Bedankt, Nurias! Hier is het vervolg:
Haar collega's kijken haar vreemd aan maar Birgit doet net of ze dat niet ziet, ze voelt zich nu al ellendig genoeg. Als ze op het toilet is gaat ze voor de spiegel staan en bekijkt zichzelf. Steeds meer tranen stromen uit haar ogen en ze voelt nare steken in haar hart, steken van een gebroken hart. Huilend blijft ze in de spiegel kijken.
"Waar heb ik dit aan te danken?" Ze veegt haar tranen zo vlug mogelijk weg om te zorgen dat haar mascara en oogpotlood niet te ver uitlopen. Kijk me hier nou staan!
De deur van het toilet gaat open. Het is Monique. Birgit schrikt en draait zich richting de handdoekautomaat zodat ze met haar rug naar Monique staat gericht. Monique groet haar op een vrolijke toon. Birgit groet haar terug zonder zich om te draaien. Als Monique uit het zicht is verdwenen veegt Birgit de tranen uit haar ogen en van haar gezicht en zo vlug als ze kan terug naar de bar. Ze ziet Judith en Rolf daar zitten en tot haar grote verbazing blijkt Judith de versiertrucjes van Rolf wel te waarderen. Ze zucht diep en gaat aan de andere kant van de bar zitten. De barman glimlacht vriendelijk tegen haar.
"Wat mag het zijn, jongedame?" Hij legt de theedoek aan de kant.
"Een cola dan maar." Birgit laat haar hoofd op haar rechterhand steunen.
De barman pakt een flesje met cola en een glas en zet het bij Birgit neer. Birgit zucht en schenkt wat cola in het glas. Ze tilt het op en kijkt ernaar.
Op jou, Birgit, ze zucht diep, en op de mislukte avond.
Ze neemt een slok van haar cola en kijkt naar Rolf en Judith. Ze verslikt zich bijna als ze ziet dat de twee heel dicht bij elkaar staan en Rolf Judith een kusje op haar mond geeft.
Dit was me het feestje wel, ze kijkt op de klok, over een uur is het toch weer afgelopen.
De rest van het uur probeert Birgit zo min mogelijk naar Judith, Rolf, Stephan en Sheila te kijken.
Hoofdstuk 21: een onverwachte verrassing
Het einde van de stageweek nadert, het is vrijdagochtend. Birgit en Harry zijn net terug van de bakker waar ze vlaai hebben gehaald voor het afscheid.
"Ik ben even naar het toilet," Birgit glimlacht tegen Harry, "snij de vlaai maar vast aan, ik ben er zo weer!"
Alweer naar het toilet, Harry grinnikt en loopt het kantoortje in.
Birgit zucht diep en loopt richting het toilet, ze is nu even liever daar dan bij Harry. Die kan namelijk over niks anders praten dan Rolf en zijn nieuwe vriendinnetje.
Onderweg botst Birgit tegen iemand op.
"Sorry." Ze schaamt zich en kijkt naar de persoon. Het is Stephan. Ze schrikt ervan en krijgt een vervelend gevoel in haar buik. "Niet boos?"
"Boos? Nee hoor!" Stephan kijkt vriendelijk naar Birgit. "Waarom zou ik boos moeten worden als ik tegen jou op bots?"
"Hoe bedoel je?" Birgit kijkt verbaasd en ziet vanuit een ooghoek dat Sheila de gang in komt. Zij kijkt Stephan even aan en kijkt dan weer weg. Haar blik zag er niet al te vriendelijk uit. "Wat is er tussen Sheila en jou, trouwens? Jullie waren toch zo verliefd?"
"Ja, dat waren we." Stephan zucht diep. "Maar ze eist zo veel van me, weet je, als we uit gingen eten koos ze altijd het duurste menu en dan had ze opeens geen portemonnee bij zich. En toen we een keer gingen winkelen bepaalde zij welke kleding ik moest kopen, of ik het nou mooi vond of niet!"
"He jakkes." Birgit kijkt met een vies gezicht naar Sheila die bij de watertap staat. "Hoe lang zijn jullie samen geweest?"
"Drie jaar." Stephan zucht diep. "Maar op woensdagavond, op mijn verjaardag notabene, had ze het uitgemaakt omdat ik de vlaai had gekozen achter haar rug om!"
"Oh nou, leuk is dat!" Birgit giechelt.
"Onze stageweek zit er bijna op hè?" Stephan kucht.
"Ja, weer bijna terug naar school!" Birgit glimlacht.
"Als jij geen vriend had, Birgit, had ik jouw telefoonnummer gevraagd." Stephan kijkt verlegen.
"Ik- ik heb geen vriend." Birgit glimlacht voorzichtig, "Ik gebruikte dat voor Rolf als smoesje, omdat Rolf achter me aan zat, maar ik niets van hem moest hebben!"
"Echt niet?" Stephan aarzelt.
"Echt niet." Birgit kijkt Stephan recht in de ogen en pakt een briefje bij de receptie. Hier schrijft ze haar telefoonnummer op en geeft het aan Stephan.
"Bedankt!" Stephan jubelt. "Ik bel je snel, oké?"
Sheila, die alles gezien heeft, kijkt Stephan nijdig aan totdat hij uit het zicht is verdwenen. Voorzichtig loopt ze naar Birgit en kijkt haar strak aan.
"Kan ik jou even spreken?" De toon in haar stem klinkt behoorlijk gefrustreerd.
"Ja, komt nog wel, ik moet nu gaan." Birgit glimlacht naar Sheila en loopt terug het kantoor in. Die is vast jaloers, eigen schuld, had ze maar niet zo veeleisend moeten zijn.
De tweeling
Dank je, Nurias voor je mooie reactie!
Hier is dan het vervolg:
De stralende blik van Birgit valt meteen op bij de kantoormedewerkers. Harry glimlacht naar haar.
"Wat is er gebeurd op het toilet?" Hij kijkt Birgit verrast aan.
"Niets hoor." Birgit glimlacht terug naar Harry. "Ik wil graag kersenvlaai!"
"We gaan zo in de kantine zitten met de vlaaien." Harry glimlacht. "Dan gaan we met het hele bedrijf het afscheid vieren van onze stagiaires!"
"Zal ik vast aanlopen?" Birgit loopt naar de vlaaien toe. "Ik neem de appelvlaai wel mee!"
"Eh is goed." Harry kijkt naar de ruitjesvlaai met abrikozenvulling. Ze is duidelijk in de war.
Hoofdstuk 22: het afscheid
In de kantine is het rustig. Gerda en Judith zetten een paar tafels tegen elkaar aan en leggen er vervolgens een mooi tafelkleed op.
"Hoe heet hij?" Gerda giechelt. "Je hebt me er nog helemaal niets over verteld!"
"Rolf," het gezicht van Judith wordt rood na het noemen van de naam, ze voelt de adrenaline door haar lichaam stromen en krijgt kriebels in haar onderbuik, "ik heb hem op de feestavond leren kennen."
"Je meent het!" Gerda kijkt Judith perplex aan. "Wie is het dan eigenlijk?"
"Die jongen van de schoonmaakploeg." Judith giechelt. "Hij liep stage bij een schoonmaakbedrijf dat hier ook regelmatig komt poetsen, vandaar dat hij en zijn collega's ook aanwezig waren op het feest."
"Heb jij even mazzel!" Gerda pakt een stoel.
"Ja, ik heb echt geluk, hij is zo lief!" Judith huppelt naar de keuken om bordjes en vorkjes uit het keukenkastje te pakken.
"Het is je gegund." Gerda kijkt tevreden naar Judith. Na al dat gedoe met haar vader.
Birgit, die de kantine in loopt, ziet dat Judith straalt. Ze moet er een beetje om lachen en zet de vlaaien op de tafel.
"Zo, dat gaat smaken!" Gerda kijkt naar de drie ruitjesvlaaien.
Judith heeft door haar verliefde gevoel niet in de gaten dat Birgit bij hen staat. Ze kijkt letterlijk door haar heen. Zelfs als hun blikken elkaar treffen, heeft Judith nog geen besef dat haar dubbelganger, die haar op de feestavond zo vreemd behandeld heeft, haar recht in de ogen kijkt. Ze glimlacht als een vrolijke kleuter naar Birgit en helpt Gerda mee met de stoelen aan de tafels te zetten. Birgit knikt en helpt de dames mee. Ze ziet dat er een jongeman de kantine in komt en kijkt ernaar. Het is Rolf. Dan kijkt ze naar Judith.
"Heej!" Judith kijkt verlegen naar hem.
"Hallo schatje," de jongeman loopt naar Judith en geeft haar een knipoog.
Judith raakt helemaal in extase door de knipoog van haar vriendje en ze voelt nog veel meer kriebels in haar buik dan ze daarnet had. Gerda giechelt en loopt naar Rolf.
"Dus jij bent de beroemde Rolf?" Ze geeft hem een hand. "Ik ben Gerda, ik was Judith's collega deze week!"
"Rolf van Laar." Rolf schudt netjes de hand van Gerda en kijkt naar Birgit. Hij knikt naar haar. "Bedankt nog, je bent geweldig."
"Birgit geweldig?" Judith kijkt Rolf stomverbaasd aan. "Waarom dan?"
"Nou, dankzij haar heb ik jou ontmoet." Rolf glimlacht. "Birgit heeft ons gekoppeld."
"Ooooh, wat mooi van je, Birgit!" Gerda kijkt Birgit ontroerd aan.
Judith krijgt een raar gevoel in haar lichaam. Dit nieuws overrompelt haar nogal. Ze begint zich af te vragen waarom Birgit Rolf aan haar heeft gekoppeld en hoopt dat ze Rolf kan vertrouwen.
Hier is dan het vervolg:
De stralende blik van Birgit valt meteen op bij de kantoormedewerkers. Harry glimlacht naar haar.
"Wat is er gebeurd op het toilet?" Hij kijkt Birgit verrast aan.
"Niets hoor." Birgit glimlacht terug naar Harry. "Ik wil graag kersenvlaai!"
"We gaan zo in de kantine zitten met de vlaaien." Harry glimlacht. "Dan gaan we met het hele bedrijf het afscheid vieren van onze stagiaires!"
"Zal ik vast aanlopen?" Birgit loopt naar de vlaaien toe. "Ik neem de appelvlaai wel mee!"
"Eh is goed." Harry kijkt naar de ruitjesvlaai met abrikozenvulling. Ze is duidelijk in de war.
Hoofdstuk 22: het afscheid
In de kantine is het rustig. Gerda en Judith zetten een paar tafels tegen elkaar aan en leggen er vervolgens een mooi tafelkleed op.
"Hoe heet hij?" Gerda giechelt. "Je hebt me er nog helemaal niets over verteld!"
"Rolf," het gezicht van Judith wordt rood na het noemen van de naam, ze voelt de adrenaline door haar lichaam stromen en krijgt kriebels in haar onderbuik, "ik heb hem op de feestavond leren kennen."
"Je meent het!" Gerda kijkt Judith perplex aan. "Wie is het dan eigenlijk?"
"Die jongen van de schoonmaakploeg." Judith giechelt. "Hij liep stage bij een schoonmaakbedrijf dat hier ook regelmatig komt poetsen, vandaar dat hij en zijn collega's ook aanwezig waren op het feest."
"Heb jij even mazzel!" Gerda pakt een stoel.
"Ja, ik heb echt geluk, hij is zo lief!" Judith huppelt naar de keuken om bordjes en vorkjes uit het keukenkastje te pakken.
"Het is je gegund." Gerda kijkt tevreden naar Judith. Na al dat gedoe met haar vader.
Birgit, die de kantine in loopt, ziet dat Judith straalt. Ze moet er een beetje om lachen en zet de vlaaien op de tafel.
"Zo, dat gaat smaken!" Gerda kijkt naar de drie ruitjesvlaaien.
Judith heeft door haar verliefde gevoel niet in de gaten dat Birgit bij hen staat. Ze kijkt letterlijk door haar heen. Zelfs als hun blikken elkaar treffen, heeft Judith nog geen besef dat haar dubbelganger, die haar op de feestavond zo vreemd behandeld heeft, haar recht in de ogen kijkt. Ze glimlacht als een vrolijke kleuter naar Birgit en helpt Gerda mee met de stoelen aan de tafels te zetten. Birgit knikt en helpt de dames mee. Ze ziet dat er een jongeman de kantine in komt en kijkt ernaar. Het is Rolf. Dan kijkt ze naar Judith.
"Heej!" Judith kijkt verlegen naar hem.
"Hallo schatje," de jongeman loopt naar Judith en geeft haar een knipoog.
Judith raakt helemaal in extase door de knipoog van haar vriendje en ze voelt nog veel meer kriebels in haar buik dan ze daarnet had. Gerda giechelt en loopt naar Rolf.
"Dus jij bent de beroemde Rolf?" Ze geeft hem een hand. "Ik ben Gerda, ik was Judith's collega deze week!"
"Rolf van Laar." Rolf schudt netjes de hand van Gerda en kijkt naar Birgit. Hij knikt naar haar. "Bedankt nog, je bent geweldig."
"Birgit geweldig?" Judith kijkt Rolf stomverbaasd aan. "Waarom dan?"
"Nou, dankzij haar heb ik jou ontmoet." Rolf glimlacht. "Birgit heeft ons gekoppeld."
"Ooooh, wat mooi van je, Birgit!" Gerda kijkt Birgit ontroerd aan.
Judith krijgt een raar gevoel in haar lichaam. Dit nieuws overrompelt haar nogal. Ze begint zich af te vragen waarom Birgit Rolf aan haar heeft gekoppeld en hoopt dat ze Rolf kan vertrouwen.
Het laatste contact is altijd het zwaarste.
Nurias, bedankt! 
Het vervolg:
Toch is ze te verliefd om Rolf zomaar te verlaten.
"Nou, nu hoop ik dat de anderen zo komen," Gerda glimlacht, "anders is de vlaai dadelijk te warm!"
Birgit lacht om Gerda en wacht zenuwachtig op Stephan. Ze hoopt dat Sheila eigenlijk met een smoesje naar huis is gegaan, want die wil ze nou zojuist niet tegenkomen. Er komen inmiddels een aantal collega's aangelopen. Tussen deze collega's zit ook Sheila.
Verdomme. Birgit kijkt geïrriteerd naar de welbekende hoge hakken van Sheila en loopt de keuken in.
"Dag allemaal," Gerda kijkt vriendelijk naar de collega's, "ga lekker zitten, de anderen zullen zo wel komen!"
Wat ziet ze er weer te perfect uit, geërgerd blijft Birgit Sheila met haar ogen volgen vanuit de keuken. met haar blazer, glittertopje, korte rokje, panty en hoge hakken. En dan die make up en dat haar, nou, het is net een porseleinen poppetje. Kon wel de zus van Yolanthe Cabau zijn.
Judith en Rolf zijn intussen naast elkaar gaan zitten.
"Welke vlaai pak jij zometeen?" Judith kijkt Rolf verliefd aan.
"Ik lust ze allemaal, dus ik pak wat jij pakt." Rolf kijkt Judith liefkozend aan en wrijft stiekem over haar been.
Judith giechelt en ontwijkt de geïrriteerde blik van Sheila.
"Nou, tortelduifjes," Gerda lacht vriendelijk naar het tweetal, "wat willen jullie drinken?"
"Thee." Rolf en Judith kijken elkaar verrast aan, het woord thee kwam bij de twee op hetzelfde moment uit hun mond.
"Dit is het lot, meissie," Rolf kijkt Judith aan als een verliefde tiener, "het begint nu al, merk je dat?"
"Hihi, dit was wel heel toevallig!" Judith giechelt en kan haar ogen niet van Rolf af houden.
De jongens van de ICT ploeg komen binnen. Rutger, Paul, Rick, Michael en Stephan. Birgit ziet duidelijk aan de boze blik van Sheila wat er aan de hand is en komt uit de keuken. Stephan glimlacht naar Birgit.
"Dag meid," hij knipoogt naar Birgit en gaat zitten.
Birgit voelt vlinders in haar buik.
"Wat is dit, Stephan?" Paul glimlacht. "Een nieuwe vriendin?"
"Eh nee hoor." Stephan kijkt Paul direct aan. "Gewoon een vriendin."
Birgit, die dit gehoord heeft, kijkt verbaasd.
Oh, dat is dus alles, ze zucht diep, dus ik beteken verder niks voor hem?
Het vervolg:
Toch is ze te verliefd om Rolf zomaar te verlaten.
"Nou, nu hoop ik dat de anderen zo komen," Gerda glimlacht, "anders is de vlaai dadelijk te warm!"
Birgit lacht om Gerda en wacht zenuwachtig op Stephan. Ze hoopt dat Sheila eigenlijk met een smoesje naar huis is gegaan, want die wil ze nou zojuist niet tegenkomen. Er komen inmiddels een aantal collega's aangelopen. Tussen deze collega's zit ook Sheila.
Verdomme. Birgit kijkt geïrriteerd naar de welbekende hoge hakken van Sheila en loopt de keuken in.
"Dag allemaal," Gerda kijkt vriendelijk naar de collega's, "ga lekker zitten, de anderen zullen zo wel komen!"
Wat ziet ze er weer te perfect uit, geërgerd blijft Birgit Sheila met haar ogen volgen vanuit de keuken. met haar blazer, glittertopje, korte rokje, panty en hoge hakken. En dan die make up en dat haar, nou, het is net een porseleinen poppetje. Kon wel de zus van Yolanthe Cabau zijn.
Judith en Rolf zijn intussen naast elkaar gaan zitten.
"Welke vlaai pak jij zometeen?" Judith kijkt Rolf verliefd aan.
"Ik lust ze allemaal, dus ik pak wat jij pakt." Rolf kijkt Judith liefkozend aan en wrijft stiekem over haar been.
Judith giechelt en ontwijkt de geïrriteerde blik van Sheila.
"Nou, tortelduifjes," Gerda lacht vriendelijk naar het tweetal, "wat willen jullie drinken?"
"Thee." Rolf en Judith kijken elkaar verrast aan, het woord thee kwam bij de twee op hetzelfde moment uit hun mond.
"Dit is het lot, meissie," Rolf kijkt Judith aan als een verliefde tiener, "het begint nu al, merk je dat?"
"Hihi, dit was wel heel toevallig!" Judith giechelt en kan haar ogen niet van Rolf af houden.
De jongens van de ICT ploeg komen binnen. Rutger, Paul, Rick, Michael en Stephan. Birgit ziet duidelijk aan de boze blik van Sheila wat er aan de hand is en komt uit de keuken. Stephan glimlacht naar Birgit.
"Dag meid," hij knipoogt naar Birgit en gaat zitten.
Birgit voelt vlinders in haar buik.
