Tranen om Nadine

[LaBelleVie]

Hi! ^^

Ik ben nieuw hier en ik wilde toch ook eens een verhaal van mezelf posten. Tips worden erg gewaardeerd! Dus als je ze hebt, zeker posten haha. De opdracht was een shortie bedenken bij deze foto; Klik
Het hoefde niet perse te horen bij de foto zelf, het kon ook het gevoel zijn dat de foto bij je oproept/riep.


--------------


Tranen om Nadine
Lusteloos zat ik op een bankje voor me uit te staren. Ik dacht nergens aan, ik zag niets écht. Het was gewoon helemaal leeg in mijn hoofd. Het was over; mijn beste vriendinnetje en tevens mijn vriendin was er niet meer. Het gemis bleef, mijn leven had geen betekenis meer. Langzaam stond ik op en begon te lopen, geen idee waar ik heen ging. Ik moest gewoon eventjes weg, van dat bankje met starende mensen. Iedereen vertelde me dat ik na zes maanden door moest gaan met mijn leven. Het enige wat ze niet begrepen was dat Nadine mijn leven was. Elke dag was ik bij haar te vinden, op school, thuis, op andere plekken. Het was ongelofelijk hoe vaak we bij elkaar waren, zonder dat we ons begonnen te irriteren aan elkaar. Nog steeds voelde ik haar zachte lippen op de mijne, haar zachte handen, haar haar dat altijd zo mooi glansde.
Zij die glansde.
Onbewust was ik naar de begraafplaats gelopen, tegenwoordig was ik hier vaak te vinden. Voor haar dood vermeed ik begraafplaatsen zo veel mogelijk, het bracht je altijd alleen maar verdriet. Nu kwam ik hier vaak, voor Nadine. Het was al laat in de avond en ik wist dat ze al bijna zouden gaan sluiten. Snel glipte ik de toegangspoort door en liep naar het graf toe op de automatische piloot, zonder de omgeving te zien. De eerste paar keren moest ik lang zoeken voordat ik het gevonden had, ondertussen niet meer.
Eenmaal bij haar graf zakte ik neer op mijn knieën. De zoute tranen rolde langzaam over mijn wang heen naar beneden terwijl ze sporen achterlieten op mijn wangen om daarna zielig in het gras uiteen te spatten. Mijn handen grepen het natte gras vast, tussen de dorren bladeren die zich hier op een hoopje verzameld hadden, terwijl mijn blik naar de grafsteen gleed. Het was geen verschrikkelijke nachtmerrie, waar ik stiekem nog steeds op hoopte, haar naam stond echt op de grafsteen. Ik staarde naar haar naam en terwijl de tranen over mijn wangen bleven stromen begon ook de hemel zijn druppels te laten vallen. Eerst zachtjes maar later steeds harder met grote, harde hagel erbij. Het deed ontzettend veel pijn, maar niet zoals het gemis van Nadine. Ik was haar kwijt, en ik zou haar niet meer terugkrijgen. Het gemis was groter dan de pijn van de hagel, dan de kou die tot in je botten doordrong. Er was niets dat de pijn minder kon maken, de pijn van het gemis en het verdriet om haar en alleen haar. Ik miste het om haar in mijn armen te hebben, om haar haar te strelen en ondertussen lieve woordjes te fluisteren. Te vertellen dat ik van haar hield en om te horen hoe ze me vertelde dat ze ook van mij hield. De belangrijkste woorden in je leven die zoveel betekende, zij die die woorden zo betekenisvol kon laten klinken.
Mijn blik gleed over de heldere hemel heen, er waren maar een paar sterren te zien. Het liet me beseffen dat er nog hoop was, hoop dat ik mezelf later bijeen kon rapen en haar kon laten zien dat ik net zo sterk was als dat zij was. Dat ik gelukkig zou worden, naast het gemis. Langzaam stond ik weer op en wierp nog een blik op het graf voordat ik me omdraaide en wegliep. Zelfs het weglopen deed ontzettend veel pijn; het voelde alsof ik haar in de steek liet. De begraafplaats liet ik achter me en liep over de weg heen naar huis toe, om daar weer een nacht vol pijn en verdriet door te brengen. Zou het ooit minder worden?

