Een Vaderland te veel

[P_Westdijk]

Bedankt weer voor je reactie, Maaike. Over de zin kan ik slechts zeggen dat het mij niet zo vreemd in de oren klinkt.

===================================================================================================================

grond gebonden luchtverdediging
Het luchtdoelgeschut was zonder meer verouderd in vergelijking met de ook in het land aanwezige SA-10 luchtverdedigingsraketten. Het weerhield de bevelhebber er niet van om alle middelen die tot zijn beschikking stonden in de strijd te werpen voor de verdediging van het land. Het weerhield de artilleristen met kinderlijke gezichten er evenmin van om enthousiast het luchtdoelkanon met 100-mm granaten te laden. Op duizenden meters hoogte zouden deze op kleurrijke wijze exploderen. De scherven vlogen daarbij alle kanten op. Na slechts enkele weken van training waren de voormalige straatkinderen reeds tot artilleristen bestempeld om voor de verdediging van het land te worden ingezet. Alleen het meest noodzakelijke was hen gedurende deze korte tijd bij gebracht. De rest werd aan de eerste lichting uit Polen gearriveerde stukscommandanten overgelaten. De onervaren vrouwen en meisjes wisten dat ze zich nu moesten gaan bewijzen. De lessen van de Poolse instructeurs zaten nog vers in het hoofd. Het moment was voor hen aangebroken om deze in de praktijk te brengen. Het enige voordeel dat ze hadden was hun leeftijd. Het gaf hen een natuurlijk overwicht op de kindsoldaten. De rest zou van hun professionaliteit afhangen.
De flitsen van exploderende granaten rondom de hoofdstad was meer een oppepper voor het moreel van de burgerbevolking dan het daadwerkelijk wat uithaalde. Het leverde wel mooie beelden op voor het journaal.

568e luchtregiment
"Kaliningrad", mompelde de piloot, alsof de naam iets macabers had. Doelend op de gelijknamige hoofdstad van het kleine land. Hij had geen aanwijzingen meer van de navigator nodig, omdat de Kaliningraders hem al lieten weten waar hij moest zijn. Granaten explodeerden in gele en rode vuurballen hoog rondom en boven de stad. De rest van het land was grotendeels in duisternis gehuld. Meer en meer inwoners van het land hielden zich beter aan de regels van het ministerie van defensie. De vliegers wisten hoe weinig zinvol deze verduistering in de praktijk was, omdat de strategische langeafstands bommenwerper over de apparatuur beschikte waarmee het alle steden of militaire bases feilloos wist te vinden.
De missie was gevaarlijker voor de uit vier leden bestaande bemanning van Tupolev Tu-22M3 dan de lading van papieren folders deed vermoeden. Om een meerderheid van de bevolking te bereiken moesten ze boven de grootste en zwaarst verdedigde stad van het land vliegen. Daar zouden de deuren van het bommenruim open gaan. De rest werd overgelaten aan de wind. Gebruik makend van de supersonische snelheid van het tweemotorige toestel passeerde de piloot boven de Oostzee de onzichtbare grens van de Republiek Kaliningrad. Het was slechts een op kaart getrokken lijn, maar voor de vliegers dan deze lijn een belangrijke betekenis. Ze bevonden zich nu boven vijandelijk gebied en konden elk mkoment beschoten worden vanaf de grond. De piloot handhaafde zijn snelheid. Over de brandstof maakte hij zich nog de minste zorgen.
"We moeten lager vliegen."
Inwendig vloeken mompelend begon de piloot te dalen. Het liefste was hij op ruim dertienduizend meter hoogte blijven vliegen. Onaantastbaar voor de granaten, maar nog steeds binnen bereik van de S-200. De Russische aanduiding voor de bij de NAVO bekende SA-5. Hij wilde zijn leven liever niet riskeren voor het verspreiden van propaganda. Toch eiste de missie dit van hem. De luchtstromen konden op diverse hoogtes van elkaar verschillen, waardoor de folders wel eens heel anders terecht konden komen dan de bedoeling was. Als ze faalden, dan was er een tweede missie nodig.
"Weet je wat een voordeel is?"
De piloot wierp een blik op zijn co-piloot. Wachtend op wat deze man hem te vertellen had.
"We hebben geen navigatieapparatuur nodig om ons de weg te wijzen."
Grimmig schudde de piloot het hoofd. Hij kon niet bepaald om de exploderende granaten boven en rondom de stad Kaliningrad lachen. Het was angstaanjagend om te zien en zij moesten er recht door heen vliegen.

[P_Westdijk]

13 januari, vliegbasis Donskoye
Onwillig stonden de jongens en mannen bij elkaar. Kort voor vertrek waren er uniformen aan hen uitgereikt, waarop de rangen ontbraken. Gewapende agenten van de militaire politie hielden deze 'vrijwilligers' nauwlettend in de gaten. De gevangenen moesten nu hun verdere straf uitzitten in een disciplinaire eenheid van het leger. De door hen begane misdaden had hen een onvoorzien, maar ook onverdiend voorrecht opgeleverd. Burgers met een strafblad waren tot voor kort vrijgesteld van militaire dienst. De president had hier een einde aan gemaakt, maar hij was daarbij niet doof gebleven voor de angsten van de generale staf. Om te voorkomen dat deze criminelen de heersende discipline bij regulaire eenheden in gevaar zouden brengen werden ze onder gebracht in een onafhankelijke eenheid.
Deze eenheid was overgebracht naar het vliegveld bij het dorp Donskoye. Voor hen hield het voor vandaag in een begin te maken met het opruimen van de puinhopen en zelfs het ontmantelen van niet geëxplodeerde projectielen. Zonder enige ervaring op dit laatste gebied gingen ze op een geïmproviseerde wijze aan de slag. Van hun fouten zouden anderen, die nog in opleiding waren, moeten leren. Uitgerust met camera's en microfoons die alles zouden opnemen tot een explosie in de verte, het op zwart gaan van het beeldscherm en de daarop volgende stilte uit de microfoon duidelijk maakte dat het tijd werd voor de bewaarders om iemand aan te wijzen om de plaats van zijn voorganger in te nemen. Wie in het verleden zich in de gevangenis tegenover de cipiers had misdragen of in de maatschappij iets weerzinwekkends hadden misdaan kon daarbij door wraakzuchtige agenten als eerste worden aangewezen. Ook aan de politie waren immers uniformen uitgereikt om het te kort aan militair personeel op te kunnen vangen. Opgeroepen voor de verdediging van het moederland, voerden een aantal van deze agenten hun taak met een sadistisch genoegen uit. Het betekende in de praktijk voor vele 'vrijwilligers' de doodstraf. In de ogen van de slachtoffers van deze criminelen had het een andere betekenis en wel die van gerechtigheid.
De rij met nieuwkomers waren zich hier nog op geen enkele wijze van bewust. Ze hadden hun aandacht meer bij het vormen van een rechte rij, terwijl een militaire agent hen met een brullende stem corrigeerde, tot hij eindelijk een beetje tevreden was. Hoofdschuddend liep hij voor de rij van mannen en jongens op en neer. Andere agenten keken grijnzend toe hoe de verse rekruten werden onthaald, de handen losjes om de Kalashnikov AK-74 aanvalsgeweren geslagen, maar met de vinger nooit ver van de trekker vandaan.
"Groentjes", mompelde een man, die de nieuwkomers van een grotere afstand gadesloeg. Reeds na verscheidene dagen op het vliegveld werkzaam te zijn geweest beschouwde Marko zich zelf en zijn maat als veteranen.
"We kunnen de versterkingen goed gebruiken", reageerde de man naast hem.
Marko knikte, terwijl hij een hand over zijn kaal geschoren hoofd liet glijden. Hier en daar voelde hij de ongelijkheden van de schedelbeenderen en littekens onder zijn vingertoppen. De eerste slachtoffers hadden nog diepe indruk op hem gemaakt, maar daar begon langzaam verandering in te komen. Er trad een zekere gewenning op. Al was het nog altijd walgelijk werk om de overblijfselen van vaak onherkenbaar verminkte medegevangenen op te ruimen. Het resultaat als er onzorgvuldig met bommen werd omgesprongen. Ze zochten vaak zolang naar menselijke resten tot de gevulde lijkzak ongeveer het gewicht van een volwassen man had. Een andere wijze was er vaak niet om te bepalen of ze alles van een slachtoffer hadden gevonden.
"Ik hoop dat er pedofielen en verkrachters bij zitten", mompelde Marko.
Zijn kameraad beaamde het. Deze categorie van veroordeelden nam zelfs in de hiërarchie van de onderwereld een hele lage plaats in. Niemand was er rouwig om als zij door de bewakers met de gevaarlijkste klussen werden opgezadeld. Onbewogen keken ze toe hoe de militaire agenten duidelijk maakten aan de nieuwelingen wie het hier voor het zeggen had. Na afloop viel de rij uit elkaar en begonnen de gevangenen zich te verspreiden. Marko zag er een paar van hen naderen, maar hij had geen behoefte aan meer vrienden. Te veel van in de gevangenis opgebouwde vriendschappen waren op het vliegveld abrupt geëindigd. Het was makkelijker om de doden te vergeten als hij ze nauwelijks kende.

[-Maaike-]

Het leverde wel mooie beelden op voor het journaal.

Mooie zin en eentje waar veel waarheid in schuilt denk ik zo.

Ze bevonden zich nu boven vijandelijk gebied en konden elk mkoment beschoten worden vanaf de grond.

Moment

Goed vervolg weer, ga zo door

[P_Westdijk]

Goed opgemerkt. ik heb de schrijffout thuis hersteld.

Natuurlijk komen er meer delen.

============================================================================================================

Hotel Paraiso
Omringd door stilte nam Sander de kamer en de aangrenzende vertrekken in zich op. Hij had besloten om het iets minder op een hotelkamer te laten lijken. Hoe zou hij het ingericht hebben als het een appartement zou zijn geweest? Een vraag die in hem in gedachten terug voerde naar Amsterdam. Honderden kilometers die in een fractie van een seconde werden overbrugd om herinneringen aan zijn eigen huis op te roepen. Uren had hij achter het computerscherm doorgebracht om tips en ideeën te verzamelen. Alles wat hij bruikbaar achtte uitprintend en de rest zo snel mogelijk vergetend. De behoefte aan iets wat hij als een thuis kon beschouwen werd steeds sterker naarmate er meer tijd verstreek.
Het personeel bleek hier welwillend tegenover te staan. Al werden ze wel verrast door zijn verzoek en duurde het twee dagen voor hij een antwoord had gekregen. Daarna was het vlug gegaan. Misschien had de aantrekkelijke regeling met de overgangsregering hier mee te maken. Sander schudde langzaam het hoofd vanwege de naïeve gedachte. Het misschien kon hij beter vervangen door waarschijnlijk. Het moest wel de reden zijn waarom het personeel zich zelfs behulpzaam opstelde bij het verwijderen van de meubels. De opslag ervan bleek geen probleem op te leveren. De zomer was voorbij en er stonden nu vaker kamers leeg. Ditmaal konden ze nu voor een ander doeleinde worden aangewend.
Één van de receptionistes bleek een broer te hebben met een eigen bedrijf, die hem behulpzaam kon zijn bij het realiseren van zijn wensen. Ze had hem aangeprezen als betrouwbaar en hardwerkend. Hij was bereid geweest om het allemaal van haar aan te nemen, maar het universele gebaar voor geld deed haar de schouders ophalen. Het was een onderwerp waar ze zich niet mee bemoeide en haar ook weinig zorgen leek te baren. Hij zou haar broer pas benaderen als hij precies wist wat hij wilde. Voorlopig had hij het nog te druk met schetsen, zodra het werk hem dit toe liet. Het was een heerlijke bezigheid, waarmee hij de oorlog en alles wat hier bij hoorde naar de achtergrond kon verdringen. Peinzend liep hij op en neer. In zijn gedachten de talrijke mogelijkheden aftastend. Er werd op de openstaande deur geklopt en hij draaide zich meteen om. Hij zag de werkster in de deuropening staan. Een oude vrouw met een gezicht zo gerimpeld, dat ze misschien wel tot de eerste generatie behoorde die decennia geleden het gebied kwam koloniseren. Hij zag haar naar de op de muren aangebrachte kleuren kijken. Gisteren had hij kleine potjes verf gehaald en de inhoud op de muren uitgesmeerd. Het was bepaald geen vakwerk, maar hij had nu wel een goede indruk van de kleuren gekregen. Beter dan door alleen naar de kleur op het metalen deksel te kijken.
"En wat vind je ervan?"
"Hebt u deze kleuren zelf uitgezocht?", vroeg de werkster vanuit de deuropening zacht.
Hij had gebaard verder te komen, maar ze had zijn uitnodiging genegeerd. Hij wendde zich tot de kleurige wanden. Hij had meerdere kleuren in lichte tinten uitgezocht, omdat deze een kleine ruimte groter deden lijken.
"Inderdaad."
Haar reactie deed hem aan zijn eigen ouders herinneren. Zijn vader had slechts het hoofd geschud nadat hij zijn plannen met hen had gedeeld, maar het was zijn moeder geweest die haar mening hardop had verwoord. Zelfs het woord verschrikkelijk had ze gebruikt, maar ondanks de pogingen om hem op andere gedachten te brengen had hij zijn eigen zin doorgedreven.
"Het is anders." Een voorzichtig antwoord, die hem niet verraste. De bedeesde vrouw had sinds zijn komst nog maar een paar woorden met hem gewisseld.
"Raak er maar aan gewend", reageerde Sander met een brede grijns.
Het overgaan van zijn telefoon als excuus gebruikend liep de vrouw weer verder. Sander duwde de deur dicht. Het was een automatische handeling geworden, zodra hij het nummer op het kleine scherm herkende. Iemand belde hem vanaf de 790e commando- en controlecentrale en dan beschouwde hij het altijd als belangrijk. Alle welwillendheid verdween echter op slag bij Sander na het opnemen. Een staflid van de generaal had contact met hem opgenomen en zelfs nog voor de man zich had voorgesteld herkende de Nederlander al de stem van de majoor. Al vanaf het begin had het tussen hen aan een bepaalde klik ontbroken, die voor elke samenwerking noodzakelijk was. Misschien had zelfs de bijgelovigheid van de Kaliningrader ermee te maken gekregen. Nog voor ze aan elkaar waren voorgesteld was Sander in de lift per ongeluk op de voet van de majoor gaan staan. Tot zijn verbazing had de officier geen genoegen met zijn excuus genomen en zelfs getracht om zijn voet op die van Sander te zetten. Iets wat de laatste niet bereid was te laten gebeuren. Het had onder het oog van diverse getuigen tot een bizarre voetendans in de lift geleid. Waarbij de majoor zelfs enkele onverstaanbare verwensingen naar het hoofd kreeg geslingerd. Pas later had hij van Nadenka vernomen dat de officier het uit bijgeloof had willen doen, omdat door deze handeling toekomstige conflicten zouden worden vermeden.
Zuchtend luisterde Sander hoe de man langzaam sprekend duidelijk maakte wat hij wenste. Er volgde een verwachtingsvolle stilte, nadat de majoor was uitgesproken.
"Iedereen heeft recht op zijn eigen problemen, meneer." In zijn gedachten probeerde Sander zich de reactie van de majoor op zijn eigen botte optreden voor te stellen. Hij lag op een duidelijke ramkoers en was niet van plan zijn bedoeling te maskeren.
"Misschien heb je niet helemaal begrepen wat ik zei", probeerde de stafofficier nog.
"Ik begrijp u heel goed, meneer. U moet voor de generaal een vliegtuig vinden om ons luchtruim te bewaken en het moet ook nog betaalbaar zijn. Ik wens u heel veel succes daarmee. De Israëliërs, de Amerikanen en de Russen zullen het niet eens overwegen om ons een dergelijk toestel te verkopen." Hij had het probleem van de majoor in een paar woorden samen gevat en de stilte in de telefoon bevestigde voor Sander wat hij al dacht.
"Vertel de generaal maar dat het u niet lukt." Een druk op de knop maakte een einde aan de protesterende geluiden uit de telefoon.

[P_Westdijk]

regeringsgebouw
De hand van de president bleef enkele tellen op de hoorn van de telefoon rusten. Het lichtje van het doorgeschakelde gesprek knipperde op een alarmerende manier. Na diep adem te hebben gehaald pakte de man de hoorn op. "Shurik Vladimir Dostrovalyn", zei hij in de telefoon. Er volgde nog een gebruikelijke welkomstgroet, waarop het verscheidene seconden stil bleef.
"Platon Elenin", luidde het antwoord. Er klonk een zacht gegrinnik. "Ik sta beter bekend als Boris Berezovski."
Verschillende namen die aan een vroeger invloedrijke oligarch toe behoorde, maar nu noodgedwongen als een politieke vluchteling in het Verenigd Koninkrijk verbleef. Daar had hij in 2003 de naam Platon Elenin aangenomen.
"Wat kan ik voor u betekenen?", vroeg Shurik behoedzaam. Het liefst had hij de hoorn op de haak gegooid. De weerzin die de president voor de zakenman voelde kon hij slechts met de grootste moeite verbergen. Hij had een man aan de lijn die verre van populair was in zijn eigen geboorteland. De Rus had moedwillig de hervormingen in Rusland gesaboteerd om er zelf financieel beter van te kunnen worden en dat was hem ook gelukt. Op het hoogtepunt van zijn macht werd zijn vermogen geschat op vele miljarden dollars. Meer in ieder geval dan Shurik in kas had om de noodzakelijke kosten voor het besturen van een klein land te kunnen betalen.
"Ik bel om te vragen of we een gezamenlijke vijand hebben?"
"Kirill Nevavarin?"
"Inderdaad."
Het was een vraag die Shurik zonder moeite kon beantwoorden. Veel oligarchen die getracht hadden om Nevavarin in zijn plannen te dwarsbomen hadden het onderspit moeten delven. Ze raakten in het gunstigste geval een deel van hun fortuin kwijt en verscheidene waren zelfs in de gevangenis beland. Waarna hun bedrijven geheel werden uitgekleed door de belastingdienst om alle schulden te vereffenen. Een groot deel van de bevolking, waar Shurik tot voor kort zich zelf ook toe had gerekend, beschouwde het als gerechtigheid. Alleen had Boris zich er nooit bij neer willen leggen. Hij was door toedoen van de vroegere president en huidige premier veel van wat hij had opgebouwd weer kwijt geraakt. Om ooit weer een stap op Russisch grondgebied te kunnen zetten moest hij stappen ondernemen tegen het Kremlin. Eerdere pogingen om dit te bewerkstelligen waren steeds op een mislukking uitgelopen. De door hem gesteunde kandidaat voor de Russische presidentsverkiezingen in 2004 was zelfs ontvoerd. Een jaar later werd hij ervan beschuldigd de verkiezingen in het buurland Oekraïne met zijn geld te hebben willen beïnvloeden. In het jaar 2006 verklaarde Boris in het openbaar zelfs een staatsgreep in Rusland te willen plegen. Het nieuws was zo breed uitgemeten in de media, dat Shurik het zich nog levendig kon herinneren.
"Ben je bereid om mensen met ondernemingsgeest en kapitaal te verwelkomen? Het zou een stimulans voor de economie van het land zijn. Ik kan ook een bijdrage aan je strijd tegen onrechtvaardigheid leveren."
Wat Boris onder onrechtvaardigheid verstond verschilde duidelijk met waar Shurik aan dacht. De redenen van een wetteloze man was hij echter niet in staat te weerleggen. Bovendien kon hij van niemand anders hulp verwachten en dat maakte het makkelijker voor de Kaliningrader om het te accepteren.
"Ik ben altijd bereid om er over te praten." Shurik wilde beslist niet te gretig klinken. Het verleden van de Russische zakenman in vrijwillig ballingschap kon hij maar moeilijk uit gemak vergeten. Shurik wilde meer met hem gemeen hebben dan alleen een vijand en nog liever wilde hij weten wat voor plannen Boris Berezovski had.
"Noem maar een tijd en plaats."