"Wat is dit, Stephan?" Paul glimlacht. "Een nieuwe vriendin?"
"Eh nee hoor." Stephan kijkt Paul direct aan. "Gewoon een vriendin."
Birgit, die dit gehoord heeft, kijkt verbaasd.
Oh, dat is dus alles, ze zucht diep, dus ik beteken verder niks voor hem?
Het laatste contact is altijd het zwaarste.
Bedankt, Nurias! Het duurde even, maar hier is het vervolg:
Teleurgesteld gaat ze aan de tafel zitten. Haar collega Yvette gaat naast haar zitten en ziet de trieste blik in haar ogen.
"Alles goed, meid?" Yvette kijkt Birgit voorzichtig in de ogen.
"Nee, niet echt," Birgit kijkt naar Yvette, "Stephan zegt dat ik niks voor hem beteken, dat ik maar gewoon een vriendin ben, terwijl hij wel mijn nummer vroeg en zo!"
"Zo zo," Yvette kijkt geïnteresseerd, "hebben jullie een relatie?"
"Nee nog niet volgens mij," Birgit schudt haar hoofd, "ik heb hem alleen mijn telefoonnummer gegeven."
"Oooh!" Yvette lacht. "Wat verwacht je dan dat hij over je zegt? Jullie hebben nog niets, het is toch al een eer dat hij jou een vriendin noemt?"
"Ja, snap ik wel." Birgit zucht. "Maar de manier waarop hij het tegen zijn collega zei bevalt me maar niks."
"Dat zijn jongens," Yvette giechelt, "die doen zich vaak stoerder voor dan ze zijn in het bijzijn van andere jongens."
"Waarom dat nou?" Birgit kijkt verbaasd.
"Ja, dat is de natuur, in de dierenwereld vechten veel mannetjes ook tegen elkaar," Yvette legt haar arm om Birgit heen, "mannen zijn van nature jagers, beschermers en vechters. Dus geloof me, als hij alleen met jou is trekt hij echt wel bij."
"Maar dan vraag ik me af," Birgit wijst naar Judith en Rolf, "waarom doet Rolf dan wel lief tegen Judith waar zijn collega's bij zijn?"
"Iedereen is anders, Birgit." Yvette knikt overtuigd. "En zo heeft ook iedere man een kant die hij wat meer toont. Rolf zal vast de persoon zijn die zijn beschermende kant wat meer toont dan andere mannen."
"Nou, leuk is dat." Birgit zucht diep. Die had ik kunnen hebben, als ik niet zo stom was geweest.
"Stephan trekt echt wel bij, Birgit." Yvette glimlacht. "Als jullie echt een relatie hebben, zou hij jou echt niet zomaar afkraken."
"Echt niet?" Birgit glimlacht een beetje.
"Echt niet, meisje." Yvette knikt overtuigd. "Maar word niet meteen te enthousiast als hij belt. En als je zijn nummer hebt, niet blijven smsen, zo jaag je hem alleen maar weg."
"Maar vindt hij dat dan niet leuk als ik sms?" Birgit kijkt onzeker.
"Tuurlijk wel, maar niet te vaak." Yvette pakt een stukje appelvlaai. "Zoals ik al zei, zijn mannen van nature jagers. En vaak is het zo dat als zij niets meer te jagen hebben, dan is de lol er voor hen snel vanaf. Dus je moet niet te meegaand op hem reageren. Laat hem maar voor je vechten, als hij echt om je geeft, merk je het vanzelf!"
"Bedankt." Birgit glimlacht naar Yvette en pakt een stukje kersenvlaai. Toch zit haar iets dwars. "Maar hoe kunnen sommige stellen dan jaren samen blijven? De man heeft de vrouw dan toch al en dan is de lol er voor hem toch ook af?"
"Maak je niet zo druk, meisje," Yvette giechelt. "niet alle mannen zijn zoals ik gezegd heb, de ene man zal altijd een jager blijven en de andere man is al blij met de eerste geliefde die hij heeft. Bij iedereen ligt dat anders."
"Hoe kom ik er dan achter hoe Stephan is?" Birgit zucht diep.
"Door wat ik net zei," Yvette lacht, "hem voor je laten vechten en eens in de gaten houden hoe jij tegen je is."
"Dat wordt moeilijk." Birgit zucht. Ik weet niet of ik dit wel aan kan.
Moedeloos kijkt ze naar Stephan en voelt de kriebels weer in haar buik. Iedere keer als Stephan zijn mobieltje pakt, wordt ze zenuwachtig en hoopt dat hij haar een smsje stuurt. Ze zucht diep en ziet dat Stephan haar kant op kijkt. Zijn collega's lijken nu meer aandacht voor de koffie en de vlaai te hebben.
"Kan ik je zo even spreken?" Birgit fluistert naar Stephan. "Ik zou wel graag ook jouw nummer willen, voor het geval dat."
Yvette, die het gehoord heeft, zucht diep en schudt haar hoofd. Ze besluit er niets meer van te zeggen en drinkt van de thee.
Teleurgesteld gaat ze aan de tafel zitten. Haar collega Yvette gaat naast haar zitten en ziet de trieste blik in haar ogen.
"Alles goed, meid?" Yvette kijkt Birgit voorzichtig in de ogen.
"Nee, niet echt," Birgit kijkt naar Yvette, "Stephan zegt dat ik niks voor hem beteken, dat ik maar gewoon een vriendin ben, terwijl hij wel mijn nummer vroeg en zo!"
"Zo zo," Yvette kijkt geïnteresseerd, "hebben jullie een relatie?"
"Nee nog niet volgens mij," Birgit schudt haar hoofd, "ik heb hem alleen mijn telefoonnummer gegeven."
"Oooh!" Yvette lacht. "Wat verwacht je dan dat hij over je zegt? Jullie hebben nog niets, het is toch al een eer dat hij jou een vriendin noemt?"
"Ja, snap ik wel." Birgit zucht. "Maar de manier waarop hij het tegen zijn collega zei bevalt me maar niks."
"Dat zijn jongens," Yvette giechelt, "die doen zich vaak stoerder voor dan ze zijn in het bijzijn van andere jongens."
"Waarom dat nou?" Birgit kijkt verbaasd.
"Ja, dat is de natuur, in de dierenwereld vechten veel mannetjes ook tegen elkaar," Yvette legt haar arm om Birgit heen, "mannen zijn van nature jagers, beschermers en vechters. Dus geloof me, als hij alleen met jou is trekt hij echt wel bij."
"Maar dan vraag ik me af," Birgit wijst naar Judith en Rolf, "waarom doet Rolf dan wel lief tegen Judith waar zijn collega's bij zijn?"
"Iedereen is anders, Birgit." Yvette knikt overtuigd. "En zo heeft ook iedere man een kant die hij wat meer toont. Rolf zal vast de persoon zijn die zijn beschermende kant wat meer toont dan andere mannen."
"Nou, leuk is dat." Birgit zucht diep. Die had ik kunnen hebben, als ik niet zo stom was geweest.
"Stephan trekt echt wel bij, Birgit." Yvette glimlacht. "Als jullie echt een relatie hebben, zou hij jou echt niet zomaar afkraken."
"Echt niet?" Birgit glimlacht een beetje.
"Echt niet, meisje." Yvette knikt overtuigd. "Maar word niet meteen te enthousiast als hij belt. En als je zijn nummer hebt, niet blijven smsen, zo jaag je hem alleen maar weg."
"Maar vindt hij dat dan niet leuk als ik sms?" Birgit kijkt onzeker.
"Tuurlijk wel, maar niet te vaak." Yvette pakt een stukje appelvlaai. "Zoals ik al zei, zijn mannen van nature jagers. En vaak is het zo dat als zij niets meer te jagen hebben, dan is de lol er voor hen snel vanaf. Dus je moet niet te meegaand op hem reageren. Laat hem maar voor je vechten, als hij echt om je geeft, merk je het vanzelf!"
"Bedankt." Birgit glimlacht naar Yvette en pakt een stukje kersenvlaai. Toch zit haar iets dwars. "Maar hoe kunnen sommige stellen dan jaren samen blijven? De man heeft de vrouw dan toch al en dan is de lol er voor hem toch ook af?"
"Maak je niet zo druk, meisje," Yvette giechelt. "niet alle mannen zijn zoals ik gezegd heb, de ene man zal altijd een jager blijven en de andere man is al blij met de eerste geliefde die hij heeft. Bij iedereen ligt dat anders."
"Hoe kom ik er dan achter hoe Stephan is?" Birgit zucht diep.
"Door wat ik net zei," Yvette lacht, "hem voor je laten vechten en eens in de gaten houden hoe jij tegen je is."
"Dat wordt moeilijk." Birgit zucht. Ik weet niet of ik dit wel aan kan.
Moedeloos kijkt ze naar Stephan en voelt de kriebels weer in haar buik. Iedere keer als Stephan zijn mobieltje pakt, wordt ze zenuwachtig en hoopt dat hij haar een smsje stuurt. Ze zucht diep en ziet dat Stephan haar kant op kijkt. Zijn collega's lijken nu meer aandacht voor de koffie en de vlaai te hebben.
"Kan ik je zo even spreken?" Birgit fluistert naar Stephan. "Ik zou wel graag ook jouw nummer willen, voor het geval dat."
Yvette, die het gehoord heeft, zucht diep en schudt haar hoofd. Ze besluit er niets meer van te zeggen en drinkt van de thee.
Het laatste contact is altijd het zwaarste.
Dank je wel, Nurias!
Hier is dan weer een vervolg:
"Lieve mensen, ik wil even wat zeggen," meneer Uijltjes staat op en slaat met het gebakvorkje tegen zijn kopje koffie, "we hebben een geweldig feest gehad dinsdag en het is wel duidelijk dat ons team een geweldig team is en ons bedrijf een geweldig bedrijf. Ik wil met name voor deze week onze stagiaires bedanken die ons zo goed geholpen hebben deze week!"
"Is dit een werkoverleg?" Stephan wendt zich tot Rutger. "Dit wordt dan het eerste werkoverleg van mijn leven, wauw!"
Birgit moet lachen om de opmerking van Stephan.
"Dus daarom wil ik jullie allemaal een klein presentje aanbieden," meneer Uijltjes kucht en trekt de kar met cadeautjes naar zich toe, "jullie krijgen allemaal fles douchegel en een deodorant. Allemaal met een neutrale geur, omdat ik niet weet van welke geur jullie allemaal houden!"
De meeste mensen kunnen hier hartelijk om lachen en nemen met een blij gevoel hun cadeau in ontvangst. Sommigen zijn er echter minder blij mee.
Bah, ik heb een hekel aan dit soort producten, Stephan kijkt met een gemaakte glimlach naar de cadeaus, geef mij nou maar gewoon Axe, daar heb ik veel meer aan.
Hij kijkt naar Birgit die tevreden naar haar cadeautjes kijkt en geeft haar een voorzichtige tik op haar arm.
"Wil je de mijne ook hebben?" Hij glimlacht vriendelijk naar haar. "Omdat je mijn vriendin bent!"
"Eh," Birgit bloost van de laatste opmerking van Stephan, "ja, ik wil ze wel hebben!"
"Alsjeblieft dan meisje," Stephan knipoogt naar Birgit en geeft haar de cadeautjes, "kun je weer vooruit!"
Paul, Rutger en Rick, die ook liever verzorgingsproducten met een geur hebben, kijken Stephan met een spottende blik aan. Rick kijkt naar Birgit.
"Wil je de mijne ook hebben, meid?" Hij glimlacht naar haar.
"En de mijne?" Paul glimlacht ook naar Birgit.
"De mijne ook?" Rutger schuift zijn cadeautjes voor zich uit.
"Hou toch eens op, gekken." Stephan grinnikt om zijn collega's. "Maak dat meisje toch niet zo-"
"Ach, dit soort dingen kan ik altijd wel gebruiken." Birgit glimlacht en neemt de 8 extra cadeautjes in ontvangst.
"Zo, Birgit!" Harry kijkt met een verraste blik naar haar. "Heb jij zo hard gewerkt dat jij extra cadeautjes hebt gekregen?"
"Nee, Har," Monique lacht om de opmerking van Harry, "die jongens van de ICT hebben hun cadeautjes aan haar gegeven."
"Oew, Birgit!" Harry loeit. "Aandacht kom je dus duidelijk niet tekort!"
Birgit kijkt Harry met een verlegen glimlach aan.
Hier is dan weer een vervolg:
"Lieve mensen, ik wil even wat zeggen," meneer Uijltjes staat op en slaat met het gebakvorkje tegen zijn kopje koffie, "we hebben een geweldig feest gehad dinsdag en het is wel duidelijk dat ons team een geweldig team is en ons bedrijf een geweldig bedrijf. Ik wil met name voor deze week onze stagiaires bedanken die ons zo goed geholpen hebben deze week!"
"Is dit een werkoverleg?" Stephan wendt zich tot Rutger. "Dit wordt dan het eerste werkoverleg van mijn leven, wauw!"
Birgit moet lachen om de opmerking van Stephan.
"Dus daarom wil ik jullie allemaal een klein presentje aanbieden," meneer Uijltjes kucht en trekt de kar met cadeautjes naar zich toe, "jullie krijgen allemaal fles douchegel en een deodorant. Allemaal met een neutrale geur, omdat ik niet weet van welke geur jullie allemaal houden!"
De meeste mensen kunnen hier hartelijk om lachen en nemen met een blij gevoel hun cadeau in ontvangst. Sommigen zijn er echter minder blij mee.
Bah, ik heb een hekel aan dit soort producten, Stephan kijkt met een gemaakte glimlach naar de cadeaus, geef mij nou maar gewoon Axe, daar heb ik veel meer aan.
Hij kijkt naar Birgit die tevreden naar haar cadeautjes kijkt en geeft haar een voorzichtige tik op haar arm.
"Wil je de mijne ook hebben?" Hij glimlacht vriendelijk naar haar. "Omdat je mijn vriendin bent!"
"Eh," Birgit bloost van de laatste opmerking van Stephan, "ja, ik wil ze wel hebben!"
"Alsjeblieft dan meisje," Stephan knipoogt naar Birgit en geeft haar de cadeautjes, "kun je weer vooruit!"
Paul, Rutger en Rick, die ook liever verzorgingsproducten met een geur hebben, kijken Stephan met een spottende blik aan. Rick kijkt naar Birgit.
"Wil je de mijne ook hebben, meid?" Hij glimlacht naar haar.
"En de mijne?" Paul glimlacht ook naar Birgit.
"De mijne ook?" Rutger schuift zijn cadeautjes voor zich uit.
"Hou toch eens op, gekken." Stephan grinnikt om zijn collega's. "Maak dat meisje toch niet zo-"
"Ach, dit soort dingen kan ik altijd wel gebruiken." Birgit glimlacht en neemt de 8 extra cadeautjes in ontvangst.
"Zo, Birgit!" Harry kijkt met een verraste blik naar haar. "Heb jij zo hard gewerkt dat jij extra cadeautjes hebt gekregen?"
"Nee, Har," Monique lacht om de opmerking van Harry, "die jongens van de ICT hebben hun cadeautjes aan haar gegeven."
"Oew, Birgit!" Harry loeit. "Aandacht kom je dus duidelijk niet tekort!"
Birgit kijkt Harry met een verlegen glimlach aan.
Het laatste contact is altijd het zwaarste.
Het afscheidsfeestje is afgelopen en de stagiaires mogen naar huis. Judith en Rolf sluipen stiekem weg, met hun cadeautjes in hun handen.
Birgit wacht geduldig totdat Stephan uitgepraat is met zijn collega's.
"Kom je zometeen mee een peuk doen?" Rick glimlacht naar Stephan.
"Ik rook toch niet, kerel!" Stephan lacht hard.
"Ja, dan kun je toch gezellig bij ons komen staan, voor deze keer, je hebt al de hele week door zitten werken in de pauze!" Rick zucht diep.
"Nou, vooruit!" Stephan glimlacht en wil met de jongens meelopen. Maar als hij ziet dat Sheila naar Birgit toe loopt schrikt hij even. "Loop maar vast, ik kom er zo aan!"
De jongens lopen de kantine uit, naar het rokershok. Stephan loopt naar Birgit en tikt haar op de schouder.
"Ga je mee met de jongens en mij naar buiten?" Hij glimlacht vriendelijk tegen Birgit. "Lijkt me wel gezellig!"
"Ja, natuurlijk!" Birgit glimlacht vrolijk en loopt met Stephan mee de kantine uit. "Als ik maar van Sheila af ben, die wilde me spreken, maar ik weet niet waarom."
"Ach, ze is gewoon een stalker," Stephan knikt overtuigd, "ze is niet helemaal normaal, kun je toch al zien aan hoe ze eruit ziet?"
"Waarom viel je dan op haar?" Birgit kijkt verbaasd.
"Ja, in eerste instantie dacht ik dat ze lief was, zo deed ze ook," Stephan zucht, "maar daar heb ik me duidelijk in vergist, uiteindelijk kwam de liefde alleen maar van mijn kant."
"Het valt me wel op dat Sheila vaak hetzelfde aan heeft," Birgit giechelt, "heeft ze soms niks anders?"
"Ik wil het er nu niet meer over hebben, oké?" Stephan kijkt gefrustreerd. "Laten we het nou maar over jou hebben, die dingen hoor ik veel liever!"
"Wat wil je weten dan?" Birgit straalt.
"Hoe het komt dat je zo mooi bent," Stephan kijkt diep in de ogen van Birgit, "wanneer we elkaar weer zien, ik kan nu al niet meer zonder je."
"Zo hee!" Birgit bloost. "Eh, ik wil je zo snel mogelijk weer zien!"
"Vanavond?" Stephan glimlacht. "Dan gaan we lekker uit eten, op mijn kosten!"
"Oh, gezellig!" Birgit straalt. "Kun je dat wel betalen?"
"Meid, je moest eens weten wat ik allemaal kan betalen," Stephan knikt tevreden, "ik heb goed gespaard, het geld bewaard voor mijn vriendinnetje."
"Mij dus?" Birgit giechelt.
"Wie dacht je dan?" Stephan lacht.
"Ik dacht misschien Sheila." Birgit glimlacht.
"Birgit, alsjeblieft," Stephan voelt weer frustratie opkomen, "begin nou niet wéér over Sheila, je verpest mijn humeur op deze manier!"
"Sorry," Birgit bloost, "ik zal mijn mond houden over haar, ben je niet boos?"
"Nee hoor, meid," Stephan glimlacht en kijkt in de verte, "daar staan de jongens al!"
"Stephan," Birgit kijkt hem aan, "mag ik ook jouw telefoonnummer?"
Stephan knikt en pakt een pen uit zijn broekzak. Hij schrijft zijn nummer op Birgits rechterhand.
