Maddie gaf een knikje naar haar team en begon weer met de aanval. Steeds weer werden er snelle korte passes gemaakt. Hierdoor kon Raimon in de war raken. De spitsen waren ze al voorbij en ze kwamen nu met het HELE team (behalve de keeper) het middenveld op. Maddie had het team gewaarschuwd voor de lijk bleken jongen met de sjaal, daarom bleef het hele team bij hem uit de buurt. Eindelijk leek er tegenstand te komen. Micheal rende met de bal en gaf vlug een pass naar Robert toen hij een boze jongen met rood haar naar hem toe zag komen via een slidding. Micheal viel, maar de rest van het team ging door. Al snel gingen Robert en Maddie over naar een duo spel. Samen waren ze de verdedigers gepasseerd. Net toen Robert de bal richting Maddie had gepasst, dook Mark halverwege de pass op en greep de bal. "Counter meiden!" Mark gaf de bal een trap en kwam bij Isabelle terecht.
--------
Xavier keek boos naar de kleintjes. Zij konden weer een aanval openen en hij moest er maar weer voor gaan zorgen dat ze niet bij meneer 'ik ben dik, eet graag en ik moet naar de wc'. Al snel zag Xavier zijn kans. De jongen die Jack nu al twee keer had gepasseerd kwam zijn kant op. Xavier greep gelijk in met een tackel, maar de jongen had de bal al gepasst. Xavier raakte de jongen wel. "Lekker voor je. Ik hoop dat je geblesseerd bent".
------
Jack rende van het veld af en rende de dijk op. Op de dijk bleef hij even staan en keek even naar het team. Mark had weer een redding gemaakt. Vervolgens riep Jack:"Ik stap uit het voetbalteam!" Daarna rende hij huilend weg.
----
Mark richtte de aandacht op de drie belangrijkste spelers. Maddy, Micheal en Robert. "Als ik op hun let dan...." Opeens wist Mark het. 'Die opstelling, het snelle passen en Maddie en Robert die alleen doorgaan. Dit is hun 'Ping-Pong' techniek!' Om daarop te reageren dook Mark naar voren en kwam in de baan van de bal. Deze greep hij gelijk en hield die even vast. Daarna stond hij op en trapte de bal richting Isabelle. "Counter Meiden!" Maar al snel keek Mark naar Jack die op de dijk stond en schreeuwde dat hij uit het voetbalteam stapte.
------
"Raimon speelt wedstrijdje tegen Inazuma Kidz FC" las Timmy hardop voor. "Laten we die eens kijken. En laat ik er eens goedopletten!" Timmy ging er goed voor zitten pakte een zak Dorito's en keek de wedstrijd.
Inazuma Eleven Het legendarische elftal
"Steve?!" gilde Austin verbaasd. "Wat doe jij hier?" voegde hij eraan toe, ditmaal op een minder luid volume. Ik bedoel, moet je niet rusten enzo?" zei hij er nog snel achteraan. Steve glimlachte vriendelijk naar Austin en lachtte even. "Ik weet niet wat je denkt dat ik had hoor, maar het was een kleine aanval. Ik moet dan wel m'n rust houden, want die aanval..." Steve stopte even. Hij wist niet meer hoe hij verder moest met zijn smoes. "In iedergeval... Het kost m'n lichaam veel energie om er weer bovenop te komen. Maar om daarvoor nou in het ziekenhuis te blijven".
-------
Isabelle ontving de bal en nam een sprintje naar voren. Vlak voor het doel gaf ze een pass aan Lilly. "Maak hem Lil!"
----
Nathan was totaal verbijsterd over wat er allemaal was gebeurd. Alles dwaalde door z'n hoofd. 'Verdomme Lilly!'
-----
Bobby schrok erg toen Jack er opeens vandoor rende. Maar gelukkig had Mark de redding gemaakt. 'Eric... Dit team heeft echt jou hulp nodig.
-------
Isabelle ontving de bal en nam een sprintje naar voren. Vlak voor het doel gaf ze een pass aan Lilly. "Maak hem Lil!"
----
Nathan was totaal verbijsterd over wat er allemaal was gebeurd. Alles dwaalde door z'n hoofd. 'Verdomme Lilly!'
-----
Bobby schrok erg toen Jack er opeens vandoor rende. Maar gelukkig had Mark de redding gemaakt. 'Eric... Dit team heeft echt jou hulp nodig.
Lilly keek nog om zich heen toen het andere team blijkbaar alweer begonnen was. Een klein meisje, van hoogstens tien jaar oud rende aan haar voorbij. Lilly was met stomheid geslagen toen bleek dat het hele team al aan haar voorbij was geschoten. "Wat?" fluisterde ze verbaasd. Lang kon ze hier niet bij stilstaan, van achteren klonk de stem van Mark. "Counter meiden!" De bal kwam bij Isabelle terecht en samen sprintten de twee meiden naar voren. "Maak hem Lil!"
Geschrokken kreeg Lilly de bal aan haar voet, op slechts enkele meters van het doel. Niet goed wetend wat te doen rende ze nog een paar stappen waarna ze de bal een harde dreun verkocht. Haar voet deed er een beetje zeer van, maar ze had geen idee of hij het zou redden.
-----------------
"Als jij het zegt..." antwoordde Austin was ongelovig. Zijn aandacht werd afgeleid toen hij ineens een flinke jongen de dijk op zag rennen. "Ik stap uit het voetbalteam." gilde hij voordat hij huilend wegrende. "Coach, moeten we hem niet stoppen?" vroeg Austin geschrokken.
-------------------
"Versterking gevraagd, coma patiënt word vermist. Doorzoek de wijken van Inazuma Town." riep Amy door de portofoon terwijl ze haar gordel omdeed, in een poging niet van haar stoel te vallen. Meneer Blaze was blijkbaar geen getalenteerd chauffeur, de bochten nam hij te klein waardoor de ambulance vaak nog net niet tegen andere auto's aan knalde en vaak wist hij maar net op tijd te remmen wanneer er auto's voor hem stilstonden en hij er niet langs kon. Amy zat nog net niet te hyperventileren van angst toen Meneer Blaze net op tijd een boom wist te ontwijken en de wandelende mensen. Zonder het te beseffen was Meneer Blaze het tower plaza opgereden en maakte nu het park onveilig. "M-meneer..." begon Amy haar zin terwijl ze zich nog steviger vasthield aan haar stoel. "Wat is er?" antwoordde hij geërgerd. "Kunnen we geen ambulancebroeder vragen om te sturen?" Tijdens de vraag sloeg haar stem een paar keer over, vaak omdat ze bang was dat een oud omaatje haar laatste seconden tegemoet ging, maar het toch nog overleefde.
Geschrokken kreeg Lilly de bal aan haar voet, op slechts enkele meters van het doel. Niet goed wetend wat te doen rende ze nog een paar stappen waarna ze de bal een harde dreun verkocht. Haar voet deed er een beetje zeer van, maar ze had geen idee of hij het zou redden.
-----------------
"Als jij het zegt..." antwoordde Austin was ongelovig. Zijn aandacht werd afgeleid toen hij ineens een flinke jongen de dijk op zag rennen. "Ik stap uit het voetbalteam." gilde hij voordat hij huilend wegrende. "Coach, moeten we hem niet stoppen?" vroeg Austin geschrokken.
-------------------
"Versterking gevraagd, coma patiënt word vermist. Doorzoek de wijken van Inazuma Town." riep Amy door de portofoon terwijl ze haar gordel omdeed, in een poging niet van haar stoel te vallen. Meneer Blaze was blijkbaar geen getalenteerd chauffeur, de bochten nam hij te klein waardoor de ambulance vaak nog net niet tegen andere auto's aan knalde en vaak wist hij maar net op tijd te remmen wanneer er auto's voor hem stilstonden en hij er niet langs kon. Amy zat nog net niet te hyperventileren van angst toen Meneer Blaze net op tijd een boom wist te ontwijken en de wandelende mensen. Zonder het te beseffen was Meneer Blaze het tower plaza opgereden en maakte nu het park onveilig. "M-meneer..." begon Amy haar zin terwijl ze zich nog steviger vasthield aan haar stoel. "Wat is er?" antwoordde hij geërgerd. "Kunnen we geen ambulancebroeder vragen om te sturen?" Tijdens de vraag sloeg haar stem een paar keer over, vaak omdat ze bang was dat een oud omaatje haar laatste seconden tegemoet ging, maar het toch nog overleefde.
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
Herman was verbaast door de snelle counter en zag de bal dichterbij komen, nadat één van de spitsen een hard schot had gelost. Herman stond uit verbazing stil en deed geen moeite om het schot te stoppen, maar iemand anders wel. Micheal, die door het andere team was onderuit gehaald, was niet verder meegegaan met aanval. Alleen hij was op tijd teruggekomen. Helaas was het schot te hard voor zijn been en werd de bal het doel in geblazen.
"GOAL!!! Raimons nieuwe spits Lilly Willow ramt de bal erin nadat keeper Mark Evans de aanval had tegengehouden en de bal naar Isabelle Trick speelde, die daarna de bal op Willow speelde. Een mooi staaltje teamwork". Maddie keek even naar de zijlijn en zag dat Chester Hols met een microfoon aan de zijlijn stond en commentaar gaf. Ze rolde met haar ogen en zuchtte diep. 'Heb je hem ook weer....'
----------------
Mark gilde het uit en rende richtig Lilly en omhelsde haar. "O, je bent geweldig! Eindelijk snappen jullie het!" Xavier kwam erbij staan en omhelsde Isabelle. "Wat snappen we nu?" Mark keek even verbaast en snapte dat de rest nog nooit tegen dit team had gespeeld. "Twee spitsen komt maar zelden voor, snap je? Ook al hebben hun ook twee spitsen... Hun verdediging is goed getraind met één spits, maar hoe meer spelers naar voren komen..." "Des te moeilijker het wordt!" maakte Xavier de zin af. Mark knikte en rende terug naar zijn doel, maar al snel werd hij geroepen door het meisje dat hem gisteren had geïnterviewd. "Euh, hoi... Wat is er?" Het meisje giechelde even. "Dat interview.... Die antwoorden.... Ik wist het gelijk! Dit voetbalteam kan iets betekenen en daarom wil ik de manager van het team worden!" Mark keek verbaast en wist niet goed wat hij moest zeggen. "Euh, fijn.... Je kan plaatsnemen op het bankje... Mark Evans is de naam". "Celia Hills, maar dat wisten we al, want ik had je gisteren geïnterviewd met Nathan Swift." Mark keek Celia verbaast na, maar liep daarna weer terug naar zijn doel.
-----------------
Jack slenterde over straat. 'Wat moet ik nou doen?' Jack had heel Inazuma Town doorgelopen en was een paar keer aan de dood ontsnapt, omdat er een op hol geslagen ambulance steeds voorbij reed. Uiteindelijk ging Jack in een klein smal steegje zitten naast een vuilnisbak. "Hey, jij daar!" Jack schrok van een zware stem die dichterbij kwam. Jack zag een grote zwarte schim zijn kant opkomen. "Jij was toch die dikzak die in Raimon voetbalde en er niks van kon?" Jack knikte en beefde als een rietje. "Mooi.... Dan moet ik jou hebben...."
"GOAL!!! Raimons nieuwe spits Lilly Willow ramt de bal erin nadat keeper Mark Evans de aanval had tegengehouden en de bal naar Isabelle Trick speelde, die daarna de bal op Willow speelde. Een mooi staaltje teamwork". Maddie keek even naar de zijlijn en zag dat Chester Hols met een microfoon aan de zijlijn stond en commentaar gaf. Ze rolde met haar ogen en zuchtte diep. 'Heb je hem ook weer....'
----------------
Mark gilde het uit en rende richtig Lilly en omhelsde haar. "O, je bent geweldig! Eindelijk snappen jullie het!" Xavier kwam erbij staan en omhelsde Isabelle. "Wat snappen we nu?" Mark keek even verbaast en snapte dat de rest nog nooit tegen dit team had gespeeld. "Twee spitsen komt maar zelden voor, snap je? Ook al hebben hun ook twee spitsen... Hun verdediging is goed getraind met één spits, maar hoe meer spelers naar voren komen..." "Des te moeilijker het wordt!" maakte Xavier de zin af. Mark knikte en rende terug naar zijn doel, maar al snel werd hij geroepen door het meisje dat hem gisteren had geïnterviewd. "Euh, hoi... Wat is er?" Het meisje giechelde even. "Dat interview.... Die antwoorden.... Ik wist het gelijk! Dit voetbalteam kan iets betekenen en daarom wil ik de manager van het team worden!" Mark keek verbaast en wist niet goed wat hij moest zeggen. "Euh, fijn.... Je kan plaatsnemen op het bankje... Mark Evans is de naam". "Celia Hills, maar dat wisten we al, want ik had je gisteren geïnterviewd met Nathan Swift." Mark keek Celia verbaast na, maar liep daarna weer terug naar zijn doel.
-----------------
Jack slenterde over straat. 'Wat moet ik nou doen?' Jack had heel Inazuma Town doorgelopen en was een paar keer aan de dood ontsnapt, omdat er een op hol geslagen ambulance steeds voorbij reed. Uiteindelijk ging Jack in een klein smal steegje zitten naast een vuilnisbak. "Hey, jij daar!" Jack schrok van een zware stem die dichterbij kwam. Jack zag een grote zwarte schim zijn kant opkomen. "Jij was toch die dikzak die in Raimon voetbalde en er niks van kon?" Jack knikte en beefde als een rietje. "Mooi.... Dan moet ik jou hebben...."
"Als jij het zegt..." antwoordde Austin was ongelovig. Steve draaide zich net als Austin om, omdat hun aandacht werd afgeleid toen ze ineens een flinke jongen de dijk op zagen rennen. "Ik stap uit het voetbalteam." gilde hij voordat hij huilend wegrende. "Coach, moeten we hem niet stoppen?" vroeg Austin geschrokken. Steve keek vragend naar de coach, maar hoorde in de verte een ambulance. 'Shit... Ze weten dat ik er niet ben!' Steve wachtte niet meer op een antwoord. "Ik ben helemaal vergeten te eten!" Steve stond op en liep snel weg.
-----
"Coach, moeten we hem niet stoppen?" vroeg Austin geschrokken. De coack bleef naar het veld kijken en toonde geen emoties toen ze antwoord gaf. "Nee, want ik was toch wel van plan om hem uit het team te zetten. Dit team moet de top bereiken en dat gaat niet met nietsnutten." Vervolgens kwam het doelpunt, maar er kwam nog steeds geen emotie op het gezicht van de coach.
------
Nathan rende richtig Lilly toe en omhelsde haar. "Wow, geweldig Lil. Mooi schot ook! Je had wel een beetje geluk!" Nathan gaf Lilly een kus op haar wang en bloosde helemaal niet.
Op dat moment werd Nathan wakker uit z'n dag droom door het geluid van een naderende ambulance. Nathan staarde naar Lilly. 'Het is ook te mooi om waar te zijn!'
(De rest komt allemaal de volgende keer. 1 verzoekje... Laat iemand de bal de dijk opschieten ;p )
-----
"Coach, moeten we hem niet stoppen?" vroeg Austin geschrokken. De coack bleef naar het veld kijken en toonde geen emoties toen ze antwoord gaf. "Nee, want ik was toch wel van plan om hem uit het team te zetten. Dit team moet de top bereiken en dat gaat niet met nietsnutten." Vervolgens kwam het doelpunt, maar er kwam nog steeds geen emotie op het gezicht van de coach.
------
Nathan rende richtig Lilly toe en omhelsde haar. "Wow, geweldig Lil. Mooi schot ook! Je had wel een beetje geluk!" Nathan gaf Lilly een kus op haar wang en bloosde helemaal niet.
Op dat moment werd Nathan wakker uit z'n dag droom door het geluid van een naderende ambulance. Nathan staarde naar Lilly. 'Het is ook te mooi om waar te zijn!'
(De rest komt allemaal de volgende keer. 1 verzoekje... Laat iemand de bal de dijk opschieten ;p )
Lilly kneep haar ogen stijf dicht toen de bal op het doel afsuisde. "GOAL!!!" weerklonk het vanaf de zijlijn. Nog ietwat angstig opende Lilly haar ogen terwijl de, nieuw erbij gekomen, commentator vrolijk verder ratelde. "Raimons nieuwe spits Lilly Willow ramt de bal erin nadat keeper Mark Evans de aanval had tegengehouden en de bal naar Isabelle Trick speelde, die daarna de bal op Willow speelde. Een mooi staaltje teamwork" Gegil klonk van achter haar en al snel moest Lilly proberen haar evenwicht te bewaren omdat Mark haar om de hals vloog. Een lachje stootte uit Lilly haar keel terwijl ze de jongen van zich afduwde. "Mark, we zijn live." mompelde Lilly voor de jongen haar los liet. De uitleg die Xavier gaf hoorde ze al helemaal niet meer. Zonder dat ze het door had, gleed haar blik naar de kleine blauw harige jongen die dromerig om zich heen keek, tot een sirene hem leek op te schrikken. Ook de anderen keken verbaast op toen een sirene leek te naderen. De situatie leek nog veel erger te worden toen de ambulance ook daadwerkelijk om de hoek kwam en bleek dat Steve was verdwenen. De ambulance draaide om zijn as terwijl deze probeerde om de bocht te maken waardoor deze op de dijk zou blijven. Dit scheen hem maar net te lukken en met een hoop zigzaggen reed de ambulance weer verder. Toen iedereen was bekomen van de verwarring ging het spel weer verder. De keeper had de bal over de volle lengte geschoten naar het kleine meisje, maar Lilly was mee terug gerent en stal de bal. "Xavier!" gilde ze terwijl ze de bal omhoog trapte. Vlug sloeg ze haar handen voor haar mond toen bleek dat deze veel te hoog was geschoten en dus op de dijk zou landen.
(sorry jongens Austin sla ik over ik ben leeg maar BlackKnight wilde dat ik zou antwoorden)
(sorry jongens Austin sla ik over ik ben leeg maar BlackKnight wilde dat ik zou antwoorden)
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
(oke ten eerste 3 dingen:
1. Mark gaf de uitleg....
2. Maakt niet uit zo'n kort stukje...
3. Ik ben ook inspiratieloos, maar ik wil eten wat Dragonboy is petto heeft!)
Mark keek verbaast de ambulance na. Het leek net alsof de chauffeur de controle over het stuur had verloren. Maar op dat moment zag Mark dat Steve niet meer naast Austin zat. 'Zou het ermee te maken hebben?' "Xavier!" Mark keek op en zag dat de bal op de dijk terecht kwam. "Shit! Nathan haal die bal eens!"
---------------------------------
Xavier liet Isabelle los en gaf Lilly nog een schouderklopje en rende vervolgens terug. "Mooi! We staan weer gelijk! We kunnen nu nog winnen!" "Xavier!" Xavier rende richting de bal en probeerde tevergeefs omhoog te springen. Natuurlijk was de bal veel te hoog om hem nog te kunnen raken.
-------------------------------
Jack beefde en durfde niks te doen. Het liefst wilde hij wegrennen, maar wat hij ook probeerde hij bleef staan. De schim kwam dichterbij en dichterbij. Jack sloot zijn ogen, maar merkte op dat de schim nu recht voor hem stond, omdat hij ademhaling voelde en hoorde. "Ben je er klaar voor?" Een lachje kwam uit de mond van de schim en Jack schreeuwde het uit.
1. Mark gaf de uitleg....
2. Maakt niet uit zo'n kort stukje...
3. Ik ben ook inspiratieloos, maar ik wil eten wat Dragonboy is petto heeft!)
Mark keek verbaast de ambulance na. Het leek net alsof de chauffeur de controle over het stuur had verloren. Maar op dat moment zag Mark dat Steve niet meer naast Austin zat. 'Zou het ermee te maken hebben?' "Xavier!" Mark keek op en zag dat de bal op de dijk terecht kwam. "Shit! Nathan haal die bal eens!"
---------------------------------
Xavier liet Isabelle los en gaf Lilly nog een schouderklopje en rende vervolgens terug. "Mooi! We staan weer gelijk! We kunnen nu nog winnen!" "Xavier!" Xavier rende richting de bal en probeerde tevergeefs omhoog te springen. Natuurlijk was de bal veel te hoog om hem nog te kunnen raken.
-------------------------------
Jack beefde en durfde niks te doen. Het liefst wilde hij wegrennen, maar wat hij ook probeerde hij bleef staan. De schim kwam dichterbij en dichterbij. Jack sloot zijn ogen, maar merkte op dat de schim nu recht voor hem stond, omdat hij ademhaling voelde en hoorde. "Ben je er klaar voor?" Een lachje kwam uit de mond van de schim en Jack schreeuwde het uit.
"Shit! Nathan haal die bal eens!" Nathan rende richting de trap van het dijkje, maar bleef staan toen hij zag dat drie jongens de bal al hadden opgepakt. "Euh...." Nathan deed een paar stapjes achteruit en betrad het veld weer.
De jongen in het midden droeg een blauwe sportbril. Zijn haar is gevlochten en zit in een staart.
Als kleding droeg hij een rode vest met een zwart shirt eronder een blauwe spijkerbroek en legerlaarzen.
De jongen aan de linkerkant heeft puntig, bruin haar dat naar de zijkant wijkt. Hij heeft ook tattoo-achtige tekens op zijn gezicht, onder zijn ogen. Hij is erg lang vergeleken met de twee personen. Hij droeg een blauwe spijkerbroek met daaronder witte sneakers. Hij droeg een blauw t-shirt met daarover heen een zwarte vest. Hij droeg een riem om zijn broek en dat viel juist op, omdat hij keeperhandschoenen daaraan had bevestigd. De laatste jongen heeft licht cyaan kleurig haar, een gebruinde huid en hij draagt een grijs ooglapje die zijn rechter oog verstopt. Verder droeg hij zwarte broek met daaronder ook sneakers en een geel shirt met daaroverheen weer een witte vest. Om zijn nek droeg hij nog een ID-ketting.
Langzaam kwamen de drie jongens de dijk afgelopen, vervolgens betraden zij het veld. De langste jongen hield de bal vast en legde die nu neer. De jongen met de bril zette zijn voet op de bal en grijnsde even. Hij keek even rond en zag toen de keeper die in het doel stond. "Jij bent Mark Evans neem ik aan? Jude Sharp is de naam. Ik ben de aanvoerder van Royal. Ik zie dat je hard aan het trainen bent voor de wedstrijd tegen Royal.... Laat mij je helpen. Ik ben dan wel je tegenstander, maar ik ben gewoon héééééél aardig". De jongen met het ooglapje grijnsde even. "Laat ik het zo zeggen" ging Jude door "Wij drieën... tegen de rest. En als je wilt mag je nog versterking van die.... kleuters". Een grijns betrad Jude z'n gezicht.
"Mark! Doe het niet! Het is vast een valstrik!" Nathan wilde dichterbij komen, maar liep weer terug toen de twee andere jongen richting hem keken. "Oke, ik weet het nog beter gemaakt. Wat nou als IK alleen op het middenveld blijft, Joseph alleen op doel staat." Hij wees naar de lange jongen. 'Dat verklaart die keepershandschoenen aan zijn riem...' bedacht Nathan. "En David zal als enige aanvalt en oja.... Buitenspel telt dit keer niet!"
Isabelle kwam naar aanrennen, maar passeerde de jongen niet in tegendeel. Ze keek heel verleidelijk naar Joseph. Maar al snel keek ze weer naar Mark. "Mark dit moet je niet doen! Luister naar Nathan!"
"Ik merk het alweer Jude, dit team is gewoon bang. Vrijdag zullen ze waarschijnlijk ook niet komen opdagen. Hoewel het gewoon bij hun eigen school is!" "Ik denk dat je gelijk hebt David. Kom we gaan wel weer!"
"Ho, wacht eens even. Meneer Evans heeft hier op niks te zeggen. We nemen de uitdaging aan!" De coach draaide zich vervolgens weer om en liep terug naar het bankje. "Celia, jij hebt toch een camera als journalist? Wil je die jongens in de gaten houden? Bedankt".
Bobby keek geschrokken rond. Alles was zo snel gebeurd en alles moest nog een plaatsje krijgen. "Hey kijk daar heb je Shearer!" Bobby keek richting David, die recht voor hem stond. Bobby vond dat altijd al vreselijk. dat ooglapje... "Hoi David...." "Hoi verrader!" sprak Joseph.
---------------
Steve rende een zijweggetje van een zijweggetje in. "Die ambulance mag mij nooit vinden, maar waar moet ik toch heen?"
De jongen in het midden droeg een blauwe sportbril. Zijn haar is gevlochten en zit in een staart.
Als kleding droeg hij een rode vest met een zwart shirt eronder een blauwe spijkerbroek en legerlaarzen.
De jongen aan de linkerkant heeft puntig, bruin haar dat naar de zijkant wijkt. Hij heeft ook tattoo-achtige tekens op zijn gezicht, onder zijn ogen. Hij is erg lang vergeleken met de twee personen. Hij droeg een blauwe spijkerbroek met daaronder witte sneakers. Hij droeg een blauw t-shirt met daarover heen een zwarte vest. Hij droeg een riem om zijn broek en dat viel juist op, omdat hij keeperhandschoenen daaraan had bevestigd. De laatste jongen heeft licht cyaan kleurig haar, een gebruinde huid en hij draagt een grijs ooglapje die zijn rechter oog verstopt. Verder droeg hij zwarte broek met daaronder ook sneakers en een geel shirt met daaroverheen weer een witte vest. Om zijn nek droeg hij nog een ID-ketting.
Langzaam kwamen de drie jongens de dijk afgelopen, vervolgens betraden zij het veld. De langste jongen hield de bal vast en legde die nu neer. De jongen met de bril zette zijn voet op de bal en grijnsde even. Hij keek even rond en zag toen de keeper die in het doel stond. "Jij bent Mark Evans neem ik aan? Jude Sharp is de naam. Ik ben de aanvoerder van Royal. Ik zie dat je hard aan het trainen bent voor de wedstrijd tegen Royal.... Laat mij je helpen. Ik ben dan wel je tegenstander, maar ik ben gewoon héééééél aardig". De jongen met het ooglapje grijnsde even. "Laat ik het zo zeggen" ging Jude door "Wij drieën... tegen de rest. En als je wilt mag je nog versterking van die.... kleuters". Een grijns betrad Jude z'n gezicht.
"Mark! Doe het niet! Het is vast een valstrik!" Nathan wilde dichterbij komen, maar liep weer terug toen de twee andere jongen richting hem keken. "Oke, ik weet het nog beter gemaakt. Wat nou als IK alleen op het middenveld blijft, Joseph alleen op doel staat." Hij wees naar de lange jongen. 'Dat verklaart die keepershandschoenen aan zijn riem...' bedacht Nathan. "En David zal als enige aanvalt en oja.... Buitenspel telt dit keer niet!"
Isabelle kwam naar aanrennen, maar passeerde de jongen niet in tegendeel. Ze keek heel verleidelijk naar Joseph. Maar al snel keek ze weer naar Mark. "Mark dit moet je niet doen! Luister naar Nathan!"
"Ik merk het alweer Jude, dit team is gewoon bang. Vrijdag zullen ze waarschijnlijk ook niet komen opdagen. Hoewel het gewoon bij hun eigen school is!" "Ik denk dat je gelijk hebt David. Kom we gaan wel weer!"
"Ho, wacht eens even. Meneer Evans heeft hier op niks te zeggen. We nemen de uitdaging aan!" De coach draaide zich vervolgens weer om en liep terug naar het bankje. "Celia, jij hebt toch een camera als journalist? Wil je die jongens in de gaten houden? Bedankt".
Bobby keek geschrokken rond. Alles was zo snel gebeurd en alles moest nog een plaatsje krijgen. "Hey kijk daar heb je Shearer!" Bobby keek richting David, die recht voor hem stond. Bobby vond dat altijd al vreselijk. dat ooglapje... "Hoi David...." "Hoi verrader!" sprak Joseph.
---------------
Steve rende een zijweggetje van een zijweggetje in. "Die ambulance mag mij nooit vinden, maar waar moet ik toch heen?"
Met een vuurrood hoofd draaide Lilly zich snel weg. "Shit, Nathan haal die bal eens!" hoorde ze iemand roepen. Na enkele seconden vond ze de moed om weer terug te kijken. Nathan liep achteruit terug het veld op terwijl drie jongens langzaam de dijk af kwamen lopen.