[P_Westdijk]

Als jullie nog verhalen hebben die het ook waard zijn om te lezen..

Ik denk dat iedereen zijn of haar verhalen het waard vind om gelezen te worden. Je zal spoedig een eigen voorkeur ontwikkelen voor genres en auteurs, dus dat komt vanzelf wel goed. Je maakt me nieuwsgierig naar de opdracht en aan welke regels je daarbij gebonden was.

Schrik niet van wat als een lijst op je kan overkomen.

Lusteloos zat ik op een bankje voor me uit te staren. Ik dacht nergens aan, ik zag niets écht. Het was gewoon helemaal leeg in mijn hoofd.

Je bepaald met deze zinnen de sfeer voor de rest van het verhaal. Ik verwachtte meteen geen onverwacht einde meer, waarbij er nog een glimlach op mijn gezicht zou verschijnen.

Het was over; mijn beste vriendinnetje en tevens mijn vriendin was er niet meer.

Verderop heb je het nog slechts over Nadine. Het veroorzaakte enige verwarring bij mij. Als het hier wel twee personen zijn die ze is kwijt geraakt, dan: ..vriendin waren er niet meer.

Het gemis bleef, mijn leven had geen betekenis meer.

Ik zou persoonlijk voor iets anders gaan om het voor de lezers te benadrukken dat het allemaal veranderde na de dood van Nadine. ..had opeens alle betekenis voor mij verloren. Zo benadruk je dat voor wat er ook gebeurd mag zijn dat ze anders was.

Iedereen vertelde me dat ik na zes maanden door moest gaan met mijn leven.

Een optie. Kijk maar wat je ermee doet: Zes maanden waren verstreken en steeds meer werd er tegen mij gezegd dat ik door moest gaan met mijn leven.

Het was ongelofelijk hoe vaak we bij elkaar waren, zonder dat we ons begonnen te irriteren aan elkaar.

Probeer in deze zin het woord elkaar niet te herhalen. Ik denk dat je over voldoende fantasie beschikt om er iets anders van te maken.

Voor haar dood vermeed ik begraafplaatsen zo veel mogelijk..

Een zinsdeel dat er voor me uitsprong, omdat het iets van haar leven voor wat er ook gebeurd mag zijn prijs geeft.

De zoute tranen rolde langzaam over mijn wang heen naar beneden terwijl ze sporen achterlieten op mijn wangen om daarna zielig in het gras uiteen te spatten.

Wat voegt het zoute eigenlijk toe? Ze proeft de tranen niet.
..beneden, terwijl..

Het was geen verschrikkelijke nachtmerrie, waar ik stiekem nog steeds op hoopte, haar naam stond echt op de grafsteen.

Een zin waarin je veel gevoel weet te leggen. Mooi gedaan.

Het gemis was groter dan de pijn van de hagel..

Hier raak je me kwijt. Je kan nog zo treuren, maar voor een echte hagelbui zoekt iedereen dekking.

,,zij die die woorden zo betekenisvol kon laten klinken.

..deze woorden..

Mijn blik gleed over de heldere hemel heen..

Misschien vergis ik mij, maar hier suggereer je dat de hemel iets kleins is, waar je blik over heen glijd.

Het liet me beseffen dat er nog hoop was, hoop dat ik mezelf later bijeen kon rapen en haar kon laten zien dat ik net zo sterk was als dat zij was.

De zin zelf rammelt voor mijn gevoel, maar het gevoel dat je erin wilt liggen vind ik wel mooi. Alleen vraag ik me af waarom deze sterren haar dit gevoel geven. Dit spreekt me minder aan. Als je er bijvoorbeeld een vallende ster van had gemaakt, dan laat je er iets uitspringen dat je niet elke nacht ziet als je naar de hemel kijkt.

