!ps. wil je ook weer verder lezen bij mijn verhaal
?Jij en ik
Thanks, Darkstar! Ik heb al gereageerd bij jouw verhaal ^^. Hier weer een nieuw stukje van mijn eigen verhaal.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
‘Nee!’ gilde Annabel, die haar pogingen staakte om voor Seb weg te rennen. Hij was veel sneller dan zij en had haar dan ook al vlug ingehaald. ‘Vergeef me!’ Ze viel op haar knieën, vouwde haar handen in elkaar en keek zogenaamd smekend naar Seb. ‘Ik zal je nooit meer van je surfboard afgooien!’
‘Nou…’ Seb keek haar streng aan. ‘Dat mag ik hopen voor je.’
‘Seb, traumatiseer die arme meid niet voor het leven!’ riep ik grijnzend vanaf mijn grote badhanddoek. Ik had mijn rechterarm om Sams middel heengeslagen, die met een grote zonnebril en een pet op met haar hoofd op mijn schoot lag te slapen. Ze zag er prachtig uit in bikini, haar lichaam was geweldig om naar te kijken.
Het was niet druk op het strand, ondanks het feit dat het heerlijk weer was. De zon stond hoog aan de hemel en er was geen zuchtje wind te bekennen. Waarom het er dan niet druk was, wist ik niet, maar ik vond het wel fijn.
Jeff zat in een lage strandstoel en was helemaal verdiept in een dik boek. Uit ervaring wisten wij dat je hem beter niet kon storen als hij een boek aan het lezen was, vandaar dat hij een eindje achter ons zat en zich niets aantrok van de rondrennende en gillende mensen.
Chuck en Pierre waren al een tijdje in het water en balanceerden nu tegelijk op hun surfboards. Pierre viel eraf toen de hoge golf omsloeg en trok in zijn val Chuck mee. Samen plonsden ze in het water, om vervolgens hoestend en proestend weer boven te komen.
Grinnikend streelde ik Sams haren en kuste haar zachtjes op haar voorhoofd. Eigenlijk wilde ik ook graag gaan surfen, maar ik durfde niet op te staan omdat ik bang was dat ze dan wakker zou worden.
Katie lag op haar buik te zonnen met haar iPod in haar oren. Ze had zichzelf net ingesmeerd en ik wist niet of zij ook sliep of niet.
‘Oeps!’ riep Seb, die voorbij kwam spurten met Annabel op zijn hielen en daarbij een zandvlaag liet opstuiven.
‘Sorry!’ riep Annabel nog over zijn schouder en ze smeet de bal tegen Sebs rug.
Slaperig kwam Sam omhoog.
‘Heb ik lang geslapen?’ mompelde ze duf zodra ze weer op mijn schoot was gaan liggen.
‘Niet echt.’ Ik pakte de fles zonnebrandcrème die Katie in het zand had liggen. ‘Je moet je insmeren, dadelijk verbrand je nog.’
Zuchtend kwam Sam helemaal overeind en begon haar armen en benen in te smeren.
‘Doe mijn rug eens.’ Ze gaf mij de zonnebrandcrème en ging op haar buik liggen.
Nadat ik op haar benen was gaan zitten, begon ik langzaam haar rug in te smeren. Ik voelde een rilling door haar lichaam trekken en ging langer door dan nodig was.
‘Bedankt.’ Sam kwam weer overeind zitten.
‘Ik ga even surfen,’ zei ik toen ik de verleiding niet langer meer kon weerstaan, nadat ik Pierre en Chuck opnieuw op hun surfboards had zien klimmen. Ik stond op, klopte het zand van mijn lange zwemshort af, pakte het lichtgele surfboard dat eenzaam in het zand lag en rende met het board onder mijn arm in de richting van het water.
‘David!’ riep Pierre, die paniekerig met zijn armen maaide toen een golf hem onderuit dreigde te halen.
Ik gooide mijn surfboard in het water, nam een aanloopje en dook toen het board op. Met krachtige slagen peddelde ik richting Pierre en Chuck, waarna ik even het water insprong om helemaal kopje onder te gaan. Het water was een heerlijke verkoeling op mijn hete lichaam, ik had daarnet pal in de zon gezeten.
Ik klom weer op mijn surfboard en grijnsde naar de anderen.
‘Was een spectaculaire actie daarstraks,’ merkte ik nonchalant op, dat meteen gevolgd werd van een plens water door beiden.
‘Daar komt een goede!’ riep Chuck enthousiast toen er zich een aantal meter verderop een golf ontwikkelde. ‘Klaar gaan liggen!’
We draaiden onze boards alledrie in de richting van de golf en peddelden hem zo hard mogelijk tegemoet. Toen de golf hoog genoeg was, klom ik voorzichtig overeind terwijl ik mijn armen uitstak om in balans te blijven. Ik spurtte achter Chuck aan over de golf en deed hard mijn best om mijn evenwicht te bewaren, terwijl ik genoot van de wind die door mijn gezicht sneed en de waterdruppels die om me heen spetterden. Net voordat de golf omklapte, sprong ik behendig van de plank af het water in.
‘Dat was een goede!’ hijgde Pierre, zodra hij en Chuck ook boven water waren. Hij streek de haren uit zijn ogen en viste een sliert zeewier tussen zijn tenen vandaan, terwijl hij naar het strand staarde waar Seb en Annabel nu naast Katie neerploften. Nauwlettend hield ik hem in de gaten, maar hij gaf geen kick.
‘Komt er weer een!’ riep Chuck, die zoals gewoonlijk niets in de gaten had.
We dreven alledrie in de goede richting. Deze golf ging net zo goed als de vorige; ik was het surfen godzijdank nog niet verleerd, ondanks dat ik het al een hele tijd niet meer had gedaan.
Nadat Pierre, Chuck en ik nog een aantal golven hadden genomen, vonden we het wel weer even genoeg geweest en peddelden we terug richting het strand. Toen ik op het warme zand stond, schudde ik mijn haren uit als een hond en sloop richting Sam, die net als Katie op haar buik lag te zonnen. Voorzichtig legde ik mijn natte handen op haar blote rug, waardoor ze met een gil overeind schoot.
‘David!’ gilde ze geschrokken en ze duwde me omver, zodat ik naast haar op de badhanddoek neerviel. Grijnzend zoende ik haar.
‘Ik kon het niet laten.’ Onschuldig keek ik haar aan, waar Sam meteen aan toegaf.
‘Wil je wat drinken?’ Ze pakte een flesje frisdrank uit een van de tassen en gaf dat aan mij.
Gulzig dronk ik een paar slokken, ik was uitgedroogd door mijn inspanningen en het weer.
‘Je kunt goed surfen,’ zei Sam nadat ze een zak snoep tevoorschijn haalde en die richting Chuck gooide.
‘Kun jij het ook?’ vroeg ik.
‘Nee joh, ik ben een ramp in evenwicht bewaren.’ Ze grijnsde.
‘Mooi, dan ik ga ik het je straks leren,’ zei ik. Sam zou het vast wel kunnen, ze was veel te bescheiden.
Ze schrok eerst, maar moest toen lachen. ‘Dat kan nog leuk gaan worden. Ik doe het alleen als je belooft me niet uit te lachen.’
‘Wie lacht wie hier uit?’ vroeg Pierre, die ook op mijn handdoek neerplofte en ietwat gefrustreerd leek.
‘Ik jou,’ antwoordde Sam bloedserieus, ‘jij kunt echt niet surfen.’
Pierre gaapte haar even stomverbaasd aan en had toen in de gaten dat ze het niet meende.