"Goed bewaren." Hij knikt vriendelijk en zwaait naar de jongens.
Birgit straalt terwijl ze het nummer aandachtig bekijkt en in haar telefoon zet.
"Hee, gozer!" Paul lacht vriendelijk naar Stephan, "heb je die vriendin van je meegenomen?"
"Ja, dat heb ik, kerel!" Stephan lacht terug.
"Hooooeeee, bloeit daar iets, Stephan?" Rutger kijkt Stephan lachend aan.
"Tja, wie weet, jongens!" Stephan glimlacht. "Ze mag er toch wel zijn, of niet?"
"Ja, dat zeker!" Rick knipoogt naar Birgit die hem recht in de ogen kijkt.
Birgit wacht geduldig totdat Stephan uitgepraat is met zijn collega's.
"Kom je zometeen mee een peuk doen?" Rick glimlacht naar Stephan.
"Ik rook toch niet, kerel!" Stephan lacht hard.
"Ja, dan kun je toch gezellig bij ons komen staan, voor deze keer, je hebt al de hele week door zitten werken in de pauze!" Rick zucht diep.
"Nou, vooruit!" Stephan glimlacht en wil met de jongens meelopen. Maar als hij ziet dat Sheila naar Birgit toe loopt schrikt hij even. "Loop maar vast, ik kom er zo aan!"
De jongens lopen de kantine uit, naar het rokershok. Stephan loopt naar Birgit en tikt haar op de schouder.
"Ga je mee met de jongens en mij naar buiten?" Hij glimlacht vriendelijk tegen Birgit. "Lijkt me wel gezellig!"
"Ja, natuurlijk!" Birgit glimlacht vrolijk en loopt met Stephan mee de kantine uit. "Als ik maar van Sheila af ben, die wilde me spreken, maar ik weet niet waarom."
"Ach, ze is gewoon een stalker," Stephan knikt overtuigd, "ze is niet helemaal normaal, kun je toch al zien aan hoe ze eruit ziet?"
"Waarom viel je dan op haar?" Birgit kijkt verbaasd.
"Ja, in eerste instantie dacht ik dat ze lief was, zo deed ze ook," Stephan zucht, "maar daar heb ik me duidelijk in vergist, uiteindelijk kwam de liefde alleen maar van mijn kant."
"Het valt me wel op dat Sheila vaak hetzelfde aan heeft," Birgit giechelt, "heeft ze soms niks anders?"
"Ik wil het er nu niet meer over hebben, oké?" Stephan kijkt gefrustreerd. "Laten we het nou maar over jou hebben, die dingen hoor ik veel liever!"
"Wat wil je weten dan?" Birgit straalt.
"Hoe het komt dat je zo mooi bent," Stephan kijkt diep in de ogen van Birgit, "wanneer we elkaar weer zien, ik kan nu al niet meer zonder je."
"Zo hee!" Birgit bloost. "Eh, ik wil je zo snel mogelijk weer zien!"
"Vanavond?" Stephan glimlacht. "Dan gaan we lekker uit eten, op mijn kosten!"
"Oh, gezellig!" Birgit straalt. "Kun je dat wel betalen?"
"Meid, je moest eens weten wat ik allemaal kan betalen," Stephan knikt tevreden, "ik heb goed gespaard, het geld bewaard voor mijn vriendinnetje."
"Mij dus?" Birgit giechelt.
"Wie dacht je dan?" Stephan lacht.
"Ik dacht misschien Sheila." Birgit glimlacht.
"Birgit, alsjeblieft," Stephan voelt weer frustratie opkomen, "begin nou niet wéér over Sheila, je verpest mijn humeur op deze manier!"
"Sorry," Birgit bloost, "ik zal mijn mond houden over haar, ben je niet boos?"
"Nee hoor, meid," Stephan glimlacht en kijkt in de verte, "daar staan de jongens al!"
"Stephan," Birgit kijkt hem aan, "mag ik ook jouw telefoonnummer?"
Stephan knikt en pakt een pen uit zijn broekzak. Hij schrijft zijn nummer op Birgits rechterhand.
"Goed bewaren." Hij knikt vriendelijk en zwaait naar de jongens.
Birgit straalt terwijl ze het nummer aandachtig bekijkt en in haar telefoon zet.
"Hee, gozer!" Paul lacht vriendelijk naar Stephan, "heb je die vriendin van je meegenomen?"
"Ja, dat heb ik, kerel!" Stephan lacht terug.
"Hooooeeee, bloeit daar iets, Stephan?" Rutger kijkt Stephan lachend aan.
"Tja, wie weet, jongens!" Stephan glimlacht. "Ze mag er toch wel zijn, of niet?"
"Ja, dat zeker!" Rick knipoogt naar Birgit die hem recht in de ogen kijkt.
Het laatste contact is altijd het zwaarste.
Dank je wel voor die OV +, Nurias, hihi!
Het vervolg dan:
Hoofdstuk 23: de eerste afspraak van Stephan en Birgit
"Wat ben je laat," Lena kijkt Birgit stomverbaasd aan, "duurde het afscheidsfeestje zo lang?"
"Eigenlijk niet," Birgit giechelt, "maar ik heb straks een afspraakje met een jongen!"
"Zo?" Lena kijkt Birgit geïnteresseerd aan en pureert de aardappelen. "Waar heb je die leren kennen?"
"Op de stage," Birgits ogen stralen, "het is een hele mooie en lieve jongen!"
"En wat heb je allemaal bij je?" Lena kijkt naar de flacons douchegel en deodorant die Birgit bij zich heeft.
"Oh, deze flacons heb ik allemaal gekregen van de jongens van de ICT," Birgit glimlacht breed, "daar was Stephan ook bij!"
"Hij heet dus Stephan," Lena haalt de andijvie uit het vergiet en vermengt het met de aardappelen, "hoe laat is het afspraakje?"
"Zeven uur," Birgit knikt overtuigd en kijkt op haar horloge, "verdomme, half zeven, moet ik nog lang blijven, mam?"
"Moet je alweer bijna gaan?" Lena roert de spekjes en de geraspte kaas door de andijvie en zet de pan op tafel. "Gezellig zeg!"
"Ja sorry," Birgit gaat aan tafel zitten. "hij wilde rond die tijd afspreken!"
"Heb je nou de hele tijd nog met hem rondgehangen?" Lena trekt een bezorgde blik en gaat aan tafel zitten.
Gerard en Max kijken naar Birgit die met haar vingers op de tafel tikt. Max pakt de lepel en schept zichzelf wat andijvie op zijn bord.
"Waarom zo ongeduldig opeens?" Hij kijkt Birgit verbaasd aan.
"Kun je Stephan dan niet smsen dat het iets later wordt, schat?" Lena kijkt haar dochter gefrustreerd aan. "Ik weet nog niet eens hoe je dag is geweest!"
"Dat heb ik toch al verteld," Birgit zucht geïrriteerd, "we hebben gewoon afscheid gehad en cadeau's gekregen, meer is er niet te vertellen."
"En je dubbelganger?" Max glimlacht. "Heb je die nog gezien?"
"Ja, maar die boeit niet." Birgit tikt met haar voeten op de grond.
"Birgit, deze houding van jou bevalt me maar niets!" Lena kijkt streng naar Birgit. "Eet nou eens met ons mee en vertel nu eens hoe je dag was!"
"Ik blijf niet herhalen!" Birgit zucht. "En ik eet niet mee, want ik ga al met Stephan uit eten!"
"Zeg, mevrouwtje Van Gessel," Gerard kijkt Birgit boos aan, "je doet nu even rustig, anders mag je vanavond niet weg!"
Birgit zucht diep en wacht ongeduldig totdat de anderen het eten op hebben.
"Nou, ik ben weg," Birgit staat op, "ik moet nog iets moois aantrekken en dan ga ik, het is al laat, dankzij jullie!"
"Kun je Stephan dan niet even bellen dat het later wordt?" Lena zucht.
"Nee, zeven uur is zeven uur!" Birgit zucht geïrriteerd. "Als jullie me nou gewoon hadden laten gaan, was ik wel op tijd geweest!"
"En je kleedt je fatsoenlijk hè jongedame?" Lena kijkt Birgit streng aan. "Je komt me dadelijk wel laten zien wat je uitgekozen hebt!"
"Ja baas." Birgit kijkt haar moeder boos aan en rent naar boven.
"Nou zeg!" Lena kijkt verontwaardigd.
Wat denkt ze wel niet, Birgit zucht diep, eerst moet ik mijn verhaal doen terwijl ik notabene een afspraak heb en dan bepaalt zij ook nog eens wat ik aan moet trekken!
Ze kijkt in de kast en komt na een tijdje zoeken op een idee. Ze pakt een fluorgroen topje met een laag decolleté, een spijkerrokje en een fluorgroene legging. Over het topje doet ze een spijkerjasje en aan haar voeten doet ze rode ballerina's.
Kan ik dat jasje straks lekker uittrekken, Birgit knoopt het jasje dicht, dan merkt mam er niets van.
Trots loopt Birgit naar beneden en laat aan haar moeder zien wat ze aan heeft.
"Aha," Lena kijkt naar haar dochter, "nou, je ziet er prachtig uit!"
"Dank je, mam!" Birgit glimlacht tevreden. "Tot straks!"
"Nou veel plezier hè?" Lena glimlacht. "Doe je wel een jas aan? Het is koud en er is kans op regen!"
Oh nee, ook nog een jas, Birgit zucht diep en zwaait naar haar moeder, maar goed dat die straks in het restaurant ook uit kan!
Om tien over zeven arriveert Birgit voor het restaurant.
"Sorry dat ik zo laat ben," ze zucht diep, "maar mijn ouders hielden me aan de praat."
"Geeft niet, meid," Stephan glimlacht, "laten we naar binnen gaan."
"Heb jij geen jas aan?" Birgit kijkt Stephan verbaasd aan.
"Nee, waarom?" Stephan glimlacht, "deze blazer is voldoende!"
"Nou, ik had ook liever geen jas aan," Birgit loopt het restaurant in, "maar ja, mam wilde het per se."
"Ja, zo zijn moeders," Stephan glimlacht, "mijn moeder probeerde me ook steeds te zeggen wat ik moest doen, maar ik was het op een gegeven moment zo zat, dat ik gewoon totaal niet meer naar haar luisterde!"
"Oh, hoe deed je dat?" Birgit doet haar jas uit.
"Momentje," Stephan loopt naar een serveerster, "goedenavond, wij hebben gereserveerd."
"Op welke naam?" De serveerster glimlacht.
"Op de naam van jou," Stephan glimlacht, "nee, geintje, op de naam Van Gessel."
"Huh?" Birgit kijkt Stephan raar aan. "Waarom op mijn naam?"
Het vervolg dan:
Hoofdstuk 23: de eerste afspraak van Stephan en Birgit
"Wat ben je laat," Lena kijkt Birgit stomverbaasd aan, "duurde het afscheidsfeestje zo lang?"
"Eigenlijk niet," Birgit giechelt, "maar ik heb straks een afspraakje met een jongen!"
"Zo?" Lena kijkt Birgit geïnteresseerd aan en pureert de aardappelen. "Waar heb je die leren kennen?"
"Op de stage," Birgits ogen stralen, "het is een hele mooie en lieve jongen!"
"En wat heb je allemaal bij je?" Lena kijkt naar de flacons douchegel en deodorant die Birgit bij zich heeft.
"Oh, deze flacons heb ik allemaal gekregen van de jongens van de ICT," Birgit glimlacht breed, "daar was Stephan ook bij!"
"Hij heet dus Stephan," Lena haalt de andijvie uit het vergiet en vermengt het met de aardappelen, "hoe laat is het afspraakje?"
"Zeven uur," Birgit knikt overtuigd en kijkt op haar horloge, "verdomme, half zeven, moet ik nog lang blijven, mam?"
"Moet je alweer bijna gaan?" Lena roert de spekjes en de geraspte kaas door de andijvie en zet de pan op tafel. "Gezellig zeg!"
"Ja sorry," Birgit gaat aan tafel zitten. "hij wilde rond die tijd afspreken!"
"Heb je nou de hele tijd nog met hem rondgehangen?" Lena trekt een bezorgde blik en gaat aan tafel zitten.
Gerard en Max kijken naar Birgit die met haar vingers op de tafel tikt. Max pakt de lepel en schept zichzelf wat andijvie op zijn bord.
"Waarom zo ongeduldig opeens?" Hij kijkt Birgit verbaasd aan.
"Kun je Stephan dan niet smsen dat het iets later wordt, schat?" Lena kijkt haar dochter gefrustreerd aan. "Ik weet nog niet eens hoe je dag is geweest!"
"Dat heb ik toch al verteld," Birgit zucht geïrriteerd, "we hebben gewoon afscheid gehad en cadeau's gekregen, meer is er niet te vertellen."
"En je dubbelganger?" Max glimlacht. "Heb je die nog gezien?"
"Ja, maar die boeit niet." Birgit tikt met haar voeten op de grond.
"Birgit, deze houding van jou bevalt me maar niets!" Lena kijkt streng naar Birgit. "Eet nou eens met ons mee en vertel nu eens hoe je dag was!"
"Ik blijf niet herhalen!" Birgit zucht. "En ik eet niet mee, want ik ga al met Stephan uit eten!"
"Zeg, mevrouwtje Van Gessel," Gerard kijkt Birgit boos aan, "je doet nu even rustig, anders mag je vanavond niet weg!"
Birgit zucht diep en wacht ongeduldig totdat de anderen het eten op hebben.
"Nou, ik ben weg," Birgit staat op, "ik moet nog iets moois aantrekken en dan ga ik, het is al laat, dankzij jullie!"
"Kun je Stephan dan niet even bellen dat het later wordt?" Lena zucht.
"Nee, zeven uur is zeven uur!" Birgit zucht geïrriteerd. "Als jullie me nou gewoon hadden laten gaan, was ik wel op tijd geweest!"
"En je kleedt je fatsoenlijk hè jongedame?" Lena kijkt Birgit streng aan. "Je komt me dadelijk wel laten zien wat je uitgekozen hebt!"
"Ja baas." Birgit kijkt haar moeder boos aan en rent naar boven.
"Nou zeg!" Lena kijkt verontwaardigd.
Wat denkt ze wel niet, Birgit zucht diep, eerst moet ik mijn verhaal doen terwijl ik notabene een afspraak heb en dan bepaalt zij ook nog eens wat ik aan moet trekken!
Ze kijkt in de kast en komt na een tijdje zoeken op een idee. Ze pakt een fluorgroen topje met een laag decolleté, een spijkerrokje en een fluorgroene legging. Over het topje doet ze een spijkerjasje en aan haar voeten doet ze rode ballerina's.
Kan ik dat jasje straks lekker uittrekken, Birgit knoopt het jasje dicht, dan merkt mam er niets van.
Trots loopt Birgit naar beneden en laat aan haar moeder zien wat ze aan heeft.
"Aha," Lena kijkt naar haar dochter, "nou, je ziet er prachtig uit!"
"Dank je, mam!" Birgit glimlacht tevreden. "Tot straks!"
"Nou veel plezier hè?" Lena glimlacht. "Doe je wel een jas aan? Het is koud en er is kans op regen!"
Oh nee, ook nog een jas, Birgit zucht diep en zwaait naar haar moeder, maar goed dat die straks in het restaurant ook uit kan!
Om tien over zeven arriveert Birgit voor het restaurant.
"Sorry dat ik zo laat ben," ze zucht diep, "maar mijn ouders hielden me aan de praat."
"Geeft niet, meid," Stephan glimlacht, "laten we naar binnen gaan."
"Heb jij geen jas aan?" Birgit kijkt Stephan verbaasd aan.
"Nee, waarom?" Stephan glimlacht, "deze blazer is voldoende!"
"Nou, ik had ook liever geen jas aan," Birgit loopt het restaurant in, "maar ja, mam wilde het per se."
"Ja, zo zijn moeders," Stephan glimlacht, "mijn moeder probeerde me ook steeds te zeggen wat ik moest doen, maar ik was het op een gegeven moment zo zat, dat ik gewoon totaal niet meer naar haar luisterde!"
"Oh, hoe deed je dat?" Birgit doet haar jas uit.
"Momentje," Stephan loopt naar een serveerster, "goedenavond, wij hebben gereserveerd."
"Op welke naam?" De serveerster glimlacht.
"Op de naam van jou," Stephan glimlacht, "nee, geintje, op de naam Van Gessel."
"Huh?" Birgit kijkt Stephan raar aan. "Waarom op mijn naam?"
Het laatste contact is altijd het zwaarste.
Hihi, dank je wel!
Bij deze dan een vervolg:
"Omdat je bijzonder bent," Stephan glimlacht lief naar Birgit en kijkt naar een tafeltje in de hoek, "gaan we gezellig hier in de hoek zitten, naar de regen kijken. Kijk, het kaarsje op de tafel brandt al voor ons."
"Hihi, wat mooi," Birgit kijkt naar het tafeltje en loopt er naartoe, "heb je dit tafeltje al van tevoren besproken?"
"Ja, dat heb ik gedaan," Stephan glimlacht en schuift de stoel naar achteren, "ik wilde er een bordje met jouw naam op zetten, maar dat mocht niet."
"Het is echt een knus hoekje," Birgit gaat op de stoel zitten, "ik zou hier wel de hele avond kunnen zitten."
"Nou, de hele avond hier zitten was niet echt mijn plan," Stephan glimlacht, "ik wilde je na het eten mee naar mijn appartementje nemen, mits jij dat goed vindt."
"Nou, ik-" Birgit begint te hakkelen, "het gaat allemaal wel erg snel."
"Erg snel?" Stephan kijkt Birgit spottend aan. "Wacht eens, heeft je moeder je weer tegengehouden? Typisch moeders."
"Nou nee dat niet," Birgit zucht diep, "maar ik-"
"Kom op Birgit, jij luistert veel te veel naar je moeder!" Stephan kijkt Birgit overtuigd in de ogen. "Zo word je nooit zelfstandig! Of wil je altijd afhankelijk van je moeder worden?"
"Nee, zeker niet," Birgit schudt meteen haar hoofd, "ik ben een zelfstandige meid!"
"Dus wat doe je?" Stephan glimlacht. "Ga je na het etentje meteen naar huis of ga je met me mee?"
"Ik weet het nog niet." Birgit aarzelt nog steeds.
"Denk er rustig over na," Stephan wuift naar een serveerster, "eerst maar eens lekker eten."
"Wat wilt u drinken?" de serveerster glimlacht.
"Thee." Birgit knikt tevreden.
"Gin Tonic graag." Stephan glimlacht en kijkt vervolgens naar Birgit. "Drink jij geen alcohol, meid?"