Zelfs het weglopen deed ontzettend veel pijn; het voelde alsof ik haar in de steek liet.

Een zin die er voor mij uitsprong.

De begraafplaats liet ik achter me..

Iets wat je eigenlijk al hebt verteld in de vorige zin met het woord weglopen.

Zou het ooit minder worden?

Een einde die een beetje tegenstrijdig op me overkomt, omdat ze er kort voor nog hoop had ervaren op de begraafplaats. Ze wilde gaan tonen dat ze nog net zo sterk was als Nadine. Persoonlijk zat ik meer te denken aan: Zou het me lukken om door te gaan met mijn leven? Kijk maar of het je op een idee brengt, negeren mag altijd.

Een depressief verhaal van het begin tot het einde. De daarbij horende emoties weet je met de geestelijke pijn wel te bereiken. Wat het lichamelijk met haar doet kaart je slechts incidenteel aan met bijvoorbeeld de hagelbui. Iets wat ik wel mis. Wat ik ook miste was hoe ze Nadine is kwijt geraakt. Alleen kan dit samenhangen met de opdracht, die ik niet ken. De uitwerking is daarom wat lastiger te beoordelen, omdat dit ook samenhangt met de smaak van elke lezer afzonderlijk. Waar de korte en lange zinnen elkaar afwisselen zorg je dat ik als lezer goed vooruit kwam, maar de momenten waarop ik alleen langere zinnen tegen kwam haalde de snelheid er vervolgens weer uit.

Doe met mijn opmerkingen wat je wilt, want het is en blijft jouw verhaal.

[LaBelleVie]

Ten eerste, hartelijk bedankt voor je feedback, daar kan ik zeker wat mee! (:
Jammer dat de persoon als een haar overkwam, want het was een hem. Nog suggesties hoe ik dat beter kan laten overkomen? De opdracht was namelijk een shortie bedenken bij deze foto; Klik
Het gevoel dat de foto bij je opriep, of iets wat bij de foto zelf paste. In dit geval heb ik het bankje erin verwerkt, naast natuurlijk het gevoel dat het bij me opriep.

Je bepaald met deze zinnen de sfeer voor de rest van het verhaal. Ik verwachtte meteen geen onverwacht einde meer, waarbij er nog een glimlach op mijn gezicht zou verschijnen.

Waardoor verwachtte je geen onverwacht einde meer? Daar ben ik wel nieuwsgierig naar, helaas snap ik de link ertussen niet.

Verderop heb je het nog slechts over Nadine. Het veroorzaakte enige verwarring bij mij. Als het hier wel twee personen zijn die ze is kwijt geraakt, dan: ..vriendin waren er niet meer.

Nee, het is één persoon. Namelijk alleen Nadine. Een man kan de persoon zijn waarmee je een relatie hebt, maar tevens ook een echte vriend is. In dit geval was zij voor hem dus een vriendin, maar ook de persoon waarmee hij wilde trouwen etc.

Ik zou persoonlijk voor iets anders gaan om het voor de lezers te benadrukken dat het allemaal veranderde na de dood van Nadine. ..had opeens alle betekenis voor mij verloren. Zo benadruk je dat voor wat er ook gebeurd mag zijn dat ze anders was.

Een optie. Kijk maar wat je ermee doet: Zes maanden waren verstreken en steeds meer werd er tegen mij gezegd dat ik door moest gaan met mijn leven.

Wat voegt het zoute eigenlijk toe? Ze proeft de tranen niet.
..beneden, terwijl..

Fijne verbeteringen, dank je! Die ga ik toepassen.

Probeer in deze zin het woord elkaar niet te herhalen. Ik denk dat je over voldoende fantasie beschikt om er iets anders van te maken.

Daar heb je gelijk in. De zin liep voor mij ook niet helemaal lekker, helaas lukte het me op dat moment niet om er nog een ander woord voor te bedenken. Daarna heb ik helaas nog weinig tijd gehad om hem opnieuw te kunnen lezen.