Lilly haar ogen bleven hangen op de linkerjongen. Zijn puntige bruine haren die naar de zijkant staken, zijn blauw-grijze ogen, de vreemde tekens die vanuit zijn ogen over zijn wangen waren getekend. En dan die lengte. Lilly voelde langzaam hoe haar mond open zakte. Hij droeg een blauwe spijkerbroek met daaronder witte sneakers. Zijn bovenlichaam was bedekt door een blauw T-shirt met daarop een zwart vest. En aan zijn riem hingen keepershandschoenen. 'Wacht, keepershandschoenen?'
De jongen in het midden was aanzienlijk kleiner. Zijn dreadlock-achtig gevlochten haar hand hij in een staart gedaan. Zijn ogen waren onzichtbaar onder een rare sportbril. Ook deze jongen droeg een blauwe spijkerbroek, maar de legerlaarzen gaven het net een andere draai. Het zwarte shirt liet hem zelfs nog dunner lijken dan hij al was en met een rood vest was het plaatje compleet.
De laatste van de drie had cyaan kleurig haar en erg opvallend was dat hij een grijs ooglapje droeg, waardoor alleen zijn linker oog nog zichtbaar was. Deze was overigens bruin van kleur. Ook deze jongen was niet erg lang, maar zijn gebruinde huid gaf hem iets dat de meiden hun aandacht trok.
In tegenstelling tot de andere droeg de jongen een zwarte broek met daaronder eveneens sneakers. Een geel T-shirt met een wit vest maakte het af. Al was de ketting om zijn nek ook wel een eye-catcher.
Nu pas had Lilly door dat haar mond echt open was gevallen. Vlug herstelde ze zich en plaatse haar handen op haar heupen in een poging om haar aandacht bij de woorden te houden in plaats van de sexy klank van hun stemmen. "Jij bent Mark Evans neem ik aan? Jude Sharp is de naam."
Lilly had zo haar best gedaan om alles te kunnen horen, maar zodra de jongen met de bril zijn naam had uitgesproken werd het haar teveel. De manier waarop de 'r' over zijn tong rolde.
------------------------------------
Austin, nog verbaasd over Steve's spontane verdwijning, evenals die van Jack, maar voornamelijk getraumatiseerd door de stuurkunsten van de broeder die de ambulance bestuurde, keek op toen Mark voreg of Nathan de bal kon gaan halen. Te zien aan Lilly's rode hoofd had zij de bal te hoog getrapt. Lachend schudde Austin zijn hoofd, Lilly was echt helemaal love-stuck. "Euh..." klonk er zacht van achter hem toen Nathan ineens terug het veld op kwam lopen, zijn ogen gefixeerd op de dijk. Austin draaide zich langzaam om en voelde zichzelf zo ver mogelijk achteruit schuiven. Drie intimiderend uitziende jongens kwamen naast elkaar van de dijk af. Austin slikte even diep en probeerde zich te herstellen.
De jongen die in het midden had gelopen draaide zijn hoofd in de richting van het doel. Het was niet duidelijk wie hij aankeek, omdat zijn ogen niet zichtbaar waren door de trechtervormige bril.
"Jij bent Mark Evans neem ik aan?" zei de jongen uiteindelijk na een korte stilte. Waarschijnlijk had hij Mark even in zich opgenomen. "Jude Sharp is de naam." ging hij verder, "Ik ben de aanvoerder van Royal."
'Royal, waar heb ik dat eerder gehoord?'
"Ik zie dat je hard aan het trainen bent voor de wedstrijd tegen Royal...."
'Shit, we moeten vrijdag tegen Royal spelen!'
Jude ging ondertussen gewoon verder: "Laat mij je helpen. Ik ben dan wel je tegenstander, maar ik ben gewoon héééééél aardig."
De jongen rechts van Jude leek even te grijnzen. Jude stoorde zich er niet aan en sprak gewoon verder. "Laat ik het zo zeggen. Wij drieën... tegen de rest. En als je wilt mag je nog versterking van die.... kleuters."
Ook Jude grijnsde nu even. Opnieuw slikte Austin.
Nathan mengde zich nu in het gesprek. "Mark! Doe het niet! Het is vast een valstrik!" Al slikte deze de rest van zijn woorden in toen de twee vrienden van Jude een boze blik in Nathan's richting wierpen.
"Oke, ik weet het nog beter gemaakt." probeerde Jude opnieuw, "Wat nou als IK alleen op het middenveld blijft, Joseph alleen op doel staat." Ondertussen wees Jude op de jongen met de handschoenen aan zijn riem. "En David zal als enige aanvallen en oja.... Buitenspel telt dit keer niet!" voegde Jude toe.
"Mark dit moet je niet doen! Luister naar Nathan!" zei nu ook Isabelle. Austin knikte hevig maar besloot om zijn lippen stevig op elkaar te houden.
"Ik merk het alweer Jude, dit team is gewoon bang. Vrijdag zullen ze waarschijnlijk ook niet komen opdagen. Hoewel het gewoon bij hun eigen school is!" sprak de jongen met het ooglapje, David.
"Ik denk dat je gelijk hebt David. Kom we gaan wel weer!" beantwoorde Jude de opmerking van David.
Austin draaide zijn hoofd naar de coach toen deze opstond. "Ho, wacht eens even. Meneer Evans heeft hier op niks te zeggen. We nemen de uitdaging aan!" vervolgens draaide ze zich naar Celia. "Celia, jij hebt toch een camera als journalist? Wil je die jongens in de gaten houden? Bedankt."
Austin's mond viel nu wijd open. "Wat? Coach, die jongens kunnen we nooit aan!" gilde Austin geschrokken. Als snel sloeg hij zijn handen voor zijn mond. Wat hij zo had willen vermijden was toch gebeurd. Zijn plek in het team zou hij nu wel kunnen vergeten.
--------------------
Lilly ontwaakte uit haar trans bij de woorden van Austin. 'Wat, gaan we tegen hen voetballen?'
"Hey kijk daar heb je Shearer!" riep de jongen met het ooglapje naar Bobby. "Hoi David...." "Hoi verrader!"
Lilly kniperde een paar keer met haar ogen. "Bobby?" vroeg ze terwijl ze langzaam naar hem toeliep, uiterst haar best doende om maar niet naar de twee sexy boys te kijken. "Waar hebben ze het over?" wist ze zonder te stotteren uit te brengen.
---------------------
Meneer Blaze zette zijn voet nu zo stevig mogelijk op het gaspedaal. Hij scheurde door de straten. Amy had haar handen ferm om haar zitting geklemd en leek niet van plan om deze los te laten. Hier focuste Meneer Blaze echter niet op. Opluchting viel uit Amy's ogen te lezen toen een tweede, niet identieke sirene van achter en voor hen klonk. Meneer Blaze leek echter niet van plan om te gaan remmen voor de wit met blauw en oranje gestreepte auto. "Meneer, u rijdt straks een politiewagen aan!" gilde Amy, nu ze eindelijk de moed had gevonden om haar handen los te maken van de stoel. Ze hield ze nu gekruist voor haar gezicht, bang voor wat er zou komen. Toen er geen knal klonk, maar wel een hard gepiep, gevolgd door de druk van haar gordels, liet ze haar armen langzaam zakken. "Goedemiddag meneer, u weet dat u zonet nogal slordig reed?" klonk een lage stem van buiten de deur van de ambulance. "Ah, u ook een goedendag meneer. Ja, daar ben ik me van bewust."
"Mooizo, zou ik uw rijbewijs even mogen zien?"
Inmiddels was Amy gekalmeerd en keek hoe Meneer Blaze niet eens de moeite deed om zijn rijbewijs te zoeken. "ik heb geen rijbewijs. zoals u zou moeten weten. Maar ik ben opzoek naar een coma- en hartpatiënt die zonet uit het ziekenhuis is gevlucht."
"Maar natuurlijk, u bent Meneer Blaze, excuses voor het ongemak, maar mag ik u verzoeken de andere ambulance broeders deze zoektocht voor te laten zetten? Ik zal u en de jonge dame veilig terug brengen naar het ziekenhuis. Laat Tyler of Richard voortaan het rijden maar doen." lachte de agent voor deze de deur van de ambulance opende en de beide inzittende naar buiten hielp. Amy's kin hing inmiddels op de grond van verbazing. Ze wist maar al te goed dat Meneer Blaze minstens een bekeuring had moeten krijgen, maar er werd enkel gezegd dat ene Richard of Tyler voortaan maar moest rijden.
Enkele minuten later waren ze weer veilig terug in het Blaze ziekenhuis. "Amy, neem de rest van de dag maar vrij en spreek hier met niemand over, wil je?" sprak Meneer Blaze terwijl hij langs haar liep.
Lilly haar ogen bleven hangen op de linkerjongen. Zijn puntige bruine haren die naar de zijkant staken, zijn blauw-grijze ogen, de vreemde tekens die vanuit zijn ogen over zijn wangen waren getekend. En dan die lengte. Lilly voelde langzaam hoe haar mond open zakte. Hij droeg een blauwe spijkerbroek met daaronder witte sneakers. Zijn bovenlichaam was bedekt door een blauw T-shirt met daarop een zwart vest. En aan zijn riem hingen keepershandschoenen. 'Wacht, keepershandschoenen?'
De jongen in het midden was aanzienlijk kleiner. Zijn dreadlock-achtig gevlochten haar hand hij in een staart gedaan. Zijn ogen waren onzichtbaar onder een rare sportbril. Ook deze jongen droeg een blauwe spijkerbroek, maar de legerlaarzen gaven het net een andere draai. Het zwarte shirt liet hem zelfs nog dunner lijken dan hij al was en met een rood vest was het plaatje compleet.
De laatste van de drie had cyaan kleurig haar en erg opvallend was dat hij een grijs ooglapje droeg, waardoor alleen zijn linker oog nog zichtbaar was. Deze was overigens bruin van kleur. Ook deze jongen was niet erg lang, maar zijn gebruinde huid gaf hem iets dat de meiden hun aandacht trok.
In tegenstelling tot de andere droeg de jongen een zwarte broek met daaronder eveneens sneakers. Een geel T-shirt met een wit vest maakte het af. Al was de ketting om zijn nek ook wel een eye-catcher.
Nu pas had Lilly door dat haar mond echt open was gevallen. Vlug herstelde ze zich en plaatse haar handen op haar heupen in een poging om haar aandacht bij de woorden te houden in plaats van de sexy klank van hun stemmen. "Jij bent Mark Evans neem ik aan? Jude Sharp is de naam."
Lilly had zo haar best gedaan om alles te kunnen horen, maar zodra de jongen met de bril zijn naam had uitgesproken werd het haar teveel. De manier waarop de 'r' over zijn tong rolde.
------------------------------------
Austin, nog verbaasd over Steve's spontane verdwijning, evenals die van Jack, maar voornamelijk getraumatiseerd door de stuurkunsten van de broeder die de ambulance bestuurde, keek op toen Mark voreg of Nathan de bal kon gaan halen. Te zien aan Lilly's rode hoofd had zij de bal te hoog getrapt. Lachend schudde Austin zijn hoofd, Lilly was echt helemaal love-stuck. "Euh..." klonk er zacht van achter hem toen Nathan ineens terug het veld op kwam lopen, zijn ogen gefixeerd op de dijk. Austin draaide zich langzaam om en voelde zichzelf zo ver mogelijk achteruit schuiven. Drie intimiderend uitziende jongens kwamen naast elkaar van de dijk af. Austin slikte even diep en probeerde zich te herstellen.
De jongen die in het midden had gelopen draaide zijn hoofd in de richting van het doel. Het was niet duidelijk wie hij aankeek, omdat zijn ogen niet zichtbaar waren door de trechtervormige bril.
"Jij bent Mark Evans neem ik aan?" zei de jongen uiteindelijk na een korte stilte. Waarschijnlijk had hij Mark even in zich opgenomen. "Jude Sharp is de naam." ging hij verder, "Ik ben de aanvoerder van Royal."
'Royal, waar heb ik dat eerder gehoord?'
"Ik zie dat je hard aan het trainen bent voor de wedstrijd tegen Royal...."
'Shit, we moeten vrijdag tegen Royal spelen!'
Jude ging ondertussen gewoon verder: "Laat mij je helpen. Ik ben dan wel je tegenstander, maar ik ben gewoon héééééél aardig."
De jongen rechts van Jude leek even te grijnzen. Jude stoorde zich er niet aan en sprak gewoon verder. "Laat ik het zo zeggen. Wij drieën... tegen de rest. En als je wilt mag je nog versterking van die.... kleuters."
Ook Jude grijnsde nu even. Opnieuw slikte Austin.
Nathan mengde zich nu in het gesprek. "Mark! Doe het niet! Het is vast een valstrik!" Al slikte deze de rest van zijn woorden in toen de twee vrienden van Jude een boze blik in Nathan's richting wierpen.
"Oke, ik weet het nog beter gemaakt." probeerde Jude opnieuw, "Wat nou als IK alleen op het middenveld blijft, Joseph alleen op doel staat." Ondertussen wees Jude op de jongen met de handschoenen aan zijn riem. "En David zal als enige aanvallen en oja.... Buitenspel telt dit keer niet!" voegde Jude toe.
"Mark dit moet je niet doen! Luister naar Nathan!" zei nu ook Isabelle. Austin knikte hevig maar besloot om zijn lippen stevig op elkaar te houden.
"Ik merk het alweer Jude, dit team is gewoon bang. Vrijdag zullen ze waarschijnlijk ook niet komen opdagen. Hoewel het gewoon bij hun eigen school is!" sprak de jongen met het ooglapje, David.
"Ik denk dat je gelijk hebt David. Kom we gaan wel weer!" beantwoorde Jude de opmerking van David.
Austin draaide zijn hoofd naar de coach toen deze opstond. "Ho, wacht eens even. Meneer Evans heeft hier op niks te zeggen. We nemen de uitdaging aan!" vervolgens draaide ze zich naar Celia. "Celia, jij hebt toch een camera als journalist? Wil je die jongens in de gaten houden? Bedankt."
Austin's mond viel nu wijd open. "Wat? Coach, die jongens kunnen we nooit aan!" gilde Austin geschrokken. Als snel sloeg hij zijn handen voor zijn mond. Wat hij zo had willen vermijden was toch gebeurd. Zijn plek in het team zou hij nu wel kunnen vergeten.
--------------------
Lilly ontwaakte uit haar trans bij de woorden van Austin. 'Wat, gaan we tegen hen voetballen?'
"Hey kijk daar heb je Shearer!" riep de jongen met het ooglapje naar Bobby. "Hoi David...." "Hoi verrader!"
Lilly kniperde een paar keer met haar ogen. "Bobby?" vroeg ze terwijl ze langzaam naar hem toeliep, uiterst haar best doende om maar niet naar de twee sexy boys te kijken. "Waar hebben ze het over?" wist ze zonder te stotteren uit te brengen.
---------------------
Meneer Blaze zette zijn voet nu zo stevig mogelijk op het gaspedaal. Hij scheurde door de straten. Amy had haar handen ferm om haar zitting geklemd en leek niet van plan om deze los te laten. Hier focuste Meneer Blaze echter niet op. Opluchting viel uit Amy's ogen te lezen toen een tweede, niet identieke sirene van achter en voor hen klonk. Meneer Blaze leek echter niet van plan om te gaan remmen voor de wit met blauw en oranje gestreepte auto. "Meneer, u rijdt straks een politiewagen aan!" gilde Amy, nu ze eindelijk de moed had gevonden om haar handen los te maken van de stoel. Ze hield ze nu gekruist voor haar gezicht, bang voor wat er zou komen. Toen er geen knal klonk, maar wel een hard gepiep, gevolgd door de druk van haar gordels, liet ze haar armen langzaam zakken. "Goedemiddag meneer, u weet dat u zonet nogal slordig reed?" klonk een lage stem van buiten de deur van de ambulance. "Ah, u ook een goedendag meneer. Ja, daar ben ik me van bewust."
"Mooizo, zou ik uw rijbewijs even mogen zien?"
Inmiddels was Amy gekalmeerd en keek hoe Meneer Blaze niet eens de moeite deed om zijn rijbewijs te zoeken. "ik heb geen rijbewijs. zoals u zou moeten weten. Maar ik ben opzoek naar een coma- en hartpatiënt die zonet uit het ziekenhuis is gevlucht."
"Maar natuurlijk, u bent Meneer Blaze, excuses voor het ongemak, maar mag ik u verzoeken de andere ambulance broeders deze zoektocht voor te laten zetten? Ik zal u en de jonge dame veilig terug brengen naar het ziekenhuis. Laat Tyler of Richard voortaan het rijden maar doen." lachte de agent voor deze de deur van de ambulance opende en de beide inzittende naar buiten hielp. Amy's kin hing inmiddels op de grond van verbazing. Ze wist maar al te goed dat Meneer Blaze minstens een bekeuring had moeten krijgen, maar er werd enkel gezegd dat ene Richard of Tyler voortaan maar moest rijden.
Enkele minuten later waren ze weer veilig terug in het Blaze ziekenhuis. "Amy, neem de rest van de dag maar vrij en spreek hier met niemand over, wil je?" sprak Meneer Blaze terwijl hij langs haar liep.
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
Nathan deed een paar stapjes achteruit en betrad het veld weer. “Nathan wat doe je? Haal die ba….” Mark keek omhoog en zag drie jongens de dijk af komen lopen.
De jongen in het midden droeg een blauwe sportbril. Zijn haar was gevlochten en zat in een staart. Als kleding droeg hij een rode vest met een zwart shirt eronder een blauwe spijkerbroek en legerlaarzen.
De jongen aan de linkerkant had puntig, bruin haar dat naar de zijkant week. Hij had ook tattoo-achtige tekens op zijn gezicht, onder zijn ogen. Hij was erg lang vergeleken met de twee andere personen. Hij droeg een blauwe spijkerbroek met daaronder witte sneakers. Hij droeg een blauw t-shirt met daarover heen een zwarte vest. Hij droeg een riem om zijn broek en dat viel juist op, omdat hij keeperhandschoenen daaraan had bevestigd. De laatste jongen had licht cyaan kleurig haar, een gebruinde huid en hij droeg een grijs ooglapje die zijn rechter oog verstopte. Verder droeg hij zwarte broek met daaronder ook sneakers en een geel shirt met daaroverheen weer een witte vest. Om zijn nek droeg hij nog een ID-ketting.
Langzaam kwamen de drie jongens de dijk afgelopen, vervolgens betraden zij het veld. De langste jongen hield de bal vast en legde die nu neer. De jongen met de bril zette zijn voet op de bal en grijnsde even. Hij keek even rond en zag toen de keeper die in het doel stond. "Jij bent Mark Evans neem ik aan? Jude Sharp is de naam”. Mark moest alles laten bezinken. ‘Jude Sharp… Waar heb ik die naam eerder gehoord?’ Opeens wist Mark het weer en ook van die andere jongens.
“En kirkwood is aan de bal! De Murdocks komen mee in de aanval en oei! Daar komt de pass naar Dave en hij schiet! Het maakt niet meer uit… De keeper staat totaal verke--- HET IS EEN REDDING! JOSHEP KING STOPT DE BAL! Royal gaat nu over in de aanval… Jude Sharp heeft de bal speelt door naar David Samfort en daar komt zijn wraakschot en…..DOELPUNT!!!”
‘Het zijn de jongens van Royal… En de beste nog ook. Wat hebben die hier te zoeken?’ Mark keek vlug rond en zag dat iedereen verbaast keek en het leek zelfs of Bobby zenuwachtig was…
“Ik ben de aanvoerder van Royal. Ik zie dat je hard aan het trainen bent voor de wedstrijd tegen Royal.... Laat mij je helpen. Ik ben dan wel je tegenstander, maar ik ben gewoon héééééél aardig". De jongen met het ooglapje grijnsde even. "Laat ik het zo zeggen" ging Jude door "Wij drieën... tegen de rest. En als je wilt mag je nog versterking van die.... kleuters". Een grijns betrad Jude z'n gezicht.
"Mark! Doe het niet! Het is vast een valstrik!” riep Nathan. "Oke, ik weet het nog beter gemaakt. Wat nou als IK alleen op het middenveld blijft, Joseph alleen op doel staat." Hij wees naar de lange jongen en David zal als enige aanvallen en oja.... Buitenspel telt dit keer niet!"
Isabelle kwam naar aanrennen, maar passeerde de jongen niet.. "Mark dit moet je niet doen! Luister naar Nathan!" Mark wist niet wat hij moest zeggen en begon een beetje te stotteren. “Nou.. kijk…. Eigenlijk…”
"Ik merk het alweer Jude, dit team is gewoon bang. Vrijdag zullen ze waarschijnlijk ook niet komen opdagen. Hoewel het gewoon bij hun eigen school is!" "Ik denk dat je gelijk hebt David. Kom we gaan wel weer!"
"Ho, wacht eens even. Meneer Evans heeft hier op niks te zeggen. We nemen de uitdaging aan!" Mark keek verbaast naar de coach en slikte… Jongens we gaan opstellen! Bij elkaar alsjeblieft….
Ik wil team overleg…..” Mark wachtte totdat iedereen erbij stond en begon te praten. “Oke, weer een oefenwedstrijdje… Alleen nu tegen onze tegenstander….” “Mark heb je niet die wedstrijd gisteren gezien… die herhaling… Het zal onze dood worden…” zei Xavier. “En dat andere team had alleen een keeper met een flut hissatsu… Oftewel we zijn hun… Alleen jij kent een hissatsu, maar die weten ze zo te breken… Dus als ik iets mag zeggen, dan zou ik zeggen laten we onze best niet doen!” Mark keek verbaast naar Xavier. “Wat waar heb je het over? Dit zou een perfecte training zijn!” “Ja dat zou misschien wel, maar zij kunnen onze sterkte punten onze zwakte punten maken. We hebben het over Royal Mark… Als die keeper een hissatsu gebruikt maken wij daarop weer een beter schot… zelfde geld voor dribbel of verdediging. En we moeten hopen dat die spits schiet, want dan weet jij of je sterker moet worden. Laat ik het zo zeggen… Na deze wedstrijd moeten we na de officiële training ook individueel trainen.” Met deze woorden maakte Xavier zijn deel van dit teamoverleg af.
De jongen in het midden droeg een blauwe sportbril. Zijn haar was gevlochten en zat in een staart. Als kleding droeg hij een rode vest met een zwart shirt eronder een blauwe spijkerbroek en legerlaarzen.
De jongen aan de linkerkant had puntig, bruin haar dat naar de zijkant week. Hij had ook tattoo-achtige tekens op zijn gezicht, onder zijn ogen. Hij was erg lang vergeleken met de twee andere personen. Hij droeg een blauwe spijkerbroek met daaronder witte sneakers. Hij droeg een blauw t-shirt met daarover heen een zwarte vest. Hij droeg een riem om zijn broek en dat viel juist op, omdat hij keeperhandschoenen daaraan had bevestigd. De laatste jongen had licht cyaan kleurig haar, een gebruinde huid en hij droeg een grijs ooglapje die zijn rechter oog verstopte. Verder droeg hij zwarte broek met daaronder ook sneakers en een geel shirt met daaroverheen weer een witte vest. Om zijn nek droeg hij nog een ID-ketting.
Langzaam kwamen de drie jongens de dijk afgelopen, vervolgens betraden zij het veld. De langste jongen hield de bal vast en legde die nu neer. De jongen met de bril zette zijn voet op de bal en grijnsde even. Hij keek even rond en zag toen de keeper die in het doel stond. "Jij bent Mark Evans neem ik aan? Jude Sharp is de naam”. Mark moest alles laten bezinken. ‘Jude Sharp… Waar heb ik die naam eerder gehoord?’ Opeens wist Mark het weer en ook van die andere jongens.
“En kirkwood is aan de bal! De Murdocks komen mee in de aanval en oei! Daar komt de pass naar Dave en hij schiet! Het maakt niet meer uit… De keeper staat totaal verke--- HET IS EEN REDDING! JOSHEP KING STOPT DE BAL! Royal gaat nu over in de aanval… Jude Sharp heeft de bal speelt door naar David Samfort en daar komt zijn wraakschot en…..DOELPUNT!!!”
‘Het zijn de jongens van Royal… En de beste nog ook. Wat hebben die hier te zoeken?’ Mark keek vlug rond en zag dat iedereen verbaast keek en het leek zelfs of Bobby zenuwachtig was…
“Ik ben de aanvoerder van Royal. Ik zie dat je hard aan het trainen bent voor de wedstrijd tegen Royal.... Laat mij je helpen. Ik ben dan wel je tegenstander, maar ik ben gewoon héééééél aardig". De jongen met het ooglapje grijnsde even. "Laat ik het zo zeggen" ging Jude door "Wij drieën... tegen de rest. En als je wilt mag je nog versterking van die.... kleuters". Een grijns betrad Jude z'n gezicht.
"Mark! Doe het niet! Het is vast een valstrik!” riep Nathan. "Oke, ik weet het nog beter gemaakt. Wat nou als IK alleen op het middenveld blijft, Joseph alleen op doel staat." Hij wees naar de lange jongen en David zal als enige aanvallen en oja.... Buitenspel telt dit keer niet!"
Isabelle kwam naar aanrennen, maar passeerde de jongen niet.. "Mark dit moet je niet doen! Luister naar Nathan!" Mark wist niet wat hij moest zeggen en begon een beetje te stotteren. “Nou.. kijk…. Eigenlijk…”
"Ik merk het alweer Jude, dit team is gewoon bang. Vrijdag zullen ze waarschijnlijk ook niet komen opdagen. Hoewel het gewoon bij hun eigen school is!" "Ik denk dat je gelijk hebt David. Kom we gaan wel weer!"
"Ho, wacht eens even. Meneer Evans heeft hier op niks te zeggen. We nemen de uitdaging aan!" Mark keek verbaast naar de coach en slikte… Jongens we gaan opstellen! Bij elkaar alsjeblieft….
Ik wil team overleg…..” Mark wachtte totdat iedereen erbij stond en begon te praten. “Oke, weer een oefenwedstrijdje… Alleen nu tegen onze tegenstander….” “Mark heb je niet die wedstrijd gisteren gezien… die herhaling… Het zal onze dood worden…” zei Xavier. “En dat andere team had alleen een keeper met een flut hissatsu… Oftewel we zijn hun… Alleen jij kent een hissatsu, maar die weten ze zo te breken… Dus als ik iets mag zeggen, dan zou ik zeggen laten we onze best niet doen!” Mark keek verbaast naar Xavier. “Wat waar heb je het over? Dit zou een perfecte training zijn!” “Ja dat zou misschien wel, maar zij kunnen onze sterkte punten onze zwakte punten maken. We hebben het over Royal Mark… Als die keeper een hissatsu gebruikt maken wij daarop weer een beter schot… zelfde geld voor dribbel of verdediging. En we moeten hopen dat die spits schiet, want dan weet jij of je sterker moet worden. Laat ik het zo zeggen… Na deze wedstrijd moeten we na de officiële training ook individueel trainen.” Met deze woorden maakte Xavier zijn deel van dit teamoverleg af.
- "Ho, wacht eens even. Meneer Evans heeft hier op niks te zeggen. We nemen de uitdaging aan!" Jude grijnsde en gaf een knikje naar de coach als dank. Vervolgens knikte hij naar Mark. “Succes Evans….” Jude liep richting het andere doel en wenkte Joseph en David. Joseph keek eerst nog een keer goed naar de twee meiden die dicht in de beurt van Mark stonden. Vervolgens zag hij een jongen met blauw lang haar naar hem kijken. Joseph lachtte. ‘Ach… wat schattig hij is verliefd op één van die meiden…..’
------------------
"Wat? Coach, die jongens kunnen we nooit aan!" gilde Austin geschrokken. De coach keerde zich richting Austin. “Ik had niet gedacht dat jij net zo als meneer Wallside was, meneer Tobbes”. De coach keek met een strak emotie loos gezicht naar Austin. Vervolgens keerde ze zich op de jongens van Royal. “Houd je ogen open Tobbes. Dit moet jij proberen vrijdag te vermijden. Je ziet alles immers beter vanaf de zijlijn….”
--------------------
"Bobby?" vroeg Lilly terwijl ze langzaam naar hem toeliep."Waar hebben ze het over?" wist ze zonder te stotteren uit te brengen. “Ja, vertel dat maar eens Bobby!” riep David lachend. Nou…. Kijk het zit zo…. Ik zat vroeger bij hun op de kleuterschool en ze hadden stiekem snoep gepakt. Ik zie dat tegen de juf en tja…. Dan heb je de poppen aan het dansen!