"Nee, nog niet." Birgit schudt haar hoofd. "Dat komt nog wel, ik ben er nu nog niet aan toe, denk ik."
"Meisje toch," Stephan kijkt Birgit bezorgd aan, "laat toch niet alles bepalen door je moeder, doe eens waar je zelf zin in hebt!"
"Ja, maar ik wil toch nog geen alcohol." Birgit schudt haar hoofd.
"Dan wil ik dat je vanavond iets anders gaat doen dat niet van je moeder mag." Stephan glimlacht. "Kom na het etentje toch lekker met me mee naar mijn appartementje, gaan we het daar verder gezellig maken!"
Bij deze dan een vervolg:
"Omdat je bijzonder bent," Stephan glimlacht lief naar Birgit en kijkt naar een tafeltje in de hoek, "gaan we gezellig hier in de hoek zitten, naar de regen kijken. Kijk, het kaarsje op de tafel brandt al voor ons."
"Hihi, wat mooi," Birgit kijkt naar het tafeltje en loopt er naartoe, "heb je dit tafeltje al van tevoren besproken?"
"Ja, dat heb ik gedaan," Stephan glimlacht en schuift de stoel naar achteren, "ik wilde er een bordje met jouw naam op zetten, maar dat mocht niet."
"Het is echt een knus hoekje," Birgit gaat op de stoel zitten, "ik zou hier wel de hele avond kunnen zitten."
"Nou, de hele avond hier zitten was niet echt mijn plan," Stephan glimlacht, "ik wilde je na het eten mee naar mijn appartementje nemen, mits jij dat goed vindt."
"Nou, ik-" Birgit begint te hakkelen, "het gaat allemaal wel erg snel."
"Erg snel?" Stephan kijkt Birgit spottend aan. "Wacht eens, heeft je moeder je weer tegengehouden? Typisch moeders."
"Nou nee dat niet," Birgit zucht diep, "maar ik-"
"Kom op Birgit, jij luistert veel te veel naar je moeder!" Stephan kijkt Birgit overtuigd in de ogen. "Zo word je nooit zelfstandig! Of wil je altijd afhankelijk van je moeder worden?"
"Nee, zeker niet," Birgit schudt meteen haar hoofd, "ik ben een zelfstandige meid!"
"Dus wat doe je?" Stephan glimlacht. "Ga je na het etentje meteen naar huis of ga je met me mee?"
"Ik weet het nog niet." Birgit aarzelt nog steeds.
"Denk er rustig over na," Stephan wuift naar een serveerster, "eerst maar eens lekker eten."
"Wat wilt u drinken?" de serveerster glimlacht.
"Thee." Birgit knikt tevreden.
"Gin Tonic graag." Stephan glimlacht en kijkt vervolgens naar Birgit. "Drink jij geen alcohol, meid?"
"Nee, nog niet." Birgit schudt haar hoofd. "Dat komt nog wel, ik ben er nu nog niet aan toe, denk ik."
"Meisje toch," Stephan kijkt Birgit bezorgd aan, "laat toch niet alles bepalen door je moeder, doe eens waar je zelf zin in hebt!"
"Ja, maar ik wil toch nog geen alcohol." Birgit schudt haar hoofd.
"Dan wil ik dat je vanavond iets anders gaat doen dat niet van je moeder mag." Stephan glimlacht. "Kom na het etentje toch lekker met me mee naar mijn appartementje, gaan we het daar verder gezellig maken!"
Het laatste contact is altijd het zwaarste.
-
Cute_Word
- Puntenslijper
- Berichten: 25
- Lid geworden op: 12 jun 2013 16:05
- Locatie: Op ene onbewoond eiland
Heel leuke inhoud!
Alleen zijn er heel erg veel hoofdstukken. Maak ze misschien een beetje langer.
Zo kom ik bij het volgende puntje : je gaat nogal vlug over je verhaal
Maar voor de rest alles goed. Verder!
Alleen zijn er heel erg veel hoofdstukken. Maak ze misschien een beetje langer.
Zo kom ik bij het volgende puntje : je gaat nogal vlug over je verhaal
Maar voor de rest alles goed. Verder!
Dames, bedankt voor jullie reacties!
@Cute_Word, de hoofdstukken worden ook steeds langer.
Groetjes Blieje
Het vervolg:
"Nou, ik heb nog huiswerk en-" Birgit zucht diep.
"Huiswerk? Na je stage?" Stephan kijkt Birgit spottend aan. "Volgens mij durf je gewoon niet naar me toe te komen, of je bent bang voor de regen!"
"Bang voor de regen?" Birgit kijkt Stephan raar aan. "Helemaal niet!"
"De thee en de gin-tonic?" de serveerster glimlacht en deelt de drankjes uit. "Willen jullie ook nog iets eten?"
"Ja lekker," Stephan glimlacht en knipoogt naar Birgit, "als ik jou zie krijg ik vanzelf honger."
"Hihi, dank je!" Birgit bloost.
"Het menu," de serveerster kijkt de twee lief aan en geeft beiden een menukaart, "alstublieft!"
Stephan en Birgit bedanken de serveerster en kijken naar het menu.
"Heb jij al een keuze voor een voorgerecht?" Stephan kijkt vriendelijk naar Birgit.
"Voorgerecht?" Birgit kijkt Stephan lachend aan. "Dat pak ik nooit, ik pak meestal alleen een hoofdgerecht en een toetje!"
"Nou, voor deze keer?" Stephan glimlacht naar Birgit. "Ik betaal alles, dat weet je, dus neem gerust wat je lekker vindt!"
"Eh, nou, dan neem ik," Birgit denkt na, "brood met aioli en tapenade!"
"Dat is toch geen voorgerecht," Stephan lacht spottend, "ik trakteer je op een salade met tomaten en serranoham!"
"Maar dat kost €15,50!" Birgit kijkt Stephan geschrokken aan. "Ik pak wel dat brood van €3,75!"
"Nee, dat verbied ik je," Stephan kijkt overtuigd, "ik moet goed voor mijn meisje zorgen, geld speelt op dat gebied geen rol!"
"Oh nou, vooruit dan maar." Birgit slaat de menukaart dicht.
"Nou, is dat je meest enthousiaste reactie naar anderen toe?" Stephan kijkt Birgit spottend aan. "Vooruit dan maar?"
"Nee, ik vind het erg lief van je," Birgit kijkt Stephan lief in de ogen, "maar het is best duur, weet je zeker dat ik je niet een beetje terug moet betalen?"
"Wat heb ik nou gezegd?" Stephan kijkt Birgit strak aan. "Ik trakteer."
"Oh, nou, bedankt!" Birgit glimlacht.
"Dat klinkt al beter." Stephan glimlacht terug en zoekt verder naar het hoofdgerecht.
@Cute_Word, de hoofdstukken worden ook steeds langer.
Groetjes Blieje
Het vervolg:
"Nou, ik heb nog huiswerk en-" Birgit zucht diep.
"Huiswerk? Na je stage?" Stephan kijkt Birgit spottend aan. "Volgens mij durf je gewoon niet naar me toe te komen, of je bent bang voor de regen!"
"Bang voor de regen?" Birgit kijkt Stephan raar aan. "Helemaal niet!"
"De thee en de gin-tonic?" de serveerster glimlacht en deelt de drankjes uit. "Willen jullie ook nog iets eten?"
"Ja lekker," Stephan glimlacht en knipoogt naar Birgit, "als ik jou zie krijg ik vanzelf honger."
"Hihi, dank je!" Birgit bloost.
"Het menu," de serveerster kijkt de twee lief aan en geeft beiden een menukaart, "alstublieft!"
Stephan en Birgit bedanken de serveerster en kijken naar het menu.
"Heb jij al een keuze voor een voorgerecht?" Stephan kijkt vriendelijk naar Birgit.
"Voorgerecht?" Birgit kijkt Stephan lachend aan. "Dat pak ik nooit, ik pak meestal alleen een hoofdgerecht en een toetje!"
"Nou, voor deze keer?" Stephan glimlacht naar Birgit. "Ik betaal alles, dat weet je, dus neem gerust wat je lekker vindt!"
"Eh, nou, dan neem ik," Birgit denkt na, "brood met aioli en tapenade!"
"Dat is toch geen voorgerecht," Stephan lacht spottend, "ik trakteer je op een salade met tomaten en serranoham!"
"Maar dat kost €15,50!" Birgit kijkt Stephan geschrokken aan. "Ik pak wel dat brood van €3,75!"
"Nee, dat verbied ik je," Stephan kijkt overtuigd, "ik moet goed voor mijn meisje zorgen, geld speelt op dat gebied geen rol!"
"Oh nou, vooruit dan maar." Birgit slaat de menukaart dicht.
"Nou, is dat je meest enthousiaste reactie naar anderen toe?" Stephan kijkt Birgit spottend aan. "Vooruit dan maar?"
"Nee, ik vind het erg lief van je," Birgit kijkt Stephan lief in de ogen, "maar het is best duur, weet je zeker dat ik je niet een beetje terug moet betalen?"
"Wat heb ik nou gezegd?" Stephan kijkt Birgit strak aan. "Ik trakteer."
"Oh, nou, bedankt!" Birgit glimlacht.
"Dat klinkt al beter." Stephan glimlacht terug en zoekt verder naar het hoofdgerecht.
Het laatste contact is altijd het zwaarste.
@nurias, dank je wel! En het evenbeeld heet Judith.
Het vervolg bij deze:
"Ik weet niet wat ik als hoofdgerecht moet kiezen," Birgit kijkt peinzend naar de menukaart, "ik twijfel tussen de vispan met pangafilet of het Catalaans kabeljauwpannetje!"
"Ik weet al wat ik neem," Stephan kijkt met grote ogen naar de menukaart, "spare ribs, mediterraans gekruid! Lekker, met tomatensalsa en aioli!"
"Ik denk dat ik-" Birgit kijkt naar de prijzen. "Dat Catalaans kabeljauwpannetje is duurder, dus ik denk dat ik de-"
"Wat heb ik nou gezegd, Birgit?" Stephan kijkt Birgit streng aan. "De prijs is niet belangrijk, het gaat er zich om wat jij lekker vindt!"
"Maar ik twijfel te veel!" Birgit zucht geïrriteerd. "Ik word gek van mezelf!"
"Nou, dan kies ik voor je," Stephan kijkt naar de menu's, "pak gewoon lekker dat authentiek Catalaans kabeljauwpannetje!"
"Nou, vooruit." Birgit knikt en legt de menukaart weg.
Stephan knipt met zijn vingers als hij een serveerster hun kant op ziet kijken. De serveerster glimlacht vriendelijk naar de twee en Stephan geeft netjes de bestelling door.
"Dat wordt smullen!" Hij glimlacht en pakt de handen van Birgit vast. "Wat heb jij koude handen! Kom, dan warm ik ze even lekker voor je op!"
"Hihi, dank je!" Birgit giechelt en doet haar spijkerjasje uit. "Wat vind je van mijn topje?"
"Ooeh," Stephan loeit, "ze zijn prachtig, Birgit!"
"Ik heb het over mijn topje, Stephan." Birgit giechelt.
"Ja, ook erg mooi!" Stephan knikt tevreden. "Mooie kleur ook, past perfect bij je mooie bruine haar!"
"Dank je wel!" Birgit bloost.
"Maar ik vraag me nu wel af," Stephan kijkt Birgit apart aan, "waarom heb jij bruin haar en je zusje blond? Jullie zijn toch een tweeling, dan zouden jullie toch dezelfde haarkleur moeten hebben? Of is er genetisch iets mis gegaan tussen jullie?"
"Ten eerste is ze mijn zusje niet," Birgit schudt stellig haar hoofd, "en ten tweede, ik ben officieel ook blond, maar ik heb mijn haren geverfd!"
"Ooh zit dat zo!" Stephan knikt. "Maar jullie lijken wel erg veel op elkaar, hoe hebben ze dat dan gedaan? Is een van jullie soms een kloon?"
"Als dat zo is ben ik het niet," Birgit giechelt, "misschien is Judith wel een kloon!"
"Nou zeg," Stephan lacht spottend, "zo praat je toch niet over je zusje?"
"Het is mijn zusje niet!" Birgit kijkt Stephan raar aan. "En waarom mag jij dan wel zo over ons praten?"
"Sorry dan," Stephan deinst terug en houdt zijn handen voor zijn lichaam, "ik zal er niets meer over zeggen, rustig maar, ik toonde alleen belangstelling!"
"Nou ja, geeft niks." Birgit zucht, gaat achterover zitten en bijt op haar lip. Ik hoop dat ik nu niet zijn avond heb verknald.
Het vervolg bij deze:
"Ik weet niet wat ik als hoofdgerecht moet kiezen," Birgit kijkt peinzend naar de menukaart, "ik twijfel tussen de vispan met pangafilet of het Catalaans kabeljauwpannetje!"
"Ik weet al wat ik neem," Stephan kijkt met grote ogen naar de menukaart, "spare ribs, mediterraans gekruid! Lekker, met tomatensalsa en aioli!"
"Ik denk dat ik-" Birgit kijkt naar de prijzen. "Dat Catalaans kabeljauwpannetje is duurder, dus ik denk dat ik de-"
"Wat heb ik nou gezegd, Birgit?" Stephan kijkt Birgit streng aan. "De prijs is niet belangrijk, het gaat er zich om wat jij lekker vindt!"
"Maar ik twijfel te veel!" Birgit zucht geïrriteerd. "Ik word gek van mezelf!"
"Nou, dan kies ik voor je," Stephan kijkt naar de menu's, "pak gewoon lekker dat authentiek Catalaans kabeljauwpannetje!"
"Nou, vooruit." Birgit knikt en legt de menukaart weg.
Stephan knipt met zijn vingers als hij een serveerster hun kant op ziet kijken. De serveerster glimlacht vriendelijk naar de twee en Stephan geeft netjes de bestelling door.
"Dat wordt smullen!" Hij glimlacht en pakt de handen van Birgit vast. "Wat heb jij koude handen! Kom, dan warm ik ze even lekker voor je op!"
"Hihi, dank je!" Birgit giechelt en doet haar spijkerjasje uit. "Wat vind je van mijn topje?"
"Ooeh," Stephan loeit, "ze zijn prachtig, Birgit!"
"Ik heb het over mijn topje, Stephan." Birgit giechelt.
"Ja, ook erg mooi!" Stephan knikt tevreden. "Mooie kleur ook, past perfect bij je mooie bruine haar!"
"Dank je wel!" Birgit bloost.
"Maar ik vraag me nu wel af," Stephan kijkt Birgit apart aan, "waarom heb jij bruin haar en je zusje blond? Jullie zijn toch een tweeling, dan zouden jullie toch dezelfde haarkleur moeten hebben? Of is er genetisch iets mis gegaan tussen jullie?"
"Ten eerste is ze mijn zusje niet," Birgit schudt stellig haar hoofd, "en ten tweede, ik ben officieel ook blond, maar ik heb mijn haren geverfd!"
"Ooh zit dat zo!" Stephan knikt. "Maar jullie lijken wel erg veel op elkaar, hoe hebben ze dat dan gedaan? Is een van jullie soms een kloon?"
"Als dat zo is ben ik het niet," Birgit giechelt, "misschien is Judith wel een kloon!"
"Nou zeg," Stephan lacht spottend, "zo praat je toch niet over je zusje?"
"Het is mijn zusje niet!" Birgit kijkt Stephan raar aan. "En waarom mag jij dan wel zo over ons praten?"
"Sorry dan," Stephan deinst terug en houdt zijn handen voor zijn lichaam, "ik zal er niets meer over zeggen, rustig maar, ik toonde alleen belangstelling!"
"Nou ja, geeft niks." Birgit zucht, gaat achterover zitten en bijt op haar lip. Ik hoop dat ik nu niet zijn avond heb verknald.
Het laatste contact is altijd het zwaarste.
Bedankt, Nurias!
Een vervolg:
Het voorgerecht wordt geserveerd. Birgit kijkt naar Stephan die de serveerster vriendelijk bedankt.
Ik ben echt zo bang dat ik het verknald heb nu, ze zucht diep en knikt vriendelijk naar de serveerster, vanaf die opmerking van mij heeft Stephan geen woord meer gezegd.
"Smakelijk, Birgit." Stephan knikt voorzichtig naar Birgit en neemt een hap van zijn tomatensoep met basilicum en mascarpone.
"Dank je." Birgit glimlacht vriendelijk terug en pakt een stukje seranoham uit de salade.
Ook tot het hoofdgerecht wordt er verder geen woord gewisseld tussen de twee.
"Spareribs?" De serveerster kijkt naar het tweetal.
"Yo, voor mij!" Stephan glimlacht naar de serveerster en kijkt naar de spareribs. "Jummie!"
"En de kabeljauw," de serveerster knikt vriendelijk naar Birgit en zet het bord bij haar neer, "smakelijk eten, de aardappeltjes en groenten komen zo!"
Ik weet niet of ik dat nog op kan, Birgit zucht diep en snijdt een stukje van de kabeljauw af, ik heb nu al geen honger meer, de sfeer is toch al verziekt door mijn opmerking.
Langzaam eet Birgit haar kabeljauw op. Stephan eet daarentegen vlug zijn spareribs op, alsof hij een jaar niet gegeten heeft.
"Honger?" Birgit kijkt Stephan lief aan.
"Ja, kan toch?" Stephan zucht. "Als jij wat eerder was gekomen, hadden we eerder kunnen bestellen en had ik niet zo'n honger gehad!"
"Oh nou, sorry dan." Birgit zucht diep. Haar eetlust wordt steeds minder. Duidelijk, hij is dus echt kwaad. Goed zo, Birgit, je hebt het weer voor elkaar!
"Hmmm, heerlijk!" Stephan schrokt zijn spareribs naar binnen en kijkt naar de groenten en de aardappeltjes. Driftig schept hij van beiden een grote portie op zijn bord. "Jee, wat een restaurant!"
"Het is een heel goed restaurant ja!" Birgit zucht diep en brengt een stukje kabeljauw naar haar mond.
"Hoef jij niks?" Stephan kijkt naar het bord van Birgit. "Groente en aardappelen zat!"
"Ik heb niet zo'n honger." Birgit zucht diep.
"Waarom dat nou weer niet?" Stephan kijkt Birgit geïrriteerd aan. "Trakteer ik je op een etentje, hoef je niks! Mooie vriendin ben jij!"
"Sorry," Birgit voelt een brok in haar keel en krijgt last van maagpijn, "misschien zometeen nog."
"Laat maar anders." Stephan pakt de rest van de groenten en de aardappeltjes en schept ze driftig op zijn bord. "Ik eet ze wel op, heb ik toch niet voor niks betaald."
"Het spijt me echt." Birgit zucht diep en voelt een traan uit haar ogen komen.
"Wat heb ik daar aan?" Stephan schudt zijn hoofd en eet de restjes van de spareribs, aardappeltjes en groenten op.
"Kunnen we er nog een gezellige avond van maken?" Birgit kijkt Stephan onzeker aan. "Dat ik zo met je mee ga naar jouw appartement?"
"Dat lijkt me niet verstandig," Stephan schudt zijn hoofd, "ik heb nog huiswerk."
"Huiswerk na je stage?" Birgit kijkt Stephan spottend aan.
"Ja, huiswerk na mijn stage," Stephan kijkt Birgit boos aan, "en bemoei je nou niet overal mee, als ik ergens een hekel aan heb-"
"Oké, ik zal het niet meer doen." Birgit zwijgt en eet voorzichtig verder van haar kabeljauw. Ze krijgt hem alleen erg moeilijk naar binnen omdat haar onderlip bibbert van angst en verdriet. Ze is doodsbang dat ze Stephan gekwetst heeft en hem door die opmerking kwijtraakt.
"Birgit, ik stap maar weer eens op," Stephan veegt zijn mond af en loopt naar de kapstok om zijn jas te pakken, "tot weer eens hè?"
"Huh? Ga je al?" Birgit kijkt Stephan stomverbaasd aan. "Maar ik heb mijn eten nog niet op, en we zouden toch een toetje nemen?"
"Ik kan geen toetje meer zien," Stephan schudt zijn hoofd, "ik heb al jouw aardappeltjes en groenten op moeten eten en ik zit nu vol, dus ik ga nu naar huis."
"Nou zeg," Birgit kijkt verdrietig naar Stephan die zijn jas aandoet, het eten betaalt en naar buiten loopt, "wat was het gezellig zeg."
Als Birgit thuis komt en haar doorweekte kleding uit wilt doen loopt haar moeder meteen op haar af.
"En hoe ging het?" Lena kijkt haar dochter vriendelijk aan. "Is het aan?"
"Nee, het is niet aan, ik heb het verknald." Birgit gaat zitten. "Is er nog een toetje over?"
"We hebben nog chipolatapudding," Lena kijkt Birgit verrast aan, "zal ik je wat inschenken? Dan mag je me eens vertellen wat er gebeurd is!"
"Graag, mam." Birgit knikt en kijkt naar haar moeder die naar de keuken loopt en terugkomt met een kommetje met chipolatapudding.
"Vertel eens, meisje," Lena geeft Birgit het kommetje met pudding en gaat zitten, "wat is er allemaal gebeurd?"
"Nou, Stephan maakte grapjes over mijn dubbelganger, hij zei dat een van ons een kloon was," Birgit zucht diep, "en toen ik voor de grap zei dat mijn dubbelganger dan die kloon was, zei hij dat ik niet zo over haar mocht praten."
"En toen?" Lena legt haar arm om Birgit heen.
"Toen vroeg ik aan hem waarom hij dan wel zo over ons mocht praten," Birgit begint te beven, "en daarna voelde hij zich meteen aangevallen, zei geen woord meer, reageerde kwaad op alles wat ik zei en deed en liep na het eten betaald te hebben zomaar de zaak uit."
"Hè?" Lena kijkt Birgit raar aan. "En daarna?"
"Daarna had ik mijn kabeljauw opgegeten en ben ik naar huis gegaan." Birgit neemt een paar happen van haar pudding. "En dat was mijn gezellige avond met Stephan."
"Ik vind het allemaal maar vreemd," Lena kijkt Birgit verbaasd aan, "en vooral kinderachtig dat hij na een opmerking meteen zo gaat doen!"
"Maar ik heb het verknald, mam!" Birgit zet het kommetje op de tafel. "Ik had gewoon mijn kop moeten houden!"
"Nee, daar ben ik het niet mee eens!" Lena schudt haar hoofd. "Die Stephan is véél te lichtgeraakt, daar klopt niks van!"
"Mam, hou eens op met Stephan te verdenken van dit alles," Birgit staat op, "ik heb het verpest, oké?"
Lena zucht en zwijgt. Birgit loopt naar boven en pakt haar telefoon. Ze zoekt de naam van Stephan en stuurt hem een sms'je om haar excuses aan te bieden voor haar gedrag.
Een vervolg:
Het voorgerecht wordt geserveerd. Birgit kijkt naar Stephan die de serveerster vriendelijk bedankt.
Ik ben echt zo bang dat ik het verknald heb nu, ze zucht diep en knikt vriendelijk naar de serveerster, vanaf die opmerking van mij heeft Stephan geen woord meer gezegd.
"Smakelijk, Birgit." Stephan knikt voorzichtig naar Birgit en neemt een hap van zijn tomatensoep met basilicum en mascarpone.
"Dank je." Birgit glimlacht vriendelijk terug en pakt een stukje seranoham uit de salade.
Ook tot het hoofdgerecht wordt er verder geen woord gewisseld tussen de twee.
"Spareribs?" De serveerster kijkt naar het tweetal.
"Yo, voor mij!" Stephan glimlacht naar de serveerster en kijkt naar de spareribs. "Jummie!"
"En de kabeljauw," de serveerster knikt vriendelijk naar Birgit en zet het bord bij haar neer, "smakelijk eten, de aardappeltjes en groenten komen zo!"
Ik weet niet of ik dat nog op kan, Birgit zucht diep en snijdt een stukje van de kabeljauw af, ik heb nu al geen honger meer, de sfeer is toch al verziekt door mijn opmerking.
Langzaam eet Birgit haar kabeljauw op. Stephan eet daarentegen vlug zijn spareribs op, alsof hij een jaar niet gegeten heeft.
"Honger?" Birgit kijkt Stephan lief aan.
"Ja, kan toch?" Stephan zucht. "Als jij wat eerder was gekomen, hadden we eerder kunnen bestellen en had ik niet zo'n honger gehad!"
"Oh nou, sorry dan." Birgit zucht diep. Haar eetlust wordt steeds minder. Duidelijk, hij is dus echt kwaad. Goed zo, Birgit, je hebt het weer voor elkaar!
"Hmmm, heerlijk!" Stephan schrokt zijn spareribs naar binnen en kijkt naar de groenten en de aardappeltjes. Driftig schept hij van beiden een grote portie op zijn bord. "Jee, wat een restaurant!"
"Het is een heel goed restaurant ja!" Birgit zucht diep en brengt een stukje kabeljauw naar haar mond.
"Hoef jij niks?" Stephan kijkt naar het bord van Birgit. "Groente en aardappelen zat!"
"Ik heb niet zo'n honger." Birgit zucht diep.
"Waarom dat nou weer niet?" Stephan kijkt Birgit geïrriteerd aan. "Trakteer ik je op een etentje, hoef je niks! Mooie vriendin ben jij!"
"Sorry," Birgit voelt een brok in haar keel en krijgt last van maagpijn, "misschien zometeen nog."
"Laat maar anders." Stephan pakt de rest van de groenten en de aardappeltjes en schept ze driftig op zijn bord. "Ik eet ze wel op, heb ik toch niet voor niks betaald."
"Het spijt me echt." Birgit zucht diep en voelt een traan uit haar ogen komen.
"Wat heb ik daar aan?" Stephan schudt zijn hoofd en eet de restjes van de spareribs, aardappeltjes en groenten op.
"Kunnen we er nog een gezellige avond van maken?" Birgit kijkt Stephan onzeker aan. "Dat ik zo met je mee ga naar jouw appartement?"
"Dat lijkt me niet verstandig," Stephan schudt zijn hoofd, "ik heb nog huiswerk."
"Huiswerk na je stage?" Birgit kijkt Stephan spottend aan.
"Ja, huiswerk na mijn stage," Stephan kijkt Birgit boos aan, "en bemoei je nou niet overal mee, als ik ergens een hekel aan heb-"
"Oké, ik zal het niet meer doen." Birgit zwijgt en eet voorzichtig verder van haar kabeljauw. Ze krijgt hem alleen erg moeilijk naar binnen omdat haar onderlip bibbert van angst en verdriet. Ze is doodsbang dat ze Stephan gekwetst heeft en hem door die opmerking kwijtraakt.
"Birgit, ik stap maar weer eens op," Stephan veegt zijn mond af en loopt naar de kapstok om zijn jas te pakken, "tot weer eens hè?"
"Huh? Ga je al?" Birgit kijkt Stephan stomverbaasd aan. "Maar ik heb mijn eten nog niet op, en we zouden toch een toetje nemen?"
"Ik kan geen toetje meer zien," Stephan schudt zijn hoofd, "ik heb al jouw aardappeltjes en groenten op moeten eten en ik zit nu vol, dus ik ga nu naar huis."
"Nou zeg," Birgit kijkt verdrietig naar Stephan die zijn jas aandoet, het eten betaalt en naar buiten loopt, "wat was het gezellig zeg."
Als Birgit thuis komt en haar doorweekte kleding uit wilt doen loopt haar moeder meteen op haar af.
"En hoe ging het?" Lena kijkt haar dochter vriendelijk aan. "Is het aan?"
"Nee, het is niet aan, ik heb het verknald." Birgit gaat zitten. "Is er nog een toetje over?"
"We hebben nog chipolatapudding," Lena kijkt Birgit verrast aan, "zal ik je wat inschenken? Dan mag je me eens vertellen wat er gebeurd is!"
"Graag, mam." Birgit knikt en kijkt naar haar moeder die naar de keuken loopt en terugkomt met een kommetje met chipolatapudding.
"Vertel eens, meisje," Lena geeft Birgit het kommetje met pudding en gaat zitten, "wat is er allemaal gebeurd?"
"Nou, Stephan maakte grapjes over mijn dubbelganger, hij zei dat een van ons een kloon was," Birgit zucht diep, "en toen ik voor de grap zei dat mijn dubbelganger dan die kloon was, zei hij dat ik niet zo over haar mocht praten."
"En toen?" Lena legt haar arm om Birgit heen.
"Toen vroeg ik aan hem waarom hij dan wel zo over ons mocht praten," Birgit begint te beven, "en daarna voelde hij zich meteen aangevallen, zei geen woord meer, reageerde kwaad op alles wat ik zei en deed en liep na het eten betaald te hebben zomaar de zaak uit."
"Hè?" Lena kijkt Birgit raar aan. "En daarna?"
"Daarna had ik mijn kabeljauw opgegeten en ben ik naar huis gegaan." Birgit neemt een paar happen van haar pudding. "En dat was mijn gezellige avond met Stephan."
"Ik vind het allemaal maar vreemd," Lena kijkt Birgit verbaasd aan, "en vooral kinderachtig dat hij na een opmerking meteen zo gaat doen!"
"Maar ik heb het verknald, mam!" Birgit zet het kommetje op de tafel. "Ik had gewoon mijn kop moeten houden!"
"Nee, daar ben ik het niet mee eens!" Lena schudt haar hoofd. "Die Stephan is véél te lichtgeraakt, daar klopt niks van!"
"Mam, hou eens op met Stephan te verdenken van dit alles," Birgit staat op, "ik heb het verpest, oké?"
Lena zucht en zwijgt. Birgit loopt naar boven en pakt haar telefoon. Ze zoekt de naam van Stephan en stuurt hem een sms'je om haar excuses aan te bieden voor haar gedrag.
Het laatste contact is altijd het zwaarste.
Dank je, Nurias! 
Hoofdstuk 24: een totaal onverwachte reactie van Stephan
Dagen gaan voorbij en Birgit heeft haar beltegoed opgebruikt aan sms'jes en telefoontjes naar Stephan, helaas allemaal onbeantwoord. Ze zucht diep en legt haar telefoon weg.
Ik kan het vergeten, ze voelt pijn in haar onderbuik, ik had gewoon mijn klep moeten houden.
"Meisje toch," Lena kijkt Birgit meelevend aan, "weet je wat wij gaan doen? Lekker winkelen! Koop lekker een nieuwe trui voor jezelf!"
"Ik weet het niet, mam," Birgit zucht diep, "ik ben niet in de stemming."
"Kom op, Birgit." Lena glimlacht. "We gaan lekker de stad door en dan trakteer ik je op cappuccino met een stuk appeltaart!"
"Nou, vooruit dan," Birgit zucht diep, "dan gooi ik die kleding die ik naar het uitje met Stephan aan had, meteen in de kledingcontainer!"
"Dat is toch zonde," Lena kijkt Birgit meelevend aan, "dat was je lievelingskleding!"
"Dat was het ja," Birgit knikt, "maar Stephan vindt het mooi, dus doe ik het nooit meer aan!"
"Dan doen we dat straks, oké?" Lena geeft Birgit een schouderklopje. "Eerst lekker de stad in, kom!"
"Prima," Birgit glimlacht een beetje en doet haar telefoon in haar schoudertas, "zullen we dan eerst naar de H en M gaan?"
"Zo wil ik het horen," Lena doet haar jas aan en pakt de huissleutels, "doe lekker je jas aan, dan vertrekken we!"
"Winkelen is altijd leuk." Birgit, die al een beetje opgefleurd is, doet haar jas aan.
"En laten we die hele Stephan nou maar vergeten!" Lena glimlacht en loopt met haar dochter naar buiten. Ze sluit de deur.
Een uur gaat voorbij en de dames hebben het goed naar hun zin.
"En hoe voel je je nu?" Lena kijkt naar Birgit die al zes truien, drie broeken en een paar schoenen heeft gekocht.
"Veel beter," Birgit glimlacht, "bedankt, mam!"
"Graag gedaan, dat weet je," Lena knikt tevreden en kijkt rond of er ergens een lunchzaak in de buurt is, "de V en D, zullen we daar naartoe gaan?"
"Goed idee!" Birgit loopt met haar moeder mee naar de Vroom en Dreesmann.
"Nou, smakelijk!" Lena glimlacht naar Birgit en neemt een hapje van het stukje appeltaart.
"Dank je!" Birgit drinkt van haar cappuccino en neemt een hapje van de taart.
Tijdens het eten van de appeltaart voelt Birgit opeens haar telefoon trillen. Als Lena even niet kijkt pakt ze deze vlug uit haar tasje en kijkt erop. Het is een sms'je van Stephan. Ze voelt zich bang worden en begint een beetje te beven. Toch opent ze het sms'je en leest het zo vlug als ze kan.
Ik moet je spreken, waar ben je nu? Birgit slikt een brok door en begint te zweten.
"Alles oké?" Lena kijkt Birgit bezorgd aan.
Hoofdstuk 24: een totaal onverwachte reactie van Stephan
Dagen gaan voorbij en Birgit heeft haar beltegoed opgebruikt aan sms'jes en telefoontjes naar Stephan, helaas allemaal onbeantwoord. Ze zucht diep en legt haar telefoon weg.
Ik kan het vergeten, ze voelt pijn in haar onderbuik, ik had gewoon mijn klep moeten houden.
"Meisje toch," Lena kijkt Birgit meelevend aan, "weet je wat wij gaan doen? Lekker winkelen! Koop lekker een nieuwe trui voor jezelf!"
"Ik weet het niet, mam," Birgit zucht diep, "ik ben niet in de stemming."
"Kom op, Birgit." Lena glimlacht. "We gaan lekker de stad door en dan trakteer ik je op cappuccino met een stuk appeltaart!"
"Nou, vooruit dan," Birgit zucht diep, "dan gooi ik die kleding die ik naar het uitje met Stephan aan had, meteen in de kledingcontainer!"
"Dat is toch zonde," Lena kijkt Birgit meelevend aan, "dat was je lievelingskleding!"
"Dat was het ja," Birgit knikt, "maar Stephan vindt het mooi, dus doe ik het nooit meer aan!"
"Dan doen we dat straks, oké?" Lena geeft Birgit een schouderklopje. "Eerst lekker de stad in, kom!"
"Prima," Birgit glimlacht een beetje en doet haar telefoon in haar schoudertas, "zullen we dan eerst naar de H en M gaan?"
"Zo wil ik het horen," Lena doet haar jas aan en pakt de huissleutels, "doe lekker je jas aan, dan vertrekken we!"
"Winkelen is altijd leuk." Birgit, die al een beetje opgefleurd is, doet haar jas aan.
"En laten we die hele Stephan nou maar vergeten!" Lena glimlacht en loopt met haar dochter naar buiten. Ze sluit de deur.
Een uur gaat voorbij en de dames hebben het goed naar hun zin.
"En hoe voel je je nu?" Lena kijkt naar Birgit die al zes truien, drie broeken en een paar schoenen heeft gekocht.
"Veel beter," Birgit glimlacht, "bedankt, mam!"
"Graag gedaan, dat weet je," Lena knikt tevreden en kijkt rond of er ergens een lunchzaak in de buurt is, "de V en D, zullen we daar naartoe gaan?"
"Goed idee!" Birgit loopt met haar moeder mee naar de Vroom en Dreesmann.
"Nou, smakelijk!" Lena glimlacht naar Birgit en neemt een hapje van het stukje appeltaart.
"Dank je!" Birgit drinkt van haar cappuccino en neemt een hapje van de taart.
Tijdens het eten van de appeltaart voelt Birgit opeens haar telefoon trillen. Als Lena even niet kijkt pakt ze deze vlug uit haar tasje en kijkt erop. Het is een sms'je van Stephan. Ze voelt zich bang worden en begint een beetje te beven. Toch opent ze het sms'je en leest het zo vlug als ze kan.
Ik moet je spreken, waar ben je nu? Birgit slikt een brok door en begint te zweten.
"Alles oké?" Lena kijkt Birgit bezorgd aan.
Het laatste contact is altijd het zwaarste.
En ja, winkelen is altijd goed tegen een dip. Bij mij wel, ben dan helemaal uit mijn dip. Alleen dan heeft mijn bankpas weer een dip 
Hihi, dat is het risico inderdaad, Nurias!
Het vervolg:
"Ja, mam," Birgit doet haar telefoon weg en neemt nog een hapje van de appeltaart, "ik moest even ergens aan denken."
"Toch niet aan Stephan hè?" Lena kijkt haar streng aan. "Je moet die jongen nu echt even vergeten, als hij echt gek op je is, reageert hij wel weer!"
"Maar dat is nou juist het punt," Birgit kijkt haar moeder recht in de ogen, "hij heeft net gesmst."
"Oh, nou, kijk eens aan," Lena glimlacht, "ik zei het toch?"
"Ja, maar het probleem is nu, hij wil me spreken," Birgit zucht diep, "hij wil me nu spreken, op dit moment."
"Nu kun je niet, Birgit," Lena kijkt haar dochter streng aan, "nu ben je met mij aan het winkelen en daar heb ik speciaal vrij voor genomen van mijn werk, dus wil ik niet dat je nu andere plannen maakt!"
"Is goed," Birgit zucht diep, dan sms ik hem maar dat het nu niet kan, dat ik in de stad ben met mam.
"Ik ga even naar de wc," Lena knikt, "en jij gaat nergens heen, denk eraan."
"Oké," Birgit zucht diep en pakt haar telefoon om Stephan te sms'en. Ik ben met mam in de stad, kan nu niet afspreken. Heb je vanavond tijd? Kus, Birgit.
Ze tikt de woorden in en verzendt het smsje. Niet veel later krijgt ze bericht terug. Nieuwsgierig kijkt ze op haar telefoon.
Niet vanavond, nu. Ik kom naar de HEMA. Als je daar binnen 10 minuten niet staat, weet ik niet of onze relatie nog zin heeft.
Verdomme, Birgit zucht diep, dat heb ik weer.
Ze drinkt haar cappuccino op.
Ik vind het zo lief dat mam vrij heeft gevraagd om mij op te vrolijken, Ze kijkt naar het sms'je en denkt na. maar van de andere kant ben ik wel verdrietig omdat ik Stephan pijn heb gedaan en is het nu de kans om het goed te maken.
Ze zucht, kijkt om zich heen en laat haar hoofd hangen. Ze pakt haar jas en loopt voorzichtig de zaak uit, met de hoop dat ze haar moeder niet tegenkomt.
Sorry mam, Birgit werpt een blik op de ingang van de V en D, maar dit is een kans om het goed te maken, als het goed is met Stephan maak ik het daarna goed met jou.
Vlug rent ze naar de HEMA. Als ze daar aankomt is Stephan er nog niet. Lang hoeft ze niet op hem te wachten want hij had een broodje gekocht bij Bakker Bart. Hij knikt naar Birgit en loopt naar haar toe.
"Zo," hij glimlacht naar haar, "mevrouw Van Gessel is deze keer op tijd!"
"Hallo," Birgit glimlacht voorzichtig en voelt zich onzeker worden, "ben je nog boos?"
"Boos? Nee hoor," Stephan glimlacht, "maar die opmerking van jou was inderdaad niet zo netjes, daar heb ik nog wel over zitten tobben de afgelopen dagen!"
"Het spijt me echt, Stephan," Birgit kijkt hem zielig aan, "hoe kan ik het goedmaken?"
"Nou, wat apart dat je me dat vraagt," Stephan glimlacht vriendelijk naar Birgit, "ik kan alleen niet zo gauw iets verzinnen, schat."
Noemt hij me schat, Birgit bloost, wat lief dat hij dat zegt!
"Moet je blozen, meid?" Stephan kijkt Birgit lief aan. "Maar dat is toch niet nodig, zo'n lieve meid als jij dient het vanzelfsprekend te vinden dat ze een schat is!"
"Nou, hou op," Birgit giechelt, "door die mooie woorden van jou krijg ik nog meer de wil om het goed te maken!"
"Maak je niet druk, ik verzin wel iets," Stephan knipoogt naar haar en kijkt op, "sterker nog, ik heb al iets!"
"Wat is het?" Birgit kijkt trots. "Ik wil er alles aan doen om onze relatie te redden!"
"Nou, het hoeft niet hoor, het is maar een voorstel," Stephan kijkt Birgit aarzelend aan, "als je het niet wilt is dat ook goed!"
"Nee, het maakt me niet uit," Birgit schudt stellig haar hoofd, "ik heb heel veel verdriet en schuldgevoelens gehad door mijn eigen fout, dus zeg het maar!"
"Nou, het gaat om het volgende." Stephan kijkt naar Birgit. "Zou je mij nu 33 euro kunnen lenen? Dan kan ik eindelijk naar de muziekzaak om die Belcanto M-032-BC Melodica te kopen, die is echt zo cool!"
"Eh, oké," Birgit knikt, "wanneer kan ik het je geven? Vanavond?"
"Zou het nu kunnen, meis?" Stephan kijkt Birgit zielig aan, "ik zit al zo lang te azen op dat dingetje, snap je?"
"Nou, vooruit, ga ik even bij de HEMA voor je pinnen," Birgit glimlacht, ik hoop dat mam er niet achter komt.
"Dank je wel, jij rockt, Birgit!" Stephan jubelt en wacht totdat Birgit klaar is met pinnen.
"Ik kon geen muntgeld pinnen, dus ik heb maar 35 gedaan," Birgit glimlacht naar Stephan, "en kun je me zeggen wanneer ik het dan weer terug krijg?"
"Hé hé, niet zo gretig, meisje," Stephan geeft Birgit een schouderklopje en loopt weg, "dat komt allemaal wel, maar bedankt hoor!"
"Kan ik met je mee?" Birgit glimlacht naar Stephan.
"Nee, ander keertje, spreken we samen gezellig af," Stephan zwaait naar Birgit, "nogmaals bedankt hè! Echt onwijs ben jij!"
Wat lief nou, Birgit slaakt een zucht van opluchting. Dan slikt ze een brok door. Nou maar hopen dat mijn moeder niet kwaad op me is.
Zo vlug als ze kan rent Birgit terug naar de V en D en kijkt bij La Place of haar moeder er nog zit. Tot groot geluk zit ze er nog maar ze kijkt niet erg blij. Birgit slikt en begint te zweten.
Ik hoop dat ik haar niet de waarheid moet vertellen. Birgit krijgt een naar gevoel in haar maag en loopt naar het tafeltje.
Het vervolg:
"Ja, mam," Birgit doet haar telefoon weg en neemt nog een hapje van de appeltaart, "ik moest even ergens aan denken."
"Toch niet aan Stephan hè?" Lena kijkt haar streng aan. "Je moet die jongen nu echt even vergeten, als hij echt gek op je is, reageert hij wel weer!"
"Maar dat is nou juist het punt," Birgit kijkt haar moeder recht in de ogen, "hij heeft net gesmst."
"Oh, nou, kijk eens aan," Lena glimlacht, "ik zei het toch?"
"Ja, maar het probleem is nu, hij wil me spreken," Birgit zucht diep, "hij wil me nu spreken, op dit moment."
"Nu kun je niet, Birgit," Lena kijkt haar dochter streng aan, "nu ben je met mij aan het winkelen en daar heb ik speciaal vrij voor genomen van mijn werk, dus wil ik niet dat je nu andere plannen maakt!"
"Is goed," Birgit zucht diep, dan sms ik hem maar dat het nu niet kan, dat ik in de stad ben met mam.
"Ik ga even naar de wc," Lena knikt, "en jij gaat nergens heen, denk eraan."
"Oké," Birgit zucht diep en pakt haar telefoon om Stephan te sms'en. Ik ben met mam in de stad, kan nu niet afspreken. Heb je vanavond tijd? Kus, Birgit.
Ze tikt de woorden in en verzendt het smsje. Niet veel later krijgt ze bericht terug. Nieuwsgierig kijkt ze op haar telefoon.
Niet vanavond, nu. Ik kom naar de HEMA. Als je daar binnen 10 minuten niet staat, weet ik niet of onze relatie nog zin heeft.
Verdomme, Birgit zucht diep, dat heb ik weer.
Ze drinkt haar cappuccino op.
Ik vind het zo lief dat mam vrij heeft gevraagd om mij op te vrolijken, Ze kijkt naar het sms'je en denkt na. maar van de andere kant ben ik wel verdrietig omdat ik Stephan pijn heb gedaan en is het nu de kans om het goed te maken.
Ze zucht, kijkt om zich heen en laat haar hoofd hangen. Ze pakt haar jas en loopt voorzichtig de zaak uit, met de hoop dat ze haar moeder niet tegenkomt.
Sorry mam, Birgit werpt een blik op de ingang van de V en D, maar dit is een kans om het goed te maken, als het goed is met Stephan maak ik het daarna goed met jou.
Vlug rent ze naar de HEMA. Als ze daar aankomt is Stephan er nog niet. Lang hoeft ze niet op hem te wachten want hij had een broodje gekocht bij Bakker Bart. Hij knikt naar Birgit en loopt naar haar toe.
"Zo," hij glimlacht naar haar, "mevrouw Van Gessel is deze keer op tijd!"
"Hallo," Birgit glimlacht voorzichtig en voelt zich onzeker worden, "ben je nog boos?"
"Boos? Nee hoor," Stephan glimlacht, "maar die opmerking van jou was inderdaad niet zo netjes, daar heb ik nog wel over zitten tobben de afgelopen dagen!"
"Het spijt me echt, Stephan," Birgit kijkt hem zielig aan, "hoe kan ik het goedmaken?"
"Nou, wat apart dat je me dat vraagt," Stephan glimlacht vriendelijk naar Birgit, "ik kan alleen niet zo gauw iets verzinnen, schat."
Noemt hij me schat, Birgit bloost, wat lief dat hij dat zegt!
"Moet je blozen, meid?" Stephan kijkt Birgit lief aan. "Maar dat is toch niet nodig, zo'n lieve meid als jij dient het vanzelfsprekend te vinden dat ze een schat is!"
"Nou, hou op," Birgit giechelt, "door die mooie woorden van jou krijg ik nog meer de wil om het goed te maken!"
"Maak je niet druk, ik verzin wel iets," Stephan knipoogt naar haar en kijkt op, "sterker nog, ik heb al iets!"
"Wat is het?" Birgit kijkt trots. "Ik wil er alles aan doen om onze relatie te redden!"
"Nou, het hoeft niet hoor, het is maar een voorstel," Stephan kijkt Birgit aarzelend aan, "als je het niet wilt is dat ook goed!"
"Nee, het maakt me niet uit," Birgit schudt stellig haar hoofd, "ik heb heel veel verdriet en schuldgevoelens gehad door mijn eigen fout, dus zeg het maar!"
"Nou, het gaat om het volgende." Stephan kijkt naar Birgit. "Zou je mij nu 33 euro kunnen lenen? Dan kan ik eindelijk naar de muziekzaak om die Belcanto M-032-BC Melodica te kopen, die is echt zo cool!"
"Eh, oké," Birgit knikt, "wanneer kan ik het je geven? Vanavond?"
"Zou het nu kunnen, meis?" Stephan kijkt Birgit zielig aan, "ik zit al zo lang te azen op dat dingetje, snap je?"
"Nou, vooruit, ga ik even bij de HEMA voor je pinnen," Birgit glimlacht, ik hoop dat mam er niet achter komt.
"Dank je wel, jij rockt, Birgit!" Stephan jubelt en wacht totdat Birgit klaar is met pinnen.
"Ik kon geen muntgeld pinnen, dus ik heb maar 35 gedaan," Birgit glimlacht naar Stephan, "en kun je me zeggen wanneer ik het dan weer terug krijg?"
"Hé hé, niet zo gretig, meisje," Stephan geeft Birgit een schouderklopje en loopt weg, "dat komt allemaal wel, maar bedankt hoor!"
"Kan ik met je mee?" Birgit glimlacht naar Stephan.
"Nee, ander keertje, spreken we samen gezellig af," Stephan zwaait naar Birgit, "nogmaals bedankt hè! Echt onwijs ben jij!"
Wat lief nou, Birgit slaakt een zucht van opluchting. Dan slikt ze een brok door. Nou maar hopen dat mijn moeder niet kwaad op me is.
Zo vlug als ze kan rent Birgit terug naar de V en D en kijkt bij La Place of haar moeder er nog zit. Tot groot geluk zit ze er nog maar ze kijkt niet erg blij. Birgit slikt en begint te zweten.
Ik hoop dat ik haar niet de waarheid moet vertellen. Birgit krijgt een naar gevoel in haar maag en loopt naar het tafeltje.
Dank je, Nurias!
"Zo," Lena kijkt Birgit strak aan, "en waar ben jij geweest, jongedame?"
"Eh, even bij de kleding gekeken," Birgit aarzelt, "ik heb daar namelijk een leuk jurkje gezien!"
"Oh nou," Lena glimlacht, "blijf maar staan, dan gaan we samen naar dat jurkje kijken of je dat nog kunt betalen!"
"Oké mam." Birgit glimlacht vriendelijk maar voelt zich angstig. Nu moet ik ook nog eerst een jurkje hier uitzoeken dat ik leuk vind, goede smoes weer, Birgit.
"Kom je?" Lena neemt haar dochter bij de arm en knipoogt naar haar. "Ik ben erg benieuwd!"
"Je zult het vast mooi vinden." Birgit kijkt haar moeder zelfverzekerd aan en slikt een brok door. Maar vind ik het mooi?
Driftig kijkt Birgit rond bij de kleding, op zoek naar een jurkje dat ze leuk vindt. Lena lacht erom als ze merkt dat het rondkijken wel erg lang duurt.
"Vergeten waar het hing?" Ze giechelt.
"Ja, ik ben het vergeten, door al dat gedoe met Stephan, snap je?" Birgit lacht voorzichtig.
"Heeft hij je weer gesmst dan?" Lena kijkt Birgit verbaasd aan.
"Nee dat niet," Birgit schudt snel haar hoofd, "maar ik voel me gewoon onzeker en zo, daardoor onthoud ik een stuk minder."
"Ik zal je helpen," Lena knikt, "welke kleur had het?"
"Eh-" Birgit denkt na, "ik ben het even kwijt."
"Je bent ook al de kleur van het jurkje kwijt?" Lena grinnikt. "Ook door Stephan zeker!"
"Ja, zoiets." Birgit giechelt voorzichtig. "Stom hè?"
"Birgit," Lena kijkt haar dochter strak aan, "ik heb het gevoel dat je tegen me liegt over dat jurkje."
"Nee, dat doe ik niet, mam, echt niet," Birgit kijkt Lena onzeker aan en begint te zweten, "ik weet gewoon even niet meer hoe het eruit zag, dat kan toch?"
"Sorry meid, maar ik geloof echt niets van je verhaal," Lena kijkt Birgit lachend aan, "ik weet gewoon dat je iets voor me verborgen houdt, maar wat dat is kan ik natuurlijk niet zomaar raden, dus vertel me maar eerlijk de waarheid."
"Dit is de waarheid," Birgit zucht diep, "waarom geloof je me niet?"
"Je komt voor mijn gevoel niet overtuigend genoeg over, meis," Lena knipoogt naar haar dochter en denkt na, "weet je wat, we gaan eerst verder winkelen en dan vertel je me thuis maar eens waar je werkelijk was!"
"Maar-" Birgit zucht.
"Nee, ophouden nu," Lena schudt haar hoofd, "ik ben je moeder, ik ken je door en door, dus hou alsjeblieft niets voor mij verborgen!"
"Goed dan," Birgit zucht en denkt na, maar hoe ga ik het haar dan vertellen?
Voordat de twee de afdeling damesmode voorbij zijn gelopen ziet Birgit opeens een leuk jurkje hangen. Ze twijfelt of ze het van dichterbij wil bekijken.
"Zo," Lena kijkt Birgit strak aan, "en waar ben jij geweest, jongedame?"
"Eh, even bij de kleding gekeken," Birgit aarzelt, "ik heb daar namelijk een leuk jurkje gezien!"
"Oh nou," Lena glimlacht, "blijf maar staan, dan gaan we samen naar dat jurkje kijken of je dat nog kunt betalen!"
"Oké mam." Birgit glimlacht vriendelijk maar voelt zich angstig. Nu moet ik ook nog eerst een jurkje hier uitzoeken dat ik leuk vind, goede smoes weer, Birgit.
"Kom je?" Lena neemt haar dochter bij de arm en knipoogt naar haar. "Ik ben erg benieuwd!"
"Je zult het vast mooi vinden." Birgit kijkt haar moeder zelfverzekerd aan en slikt een brok door. Maar vind ik het mooi?
Driftig kijkt Birgit rond bij de kleding, op zoek naar een jurkje dat ze leuk vindt. Lena lacht erom als ze merkt dat het rondkijken wel erg lang duurt.
"Vergeten waar het hing?" Ze giechelt.
"Ja, ik ben het vergeten, door al dat gedoe met Stephan, snap je?" Birgit lacht voorzichtig.
"Heeft hij je weer gesmst dan?" Lena kijkt Birgit verbaasd aan.
"Nee dat niet," Birgit schudt snel haar hoofd, "maar ik voel me gewoon onzeker en zo, daardoor onthoud ik een stuk minder."
"Ik zal je helpen," Lena knikt, "welke kleur had het?"
"Eh-" Birgit denkt na, "ik ben het even kwijt."
"Je bent ook al de kleur van het jurkje kwijt?" Lena grinnikt. "Ook door Stephan zeker!"
"Ja, zoiets." Birgit giechelt voorzichtig. "Stom hè?"
"Birgit," Lena kijkt haar dochter strak aan, "ik heb het gevoel dat je tegen me liegt over dat jurkje."
"Nee, dat doe ik niet, mam, echt niet," Birgit kijkt Lena onzeker aan en begint te zweten, "ik weet gewoon even niet meer hoe het eruit zag, dat kan toch?"
"Sorry meid, maar ik geloof echt niets van je verhaal," Lena kijkt Birgit lachend aan, "ik weet gewoon dat je iets voor me verborgen houdt, maar wat dat is kan ik natuurlijk niet zomaar raden, dus vertel me maar eerlijk de waarheid."
"Dit is de waarheid," Birgit zucht diep, "waarom geloof je me niet?"
"Je komt voor mijn gevoel niet overtuigend genoeg over, meis," Lena knipoogt naar haar dochter en denkt na, "weet je wat, we gaan eerst verder winkelen en dan vertel je me thuis maar eens waar je werkelijk was!"
"Maar-" Birgit zucht.
"Nee, ophouden nu," Lena schudt haar hoofd, "ik ben je moeder, ik ken je door en door, dus hou alsjeblieft niets voor mij verborgen!"
"Goed dan," Birgit zucht en denkt na, maar hoe ga ik het haar dan vertellen?
Voordat de twee de afdeling damesmode voorbij zijn gelopen ziet Birgit opeens een leuk jurkje hangen. Ze twijfelt of ze het van dichterbij wil bekijken.
Nurias, bedankt weer!
Judith komt zeker nog terug, in dit stukje zelfs nog! Maar als ik nu dat hele gedoe tussen Stephan en Birgit zou onderbreken met een stukje over Judith, dan is dat vast vrij storend voor de lezers.
Hier komt een vervolg:
Die twijfel wordt gauw weggenomen als Lena ziet dat haar dochter blijft staan.
"Iets nieuws gezien, Birgit?" Ze kijkt haar vriendelijk aan. "Of sprak je toch de waarheid over dat jurkje en heb je het gevonden?"
"Eh-" Birgit denkt na. dit is een kans om me uit deze situatie met Stephan te redden.
Blij rent Birgit naar het jurkje toe.
"Ik heb nog niet gekeken of mijn maat ertussen hangt," Birgit houdt het vast, "dat ging me net te snel!"
