Ik wil weten wat Daphne er van vindt... Die laatste zin zegt nog lang niet genoeg!
Keep going (:
La Luna de Plata
Laat alsjeblieft Leonore nog langer blijven..!
Ik wil weten wat Daphne er van vindt... Die laatste zin zegt nog lang niet genoeg!
Keep going (:
Ik wil weten wat Daphne er van vindt... Die laatste zin zegt nog lang niet genoeg!
Keep going (:
Lezen is denken met het hoofd van een ander, in plaats van dat van jezelf - Arthur Schopenhauer
-
Lovereading
- Puntenslijper
- Berichten: 12
- Lid geworden op: 09 mei 2013 18:44
Hey.. Een stille lezer hier.. Maar erg leuk geschreven! De feedback die ik wilde geven is al gegeven en heeft dus geen meerwaarde meer:-) Hoop dat je snel weer verder gaat!
Arenda en Anneke; thanks voor jullie altijd leuke reacties! 
Wie weet wat er gebeurt... ^^
Dreamrose; ghehe, Carlijn zit in Nederland (: Maar ja, er staan altijd opties open! Dankjewel voor je reactie!
Marina; leuk zeg, een nieuwe lezer! Waar ben je inmiddels? Dankjewel voor je reactie! (:
Lovereading; en nog een nieuwe lezer, woeh Ik hoop dat dit snel genoeg is? Bedankt voor je reactie!
Zo, middenin m'n examens en geen zin om nog verder te gaan met geschiedenis, dus even een stukje (:
Ben benieuwd wat jullie ervan zeggen!
Enjoy
De blondine gebaarde dat ze niet zo hard moest praten, en de brunette ging fluisterend verder. ‘Echt? Goh, ik wist helemaal niet dat…-‘ Daphne ratelde een poosje door en Leonore luisterde nauwelijks, tot ze op een gegeven moment haar hand opstak, waarop haar vriendin op slag stil werd.
‘Het is niks.’
Op het niet-begrijpende gezicht van Daphne, herhaalde ze haar woorden.
‘Hoezo het is niks?’ vroeg Daphne na enige tijd stilte. ‘Ik zag hoe je naar hem zat te kijken, het is echt wel wat. Mij maak je niks wijs!’
‘Het wordt niets, dan,’ verbeterde Leonore zichzelf.
‘Wat een onzin! Het wordt wat je er zelf van maakt, en hoe hij naar jou kijkt… Natuurlijk wordt het wat!’
De blondine hield zich stil.
Daphne draaide met haar ogen. ‘Stop met dat stomme gedoe. Ga er gewoon werk van maken!’
‘Hou je erbuiten, alsjeblieft.’ Leonore hoorde zelf hoe fel dat klonk, maar trok zich er niets van aan. ‘Daar kan ik heel goed zelf over beslissen.’
‘Serieus, Leonore, word je nu boos? Ik probeer je te helpen, zoals vriendinnen altijd doen, maar als je het zelf wilt doen… Prima, ga je gang. Maar dan hoef je later ook niet te komen, als je wél hulp wilt.’ Haar bruine ogen leken met de seconde donkerder te worden.
De blondine slikte even. ‘Ik wil geen ruzie maken, Daph. Ik heb geen zin in gezeur.’
‘Oh, en ik zeur?’ Ze was blijkbaar beledigd – en terecht.
‘Nee, dat bedoel ik helemaal niet.’ Leonore zuchtte en zocht naar de goede woorden. ‘Ik ben hier nog een week, ik wil gewoon genieten van alles, en niet onzeker zijn over Fabi of wie dan ook maar. Na volgende week zie ik hem waarschijnlijk sowieso niet meer, dus het is helemaal niet praktisch als we iets krijgen. En ik wil ook helemaal niets,’ voegde ze eraan toe.
Daphne leek iets te bekoelen. ‘Dat eerste klinkt logisch, maar dat laatste snap ik niet.’
Het was even stil tussen hen beiden. Ze waren inmiddels helemaal naar het einde van het sportveld gelopen en liepen verder het bos in. Nog steeds zwijgend namen ze plaats op een bankje, van waar ze tussen een aantal takken door precies uitzicht hadden op het sportveld.
‘Je weet wat er met Valerio is gebeurd,’ zei Leonore zacht. Nu raakte ze blijkbaar een pijnlijke snaar bij Daphne, want deze hield hield direct haar bezwaren binnen en Leonore zag haar stemming veranderen.
‘Ik wil niet afhankelijk zijn van een jongen. En al helemaal niet iemand van vakantie. Ik ken hem nauwelijks, en nog maar net, en ik twijfel veel te veel om er ook maar over ná te denken of ik iets met hem wil. Bovendien, we zijn veel te verschillend.’ Ze wilde nog meer zeggen, maar bedacht zich en hield haar mond.
‘Ik weet niet.’ Daphne haalde haar schouders op. ‘Ik vind jullie eigenlijk best goed bij elkaar passen, als je iets zou willen beginnen. Ik zie het wel gebeuren, hoor, als je geen bezwaren had.’
Leonore merkte dat haar vriendin haar woorden zorgvuldig koos, iets wat ze niet vaak deed. ‘Maar die heb ik wel.’
‘Ja,’ knikte ze,’ ja, die heb je wel. Helaas.’
Ze reageerde niet meteen op Leonore’s vragende gezicht.
‘Ik zou je graag gelukkig zien,’ legde ze uit na een korte aarzeling.
‘Ik ben gelukkig,’ reageerde ze verbaasd.
‘Dat weet ik. Maar ik bedoel het soort geluk als in… Ja, je weet wel.’ Ze dacht even na. ‘In de regen rondspringen in plassen, aanstekende lachbuien hebben, en… Ja, ik weet niet precies. Het iets meer uitbundige gelukkig-zijn, denk ik.’
De blondine glimlachte. ‘Zo zit ik nu eenmaal niet in elkaar.’
Op Daphne’s gezicht verscheen ook een glimlachje. ‘Ik denk dat dat maar een deel van de waarheid is. Ik denk dat je je nooit zo hebt gedragen, omdat je daartoe nooit reden had. Ik denk dat iedereen zich zo uitbundig kan gedragen, als je gelukkig genoeg bent.’
‘Dat ben ik niet met je eens,’ vond Leonore. ‘Mensen die wat meer introvert zijn, laten hun emoties nou eenmaal niet zo snel zien aan anderen, zelfs niet als ze ontzettend gelukkig zijn.’
‘Zo introvert ben jij niet.’
Ze keek verbaasd op. ‘Waar baseer je dat op?’
‘Het was niet beledigend,’ verdedigde de brunette zich. Ze haalde even haar schouders op. ‘Ik vind je niet introvert. Ietwat verlegen misschien, soms wat mysterieus of dromerig, maar introvert… Nee, niet per se.’
‘Wat is het verschil?’
‘Voor mij is introvert zijn, dat je je gevoelens en emoties niet laat zien en voor jezelf houdt. Hoewel jij dat ook wel eens doet, is het toch anders. Het is niet zo dat jij het voor jezelf wíl houden, maar je wil het gewoon niet delen, omdat je het voor jezelf nog niet honderd procent op een rijtje hebt staan. Toch denk ik dat je wel de behoefte hebt om met mensen te praten en te lachen, om bij andere mensen te zijn… Je bent wel een gezelschapsmens.’
Er viel opnieuw een stilte.
Leonore dacht over de woorden na en knikte toen langzaam. ‘Daar zou iets van waarheid in kunnen zitten,’ begon ze voorzichtig.
‘Zou kunnen,’ bevestigde Daphne.
‘Hoe weet jij dat allemaal zo goed?’
Er verscheen een klein glimlachje, dat bijna direct weer verdween. ‘Omdat ik zelf veel introverter ben geweest dan jij.’
Wie weet wat er gebeurt... ^^Dreamrose; ghehe, Carlijn zit in Nederland (: Maar ja, er staan altijd opties open! Dankjewel voor je reactie!
Marina; leuk zeg, een nieuwe lezer!
Waar ben je inmiddels? Dankjewel voor je reactie! (:Lovereading; en nog een nieuwe lezer, woeh
Ik hoop dat dit snel genoeg is? Bedankt voor je reactie!Zo, middenin m'n examens en geen zin om nog verder te gaan met geschiedenis, dus even een stukje (:
Ben benieuwd wat jullie ervan zeggen!
Enjoy
De blondine gebaarde dat ze niet zo hard moest praten, en de brunette ging fluisterend verder. ‘Echt? Goh, ik wist helemaal niet dat…-‘ Daphne ratelde een poosje door en Leonore luisterde nauwelijks, tot ze op een gegeven moment haar hand opstak, waarop haar vriendin op slag stil werd.
‘Het is niks.’
Op het niet-begrijpende gezicht van Daphne, herhaalde ze haar woorden.
‘Hoezo het is niks?’ vroeg Daphne na enige tijd stilte. ‘Ik zag hoe je naar hem zat te kijken, het is echt wel wat. Mij maak je niks wijs!’
‘Het wordt niets, dan,’ verbeterde Leonore zichzelf.
‘Wat een onzin! Het wordt wat je er zelf van maakt, en hoe hij naar jou kijkt… Natuurlijk wordt het wat!’
De blondine hield zich stil.
Daphne draaide met haar ogen. ‘Stop met dat stomme gedoe. Ga er gewoon werk van maken!’
‘Hou je erbuiten, alsjeblieft.’ Leonore hoorde zelf hoe fel dat klonk, maar trok zich er niets van aan. ‘Daar kan ik heel goed zelf over beslissen.’
‘Serieus, Leonore, word je nu boos? Ik probeer je te helpen, zoals vriendinnen altijd doen, maar als je het zelf wilt doen… Prima, ga je gang. Maar dan hoef je later ook niet te komen, als je wél hulp wilt.’ Haar bruine ogen leken met de seconde donkerder te worden.
De blondine slikte even. ‘Ik wil geen ruzie maken, Daph. Ik heb geen zin in gezeur.’
‘Oh, en ik zeur?’ Ze was blijkbaar beledigd – en terecht.
‘Nee, dat bedoel ik helemaal niet.’ Leonore zuchtte en zocht naar de goede woorden. ‘Ik ben hier nog een week, ik wil gewoon genieten van alles, en niet onzeker zijn over Fabi of wie dan ook maar. Na volgende week zie ik hem waarschijnlijk sowieso niet meer, dus het is helemaal niet praktisch als we iets krijgen. En ik wil ook helemaal niets,’ voegde ze eraan toe.
Daphne leek iets te bekoelen. ‘Dat eerste klinkt logisch, maar dat laatste snap ik niet.’
Het was even stil tussen hen beiden. Ze waren inmiddels helemaal naar het einde van het sportveld gelopen en liepen verder het bos in. Nog steeds zwijgend namen ze plaats op een bankje, van waar ze tussen een aantal takken door precies uitzicht hadden op het sportveld.
‘Je weet wat er met Valerio is gebeurd,’ zei Leonore zacht. Nu raakte ze blijkbaar een pijnlijke snaar bij Daphne, want deze hield hield direct haar bezwaren binnen en Leonore zag haar stemming veranderen.
‘Ik wil niet afhankelijk zijn van een jongen. En al helemaal niet iemand van vakantie. Ik ken hem nauwelijks, en nog maar net, en ik twijfel veel te veel om er ook maar over ná te denken of ik iets met hem wil. Bovendien, we zijn veel te verschillend.’ Ze wilde nog meer zeggen, maar bedacht zich en hield haar mond.
‘Ik weet niet.’ Daphne haalde haar schouders op. ‘Ik vind jullie eigenlijk best goed bij elkaar passen, als je iets zou willen beginnen. Ik zie het wel gebeuren, hoor, als je geen bezwaren had.’
Leonore merkte dat haar vriendin haar woorden zorgvuldig koos, iets wat ze niet vaak deed. ‘Maar die heb ik wel.’
‘Ja,’ knikte ze,’ ja, die heb je wel. Helaas.’
Ze reageerde niet meteen op Leonore’s vragende gezicht.
‘Ik zou je graag gelukkig zien,’ legde ze uit na een korte aarzeling.
‘Ik ben gelukkig,’ reageerde ze verbaasd.
‘Dat weet ik. Maar ik bedoel het soort geluk als in… Ja, je weet wel.’ Ze dacht even na. ‘In de regen rondspringen in plassen, aanstekende lachbuien hebben, en… Ja, ik weet niet precies. Het iets meer uitbundige gelukkig-zijn, denk ik.’
De blondine glimlachte. ‘Zo zit ik nu eenmaal niet in elkaar.’
Op Daphne’s gezicht verscheen ook een glimlachje. ‘Ik denk dat dat maar een deel van de waarheid is. Ik denk dat je je nooit zo hebt gedragen, omdat je daartoe nooit reden had. Ik denk dat iedereen zich zo uitbundig kan gedragen, als je gelukkig genoeg bent.’
‘Dat ben ik niet met je eens,’ vond Leonore. ‘Mensen die wat meer introvert zijn, laten hun emoties nou eenmaal niet zo snel zien aan anderen, zelfs niet als ze ontzettend gelukkig zijn.’
‘Zo introvert ben jij niet.’
Ze keek verbaasd op. ‘Waar baseer je dat op?’
‘Het was niet beledigend,’ verdedigde de brunette zich. Ze haalde even haar schouders op. ‘Ik vind je niet introvert. Ietwat verlegen misschien, soms wat mysterieus of dromerig, maar introvert… Nee, niet per se.’
‘Wat is het verschil?’
‘Voor mij is introvert zijn, dat je je gevoelens en emoties niet laat zien en voor jezelf houdt. Hoewel jij dat ook wel eens doet, is het toch anders. Het is niet zo dat jij het voor jezelf wíl houden, maar je wil het gewoon niet delen, omdat je het voor jezelf nog niet honderd procent op een rijtje hebt staan. Toch denk ik dat je wel de behoefte hebt om met mensen te praten en te lachen, om bij andere mensen te zijn… Je bent wel een gezelschapsmens.’
Er viel opnieuw een stilte.
Leonore dacht over de woorden na en knikte toen langzaam. ‘Daar zou iets van waarheid in kunnen zitten,’ begon ze voorzichtig.
‘Zou kunnen,’ bevestigde Daphne.
‘Hoe weet jij dat allemaal zo goed?’
Er verscheen een klein glimlachje, dat bijna direct weer verdween. ‘Omdat ik zelf veel introverter ben geweest dan jij.’
I'm jealous of my parents, I'll never have a kid as cool as theirs.
Snel verder!!!
Heb vanavond het hele verhaal gelezen en ben nu echt benieuwd!
Ik vind Lorenzo echt een super toffe gast!
Ik wil hem ook wel als vriend/broer! En ik hoop dat Le en Fabi toch wat krijgen
Ik wacht in spanning op je nieuwe post!!
Heb vanavond het hele verhaal gelezen en ben nu echt benieuwd!
Ik vind Lorenzo echt een super toffe gast!
Ik wil hem ook wel als vriend/broer! En ik hoop dat Le en Fabi toch wat krijgen Ik wacht in spanning op je nieuwe post!!
Never give up the things that make you smile!!
Sorry voor mij vreeeeeeselijk late reactie! Ik heb heel lang geen tijd gehad, gewoon druk met school enzo... Maar nu heb ik weer ff gelezen
Ik ben echt benieuwd wat Daphne te zeggen heeft! Misschien ook gepest? Go on! (:
Ik ben echt benieuwd wat Daphne te zeggen heeft! Misschien ook gepest? Go on! (:
Lezen is denken met het hoofd van een ander, in plaats van dat van jezelf - Arthur Schopenhauer
Jaaaaa, ik ben geslaaaagd! Na zes jaar middelbare school lekker mijn papiertje in de pocket, dus reden voor een nieuw stukje!
Sorry dat het zo lang geduurd heeft!
En bedankt voor de reacties en de likes! (:
Ik ben heel benieuwd wat jullie ervan vinden, dus laat het me alsjeblieft weten (:
‘Huh?’ Dit snapte Leonore niet. ‘Hoe bedoel je?’
‘We zijn een paar jaar geleden hier naar België verhuisd, maar denk je niet dat ik voor die tijd ook een hele geschiedenis heb gehad? Ik ben vroeger altijd enorm onzeker en verlegen geweest, en ik denk – achteraf – ook echt ontzettend introvert. Daar was ik op een gegeven moment zó zat van, van dat saaie, brave imago, dat ik een gat in de lucht sprong toen er sprake was van verhuizen. Het maakte me niet uit waar we heen zouden gaan, maar een nieuw begin was precíes wat ik nodig had. Dat was ook de uiteindelijke reden waarom mijn ouders hun plannen hebben doorgezet. Ze hebben altijd het beste voor mij gewild, en hoewel ik heel erg opzag tegen een Franse school en alles, had ik heel veel zin in een nieuwe start. Het heeft in elk geval gewerkt, want ik heb veel vrienden gekregen, praat makkelijk met mensen en ben veel meer met anderen bezig dan eerst.’
‘Wauw.’ Leonore had even tijd nodig om al deze informatie te verwerken. Ze bekeek haar vriendin nu met andere ogen. Het was een gek idee om te bedenken dat Daphne en zij eigenlijk heel erg op elkaar leken, met als verschil dat Daphne bij het verhuizen enorm veranderd was, en zij niet. ‘Dat had ik niet verwacht.’
De brunette haalde diep adem. ‘Nee, je bent ook één van de weinige personen die hier vanaf weet.’
‘Ik zeg niets,’ knikte Leonore.
Het bleef even stil tussen de twee.
‘En nu?’ onderbrak Leonore de stilte uiteindelijk.
Daphne haalde haar schouders op. ‘Nu ben ik wie ik ben. Spontaan, ietwat brutaal, kattig, je kent me. Mensen die me niet kennen, zouden zeggen dat ik oppervlakkig ben, denk ik.’
‘Precies wat je zegt,’ onderbrak de blondine haar. ‘Mensen die je niet kennen zouden dat misschien zeggen, maar ik weet wel beter.’
‘Je gaat mij niet vertellen dat jij daar eerst niet anders over dacht.’
Leonore zweeg. Bij dat gedoe met Valerio had ze inderdaad heel wat keren bedacht hoe oppervlakkig Daphne wel niet zou zijn. ‘Zo gek was dat toch niet?’ zei ze zacht. Tegelijkertijd met dit gesprek kwamen ook de herinneringen van de eerste week op de camping weer naar boven. Het was eigenlijk maar heel kort geleden, maar omdat er zoveel gebeurde, leek het al heel lang geleden te zijn. Momenten samen met Valerio schoten door haar hoofd. De wandeling in het bos, hun eerste zoen, de lichte paniek bij het uitgaan, Lorenzo die haar naar huis bracht, de geplande date die in het water viel doordat Daphne… Doordat Daphne en Valerio…
Leonore haalde diep adem. Het beeld van die twee leek nog steeds als een foto op haar netvlies gebrand te zijn. Het waren gedachten die ze verdrongen had, niet alleen omdat ze Daphne niets kwalijk wilde nemen, maar ook omdat ze niet meer wilde nadenken over momenten met Valerio. Hoe vaak ze ook tegen zichzelf zei dat het niets voorstelde, toch bleef het pijnlijk om erover na te denken of te praten.
Ze voelde Daphne’s hand op haar arm en keek opzij.
‘Sorry,’ vormden Daphne’s lippen, zonder dat er geluid uit kwam.
Leonore voelde een brok in haar keel opkomen en sloeg haar armen om de brunette heen, hard op haar lip bijtend om haar tranen binnen te houden. Daphne’s schouders schokten.
‘Ik voelde me zó stom, Leonore, echt, het spijt me zo!’ snikte ze.
De blondine kneep haar ogen stijf dicht, maar kon niet verhinderen dat er een enkele druppel langs haar wang rolde. Ze trok haar vriendin nog steviger tegen zich aan. ‘Ik weet toch dat het je spijt. En ik heb het je ook al lang vergeven. Laten we erover ophouden.’
Daphne trok zich voorzichtig los. ‘Ik blijf me schuldig voelen.’
‘Hoeft echt niet.’
‘Het gebeurt gewoon.’
Leonore zuchtte even en veegde voorzichtig een traan van Daphne’s gezicht. ‘Vertel jouw kant van het verhaal.’
De brunette keek verschrikt op. ‘Meen je dat?’
Ze knikte.
‘Maar, maar… Denk je niet dat je dan alles weer naar boven haalt?’
Leonore haalde haar schouders op. ‘Misschien wel, maar misschien is dat ook wel nodig om het achter ons te laten. Denk je niet?’
Daphne trok een moeilijk gezicht en ging verzitten. ‘Misschien.’
‘Als je echt niet wilt, hoeft het niet.’
Het bleef even stil.
‘Oké,’ gaf Daphne toe, ‘je hebt er volledig recht op te weten hoe het gegaan is, ik heb jouw kant immers ook gehoord.’
De blondine glimlachte kort. Dat was een moeilijke avond geweest. Nooit eerder was ze zo open geweest tegen mensen die ze – toen nog – niet zo goed kende. Ze haalde even diep adem en leunde naar achteren.
‘Klaar?’ vroeg Daphne. Ze leek wat nerveus.
Leonore knikte. ‘Kom maar op.’
Sorry dat het zo lang geduurd heeft!
En bedankt voor de reacties en de likes! (:
Ik ben heel benieuwd wat jullie ervan vinden, dus laat het me alsjeblieft weten (:
‘Huh?’ Dit snapte Leonore niet. ‘Hoe bedoel je?’
‘We zijn een paar jaar geleden hier naar België verhuisd, maar denk je niet dat ik voor die tijd ook een hele geschiedenis heb gehad? Ik ben vroeger altijd enorm onzeker en verlegen geweest, en ik denk – achteraf – ook echt ontzettend introvert. Daar was ik op een gegeven moment zó zat van, van dat saaie, brave imago, dat ik een gat in de lucht sprong toen er sprake was van verhuizen. Het maakte me niet uit waar we heen zouden gaan, maar een nieuw begin was precíes wat ik nodig had. Dat was ook de uiteindelijke reden waarom mijn ouders hun plannen hebben doorgezet. Ze hebben altijd het beste voor mij gewild, en hoewel ik heel erg opzag tegen een Franse school en alles, had ik heel veel zin in een nieuwe start. Het heeft in elk geval gewerkt, want ik heb veel vrienden gekregen, praat makkelijk met mensen en ben veel meer met anderen bezig dan eerst.’
‘Wauw.’ Leonore had even tijd nodig om al deze informatie te verwerken. Ze bekeek haar vriendin nu met andere ogen. Het was een gek idee om te bedenken dat Daphne en zij eigenlijk heel erg op elkaar leken, met als verschil dat Daphne bij het verhuizen enorm veranderd was, en zij niet. ‘Dat had ik niet verwacht.’
De brunette haalde diep adem. ‘Nee, je bent ook één van de weinige personen die hier vanaf weet.’
‘Ik zeg niets,’ knikte Leonore.
Het bleef even stil tussen de twee.
‘En nu?’ onderbrak Leonore de stilte uiteindelijk.
Daphne haalde haar schouders op. ‘Nu ben ik wie ik ben. Spontaan, ietwat brutaal, kattig, je kent me. Mensen die me niet kennen, zouden zeggen dat ik oppervlakkig ben, denk ik.’
‘Precies wat je zegt,’ onderbrak de blondine haar. ‘Mensen die je niet kennen zouden dat misschien zeggen, maar ik weet wel beter.’
‘Je gaat mij niet vertellen dat jij daar eerst niet anders over dacht.’
Leonore zweeg. Bij dat gedoe met Valerio had ze inderdaad heel wat keren bedacht hoe oppervlakkig Daphne wel niet zou zijn. ‘Zo gek was dat toch niet?’ zei ze zacht. Tegelijkertijd met dit gesprek kwamen ook de herinneringen van de eerste week op de camping weer naar boven. Het was eigenlijk maar heel kort geleden, maar omdat er zoveel gebeurde, leek het al heel lang geleden te zijn. Momenten samen met Valerio schoten door haar hoofd. De wandeling in het bos, hun eerste zoen, de lichte paniek bij het uitgaan, Lorenzo die haar naar huis bracht, de geplande date die in het water viel doordat Daphne… Doordat Daphne en Valerio…
Leonore haalde diep adem. Het beeld van die twee leek nog steeds als een foto op haar netvlies gebrand te zijn. Het waren gedachten die ze verdrongen had, niet alleen omdat ze Daphne niets kwalijk wilde nemen, maar ook omdat ze niet meer wilde nadenken over momenten met Valerio. Hoe vaak ze ook tegen zichzelf zei dat het niets voorstelde, toch bleef het pijnlijk om erover na te denken of te praten.
Ze voelde Daphne’s hand op haar arm en keek opzij.
‘Sorry,’ vormden Daphne’s lippen, zonder dat er geluid uit kwam.
Leonore voelde een brok in haar keel opkomen en sloeg haar armen om de brunette heen, hard op haar lip bijtend om haar tranen binnen te houden. Daphne’s schouders schokten.
‘Ik voelde me zó stom, Leonore, echt, het spijt me zo!’ snikte ze.
De blondine kneep haar ogen stijf dicht, maar kon niet verhinderen dat er een enkele druppel langs haar wang rolde. Ze trok haar vriendin nog steviger tegen zich aan. ‘Ik weet toch dat het je spijt. En ik heb het je ook al lang vergeven. Laten we erover ophouden.’
Daphne trok zich voorzichtig los. ‘Ik blijf me schuldig voelen.’
‘Hoeft echt niet.’
‘Het gebeurt gewoon.’
Leonore zuchtte even en veegde voorzichtig een traan van Daphne’s gezicht. ‘Vertel jouw kant van het verhaal.’
De brunette keek verschrikt op. ‘Meen je dat?’
Ze knikte.
‘Maar, maar… Denk je niet dat je dan alles weer naar boven haalt?’
Leonore haalde haar schouders op. ‘Misschien wel, maar misschien is dat ook wel nodig om het achter ons te laten. Denk je niet?’
Daphne trok een moeilijk gezicht en ging verzitten. ‘Misschien.’
‘Als je echt niet wilt, hoeft het niet.’
Het bleef even stil.
‘Oké,’ gaf Daphne toe, ‘je hebt er volledig recht op te weten hoe het gegaan is, ik heb jouw kant immers ook gehoord.’
De blondine glimlachte kort. Dat was een moeilijke avond geweest. Nooit eerder was ze zo open geweest tegen mensen die ze – toen nog – niet zo goed kende. Ze haalde even diep adem en leunde naar achteren.
‘Klaar?’ vroeg Daphne. Ze leek wat nerveus.
Leonore knikte. ‘Kom maar op.’
I'm jealous of my parents, I'll never have a kid as cool as theirs.
-
NeleVanHol
- Balpen
- Berichten: 213
- Lid geworden op: 03 mei 2012 10:27
Super stukje! Wat een onthulling 
Heeeei. Daar ben ik weer eens, na een heeele tijd. ^^
- Dat was ik op een gegeven moment zó zat,
- Daar had ik op een gegeven moment zó genoeg van,
En dan is die tweede geloof ik ook nog niet helemaal goed, dus ik zou voor het eerste puntje gaan.
Verder - en dit is me al vaak opgevallen maar wegens tijdgebrek enzo heb ik dat nog steeds niet gezegd volgens mij - vind ik persoonlijk dat je heel vaak 'brunette' of 'blondine' gebruikt. Persoonlijk vind ik dat een beetje storend, omdat ik dan soms echt moet teruglezen wie nou blond en wie bruin is. Ik snap denk ik wel waarom je het doet, maar zelf lees ik lever gewoon 'hij', 'zij', 'Leonore' of 'Daphne'. (:
Verder vind ik het echt weer een goed stukje, mooie onthulling van Daphne ook! Super ;D
Volgens mij kan dat niet.Daar was ik op een gegeven moment zó zat van,
- Dat was ik op een gegeven moment zó zat,
- Daar had ik op een gegeven moment zó genoeg van,
En dan is die tweede geloof ik ook nog niet helemaal goed, dus ik zou voor het eerste puntje gaan.
Verder - en dit is me al vaak opgevallen maar wegens tijdgebrek enzo heb ik dat nog steeds niet gezegd volgens mij - vind ik persoonlijk dat je heel vaak 'brunette' of 'blondine' gebruikt. Persoonlijk vind ik dat een beetje storend, omdat ik dan soms echt moet teruglezen wie nou blond en wie bruin is. Ik snap denk ik wel waarom je het doet, maar zelf lees ik lever gewoon 'hij', 'zij', 'Leonore' of 'Daphne'. (:
Verder vind ik het echt weer een goed stukje, mooie onthulling van Daphne ook! Super ;D
iloveyou' 25.08.2012
Hoi allemaal, allereerst: heel erg bedankt voor de leuke en lieve reacties! Ik ben dit verhaal zeker niet vergeten, en het spijt mij zeer dat ik niet eerder wat heb gepost, maar ik heb éindelijk (na een hele tijd) de moed gehad om het plot van La Luna de Plata af te schrijven. Daar ben ik dus vandaag mee bezig geweest (:
Ik ga proberen deze week (en anders hoop ik volgende week) flink verder te schrijven, dus help me even herinneren dat ik deze week een stukje post!
Ik hoop dat jullie allemaal niet afgehaakt zijn, maar ik wil dit verhaal eigenlijk het liefst deze vakantie af schrijven, dus nog een beetje geduld! (:
Liefs, Marit.
Ik ga proberen deze week (en anders hoop ik volgende week) flink verder te schrijven, dus help me even herinneren dat ik deze week een stukje post!
Ik hoop dat jullie allemaal niet afgehaakt zijn, maar ik wil dit verhaal eigenlijk het liefst deze vakantie af schrijven, dus nog een beetje geduld! (:
Liefs, Marit.
I'm jealous of my parents, I'll never have a kid as cool as theirs.
Speciaal omdat Arenda gisteren jarig was!
Again happy birthday, girl! <3
Hierbij een nieuw stukje, hopelijk vinden jullie het wat. Laat het me weten!
‘Klaar?’ vroeg Daphne. Ze leek wat nerveus.
Leonore knikte. ‘Kom maar op.’
‘Oké, nou, kijk. Vorig jaar toen Valerio op de camping was, vond ik hem leuk, maar hij had geen interesse in mij. Ik was blijkbaar te jong ofzo, want hij trok vooral op met andere meiden. Natuurlijk wist ik van zijn reputatie, maar ik kon het niet helpen dat ik hem interessant bleef vinden en dat hij een enorme aantrekkingskracht op me had. Vorig jaar voor hij wegging, liepen we nog samen van het sportveld naar La Copa, waar hij me als groet een kus op mijn wang gaf. Dat had blijkbaar enorm veel indruk gemaakt, want ik heb het hele jaar daarna aan geen jongen zo gedacht als aan hem. Heel raar, want het was vrij duidelijk dat hij echt niets met me wilde.
Hoe dan ook, hij kwam dit jaar dus weer. Hij zag er nog beter uit dan vorig jaar en leek mij eindelijk oud genoeg te vinden, want we hebben een hele tijd geflirt en gelachen en alles. In eerste instantie bleef het daarbij, tot hij op een avond naar me toekwam en me vertelde dat hij me al die tijd al leuk vond, maar niet wist hoe hij het moest zeggen. Die avond hebben we voor het eerst gezoend, maar hij wilde niet dat de rest het te weten zou komen, dus we hebben niets gezegd. De dag erna wilde ik afspreken, maar hij zei dat hij niet kon, want hij zou wat doen met Lorenzo. Ik wilde dus aan Lorenzo vragen of hij dat misschien kon verzetten, dus ik ging naar La Copa, maar bij de ingang kwam ik Valerio tegen. Hij vroeg verbaasd wat ik daar deed, en nadat ik het had uitgelegd, legde hij zijn vingers op mijn mond.
‘Wij spreken een andere keer af,’ had hij gezegd. Daarna zoenden we weer, en dat was het moment dat jij eraan kwam.’
Daphne durfde niet op te kijken en ook Leonore keek strak voor zich uit. Valerio had hen dus allebei bespeeld. En hoe.
Beide vriendinnen zwegen een tijdje, tot Daphne uiteindelijk de stilte verbrak. ‘Op één of andere vreemde manier was de verliefdheid prompt over. Misschien was het wel nooit echt verliefd zijn, maar ging het meer om het gevoel dat ik mezelf aanpraatte. Toen ik had gezien hoeveel pijn ik je deed, wenste ik dat ik nooit wat met Valerio had gewild.’ Ze schudde even haar hoofd. ‘Ik wilde het zó graag uit mijn hoofd zetten, maar Veerle zei dat ik de confrontatie aan moest gaan. Ik heb op het punt gestaan om je mijn excuses aan te bieden, een paar keer zelfs, maar ik durfde niet. Op een gegeven moment kwam ik Valerio tegen, die deed alsof er niets gebeurd was en gewoon verder wilde gaan. Ik heb hem duidelijk gemaakt dat ik daar geen zin meer in had. Hij snapte het blijkbaar, want daarna heb ik hem nauwelijks nog gesproken.’ Ze haalde haar schouders op en bleef naar beneden staren. ‘De rest weet je. Ik ging naar je caravan met Veer en we hebben het uitgepraat.’
‘Gelukkig wel,’ vond Leonore. ‘Anders was ik waarschijnlijk al lang naar huis gegaan.’
Daphne haalde diep adem, maar zei niets.
‘Weet je,’ begon de blondine, ‘nu ik dit zo hoor… Misschien had je je excuses helemaal niet hoeven aanbieden.’ Haar vriendin keek op en ze ging verder. ‘Hij heeft ons allebei bespeeld. Jij wist niet van mij en ik niet van jou. Dan staan we quitte, toch?’
‘Meen je dat?’
Leonore haalde haar schouders op. ‘Ja.’
Er verscheen een klein glimlachje op Daphne’s gezicht. ‘Er valt echt een enorme last van mijn schouders. Ik dacht echt dat dit voor eeuwig tussen ons in zou staan.’
De blondine schudde kort haar hoofd en slikte de opkomende brok in haar keel weg. ‘Ik kan toch helemaal niet zonder je, gekkie.’ Haar stem klonk schor aan het einde van de zin. Ze voelde een arm om haar schouders.
‘Ik ook niet zonder jou, Le.’
Het was even stil tussen de meiden, tot Daphne in de lach schoot. ‘Zie ons hier nu zitten als een stel zielige puppy’s,’ lachte ze met waterige ogen.
Ook Leonore schoot in de lach – of het nu de spanning, de onzekerheid of het bizarre van de situatie was.