[P_Westdijk]

14 januari, SA-10 batterij
Het gaf de Slowaak nog altijd een merkwaardig gevoel om een Russisch uniform te dragen. Stannes inspecteerde zich zelf in de spiegel. De man had het vooraf kunnen weten, maar het had hem er niet van weerhouden hier tegen te protesteren. De Kaliningraders waren nog geneigd geweest deze eigenaardigheid van de buitenlandse beroepsmilitair te accepteren. Ze hadden de man vanwege zijn kennis over de S-300 hard nodig. Sinds 1993 beschikte Slowakije over de S-300 en daarvoor had dit type al bij Tsjecho-Slowakije een belangrijk onderdeel van de luchtverdediging gevormd. Stannes was op de hoogte van de oude, door de Sovjet-Unie gehanteerde tactieken, maar nog belangrijker ook de huidige methodiek van de NAVO. De komst van een voor hem onbekende officier had een abrupte verandering in zijn kledingpakket gebracht, zodra diens grijsgroene ogen op de Slowaakse vrijwilliger waren blijven rusten.
"Wat denk je ervan?"
De naast hem staande korporaal knikte goedkeurend. Hij klopte nog een denkbeeldig stofje van de schouder weg. "U ziet er nu uit als één van ons."
Het gezicht van Stannes betrok. "Wie was eigenlijk die man? Ik kon geen enkele rang op zijn uniform ontdekken."
In de spiegel zag Stannes de korporaal snel om zich heen kijken. Ruim een uur geleden hadden ze samen de officier zien vertrekken, maar de paranoïde korporaal leek geen enkel onnodig risico te willen nemen.
"Ze noemen hem de Dutchman. Hij heeft connecties." Het laatste had de Kaliningrader er fluisterend aan toegevoegd. Hij had zijn zusje met respect over de Nederlander horen praten en na wat hij vandaag gezien had moest hij Sofiya wel gelijk geven. De officier zonder rang was door het kamp gemarcheerd, alsof de batterij geheel hem toe behoorde. Al was de aandacht van de korporaal in eerste instantie meer uitgegaan naar de vrouw, door wie de Dutchman zich had laten rijden. Na de nodige aansporing van zijn kameraden had hij een praatje met haar aangeknoopt. Behalve een mentale afwijzing had het hem ook informatie over haar passagier opgeleverd.
"Ik heb nog nooit van hem gehoord."
"Naar hem luisteren zelfs generaals."
Het was iets dat Stannes bereid was om meteen van de korporaal aan te nemen. Het was hem al opgevallen hoe vriendelijk zijn meerderen bij de batterij zich hadden opgesteld, zodra de officier zijn identiteit bekend had gemaakt. Het was een waarschuwing geweest, die als hij verstandig was geweest niet had mogen negeren. Helaas voor hem had hij dit wel gedaan. De Slowaak had de grijsgroene van de officier op zich voelen rusten. Het was een priemende blik geweest, ontdaan van elke warmte. Zonder een vriendelijke inleiding was hij voor de keus gesteld tussen het gepaste uniform aantrekken of een rit met de wagen waarmee de Dutchman was gearriveerd. De overrompelde Stannes had het aanbod onhandig stamelend afgeslagen om hem naar het vliegveld te laten rijden voor de vlucht naar huis. Wat de officieren binnen de batterij na dagen nog niet was gelukt, bereikte de Dutchman met het toepassen van enige dwang in een paar seconden. De Slowaak droop met hangende schouders af naar zijn tent om zich te gaan omkleden. Kort na hem vertrokken nog meer officieren. Ze hadden bijzonder veel haast om de gekregen orders te verspreiden, welke de onderofficieren in beweging brachten en spoedig daarna ook alle soldaten.
Het daadkrachtige optreden van de vreemdeling was binnen de batterij niet onopgemerkt gebleven. Als rekruten waren ze in de houding gesprongen, zodra de Dutchman in hun blikveld verscheen of waren hem juist ontlopen voor hij hen kon hebben opgemerkt.
"Hoeveel buitenlanders hebben jullie eigenlijk in dienst?"
De korporaal moest de Slowaak het antwoord schuldig blijven en haalde zijn schouders op. Hij bespeurde vanuit zijn ooghoek een beweging en zag de adjudant van de commandant met grote stappen op de tent afkomen. De korporaal besefte dat er storm op komst was en wijtte dit allemaal aan de inmiddels vertrokken officier. De bezoeker had slechts door te praten spoed kunnen zetten achter het gevechtsklaar maken van de batterij. Iets wat de Slovaak de afgelopen dagen ook trachtte te bereiken, maar weinig serieus was genomen. Hij excuseerde zich bij de nog altijd nietsvermoedende Slowaak en haastte zich weg.

[P_Westdijk]

werkkamer, 790e commando- en controlecentrale
Voor het interview had Sander de spartaans ingerichte perskamer links laten liggen. Hij had in plaats daarvan de journaliste naar een werkkamer van een afwezige stafofficier meegenomen. Hij had het zich makkelijk gemaakt achter het grote bureau en ook de vrouw tegenover hem leek zich spoedig op haar gemak te voelen. Wat stijver stelde Nadenka zich op. Haar woorden zorgvuldig tegen elkaar afwegend, omdat de vrouw haar meerdere niet voor gek wilde zetten in de aanwezigheid van de journaliste, als ze hem corrigeerde.
"Als u me wilt citeren dan stuurt u mij de tekst om het te kunnen beoordelen."
Verrast knipperde de journaliste met haar ogen.
"Met wie moet ik hiervoor contact opnemen?"
Sander haalde zijn portefeuille te voorschijn om er iets uit te halen. "Met mij. Alstublieft."
Zichtbaar verrast bestudeerde de journaliste het door hem afgegeven visitekaartje. Svetlana had al vele officieren geïnterviewd, maar geen van hen had zich zo meegaand en toch zakelijk opgesteld als deze man. Ze vermoedde dat het met zijn Westerse achtergrond had te maken. Een aantal tijdens het interview gestelde vragen had hij tijdelijk geparkeerd tot het einde om er in de tussentijd over na te kunnen denken. Ze had het gevoel alsof hij volkomen eerlijk tegen haar was geweest. Zonder op elke vraag een antwoord te hebben kunnen geven.
"U persoonlijk?" De verbazing in haar stem kon hem onmogellijk ontgaan.
"Ik heb al enige jaren een e-mailadres."
Svetlana voelde zich kleuren en ze stamelde een excuus, maar hij wuifde haar woorden weg en keek op zijn horloge. Hij had nog meer te doen. Het was een kenmerkend gebaar voor hem geworden, dat de Kaliningraders was gaan opvallen. De Nederlander had altijd haast.
"Als u mij wilt volgen."
Nadenka hield de deur voor de journaliste open. Op de gang voelde ze hoe de vrouw haar aandachtig in zich opnam.
"Hoe is het eigenlijk om onder hem te werken?"
"Ik breng hem waar hij moet zijn."
"Volgens mij doe je nog veel meer voor hem."
Woedend draaide Nadenka zich naar haar toe. "We gaan niet met elkaar naar bed."
"Ik doelde op zijn gebrekkig Russisch", zei de de journaliste met een onschuldig gezicht. "Je corrigeerde hem een aantal malen. Ik vond het af en toe wel hilarisch."
Nadenka keek haar argwanend aan. "Hij maakt elke dag vorderingen. Laat het alsjeblieft uit je artikel."
"Volgens mij maakt hij er bepaald geen geheim van. We hebben er zelfs een paar keer om moeten lachen."
"Alsjeblieft."
"Je mag hem?"
"Ik respecteer hem als mijn meerdere. Hij koos mij om zijn chauffeuse te worden, terwijl hij wist dat ik H.I.V. heb." Nadenka liet na verscheidene seconden haar hoofd zakken. "Ja, ik mag hem", zei ze zacht.
De journaliste glimlachte. Het had geklonken alsof de jonge vrouw een geheim had onthuld. "Ik zal een aantal van zijn vreemde opmerkingen eruit laten. Al vond ik die van de eend wel heel leuk."
Nadenka begon te lachen. Niet elke dag werd de president in een onbewuste verspreking voor eend uitgemaakt. Het werkte aanstekelijk en verscheidene militairen zagen de twee vrouwen giechelend naar de uitgang lopen, waar ze afscheid van elkaar namen.

[P_Westdijk]

16 januari, Russische marineluchtvaartdienst
Er waren modernere typen toestellen binnen de Russische luchtmacht, die de taak van het 4e Garde luchtregiment met minder risico konden uitvoeren. De vliegers waren zich hier bewust van, maar zij waren vermoedelijk om politieke redenen geselecteerd voor deze missie. Tot voor kort hadden zij immers vanuit deze provincie geopereerd. Ze hadden gedurende hun tijd daar mensen buiten de basis leren kennen. Een aantal van hen hadden uit deze kennismakingen relaties overgehouden. Deze waren nu onder druk komen staan. Zwaar beladen naderden de Su-24 jachtbommenwerpers het afwerpgebied. Ze werden daarbij vergezeld met vliegtuigen van hetzelfde type, maar dan uitgerust met stoorzenders. De escorterende jagers waren in ruime mate aanwezig, maar veel piloten vroegen zich in stilte af of de jachtpiloten hier waren om hen te beschermen of juist er voor te zorgen dat niemand van de geplande route afweek. Commentaar op de missie kon onder deze omstandigheden gemakkelijk als kritiek op de regering worden opgevat. De briefing was dan ook in een gespannen stilte verlopen. Naar de mening van veel piloten moesten ze zich te dicht bij de vijandig gezinde kust begeven, omdat het bereik van de Kh-31 P anti-radarraketten onder gunstige omstandigheden maximaal honderd en tien kilometer bedroeg. Om de hele Republiek Kaliningrad te bestrijken zouden de piloten zich zelfs verder landinwaarts hebben moeten wagen, maar daar was voorlopig nog geen sprake van. Het doelwit was ditmaal geen vliegveld, maar de verspreid opgestelde radarinstallaties. Waarvan sommigen mobiel waren en bijzonder moeilijk bleken te zijn op te sporen. Het gebeurde naar aanleiding van de publieke bekendmaking door de overgangsregering dat de eerder aangevallen vliegbasis in de oorspronkelijke staat zou worden hersteld. Als dat gebeurde dan konden er jachtvliegtuigen van opstijgen, waarvan de Russen wisten dat de Kaliningraders deze bezaten. Verscheidene van hen kenden zelfs de achtergebleven Kaliningradse jachtpiloot. Zou hij hen opwachten? Het was één van de vele vragen die de vliegers gedurende de vlucht bezig hield.
De Kaliningradse operateur van de 36D6 early warning radar zette de zender uit en bad in stilte dat de Kh-31 minder succesvol was dan de Amerikaanse tegenhanger, de AGM-88 HARM. Deze was in maart 1986 voor de eerste maal ingezet tegen Libië en tijdens operatie Desert Storm massaal in de strijd geworpen tegen Irak met een voor de vijand desastreus resultaat. Zelfs het door Amerikaanse vliegers uitgesproken woord 'Magnum' dat aan een lancering van een HARM vooraf ging bleek in latere jaren soms al voldoende te zijn voor een Irakese en Servische operateur om zijn apparatuur uit te schakelen om deze voor vernietiging te behoeden. De Kaliningradse operateur wist dit alles en had dan ook opgelucht gehoorzaamd toen het bevel kwam om de apparatuur uit te schakelen.
De waarschuwing voor de luchtaanval bereikte echter te laat de verkeerstoren van het civiele gedeelte van het vliegveld Khrabrovo. Al waren verscheidene mensen de plotselinge activiteiten van de aanwezige militairen opgevallen. Onzeker hoe ze hier op moesten reageerden verwezen leidinggevenden naar de directie van de luchtvaartmaatschappij en hielden iedereen op hun post. De burgers konden slechts gespannen afwachten en in afgrijzen naar de opstijgende rookpluim kijken. Onmiddellijk was alle informatie van de radar van de schermen verdwenen. De minuten verstreken traag. Brandweerwagens waren al onderweg. Later volgden ook nog ambulances. In de verkeerstoren was het een chaos. Een verkeersleider brulde om een helm, zoals hij de soldaten buiten had zien dragen. Het zag er opeens heel veilig uit om een stalen hoofddeksel te dragen. Mensen schreeuwden tegen elkaar en niemand had antwoorden.
Het 4e Garde luchtregiment bevond zich inmiddels weer boven internationale wateren. Onderweg naar huis, zoals het vliegveld in de Russische Federatie voor hen was geworden.

[P_Westdijk]

22 januari, V-880M/5V28M grond-luchtraket
De laatst in Rusland ontwikkelde versie van de grond-luchtraket had zich drie seconden geleden van de op een treinwagon gemonteerde lanceerinstallaties los gemaakt. De trein en omgeving in een alles onthullend licht zettend. Vier raketten hadden het ruim zevenduizend kilogram wegende projectiel de lucht in gebracht, voor de vaste brandstof een seconde later opraakte en ze automatisch door de SA-5 werden afgeworpen. De aandrijving van de grond-luchtraket nam het nu over om de reis voort te zetten. Het doelwit bevond zich boven de Oostzee, buiten de territoriale wateren van de Republiek Kaliningrad.
Vierentwintig uur per dag werd het land vanuit de lucht door de Russen in de gaten gehouden. Daarvoor werd onder andere gebruik gemaakt van de A-50. Een Airborne Warning And Control System. De Russische tegenhanger van de door Amerikanen ontwikkelde Boeing E-3 Sentry. De Russen hadden daarnaast meer toestellen ingezet om informatie te vergaren en ook waren er de klok rond tankers in de lucht om vliegtuigen van brandstof te voorzien. De bemanningen van deze vliegtuigen merkten al vrij snel de opgestegen grond-luchtraket op. Het was een ontnuchterend feit, die de spanning snel opvoerde. Allemaal konden ze het doelwit van de SA-5 zijn. De eenzame grond-luchtraket naderde hen met een snelheid van mach acht. Tijd voor een uitgebreid overleg ontbrak. De piloten stuurden verschillende kanten op. Formaties van vliegtuigen vielen letterlijk uit elkaar. De SA-5 had het bereik om een doel boven internationale wateren te treffen. Daarmee had het zich ook tot een doelwit met hoge prioriteit van de Russische luchtmacht gemaakt. De boven Georgië opgedane ervaringen speelden hier ook een belangrijke rol in. Daar hadden de Russen te weinig gedaan bij het onderdrukken van de grond gebonden luhtverdediging, maar deze fout wilden ze niet herhalen. Al hadden de Kaliningraders bewezen de lanceerinstallaties en luchtdoelkanonnen goed te kunnen camoufleren. Wat ook bij had gedragen waren de onregelmatige verplaatsingen van eenheden. De satellieten en vliegtuigen konden de Russen echter geen duidelijk beeld bezorgen van wat zich alemaal op de grond afspeelde. Informatie van collaborerende burgers binnen de Republiek Kaliningrad en in het kleine land opererende partizanen konden een deel van deze leemten invullen. Het duurde echter te vaak lang voor deze informatie bij de Russische gevechtseenheden terecht kwam en soms bereikte het nooit het front.
De trein die verscheidene dagen geleden vanuit Polen arriveerde was hier een voorbeeld van. De komst ervan was niet onopgemerkt gebleven, maar de waarde van wat zich onder de zeilen over de open wagons schuil hield wel. Op een rangeerterrein werd de trein opnieuw samen gesteld door meer wagons toe te voegen. Een aantal ervan waren op provisorische wijze van pantserplaten voorzien. Ook stapten er geunifomeerde mensen in. Voor de Polen onder hen was het een hereniging met oude kameraden van het 78e luchtverdedigingsregiment. De Kaliningraders reageerden wat krampachtiger tegenover deze buitenlandse vrijwilligers. Blijkbaar hadden de Polen besloten hadden om de batterijen uitgerust met de SA-5 grond-luchtraketten versneld uit dienst te nemen. Veel openlijker waren de Fransen in hun bekendmaking dat de Polen contact met hen hadden opgenomen voor de aanschaf van moderne grond-luchtraketten.
De V-880M/5V28M activeerde zijn radar voor het laatste deel van de reis. Het snelde met bijna vijfentwintighonderd kilometer per seconde zijn einde tegemoet. De tweehonderd en zeventien kilogram zware hoogexplosieve gevechtskop kwam tot ontploffing. Duizenden scherven vlogen alle kanten op. Een paar van deze roodgloeiende fragmenten raakten het staartstuk van een IL-78M tanker. De piloot ondervond meteen moeilijkheden bij het onder controle houden van het viermotorige vliegtuig. Moeizaam zette hij koers richting het Russische vasteland.
"Als het moet, dan landen we bij de Balten."
Geen van de bemanningsleden sprak de piloot tegen. Een noodlanding in Litouwen, Letland of Estland werd door hen geprefereerd boven een onzeker lot als ze toch door zouden vliegen, terwijl de piloot was gaan twijfelen aan zelfs de haalbaarheid hier van. De instrumenten gaven steeds slechter nieuws weer. Al beschouwde hij het als een wonder dat ze met duizenden liters kerosine aan boord niet uit elkaar waren gespat. Als één van de scherven een kritiek deel van de romp had geraakt, dan hadden ze zelfs geen tijd gehad om te beraadslagen waar ze in geval van nood zouden landen.
"Misschien zelfs Finland."