"Zullen we samen eens kijken," Lena glimlacht en legt haar hand op Birgits schouder, "sorry dat ik je niet geloofde trouwens, maar ik ben gewoon veel te bang dat jou iets overkomt."
"Het is al goed," Birgit glimlacht, "eens kijken, maat M."
Trots houdt Birgit het jurkje in de hand. Ze denkt aan Stephan die net zo'n blij gezicht trok toen hij die 35 euro van Birgit had geleend.
Hoofdstuk 25: Judith's bezoekje aan de ouders van Rolf
"Je ziet er prachtig uit," Katalin kamt de haren van Judith, "Rolf kan jou vast niet meer weerstaan zo."
"Hihi, mam toch," Judith giechelt, "dat kan hij me vanaf het begin al niet!"
"Juist omdat je er altijd mooi uitziet," Katalin glimlacht, "grappig, dat Marjolein en jij er totaal anders uitzien en toch allebei prachtige meiden zijn."
"Had ik echt niets voor hem moeten kopen?" Judith wrijft met haar tong over haar tanden. "Of in ieder geval voor zijn moeder?"
"Leer ze eerst maar eens kennen," Katalin geeft Judith een schouderklopje, "ze houden vast van je, je bent een mooie en lieve meid, dus-"
"Nu moet ik echt gaan," Judith giechelt weer, "voordat ik begin te blozen!"
"Dat staat je zo goed," Katalin geeft Judith een knipoog, "veel plezier meisje!"
"Dank je wel," Judith omhelst haar moeder, en nou hou maar op met die complimenten, anders gaat Rolf nog vreemde dingen denken!
Voor de laatste keer werpt Judith een blik in de spiegel en stapt op de fiets, op weg naar de woning van Rolf. Onderweg heeft ze alles mee zitten. Ze kan bij kruispunten direct oversteken en alle stoplichten staan op groen. Zo is ze sneller bij Rolf.
Nerveus sluit ze haar fiets af en belt aan bij haar schoonouders. Ze hoort voetstappen die de trap afkomen. Een jonge man opent de deur en glimlacht naar Judith.
"Aha, jij bent de vriendin van Rolf?" Hij steekt zijn hand uit. "Aangenaam, ik ben Marco van Laar, de broer!"
"Judith Bosschaert!" Judith schudt de hand van Marco en loopt gevolgd door hem de woning in. Rolfs ouders zitten al te wachten op haar.
"Hallo, ben jij degene die Rolf gelukkig gaat maken?" Rolfs moeder loopt naar Judith toe en schudt haar hand, "Liesbeth van Laar!"
"Mij ken je al," Harry glimlacht, "ik ben Harry!"
"Nou, Rolf heeft wel smaak hè schat?" Liesbeth glimlacht naar Harry, "potverdikkie, ik ben zelfs stiekem een beetje jaloers!"
"Rolf is nog even bezig met zijn krantenwijk, meid," Harry kijkt Judith vriendelijk aan, "ga intussen maar even lekker zitten, wil je koffie of thee?"
"Thee, graag," Judith knikt vriendelijk naar Harry en gaat op de bank zitten, ik kan niet wachten om Rolf weer te zien!
De kamerdeur gaat open.
Judith komt zeker nog terug, in dit stukje zelfs nog! Maar als ik nu dat hele gedoe tussen Stephan en Birgit zou onderbreken met een stukje over Judith, dan is dat vast vrij storend voor de lezers.
Hier komt een vervolg:
Die twijfel wordt gauw weggenomen als Lena ziet dat haar dochter blijft staan.
"Iets nieuws gezien, Birgit?" Ze kijkt haar vriendelijk aan. "Of sprak je toch de waarheid over dat jurkje en heb je het gevonden?"
"Eh-" Birgit denkt na. dit is een kans om me uit deze situatie met Stephan te redden.
Blij rent Birgit naar het jurkje toe.
"Ik heb nog niet gekeken of mijn maat ertussen hangt," Birgit houdt het vast, "dat ging me net te snel!"
"Zullen we samen eens kijken," Lena glimlacht en legt haar hand op Birgits schouder, "sorry dat ik je niet geloofde trouwens, maar ik ben gewoon veel te bang dat jou iets overkomt."
"Het is al goed," Birgit glimlacht, "eens kijken, maat M."
Trots houdt Birgit het jurkje in de hand. Ze denkt aan Stephan die net zo'n blij gezicht trok toen hij die 35 euro van Birgit had geleend.
Hoofdstuk 25: Judith's bezoekje aan de ouders van Rolf
"Je ziet er prachtig uit," Katalin kamt de haren van Judith, "Rolf kan jou vast niet meer weerstaan zo."
"Hihi, mam toch," Judith giechelt, "dat kan hij me vanaf het begin al niet!"
"Juist omdat je er altijd mooi uitziet," Katalin glimlacht, "grappig, dat Marjolein en jij er totaal anders uitzien en toch allebei prachtige meiden zijn."
"Had ik echt niets voor hem moeten kopen?" Judith wrijft met haar tong over haar tanden. "Of in ieder geval voor zijn moeder?"
"Leer ze eerst maar eens kennen," Katalin geeft Judith een schouderklopje, "ze houden vast van je, je bent een mooie en lieve meid, dus-"
"Nu moet ik echt gaan," Judith giechelt weer, "voordat ik begin te blozen!"
"Dat staat je zo goed," Katalin geeft Judith een knipoog, "veel plezier meisje!"
"Dank je wel," Judith omhelst haar moeder, en nou hou maar op met die complimenten, anders gaat Rolf nog vreemde dingen denken!
Voor de laatste keer werpt Judith een blik in de spiegel en stapt op de fiets, op weg naar de woning van Rolf. Onderweg heeft ze alles mee zitten. Ze kan bij kruispunten direct oversteken en alle stoplichten staan op groen. Zo is ze sneller bij Rolf.
Nerveus sluit ze haar fiets af en belt aan bij haar schoonouders. Ze hoort voetstappen die de trap afkomen. Een jonge man opent de deur en glimlacht naar Judith.
"Aha, jij bent de vriendin van Rolf?" Hij steekt zijn hand uit. "Aangenaam, ik ben Marco van Laar, de broer!"
"Judith Bosschaert!" Judith schudt de hand van Marco en loopt gevolgd door hem de woning in. Rolfs ouders zitten al te wachten op haar.
"Hallo, ben jij degene die Rolf gelukkig gaat maken?" Rolfs moeder loopt naar Judith toe en schudt haar hand, "Liesbeth van Laar!"
"Mij ken je al," Harry glimlacht, "ik ben Harry!"
"Nou, Rolf heeft wel smaak hè schat?" Liesbeth glimlacht naar Harry, "potverdikkie, ik ben zelfs stiekem een beetje jaloers!"
"Rolf is nog even bezig met zijn krantenwijk, meid," Harry kijkt Judith vriendelijk aan, "ga intussen maar even lekker zitten, wil je koffie of thee?"
"Thee, graag," Judith knikt vriendelijk naar Harry en gaat op de bank zitten, ik kan niet wachten om Rolf weer te zien!
De kamerdeur gaat open.
Dank je, Nurias!
"Iemand koek?" Marco loopt de kamer in. "Ik heb digestives, bastognes-"
"Laat de bastognes maar staan, zoon," Harry glimlacht, "die lusten wij allemaal heel graag! Niet, schat?"
"Ja, we zijn echte bastognevreters!" Liesbeth knipoogt en kijkt naar de koekjes.
Harry zet intussen thee en zet alle benodigdheden klaar. Hij pakt een doosje met verschillende smaken groene thee en zet het op tafel.
"Voor de dames." Hij knikt vriendelijk en zet voor zichzelf en zijn zoons koffie.
"Ik hoop dat je groene thee lust," Liesbeth schudt voor Judith heet water in een kopje, "anders moeten we je helaas wat fris geven."
"Groene thee smaakt altijd," Judith glimlacht en kijkt in het theedoosje, "alleen die met jasmijn mogen ze er van mij uithalen, die stinkt ook zo."
"Daar zijn de meningen over verdeeld," Harry lacht, "mijn vrouw is juist dol op die smaak!"
"Nou, komt dat even goed uit," Judith glimlacht, "kan ik die smaak voor haar bewaren!"
"Je bent nu al de perfecte schoondochter voor mij," Liesbeth giechelt en pakt een theezakje uit het doosje, "op de relatie tussen jou en Rolf!"
"Pak een bastogne, Judith," Harry, die het gesprek met de dames volgt, verdeelt de koffie over 3 mokken, "kom je, Marco?"
"Rolf is laat," Marco kijkt op zijn horloge, "hij had al zeker een kwartier thuis moeten zijn!"
"Bel hem anders eens even," Liesbeth kijkt naar Marco, "misschien is er wel wat gebeurd!"
Oh nee, dat hoop ik toch niet, Judith speelt nerveus met haar kleding, dat verdient hij niet.
"Ik hoop dat er niets gebeurd is," Harry zet de mok van Rolf op tafel, "ook voor jou niet, Judith."
"Iemand koek?" Marco loopt de kamer in. "Ik heb digestives, bastognes-"
"Laat de bastognes maar staan, zoon," Harry glimlacht, "die lusten wij allemaal heel graag! Niet, schat?"
"Ja, we zijn echte bastognevreters!" Liesbeth knipoogt en kijkt naar de koekjes.
Harry zet intussen thee en zet alle benodigdheden klaar. Hij pakt een doosje met verschillende smaken groene thee en zet het op tafel.
"Voor de dames." Hij knikt vriendelijk en zet voor zichzelf en zijn zoons koffie.
"Ik hoop dat je groene thee lust," Liesbeth schudt voor Judith heet water in een kopje, "anders moeten we je helaas wat fris geven."
"Groene thee smaakt altijd," Judith glimlacht en kijkt in het theedoosje, "alleen die met jasmijn mogen ze er van mij uithalen, die stinkt ook zo."
"Daar zijn de meningen over verdeeld," Harry lacht, "mijn vrouw is juist dol op die smaak!"
"Nou, komt dat even goed uit," Judith glimlacht, "kan ik die smaak voor haar bewaren!"
"Je bent nu al de perfecte schoondochter voor mij," Liesbeth giechelt en pakt een theezakje uit het doosje, "op de relatie tussen jou en Rolf!"
"Pak een bastogne, Judith," Harry, die het gesprek met de dames volgt, verdeelt de koffie over 3 mokken, "kom je, Marco?"
"Rolf is laat," Marco kijkt op zijn horloge, "hij had al zeker een kwartier thuis moeten zijn!"
"Bel hem anders eens even," Liesbeth kijkt naar Marco, "misschien is er wel wat gebeurd!"
Oh nee, dat hoop ik toch niet, Judith speelt nerveus met haar kleding, dat verdient hij niet.
"Ik hoop dat er niets gebeurd is," Harry zet de mok van Rolf op tafel, "ook voor jou niet, Judith."
Bedankt!
Het vervolg:
Marco zoekt de naam van zijn broer op zijn mobieltje en belt hem. Hij krijgt geen gehoor. Op het moment dat hij de verbinding verbreekt gaat de voordeur open.
“Rolf!” Liesbeth juicht. “Eindelijk is mijn schatje thuis!”
“Dat kun je Judith beter laten zeggen,” Harry knipoogt en klapt in zijn handen, “hij is nu toch immers haar schatje?”
“Sorry jongens dat ik zo laat ben,” Rolf glimlacht naar de anderen, “maar ik moest nog even langs de bloemenwinkel!”
“Het geeft niet, jongen,” Harry geeft zijn zoon een schouderklopje, “maar we maakten ons wel ongerust!”
“Dat begrijp ik,” Rolf glimlacht naar Judith, “maar ik wilde gewoon iets moois kopen voor mijn meisje, omdat ze in mijn leven is gekomen.”
“Hihi,” Judith bloost, “dank je wel.”
“Dag schat,” Rolf geeft Judith een kus op haar wang en geeft haar een bos rode rozen, “dit heb ik speciaal voor jou gekocht.”
“Wat lief,” Judith giechelt, “dat had echt niet gehoeven!”
"Natuurlijk wel," Rolf legt zijn hand op de schouder van Judith, "voor jou altijd!"
"Ga lekker zitten, zoon!" Harry knikt tevreden naar Rolf. "Een bastogne?"
"Die gaan er altijd wel in," Rolf glimlacht tevreden en kijkt naar de schaal met bastognes, "heb jij die al eens gehad, Judith?"
"Ze heeft er al eentje gehad ja," Liesbeth knikt, "en ik durf te wedden dat dat niet haar eerste was!"
"Dan heeft u het goed," Judith giechelt en drinkt van haar thee, "ik lust op zijn tijd ook wel zo'n koekje!"
"Ik zei toch dat ze bij ons hoort," Rolf knikt tevreden en pakt een koekje, "altijd al geweten, vanaf het eerste moment dat ik haar zag!"
"Waarom gaan jullie niet iets leuks doen met zijn tweetjes?" Liesbeth kijkt de twee vrolijk aan. "Samen naar het theater, naar een mooi concert of zo!"
"Eerst de koekjes en de koffie," Rolf pakt de mok met koffie die zijn vader voor hem heeft gezet, "dan samen overleggen!"
"Zo Judith," Harry gaat zitten, "wij kennen ons nog, ik heb samen met je dubbelganger op de afdeling gewerkt!"
"Klopt." Judith knikt.
"Heeft Judith een dubbelganger?" Liesbeth lacht. "Dan moet Rolf oppassen dat hij niet verward raakt!"
"Gebeurt niet, mam!" Rolf knikt overtuigd. "Ik zou mijn Judith zo weer herkennen!"
"Judith heeft inderdaad een dubbelganger en dat is heel raar," Harry kijkt naar zijn vrouw, "want het zijn geen zusjes en toch lijken ze als twee druppels water op elkaar!"
"Weet je dan zeker dat het geen zussen zijn?" Marco, die het gesprek heeft meegekregen, pakt een bastogne, "Misschien zijn ze het wel, maar weten ze het niet of zo."
"Ze zijn absoluut geen zussen," Harry schudt zijn hoofd, "ze komen allebei uit een andere familie!"
"En toch lijken ze als twee druppels water op elkaar?" Marco kijkt verward. "Dat klopt niet, hoe heet de dubbelganger?"
"Birgit van Gessel." Harry drinkt van de koffie.
"Moment," Marco loopt naar zijn laptop en zoekt een foto van Birgit op, hij schrikt als hij haar ziet en doet de laptop dicht, "dit klopt niet, dit is gewoon Judith, maar dan met bruin haar!"
"Ja, precies hè?" Harry lacht, "sterk verhaal, niet?"
"Ik zeg het je, dit klopt niet," Marco schudt zijn hoofd, "ik zou toch eens een DNA test laten doen!"
"Wat heeft dat voor zin?" Liesbeth kijkt verbaasd.
"Als ik ze zo zie weet ik zeker dat ze een tweeling zijn," Marco kijkt iedereen om de beurt aan, "en zijn ze bij de geboorte verwisseld."
Judith schrikt en wordt wit.
Het vervolg:
Marco zoekt de naam van zijn broer op zijn mobieltje en belt hem. Hij krijgt geen gehoor. Op het moment dat hij de verbinding verbreekt gaat de voordeur open.
“Rolf!” Liesbeth juicht. “Eindelijk is mijn schatje thuis!”
“Dat kun je Judith beter laten zeggen,” Harry knipoogt en klapt in zijn handen, “hij is nu toch immers haar schatje?”
“Sorry jongens dat ik zo laat ben,” Rolf glimlacht naar de anderen, “maar ik moest nog even langs de bloemenwinkel!”
“Het geeft niet, jongen,” Harry geeft zijn zoon een schouderklopje, “maar we maakten ons wel ongerust!”
“Dat begrijp ik,” Rolf glimlacht naar Judith, “maar ik wilde gewoon iets moois kopen voor mijn meisje, omdat ze in mijn leven is gekomen.”
“Hihi,” Judith bloost, “dank je wel.”
“Dag schat,” Rolf geeft Judith een kus op haar wang en geeft haar een bos rode rozen, “dit heb ik speciaal voor jou gekocht.”
“Wat lief,” Judith giechelt, “dat had echt niet gehoeven!”
"Natuurlijk wel," Rolf legt zijn hand op de schouder van Judith, "voor jou altijd!"
"Ga lekker zitten, zoon!" Harry knikt tevreden naar Rolf. "Een bastogne?"
"Die gaan er altijd wel in," Rolf glimlacht tevreden en kijkt naar de schaal met bastognes, "heb jij die al eens gehad, Judith?"
"Ze heeft er al eentje gehad ja," Liesbeth knikt, "en ik durf te wedden dat dat niet haar eerste was!"
"Dan heeft u het goed," Judith giechelt en drinkt van haar thee, "ik lust op zijn tijd ook wel zo'n koekje!"
"Ik zei toch dat ze bij ons hoort," Rolf knikt tevreden en pakt een koekje, "altijd al geweten, vanaf het eerste moment dat ik haar zag!"
"Waarom gaan jullie niet iets leuks doen met zijn tweetjes?" Liesbeth kijkt de twee vrolijk aan. "Samen naar het theater, naar een mooi concert of zo!"
"Eerst de koekjes en de koffie," Rolf pakt de mok met koffie die zijn vader voor hem heeft gezet, "dan samen overleggen!"
"Zo Judith," Harry gaat zitten, "wij kennen ons nog, ik heb samen met je dubbelganger op de afdeling gewerkt!"
"Klopt." Judith knikt.
"Heeft Judith een dubbelganger?" Liesbeth lacht. "Dan moet Rolf oppassen dat hij niet verward raakt!"
"Gebeurt niet, mam!" Rolf knikt overtuigd. "Ik zou mijn Judith zo weer herkennen!"
"Judith heeft inderdaad een dubbelganger en dat is heel raar," Harry kijkt naar zijn vrouw, "want het zijn geen zusjes en toch lijken ze als twee druppels water op elkaar!"
"Weet je dan zeker dat het geen zussen zijn?" Marco, die het gesprek heeft meegekregen, pakt een bastogne, "Misschien zijn ze het wel, maar weten ze het niet of zo."
"Ze zijn absoluut geen zussen," Harry schudt zijn hoofd, "ze komen allebei uit een andere familie!"
"En toch lijken ze als twee druppels water op elkaar?" Marco kijkt verward. "Dat klopt niet, hoe heet de dubbelganger?"
"Birgit van Gessel." Harry drinkt van de koffie.
"Moment," Marco loopt naar zijn laptop en zoekt een foto van Birgit op, hij schrikt als hij haar ziet en doet de laptop dicht, "dit klopt niet, dit is gewoon Judith, maar dan met bruin haar!"