Jongens we gaan opstellen! Bij elkaar alsjeblieft….
Ik wil team overleg…..” ‘Mark je bent m’n redding.’ Dacht Bobby.
Mark wachtte totdat iedereen erbij stond en begon te praten. “Oke, weer een oefenwedstrijdje… Alleen nu tegen onze tegenstander….” “Mark heb je niet die wedstrijd gisteren gezien… die herhaling… Het zal onze dood worden…” zei Xavier. “En dat andere team had alleen een keeper met een flut hissatsu… Oftewel we zijn hun… Alleen jij kent een hissatsu, maar die weten ze zo te breken… Dus als ik iets mag zeggen, dan zou ik zeggen laten we onze best niet doen!” Het hele team leek verbaast te zijn over Xaviers opmerking. “Wat waar heb je het over? Dit zou een perfecte training zijn!” “Ja dat zou misschien wel, maar zij kunnen van onze sterkte punten onze zwakte punten maken. We hebben het over Royal, Mark… Als die keeper een hissatsu gebruikt maken wij daarop weer een beter schot… zelfde geld voor dribbel of verdediging. En we moeten hopen dat die spits schiet, want dan weet jij of je sterker moet worden. Laat ik het zo zeggen… Na deze wedstrijd moeten we na de officiële training ook individueel trainen.” Met deze woorden maakte Xavier zijn deel van dit teamoverleg af.
“Mag ik ook wat zeggen?” Bobby schrok zich kapot, het was Shawn. “Tuurlijk Shawn” zei Nathan. “Misschien hebben jullie het al gemerkt” zei Shawn met een rood hoofd. “Ik ben al bekend met voetbal. Ik zat vroeger op Alpine Junior ik ken al hun technieken, maar hun ook die van mij… Alleen mij verdediging technieken dan…”
‘Ja goedzo Shawn. Geef het maar toe! Ik moet vrijdag wel spelen. Ik ben de enige hoop voor jullie aanval!’
‘Alleen deze wedstrijd, want daarna is het voorbij. Voor ons allebei……..’
Austin keek angstig naar de coach toen deze haar gezicht zijn kant opdraaide. “Ik had niet gedacht dat jij net zo als meneer Wallside was, meneer Tobbes” sprak ze zo kalm mogelijk. Austin slikte even, zijn moeder had hem geleerd dat het menes was als een vrouw je bij je achternaam noemde, en al helemaal wanneer ze het verkeerd uitsprak.
“Houd je ogen open Tobbes. Dit moet jij proberen vrijdag te vermijden. Je ziet alles immers beter vanaf de zijlijn….”
Austin knikte schichtig en draaide zijn blik naar de jongens op het veld. Nogmaals slikte hij even. 'Waar heb ik mezelf in laten praten?'
--------------------
(Voor dit stukje gebruik ik Lilly's eigen woordkeuze)
Lilly keek Bobby vragend aan toen hij langzaam aan een verklaring begon te geven. De goden van Royal waren inmiddels al weggelopen.
"Nou…. Kijk het zit zo…." begon Bobby aarzelend.
"Ik zat vroeger bij hun op de kleuterschool en ze hadden stiekem snoep gepakt. Ik zie dat tegen de juf en tja…. Dan heb je de poppen aan het dansen!" maakte hij zijn zin af.
Lilly's mond zakte wijd open, nog voor ze een tweede vraag kon stellen riep Mark iedereen bijeen voor teamoverleg.
Lilly luisterde maar half, haar gedachten waren bij het excuss van Bobby. 'Iets verlinken aan de juf? En hij denkt dat ik dat geloof? Alsof een hunk zoals die van Royal daar boos over zou zijn?'
Lilly schrok op uit haar gedachten toen een onbekende, zachte stem de aandacht vroeg. Ze schrok al helemaal toen ze zag van wie de stem afkomstig was. Een lijkwitte jongen met ijzig haar sprak op een kalme toon zijn woorden.
Vluchtig schudde ze haar hoofd om de aandacht er weer bij te krijgen. Met haar elleboog stootte ze Isabelle aan. "Euhm, wat zeiden ze precies?"
------------------------------------------------
Kreunend opende hij zijn ogen, die nog enkele keren na knipperden voor deze gewent waren aan het licht in de kamer. Zijn oogleden voelden zwaar en zijn hoofd leek te bonzen. Voorzichtig steunde hij op zijn ellebogen om de omgeving te verkennen. Al snel liet hij zich terug achterover vallen.
Hij bevond zich in zijn kamer, maar hij had geen idee hoe hij daar was gekomen. Vermoedelijk had Tyler hem uit de auto getild en hier gebracht.
Vluchtig sloeg hij de dekens van zich af, en gleed in zijn sneakers. Zijn sweater lag netjes over zijn stoel en zijn broek had hij nog aan.
Enkele seconden later was hij weer volledig aangekleed en rende hij zijn kamer uit.
Hij wist amper zijn hand op de deurkruk te leggen of deze ging als open. "Bekky..." sprak Axel. Bekky, die overduidelijk niet verwacht had om Axel uit bed te zien liet het het kopje dat ze in haar handen had bijna vallen, was het niet dat Axel dit zag aankomen en haar hielp.
"Euhm, dankje, maar ik moet gaan." zei hij voor hij het kopje op het bijzettafeltje plaatste en in een soepele draai het dienstmeisje passeerde.
"Jonge heer, wacht!" riep ze hem nog na, maar Axel rende de trap al af, onderweg alert dat Tyler hem wel eens beneden zou kunnen opwachten.
Gelukkig was dit niet het geval en wist hij het te halen tot de voordeur. Daar pas hoorde hij voetstappen achter hem.
"Ik ben met het donker thuis!" riep hij snel, een glimp van Laura opvangend in het proces. Vluchtig trok hij de deur achter zich dicht en al rennend haalde hij zijn mobiel uit zijn zak. 'Trillen... uit.'
Tevreden schoof hij het apparaat terug en vervolgde zijn weg naar de rivier.
“Houd je ogen open Tobbes. Dit moet jij proberen vrijdag te vermijden. Je ziet alles immers beter vanaf de zijlijn….”
Austin knikte schichtig en draaide zijn blik naar de jongens op het veld. Nogmaals slikte hij even. 'Waar heb ik mezelf in laten praten?'
--------------------
(Voor dit stukje gebruik ik Lilly's eigen woordkeuze)
Lilly keek Bobby vragend aan toen hij langzaam aan een verklaring begon te geven. De goden van Royal waren inmiddels al weggelopen.
"Nou…. Kijk het zit zo…." begon Bobby aarzelend.
"Ik zat vroeger bij hun op de kleuterschool en ze hadden stiekem snoep gepakt. Ik zie dat tegen de juf en tja…. Dan heb je de poppen aan het dansen!" maakte hij zijn zin af.
Lilly's mond zakte wijd open, nog voor ze een tweede vraag kon stellen riep Mark iedereen bijeen voor teamoverleg.
Lilly luisterde maar half, haar gedachten waren bij het excuss van Bobby. 'Iets verlinken aan de juf? En hij denkt dat ik dat geloof? Alsof een hunk zoals die van Royal daar boos over zou zijn?'
Lilly schrok op uit haar gedachten toen een onbekende, zachte stem de aandacht vroeg. Ze schrok al helemaal toen ze zag van wie de stem afkomstig was. Een lijkwitte jongen met ijzig haar sprak op een kalme toon zijn woorden.
Vluchtig schudde ze haar hoofd om de aandacht er weer bij te krijgen. Met haar elleboog stootte ze Isabelle aan. "Euhm, wat zeiden ze precies?"
------------------------------------------------
Kreunend opende hij zijn ogen, die nog enkele keren na knipperden voor deze gewent waren aan het licht in de kamer. Zijn oogleden voelden zwaar en zijn hoofd leek te bonzen. Voorzichtig steunde hij op zijn ellebogen om de omgeving te verkennen. Al snel liet hij zich terug achterover vallen.
Hij bevond zich in zijn kamer, maar hij had geen idee hoe hij daar was gekomen. Vermoedelijk had Tyler hem uit de auto getild en hier gebracht.
Vluchtig sloeg hij de dekens van zich af, en gleed in zijn sneakers. Zijn sweater lag netjes over zijn stoel en zijn broek had hij nog aan.
Enkele seconden later was hij weer volledig aangekleed en rende hij zijn kamer uit.
Hij wist amper zijn hand op de deurkruk te leggen of deze ging als open. "Bekky..." sprak Axel. Bekky, die overduidelijk niet verwacht had om Axel uit bed te zien liet het het kopje dat ze in haar handen had bijna vallen, was het niet dat Axel dit zag aankomen en haar hielp.
"Euhm, dankje, maar ik moet gaan." zei hij voor hij het kopje op het bijzettafeltje plaatste en in een soepele draai het dienstmeisje passeerde.
"Jonge heer, wacht!" riep ze hem nog na, maar Axel rende de trap al af, onderweg alert dat Tyler hem wel eens beneden zou kunnen opwachten.
Gelukkig was dit niet het geval en wist hij het te halen tot de voordeur. Daar pas hoorde hij voetstappen achter hem.
"Ik ben met het donker thuis!" riep hij snel, een glimp van Laura opvangend in het proces. Vluchtig trok hij de deur achter zich dicht en al rennend haalde hij zijn mobiel uit zijn zak. 'Trillen... uit.'
Tevreden schoof hij het apparaat terug en vervolgde zijn weg naar de rivier.
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
Mark rende richting het doel, maar zijn gedachtes in zijn hoofd waren nog bij het teamoverleg. 'Wat zeg ik toch allemaal? Ik ben gewoon geen goede aanvoerder.. Ik wil eerlijk voetballen, maar Xavier wilt tactisch.... Waarschijnlijk zullen de jongens van Royal ook tactisch gaan spelen. Waarom denk ik daar niet aan?'
Mark keek richting het veld en nam de opstelling in zichzelf op. Hij wist dat ze het heel moeilijk zouden krijgen. De keeper van Royal was benoemd als de beste keeper van het land. Lilly en Isabelle zouden niks kunnen betekenen tegen hem. Zelfs niet als Xavier en Nathan de aanval zouden ondersteunen, maar hun moesten ook die Jude Sharp in de gaten houden. Als verdedigers hadden ze alleen Bobby en Shawn. Shawn zou nog wel iets kunnen betekenen, maar Mark wist dat Royal daar zo iets op verzonnen had. Het ergste vond hij nog wel dat hijzelf geen hissatsu mocht gebruiken. 'Wat moet ik nou toch doen? Elk schot dat ze gaan lossen doorlaten of met m'n gezicht tegenhouden...'Mark zag dat Xavier met Lilly klaar stond voor de aftrap. Mark hield z'n ogen open. Xavier rende naar voren, maar de twee veldspelers van Royal bleven staan zoals afgesproken.
--------------------------------------------------------------------------------------------------
Xavier legde de bal op de middenstip neer. 'We kunnen vandaag nooit winnen. Daarom moeten we onze krachten besparen en inzetten op de volgende training. Dan maken we vrijdag misschien kans op de overwinning.'Xavier gaf zichzelf een klap in zijn gezicht. 'Overwinning? Wat zeg ik nou weer met overwinning? We moeten tegen Royal...' Xavier wenkte Lilly en Isabelle. "Snelle aanval oké? Met de wedstrijd gaan we gefocust." Ditzelfde vertelde Xavier aan Nathan. Daarna kwam de aftrap. Xavier gaf de bal aan Nathan. 'Nathan is een sprinter dus zal de bal snel naar voren brengen.'
Mark keek richting het veld en nam de opstelling in zichzelf op. Hij wist dat ze het heel moeilijk zouden krijgen. De keeper van Royal was benoemd als de beste keeper van het land. Lilly en Isabelle zouden niks kunnen betekenen tegen hem. Zelfs niet als Xavier en Nathan de aanval zouden ondersteunen, maar hun moesten ook die Jude Sharp in de gaten houden. Als verdedigers hadden ze alleen Bobby en Shawn. Shawn zou nog wel iets kunnen betekenen, maar Mark wist dat Royal daar zo iets op verzonnen had. Het ergste vond hij nog wel dat hijzelf geen hissatsu mocht gebruiken. 'Wat moet ik nou toch doen? Elk schot dat ze gaan lossen doorlaten of met m'n gezicht tegenhouden...'Mark zag dat Xavier met Lilly klaar stond voor de aftrap. Mark hield z'n ogen open. Xavier rende naar voren, maar de twee veldspelers van Royal bleven staan zoals afgesproken.
--------------------------------------------------------------------------------------------------
Xavier legde de bal op de middenstip neer. 'We kunnen vandaag nooit winnen. Daarom moeten we onze krachten besparen en inzetten op de volgende training. Dan maken we vrijdag misschien kans op de overwinning.'Xavier gaf zichzelf een klap in zijn gezicht. 'Overwinning? Wat zeg ik nou weer met overwinning? We moeten tegen Royal...' Xavier wenkte Lilly en Isabelle. "Snelle aanval oké? Met de wedstrijd gaan we gefocust." Ditzelfde vertelde Xavier aan Nathan. Daarna kwam de aftrap. Xavier gaf de bal aan Nathan. 'Nathan is een sprinter dus zal de bal snel naar voren brengen.'
Isabelle luisterde wel goed naar het teamoverleg, maar was meer bezig met de keeper van Royal. Ze zag hoe hij een hand door zijn haar haalde. Het was zóóóóóó mooi om te zien. Hij trok zijn keepershandschoenen aan en zag er zo stoer uit met die gewone kleding. De ID-ketting van de spits van Royal ging heen en weer door het dribbelen van de spits. Ze viel gewoon bijna flauw. Zoveel mooiheid qua jongens.
Plots voelde Isabelle een ellenboog, het was Lilly. “Euhm, wat zeiden ze precies?” Isabelle keek verbaast naar Lilly, maar wist toen al wat er aan de hand was. “Niet serieus spelen ofzo iets… Snelle aanvallen!” fluisterde ze terug. Isabelle stond klaar op het veld. Ze wilde de jongens van Royal wel eens zien spelen.
-------------
Nathan stond klaar op het veld en was verbaast dat hij de bal kreeg aangespeeld, maar toen dacht hij terug aan de woorden van Xavier. ‘Snelle aanval’. Nathan glunderde, want nu zou hij kunnen laten zien wat hij kon. Zo snel als hij kon wist hij het veld over te steken, maar toen hij achterom keek zag hij dat de twee veldspelers van Royal bleven staan. ‘Hmmm, dat was waar ook, ze zouden niet verdedigingen.’ Nathan betrad het penalty gebied en probeerde zo snel mogelijk een schot te lossen. Stom tot zijn verbazing ging de bal richting de kruising waar de keeper juist niet bij stond. ‘Yes, het eerste doelpunt!’
--------------
Joseph wist al gelijk wat de prutsers van plan waren. ‘Hmm, ze doen een snelle aanval. Dan zullen ze de wedstrijddag een gecontroleerde aanval spelen.’ Joseph was er heel even niet bij met zijn hoofd, maar toen hij de bal zag, sprong hij er gelijk naar toe. Eenmaal in de lucht had hij de bal vast en maakte een salto. Vervolgens kwam hij geknield op de grond. ‘Laat maar eens wat zien Jude!’ Hij trapte de bal uit en kwam precies bij Jude’s voet terecht.
Jude dribbelde wat met de bal, maar vanuit het niets kwam Bobby opeens aan slide. Jude sprong net op tijd omhoog en bleef contact houden met de bal. Vervolgens hoorde hij van achter zich gegil. Ditmaal was het de jongen met het lange blauwe haar. Ook deze keer wist Jude de sliding te ontwijken. “Kom op Frost, durf je nog steeds niks?” Dit was juist wat Jude gehoopt had, het haat van de jongen werd anders en kwam meteen aanrennen, Jude gaf de bal een tikje richting David en liet zichzelf onderuit halen. “Kom op David, die Evans stelt niks voor!’ Net toen Jude dat had gezegd lag de bal al in de kruising in het doel van Raimon.
Plots voelde Isabelle een ellenboog, het was Lilly. “Euhm, wat zeiden ze precies?” Isabelle keek verbaast naar Lilly, maar wist toen al wat er aan de hand was. “Niet serieus spelen ofzo iets… Snelle aanvallen!” fluisterde ze terug. Isabelle stond klaar op het veld. Ze wilde de jongens van Royal wel eens zien spelen.
-------------
Nathan stond klaar op het veld en was verbaast dat hij de bal kreeg aangespeeld, maar toen dacht hij terug aan de woorden van Xavier. ‘Snelle aanval’. Nathan glunderde, want nu zou hij kunnen laten zien wat hij kon. Zo snel als hij kon wist hij het veld over te steken, maar toen hij achterom keek zag hij dat de twee veldspelers van Royal bleven staan. ‘Hmmm, dat was waar ook, ze zouden niet verdedigingen.’ Nathan betrad het penalty gebied en probeerde zo snel mogelijk een schot te lossen. Stom tot zijn verbazing ging de bal richting de kruising waar de keeper juist niet bij stond. ‘Yes, het eerste doelpunt!’
--------------
Joseph wist al gelijk wat de prutsers van plan waren. ‘Hmm, ze doen een snelle aanval. Dan zullen ze de wedstrijddag een gecontroleerde aanval spelen.’ Joseph was er heel even niet bij met zijn hoofd, maar toen hij de bal zag, sprong hij er gelijk naar toe. Eenmaal in de lucht had hij de bal vast en maakte een salto. Vervolgens kwam hij geknield op de grond. ‘Laat maar eens wat zien Jude!’ Hij trapte de bal uit en kwam precies bij Jude’s voet terecht.
Jude dribbelde wat met de bal, maar vanuit het niets kwam Bobby opeens aan slide. Jude sprong net op tijd omhoog en bleef contact houden met de bal. Vervolgens hoorde hij van achter zich gegil. Ditmaal was het de jongen met het lange blauwe haar. Ook deze keer wist Jude de sliding te ontwijken. “Kom op Frost, durf je nog steeds niks?” Dit was juist wat Jude gehoopt had, het haat van de jongen werd anders en kwam meteen aanrennen, Jude gaf de bal een tikje richting David en liet zichzelf onderuit halen. “Kom op David, die Evans stelt niks voor!’ Net toen Jude dat had gezegd lag de bal al in de kruising in het doel van Raimon.
(Sorry, dit is echt n crap stukje)
Lilly knikte even naar Isabelle ten teken dat ze het had begrepen. 'Oke, snelle aanval dus.' herhaalde ze in haar hoofd terwijl ze haar positie innam. Voor ze het wist was de aftrap al genomen en raasde Nathan naar voren met de bal en had hij het eerste schot gelost. Helaas had de keeper dit gezien en ving hij de bal met gemak zelf terwijl dat eigenlijk onmogelijk was. Lilly knipperde even met haar ogen en zag tot haar verbazing dat de tegenstander haar alweer gepasseerd was. "Wat?!" gilde ze van verbazing.
----------------------------
Austin keek vanaf de zijlijn toe toen Xavier de bal naar Nathan trapte. In slechts seconden was hij aan de overkant maar de tegenstander deed niks om hem te stoppen. Nathan loste het schot, de keeper zou deze nooit kunnen stoppen, maar een fluitsignaal kwam niet. 'Wat, hoe kan dit?'
Voor hij het door had, had Jude zich laten tackelen en rende David verder met de bal.
-----------------------------
Axel schrok van de hoeveelheid mensen die zich op de brug hadden verzameld. 'Wat doet iedereen hier?'
Maar hij schrok pas echt toen hij een helikopter boven het veld zag vliegen. 'Een cameraploeg.' Zo snel hij kon keerde hij zich om en probeerde aan de andere kant van de rivier, uit het zicht van de mensen en de camera's te blijven. Vele hoeken en zebra's later zat hij op de oever aan de overkant. Hij had een goed uitzicht op het veld en kon iedere beweging volgen. 'Ze bakken er niets van. Ze hebben iemand nodig die verstand heeft van voetbal, iemand met strategie, iemand zoals Jude of... Dave.'
Voorzichtig nam hij zijn mobiel uit zijn zak, de gemiste oproepen negerend, scrolde hij door zijn contacten lijst. Dave zijn nummer stond er nog in evenals dat van de rest van zijn oude team. Met gesloten ogen drukte hij op bellen en drukte het toestel tegen zijn wang.
"Hallo?" klonk het aan de andere kant na een tijdje. "Hallo?"
"Dave?" mompelde Axel uiteindelijk, waarna een pieptoon hoorbaar was aan de andere kant. De verbinding was verbroken.
Axel slaakte een zucht en liet zijn mobiel in zijn schoot vallen. 'Hij herkende mijn stem.'
Lilly knikte even naar Isabelle ten teken dat ze het had begrepen. 'Oke, snelle aanval dus.' herhaalde ze in haar hoofd terwijl ze haar positie innam. Voor ze het wist was de aftrap al genomen en raasde Nathan naar voren met de bal en had hij het eerste schot gelost. Helaas had de keeper dit gezien en ving hij de bal met gemak zelf terwijl dat eigenlijk onmogelijk was. Lilly knipperde even met haar ogen en zag tot haar verbazing dat de tegenstander haar alweer gepasseerd was. "Wat?!" gilde ze van verbazing.
----------------------------
Austin keek vanaf de zijlijn toe toen Xavier de bal naar Nathan trapte. In slechts seconden was hij aan de overkant maar de tegenstander deed niks om hem te stoppen. Nathan loste het schot, de keeper zou deze nooit kunnen stoppen, maar een fluitsignaal kwam niet. 'Wat, hoe kan dit?'
Voor hij het door had, had Jude zich laten tackelen en rende David verder met de bal.
-----------------------------
Axel schrok van de hoeveelheid mensen die zich op de brug hadden verzameld. 'Wat doet iedereen hier?'
Maar hij schrok pas echt toen hij een helikopter boven het veld zag vliegen. 'Een cameraploeg.' Zo snel hij kon keerde hij zich om en probeerde aan de andere kant van de rivier, uit het zicht van de mensen en de camera's te blijven. Vele hoeken en zebra's later zat hij op de oever aan de overkant. Hij had een goed uitzicht op het veld en kon iedere beweging volgen. 'Ze bakken er niets van. Ze hebben iemand nodig die verstand heeft van voetbal, iemand met strategie, iemand zoals Jude of... Dave.'
Voorzichtig nam hij zijn mobiel uit zijn zak, de gemiste oproepen negerend, scrolde hij door zijn contacten lijst. Dave zijn nummer stond er nog in evenals dat van de rest van zijn oude team. Met gesloten ogen drukte hij op bellen en drukte het toestel tegen zijn wang.
"Hallo?" klonk het aan de andere kant na een tijdje. "Hallo?"
"Dave?" mompelde Axel uiteindelijk, waarna een pieptoon hoorbaar was aan de andere kant. De verbinding was verbroken.
Axel slaakte een zucht en liet zijn mobiel in zijn schoot vallen. 'Hij herkende mijn stem.'
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
Daar begon de aanval dan, Xavier had de bal mooi afgespeeld en Nathan... Nathan was sneller dan ooit. Hij kon zelfs gaan schieten, wat Mark helemaal niet had verwacht, maar wat Mark nog meer niet had verwacht, was dat de bal richting de kruising ging. De keeper van Royal stond daar helemaal dicht bij, maar.... hij wist de bal toch uit de lucht te pakken, 'Hoe kan dit toch? Zelfs een perfect schot werkt niet...' Maar op dat moment kwam de bla recht op Mark af. Mark greep de bal en omklemde die, toen de bal tegen zijn borst aankwam, maar de schotkrocht was sterk, te sterk. Mark vloog over het doel heen, maar de bal lag in de kruising. Mark voelde de druk op zijn borst kast en zijn handen brandde van de pijn. Mark bleef liggen, hij wilde dat dit gelijk zou stoppen.
------
Xavier rende met volle overtuiging mee. 'Dit gaat goed, zelfs heel goed!' Maar iets bleek niette kloppen, de grijnzen op de gezichten van alle drie de spelers van Royal. Maar voordat Xavier het wist, was Jude Sharp hem al gepasseerd, nadat Joseph King de bal gestopt had. Daarna hoorde hij een gil, sowieso Mark, maar toen Xavier omkeek zag hij een leeg doel. "MARK!"
-------
"Ja mensen Swift gaat snel naar voren en neemt ook nog een poging op doel EN..... Wat een redding van King, hij plukt de bal uit de lucht alsof het niets is. Raimon zakt niet terug in de aanval, Sharp heeft de bal al bij Samford gebracht en een knal, oei Evans heeft hem, MAAR HIJ VLIEGT OVER HET DOEL HEEN!" Timmy grinnikte even. "Toch maar goed dat ik deze wedstrijd opneem, mijn kanaal op youtube zal heel veel likes krijgen met dat fragment!"
"Het is een doelpunt voor Royal. Raimon red het geen eens met zeven man, hoewel Royal er drie heeft, onder anderen een keeper. Ik snap niet wat Raimon vrijdag nog kan laten zien!"
------
Jack lag met veel pijn op de grond. "Hou.. houd op alsublieft!" jammerde hij. De schim lachte, maar zei niks. "I.. ik meen het!" "sta op zwakkeling, anders ga ik nog langer door en meer pijn wil je denk ik niet lijden!"
------
Xavier rende met volle overtuiging mee. 'Dit gaat goed, zelfs heel goed!' Maar iets bleek niette kloppen, de grijnzen op de gezichten van alle drie de spelers van Royal. Maar voordat Xavier het wist, was Jude Sharp hem al gepasseerd, nadat Joseph King de bal gestopt had. Daarna hoorde hij een gil, sowieso Mark, maar toen Xavier omkeek zag hij een leeg doel. "MARK!"
-------
"Ja mensen Swift gaat snel naar voren en neemt ook nog een poging op doel EN..... Wat een redding van King, hij plukt de bal uit de lucht alsof het niets is. Raimon zakt niet terug in de aanval, Sharp heeft de bal al bij Samford gebracht en een knal, oei Evans heeft hem, MAAR HIJ VLIEGT OVER HET DOEL HEEN!" Timmy grinnikte even. "Toch maar goed dat ik deze wedstrijd opneem, mijn kanaal op youtube zal heel veel likes krijgen met dat fragment!"
"Het is een doelpunt voor Royal. Raimon red het geen eens met zeven man, hoewel Royal er drie heeft, onder anderen een keeper. Ik snap niet wat Raimon vrijdag nog kan laten zien!"
------
Jack lag met veel pijn op de grond. "Hou.. houd op alsublieft!" jammerde hij. De schim lachte, maar zei niks. "I.. ik meen het!" "sta op zwakkeling, anders ga ik nog langer door en meer pijn wil je denk ik niet lijden!"
Nathan keek richting het doel en zag dat Mark nergens te bekennen was, maar hij zag ook de grijns op de gezichten van Royal. 'Hoe durven ze?! Ik weet wat ze van plan zijn. Ze willen ons kapot maken, zodat we de wedstrijd een vrijdag wel kunnen vergeten!'
"Swift wisselen!"
Nathan keek verbaast naar de coach, hij wist dat niemand kon wisselen. Nathan keek nog steeds vragend naar de coach.
"Heb je soms aardappels in je oren zitten? Ik spreek toch geen Turks?"
Nathan liep naar de kant en ging op de bank zitten. 'Waarom werd ik gewisseld?'
Nathan kon zijn hoofd er niet bij houden, maar zag plots waar Mark was gebleven. Bobby had hem geholpen overeind te komen van achter het doel. Nathan keek nog een keer naar Lilly. 'Ze zou me wel kunnen uitlachen dat ik word gewisseld, maar ik snap die coach niet....'
"Froster wisselen!"
Dit maal was Nathan nog verbaasder. Waarom zou de coach Xavier wisselen? De enige die nog op het veld stonden waren, Isabelle, Lilly, Bobby, Shawn en Mark. Een middenveld hadden ze geen eens meer.
"Evans gebruik geen van je vijf hissatsu's! Trick en Willow ik wil geen hissatsu's zien! Zelfde geld voor verdediging!"
Nathan was erg verbaast, want Mark had geen vijf hissatsu's en van Isabelle, Lilly en Bobby wist hij dat ze er ook geen hadden.
"Tobbes..... Ik bedoel Fobbes, ik wil dat jij op die Sharp gaat letten. Swift let vooral op de bewegingen die Samford en Sharp gebruiken. Froster let eens goed op de keeper. Dit was mijn vraag".
