?Uitzichtloos
xx
Dank je wel, @lynn! Beetje laat, maar door privé omstandigheden was ik niet in de gelegenheid om te schrijven, ga nu weer verder, hoop dat je nog steeds blijft reageren!
xxx Blieje
Het vervolg:
"Ja hoor!" Alexandra knikt naar me.
Zo vlug als ik kan loop ik wat verder de zaal in, met een ooghoek naar Andrea en Samuel en met de andere ooghoek naar Alexandra. Ik blijf staan, deze plek is perfect.
Ik word op mijn schouders getikt. Geschrokken draai ik me om. Het is de leraar Aardrijkskunde.
"Meneer Tans!" Mijn hart bonkt in mijn keel.
"Niet schrikken hoor," de leraar glimlacht. "ik zou je graag even willen spreken."
Mijn lichaam beeft. "Moet dat?"
"Loop maar even mee met mij naar het kantoor."
Als een bang hondje loop ik achter meneer Tans aan. Wat is hij van plan? Hij zal toch ook niet-
Angstig kijk ik achterom in de ogen van Alexandra, die mij verontwaardigd aankijken.
De meester kijkt achterom en lacht een beetje. "Je hoeft echt niet bang te zijn. Ik doe je niets."
Ik zwijg.
De deur van het kantoortje valt dicht. Meneer Tans kijkt me vriendelijk aan. "Ga zitten, meisje."
Ik probeer te gaan zitten, het doet pijn. Ik kan nog net een gil inhouden, maar mijn gezicht verkrampt. Vriendelijk kijkt de leraar me aan.
"Wil je koffie of thee?"
"Nee, bedankt." Ik hou mijn handen voor mijn gezicht.
De meester gaat tegenover me zitten en kijkt me bezorgd in de ogen. "Ik zie dat het niet goed met je gaat, is er iets voorgevallen?"
Onzeker schud ik mijn hoofd.
"Je kunt het me vertellen, meid."
Ik zucht diep en kijk meneer Tans in de ogen.
xxx Blieje
Het vervolg:
"Ja hoor!" Alexandra knikt naar me.
Zo vlug als ik kan loop ik wat verder de zaal in, met een ooghoek naar Andrea en Samuel en met de andere ooghoek naar Alexandra. Ik blijf staan, deze plek is perfect.
Ik word op mijn schouders getikt. Geschrokken draai ik me om. Het is de leraar Aardrijkskunde.
"Meneer Tans!" Mijn hart bonkt in mijn keel.
"Niet schrikken hoor," de leraar glimlacht. "ik zou je graag even willen spreken."
Mijn lichaam beeft. "Moet dat?"
"Loop maar even mee met mij naar het kantoor."
Als een bang hondje loop ik achter meneer Tans aan. Wat is hij van plan? Hij zal toch ook niet-
Angstig kijk ik achterom in de ogen van Alexandra, die mij verontwaardigd aankijken.
De meester kijkt achterom en lacht een beetje. "Je hoeft echt niet bang te zijn. Ik doe je niets."
Ik zwijg.
De deur van het kantoortje valt dicht. Meneer Tans kijkt me vriendelijk aan. "Ga zitten, meisje."
Ik probeer te gaan zitten, het doet pijn. Ik kan nog net een gil inhouden, maar mijn gezicht verkrampt. Vriendelijk kijkt de leraar me aan.
"Wil je koffie of thee?"
"Nee, bedankt." Ik hou mijn handen voor mijn gezicht.
De meester gaat tegenover me zitten en kijkt me bezorgd in de ogen. "Ik zie dat het niet goed met je gaat, is er iets voorgevallen?"
Onzeker schud ik mijn hoofd.
"Je kunt het me vertellen, meid."
Ik zucht diep en kijk meneer Tans in de ogen.
Het laatste contact is altijd het zwaarste.