[P_Westdijk]

24 januari, Tupolev Tu-22M3 bommenwerper
De vliegers hadden het gevoel alsof de nacht hen toe behoorde, maar het gaf niet de rust die het eigenlijk met zich mee moest brengen. De A-50 bleef nu op veilige afstand verwijderd van de vijandelijke kust, waardoor de vliegers weinig bruikbare informatie van het vliegende radarplatform konden verwachten. Het werd door hun superieuren van weinig belang geacht en daarom was deze missie doorgegaan. Al waren er wel enige aanpassingen doorgevoerd om de veiligheid van de bemanning beter te kunnen garanderen. Het doelwit bestond ditmaal niet uit Kaliningrad, maar Baltiysk. De lading van papieren folders bleef echter hetzelfde. Eerder was namelijk aangenomen dat de S-200 lanceerinstallaties onbruikbaar waren gemaakt, maar de Kaliningraders hadden het tegendeel bewezen.
"Waarom schieten ze niet?"
"Misschien zijn de granaten en raketten opgeraakt."
De hoopvolle co-piloot was nauwelijks uitgesproken of hij keek geschrokken de piloot aan. Er kon ook nog een andere reden zijn waarom de luchtverdediging van de Republiek Kaliningrad zo opvallend afwezig leek te zijn.
"Jagers."
Gespannen keken ze de omringende duisternis in. Wat nu zeer welkom was geweest was de hulp van de in een draaibare radome ondergebrachte radar van een A-50. Deze was superieur aan de eigen PN-AD radar van de bommenwerper. De bemanning wilde elke confrontatie met een vijandelijke jager uit de weg gaan.
Laag boven de grond vloog Leonty eenzaam in zijn Su-27SM de vijand tegemoet. Rekening houdend met de aanwezigheid van een Russische AWACS en de vijandelijke bekendheid met de Su-27, was de luchtmacht van zijn gebruikelijke formatie van twee toestellen of een meervoud hiervan afgestapt. In plaats daarvan deed de piloot zijn best om onopgemerkt te naderen. Om dit ook te blijven had hij de radar uitgeschakeld en vertrouwde hij volkomen op het OLS-27 systeem om zijn doelwit te vinden. Het was in de neus net voor de cockpit bevestigd. Het maakte gebruik van infrarood en was moeilijk te detecteren.
Een zwerm geschrokken meeuwen uitte krijsende protesten toen de jager laag over het strand kwam en de neus naar de sterrenhemel oprichtte. Leonty was aan zijn verticale klim begonnen en voelde de druk van de G-krachten toenemen. Zich onbewust van het door hem verzaakte tumult onder de vogels, wiens nachtrust hij had verstoord.
De piloot selecteerde een R-27T. Uitgerust met een infraroodzoeker waardoor de Russische bemanning geen enkele waarschuwing zou ontvangen dat er een aanval gaande was. Voor de zekerheid lanceerde hij nog een twee raket. Het doelwit bevond zich ruim binnen het bereik van zeventig kilometer dat de lucht-luchtraket had onder optimale omstandigheden. Ver boven hem explodeerde een raket. Leonty verminderde het vermogen en voelde de jager terugzakken. Leonty voerde een gecontroleerde val uit voor hij honderden meters lager het vermogen weer opvoerde.
Stuurloos dwarrelde de bommenwerper naar beneden en sloeg op het wateroppervlak te pletter. Binnen enkele seconden was het grootste deel van de romp door de Oostzee verzwolgen en zakte langzaam naar de bodem. Geen van de bemanningsleden had de kans gekregen om zich in veiligheid te brengen. De piloot van de Su-27SM bleef onkundig van dit alles. Na de lancering van de raketten had hij onmiddellijk de thuisreis aanvaard. Ook hij hield de omgeving nauwlettend in de gaten. Leonty verwachtte dat de Russen de aanval niet onbestraft zouden laten.

[P_Westdijk]

25 januari, Steregushchy, korvet
De naamgever van haar klasse was de laatste aanwinst voor de Russische marine in het Oostzeegebied. Al werd er op de Russische scheepswerven hard gewerkt aan de voltooiing van nog meer oorlogsschepen. Zelfs op de Yantar scheepswerf in de Republiek Kaliningrad. Waar Kaliningraders al vanaf de jaren vijftig in de vorige eeuw een gedegen en betrouwbare naam op het gebied van het bouwen van oorlogsschepen had opgebouwd. Tot zover had deze scheepswerf meer dan honderd en vijftig schepen voor de Russische marine gerealiseerd. Momenteel werkten ze aan de Yaroslav Mudry, een zusterschip van het fregat Neustrashimy. Na een constructie van twintig jaar, waarbij het werk herhaalde malen was stil gelegd, zag het er naar uit dat het oorlogsschip in het jaar 2009 eindelijk voltooid zou worden. Al was het maar de vraag wie zich de nieuwe eigenaar ervan zou gaan noemen.
De Steregushchy was met haar waterverplaatsing van 2200 ton groot voor een korvet en dat was ook de reden waarom het schip door de NAVO als een fregat werd aangeduid. De negentig bemanningsleden hadden de gevechtsposten bemand. Alle deuren waren gesloten en had de scheepsromp in talrijke segmenten opgedeeld. Verdeeld over deze kleinere werelden werd door de bemanning voorbereidingen getroffen door de lancering van kruisraketten. Een laatste waarschuwing schalde over het dek.
De eerste van zes 3M-14TE raketten verhief zich in de lucht. De uitlaatgassen verspreidde zich over het dek en werden nog dichter door de op elkaar volgende lanceringen. Tot de gezagvoerder vanaf de brug niet meer in staat was nog iets te zien. Het was wat hij had verwacht, maar het had enig paniek veroorzaakt bij de naast hem staande reporter. De jongeman was ongerust dat de cameraman geen mooie opnamen van de beschieting had kunnen maken.
"Is het u ook opgevallen?"
"Wat?", vroeg de kapitein, terwijl hij de gevolgde koers van de stuurman controleerde.
"Niemand juichte."
Het ontbreken van begeleidend gejuich tijdens de lancering behoorde tot de minste zorgen van de kapitein. Ergens in de Oostzee zwierf er ook nog steeds een ontraceerbare onderzeeboot rond.
"Mijn bemanning bestaat uit professionele mensen. Het is hier geen voetbalwedstrijd."
De reporter knikte. Hij was oud genoeg om te weten dat films zelden de realiteit van de oorlog weergaven, maar in de Kaukasus was het heel anders geweest. Daar hadden de Russische soldaten wel geweten wie de vijand was. De op Georgië behaalde overwinning was een stimulans geweest voor de gehele strijdkrachten. Hij had de beelden daarvan vele keren bekeken en even zovele malen gewenst daarbij te zijn geweest.
Het had de militairen eindelijk een reden gegeven om trots te kunnen zijn. De militaire campagne had de macht van de Russische Federatie weer doen gelden, zoals in oude tijden. De reporter luisterde naar de bevelen van de gezagvoerder en voelde het schip overhellen. De scherpe boeg van de Steregushchy draaide weer richting de open zee. De uitlaatgassen losten op en een met roet bedekt dek werd zichtbaar. De eerste bemanningsleden waagden zich weer op het dek om met omhoog gepompt zout water en borstels de schoonmaak ervan te beginnen.

[P_Westdijk]

26 januari, Gorinchem, Nederland
Het zonlicht drong tussen de gordijnen door de slaapkamer binnen en joeg het restant van het nachtelijk donker terug naar de schaduwen. Merel hoorde vanuit het bed de deur open gaan, maar hield haar ogen gesloten. Ze had besloten om nog wat langer te blijven liggen terwijl haar man het ontbijt klaar maakte.
"Ik wilde bijna naar de slaapkamer van Mirabel gaan."
Ze glimlachte omdat hun dochtertje op het moment bij oma logeerde en pas overmorgen opgehaald zou worden. Het was opmerkelijk stil zonder het kind. Daarom had hij waarschijnlijk de televisie in de woonkamer aangezet. Iets wat normaal zo ongebruikelijk voor zijn doen was.
"Waar verblijft Sander?"
Deze vraag verstoorde het goede humeur van Merel. Ze opende haar ogen en draaide zich om. Het onverwachte telefoontje vannacht had hen beiden wakker gemaakt. Waarna het lang had geduurd voor ze uiteindelijk weer in slaap was gevallen.
"Ergens in Verweggistan." De irritatie was in haar stem te horen.
"Klonk het als Kaliningrad?"
Nieuwsgierig keek ze naar Barend, die in de deuropening was blijven staan. De vraag klonk te gericht om achteloos gesteld te zijn door haar man. Hij bewandelde zelden de indirecte weg om zijn doel te bereiken.
"Zoiets. Ja, volgens mij wel. Waarom?"
"Je had het over vuurwerk", vroeg Barend, waarbij hij bewust haar vraag negeerde.
Het verbaasde haar dat hij het nog wist. Hij had een paar keer instemmend gemompeld nadat ze hem had verteld wat ze door de telefoon had gehoord. Daarna was hij zonder enig probleem weer in slaap gevallen. Iets waar ze vooral gedurende de eerste jaren na de geboorte van haar dochter jaloers op was. Nu was ze hem er voor gaan benijden.
"Ja, ik hoorde vuurwerk en gejuich op de achtergrond. Waarom?", vroeg ze nogmaals.
"Kunnen het ook echte explosies en geschreeuw zijn geweest?"
Merel staarde hem aan. Het behaaglijke gevoel was nu helemaal verdwenen en een angstig vermoeden drong zich aan haar op. "Waarom?" Haar mond voelde plotseling droog aan. Ze zag hem naar de woonkamer gebaren, waar de televisie nog steeds aan stond.
"Het was op het nieuws."
Het was meer dan ze verdragen kon. Merel gooide het dekbed van zich af en rende naar de woonkamer. Als haar man geen stap opzij had gezet, dan zou ze frontaal tegen hem zijn opgebotst. In een veel rustiger tempo kwam Barend achter haar aan. Hij had weinig zin om met een halsbrekende snelheid de trap af te rennen.
"Ze hebben het over het weer", hoorde hij haar roepen.
"Dan zullen ze het zo wel herhalen."
Ze keek op en zag hem bovenaan de steile trap staan. "Wat herhalen? Wat was er dan op het nieuws?", drong ze gejaagd aan.
"Er is daar nu echt een oorlog uitgebroken." Ze sloeg de hand voor haar mond. Wat vannacht zo onsamenhangend door de telefoon had geklonken kreeg nu pas betekenis. Ze had hem herhaaldelijk onderbroken en zelfs gevraagd of hij gedronken had. Hij had zich heel anders gedragen, onherkenbaar bijna, dan ze van hem gewend was. Tot plotseling de verbinding was verbroken. Halverwege een zin. Het had haar opgelucht. Merel voelde zich nu plotseling schuldig. Hij had afscheid genomen of was daar bezig mee geweest. Ze had zich vannacht voorgenomen om te gaan schelden als hij het gewaagd had om terug te bellen. Wat zou hij allemaal hebben gezegd als ze gewoon had geluisterd in plaats van zijn kostbare tijd te verspillen?
"We weten niet of hij wel wat mankeert", probeerde Barend nog, in een tot mislukken gedoemde poging om de ongerustheid bij zijn vrouw weg te nemen. Het was zelfs twijfelachtig of ze hem wel had gehoord.
"Ik moest iets van hem doorgeven aan pa. Wat had hij ook weer gezegd?"
Barend zweeg terwijl hij rustig de trap afdaalde. Zijn vrouw was hardop aan het nadenken en dan was het beter om haar ongestoord te laten ijsberen. Hij liep met een wijde boog om haar heen richting de keuken. Een volgende bijna botsing vermijdend, omdat ze in de woonkamer op en neer was gaan lopen. Hij had het weekend vrij zich in ieder geval anders voorgesteld. Geschrokken maakte hij bijna een sprongetje toen de telefoon begon te rinkelen. Het gebeurde vlak naast hem. Hij nam op en zag Merel midden in de kamer stil staan met haar handen gevouwen. Haar lippen vormden woorden die hij niet verstond, maar heel goed een gebed konden zijn.
"Barend Zuiddijk."
Even luisterde hij terwijl Merel hem gespannen aankeek voor hij begon te glimlachen. "Hallo, Sander." Barend liet de hoorn zakken, die ze uit zijn hand griste.
"Met Merel?"
Glimlachend zette hij zijn tocht naar de keuken voort. Het weekend zag er al weer wat beter uit.

[P_Westdijk]

Hotel Paraiso
Voorzichtig liet Sander een hand over een deel van zijn gezicht glijden. Hij had langzaam en met op elkaar geklemde tanden het verband eraf gehaald om de stervormige wond in de wang te kunnen zien. Hechtingen, onderhuidse bloeduitstortingen en alle kleuren van de regenboog waren er in terug te vinden. Het voelde nog steeds pijnlijk aan waar hij was geraakt door een brok beton, maar de zwelling was verder afgenomen. Hij kon de pijn doorstaan, zonder van de door de dokter voor geschreven pillen te snoepen.
De vijandelijke beschieting met kruisraketten hadden een deel van het herstelwerk op de vliegbasis Donskoye weer ongedaan gemaakt. Door een ongelukkig toeval was hij daar ongewild getuige en bijna zelfs slachtoffer van geworden. De bij een explosie vrij gekomen luchtdruk had een stuk beton zijn kant op geslingerd. Hij had te laat dekking gezocht. Overrompeld door de explosies om hem heen was hij verstijfd. Hij was een nog moeilijk te bevatten ervaring rijker geworden. De dood behoorde plotseling tot een realistische mogelijkheid. Iets waar hij voorheen nog geweigerd had aan te denken. Mensen van zijn leeftijd hoorden nog niet te sterven. Toch was dit vandaag voor een aantal anderen het geval geweest. Het had hem aan het denken gezet. Maakte dit het alles waard?
Na een eenzijdig gesprek met zijn spiegelbeeld te hebben gevoerd had hij de telefoon gegrepen. Misschien was het voldoende geweest om zich zelf moed in te praten, maar de behoefte aan een echt gesprek was nog altijd aanwezig. Hij luisterde met gesloten ogen naar de wachttoon tot iemand met een zware, mannelijke stem opnam. "Barend, is Merel er?" Het duurde even, terwijl hij zich afvroeg of hij er wel goed aan had gedaan om te bellen.
"Met Merel?" Het klonk verwachtingsvol en hij zou haar niet teleurstellen.
"Sander."
"Je leeft." Gevolgd door een gil, die zijn trommelvliezen pijnigde.
"Ja, ik leef", antwoordde hij opmerkelijk kalmer. Het was misschien de toon die hij aansloeg, die haar opluchting aan stukken scheurde.
"Je gaat dood, hè", zei Merel plotseling nerveus.
"Hoe kom je daar nou bij?"
"Jij belt om afscheid te nemen. Je gaat dood."
Zuchtend keek hij om zich heen om maar niet in de spiegel te hoeven kijken. Het bebloedde verband was ook bepaald geen prettig gezicht. "Misschien bel ik wel om afscheid te nemen, maar ik ben voorlopig nog niet van plan om dood te gaan." Hij had deze woorden zacht uitgesproken.
"Heb je al je vader gebeld?"
"Ik weet niet wat ik tegen hem moet zeggen. Vertel hem maar dat ik van hem hou en ook van jullie."
"Sander?", vroeg ze, "Sander!"
Hij gaf geen antwoord en verbrak in plaats daarvan de verbinding om zich zelf in de spiegel weer onder ogen te komen.
"Ik neem een tatoeage."
Hij zag het spiegelbeeld instemmend knikken.
"Het wordt een grote."
Glimlachend verliet Sander de badkamer. Al veel langer had hij met deze gedachte gespeeld. Waarom moest er zoveel tijd verstrijken voor hij daarover een beslissing nam? Sander had er geen antwoord op.

