Haru is anders dan de andere..

[Hirador]

'Niet treuzelen, we hebben nog een lange weg te gaan,' zei Yomohar die voorbij kwam rijden.
En zo trok de caravan dieper de prairie op, De huifkarren hobbelde zachtjes op de zandweg terwijl kinderen tussen de huifkarren door rende. De boselfen lachte om de vrolijke kinderen die nog onschuldig waren in deze verbitterde wereld. Nog zonder vooroordelen, zuiver van geweten. Toen de zon haar laatste stralen over het landschap scheen hielden ze halt bij een groepje bomen en maakte hun kamp op. huifkarren werden in een cirkel geplaatst en paarden losgemaakt. Yarrin wou al bijna helpen in zijn enthousiasme maar voelde de grote hand van Yomohar op zijn schouders.
'Nee hoogheid, een koning regeert en zijn volk doet het werk. U mag behulpzaam zijn maar er zijn grenzen, u volk heeft iemand nodig om tegen op te kijken. niet iemand die ze de spijkers aangeeft voor de doodskist van hun zoon die zijn leven gaf voor een aardige kerel. Nee Yarrin, je moet een zekere waardigheid uitstralen. Wees als een rots in de branding. onwrikbaar en trots.'
Yarrin knikte en plaatste zijn handen in zijn zij. Toen liep hij met zijn hand op zijn zwaard door het kamp met Yomohar als bodyguard achter zich aan. Met de laatste zonnestralen viel ook het donkere kleed van de nacht en al snel was de hemel vol met hemellichamen de één schitterde nog meer als de ander.

Yomohar werd uit zijn gedachten gerukt toen hij iemand hoorde roepen; 'Indianen.' Zo vlug als zijn lijf hem kon dragen stond hij op en liep op de geschrokken emigranten af. Hij keek is het duister in en zag drie indianen te paard staan. Yomohar klopte de geschrokken man op de schouder en liep toen op de indianen af. Van een afstandje zag Yarrin hoe Yomohar met de indianen stond te praten alsof het niks was. De voorste indiaan keek kort naar Yarrin en sloeg toen een juichkreet uit. Met ze drieën reden ze in galop het duister weer in. Yomohar stak tevreden zijn pijpje op en liep toen weer naar het kamp.
'Wat was dat allemaal?' vroeg Yarrin.
'Maakt u zich geen zorgen, die indianen zullen u komst voorbereiden. Het grijs zal opnieuw gedragen worden, niet langer zullen we zwijgen. Nee gezamenlijk rukken we straks op onder u banier. De vlag met de gouden draak, hoera voor de vlag met de enkele draak!. Als jij straks die vuurproef hebt gedaan zal deze groep alleen maar groter worden naarmate we naar de groene vallei rijden. Daar in het midden steekt boven alles de Keizerstad uit. Haar poorten zijn nog nooit ontheiligd door vijandelijke soldaten. Zij zal de zetel van u troon zijn, daar waar u wil straks de grijze massa aanstuurt. Met trots zullen wij het grijs weer dragen wat ons ooit is afgenomen door de elfenkoning.'
Yarrin luisterde aandachtig naar Yomohar en keek toen vragend naar zijn leermeester, 'Het grijs?'
'Ja dat is de kleur van onze uniformen, grijs met gele versiersels. Toen de drakenkoning stierf vochtte zijn legers door tot ze onder voeten werden gelopen. Om een bloedbad te voorkomen zweerden we het grijs niet meer te dragen en ons niet meer te verenigen. Maar met jou komst is dat alles verleden tijd. Met afzienbare tijd verzamelen de vrije volken zich nogmaals om de wapenen op te nemen voor glorie en hun koning.'
Yomohar klopte Yarrin op zijn schouder en liep toen naar zadel waar hij zijn ogen sloot.