"Ja, precies hè?" Harry lacht, "sterk verhaal, niet?"
"Ik zeg het je, dit klopt niet," Marco schudt zijn hoofd, "ik zou toch eens een DNA test laten doen!"
"Wat heeft dat voor zin?" Liesbeth kijkt verbaasd.
"Als ik ze zo zie weet ik zeker dat ze een tweeling zijn," Marco kijkt iedereen om de beurt aan, "en zijn ze bij de geboorte verwisseld."
Judith schrikt en wordt wit.
Dank je, Nurias!
Het vervolg:
Dan gaat haar telefoon. Ze schrikt en neemt op. Het is Katalin die vertelt dat Fabian in het ziekenhuis ligt. Het gaat weer de verkeerde kant uit met zijn longen, maar deze keer is het ernstig. Bibberend verbreekt ze de verbinding. Rolf kijkt bezorgd naar haar en legt een arm om haar heen.
"Wat is er, moppie?" Hij drukt haar tegen hem aan.
"Mijn vader, hij gaat achteruit," Judith voelt een traan uit haar ogen stromen, "hij ligt in het ziekenhuis, ik moet er naartoe."
"Ik ga met je mee," Rolf drinkt zijn koffie op, "we gaan met mijn scooter, dan zijn we er binnen een half uurtje!"
"Als het dan maar niet al te laat is," Judith's onderlip begint te trillen, "stel dat hij al overlijdt voordat ik er ben!"
"Daarom gaan we nu ook," Rolf pakt een bastogne, geeft zijn moeder een kus en zijn vader en broer een schouderklopje, "tot straks!"
"Sterkte meid!" Liesbeth kijkt naar Judith.
Maar Judith hoort het al niet meer, ze is te zeer gefixeerd op haar vader, hopende dat ze hem nog kan spreken voordat het te laat is. En hopende dat het toch niet zo ernstig is als wordt gedacht. Buiten schijnt de zon, maar dat deert het tweetal niet. Rolf geeft Judith zijn reservehelm en zet zelf zijn eigen helm op.
"Hou je goed aan me vast, liefje," Rolf knikt, "dit gaat even een snelle rit worden!"
"Hoe sneller, hoe beter!" Judith knikt en houdt Rolfs middel goed vast.
Rolf start de scooter en rijdt zo hard mogelijk naar het ziekenhuis. Zelf is hij ook nerveus, het gaat immers om de vader van zijn vriendin.
Nou, leuke eerste ontmoeting met mijn schoonvader. Hij drukt het gaspedaal heel hard in.
De scooter gaat door steegjes, rijdt over stoepen, fietspaden en autowegen.
Het spijt me voor de eventuele ravage, Rolf kijkt soms achterom, maar zouden jullie niet hetzelfde doen als jullie schoonvader in deze situatie was?
Uiteindelijk komt het stel bij het ziekenhuis aan. Daar staat Katalin al te wachten.
"Dag Judith, fijn dat je er bent," ze omhelst haar dochter, "en dit is Rolf?"
"Ja, mevrouw," Rolf glimlacht, "Rolf van Laar."
"Katalin Bosschaert," Katalin schudt zijn hand, "wat naar nou om elkaar in zo'n situatie te leren kennen!"
"Ja, ik had het ook liever anders gehad," Rolf knikt, "maar dat mag helaas niet zo zijn."
"Dat komt nog wel," Katalin knipoogt, "als pappa weer beter is."
Als pappa weer beter is, Judith zucht, maar wordt pappa ooit weer beter?
Het vervolg:
Dan gaat haar telefoon. Ze schrikt en neemt op. Het is Katalin die vertelt dat Fabian in het ziekenhuis ligt. Het gaat weer de verkeerde kant uit met zijn longen, maar deze keer is het ernstig. Bibberend verbreekt ze de verbinding. Rolf kijkt bezorgd naar haar en legt een arm om haar heen.
"Wat is er, moppie?" Hij drukt haar tegen hem aan.
"Mijn vader, hij gaat achteruit," Judith voelt een traan uit haar ogen stromen, "hij ligt in het ziekenhuis, ik moet er naartoe."
"Ik ga met je mee," Rolf drinkt zijn koffie op, "we gaan met mijn scooter, dan zijn we er binnen een half uurtje!"
"Als het dan maar niet al te laat is," Judith's onderlip begint te trillen, "stel dat hij al overlijdt voordat ik er ben!"
"Daarom gaan we nu ook," Rolf pakt een bastogne, geeft zijn moeder een kus en zijn vader en broer een schouderklopje, "tot straks!"
"Sterkte meid!" Liesbeth kijkt naar Judith.
Maar Judith hoort het al niet meer, ze is te zeer gefixeerd op haar vader, hopende dat ze hem nog kan spreken voordat het te laat is. En hopende dat het toch niet zo ernstig is als wordt gedacht. Buiten schijnt de zon, maar dat deert het tweetal niet. Rolf geeft Judith zijn reservehelm en zet zelf zijn eigen helm op.
"Hou je goed aan me vast, liefje," Rolf knikt, "dit gaat even een snelle rit worden!"
"Hoe sneller, hoe beter!" Judith knikt en houdt Rolfs middel goed vast.
Rolf start de scooter en rijdt zo hard mogelijk naar het ziekenhuis. Zelf is hij ook nerveus, het gaat immers om de vader van zijn vriendin.
Nou, leuke eerste ontmoeting met mijn schoonvader. Hij drukt het gaspedaal heel hard in.
De scooter gaat door steegjes, rijdt over stoepen, fietspaden en autowegen.
Het spijt me voor de eventuele ravage, Rolf kijkt soms achterom, maar zouden jullie niet hetzelfde doen als jullie schoonvader in deze situatie was?
Uiteindelijk komt het stel bij het ziekenhuis aan. Daar staat Katalin al te wachten.
"Dag Judith, fijn dat je er bent," ze omhelst haar dochter, "en dit is Rolf?"
"Ja, mevrouw," Rolf glimlacht, "Rolf van Laar."
"Katalin Bosschaert," Katalin schudt zijn hand, "wat naar nou om elkaar in zo'n situatie te leren kennen!"
"Ja, ik had het ook liever anders gehad," Rolf knikt, "maar dat mag helaas niet zo zijn."
"Dat komt nog wel," Katalin knipoogt, "als pappa weer beter is."
Als pappa weer beter is, Judith zucht, maar wordt pappa ooit weer beter?
om zo je schoonouders te ontmoeten.Dank je, Nurias! Hier is het vervolg:
Hoofdstuk 26: slecht nieuws
Ellendige dagen gaan voorbij voor Judith en haar gezin. Haar vader lijkt niet beter te worden en moet in het ziekenhuis verblijven. Met de dag wordt de overlevingskans van Fabian kleiner. Hij heeft een flinke longontsteking opgelopen.
Fabian wordt continu bezocht. De ene keer zit Katalin aan zijn bedzijde, de andere keer is het Marjolein en dan zijn het Judith en Rolf. Rolf steunt zijn vriendin door dik en dun in deze moeilijke tijd. Hij krijgt ook veel sympathie van Fabian, die hem ook wel 'zijn zoon' heeft genoemd. Het mooiste dat Fabian tegen Rolf heeft gezegd is dat hij nu eindelijk ook een zoon heeft. Die woorden spoken door het hoofd van Rolf, ieder moment dat Judith en hij in het ziekenhuis aankomen. Daardoor wordt het voor hem ook steeds zwaarder om Fabian zo te moeten zien lijden.
Het blijft kwakkelen met Fabian, tot de arts op een dag opbelt of de hele familie naar het ziekenhuis wil komen. De angstgevoelens worden steeds sterker en de slapeloze nachten en karige maaltijden maken dat de meesten zich beroerd voelen.Rolf kent de koffie automaat zelfs van buiten, zo veel koffie heeft hij in al die dagen gedronken om wakker te blijven. Als iedereen, in de auto zit, start Katalin de motor. Ze rijdt nog harder dan de norm toestaat, maar dat interesseert haar niet. Ze wil zo snel mogelijk bij haar man zijn. Rode stoplichten worden door haar genegeerd en flitspalen heeft ze lak aan. Dan krijgt ze maar torenhoge boetes, het belangrijkste is dat ze weet wat er met haar man aan de hand is. Ze zijn dan ook binnen een kwartier bij het ziekenhuis, waar ze normaal drie kwartier over rijden.
Daar aangekomen maakt het viertal een sprint naar de liften en wachten ongeduldig tot er een lift open gaat. Dit gaat voor hun gevoel te langzaam.
"Verdieping 6." Katalin drukt zenuwachtig op de knop.
De liftdeuren gaan dicht en de lift gaat omhoog. Judith voelt zich duizelig door de combinatie van de lift en te weinig eten en slaap. Rolf houdt haar vast. De liftdeuren gaan open en de vier rennen de afdeling op. Een arts staat al op ze te wachten. Ze kijkt de vier meelevend in de ogen.
"De familie Bosschaert?" Ze kijkt op het briefje. "Uw man gaat sterk achteruit en heeft veel pijn. Wij doen er alles aan om hem beter te maken, maar we zien het somber in."
"Mogen we naar binnen?" Marjolein voelt een traan.
"Even wachten nou," Katalin knikt en begint te beven, "hoe is het nu met hem?"
"Redelijk," de arts zucht diep, "hij heeft veel pijn, daar krijgt hij medicatie voor. En hij slaapt veel."
"We weten genoeg." Marjolein zucht en opent de deur. Ze begint te huilen als ze haar vader aan het infuus ziet liggen en rent de kamer uit. "Ik kan dit niet meer zien!"
"Het is beter als jullie om de beurt een half uur naar meneer toe gaan," de arts kijkt de vier aan, "anders wordt het misschien te druk voor hem."
"Ik ga eerst," Katalin loopt de kamer in en gaat naast het bed zitten, "dag lieverd."
De deur gaat dicht. Judith knijpt hard in de hand van Rolf. Rolf voelt die pijn al niet meer.
"Gaat u anders even zitten," de arts wijst naar de wachtkamer, "kunt u even iets lezen, als afleiding."
"Nou, ik kan honderd stripboeken lezen, mevrouw," Rolf schudt zijn hoofd, "maar ik zal geen letter fatsoenlijk mee krijgen!"
Een half uur gaat voorbij. Judith en Rolf waren bijna in slaap gevallen in de wachtkamer, totdat de arts hen aantikt.
"Jullie mogen naar binnen." Ze kijkt naar de twee.
Judith en Rolf staan op en rennen naar de kamer waar Fabian ligt. Judith zucht diep als ze haar vader ziet. Zelfs Rolf is er even stil van. Angstig gaan ze aan de bedzijde zitten.
"Dag pappa," Rolf knikt, "wij zijn het."
Fabian opent voorzichtig zijn ogen en zoekt Judith en Rolf. Een kleine glimlach verschijnt op zijn gezicht.
"Dag kindjes." Fabian heeft duidelijk veel moeite met praten. Zijn blik wordt nadenkend. "Kan ik Judith even alleen spreken?"
"Natuurlijk." Rolf staat op, geeft Fabian een zoen op zijn hoofd en loopt naar de hoek van de kamer.
"Zeg het eens, pappa." Judith gaat voorover zitten en een traan stroomt uit haar oog.
"Kom eens." Fabian wenkt Judith.
"Ja, zeg het maar." Judith buigt voorover.
"Beloof me één ding," Fabian ademt zeer zwaar en legt voorzichtig zijn arm op de schouder van Judith, "leer- eh."
"Wat is er, pappa?" Judith schrikt nog steeds van de reactie van Fabian.
"Jouw zus," Fabian hakkelt, "beloof me dat je zus en jij-"
"Marjolein en ik," Judith knikt, "wat moeten wij doen?"
"Nee, niet Marjolein," Fabian draait zijn hoofd de andere kant op en begint te hoesten, "je echte zus."
"Pappa!" Judith voelt zich angstig als Fabian nog een keer hoest.
"Je echte zus," Fabian ademt weer zeer diep in en knijpt zijn ogen dicht van de pijn, "jullie moeten- beloof me dat jullie elkaar nooit in de steek laten."
"Mijn echte zus?" Judith kijkt verbaasd. "Ik heb alleen Marjolein als zus, geen andere!"
"Nee, niet Marjolein," Fabian kucht een beetje, zijn ogen vallen langzaam dicht, "beloof je me dat je je zus-"
Hij ligt te ijlen Judith begrijpt er niets van en kijkt naar haar vader. Toch wil ze hem niet teleurstellen. "Ik beloof het."
"Dank je," Fabian knikt, zijn spieren ontspannen zich, "ik ben trots-"
Er valt een stilte.
Hoofdstuk 26: slecht nieuws
Ellendige dagen gaan voorbij voor Judith en haar gezin. Haar vader lijkt niet beter te worden en moet in het ziekenhuis verblijven. Met de dag wordt de overlevingskans van Fabian kleiner. Hij heeft een flinke longontsteking opgelopen.
Fabian wordt continu bezocht. De ene keer zit Katalin aan zijn bedzijde, de andere keer is het Marjolein en dan zijn het Judith en Rolf. Rolf steunt zijn vriendin door dik en dun in deze moeilijke tijd. Hij krijgt ook veel sympathie van Fabian, die hem ook wel 'zijn zoon' heeft genoemd. Het mooiste dat Fabian tegen Rolf heeft gezegd is dat hij nu eindelijk ook een zoon heeft. Die woorden spoken door het hoofd van Rolf, ieder moment dat Judith en hij in het ziekenhuis aankomen. Daardoor wordt het voor hem ook steeds zwaarder om Fabian zo te moeten zien lijden.
Het blijft kwakkelen met Fabian, tot de arts op een dag opbelt of de hele familie naar het ziekenhuis wil komen. De angstgevoelens worden steeds sterker en de slapeloze nachten en karige maaltijden maken dat de meesten zich beroerd voelen.Rolf kent de koffie automaat zelfs van buiten, zo veel koffie heeft hij in al die dagen gedronken om wakker te blijven. Als iedereen, in de auto zit, start Katalin de motor. Ze rijdt nog harder dan de norm toestaat, maar dat interesseert haar niet. Ze wil zo snel mogelijk bij haar man zijn. Rode stoplichten worden door haar genegeerd en flitspalen heeft ze lak aan. Dan krijgt ze maar torenhoge boetes, het belangrijkste is dat ze weet wat er met haar man aan de hand is. Ze zijn dan ook binnen een kwartier bij het ziekenhuis, waar ze normaal drie kwartier over rijden.
Daar aangekomen maakt het viertal een sprint naar de liften en wachten ongeduldig tot er een lift open gaat. Dit gaat voor hun gevoel te langzaam.
"Verdieping 6." Katalin drukt zenuwachtig op de knop.
De liftdeuren gaan dicht en de lift gaat omhoog. Judith voelt zich duizelig door de combinatie van de lift en te weinig eten en slaap. Rolf houdt haar vast. De liftdeuren gaan open en de vier rennen de afdeling op. Een arts staat al op ze te wachten. Ze kijkt de vier meelevend in de ogen.
"De familie Bosschaert?" Ze kijkt op het briefje. "Uw man gaat sterk achteruit en heeft veel pijn. Wij doen er alles aan om hem beter te maken, maar we zien het somber in."
"Mogen we naar binnen?" Marjolein voelt een traan.
"Even wachten nou," Katalin knikt en begint te beven, "hoe is het nu met hem?"
"Redelijk," de arts zucht diep, "hij heeft veel pijn, daar krijgt hij medicatie voor. En hij slaapt veel."
"We weten genoeg." Marjolein zucht en opent de deur. Ze begint te huilen als ze haar vader aan het infuus ziet liggen en rent de kamer uit. "Ik kan dit niet meer zien!"
"Het is beter als jullie om de beurt een half uur naar meneer toe gaan," de arts kijkt de vier aan, "anders wordt het misschien te druk voor hem."
"Ik ga eerst," Katalin loopt de kamer in en gaat naast het bed zitten, "dag lieverd."
De deur gaat dicht. Judith knijpt hard in de hand van Rolf. Rolf voelt die pijn al niet meer.
"Gaat u anders even zitten," de arts wijst naar de wachtkamer, "kunt u even iets lezen, als afleiding."
"Nou, ik kan honderd stripboeken lezen, mevrouw," Rolf schudt zijn hoofd, "maar ik zal geen letter fatsoenlijk mee krijgen!"
Een half uur gaat voorbij. Judith en Rolf waren bijna in slaap gevallen in de wachtkamer, totdat de arts hen aantikt.
"Jullie mogen naar binnen." Ze kijkt naar de twee.
Judith en Rolf staan op en rennen naar de kamer waar Fabian ligt. Judith zucht diep als ze haar vader ziet. Zelfs Rolf is er even stil van. Angstig gaan ze aan de bedzijde zitten.
"Dag pappa," Rolf knikt, "wij zijn het."
Fabian opent voorzichtig zijn ogen en zoekt Judith en Rolf. Een kleine glimlach verschijnt op zijn gezicht.
"Dag kindjes." Fabian heeft duidelijk veel moeite met praten. Zijn blik wordt nadenkend. "Kan ik Judith even alleen spreken?"
"Natuurlijk." Rolf staat op, geeft Fabian een zoen op zijn hoofd en loopt naar de hoek van de kamer.
"Zeg het eens, pappa." Judith gaat voorover zitten en een traan stroomt uit haar oog.
"Kom eens." Fabian wenkt Judith.
"Ja, zeg het maar." Judith buigt voorover.
"Beloof me één ding," Fabian ademt zeer zwaar en legt voorzichtig zijn arm op de schouder van Judith, "leer- eh."
"Wat is er, pappa?" Judith schrikt nog steeds van de reactie van Fabian.
"Jouw zus," Fabian hakkelt, "beloof me dat je zus en jij-"
"Marjolein en ik," Judith knikt, "wat moeten wij doen?"
"Nee, niet Marjolein," Fabian draait zijn hoofd de andere kant op en begint te hoesten, "je echte zus."
"Pappa!" Judith voelt zich angstig als Fabian nog een keer hoest.
"Je echte zus," Fabian ademt weer zeer diep in en knijpt zijn ogen dicht van de pijn, "jullie moeten- beloof me dat jullie elkaar nooit in de steek laten."
"Mijn echte zus?" Judith kijkt verbaasd. "Ik heb alleen Marjolein als zus, geen andere!"
"Nee, niet Marjolein," Fabian kucht een beetje, zijn ogen vallen langzaam dicht, "beloof je me dat je je zus-"
Hij ligt te ijlen Judith begrijpt er niets van en kijkt naar haar vader. Toch wil ze hem niet teleurstellen. "Ik beloof het."
"Dank je," Fabian knikt, zijn spieren ontspannen zich, "ik ben trots-"
Er valt een stilte.