"Maar.... Wat is hier aan vraag aan?" vroeg Nathan.
"Zoals ik zei dat was mijn vraag, maar ik kan duidelijker zijn voor de domme onder ons. Je hebt nu de tijd de aanwijzingen te vinden en die tijdens de wedstrijd om te zetten in een antwoord".
Nathan keek vragend naar Austin en Xavier. Hij begreep niks van de coach.
(De volgende keer.... als die komt..... zal ik weer voor de andere gaan, maar het is laat
)
"Swift wisselen!"
Nathan keek verbaast naar de coach, hij wist dat niemand kon wisselen. Nathan keek nog steeds vragend naar de coach.
"Heb je soms aardappels in je oren zitten? Ik spreek toch geen Turks?"
Nathan liep naar de kant en ging op de bank zitten. 'Waarom werd ik gewisseld?'
Nathan kon zijn hoofd er niet bij houden, maar zag plots waar Mark was gebleven. Bobby had hem geholpen overeind te komen van achter het doel. Nathan keek nog een keer naar Lilly. 'Ze zou me wel kunnen uitlachen dat ik word gewisseld, maar ik snap die coach niet....'
"Froster wisselen!"
Dit maal was Nathan nog verbaasder. Waarom zou de coach Xavier wisselen? De enige die nog op het veld stonden waren, Isabelle, Lilly, Bobby, Shawn en Mark. Een middenveld hadden ze geen eens meer.
"Evans gebruik geen van je vijf hissatsu's! Trick en Willow ik wil geen hissatsu's zien! Zelfde geld voor verdediging!"
Nathan was erg verbaast, want Mark had geen vijf hissatsu's en van Isabelle, Lilly en Bobby wist hij dat ze er ook geen hadden.
"Tobbes..... Ik bedoel Fobbes, ik wil dat jij op die Sharp gaat letten. Swift let vooral op de bewegingen die Samford en Sharp gebruiken. Froster let eens goed op de keeper. Dit was mijn vraag".
"Maar.... Wat is hier aan vraag aan?" vroeg Nathan.
"Zoals ik zei dat was mijn vraag, maar ik kan duidelijker zijn voor de domme onder ons. Je hebt nu de tijd de aanwijzingen te vinden en die tijdens de wedstrijd om te zetten in een antwoord".
Nathan keek vragend naar Austin en Xavier. Hij begreep niks van de coach.
(De volgende keer.... als die komt..... zal ik weer voor de andere gaan, maar het is laat
)(Het kan zijn dat sommige stukjes niet helemaal kloppen, ik kon bepaalde delen niet meer vinden in de wirwar van berichten.)
Austin onderdrukte een angstkreet door zijn handen tegen zijn mond te slaan. Het schot van de jongen met het ooglapje kwam zo hard aan dat Mark over het doel heen werd geslingerd. De speler zelf lachte zijn tanden bloot terwijl hij terug liep naar zijn eigen helft en de brillen jongen een highfive gaf.
'Winnen van deze jongens is onmogelijk.'
Alsof het tegendoelpunt nog niet erg genoeg was begon de coach ineens de spelers commando's te geven. "Swift wisselen!"
Austin betrapte zijn mond op openvallen. 'Wat, is ze helemaal gek in haar hoofd?'
Nathan keek de coach slechts stomverbaasd aan en deed geen poging tot bewegen. De coach was vanaf het begin al har geduld aan het verliezen en riep dus opnieuw. "Heb je soms aardappels in je oren zitten? Ik spreek toch geen Turks?"
Dit maal kwam Nathan langzaam naar de kant lopen. Inmiddels had Austin zichzelf bijeen geraapt en het gapende gat weer gesloten. Slechts een frons bespeelde nog zijn gezicht.
"Froster wisselen!" riep de coach er nu achteraan.
'Wat, ook Xavier?'
Maar daar hield de coach nog niet op, even dacht Austin dat er nog meer spelers naar de kant werden gehaald, maar de coach begon nu echt onzin uit te kramen.
"Evans gebruik geen van je vijf hissatsu's! Trick en Willow ik wil geen hissatsu's zien! Zelfde geld voor verdediging!"
Toen richtte de coach zich tot de drie op de bank. "Tobbes..... Ik bedoel Fobbes, ik wil dat jij op die Sharp gaat letten."
"Tobbes," mompelde Austin knikkend.
"Swift let vooral op de bewegingen die Samford en Sharp gebruiken. Froster let eens goed op de keeper. Dit was mijn vraag"
Nathan ging nog een discussie aan met de coach, maar Austin focuste zich al op de jongen met de vreemde trechterbril. 'Laten we eens zien wat ik hieruit moet ontdekken.'
------------------------
Lilly keek geschokt toe hoe de bal in de kruising van het doel landde. Mark leek van de aardbodem verdwenen en alsof dat niet erg genoeg was begon de coach onzin commando's te gillen. 'Hoe weet ze van Prima Donna?' flitste het door har gedachten terwijl ze naar het groepje langs de kant keek. De coach had vast een rede dat ze Nathan en Xavier op de kant had gezet.
'Oke dan coach, laat maar eens zien wat u vanplan bent.'
(Sawrry was crap)
------------------
En ik denk dat ik Axel ffkes skip, ik voel me zwaar inspiratieloos
Austin onderdrukte een angstkreet door zijn handen tegen zijn mond te slaan. Het schot van de jongen met het ooglapje kwam zo hard aan dat Mark over het doel heen werd geslingerd. De speler zelf lachte zijn tanden bloot terwijl hij terug liep naar zijn eigen helft en de brillen jongen een highfive gaf.
'Winnen van deze jongens is onmogelijk.'
Alsof het tegendoelpunt nog niet erg genoeg was begon de coach ineens de spelers commando's te geven. "Swift wisselen!"
Austin betrapte zijn mond op openvallen. 'Wat, is ze helemaal gek in haar hoofd?'
Nathan keek de coach slechts stomverbaasd aan en deed geen poging tot bewegen. De coach was vanaf het begin al har geduld aan het verliezen en riep dus opnieuw. "Heb je soms aardappels in je oren zitten? Ik spreek toch geen Turks?"
Dit maal kwam Nathan langzaam naar de kant lopen. Inmiddels had Austin zichzelf bijeen geraapt en het gapende gat weer gesloten. Slechts een frons bespeelde nog zijn gezicht.
"Froster wisselen!" riep de coach er nu achteraan.
'Wat, ook Xavier?'
Maar daar hield de coach nog niet op, even dacht Austin dat er nog meer spelers naar de kant werden gehaald, maar de coach begon nu echt onzin uit te kramen.
"Evans gebruik geen van je vijf hissatsu's! Trick en Willow ik wil geen hissatsu's zien! Zelfde geld voor verdediging!"
Toen richtte de coach zich tot de drie op de bank. "Tobbes..... Ik bedoel Fobbes, ik wil dat jij op die Sharp gaat letten."
"Tobbes," mompelde Austin knikkend.
"Swift let vooral op de bewegingen die Samford en Sharp gebruiken. Froster let eens goed op de keeper. Dit was mijn vraag"
Nathan ging nog een discussie aan met de coach, maar Austin focuste zich al op de jongen met de vreemde trechterbril. 'Laten we eens zien wat ik hieruit moet ontdekken.'
------------------------
Lilly keek geschokt toe hoe de bal in de kruising van het doel landde. Mark leek van de aardbodem verdwenen en alsof dat niet erg genoeg was begon de coach onzin commando's te gillen. 'Hoe weet ze van Prima Donna?' flitste het door har gedachten terwijl ze naar het groepje langs de kant keek. De coach had vast een rede dat ze Nathan en Xavier op de kant had gezet.
'Oke dan coach, laat maar eens zien wat u vanplan bent.'
(Sawrry was crap)
------------------
En ik denk dat ik Axel ffkes skip, ik voel me zwaar inspiratieloos
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
Mark bleef op de grond liggen. Hij wilde weg blijven van het veld. Dit was geen voetbal, nee.... Dit is oorlog. Op dat moment kwam Bobby aanrennen om hem te helpen. Toen hij weer overeind stond duwde hij Bobby van zich af. "Bedankt Bobby, maar ze hebben mij hier niet meer!"
Mark kwam strompelend naar het doel met een boze blik op zijn gezicht, maar die veranderde algauw in verbaast.
"Swift wisselen!"
Mark zag dat Nathan twijfelde en de coach blijkbaar ook.
"Heb je soms aardappels in je oren zitten? Ik spreek toch geen Turks?"
Nathan was langzaam naar de kant gelopen, alsof hij het nog niet besefte, maar het werd nog erger.
"Froster wisselen!"
"Evans gebruik geen van je vijf hissatsu's! Trick en Willow ik wil geen hissatsu's zien! Zelfde geld voor verdediging!"
Mark keek verbaast naar de coach. 'Vijf hissatsu's? Die heb ik geen eens, maar.... Heeft iedereen een hissatsu?' Mark kon het haast niet geloven. Hij begreep er niks van.
----------------------------------------
"Froster wisselen!"
Xavier was al erg verbaast dat Nathan eruit was, maar hij nu ook?
"Tobbes..... Ik bedoel Fobbes, ik wil dat jij op die Sharp gaat letten. Swift let vooral op de bewegingen die Samford en Sharp gebruiken. Froster let eens goed op de keeper. Dit was mijn vraag".
"Maar.... Wat is hier aan vraag aan?" vroeg Nathan.
"Zoals ik zei dat was mijn vraag, maar ik kan duidelijker zijn voor de domme onder ons. Je hebt nu de tijd de aanwijzingen te vinden en die tijdens de wedstrijd om te zetten in een antwoord".
Xavier keek goed naar de keeper van Royal, Joseph King. Er was niks vreemd aan de hand, althans zo leek het, maar blijkbaar wist de coach iets wat niemand anders wist.
-------------------------------------------
"Goed.... Goed........"
Jack hijgde en pufte. "laat me stoppen!"
"NEE! Jij wilt toch de rest helpen, dan moet je doorgaan!"
-----------------------------------------------
Langzaam verscheen een limousine op de dijk aan de kant waar het rustig was. Het raampje van de achterste deur ging omlaag en een meisje met lang, kastanjebruin, golvend haar kwam te voorschijn. Ze leek erg chagrijnig te kijken alsof ze voetbal haatte. Het leek er zelfs op dat ze de hele wedstrijd wilde uitkijken. De chauffeur stapte zelfs uit en liep weg.
Mark keek in de richting van de dijk en zag de horde mensen en de limousine. Hij zag het meisje en schrok zich rot.
'Maar... Dat is Nelly!'
Mark kwam strompelend naar het doel met een boze blik op zijn gezicht, maar die veranderde algauw in verbaast.
"Swift wisselen!"
Mark zag dat Nathan twijfelde en de coach blijkbaar ook.
"Heb je soms aardappels in je oren zitten? Ik spreek toch geen Turks?"
Nathan was langzaam naar de kant gelopen, alsof hij het nog niet besefte, maar het werd nog erger.
"Froster wisselen!"
"Evans gebruik geen van je vijf hissatsu's! Trick en Willow ik wil geen hissatsu's zien! Zelfde geld voor verdediging!"
Mark keek verbaast naar de coach. 'Vijf hissatsu's? Die heb ik geen eens, maar.... Heeft iedereen een hissatsu?' Mark kon het haast niet geloven. Hij begreep er niks van.
----------------------------------------
"Froster wisselen!"
Xavier was al erg verbaast dat Nathan eruit was, maar hij nu ook?
"Tobbes..... Ik bedoel Fobbes, ik wil dat jij op die Sharp gaat letten. Swift let vooral op de bewegingen die Samford en Sharp gebruiken. Froster let eens goed op de keeper. Dit was mijn vraag".
"Maar.... Wat is hier aan vraag aan?" vroeg Nathan.
"Zoals ik zei dat was mijn vraag, maar ik kan duidelijker zijn voor de domme onder ons. Je hebt nu de tijd de aanwijzingen te vinden en die tijdens de wedstrijd om te zetten in een antwoord".
Xavier keek goed naar de keeper van Royal, Joseph King. Er was niks vreemd aan de hand, althans zo leek het, maar blijkbaar wist de coach iets wat niemand anders wist.
-------------------------------------------
"Goed.... Goed........"
Jack hijgde en pufte. "laat me stoppen!"
"NEE! Jij wilt toch de rest helpen, dan moet je doorgaan!"
-----------------------------------------------
Langzaam verscheen een limousine op de dijk aan de kant waar het rustig was. Het raampje van de achterste deur ging omlaag en een meisje met lang, kastanjebruin, golvend haar kwam te voorschijn. Ze leek erg chagrijnig te kijken alsof ze voetbal haatte. Het leek er zelfs op dat ze de hele wedstrijd wilde uitkijken. De chauffeur stapte zelfs uit en liep weg.
Mark keek in de richting van de dijk en zag de horde mensen en de limousine. Hij zag het meisje en schrok zich rot.
'Maar... Dat is Nelly!'
"Bedankt Bobby, maar ze hebben mij hier niet mee!" zei Mark nadat Bobby hem had overeind geholpen.
"Mark weet je zeker dat we moeten doorgaan? Ik bedoel.... We kunnen deze tijd ook anders gebruiken..." Bobby zuchtte eens diep, want hij wist het antwoord al lang. 'O Eric, we hebben een wonder nodig om überhaupt te kunnen scoren tegen dit team.' Plots voelde Bobby een gevoel wat hij niet kon begrijpen in zijn hart, was dat Eric?' Bobby veegde snel een traan weg en rende terug naar zijn positie. 'Eric.... Help me!'
--------------------------------------
Isabelle stampte met haar voet op de grond. 'Een tegen doelpunt, nu al?' Alsof dat nog niet erg was ging de coach nog wisselen. En ze mocht geen hissatsu's gebruiken? Isabelle snapte er niks van en keek naar de coach, die de mensen op de bank aansprak. Isabelle rende richting de coach.
"Coach, waar slaat dit op? We maken geen schijn van kans met zeven spelers maar met vijf helemaal niet!"
De coach keek langs Isabelle heen en knikte. "Je hebt helemaal gelijk!"
Isabelle slaakte een zucht van verlichting. 'Gelukkig ze begrijpt me!'
"Korte pauze! Ik hoop dat jullie daarmee instemmen?" de coach keek in de richting van Jude Sharp die knikte.
"Het klopt dat jullie nu geen schijn van kans maken, daarom ga ik de opstelling wijzigen."
Isabelle's mond viel wijd open, ze begreep haar toch niet.
"Frost en Shearer voegen zich bij de aanval, maar mogen niet schieten. Houd ongeveer het middenveld aan. Dat was het succes." De coach liep terug en pakte haar mobiel, waarmee ze de dijk opliep.
Isabelle keek naar Lilly. "Die coach is gestoord!"
-----------------------
Nathan streek een hand door zijn haar heen. Wat kon hij doen op de bank? Hij was gefrustreerd dat hij Mark, Lilly en de andere niet kon helpen. 'Ben ik gewoon slecht? Moet ik kijken hoe hun bewegen, maar.... Xavier was helemaal niet slecht. Vervolgens kwam de opstelling wijziging. Nathan rende achter de coach aan de dijk op.
"Coach, ik kan dit niet goedkeuren! De verdediging is helemaal weg. Die aanvaller kan nu gewoon prijsschieten! Ik verzoek u mij het veld weer op te sturen!" De coach legde haar hand om haar mobiel en keek Nathan met een emotieloos gezicht aan. "Volgens mij ben ik de coach en jij een lullige atleet, die niet eens een belangrijk gedeelde van voetbal weet."
Nathan keek verbaast naar de coach en wist niks te zeggen.
"Hier les nummer één, luister naar de coach. Twee, spreek de coach nooit tegen."
---------------------
"Mark weet je zeker dat we moeten doorgaan? Ik bedoel.... We kunnen deze tijd ook anders gebruiken..." Bobby zuchtte eens diep, want hij wist het antwoord al lang. 'O Eric, we hebben een wonder nodig om überhaupt te kunnen scoren tegen dit team.' Plots voelde Bobby een gevoel wat hij niet kon begrijpen in zijn hart, was dat Eric?' Bobby veegde snel een traan weg en rende terug naar zijn positie. 'Eric.... Help me!'
--------------------------------------
Isabelle stampte met haar voet op de grond. 'Een tegen doelpunt, nu al?' Alsof dat nog niet erg was ging de coach nog wisselen. En ze mocht geen hissatsu's gebruiken? Isabelle snapte er niks van en keek naar de coach, die de mensen op de bank aansprak. Isabelle rende richting de coach.
"Coach, waar slaat dit op? We maken geen schijn van kans met zeven spelers maar met vijf helemaal niet!"
De coach keek langs Isabelle heen en knikte. "Je hebt helemaal gelijk!"
Isabelle slaakte een zucht van verlichting. 'Gelukkig ze begrijpt me!'
"Korte pauze! Ik hoop dat jullie daarmee instemmen?" de coach keek in de richting van Jude Sharp die knikte.
"Het klopt dat jullie nu geen schijn van kans maken, daarom ga ik de opstelling wijzigen."
Isabelle's mond viel wijd open, ze begreep haar toch niet.
"Frost en Shearer voegen zich bij de aanval, maar mogen niet schieten. Houd ongeveer het middenveld aan. Dat was het succes." De coach liep terug en pakte haar mobiel, waarmee ze de dijk opliep.
Isabelle keek naar Lilly. "Die coach is gestoord!"
-----------------------
Nathan streek een hand door zijn haar heen. Wat kon hij doen op de bank? Hij was gefrustreerd dat hij Mark, Lilly en de andere niet kon helpen. 'Ben ik gewoon slecht? Moet ik kijken hoe hun bewegen, maar.... Xavier was helemaal niet slecht. Vervolgens kwam de opstelling wijziging. Nathan rende achter de coach aan de dijk op.
"Coach, ik kan dit niet goedkeuren! De verdediging is helemaal weg. Die aanvaller kan nu gewoon prijsschieten! Ik verzoek u mij het veld weer op te sturen!" De coach legde haar hand om haar mobiel en keek Nathan met een emotieloos gezicht aan. "Volgens mij ben ik de coach en jij een lullige atleet, die niet eens een belangrijk gedeelde van voetbal weet."
Nathan keek verbaast naar de coach en wist niks te zeggen.
"Hier les nummer één, luister naar de coach. Twee, spreek de coach nooit tegen."
---------------------
Nog steeds hijgend van het rennen stond Steve daar dan. Hij pakte zijn mobiel uit zijn zak en bekeek zijn GPS. "Hmmmm, ik ben niet zo ver weg." Steve veegde wat zweet va zijn voorhoofd weg en begon te lopen. Na ongeveer vijf minuten lopen liep hij een voortuin in en bleef bij een voordeur staan. Het huis zag er nog zo goed als nieuw uit en dat was hij zeker ook. Steve tikte met zijn voet een paar keer tegen de deur aan, die open ging.
Het huis zag er nieuw uit, maar die deur was zó oud. Steve deed de deur dicht en liep de woonkamer in. De heerlijke geur van wierook hing er niet meer en de klok tikte ook niet.
Steve zuchtte diep en ging in de oude stoel van zijn oom zitten. 'Het voelt goed om hier te zijn...' Steve probeerde de tv aan te zetten en tot zijn verbazing deed deze het nog ook. Na vele zenders af te zijn gegaan zag hij opeens een voetbal wedstrijd.
'En hier zien we hoe Samford al voorbij de verdediging is en hij schiet! Oei! De keeper van Raimon word gewoon over het doel geblazen!'
Steve sprong uit de stoel. "MARK!"
Steve rende langs het clubhuis en haalde zijn tenue eruit en trok dat snel aan. Vervolgens rende hij snel naar de dijk. Vlak bij de dijk met uitzicht op het veld zag hij iemand afgezonderd zitten van de grote menigte. "Axel... Ben jij dat?"
Steve ging naast de jongen zitten en omhelsde hem kort. "Goed om je weer te zien man. Maar.... Wat doe je hier?"
(jaja en dit was weer Steve! Hier een klein beetje hulp voor Axel en succes verder Appa!)
Het huis zag er nieuw uit, maar die deur was zó oud. Steve deed de deur dicht en liep de woonkamer in. De heerlijke geur van wierook hing er niet meer en de klok tikte ook niet.
Steve zuchtte diep en ging in de oude stoel van zijn oom zitten. 'Het voelt goed om hier te zijn...' Steve probeerde de tv aan te zetten en tot zijn verbazing deed deze het nog ook. Na vele zenders af te zijn gegaan zag hij opeens een voetbal wedstrijd.
'En hier zien we hoe Samford al voorbij de verdediging is en hij schiet! Oei! De keeper van Raimon word gewoon over het doel geblazen!'
Steve sprong uit de stoel. "MARK!"
Steve rende langs het clubhuis en haalde zijn tenue eruit en trok dat snel aan. Vervolgens rende hij snel naar de dijk. Vlak bij de dijk met uitzicht op het veld zag hij iemand afgezonderd zitten van de grote menigte. "Axel... Ben jij dat?"
Steve ging naast de jongen zitten en omhelsde hem kort. "Goed om je weer te zien man. Maar.... Wat doe je hier?"
(jaja en dit was weer Steve! Hier een klein beetje hulp voor Axel en succes verder Appa!)
Axel keek nog altijd quasi verbaasd naar zijn mobiele telefoon in zijn handpalm. David had zonet de telefoon aangenomen en meteen weer neergelegd. Hoofdschuddend stopte hij zijn mobiel weg en richtte zijn aandacht weer op het veld.
Er was een hele commotie gaande. Mark werd door een lange slungel overeind geholpen en twee andere jongens werden naar de kant geroepen. Axel wist dat hij de wedstrijd niet meer volgde, maar weigerde terug naar huis te gaan. Daar zou Laura hem op staan wachten met een preek. Dus in plaats daarvan besloot hij de wedstrijd gewoon uit te zien.
Hij schrok op uit zijn focus toen een bekende stem hem riep. "Axel... Ben jij dat?"
Nog voor Axel kon reageren kwam er iemand naast hem zitten en nam hem in een omhelzing. "Goed om je weer te zien man. Maar.... Wat doe je hier?"
Axel knipperde een paar keer met zijn ogen. “Steve… Jij, jij was toch in coma?” was het enigste dat Axel wist uit te brengen.
----------------------
Lilly keek om haar heen en zag toen dat Bobby bij Mark stond die ergens achter het doel lag. ‘Hoe komt ie daar nu weer?’ dacht ze terwijl ze haar wenkbrauw optrok van verbazing. De coach was een uitleg aan Nathan en Xavier aan het geven toen Isabelle woest op de grond stampte. Nog voor Lilly haar kon kalmeren rende ze naar de coach toe.
“Isabelle, wacht!” riep Lilly haar tevergeefs na, maar Isabelle begon haar protest al. "Coach, waar slaat dit op?” sprak ze geërgerd, “We maken geen schijn van kans met zeven spelers maar met vijf helemaal niet!"
Lilly hield geschokt haar adem in. Van haar tijd bij Super Triple C had ze geleerd dat de coach tegenspreken een finesse was en Isabelle deed het zonder enige aarzeling.
De coach keek langs Isabelle heen en knikte instemmend. "Je hebt helemaal gelijk!"
Isabelle slaakte een zucht van verlichting en Lilly’s mond viel open van verbazing. ‘Stemde de coach nu net in?’
"Korte pauze!” riep de coach, haar blik richting op de aanvoeder van Royal, “Ik hoop dat jullie daarmee instemmen?"
Je jongen knikte de coach toe en draaide zich weg samen met zijn teamgenoten. Bij de zijlijn gingen ze zitten en begonnen te overleggen. Al zwijmelend keek Lilly het gaande, tot de coach haar aandacht weer trok.
"Het klopt dat jullie nu geen schijn van kans maken,” even keek ze het team aan en liet daarmee haar woorden bezinken, “daarom ga ik de opstelling wijzigen."
Alsof ze het van tevoren hadden afgesproken vielen de monden van Lilly en Isabelle open van verbazing.
"Frost en Shearer voegen zich bij de aanval, maar mogen niet schieten. Houd ongeveer het middenveld aan. Dat was het, succes." Met die woorden nam de coach haar mobiel uit haar zak en liep de dijk op, op de voet gevolgd door Nathan.
"Die coach is gestoord!" riep Isabelle uit. Lilly knikte “Vertel mij wat.”
Er was een hele commotie gaande. Mark werd door een lange slungel overeind geholpen en twee andere jongens werden naar de kant geroepen. Axel wist dat hij de wedstrijd niet meer volgde, maar weigerde terug naar huis te gaan. Daar zou Laura hem op staan wachten met een preek. Dus in plaats daarvan besloot hij de wedstrijd gewoon uit te zien.
Hij schrok op uit zijn focus toen een bekende stem hem riep. "Axel... Ben jij dat?"
Nog voor Axel kon reageren kwam er iemand naast hem zitten en nam hem in een omhelzing. "Goed om je weer te zien man. Maar.... Wat doe je hier?"
Axel knipperde een paar keer met zijn ogen. “Steve… Jij, jij was toch in coma?” was het enigste dat Axel wist uit te brengen.
----------------------
Lilly keek om haar heen en zag toen dat Bobby bij Mark stond die ergens achter het doel lag. ‘Hoe komt ie daar nu weer?’ dacht ze terwijl ze haar wenkbrauw optrok van verbazing. De coach was een uitleg aan Nathan en Xavier aan het geven toen Isabelle woest op de grond stampte. Nog voor Lilly haar kon kalmeren rende ze naar de coach toe.
“Isabelle, wacht!” riep Lilly haar tevergeefs na, maar Isabelle begon haar protest al. "Coach, waar slaat dit op?” sprak ze geërgerd, “We maken geen schijn van kans met zeven spelers maar met vijf helemaal niet!"
Lilly hield geschokt haar adem in. Van haar tijd bij Super Triple C had ze geleerd dat de coach tegenspreken een finesse was en Isabelle deed het zonder enige aarzeling.
De coach keek langs Isabelle heen en knikte instemmend. "Je hebt helemaal gelijk!"
Isabelle slaakte een zucht van verlichting en Lilly’s mond viel open van verbazing. ‘Stemde de coach nu net in?’
"Korte pauze!” riep de coach, haar blik richting op de aanvoeder van Royal, “Ik hoop dat jullie daarmee instemmen?"
Je jongen knikte de coach toe en draaide zich weg samen met zijn teamgenoten. Bij de zijlijn gingen ze zitten en begonnen te overleggen. Al zwijmelend keek Lilly het gaande, tot de coach haar aandacht weer trok.
"Het klopt dat jullie nu geen schijn van kans maken,” even keek ze het team aan en liet daarmee haar woorden bezinken, “daarom ga ik de opstelling wijzigen."
Alsof ze het van tevoren hadden afgesproken vielen de monden van Lilly en Isabelle open van verbazing.
"Frost en Shearer voegen zich bij de aanval, maar mogen niet schieten. Houd ongeveer het middenveld aan. Dat was het, succes." Met die woorden nam de coach haar mobiel uit haar zak en liep de dijk op, op de voet gevolgd door Nathan.
"Die coach is gestoord!" riep Isabelle uit. Lilly knikte “Vertel mij wat.”
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
"Mark weet je zeker dat we moeten doorgaan? Ik bedoel.... We kunnen deze tijd ook anders gebruiken..."
"Kom op Bobby! Houd de moe-" Mark maakte zijn zin niet af doordat de coach het team bij elkaar riep. Dit gebeurde nadat Isabelle richting de coach was gegaan en een soort van ruzie leek het wel had veroorzaakt.
"Het klopt dat jullie nu geen schijn van kans maken, daarom ga ik de opstelling wijzigen."
Mark begreep er niks van , maar meerdere begrepen het niet. Ook bij Lilly en Isabelle viel de mond open.
"Frost en Shearer voegen zich bij de aanval, maar mogen niet schieten. Houd ongeveer het middenveld aan. Dat was het succes." De coach pakte haar mobiel en liep de dijk op. Mark keek haar machteloos na.
Alsof het niks was keerde Mark zich naar de groep. "Kom op jongens! Zorgen jullie voor de aanval? Dan houd ik het doel schoon. Geloof me, dat zal me lukken! Nathan, Xavier en Austin, ik reken op jullie." Mark gaf een knipoog en rende terug naar het doel. 'Royal.... We zullen zien....'
--------------------------------------
"Coach, waar slaat dit op? We maken geen schijn van kans met zeven spelers maar met vijf helemaal niet!"
Xavier schrok wakker uit zijn gedachte. Hij keek even om zich heen.
De coach keek langs Isabelle heen en knikte. "Je hebt helemaal gelijk!"
Isabelle slaakte een zucht van verlichting. Xavier keek verbaast wat er aan de hand was
"Korte pauze! Ik hoop dat jullie daarmee instemmen?" de coach keek in de richting van royal. De jongen met de duikbril knikte.
"Het klopt dat jullie nu geen schijn van kans maken, daarom ga ik de opstelling wijzigen.
Frost en Shearer voegen zich bij de aanval, maar mogen niet schieten. Houd ongeveer het middenveld aan. Dat was het succes." De coach liep terug en pakte haar mobiel, waarmee ze de dijk opliep.
Xavier keek eens goed naar de opstelling. "Hmmmm, wat wilt ze hiermee bereiken? Mark is nu sowieso het haasje. Hij zou misschien alleen met de hand van god de normale schoten van Royal kunnen stoppen. Er moet hier iets achter zitten...." Xavier had geen eens door dat hij hardop aan het denken was.
------------------------
(De coole cliffhangers van Jack komen ten einde, eindelijk de ontknoping)
Jack stond op. De kramp voelde hij hevig en hij kon nauwelijks staan. "Bedankt." wist Jack eruit te brengen. De man glimlachte even en ging naast Jack zitten. "Luister knul, ik weet hoe jij je voelt. Ik wilde dat ik weer kon voetballen, maarja.... Ik ben het een beetje verleerd na veertig jaar." Jack keek naar de man. "U zat op voetbal?"
"Jazeker, maar ja.... Het team is uit elkaar."
"Uitelkaar?"
"Jaja, de meeste zijn niet meer in staat om te spelen net als ik...."
(Oke, als je nu niks weet ben je dom. En denk terug aan gespierd en zware stem. Anders raak je nog in de war met iemand anders!)
-----------------------
Nelly schrok op. Ze had lomp voor haar uit zitten staren. De chauffeur was naast haar gaan staan buiten. "Wilt u al gaan juffrouw?"
"Nee nog niet." gaf ze kort als antwoord.
"Maar juffrouw, u zal te laat komen op u afspraak. Bent u die soms vergeten?"
"Ja, je hebt helemaal gelijk. We gaan...."
'Waarom neemt hij dit stomme spel zo serieus?'
Nelly zuchtte een keer en deed het raampje dicht.
"Kom op Bobby! Houd de moe-" Mark maakte zijn zin niet af doordat de coach het team bij elkaar riep. Dit gebeurde nadat Isabelle richting de coach was gegaan en een soort van ruzie leek het wel had veroorzaakt.
"Het klopt dat jullie nu geen schijn van kans maken, daarom ga ik de opstelling wijzigen."
Mark begreep er niks van , maar meerdere begrepen het niet. Ook bij Lilly en Isabelle viel de mond open.
"Frost en Shearer voegen zich bij de aanval, maar mogen niet schieten. Houd ongeveer het middenveld aan. Dat was het succes." De coach pakte haar mobiel en liep de dijk op. Mark keek haar machteloos na.
Alsof het niks was keerde Mark zich naar de groep. "Kom op jongens! Zorgen jullie voor de aanval? Dan houd ik het doel schoon. Geloof me, dat zal me lukken! Nathan, Xavier en Austin, ik reken op jullie." Mark gaf een knipoog en rende terug naar het doel. 'Royal.... We zullen zien....'
--------------------------------------
"Coach, waar slaat dit op? We maken geen schijn van kans met zeven spelers maar met vijf helemaal niet!"
Xavier schrok wakker uit zijn gedachte. Hij keek even om zich heen.
De coach keek langs Isabelle heen en knikte. "Je hebt helemaal gelijk!"
Isabelle slaakte een zucht van verlichting. Xavier keek verbaast wat er aan de hand was
"Korte pauze! Ik hoop dat jullie daarmee instemmen?" de coach keek in de richting van royal. De jongen met de duikbril knikte.
"Het klopt dat jullie nu geen schijn van kans maken, daarom ga ik de opstelling wijzigen.
Frost en Shearer voegen zich bij de aanval, maar mogen niet schieten. Houd ongeveer het middenveld aan. Dat was het succes." De coach liep terug en pakte haar mobiel, waarmee ze de dijk opliep.
Xavier keek eens goed naar de opstelling. "Hmmmm, wat wilt ze hiermee bereiken? Mark is nu sowieso het haasje. Hij zou misschien alleen met de hand van god de normale schoten van Royal kunnen stoppen. Er moet hier iets achter zitten...." Xavier had geen eens door dat hij hardop aan het denken was.
------------------------
(De coole cliffhangers van Jack komen ten einde, eindelijk de ontknoping
)Jack stond op. De kramp voelde hij hevig en hij kon nauwelijks staan. "Bedankt." wist Jack eruit te brengen. De man glimlachte even en ging naast Jack zitten. "Luister knul, ik weet hoe jij je voelt. Ik wilde dat ik weer kon voetballen, maarja.... Ik ben het een beetje verleerd na veertig jaar." Jack keek naar de man. "U zat op voetbal?"
"Jazeker, maar ja.... Het team is uit elkaar."
"Uitelkaar?"
"Jaja, de meeste zijn niet meer in staat om te spelen net als ik...."
(Oke, als je nu niks weet ben je dom. En denk terug aan gespierd en zware stem. Anders raak je nog in de war met iemand anders!)
-----------------------
Nelly schrok op. Ze had lomp voor haar uit zitten staren. De chauffeur was naast haar gaan staan buiten. "Wilt u al gaan juffrouw?"
"Nee nog niet." gaf ze kort als antwoord.
"Maar juffrouw, u zal te laat komen op u afspraak. Bent u die soms vergeten?"
"Ja, je hebt helemaal gelijk. We gaan...."
'Waarom neemt hij dit stomme spel zo serieus?'
Nelly zuchtte een keer en deed het raampje dicht.
Steve zag hoe Axel een paar keer met zijn ogen knipperde. Blijkbaar had hij hem niet verwacht en dat bleek ook gauw. “Steve… Jij, jij was toch in coma?”
Steve schrok van wat Axel zei. ‘Huh, hoe weet hij dit?’ Steve probeerde zich zo normaal mogelijk te gedragen. “Haha, zie ik er zo slecht uit?” Dat was het enige wat Steve wist te zeggen, maar hij wist dat hij van onderwerp moest veranderen, dus stelde snel een vraag. “Hoe gaat het met je?”
----------------------
Isabelle was opgelucht dat ze de coach niet als enige gestoord was. Lilly was het helemaal met haar eens. Isabelle bestuurde de jongens van Royal eens en keek richting de coach. “Zeg Lil…. Ik heb echt een raar gevoel, alsof er iets gaat gebeuren. En volgens mij heeft het met hen te maken….” Isabelle wees op de jongens van Royal. “Ik zie opnieuw de glimlach van die brillen dude.”
---------------------
Nathan was nog steeds verbaasd over wat de coach tegen hem gezegd, maar wist dat hij er wéér tegen in moest gaan. “Ik corrigeer de fouten die je maak! Als je het zo laat doorgaan gaan ze prijsschieten op Mark. Mark zal geen enkel schot weten te houden en zal sowieso in een depressie komen of hij zak geblesseerd raken. Anders kan hij ook nog meer gaan trainen en alsnog geblesseerd raken. Laat me spelen coach!”
“Oké, ik heb vier mededelingen voor je Swift. Maak er maar vijf van. Eén je hebt je niet te bemoeien met de zaken van een coach. Twee, het is U voor jou. Drie, als Mark is een depressie is weet ik andere spelers te regelen. Geloof me, het is dat ik het niet mag doen anders had ik al vele spelers van dit team vervangen voor betere. Vier, je mag NIET spelen. Ten slotte, als je zo doorgaat Swift zet ik je gewoon uit het team, want dan heb ik een geldige redenen. Ga je weer op de bank zitten?”
---------------------
"Kom op jongens! Zorgen jullie voor de aanval? Dan houd ik het doel schoon. Geloof me, dat zal me lukken! Nathan, Xavier en Austin, ik reken op jullie." Bobby zuchtte diep en liep richting het veld. De jongens van Royal waren aan het lachen, Jude had een mobieltje aan zijn oor. Bobby’s ogen ging wijd open. “Ze gaan toch niet……….?!” Bobby had er geen eens erger in dat hij dit hardop zei.
---------------------
"Kom op jongens! Zorgen jullie voor de aanval? Dan houd ik het doel schoon. Geloof me, dat zal me lukken! Nathan, Xavier en Austin, ik reken op jullie." Shawn knikte richting Mark en rende naar zijn positie. “Geen zorgen Mark, ik heb alle vertrouwen in je.” Shawn wachtte totdat Royal het veld betrad en zat een beetje met zijn sjaal te spelen.
--------------------------------------
“Jude, je mobiel gaat man!” Jude keek richting Joseph en knikte als bedankje.
“U spreekt met Sharp”
“…..”
“We zijn bij de rivieroever.”
“…...”
“Dat klopt. We hebben informatie over Raimon. Wie de coach is?”
“…..”
David maakte gebaren om te vragen wie het is totdat Joseph hem een stoot gaf en iets gebaarde.
“Ik maak snel een foto. Bel me over een minuut weer terug.”
Jude had een foto genomen Lina Shiller en wachtte weer op zijn mobiel, totdat die overging.
“U spreekt weer met Sharp.”
“……”
“Joseph en David zijn hier ook.”
“……”
“Wacht zegt U? Dat wist ik niet! Wat nu?”
“……………….”
“Ik begrijp het commandant, ik zal ervoor zorgen.” Jude drukte het gesprek weg en keek Joseph en David aan. “We hebben een opdracht van de commandant. Het is een leuke opdracht!”
Jude keek richting de spelers van Raimon. “Zijn jullie klaar voor Royal jongens?” zei hij terwijl hij weer zijn positie innam.
Steve schrok van wat Axel zei. ‘Huh, hoe weet hij dit?’ Steve probeerde zich zo normaal mogelijk te gedragen. “Haha, zie ik er zo slecht uit?” Dat was het enige wat Steve wist te zeggen, maar hij wist dat hij van onderwerp moest veranderen, dus stelde snel een vraag. “Hoe gaat het met je?”
----------------------
Isabelle was opgelucht dat ze de coach niet als enige gestoord was. Lilly was het helemaal met haar eens. Isabelle bestuurde de jongens van Royal eens en keek richting de coach. “Zeg Lil…. Ik heb echt een raar gevoel, alsof er iets gaat gebeuren. En volgens mij heeft het met hen te maken….” Isabelle wees op de jongens van Royal. “Ik zie opnieuw de glimlach van die brillen dude.”
---------------------
Nathan was nog steeds verbaasd over wat de coach tegen hem gezegd, maar wist dat hij er wéér tegen in moest gaan. “Ik corrigeer de fouten die je maak! Als je het zo laat doorgaan gaan ze prijsschieten op Mark. Mark zal geen enkel schot weten te houden en zal sowieso in een depressie komen of hij zak geblesseerd raken. Anders kan hij ook nog meer gaan trainen en alsnog geblesseerd raken. Laat me spelen coach!”
“Oké, ik heb vier mededelingen voor je Swift. Maak er maar vijf van. Eén je hebt je niet te bemoeien met de zaken van een coach. Twee, het is U voor jou. Drie, als Mark is een depressie is weet ik andere spelers te regelen. Geloof me, het is dat ik het niet mag doen anders had ik al vele spelers van dit team vervangen voor betere. Vier, je mag NIET spelen. Ten slotte, als je zo doorgaat Swift zet ik je gewoon uit het team, want dan heb ik een geldige redenen. Ga je weer op de bank zitten?”
---------------------
"Kom op jongens! Zorgen jullie voor de aanval? Dan houd ik het doel schoon. Geloof me, dat zal me lukken! Nathan, Xavier en Austin, ik reken op jullie." Bobby zuchtte diep en liep richting het veld. De jongens van Royal waren aan het lachen, Jude had een mobieltje aan zijn oor. Bobby’s ogen ging wijd open. “Ze gaan toch niet……….?!” Bobby had er geen eens erger in dat hij dit hardop zei.
---------------------
"Kom op jongens! Zorgen jullie voor de aanval? Dan houd ik het doel schoon. Geloof me, dat zal me lukken! Nathan, Xavier en Austin, ik reken op jullie." Shawn knikte richting Mark en rende naar zijn positie. “Geen zorgen Mark, ik heb alle vertrouwen in je.” Shawn wachtte totdat Royal het veld betrad en zat een beetje met zijn sjaal te spelen.
--------------------------------------
“Jude, je mobiel gaat man!” Jude keek richting Joseph en knikte als bedankje.
“U spreekt met Sharp”
“…..”
“We zijn bij de rivieroever.”
“…...”
“Dat klopt. We hebben informatie over Raimon. Wie de coach is?”
“…..”
David maakte gebaren om te vragen wie het is totdat Joseph hem een stoot gaf en iets gebaarde.
“Ik maak snel een foto. Bel me over een minuut weer terug.”
Jude had een foto genomen Lina Shiller en wachtte weer op zijn mobiel, totdat die overging.
“U spreekt weer met Sharp.”
“……”
“Joseph en David zijn hier ook.”
“……”
“Wacht zegt U? Dat wist ik niet! Wat nu?”
“……………….”
“Ik begrijp het commandant, ik zal ervoor zorgen.” Jude drukte het gesprek weg en keek Joseph en David aan. “We hebben een opdracht van de commandant. Het is een leuke opdracht!”
Jude keek richting de spelers van Raimon. “Zijn jullie klaar voor Royal jongens?” zei hij terwijl hij weer zijn positie innam.
Axel kon een glimlach niet onderdrukken toen Steve het onderwerp coma luchtig van zich afsloeg.
“Haha, zie ik er zo slecht uit?” sprak Steve, al snel gevolgd door een volgende vraag, “Hoe gaat het met je?”
Niet willen praten over problemen, dat klonk precies als Steve, dus vermoedelijk was alles in orde. Axel zou zijn vader hier later nog wel over spreken en om duidelijkheid vragen. Hij zou het onderwerp subtiel kunnen aankaarten tijdens het diner, ja dat zou hij doen.
Axel schudde lachend zijn hoofd en dacht even na over een passend antwoord. Na wat denken besloot hij de coma maar te laten voor wat het is, zoals hij in gedachte al had besloten zou hij zijn vader om verduidelijking vragen. Zo hoefde Steve ook niet te proberen het terug te halen wat ernstigere verwondingen aan de hersenen zou voorkomen.
“Met mij gaat alles prima, beetje last van m’n enkel, maar verder zo z’n gangetje.” besloot Axel voorzichtig, de illusie wekkende dat er niets aan de hand was. Met zijn woorden hield hij zijn blik gericht op het gras onder hem waar een zacht briesje met de grassprietjes speelde. Axel liet zijn hand erlangs strijken en nam een van de blaadjes uit de halm. Na deze te zien weg dwarrelen richtte Axel zijn aandacht weer op Steve.
“En hoe is het met jou? Waarom doe je niet mee in de wedstrijd?”
Ergens wist Axel het antwoord al, maar hij wilde weten wat Steve voor excuus zou gaan verzinnen.
------------------------------------------
Lilly schudde lichtjes haar hoofd en keek even naar Isabelle, wiens aandacht was gericht op de goden van Royal. . “Zeg Lil….” begon Isabelle uiteindelijk, “Ik heb echt een raar gevoel, alsof er iets gaat gebeuren.”
Lilly trok verbaasd een van haar wenkbrauwen op en draaide haar ogen in de richting van de jongens van Royal Accademy. De jongen met de trechter bril had een grijns op zijn gezicht.
“ En volgens mij heeft het met hen te maken…. Ik zie opnieuw de glimlach van die brillen dude.”
Lilly knikte instemmend en voelde een rilling over haar rug lopen.
‘Wat zijn die jongens vanplan?’
“Haha, zie ik er zo slecht uit?” sprak Steve, al snel gevolgd door een volgende vraag, “Hoe gaat het met je?”
Niet willen praten over problemen, dat klonk precies als Steve, dus vermoedelijk was alles in orde. Axel zou zijn vader hier later nog wel over spreken en om duidelijkheid vragen. Hij zou het onderwerp subtiel kunnen aankaarten tijdens het diner, ja dat zou hij doen.
Axel schudde lachend zijn hoofd en dacht even na over een passend antwoord. Na wat denken besloot hij de coma maar te laten voor wat het is, zoals hij in gedachte al had besloten zou hij zijn vader om verduidelijking vragen. Zo hoefde Steve ook niet te proberen het terug te halen wat ernstigere verwondingen aan de hersenen zou voorkomen.
“Met mij gaat alles prima, beetje last van m’n enkel, maar verder zo z’n gangetje.” besloot Axel voorzichtig, de illusie wekkende dat er niets aan de hand was. Met zijn woorden hield hij zijn blik gericht op het gras onder hem waar een zacht briesje met de grassprietjes speelde. Axel liet zijn hand erlangs strijken en nam een van de blaadjes uit de halm. Na deze te zien weg dwarrelen richtte Axel zijn aandacht weer op Steve.
“En hoe is het met jou? Waarom doe je niet mee in de wedstrijd?”
Ergens wist Axel het antwoord al, maar hij wilde weten wat Steve voor excuus zou gaan verzinnen.
------------------------------------------
Lilly schudde lichtjes haar hoofd en keek even naar Isabelle, wiens aandacht was gericht op de goden van Royal. . “Zeg Lil….” begon Isabelle uiteindelijk, “Ik heb echt een raar gevoel, alsof er iets gaat gebeuren.”
Lilly trok verbaasd een van haar wenkbrauwen op en draaide haar ogen in de richting van de jongens van Royal Accademy. De jongen met de trechter bril had een grijns op zijn gezicht.
“ En volgens mij heeft het met hen te maken…. Ik zie opnieuw de glimlach van die brillen dude.”
Lilly knikte instemmend en voelde een rilling over haar rug lopen.
‘Wat zijn die jongens vanplan?’
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
-
Lover_Myrthe_XD
- Puntenslijper
- Berichten: 13
- Lid geworden op: 13 mar 2014 21:01
Kevin pakte een pakje sigaretten uit zijn binnenzak en viste snel een sigaret eruit, die hij vervolgens in zijn mond stopte. Het pakje sigaretten wisselde hij om voor een aansteker, die hij ook uit zijn binnenzak haalde. Kevin zuchtte eens diep en stak vervolgens zijn sigaret aan. Na een klein trekje haalde hij de sigaret uit zijn mond en blies een rookwolk uit. Er volgde weer een diepe zucht. Kevin pakte zijn mobiel erbij en zag dat hij een stuk of twintig keer gebeld was door zijn vader. "Rotzak. Rot toch op." Kevin scrolde vervolgens door zijn berichten heen. De meesten waren van zijn moeder. Kevin stopte zijn mobiel weg en nam weer een trekje van zijn sigaret.
Kevin was nog geen eens op de helft van zijn sigaret, maar gooide hem toch op de grond en stampte hem uit. Vervolgens liep Kevin richting een zwarte motor en pakte de helm die aan het stuur hing en deed die om zijn hoofd. De sleutel ging erin en de klep van zijn helm ging dicht. Kevin gaf hard gas en ging met volle vaart weg. Onderweg had hij nog getwijfeld, maar besloot toen dat hij vandaag sowieso er weer naartoe moest, tenminste als hij niet op straat wilde overnachten.
Na een kleine tien minuten rijden, reed Kevin de oprit op en reed gelijk door de garage in, want die stond nog open. Kevin stapte af en liep de oprit weer op en deed de garagedeur omlaag, maar niet op slot. Al op en neer gooiend met zijn sleutelbos liep hij richting de voordeur. De sleutel ging in het slot en voila, de deur was open.Kevin gooide zijn sleutels op de tafel en smeet zijn jas ergens in een hoekje neer. Direct daarna liep Kevin door naar de keuken en pakte een blikje bier eruit. Kevin zette zijn mond aan het blikje en nam een grote slok. Heerlijk vond hij dat altijd. Gewoon je problemen weg drinken. Maar Kevin wist dat de problemen spoedig weer zouden komen.
Kevin was nog geen eens op de helft van zijn sigaret, maar gooide hem toch op de grond en stampte hem uit. Vervolgens liep Kevin richting een zwarte motor en pakte de helm die aan het stuur hing en deed die om zijn hoofd. De sleutel ging erin en de klep van zijn helm ging dicht. Kevin gaf hard gas en ging met volle vaart weg. Onderweg had hij nog getwijfeld, maar besloot toen dat hij vandaag sowieso er weer naartoe moest, tenminste als hij niet op straat wilde overnachten.
Na een kleine tien minuten rijden, reed Kevin de oprit op en reed gelijk door de garage in, want die stond nog open. Kevin stapte af en liep de oprit weer op en deed de garagedeur omlaag, maar niet op slot. Al op en neer gooiend met zijn sleutelbos liep hij richting de voordeur. De sleutel ging in het slot en voila, de deur was open.Kevin gooide zijn sleutels op de tafel en smeet zijn jas ergens in een hoekje neer. Direct daarna liep Kevin door naar de keuken en pakte een blikje bier eruit. Kevin zette zijn mond aan het blikje en nam een grote slok. Heerlijk vond hij dat altijd. Gewoon je problemen weg drinken. Maar Kevin wist dat de problemen spoedig weer zouden komen.
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
Mark stretchte snel nog even een paar keer en keek in de richting van Royal. Eén van de jongens had een mobieltje bij zijn oor. De andere twee leken te lachen. Blijkbaar had Bobby ook iets gemerkt, maar meer dan de rest. “Ze gaan toch niet……….?!” Mark keek verbaast naar Bobby. "Wat gaan ze niet?"
Voordat er een antwoord kwam, kwamen de jongens van Royal het veld op.“Zijn jullie klaar voor Royal jongens?” zei hij terwijl hij weer zijn positie innam. Mark klapte een keer in zijn handen. "Kom maar op!"
(Voor Xavier komt de volgende keer weer, nadat Royal de bal in bezit heeft gehad. De rest heb ik geen inspiratie voor. Srry....)
Voordat er een antwoord kwam, kwamen de jongens van Royal het veld op.“Zijn jullie klaar voor Royal jongens?” zei hij terwijl hij weer zijn positie innam. Mark klapte een keer in zijn handen. "Kom maar op!"
(Voor Xavier komt de volgende keer weer, nadat Royal de bal in bezit heeft gehad. De rest heb ik geen inspiratie voor. Srry....)
“Met mij gaat alles prima, beetje last van m’n enkel, maar verder zo z’n gangetje.” Steve glimlachte even. "Dat is fijn om te horen."
“En hoe is het met jou? Waarom doe je niet mee in de wedstrijd?” Steve keek even naar het veld, maar wist dat hij toen nog op de eerste vraag moest antwoorden. "Het gaat geweldig. Ik kan vrijdag meedoen en oja.... Die coma? Was geen coma alleen even flauwgevallen het was me teveel. En waarom ik niet meedoe?" Steve keek in de richting van het veld en was sprakeloos.
Isabelle tikte de bal naar Lilly, waardoor de wedstrijd weer begon. "Dit is Royals stijl!" Jude tackelde Lilly ,maar hij raakte de bal niet, maar haar been. "David combo!" Jude trapte de bal in de lucht, gevolgd door David die erachter aansprong en sneller omhoog ging. Toen hij op gelijke hoogte was gaf hij de bal een keiharde trap, die kwam recht in de maag van Isabelle die op de grond smakte. Jude ontving de bal en trapte vervolgens ook weer tegen de bal die opnieuw in de maag van Isabelle terecht kwam. "Jij bent geen gevaar." Dat was het enige wat hij tegen Lilly zei en rende vervolgens door naar de twee middenvelders.
"Jude combo?"
"Nee, laat ze eerst maar wat doen!"
En alsof Bobby gehypnotiseerd was kwam hij met een grove tackel aan. Jude wist deze makkelijk te ontwijken. "Bij Royal was je beter af Bob. En jij Frost? Nog steeds een echo?"
"Volgens mij ben jij hier de echo? Dit is een team sport en je moet dit spel spelen met je hart!" riep Shawn.
Nathan schrok op en richtte zich van de coach af naar Shawn. 'Shawn.... De woorden van Mark?' Nathan keek weer richting de coach en zag dat die ook met open mond naar Shawn keek.
"Ach man, houd je mond. Je hebt verloren tegen ons, weet je nog?" riep David.
"Shawn, heb jij tegen hun gespeeld?" vroeg Bobby.
"Bemoei je er niet mee!" David trapte de bal onder Jude's voeten vandaan, deze kwam ook in Bobby's maag terecht. "Als je een weekje langer bij ons had gebleven, dan had je ook nog tegen hem kunnen spelen."
Bobby viel op de grond en greep richting zijn maag. 'Dat schot... Het is zo krachtig.... Ze hebben met de commandant gesproken....' Bobby kreunde van de pijn, maar stond toch op. "David hij leert het niet!"
David nam de bal nog een keer en vuurde hij schot op hem af. WRAAKSCHOT! Opnieuw viel Bobby op de grond, maar bleef dit keer liggen. "Ach laten we het maar leuk maken!" riep Jude, terwijl hij dat zei, keek hij in de richting van Lilly. "David nog een keer! Joseph trap die bal vervolgens weer naar ons!" WRAAKSCHOT! (Appa mag zelf invullen waar hij Lilly raakt) Joseph rende uit en trapte de bal weer door naar Jude. Heel even bleef hij bij de twee meiden staan. Je zag aan zijn gezicht dat hij even twijfelde, maar rende toen toch terug naar zijn doel.
"Hoe durven jullie!" riep Shawn.
"Ach man ga aan de kant! WRAAKSHOT!"
"Evans, jij bent de hoofdprijs!" lachte Jude.
"WRAAKSCHOT!
(zelf invullen waar hij komt BlackKnight, p.s. heb ik afgesproken met dit stuk dat Mark hem niet houdt ;P
Ik speel even voor de commentator. Geen commentaar please!)
"O nee! Royal krijt hier zijn tweede doelpunt!"
" SHAWN FROST! NIET DOEN!" riep de coach.
"Wat is dit? Frost is voor het doel gaan staan! En.... Hij houdt het schot!"
"LAND VAN IJS! Shawn hield de bal tegen en keek in de richting van de twee spelers van Royal. "Ik zal jullie doen omver blazen en die vriend van jullie eerst. Shawn rende richting het doel van Royal en stond klaar om een schot te maken en dat deed hij ook. EEUWIGE SNEEUWSTORM! De bal ging met volle windkracht richting de keeper van Royal, die aan de kant moest springen, als hij niet bevroren wilde raken.
"GOAL!" Raimon heeft de score gelijk getrokken. Het staat 1-1! Raimon weet te scoren tegen Royal!"
Shawn stond nog verbaast te kijken, hij geloofde het zelf eigenlijk niet. 'Bedankt Aiden.....'
"Daarom doe ik niet mee....." mompelde Steve verbaast en geschrokken.
“En hoe is het met jou? Waarom doe je niet mee in de wedstrijd?” Steve keek even naar het veld, maar wist dat hij toen nog op de eerste vraag moest antwoorden. "Het gaat geweldig. Ik kan vrijdag meedoen en oja.... Die coma? Was geen coma alleen even flauwgevallen het was me teveel. En waarom ik niet meedoe?" Steve keek in de richting van het veld en was sprakeloos.
Isabelle tikte de bal naar Lilly, waardoor de wedstrijd weer begon. "Dit is Royals stijl!" Jude tackelde Lilly ,maar hij raakte de bal niet, maar haar been. "David combo!" Jude trapte de bal in de lucht, gevolgd door David die erachter aansprong en sneller omhoog ging. Toen hij op gelijke hoogte was gaf hij de bal een keiharde trap, die kwam recht in de maag van Isabelle die op de grond smakte. Jude ontving de bal en trapte vervolgens ook weer tegen de bal die opnieuw in de maag van Isabelle terecht kwam. "Jij bent geen gevaar." Dat was het enige wat hij tegen Lilly zei en rende vervolgens door naar de twee middenvelders.
"Jude combo?"
"Nee, laat ze eerst maar wat doen!"
En alsof Bobby gehypnotiseerd was kwam hij met een grove tackel aan. Jude wist deze makkelijk te ontwijken. "Bij Royal was je beter af Bob. En jij Frost? Nog steeds een echo?"
