde ze. David knikte even en gaf toe aan zijn drang om te slapen.
---------------------------
(zo makkelijk komt Steve er niet vanaf, muwhahahah!)
Meneer Blaze bladerde even door de papieren op zijn bureau. Steve was tijdens het gesprek van zijn ouders met Meneer Blaze inslaap gevallen. Allen vonden het beter om hem wat rust te gunnen. Meneer en Mevrouw Grimm waren alweer vertrokken en vertrouwden op de zorg van het ziekenhuis.
Nu, enkele minuten later zou hij de testjes meegeven aan een zuster om dan te kijken hoe de toestand van de jongen was. Geduldig wachtte Meneer Blaze op de pieptoon die aangaf dat hij kon spreken. "Ah, Amy, kom even naar mijn kantoor wil je?"
Niet veel later verscheen de jonge stagiaire in de deuropening. "Ja meneer?" klonk haar zachte, ietwat verlegen, stem. "Ga met deze papieren even langs kamer 13 op de vierde verdieping alsjeblieft. Voer de instructies uit en breng dan rapport uit aan mij."
Het meisje knikte even en ging op weg. Enkele minuten later was ze alweer terug. "Nu al klaar?" vroeg Meneer Blaze ietwat geërgerd. Het meisje schuifelde wat met haar voeten en staarde naar de grond. "Euhm, Meneer, de kamer was leeg."
Meneer Blaze zijn ogen schoten wijd open en in een seconde stond hij recht. Hij snelde naar de kamer en opende de deur. Inderdaad de kamer was leeg. "Amy, weet je wat dit betekent? Er is een coma patiënt op de vlucht, we moeten hem vinden, voor er iets fout gaat."
Het meisje knikte even en snelde zich, samen met Meneer Blaze naar beneden. Beide trokken hun jas aan en renden naar de ambulance. "Amy, roep om versterking, minstens drie andere auto's om de wijken van Inazuma Town af te zoeken. Iedere seconde telt." riep hij terwijl hij de ambulance startte.
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari