Heel erg bedankt voor alle leuke reacties! Superleuk om te zien dat er nog zoveel mensen meelezen en het leuk vinden, dank voor de opsteker
___________________________________________________
Ik keek hem aan. ‘De andere partij?’
Bert knikte. Hij zette zijn biertje weg en leunde achterover, zodat hij de ruimte had zijn hand in zijn broekzak te steken. Hij worstelde even om iets te pakken te krijgen, haalde toen zijn telefoon tevoorschijn en begon er iets in op te zoeken.
‘Ik moet mijn excuses aanbieden voor mezelf,’ zei hij. ‘Ik heb me niet echt netjes gedragen, maar ik kan er nooit zo goed tegen als mensen van die dingen flikken zoals hij gedaan heeft. En de anderen… nou ja, je ziet het vanzelf wel.’ Hij gaf me zijn telefoon en wees naar een play-knopje op het scherm.
‘Hier op drukken,’ zei hij. ‘Let niet op de kwaliteit: Floris heeft het gefilmd en inmiddels is gebleken dat hij absoluut geen cameraman moet worden, dus het beeld is niet echt stabiel, maar als je goed kijkt kun je het wel goed zien. Hiermee kun je het uitvergroten naar volledig scherm.’
Ik keek naar hem op. Mijn ogen gingen even heen en weer over zijn gezicht.
‘Floris?’ vroeg ik.
Bert knikte. ‘Ja. Kijk maar, dan zie je het vanzelf.’
Ik keek hem nog even aan, maar toen wendde ik mijn blik af. Ik richtte me op de telefoon en concentreerde me op het scherm. Even keek ik ernaar, maar toen bracht ik mijn duim naar het symbooltje en drukte op ‘play’.
Het zwarte schermpje op Berts telefoon laadde even en kwam toen plotseling tot leven. Het veranderde in een bewegend beeld, met veel kleuren en vormen die kriskras door elkaar liepen. In eerste instantie moest ik even goed kijken voor ik kon onderscheiden wat ik zag: het beeld werd inderdaad nogal bewogen en er rommelde iemand hoorbaar met de camera, maar toen er werd scherpgesteld, kon ik de omtrekken van de ruimte die gefilmd werd onderscheiden. Ik zag een bar, een houten bar met oude reclame en drankflessen langs de achterwand, in een grote ruimte met loungestoelen en tafeltjes die me erg bekend voorkwamen. Om de bar heen zaten mensen en erachter stond een lange, kale barman met een grote snor iets voor iemand in te schenken. Barman. Ze waren in de club. Ergens in de namiddag, schijnbaar: er klonk nog geen harde muziek, het was nog niet druk en het licht dat naar binnen viel was duidelijk nog van het zonlicht van buiten afkomstig.
In eerste instantie gebeurde er vrij weinig op het beeld. De mensen aan de bar praatten hier en daar wat met elkaar en er werden drankjes geserveerd en opgedronken. Toen, echter, na een paar seconden, verschenen er mensen voor het oog van de camera. Ze kwamen vanuit de richting van de cameraman, van Floris dus, als ik Bert moest geloven, en liepen met zijn drieën richting de bar. Ondanks het feit dat ze met hun rug naar de camera toegekeerd liepen, herkende ik de ruggen van Bert en Bobby aan de linkerkant. Rechts naast hen liep Joey: ik zag dat hij even omkeek naar de camera toen hij in het beeld verschenen was voor hij snel met de anderen meeliep naar de bar.
In eerste instantie begreep ik niet direct waar ze heen gingen en waarom ze dit opgenomen hadden. De jongens liepen verder en Bert ging naast een andere klant op een kruk aan de bar zitten. Joey schoof naast hem aan en Bobby nam plaats aan de andere kant van de andere klant. Even gebeurde er niets en begreep ik niet de bedoeling was, maar toen zoomde Floris in. Pas toen herkende ik de brede rug, het postuur en het lange, blonde haar van degene die tussen hen in zat. Het was Cees.
Er trok even een vreemd gevoel door mijn ledematen toen ik hem daar zag zitten, zelfs van deze afstand. Ook als ik hem van veraf op beeld zag, was ik nog bang voor hem, banger dan dat ik boos op hem was. Ik slikte en merkte dat Bert mijn gezicht in de gaten hield, maar ik keek niet naar hem op. Ik had mijn blik niet eens van het scherm kunnen afwenden als ik wilde. Zoals altijd als ik met Cees geconfronteerd werd, had ik nergens anders aandacht meer voor dan voor hem en het gevoel in mijn lichaam dat hij veroorzaakte.
Intussen, op beeld, was Floris schijnbaar overeind gekomen, want de camera kwam in beweging. Hij verschoof wat opzij, zodat hij de mensen aan de bar nu half van opzij in plaats van volledig van achteren filmde, en opnieuw werd er ingezoomd, nu in zoverre dat ik de gezichten van de jongens aan de bar kon onderscheiden. Ik zag Bobby strak voor zich uitkijken, Bert tikte verbeten met een bierviltje op de bar en Joey wierp af en toe een blik richting Cees. Cees zelf zat een beetje wezenloos voor zich uit te staren met een glas bourbon in zijn handen. Hij zag er niet zo goed uit: hij had donkere kringen onder zijn ogen en op zijn gezicht tekenden zich littekens af, sporen van zijn aanvaring met Gio bij het restaurant. Hij leek er niet helemaal bij te zijn met zijn gedachten en wekte de indruk zo afwezig te zijn dat hij niet eens doorhad dat hij gezelschap had gekregen, laat staan van wie.
In de tussentijd had Bert inmiddels een drankje besteld bij Barman, god weet waarom. Hij en de andere jongens bleven bewegingloos op hun kruk zitten en wachtten allemaal zwijgend tot Bert zijn drankje had gekregen. Ook toen Barman zijn glas naar Bert toeschoof en Bert hem bedankte en betaalde, keek Cees nog niet naar hem opzij. Hij had nog altijd niet door wie er naast hem zaten.
Lang duurde dat echter niet meer, want toen Barman weer verdwenen was, nam Bert eerst een slok van zijn drankje. Hij zette het glas weer neer en veegde zijn mond vervolgens af aan zijn mouw, zoals hij altijd deed. Toen draaide hij zijn hoofd richting Cees.
‘Hé, Cees,’ zei hij toen uit het niets. ‘Zeg eens: heb jij onlangs een gehoorbeschadiging of iets in die richting opgelopen waar we niets vanaf weten?’
Cees reageerde in eerste instantie niet direct. Hij bleef even voor zich uit kijken vanaf zijn barkruk, zonder te bewegen, terwijl de aanwezigheid in zijn ogen wat terugkwam. Het was alsof hij probeerde terug te halen of Bert het wel echt tegen hem had gehad, maar toen hij zich leek te realiseren dat hij het wel degelijk goed gehoord moest hebben, keek hij naar Bert opzij.
‘Heb je het tegen mij?’ vroeg hij.
Bert gebaarde met zijn glas zijn kant op en knikte.
‘Tegen jou, ja,’ zei hij. ‘Hoor jij niet zo goed?’
Cees leek hem niet helemaal te kunnen volgen. Hij keek Bert een paar seconden aan, maar toen fronste hij zijn wenkbrauwen.
‘Jawel,’ zei hij. ‘Hoe kom je daarbij?’
Bert haalde zijn schouders op en nam een slok van zijn drankje.
‘No reason,’ zei hij en hij leunde met zijn elleboog op de bar. ‘Dan vraag ik me af wat het dan wel is. Spreek je dan misschien niet zo goed Nederlands? Is dat het dan?’
De frons in Cees’ voorhoofd werd dieper. Hij keek nog even naar Bert, maar wierp toen een blik naar zijn andere kant. Pas toen, toen hij opzij keek om te controleren of er rechts niemand naast hem zat die wel begreep wat Bert bedoelde, zag hij Bobby echter zitten. Zijn blik bleef even op Bob rusten, die nog altijd donker voor zich uitkeek, en gleed vervolgens door naar Joey, die hem met een vreemde uitdrukking op zijn gezicht aankeek. Ik vroeg me af of hij op dat moment al doorhad dat ze allemaal in het complot zaten, maar het leek me niet geheel onwaarschijnlijk.
Cees liet zich echter niet zomaar kennen. Met nog steeds die frons in zijn voorhoofd keek hij weer om naar Bert.
‘Wat wil je, man?’ vroeg hij toen duidelijk was dat Bert het wel degelijk tegen hem had. ‘Waar heb je het in godsnaam over?’
Bert draaide wat met zijn glas en keek hem aan.
‘Dat weet je heel goed,’ zei hij. ‘Net zo goed als Starla het weet. Daarom vroeg ik me af of je een gehoorbeschadiging of iets in die richting hebt, zie je. Gezien het me sterk lijkt dat zelfs een primaat als jij niet begrijpt wat ‘nee’ betekent.’