Na enkele minuten was het weer stil, een meer ontspannen stilte dan de paar daarvoor.
‘Hé, waar zijn Veer en Ralph eigenlijk?’ vroeg Leonore. Ze bedacht opeens dat ze die helemaal niet gezien had.
Daphne’s gezicht werd er niet bepaald vrolijker van toen ze dat vroeg. Ze leek heel hard te overwegen wat ze wel of niet zou vertellen, en de blondine wachtte ietwat ongerust af.
‘Is het ernstig?’ vroeg ze, toen haar vriendin stil bleef.
Een knikje was het antwoord.
‘Wil je het vertellen?’
Daphne aarzelde nog steeds.
‘Nee, dus.’
Een diepe zucht volgde. ‘Ik wil het je wel vertellen, Le.’
De blondine haalde diep adem. ‘Maar?’
‘Maar… misschien moet Ralph dat zelf doen.’
Leonore dacht even na. ‘Het gaat dus om Ralph?’
Een twijfelend knikje was het antwoord. ‘Sorry dat ik zo vaag ben,’ verontschuldigde Daphne zich.
Haar vriendin schudde haar hoofd. ‘Geeft niets. Zullen we teruglopen?’
Een bevestigend knikje maakte dat ze allebei opstonden en langzaam terug gingen naar de camping.
Again happy birthday, girl! <3
Hierbij een nieuw stukje, hopelijk vinden jullie het wat. Laat het me weten!
‘Klaar?’ vroeg Daphne. Ze leek wat nerveus.
Leonore knikte. ‘Kom maar op.’
‘Oké, nou, kijk. Vorig jaar toen Valerio op de camping was, vond ik hem leuk, maar hij had geen interesse in mij. Ik was blijkbaar te jong ofzo, want hij trok vooral op met andere meiden. Natuurlijk wist ik van zijn reputatie, maar ik kon het niet helpen dat ik hem interessant bleef vinden en dat hij een enorme aantrekkingskracht op me had. Vorig jaar voor hij wegging, liepen we nog samen van het sportveld naar La Copa, waar hij me als groet een kus op mijn wang gaf. Dat had blijkbaar enorm veel indruk gemaakt, want ik heb het hele jaar daarna aan geen jongen zo gedacht als aan hem. Heel raar, want het was vrij duidelijk dat hij echt niets met me wilde.
Hoe dan ook, hij kwam dit jaar dus weer. Hij zag er nog beter uit dan vorig jaar en leek mij eindelijk oud genoeg te vinden, want we hebben een hele tijd geflirt en gelachen en alles. In eerste instantie bleef het daarbij, tot hij op een avond naar me toekwam en me vertelde dat hij me al die tijd al leuk vond, maar niet wist hoe hij het moest zeggen. Die avond hebben we voor het eerst gezoend, maar hij wilde niet dat de rest het te weten zou komen, dus we hebben niets gezegd. De dag erna wilde ik afspreken, maar hij zei dat hij niet kon, want hij zou wat doen met Lorenzo. Ik wilde dus aan Lorenzo vragen of hij dat misschien kon verzetten, dus ik ging naar La Copa, maar bij de ingang kwam ik Valerio tegen. Hij vroeg verbaasd wat ik daar deed, en nadat ik het had uitgelegd, legde hij zijn vingers op mijn mond.
‘Wij spreken een andere keer af,’ had hij gezegd. Daarna zoenden we weer, en dat was het moment dat jij eraan kwam.’
Daphne durfde niet op te kijken en ook Leonore keek strak voor zich uit. Valerio had hen dus allebei bespeeld. En hoe.
Beide vriendinnen zwegen een tijdje, tot Daphne uiteindelijk de stilte verbrak. ‘Op één of andere vreemde manier was de verliefdheid prompt over. Misschien was het wel nooit echt verliefd zijn, maar ging het meer om het gevoel dat ik mezelf aanpraatte. Toen ik had gezien hoeveel pijn ik je deed, wenste ik dat ik nooit wat met Valerio had gewild.’ Ze schudde even haar hoofd. ‘Ik wilde het zó graag uit mijn hoofd zetten, maar Veerle zei dat ik de confrontatie aan moest gaan. Ik heb op het punt gestaan om je mijn excuses aan te bieden, een paar keer zelfs, maar ik durfde niet. Op een gegeven moment kwam ik Valerio tegen, die deed alsof er niets gebeurd was en gewoon verder wilde gaan. Ik heb hem duidelijk gemaakt dat ik daar geen zin meer in had. Hij snapte het blijkbaar, want daarna heb ik hem nauwelijks nog gesproken.’ Ze haalde haar schouders op en bleef naar beneden staren. ‘De rest weet je. Ik ging naar je caravan met Veer en we hebben het uitgepraat.’
‘Gelukkig wel,’ vond Leonore. ‘Anders was ik waarschijnlijk al lang naar huis gegaan.’
Daphne haalde diep adem, maar zei niets.
‘Weet je,’ begon de blondine, ‘nu ik dit zo hoor… Misschien had je je excuses helemaal niet hoeven aanbieden.’ Haar vriendin keek op en ze ging verder. ‘Hij heeft ons allebei bespeeld. Jij wist niet van mij en ik niet van jou. Dan staan we quitte, toch?’
‘Meen je dat?’
Leonore haalde haar schouders op. ‘Ja.’
Er verscheen een klein glimlachje op Daphne’s gezicht. ‘Er valt echt een enorme last van mijn schouders. Ik dacht echt dat dit voor eeuwig tussen ons in zou staan.’
De blondine schudde kort haar hoofd en slikte de opkomende brok in haar keel weg. ‘Ik kan toch helemaal niet zonder je, gekkie.’ Haar stem klonk schor aan het einde van de zin. Ze voelde een arm om haar schouders.
‘Ik ook niet zonder jou, Le.’
Het was even stil tussen de meiden, tot Daphne in de lach schoot. ‘Zie ons hier nu zitten als een stel zielige puppy’s,’ lachte ze met waterige ogen.
Ook Leonore schoot in de lach – of het nu de spanning, de onzekerheid of het bizarre van de situatie was.
Na enkele minuten was het weer stil, een meer ontspannen stilte dan de paar daarvoor.
‘Hé, waar zijn Veer en Ralph eigenlijk?’ vroeg Leonore. Ze bedacht opeens dat ze die helemaal niet gezien had.
Daphne’s gezicht werd er niet bepaald vrolijker van toen ze dat vroeg. Ze leek heel hard te overwegen wat ze wel of niet zou vertellen, en de blondine wachtte ietwat ongerust af.
‘Is het ernstig?’ vroeg ze, toen haar vriendin stil bleef.
Een knikje was het antwoord.
‘Wil je het vertellen?’
Daphne aarzelde nog steeds.
‘Nee, dus.’
Een diepe zucht volgde. ‘Ik wil het je wel vertellen, Le.’
De blondine haalde diep adem. ‘Maar?’
‘Maar… misschien moet Ralph dat zelf doen.’
Leonore dacht even na. ‘Het gaat dus om Ralph?’
Een twijfelend knikje was het antwoord. ‘Sorry dat ik zo vaag ben,’ verontschuldigde Daphne zich.
Haar vriendin schudde haar hoofd. ‘Geeft niets. Zullen we teruglopen?’
Een bevestigend knikje maakte dat ze allebei opstonden en langzaam terug gingen naar de camping.
I'm jealous of my parents, I'll never have a kid as cool as theirs.
-
NeleVanHol
- Balpen
- Berichten: 213
- Lid geworden op: 03 mei 2012 10:27
Jeej een nieuw stukje! Goed geschreven! Meer ^^
Thanks voor de reacties en de likes!
Hoe is jullie vakantie? Leonore geniet iig ^^
Laat me weten wat jullie van dit stukje vinden (:
Enjoy!
Op La Luna de Plata was het druk, ook deze week waren veel mensen op het idee gekomen om de zon op te zoeken en op vakantie te gaan. Het terrasje bij het restaurant zat stampvol en de kinderen in de speeltuin waren niet te tellen. De groep was van plan bij het extra terrasje bij La Copa te gaan zitten, maar ook dat bleek helemaal bezet. Zo kwam het dat ze niet veel later naast het zwembad op een klein stukje gras zaten, in een mislukte, halve kring. Sommigen met de rug tegen elkaar aan, om en rugleuning te hebben, en anderen gewoon naast elkaar.
Leonore was na een tijdje wel zat van het hangen en besloot terug te gaan naar de caravan. Ze was van plan nog even een douche te nemen voor ze vanavond weg zou gaan, en als ze dat nu alvast zou doen, wist ze zeker dat ze op tijd klaar zou zijn.
Ze nam afscheid van de anderen, blies Daphne een kushandje toe en liep terug naar nummer veertien. Ze was al bijna bij de caravan, toen ze haar naam hoorde. Eén seconde vlogen haar gedachten razendsnel. Fabi?
Met een ruk draaide ze zich om. ‘Oh, hoi.’ Veerle en Ralph.
‘Hey. Ik euh…’ Veerle beet op haar lip en zocht naar woorden. Onrustig draaide ze met haar voet in het gras. ‘Sorry dat ik jou en Daphne opeens zo in de steek laat,’ zei ze na een tijdje. De blik op haar gezicht was er een van één en al schuld, waardoor Leonore direct medelijden met haar vriendin kreeg. Voordat ze echter iets kon zeggen, ging Veerle al verder. ‘Niet zeggen dat dat niet zo is, want het is echt zo: ik laat jullie in de steek. En ik wilde dat ik er iets aan kon veranderen, maar zelfs dat lukt eigenlijk niet. Dus… Sorry. Ik hoop dat je het ooit snapt, en me voor die tijd nog niet levend gevild hebt…’
Leonore wist niet wat ze moest zeggen en keek naar Ralph, die er ook wat verloren bij leek te staan. Ze voelde dat er iets niet klopte. ‘Veer?’
Op het voorzichtige ‘Ja?’ ging ze verder.
‘Je weet dat je me alles kunt vertellen, toch?’
Zacht gemompel was het antwoord.
De blondine haalde diep adem. ‘Er is iets mis, hè? Er is iets. Ik weet niet wat, maar er is iets niet goed. Heb ik gelijk?’
‘Ja,’ bevestigde Ralph. Het was het eerste woord dat uit zijn mond kwam tijdens dit gesprek.
‘En jullie gaan me niet vertellen wat?’ ging Leonore door. Ze probeerde haar stem neutraal te houden, maar hoorde zelf ook dat er een vleugje veroordeling in doorklonk.
‘Le,’ begon Veerle wanhopig, ‘ik wil het je graag vertellen, echt waar. Je moet me geloven als ik dat zeg. Maar het kan niet, nu nog niet. Ik beloof je dat je het te weten komt, ooit, maar niet nu.’
Leonore twijfelde tussen aandringen en opgeven, en koos uiteindelijk voor het laatste. ‘Oké.’
Haar vriendin werd overspoeld door schuldgevoelens en stapte op haar af. ‘Echt, geloof me als ik zeg dat het me echt, écht spijt.’
Ze knikte. ‘Ik geloof je.’
Veerle sloeg haar armen om haar heen en omhelsde haar stevig. Ze slikte even toen ze voelde dat ze haar vriendin gemist had. Ze slikte nog een keer toen ze bedacht dat ze niet wist of het ooit weer zou worden zoals het afgelopen weken was geweest.
De meiden lieten elkaar los en na een laatste groet liep Leonore de voortent in.
‘Kan ik helpen met het eten?’ vroeg ze impulsief. Moeder glimlachte verbaasd: normaal gesproken waren haar dochters in de vakantie nooit zo gretig als het om het huishouden ging.
‘Is goed, lieverd, wil jij de saus voor de pasta maken? Dan vraag ik papa of hij de tafel wil dekken.’
Leonore knikte en ging aan de slag. Bezig zijn was een goede manier om haar zinnen even te verzetten en niet te hoeven denken aan wat dan ook.
Een klein kwartier later was het eten klaar en een uurtje daarna was de maaltijd genuttigd en de afwas gedaan. Het was net na zevenen toen Leonore gedoucht en wel terug was bij de voortent en ze besloot haar puzzelboekje erbij te pakken. Zo kon ze de tijd volmaken tot ze met Arne en Lorenzo had afgesproken. Ze had er veel aan gedacht. Ze was bang dat Arne het niet kon waardern dat ze meeging en dat hij dacht dat zij zichzelf had uitgenodigd. Daarom hoopte ze dat het een gezellige avond zou worden. Ze had zich voorgenomen op tijd terug te gaan naar de camping, zodat de jongens ook nog even met z’n tweeën als vrienden onder elkaar konden zijn.
Het was acht uur geweest toen Leonore zich klaarmaakte en omkleedde en een paar minuten voor half negen liep ze richting het begin van de camping. Beide terrasjes zaten vol en Leonore bedacht dat ze blij was dat ze even van de camping weg zou gaan.
‘Stijlvol te laat,’ klonk een stem.
‘Stijlvol op tijd,’ verbeterde ze hem.
Arne grijnsde. ‘Leuk je weer te zien.’
Ze keek naar zijn gezicht om te zien of hij het meende, maar hij leek serieus.
‘Echt,’bevestigde hij haar onzekere blik, ‘ik vind het leuk dat je zin hebt om mee te gaan.’
Ze glimlachte opgelucht. ‘Waar is Lorenzo?’
‘Present!’
Ze draaide zich om. Lorenzo had de auto voorgereden en Arne haastte zich om het portier voor haar open te doen. Zelf stapte hij achterin.
Lorenzo grinnikte, wat hem een vragende blik van Leonore opleverde.
‘Arne is nooit zo galant,’ legde hij uit, ‘maar hij sinds hij doorkreeg dat je geen potentiële vriendin of flirt voor hem bent, is hij super lief en zorgzaam. Nouja, alleen voor jou, dan.’
Leonore lachte en draaide zich om naar Arne. ‘Is dat zo?’
Hij glimlachte wat verlegen, waarop Lorenzo bulderend in de lach schoot.
‘Het is wel makkelijk om lief voor je te zijn als ik weet dat het verder niets hoeft te betekenen.’ Zijn stem klonk bijna verontschuldigend.
Leonore draaide zich in gedachten verzonken weer om en keek door het raam, terwijl Lorenzo van het campingterrein af reed.
Hoe is jullie vakantie? Leonore geniet iig ^^
Laat me weten wat jullie van dit stukje vinden (:
Enjoy!
Op La Luna de Plata was het druk, ook deze week waren veel mensen op het idee gekomen om de zon op te zoeken en op vakantie te gaan. Het terrasje bij het restaurant zat stampvol en de kinderen in de speeltuin waren niet te tellen. De groep was van plan bij het extra terrasje bij La Copa te gaan zitten, maar ook dat bleek helemaal bezet. Zo kwam het dat ze niet veel later naast het zwembad op een klein stukje gras zaten, in een mislukte, halve kring. Sommigen met de rug tegen elkaar aan, om en rugleuning te hebben, en anderen gewoon naast elkaar.
Leonore was na een tijdje wel zat van het hangen en besloot terug te gaan naar de caravan. Ze was van plan nog even een douche te nemen voor ze vanavond weg zou gaan, en als ze dat nu alvast zou doen, wist ze zeker dat ze op tijd klaar zou zijn.
Ze nam afscheid van de anderen, blies Daphne een kushandje toe en liep terug naar nummer veertien. Ze was al bijna bij de caravan, toen ze haar naam hoorde. Eén seconde vlogen haar gedachten razendsnel. Fabi?
Met een ruk draaide ze zich om. ‘Oh, hoi.’ Veerle en Ralph.
‘Hey. Ik euh…’ Veerle beet op haar lip en zocht naar woorden. Onrustig draaide ze met haar voet in het gras. ‘Sorry dat ik jou en Daphne opeens zo in de steek laat,’ zei ze na een tijdje. De blik op haar gezicht was er een van één en al schuld, waardoor Leonore direct medelijden met haar vriendin kreeg. Voordat ze echter iets kon zeggen, ging Veerle al verder. ‘Niet zeggen dat dat niet zo is, want het is echt zo: ik laat jullie in de steek. En ik wilde dat ik er iets aan kon veranderen, maar zelfs dat lukt eigenlijk niet. Dus… Sorry. Ik hoop dat je het ooit snapt, en me voor die tijd nog niet levend gevild hebt…’
Leonore wist niet wat ze moest zeggen en keek naar Ralph, die er ook wat verloren bij leek te staan. Ze voelde dat er iets niet klopte. ‘Veer?’
Op het voorzichtige ‘Ja?’ ging ze verder.
‘Je weet dat je me alles kunt vertellen, toch?’
Zacht gemompel was het antwoord.
De blondine haalde diep adem. ‘Er is iets mis, hè? Er is iets. Ik weet niet wat, maar er is iets niet goed. Heb ik gelijk?’
‘Ja,’ bevestigde Ralph. Het was het eerste woord dat uit zijn mond kwam tijdens dit gesprek.
‘En jullie gaan me niet vertellen wat?’ ging Leonore door. Ze probeerde haar stem neutraal te houden, maar hoorde zelf ook dat er een vleugje veroordeling in doorklonk.
‘Le,’ begon Veerle wanhopig, ‘ik wil het je graag vertellen, echt waar. Je moet me geloven als ik dat zeg. Maar het kan niet, nu nog niet. Ik beloof je dat je het te weten komt, ooit, maar niet nu.’