"Volgens mij ben jij hier de echo? Dit is een team sport en je moet dit spel spelen met je hart!" riep Shawn.
Nathan schrok op en richtte zich van de coach af naar Shawn. 'Shawn.... De woorden van Mark?' Nathan keek weer richting de coach en zag dat die ook met open mond naar Shawn keek.
"Ach man, houd je mond. Je hebt verloren tegen ons, weet je nog?" riep David.
"Shawn, heb jij tegen hun gespeeld?" vroeg Bobby.
"Bemoei je er niet mee!" David trapte de bal onder Jude's voeten vandaan, deze kwam ook in Bobby's maag terecht. "Als je een weekje langer bij ons had gebleven, dan had je ook nog tegen hem kunnen spelen."
Bobby viel op de grond en greep richting zijn maag. 'Dat schot... Het is zo krachtig.... Ze hebben met de commandant gesproken....' Bobby kreunde van de pijn, maar stond toch op. "David hij leert het niet!"
David nam de bal nog een keer en vuurde hij schot op hem af. WRAAKSCHOT! Opnieuw viel Bobby op de grond, maar bleef dit keer liggen. "Ach laten we het maar leuk maken!" riep Jude, terwijl hij dat zei, keek hij in de richting van Lilly. "David nog een keer! Joseph trap die bal vervolgens weer naar ons!" WRAAKSCHOT! (Appa mag zelf invullen waar hij Lilly raakt) Joseph rende uit en trapte de bal weer door naar Jude. Heel even bleef hij bij de twee meiden staan. Je zag aan zijn gezicht dat hij even twijfelde, maar rende toen toch terug naar zijn doel.
"Hoe durven jullie!" riep Shawn.
"Ach man ga aan de kant! WRAAKSHOT!"
"Evans, jij bent de hoofdprijs!" lachte Jude.
"WRAAKSCHOT!
(zelf invullen waar hij komt BlackKnight, p.s. heb ik afgesproken met dit stuk dat Mark hem niet houdt ;P
Ik speel even voor de commentator. Geen commentaar please!)
"O nee! Royal krijt hier zijn tweede doelpunt!"
" SHAWN FROST! NIET DOEN!" riep de coach.
"Wat is dit? Frost is voor het doel gaan staan! En.... Hij houdt het schot!"
"LAND VAN IJS! Shawn hield de bal tegen en keek in de richting van de twee spelers van Royal. "Ik zal jullie doen omver blazen en die vriend van jullie eerst. Shawn rende richting het doel van Royal en stond klaar om een schot te maken en dat deed hij ook. EEUWIGE SNEEUWSTORM! De bal ging met volle windkracht richting de keeper van Royal, die aan de kant moest springen, als hij niet bevroren wilde raken.
"GOAL!" Raimon heeft de score gelijk getrokken. Het staat 1-1! Raimon weet te scoren tegen Royal!"
Shawn stond nog verbaast te kijken, hij geloofde het zelf eigenlijk niet. 'Bedankt Aiden.....'
"Daarom doe ik niet mee....." mompelde Steve verbaast en geschrokken.
(Myrthe, ik heb je stukje meerdere keren gelezen en ik vond t super. Je hebt een fijne stijl die makkelijk te lezen is, ik ben volledig om :p)
Axel zag Steve naar het veld kijken, de vraag ontwijkende, voor hij de eerste vraag na een stilte beantwoorde.
"Het gaat geweldig. Ik kan vrijdag meedoen.” sprak Steve zonder oogcontact te maken.
Onbewust krulde Axel’s mondhoeken even omhoog. Hij was opgelucht dat het goed ging met Steve.
“en oja.... Die coma? Was geen coma alleen even flauwgevallen het was me teveel.” voegde Steve toe.
‘Waarom houd je jezelf zo voor de gek?’
“En waarom ik niet meedoe?" dwaalde Steve af. Zijn blik was gevangen door het veld en woorden ontschoten hem.
Axel had met Steve te doen, er was iets goed mis dat wist hij zeker, maar hij kon het niet plaatsen. Daarom besloot Axel het onderwerp maar te laten voor wat het was. Zijn vader zou alles vanavond uitleggen en dan zou het duidelijk zijn.
“Je weet niet hoe je het moet zeggen hé? “ sprak Axel na een aangename stilte. “Ik snap het wel hoor.” voegde hij eraan toe, dromerig voor zich uitstarend.
”Axel, hoe is het om geen moeder te hebben?”
Axel staarde naar het gordijn voor hem, vaag zag hij een schaduw lopen en wist dat deze op een antwoord wachtte. Warm water kletterde op zijn hoofd en spoelde de modder van zijn gezicht.
“Axel?”
Langs een aan de kant gevouwen plooi van het gordijn verscheen een bezorgt gezicht dat al snel in een brede glimlach veranderde. “Axel, je staat de dagdromen.” giechelde ze.
Axel knipperde een paar keer met zijn ogen en keek Steve weer aan. “Als je het er niet over wilt hebben dan hoeft dat niet. Iedereen heeft zo zijn geheimen en die mogen er zijn.” besloot hij met een glimlach.
-----------------------------------------------
Na het opbergen van de telefoon stapten de drie jongens van Royal het veld weer op met een grimas die niet veel goeds betekende. “Zijn jullie klaar voor Royal jongens?”
Een rilling gleed over Lilly’s lichaam terwijl ze plaats nam in de nieuwe opstelling van de coach, een rechte lijn ter hoogte van het middenveld.
Zodra het fluitsignaal klonk tikte Isabelle de bal naar Lilly, de wedstrijd hervatte zich.
“Dit is Royals style!” riep de jongen met de bril terwijl hij naar voren kwam rennen. Voor Lilly de kans had om een beweging te maken gleed de voet van de jongen vol tegen haar scheenbeen aan, waardoor Lilly over de jongen heen viel en op de grond landde. Haar been voelde warm aan en had een rode kleur aangenomen.
Niet veel later klonk er het vuren van een bal, gevolgd door Isabelle die op de grond smakte.
“Jij bent geen gevaar.” sprak de brillendude voor hij doorrende naar de andere spelers van het Raimon team.
Kokend van woede plaatse Lilly haar beide handen naast haar gezicht op de grond. ‘Geen gevaar? Ik zal die gladjakkes eens leren wat gevaar is.’ fluisterde ze zichzelf in gedachte toe terwijl ze zich van de grond afzette. Haar been bonkte lichtjes, maar ze kon er op staan, dat was alles wat belangrijk was.
De jongens van Royal waren inmiddels in een soort van gesprek geraakt met Bobby en Shawn, en de woorden van de bril bereikten Lilly’s oren en lieten deze niet meer los.
"Bij Royal was je beter af Bob.” echode het door haar hoofd.
‘Royal? Bobby heeft bij Royal gespeeld?’
Als uit een trans ontwaakt zag ze hoe David een hissatsu op Bobby afvuurde en deze bleef liggen.
"Ach laten we het maar leuk maken!" riep de brillenjongen, zijn ogen strak gericht op Lilly.
"David nog een keer! Joseph trap die bal vervolgens weer naar ons!"
Opnieuw was er geen tijd om te reageren, alles ging als in een flits. David sprong omhoog en begon als een machine geweer tegen de bal aan te trappen. In volle vaart suisde de bal op Lilly af, ze stond als aan de grond genageld. De bal raakte haar vol tegen het zwaard (Dit is het uitsteeksel van het bot dat je ribben verbind voor op de borstkas) waardoor ze voorover klapte en kreunend haar armen kruislings over haar borst sloeg. Ademen was even pijnlijk en koste veel kracht, waardoor ze al snel door haar benen zakte, snakkend naar lucht. De rest van het scenario was voor haar een wirwar van kreten van mensen van wie ze de stem niet kon plaatsen.
------------------------------
Austin had de hele eerste helft vanaf de kant gade geslagen en kon zijn ogen niet geloven. Mark was volledig over het doel geblazen door 1 enkel schot en nog dacht hij geen seconde aan opgeven. ‘Die is gek.’ schoot het door zijn hoofd.
Vanaf de bank kon Austin zien hoe de jongen met de bril aan het telefoneren was. De andere Royal jongens stonden er afschermend omheen.
‘Die voeren iets in hun schild.’
“Zijn jullie klaar voor Royal jongens?”
Austin slikte even en deed n schietgebedje in zijn gedachten. Ergens wenste hij dat hij zelf op het veld stond om zijn teamgenoten te behoeden voor wat Royal van plan was. Achteraf had hij het kunnen voorspellen, Royal was uit op het winnen van de wedstrijd, en zou dus op de voorhand alles inzetten om te winnen.
Zo ook spelers direct uitschakelen.
-------------------------------
(Vond het ook weer tijd voor een kort stukje voor Timon David (Dave dus) gooi ik er de volgende keer weer bij)
Na het zien van de bloedvlek op het trottoir bleef Timon nog even in het bushokje zitten. Het kon niet anders dan dat dit Bloed van Dave was, hij had hem zien lopen, hij wist het zeker. Of was het zijn verbeelding? ‘Dave, waarom vlucht je voor me weg? Of is dit slechts je geest die met mijn gedachten solt?’
Axel zag Steve naar het veld kijken, de vraag ontwijkende, voor hij de eerste vraag na een stilte beantwoorde.
"Het gaat geweldig. Ik kan vrijdag meedoen.” sprak Steve zonder oogcontact te maken.
Onbewust krulde Axel’s mondhoeken even omhoog. Hij was opgelucht dat het goed ging met Steve.
“en oja.... Die coma? Was geen coma alleen even flauwgevallen het was me teveel.” voegde Steve toe.
‘Waarom houd je jezelf zo voor de gek?’
“En waarom ik niet meedoe?" dwaalde Steve af. Zijn blik was gevangen door het veld en woorden ontschoten hem.
Axel had met Steve te doen, er was iets goed mis dat wist hij zeker, maar hij kon het niet plaatsen. Daarom besloot Axel het onderwerp maar te laten voor wat het was. Zijn vader zou alles vanavond uitleggen en dan zou het duidelijk zijn.
“Je weet niet hoe je het moet zeggen hé? “ sprak Axel na een aangename stilte. “Ik snap het wel hoor.” voegde hij eraan toe, dromerig voor zich uitstarend.
”Axel, hoe is het om geen moeder te hebben?”
Axel staarde naar het gordijn voor hem, vaag zag hij een schaduw lopen en wist dat deze op een antwoord wachtte. Warm water kletterde op zijn hoofd en spoelde de modder van zijn gezicht.
“Axel?”
Langs een aan de kant gevouwen plooi van het gordijn verscheen een bezorgt gezicht dat al snel in een brede glimlach veranderde. “Axel, je staat de dagdromen.” giechelde ze.
Axel knipperde een paar keer met zijn ogen en keek Steve weer aan. “Als je het er niet over wilt hebben dan hoeft dat niet. Iedereen heeft zo zijn geheimen en die mogen er zijn.” besloot hij met een glimlach.
-----------------------------------------------
Na het opbergen van de telefoon stapten de drie jongens van Royal het veld weer op met een grimas die niet veel goeds betekende. “Zijn jullie klaar voor Royal jongens?”
Een rilling gleed over Lilly’s lichaam terwijl ze plaats nam in de nieuwe opstelling van de coach, een rechte lijn ter hoogte van het middenveld.
Zodra het fluitsignaal klonk tikte Isabelle de bal naar Lilly, de wedstrijd hervatte zich.
“Dit is Royals style!” riep de jongen met de bril terwijl hij naar voren kwam rennen. Voor Lilly de kans had om een beweging te maken gleed de voet van de jongen vol tegen haar scheenbeen aan, waardoor Lilly over de jongen heen viel en op de grond landde. Haar been voelde warm aan en had een rode kleur aangenomen.
Niet veel later klonk er het vuren van een bal, gevolgd door Isabelle die op de grond smakte.
“Jij bent geen gevaar.” sprak de brillendude voor hij doorrende naar de andere spelers van het Raimon team.
Kokend van woede plaatse Lilly haar beide handen naast haar gezicht op de grond. ‘Geen gevaar? Ik zal die gladjakkes eens leren wat gevaar is.’ fluisterde ze zichzelf in gedachte toe terwijl ze zich van de grond afzette. Haar been bonkte lichtjes, maar ze kon er op staan, dat was alles wat belangrijk was.
De jongens van Royal waren inmiddels in een soort van gesprek geraakt met Bobby en Shawn, en de woorden van de bril bereikten Lilly’s oren en lieten deze niet meer los.
"Bij Royal was je beter af Bob.” echode het door haar hoofd.
‘Royal? Bobby heeft bij Royal gespeeld?’
Als uit een trans ontwaakt zag ze hoe David een hissatsu op Bobby afvuurde en deze bleef liggen.
"Ach laten we het maar leuk maken!" riep de brillenjongen, zijn ogen strak gericht op Lilly.
"David nog een keer! Joseph trap die bal vervolgens weer naar ons!"
Opnieuw was er geen tijd om te reageren, alles ging als in een flits. David sprong omhoog en begon als een machine geweer tegen de bal aan te trappen. In volle vaart suisde de bal op Lilly af, ze stond als aan de grond genageld. De bal raakte haar vol tegen het zwaard (Dit is het uitsteeksel van het bot dat je ribben verbind voor op de borstkas) waardoor ze voorover klapte en kreunend haar armen kruislings over haar borst sloeg. Ademen was even pijnlijk en koste veel kracht, waardoor ze al snel door haar benen zakte, snakkend naar lucht. De rest van het scenario was voor haar een wirwar van kreten van mensen van wie ze de stem niet kon plaatsen.
------------------------------
Austin had de hele eerste helft vanaf de kant gade geslagen en kon zijn ogen niet geloven. Mark was volledig over het doel geblazen door 1 enkel schot en nog dacht hij geen seconde aan opgeven. ‘Die is gek.’ schoot het door zijn hoofd.
Vanaf de bank kon Austin zien hoe de jongen met de bril aan het telefoneren was. De andere Royal jongens stonden er afschermend omheen.
‘Die voeren iets in hun schild.’
“Zijn jullie klaar voor Royal jongens?”
Austin slikte even en deed n schietgebedje in zijn gedachten. Ergens wenste hij dat hij zelf op het veld stond om zijn teamgenoten te behoeden voor wat Royal van plan was. Achteraf had hij het kunnen voorspellen, Royal was uit op het winnen van de wedstrijd, en zou dus op de voorhand alles inzetten om te winnen.
Zo ook spelers direct uitschakelen.
-------------------------------
(Vond het ook weer tijd voor een kort stukje voor Timon David (Dave dus) gooi ik er de volgende keer weer bij)
Na het zien van de bloedvlek op het trottoir bleef Timon nog even in het bushokje zitten. Het kon niet anders dan dat dit Bloed van Dave was, hij had hem zien lopen, hij wist het zeker. Of was het zijn verbeelding? ‘Dave, waarom vlucht je voor me weg? Of is dit slechts je geest die met mijn gedachten solt?’
-
Lover_Myrthe_XD
- Puntenslijper
- Berichten: 13
- Lid geworden op: 13 mar 2014 21:01
(Hey Apatelle! Bedankt dat je het leuk vond. ik hoop dat deze ook goed is!)
Na een grote slok bier te hebben genomen, zette Kevin het blikje naast zich neer op het bij-tafeltje. Kevin voelde in zijn broekzak getril, het was zijn mobiel. Even was er een twijfel op hij wel moest kijken wie hem belde, maar de nieuwsgierigheid was zo groot, dat die won. Een lach kwam op zijn gezicht, toen hij zag wie hem belde. Kevin merkte echter niet op dat er een sleutel in de voordeur was gestoken en dat er iemand binnenkwam.
“Hey Jill! Waarom bel je?”
Het was even stil aan beide kanten, maar plots kwam het antwoord van Jill. Het antwoord wat Kevin nooit had verwacht! Een glimlachkwam op zijn gezicht, maar van binnen brak zijn hart.
“Wow, gefeliciteerd!”
“…..”
“Ja tuurlijk. Ik kom er gelijk aan!”
Kevin stopte zijn mobiel weer in zijn broekzak . Op dat moment kwam er iemand de woonkamer binnen. Kevin keek om en zag dat zijn vader achter hem stond. Kevin negeerde zijn vader en wilde langs hem lopen, maar zijn vader ging in de deuropening staan.
“Meestal zeggen we iets.”
“Ach man rot op. Is je slecht humeur over? Probeer je nu opeens spontaan een lieve vader te zijn? Laat ik je één ding zeggen. Dat ben je nog nooit geweest en zou je ook nooit worden.”
“Kevin, we moeten praten.”
Kevin merkte dat zijn vader hem er niet doorliet, dus ging hij terug op de bank zitten en nam weer een slok uit zijn blikje bier.
“Zoveel bier als dat jij drinkt is niet goed Kevin….”
“Zegt degene die Cocaïne, Heroïne en al die andere shit gebruikt!”
“Kevin… Ik begrijp dat je boos bent, maar ik wil hulp zoeken. Het moet echt anders.”
Deze opmerking, de laatste opmerking van zijn vader, dat was teveel voor Kevin. Dit was de druppel die de emmer deed overlopen.
“Nu moet alles anders? NU?! Waarom nu pas? Omdat het je nu pas uitkomt? Ik weet de redenen al. Je geld is bijna op. Je hebt ruzie met Trudie.”
“Noem haar moeder!”
“Nee! Ik noem haar Trudie en jou noem ik gewoon Gerard! En als ik weer verder mag, dan komt nu de laatste redenen. Als ik klaar ben met school of er eindelijk van wordt afgestuurd dan ga ik zo snel mogelijk weg hier. Ik ga dan op mezelf wonen en hoef dan geen ‘belasting’ te betalen aan jullie. Daardoor kan je niks meer hé?”
“Kevin houdt op met die onzin!” Kevins vader kreeg tranen in zijn ogen en begon woedend te worden, dat zag je goed aan zijn ogen. Kevin kon dit echter niet schelen, want hij ging door met de klaagzang.
“Laat ik je wat zeggen. Alles had anders gemoeten voordat jullie me kregen. Waar waren jullie tijdens ouderavonden? Bij m’n eerste schooldag op de middelbare? Ik had alles zelf moeten kopen! En niemand toonde interesse toen ik thuis kwam! Geloof me, als ik moest kiezen tussen nu of vroeger, dan koos ik voor vroeger. Mijn echte ouders hadden dan wel te weinig geld, maar ze deden alles voor me!”
Bij dit alles wat Kevin had gezegd kwam er geen verandering in zijn stem, die al die tijd kil aanklonk. Kevin dronk het blikje bier vervolgens snel in een teug leeg en stond op.
“Ik ga naar Jill.”
Kevins vader had zoveel verdriet en woeden, dat alles er opeens uitvloog, maar dat pakte verkeert uit.
“Ach ja hoor! Verstop je maar weer achter die **** (andere woord voor prostituee)”
Kevin keek doordringend naar zijn vader en werd kwaad. Hij maakte van zijn hand een vuist en nam een keer goed adem.
“Hoe durf je? Hoe DURF je?”
Kevin stormde op zijn stiefvader af en duwde hem uit de deuropening.
“Hoe durf je Jill een **** te noemen?”
Kevin pakte zijn jack van leer en liep naar buiten. Hij liet zijn vader huilend, woedend, onder het bloed en gewond achter. Hij deed de garagedeur open en stapte op zijn motor. Hij hoorde hoe zijn stiefvader zijn naam brulde. Brulde? Nee, het was echt smeken. Kevin keek richting het huis, toen hij langzaam de garage uitliep met zijn motor in zijn hand. Even twijfelde Kevin, maar nam toen toch het besluit. Hij gaf flink gas en scheurde de oprit af en vervolgens de straat uit. Zijn huis was inmiddels niet meer te zien en Kevin wist ook niet wat daar nu afspeelde.
Na een grote slok bier te hebben genomen, zette Kevin het blikje naast zich neer op het bij-tafeltje. Kevin voelde in zijn broekzak getril, het was zijn mobiel. Even was er een twijfel op hij wel moest kijken wie hem belde, maar de nieuwsgierigheid was zo groot, dat die won. Een lach kwam op zijn gezicht, toen hij zag wie hem belde. Kevin merkte echter niet op dat er een sleutel in de voordeur was gestoken en dat er iemand binnenkwam.
“Hey Jill! Waarom bel je?”
Het was even stil aan beide kanten, maar plots kwam het antwoord van Jill. Het antwoord wat Kevin nooit had verwacht! Een glimlachkwam op zijn gezicht, maar van binnen brak zijn hart.
“Wow, gefeliciteerd!”
“…..”
“Ja tuurlijk. Ik kom er gelijk aan!”
Kevin stopte zijn mobiel weer in zijn broekzak . Op dat moment kwam er iemand de woonkamer binnen. Kevin keek om en zag dat zijn vader achter hem stond. Kevin negeerde zijn vader en wilde langs hem lopen, maar zijn vader ging in de deuropening staan.
“Meestal zeggen we iets.”
“Ach man rot op. Is je slecht humeur over? Probeer je nu opeens spontaan een lieve vader te zijn? Laat ik je één ding zeggen. Dat ben je nog nooit geweest en zou je ook nooit worden.”
“Kevin, we moeten praten.”
Kevin merkte dat zijn vader hem er niet doorliet, dus ging hij terug op de bank zitten en nam weer een slok uit zijn blikje bier.
“Zoveel bier als dat jij drinkt is niet goed Kevin….”
“Zegt degene die Cocaïne, Heroïne en al die andere shit gebruikt!”
“Kevin… Ik begrijp dat je boos bent, maar ik wil hulp zoeken. Het moet echt anders.”
Deze opmerking, de laatste opmerking van zijn vader, dat was teveel voor Kevin. Dit was de druppel die de emmer deed overlopen.
“Nu moet alles anders? NU?! Waarom nu pas? Omdat het je nu pas uitkomt? Ik weet de redenen al. Je geld is bijna op. Je hebt ruzie met Trudie.”
“Noem haar moeder!”
“Nee! Ik noem haar Trudie en jou noem ik gewoon Gerard! En als ik weer verder mag, dan komt nu de laatste redenen. Als ik klaar ben met school of er eindelijk van wordt afgestuurd dan ga ik zo snel mogelijk weg hier. Ik ga dan op mezelf wonen en hoef dan geen ‘belasting’ te betalen aan jullie. Daardoor kan je niks meer hé?”
“Kevin houdt op met die onzin!” Kevins vader kreeg tranen in zijn ogen en begon woedend te worden, dat zag je goed aan zijn ogen. Kevin kon dit echter niet schelen, want hij ging door met de klaagzang.
“Laat ik je wat zeggen. Alles had anders gemoeten voordat jullie me kregen. Waar waren jullie tijdens ouderavonden? Bij m’n eerste schooldag op de middelbare? Ik had alles zelf moeten kopen! En niemand toonde interesse toen ik thuis kwam! Geloof me, als ik moest kiezen tussen nu of vroeger, dan koos ik voor vroeger. Mijn echte ouders hadden dan wel te weinig geld, maar ze deden alles voor me!”
Bij dit alles wat Kevin had gezegd kwam er geen verandering in zijn stem, die al die tijd kil aanklonk. Kevin dronk het blikje bier vervolgens snel in een teug leeg en stond op.
“Ik ga naar Jill.”
Kevins vader had zoveel verdriet en woeden, dat alles er opeens uitvloog, maar dat pakte verkeert uit.
“Ach ja hoor! Verstop je maar weer achter die **** (andere woord voor prostituee)”
Kevin keek doordringend naar zijn vader en werd kwaad. Hij maakte van zijn hand een vuist en nam een keer goed adem.
“Hoe durf je? Hoe DURF je?”
Kevin stormde op zijn stiefvader af en duwde hem uit de deuropening.
“Hoe durf je Jill een **** te noemen?”
Kevin pakte zijn jack van leer en liep naar buiten. Hij liet zijn vader huilend, woedend, onder het bloed en gewond achter. Hij deed de garagedeur open en stapte op zijn motor. Hij hoorde hoe zijn stiefvader zijn naam brulde. Brulde? Nee, het was echt smeken. Kevin keek richting het huis, toen hij langzaam de garage uitliep met zijn motor in zijn hand. Even twijfelde Kevin, maar nam toen toch het besluit. Hij gaf flink gas en scheurde de oprit af en vervolgens de straat uit. Zijn huis was inmiddels niet meer te zien en Kevin wist ook niet wat daar nu afspeelde.
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
Mark zag alles zo snel achter elkaar gebeuren. Hij had er nog steeds geen besef bij. Isabelle en Lilly hadden de bal uitgenomen en vanuit het niks kwam Jude Sharp met een grofe tackel aanzetten en dat ging nog wel even door, totdat de twee spelers van royal voor het doel stonden. Alles wat zich op het middenveld had afgespeeld had Mark niet gehoord, want toen zat hij is een soort van shock.
"Evans, jij bent de hoofdprijs!" lachte Jude.
"WRAAKSCHOT!"
Mark zag het schot dichterbij komen en gooide zijn handen richting de bal. Deze kwam echter erg hard en snel aan en Mark had geen kans om de bal te kunnen stoppen. Mark werd achteruitgeduwd, totdat hij zelf neerviel. Mark merkte echter niet op dat Shawn het doelpunt had tegengehouden. Alles was zwart voor de ogen van Mark.
--------------------------
"Maar wat moet ik doen als ze komen aanvallen?"
"Hahahaha, jij bent nog maar een beginneling of niet soms?"
Jack knikte en de geheimzinnige man lachte hard.
"Wie van jullie team is de sterkste, wie de slimste, wie de snelste, wie de behendigste, wie is het slechts, wie is de beste?"
Jack keek verbaast naar de man.
"Wat heeft dat met mijn vraag te maken meneer?"
"Ach, noem me maar Bulder. En ik zal zo antwoord geven op jou vraag."
"Nou oké dan. Hmmmm. Als sterkste zou ik Xavier verwachten, maar Shawn lijkt zwak, maar is in principe heel erg sterk. Als slimste.... Ik zou denken Bobby of Steve. Als snelste zou ik zeggen Nathan, de atleet. Als behendigste zeg ik Austin. althans dat zijn de coach een keer. Hij is erg behendig en zou een goede schaduwspits zijn. Ik ben de slechtste en als beste zou ik zeggen Mark en Shawn."
Bulder knikte een paar keer.
"Oke, volgende vraag. Wie is de aanvoerder, wie is de spelmaker, wie is belangrijkste man in de verdediging, wie op het middenveld en in de aanval?"
Jack keek neer naar de grond. Hij wist dat hij de namen al genoemd had, die hij zou gaan noemen.
"Mark Evans, ik geloof Xavier, Shawn, Austin of Xavier en in de aanval Shawn."
Bulder keek verbaast op.
"Die Shawn is aanvaller en verdediger?"
---------------------------
De handen van Xavier waren gevormd tot een vuist. De woeden, die alleen maar erger werd, moest er een keer uit. Even keek hij rond, naar Austin en Nathan naast hem. Hij had het gevoel alsof hun ook in actie wilde komen, maar op dat moment zag hij iets.
'Die moves....'
Xavier stond opeens op en riep; "Ik snap het!"
Hij liep rustig naar de coach toe en begon een gesprek.
"Zu-... *Kucht* Ik bedoel coach. Laat mij alstublieft gaan. Ik heb de informatie die ik nodig heb en waartoe u mij opdracht gaf. Ik wil deze informatie graag gaan uitwerken!"
"Evans, jij bent de hoofdprijs!" lachte Jude.
"WRAAKSCHOT!"
Mark zag het schot dichterbij komen en gooide zijn handen richting de bal. Deze kwam echter erg hard en snel aan en Mark had geen kans om de bal te kunnen stoppen. Mark werd achteruitgeduwd, totdat hij zelf neerviel. Mark merkte echter niet op dat Shawn het doelpunt had tegengehouden. Alles was zwart voor de ogen van Mark.
--------------------------
"Maar wat moet ik doen als ze komen aanvallen?"
"Hahahaha, jij bent nog maar een beginneling of niet soms?"
Jack knikte en de geheimzinnige man lachte hard.
"Wie van jullie team is de sterkste, wie de slimste, wie de snelste, wie de behendigste, wie is het slechts, wie is de beste?"
Jack keek verbaast naar de man.
"Wat heeft dat met mijn vraag te maken meneer?"
"Ach, noem me maar Bulder. En ik zal zo antwoord geven op jou vraag."