‘Jij durft!’ riep hij nadat hij het flesje frisdrank uit mijn handen had gegrist en ook een slok nam. Ik zag zijn ogen richting de handdoeken achter ons flitsen, waar Seb de ene grap na de andere maakte en Annabel en Katie hard lachten.
‘Ze hebben het wel gezellig daar,’ zei ik met een stalen gezicht.
Pierre zei niets, maar ving de zag snoep op die Chuck hem toegooide.
‘Jeff, jij ook wat?’ riep hij, terwijl hij deed alsof hij mij niet had gehoord. Ik grijnsde onwillekeurig. Arme Pierre.
Jeff hield één hand op, maar keek niet op van zijn boek. Hoe hij de zak snoep ving, was me dan ook een raadsel.
‘Kom,’ zei ik, nadat ik met mijn natte handen nog een keer over Sams rug streek, waardoor zij opnieuw gilde. ‘Ik ga je leren surfen!’
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
Hoofdstuk 23.
Everytime I see your face
Everytime you look my way
It's like it all falls into place
And everything feels right
Everytime – Simple Plan
‘Pak aan!’ schreeuwde Seb, die achter een gillende Annabel aanrende en een strandbal tegen haar aan probeerde te gooien.Everytime I see your face
Everytime you look my way
It's like it all falls into place
And everything feels right
Everytime – Simple Plan
‘Nee!’ gilde Annabel, die haar pogingen staakte om voor Seb weg te rennen. Hij was veel sneller dan zij en had haar dan ook al vlug ingehaald. ‘Vergeef me!’ Ze viel op haar knieën, vouwde haar handen in elkaar en keek zogenaamd smekend naar Seb. ‘Ik zal je nooit meer van je surfboard afgooien!’
‘Nou…’ Seb keek haar streng aan. ‘Dat mag ik hopen voor je.’
‘Seb, traumatiseer die arme meid niet voor het leven!’ riep ik grijnzend vanaf mijn grote badhanddoek. Ik had mijn rechterarm om Sams middel heengeslagen, die met een grote zonnebril en een pet op met haar hoofd op mijn schoot lag te slapen. Ze zag er prachtig uit in bikini, haar lichaam was geweldig om naar te kijken.
Het was niet druk op het strand, ondanks het feit dat het heerlijk weer was. De zon stond hoog aan de hemel en er was geen zuchtje wind te bekennen. Waarom het er dan niet druk was, wist ik niet, maar ik vond het wel fijn.
Jeff zat in een lage strandstoel en was helemaal verdiept in een dik boek. Uit ervaring wisten wij dat je hem beter niet kon storen als hij een boek aan het lezen was, vandaar dat hij een eindje achter ons zat en zich niets aantrok van de rondrennende en gillende mensen.
Chuck en Pierre waren al een tijdje in het water en balanceerden nu tegelijk op hun surfboards. Pierre viel eraf toen de hoge golf omsloeg en trok in zijn val Chuck mee. Samen plonsden ze in het water, om vervolgens hoestend en proestend weer boven te komen.
Grinnikend streelde ik Sams haren en kuste haar zachtjes op haar voorhoofd. Eigenlijk wilde ik ook graag gaan surfen, maar ik durfde niet op te staan omdat ik bang was dat ze dan wakker zou worden.
Katie lag op haar buik te zonnen met haar iPod in haar oren. Ze had zichzelf net ingesmeerd en ik wist niet of zij ook sliep of niet.
‘Oeps!’ riep Seb, die voorbij kwam spurten met Annabel op zijn hielen en daarbij een zandvlaag liet opstuiven.
‘Sorry!’ riep Annabel nog over zijn schouder en ze smeet de bal tegen Sebs rug.
Slaperig kwam Sam omhoog.
‘Heb ik lang geslapen?’ mompelde ze duf zodra ze weer op mijn schoot was gaan liggen.
‘Niet echt.’ Ik pakte de fles zonnebrandcrème die Katie in het zand had liggen. ‘Je moet je insmeren, dadelijk verbrand je nog.’
Zuchtend kwam Sam helemaal overeind en begon haar armen en benen in te smeren.
‘Doe mijn rug eens.’ Ze gaf mij de zonnebrandcrème en ging op haar buik liggen.
Nadat ik op haar benen was gaan zitten, begon ik langzaam haar rug in te smeren. Ik voelde een rilling door haar lichaam trekken en ging langer door dan nodig was.
‘Bedankt.’ Sam kwam weer overeind zitten.
‘Ik ga even surfen,’ zei ik toen ik de verleiding niet langer meer kon weerstaan, nadat ik Pierre en Chuck opnieuw op hun surfboards had zien klimmen. Ik stond op, klopte het zand van mijn lange zwemshort af, pakte het lichtgele surfboard dat eenzaam in het zand lag en rende met het board onder mijn arm in de richting van het water.
‘David!’ riep Pierre, die paniekerig met zijn armen maaide toen een golf hem onderuit dreigde te halen.
Ik gooide mijn surfboard in het water, nam een aanloopje en dook toen het board op. Met krachtige slagen peddelde ik richting Pierre en Chuck, waarna ik even het water insprong om helemaal kopje onder te gaan. Het water was een heerlijke verkoeling op mijn hete lichaam, ik had daarnet pal in de zon gezeten.
Ik klom weer op mijn surfboard en grijnsde naar de anderen.
‘Was een spectaculaire actie daarstraks,’ merkte ik nonchalant op, dat meteen gevolgd werd van een plens water door beiden.
‘Daar komt een goede!’ riep Chuck enthousiast toen er zich een aantal meter verderop een golf ontwikkelde. ‘Klaar gaan liggen!’
We draaiden onze boards alledrie in de richting van de golf en peddelden hem zo hard mogelijk tegemoet. Toen de golf hoog genoeg was, klom ik voorzichtig overeind terwijl ik mijn armen uitstak om in balans te blijven. Ik spurtte achter Chuck aan over de golf en deed hard mijn best om mijn evenwicht te bewaren, terwijl ik genoot van de wind die door mijn gezicht sneed en de waterdruppels die om me heen spetterden. Net voordat de golf omklapte, sprong ik behendig van de plank af het water in.
‘Dat was een goede!’ hijgde Pierre, zodra hij en Chuck ook boven water waren. Hij streek de haren uit zijn ogen en viste een sliert zeewier tussen zijn tenen vandaan, terwijl hij naar het strand staarde waar Seb en Annabel nu naast Katie neerploften. Nauwlettend hield ik hem in de gaten, maar hij gaf geen kick.
‘Komt er weer een!’ riep Chuck, die zoals gewoonlijk niets in de gaten had.
We dreven alledrie in de goede richting. Deze golf ging net zo goed als de vorige; ik was het surfen godzijdank nog niet verleerd, ondanks dat ik het al een hele tijd niet meer had gedaan.
Nadat Pierre, Chuck en ik nog een aantal golven hadden genomen, vonden we het wel weer even genoeg geweest en peddelden we terug richting het strand. Toen ik op het warme zand stond, schudde ik mijn haren uit als een hond en sloop richting Sam, die net als Katie op haar buik lag te zonnen. Voorzichtig legde ik mijn natte handen op haar blote rug, waardoor ze met een gil overeind schoot.
‘David!’ gilde ze geschrokken en ze duwde me omver, zodat ik naast haar op de badhanddoek neerviel. Grijnzend zoende ik haar.
‘Ik kon het niet laten.’ Onschuldig keek ik haar aan, waar Sam meteen aan toegaf.