Ik zag dat er nu iets bij Cees begon te dagen. Het doel van de hele missie van de jongens leek plotseling tot hem door te dringen en toen dat gebeurde, veranderde iets in zijn houding. Zijn blik werd wat donkerder en zijn wenkbrauwen trokken nog verder naar elkaar toe
Hij ging wat rechterop zitten.
‘Rot op, man,’ zei hij. ‘Je lult uit je nek. Ik weet echt niet waar je het over hebt.’
Bert leek zijn ontwijkende gedrag toen echter ineens zat te worden: er veranderde iets in zijn gezicht en het volgende moment zette hij zijn glas dat Barman hem had gegeven ineens met een klap vlak op de bar neer, nog geen decimeter van Cees’ hand vandaan.
‘Over het feit dat jij een smeerlap bent die meisjes verkracht, oetlul,’ zei hij kwaad. Zijn stem was hard en ik zag dat er mensen in de omgeving opkeken. Met hen was ook Barman, die ophield met het poetsen van het glas waar hij mee bezig was geweest.
Er viel een stilte na die laatste woorden van Bert. Cees’ merkte de stilte op en zijn blik gleed even langs de mensen om hen heen, alsof hij de schade opnam, zijn kansen inschatte. Toen hij leek te besluiten dat hij dit niet kon winnen, kwam hij overeind en pakte hij zonder te kijken wat hij deed zijn jas van de kruk.
‘Bullshit,’ zei hij, terwijl hij zijn jas begon aan te trekken. ‘Je moet je laten nakijken, man.’
Hij wilde weglopen, maar Bobby schoot overeind en blokkeerde hem toen hij langs hen heen probeerde te komen. Joey volgde zijn voorbeeld en samen versperden ze Cees de weg voor hij nog een stap had kunnen zetten.
Ook Bert ging tegenover hem staan.
‘Ik moet me laten nakijken?’ vroeg hij. ‘Jij neemt iemand die je hebt gedrogeerd mee naar de plee, pakt haar daar vervolgens zonder iets om je lul te doen en als dan blijkt dat ze zwanger van je is, sla je haar zodanig te barsten dat ze met een hersenschudding in het ziekenhuis eindigt, en dan moet ík me laten nakijken? Heb ik iets gemist?’
Cees was blijven staan. Hij had geen andere keus, gezien Bobby en Joey hem niet doorlieten, maar nog altijd probeerde hij de illusie te wekken dat hij degene was die de controle had, dat hij kon doen wat hij wilde, dat hij ieder moment weg kon gaan als hij daarvoor zou kiezen. Hij ritste dan ook demonstratief zijn jas dicht.
‘Blijkbaar heb je dat, ja,’ zei hij. ‘Dat sommige meiden zelf stomme fouten maken en dan met een zielig verhaal komen om zichzelf vrij te pleiten als ze met hun neus op de feiten worden gedrukt, bijvoorbeeld. En dat jij achterlijk bent dat je de fantastische verhalen gelooft als je weet dat zo’n kind een de grootste slet van de hele tent is en ze zich door iedereen die zin heeft laat pakken.’
Ik zag dat Bobby een aanvallende beweging maakte, maar Joey wist hem net op tijd tegen te houden. Ook Berts ogen waren groter geworden: zelfs op het middelgrote beeld van de telefoon, zag ik een soort krankzinnige schittering in zijn ogen.
‘Is dat zo?’ vroeg hij.
Cees knikte.
‘Ja, dat is zo, ja,’ zei hij.
Nog even keken hij en Bert elkaar aan. Ze bewogen niet en hun blikken waren bij allebei onafgebroken op de ander gericht. Naast hen keek Bobby met zijn handen tot vuisten gebald naar Cees, nu half geblokkeerd door Joey, die een tikje nerveus van de één naar de ander keek en nog altijd tussen Cees en de uitgang in stond. Ze zwegen allemaal en nog even gebeurde er niets, tot Berts hand zich strakker om zijn glas sloot. Ik zag dat zijn knokkels wit werden en toen gebeurde alles ineens heel snel.
Voor iemand wist wat er gebeurde, schoot Berts hand met een ferme, onverwachte ruk naar voren. Hij zwaaide zijn hand door de lucht en het glas erin flitste opzij onder het licht van de lampjes bovenin de bar. Ik hoorde een kreet en het geluid van brekend glas klonk door de boxjes van de telefoon toen hij het glas nog geen seconde later met een ontzaggelijke klap op Cees’ hoofd kapot sloeg.
). Lezers weten dat ze eerst niet loom en ontspannen was, dus we zien dit ook als een verandering, zonder dat je het expliciet vermeldt.
Ik wil meer, meer, meer lezen!