Hier raak je me kwijt. Je kan nog zo treuren, maar voor een echte hagelbui zoekt iedereen dekking.

Ik begrijp wat je bedoeld, maar niet waarom. Hiermee probeerde ik uit te drukken dat de pijn om haar niet te vergelijken was met de pijn van bijv. een hagelbui. Dit was deels ook gebaseerd op iets in mijn leven, namelijk een hagelbui waar ik doorheen moest fietsen. Maar waarvoor ik niet kon schuilen, terwijl het wel erg veel pijn deed. Dus de link met dat je altijd schuilt of dekking zoekt als het hagelt snap ik niet helemaal?

Misschien vergis ik mij, maar hier suggereer je dat de hemel iets kleins is, waar je blik over heen glijd.

Het was niet de bedoeling de hemel als iets kleins te omschrijven. Hier ga ik nog even naar kijken, hoe ik dit beter kan formuleren!

De zin zelf rammelt voor mijn gevoel, maar het gevoel dat je erin wilt liggen vind ik wel mooi. Alleen vraag ik me af waarom deze sterren haar dit gevoel geven. Dit spreekt me minder aan. Als je er bijvoorbeeld een vallende ster van had gemaakt, dan laat je er iets uitspringen dat je niet elke nacht ziet als je naar de hemel kijkt.

Ik snap wat je bedoeld ja, fijn dat het gevoel wel is overgekomen. In principe dacht ik eraan dat sterren schijnen/stralen. De sterren zijn namelijk het lichtpuntje in de 'duisternis' (oeh, nu begint ie weer te rammelen omdat het een heldere hemel was. Wordt aangepast!) Super, hierdoor kan ik het gaan veranderen!

Iets wat je eigenlijk al hebt verteld in de vorige zin met het woord weglopen.

Weglopen van het graf en het achterlaten van de begraafplaats... Er zit een verschil in maar ik snap waarom het dubbel/niet zo overkomt! Ga ik zeker nog even naar kijken!

Een einde die een beetje tegenstrijdig op me overkomt, omdat ze er kort voor nog hoop had ervaren op de begraafplaats. Ze wilde gaan tonen dat ze nog net zo sterk was als Nadine. Persoonlijk zat ik meer te denken aan: Zou het me lukken om door te gaan met mijn leven? Kijk maar of het je op een idee brengt, negeren mag altijd.

Negeren doe ik zeker niet, want het is een hele goede feedback! Ik merk dat ik vaak dingen verkeerd neerzet, dat ik het anders bedoel dan er staat.
Hiermee bedoelde ik namelijk dat hij door kon gaan met zijn leven, ondanks alle pijn (die hij nu heeft.)

Waar de korte en lange zinnen elkaar afwisselen zorg je dat ik als lezer goed vooruit kwam, maar de momenten waarop ik alleen langere zinnen tegen kwam haalde de snelheid er vervolgens weer uit.

Hier zal ik nog even naar gaan kijken! Vind het zelf namelijk wel belangrijk dat een verhaal soepel leest, maar wel een boodschap overbrengt..
Bij mijn volgende verhalen ga ik eens kijken hoe de ik lichamelijke pijn beter naar voren kan laten komen, dat is namelijk iets waar ik zelf helemaal nog niet op was gekomen.

Nogmaals, heel erg bedankt voor je feedback en de tijd die je ervoor hebt genomen! De punten ga ik zeker weten niet negeren en proberen het zo snel mogelijk toe te passen.

[P_Westdijk]

Het kwam geen moment bij me op dat het een jongen, jongeman of man was. De foto maakt voor mijn gevoel dus wel een wezenlijk deel uit van het verhaal. Voeg het gewoon er boven toe.

Waardoor verwachtte je geen onverwacht einde meer?

De eerste zinnen kwamen zo definitief op me over, dat er voor mijn gevoel een wereldwonder moest gebeuren om hier nog verandering in te brengen en daar leent een kort verhaal zich zelden of nooit voor. Mijn redenaties zijn trouwens niet altijd te volgen, maar zo ben ik.

In dit geval was zij voor hem dus een vriendin, maar ook de persoon waarmee hij wilde trouwen etc.

Ik weet niet of je aan een aantal woorden was gebonden bij het schrijven van het verhaal, maar hier mag je van mij dieper op ingaan. Helaas voor jou had ik je toelichting nodig om slechts een vermoeden dat het om één persoon draaide bevestigd te zien.

Ik begrijp wat je bedoeld, maar niet waarom.

Geestelijk kan je zo afgedwaald zijn dat alles op de automatische piloot gaat en je zelfs geen lichamelijke pijn ervaart. Als je echt zo ver bent, dan zullen alleen de meest noodzakelijke prikkels je brein bereiken. Je ziet alles heel gedetailleerd, maar kan tegelijk ook geen enkele betekenis plakken aan wat je ziet, alsof je hersenen zijn opgehouden met koppelen van deze informatie aan wat je ogen waarnemen. De persoon heeft voor mijn gevoel dit stadium nog niet bereikt, want anders betwijfel ik of hij ooit van de bank zou zijn gekomen. Hij zou slechts wezenloos voor zich uit staren en als iemand hem een boterham in de hand drukt en de instructie geeft: eten, dan de boterham naar zijn mond brengen om er zonder enige smaak op te kauwen.

Negeren doe ik zeker niet, want het is een hele goede feedback!

Pin je zelf echter niet vast op mijn feedback, want dat is slechts de mening van een enkele lezer. Daarom heb ik aangegeven dat je het altijd mag negeren. Hetzelfde gelt voor de andere opmerkingen. Zorg dat het ook altijd jouw verhaal blijft. Dat gevoel kan je kwijt raken als je te veel veranderingen aanbrengt en dat mag je nooit toestaan.

[LaBelleVie]

Het kwam geen moment bij me op dat het een jongen, jongeman of man was. De foto maakt voor mijn gevoel dus wel een wezenlijk deel uit van het verhaal. Voeg het gewoon er boven toe.

Done.

De eerste zinnen kwamen zo definitief op me over, dat er voor mijn gevoel een wereldwonder moest gebeuren om hier nog verandering in te brengen en daar leent een kort verhaal zich zelden of nooit voor. Mijn redenaties zijn trouwens niet altijd te volgen, maar zo ben ik.

Nu snap ik het, dank je voor je extra uitleg!

Ik weet niet of je aan een aantal woorden was gebonden bij het schrijven van het verhaal, maar hier mag je van mij dieper op ingaan. Helaas voor jou had ik je toelichting nodig om slechts een vermoeden dat het om één persoon draaide bevestigd te zien.

Er was een maximum van 3.000 woorden. Daar ben ik echt nog lange niet, dus ik zal er zeker aan denken als ik het nog eens door ga nemen.

Geestelijk kan je zo afgedwaald zijn dat alles op de automatische piloot gaat en je zelfs geen lichamelijke pijn ervaart. Als je echt zo ver bent, dan zullen alleen de meest noodzakelijke prikkels je brein bereiken. Je ziet alles heel gedetailleerd, maar kan tegelijk ook geen enkele betekenis plakken aan wat je ziet, alsof je hersenen zijn opgehouden met koppelen van deze informatie aan wat je ogen waarnemen. De persoon heeft voor mijn gevoel dit stadium nog niet bereikt, want anders betwijfel ik of hij ooit van de bank zou zijn gekomen. Hij zou slechts wezenloos voor zich uit staren en als iemand hem een boterham in de hand drukt en de instructie geeft: eten, dan de boterham naar zijn mond brengen om er zonder enige smaak op te kauwen.

Ik snap wat je bedoeld! Zo had ik er nog niet naar gekeken. Fijn dat je me ook even zo het inzicht geeft. Ondertussen heb ik het zo vaak gelezen dat ik daar helemaal niet meer over na heb gedacht.