‘Wil je wat drinken?’ Ze pakte een flesje frisdrank uit een van de tassen en gaf dat aan mij.
Gulzig dronk ik een paar slokken, ik was uitgedroogd door mijn inspanningen en het weer.
‘Je kunt goed surfen,’ zei Sam nadat ze een zak snoep tevoorschijn haalde en die richting Chuck gooide.
‘Kun jij het ook?’ vroeg ik.
‘Nee joh, ik ben een ramp in evenwicht bewaren.’ Ze grijnsde.
‘Mooi, dan ik ga ik het je straks leren,’ zei ik. Sam zou het vast wel kunnen, ze was veel te bescheiden.
Ze schrok eerst, maar moest toen lachen. ‘Dat kan nog leuk gaan worden. Ik doe het alleen als je belooft me niet uit te lachen.’
‘Wie lacht wie hier uit?’ vroeg Pierre, die ook op mijn handdoek neerplofte en ietwat gefrustreerd leek.
‘Ik jou,’ antwoordde Sam bloedserieus, ‘jij kunt echt niet surfen.’
Pierre gaapte haar even stomverbaasd aan en had toen in de gaten dat ze het niet meende.
‘Jij durft!’ riep hij nadat hij het flesje frisdrank uit mijn handen had gegrist en ook een slok nam. Ik zag zijn ogen richting de handdoeken achter ons flitsen, waar Seb de ene grap na de andere maakte en Annabel en Katie hard lachten.
‘Ze hebben het wel gezellig daar,’ zei ik met een stalen gezicht.
Pierre zei niets, maar ving de zag snoep op die Chuck hem toegooide.
‘Jeff, jij ook wat?’ riep hij, terwijl hij deed alsof hij mij niet had gehoord. Ik grijnsde onwillekeurig. Arme Pierre.
Jeff hield één hand op, maar keek niet op van zijn boek. Hoe hij de zak snoep ving, was me dan ook een raadsel.
‘Kom,’ zei ik, nadat ik met mijn natte handen nog een keer over Sams rug streek, waardoor zij opnieuw gilde. ‘Ik ga je leren surfen!’
Ik moet alleen je laatste stukje nog lezen, maar de rest is echt geweldig! In elk hoofdstuk stop je weer iets nieuws wat de lezer bezighoudt, super 
The quiet scares me cause it screams the truth
Alex is duidelijk! goed gedaan! Jeff is gaaf! Komt Seb nu steeds meer naar voren in je stukjes? En ik blijf lekker conclusies trekken 
Want dat doe ik graag *arrogante blik* Egens in je laatste hfst heb je 'zag' ipv 'zak' staan 
En ik wil dat Dean langskomt! *dramt* Dat en natuurlijk moet ik kwijt dat Annabel en Pierre wel erg om elkaar heen draaien....
*gaat nu ook slapen*
anders heeft sab morgen zo weinig aan me
Want dat doe ik graag *arrogante blik* Egens in je laatste hfst heb je 'zag' ipv 'zak' staan En ik wil dat Dean langskomt! *dramt* Dat en natuurlijk moet ik kwijt dat Annabel en Pierre wel erg om elkaar heen draaien....*gaat nu ook slapen*
anders heeft sab morgen zo weinig aan me When the curtain falls, it will be not you name you are judged by but your actions and the ability to show compassion towards others.
Bedankt allebei!
Mirry, Dean komt nog wel voorbij, no worries. Seb komt inderdaad meer naar voren en dat van Pierre... Ah, time will learn us! ^^ *moet nu rennen*
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
‘Zie je nu wel dat ik er een ramp in ben?’ hijgde Sam nadat we allebei proestend boven water waren gekomen.
‘Ik vind je een natuurtalent,’ grijnsde ik en ik dook kopje onder, om haar vervolgens onder water op te pakken en haar zo het water door te dragen. Ze sloeg haar armen om mijn nek heen, terwijl ik haar wat beter optilde. Nadat ze een lok haar uit mijn ogen had gestreken, keek ze me glimlachend aan.
‘Ik wilde eigenlijk eerst helemaal niet naar het optreden gaan, weet je,’ zei ze toen vanuit het niets. Mijmerend keek ze naar de helderblauwe lucht, waaraan geen wolkje te bekennen was.
‘Waarom niet?’ Afwachtend keek ik haar aan, totdat ze haar blik van de lucht had afgescheurd.
‘Omdat ik zo boos op je was. Nou ja, niet echt boos, maar meer teleurgesteld. Ik weet het niet, ik was in ieder geval wel enorm in de war.’
‘Dat snap ik,’ mompelde ik, ‘ik snap ook nog steeds niet waarom ik je nooit gebeld had. Ik bedoel, als ik me indenk dat ik deze prachtige tijd al een jaar eerder had kunnen beleven…’
‘Niet meer over in zitten, gekkie.’ Ze drukte een zoen op mijn voorhoofd. ‘We zijn nu bij elkaar en daar gaat het om, toch?’
Ik knikte glimlachend en liet haar toen voorzichtig los, terwijl we een stukje verder de zee in zwommen.
‘Sam…’ begon ik toen aarzelend. Ik moest het weten, het moest gewoon.
‘Ja?’
‘Katie vertelde me bij het ontbijt dat Dean ook bij jullie in huis woont…’
Sams gezicht betrok direct en even had ik spijt dat ik erover begonnen was, maar ik wist dat we het onderwerp Dean niet eeuwig konden blijven verzwijgen.
‘Klopt.’ Ze wendde haar gezicht af en zwom een stukje verder.
‘Zal dat geen problemen op gaan leveren?’ Mijn hart klopte wat sneller. Kom op, Sam, smeekte ik in gedachten, nu niet van onderwerp veranderen.
‘Wat voor problemen?’ Sam was gestopt met zwemmen en keek mij nu ernstig aan.
‘Nou, ik denk niet dat hij het echt bepaald leuk vindt dat jij hem hebt gedumpt voor mij, denk je ook niet?’ Nogal logisch, dat zag Sam ook wel in.
‘Dat denk ik ook, ja,’ antwoordde Sam, die naar Annabel zwaaide die op het strand stond en nu werd weer achter Seb aanrende.
‘Wat gaan we daaraan doen?’ Ik sloeg mijn armen om haar heen, maar ze glimlachte of zoende me niet.
‘Weet ik niet.’ Ze worstelde zich los uit mijn greep en begon langzaam in de richting van het strand terug te zwemmen.
‘Sam, doe niet zo flauw,’ zei ik terwijl ik haar achterna zwom. Ik met mijn stomme kop ook, zie je nou wel dat ik er niet over had moeten beginnen!
Koppig bleef ze doorzwemmen, maar uiteindelijk, toen we in het gedeelte van het water stonden waar het water tot onze knieën kwam, draaide ze zich om.
‘Kom op, David, zie je het dan echt niet in?’ Haar ogen stonden fel, maar tegelijkertijd zo mistroostig.
‘W-wat zie ik niet in?’ vroeg ik verward. Soms kon ik het vrouwelijk geslacht echt niet volgen, dat was zo klaar als een klontje.
‘Ik heb in een paar minuten zomaar een relatie van vier maanden weggegooid, dan verwacht je toch niet dat ik meteen over hem heen ben? Oh, doe niet zo stom!’ ging ze koppig door toen ik haar verontwaardigd in de rede wilde vallen, ‘je weet zelf ook wel dat ik smoorverliefd en dolgelukkig met je ben, maar het is toch niet meer dan logisch dat ik nog wel gevoelens voor Dean heb?’