[P_Westdijk]

6. Tot over elke grens heen

6e luchtregiment, 2e luchtdivisie jagers, PLAAF, Volksrepubliek China
De Chinese piloot voerde een laatste controle uit van zijn jager. Het gebeurde geconcentreerd en zonder haast. De donkere ogen van Zhu Jia-Xun bleven kort op het serienummer 16039 rusten. De cijfers waren in een opvallend rode kleur uitgevoerd. Het vliegtuig waar hij spoedig in zou gaan vliegen was een voor de export ontwikkelde variant van het Russische Sukhoi Su-27 gevechtsvliegtuig. Zhu was blij met deze van hogerhand gekomen beslissing. In zijn beleving was het een fantastisch vliegtuig. Zelfs al waren de capaciteiten ervan in vergelijking met de Su-27 gevechtsvliegtuigen die de Russen zelf in gebruik hadden minder. Het had de Chinezen er niet van weerhouden om er tientallen van deze toestellen aan te schaffen. Later was de regering nog een stap verder gegaan en was de Su-27SK onder de nieuwe aanduiding Shenyang J-11 in licentie gaan produceren voor de People's Liberation Army Air Force. Helaas waren er nog altijd te weinig van aanwezig om de twee overige luchtregimenten van de divisie er volledig mee uit te rusten. De piloten van deze eenheden vlogen om deze reden nog met de oudere J-7. Dit jachtvliegtuig was eveneens van een Russisch type afgeleid, namelijk de MiG-21. Het deerde Zhu echter weinig. De jeugdige Chinees was trots op de J-11 en de luchtmacht waarin hij diende. Hij popelde van verlangen om te bewijzen waar hij tegen de Taiwanezen of Amerikanen toe in staat was. Als hem daarvoor een gelegenheid werd geboden, dan was Zhu bereid om deze kans met beide handen aan te grijpen. De gretigheid van de piloot was zijn superieuren wel bekend. Het kwam geen moment bij Zhu op dat zijn wens op het punt stond om in vervulling te gaan. Hij was met zijn gedachten nog bij de te maken patrouillevlucht, terwijl ergens een naamloze bureaucraat een map met gebundelde formulieren met zijn naam erop op een stapel van papier legde. Het betrof de dossiers van andere vliegers, mannen en vrouwen. Allemaal geselecteerd om naar een oorlogsgebied te worden gestuurd hier ver vandaan.
Zhu liet zich in de cockpit zakken. Hij werd geholpen bij het vastmaken van de riemen, voor hij begon met het doorlopen van de controlelijst. Iets wat inmiddels routine voor hem was geworden. Ook nu nam hij er weer de tijd voor om een paar minuten later naar de startbaan te taxiën.
Aanmerkelijk dichterbij, maar verder landinwaarts werden al voorbereidingen getroffen voor uitzending, maar deze waren van geheel andere aard. Civiele medewerkers van de Shaanxi Aircraft Corporation werkten grotendeels zwijgend aan de ontmanteling van een radome op de romp van een Shaanxi Y-8 vliegtuig. De roterende antenne, die achter het glasfiber verborgen ging, moest voorzichtig worden verwijderd. Het viermotorige toestel maakte deel uit van de verschillende projecten die door de Chinezen waren gestart om een eigen AWACS te ontwikkelen.
Het was allemaal terug te leiden naar een jaren geleden door de Amerikanen gedwarsboomde overeenkomst voor de aanschaf van een A-50 met een Israëlische radar. Vernederd voor het oog van de hele wereld moesten de Chinezen woedend, maar tegelijk ook machteloos toekijken hoe het bijna voltooide vliegtuig door de Israëliërs weer werd ontmanteld. Nog voor de A-50 was terug gekeerd waren de Chinezen in eigen land al aan de slag gegaan om zelf een vliegend radarplatform te bouwen. Er waren meerdere projecten gestart om de kans van slagen te vergroten. Één ervan had veel gemeen met de KJ-200, maar de ZDK-03 was in tegenstelling tot dit type uitgerust met een conventionele radome. Zonder deze radarkoepel had het toestel met het serienummer T0518 veel weg van een normaal transportvliegtuig en dat was ook precies de bedoeling. De zorgvuldig geplande internationale vlucht voor het vliegtuig mocht geen ongewenste aandacht trekken.

[P_Westdijk]

28 januari, Oostzee
Het oorlogsschip had na het passeren van de Baltyisk Straat zelfs nog meer vaart geminderd, ondanks de hogere golfslag op de Oostzee waar het schip zich door heen moest werken. Toch achtte de kapitein het reduceren van de snelheid noodzakelijk om zijn opdracht tot een goed einde te kunnen brengen. De bemanning van de ORP Flaming werkte zorgvuldig, ondanks dat de route al was geveegd. Om risico's uit te sluiten zochten ze alles tussen het wateroppervlak en de bodem nauwkeurig met behulp van de sonarapparatuur af. De gezagvoerder vertrouwde geen van beide bij het conflict betrokken partijen. De Russen konden heel goed nieuwe mijnen hebben gelegen, terwijl iedereen zich afvroeg wat de Kaliningraders nog meer konden bedenken om in de strijd te kunnen werpen. Ze bleken de Russen al menig verrassing te hebben bezorgd en allemaal in negatieve zin. Al waren er ook mensen, die er smadelijk om konden lachen. De kapitein rekende zich zelf absoluut niet tot deze groep. De creativiteit van de Kaliningraders had deze wateren juist zo gevaarlijk gemaakt. De laatste maal was zijn bemanning ongewild er getuige van geworden hoe de bemanning van een Russische marinehelikopter werd overrompeld door de verschijning van een laagvliegende Sukhoi straaljager. De als lokaas fungerende U.A.V. had zijn werk uitstekend verricht en de Russische helikopterbemanning had geen schijn van kans gemaakt tegen het gevechtsvliegtuig. De door de Polen gestarte reddingsoperatie was er slechts in geslaagd om een enkel lichaam te bergen. Hij werd er weer bijna misselijk van toen hij er aan terug dacht.
Een luitenant liet de hoorn in de hand zakken. "We hebben een onderzeeër met de sonar gepeild, meneer. Het bevind zich veertienhonderd meter voor ons uit."
Even stokte de ademhaling van de kapitein, maar al snel volgde een stroom van bevelen. Het water achter de mijnenveger begon te kolken. Het duurde lang naar de zin van de kapitein voor hij het schip achteruit voelde gaan. Hij wilde meer afstand tot de onderzeese dreiging bewaren. Er was voor de Polen echter weinig manoeuvreerruimte met aan bakboord zandbanken waarop de mijnenveger kon vastlopen en aan stuurboord het mijnenveld.
"Weet je zeker dat het geen wrak is?"
Gedurende de twee voorbije wereldoorlogen waren diverse schepen in deze wateren verloren gegaan. Veel wrakken waren al in kaart gebracht, maar het zand op de bodem kon een nog onontdekt wrak prijs hebben gegeven.
"Ja, meneer. Het is een dieselelektrische onderzeeër, ze houdt zich stil en afgaande op de afmetingen behoord deze tot de Kilo-klasse."
Het was de kapitein nog onduidelijk hoe lang de boot daar al was, maar ze waren ruim binnen bereik van de aan boord van de onderzeeër mee gevoerde torpedo's. Liggend op de bodem hadden de sonaroperateurs van de onderzeeër vast aandachtig geluisterd naar de rustig dichterbij komende mijnenveger. Vast hopend dat de Polen voorbij zouden varen zonder hen te ontdekken. "Van wie is het?"
Hier had niemand op de brug met zekerheid een antwoord op.
"Neem contact op met Gdynia."
Het was de plaats waar het hoofdkwartier van de marine was gevestigd. Zonder middelen om iets tegen de onderzeeër te ondernemen wilde de kapitein om nadere instructies vragen.
"Meneer?"
Snel draaide de kapitein zich naar de officier toe.
"De onderzeeër is in beweging gekomen en maakt rechtsomkeert."
De kapitein slaakte en zucht van opluchting. "Blijf hen met de actieve sonar bestoken." Het was blijkbaar meer dan de bemanning ervan verdragen kon. Gebruikmakend van zijn accu's, maakte de Kilo zich vrijwel geruisloos uit te voeten. De Poolse sonaroperateur had al snel moeite om de boot te kunnen blijven volgen en gaf het tenslotte op.
"We zijn haar kwijt geraakt, kapitein. Ik denk dat het een Rus was."
"Het blijven voor mij allemaal Russen", snauwde de kapitein, in plaats van te vragen hoe de officier tot deze conclusie was gekomen.

[P_Westdijk]

Hotel Paraiso
Voor Nadenka was het de eerste maal dat ze de Nederlander verslagen zag kijken. Bij de receptie had ze al het ergste gevreesd. De receptioniste had zichtbaar getrild toen ze vertelde wat er was gebeurd. Een groep mannen met knuppels en bijlen waren volgens de jonge vrouw eerder op de dag het hotel binnen gelopen. Bij het zien van de open gebroken voordeur had ze haar vrees bewaarheid zien worden. Voor de mensen die de hotelkamer waren binnen gedrongen was er weinig te halen geweest, maar het had hen er niet van weerhouden om de nodige vernielingen aan te richten. Het weinige wat hij aan persoonlijke eigendommen bezat was door de onbekenden vernield. De kleren aan flarden gesneden en in het midden van de woonkamer op een hoop gegooid. Naar de geur te beoordelen was er zelfs op geürineerd. Ook Sander had het geroken. Ze zag de trekken van zijn gezicht verharden. Het was een vernedering die ze hem liever bespaard had.
"Ga weg." Ze zag Sander naar haar omkijken en gebaarde naar de met grafitti bekladde muren. "Dat staat er geschreven. Het is een waarschuwing."
Een diep gegrom ontsnapte uit zijn keel. Het voelde aan als verraad. Hij was gewond geraakt en had zelfs makkelijk kunnen sneuvelen. Dit was dus de dank voor zijn inzet.
"Ze mogen dit recht in mijn gezicht zeggen." Hij draaide zich zo plotseling naar haar toe dat ze ervan schrok. "Ben jij ook bedreigd?"
Ze schudde het hoofd en bespeurde zijn opluchting. Verrast door zijn prioriteiten, bijna alsof het er niets toe deed wat er met hem of zijn spullen gebeurde. "Wat ga je nu doen?"
"Deze rotzooi opruimen."
"En dan?"
Nadenka zag hem de schouders ophalen, maar ze had het gevoel alsof hij het wel wist. Hij was er de persoon niet voor om het hierbij te laten zitten. Ze zag hem naar zijn telefoon grijpen zodra deze over ging en begon hem zwijgend te helpen met het opruimen. Tot ze zijn hand op haar schouder voelde.
"Laat maar. De generaal wil me zien."
"Ga je hem dit vertellen?"
"Het is mijn probleem."
"Hij zal er niet blij mee zijn als hij dit pas achteraf hoort. Je hebt bescherming nodig."
"Ik zal er over nadenken."
Ze knikte begrijpend. Sander liet zich niet verleiden tot het nemen van een snelle beslissing als er tijd was om alle opties te overwegen.
"Wanneer arriveert de politie?"
"Waarom denk je dat de receptioniste de politie heeft gebeld? Zij kunnen toch niets voor je doen."
Het gebrek aan vertrouwen dat de Kaliningraders in de politie hadden was iets dat Sander al eerder was opgevallen. Het leek bijna alsof de mensen hier ermee waren opgevoed. Ze wilden het liever zelf opknappen dan de politie in te schakelen.
"Bel hen en zeg tegen de politie dat ze mij moeten bellen zodra het onderzoek is afgerond."
"Waarom denk je dat ze voor vandalisme een onderzoek zullen starten?"
"Ik heb misschien geen vrienden bij de maffia, maar ik ken wel mensen in hoge posities, waaronder de president zelf. Breng hen hier maar van op de hoogte als ze moeilijk besluiten te doen. Ze mogen hun uniform dan verruilen voor een militaire variant en het land op een andere wijze gaan dienen."
"Met plezier."
Het klonk gemeend. Sander schudde zuchtend het hoofd. Het leek haar werkelijk een plezier te doen om de ongelukkige agent, die ze te spreken zou krijgen, voor het blok te zetten als hij ook maar even zou tegensputteren.

[P_Westdijk]

2 februari, Parijs, Frankrijk
De verdeeldheid over een militair optreden tegen de Russische Federatie gedurende de oorlog in Georgië was tot ergernis van de Franse president onveranderd gebleven tegenover het nieuwe conflict in de Oostzeegebied. Zelfs ondanks de ontstellende reacties op Russische aanvallen op wat door velen nog steeds als een Russische provincie werd beschouwd. Albertin had met enig succes bemiddeld tussen de Georgiërs en de Russen, maar het was twijfelachtig geworden of hij dit succes kon herhalen. De Verenigde Naties vond hij als organisatie te log om hem hierbij tot steun te zijn. Voleunje vertrouwde meer op de door hem naar Oost-Europa uitgezonden functionarissen. Daar was de angst voor de Russen nog altijd in sterke mate aanwezig. Frankrijk kon hier een belangrijke rol spelen. De industrie van zijn eigen land kon hij er zelfs van laten profiteren als hij deze landen wapens wist te verkopen. Natuurlijk zou hij zich daarmee onderscheiden van de politici in Europa, die nog steeds op overleg aandrongen. Het liet hen zelfs besluiteloos overkomen op de burgers in zowel Frankrijk als daar buiten. Een brede glimlach verscheen op het gelaat van de charismatische man. Als het lukte dan versterkte het tegelijk zijn eigen positie voor de komende presidentsverkiezingen.
Albertin wilde Europa een ander gezicht geven en met de getoonde terughoudendheid van de Verenigde Staten van Amerika beschouwde hij dit als een unieke kans voor Frankrijk. Om zijn overwicht op politiek niveau in dit gebied te behouden en zelfs nog uit te breiden was hij nog verder gegaan. Het vliegdekschip Charles de Gaulle was met diens escorte al uren geleden van koers veranderd. Alles aan boord van het oorlogsschip werd gereed gemaakt voor de lancering van de enige twee aan boord bevindende Grumman E-2 AEW-vliegtuigen. De bemanningsleden van de toestellen hadden van de commandant opdracht gekregen al hun persoonlijke spullen in te pakken. Het was een raadselachtige opdracht en omdat er ditmaal geen vragen gesteld mochten worden leidde dit aan boord tot vele geruchten.
De gevolgen van de beslissing om deze vliegtuigen een nieuwe bestemming strekten zich zelfs helemaal uit tot de Zuid-Bretagne luchthaven Lorient, waar het enige andere vliegtuig van het 4e flottila gereed werd gemaakt voor onmiddellijk vertrek naar het vliegdekschip. Zelfs als dat betekende dat het onderhoudsschema van de drie vliegtuigen in de prullenbak kon verdwijnen.
Het waren in ieder geval geen zorgen die de Franse president deelde. Hij was met zijn gedachten bij de brigade Franco-Allemande. De over Frankrijk en Duitsland verspreidde eenheden van de gemechaniseerde brigade hadden een gezamenlijke bestemming gekregen. Het materiaal werd via de weg en rails naar Litouwen getransporteerd om slijtage aan voornamelijk de pantservoertuigen te voorkomen. De Franse en Duitse militairen volgden spoedig. Zij ontvingen daarvoor instructies uit het in Straatsburg gelegen hoofdkwartier van het Eurocorps. In Litouwen moesten deze eenheden zich verenigen tot een brigade van vijfduizend militairen. De aanwezigheid van een Eurocorps werd door de Franse president van groot belang geacht. Het werd al spoedig duidelijk dat andere deelnemende landen aan het Eurocorps geneigd waren de toegezegde eenheden nog in eigen land te houden, tot er een gezamenlijke doelstelling was overeengekomen. Iets waar in Parijs al rekening mee was gehouden, maar het weerhield Albertin Voleunje er niet van om zijn plannen door te zetten. Zelfs nu hij niet langer meer voorzitter was van de Europese Unie. Tijdens de jaarwisseling had hij deze aan zijn opvolger uit Tsjechië moeten overdragen. Het was iets dat Albertin met tegenzin had gedaan, maar hij was trots op wat hij gedurende het afgelopen halfjaar had gepresteerd. De Tsjech opzadelend met het oplossen van de problemen, die door zijn successen waren veroorzaakt.

[P_Westdijk]

B-800 Kaluga, Noordelijke vloot
Het was stil aan boord. Alle overbodige apparatuur was uitgeschakeld en als er werd gesproken dan gebeurde het fluisterend. De operateurs hadden met behulp van de MGK-400 sonar geluiden opgevangen die aan de B-806 konden toebehoren. In de boeg van de dieselelektrische onderzeeër werden voorbereidingen getroffen voor de lancering van TEST 71 torpedo's. Deze torpedo's waren speciaal ontworpen voor de bestrijding van andere onderzeeërs. Één van de taken waarvoor de klasse, waar de B-800 toe behoorde, voor was ontworpen. Uitgerust met in totaal zes lanceerbuizen in twee rijen met vier buizen in de onderste rij. De buitenste buizen van deze rij waren geschikt voor de lancering van de TEST 71 torpedo.
"We horen ze de accu opladen."
De kapitein zag in zijn gedachten al de snorkelende onderzeeër voor zich. De B-806 bevond zich in een kwetsbare positie. De sonaroperateurs aan boord moesten wel last van de draaiende dieselmotor. Het gaf hen de kans om onopgemerkt dichterbij te komen. Nieuwe bevelen kwamen over zijn lippen. Verscheidene officieren keken verrast op.
"Deze koers leid ons het mijnenveld in, meneer."
De kapitein knikte. Het was een risico dat hij bereid was te nemen om de B-806 binnen bereik van zijn torpedo's te brengen.
"Als de Kaliningraders hun accu's hebben opgeladen dan duiken ze onder en dan is het maar de vraag of we hen nog terug kunnen vinden."
Het bleek te weinig te zijn om de mensen om hem heen te overtuigen. De kapitein kon het van de gezichten aflezen.
"Wij weten waar onze marine mijnen heeft gelegen."
"De Kaliningraders hebben ook mijnen gelegd, meneer."
"Zouden zij de enige onderzeeër waar ze over beschikken midden in een mijnenveld laten rond varen. Het is onzinnig, tenzij ze weten dat er geen gevaar is."
Te laat was de kapitein gaan beseffen dat hij zich tot een discussie had laten verleiden. Om er een einde aan te maken en de hiërarchie aan boord te laten gelden herhaalde hij het bevel op snauwende toon. Gevolgd door de instructie om de rompluiken te openen. Bevangen door de jacht was de kapitein vastbesloten om zijn carrière een nieuwe stimulans te geven. Zelfs als hij daarvoor de levens van tweeënvijftig bemanningsleden in gevaar moest brengen.
"De sonaroperateurs vangen geluiden van kettingen op, meneer."
"Een boei", zei de kapitein zelfverzekerd, alsof hij in staat was met eigen ogen te zien wat het geluid had veroorzaakt.
"Of verankerde mijnen."
"Ik heb je gehoord."
De luitenant zweeg met een verbeten gezicht. Het was hem wel duidelijk geworden dat de kapitein geen tegenspraak wenste. Een explosie schudde de onderzeeër heftig door elkaar. Binnen stromend water vulde razendsnel een afgesloten compartiment van de onderzeeër. De daar aanwezige bemanningsleden maakten geen schijn van kans.
"Blaas de ballasttanks leeg", schreeuwde de kapitein.
Onderweg naar de oppervlakte begon de onderzeeër over te hangen. De zeemijn had behalve een gat in de romp ook de ballasttanks aan een kant beschadigd. Als een gewonde walvis kwam de Kaluga te midden van schuimend en kolkend water boven. Een matroos opende het luik en haaste zich naar buiten, terwijl het water al naar binnen begon te stromen. De onderzeeër begon al kapseizend weg te zakken. Nog een tweede bemanningslid worstelde zich naar buiten. De twijfelachtige veiligheid van het koude zeewater was aanlokkelijker dan de jongeman ooit in zijn leven had kunnen bedenken. De zwarte romp van de B-800 verdween onder water en de twee overlevenden zwommen er met krachtige slagen vandaan om niet naar de diepte te worden meegezogen. Vijftig landgenoten hadden minder geluk.
De ketting waarmee de boei aan de bodem was verankerd bewoog met elke golfslag. Er onder was een waterdichte recorder aan bevestigd. De apparatuur had zojuist de band afgespeeld en begon weer met een vooraf ingestelde herhaling ervan. De door de kapitein vermoedde B-806 was er in geen mijlen ervan te bekennen.

[P_Westdijk]

3 februari, Regeringsgebouw
Sander stond voor het raam met de handen op zijn rug. Het was een afwachtende houding, die hij de laatste tijd steeds vaker aannam. De oorlog was in een stroomversnelling beland en nu was er geen weg meer terug naar de onderhandelingstafel. Daar geloofden alleen nog de raaskallende experts in, die door opportunistische televisieprogrammamakers werden uitgenodigd om hogere kijkcijfers te scoren. Wie van de beide partijen nu het eerst op nieuwe onderhandelingen zou aandringen had al op voorhand verloren. Om de Russen zover te krijgen moest er eerst nog een heleboel bloed worden vergoten. De grote vraag was of dit hen kon gaan lukken. De middelen waarover ze beschikten waren beperkt en de voorraden tot een gevaarlijk niveau geslonken.
"Het is goed om de kop van de slang af te slaan met de hand van uw vijand."
Hij wierp een blik op de officier naast hem, alsof hij het de ander kwalijk nam hem te hebben gestoord in zijn overpeinzingen.
"Een Chinees gezegde", verklaarde Borya ongevraagd.
Sander keek weer voor zich uit. Hij had geen enkele interesse voor Chinese spreuken. "Hebben we nu spreekwoorden nodig om deze oorlog te winnen?"
Het sarcasme kon Borya onmogelijk zijn ontgaan, maar de man glimlachte slechts. Hij klopte de jongere man op de schouder. "Er komt nog meer uit het land waar deze zegswijze vandaan komt."
Het klonk raadselachtig, maar Sander stelde geen vragen. Hij had zich omgedraaid. Een jonge vrouw in uniform was op enkele meters afstand van hen blijven staan. Hij had haar hakken op de vloer horen tikken. Sander kneep zijn ogen half dicht. Ze had duidelijke Aziatische trekken en kort geknipt, zwart haar. Op het gezicht van Borya lag een brede grijns, die hem was gaan irriteren. De man wist duidelijk meer over wat er gaande was dan hij. Toch weigerde Sander koppig om het te vragen. Hij zou wachten en het nodige proberen af te leiden uit wat hij zou vernemen.
"Wilt u mij volgen, heren?"
Sander wisselde een snelle blik met Borya. Het Russisch was zeker niet de moedertaal van deze vrouw. Hij was hier op gaan letten in dagelijks gesprekken met mensen om hem heen, sinds hij probeerde zijn eigen accent te maskeren. Het was een uitdaging voor hem om het Russisch vloeiend te leren spreken en hij kampte blijkbaar niet alleen met dit probleem.
Ze leidde hen langs de presidentiële werkkamer heen naar de volgende deur in de gang. Qiu hield deze deur voor hen open. Het gaf Sander even de tijd om haar gezicht in zich op te nemen. Tot zijn verrassing maakten ze direct oogcontact, die ze onmiddellijk weer verbrak door haar ogen neer te slaan. Hij liep langs de jonge vrouw heen. Ze was bijna een hoofd kleiner dan hem. Eenmaal in de kamer werd de deur weer gesloten. De president was aanwezig. Net als een man die Sander nog niet eerder had gezien, maar eveneens Aziatische trekken vertoonde. Inwendig zuchtend wendde de Dutchman zich naar de bezoeker. Hij vroeg zich af wat dit te betekenen had, maar kreeg al een vermoeden toen de president de oudere man aan hem voorstelde. De Chinees bleek behoorlijk hoger in rang te zijn dan zijn burgerkleding deed vermoeden. Hij was als een toerist het land binnen gekomen om zijn militaire kennis en contacten beschikbaar te stellen. De Republiek Kaliningrad had een onverwachtse bondgenoot gekregen. Een ver weg gelegen land toonde zich bereid om hen te hulp te komen.

[P_Westdijk]

4 februari, Beriev A-50U AWACS 37 Rood prototype
De paraatheid van de Poolse luchtmacht was de afgelopen weken herhaaldelijk op de proef gesteld. Steeds opnieuw werden er jagers de lucht in gestuurd, zodra er Russische toestellen naderden. Deze activiteiten waren niet aan de Russen ontgaan. Ze wisten inmiddels hoe snel de Polen konden reageren. De operateurs van de A-50 hielden de elektronische signalen op de radarschermen echter nauwlettend in de gaten. Een aantal van hen bestond uit burgers, werkend voor Beriev Aircraft Compagnie. Het gemoderniseerde vliegtuig bevond zich nog altijd in de testfase, die pas op tien september 2008 van start waren gegaan. De directie en het ministerie van defensie waren echter overeen gekomen dat de huidige situatie zich uitstekend leende voor een operationele test boven de Oostzee.
Een mengeling van Amerikaanse F-16 en Russische MiG-29 gevechtsvliegtuigen, allen bemand door Poolse vliegers, patrouilleerden met terugkerende regelmaat dicht langs de grens. Hoever ze hiermee konden gaan leken vandaag vier piloten te willen bewijzen. Op de beeldschermen van de operateurs bewogen vier signalen zich op het voor het oog onzichtbare grens die de luchtruimen van beide landen scheidde. De hoogste officier aan boord van het Russische vliegtuig vernam de informatie met grimas. In het verleden was dit nog onvoorstelbaar geweest, maar de Kaliningraders vertegenwoordigden niet langer het grootste land in de wereld en de Polen leken dit maar al te goed te beseffen. Het maakte hen brutaler dan voor de Kaliningraders acceptabel moest zijn. Toch ondernamen de laatsten, tot ergernis van de luitenant-generaal, hier helemaal niets tegen. Deze gedachte stierf een spoedige dood toen het laatste nieuws hem bereikte. De vier toestellen waren van koers veranderd en bevonden zich nu duidelijk boven grondgebied van de Republiek Kaliningrad en zouden over enkele seconden boven zee zijn.
"Verstuur een waarschuwing aan al onze toestellen."
"Generaal?", vroeg een ingenieur in duidelijke verwarring.
"Het zijn geen Polen", schreeuwde de luitenant-generaal nu. "We worden aangevallen."
De Kaliningraders waren van tactiek veranderd en in het offensief gegaan. Hun verschijning veroorzaakte een ware schokgolf onder de Russen. Over de radio vroegen vliegers massaal om nieuwe orders en overbelaste het systeem. Het dwong een aantal van hen zelf beslissingen te nemen nadat duidelijke bevelen uitbleven. Een formatie bommenwerpers maakte rechtsomkeert, net als de A-50U. Een aantal jagers vlogen juist de Kaliningraders tegemoet. Om geen incidenten met de NAVO te veroorzaaken waren de jachtpiloten door politici gedwongen de vijand visueel te identificeren voor ze het vuur mochten openen. Deze bemoeienis vanuit Moskou eiste boven de Oostzee spoedig zijn tol.
Niet gehinderd door deze voorschriften lanceerden de Kaliningradse gevechtsvliegtuigen een salvo radar geleidde raketten in de richting van de nog onzichtbare vijand. De piloten ervan hadden juist instructies gekregen om luchtgevechten op korte afstand te vermijden en aanvaarde al weer de thuisreis. De raketten moesten het werk zelfstandig opknappen. De piloten in het ongewis latend of zij werkelijk iets hadden getroffen, maar de vijand zeker in grote wanorde achterlatend.
Het was ook zichtbaar aan boord van de A-50U, waar veel burgers pas nu beseften hoe gevaarlijk het werk was dat ze verrichte. Misschien had de ontstane paniek er aan bij gedragen dat een aantal digitale systemen, die in plaats van de verouderde, analoge apparatuur was geïnstalleerd, het gelijktijdig begaven.
Voor de luitenant-generaal was het een onthutsende ervaring. Hij had de controle verloren en het ergste was dat de officier dit ook besefte. De bleek gekleurde ingenieur rende met een hand voor de mond langs hem heen in de richting van de toiletten. Het sanitair maakte eveneens deel uit van de modernisering. De A-50 was intussen onderweg om een nieuwe positie in te nemen. Hoofdschuddend luisterde de Rus naar de talrijke stemmen op de radio. Iedereen praatte door elkaar. Het was een kakofonie van geluiden. Tot er plotseling nog slechts een enkele stem was te horen, die vrijwel iedereen tot zwijgen had gebracht.
"Ik ben geraakt. Ik ben geraakt. Ik… O, God. Ik spring." Een onsamenhangende kreet van de piloot volgde uit de luidsprekers en wat resteerde was slechts ruis.
Het was voor de luitenant-generaal en medewerkers van de Beriev Aircraft Compagny veel angstaanjagender om naar te luisteren. De officier slikte de ontstane brok in zijn keel weg.
"Meneer, we ontvangen een noodsignaal."
De luitenant-generaal zag zijn grootste angst bewaarheid worden. Ze hadden een vliegtuig verloren, maar een jachtpiloot had opgewonden een parachute gemeld. Misschien leefde de piloot nog. "Geef de positie onmiddellijk door aan de marine." De reddingsoperatie ging al van start nog voor de ongelukkige piloot het water raakte. Alle militairen die de radio hadden afgestemd op dit kanaal luisterden gespannen mee.

[P_Westdijk]

regeringsgebouw
President Dostrovalyn klonk hartelijk door de telefoon, maar zodra hij had opgehangen veranderde de uitdrukking op zijn gezicht volledig. Zijn collega van de Oekraïne had toestemming gegeven aan het ontwerpbureau Antanov voor de uitgelekte verkoop van de Antanov An-71. Shurik was er blij mee, maar hij wist dat er onderhandelingen tussen Rusland en de Oekraïne aan vooraf waren gegaan, met als inzet de levering van olie en gas voor volgend jaar. Als de rollen waren omgedraaid dan zou hij precies hetzelfde hebben gedaan. Alleen was hij geen president van de Oekraïne. Het stemde hem daarom ook bitter. Shurik kon op weinig steun rekenen uit het buitenland, waar ze zo van afhankelijk waren. Het opbouwen van een eigen wapenindustrie zou jaren aan tijd kosten en er zou enorm veel geld mee gemoeid zijn. Iets waar het de Kaliningraders beide aan ontbrak. Noodgedwongen hadden ze zich daarom moeten wenden tot mazen in de wet en zelfs de illegaliteit om zich te bewapenen. De An-71 was hier een goed voorbeeld van. Het vliegtuig stamde nog uit de tijd van de Sovjet-Unie en was afgeleid van een reeds lang beproefd vrachtvliegtuig, de An-72. Voor de installatie van de NPO Vega-M radar was het ontwerp van het gehele staartstuk door de Oekraïners op radicale wijze herzien. Het had van de NAVO de verdiende aanduiding Madcape opgeleverd. Er waren drie prototypes van de Airborne Warning And Control Systems gebouwd, maar uiteindelijk ging de voorkeur van het Sovjet ministerie van defensie uit naar een compleet nieuw ontwerp van het Russische ontwerpbureau Yakolev. De twee functionerende prototypes van de An-71 stonden op een vliegveld bij de hoofdstad Kiev, waar niemand er nog naar om keek. Af en toe kwamen bezoekers het creatieve ontwerp bewonderen. In 1995 was er door het ontwerpbureau Antonov nog wel een vergeefse poging gedaan om buitenlandse investeerders aan te trekken voor een verdere ontwikkeling van het type. Officieel mocht de beide vliegtuigen volgens de gesloten overeenkomst de resterende dagen van hun bestaan als een attractie in de Republiek Kaliningrad door gaan brengen. Deel uitmakend van de inventaris van één van de vele museums, die het kleine land telde. De Oekraïners konden heel goed leven met deze leugen. Ze hadden een contract, waarachter ze zich konden verschuilen als er lastige vragen zouden worden gesteld. Ze beschuldigden de Kaliningraders liever van contractbreuk, dan hen openlijk te steunen met het zenden van militair materieel. Iets wat ze bij Georgië wel hadden gedaan, maar wat de betrokken mensen de nodige hoofdpijn had opgeleverd nu het land een nederlaag tegen de Russen had geleden.
"Ik hoop dat je tevreden bent?"
De woorden waren gericht aan de slanke militair tegen over hem.
"Dat zal ik pas zijn als de twee toestellen hier zijn geland, meneer de president."
De president knikte begrijpend en wendde zich tot de met de generaal mee gekomen Nederlander. Hij had deze onrustig zien bewegen.
"Je hebt een vraag?"
"Ja, wie is Boris Berezovski eigenlijk?"
Shurik leunde naar achteren, terwijl zijn blik door de werkkamer dwaalde. "Een Russisch zakenman in ballingschap. Hij steunt ons vanuit Londen met financiën en we maken gebruik van zijn connecties in de Oekraïne en andere landen. Toen ik de minister van defensie op televisie een oproep voor donaties voor de strijdkrachten liet doen was hij één van de mensen die positief reageerde."
Het klonk allemaal heel patriottisch, maar Sander had daar momenteel weinig belangstelling voor. Aan elke hulp was een prijskaart verbonden, zoals hij heel goed wist.
"We zullen niet meer van uw tijd in beslag nemen, meneer de president", kwam de majoor-generaal tussenbeide, voor de nieuwsgierige Nederlander nog meer vragen kon stellen. Borya stond op en Sander volgde automatisch het voorbeeld van zijn meerdere. De president kwam trager overeind en schudde beide mannen krachtig de hand. Op de gang aangekomen schudde de majoor-generaal bezorgd het hoofd.
"De president ziet er moe uit."
"Ik heb er ook wel eens beter uitgezien", reageerde Sander zuur.
Hij ontving een daverende klap op zijn schouders van de in lachen uitgebarstte majoor-generaal.

[P_Westdijk]

6 februari, CNN, Atlanta, Georgia
Groetend stak de gast in het programma zijn hand op naar een op hem gerichte camera, terwijl hij door de presentatrice in het programma werd verwelkomd. Professioneel, ondanks dat de groet van de man in de richting de verkeerde camera was geweest, schudde de vrouw hem glimlachend de hand. De man had waarschijnlijk zijn beste pak aangetrokken, maar zelfs daarin maakte de professor een stoffige indruk.
"We hebben u vanwege uw expertise uitgenodigd om over Kaliningrad te praten."
"Dank u, daarvoor."
De presentatrice glimlachte ditmaal breder, alsof ze hoogst persoonlijk verantwoordelijk was voor zijn aanwezigheid in de studio.
"Kaliningrad, de typische underdog in dit conflict, bijt flink van zich af."
De expert veroorloofde zich nu een glimlach. Rusland en de door de Russen bedreven politiek waren bekendere terreinen voor hem om over te praten, dan de media.
"De oorlog die in het Oostzeegebied woed wordt in Washington beschouwd als een binnenlands conflict, omdat zij de zelfstandigheid van de Republiek Kaliningrad niet hebben erkend. Veel regeringen gebruiken deze reden om niet te hoeven ingrijpen. Een aantal van deze regeringsleiders keken ook toe hoe Rusland het veel kleinere Georgië overrompelde. Vertonen Georgië en de Republiek Kaliningrad veel gelijkenis?"
De inleiding en de snelheid waarmee de vrouw sprak hadden voor de man weinig weg van de studenten waarmee hij normaal te maken had. Hij moest elk woord afwegen met zoveel camera's op hem gericht.
"De provincie Kaliningrad is ruim viermaal zo klein als het land Georgië en telt ook ruim viermaal minder inwoners. De ligging en geschiedenis..."
De presentatrice besefte dat de professor hier dieper op in ging en er over begon uit te wijden, maar de zendtijd was niet onbeperkt.
"Zijn heel belangrijk voor het heden", maakte ze glimlachend de zin af. "Ondanks deze verschillen moesten de Georgiërs al na een paar dagen de strijd staken, terwijl de Kaliningraders de Russen nog buiten de deur weten te houden."
"De Russen zijn bezig de druk op deze provincie met zowel politieke als militaire middelen geleidelijk op te voeren."
De man haalde adem om zijn verhaal af te kunnen maken, maar de vrouw tegenover hem maakte direct gebruik van deze kleine pauze om het gesprek over te nemen.
"Is dat een bewuste strategie van Moskou of verkeren de Russen gewoon in problemen, professor?"
"Hier is geen eenvoudig antwoord op te geven. Het Russische leger speelde in Georgië een doorslaggevende rol, maar oorlogsschepen en gevechtsvliegtuigen zijn nu bezig deze rol op zich te nemen. Geen enkel conflict is met deze middelen alleen te beslissen. Hoe graag de politici en generaals in Moskou het ook zouden wensen."
"Ik heb me laten vertellen dat de Russen ook over mariniers beschikken."
"Net als wij", bevestigde de professor, "maar het besluit om deze mariniers daadwerkelijk in te zetten is een politieke keuze. Veel mensen beschouwen Kaliningraders nog steeds als Russen. De vrouw van de Russische premier is zelfs in Kaliningrad geboren. Het maakt de zaken nogal gecompliceerd."
"Wat een amfibische landing vast ook gecompliceerd maakt is het mijnenveld, dat de Russen zelf voor de kust hebben gelegd. Dank u voor uw aanwezigheid, professor."
Glimlachend wendde de presentatrice zich naar de camera. Onzeker over zijn uitgespeelde rol keek de professor nog enige seconden naar de vrouw.