Pin je zelf echter niet vast op mijn feedback, want dat is slechts de mening van een enkele lezer. Daarom heb ik aangegeven dat je het altijd mag negeren. Hetzelfde geldt voor de andere opmerkingen. Zorg dat het ook altijd jouw verhaal blijft. Dat gevoel kan je kwijt raken als je te veel veranderingen aanbrengt en dat mag je nooit toestaan.

Daar zal ik zeker aan denken als ik het ga 'herschrijven'. Op genoeg punten ben ik het met je eens, of kaart je de punten aan waar ik zelf over twijfel. Dus je hebt in principe de punten aangekaart waarvan ik niet wist wat ik ermee moest + een ander inzicht gegeven.
Zelf weet ik namelijk dat het over een persoon gaat, ik weet waar ik in principe heen wil en wat mijn gedachtes erbij zijn. Als het verkeerd overkomt is het handig om te weten, dan kan ik dat namelijk aanpassen. Ik neem je punten gewoon mee, en we zien wel wat er dan uitkomt!

[Saskjezwaard]

Ik moet bekennen dat ik het verhaal ook las vanuit een vrouw. Dat vind ik zelf tricky aan de ik-persoon: als lezer lees je gemakkelijk het hoofdpersonage als jezelf (in mijn geval 21-jarige vrouw) of als de schrijver/schrijfster. Ik heb ooit een verhaal van Robin Hobb in de ik-persoon gelezen en kwam daar halverwege achter dat de hoofdpersonage een lelijke vent van middelbare leeftijd was xD dat was niet helemaal zoals ik de hp in beeld had haha :p

Het was gewoon helemaal leeg in mijn hoofd. Het was over; mijn beste vriendinnetje en tevens mijn vriendin was er niet meer. Het gemis bleef, mijn leven had geen betekenis meer.

Je begint hier drie keer achter elkaar de zin met 'het' en ook twee keer achter elkaar met 'het was'. Ik weet zeker dat je genoeg fantasie hebt om die zinnen anders neer te zetten :p
En volgens mij moet de puntkomma een dubbele punt zijn want je doet een aankondiging. Al moet ik eerlijk zeggen dat ik de regels ervan niet precies weet (ik ben zo'n geweldige grammar-nazi :')
En ik las het wel alsof het 1 persoon was, maar ik vind de volgorde waarin je het hebt staan niet kloppen. Meestal wordt er genoemd dat de persoon je geliefde is en daarna ook je beste maatje. Want als je mensen aan je vriend/vriendin voorstelt noem je ze ook vriend/vriendin ipv maatje.
Vriendinnetje is trouwens een verkleinwoord dat ik niet koppel aan mannen. Als je het wat wil vermannelijken zou ik dat weghalen.

Het enige wat ze niet begrepen was dat Nadine mijn leven was.

Het enige? Ik heb het idee dat ze wel meer niet begrijpen :p

Mijn handen grepen het natte gras vast, tussen de dorren bladeren die zich hier op een hoopje verzameld hadden, terwijl mijn blik naar de grafsteen gleed.

dorren = dorre

Het was geen verschrikkelijke nachtmerrie, waar ik stiekem nog steeds op hoopte, haar naam stond echt op de grafsteen.

Een zin die veel zegt

Mijn blik gleed over de heldere hemel heen, er waren maar een paar sterren te zien.

Meestal is na een bui de hemel niet opeens opgeklaard, het duurt vaak nog wel even voordat de wolken zijn weggewaaid.

Ik vind het einde ook wat minder. Zoals het nu staat is het een fragment wat eigenlijk ook in de voorgaande 6 maanden beleefd zou kunnen worden. Het begint dat hij haar mist en het eindigt dat hij haar mist. Er is niets aan de beginsituatie veranderd. Terwijl je in het stukje, als hij naar de sterren kijkt, wel begint om een ommekeer op te bouwen. Het is jammer dat je die ommekeer weer laat zakken.