"Nou oké dan. Hmmmm. Als sterkste zou ik Xavier verwachten, maar Shawn lijkt zwak, maar is in principe heel erg sterk. Als slimste.... Ik zou denken Bobby of Steve. Als snelste zou ik zeggen Nathan, de atleet. Als behendigste zeg ik Austin. althans dat zijn de coach een keer. Hij is erg behendig en zou een goede schaduwspits zijn. Ik ben de slechtste en als beste zou ik zeggen Mark en Shawn."
Bulder knikte een paar keer.
"Oke, volgende vraag. Wie is de aanvoerder, wie is de spelmaker, wie is belangrijkste man in de verdediging, wie op het middenveld en in de aanval?"
Jack keek neer naar de grond. Hij wist dat hij de namen al genoemd had, die hij zou gaan noemen.
"Mark Evans, ik geloof Xavier, Shawn, Austin of Xavier en in de aanval Shawn."
Bulder keek verbaast op.
"Die Shawn is aanvaller en verdediger?"
---------------------------
De handen van Xavier waren gevormd tot een vuist. De woeden, die alleen maar erger werd, moest er een keer uit. Even keek hij rond, naar Austin en Nathan naast hem. Hij had het gevoel alsof hun ook in actie wilde komen, maar op dat moment zag hij iets.
'Die moves....'
Xavier stond opeens op en riep; "Ik snap het!"
Hij liep rustig naar de coach toe en begon een gesprek.
"Zu-... *Kucht* Ik bedoel coach. Laat mij alstublieft gaan. Ik heb de informatie die ik nodig heb en waartoe u mij opdracht gaf. Ik wil deze informatie graag gaan uitwerken!"
Het gesprek leek stil gevallen, toen Steve alles op het veld zag gebeuren. Steve had nog niet geantwoord of Axel begon het gesprek weer.
“Je weet niet hoe je het moet zeggen hé? “ sprak Axel na een aangename stilte. “Ik snap het wel hoor.” voegde hij eraan toe.“Als je het er niet over wilt hebben dan hoeft dat niet. Iedereen heeft zo zijn geheimen en die mogen er zijn.” Steve keek verbaast naar Axel.
"Gast ben jij wel aan het opletten? Die drie gasten van Royal hebben het hele team van Raimon verwoest!"
Steve merkte dat wat de drie jongens gedaan hadden nog niet voldoende was. Ze gingen door.
-----------------------------------
De coach bleef nog steeds op dezelfde plek staan en bewoog totaal niet. Ze keek alleen even naar de drie jongens en toen teurg. Een klein glimlachje betrad haar mond. 'Xavier, je weet het nog niet, maar jij kan net zo veel spel inzicht hebben als die Sharp.' Net nadat ze dat had gezegd in haar hoofd stond Xavier op. "Ik snap het!"
Hij liep rustig naar de coach toe en begon een gesprek.
"Zu-... *Kucht* Ik bedoel coach. Laat mij alstublieft gaan. Ik heb de informatie die ik nodig heb en waartoe u mij opdracht gaf. Ik wil deze informatie graag gaan uitwerken!"
Lina keek naar haar broertje en knikte. "Doe wat je moet doen Xavier. Ik heb vertrouwen in je."
De coach keek vervolgens naar Nathan en ging naast hem staan. Ze kuchte een keer om de aandacht te trekken.
"Zo Swift... Had jij dit zien aankomen of kunnen voorkomen? Zijn de antwoorden nee? Dat dacht ik al. En Tob... Hobbes jij?"
----------------------------------
Isabelle bleef op de grond liggen en had haar armen nog steeds om haar buik heenn geslagen. De pijn was erg hevig. Ze had niks meer gemerkt van de rest. Ze hoorde alleen maar geschreeuw. Bij iedereen kon ze de naam zeggen. Ze wilde opstaan, maar dat ging niet. Plots hoorde ze dat Shawn gescoord had, maar de twee spelers van royal hoorde dit ook en waren blijkbaar woedend.
---------------------------------
"Joseph!" David rende richting King toe.
"Gaat het man?"
Joseph stond op en sloef met zijn vuist tegen de doelpunt. "Verdomme!"
"Joseph doe rustig alsjeblieft!" zei Jude, terwijl hij kwam aanlopen.
"Je bent er geweest Frost! WRAAKSCHOT!" David gaf trappen tegen de bal, die hij normaal gesproken nooit deed. Dit schot was hard, snel en pijnlijk....
Shawn wilde zich omdraaien, maar het was te laat. De bal kwam in Shawn's rug terecht. Hij viel op de grond en bleef liggen.
“Je weet niet hoe je het moet zeggen hé? “ sprak Axel na een aangename stilte. “Ik snap het wel hoor.” voegde hij eraan toe.“Als je het er niet over wilt hebben dan hoeft dat niet. Iedereen heeft zo zijn geheimen en die mogen er zijn.” Steve keek verbaast naar Axel.
"Gast ben jij wel aan het opletten? Die drie gasten van Royal hebben het hele team van Raimon verwoest!"
Steve merkte dat wat de drie jongens gedaan hadden nog niet voldoende was. Ze gingen door.
-----------------------------------
De coach bleef nog steeds op dezelfde plek staan en bewoog totaal niet. Ze keek alleen even naar de drie jongens en toen teurg. Een klein glimlachje betrad haar mond. 'Xavier, je weet het nog niet, maar jij kan net zo veel spel inzicht hebben als die Sharp.' Net nadat ze dat had gezegd in haar hoofd stond Xavier op. "Ik snap het!"
Hij liep rustig naar de coach toe en begon een gesprek.
"Zu-... *Kucht* Ik bedoel coach. Laat mij alstublieft gaan. Ik heb de informatie die ik nodig heb en waartoe u mij opdracht gaf. Ik wil deze informatie graag gaan uitwerken!"
Lina keek naar haar broertje en knikte. "Doe wat je moet doen Xavier. Ik heb vertrouwen in je."
De coach keek vervolgens naar Nathan en ging naast hem staan. Ze kuchte een keer om de aandacht te trekken.
"Zo Swift... Had jij dit zien aankomen of kunnen voorkomen? Zijn de antwoorden nee? Dat dacht ik al. En Tob... Hobbes jij?"
----------------------------------
Isabelle bleef op de grond liggen en had haar armen nog steeds om haar buik heenn geslagen. De pijn was erg hevig. Ze had niks meer gemerkt van de rest. Ze hoorde alleen maar geschreeuw. Bij iedereen kon ze de naam zeggen. Ze wilde opstaan, maar dat ging niet. Plots hoorde ze dat Shawn gescoord had, maar de twee spelers van royal hoorde dit ook en waren blijkbaar woedend.
---------------------------------
"Joseph!" David rende richting King toe.
"Gaat het man?"
Joseph stond op en sloef met zijn vuist tegen de doelpunt. "Verdomme!"
"Joseph doe rustig alsjeblieft!" zei Jude, terwijl hij kwam aanlopen.
"Je bent er geweest Frost! WRAAKSCHOT!" David gaf trappen tegen de bal, die hij normaal gesproken nooit deed. Dit schot was hard, snel en pijnlijk....
Shawn wilde zich omdraaien, maar het was te laat. De bal kwam in Shawn's rug terecht. Hij viel op de grond en bleef liggen.
Axel zag Steve zijn uitdrukking omslaan naar die van verbazing.
"Gast ben jij wel aan het opletten?” riep Steve.
Axel zijn wenkbrauwen gleden in een frons, maar alles viel op zijn plek toen Steve de volgende woorden uitsprak. “ Die drie gasten van Royal hebben het hele team van Raimon verwoest!"
“Wat?!”
Axel zijn hoofd draaide naar het veld en daar trof hij een ravage aan.
De twee spitsen lagen kreunend op de grond. Het meisje met het blauwe haar had haar armen stevig om haar buik geslagen, ze deed pogingen om op te staan, maar het ging niet. Het andere meisje had haar armen kruislings over haar borst geslagen en zag erg bleek. Ook leek ze moeite te hebben met ademhalen.
Alsof dat nog niet erg genoeg was lagen de andere spelers ook overhoop. Alleen een jongen met ijsachtig haar stond nog overeind en had net een schot op het doel gevuurd, die de keeper omver had geblazen.
"Je bent er geweest Frost!” sprak de jongen met het ooglapje. Hij sprong de lucht in en trapte als een machine tegen de bal.
‘Wraakschot.’ flitste het door Axel’s gedachten. “WRAAKSCHOT!"
De ijsjongen, die blijkbaar Frost hete, wilde zich omdraaien, maar het had al geen nut meer. De bal raakte hem vol in zijn rug en hij sloeg voorover. Raimon was uitgeschakeld op zijn wissels na.
“W-wat willen ze?” vroeg Axel bijna fluisterend.
-----------------------------------------------
Lilly probeerde zo diep mogelijk in te ademen, een snijdende pijn vulde haar borstkas terwijl ze bevend uitademde. Trillende armen vonden hun weg naar de grond naast haar in een poging zichzelf omhoog te duwen. Ze liet zich echter snel weer vallen omdat ze zag dat de ooglap zich voorbereide op een nieuw wraakschot. Deze suisde over haar heen en trof een ander, nog ongeschonden doelwit.
‘D-dit kunnen we nooit winnen, niet als ze zo doorgaan. We hebben hulp nodig.’
------------------------------
Nog enkele verwoestende schoten later stond Xavier op. "Ik snap het!"
Austin keek verbaasd op naar Xavier die naar de coach toe liep.
“Zu-” hij kuchte even. “Ik bedoel, coach. Laat mij alstublieft gaan.”
De coach keek naar Xavier, maar liet hem rustig uitpraten.
“Ik heb de informatie die ik nodig heb en waartoe u mij opdracht gaf. Ik wil deze informatie graag uitwerken.!”
De coach knikte. "Doe wat je moet doen Xavier. Ik heb vertrouwen in je."
Austin’s mond viel open van verbazing. Toen draaide de coach zich naar hem en Nathan.
"Zo Swift... Had jij dit zien aankomen of kunnen voorkomen? Zijn de antwoorden nee? Dat dacht ik al. En Tob... Hobbes jij?"
Austin stotterde even, maar zag toen iets op het veld gebeuren.
"Je bent er geweest Frost! WRAAKSCHOT!" David gaf trappen tegen de bal, die hij normaal gesproken nooit deed. Dit schot was hard, snel en pijnlijk....
Shawn wilde zich omdraaien, maar het was te laat. De bal kwam in Shawn's rug terecht. Hij viel op de grond en bleef liggen.
"Gast ben jij wel aan het opletten?” riep Steve.
Axel zijn wenkbrauwen gleden in een frons, maar alles viel op zijn plek toen Steve de volgende woorden uitsprak. “ Die drie gasten van Royal hebben het hele team van Raimon verwoest!"
“Wat?!”
Axel zijn hoofd draaide naar het veld en daar trof hij een ravage aan.
De twee spitsen lagen kreunend op de grond. Het meisje met het blauwe haar had haar armen stevig om haar buik geslagen, ze deed pogingen om op te staan, maar het ging niet. Het andere meisje had haar armen kruislings over haar borst geslagen en zag erg bleek. Ook leek ze moeite te hebben met ademhalen.
Alsof dat nog niet erg genoeg was lagen de andere spelers ook overhoop. Alleen een jongen met ijsachtig haar stond nog overeind en had net een schot op het doel gevuurd, die de keeper omver had geblazen.
"Je bent er geweest Frost!” sprak de jongen met het ooglapje. Hij sprong de lucht in en trapte als een machine tegen de bal.
‘Wraakschot.’ flitste het door Axel’s gedachten. “WRAAKSCHOT!"
De ijsjongen, die blijkbaar Frost hete, wilde zich omdraaien, maar het had al geen nut meer. De bal raakte hem vol in zijn rug en hij sloeg voorover. Raimon was uitgeschakeld op zijn wissels na.
“W-wat willen ze?” vroeg Axel bijna fluisterend.
-----------------------------------------------
Lilly probeerde zo diep mogelijk in te ademen, een snijdende pijn vulde haar borstkas terwijl ze bevend uitademde. Trillende armen vonden hun weg naar de grond naast haar in een poging zichzelf omhoog te duwen. Ze liet zich echter snel weer vallen omdat ze zag dat de ooglap zich voorbereide op een nieuw wraakschot. Deze suisde over haar heen en trof een ander, nog ongeschonden doelwit.
‘D-dit kunnen we nooit winnen, niet als ze zo doorgaan. We hebben hulp nodig.’
------------------------------
Nog enkele verwoestende schoten later stond Xavier op. "Ik snap het!"
Austin keek verbaasd op naar Xavier die naar de coach toe liep.
“Zu-” hij kuchte even. “Ik bedoel, coach. Laat mij alstublieft gaan.”
De coach keek naar Xavier, maar liet hem rustig uitpraten.
“Ik heb de informatie die ik nodig heb en waartoe u mij opdracht gaf. Ik wil deze informatie graag uitwerken.!”
De coach knikte. "Doe wat je moet doen Xavier. Ik heb vertrouwen in je."
Austin’s mond viel open van verbazing. Toen draaide de coach zich naar hem en Nathan.
"Zo Swift... Had jij dit zien aankomen of kunnen voorkomen? Zijn de antwoorden nee? Dat dacht ik al. En Tob... Hobbes jij?"
Austin stotterde even, maar zag toen iets op het veld gebeuren.
"Je bent er geweest Frost! WRAAKSCHOT!" David gaf trappen tegen de bal, die hij normaal gesproken nooit deed. Dit schot was hard, snel en pijnlijk....
Shawn wilde zich omdraaien, maar het was te laat. De bal kwam in Shawn's rug terecht. Hij viel op de grond en bleef liggen.
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
-
Lover_Myrthe_XD
- Puntenslijper
- Berichten: 13
- Lid geworden op: 13 mar 2014 21:01
‘Heuveldam 27’ spookte het door Kevins hoofd, maar dat was niet het enigste wat door zijn hoofd rond dwarrelde. Het beeld van zijn vader, die onder het bloed zat, kwam ook steeds naar voren. Op dat schrok Kevin op vanuit zij gedachtes, toen hij sirenes achter hem hoorde. Hij keek in zijn spiegel en zag dat er een politieauto achter hem reed. Kevin ging snel aan de kant, maar tot zijn verbazing stopte de politieauto ook. Een lange agent gevolgd door dikke kwamen de auto uit en liep naar hem toe. ‘Wat heb ik gedaan?’
“Rijbewijs graag!” zei de lange agent. Kevin pakte vanuit zijn achterzak zijn portemonnee en pakte daaruit weer zijn rijbewijs voor zijn motor.
“Hmmm, dat ziet er goed uit.” Zei de dikke agent “Alleen voortaan opletten mannetje. Je reed langs een stopbord zonder te stoppen.” Vervolgde hij.
Kevin keek opgelucht naar de agente en knikte naar ze. “Mijn excuses, het zal niet meer gebeuren.” Een opluchting ging door Kevins hele lichaam heen. Nadat de politieauto was weggereden vervolgde Kevin ook zijn reis richting het huis van Jill.
Tien minuten na het politie incident was hij dan toch op de plaats van bestemming gekomen, Jills straat. Kevin wachtte nog even met de straat inrijden en bleef langs de zijkant van de weg staand kijkend naar het huis van Jill. Een traan gleed over zijn wang, de gedachtes alleen al. Toch moest hij zichzelf laten zien en gaf dus gas op zijn motor en reed de oprit bij Jill op. De deur ging al gelijk open. Het was Jill die naar buiten rende en Kevin gelijk om zijn nek vloog en knuffelde. Kevin grinnikte even, maar van binnen werd het verdriet alleen maar erger. Het nieuws had hij al via de telefoon gehoord, maar nu kwam dan HET moment.
“Zet je helm af gek. Ik wil je zoenen!” zei Jill lachend. Kevin deed wat Jill vroeg en gaf haar vervolgens een zoen. Jill hielp Kevin met zijn motor op slot zetten en trok hem vervolgens mee naar binnen.
“Ah Kevin, leuk je weer te zien!”
“Hallo mevrouw Ubriel” groette Kevin terug met een knikje.
“Mam, Kevin en ik gaan naar boven. Eet je mee Kevin?”
Kevin had geen moeite met nadenken en knikte naar Jill.
“Ja lekker. Wat eten we?”
“Moeders geheime gerecht!” riep Jill lachend, toen ze al boven was.
Kevin trok snel zijn jas en schoenen uit en rende achter Jill aan naar boven. Eenmaal boven aangekomen pakte hij haar op en gooide haar het bed op en sprong er vervolgens ook op. Zijn hand ging door het blonde haar van Jill. Zijn mond ging naar de mond naar haar mond en kwamen op elkaar terecht. ‘Die lippen…. Die perfecte lippen, zij…. De perfecte meid, de liefste vriendin…’ Opnieuw kwam er een traan uit Kevins oog, maar deze veegde hij snel weg. Jill keek verbaast naar Kevin. “Waarom stop je opeens? Ik had het net zo naar m’n zin” giechelde Jill.
“Euh, ja er zat wat in mijn oog en k hard er erg veel jeuk en dat is nog irritant.”
“Kevin?”
Kevin keek om terwijl hij nog wat in zijn oog wreef. “Ja?”
“Waarom heb je mij geprobeerd te ontlopen deze week?”
Kevin schrok van deze vraag. Het was wel waar wat ze zei. Hij wilde vluchtte voor de waarheid. Hij wist dat deze dag moest komen. Het was de droom van Jill.
“Ik dacht zoveel aan je… Ik duimde voor je, maar was school helemaal vergeten snap je? Na blijven, strafwerk en dergelijke…”
Een glimlach betrad het gezicht van Jill. “Ow schatje toch.” Jill gaf Kevin weer een zoen en vervolgens nog één. Het was echter Kevin die Jill van zich afduwde. “Jill?”
Jill keek verbaast naar Kevin. “Wat is er?”
‘Moet dit echt? Waarom verlaat je me? Ben ik niet belangrijk voor je?’ al dit soort vragen dwarrelde door het hoofd van Kevin, maar hij vluchtte opnieuw voor de waarheid. Opnieuw kwam er een leugentje voor eigen best wil.
“Zal je wel aan me denken?”
Was dit eigenlijk wel een leugentje om eigen best wil? Wat dit niet gewoon Jill? Waarom kan ik haar niet loslaten?
In gedachtes sloeg Kevin zichzelf. ‘Haar loslaten? Wat denk ik wel niet! Ik laat Jill nooit los! NOOIT!’
“Tuurlijk zal ik aan je blijven denken. Zal jij dan op mij wachten?”
Die vraag, de vraag die Kevin had verwacht kwam dan nu echt tot het licht.
“Ja….. Ja dat zal ik doen….”
Vervolgens klemde de twee lippen weer aan elkaar
“Rijbewijs graag!” zei de lange agent. Kevin pakte vanuit zijn achterzak zijn portemonnee en pakte daaruit weer zijn rijbewijs voor zijn motor.
“Hmmm, dat ziet er goed uit.” Zei de dikke agent “Alleen voortaan opletten mannetje. Je reed langs een stopbord zonder te stoppen.” Vervolgde hij.
Kevin keek opgelucht naar de agente en knikte naar ze. “Mijn excuses, het zal niet meer gebeuren.” Een opluchting ging door Kevins hele lichaam heen. Nadat de politieauto was weggereden vervolgde Kevin ook zijn reis richting het huis van Jill.
Tien minuten na het politie incident was hij dan toch op de plaats van bestemming gekomen, Jills straat. Kevin wachtte nog even met de straat inrijden en bleef langs de zijkant van de weg staand kijkend naar het huis van Jill. Een traan gleed over zijn wang, de gedachtes alleen al. Toch moest hij zichzelf laten zien en gaf dus gas op zijn motor en reed de oprit bij Jill op. De deur ging al gelijk open. Het was Jill die naar buiten rende en Kevin gelijk om zijn nek vloog en knuffelde. Kevin grinnikte even, maar van binnen werd het verdriet alleen maar erger. Het nieuws had hij al via de telefoon gehoord, maar nu kwam dan HET moment.
“Zet je helm af gek. Ik wil je zoenen!” zei Jill lachend. Kevin deed wat Jill vroeg en gaf haar vervolgens een zoen. Jill hielp Kevin met zijn motor op slot zetten en trok hem vervolgens mee naar binnen.
“Ah Kevin, leuk je weer te zien!”
“Hallo mevrouw Ubriel” groette Kevin terug met een knikje.
“Mam, Kevin en ik gaan naar boven. Eet je mee Kevin?”
Kevin had geen moeite met nadenken en knikte naar Jill.
“Ja lekker. Wat eten we?”
“Moeders geheime gerecht!” riep Jill lachend, toen ze al boven was.
Kevin trok snel zijn jas en schoenen uit en rende achter Jill aan naar boven. Eenmaal boven aangekomen pakte hij haar op en gooide haar het bed op en sprong er vervolgens ook op. Zijn hand ging door het blonde haar van Jill. Zijn mond ging naar de mond naar haar mond en kwamen op elkaar terecht. ‘Die lippen…. Die perfecte lippen, zij…. De perfecte meid, de liefste vriendin…’ Opnieuw kwam er een traan uit Kevins oog, maar deze veegde hij snel weg. Jill keek verbaast naar Kevin. “Waarom stop je opeens? Ik had het net zo naar m’n zin” giechelde Jill.
“Euh, ja er zat wat in mijn oog en k hard er erg veel jeuk en dat is nog irritant.”
“Kevin?”
Kevin keek om terwijl hij nog wat in zijn oog wreef. “Ja?”
“Waarom heb je mij geprobeerd te ontlopen deze week?”
Kevin schrok van deze vraag. Het was wel waar wat ze zei. Hij wilde vluchtte voor de waarheid. Hij wist dat deze dag moest komen. Het was de droom van Jill.
“Ik dacht zoveel aan je… Ik duimde voor je, maar was school helemaal vergeten snap je? Na blijven, strafwerk en dergelijke…”
Een glimlach betrad het gezicht van Jill. “Ow schatje toch.” Jill gaf Kevin weer een zoen en vervolgens nog één. Het was echter Kevin die Jill van zich afduwde. “Jill?”
Jill keek verbaast naar Kevin. “Wat is er?”
‘Moet dit echt? Waarom verlaat je me? Ben ik niet belangrijk voor je?’ al dit soort vragen dwarrelde door het hoofd van Kevin, maar hij vluchtte opnieuw voor de waarheid. Opnieuw kwam er een leugentje voor eigen best wil.
“Zal je wel aan me denken?”
Was dit eigenlijk wel een leugentje om eigen best wil? Wat dit niet gewoon Jill? Waarom kan ik haar niet loslaten?
In gedachtes sloeg Kevin zichzelf. ‘Haar loslaten? Wat denk ik wel niet! Ik laat Jill nooit los! NOOIT!’
“Tuurlijk zal ik aan je blijven denken. Zal jij dan op mij wachten?”
Die vraag, de vraag die Kevin had verwacht kwam dan nu echt tot het licht.
“Ja….. Ja dat zal ik doen….”
Vervolgens klemde de twee lippen weer aan elkaar
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
Xavier zag dat de coach naar hem knikte. Dit was een grote opluchting voor hem. . "Doe wat je moet doen Xavier. Ik heb vertrouwen in je." Deze woorden waren de woorden waarop hij hoopte. Hij boog als dank naar de coach en ging nog snel naar de oor van zijn zus toe met zijn mond. “Dank je voor je vertrouwen. Hoe kan ik dit ooit goedmaken?” fluisterede hij gevolgd door een knipoog. Xavier liep de dijk op, richting de grote menigte op de brug. Daar keek hij terug op het veld.
“Isabelle, vergeef me… Ik doe dit voor jou, alleen moet je nog even volhouden.” De pijn die Isabelle leed deed hem verdriet, die van Lilly en ook gewoon het hele team. ‘Laat ik ze nu stikken?’ Opeens hoorde Xavier in zijn gedachtes een andere stem. De stem leek bekend, maar hij kon er geen persoon bij denken. ‘Wees gerust. Je laat ze niet stikken. Denk aan Lord of the Rings. Gandalf ging ook weg om terug te komen met een heel leger.’
Xavier liep verbaast door. ‘Moet ik daar wel mee blij zijn? Gast, je vergelijkt me met een oude vieze tovenaar die rond de Middeleeuwen leefde’.
Vervolgens kwam er geen antwoord meer, maar de stilte voelde wel prettig. Het geluid van schoten die werden afgevuurd was al niet meer te horen. De stilte die er nu was, had hij nodig. “Hmmm, hoe zal ik dit aanpakken? Ik weet een paar zwakke punten, maar hoe moet ik die benutten? Hissatsu, speciale opstelling of totaal een onverwachte pass?” Xavier pakte een stok en begon wat in de grond te tekenen. “Het valt me op dat die ooglap steeds aan de rechter kant van brillenmans rent. Het heeft iets te maken met de totale teamopstelling. Als we die twee nou kunnen dekken of kunnen tegenhouden met een hissatsu.” Xavier bleef maar tekenen, totdat hij zag wat hij had getekend. “NATUURLIJK! Dit het gene wat ik totaal over het hoofd heb gezien. We moeten Royal aanpakken met hun zwakte punt. Al hun hissatu’s die ik heb gezien zijn in de lucht. Dus dan moeten we ze omlaag halen met….. ZWAARTEKRACHT!”
--- --- ---
Langzaam gingen de ogen van Mark weer open. Zijn lichaam deed erg veel pijn, maar toch stond hij op. Hij veegde een arm langs zijn voorhoofd en trok zijn keepershandschoenen goed. Vervolgens liep hij zijn doel uit richting de kant van Royal. Mark stopte eerst bij Bobby en hielp hem overeind. Mark glimlachte naar Bobby en sprak hem wat moed toe. “Je hebt geprobeerd wat je kon Bobby en het zag er goed uit.” Vervolgens liep hij door naar Lilly en hielp haar ook overeind. “Ik weet het… Je kreeg de kans niet om de reageren, maar dat maakt niet uit. Het was een schrik momentje. Blijf vooral ademen.” Ook naar Lilly gaf hij een glimlach. Mark vervolgde zijn toch naar Isabelle die ook nog steeds op de grond lag. “Isabelle…. Je….. Ik zal wraak nemen.” Ook naar haar glimlachte hij, toen hij het zei en liep door. Hij passeerde Jude Sharp en David Samfort. Beide duwde hij ze ruw aan de kant op weg naar Shawn. “Shawn!” Opnieuw kwam er een glimlach op het gezicht van Mark. “Jij hebt ons eerste doelpunt gemaakt en wel tegen Royal. Ik dank je echt zeer.” Nadat hij Shawn overeind had geholpen liep Mark terug in de richting van de twee veldspelers van royal.
“Hoe durven jullie?! Hoe durven jullie MIJN spel zo te spelen?! Voetbal is niet zomaar een spel, het is ons leven. Het is niet om te winnen, maar voor de lol. Laat ik jullie één ding zeggen, misschien ken je dit wel: De duisternis zal spoedig vertrekken uit het voetbal en een nieuwe zon zal fel schijnen. Ik zal er hoogst persoonlijk voor zorgen dat jullie niet meer winnen!” Mark had de neiging om de twee jongens eens flink in elkaar te trappen, maar dit deed hij niet. Hij hield de eer aan zichzelf.
--- --- ---
“Hoe kan die Frost aanvallen en verdedigen?” vroeg Bulder.
Jack keek erg ongemakkelijk en haalde zijn schouders op. Hij had totaal geen idee. Hij vroeg het zichzelf ook wel eigenlijk af.
“Bulder?”
“Ja, mijn jong wat is er?”
“Heeft u vertrouwen in mij en het hele team?”
Bulder keek verbaast naar Shawn tikte een paar keer tegen Jacks hoofd. “Als dat je eigen instelling is, dan niet, want dan weet ik zeker dat je gaat verliezen. Ook al is de rest van het team zo goed. Geloof me…. Royal heeft een coach en aanvoerder en beide kunnen ze gelijk zien wat het zwakke punt van het team is waar tegen ze spelen. Dus ben je zenuwachtig voor de wedstrijd?” Bulder keek verbaast om zich heen, maar zag Jack niet meer. Wat Bulder wel opviel wat dat de wc van de bouwvakkers opeens op slot was gedraaid. “Jack, kom van die wc af!”