Leonore twijfelde tussen aandringen en opgeven, en koos uiteindelijk voor het laatste. ‘Oké.’
Haar vriendin werd overspoeld door schuldgevoelens en stapte op haar af. ‘Echt, geloof me als ik zeg dat het me echt, écht spijt.’
Ze knikte. ‘Ik geloof je.’
Veerle sloeg haar armen om haar heen en omhelsde haar stevig. Ze slikte even toen ze voelde dat ze haar vriendin gemist had. Ze slikte nog een keer toen ze bedacht dat ze niet wist of het ooit weer zou worden zoals het afgelopen weken was geweest.
De meiden lieten elkaar los en na een laatste groet liep Leonore de voortent in.
‘Kan ik helpen met het eten?’ vroeg ze impulsief. Moeder glimlachte verbaasd: normaal gesproken waren haar dochters in de vakantie nooit zo gretig als het om het huishouden ging.
‘Is goed, lieverd, wil jij de saus voor de pasta maken? Dan vraag ik papa of hij de tafel wil dekken.’
Leonore knikte en ging aan de slag. Bezig zijn was een goede manier om haar zinnen even te verzetten en niet te hoeven denken aan wat dan ook.
Een klein kwartier later was het eten klaar en een uurtje daarna was de maaltijd genuttigd en de afwas gedaan. Het was net na zevenen toen Leonore gedoucht en wel terug was bij de voortent en ze besloot haar puzzelboekje erbij te pakken. Zo kon ze de tijd volmaken tot ze met Arne en Lorenzo had afgesproken. Ze had er veel aan gedacht. Ze was bang dat Arne het niet kon waardern dat ze meeging en dat hij dacht dat zij zichzelf had uitgenodigd. Daarom hoopte ze dat het een gezellige avond zou worden. Ze had zich voorgenomen op tijd terug te gaan naar de camping, zodat de jongens ook nog even met z’n tweeën als vrienden onder elkaar konden zijn.
Het was acht uur geweest toen Leonore zich klaarmaakte en omkleedde en een paar minuten voor half negen liep ze richting het begin van de camping. Beide terrasjes zaten vol en Leonore bedacht dat ze blij was dat ze even van de camping weg zou gaan.
‘Stijlvol te laat,’ klonk een stem.
‘Stijlvol op tijd,’ verbeterde ze hem.
Arne grijnsde. ‘Leuk je weer te zien.’
Ze keek naar zijn gezicht om te zien of hij het meende, maar hij leek serieus.
‘Echt,’bevestigde hij haar onzekere blik, ‘ik vind het leuk dat je zin hebt om mee te gaan.’
Ze glimlachte opgelucht. ‘Waar is Lorenzo?’
‘Present!’
Ze draaide zich om. Lorenzo had de auto voorgereden en Arne haastte zich om het portier voor haar open te doen. Zelf stapte hij achterin.
Lorenzo grinnikte, wat hem een vragende blik van Leonore opleverde.
‘Arne is nooit zo galant,’ legde hij uit, ‘maar hij sinds hij doorkreeg dat je geen potentiële vriendin of flirt voor hem bent, is hij super lief en zorgzaam. Nouja, alleen voor jou, dan.’
Leonore lachte en draaide zich om naar Arne. ‘Is dat zo?’
Hij glimlachte wat verlegen, waarop Lorenzo bulderend in de lach schoot.
‘Het is wel makkelijk om lief voor je te zijn als ik weet dat het verder niets hoeft te betekenen.’ Zijn stem klonk bijna verontschuldigend.
Leonore draaide zich in gedachten verzonken weer om en keek door het raam, terwijl Lorenzo van het campingterrein af reed.
I'm jealous of my parents, I'll never have a kid as cool as theirs.
-
daantjeschrijft
- Balpen
- Berichten: 144
- Lid geworden op: 18 jun 2012 21:31
Hoi hoi, ik heb mezelf ook maar is ff bijgelezen en hoewel ik inhoudelijk eigenlijk weinig tot niets te melden heb wilde ik je wel even laten weten dat het lekker weg leest.
Ergena kwam ik een keer de naam desiree tegen. Deze was ik verder nog nergens tegen gekomen. Foutje misschien. En met dat tent gebeuren kun je misschien de rollen van Daisy en Sylvana beter omruilen, aangezien Daisy later best aardig blijkt. Is slechts een tip hoor.
Verder ben k benieuwd hoe het af gaat lopen tussen Fabi en Leonore..... Ik moet eerlijk zeggen dat k van het begin af aan meer een Fabi fan was dan van Ralph ondanks dat de meningen daar nogal verdeeld over zijn/waren. Groetjes
Ergena kwam ik een keer de naam desiree tegen. Deze was ik verder nog nergens tegen gekomen. Foutje misschien. En met dat tent gebeuren kun je misschien de rollen van Daisy en Sylvana beter omruilen, aangezien Daisy later best aardig blijkt. Is slechts een tip hoor.
Verder ben k benieuwd hoe het af gaat lopen tussen Fabi en Leonore..... Ik moet eerlijk zeggen dat k van het begin af aan meer een Fabi fan was dan van Ralph ondanks dat de meningen daar nogal verdeeld over zijn/waren. Groetjes
Even Miracles take A Little Time
Dankjulliewel voor de reacties en de like! Motiveert me echt om verder te schrijven, dus ik heb de afgelopen week toen ik op vakantie was eindelijk weer wat geschreven
Leuk dat je weer bijgelezen bent, daantjeschrijft! Désiree komt zeker wel voor, nog maar eens goed lezen (:
Enjoy!
Ze hadden hetzelfde plekje bij het raam te pakken als de vorige keer. Door het warme weer zaten veel mensen die avond op een terrasje, dus het was niet druk. Arne bestelde en voegde zich daarna bij hen.
‘Zo,’ zei hij.
Leonore knikte wijs. ‘Wauw, wat een mooie openingszin.’
De jongens schoten in de lach.
‘Daarmee haal je vast veel meisjes binnen,’ spotte ze. ‘Oh,’ ging ze verder, wijzend naar Arne,’ dat wilde ik je nog vragen.’
‘Wat?’ grijnsde hij.
‘Waarom je zoveel losse relaties en contacten hebt.’
De grijns verdween langzaam van zijn gezicht. ‘Hoezo?’
‘Nou, gewoon, ik weet niet. Heb je niet de behoefte aan een serieuze en lange relatie? Dat je naar iemand kijkt en denkt: wauw, met haar wil ik trouwen en ik wil mijn hele leven met haar delen.’
Lorenzo luisterde naar het gesprek, maar bemoeide zich er niet mee.
‘Soms wel,’ biechtte Arne op. Hij zweeg toen de ober de drankjes kwam brengen en bedankte hem. Daarna staarde hij even naar buiten en zocht naar woorden.
‘Weet je, Leonore,’ begon hij, haar aankijkend, ‘soms is het makkelijker om alles simpel te houden en geen verplichtingen en verantwoordelijkheden te hebben. Ik weet wat ik kan verwachten en wat ik eraan heb, en dat is genoeg.
En natuurlijk weet ik dat ik wat mis,’ vulde hij aan toen hij haar gezicht zag. ‘En de laatste tijd ben ik niet meer zoals vroeger.’
Leonore was nog niet helemaal overtuigd, maar knikte. Het was vast moeilijk om erover te praten. Zelf praatte ze liever ook niet over haar relaties – met wie dan ook.
Gelukkig was Lorenzo zo slim om op een ander onderwerp over te gaan.
‘Ik heb een aantal keer met Leo overlegd,’ begon hij, ‘en een animatieteam met jullie ziet hij op zich wel zitten. Ik zeg “op zich”, omdat er nog niets vast staat en heel veel nog geregeld moet worden. Als hij daar het geld, de tijd en de mensen voor heeft, zou hij volgend jaar een jaar willen proefdraaien.’
Leonore had een enorme lach op haar gezicht. ‘Super gaaf!’
Lorenzo lachte ook. ‘Leo heeft over twee weken een afspraak met een bedrijf, en daarna zullen we er meer van horen.’
‘En je hebt hem ook verteld dat wij wel willen helpen en zo?’
Lorenzo knikte. ‘Ja, en Daphne heeft er ook wel voor gezorgd dat hij dat te horen krijgt…’
Ze glimlachte. ‘Daar twijfel ik niet aan.’ Op Arne’s vragende blik vervolgde ze: ‘Daphne weet nogal goed wat ze wil en ze zet graag haar vader in om dat te bereiken.’
Hij glimlachte. ‘Pittig typje dus.’
‘Best wel,’ grinnikte zijn vriend.
‘Ze is wel heel lief,’ verdedigde Leonore haar vriendin.
‘Je wilde d’r anders niet meenemen,’ plaagde Lorenzo.
Arne schoot in de lach. ‘Je wilde serieus alleen met ons tweeën uit? Ik bedoel, het mag. Leuk zelfs, maar het is nou niet echt dat wij goede partij vormen. We zijn wel allebei single, maar…’
Arne ratelde maar door, terwijl Lorenzo en Leonore een blik wisselden.
‘Misschien valt ze wel niet op oude mannen zoals wij,’ zei Lorenzo toen zijn vriend eindelijk uitgepraat was.
Hij was even beduusd, waarop een vragende blik volgde. Het duurde even tot het doordrong dat het een ‘subtiele’ hint was geweest en hij richtte zich op Leonore.
‘Vertel, wie is het slachtoffer?’
Ze ging met haar hand door haar blonde lokken en trok een quasi gekwetst gezicht. ‘Slachtoffer? Au!’ Haar gedachten gingen razendsnel. Wat kreeg Lorenzo allemaal mee, zonder dat ze iets vertelde? En wat zou hij tegen Arne zeggen?
‘Sorry schat,’ grijnsde deze laatste.
‘Ja, nee, dat klink erg gemeend.’ Ze speelde het spelletje mee, maar was doodsbang dat de jongens iets aan haar zouden merken of dat ze iets zou verklappen.
‘Dan niet.’ Hij haalde zijn schouders op. ‘Maar ik wil het toch weten.’
‘Pech.’ Leonore haalde ook haar schouders op. ‘Moet je maar niet zo lullig doen.’ Ze was sowieso niet van plan iets te vertellen, maar nu had ze een mooi excuus.
‘Aaah, alsjeblieeeft?’ Het klonk bijna schattig als hij zo smeekte, maar ze was onverbiddelijk.
Lorenzo bestelde nog wat bij de bar, waardoor het onderwerp vergeten werd. Leonore was blij dat haar beste vriend erover opgehouden was, anders had Arne zich er niet zo snel bij neergelegd.
De rest van de avond vloog voorbij en voor ze er erg in hadden, zaten ze alweer in de auto terug naar de camping.
‘Jullie mogen wel teruggaan, hoor,’ glimlachte Leonore toen ze op de camping waren.
‘Nee joh,’ wuifde Arne haar voorstel weg. ‘Ik ga lekker slapen zo.’ Hij gaapte. ‘Ik ben moe.’
‘Sorry, ik ben erg vermoeiend,’ plaagde ze.
Hij knikte, een schittering in zijn blauwe ogen. ‘Je bent ontzettend vermoeiend, vind je niet, Rens?’
‘Ik slaap al,’ mompelde Lorenzo.
Leonore glimlachte. Ook zij was moe. ‘Ga maar lekker slapen dan.’
‘Ja, komt goed. Kom, we brengen je nog even terug. Of ga je al, Arne?’
‘Ik moet nog naar huis fietsen, dus ik ga. Ik kom volgende week wel langs als ik niet hoef te werken, goed?’
Lorenzo knikte. ‘Prima, man. Rustig aan!’
Arne gaf Leonore een kus op haar wang en tikte op haar neus met zijn vinger. ‘Ik hoop dat je genoten hebt. Ik zeker wel.’
Ze knikte. ‘Ik ook. Als je voor volgende week zaterdag komt, weet ik in elk geval zeker dat ik er nog ben.’
‘Oh ja, je gaat al bijna weer, hè?’ Zijn gezicht betrok. ‘Ik kom volgende week langs om doei te zeggen, oké?’
De blondine knikte. ‘Tot volgende week, dan.’
‘Jo, doei!’
‘Doe voorzichtig.’
Arne bromde nog wat en liep naar de andere kant van de parkeerplaats, waar de fietsen stonden. Ze zwaaiden hem na toen hij het terrein af reed en liepen daarna naar nummer veertien.
Leuk dat je weer bijgelezen bent, daantjeschrijft! Désiree komt zeker wel voor, nog maar eens goed lezen (:
Enjoy!
Ze hadden hetzelfde plekje bij het raam te pakken als de vorige keer. Door het warme weer zaten veel mensen die avond op een terrasje, dus het was niet druk. Arne bestelde en voegde zich daarna bij hen.
‘Zo,’ zei hij.
Leonore knikte wijs. ‘Wauw, wat een mooie openingszin.’
De jongens schoten in de lach.
‘Daarmee haal je vast veel meisjes binnen,’ spotte ze. ‘Oh,’ ging ze verder, wijzend naar Arne,’ dat wilde ik je nog vragen.’
‘Wat?’ grijnsde hij.
‘Waarom je zoveel losse relaties en contacten hebt.’
De grijns verdween langzaam van zijn gezicht. ‘Hoezo?’
‘Nou, gewoon, ik weet niet. Heb je niet de behoefte aan een serieuze en lange relatie? Dat je naar iemand kijkt en denkt: wauw, met haar wil ik trouwen en ik wil mijn hele leven met haar delen.’
Lorenzo luisterde naar het gesprek, maar bemoeide zich er niet mee.
‘Soms wel,’ biechtte Arne op. Hij zweeg toen de ober de drankjes kwam brengen en bedankte hem. Daarna staarde hij even naar buiten en zocht naar woorden.
‘Weet je, Leonore,’ begon hij, haar aankijkend, ‘soms is het makkelijker om alles simpel te houden en geen verplichtingen en verantwoordelijkheden te hebben. Ik weet wat ik kan verwachten en wat ik eraan heb, en dat is genoeg.
En natuurlijk weet ik dat ik wat mis,’ vulde hij aan toen hij haar gezicht zag. ‘En de laatste tijd ben ik niet meer zoals vroeger.’
Leonore was nog niet helemaal overtuigd, maar knikte. Het was vast moeilijk om erover te praten. Zelf praatte ze liever ook niet over haar relaties – met wie dan ook.
Gelukkig was Lorenzo zo slim om op een ander onderwerp over te gaan.
‘Ik heb een aantal keer met Leo overlegd,’ begon hij, ‘en een animatieteam met jullie ziet hij op zich wel zitten. Ik zeg “op zich”, omdat er nog niets vast staat en heel veel nog geregeld moet worden. Als hij daar het geld, de tijd en de mensen voor heeft, zou hij volgend jaar een jaar willen proefdraaien.’
Leonore had een enorme lach op haar gezicht. ‘Super gaaf!’
Lorenzo lachte ook. ‘Leo heeft over twee weken een afspraak met een bedrijf, en daarna zullen we er meer van horen.’
‘En je hebt hem ook verteld dat wij wel willen helpen en zo?’
Lorenzo knikte. ‘Ja, en Daphne heeft er ook wel voor gezorgd dat hij dat te horen krijgt…’
Ze glimlachte. ‘Daar twijfel ik niet aan.’ Op Arne’s vragende blik vervolgde ze: ‘Daphne weet nogal goed wat ze wil en ze zet graag haar vader in om dat te bereiken.’
Hij glimlachte. ‘Pittig typje dus.’
‘Best wel,’ grinnikte zijn vriend.
‘Ze is wel heel lief,’ verdedigde Leonore haar vriendin.
‘Je wilde d’r anders niet meenemen,’ plaagde Lorenzo.
Arne schoot in de lach. ‘Je wilde serieus alleen met ons tweeën uit? Ik bedoel, het mag. Leuk zelfs, maar het is nou niet echt dat wij goede partij vormen. We zijn wel allebei single, maar…’
Arne ratelde maar door, terwijl Lorenzo en Leonore een blik wisselden.
‘Misschien valt ze wel niet op oude mannen zoals wij,’ zei Lorenzo toen zijn vriend eindelijk uitgepraat was.
Hij was even beduusd, waarop een vragende blik volgde. Het duurde even tot het doordrong dat het een ‘subtiele’ hint was geweest en hij richtte zich op Leonore.
‘Vertel, wie is het slachtoffer?’
Ze ging met haar hand door haar blonde lokken en trok een quasi gekwetst gezicht. ‘Slachtoffer? Au!’ Haar gedachten gingen razendsnel. Wat kreeg Lorenzo allemaal mee, zonder dat ze iets vertelde? En wat zou hij tegen Arne zeggen?
‘Sorry schat,’ grijnsde deze laatste.
‘Ja, nee, dat klink erg gemeend.’ Ze speelde het spelletje mee, maar was doodsbang dat de jongens iets aan haar zouden merken of dat ze iets zou verklappen.
‘Dan niet.’ Hij haalde zijn schouders op. ‘Maar ik wil het toch weten.’
‘Pech.’ Leonore haalde ook haar schouders op. ‘Moet je maar niet zo lullig doen.’ Ze was sowieso niet van plan iets te vertellen, maar nu had ze een mooi excuus.
‘Aaah, alsjeblieeeft?’ Het klonk bijna schattig als hij zo smeekte, maar ze was onverbiddelijk.