Ik staarde haar verbijsterd aan, terwijl ik het gevoel had alsof ik door het water werd opgeslokt. Ze had nog gevoelens voor Dean… Ze had… Ze vond die mislukte, langharige nietsnut nog altijd leuk… Ze…
‘Zeg me niet dat je dit niet verwacht had,’ hoorde ik Sam op de achtergrond, maar haar woorden gingen mijn linkeroor in het rechteroor weer uit.
Ik plonsde langs haar heen het water uit, terwijl ik haar hand afschudde die mijn arm afschudde.
‘Oh, David, kom op.’ Ze snauwde het bijna, maar er klonk toch een smekende ondertoon in haar stem.
Zwijgend stampvoette ik in de richting van de onze handdoeken en trok een shirt aan over mijn kletsnatte lichaam. De rest kreeg nu ook in de gaten dat er iets aan de hand was en gaapte mij nu allemaal verbaasd aan. Zelfs Jeff liet zijn boek een stukje zakken.
‘David, doe niet zo onwijs kinderachtig!’ Sam kwam me achterna gerend en stond nu met haar handen in haar zij.
Ik griste mijn handdoek van het zand, waardoor iedereen meteen een zandvlaag over zich heen kreeg, maar daar trok ik me niets van aan. Pierre ging langzaam staan en zette een behoedzame stap in mijn richting, terwijl ik mijn teenslippers aanschoot.
‘Ik ga terug, gaat er nog iemand mee?’ Ik negeerde Sam, die nog altijd achter me stond.
‘Best,’ gromde ik toen ik geen reactie kreeg en ik begon in de richting van de weg te lopen.
‘Wacht!’ riep Pierre uiteindelijk. Hij keek Sam aan toen hij dat zei, maar pakte vlug zijn spullen en kwam mij achterna, terwijl hij in het voorbijgaan een vluchtig ‘zie jullie straks wel’ naar de anderen mompelde.
Ik beende nijdig in de richting van de weg, met Pierre op mijn hielen.
‘Wauw, dit is voor het eerst dat ik moeite moet doen om jou bij te houden.’
Ik wist dat Pierre dit zei in een poging mij op te vrolijken, maar ik zag er de humor niet van in.
‘Ha ha,’ zei ik sarcastisch, nadat ik eens goed met mijn ogen had gerold. Ik hield een taxi aan, ging zitten, wachtte geïrriteerd tot Pierre ook zat en noemde toen het adres van Sams huis.
‘Wat heeft Sam gezegd dat jij nu zo van streek bent?’ vroeg Pierre uiteindelijk.
‘Ze voelt gewoon nog wat voor die klootzak,’ siste ik. Ik kon er gewoon niet over uit. Sam hoorde bij mij, niet bij hem!
‘Maar…’ begon Pierre.
‘Zeg nou niet dat dat logisch is!’ riep ik met overslaande stem, zodat de taxichauffeur nieuwsgierig in zijn achteruitkijkspiegeltje keek.
‘Jij moet echt eens leren om mensen uit te laten praten,’ zei Pierre hoofdschuddend nadat de taxi gestopt was. Hij betaalde de chauffeur en we stapten uit. Gelukkig waren er nog mensen in het huis, anders hadden we er niet eens in gekund.
We liepen naar de keuken, waar ik op een barkruk aan de bar ging zitten en Pierre een laagje whisky voor mij in een glas schonk.
‘David,’ begon hij toen ernstig en hij ging tegenover mij zitten. ‘Je kunt niet ontkennen dat je hier niet aan had gedacht.’
Ik rolde met mijn ogen en sloeg de whisky in één keer achterover.
‘Nee, oké,’ gaf ik uiteindelijk langzaam toe, ‘maar dan nog!’
‘Ik snap je verwarring,’ begon Pierre, maar hij werd ruw afgekapt door de deur van de keuken die openvloog.
Mirry, Dean komt nog wel voorbij, no worries. Seb komt inderdaad meer naar voren en dat van Pierre... Ah, time will learn us! ^^ *moet nu rennen*
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
Hoofdstuk 24.
All the days you spent with me
Now seem so far away
And it feels like
You don’t care anymore
Perfect – Simple Plan
‘Oké, en nu blijven staan! Kom op, nee, niet vallen…’ Ik greep Sam om haar middel in de hoop dat ze haar evenwicht niet verloor, maar die poging mislukte; samen plonsden we gierend van het lachen in het water.All the days you spent with me
Now seem so far away
And it feels like
You don’t care anymore
Perfect – Simple Plan
‘Zie je nu wel dat ik er een ramp in ben?’ hijgde Sam nadat we allebei proestend boven water waren gekomen.
‘Ik vind je een natuurtalent,’ grijnsde ik en ik dook kopje onder, om haar vervolgens onder water op te pakken en haar zo het water door te dragen. Ze sloeg haar armen om mijn nek heen, terwijl ik haar wat beter optilde. Nadat ze een lok haar uit mijn ogen had gestreken, keek ze me glimlachend aan.
‘Ik wilde eigenlijk eerst helemaal niet naar het optreden gaan, weet je,’ zei ze toen vanuit het niets. Mijmerend keek ze naar de helderblauwe lucht, waaraan geen wolkje te bekennen was.
‘Waarom niet?’ Afwachtend keek ik haar aan, totdat ze haar blik van de lucht had afgescheurd.
‘Omdat ik zo boos op je was. Nou ja, niet echt boos, maar meer teleurgesteld. Ik weet het niet, ik was in ieder geval wel enorm in de war.’
‘Dat snap ik,’ mompelde ik, ‘ik snap ook nog steeds niet waarom ik je nooit gebeld had. Ik bedoel, als ik me indenk dat ik deze prachtige tijd al een jaar eerder had kunnen beleven…’
‘Niet meer over in zitten, gekkie.’ Ze drukte een zoen op mijn voorhoofd. ‘We zijn nu bij elkaar en daar gaat het om, toch?’
Ik knikte glimlachend en liet haar toen voorzichtig los, terwijl we een stukje verder de zee in zwommen.
‘Sam…’ begon ik toen aarzelend. Ik moest het weten, het moest gewoon.
‘Ja?’
‘Katie vertelde me bij het ontbijt dat Dean ook bij jullie in huis woont…’
Sams gezicht betrok direct en even had ik spijt dat ik erover begonnen was, maar ik wist dat we het onderwerp Dean niet eeuwig konden blijven verzwijgen.
‘Klopt.’ Ze wendde haar gezicht af en zwom een stukje verder.
‘Zal dat geen problemen op gaan leveren?’ Mijn hart klopte wat sneller. Kom op, Sam, smeekte ik in gedachten, nu niet van onderwerp veranderen.
‘Wat voor problemen?’ Sam was gestopt met zwemmen en keek mij nu ernstig aan.
‘Nou, ik denk niet dat hij het echt bepaald leuk vindt dat jij hem hebt gedumpt voor mij, denk je ook niet?’ Nogal logisch, dat zag Sam ook wel in.
‘Dat denk ik ook, ja,’ antwoordde Sam, die naar Annabel zwaaide die op het strand stond en nu werd weer achter Seb aanrende.
‘Wat gaan we daaraan doen?’ Ik sloeg mijn armen om haar heen, maar ze glimlachte of zoende me niet.
‘Weet ik niet.’ Ze worstelde zich los uit mijn greep en begon langzaam in de richting van het strand terug te zwemmen.
‘Sam, doe niet zo flauw,’ zei ik terwijl ik haar achterna zwom. Ik met mijn stomme kop ook, zie je nou wel dat ik er niet over had moeten beginnen!