“Isabelle, vergeef me… Ik doe dit voor jou, alleen moet je nog even volhouden.” De pijn die Isabelle leed deed hem verdriet, die van Lilly en ook gewoon het hele team. ‘Laat ik ze nu stikken?’ Opeens hoorde Xavier in zijn gedachtes een andere stem. De stem leek bekend, maar hij kon er geen persoon bij denken. ‘Wees gerust. Je laat ze niet stikken. Denk aan Lord of the Rings. Gandalf ging ook weg om terug te komen met een heel leger.’
Xavier liep verbaast door. ‘Moet ik daar wel mee blij zijn? Gast, je vergelijkt me met een oude vieze tovenaar die rond de Middeleeuwen leefde’.
Vervolgens kwam er geen antwoord meer, maar de stilte voelde wel prettig. Het geluid van schoten die werden afgevuurd was al niet meer te horen. De stilte die er nu was, had hij nodig. “Hmmm, hoe zal ik dit aanpakken? Ik weet een paar zwakke punten, maar hoe moet ik die benutten? Hissatsu, speciale opstelling of totaal een onverwachte pass?” Xavier pakte een stok en begon wat in de grond te tekenen. “Het valt me op dat die ooglap steeds aan de rechter kant van brillenmans rent. Het heeft iets te maken met de totale teamopstelling. Als we die twee nou kunnen dekken of kunnen tegenhouden met een hissatsu.” Xavier bleef maar tekenen, totdat hij zag wat hij had getekend. “NATUURLIJK! Dit het gene wat ik totaal over het hoofd heb gezien. We moeten Royal aanpakken met hun zwakte punt. Al hun hissatu’s die ik heb gezien zijn in de lucht. Dus dan moeten we ze omlaag halen met….. ZWAARTEKRACHT!”
--- --- ---
Langzaam gingen de ogen van Mark weer open. Zijn lichaam deed erg veel pijn, maar toch stond hij op. Hij veegde een arm langs zijn voorhoofd en trok zijn keepershandschoenen goed. Vervolgens liep hij zijn doel uit richting de kant van Royal. Mark stopte eerst bij Bobby en hielp hem overeind. Mark glimlachte naar Bobby en sprak hem wat moed toe. “Je hebt geprobeerd wat je kon Bobby en het zag er goed uit.” Vervolgens liep hij door naar Lilly en hielp haar ook overeind. “Ik weet het… Je kreeg de kans niet om de reageren, maar dat maakt niet uit. Het was een schrik momentje. Blijf vooral ademen.” Ook naar Lilly gaf hij een glimlach. Mark vervolgde zijn toch naar Isabelle die ook nog steeds op de grond lag. “Isabelle…. Je….. Ik zal wraak nemen.” Ook naar haar glimlachte hij, toen hij het zei en liep door. Hij passeerde Jude Sharp en David Samfort. Beide duwde hij ze ruw aan de kant op weg naar Shawn. “Shawn!” Opnieuw kwam er een glimlach op het gezicht van Mark. “Jij hebt ons eerste doelpunt gemaakt en wel tegen Royal. Ik dank je echt zeer.” Nadat hij Shawn overeind had geholpen liep Mark terug in de richting van de twee veldspelers van royal.
“Hoe durven jullie?! Hoe durven jullie MIJN spel zo te spelen?! Voetbal is niet zomaar een spel, het is ons leven. Het is niet om te winnen, maar voor de lol. Laat ik jullie één ding zeggen, misschien ken je dit wel: De duisternis zal spoedig vertrekken uit het voetbal en een nieuwe zon zal fel schijnen. Ik zal er hoogst persoonlijk voor zorgen dat jullie niet meer winnen!” Mark had de neiging om de twee jongens eens flink in elkaar te trappen, maar dit deed hij niet. Hij hield de eer aan zichzelf.
--- --- ---
“Hoe kan die Frost aanvallen en verdedigen?” vroeg Bulder.
Jack keek erg ongemakkelijk en haalde zijn schouders op. Hij had totaal geen idee. Hij vroeg het zichzelf ook wel eigenlijk af.
“Bulder?”
“Ja, mijn jong wat is er?”
“Heeft u vertrouwen in mij en het hele team?”
Bulder keek verbaast naar Shawn tikte een paar keer tegen Jacks hoofd. “Als dat je eigen instelling is, dan niet, want dan weet ik zeker dat je gaat verliezen. Ook al is de rest van het team zo goed. Geloof me…. Royal heeft een coach en aanvoerder en beide kunnen ze gelijk zien wat het zwakke punt van het team is waar tegen ze spelen. Dus ben je zenuwachtig voor de wedstrijd?” Bulder keek verbaast om zich heen, maar zag Jack niet meer. Wat Bulder wel opviel wat dat de wc van de bouwvakkers opeens op slot was gedraaid. “Jack, kom van die wc af!”
Langzaam gingen de ogen van Mark weer open. Zijn lichaam deed erg veel pijn, maar toch stond hij op. Hij veegde een arm langs zijn voorhoofd en trok zijn keepershandschoenen goed. Vervolgens liep hij zijn doel uit richting de kant van Royal. Mark stopte eerst bij Bobby en hielp hem overeind. Mark glimlachte naar Bobby en sprak hem wat moed toe. “Je hebt geprobeerd wat je kon Bobby en het zag er goed uit.” Vervolgens liep hij door naar Lilly en hielp haar ook overeind. “Ik weet het… Je kreeg de kans niet om de reageren, maar dat maakt niet uit. Het was een schrik momentje. Blijf vooral ademen.” Ook naar Lilly gaf hij een glimlach. Mark vervolgde zijn toch naar Isabelle die ook nog steeds op de grond lag. “Isabelle…. Je….. Ik zal wraak nemen.” Ook naar haar glimlachte hij, toen hij het zei en liep door. Hij passeerde Jude Sharp en David Samfort. Beide duwde hij ze ruw aan de kant op weg naar Shawn. “Shawn!” Opnieuw kwam er een glimlach op het gezicht van Mark. “Jij hebt ons eerste doelpunt gemaakt en wel tegen Royal. Ik dank je echt zeer.” Nadat hij Shawn overeind had geholpen liep Mark terug in de richting van de twee veldspelers van royal.
“Hoe durven jullie?! Hoe durven jullie MIJN spel zo te spelen?! Voetbal is niet zomaar een spel, het is ons leven. Het is niet om te winnen, maar voor de lol. Laat ik jullie één ding zeggen, misschien ken je dit wel: De duisternis zal spoedig vertrekken uit het voetbal en een nieuwe zon zal fel schijnen. Ik zal er hoogst persoonlijk voor zorgen dat jullie niet meer winnen!” Mark had de neiging om de twee jongens eens flink in elkaar te trappen, maar dit deed hij niet. Hij hield de eer aan zichzelf.
Bobby schrok van Mar, toen hij hem overeind hielp. ‘Dat hij nog kan lachen….’
“Je hebt geprobeerd wat je kon Bobby en het zag er goed uit.” Zei Mark. Vervolgens liep hij door naar Lilly. Bobby bleef nog verbaast kijken. ‘Waarom heeft hij nog zoveel kracht?’
-- - --
Isabelle merkte vrij weinig wat er gebeurde op het veld. De pijn die ze leed was heftig. Isabelle…. Je….. Ik zal wraak nemen.” Isabelle knikte, maar ging vervolgens weer op de grond zitten. Ze had geen behoefte om nu te staan. Ze keek snel even rond het veld en zag tot haar verbazing dat Shawn ook op de grond lag en dat Xavier niet meer naast Nathan en Austin zat.
---.---.---
“Shawn!” Opnieuw kwam er een glimlach op het gezicht van Mark. “Jij hebt ons eerste doelpunt gemaakt en wel tegen Royal. Ik dank je echt zeer.” Een kleine glimlach kwam op het gezicht van Shawn, maar daar bleef het ook bij. Shawn volgde Mark, die weer terug liep.
“Hoe durven jullie?! Hoe durven jullie MIJN spel zo te spelen?! Voetbal is niet zomaar een spel, het is ons leven. Het is niet om te winnen, maar voor de lol. Laat ik jullie één ding zeggen, misschien ken je dit wel: De duisternis zal spoedig vertrekken uit het voetbal en een nieuwe zon zal fel schijnen. Ik zal er hoogst persoonlijk voor zorgen dat jullie niet meer winnen!”
Shawn keek verbaast naar Mark. Deze woorden, de woorden van Mark, het gaf een raar gevoel aan Shawn.
---.---.---
David tikte Jude aan, toen Mark in hun richting begon te lopen. Nadat Mark Bobby, Lilly en Isabelle overeind had geholpen kwam hij steeds dichter bij hen. “Rustig blijven David. Hij kan ons niks doen.” Jude wenkte Joseph om te komen. Mark passeerde ondertussen de twee spelers en duwde deze aan de kant. “Volgens mij heeft hij nog niet zoveel pijn gehad.”
“Ik denk dat je gelijk hebt David.” Grinnikte Jude. Nadat Mark Shawn overeind had gehaald kwam hij weer in de richting van de spelers van Royal lopen.
“Hoe durven jullie?! Hoe durven jullie MIJN spel zo te spelen?! Voetbal is niet zomaar een spel, het is ons leven. Het is niet om te winnen, maar voor de lol. Laat ik jullie één ding zeggen, misschien ken je dit wel: De duisternis zal spoedig vertrekken uit het voetbal en een nieuwe zon zal fel schijnen. Ik zal er hoogst persoonlijk voor zorgen dat jullie niet meer winnen!”
Jude begon te lachen nadat Mark zijn verhaaltje had verteld. “Luister goed Evans. Wij weten allebei dat jullie nooit kunnen winnen. Kijk om je heen Evans.” Jude hield een korte stilte zodat Mark om zich heen kon kijken. “Zie je dan niet in welke staat je team verkeerd. Geloof me Evans…. Zij kunnen geen wedstrijd spelen. En ook al zijn ze hersteld vóór vrijdag, dan heb je ten eerste nog geen heel team en ten tweede zullen ze niet volledig kunnen presteren.” Jude gaf een schouderklopje bij Mark. “Nog gefeliciteerd voor dat doelpunt, maar je weet dat JIJ er als twee hebt doorgelaten. Laten we nog even doorgaan!” Jude trapte de bal door David die een wraakschot op Mark schoot. Jude trapte de bal vervolgens uit de rebound weer op Mark. Dit ging nog een tijd door, totdat Jude wist dat Mark niet meer kon. Hij liep naar de coach toe en boog. “Bedankt voor deze wedstrijd, maar u team is niet in staat om deze wedstrijd af te maken. Wij vertrekken.”
“Stop. Dit team is nog helemaal niet verslagen. Dit team gaat door totdat ik het zeg.” Zei de coach, die nog steeds een pokerface had. Nathan keek verbaast naar de coach. ‘Het hele team is neer…. Hoe kunnen we nog ooit doorgaan?’
“Swift, je mag het veld op. Laat Shearer en Frost terugzakken naar de verdediging. Jullie spelen een 3-1-2 formatie. Frost, Shearer en jij gaan naar de verdediging terug. Willow en Trick gaan in de aanval.”
“Maar coach, wie speelt dan in zijn eentje op het middenveld?” vroeg Nathan
“Dat…” zei de coach met een lach op haar gezicht “ is Hobbes. Silvia regel wat verzorging voor de spelers.”
“Hoe durven jullie?! Hoe durven jullie MIJN spel zo te spelen?! Voetbal is niet zomaar een spel, het is ons leven. Het is niet om te winnen, maar voor de lol. Laat ik jullie één ding zeggen, misschien ken je dit wel: De duisternis zal spoedig vertrekken uit het voetbal en een nieuwe zon zal fel schijnen. Ik zal er hoogst persoonlijk voor zorgen dat jullie niet meer winnen!” Mark had de neiging om de twee jongens eens flink in elkaar te trappen, maar dit deed hij niet. Hij hield de eer aan zichzelf.
Bobby schrok van Mar, toen hij hem overeind hielp. ‘Dat hij nog kan lachen….’
“Je hebt geprobeerd wat je kon Bobby en het zag er goed uit.” Zei Mark. Vervolgens liep hij door naar Lilly. Bobby bleef nog verbaast kijken. ‘Waarom heeft hij nog zoveel kracht?’
-- - --
Isabelle merkte vrij weinig wat er gebeurde op het veld. De pijn die ze leed was heftig. Isabelle…. Je….. Ik zal wraak nemen.” Isabelle knikte, maar ging vervolgens weer op de grond zitten. Ze had geen behoefte om nu te staan. Ze keek snel even rond het veld en zag tot haar verbazing dat Shawn ook op de grond lag en dat Xavier niet meer naast Nathan en Austin zat.
---.---.---
“Shawn!” Opnieuw kwam er een glimlach op het gezicht van Mark. “Jij hebt ons eerste doelpunt gemaakt en wel tegen Royal. Ik dank je echt zeer.” Een kleine glimlach kwam op het gezicht van Shawn, maar daar bleef het ook bij. Shawn volgde Mark, die weer terug liep.
“Hoe durven jullie?! Hoe durven jullie MIJN spel zo te spelen?! Voetbal is niet zomaar een spel, het is ons leven. Het is niet om te winnen, maar voor de lol. Laat ik jullie één ding zeggen, misschien ken je dit wel: De duisternis zal spoedig vertrekken uit het voetbal en een nieuwe zon zal fel schijnen. Ik zal er hoogst persoonlijk voor zorgen dat jullie niet meer winnen!”
Shawn keek verbaast naar Mark. Deze woorden, de woorden van Mark, het gaf een raar gevoel aan Shawn.
---.---.---
David tikte Jude aan, toen Mark in hun richting begon te lopen. Nadat Mark Bobby, Lilly en Isabelle overeind had geholpen kwam hij steeds dichter bij hen. “Rustig blijven David. Hij kan ons niks doen.” Jude wenkte Joseph om te komen. Mark passeerde ondertussen de twee spelers en duwde deze aan de kant. “Volgens mij heeft hij nog niet zoveel pijn gehad.”
“Ik denk dat je gelijk hebt David.” Grinnikte Jude. Nadat Mark Shawn overeind had gehaald kwam hij weer in de richting van de spelers van Royal lopen.
“Hoe durven jullie?! Hoe durven jullie MIJN spel zo te spelen?! Voetbal is niet zomaar een spel, het is ons leven. Het is niet om te winnen, maar voor de lol. Laat ik jullie één ding zeggen, misschien ken je dit wel: De duisternis zal spoedig vertrekken uit het voetbal en een nieuwe zon zal fel schijnen. Ik zal er hoogst persoonlijk voor zorgen dat jullie niet meer winnen!”
Jude begon te lachen nadat Mark zijn verhaaltje had verteld. “Luister goed Evans. Wij weten allebei dat jullie nooit kunnen winnen. Kijk om je heen Evans.” Jude hield een korte stilte zodat Mark om zich heen kon kijken. “Zie je dan niet in welke staat je team verkeerd. Geloof me Evans…. Zij kunnen geen wedstrijd spelen. En ook al zijn ze hersteld vóór vrijdag, dan heb je ten eerste nog geen heel team en ten tweede zullen ze niet volledig kunnen presteren.” Jude gaf een schouderklopje bij Mark. “Nog gefeliciteerd voor dat doelpunt, maar je weet dat JIJ er als twee hebt doorgelaten. Laten we nog even doorgaan!” Jude trapte de bal door David die een wraakschot op Mark schoot. Jude trapte de bal vervolgens uit de rebound weer op Mark. Dit ging nog een tijd door, totdat Jude wist dat Mark niet meer kon. Hij liep naar de coach toe en boog. “Bedankt voor deze wedstrijd, maar u team is niet in staat om deze wedstrijd af te maken. Wij vertrekken.”
“Stop. Dit team is nog helemaal niet verslagen. Dit team gaat door totdat ik het zeg.” Zei de coach, die nog steeds een pokerface had. Nathan keek verbaast naar de coach. ‘Het hele team is neer…. Hoe kunnen we nog ooit doorgaan?’
“Swift, je mag het veld op. Laat Shearer en Frost terugzakken naar de verdediging. Jullie spelen een 3-1-2 formatie. Frost, Shearer en jij gaan naar de verdediging terug. Willow en Trick gaan in de aanval.”
“Maar coach, wie speelt dan in zijn eentje op het middenveld?” vroeg Nathan
“Dat…” zei de coach met een lach op haar gezicht “ is Hobbes. Silvia regel wat verzorging voor de spelers.”
(Voor Steve werd niet geantwoord, dus ik skip Axel (dit is ook bij gebrek aan inspiratie)
Lilly knikte even naar Mark toen deze haar overeind hielp. Een preek van Mark later en iedereen stond weer overeind, maar in verschrikkelijke conditie. Het was dus niet gek dat Royal zei te hebben gewonnen. Maar de coach moest er niets van hebben en gaf aan door te spelen. Lilly's mond hing op haar enkels. "Wat?!"
(Sorry, ik weet echt even helemaal niks, volgend antwoord wordt weer serieus)
Lilly knikte even naar Mark toen deze haar overeind hielp. Een preek van Mark later en iedereen stond weer overeind, maar in verschrikkelijke conditie. Het was dus niet gek dat Royal zei te hebben gewonnen. Maar de coach moest er niets van hebben en gaf aan door te spelen. Lilly's mond hing op haar enkels. "Wat?!"
(Sorry, ik weet echt even helemaal niks, volgend antwoord wordt weer serieus)
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
-
Lover_Myrthe_XD
- Puntenslijper
- Berichten: 13
- Lid geworden op: 13 mar 2014 21:01
Kevin duwde Jill van zich af. Hij kon het gewoon niet meer aan. Hij zou haar gaan verliezen en dat was een feit.
"Kevin, waarom doe je nou toch zo? Wat is er met je? Ik herken je niet als de Kevin waarop ik gevallen was."
Kevin zag dat er vochtigheid in de ogen van Jill kwam. Hij kon het gewoon niet langer voor zich houden. 'Ik moet open kaart nu spelen...'
"Het...." Kevin had moeite om het te verwoorden. "Het is die reis van jou, ja?! Nu tevreden?" Jill's mond viel open van verbazing. "Wat, maar ik dacht dat je het leuk voor me vond!"
"Nee, dat vond ik niet! Ik weet hoe dit gaat eindigen en daarom....."
"NEE! KEVIN! Zeg het niet!" Jill begon te huilen.
"Ik weet het zeker Jill, als jij daar bent zal je mij verlaten voor iemand anders....Ik weet niet of ik je kan vertrouwen."
Jill antwoordde niet het enige geluid wat ze maakte van het snikken. Kevin keek haar aan en had medelijden. 'En daarom wilde ik het niet zeggen.'
"Jill, ik moet je wat zeggen en het gaat mij ook pijn doen...."
Jill keek smekend naar Kevin. "Nee, Kevin. Alsjeblieft. Ik blijf van jou houden, echt waar!"
"Sorry Jill, ik weet niet of je dat kan waarmaken. Het is wel twee jaar! F***ing twee jaar Jill! Wat moet ik hier doen? Twee jaar wachten, geloof me... Ik wil het wel, maar ik kan het gewoon niet... Ik heb geen zicht op jou en jij niet op mij... Wie zegt dat ik niet vreemd ga...."
"Rot op! Zeg wat je wil zeggen en rot op!" Jill gooide een kussen naar Kevin. "Zeg het nou maar!"
Kevin zuchtte diep en zijn stem begon te haperen. "Jill, jij blijft altijd mijn nummer één, maar.... Ik maak het uit." De tranen kwamen nu ook uit Kevins ogen. Hij draaide zich om en liep de kamer uit en liet een huilende Jill achter. Beneden aangekomen groette hij de moeder van Jill en zei dat er wat was tussen gekomen. Kevin haalde het slot van zijn motor. Voordat hij opstapte, keek hij nog een achterom en zag hij Jill in het raamkozijn zitten. Kevin wist dat ze hem wilde zien wegrijden. 'Dit is het dan... Vaarwel Jill.'
"Kevin, waarom doe je nou toch zo? Wat is er met je? Ik herken je niet als de Kevin waarop ik gevallen was."
Kevin zag dat er vochtigheid in de ogen van Jill kwam. Hij kon het gewoon niet langer voor zich houden. 'Ik moet open kaart nu spelen...'
"Het...." Kevin had moeite om het te verwoorden. "Het is die reis van jou, ja?! Nu tevreden?" Jill's mond viel open van verbazing. "Wat, maar ik dacht dat je het leuk voor me vond!"
"Nee, dat vond ik niet! Ik weet hoe dit gaat eindigen en daarom....."
"NEE! KEVIN! Zeg het niet!" Jill begon te huilen.
"Ik weet het zeker Jill, als jij daar bent zal je mij verlaten voor iemand anders....Ik weet niet of ik je kan vertrouwen."
Jill antwoordde niet het enige geluid wat ze maakte van het snikken. Kevin keek haar aan en had medelijden. 'En daarom wilde ik het niet zeggen.'
"Jill, ik moet je wat zeggen en het gaat mij ook pijn doen...."
Jill keek smekend naar Kevin. "Nee, Kevin. Alsjeblieft. Ik blijf van jou houden, echt waar!"
"Sorry Jill, ik weet niet of je dat kan waarmaken. Het is wel twee jaar! F***ing twee jaar Jill! Wat moet ik hier doen? Twee jaar wachten, geloof me... Ik wil het wel, maar ik kan het gewoon niet... Ik heb geen zicht op jou en jij niet op mij... Wie zegt dat ik niet vreemd ga...."
"Rot op! Zeg wat je wil zeggen en rot op!" Jill gooide een kussen naar Kevin. "Zeg het nou maar!"
Kevin zuchtte diep en zijn stem begon te haperen. "Jill, jij blijft altijd mijn nummer één, maar.... Ik maak het uit." De tranen kwamen nu ook uit Kevins ogen. Hij draaide zich om en liep de kamer uit en liet een huilende Jill achter. Beneden aangekomen groette hij de moeder van Jill en zei dat er wat was tussen gekomen. Kevin haalde het slot van zijn motor. Voordat hij opstapte, keek hij nog een achterom en zag hij Jill in het raamkozijn zitten. Kevin wist dat ze hem wilde zien wegrijden. 'Dit is het dan... Vaarwel Jill.'
Tomorrow is a mystery, yesterday is history. Today is a gift, that's why we call it the present.
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
"Hoe kan ik zwaartekracht inzetten op de spelers van Royal? Moet ik daarvoor een hissatsu gebruiken, gewoon simpelweg op ze springen of ze omlaag trekken?" Natuurlijk wist Xavier al wat hij moest doen, maar omdat hij geen idee had hoe hij het moest uitvoeren ging hij onzin brabbelen. 'Zwaartekracht' spookte het alsmaar rond in Xaviers hoofd. Hij moest toch ooit op een idee komen. De beste manier om dat te doen was herhalen, herhalen en nog eens herhalen.
"Oke, ik moet er dus voor zorgen dat ze uit de lucht komen vallen. Om daarin te slagen, moet ik ze op één of andere manier in een soort van straal krijgen. En vervolgens moet ik ergens de kracht vandaan halen, om Royal omlaag te trekken." Xavier hurkte en legde zijn hand plat op de grond.Hij veegde zijn hand door de aarde heen. Langzaam veegde Xavier wat aarde weg, waardoor er een klein kuiltje ontstond. Hij wist niet hij er opeens opkwam, maar hij had een idee, hoe hij de hissatsu kon gebruiken.
"Als ik met een grote klap op de aarde sla en mij volledig op het doelwit focust, kan ik hopelijk een connectie tussen ons krijgen. Alleen hoe kom ik aan een harde klap? Zou gewoon springen werk-......" Xaviers ogen schoten wijd open. "Ik spring gewoon zo hoog dat ik een salto kan maken. Dan heb ik de skills en de look! Ook al gaat het vooral om de skills, maar er moet toch een beetje entertainment achter zitten. Enfin, ik maak een salto en land geknield op grond. Opdat zelfde moment sla ik met mijn rechterhand op de grond. En als het goed is.... vallen ze als bakstenen uit de lucht!"
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Jude begon te lachen nadat Mark zijn verhaaltje had verteld. “Luister goed Evans. Wij weten allebei dat jullie nooit kunnen winnen. Kijk om je heen Evans.” Mark keek rond en zag dat bijna iedereen half buiten bewust zijn was. “Zie je dan niet in welke staat je team verkeerd. Geloof me Evans…. Zij kunnen geen wedstrijd spelen. En ook al zijn ze hersteld vóór vrijdag, dan heb je ten eerste nog geen heel team en ten tweede zullen ze niet volledig kunnen presteren.” Jude gaf een schouderklopje bij Mark. “Nog gefeliciteerd voor dat doelpunt, maar je weet dat JIJ er als twee hebt doorgelaten. Laten we nog even doorgaan!” Jude trapte de bal door David die een wraakschot op Mark schoot. Jude trapte de bal vervolgens uit de rebound weer op Mark. Uiteindelijk viel Mark. Het laatste wat hij zag, waren zijn teamgenoten. 'Opa.... Ik heb gefaald.'
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Na enige tijd kwam Jack eindelijk van de wc af. "Jackie, luister eens m'n jongen.... Misschien moet je terug naar je team gaan.Ze hebben jou nodig."Bulder pakte zijn mobiel erbij en liet via een app zien wat er allemaal op het veld afspeelde. "How Shit! Drie spelers, die bijna een heel team kapot maken! Jackie, ik geef je ander advies... Ren terug naar huis, kijk niet om en ga vroeg je bed in!" Bulder pakte zijn spullen in en liep weg. "Slaap lekker!"
Jack keek Bulder verbaast na.
(Het is een tijd geleden... Voor Xavier wist ik wel wat, maar voor Jack en ik ff leeg.... Srry voor het lange wachten! XD)
"Oke, ik moet er dus voor zorgen dat ze uit de lucht komen vallen. Om daarin te slagen, moet ik ze op één of andere manier in een soort van straal krijgen. En vervolgens moet ik ergens de kracht vandaan halen, om Royal omlaag te trekken." Xavier hurkte en legde zijn hand plat op de grond.Hij veegde zijn hand door de aarde heen. Langzaam veegde Xavier wat aarde weg, waardoor er een klein kuiltje ontstond. Hij wist niet hij er opeens opkwam, maar hij had een idee, hoe hij de hissatsu kon gebruiken.
"Als ik met een grote klap op de aarde sla en mij volledig op het doelwit focust, kan ik hopelijk een connectie tussen ons krijgen. Alleen hoe kom ik aan een harde klap? Zou gewoon springen werk-......" Xaviers ogen schoten wijd open. "Ik spring gewoon zo hoog dat ik een salto kan maken. Dan heb ik de skills en de look! Ook al gaat het vooral om de skills, maar er moet toch een beetje entertainment achter zitten. Enfin, ik maak een salto en land geknield op grond. Opdat zelfde moment sla ik met mijn rechterhand op de grond. En als het goed is.... vallen ze als bakstenen uit de lucht!"
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Jude begon te lachen nadat Mark zijn verhaaltje had verteld. “Luister goed Evans. Wij weten allebei dat jullie nooit kunnen winnen. Kijk om je heen Evans.” Mark keek rond en zag dat bijna iedereen half buiten bewust zijn was. “Zie je dan niet in welke staat je team verkeerd. Geloof me Evans…. Zij kunnen geen wedstrijd spelen. En ook al zijn ze hersteld vóór vrijdag, dan heb je ten eerste nog geen heel team en ten tweede zullen ze niet volledig kunnen presteren.” Jude gaf een schouderklopje bij Mark. “Nog gefeliciteerd voor dat doelpunt, maar je weet dat JIJ er als twee hebt doorgelaten. Laten we nog even doorgaan!” Jude trapte de bal door David die een wraakschot op Mark schoot. Jude trapte de bal vervolgens uit de rebound weer op Mark. Uiteindelijk viel Mark. Het laatste wat hij zag, waren zijn teamgenoten. 'Opa.... Ik heb gefaald.'
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Na enige tijd kwam Jack eindelijk van de wc af. "Jackie, luister eens m'n jongen.... Misschien moet je terug naar je team gaan.Ze hebben jou nodig."Bulder pakte zijn mobiel erbij en liet via een app zien wat er allemaal op het veld afspeelde. "How Shit! Drie spelers, die bijna een heel team kapot maken! Jackie, ik geef je ander advies... Ren terug naar huis, kijk niet om en ga vroeg je bed in!" Bulder pakte zijn spullen in en liep weg. "Slaap lekker!"
Jack keek Bulder verbaast na.
(Het is een tijd geleden... Voor Xavier wist ik wel wat, maar voor Jack en ik ff leeg.... Srry voor het lange wachten! XD)