[P_Westdijk]

F-15C gevechtsvliegtuig
Het squadron telde oorspronkelijk slechts vier jagers, maar de eenheid was inmiddels op volle sterkte gebracht. Het verblijf van de expeditionaire eenheid had eigenlijk met de jaarwisseling afgelopen moeten zijn, maar was nu voor onbepaalde tijd verlengt. De Amerikaanse bijdrage bestond er nog steeds voornamelijk uit om voor iedereen zichtbaar aanwezig te zijn. Een kapitein voerde deze opdracht uit door langs de zuidelijke grens van het gastland Litouwen te vliegen. Af en toe lokte het een reactie van de Kaliningraders uit, maar vandaag bleek niet één van deze dagen te zijn. De Amerikaanse jachtpilote moest zich erbij neer leggen.
"Zo, dit is dus Sukhoi Alley?", hoorde ze haar vleugelman over de radio vragen. "Ik zie hier zelfs nog geen vogel."
In een andere tijd en hier ver vandaan was een gebied door geallieerde vliegers MiG-Alley gedoopt. Waar de rivier Yalu in het noordwesten van Noord-Korea in de Gele Zee uit kwam, om precies te zijn. Daar vonden de eerste luchtgevechten tussen straaljagers plaats en de MiG-15 speelde daar een hoofdrol in.
Jennifer begon te grinniken. "Het is in ieder geval spannender dan boven Irak rondjes vliegen."
"Daar is nog weinig van te merken." De vleugelman was nauwelijks uitgesproken of Jennifer liet al weer van zich horen, maar nu op een veel zakelijkere toon: "We krijgen gezelschap." Geschrokken controleerde de vleugelman zijn instrumenten, maar was al snel gerustgesteld. Zelfs een beetje teleurgesteld. Hij had graag eens een Kaliningradse Sukhoi in actie gezien. De naderende toestellen hadden hun identiteit prijs gegeven als Poolse MiG-29's. Litouwen deelde ook een deel van zijn grens met het buurland Polen. De via de radio uitgezonden hartelijke begroeting van de kapitein bleef echter onbeantwoord.
"Misschien een ander radiokanaal proberen", stelde de luitenant lachend voor.
De kleine, grijze stippen in de verte groeiden als snel uit volwaardige Mikoyan MiG-29 gevechtsvliegtuigen. Tot verrassing van beide Amerikanen activeerden de Poolse piloten hun vuurleidingsradar en maakten zich schijnbaar gereed voor de lancering van raketten. De kapitein koos als vluchtleider voor een snelle aftocht, nadat alle oproepen onbeantwoord bleven.
"Wat krijgen we nou? We staan toch aan dezelfde kant?" Het lachen was de piloot compleet vergaan.
"Vind je het boven Irak nog altijd spannender?", vroeg Jennifer met een snel kloppend hart. Ook zij was geschrokken door de agressieve houding van de Polen, maar het was iets heel anders om het ook toe te geven. Als een vrouwelijke militair wilde ze voor geen enkele man in uniform onder doen. Ze besloot het zwijgen van haar vleugelman als een bevestiging te beschouwen. "Je zal hier nog met wel meer verrassingen te maken krijgen."
"Wat bedoel je daarmee?"
Ze vond hem anders klinken. Minder zeker van zich zelf in ieder geval dan hij was geweest bij de kennismaking. "Ik vertel je er wel over aan de bar", zei Jennifer afwezig. Zij dacht aan de door het 493e squadron opgevangen gesprekken tussen piloten. Het was geen geheim dat de Kaliningraders buitenlandse gevechtspiloten inzetten, maar over de nationaliteit van deze vrijwilligers waakten ze, alsof het een staatsgeheim betrof. Wat misschien ook wel het geval was, nu ze er langer over nadacht. De gesprekken werden minder in het Russisch gevoerd, dan eigenlijk wel verwacht mocht worden. Volgens sommige geruchten werd er af en toe zelfs Mandarijns gesproken. Wat ze altijd had afgedaan als een mythe, maar wel had ze een enkele keer een Engelse stem in een vreemd dialect gehoord. Ze was bereid onder het genot van een drankje haar vleugelman er deelgenoot van te maken.

[-Maaike-]

Leuk vervolg weer! Vooral de grapjes rondom Sander als hij Nadenka en Merel praat vind ik erg leuk

Pfft, ik ga denk ik een honderdste poging wagen om je verhaal fatsoenlijk bij te houden. Het is wel leuk om een groot stuk achter elkaar te lezen, maar elke keer een reactie is véél leuker en dan kan ik ook beter de leuke stukjes eruit vissen ^_^ En nu moet het toch een keertje lukken, haha.

Ga zo door!

[P_Westdijk]

Het blijft lastig om een reactie achter te laten waar de ander iets aan heeft en het is inderdaad leuk om elke keer een reactie te krijgen. Alleen ben ik wel realistisch, omdat ik weet hoeveel werk er in gaat zitten. Bedankt voor het reageren.

=================================================================================================================

7 februari, E-2C Hawkeye 2000 nr 1, Flottille 4
Het had voor de twee vliegers en drie operateurs nog altijd iets onwerkelijks. Vlak voor vertrek was aan elke piloot van de twee AEW-vliegtuigen een verzegelde envelop overhandigd, die ze pas na het opstijgen mochten openen. Op papier waren de laatste instructies, de uiteindelijke bestemming van de vliegtuigen getypt en op de laatste pagina onder aan enkele inspirerende woorden door de commandant persoonlijk geschreven. De opgelegde radiostilte verbood de vliegers om hun meerdere hiervoor te bedanken. Al was het aan boord niet bepaald stil gebleven. De enkele vlucht boven internationale wateren naar Polen had de nodige rumoer onder de bemanningen veroorzaakt, maar ook de geheimzinnigheid waarmee alles was georganiseerd. Het Poolse ontvangst was voor de vliegers en operateurs dan ook een overweldigende ervaring. Het was groots opgezet, met ontstellend veel journalisten. Een breed lachende Lech Aleksander Kaczyński schudde voor de camera ieder van hen de hand en van de vrouw van de president ontvingen ze een kus. De Fransen hadden elke minuut van de feestelijkheden genoten. Het was hen de volgende ochtend dan ook zwaar tegen gevallen om vroeg uit bed te moeten komen, maar ze hadden een belangrijke taak te vervullen.
In plaats van het gebruikelijke water onder zich te zien, werd de Fransen nu een blik gegund op het Poolse landschap. Het was voor de marinevliegers een minder vertrouwd beeld dan de Charles de Gaulle, maar het vliegdekschip opereerde momenteel ver van de Oostzee vandaan. Om veiligheidsredenen, vanwege het gebrek aan ruimte, had de Franse admiraliteit ervan afgezien het oorlogsschip naar deze binnenzee te sturen. Toch weerhield de onbekendheid met het terrein de Franse bemanning er niet van om efficiënt hun taken te vervullen. De Lockheed Martin AN/APS-145 radar was hiervoor het belangrijkste systeem aan boord, maar het werd ondersteund door een IFF, een militair identificatiesysteem, en een AN/ALR-73 passief detectie systeem om het beeld van het luchtruim te completeren. De in de Verenigde Staten van Amerika ontwikkelde E-2C vormde binnen de Franse marineluchtvaart een buitenbeentje. Alle toestellen binnen deze organisatie met militaire taken waren van Franse afkomst. Zo neerbuigend veel Fransen reageerden in buitenlandse technologie, zo enthousiast hadden ze zich getoond over de aanschaf van E-2 en E-3 met radarapparatuur uitgeruste vliegtuigen. De E-2C had aan de strenge eisen van de marineluchtvaartdienst voor een AEW-vliegtuig voldaan. Ze waren zelfs de enige klant van de Amerikanen, die ook met het toestel vanaf een vliegdekschip opereerden. Het verleden van het in eind 1998 overgedragen vliegtuig speelde voor de bemanning momenteel geen rol van betekenis.
Wat hen meer zorgen baarde was de samenwerking met de MiG-29 gevechtsvliegtuigen van het gastland. Het coördineren van een onderschepping in het door hen bewaakte luchtruim moest, bij gebrek aan een tactische data link in het van oorsprong Russische toestel, met behulp van een radio op de oude manier plaats vinden. Alle informatie moest op mondelinge wijze worden overgebracht naar de Poolse jachtpiloten in de MiG's. De communicatie met de Poolse F-16 vliegtuigen verliep veel soepeler.
Voor de Polen was het een teleurstellende ervaring dat de NAVO weigerde om zelfs maar één van haar zeventien grotere E-3 AWACS naar het Oostzeegebied te zenden. In plaats daarvan moesten ze genoegen nemen met de veel kleinere AEW-vliegtuigen uit Frankrijk. Een land dat wel nauwe banden met de NAVO onderhield, maar er geen lid van was. De instinctief genomen beslissing van Albertin Voleunje om Polen te hulp te schieten was dankbaar aanvaard. Het was ook de reden waarom ze de hele wereld er getuige van wilden laten zijn door massaal de media uit te nodigen.
In Parijs hief Albertin breed grijnzend zijn rijkelijk gevulde glas op naar de televisie. Trots op het politieke succes dat hij had behaald. De beelden waar hij naar keek zou de komende dagen nog talloze malen herhaald worden. Hij wist dat de Polen zelfs openlijk waren gaan twijfelen aan de waarde van artikel 5 van het Noord-Atlantische Verdrag. Het vormde de kern van het hele verdrag en kwam er op neer dat een aanval op één van de leden moest opgevat worden als een aanval op alle lidstaten.

[P_Westdijk]

Baltiysk
De stad had weinig van zijn geslotenheid verloren. De bewoners waren voor hun inkomen grotendeels afhankelijk geweest van de marinebasis. Een deel ervan was tegelijk met de Russen vertrokken en anderen waren naar de hoofdstad getrokken om daar ander werk te zoeken. De aanwezigheid van zoveel bomen en ander groen rondom en in de stad had haar passagier onderweg misschien nog kunnen bekoren, maar de in de auto wachtende Nadenka besloot haar aandacht op de Cosmopolitan te richten. Ze bladerde er door heen, zonder meer oog voor haar omgeving te hebben. De mobiele telefoon had ze naast zich op de stoel gelegd, terwijl ze wachtte op een seintje van de Nederlander. De UAV-3907 had ze schuin voor het meters hoge standbeeld van Peter de Grote geplaatst. Het was één van de vele monumenten die in de stad was terug te vinden. Bijna allemaal verbonden met het verleden van de Russische marine. Even keek Nadenka op in de richting van voormalige hoofdkwartier van de Oostzeevloot. Het was een imposant gebouw om te zien. Al was het eerder het geluid van een claxon, die haar aandacht had getrokken. In een buitenspiegel zag ze een groepje kinderen weg rennen. Een jongetje met een bal in zijn handen keek geschrokken naar de langs rijdende bus. De chauffeur ervan reed sneller dan verstandig was. De voor Nadenka onbekende man bleek ook brutaal te zijn en geen rekening met andere mensen te willen houden. Hij parkeerde nog veel dichter bij het gebouw dan zij had gedaan. De chauffeuse legde de Cosmopolitan neer. "Maffia", mompelde Nadenka.
Een bewaker liep al schreeuwend en druk gebarend op hen af. Zoals hij eerder bij Nadenka ook had gedaan. Om na haar heftige repliek en een vernietigende blik van de Dutchman weer snel af te druipen. De soldaat had er blijkbaar niets van geleerd.
Onwillekeurig moest ze denken aan het kogelvrije vest in de kofferbak. Sander had deze voor haar geregeld. Hij sleepte het oncomfortabele ding al met zich mee sinds hij de beschieting op het vliegveld had meegemaakt. Onzeker of ze moest toegeven aan haar instinct om het kogelvrije vest te gaan pakken, besloot ze te wachten. Waarop kon Nadenka met geen mogelijkheid zeggen, maar toen de eerste schoten klonken wist ze het. De bewaker zag ze op de trap in elkaar zakken om de laatste treden naar beneden te rollen, waar hij roerloos bleef liggen. De mannen behoorde niet tot de maffia! Vloekend greep Nadenka de telefoon, terwijl ze de geüniformeerde mannen de trap op zag rennen. Het gebeurde op een gecoördineerde wijze, die veel training verraadde. Ze had meteen naar haar gevoel moeten luisteren. Net zoals Sander zo vaak deed. Zoals ze ook herhaaldelijk pas later begrip kreeg voor zijn soms onnavolgbare handelswijze. Een enkele druk op toetsknop twee en ze hoorde de telefoon overgaan. Nadenka had de Dutchman onder een sneltoets gezet. Een groot deel van haar werk bestond uit wachten. Deze tijd had ze benut om haar mobiele telefoon te programmeren, tot het geheel naar haar zin was. Iets wat minder moeilijk bleek te zijn dan ze altijd had aangenomen. "Neem nou toch op." Het ongeduld klonk in haar stem door.

[P_Westdijk]

Marine hoofdkwartier
"Waarschuw de politie, het leger of wie dan ook." Licht hijgend verbrak Sander de verbinding. Opgezadeld met een boodschap waarvan de majoor-generaal het te gevaarlijk vond om het via de telefoon of het internet over te brengen, was hij in gezelschap van Nadenka naar Baltyisk afgereist. De stad en haar weelderige groen hadden hem aangenaam verrast. Zoiets vond hij niet terug in een stad als Amsterdam. Hij keek om naar een jeugdige luitenant. De man maakte deel uit van de verbindingseenheid, die na het vertrek van de Russen in het gebouw was gevestigd. Het was een luxe omgeving in vergelijking met de barakken waar de militairen eerder waren gehuisvest. Af en toe moesten een paar van hen een uniform van een stafofficier dragen en buiten rondlopen of een keer voor een raam gaan staan. De indruk wekkend dat het gebouw nog altijd als een hoofdkwartier in gebruik was.
"Zeven of acht man zijn er binnen gedrongen. We worden aangevallen."
De luitenant rolde met zijn ogen toen hij de Nederlander het voor de hand liggende hoorde zeggen. De schoten klonken nu luider. Net als het geschreeuw. "Ze komen dichterbij."
Plotseling ook verlangend naar een wapen keek Sander toe hoe de officier een zwart metalen pistool uit zijn holster haalde. "Heb je er toevallig eentje over?"
De luitenant boorde alle hoop van de Nederlander met het schudden van zijn hoofd in de grond. Hij zag de man wat onverstaanbare woorden mompelend naar de gang lopen. "Waar ga je naar toe?"
Sander keek om. Het koste hem moeite om zijn ademhaling onder controle te krijgen en begon tot tien te tellen. Steeds langzamer tot hij weer in staat was om na te denken. Er was geen sprake meer van een vuurgevecht, al werd er nog wel geschoten. Hij kon iemand horen smeken voor zijn leven, tot een schot er een einde aan maakte. "Hier weg." Hij had het meer gezegd om zijn stem te testen. Hoe klonk hij normaal eigenlijk? Het antwoord op deze vraag was plotseling belangrijk voor hem geworden. "Ik moet een wapen hebben." Hij liep terug naar het bureau en pakte de daar liggende schaar. Het zag er als wapen belachelijk uit en zo voelde hij zich eerlijk gezegd ook. Het alternatief was de strijd met zijn blote handen aan te gaan en dat was nog veel minder aantrekkelijk.
"Wacht, ik ga mee."
Sander keek naar het pistool in de trillende hand van de luitenant. De officier leek niet van plan om voorop te gaan, maar hij wilde hier ook niet blijven wachten tot ze zouden worden gevonden. In beweging blijven, leek hem nog de beste optie. Hier in het kantoor kon hij zich nergens verbergen. Voorzichtig trok hij de deur open en gluurde om de hoek. "Schiet me niet in de rug."
Voor de luitenant in staat was te antwoorden zag hij de Nederlander het kantoor verlaten. Haastig ging hij achter hem aan. Het had zijn ouders gerustgesteld dat hij achter een bureau werkte. Het gevaarlijkste wat hem nu kon overkomen was een nietje in zijn hand, had zijn broertje nog gegrapt. "Was het maar waar."
"Wat?", vroeg de omkijkende Sander.
"Niets, meneer."
De Nederlander fronste een keer. "Als je een beter idee hebt, dan is dit wel het moment om te gaan praten."
"Nee, meneer."

[P_Westdijk]

790e commando- en controlecentrale
Een stroom van bevelen volgde op het laatst binnen gekomen nieuws. De majoor-generaal probeerde rust uit te stralen, terwijl iedereen om hem heen in rep en roer was. De aanval op het hoofdkwartier van de marine was nog steeds gaande. Wapens werden in de commando- en controlecentrale uitgereikt. Versterkingen naar alle toegangen van het bunkercomplex gedirigeerd. Het bij Baltyisk gelegen vliegveld had meerdere raketten te incasseren gekregen, maar verder was de stad door de Russen nog ongemoeid gelaten. Het nieuws van de aanval had dan ook iedereen overrompeld.
"Weten we al of het Russen zijn of terroristen?" De majoor-generaal weigerde het woord partizanen in de mond te nemen. Deze hadden een speciale status voor hem, vanwege hun bijdrage aan de Grote Vaderlandse Oorlog. De militairen om hem heen schudde ontkennend het hoofd. Het was belangrijk voor de majoor-generaal om te weten of de aanval het werk was van een lokale verzetsbeweging of uitgevoerd door Russische commando's. Al was het twijfelachtig of deze laatsten zonder hulp van de plaatselijke bevolking konden opereren.
"Weten we dan wel wat over Sander?"
Ook hier moesten de mensen hun meerdere het antwoord op schuldig blijven. Hij gebaarde de dichtstbijzijnde soldate om te komen.
"Loop eens naar zijn kantoor en vertel me wat je op zijn bureau ziet liggen."
"Meneer?", vroeg Eveshka niet begrijpend. De tiener wist wie Sander was, omdat ze de Nederlander al meerdere malen had gezien. De man verkeerde veel in wat zij als hoog gezelschap beschouwde. Voor de rest had de Nederlander zich bijzonder zwijgzaam getoond en dat had de stroom geruchten gevoed die al de ronde over hem deed. Hij sprak deze vreemd genoeg niet tegen noch bevestigde hij ze, als ze hem ter oren kwamen.
"Doe het gewoon."
Gehoorzaam liep het meisje weg. Geronseld voor de strijdkrachten had haar leven, nadat ze het uitgereikte uniform had aangenomen, al snel een andere wending gekregen. Gewend aan de vrijheid op de straat moest ze nu volgens strenge regels werken en zelfs leven. Ze was ondergebracht in één van de barakken van de 6610e wapenopslagplaats. Samen met andere meiden, waaronder veel artilleristen, was Eveshka erin geslaagd om de barak wat huiselijker te maken. Ze bleef aarzelend bij de deur staan en klopte aan. Volgens de generaal was hij weg, maar om zonder aankondiging de deur te openen durfde Eveshka niet. Na verscheidene seconden, zonder dat er iets gebeurde, duwde ze deze voorzichtig open. "Is er iemand?"
Eveshka schrok van het horen van haar eigen stem. Tot haar opluchting was er inderdaad niemand aanwezig. Het vertrek zag er opvallend spartaans uit. Het bureau werd niet zo opgeruimd achtergelaten, zoals ze andere officieren wel zag doen. Ze pakte de telefoon. Zodra het meisje de zware stem van Borya hoorde, begon ze te vertellen wat ze voor zich zag liggen. Tot Eveshka bij het pistool was aangekomen, dat op een stapel formulieren lag. De majoor-generaal bedankte haar. "Ik had nog zo tegen hem gezegd dat hij zijn wapen binnen handbereik moest houden." Bezorgd schudde de man het hoofd, voor hij de verbinding verbrak.