Koppig bleef ze doorzwemmen, maar uiteindelijk, toen we in het gedeelte van het water stonden waar het water tot onze knieën kwam, draaide ze zich om.
‘Kom op, David, zie je het dan echt niet in?’ Haar ogen stonden fel, maar tegelijkertijd zo mistroostig.
‘W-wat zie ik niet in?’ vroeg ik verward. Soms kon ik het vrouwelijk geslacht echt niet volgen, dat was zo klaar als een klontje.
‘Ik heb in een paar minuten zomaar een relatie van vier maanden weggegooid, dan verwacht je toch niet dat ik meteen over hem heen ben? Oh, doe niet zo stom!’ ging ze koppig door toen ik haar verontwaardigd in de rede wilde vallen, ‘je weet zelf ook wel dat ik smoorverliefd en dolgelukkig met je ben, maar het is toch niet meer dan logisch dat ik nog wel gevoelens voor Dean heb?’
Ik staarde haar verbijsterd aan, terwijl ik het gevoel had alsof ik door het water werd opgeslokt. Ze had nog gevoelens voor Dean… Ze had… Ze vond die mislukte, langharige nietsnut nog altijd leuk… Ze…
‘Zeg me niet dat je dit niet verwacht had,’ hoorde ik Sam op de achtergrond, maar haar woorden gingen mijn linkeroor in het rechteroor weer uit.
Ik plonsde langs haar heen het water uit, terwijl ik haar hand afschudde die mijn arm afschudde.
‘Oh, David, kom op.’ Ze snauwde het bijna, maar er klonk toch een smekende ondertoon in haar stem.
Zwijgend stampvoette ik in de richting van de onze handdoeken en trok een shirt aan over mijn kletsnatte lichaam. De rest kreeg nu ook in de gaten dat er iets aan de hand was en gaapte mij nu allemaal verbaasd aan. Zelfs Jeff liet zijn boek een stukje zakken.
‘David, doe niet zo onwijs kinderachtig!’ Sam kwam me achterna gerend en stond nu met haar handen in haar zij.
Ik griste mijn handdoek van het zand, waardoor iedereen meteen een zandvlaag over zich heen kreeg, maar daar trok ik me niets van aan. Pierre ging langzaam staan en zette een behoedzame stap in mijn richting, terwijl ik mijn teenslippers aanschoot.
‘Ik ga terug, gaat er nog iemand mee?’ Ik negeerde Sam, die nog altijd achter me stond.
‘Best,’ gromde ik toen ik geen reactie kreeg en ik begon in de richting van de weg te lopen.
‘Wacht!’ riep Pierre uiteindelijk. Hij keek Sam aan toen hij dat zei, maar pakte vlug zijn spullen en kwam mij achterna, terwijl hij in het voorbijgaan een vluchtig ‘zie jullie straks wel’ naar de anderen mompelde.
Ik beende nijdig in de richting van de weg, met Pierre op mijn hielen.
‘Wauw, dit is voor het eerst dat ik moeite moet doen om jou bij te houden.’
Ik wist dat Pierre dit zei in een poging mij op te vrolijken, maar ik zag er de humor niet van in.
‘Ha ha,’ zei ik sarcastisch, nadat ik eens goed met mijn ogen had gerold. Ik hield een taxi aan, ging zitten, wachtte geïrriteerd tot Pierre ook zat en noemde toen het adres van Sams huis.
‘Wat heeft Sam gezegd dat jij nu zo van streek bent?’ vroeg Pierre uiteindelijk.
‘Ze voelt gewoon nog wat voor die klootzak,’ siste ik. Ik kon er gewoon niet over uit. Sam hoorde bij mij, niet bij hem!
‘Maar…’ begon Pierre.
‘Zeg nou niet dat dat logisch is!’ riep ik met overslaande stem, zodat de taxichauffeur nieuwsgierig in zijn achteruitkijkspiegeltje keek.
‘Jij moet echt eens leren om mensen uit te laten praten,’ zei Pierre hoofdschuddend nadat de taxi gestopt was. Hij betaalde de chauffeur en we stapten uit. Gelukkig waren er nog mensen in het huis, anders hadden we er niet eens in gekund.
We liepen naar de keuken, waar ik op een barkruk aan de bar ging zitten en Pierre een laagje whisky voor mij in een glas schonk.
‘David,’ begon hij toen ernstig en hij ging tegenover mij zitten. ‘Je kunt niet ontkennen dat je hier niet aan had gedacht.’
Ik rolde met mijn ogen en sloeg de whisky in één keer achterover.
‘Nee, oké,’ gaf ik uiteindelijk langzaam toe, ‘maar dan nog!’
‘Ik snap je verwarring,’ begon Pierre, maar hij werd ruw afgekapt door de deur van de keuken die openvloog.
Hopelijk komt het nog goed tussen Sam en David. Je sluit het spannend af, ik ben benieuwd hoe het verder gaat 
The quiet scares me cause it screams the truth
Is het nu wel Dean?! Of is Sam achter ze aan gekomen 
Oh wacht! Het is Nora die nu David van Sam gaat stelen
Oh wacht! Het is Nora die nu David van Sam gaat stelen When the curtain falls, it will be not you name you are judged by but your actions and the ability to show compassion towards others.
Sanne, bedankt!
Mirry, *grijnst*. Leuke ideeën, helaas is er niet een goed XD. En jij met je Nora.
Darkstar, jij ook bedankt ^^.
Dit hoofdstuk is nogal... njah, ik weet het niet XD. Oordelen jullie zelf maar.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
‘Nog op het strand,’ antwoordde ik nors. Kon hij niet gewoon op een ander moment binnenkomen? Pierre en ik waren net een goed gesprek aan het voeren en ik had geen zin in Alex.
‘Oké…’ Hij trok een wenkbrauw op, maar ging er verder niet op in. Hij liep naar de keukenkastjes en schonk voor zichzelf een glas cola in, terwijl de deur opnieuw openvloog.
Ik dacht even dat ik dubbel begon te zien door de whisky, maar toen besefte ik dat er een vrijwel identieke tweeling in de deuropening stond. De blonde krulletjes zwierden vrolijk om hun hoofden heen en ik zag pretlichtjes in hun koperkleurige ogen. Ze hadden allebei wat sproetjes om hun neuzen en ik zag dat ze allebei niet zo groot waren, net als ik. Het was overduidelijk aan hun gebruinde huiden en zomerse kleren te zien dat ze net van het strand kwamen.
‘Wow,’ zei de linkse jongen toen ze ons in de gaten kregen.
‘Dubbel wow,’ zei de rechtse jongen met grote ogen.
‘Zijn jullie niet…’
‘Jullie zijn toch…’
‘Er hangen posters van jullie…’
‘Op de kamers van de meiden hangen…’
‘Huh?’ sloten ze tegelijk af, waardoor Alex in de lach schoot.
‘David en Pierre, dit zijn Jack en Damiën,’ stelde hij ons voor, ‘Jack, Damiën, dit zijn David en Pierre van Simple Plan.’
‘Dit is…’
‘… nogal weird.’
‘Zeg dat wel.’
‘Hoe zijn jullie hier beland?’
Ik grijnsde onwillekeurig om de tweeling; het was enorm grappig hoe ze elkaar aanvulden.
‘David hier,’ Alex wees naar mij, ‘heeft iets met Sam. De rest van de band logeert hier in huis door gebrek aan ruimte in hotels.’