Ik mis trouwens ook een beetje hoe hij Nadine is kwijtgeraakt. Een beetje gissen als lezer zijnde is niet erg, maar helemaal in het duister tasten vind ik zelf altijd wat minder. Hints die op meerdere manieren opgevat kunnen worden lijkt me hier goed bij passen. Dan blijft het verdriet en gemis van de hp nog centraal, maar zit er ook een beetje mysterie in^^ maar goed, kijk maar wat je doet, het kan je helemaal niets lijken haha :p

Voor de rest heb je goed weten te beschrijven hoe eenzaam de hp is en hoe erg hij zijn vriendin mist. Good job! En bijna geen foutjes gevonden, dat doet mijn hart altijd goed :p je tekst leest lekker soepel weg en ik was eigenlijk verbaasd hoe snel het einde er al was. Goed geschreven verhaal^^

[ROMEH]

Voor 'n eerste verhaal vind ik dat je het leuk gedaan hebt. Je weet emoties zeker op papier te zetten. Wel vind ik het onderwerp erg cliché, kan jij natuurlijk niks aan doen, want dat hoorde eenmaal bij de opdracht, maar wat ik wil zeggen is... dat jij met jouw schrijfstijl veeeeeel meer kan. Ik ben echt benieuwd wat zal volgen. Hopelijk plaats je ooit nog iets!

[LaBelleVie]

Ik moet bekennen dat ik het verhaal ook las vanuit een vrouw. Dat vind ik zelf tricky aan de ik-persoon: als lezer lees je gemakkelijk het hoofdpersonage als jezelf (in mijn geval 21-jarige vrouw) of als de schrijver/schrijfster. Ik heb ooit een verhaal van Robin Hobb in de ik-persoon gelezen en kwam daar halverwege achter dat de hoofdpersonage een lelijke vent van middelbare leeftijd was xD dat was niet helemaal zoals ik de hp in beeld had haha :p

Dat ben ik inderdaad met je eens ja! Ik had wel vrienden i.p.v vriendinnen, maar goed, dat is zo'n minimaal verschil haha.

Je begint hier drie keer achter elkaar de zin met 'het' en ook twee keer achter elkaar met 'het was'. Ik weet zeker dat je genoeg fantasie hebt om die zinnen anders neer te zetten :p

Daar heb ik helemaal overheen gelezen! Bedankt! Ga ik ook aanpassen! Net als de dubbele punt en het vriendinnetje.

Het enige? Ik heb het idee dat ze wel meer niet begrijpen :p

Goed punt haha, ga ik ook zeker naar kijken!

dorren = dorre

Waarom verbeterd word dat niet? ;o

Meestal is na een bui de hemel niet opeens opgeklaard, het duurt vaak nog wel even voordat de wolken zijn weggewaaid.

Dat had ik (als het goed is) ook in mijn eigen post hierboven geplaatst. Dat viel me ook op, toch nog bedankt voor het melden!

Ik mis trouwens ook een beetje hoe hij Nadine is kwijtgeraakt. Een beetje gissen als lezer zijnde is niet erg, maar helemaal in het duister tasten vind ik zelf altijd wat minder. Hints die op meerdere manieren opgevat kunnen worden lijkt me hier goed bij passen. Dan blijft het verdriet en gemis van de hp nog centraal, maar zit er ook een beetje mysterie in^^ maar goed, kijk maar wat je doet, het kan je helemaal niets lijken haha :p

Nee hoor, dat is zeker een goed punt waar ik nog niet over na gedacht heb/had. Gaat zeker gebeuren bij het aanpassen!

Voor de rest heb je goed weten te beschrijven hoe eenzaam de hp is en hoe erg hij zijn vriendin mist. Good job! En bijna geen foutjes gevonden, dat doet mijn hart altijd goed :p je tekst leest lekker soepel weg en ik was eigenlijk verbaasd hoe snel het einde er al was. Goed geschreven verhaal^^

Bedankt, ook voor de feedback! Neem ik zeker mee, ook in mijn volgende verhalen.