[-Maaike-]

Mm... dus Sander zag zijn wapen over het hoofd maar niet de schaar? Of wilde hij stiekem gewoon eens gek doen met een schaar..? Ben benieuwd hoe het verder gaat!

Vind de stukken met dialoog trouwens een stuk fijner lezen dan de stukken die je plaatst met niet of nauwelijks dialoog. Ik roep dit soort dingen geloof ik wel vaker >.< sorry als ik in herhaling val! Maar zie het als een compliment dat je dialogen leuk & goed zijn

Ga zo door!

[P_Westdijk]

Baltiysk en Kaliningrad liggen bijna veertig kilometer uit elkaar, dit geld dus ook voor beide bureau's, maar blijkbaar is het onduidelijk. Bedankt dat je hier mijn aandacht op vestigt.Voor de rest vind ik het niet erg dat je in herhaling valt. Het houd me bij de les.
Bedankt weer voor je reactie.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
marine hoofdkwartier
"Het is net een film. Het is net een film", mompelde Sander. Zonder te beseffen dat hij in herhaling verviel. Hij hield een Kalashnikov AK-74M stevig tegen zijn borst gedrukt. Het was de enige manier waarop hij het trillen van zijn handen kon onderdrukken.
Een naast hem zittend gewond geraakte soldaat hield een hand met even veel kracht tegen zijn buik gedrukt. Bloed sijpelde tussen zijn vingers door. Het haastig aangebrachte verband was al reeds verzadigd. Hij zag de Nederlander verstijven en het wapen schouderen. "Weet u het zeker, meneer?"
"Worden we nu opeens kieskeurig?", gromde Sander.
De soldaat haalde zijn schouders op. Hij had zijn aanvalsgeweer aan de man met de schaar afgestaan en vervolgens uitleg gegeven over hoe je met een AK-74 kon schieten. Het versterkte niet bepaald het vertrouwen dat hij in de ander had. Het was hem wel duidelijk dat de man een bureaufunctie vervulde. Wie anders kwam gewapend met een schaar zijn kantoor uit lopen?
Gespannen richtte Sander het wapen op de in de schaduw verblijvende persoon.
"Het is er één van ons", riep de luitenant en kwam uit zijn dekking te voorschijn om de onbekende soldaat te waarschuwen voor de in zijn beleving schietgrage Nederlander.
Sander ontspande met moeite zijn vinger aan de trekker. De soldaat was uit de schaduw gestapt en droeg hetzelfde uniform als hen, maar met een blauwe zakdoek om de hals. Het oorverdovende lawaai van geratel vulde de gang. Geschokt staarde Sander naar de kreunende luitenant op de vloer. Een geluid dat hij niet meteen kon plaatsen deed hem opkijken. Een handgranaat kwam stuiterend hun kant op. Hij liet zich vallen. Vloekend toen het aanvalsgeweer hem daarbij in de weg zat. De handen tegen de oren drukkend en de mond open gesperd. De explosie ging grotendeels aan hem voorbij. Het verminkte lichaam van de luitenant bewoog niet meer. Kogels vlogen door het gangpad. De commando kwam zijn werk afmaken. Hijgend wierp Sander met tranende ogen een blik op de gewonde soldaat en zag dat deze het bewustzijn had verloren. Hij benijdde hem hierom!
"Als ik ga, dan neem ik er eentje met me mee." Het was een hardop uitgesproken belofte aan zich zelf. Het was alsof de rest er voor hem helemaal niets meer toe deed. Het verleden en toekomst van Sander hadden geheel hun betekenis verloren. Het enige wat telde was dit moment. Hij schouderde het wapen opnieuw en beantwoorde het vijandelijke vuur. De houten kolf voelde hij elke keer bij het overhalen van de trekker tegen zijn schouder stoten. De onbekende commando verdween uit het zicht. Teleurgesteld moest Sander bij zich zelf bekennen dat de vraag van de soldaat misschien wel terecht was geweest. Het enige wat hij had geraakt waren de vloer, de wanden en waarschijnlijk ook nog het plafond. De commando had zich ongehinderd terug getrokken. "Ik ben een waardeloze schutter." Vloeken mompelend verving Sander het lege magazijn voor een volle. De soldaat droeg nog vier magazijnen met zich mee en hij eigende zich deze allemaal toe. Na elke handeling steeds om zich heen kijkend. Zijn nek begon er pijn van te doen. Ook vond hij in één van de zakken van de gewonde een doos met kogels. Alles wat hij dacht te kunnen gebruiken stopte hij bij zich.
"Denk na, hufter. Wat moet ik nu doen?" Na enige seconden begon hij het leeg geschoten magazijn te vullen met dertig kogels. Zich gereed makend voor de volgende ronde.

[P_Westdijk]

Baltiysk
Zwarte rookwolken stegen op van in brand geschoten auto's en bus op de parkeerplaats. De stam van een grote conifeer was zo vaak geraakt, dat het halverwege was afgebroken. Het standbeeld van Peter de Grote was zijn linkerarm kwijt geraakt, maar kogels hadden weinig zichtbare schade aan het bronzen lichaam kunnen aanbrengen. De omgeving van het hoofdkwartier was in een slagveld veranderd. Ook het gebouw zelf had de nodige treffers te verduren gekregen. De witte kozijnen en de roze geverfde muren vertoonden talrijke kogelgaten. Het waren er inmiddels al zoveel dat ze niet meer te tellen waren. Nadenka hoorde met elke stap die ze zette het glas onder haar schoenen knarsen. De auto, waarachter ze dekking had gezocht, beschikte over geen enkele intacte ruit meer. Bezorgd hield ze de raamopeningen in de gaten waaruit op hen was geschoten. Achter andere ramen kon ze felle flitsen zien. Ook binnen werd er nog door gevochten. Het gaf haar enige hoop dat Sander nog in leven was. De telefoon in haar hand kwam tot leven. Ze luisterde naar de stem en slaakte een zucht van opluchting.
"Ik heb nog geprobeerd je te bellen." Ze luisterde hoofdschuddend naar zijn reden waarom ze hierin had gefaald en slaagde er maar net in om een diepe zucht te onderdrukken. "In het menu kan je de telefoon op trilstand zetten", probeerde ze uit te leggen, terwijl ze gebukt naar een groepje officieren rende. Er was op straat een tijdelijke commandopost op korte afstand van het marine hoofdkwartier opgericht.
Militaire versterkingen waren gearriveerd voor de op afstand gebleven politieagenten. Een doorzeefde politieauto en bloed op de straat waren daar een goede reden voor. De agenten van het voertuig waren geen partij voor de commando's geweest, maar dankzij hen hadden de Russische militairen wel hun plannen voor een snelle aftocht drastisch moeten herzien. Een soldaat hield haar op bruuske wijze tegen. Hij probeerde wat tegen haar te zeggen, maar ze leek het niet eens op te merken. "Ik heb de Dutchman aan de lijn", schreeuwde ze.
Verscheidene officieren keken in haar richting. "Laat haar door", beveelde één van hen.
De soldaat deed onmiddellijk een stap voor haar opzij. De leidinggevende officier had behoefte aan meer informatie en nam de telefoon van haar over. Nadenka hoorde de man talrijke vragen stellen, terwijl de officieren om hem heen meeluisterden.
"Houd stand. We komen eraan. Hij wil jou weer spreken."
Nadenka kreeg de telefoon terug en luisterde naar de stem voor ze begon te praten. "Je gaat naar het menu toe..."
De officier begon direct een paar wijzigingen aan te brengen in het aanvalsplan. Hij was er nog mee bezig toen Nadenka opnieuw zijn aandacht wist te trekken. Ze wees naar het gebouw. Een vuile hand wapperde met een doek. Deze had wel geen witte kleur, maar de boodschap kwam over.
"Het is voorbij. Ze geven zich over. Het is voorbij", schreeuwde Nadenka in de telefoon.
Een Russische commando kwam met opgeheven armen naar buiten. De verwarring was van zijn gezicht te lezen, toen hem van verschillende kanten instructies werden toe geschreeuwd. Tot iemand met een portofoon iedereen wist te overstemmen.
Het gebeurde allemaal veel te chaotisch naar de zin van Nadenka. Ze zag meer commando's verschijnen. "Vijf, zes.. Waar is de zevende? En zeven."
Een aantal van hen ondersteunden gewonde kameraden. Tientallen gewapende soldaten en agenten omsingelden hen, terwijl anderen het hoofdkwartier binnen gingen. Zonder enig verzet te bieden lieten de commando's zich boeien. Al toonden ze zich allemaal bezorgd om de gewond geraakte teamleden. Deze kregen pas hulp, nadat ze ook geboeid waren.
"Wacht, het is nog niet veilig om naar binnen te gaan", waarschuwde een agent.
"Dat zijn ze allemaal", wierp Nadenka tegen. Niemand toonde zich bereid om naar haar te luisteren. Het hele gebouw moest doorzocht worden en voorlopig werd haar de toegang nog ontzegt. Ongeduldig ijsbeerde Nadenka op en neer, terwijl dit gebeurde.

[-Maaike-]

Baltiysk en Kaliningrad liggen bijna veertig kilometer uit elkaar, dit geld dus ook voor beide bureau's, maar blijkbaar is het onduidelijk.

Oh, hihi Mijn fout.. ik lees bijna nooit de hoofdstuk titels. Op de een of ander manier (ook in boeken) skip ik ze...

Hij had zijn aanvalsgeweer aan de man met de schaar afgestaan

Geweldige zin ^.^

Het enige wat hij had geraakt waren de vloer, de wanden en waarschijnlijk ook nog het plafond.

Heel herkenbaar.. in schietspelletjes raak ik ook altijd alles BEHALVE de vijand... zó teleurstellend...

Nadenka kreeg de telefoon terug en luisterde naar de stem voor ze begon te praten. "Je gaat naar het menu toe..."

Achja.. je zit midden in gevecht en dan ga je de trilstand in je mobiel opzoeken. Tsja, waarom ook niet. Je bent de Dutchman of je bent het niet

Goed vervolg weer, ga zo door
(en ik doe ondertussen een happy dans dat ik vandaag gelijk je stukjes kon lezen )

[P_Westdijk]

Je mag weer opnieuw gaan dansen.

Achja.. je zit midden in gevecht en dan ga je de trilstand in je mobiel opzoeken. Tsja, waarom ook niet. Je bent de Dutchman of je bent het niet

Toch wel lastig als je telefoon elk moment weer kan gaan en je aanwezigheid verraad aan mannen met wapens. Het was tenminste mijn beweegreden om het te typen en ik wilde tegelijk iets absurds hebben.

Bedankt voor je reactie.
=================================================================================================================
790e commando- en controlecentrale
De majoor-generaal keek naar de met bloed besmeurde envelop, die Sander naar Baltiysk had gevoerd. De Nederlander had het ongeopend weer mee terug genomen en op zijn bureau gelegd. De officier aan welke deze was gericht was gesneuveld. Langzaam hief Borya het hoofd op. De verschijning van de Nederlander had hem geschokt. Even had hij gedacht dat de ander gewond was geraakt, maar het bloed op zijn vuile uniform behoorde aan iemand anders toe.
"Ga naar het hotel om uit te rusten."
Nadenka maakte een geluid, zonder haar mond te openen, maar begon pas te praten toen de generaal haar vragend aan keek. "Ik denk niet dat hij daar veilig zal zijn, meneer."
De majoor-generaal keek van de chauffeuse naar de Nederlander en weer terug. "Waar heb je het over?"
"Ze hebben bij hem ingebroken en alles overhoop gehaald."
"Nadenka...", siste Sander haar toe.
De majoor-generaal keek hem bezorgd aan voor een verklaring.
"Ik heb toch geen kleren meer nodig", Sander pakte tussen wijsvinger en duim de stof van zijn uniform beet, "nu dit in de mode is gekomen."
De majoor-generaal kon er niet om lachen, maar de poging van de Nederlander om er een humoristische draai aan te geven kon hij wel waarderen. "Zoek een andere plek om uit te rusten, luitenant."
Sander knipperde verrast zijn ogen nu hij met een rang werd aangesproken. "Luitenant?"
"Je hebt het verdient en daarvoor ben ik bereid de regels te negeren. Rust goed uit want ik heb je nog hard genoeg nodig."
"Ik zal wel een veilige plek voor hem vinden, meneer", zei Nadenka.
Sander wierp de vrouw een moordlustige blik toe. Het voelde aan alsof hij als een onnozel kind behandeld werd. Ze hield de deur voor hem open. Knarsetandend liep hij voor haar het vertrek uit. Waar nieuwsgierige mannen en vrouwen hem aanstaarden en het werk achter de bureau's geheel stil kwam te liggen. Het was bij zijn aankomst ook gebeurd. "Hebben jullie geen werk te doen?", snauwde hij hen toe.
Geschrokken werd het werk door de militairen direct hervat. Een op de punt van het bureau zittende majoor, die in gesprek was verwikkeld met de secretaresse, kwam haastig overeind. Onzeker hoe hij hier op moest reageren. De tijd die hij nodig had om tot een besluit te komen was de Dutchman al weer meters van hem vandaan.
Een meisje begon snel de papieren op het gangpad bij elkaar te zoeken, die ze in haar ontsteltenis had laten vallen. Eveshka kromp in elkaar toen de Nederlander vlak langs haar heen liep, maar tegelijk ook blij dat ze hem niet in de ogen hoefde te kijken.
Sander was de eerste om te bekennen dat deze mensen het niet hadden verdiend. Hij voelde zich moe en vies. Hij moest echter zijn frustratie kwijt en daar had hij deze onschuldigen voor gebruikt.
"Was dat nou echt nodig?", vroeg Nadenka, nadat ze in de auto waren ingestapt en ze de motor had gestart. Ze zag hem in de binnenspiegel het hoofd schudden. In zijn ogen bespeurde ze een afwezige blik. Voor ze haar woning had bereikt was haar uitgeputte passagier al in een onrustige slaap gevallen.

[P_Westdijk]

8 februari, flatgebouw
Genietend van het ontbijt op bed nam Sander een slok van de vers geperste sinaasappelsap. Nadenka zat aan het voeteinde. Ze had de nacht door gebracht in de logeerkamer, maar in alle vroegte was ze opgestaan om het ontbijt voor te bereiden. Hij leek de gedane moeite erg te kunnen waarderen en het smaakte hem zichtbaar. Al was ze minder te spreken over zijn tafelmanieren. Misschien was het in Nederland gewoon om met een volle mond te praten, maar het zag er vanaf haar plek weinig verfijnd uit.
"Ik heb er eens over nagedacht en ik weet het nu zeker, het leger is niets voor mij. Ik ga nog liever de lucht in met een vliegtuig. Op deze manier is de oorlog..." Zoekend naar de juiste woorden was Sander in gepeins verzonken. "Afstandelijker, maar ook schoner, begrijp je?"
"Ik denk het wel. Je zag er laatst nogal stoffig uit."
Hier moest Sander om grinniken, terwijl hij bezig was om een gekookt ei uit de schaal te lepelen.
Het verraste Nadenka. Gedurende de verstreken tijd die de Nederlander in haar land had doorgebracht was hij al een paar maal aan de dood ontkomen. Voor iemand anders zou het een goede reden zijn om de Republiek Kaliningrad voorgoed te verlaten. Ze had het zelfs verwacht. Wankelend had ze hem het marine hoofdkwartier zien verlaten. De hand vasthoudend van een soldaat op een brancard. Ze had de tranen over zijn wangen zien stromen. De opgedane ervaringen maakten nu voorgoed deel uit van zijn leven. Het had weinig overeenkomsten vertoond met de frisse en opgewekte soldaten die ze op de wervingsposters had gezien.
"Weet je zeker dat je niet mee wilt eten?" Hij zag haar knikken en haalde zijn schouders op.
"Je kleren heb ik te drogen gehangen." Ze zag zijn gezicht betrekken.
"Ja, bloed wast lastig uit."
"Volgens mij kan je wel wat verlof gebruiken en ik ook."
"Is dat een uitnodiging om nog langer hier te blijven?" Hij zag haar kleuren en opvallend snel van hem weg kijken.
"Het lijkt me trouwens beter dat je toch blijft werken", corrigeerde ze zich zelf. "Het zorgt voor meer afleiding." Onzeker keek Nadenka hem weer aan. De twinkeling in zijn ogen was terug. Ze bespeurde het met enige verademing.
"Ik kan ermee leven."
Haar opluchting was nu compleet. "Het zou alles maar gecompliceerd maken."
"Ik hou van complexe situaties, maar in dit geval is het nu veel eenvoudiger, nietwaar?" Hij zag haar knikken. "Zoals ik dus al zei, ik kan ermee leven." Er viel een stilte. "Ik ben geen makkelijk mens in omgang", zei hij tenslotte.
"Hoe kom je daar nou bij?"
Sander haalde zijn schouders op. "Tijdens de schietpartij bedacht ik me opeens dat ik steeds meer weg heb van iemand met wie ik heb gewerkt. De gedachte kwam uit het niets bij me op. Het is geen plezierig persoon in omgang en ik ben bang dat ik zoals haar word. Zij stelde zich zelf doelen en wilde deze ten koste van alles en iedereen realiseren. Zij zit waarschijnlijk ook achter mijn ontslag in Nederland."
"Ik ken de vrouw niet waarover je praat, maar jij bent anders dan zij."
"Hoe kan je dat zo met zekerheid zeggen?"
"Zou zij zich zelf onder de loep nemen?"
Het gezicht van Sander betrok. "Nee."
"Jij bent dus anders. Misschien niet altijd makkelijk in omgang met andere mensen, maar je spreekt wel je waardering uit voor mensen wanneer ze iets goeds hebben gedaan in jouw ogen."
Hij glimlachte. Het stelde hem geruster dan zij zich waarschijnlijk voor zou kunnen stellen.
"En de generaal is blij met je."
"Ik wilde helemaal geen indruk op hem maken."
"Ik weet het."
Hij keek haar verwonderd aan. "Hoe?"
"Je bent een serieus mens. Ik zie je nooit lachen."
Hier dacht hij even over na, voor de hem zo typische grijns verscheen.
Ze lachte met hem mee. "Dat is een grijns en geen lach."
"Ik kan me ontspannen als je dat soms bedoeld." Sander zag dat ze hier aan twijfelde. "Echt." Hij schudde het hoofd. "Nou klink ik alsof ik me zelf wil overtuigen."
"Je hebt je best gedaan."
"Maar wel gefaald", vulde hij aan.
Ze lachte en zag zijn grijns nog breder worden. Nadenka geloofde wel dat hij in staat was zich te ontspannen, maar niet hier of nu. De oorlog had hem gewekt. Haar lach verflauwde. Huiverend voor de grens waar hij op balanceerde. Waarschijnlijk verafschuwde Sander wat hij had moeten doen om te overleven, maar ze had de verandering in hem bespeurd. Hij had het geweld geaccepteerd waarmee beslissingen in een oorlog werden geforceerd. Hoe geavanceerd een oorlog ook mocht worden uitgevochten, het ging gepaard met een zekere barbarisme. De oorlog gaf op een primitieve manier zijn leven zin. Zij wilde de vervagende scheidslijn tussen goed en kwaad nooit overschrijden, maar van hem was ze niet helemaal meer zeker. Misschien verafschuwde Sander wat hij allemaal moest doen om te overleven, maar het geweld beschouwde hij ook als een noodzakelijk kwaad. Het zou zelfs steeds acceptabeler worden. Eenmaal eraan gewend was ze bang dat het zelfs zover zou kunnen komen dat hij zou leren om ervan te genieten. Het was voor haar al nog een reden om te wensen dat deze oorlog snel voorbij was.