Lorenzo bestelde nog wat bij de bar, waardoor het onderwerp vergeten werd. Leonore was blij dat haar beste vriend erover opgehouden was, anders had Arne zich er niet zo snel bij neergelegd.
De rest van de avond vloog voorbij en voor ze er erg in hadden, zaten ze alweer in de auto terug naar de camping.
‘Jullie mogen wel teruggaan, hoor,’ glimlachte Leonore toen ze op de camping waren.
‘Nee joh,’ wuifde Arne haar voorstel weg. ‘Ik ga lekker slapen zo.’ Hij gaapte. ‘Ik ben moe.’
‘Sorry, ik ben erg vermoeiend,’ plaagde ze.
Hij knikte, een schittering in zijn blauwe ogen. ‘Je bent ontzettend vermoeiend, vind je niet, Rens?’
‘Ik slaap al,’ mompelde Lorenzo.
Leonore glimlachte. Ook zij was moe. ‘Ga maar lekker slapen dan.’
‘Ja, komt goed. Kom, we brengen je nog even terug. Of ga je al, Arne?’
‘Ik moet nog naar huis fietsen, dus ik ga. Ik kom volgende week wel langs als ik niet hoef te werken, goed?’
Lorenzo knikte. ‘Prima, man. Rustig aan!’
Arne gaf Leonore een kus op haar wang en tikte op haar neus met zijn vinger. ‘Ik hoop dat je genoten hebt. Ik zeker wel.’
Ze knikte. ‘Ik ook. Als je voor volgende week zaterdag komt, weet ik in elk geval zeker dat ik er nog ben.’
‘Oh ja, je gaat al bijna weer, hè?’ Zijn gezicht betrok. ‘Ik kom volgende week langs om doei te zeggen, oké?’
De blondine knikte. ‘Tot volgende week, dan.’
‘Jo, doei!’
‘Doe voorzichtig.’
Arne bromde nog wat en liep naar de andere kant van de parkeerplaats, waar de fietsen stonden. Ze zwaaiden hem na toen hij het terrein af reed en liepen daarna naar nummer veertien.
I'm jealous of my parents, I'll never have a kid as cool as theirs.
Hoi!
Super sorry dat het zo lang geduurd heeft; ik hoop niet dat het weer gebeurt, maar ik ben ongelooflijk druk met studie enzo. Extra lang stuk dus (:
Heel benieuwd wat jullie zeggen en vinden, al denk ik niet dat er heel veel in staat. Het is meer een opbouw naar een interessanter deel, so be prepared! (:
Enjoy!
Arne bromde nog wat en liep naar de andere kant van de parkeerplaats, waar de fietsen stonden. Ze zwaaiden hem na toen hij het terrein af reed en liepen daarna naar nummer veertien.
Het was iets voor enen en het was stil op de camping. Bij enkele caravans brandde nog licht, maar de meeste mensen waren hun bed al ingedoken. Leonore stopte een aantal meter voor de caravan en draaide zich om naar Lorenzo.
‘Dankjewel voor vanavond.’
Hij glimlachte een scheve grijns. ‘Graag gedaan. Jij ook bedankt.’ Hij sloeg zijn armen om haar heen en drukte een kus op haar blonde haar. ‘En nu gauw slapen, slaap heerlijk!’
‘Welterusten,’ knikte ze.
Hij groette zacht en liep weg, het donker in. Ze keek zijn gedaante na tot hij door het duister was opgeslokt. Even zuchtte ze. Morgen nog maar eens vragen of ze misschien toch wat langer mochten blijven, want ze had het enorm naar haar zin op La Luna de Plata.
Met nog een diepe zucht pakte ze haar toilettas en liep naar het toiletgebouw; tien minuten later viel ze in slaap zodra haar hoofd het kussen raakte.
Het was een lange, vermoeiende dag geweest, en niet alleen voor Leonore. Een aantal kilometers verderop lag een jongen te worstelen om in slaap te komen, omdat zijn hele leven overhoop leek te liggen.
Hoofdstuk 22
MAANDAG
‘Daphne!’ Leonore schreeuwde al toen haar vriendin nog tientallen meters verderop was. ‘We blijven nog een aantal dagen langer!’
De brunette gilde even en sprong op Leonore af. ‘Jaaaa!’
Een enthousiaste knuffel volgde. ‘Hoe heb je dat voor elkaar gekregen?’
‘Nou,’ begon Leonore, terwijl ze richting La Copa liepen, ‘we hadden het vorige week al eens gevraagd, Shannon en ik, maar toen hadden m’n ouders er nog niet zoveel zin in. Maar blijkbaar zijn ze nu van gedachten veranderd, dus we blijven in elk geval tot na het weekend en dan zien we wel weer. In elk geval nog een hele week!’
‘Oh, top!’ jubelde Daphne. ‘Ik wist al niet wat ik zonder je zou moeten.’
Daphne kletste vrolijk verder, maar deze zin liet Leonore niet los. Het raakte haar, dat Daphne blijkbaar net zoveel waarde hechtte aan hun vriendschap als zij.
‘Dus zeg maar tegen Shannon dat ze woensdag wel mee mag, als ze wil.’
Leonore merkte dat ze het grootste gedeelte niet had meegekregen. ‘Huh, woensdag?’
De brunette schoot in de lach om het verbaasde gezicht van haar vriendin. ‘Laat maar, gekkie, ik vraag het haar zelf wel.’
Leonore haalde haar schouders op. ‘Oké.’
Inmiddels waren ze bij het terrasje van La Copa aangekomen. Daphne plofte naast Jaimy neer op een stoel, terwijl Leonore even naar de deur liep en naar Lorenzo zwaaide, die achter de bar stond, zoals gewoonlijk. Daarna voegde ze zich bij het groepje onder de gekleurde parasol.
‘Hey Veer,’ zei ze verrast. De laatste tijd zat Veerle helemaal niet zo vaak meer bij de groep, en al helemaal niet zonder Ralph. Deze laatste was echter in geen velden of wegen te bekennen.
‘Waar is je wederhelft?’ vroeg ook Daphne zich verbaasd af.
‘Die was vandaag weg,’ antwoordde Veerle.
Verbeeldde Leonore het zich of kostte het haar echt moeite om dat te zeggen? Ze kon dan wel verliefd zijn, maar een dagje zonder hem was toch geen ramp?
Ze haalde haar schouders op en mengde zich in het gesprek. De jongens wilden iets actiefs doen, maar daar hadden Sophie en Daphne totaal geen zin in.
‘Laten we gaan shoppen,’ stelde Désiree voor.
‘Ja, dan kunnen de jongens wel iets sportiefs doen en bewegen,’ vond ook Daphne.
‘Helemaal prima. Wat vind jij, Le?’ vroeg Luke.
Ze keek Veerle aan, die nogal afwezig leek te zijn. ‘Veer, ga je mee shoppen?’
Ze schrok op. ‘Oh, euhm, ja, is goed.’
‘Oké, dan ga ik ook.’
‘Soph?’
‘Helemaal prima, maar ik heb geen fiets, dus ik weet niet…’
‘Neem mijn fiets maar,’ bood Luke schappelijk aan.
Sophie beet op haar lip. Dit was duidelijk niet de bedoeling: nu moest ze alsnog zelf bewegen.
‘Ik neem Luke’s fiets wel, dan kan jij achterop,’ zei Désiree.
Sophie wierp haar dankbaar een kushandje toe. Leonore wist niet precies waarom, maar ze ergerde zich aan Désiree. Altijd lief, vrolijk en goedgehumeurd: ze leek geen negatieve eigenschappen te bezitten. En toch… Het zat haar niet helemaal lekker.
‘Oké, laten we met een kwartier hier met fietsen verzamelen,’ stelde Daphne voor. Alle meiden en Luke stonden op en liepen allemaal hun eigen richting op.
Super sorry dat het zo lang geduurd heeft; ik hoop niet dat het weer gebeurt, maar ik ben ongelooflijk druk met studie enzo. Extra lang stuk dus (:
Heel benieuwd wat jullie zeggen en vinden, al denk ik niet dat er heel veel in staat. Het is meer een opbouw naar een interessanter deel, so be prepared! (:
Enjoy!
Arne bromde nog wat en liep naar de andere kant van de parkeerplaats, waar de fietsen stonden. Ze zwaaiden hem na toen hij het terrein af reed en liepen daarna naar nummer veertien.
Het was iets voor enen en het was stil op de camping. Bij enkele caravans brandde nog licht, maar de meeste mensen waren hun bed al ingedoken. Leonore stopte een aantal meter voor de caravan en draaide zich om naar Lorenzo.
‘Dankjewel voor vanavond.’
Hij glimlachte een scheve grijns. ‘Graag gedaan. Jij ook bedankt.’ Hij sloeg zijn armen om haar heen en drukte een kus op haar blonde haar. ‘En nu gauw slapen, slaap heerlijk!’
‘Welterusten,’ knikte ze.
Hij groette zacht en liep weg, het donker in. Ze keek zijn gedaante na tot hij door het duister was opgeslokt. Even zuchtte ze. Morgen nog maar eens vragen of ze misschien toch wat langer mochten blijven, want ze had het enorm naar haar zin op La Luna de Plata.
Met nog een diepe zucht pakte ze haar toilettas en liep naar het toiletgebouw; tien minuten later viel ze in slaap zodra haar hoofd het kussen raakte.
Het was een lange, vermoeiende dag geweest, en niet alleen voor Leonore. Een aantal kilometers verderop lag een jongen te worstelen om in slaap te komen, omdat zijn hele leven overhoop leek te liggen.
Hoofdstuk 22
MAANDAG
‘Daphne!’ Leonore schreeuwde al toen haar vriendin nog tientallen meters verderop was. ‘We blijven nog een aantal dagen langer!’
De brunette gilde even en sprong op Leonore af. ‘Jaaaa!’
Een enthousiaste knuffel volgde. ‘Hoe heb je dat voor elkaar gekregen?’
‘Nou,’ begon Leonore, terwijl ze richting La Copa liepen, ‘we hadden het vorige week al eens gevraagd, Shannon en ik, maar toen hadden m’n ouders er nog niet zoveel zin in. Maar blijkbaar zijn ze nu van gedachten veranderd, dus we blijven in elk geval tot na het weekend en dan zien we wel weer. In elk geval nog een hele week!’
‘Oh, top!’ jubelde Daphne. ‘Ik wist al niet wat ik zonder je zou moeten.’
Daphne kletste vrolijk verder, maar deze zin liet Leonore niet los. Het raakte haar, dat Daphne blijkbaar net zoveel waarde hechtte aan hun vriendschap als zij.
‘Dus zeg maar tegen Shannon dat ze woensdag wel mee mag, als ze wil.’
Leonore merkte dat ze het grootste gedeelte niet had meegekregen. ‘Huh, woensdag?’
De brunette schoot in de lach om het verbaasde gezicht van haar vriendin. ‘Laat maar, gekkie, ik vraag het haar zelf wel.’
Leonore haalde haar schouders op. ‘Oké.’
Inmiddels waren ze bij het terrasje van La Copa aangekomen. Daphne plofte naast Jaimy neer op een stoel, terwijl Leonore even naar de deur liep en naar Lorenzo zwaaide, die achter de bar stond, zoals gewoonlijk. Daarna voegde ze zich bij het groepje onder de gekleurde parasol.
‘Hey Veer,’ zei ze verrast. De laatste tijd zat Veerle helemaal niet zo vaak meer bij de groep, en al helemaal niet zonder Ralph. Deze laatste was echter in geen velden of wegen te bekennen.
‘Waar is je wederhelft?’ vroeg ook Daphne zich verbaasd af.
‘Die was vandaag weg,’ antwoordde Veerle.
Verbeeldde Leonore het zich of kostte het haar echt moeite om dat te zeggen? Ze kon dan wel verliefd zijn, maar een dagje zonder hem was toch geen ramp?
Ze haalde haar schouders op en mengde zich in het gesprek. De jongens wilden iets actiefs doen, maar daar hadden Sophie en Daphne totaal geen zin in.
‘Laten we gaan shoppen,’ stelde Désiree voor.
‘Ja, dan kunnen de jongens wel iets sportiefs doen en bewegen,’ vond ook Daphne.
‘Helemaal prima. Wat vind jij, Le?’ vroeg Luke.
Ze keek Veerle aan, die nogal afwezig leek te zijn. ‘Veer, ga je mee shoppen?’
Ze schrok op. ‘Oh, euhm, ja, is goed.’
‘Oké, dan ga ik ook.’
‘Soph?’
‘Helemaal prima, maar ik heb geen fiets, dus ik weet niet…’
‘Neem mijn fiets maar,’ bood Luke schappelijk aan.
Sophie beet op haar lip. Dit was duidelijk niet de bedoeling: nu moest ze alsnog zelf bewegen.
‘Ik neem Luke’s fiets wel, dan kan jij achterop,’ zei Désiree.
Sophie wierp haar dankbaar een kushandje toe. Leonore wist niet precies waarom, maar ze ergerde zich aan Désiree. Altijd lief, vrolijk en goedgehumeurd: ze leek geen negatieve eigenschappen te bezitten. En toch… Het zat haar niet helemaal lekker.
‘Oké, laten we met een kwartier hier met fietsen verzamelen,’ stelde Daphne voor. Alle meiden en Luke stonden op en liepen allemaal hun eigen richting op.
-
NeleVanHol
- Balpen
- Berichten: 213
- Lid geworden op: 03 mei 2012 10:27
Jeej! Een nieuw stukje! Super!
Ik hoop dat die Desiree zich koest houdt. Ik heb geen zin in gedoe
Ik hoop dat die Desiree zich koest houdt. Ik heb geen zin in gedoe
Dankjewel NeleVanHol! (: Speciaal voor jou een nieuw stukje! Moet weer snel een voorraadje gaan schrijven, maar dit had ik nog liggen.
Enjoy en zijn er nog meer lezers overgebleven?
‘Oké, laten we met een kwartier hier met fietsen verzamelen,’ stelde Daphne voor. Alle meiden en Luke stonden op en liepen allemaal hun eigen richting op.
‘Mam,’ begon Leonore toen ze bij de voortent was. ‘Ik ga shoppen met de meiden. Is wel goed, toch?’
Moeder knikte aarzelend. ‘Doe je wel voorzichtig?’
‘Zeker.’ Ze gaf haar moeder een kus. ‘Ik ben er wel weer met het avondeten, denk ik, en anders laat ik het weten.’
Ze liep naar binnen om de fietssleutel en een tas te pakken en deed de fiets van slot. ‘Doeg!’
Moeder groette terug, maar niet zo enthousiast als normaal. Wat was er vandaag, vroeg Leonore zich af, dat iedereen zo afwezig was? Eerst Veerle, nu haar moeder…
Ze zuchtte even en haalde haar schouders op. Het zou wel meevallen allemaal; ze zag vast spoken.
Toen ze bij het terrasje aankwam, was nog geen van de anderen gearriveerd. Jaimy en Fabi zaten te praten over Delano, gokte ze, maar ze hielden hun mond toen ze bij hen kwam staan. Daarna praatten ze over één of andere auto en Leonore pakte haar telefoon erbij.
“Fijn zeg, dat je langer mag blijven! Al mis ik je wel enorm… Nouja, snel weer afspreken? X”
Een sms’je van Carlijn. De blondine voelde zich bijna schuldig dat ze zo’n enthousiast berichtje had gestuurd naar haar vriendin in Nederland. Ze had zich niet gerealiseerd dat deze haar aanwezigheid ook zeer op prijs zou kunnen stellen.
‘Wat ben je snel.’ Désiree kwam naast haar staan. ‘En ik dacht nog wel dat ik snel was.’
Leonore stopte haar telefoon in haar tas en trok een gemaakte glimlach. Ze reageerde niet.
‘Jij hebt hier vaker geshopt, toch?’
Ze knikte.
‘Dan weet je vast wel wat leuk is om heen te gaan,’ ging Désiree door.
‘Daphne kent het hier goed,’ ontweek Leonore de vraag.
‘Oh, nou, dat is mooi. Hoelang sta jij hier nu op de camping eigenlijk?’
Leonore merkte dat Jaimy en Fabi hun gesprek hadden gestaakt en ook meeluisterden. ‘Vandaag precies vier weken,’ antwoordde ze. Ze voelde zich wat ongemakkelijk onder al die aandacht.
‘En hoe bevalt het?’ Désiree deed duidelijk enorm haar best een gesprek aan te knopen.
‘Ja, goed,’ zei Leonore. ‘Leuke mensen hier.’ Direct had ze spijt van deze laatste woorden. En inderdaad, Désiree pakte het aan als een mooie uitweg.
‘Bij jou thuis niet dan?’ speelde ze er op in.
De blondine haalde haar schouders op. ‘Op de camping leer je makkelijker mensen kennen.’ Het was niet gelogen, ze leerde sneller mensen kennen dan ze de afgelopen jaren op school had gedaan. Het was dan wel geen antwoord op de vraag, maar gelukkig ging het gesprek een andere kant op
‘Ook oppervlakkiger.’
‘Hoeft niet,’ mengde Jaimy zich in het gesprek. ‘Kijk maar naar Ralph en Veerle.’
Désiree knikte bedachtzaam. ‘Er zijn vast uitzonderingen, maar over het algemeen denk ik dat je mensen niet zo goed leert kennen in zo’n vakantie.’