‘Met Sám?’ De linkse jongen -ik had geen flauw idee of het Jack of Damiën was- gaapte mij stomverbaasd aan.
‘Waar ken je Sam van?’ vroeg de rechtse helft van de tweeling net zo verbaasd.
‘Lang verhaal,’ antwoordde Pierre voor mij, waardoor ik hem dankbaar aankeek.
‘M-maar…’
‘H-hoe…’
‘Nou ja, aangenaam kennis te maken dan maar!’ De rechtse jongen grijnsde nu breed, stapte op ons af en schudde krachtig onze handen. ‘Gezellig dat jullie hier zijn. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd, zeg ik altijd maar!’
De linkse jongen had zich nu ook van zijn verbazing hersteld en volgde het voorbeeld van zijn broer.
‘Ja, hetzelfde.’ Ik zette mijn lege glas dat ik nog steeds in mijn hand had nu op de bar en stond op. ‘Sorry, excuseer ons. Wij moeten nog even wat spullen pakken boven.’
Ik glimlachte in het voorbijgaan naar de tweeling en liep samen met Pierre de keuken uit en toen de trap op.
‘Wie was nou wie?’ vroeg Pierre in de war.
‘Geen flauw idee,’ mompelde ik.
‘Hé David, luister eens.’ Hij keek me ernstig aan. ‘Je kunt niet telkens voor Sam weg blijven lopen, ik denk niet dat dat verstandig is.’
‘Dat weet ik,’ verzuchtte ik, ‘ik weet ook niet waarom ik het deed.’
‘Ik denk dat de afgelopen vierentwintig uur gewoon erg heftig voor je zijn geweest,’ zei Pierre aarzelend. ‘Er is enorm veel gebeurd en waarschijnlijk moet dat allemaal nog even op je inwerken.’
‘Je hebt gelijk.’ Ik zuchtte opnieuw. ‘Zoals altijd.’
‘Als jij nu eens even lekker warm gaat douchen en je opfrist, dan voel je je waarschijnlijk al een stuk beter. En dan volg ik trouwens je voorbeeld,’ voegde hij eraantoe. ‘Maar goed dat ze bijna allemaal een eigen badkamer hebben hier.’
‘Goed idee.’ We gingen allebei verschillende slaapkamers in en nadat ik een schoon T-shirt uit mijn tas had gehaald en nog meer nodige dingen had gepakt, ging ik de badkamer binnen. Toen ik mijn shirt uit had getrokken, kon ik wel zien dat ik na een middag al bruin was geworden.
Na mijn korte zoektocht naar een handdoek, washandje en zeep, stapte ik onder de douche. Ik liet het warme water heerlijk over mijn lichaam stromen en sloot mijn ogen om even te genieten, maar vroeg me toen een beetje angstig af hoe Sam straks ging reageren als ze mij zou zien. Dit hele gedoe zat me niet lekker, ik wilde dat ik niet zo dom had gereageerd en eerst wat beter had nagedacht.
Ik zuchtte, draaide de kraan weer dicht en begon me af te drogen, terwijl ik me afvroeg of Sam naar huis zou komen. Nadat ik mijn kleren weer aanhad, liep ik Sams slaapkamer op. Net op dat moment ging de deur daar open en stapte Annabel binnen.
‘David, hier ben je!’ zei ze. Haar natte haren hingen in slappe sliertjes langs haar gezicht en haar jurkje zat een beetje scheef. Aan haar rode gezicht gezien, leek het wel alsof ze een stuk had gerend.
‘Ik heb even gedouchte.’ Ik liep naar mijn tas en begon daarin te rommelen, zodat ik Annabel niet aan hoefde te kijken.
‘Sam ligt op mijn kamer te slapen, ze is doodmoe.’ Annabel bleef in de deuropening staan, zag ik toen ik me toch had omgedraaid. Blijkbaar was ze niet van plan te gaan.
‘Slaapt ze?’ vroeg ik. ‘Ze heeft straks ook al de hele tijd liggen slapen.’
‘Ja.’ Annabel zuchtte, liep naar me toe en ging nu op Sams bed zitten, terwijl ze me ernstig aankeek. ‘David, luister. Sams leven is in de afgelopen dagen enorm op zijn kop gezet. Ik zeg niet dat je je daar schuldig om moet voelen, het is allemaal heel leuk, maar natuurlijk is het allemaal ontzettend vreemd.’
Ik zette mijn tas op de grond en daalde toen langzaam neer op het bed, terwijl ik haar bedachtzaam aankeek.
‘Dat snap ik,’ zei ik uiteindelijk, ‘maar Sam is nu met mij.’ Mijn stem klonk wanhopig, zo voelde ik me ook. ‘En dan blijkt ze toch nog gevoelens voor die kerel te hebben!’
‘Denk je niet dat dat van de ene kant nogal logisch is?’ vroeg Annabel aarzelend.
Ik had mijn mond al open om een woedend antwoord te geven, maar klapte die toen dicht. Annabel verdiende het niet om zo uitgekafferd te worden -Pierre ook niet, maar die was er na al die jaren inmiddels wel aan gewend dat ik zo nu dan een uitbarsting had-, dus ik dacht na over een antwoord.
‘Misschien heb je ook wel gelijk…’ mompelde ik meer tegen mezelf dan tegen Annabel, ‘maar toch vind ik het niet echt een fijne gedachte dat ze nog steeds wel eens aan hem denkt.’
‘Lieverd, dat snap ik!’ Annabel glimlachte en pakte mijn hand. ‘Maar je moet haar een kans geven om het allemaal een plaatsje te geven. Geef haar de tijd, dan komt het vanzelf goed. Je moet niet verwachten dat het zomaar allemaal leuk en aardig is.’
Na die woorden viel ik stil. Ik wist niet wat ik moet zeggen, ze had helemaal gelijk. Annabel klopte mij op mijn arm, stond op en verliet de kamer, zodat ik alleen achterbleef. Zuchtend viel ik achterover op het bed, terwijl ik naar de vissen staarde die in topsnelheid achter elkaar aan rondjes zwemmen. Was ik maar zoals die vissen. Geen zorgen aan mijn hoofd, alleen maar zwemmen en wachten op eten.
Na een tijdje futloos naar de vissen te hebben gestaard, kwam ik overeind en keek ik Sams kamer door, op zoek naar iets wat mij misschien nog helemaal niet was opgevallen.
Mirry, *grijnst*. Leuke ideeën, helaas is er niet een goed XD. En jij met je Nora
.Darkstar, jij ook bedankt ^^.
Dit hoofdstuk is nogal... njah, ik weet het niet XD. Oordelen jullie zelf maar.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
Hoofdstuk 25.
I don't know what I should do now
I don't know where I should go
I'm still here waiting for you
I'm lost when your not around
Perfect World – Simple Plan
‘Oh, hey!’ Alex kwam opgewekt de keuken binnenlopen, terwijl hij verbaasd om zich heen keek. ‘Waar zijn de meiden?’I don't know what I should do now
I don't know where I should go
I'm still here waiting for you
I'm lost when your not around
Perfect World – Simple Plan
‘Nog op het strand,’ antwoordde ik nors. Kon hij niet gewoon op een ander moment binnenkomen? Pierre en ik waren net een goed gesprek aan het voeren en ik had geen zin in Alex.
‘Oké…’ Hij trok een wenkbrauw op, maar ging er verder niet op in. Hij liep naar de keukenkastjes en schonk voor zichzelf een glas cola in, terwijl de deur opnieuw openvloog.