[-Maaike-]

Leuk vervolg! Dit stukje zat volgens mij niet in je vorige versie - in elk geval kan ik me niet herinneren dat Nadenka een ontbijt-op-bed heeft gemaakt voor Sander. Ze is echt een geweldig personage

Ga zo door!

[P_Westdijk]

Je bent echt een fan van Nadenka, hè?

Bedankt voor je reactie.

====================================================================================================
9 februari, Sukoi Su-27SM
De Russische formatie had met sterke storingsactiviteiten zijn komst al van te voren aangekondigd. Waarnemers op de grond hadden in de verte tientallen wolkensporen gesignaleerd en via mobiele telefoons doorgegeven. De vijandelijke vliegtuigen naderden hen op grote hoogte. Al deze informatie was op de commandocentrale binnen gekomen en naar belangrijkheid gecategoriseerd. Samen met gegevens van andere bronnen, zoals bijvoorbeeld verscheidene vissersboten op de Oostzee, die de overkomende vliegtuigen via een openbaar kanaal hadden gerapporteerd.
De majoor-generaal had zijn tactiek gewijzigd. Ditmaal werden alle beschikbare piloten in de strijd geworpen. Leonty had verbaasd om zich heen gekeken. In plaats van alleen of in paren op een overmacht te worden afgestuurd, beloofde het vandaag anders te worden. De toestellen waren door een bewuste spreiding van verschillende vliegvelden en autowegen opgestegen om de confrontatie met de vijand aan te gaan. De Kaliningrader telde en constateerde verrukt dat een heel squadron de lucht in was gestuurd. Het andere squadron werd als reserve nog aan de grond gehouden. Hier had hij al langer op aangedrongen en eindelijk was er geluisterd. Deze vreugde bleek van korte duur te zijn. Een stem met een prettig, zangerig dialect was over de radio te horen. De stem behoorde toe aan Indiase officier, voor wie de Su-27SM duidelijk mindere kwaliteiten had dan de Su-30MKI, waar hij tot vervelens toe over opgeschepte. Leonty bevestigde de instructies. Wat hij persoonlijk ook van de man mocht vinden, om de leiderskwaliteiten van de piloot kon hij eenvoudig niet heen. De Indiër had in zijn thuisland de leiding gehad over het 30e squadron. De tweede eenheid van de Indiase luchtmacht, die de Sukhoi Su-30MKI drie jaar geleden in ontvangst had mogen nemen. Hier had hij voldoende geleerd om het bij KD Avia toe te kunnen passen. De Kaliningraders bleken hem echter ook ruimte te bieden om enige van zijn ideeën in de praktijk te testen.
De jachtpiloten bereidde zich opnieuw voor een aanval op lange afstand, waarmee ze in het verleden zoveel succes hadden geboekt. Vele aanvallende formaties waren uiteen geslagen, voor de Russische vliegers hun opdrachten hadden kunnen voltooien. Ook waren er vliegers die hun bomlading losten om beter manoeuvrebel te zijn. Al mochten ze zich niet meer boven de Oostzee begeven, omdat ervaringen hadden uitgewezen dat de grondgebonden luchtverdediging nauwelijks onderscheid maakte tussen de vliegtuigen waarop ze schoten.
Kort na de lancering van een salvo R-77 raketten zag Leonty op zijn scherm dat de vijand eveneens raketten hadden gelanceerd. Het was de eerste maal dat de Russen de voorzichtigheid, waarmee politici de oorlog bedreven, overboord gooiden. Ze schoten met behulp van de radar op de nog steeds visueel onzichtbare vijand. Enigszins bezorgd bereidde de Kaliningrader zich voor op het volgende salvo van het squadron. Tot zijn opluchting klonk de Indiër nog steeds rustig en beheerst. De man was van top tot teen professioneel in zijn vakgebied. Leonty selecteerde, na een nieuw salvo te hebben gelanceerd, R-73 raketten voor de korte afstand en bereidde zich mentaal voor op wat komen ging. Als de Russen de aanval echt doorzette, dan zou hij vandaag zelfs gebruik moeten maken van het 30-mm kanon.

[P_Westdijk]

790e commando- en controlecentrale
De kwantitatieve superioriteit van de Russen was de majoor-generaal maar al te goed bekend. Het vooruitzicht dat de Chinezen hadden toegezegd de geleden verliezen te willen compenseren had hem doen besluiten om minder voorzichtig te opereren. Tot grote vreugde van zijn vliegers. Hij wierp een korte blik op Zhu Jia-Xun. De man droeg een vliegersoverall. Borya zag de Chinese waarnemer zijn vuisten ballen. Raketten van beide partijen hadden al hun eerste slachtoffers opgeëist, maar de koers van de Russische formatie bleef ongewijzigd. Ook de grondgebonden luchtverdediging was inmiddels in actie gekomen. Diverse eenheden beschoten met grond-luchtraketten de vliegtuigen die zich boven de territoriale wateren bevonden, maar elk moment de kust konden bereiken.
"Ik kan elke piloot goed gebruiken."
Zhu aarzelde een moment, de generaal was nergens te bekennen. Hij zag He waarschuwend het hoofd schudden. Het was misschien verstandiger om naar haar te luisteren, maar hij kon het aanbod eenvoudig niet weerstaan en knikte. De saaie taak waar hij aan gebonden was verruilde hij graag voor de cockpit van een Sukhoi. "Jij kan de generaal ook adviseren."
Kort na aankomst was hij al bij het 689e luchtregiment op bezoek geweest. Hij had in de cockpit van een Su-27SM mogen zitten en constateerde dat de Shenyang J-11 ervan verschilde wat de inrichting van de cockpit betrof. Tot zijn verrassing waren de Kaliningraders zelfs bereid geweest om hem ermee te laten vliegen. Al ging hiervoor wel een vlucht met een Su-27UB aan vooraf. Na enige discussie mocht na zijn landing ook de met hem meegekomen He Xiaoli in het trainingstoestel stappen. Zij mocht daarna echter niet met een Su-27SM de lucht in. De Kaliningraders waren daar heel duidelijk in en He accepteerde het gelaten. De pilote had nog niet zo lang geleden haar eerste solovlucht met de Chengdu J-10 achter de rug en geen enkele ervaring met een tweemotorig gevechtsvliegtuig als de Su-27. Jaloers had ze moeten toekijken hoe haar landgenoot was opgestegen, zich in stilte afvragend of Zhu zo makkelijk was geaccepteerd, omdat hij een man was.
"Dutchman, zorg dat hij een vliegtuig krijgt."
Onmiddellijk de belangrijkheid ervan beseffend greep Sander zijn mobiele telefoon en gebaarde met zijn andere hand naar de Chinees om hem te volgen. Zhu haastte zich achter hem aan.
De majoor-generaal keek weer naar het grote scherm, waarop het luchtgevecht zich als een oorlogsspel ontwikkelde met snel bewegende, elektronische signalen. Het was makkelijk om te vergeten dat elk signaal een bemand vliegtuig met één of meerdere mensen aan boord vertegenwoordigde.
"Waar is Jia-Xun?"
De majoor-generaal gebaarde naar een deur, zonder zijn blik van het scherm los te maken.
"Volgens mij moest hij naar het toilet", loog hij onbeschaamd tegen de Chinese generaal.
"Ik kom daar net vandaan."
He concentreerde zich net als de Kaliningradse generaal op het scherm. In geen geval wilde ze hier bij betrokken raken. Zhu mocht zelf zijn eigen daden gaan verantwoorden.
"Misschien was het iets anders."
Ontevreden dat de jachtpiloot op een moment als deze afwezig was zocht de generaal zijn stoel weer op. Hij had de kennis van de piloot goed kunnen gebruiken om hem te vertellen wat er momenteel in het luchtruim van de Republiek Kaliningrad gebeurde. Alles beschouwde de generaal van belang, omdat zijn landgenoten konden profiteren van de door anderen geleerde lessen. Noodgedwongen wendde hij zich tot He Xiaoli. De pilote had net als zijn eigen dochter als dekmantel gefungeerd voor de Chinezen om als toeristen het land binnen te komen. Stelletjes zouden volgens de verwachtingen minder aandacht trekken, dan een groep mannen deed.

[-Maaike-]

Jaa, Nadenka is cool. En schuift Sander naar een tweede plaats

een heel squadron

Voor iemand die het vakjargon kent, is dit vast een hele simpele term, maar ik heb geen idee hoeveel er in de lucht zitten...

"Dutchman, zorg dat hij een vliegtuig krijgt."

Haha iemand weet hoe hij dingen voor moet krijgen

Ga zo door!

[P_Westdijk]

Jaa, Nadenka is cool.

Ze komt dus realistisch genoeg over, mooi. Wel jammer voor diegene op de tweede plaats.

Voor iemand die het vakjargon kent, is dit vast een hele simpele term, maar ik heb geen idee hoeveel er in de lucht zitten...

Een squadron telt twaalf tot vierentwintig vliegtuigen. Een Russisch squadron jachtvliegtuigen telt gebruikelijk vijftien toestellen. Bij het luchtregiment van Kaliningrad was dit aantal al terug gebracht naar twaalf.
Goed dat je me hierop wijst. Ik ging er vanuit dat het al bekend was, want ergens had ik het wel neer gezet.

Bedankt voor het achterlaten van een reactie.

===============================================================================================

Sukhoi Su-27SM
Zonder middelen om de raket te stoppen kon Leonty slechts machteloos toekijken hoe de door een MiG-29SMT afgeschudde R-73 raket de grens over ging. De Russische piloot had alles uit de motoren gehaald wat er aan vermogen was te vinden. Zelfs als het betekende dat hij daardoor zijn tanks zou droog vliegen. Het was een risico, maar wel eentje die in zijn geval goed had gewerkt. De Rus was de achtervolgende raket kwijt geraakt. Het projectiel was het luchtruim van Polen binnen gedrongen en had een nieuw doelwit gevonden in de patrouillerende F-16 gevechtsvliegtuigen. De Poolse gevechtspiloten hadden zich dichter bij de grens gewaagt, dan de gebruikelijke tien kilometer. Bereid om de neutraliteit van het land met geweld af te dwingen, als het nodig moest zijn. In plaats daarvan werden de Polen gedwongen om het hoofd te bieden aan het naderende gevaar.
De Russische bommenwerpers hadden de haveninstallaties van Baltyisk en daar afgemeerde schepen van grote hoogte gebombardeerd, voor ze rechtsomkeert hadden gemaakt. De MiG-29SMT vloog, in gezelschap van andere escorterende jagers, achter hen aan. De Russische piloot had inmiddels gas terug genomen om kerosine te sparen. Het kwam voor Anechka te laat om de Russische Federatie nog te kunnen bereiken, maar het moest voldoende zijn om een tanker boven de Oostzee te vinden. Anechka keek gespannen om zich heen. De achtervolgende vijand moest op een afstand worden gehouden. Kleurrijke parachutes bewezen dat niet iedereen de reis naar huis kon volbrengen en de piloot had geen enkele behoefte om deel van deze groep uit te maken. Het luchtruim behoorde weer volledig aan de Kaliningraders toe. Ze mochten het hebben, wat hem betrof. Anechka wilde alleen nog maar veilig thuis komen. De rest was voor hem van geen enkel belang meer. Het enige waar hij waarde aan hechte was de brandstofmeter in de cockpit. Elke keer als hij het luchtruim naar dreigingen had afgezocht bleven zijn ogen er kort op rusten.
Donkere rookwolken onttrokken de stad Baltyisk grotendeels aan het zicht, maar daar had Leonty geen oog meer voor. Hij had eveneens vaart terug genomen, om getuige te kunnen zijn van zijn eigen flater. De raket had één van de uit elkaar gegane F-16's getroffen, alle ontwijkende manoeuvres en genomen tegenmaatregelen van de betrokken piloot ten spijt.
"Gebruik je schietstoel toch", mompelde Leonty. Hij juichte toen dit gebeurde.
Het Poolse gevechtsvliegtuig explodeerde een tel later in de lucht. Brandende wrakstukken regende naar beneden. Leonty zag de parachute er door getroffen worden. De parachute scheurde open en versnelde de val van de piloot. Leonty hoopte op de verschijning van de reserveparachute, maar dit bleef uit. Hij vreesde het ergste voor de piloot. Waarschijnlijk was de Pool ook geraakt door een wrakstuk. Misschien was het zelfs beter als de piloot dodelijk was getroffen. Het zou hem de angstige emoties gedurende de rest van de val besparen. Leonty beet op zijn onderlip. Hij schrok van zich zelf dat hij de onbekende vlieger dood wenste, voor hij te pletter zou vallen. Het deed zijn eerdere opwinding geheel te niet. De stroom adrenaline was uitgewerkt. Ongewild had hij de neutraliteit van het buurland geschonden.

[P_Westdijk]

regeringsgebouw
Geconfronteerd met de politieke consequenties van de neergehaalde F-16 had de president de hoogste officieren bij elkaar geroepen. Het onderzoek was nog gaande, maar het had de Poolse politici er niet van weerhouden om voor de camera dreigende taal te uiten richting beide partijen. Het laatste wat de Kaliningraders konden gebruiken was dat de Polen zich echt neutraal zouden gaan opstellen. Als zij de grens zouden sluiten, dan zouden de Litouwers naar verwachting snel volgen. Pas dan kreeg de Russische blokkade spoedig effect op het dagelijkse leven van de bewoners. De steun onder de bevolking aan de overgangsregering zou dan geheel weg vallen. Een leven in ballingschap was bepaald geen prettig vooruitzicht voor de president, maar genoot nog zijn voorkeur boven een verblijf in de gevangenis.
"De Polen zijn razend en willen bloed zien."
"Kunnen we onze betrokkenheid ontkennen?", vroeg Borya hoopvol, maar zag de president het hoofd schudden.
"Betaal ze." Sander was nauwelijks uitgesproken of voelde alle ogen op zich gericht. Het was waarschijnlijk de bedoeling van de majoor-generaal geweest dat hij in de achtergrond zou opgaan. Hij zag Borya nauwelijks merkbaar het hoofd schudden. Sander begreep de hint. Hij had slechts weinig tijd nodig om een afweging te maken. Het spijt me. Hij ging iets verzitten. "Geef ze als schadevergoeding de B-806."
"Wat doet de Dutchman eigenlijk hier?", snauwde een marineofficier, voor wie het voorstel te bespottelijk was om serieus te nemen. "Het is onze enige offensieve wapen en hij wil het gewoon weggeven alsof het een bos bloemen is."
"Sander is hier omdat hij de bij het incident betrokken piloot heeft gesproken", verklaarde Borya nors, "de onderzeeër is een onbruikbaar wapen, dat we verborgen houden voor de Russen. De normale patrouilleduur voor deze klasse bedraagt vijfenveertig dagen en deze zijn bijna verstreken. De geloofwaardigheid ervan is al in het geding."
"De Russen zoeken er nog steeds naar", beweerde de marineofficier en bekrachtigde deze woorden door eens luidruchtig te snuiven. "De NAVO, waar Nederland ook deel van uit maakt, zal natuurlijk heel graag de B-806 voor de technologie aan boord in handen willen krijgen."
Sander voelde zich zelf kleuren. "Beschuldigd u mij ergens van?"
Borya nam de jongere officier in zich op. Sander was oud voor zijn rang. Te oud als je carrière wenste te maken binnen de strijdkrachten, maar daar leek de Nederlander zich weinig om te bekommeren.
"Het was ons plan om de onderzeeër te laten onderduiken", bracht de majoor-generaal er tegenin.
"Hij suggereerde het met een goochelaar en zijn trucs."
De president boog zich naar voren. De donkere ogen leken zich op de Nederlander te hebben vast gezet. De bron van de ontstane spanning in zijn werkkamer. Het was de marineofficier niet ontgaan en tevreden leunde hij naar achteren.
"Dus jij hebt bedacht waar anderen de eer voor hebben ontvangen. Misschien heb ik de kwaliteiten van een aantal mensen hier overschat."
Onzeker of er nu een reactie van hem werd verwacht zweeg Sander. Al hoorde hij wel de marineofficier de keel schrappen om de aandacht van de opperbevelhebber te trekken. Langzaam draaide Shurik het hoofd naar de in het blauwe uniform gestoken man.
"Ik heb wat overdreven dat het idee van hem afkomstig is, meneer de president." De formele toon die de marineofficier plotseling was gaan hanteren kon niemand ontgaan. De president keek hem hoofdschuddend aan. "We kunnen wel wat vrienden binnen de NAVO gebruiken, lijkt me zo."
Woedend wierp de marineofficier een blik op de luitenant. Behalve de onderzeeër was hij nog iets veel belangrijkers kwijt geraakt en dat was de steun van de president voor zijn marine.