Leonore’s ogen dwaalden af naar die van Fabi, en toen deze elkaar ontmoetten, volgde er een schok in haar lichaam die ze noch beschrijven, noch verklaren kon. Er leek een stilte te vallen van enkele minuten, waarbij er niets anders bestond dan alleen hun ogen die elkaar aankeken. Zelfs dat moment, dat zo lang leek aan te houden, kwam uiteindelijk ten einde, toen Daphne zich bij hen voegde met de woorden: ‘Ha, wauw, ik ben niet eens als laatste!’ Er klonk een zweem van trots in door.
Fabi grinnikte en Jaimy mompelde iets over ‘verf op het gezicht smeren’ en ‘stadse kakkers’. Het was niet moeilijk te raden over wie hij het had, want Sophie was de enige die overduidelijk uit de grote stad kwam. Bovendien was zij ook de enige die áltijd haar make-up perfect had zitten, en een flinke laag ook.
Ze schoten net allemaal in de lach toen Veerle en Luke aan kwamen fietsen. Deze keken elkaar verbaasd aan, maar op dat moment kwam ook Sophie aangewandeld en ze konden gaan. Désiree nam Luke’s fiets over en Sophie sprong achterop. Met Veerle fietsten zij voorop; Daphne en Leonore fietsten erachter. De jongens kregen een groet, maar werden verder aan hun lot overgelaten.
‘Hé, Daph, je fietst nooit achteraan,’ grapte Leonore. ‘Is er iets mis?’ De brunette was nogal haantje de voorste en ging niet vaak vrijwillig als achterste.
‘Nou,’ begon ze serieus, ‘ik mag Sophie niet zo.’
Het verbaasde Leonore helemaal niet, Sophie had nogal de neiging om de aandacht naar zich toe te trekken en daar kon Daphne niet zo goed tegen, aangezien ze zelf ook genoot van aandacht.
‘Oh, dus ik ben tweede keus?’ plaagde Leonore.
‘Als ik heel eerlijk ben,’ begon haar vriendin, ‘wilde ik eigenlijk naast Veer fietsen, want volgens mij gaat het niet zo goed met d’r.’
‘Dat wilde ik ook.’ Leonore glimlachte licht. ‘Maar ze fietste al weg, dus ik dacht: laat maar zitten.’
Daphne glimlachte ook. ‘Toch leuk dat we er hetzelfde over dachten.’
Enjoy
en zijn er nog meer lezers overgebleven?‘Oké, laten we met een kwartier hier met fietsen verzamelen,’ stelde Daphne voor. Alle meiden en Luke stonden op en liepen allemaal hun eigen richting op.
‘Mam,’ begon Leonore toen ze bij de voortent was. ‘Ik ga shoppen met de meiden. Is wel goed, toch?’
Moeder knikte aarzelend. ‘Doe je wel voorzichtig?’
‘Zeker.’ Ze gaf haar moeder een kus. ‘Ik ben er wel weer met het avondeten, denk ik, en anders laat ik het weten.’
Ze liep naar binnen om de fietssleutel en een tas te pakken en deed de fiets van slot. ‘Doeg!’
Moeder groette terug, maar niet zo enthousiast als normaal. Wat was er vandaag, vroeg Leonore zich af, dat iedereen zo afwezig was? Eerst Veerle, nu haar moeder…
Ze zuchtte even en haalde haar schouders op. Het zou wel meevallen allemaal; ze zag vast spoken.
Toen ze bij het terrasje aankwam, was nog geen van de anderen gearriveerd. Jaimy en Fabi zaten te praten over Delano, gokte ze, maar ze hielden hun mond toen ze bij hen kwam staan. Daarna praatten ze over één of andere auto en Leonore pakte haar telefoon erbij.
“Fijn zeg, dat je langer mag blijven! Al mis ik je wel enorm… Nouja, snel weer afspreken? X”
Een sms’je van Carlijn. De blondine voelde zich bijna schuldig dat ze zo’n enthousiast berichtje had gestuurd naar haar vriendin in Nederland. Ze had zich niet gerealiseerd dat deze haar aanwezigheid ook zeer op prijs zou kunnen stellen.
‘Wat ben je snel.’ Désiree kwam naast haar staan. ‘En ik dacht nog wel dat ik snel was.’
Leonore stopte haar telefoon in haar tas en trok een gemaakte glimlach. Ze reageerde niet.
‘Jij hebt hier vaker geshopt, toch?’
Ze knikte.
‘Dan weet je vast wel wat leuk is om heen te gaan,’ ging Désiree door.
‘Daphne kent het hier goed,’ ontweek Leonore de vraag.
‘Oh, nou, dat is mooi. Hoelang sta jij hier nu op de camping eigenlijk?’
Leonore merkte dat Jaimy en Fabi hun gesprek hadden gestaakt en ook meeluisterden. ‘Vandaag precies vier weken,’ antwoordde ze. Ze voelde zich wat ongemakkelijk onder al die aandacht.
‘En hoe bevalt het?’ Désiree deed duidelijk enorm haar best een gesprek aan te knopen.
‘Ja, goed,’ zei Leonore. ‘Leuke mensen hier.’ Direct had ze spijt van deze laatste woorden. En inderdaad, Désiree pakte het aan als een mooie uitweg.
‘Bij jou thuis niet dan?’ speelde ze er op in.
De blondine haalde haar schouders op. ‘Op de camping leer je makkelijker mensen kennen.’ Het was niet gelogen, ze leerde sneller mensen kennen dan ze de afgelopen jaren op school had gedaan. Het was dan wel geen antwoord op de vraag, maar gelukkig ging het gesprek een andere kant op
‘Ook oppervlakkiger.’
‘Hoeft niet,’ mengde Jaimy zich in het gesprek. ‘Kijk maar naar Ralph en Veerle.’
Désiree knikte bedachtzaam. ‘Er zijn vast uitzonderingen, maar over het algemeen denk ik dat je mensen niet zo goed leert kennen in zo’n vakantie.’
Leonore’s ogen dwaalden af naar die van Fabi, en toen deze elkaar ontmoetten, volgde er een schok in haar lichaam die ze noch beschrijven, noch verklaren kon. Er leek een stilte te vallen van enkele minuten, waarbij er niets anders bestond dan alleen hun ogen die elkaar aankeken. Zelfs dat moment, dat zo lang leek aan te houden, kwam uiteindelijk ten einde, toen Daphne zich bij hen voegde met de woorden: ‘Ha, wauw, ik ben niet eens als laatste!’ Er klonk een zweem van trots in door.
Fabi grinnikte en Jaimy mompelde iets over ‘verf op het gezicht smeren’ en ‘stadse kakkers’. Het was niet moeilijk te raden over wie hij het had, want Sophie was de enige die overduidelijk uit de grote stad kwam. Bovendien was zij ook de enige die áltijd haar make-up perfect had zitten, en een flinke laag ook.
Ze schoten net allemaal in de lach toen Veerle en Luke aan kwamen fietsen. Deze keken elkaar verbaasd aan, maar op dat moment kwam ook Sophie aangewandeld en ze konden gaan. Désiree nam Luke’s fiets over en Sophie sprong achterop. Met Veerle fietsten zij voorop; Daphne en Leonore fietsten erachter. De jongens kregen een groet, maar werden verder aan hun lot overgelaten.
‘Hé, Daph, je fietst nooit achteraan,’ grapte Leonore. ‘Is er iets mis?’ De brunette was nogal haantje de voorste en ging niet vaak vrijwillig als achterste.
‘Nou,’ begon ze serieus, ‘ik mag Sophie niet zo.’
Het verbaasde Leonore helemaal niet, Sophie had nogal de neiging om de aandacht naar zich toe te trekken en daar kon Daphne niet zo goed tegen, aangezien ze zelf ook genoot van aandacht.
‘Oh, dus ik ben tweede keus?’ plaagde Leonore.
‘Als ik heel eerlijk ben,’ begon haar vriendin, ‘wilde ik eigenlijk naast Veer fietsen, want volgens mij gaat het niet zo goed met d’r.’
‘Dat wilde ik ook.’ Leonore glimlachte licht. ‘Maar ze fietste al weg, dus ik dacht: laat maar zitten.’
Daphne glimlachte ook. ‘Toch leuk dat we er hetzelfde over dachten.’
-
NeleVanHol
- Balpen
- Berichten: 213
- Lid geworden op: 03 mei 2012 10:27
Leuk stukje!
Ik wil graag weten waar Veerle mee zit. Nieuwsgierig naar meer!!
Ik wil graag weten waar Veerle mee zit. Nieuwsgierig naar meer!!
Dankjewel voor je reactie, NeleVanHol! Nieuw stuk, kon em niet beter splitsen, dus extra lang (:
Het was al na drieën toen de vijf meiden op een terrasje neerploften.
‘Ik snak naar koud drinken,’ verzuchtte Sophie.
‘Dan haal je wat,’ kon Daphne niet nalaten te zeggen.
‘Zullen we ijsjes halen?’ stelde Désiree voor.
Daphne knikte. ‘Prima.’
Ook de anderen stemden hiermee in. ‘Kom, Dési, we halen wat.’ Daphne stond op.
Ook Désiree veerde op, maar om een andere reden. Haar gezicht stond strak en haar stem sloeg over. ‘Noem me geen Dési! Geen Dees, geen Dé, gewoon Désiree, en anders niet.’
Het was doodstil na haar uitbarsting. Het hele groepje was ervan geschrokken, en zelfs mensen aan andere tafeltjes keken verbaasd op naar het meisje dat opeens zo woedend leek.
Iets rustiger vervolgde ze: ‘Gewoon mijn hele naam, alsjeblieft.’
Na een pijnlijke stilte zette ze een stap van de tafel weg. ‘Zullen we ijsjes gaan halen?’
‘Ja,’ antwoordde een beduusde Daphne. Ze liepen samen weg, een gespannen sfeer achterlatend.
‘Dat lag gevoelig,’ merkte Veerle verbaasd op, toen de andere twee ver weg genoeg waren om het niet meer te kunnen horen.
Sophie knikte. ‘Ja, heftig.’
Leonore ergerde zich aan Sophie, die met haar lichtblonde haar, laaghangende hemdjes en korte rokjes de wereld leek te willen verdelgen. Ze irriteerde zich aan de zeurstem en het kakkerige accent, aan de make-up-laag op haar gezicht en, en, en…
Ze maande zichzelf rustig te ademen, want anders zou het straks slaande ruzie worden.
‘Le, mag je eigenlijk nog langer blijven? Fabi zei zoiets, maar ik heb het niet helemaal gevolgd.’
De blondine wist dat Veerle dit zei om de aandacht van Désiree af te leiden, maar het interesseerde haar meer dat Fabi blijkbaar over haar gepraat had.
‘Wat zei hij dan?’ probeerde ze zo luchtig mogelijk over te komen.
‘Ik weet het niet precies, ik heb niet alles gevolgd. Hij en Luke waren over je aan het praten en Fabi zei dus zoiets als dat je langer wilde blijven.’
‘Ja, klopt, ik blijf nu sowieso tot na het weekend,’ antwoordde Leonore. Fabi en Luke hadden het over haar gehad? Nu werd ze toch wel heel nieuwsgierig.
‘IJsjes!’ riep Daphne vrolijk. ‘Snel aanpakken, want ik moet er nog eentje ophalen.’
Sophie en Veerle pakten een ijsje aan; Leonore merkte op dat Daphne en Désiree het blijkbaar hadden bijgelegd – voor zover er iets bij te leggen viel –, want Daphne was weer helemaal haar enthousiaste, praatgrage zelf. Een minuutje later kwamen ze aan met de andere ijsjes en allemaal genoten ze van het koude ijs dat op hun tong smolt. Angstvallig werd de uitbarsting van Désiree vermeden, maar lichte spanning was nog voelbaar.
‘Zijn er nog leuke winkels verder?’ Sophie had zich tot Daphne gericht.
‘Jazeker,’ antwoordde deze. ‘Daar links zijn nog een paar leuke winkels, verder hebben we alles wel gehad.’
‘Blijven we hier vanavond eten?’ vroeg Désiree. ‘Is er een goede eetgelegenheid hier?’
‘De snackbar hier om de hoek is heel goed,’ wees Daphne enthousiast.
Sophie haalde haar neus op. ‘Ik ga écht niet een snackbar binnen, hoor. Ik ben geen boerentrien.’
‘Ik eet thuis,’ probeerde Leonore het gesprek een andere wending te geven. Ze was het verwaande gezeur van Sophie meer dan zat.
‘Ik ook,’ viel Veerle haar bij. ‘Mijn ouders rekenen op me.’
Daphne knikte. ‘Da’s waar ook, er komt familie vanavond, dus ik eet ook thuis.’
Er werd wat over en weer gepraat, maar de gesprekken wilden niet meer zo vlotten als aan het begin van de middag.
‘Laten we nog even langs die laatste paar winkels gaan,’ stelde Veerle voor.
De meiden stonden op en liepen de eerste winkel binnen, die Leonore bekend voorkwam. Drie seconden later wist ze weer waar ze de winkel van kende, toen een bekende stem hen met ‘goedemiddag’ begroette.
‘Hé Arne,’ zei ze verrast.
Hij keek verbaasd. ‘Hey! Ik had helemaal niet door dat jullie het waren. Wat leuk!’
Daphne, Désiree en Veerle waren op hun gemakje de kledingrekken aan het doorkijken, terwijl Leonore Arne vertelde wat ze gedaan hadden die dag. Sophie bleef verdacht veel bij Arne in de buurt en was hem constant aan het bekijken. Ze giechelde om alles wat hij zei, waar Leonore zich mateloos aan irriteerde.
Hij had echter geen aandacht voor giechelende Sophie en nam Leonore mee naar een kledingrek. ‘Kijk, ik denk dat dit je heel leuk staat.’ Hij wees naar een jasje met korte mouwen. ‘Past ook goed op dat bruine hemdje.’
Sophie was hen gevolgd, trok het jasje haast uit Arne’s handen en hield het voor zich. ‘Deze kleur staat mij altijd heel goed, vind je niet?’ Ze leek wel door Arne geobsedeerd.
‘Mag ik?’ vroeg deze. Hij pakte het jasje van Sophie terug en trok hem bij Leonore aan. ‘Ik vind dat ‘ie Leonore mooier staat,’ was zijn oordeel.
‘Ja, klopt, dit model maakt me een beetje dik, denk je niet?’
‘De kleur past beter bij Leonore’s ogen. Geef toe, dit staat prachtig zo.’
Het was de eerste keer dat hij iets aan Sophie vroeg, en met veel moeite perste ze eruit dat het leuk stond. Leonore had er schik om dat Sophie zo enorm haar best deed om te flirten, en dat Arne geen seconde aandacht aan haar besteedde.
‘Ik ga verder kijken,’ mompelde ze dan ook, en ze haastte zich naar de andere drie. Leonore en Arne schoten in de lach en hij knipoogde.
‘Hai schat.’
‘Dat gaat ze me niet in dank afnemen,’ voorspelde de blondine.
‘Hoezo niet?’
‘Dat iemand als ik meer aandacht krijgt dan iemand als zij? Ze kan me wel vermoorden, volgens mij.’
Arne grijnsde. ‘Ik meende het wel, hoor, het staat je echt heel leuk.’
‘Slijmbal,’ glimlachte Leonore.
‘Schoonheid.’
Ze wierp hem een quasi-boze blik toe. Het was zó typisch Arne om complimenten te maken als ze hem aan het uitschelden was.
‘Oh, ik mag langer blijven, trouwens!’
Hij keek haar verrast aan ‘Leuk zeg! Zullen we zaterdag dan nog eens afspreken?’
‘Wie is “we”?’
‘Lorenzo moet werken, dacht ik. Maar we kunnen ook wat anderen meenemen, of gewoon met z’n tweeën gaan.’
Ze aarzelde. Hij had dan wel gezegd dat hij niet meer dan vriendschap wilde, maar dit leek toch wel de andere kant op te gaan.
‘Gewoon als vrienden,’ vulde hij aan. ‘Denk er nog maar even over na,’ zei hij toen hij haar aarzeling opmerkte, ‘ik hoor het wel.’
‘Is goed,’ antwoordde Leonore opgelucht. Ze trok het jasje uit en hing het terug.
‘Nee! Aaaah, wat doe je nou?’ Arne greep met zijn handen in zijn donkere haar.
Ze schoot in de lach. ‘Ik heb geen jasje nodig, sorry, meneer de verkoper. Ik moet wel toegeven dat je heel slim te werk gaat.’
Hij grijnsde. ‘Ik ben een gladde prater,’ gaf hij toe. ‘Dat is één van mijn beste eigenschappen.’
‘Je bent ook heel goed in opscheppen,’ vond ze.
‘Hé hé, pas op je woorden,’ lachte hij. ‘Oh, ik heb een klant. Niet weggaan, ik kom er zo aan.’
‘Ai ai, sir,’ antwoordde Leonore braaf.
Hij glimlachte en liep naar de kassa. Ze bekeek hem terwijl hij beleefd en met een warme glimlach de klant hielp. Ze snapte direct wat vrouwen zo aantrekkelijk aan hem vonden en wat ervoor had gezorgd dat Sophie zich zo flirterig gedroeg. Hij had iets over zich, een soort gloed, waar een enorme aantrekkingskracht vanuit ging. Even keek hij haar richting op en glimlachte. Ja, hij had zeker wat, een bepaald soort charme, maar Leonore had in haar hoofd maar plaats voor één jongen. Dit besef schoot haar te binnen. Daar, in die kledingwinkel, met haar winkelende vriendinnen links en Arne rechts van haar. Er was in haar hoofd maar plaats voor één jongen, en als ze geen actie ondernam, was ze volgende week terug in Nederland en misschien zag ze hem dan wel nooit meer.
