Dineren met de dood.

[KuroShiro]

Hoofdstuk 1: 22/10/1887



Kleine muntjes vielen op de ebbenhouten tafel, mijn kleine zusje en ik schraapten al het geld bij elkaar dat we hadden.
De huur van deze krakkemikkige hut was 7 pond per maand, het was goedkoop, maar erg duur als je bekeek in wat voor huis we zaten.
Het huis bestond uit muren, zonder iets er op, alleen baksteen en de vloeren waren vies en de tegels kapot, in een andere kamer stond een oud bed, een fornuisje, een kachel en een kleine kast, in deze kamer stond alleen een tafel met twee houten stoelen.
"Celeste, pak jij dat oude koektrommeltje eens," zei ik tegen mijn kleine zus.
Celeste was zestien maar liep voor mijn gevoel heel erg achter, ze had bruine krullen, diepblauwe ogen en een breekbaar lichaampje, net een levende pop met een porseleinen huid. Celeste was perfect, met volle lippen, het enigste wat ze miste was een stevige voorkant, maar nu leek ze zo lief en onschuldig. Bijna alle mannen in het kleine wijkje zaten achter haar aan, zelfs als ze al getrouwd waren en een gezin hadden. Als we hier niet woonden ze misschien kunnen trouwen met een knappe, rijke graaf of landheer, of nog beter: de baas van een fabriek.
Ze probeerde met haar kleine weke handjes de verroeste pot open te draaien, zonder succes.
"Kun je serieus geen koektrommel openmaken?" ik zuchtte, "Geen wonder dat je zo dun bent."
"Catheryn..." ze keek geschrokken, "doe niet zo gemeen." ze werd rood rondom haar kleine sproetjes.
Ik was haast het tegenovergestelde van Celeste, een magere vrouw van eenentwintig , met sluik grijs haar, groene kille ogen, scherpe wenkbrauwen die altijd boos keken en littekens over mijn buik en benen.
Met een luide pop maakte ik de trommel open.
"Kak," zei Celeste zacht.
"Geen geld," ik trok mijn witte wenkbrauwen op, mijn ogen speurden naar shrillings of pounds maar er zat niks in onze laatste hoop.
Ik blies in het bakje, totaal nutteloos, alsof er dan opeens geld zou komen. Dit koektrommeltje was onze laatste hoop om onze huur te betalen, we hadden nu 4 pounds verzameld, niet genoeg.
"Wat nu?" vroeg Celeste, ze deed een bruine lok haar achter haar oortje.
"Nu niks," ik hing achterover in mijn stoel, "wachten op de huurbaas."
Celeste keek me aan met grote ogen, "Maar dan worden we het huis uit gezet, ben je niet bezorgd?"
Haar kinderlijke stemmetje galmde na in mijn hoofd 'Ben je niet bezorgd?', dat was ik, heel erg, dat haar iets zou overkomen.
Ik haatte mijn zusje, maar ik beschermde haar, ze was de zwakke en ik de sterke. Ik was heel sterk, abnormaal haast, dat was de rede dat ik zonder werk zat.

Vorig jaar werkte ik in een fabriek waar ze lampen maakten, een wijf roddelde over mij en zei dat ik een lelijk monster was, een heks omdat ik er zo uitzag. Mijn bloed kookte op dat punt en brak een lamp met mijn blote handen, bloed stroomde uit mijn handen, ik was zo vaak uitgescholden en dit was het toppunt,
"Vies vuil wijf," zei ik, terwijl mijn ogen trilden van kwaad, de vrouw schrok. Met een hand rukte de staart van de vrouw haar hoofd af, de vrouw kermde van de pijn en kroop in elkaar.
"S-stop!" riep ze, ik liet haar blonde staart recht voor haar op de grond vallen, mijn tanden blinkte in het licht en ik likte mijn lippen.
"Ben je bang," fluisterde ik in haar oor, en glimlachte.
"Laat me met rust!" gilde ze.
De beveiligers kwamen aanrennen, niemand keek om naar dit rare tafereel. De grote mannen in zwarte pakken kwamen aanrennen.
"Itami!" riepen de twee kerels woedend. Ze grepen me bij mijn arm, ik krabde een gezicht open, recht door het ooglid van de man. Gillend als een wijf viel hij op de grond met een bloedend oog. Snel stak ik mijn been uit waardoor de andere met zijn gezicht in de glasscherven viel, bloed vloeide. Ik draaide mijn hoofd met schokken om naar de drie en klopte in mijn handen,
"Ik kap er mee," zei ik en lachte een snerpende lach.

Ik weet dat het dom was, ik heb nooit meer ergens aan de bak kunnen komen, iedereen was bang voor me, ook voor mijn zusje, ik had het ook meteen verpest voor haar.
Ouders hadden we niet om geld te verdienen, onze moeder was overleden toen ik 15 was en onze vader toen ik 10 was. Echt goed had ik ze nooit gekend, ze waren altijd in de fabriek aan het werken en lieten ons thuis, ik moest op mijn zusje passen, sinds ik 7 was. Dat zijn ook meteen mijn enige herinneringen

Celeste zeulde met een tas waar ze kleren en eten in propte, het was tijd.

[Saskjezwaard]

Hello, hello! Welkom op het forum

Een heel goed begin van je verhaal! Een wat oude setting, bloeddorst en een niet zo aardig personage, precies wat ik leuk vind :3 je hebt ook de vloeiendheid die je moet bezitten om een goed verhaal neer te zetten, maar je moet nog wel leren om dat onder controle te krijgen. Je hebt namelijk een boel zinnen die niet af zijn, of te over-af xD halve zinnen, anderhalve zinnen, zelfs een paar tweeënhalve zinnen :p en een paar continuïteitsfoutjes of iig dingetjes die niet helemaal logisch zijn. Maar goed, dat blijf je altijd hebben bij eerste versies. Een proeflezer wees me er laatst nog op dat mijn personage, die handboeien om had, die in de volgende scene opeens poef was kwijtgeraakt xD onbedoelde magie :')
Ik zal een paar dingen eruit vissen. Een kleine waarschuwing van vooraf: ik ben de grammarkip van het forum :p Niet ontmoedigd raken door de hoeveelheid! Als ik je verhaal niet goed vond had ik geen reactie achtergelaten! Maar zelfs de besten maken fouten :p

De huur van deze krakkemikkige hut was 7 pond per maand, het was goedkoop, maar erg duur als je bekeek in wat voor huis we zaten.

getallen onder de 20 (eigenlijk alle getallen :') moet je uitschrijven, dat staat mooier in de tekst. Voor meer van dit soort beginnersfoutjes wil ik je graag doorverwijzen naar onze schrijflessen :p

Het huis bestond uit muren, zonder iets er op, alleen baksteen en de vloeren waren vies en de tegels kapot, in een andere kamer stond een oud bed, een fornuisje, een kachel en een kleine kast, in deze kamer stond alleen een tafel met twee houten stoelen.

Okeee, dit is een lange zin die door de lengte niet meer grammaticaal correct is. Nu staat er namelijk dat er alleen maar baksteen op de muren zit xD lijkt me beetje vreemd eigenlijk :p
Om ongewenste herhaling te voorkomen heb ik de zin even wat omgebouwd:
--> Het huis bestond uit kale muren van baksteen. De vloeren waren vies en de tegels kapot. In een andere kamer stond een oud bed, een fornuisje, een kachel en een kleine kast; in deze kamer stond alleen een tafel met twee houten stoelen.

"Celeste, pak jij dat oude koektrommeltje eens," zei ik tegen mijn kleine zus.

Je doet de dialoog goed! De meeste nieuwe leden op de site weten niet precies hoe dat moet (had ik zelf ook xD) :p dat scheelt weer een poging tot uitleg die zo vaag is dat je er alleen maar nog meer van door de war raakt :')

Celeste was zestien maar liep voor mijn gevoel heel erg achter, ze had bruine krullen, diepblauwe ogen en een breekbaar lichaampje, net een levende pop met een porseleinen huid.

Hier heb je weer zo'n te volle zin. Dit zijn eigenlijk twee zinnen en er moet een dubbele punt in (want opsomming!)
--> Celeste was zestien maar liep voor mijn gevoel heel erg achter: ze had bruine krullen, diepblauwe ogen en een breekbaar lichaampje. Net een levende pop met een porseleinen huid.

"Geen geld," ik trok mijn witte wenkbrauwen op, mijn ogen speurden naar shrillings of pounds maar er zat niks in onze laatste hoop.

Hier is de interpunctie bij de dialoog niet helemaal goed: het moet een punt zijn. Je begint daar namelijk een nieuwe zin.
En ook hier heb je weer een te volle zin. Nu leest hij te ver door waardoor lezers het gevoel hebben dat ze moeten haasten. Je ontneemt ze eigenlijk het natuurlijke rustpunt van de punt. Je moet maar nog eens kritisch kijken naar je komma's en beslissen welke er punten kunnen worden.
--> "Geen geld." Ik trok mijn witte wenkbrauwen op. Mijn ogen speurden naar shillings of pounds maar er zat niks in onze laatste hoop.

Haar kinderlijke stemmetje galmde na in mijn hoofd 'Ben je niet bezorgd?', dat was ik, heel erg, dat haar iets zou overkomen.

--> Haar kinderlijke stemmetje galmde na in mijn hoofd. Ben je niet bezorgd? Dat was ik heel erg, bang dat haar iets zou overkomen.
Het is genoeg om 'ben je niet bezorgd' schuin neer te zetten. En ik vind de laatste zin niet zo mooi. Ik heb hem iets aangepast (de uitdrukking is niet bezorgd zijn dat je iets overkomt, maar bang zijn dat je iets overkomt), maar nu is het erg dubbelop. Kijk maar wat je ermee doet :p

Vorig jaar werkte ik in een fabriek waar ze lampen maakten, een wijf roddelde over mij en zei dat ik een lelijk monster was, een heks omdat ik er zo uitzag

Hier heb je ook weer zo'n te volle zin
--> Vorig jaar werkte ik in een fabriek waar ze lampen maakten. Een wijf roddelde over mij en zei dat ik een lelijk monster was, een heks omdat ik er zo uitzag

Mijn bloed kookte op dat punt en brak een lamp met mijn blote handen, bloed stroomde uit mijn handen, ik was zo vaak uitgescholden en dit was het toppunt,

'ik' vergeten en je hebt twee keer handen (en weer iets te volle zin :p). Afwissseling is altijd mooier in een verhaal :p
--> Mijn bloed kookte op dat punt. Ik brak een lamp met mijn blote handen. Bloed stroomde uit de wond. Ik was zo vaak uitgescholden en dit was het toppunt.
Okeeej, het worden wel heel korte zinnen zo xD Als ik jou was zou ik ze nog wat verder aanpassen om ze vloeiender in elkaar te laten overlopen :p ik wil zelf alleen niet te veel aanpassingen maken in je tekst omdat ik niet wil dat je iets van mijn schrijfstijl overneemt, je eigen stijl ontwikkelen is het beste! En je leert er ook zo meer van dan door alleen klakkeloos de fouten te verbeteren :p Nou ja, dat hoop ik dan maar... klein theorietje van mezelf xD

"Vies vuil wijf," zei ik, terwijl mijn ogen trilden van kwaad, de vrouw schrok. Met een hand rukte de staart van de vrouw haar hoofd af, de vrouw kermde van de pijn en kroop in elkaar.

Haar ogen zijn eng xD als ik boos ben trillen ze gelukkig niet :p krijg er eigenlijk ook heel rare beelden van :p ik zou iets zeggen van: terwijl mijn gebalde vuisten trilden van kwaadheid (het is kwaadheid, geen kwaad :p). En weer een paar woorden en punten vergeten:
--> "Vies vuil wijf," zei ik, terwijl mijn vuisten trilden van kwaadheid , De vrouw schrok. Met één hand rukte ik haar staart van haar hoofd af. Ze kermde van de pijn en kroop in elkaar.

Ben je bang," fluisterde ik in haar oor, en glimlachte.

Toen moest ik zelf ook lachen xD me loves evil

De beveiligers kwamen aanrennen, niemand keek om naar dit rare tafereel. De grote mannen in zwarte pakken kwamen aanrennen.

Je hebt hier twee keer dat mannen/beveiligers komen aanrennen, ik zou één van de twee kiezen :p en ik vind het eigenlijk best vreemd dat niemand omkijkt naar het rare tafereel. Als bij mij op het werk iemand bij een ander dr staart aftrekt zou ik heus wel omkijken xD als het een reden heeft dat niemand omkijkt zou ik dat nog verduidelijken, zodat je lezers niet met een raar gevoel achterblijven :p

Ik weet dat het dom was, ik heb nooit meer ergens aan de bak kunnen komen, iedereen was bang voor me, ook voor mijn zusje, ik had het ook meteen verpest voor haar.

Het is natuurlijk jouw wereld, maar mij lijkt het een heel vreemde wereld als iemand hiermee ongestraft wegkomt. Ze komt dan wel niet meer ergens aan de bak, maar in onze wereld zou je hier minimaal een paar jaar in de cel moeten :p En ik denk dat in iedere wereld de autoriteit zo'n gevaarlijk iemand wel weggestopt wil hebben, zowel voor hun eigen veiligheid als die van het publiek. Dus dit moet je ook even wat verder uitleggen :p
Oh, en je hebt het over dat iedereen nu bang is voor haar zusje, maar in het begin vertelde je me dat iedere man haar wilde hebben. Een beetje tegenstrijdig :p

Celeste zeulde met een tas waar ze kleren en eten in propte, het was tijd.

--> Celeste zeulde met een tas waar ze kleren en eten in propte. Het was tijd.
Dundundunnnn-moment, zeg xD

Okee, grammarkip was weer iets te enthousiast bezig (a) het zijn vooral dezelfde fouten dat je te volle zinnen gebruikt. Dus als je meer punten in je tekst zet zal ik snel minder fouten aan kunnen wijzen^^
Voor de rest vind ik het een erg leuk begin van een verhaal! Het klinkt een beetje als Engeland in de tijd van de industriële revolutie. Heeft het toevallig steampunk-achtige elementen? Daar ben ik zelf ook mee bezig. Nou ja, was, ik ben weer eens naar een ander verhaal overgestapt :') dus ik hoop dat er wat steampunk in terug komt, altijd leuk :p maar als het niet zo is is het ook niet erg, natuurlijk xD
Ik ben heel erg benieuwd naar wat het dundundunnn-moment nu brengt!

[Zatrana]

Hey,

Een leuk begin van je verhaal. Ik ben benieuwd waarom je het in dit forum hebt gezet en niet in het dramatheater, want het voelt toch wel wat dramatisch aan. Maar daar zullen we wel snel achter komen denk ik. Ik lees alvast mee, want ik denk dat dit wel een verrassend verhaal zou kunnen worden.
Ik had wel wat moeite met lezen, maar die dingetjes heeft Saskia er al allemaal mooi uitgepikt.
Ik kijk uit naar het vervolg.

Zatrana

[KuroShiro]

haha thanks allebei . Spelling is niet waar ik goed in ben dus waarschijnlijk moet er nog veel verbeterd worden in de volgende stukken! (eeeuuughh.) Ik ga proberen kortere zinnen te schrijven! Het is echt moeilijk om een verhaal lekker vloeidend te schrijven, maarja dat komt (hopelijk) nog wel. Dit verhaal speelt zich af rond 1887 dus het is wel steampunk en historisch enzo, waarom dit in fantasy staat is nog een geheimpje

[KuroShiro]

Hoofdstuk 2:




De wind blies door mijn haren, mensen liepen langs zonder maar een blik te gunnen aan de twee meisjes met volgepakte zakken.
Celeste en ik hadden alleen het nodige meegenomen, een zak aardappels, een homp brood en wat familie-spulletjes zoals foto's en sieraden.
Mijn zusje keek sip, als een poppetje met een pruilmondje en glazige ogen. We droegen zo veel mogelijk kleding zodat we minder mee hoefden te zeulen.
"Catheryn?" vroeg Celeste, terwijl ze omhoog keek met grote blauwe ogen, die op standje 'huilen' stonden, "Wat gaan we nu doen?"
Ik had al zo vaak s' nachts nagedacht over wat we zouden doen als we het huis uit werden gezet, ik droomde over gaan zingen in de opera en mijn zusje als hulpje, met een rijke man trouwen terwijl ik Celeste achterliet met een schooier of een beroemde schilder worden. Niks zou echt kunnen gebeuren, ik zou hoogstens operazangeres kunnen worden, in een circus, in de afdeling 'freakshow' en opgescheept zijn met rare mensen met vreemde hersenkronkels. Ik zuchtte en raakte het pendant van mijn moeder aan, een hartje met een foto van onze familie er in.
"Ik weet niet wat we moeten doen," zei ik.
Celeste kuste haar groene ring, die ze om haar duim droeg en sloeg een kruisje.
Ik pakte haar warme hand en we liepen de straat over, dit was ons huis , een enorm huis.



"Celeste!" riep ik, ze moest me horen. "CELESTE CLAUDIA ITAMI!"
Ik was ziedend, dit was de tweede avond dat ze niet naar haar tent kwam.
Mijn mond en keel deden pijn van het schreeuwen.
"Zoekkie je zussie, spook?" zei Uncle Ben, hij sprak belabberd Engels en was ook een straatrat geweest als Celeste en ik.
"Ja, dat wijf is alweer weg," mijn stem sloeg over.
Ben lachte.
"Vind je dit grappig?!" gilde ik, "Serieus grapppig?!"
"Pupupu, spookje," zei hij, alsof ik een kleuter was, "Hebbe je nog niks gehoord over Thom?"
"Wie is Thom?" God, vast een enge kerel net als Uncle Ben.
Uncle Ben was een oude vent rond zijn veertigste, hij leek tachtig. Zijn bruine haar hing in vette strepen langs zijn gezicht en had geniepige oogjes, alsof hij een vieze rat was, zijn pak was oud en versleten. Hij was de circusdirecteur.
"Thom is de jongetje van Celeste," zei hij en rekte zich uit tegen een tentstok, "da's raar dat roodkapje je nog noppes verteld heeft!"
Ben gaf me een vieze knipoog. Roodkapje was bijnaam voor Celeste.
Ik keek boos, Celeste een vriendje. Ze is echt een hond, ik ben 21 en heb nog nooit een vriendje gehad, en zei denkt dat ze op haar zestiende wel een goede vent kan krijgen?
"Als je in mij tent thee komt drinke vertel ik je allus, spookkie," ze Uncle Ben, ik wist maar al te graag wat hij wou.
"Oké," zei ik nonchalant.
Ben pakte mijn hand, die vies was en vettig. Zonder het te merken trok ik een vies gezicht.

Ben's tent was best schoon, er lagen nergens vieze kleren en alles was netjes opgeruimd. Zijn oude bed en kastje stonden op een paars zeil, de tent was helemaal paars, zelfs de spiegel had een paarsziche gloed.
"Dus," zei ben, "Je wilt dinggetjes weten over Thom?"
"Ja." ik was kortaf. "Anders was ik hier ook niet."
"Ach, spookkie toch," knipoogde Ben, " Is er echt nie iets anders?"
Ik rook de walm alcohol die uit zijn keel kwam.
Snel maakte het vinger-in-de-keel gebaar, "Me reet, vertel me nu over die Thom."
"Thom is een mooie jonge," zei Ben, die langzaam twee kopjes thee vulde met heet bruin water.
"Ok." zei ik nors.
"Hij is heel aardig, rond de achttien," hij nipte van zijn thee terwijl hij met zijn andere hand thee aan me gaf.
We zaten op onze knieën voor een klein laag tafeltje.
"Het is een erg nette jonge, arbeidersklasse en welgemanierd," hij zette zijn kopje neer. Zo, Ben kon dus tóch wel normaal praten.
Ik rook aan de thee, er zat sterke drank ik en ik zette mijn kopje neer.
"Oké," ik streek een lok wit haar uit mijn gezicht, "En hoe is hij nog meer?'
Mijn zusje had dus een welgemanierde arbeider, dat hoopte ik te minste. Jaloezie stak in mijn buik, het enigste wat ik kon krijgen was een oude circusdirecteur die zich al jaren niet gewassen had.
"Weet ik niet," hij dronk de thee uit de kan "Vlogens mai," gugle "Is hij heel koud qua personaliteit, spookie, net zo iets als jou."
"Oké," ik staarde kil in het rond.
Uncle Ben grinnikte, "Ga maar gouw slapen meissie, straks lijk je morgen te veel op een echt spook!"
Ik stond op, mijn jurk bewoog door de wind toen ik de tentdeur opendeed.






Celeste stond in de ring van het circus, tweehonderd mensen stonden zich te vergapen aan haar schoonheid.
"Mama, ik wil dat mandje helemaal niet brengen," zei ze, met de meest schattige stem die ze op kon zitten, "Heeft u niet gehoord over de wolf?"
Ik keek naar haar van achter de coulissen, dit is waar Celeste hoorde, in het circus.
"Goed is ze hé," zei Maxwell, die de rol van de wolf speelde. Hij keek dromerig naar Celeste.
"Inderdaad," zei ik.
Ze was een goede actrice, op het podium was niks te zien van de ruzie van gisteren.
Gisteravond had ik haar ondervraagd over Thom, er bleek nog niks interessants gebeurt te zijn tussen die twee. Als dat wel gebeurde wisten mijn vuisten wel raad met die jongen. Ik was gister woedend op Celeste, en had per ongeluk twee oude oorbellen in stukjes geknepen, een van de kostbaarste dingen uit mijn familie. Ik haatte mezelf. Celeste was huilend naar een andere tent gerend en was pas teruggekomen toen ik uit haar tent was om te gaan slapen.

Een klein lachje schoot uit mijn mond, ik draaide me om en ging zitten op een oude met pels beklede stoel om mijn make-up te laten doen.
Dolly de make-up meesteres van het circus liet me nog meer op een spook lijken door hevig met een bepoederde kwast mijn gezicht te bezemen. Op de achtergrond hoorde ik de stem van Celeste, Maxwell en de Jager.
Ik sloot mijn ogen en dagdroomde over hoe alles beter kon zijn, ik met een groot mooi huis en een privé opera, en Celeste samen met haar 'Thom' in een achterbuurt.
"Klaar!" zei Dolly, met haar eeuwige lach, blonde haar en schijnende blauwe ogen leek ze altijd blij.
"Dankje!" het was mijn tijd om te schijnen, te zingen als een vrouw.
"Zet 'm op Catheryn!" zei Dolly terwijl ze Uncle Ben's make-up verbeterde.


Ik stond in de lichten van het circus, mensen staarden met ingehouden adem naar me.
"Hello, i am Phantom" zei ik, ik hield mijn ogen halfdicht om een mysterieuze indruk te wekken.
Ik ging een lied zingen dat George gemaakt had voor eentoneelstuk. het hete Phantom of the Opera en hij was er van overtuigd dat het een hit zou worden.

[CasBuijs]

Wat een gaaf verhaal! Het heeft een hele originele hoofdpersoon en een setting die mij altijd erg aanspreekt. Ik weet alleen nog niet wat ik van die Celeste moet vinden, want ze komt voor mij nogal schijnheilig over, maar dat maakt ook haar wel een interessant personage. Ik blijf zeker weten meelezen!

[KuroShiro]

@Casbujis super! ik had nooit verwacht dat mijn verhaal zoveel bekeken zou worden er komt snel weer een nieuw hoofdstuk!

[Roosje]

Wauw ik ben helemaal onder de indruk De stijl en wereld spreken me heel erg aan. Ik vroeg me af waar je die mooie plaatjes vandaan haalt.

[KuroShiro]

Dankje Roos! ik heb de plaatjes van zerochan van de mangaka: tukiji nao hier een link: http://www.zerochan.net/Tukiji+Nao?p=2
ze is echt een goeie artist! (Eiri en Aoshiki zijn ook goed voor als je nog andere plaatjes zoekt)

[KuroShiro]

Hoofdstuk 3:



Voorzichtig keek ik door mijn wimpers, de ronde tent was vol. Mensen staarden me aan terwijl ik zong, alsof ik ze niet kon zien.
Mijn blik viel op een man die diep naar me staarde, ik wendde mijn blik snel af.
De laatste noot was gezongen, mensen klapten en ik boog voor ze.
"Dankjewel!" riep ik zo schattig mogelijk, zoals Celeste het altijd zei.

De vrouw was duidelijk opgevallen dat James naar haar keek, ze had haar hoofd snel afgedraaid onder het zingen. Ze was net een godin, hoe ze bewoog en keek met felgroene ogen. Precies wat hij zocht. James Fox, Royal Warrant houder van sigaren, 25 jaar oud en had het sigarenbedrijf geërfd van zijn ouders, was speciaal voor haar naar het oude circus gekomen, voor Catheryn Rachel Itami.

Met trage stappen liep ik uit de ring, de witte jurk fladderde lichtjes.
"Oooh!" riep Dolly.
"Je bent zo goed!" riep Celeste, "Ik ben jaloers!"
'Lekker voor je', dacht ik. En liep met grote passen naar Dolly.
"Thanks!" zei ik en we knuffelden elkaar.
"Ik heb nog nooit iemand zo mooi horen zingen!" Dolly sprong op en neer en haar blonde haar vloog alle kanten op.
Een klein glimlachje kwam op mijn gezicht en ik grinnikte.
"Hé, spookje!" hoorde ik Maxwell roepen, " er staat hier een kerel voor je."
Ik holde naar Maxwell, een kerel voor mij? Wat dacht ie wel, een schooier die even een mooi wijfie kon meenemen?
Maxwell stond naast een kerel in een net pak, de man was zéker geen schooier.
"Hey," zei hij, de man had bruin warrig haar en bruine ogen, precies onder zijn oog zat een klein sproetje wat erg schattig stond, "Ik ben James Fox."
"Euh.. ik ben Catheryn Itami" zei ik blozend, we schudden handen.
James was erg knap, een mooi hoofd en een gespierd lichaam in een pak. Ik voelde Celeste staren.
"Ik zag je zingen en je was geweldig!" hij woelde door zijn haar, hij leek verlegen.
"Dankjewel," zei ik, ik hoopte dat hij hier voor meer kwam. Dat ik mijn droom kon waarmaken, met een rijke kerel trouwen die toevallig ook knap was.
"Nou euh ja," hij bloosde, "Het komt misschien heel opeens."
James was schattig met zijn blozende wangen en chocoladebruine ogen.
Wat zou hij vragen? Misschien of ik met hem mee wou? Om voor hem te komen zingen? Iets anders?
Mijn hart racete als nooit te voren, ik was altijd kil geweest maar nu even niet.
" Ik zou willen vragen.." James staarde naar zijn voeten, "Of je, zeg maar,"
"Ja, wat wil je nou?" dat kwam er scherper uit als verwacht.
"Haha," hij lachte verlegen, "Of je naar mijn huis zou willen komen, om zeg maar voor me te werken..."
Werken? oké alles was beter als dit maar werken had ik niet verwacht.
"Het hoeft niet," hij lachte een keek me aan, "Gewoon als dienstmeisje, niets meer!"
Ik glimlachte, dat klonk goed.
"Hoezo?" het was wel raar, je ziet iemand zingen en denkt 'hé, dat kan wel een dienstmeisje van mij worden?'
"Nou ja," dat woord gebruikte hij veel te vaak, "Dienstmeisjes zijn er ook een beetje om mee te pronken, haha." hij lachte verlegen "Als je een knap en getalenteerd dienstmeisje hebt vinden mensen je beter, dus ik zag jou en..."
"Waarom neem je Roodkapje dan niet?" ik wees naar Celeste, die geschrokken keek.
"Nah, ik vind jou meer geschikt," James keek me recht aan, de rest van de crew ook.
Dolly keek verrast, Maxwell en Celeste juist geschrokken, alsof ik iets erg had gedaan of zo. Ik draaide met mijn vinger mijn witte haar rond en zette de andere hand op mijn heup. Ik hoopte dat ik er zo een beetje stoerder uitzag.
"Oké," zei ik nonchalant "neem me maar mee."

[CasBuijs]

Haha, Catheryn is wel een beetje hypocriet, een beetje zeuren over de mannen die met bosjes voor Celeste vallen, en dan zelf zo snel in verlegenheid gebracht worden. Ik vind dat leuk om te zien, hoe je ondanks de fouten in personages ze toch nog leuk vind Ga zo door!

[KuroShiro]

dat probeer ik ook zo! dat Catheryn gewoon raar, en soms best wel gemeen is, maar je op een of andere manier toch van haar houd (?)

[Roosje]

Bedankt voor de site! Als ik straks achter de computer zit pas ik mn avatar aan
En ik vind je nieuwe stukje ook erg leuk!

[KuroShiro]

dankjewel en alsjeblieft >.<

[KuroShiro]

Hoofdstuk 4:




Het was vreemd om met iemand mee te gaan die je net een paar minuten kende, eigenlijk was het gewoon raar.
Ik hing uit het raampje van de rijdende koets en zwaaide naar Dolly, tot ik haar niet meer kon zien.
Mijn haar zat warrig en mijn emotie ging van blij naar neutraal.
Dit was de eerste keer dat in een echte koets zat, ik had natuurlijk wel eerder in een koets gezeten maar die was meestal volgestouwd met arbeiders en vooral Ieren, ik haatte dat Ierse Accent en hun stomme aardappels.
James keek rustig uit zijn raampje, het licht scheen in zijn bruine ogen. Ik vroeg me af wat hij in me zag, een witharig raar meisje, vers uit het circus geplukt.
We reden langs landerijen en landhuizen groter dan een hele straat. Ik keek mijn ogen uit.
De koets stopte voor een groot huis met een enórme tuin, vol met beelden en bijzondere planten. James stapte uit en opende galant het deurtje van de koets open.
"Stap maar uit," hij lachte.
Onhandig knikkerde ik haast uit de koets, terwijl ik voorzichtig lachte, James pakte mijn hand en samen liepen we naar de poort, de koets reed weg.
Ik vergaapte me aan de rozenstruiken en in vorm geknipte struiken. Het mooiste vond ik nog het beeld van een zeemeermin waarvan het leek alsof ze zwom.
James keek me raar aan, nou sorry hoor maar ik heb zoiets nog nooit gezien.
"Vind je het mooi?" vroeg hij.
"Ja," zei ik dromerig.
De gedachte van rondlopen met een vreemde man maakte me wel ongemakkelijk, James niet, maar de gedachte dat ik hem net kende.
" Wie als eerste er is?" fluisterde James in mijn oor, terwijl hij wees naar de enorme deur.
"Huh," ik keek hem verwonderd aan, "Oké!"
Samen begonnen we te rennen en te lachen, zand stoof onder mijn voeten vandaan en mijn rok waaide alle kanten op. James rende snel en zijn gezicht werd verlicht door de zon, zonder het te merken staarde ik naar hem. Snel wendde ik mijn blik af, wie als eerste er is hé?
Mijn passen versnelden, James was me voor. Ik ademde nauwelijks meer en concentreerde me op de deur, daar moest ik zijn.
Mijn linkervoet maakte een rare beweging en kwam vast in mijn rok, onhandig probeerde ik hem er uit te wrikken maar ik kwam alleen meer vast.
"Kut," zei ik, mijn lichaam naderde de stoep.
"Cathery-" James stond met zijn handen voor zijn mond.
De reflex in mijn armen had er geen zin in en ik viel face-first op de harde tegels.
"Gaat het!' riep James, "Oh mijn God, sorry!"
Ik keek omhoog, maar in plaats van James te zien zag ik iemand anders.
Een man met een witte koksjas aan. Hij had scherpe boze wenkbrauwen, net als ik, zwart haar dat netjes in een scheiding zat,een zwarte bril en groene ogen.
James en de man staken allebei hun hand naar me uit, maar ik stond zelf op.
Ik klopte mijn rok af en schudde handen met de man.
"Ik ben William," zei hij met een veel zwaardere en mannelijkere stem dan James, die vergeleken bij William er uit zag en klonk als een klein jongetje.
"Catheryn," zei ik en we keken elkaar scherp aan.
"William is de kok," zei James, lichtelijk geïrriteerd.
"Oké, ik ben het nieuwe dienstmeisje," zei ik tegen William.
"Oké," zei hij, met grote passen liep hij weg.
James lachte zenuwachtig, "William praat niet veel, haha." hij pakte mijn hand en opende de deur.
Een geur van rozen en parfum walmde in mijn gezicht, dat rook lekker. Een witte marmeren trap stond middenin een soort balzaal die versierd was met bloemen,schilderijen en spiegels. Ik staarde in het rond, mijn oog viel op een raar ding, een blokje aan de muur met een soort beker er op, William was ik meteen vergeten.
"Wat is dat?" vroeg ik en wees naar het ding.
James grinnikte, "Heb je nog nooit een telefoon gezien?"
Ik had wel over telefoons gehoord, dat je er over lange afstanden me kon 'bellen' of zo, maar voor de rest..
"Je mag wel een keer bellen hoor!" zei James vrolijk en hij leidde me naar de eetzaal, vergaderzaal en tot slot zijn kantoortje. Allemaal waren ze bekleed in een laag lekkere geur, en pracht en praal.
"Kom mee," zei hij, hij bracht me naar een saai kamertje met een kast, spiegel, bed en een raampje die uitzicht gaf op de tuin, recht op een beeld van een vrouw die net uit het water kwam.
"Dit is jou kamer," zei James.
"Écht?" ik keek rond, dit was heel wat beter dan mijn oude huisje.
Voorzichtig opende ik lades van de kast, er lag kleding in, vooral jurkjes.
"Wauw," fluisterde ik.
James glimlachte, "Je mag wel even rondkijken, dan laat ik je wel alleen."
Hij weg maar in de deuropening bleef hij staan, "Oh ja, als je naar de personeelskamer wilt moet je naar beneden en de eerste gang rechts nemen, dan zie je het vanzelf." met een knipoog zei hij er achteraan, "hier is trouwens je koffer."

[CasBuijs]

Weer een leuk stukje Als je de kok nog killer en introverter zou willen laten lijken, zou ik hem helemaal niks laten zeggen, maar laat hem Catheryn gewoon negeren, dat maakt het effect en het mysterie van het karakter groter

[KuroShiro]

dankje voor de tip!

[KuroShiro]

Hoofdstuk 5:



Ik woonde hier nu een maand, ik had haast niet meer aan Celeste gedacht, mijn hoofd was meer bij James en mijn werk.
Soms vroeg ik me af hoe het met haar ging, maar veel interesseerde me het niet. Ik gaapte en leunde achterover in een van de houten stoelen in de personeelskamer.
Het kamertje was koud en kil, er was een raampje die begroeid was met klimop en de muren waren wit. George de oude tuinman keek uit het raampje naar de sneeuw.
"Het is weer zo'n dag," hij zuchtte en keek naar buiten, "dat ik helemaal niets kan doen."
George was een ouwe man van 40 die er uit zag alsof hij wel genoeg leven had gehad, hij had rimpels, holle ingezakte bruine ogen, en zijn rode haar was allang niet helemaal rood meer. William had zijn benen op tafel en las een boek over de natuur in de winter, behoorlijk saai. Zuchtend liep George naar de kachel en stopte er een blokje hout in. Hij en ik hadden het koud, de winter leek William niets te doen. Ik leunde op mijn armen die op de tafel ruste, het was vijf uur s' ochtens en alles stond al klaar om de dag te beginnen, behalve ik. George zette thee voor ons drieën neer, langzaam roerde ik met het lepeltje er in, deze dag werd vast weer doodsaai.
"William?" vroeg ik.
Hij keek op met zijn groene ogen die geïrriteerd naar me keken, zijn haar zat rommelig.
"Waar haal jij die boeken vandaan?" ik las graag maar had alle boeken die ik van James had gekregen al uitgelezen, en de bieb was verboden terrein.
William trok zijn schouders op, drukte zijn zwarte bril weer op zijn hoofd en bladerde verder.
Ik blies in mijn thee.
"Haal je ze uit de bieb?" vroeg ik.
"Ja." zei hij ijzig.
George keek hem vreemd aan, hij veegde zijn neus af aan de mouw van zijn versleten wollen trui.
"Dat mag toch helemaal niet?" vroeg hij.
"Nou en," zei William, "Dat interesseert me niet, ik wil gewoon lezen."
Hij bladerde verder en deed de mouwen van zijn koksjas omhoog. Ik keek naar de klok, het was half zes.
George snotterde en William bladerde door zijn boek, saai. Ik stond op en liep weg, om zes uur moest ik James wakker maken.
Ik liep door de kille hal en opende de grote deur. Gure winterlucht vloog me tegemoet en ik stapte in de sneeuw. Klere, dat was koud. Snel liep ik weer naar binnen.
"God het is echt saai hiero," fluisterde ik, maar ja zeggen hielp niets, ik moest wat gaan doen.
Ik wandelde naar de keuken en rook dat het brood klaar was, de heerlijke geur vloog me tegemoet.
Voorzichtig deed ik de ovendeur open om een van de broden te pakken, mijn maag rommelde, ook al had ik al ontbijt gehad.
"Wat doe jij hier?" zei een zware stem.
Ik schrok me rot dat ik mijn handen zich aan de hendel van de oven vastklampten,
"Auw!"schreeuwde ik, dat ding was heet, met een ruk trok ik de ovendeur er af.
Ik keek naar mijn handen met blaren, en toen naar de deur die kapot op de grond lag. William leek haast te lachen en stond met zijn hand voor zijn mond.
"Dit is niet grappig!" zei ik terwijl ik opstond en naar de deur wees, "Als jij me niet had laten schrikken was dat ding niet kapot!"
Zijn gezicht veranderde naar chagrijnig -lees: neutraal-, hij pakte een heet brood en at het op. 'Wat?' dacht ik, dat brood was minstens 80 graden ofzo.
"Oh daar staat James z'n ontbijt" zei William die met het brood in zijn hand naar het aanrecht wees.
Ik pakte het dienblad met vers brood, vlees en fruit en liep weg uit de keuken, de ovendeur bleef ongerepareerd achter.

[KuroShiro]

Hoofdstuk 6:





Zachtjes liep ik naar de kamer van James, ik opende de deur. Hij sliep nog.
"James," zei ik, hij knuffelde zijn kussen.
"Wat?" zei hij slaapdronken.
"Kom uit je bed," zei ik boos, hij was altijd zo lui.
"Wat zeg je?" zei hij met en krakende stem, "Ik ben verkouden."
Hij zag slecht uit, ziek.
"Kom er uit anders flikker ik je uit bed," ik rukte aan de deken, ziek of niet, hij had een vergadering vandaag.
"Stop..." zei hij snotterend.
Chagrijnig stond ik naast James, als je verkouden bent kun je heus wel je bed uit komen.
"Kom eens dichterbij?" vroeg hij, met zijn ogen halfopen.
"Ok" ik hing mijn hoofd recht voor zijn ogen en keek hem kil aan, "Zo goed?"
"Perfect!" hij greep me ruw vast bij mijn haar en grijnsde, een duivelse grijns van oor tot oor.
Zijn ogen veranderden van bruin naar roze, hij kwam met zijn gezicht dichterbij.
Ik voelde zijn hand mijn schouder pakken, mijn ogen werden groot en was geschokt.
Zijn lippen kwamen dichterbij mijn mond.
"Wat dacht je van: nee," probeerde ik te fluisteren.
Ik duwde met mijn handen hem weg, althans dat probeerde ik, hij hield me in zijn greep. Zijn lippen drukten zich op de mijne, ik raakte in paniek.
Het tolde in mijn hoofd, er kwamen zwarte vlekken in het beeld dat mijn ogen me stuurden. Ik hoorde het klikken van een trekker die over ging, een trekker van een pistool. Mijn ogen trilden en mijn zicht flitste van James naar de loop van het pistool, die op hem gericht was. Ik hoorde een soort sneer in mijn oor, het flitsen ging door, ik hoorde en zag niets meer. Bloed stroomde over mijn gezicht, niet mijn bloed, dat van James. Ik voelde dat hij van me afgerukt werd, de flitsen stopten langzaam. Ik zag James zijn hoofd, met bloed, een hand pakte mijn schouder. Bloed liep over mijn lippen, onwillekeurig likte ik het af.
Ik grijnsde.
James lag op bed, zijn witte nachthemd en broek was doorweekt van bloed. Ik hoorde dat de moordenaar de pistool wegstopte.
"Verdomme," fluisterde James, die nog niet dood was blijkbaar. Zijn handen trilden, zijn nagels waren zwart en langzaam rekte hij zijn rug.
James zat op zijn bed, bloed overal, hij likte zijn lippen en zijn handen grepen naar mijn hoofd, lange nagels staken in mijn gezicht.
"What the fuck, James" zei ik, "Blijf verdomme van me af!"
"Nooit geweten dat jij er zo een was," zei hij, en hij staarde met zijn roze ogen recht in mijn ziel.
Ik haalde uit met mijn nagels in zijn gezicht, ik voelde zijn vel onder mijn nagels.
"Tyf op," gromde ik, ik had geen idee wat hij was, maar het was niet goed.
De hand die de trekker had overgehaald greep James bij zijn keel, maar aan die hand zat een lichaam vast, William.

[-Maaike-]

Ik vind de setting van je verhaal leuk en de rode draad ook. Je hebt een leuke schrijfstijl die lekker weg leest.

Maar, er zijn een paar punten die het verhaal teniet doen
Het begin van het verhaal komt naar mij over als historisch, de tijd met koetsen, dienstmeiden en nog geen echte technologie, maar een paar hoofdstukken later komt er modern taalgebruik in voor en bestaan er opeens telefoons? Dat deed voor mij wat afbreuk aan de omgeving, de wereld waarin ik dacht dat het afspeelde.

Daarnaast viel het me op dat Catheryn geen moment er aan denkt dat ze nu op eigen benen staat, niet meer voor haar zusje hoeft te zorgen of er zelfs maar aan denkt. Plus iedereen lijkt het doodgewoon te vinden dat er een rijke gozer komt die een meisje uit het circus meeneemt. Reageert Celeste daar op zijn minst niet op?

Verder spring je nogal snel door het verhaal heen Het begin is heel uitgebreid, je vertelt waarom ze geen baan meer heeft en laat het zien door middel van een flashback. Maar, daarna is het een fragment dat ze op pad zijn. Fragment van het circus. Fragment van de reis naar haar nieuwe thuis (die nogal apart verloopt, een rijke heer die en wedstrijdje naar de deur doet met een nieuwe bediende?). Dan is er een stilte over de eerste periode - dat lijkt me toch wel belangrijk, aangezien ze haar leven hier gaat opbouwen - en dan opeens, brengt ze James het ontbijt en wordt er geschoten? (Dat laatste snapte ik trouwens niet). Ook in het laatste hoofdstuk viel me het taalgebruik op en de manier dat de twee met elkaar omgaan, lijkt me nogal ongewoon voor een bediende...

Wat ik ook een beetje mis in het hele verhaal is die gave van Catheryn. Alleen in hoofdstuk één komt het naar voren en daar lijkt het toch wel een belangrijk onderdeel te zijn. Ze is er immers haar baan mee kwijt geraakt

Ik hoop dat je iets met mijn feedback kunt. Ik vind het verhaal leuk, maar er zitten een aantal puntjes bij die nog wat werk nodig hebben Ga vooral door met schrijven, want ik ben benieuwd hoe het verder gaat.