Ik dacht even dat ik dubbel begon te zien door de whisky, maar toen besefte ik dat er een vrijwel identieke tweeling in de deuropening stond. De blonde krulletjes zwierden vrolijk om hun hoofden heen en ik zag pretlichtjes in hun koperkleurige ogen. Ze hadden allebei wat sproetjes om hun neuzen en ik zag dat ze allebei niet zo groot waren, net als ik. Het was overduidelijk aan hun gebruinde huiden en zomerse kleren te zien dat ze net van het strand kwamen.
‘Wow,’ zei de linkse jongen toen ze ons in de gaten kregen.
‘Dubbel wow,’ zei de rechtse jongen met grote ogen.
‘Zijn jullie niet…’
‘Jullie zijn toch…’
‘Er hangen posters van jullie…’
‘Op de kamers van de meiden hangen…’
‘Huh?’ sloten ze tegelijk af, waardoor Alex in de lach schoot.
‘David en Pierre, dit zijn Jack en Damiën,’ stelde hij ons voor, ‘Jack, Damiën, dit zijn David en Pierre van Simple Plan.’
‘Dit is…’
‘… nogal weird.’
‘Zeg dat wel.’
‘Hoe zijn jullie hier beland?’
Ik grijnsde onwillekeurig om de tweeling; het was enorm grappig hoe ze elkaar aanvulden.
‘David hier,’ Alex wees naar mij, ‘heeft iets met Sam. De rest van de band logeert hier in huis door gebrek aan ruimte in hotels.’
‘Met Sám?’ De linkse jongen -ik had geen flauw idee of het Jack of Damiën was- gaapte mij stomverbaasd aan.
‘Waar ken je Sam van?’ vroeg de rechtse helft van de tweeling net zo verbaasd.
‘Lang verhaal,’ antwoordde Pierre voor mij, waardoor ik hem dankbaar aankeek.
‘M-maar…’
‘H-hoe…’
‘Nou ja, aangenaam kennis te maken dan maar!’ De rechtse jongen grijnsde nu breed, stapte op ons af en schudde krachtig onze handen. ‘Gezellig dat jullie hier zijn. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd, zeg ik altijd maar!’
De linkse jongen had zich nu ook van zijn verbazing hersteld en volgde het voorbeeld van zijn broer.
‘Ja, hetzelfde.’ Ik zette mijn lege glas dat ik nog steeds in mijn hand had nu op de bar en stond op. ‘Sorry, excuseer ons. Wij moeten nog even wat spullen pakken boven.’
Ik glimlachte in het voorbijgaan naar de tweeling en liep samen met Pierre de keuken uit en toen de trap op.
‘Wie was nou wie?’ vroeg Pierre in de war.
‘Geen flauw idee,’ mompelde ik.
‘Hé David, luister eens.’ Hij keek me ernstig aan. ‘Je kunt niet telkens voor Sam weg blijven lopen, ik denk niet dat dat verstandig is.’
‘Dat weet ik,’ verzuchtte ik, ‘ik weet ook niet waarom ik het deed.’
‘Ik denk dat de afgelopen vierentwintig uur gewoon erg heftig voor je zijn geweest,’ zei Pierre aarzelend. ‘Er is enorm veel gebeurd en waarschijnlijk moet dat allemaal nog even op je inwerken.’
‘Je hebt gelijk.’ Ik zuchtte opnieuw. ‘Zoals altijd.’
‘Als jij nu eens even lekker warm gaat douchen en je opfrist, dan voel je je waarschijnlijk al een stuk beter. En dan volg ik trouwens je voorbeeld,’ voegde hij eraantoe. ‘Maar goed dat ze bijna allemaal een eigen badkamer hebben hier.’
‘Goed idee.’ We gingen allebei verschillende slaapkamers in en nadat ik een schoon T-shirt uit mijn tas had gehaald en nog meer nodige dingen had gepakt, ging ik de badkamer binnen. Toen ik mijn shirt uit had getrokken, kon ik wel zien dat ik na een middag al bruin was geworden.
Na mijn korte zoektocht naar een handdoek, washandje en zeep, stapte ik onder de douche. Ik liet het warme water heerlijk over mijn lichaam stromen en sloot mijn ogen om even te genieten, maar vroeg me toen een beetje angstig af hoe Sam straks ging reageren als ze mij zou zien. Dit hele gedoe zat me niet lekker, ik wilde dat ik niet zo dom had gereageerd en eerst wat beter had nagedacht.
Ik zuchtte, draaide de kraan weer dicht en begon me af te drogen, terwijl ik me afvroeg of Sam naar huis zou komen. Nadat ik mijn kleren weer aanhad, liep ik Sams slaapkamer op. Net op dat moment ging de deur daar open en stapte Annabel binnen.
‘David, hier ben je!’ zei ze. Haar natte haren hingen in slappe sliertjes langs haar gezicht en haar jurkje zat een beetje scheef. Aan haar rode gezicht gezien, leek het wel alsof ze een stuk had gerend.
‘Ik heb even gedouchte.’ Ik liep naar mijn tas en begon daarin te rommelen, zodat ik Annabel niet aan hoefde te kijken.
‘Sam ligt op mijn kamer te slapen, ze is doodmoe.’ Annabel bleef in de deuropening staan, zag ik toen ik me toch had omgedraaid. Blijkbaar was ze niet van plan te gaan.
‘Slaapt ze?’ vroeg ik. ‘Ze heeft straks ook al de hele tijd liggen slapen.’
‘Ja.’ Annabel zuchtte, liep naar me toe en ging nu op Sams bed zitten, terwijl ze me ernstig aankeek. ‘David, luister. Sams leven is in de afgelopen dagen enorm op zijn kop gezet. Ik zeg niet dat je je daar schuldig om moet voelen, het is allemaal heel leuk, maar natuurlijk is het allemaal ontzettend vreemd.’
Ik zette mijn tas op de grond en daalde toen langzaam neer op het bed, terwijl ik haar bedachtzaam aankeek.
‘Dat snap ik,’ zei ik uiteindelijk, ‘maar Sam is nu met mij.’ Mijn stem klonk wanhopig, zo voelde ik me ook. ‘En dan blijkt ze toch nog gevoelens voor die kerel te hebben!’
‘Denk je niet dat dat van de ene kant nogal logisch is?’ vroeg Annabel aarzelend.
Ik had mijn mond al open om een woedend antwoord te geven, maar klapte die toen dicht. Annabel verdiende het niet om zo uitgekafferd te worden -Pierre ook niet, maar die was er na al die jaren inmiddels wel aan gewend dat ik zo nu dan een uitbarsting had-, dus ik dacht na over een antwoord.
‘Misschien heb je ook wel gelijk…’ mompelde ik meer tegen mezelf dan tegen Annabel, ‘maar toch vind ik het niet echt een fijne gedachte dat ze nog steeds wel eens aan hem denkt.’
‘Lieverd, dat snap ik!’ Annabel glimlachte en pakte mijn hand. ‘Maar je moet haar een kans geven om het allemaal een plaatsje te geven. Geef haar de tijd, dan komt het vanzelf goed. Je moet niet verwachten dat het zomaar allemaal leuk en aardig is.’
Na die woorden viel ik stil. Ik wist niet wat ik moet zeggen, ze had helemaal gelijk. Annabel klopte mij op mijn arm, stond op en verliet de kamer, zodat ik alleen achterbleef. Zuchtend viel ik achterover op het bed, terwijl ik naar de vissen staarde die in topsnelheid achter elkaar aan rondjes zwemmen. Was ik maar zoals die vissen. Geen zorgen aan mijn hoofd, alleen maar zwemmen en wachten op eten.