Ze moest iets doen!
Een halfuur later zaten ze op de fiets terug naar de camping, maar ondanks alle verschillende gespreksonderwerpen bleef die ene zin in haar achterhoofd hangen.
Ze moest iets doen!
Het was al na drieën toen de vijf meiden op een terrasje neerploften.
‘Ik snak naar koud drinken,’ verzuchtte Sophie.
‘Dan haal je wat,’ kon Daphne niet nalaten te zeggen.
‘Zullen we ijsjes halen?’ stelde Désiree voor.
Daphne knikte. ‘Prima.’
Ook de anderen stemden hiermee in. ‘Kom, Dési, we halen wat.’ Daphne stond op.
Ook Désiree veerde op, maar om een andere reden. Haar gezicht stond strak en haar stem sloeg over. ‘Noem me geen Dési! Geen Dees, geen Dé, gewoon Désiree, en anders niet.’
Het was doodstil na haar uitbarsting. Het hele groepje was ervan geschrokken, en zelfs mensen aan andere tafeltjes keken verbaasd op naar het meisje dat opeens zo woedend leek.
Iets rustiger vervolgde ze: ‘Gewoon mijn hele naam, alsjeblieft.’
Na een pijnlijke stilte zette ze een stap van de tafel weg. ‘Zullen we ijsjes gaan halen?’
‘Ja,’ antwoordde een beduusde Daphne. Ze liepen samen weg, een gespannen sfeer achterlatend.
‘Dat lag gevoelig,’ merkte Veerle verbaasd op, toen de andere twee ver weg genoeg waren om het niet meer te kunnen horen.
Sophie knikte. ‘Ja, heftig.’
Leonore ergerde zich aan Sophie, die met haar lichtblonde haar, laaghangende hemdjes en korte rokjes de wereld leek te willen verdelgen. Ze irriteerde zich aan de zeurstem en het kakkerige accent, aan de make-up-laag op haar gezicht en, en, en…
Ze maande zichzelf rustig te ademen, want anders zou het straks slaande ruzie worden.
‘Le, mag je eigenlijk nog langer blijven? Fabi zei zoiets, maar ik heb het niet helemaal gevolgd.’
De blondine wist dat Veerle dit zei om de aandacht van Désiree af te leiden, maar het interesseerde haar meer dat Fabi blijkbaar over haar gepraat had.
‘Wat zei hij dan?’ probeerde ze zo luchtig mogelijk over te komen.
‘Ik weet het niet precies, ik heb niet alles gevolgd. Hij en Luke waren over je aan het praten en Fabi zei dus zoiets als dat je langer wilde blijven.’
‘Ja, klopt, ik blijf nu sowieso tot na het weekend,’ antwoordde Leonore. Fabi en Luke hadden het over haar gehad? Nu werd ze toch wel heel nieuwsgierig.
‘IJsjes!’ riep Daphne vrolijk. ‘Snel aanpakken, want ik moet er nog eentje ophalen.’
Sophie en Veerle pakten een ijsje aan; Leonore merkte op dat Daphne en Désiree het blijkbaar hadden bijgelegd – voor zover er iets bij te leggen viel –, want Daphne was weer helemaal haar enthousiaste, praatgrage zelf. Een minuutje later kwamen ze aan met de andere ijsjes en allemaal genoten ze van het koude ijs dat op hun tong smolt. Angstvallig werd de uitbarsting van Désiree vermeden, maar lichte spanning was nog voelbaar.
‘Zijn er nog leuke winkels verder?’ Sophie had zich tot Daphne gericht.
‘Jazeker,’ antwoordde deze. ‘Daar links zijn nog een paar leuke winkels, verder hebben we alles wel gehad.’
‘Blijven we hier vanavond eten?’ vroeg Désiree. ‘Is er een goede eetgelegenheid hier?’
‘De snackbar hier om de hoek is heel goed,’ wees Daphne enthousiast.
Sophie haalde haar neus op. ‘Ik ga écht niet een snackbar binnen, hoor. Ik ben geen boerentrien.’
‘Ik eet thuis,’ probeerde Leonore het gesprek een andere wending te geven. Ze was het verwaande gezeur van Sophie meer dan zat.
‘Ik ook,’ viel Veerle haar bij. ‘Mijn ouders rekenen op me.’
Daphne knikte. ‘Da’s waar ook, er komt familie vanavond, dus ik eet ook thuis.’
Er werd wat over en weer gepraat, maar de gesprekken wilden niet meer zo vlotten als aan het begin van de middag.
‘Laten we nog even langs die laatste paar winkels gaan,’ stelde Veerle voor.
De meiden stonden op en liepen de eerste winkel binnen, die Leonore bekend voorkwam. Drie seconden later wist ze weer waar ze de winkel van kende, toen een bekende stem hen met ‘goedemiddag’ begroette.
‘Hé Arne,’ zei ze verrast.
Hij keek verbaasd. ‘Hey! Ik had helemaal niet door dat jullie het waren. Wat leuk!’
Daphne, Désiree en Veerle waren op hun gemakje de kledingrekken aan het doorkijken, terwijl Leonore Arne vertelde wat ze gedaan hadden die dag. Sophie bleef verdacht veel bij Arne in de buurt en was hem constant aan het bekijken. Ze giechelde om alles wat hij zei, waar Leonore zich mateloos aan irriteerde.
Hij had echter geen aandacht voor giechelende Sophie en nam Leonore mee naar een kledingrek. ‘Kijk, ik denk dat dit je heel leuk staat.’ Hij wees naar een jasje met korte mouwen. ‘Past ook goed op dat bruine hemdje.’
Sophie was hen gevolgd, trok het jasje haast uit Arne’s handen en hield het voor zich. ‘Deze kleur staat mij altijd heel goed, vind je niet?’ Ze leek wel door Arne geobsedeerd.
‘Mag ik?’ vroeg deze. Hij pakte het jasje van Sophie terug en trok hem bij Leonore aan. ‘Ik vind dat ‘ie Leonore mooier staat,’ was zijn oordeel.
‘Ja, klopt, dit model maakt me een beetje dik, denk je niet?’
‘De kleur past beter bij Leonore’s ogen. Geef toe, dit staat prachtig zo.’
Het was de eerste keer dat hij iets aan Sophie vroeg, en met veel moeite perste ze eruit dat het leuk stond. Leonore had er schik om dat Sophie zo enorm haar best deed om te flirten, en dat Arne geen seconde aandacht aan haar besteedde.
‘Ik ga verder kijken,’ mompelde ze dan ook, en ze haastte zich naar de andere drie. Leonore en Arne schoten in de lach en hij knipoogde.
‘Hai schat.’
‘Dat gaat ze me niet in dank afnemen,’ voorspelde de blondine.
‘Hoezo niet?’
‘Dat iemand als ik meer aandacht krijgt dan iemand als zij? Ze kan me wel vermoorden, volgens mij.’
Arne grijnsde. ‘Ik meende het wel, hoor, het staat je echt heel leuk.’
‘Slijmbal,’ glimlachte Leonore.
‘Schoonheid.’
Ze wierp hem een quasi-boze blik toe. Het was zó typisch Arne om complimenten te maken als ze hem aan het uitschelden was.
‘Oh, ik mag langer blijven, trouwens!’
Hij keek haar verrast aan ‘Leuk zeg! Zullen we zaterdag dan nog eens afspreken?’
‘Wie is “we”?’
‘Lorenzo moet werken, dacht ik. Maar we kunnen ook wat anderen meenemen, of gewoon met z’n tweeën gaan.’
Ze aarzelde. Hij had dan wel gezegd dat hij niet meer dan vriendschap wilde, maar dit leek toch wel de andere kant op te gaan.
‘Gewoon als vrienden,’ vulde hij aan. ‘Denk er nog maar even over na,’ zei hij toen hij haar aarzeling opmerkte, ‘ik hoor het wel.’
‘Is goed,’ antwoordde Leonore opgelucht. Ze trok het jasje uit en hing het terug.
‘Nee! Aaaah, wat doe je nou?’ Arne greep met zijn handen in zijn donkere haar.
Ze schoot in de lach. ‘Ik heb geen jasje nodig, sorry, meneer de verkoper. Ik moet wel toegeven dat je heel slim te werk gaat.’
Hij grijnsde. ‘Ik ben een gladde prater,’ gaf hij toe. ‘Dat is één van mijn beste eigenschappen.’
‘Je bent ook heel goed in opscheppen,’ vond ze.
‘Hé hé, pas op je woorden,’ lachte hij. ‘Oh, ik heb een klant. Niet weggaan, ik kom er zo aan.’
‘Ai ai, sir,’ antwoordde Leonore braaf.
Hij glimlachte en liep naar de kassa. Ze bekeek hem terwijl hij beleefd en met een warme glimlach de klant hielp. Ze snapte direct wat vrouwen zo aantrekkelijk aan hem vonden en wat ervoor had gezorgd dat Sophie zich zo flirterig gedroeg. Hij had iets over zich, een soort gloed, waar een enorme aantrekkingskracht vanuit ging. Even keek hij haar richting op en glimlachte. Ja, hij had zeker wat, een bepaald soort charme, maar Leonore had in haar hoofd maar plaats voor één jongen. Dit besef schoot haar te binnen. Daar, in die kledingwinkel, met haar winkelende vriendinnen links en Arne rechts van haar. Er was in haar hoofd maar plaats voor één jongen, en als ze geen actie ondernam, was ze volgende week terug in Nederland en misschien zag ze hem dan wel nooit meer.
Ze moest iets doen!
Een halfuur later zaten ze op de fiets terug naar de camping, maar ondanks alle verschillende gespreksonderwerpen bleef die ene zin in haar achterhoofd hangen.
Ze moest iets doen!
-
NeleVanHol
- Balpen
- Berichten: 213
- Lid geworden op: 03 mei 2012 10:27
Super stukje!!!!
Man wat een moeilijke meid is die DésiREE zeg!
En GO Leonore! Zeg het aan Fabi! ^^
Man wat een moeilijke meid is die DésiREE zeg!
En GO Leonore! Zeg het aan Fabi! ^^
-
daantjeschrijft
- Balpen
- Berichten: 144
- Lid geworden op: 18 jun 2012 21:31
Ik hoop zo dat Fabi die jongen is. Haha
Even Miracles take A Little Time
@NeleVanHol en daantjeschrijft; heeeel erg bedankt voor jullie reacties! De andere lezers ben ik kwijt denk ik 
Nieuw stukje (:
‘Ben ik weer!’ Leonore plofte op een tuinstoel neer. De anderen waren nog even op het terrasje bij La Copa gaan zitten, maar Leonore had meer zin in de aanwezigheid van haar ouders. Bovendien waren de jongens er niet, en ze had de meiden niet zoveel te vertellen, dus ze zou niet weten wat ze daar nog moest doen.
‘Mooi op tijd,’ vond vader.
‘Fijn dat je mee eet.’ Moeder leek oprecht dankbaar, en Leonore realiseerde zich dat ze wel héél veel tijd doorbracht met anderen. Shannon deed dat waarschijnlijk ook, dus dan was het logisch dat haar ouders na een maand wel zat waren van de camping.
‘Sorry dat ik zoveel weg ben,’ begon Leonore voorzichtig.
‘Daar hoef je toch geen sorry voor te zeggen, schat,’ ging vader direct tegen haar in. Moeder hield zich stil, merkte de blondine.
‘En heel erg bedankt dat we wat langer blijven.’
‘Graag gedaan,’ knikte vader. Hij zat er blijkbaar minder mee.
‘Zal ik koken vanavond?’ bood ze aan.
Moeder knikte verrast.
‘Ik help wel!’ Shannon kwam juist aangelopen. ‘Wat gaan we eten?’
De meiden waren het erover eens dat ze de komende week wat meer zouden helpen met de klusjes, zodat vader en moeder dat niet alleen hoefden te doen.
Zo kwam het dat de zusjes na het eten samen aan het afwassen waren en pas daarna hun vrienden gingen opzoeken. Leonore besloot eerst Carlijn nog even te schrijven; ze wilde haar een ansichtkaart sturen met een lange brief erbij. De kaart zou ze deze week nog wel halen, maar in de brief ging heel wat meer tijd zitten.
Het was half negen geweest toen Leonore de pen neerlegde en haar stramme vingers strekte. Ze nam wat te drinken en vertrok naar het begin van de camping. Bij de speeltuin zag ze geen bekenden; in het zwembad herkende ze alleen Shannon. Ze liep verder naar La Copa; het terrasje ervoor was de laatste tijd hun vaste afspreekpunt geworden.
En inderdaad: voor La Copa zaten een aantal bekenden. Veerle en Luke, Daphne, Fabi, Jaimy, Désiree en Vince. Toen ze dichterbij kwam, zag ze pas dat er iets aan de hand was. Luke en Daphne stonden allebei naast Veerle en hielden haar vast, terwijl ze zelf wild gebarend iets vertelde. Nog dichterbij gekomen zag ze dat Veerle betraande ogen had, en het humeur van de anderen leek ook niet optimaal.
‘Hey,’ begroette ze hen. Er kwam niet veel respons en met vragende ogen keen ze van Daphne, naar Veerle, naar Fabi. Geen reactie. Daphne bleef op Veerle inpraten – waar ze blijkbaar daarvoor ook al mee bezig was geweest –, maar het was te zacht om te kunnen horen wat ze zei. Luke en Fabi wisselden een blik en laatstgenoemde gebaarde Leonore dat ze even mee moest lopen.
Met bonzend hart liep ze achter hem aan. Niet alleen was ze bang voor wat ze zou horen, ook was ze weer alleen met Fabi. Dat maakte haar ontzettend zenuwachtig en opgewonden tegelijkertijd.
Ze waren naar de andere kant, de achterkant, van La Copa gelopen, waar het – in vergelijking met de voorkant – enorm rustig was.
‘Wat is er?’ Haar stem trilde vreemd.
Fabi zocht zijn woorden zorgvuldig uit voor hij antwoord gaf. ‘Ralph is weg.’
Nieuw stukje (:
‘Ben ik weer!’ Leonore plofte op een tuinstoel neer. De anderen waren nog even op het terrasje bij La Copa gaan zitten, maar Leonore had meer zin in de aanwezigheid van haar ouders. Bovendien waren de jongens er niet, en ze had de meiden niet zoveel te vertellen, dus ze zou niet weten wat ze daar nog moest doen.
‘Mooi op tijd,’ vond vader.
‘Fijn dat je mee eet.’ Moeder leek oprecht dankbaar, en Leonore realiseerde zich dat ze wel héél veel tijd doorbracht met anderen. Shannon deed dat waarschijnlijk ook, dus dan was het logisch dat haar ouders na een maand wel zat waren van de camping.
‘Sorry dat ik zoveel weg ben,’ begon Leonore voorzichtig.
‘Daar hoef je toch geen sorry voor te zeggen, schat,’ ging vader direct tegen haar in. Moeder hield zich stil, merkte de blondine.
‘En heel erg bedankt dat we wat langer blijven.’
‘Graag gedaan,’ knikte vader. Hij zat er blijkbaar minder mee.
‘Zal ik koken vanavond?’ bood ze aan.
Moeder knikte verrast.
‘Ik help wel!’ Shannon kwam juist aangelopen. ‘Wat gaan we eten?’
De meiden waren het erover eens dat ze de komende week wat meer zouden helpen met de klusjes, zodat vader en moeder dat niet alleen hoefden te doen.
Zo kwam het dat de zusjes na het eten samen aan het afwassen waren en pas daarna hun vrienden gingen opzoeken. Leonore besloot eerst Carlijn nog even te schrijven; ze wilde haar een ansichtkaart sturen met een lange brief erbij. De kaart zou ze deze week nog wel halen, maar in de brief ging heel wat meer tijd zitten.
Het was half negen geweest toen Leonore de pen neerlegde en haar stramme vingers strekte. Ze nam wat te drinken en vertrok naar het begin van de camping. Bij de speeltuin zag ze geen bekenden; in het zwembad herkende ze alleen Shannon. Ze liep verder naar La Copa; het terrasje ervoor was de laatste tijd hun vaste afspreekpunt geworden.
En inderdaad: voor La Copa zaten een aantal bekenden. Veerle en Luke, Daphne, Fabi, Jaimy, Désiree en Vince. Toen ze dichterbij kwam, zag ze pas dat er iets aan de hand was. Luke en Daphne stonden allebei naast Veerle en hielden haar vast, terwijl ze zelf wild gebarend iets vertelde. Nog dichterbij gekomen zag ze dat Veerle betraande ogen had, en het humeur van de anderen leek ook niet optimaal.
‘Hey,’ begroette ze hen. Er kwam niet veel respons en met vragende ogen keen ze van Daphne, naar Veerle, naar Fabi. Geen reactie. Daphne bleef op Veerle inpraten – waar ze blijkbaar daarvoor ook al mee bezig was geweest –, maar het was te zacht om te kunnen horen wat ze zei. Luke en Fabi wisselden een blik en laatstgenoemde gebaarde Leonore dat ze even mee moest lopen.