Voor 'n eerste verhaal vind ik dat je het leuk gedaan hebt. Je weet emoties zeker op papier te zetten. Wel vind ik het onderwerp erg cliché, kan jij natuurlijk niks aan doen, want dat hoorde eenmaal bij de opdracht, maar wat ik wil zeggen is... dat jij met jouw schrijfstijl veeeeeel meer kan. Ik ben echt benieuwd wat zal volgen. Hopelijk plaats je ooit nog iets!

Bedankt!
Ik ben zeker van plan vaker en meer te gaan schrijven, en ik zal blijven posten. Ben namelijk erg blij met jullie feedback!
Helaas nog geen tijd gehad om er opnieuw naar te kijken, maar ik verwacht dat dat deze week nog wel lukt.

[Tijgerlelie]

Hey LaBellaVie,
Er spreekt zeker emotie uit je stuk. Maar, hier komt mijn maar, het is geen verhaal. De - verschrikkelijk moeilijke - uitdaging van zulke opdrachten is om in dat kleine stukje tekst toch een echt verhaal kwijt te kunnen. Met niet alleen emoties maar karakters met iets unieks, een twist. Het was bijvoorbeeld, wat mij betreft, al een stuk origineler en daardoor emotioneler geweest als je begonnen was halverwege een fantastische dag samen en dat hij dan weer bij zinnen komt naast het graf.

Qua schrijfstijl gebruik je erg veel bijvoeglijke naamwoorden en de zinnen kunnen soms korter/gevarieerder in lengte. Mooi voorbeeld is het volgende stukje. Ik heb alles wat iets over wat anders zegt dik gedrukt. Daarnaast is het voor de hoofdpersoon zoals jij het beschrijft, vanuit de 'ik' heel moeilijk om de sporen van de tranen op zijn wangen te zien. Pas dus op met wat je kunt beschrijven vanuit welk perspectief en welke zintuigen daarbij horen.

De zoute tranen rolde langzaam over mijn wang heen naar beneden terwijl ze sporen achterlieten op mijn wangen om daarna zielig in het gras uiteen te spatten. Mijn handen grepen het natte gras vast, tussen de dorren bladeren die zich hier op een hoopje verzameld hadden, terwijl mijn blik naar de grafsteen gleed.

over 'tranen' zeg je nu dat ze zout zijn, langzaam rollen en wel over zijn wang naar beneden terwijl ze daar spoor achterlaten. Nogal veel van het goede, snap je?

Persoonlijk zou ik het als volgt opschrijven, niet persee goed ofzo maar geeft misschien de beste indruk wat ik bedoel.

"Opnieuw stroomden de tranen. Ze smaakten zout op mijn lippen. Het natte gras doorweekte mijn broek maar het kon me niet schelen, niets kon me nog schelen. Er was alleen pijn, zoveel pijn, mijn lijf trok ervan samen. Kromgebogen op mijn knieën klauwde ik met mijn handen in het gras, verkruimelde de dorre bladeren terwijl mijn handen krampachtig bleven samentrekken. Mijn wangen brandden, de kraag van mijn jas raakte doorweekt van mijn tranen. Door de waas van water keek ik naar de grafsteen."

Hopelijk heb ik nu niet de andere commentaren herhaald... Zeker geen slecht stuk! Maar het kan beter

[-Maaike-]

Mooi verhaal! De emoties vind ik ook goed verwoord

Ik weet niet waarom maar in eerste instantie dacht ik dat het om twee meisjes ging. Maar aangezien het om een relatie gaat, denk ik toch dat de hoofdpersoon een jongen is. Hm, het kan denk ik allebei wel

Je beschrijft op een gegeven moment dat het hagelt - en ik weet niet of iemand daar al iets over heeft gezegd - en twee tellen later kijkt de HP naar de heldere hemel. Een hagelbui kan inderdaad zo over zijn, maar ik denk niet dat je dan ook gelijk een heldere hemel hebt. Misschien dat je er kunt bijzetten dat er veel tijd tussen verstreken is?

Verder vond ik het een mooi verhaal, goed geschreven!