Met bonzend hart liep ze achter hem aan. Niet alleen was ze bang voor wat ze zou horen, ook was ze weer alleen met Fabi. Dat maakte haar ontzettend zenuwachtig en opgewonden tegelijkertijd.
Ze waren naar de andere kant, de achterkant, van La Copa gelopen, waar het – in vergelijking met de voorkant – enorm rustig was.
‘Wat is er?’ Haar stem trilde vreemd.
Fabi zocht zijn woorden zorgvuldig uit voor hij antwoord gaf. ‘Ralph is weg.’
Hoi, ik ben er nog, en ben nu ook weer helemaal bij met lezen.
Ik zag een klein spelfoutje:
met vragende ogen keen ze van Daphne, naar Veerle
keen -> keek.
Ik vond je stuk van 7 okt. leuk om te lezen. Bij het stukje van vandaag gebeurd er eerst eventjes niet zoveel, met afwas enzo. Ze besluit de laatste dagen van haar vakantie na x wkn vakantie toch nog haar ouders te helpen? Misschien hoort het bij het volwassen worden?
Het eindigt wel sterk met de opmerking dat Ralph weg is. Ben zo benieuwd wat er precies met Ralph is en wat Leonora vindt dat ze moet doen?
Ik zag een klein spelfoutje:
met vragende ogen keen ze van Daphne, naar Veerle
keen -> keek.
Ik vond je stuk van 7 okt. leuk om te lezen. Bij het stukje van vandaag gebeurd er eerst eventjes niet zoveel, met afwas enzo. Ze besluit de laatste dagen van haar vakantie na x wkn vakantie toch nog haar ouders te helpen? Misschien hoort het bij het volwassen worden?
Het eindigt wel sterk met de opmerking dat Ralph weg is. Ben zo benieuwd wat er precies met Ralph is en wat Leonora vindt dat ze moet doen?
-
stephaniepdj
- Puntenslijper
- Berichten: 24
- Lid geworden op: 11 feb 2011 08:40
Misschien ben je een aantal lezers kwijtgeraakt. Maar je hebt mij erbij In een dag je hele verhaal gelezen! Ik kon mijn ogen er niet van af houden. Super gewoon!
In een dag je hele verhaal gelezen! Ik kon mijn ogen er niet van af houden. Super gewoon!-
NeleVanHol
- Balpen
- Berichten: 213
- Lid geworden op: 03 mei 2012 10:27
Oeps dat klinkt niet best...
p.s: zo zie je maar... gewoon blijven posten
p.s: zo zie je maar... gewoon blijven posten
Halloooo. (: Ik ben er weer bij! Sorry! Ben onwijs lang niet op OV geweest en heb jou, OV en mijn eigen verhaal compleet laten zitten.
Ik moest weer even helemaal inkomen wat betreft namen en personages, maar ik geloof dat ik het er weer bij heb!
Ga zo door Marit, ik ben heel benieuwd, ook nu Ralph weer weg is enzo!
Liefs'x
Ik moest weer even helemaal inkomen wat betreft namen en personages, maar ik geloof dat ik het er weer bij heb!
Ga zo door Marit, ik ben heel benieuwd, ook nu Ralph weer weg is enzo!
Liefs'x
iloveyou' 25.08.2012
Wauw, héél erg bedankt allemaal voor jullie reacties! Doet me echt heel goed om dat zo te lezen (: Ook bedankt voor het eruit halen van het foutje, Marina!
Ik was vreselijk druk met studie en tentamens enzo, en nu zit mn hoofd vól met andere dingen, maar ik kan jullie natuurlijk niet nog langer laten wachten! Ik zal proberen dat het de volgende keer niet zo lang meer duurt voor ik weer wat post.
Voor nu: enjoy!
‘Wat is er?’ Haar stem trilde vreemd.
Fabi zocht zijn woorden zorgvuldig uit voor hij antwoord gaf. ‘Ralph is weg.’
Ze fronste haar voorhoofd. Dat het iets met Ralph te maken had, kon ze wel raden, maar dat hij weg was? ‘Hoe bedoel je, weg?’
‘Hij is weg. Hij neemt niet op, reageert niet op berichtjes en is niet thuis.’ Zelfs in de altijd ondoorgrondelijke Fabi viel nu enige emotie te ontdekken.
‘Maar op zich is dat toch niet zo raar? Zijn telefoon kan leeg zijn en hij kan gewoon een dagje weg zijn.’ Zo vreemd klonk het allemaal nog niet.
‘Nee, dat zou kunnen natuurlijk, als hij gisteren niet tegen Veerle had gezegd dat hij vandaag thuis bleef en zijn moeder zou helpen.’
Een drukkend gevoel beklemde Leonore. ‘En ze waren niet samen weg?’
Fabi schudde zijn hoofd en zweeg. Zijn donkerbruine ogen keken langs haar heen. ‘Zijn moeder…’ Hij wachtte. ‘Zijn moeder schold ons uit toen we naar Ralph vroegen. Ze had drank op en gooide de deur voor onze neus dicht.’
Leonore’s ogen werden groot. ‘Waarom zou ze zoiets doen? En zijn vader dan?’
Fabi aarzelde. ‘Ralphs vader leeft niet meer. En zijn thuissituatie is nogal… gecompliceerd.’ Hij dacht even na. ‘Laten we het erop houden dat de relatie tussen Ralph en zijn moeder niet echt goed is. Hij heeft tegen Veerle gezegd dat hij een dagje thuis bleef – en ik ken Ralph; die liegt niet tegen zijn vriendin. Maar nadat Veerle al de hele dag niets van hem had gehoord, sinds gisteravond al niet, zijn Luke en ik met haar mee geweest naar zijn huis. Daar werden we niet echt met open armen ontvangen.’
Leonore beet op haar lip. Ze had hier een slecht gevoel bij. ‘En nu?’
‘Nu proberen we constant Ralph te bereiken. Luke, Jaimy en ik zijn net nog een keer bij hem thuis geweest, maar zijn moeder ligt op de bank met keiharde muziek aan en reageert niet op de deurbel.’
‘Sliep ze?’ Het nare beklemmende gevoel werd met de seconde heftiger.
Fabi knikte.
‘Weet je dat heel zeker?’
Fabi bekeek haar bezorgde gezicht. ‘Hoezo?’
‘Is het niet…’ Ze haalde diep adem. ‘Kan het niet zijn dat ze te veel heeft gedronken? Omdat je zei dat ze naar drank stonk, en… Ik weet niet, maar als ze met keiharde muziek op slaapt…’ Nu ze het hardop uitsprak, werd het voor haar nog veel logischer.
‘Shit.’ Fabi keek haar aan. ‘Daar hebben we helemaal niet bij stilgestaan. We dachten alleen maar aan Ralph.’ Hij kon zichzelf wel voor zijn hoofd slaan. ‘Oké, ik ga met Jaimy nog een keer kijken en als het nodig is, bellen we de ambulance.’
‘Kan ik wat doen?’
Hij schudde zijn hoofd. ‘Nee, je kunt beter hier blijven. Het is niet een hele gastvrije vrouw.’
De blondine haalde diep adem. ‘Oké, dan blijf ik hier.’
Fabi knikte en wilde weglopen, maar haar stem hield hem tegen.
‘Fabi?’
Hij draaide zich om. ‘Ja?’
Ze slikte. ‘Doe alsjeblieft voorzichtig.’ Er schoot een brok in haar keel. Ze wilde nog meer zeggen, maar er kwam niets meer uit. Het leek alsof haar keel dichtgeknepen werd.
Hij zette een stap dichterbij en pakte haar hand vast. ‘Ik doe voorzichtig. Geen zorgen maken, oké? Het komt goed.’ Hij kwam nog dichterbij en sloeg zijn armen om haar heen. Ze lag tegen zijn schouder aan, probeerde te geloven dat alles goed zou komen.
Even bleven ze zo staan, maar toen maakte Fabi zich los. ‘Als Ralph weer terecht is en alles is oké, dan doen we een drankje, goed? Ik zou je nog trakteren.’
Ze knikte, zei dat ze nog even bij Lorenzo ging zitten en groette hem. Hij liep met grote stappen richting het terrasje; zij liep met wankele stappen La Copa binnen. Ze plofte neer op een barkruk.
Lorenzo was bezig met wat klanten, maar kwam algauw op haar toegelopen. ‘Hé lieverd, wat is er aan de hand?’
‘Ralph,’ was haar enige antwoord. Zelfs dat kwam er met een trillende stem uit.
Zijn gezicht betrok. ‘Ik heb het gehoord, ja. Maar dat is vast niet de reden dat je hier zit alsof je elk moment in huilen uit kan barsten.’
Hij zag alles, hij kende haar veel te goed. Ze schudde haar hoofd.
Hij schonk wat te drinken voor haar in. ‘Nou, vertel. Wat maakt mijn vriendin zo verdrietig?’
Het was plagerig bedoeld, maar toen ze opkeek, zag ze dat zijn ogen bezorgd stonden.
‘Ik ga jullie allemaal gewoon zo missen,’ draaide ze eromheen.
‘Aha.’ Lorenzo knikte. ‘En dan iedereen even veel of iemand net wat meer dan de rest?’
‘Lorenzo, ik…’ Ze zuchtte. Ze moest wat doen. Als ze zo doorging, was ze volgende week weer thuis en was ze enorm kwaad op zichzelf.
‘Je kunt alles tegen me zeggen, Leonore, dat weet je toch?’
Ze knikte aarzelend. ‘Er is iemand die ik meer ga missen dan de rest.’ Ze nam een klein slokje van haar drinken. ‘En dat is vooral omdat ik niet weet of ik hem nog wel ga zien.’
Lorenzo knikte begrijpelijk. ‘Het is een “hem” dus. En is deze persoon Nederlands of Belgisch?’
‘Nederlands.’ Ze twijfelde of ze Lorenzo alles zou vertellen of niet, maar het kon haar op dat moment weinig schelen. Ze moest met iemand praten, en aangezien de anderen druk bezig waren met Ralph, was dit de enige optie.
‘Heeft hij donker haar?’
Ze knikte somber. Donker haar, donkere ogen. Oh, die ogen, waar ze soms helemaal nerveus van werd. Maar ondanks het gespannen gevoel dat ze kreeg als ze hem aankeek, toch wilde ze nog zó graag in die ogen kijken.
‘Is het Fabi?’
Ik was vreselijk druk met studie en tentamens enzo, en nu zit mn hoofd vól met andere dingen, maar ik kan jullie natuurlijk niet nog langer laten wachten! Ik zal proberen dat het de volgende keer niet zo lang meer duurt voor ik weer wat post.
Voor nu: enjoy!
‘Wat is er?’ Haar stem trilde vreemd.
Fabi zocht zijn woorden zorgvuldig uit voor hij antwoord gaf. ‘Ralph is weg.’
Ze fronste haar voorhoofd. Dat het iets met Ralph te maken had, kon ze wel raden, maar dat hij weg was? ‘Hoe bedoel je, weg?’
‘Hij is weg. Hij neemt niet op, reageert niet op berichtjes en is niet thuis.’ Zelfs in de altijd ondoorgrondelijke Fabi viel nu enige emotie te ontdekken.
‘Maar op zich is dat toch niet zo raar? Zijn telefoon kan leeg zijn en hij kan gewoon een dagje weg zijn.’ Zo vreemd klonk het allemaal nog niet.
‘Nee, dat zou kunnen natuurlijk, als hij gisteren niet tegen Veerle had gezegd dat hij vandaag thuis bleef en zijn moeder zou helpen.’
Een drukkend gevoel beklemde Leonore. ‘En ze waren niet samen weg?’
Fabi schudde zijn hoofd en zweeg. Zijn donkerbruine ogen keken langs haar heen. ‘Zijn moeder…’ Hij wachtte. ‘Zijn moeder schold ons uit toen we naar Ralph vroegen. Ze had drank op en gooide de deur voor onze neus dicht.’
Leonore’s ogen werden groot. ‘Waarom zou ze zoiets doen? En zijn vader dan?’
Fabi aarzelde. ‘Ralphs vader leeft niet meer. En zijn thuissituatie is nogal… gecompliceerd.’ Hij dacht even na. ‘Laten we het erop houden dat de relatie tussen Ralph en zijn moeder niet echt goed is. Hij heeft tegen Veerle gezegd dat hij een dagje thuis bleef – en ik ken Ralph; die liegt niet tegen zijn vriendin. Maar nadat Veerle al de hele dag niets van hem had gehoord, sinds gisteravond al niet, zijn Luke en ik met haar mee geweest naar zijn huis. Daar werden we niet echt met open armen ontvangen.’
Leonore beet op haar lip. Ze had hier een slecht gevoel bij. ‘En nu?’
‘Nu proberen we constant Ralph te bereiken. Luke, Jaimy en ik zijn net nog een keer bij hem thuis geweest, maar zijn moeder ligt op de bank met keiharde muziek aan en reageert niet op de deurbel.’
‘Sliep ze?’ Het nare beklemmende gevoel werd met de seconde heftiger.
Fabi knikte.
‘Weet je dat heel zeker?’
Fabi bekeek haar bezorgde gezicht. ‘Hoezo?’
‘Is het niet…’ Ze haalde diep adem. ‘Kan het niet zijn dat ze te veel heeft gedronken? Omdat je zei dat ze naar drank stonk, en… Ik weet niet, maar als ze met keiharde muziek op slaapt…’ Nu ze het hardop uitsprak, werd het voor haar nog veel logischer.
‘Shit.’ Fabi keek haar aan. ‘Daar hebben we helemaal niet bij stilgestaan. We dachten alleen maar aan Ralph.’ Hij kon zichzelf wel voor zijn hoofd slaan. ‘Oké, ik ga met Jaimy nog een keer kijken en als het nodig is, bellen we de ambulance.’
‘Kan ik wat doen?’
Hij schudde zijn hoofd. ‘Nee, je kunt beter hier blijven. Het is niet een hele gastvrije vrouw.’
De blondine haalde diep adem. ‘Oké, dan blijf ik hier.’
Fabi knikte en wilde weglopen, maar haar stem hield hem tegen.
‘Fabi?’
Hij draaide zich om. ‘Ja?’
Ze slikte. ‘Doe alsjeblieft voorzichtig.’ Er schoot een brok in haar keel. Ze wilde nog meer zeggen, maar er kwam niets meer uit. Het leek alsof haar keel dichtgeknepen werd.
Hij zette een stap dichterbij en pakte haar hand vast. ‘Ik doe voorzichtig. Geen zorgen maken, oké? Het komt goed.’ Hij kwam nog dichterbij en sloeg zijn armen om haar heen. Ze lag tegen zijn schouder aan, probeerde te geloven dat alles goed zou komen.
Even bleven ze zo staan, maar toen maakte Fabi zich los. ‘Als Ralph weer terecht is en alles is oké, dan doen we een drankje, goed? Ik zou je nog trakteren.’
Ze knikte, zei dat ze nog even bij Lorenzo ging zitten en groette hem. Hij liep met grote stappen richting het terrasje; zij liep met wankele stappen La Copa binnen. Ze plofte neer op een barkruk.
Lorenzo was bezig met wat klanten, maar kwam algauw op haar toegelopen. ‘Hé lieverd, wat is er aan de hand?’
‘Ralph,’ was haar enige antwoord. Zelfs dat kwam er met een trillende stem uit.
Zijn gezicht betrok. ‘Ik heb het gehoord, ja. Maar dat is vast niet de reden dat je hier zit alsof je elk moment in huilen uit kan barsten.’
Hij zag alles, hij kende haar veel te goed. Ze schudde haar hoofd.
Hij schonk wat te drinken voor haar in. ‘Nou, vertel. Wat maakt mijn vriendin zo verdrietig?’
Het was plagerig bedoeld, maar toen ze opkeek, zag ze dat zijn ogen bezorgd stonden.
‘Ik ga jullie allemaal gewoon zo missen,’ draaide ze eromheen.
‘Aha.’ Lorenzo knikte. ‘En dan iedereen even veel of iemand net wat meer dan de rest?’
‘Lorenzo, ik…’ Ze zuchtte. Ze moest wat doen. Als ze zo doorging, was ze volgende week weer thuis en was ze enorm kwaad op zichzelf.
‘Je kunt alles tegen me zeggen, Leonore, dat weet je toch?’
Ze knikte aarzelend. ‘Er is iemand die ik meer ga missen dan de rest.’ Ze nam een klein slokje van haar drinken. ‘En dat is vooral omdat ik niet weet of ik hem nog wel ga zien.’
Lorenzo knikte begrijpelijk. ‘Het is een “hem” dus. En is deze persoon Nederlands of Belgisch?’
‘Nederlands.’ Ze twijfelde of ze Lorenzo alles zou vertellen of niet, maar het kon haar op dat moment weinig schelen. Ze moest met iemand praten, en aangezien de anderen druk bezig waren met Ralph, was dit de enige optie.
‘Heeft hij donker haar?’
Ze knikte somber. Donker haar, donkere ogen. Oh, die ogen, waar ze soms helemaal nerveus van werd. Maar ondanks het gespannen gevoel dat ze kreeg als ze hem aankeek, toch wilde ze nog zó graag in die ogen kijken.
‘Is het Fabi?’
-
NeleVanHol
- Balpen
- Berichten: 213
- Lid geworden op: 03 mei 2012 10:27
Natuurlijk had Lorenzo al langer iets door
Meer!!
Meer!!