Na een tijdje futloos naar de vissen te hebben gestaard, kwam ik overeind en keek ik Sams kamer door, op zoek naar iets wat mij misschien nog helemaal niet was opgevallen.
Dat gevoel heb ik ook 
Heel mooi stuk, je omschrijft alles zo leuk
Heel mooi stuk, je omschrijft alles zo leuk The quiet scares me cause it screams the truth
Nou, zoiets erg gebeurt er niet, hoor! ^^ No worries. Nou ja, het loopt niet allemaal over rozen, maar goed. Bedankt voor jullie reacties, meiden, en veel plezier met het nieuwe hoofdstuk!
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ik werd opnieuw aangestaard door mijn eigen gezicht, net zoals het geval was toen ik voor het eerst Sams kamer instapte. Het schrift was een soort plakboek over mij, besefte ik verbijsterd. Overal waren uitgeknipte en uitgeprinte plaatjes ingeplakt, zodat ik foto’s van mezelf zag die ik zelf nog nooit eerder had gezien. Sam had er met een dikke stift songteksten bijgeschreven en mijn hart maakte even een sprongetje toen ik zag dat ze vooral zinnen uit I Can Wait Forever had gebruikt.
Stomverbaasd bladerde ik het schrift door, terwijl ik me afvroeg of alle schriften er zo uitzagen. Ik legde het eerste schrift weg en pakte het volgende van de stapel. Dat stond helemaal volgeschreven met songteksten en in eerste instantie dacht ik dat het songteksten van ons waren, maar toen ik beter keek, zag ik dat het voor mij nog onbekende teksten waren. Ik las ze aandacht door en vroeg me af of Sam dit allemaal zelf had geschreven. Als dat zo was, had ze in ieder geval talent. Met een steek in mijn hart besefte ik dat de meeste teksten over mij gingen.
Nadat ik een heleboel van de teksten had gelezen, legde ik ook dat schrift terug. Mijn blik gleed verder en ik zag een sleutel in het deurtje van het nachtkastje steken. Met een bonkend hart keek ik om me heen, maar ik was nog altijd alleen in de slaapkamer, dus draaide ik langzaam de sleutel om en opende het deurtje.
Er waren twee delen in het kastje, die door een plank van elkaar gescheiden werden. Het hele kastje lag vol met dagboeken, zag ik meteen aan de jaartallen op de zijkant van de boekjes.
Met een rood hoofd bleef mijn hand voor de dagboeken zweven; ik kon het toch niet maken om in de dagboeken van mijn vriendin te lezen? Maar mijn nieuwsgierigheid was enorm groot; ik was razend benieuwd wat ze allemaal over mij had geschreven het afgelopen jaar. Dat was toch ook niet meer dan logisch?
Net op het moment dat mijn hand verder naar de dagboeken reikte, hoorde ik gestommel op de gang. Vliegensvlug sloeg ik het nachtkastje weer dicht en legde de stapel schriften een beetje rechter, terwijl ik afwachtend naar de deur keek, die het moment daarop openvloog.
Sam stond in deuropening. We keken elkaar aan, maar zeiden niets. Ze leunde tegen de deurpost aan, sloeg haar armen over elkaar heen en zei uiteindelijk stroef: ‘David.’
Ik zei niets, puur omdat ik niet wist wat ik moest zeggen.
‘En, denk je nog steeds dat ik verliefd op Dean ben?’ vroeg ze krachtig.
Ik rolde met mijn ogen. Soms viel er echt niet met haar te praten.
‘Heb ik dat ooit gedacht dan?’ Ik stond op, omdat ik mezelf erg klein voelde als zij stond en ik zat. Goed, ik was ook klein, maar dat viel soms best te forceren.
Sam lachte schamper en ik wenste dat ze dat niet zou doen.
‘Dat liet je straks min of meer wel doorschemeren.’ Ze leunde nog steeds uitdagend tegen de deurpost.
‘Sam, alsjeblieft.’ Ik moest moeite doen om niet te gaan snauwen en kon me moeizaam inhouden. Ik zou het er alleen maar erger op maken. ‘Je snapt toch zelf ook wel dat ik in de war raakte?’ Ik volgde haar voorbeeld en sloeg ook mijn armen over elkaar heen.
‘En je dacht dat ik dat niet was? Misschien moet je niet alleen maar aan jezelf denken,’ zei ze fel.
‘Ik denk niet alleen maar aan mezelf!’ sputterde ik verontwaardigd tegen. Hoe kon ze dat nou weer beweren? ‘Sam, kom op, ik houd van je en dat weet je.’
‘Waarom denken mannen altijd dat alles opgelost is door die vier woorden te zeggen?’ vroeg Sam, die haar ogen nu naar het plafond had gericht.
Ik staarde haar aan. ‘Wie ben jij en wat heb je met Sam gedaan?’ vroeg ik uiteindelijk.
Net op het moment dat ze wilde antwoorden, hoorden we beneden de deur openslaan.
‘Is er iemand?’ riep een zware stem die ik niet meteen kon plaatsen.
Paniekerig keek Sam me aan.
‘Dat is Dean!’ fluisterde ze verwilderd. ‘Wat moet ik doen?!’
Ik probeerde gebruik te maken van Pierre’s manier van handelen in dit soort situaties; gewoon razendsnel een oplossing bedenken, maar het was alsof mijn hoofd vol met watten was gestopt.
‘Kom.’ Ik liep naar haar toe, pakte haar deur en sloot de deur achter haar.
Sam was totaal in paniek en trilde helemaal. Zachtjes drukte ik haar tegen me aan.
‘Wat moet ik doen?’ herhaalde ze fluisterend.
Er werd op de deur geklopt.
‘Sam? David?’ Dat was Annabel.
Ik maakte me voorzichtig los uit Sams armen en deed de deur weer open. Annabel stond in de deuropening, met Pierre achter zich.
‘Dean is er,’ merkte Annabel overbodig op.
‘Je meent het,’ zei Sam zwakjes.
Annabel en Pierre liepen ook de slaapkamer binnen, terwijl Pierre nieuwsgierig om zich heen keek.
‘Sam, je moet met hem gaan praten,’ aarzelde Annabel, ‘hij is nu een stuk rustiger dan gisteren. Je kunt hem niet blijven ontwijken, ooit zul je hem onder ogen moeten komen.’
Ik pakte Sams hand en voelde hoe erg die zweette en trilde. Het bleef stil tussen ons vier en we schrokken dan ook allemaal op toen mijn telefoon ging.
‘Niet nu,’ kreunde ik toen ik zag dat het mijn moeder was. ‘Pierre, kun jij niet even opnemen of zo?’
Pierre trok wenkbrauwen op, maar pakte toch mijn telefoon, die hij openklapte.
‘Dag, mevrouw Desrosiers! Hoe maakt u het?’ Zijn stem klonk enorm opgewekt. ‘U spreekt met Pierre, Pierre Bouvier.’ Met de telefoon aan zijn oor liep hij naar de gang.
‘Wat moet ik in hemelsnaam tegen hem zeggen?’ Sam staarde naar de grond. ‘Ik durf hem niet meer recht in de ogen te kijken, hoor.’
‘Vertel hem gewoon de waarheid,’ zei Annabel, ‘hoe moeilijk dat ook is. Hij heeft recht op de waarheid. Vertel hem hoe het allemaal gelopen is.’
‘Voelt hij zich dan niet bedrogen?’ vroeg ik twijfelend. ‘Ik bedoel, ik denk niet dat hij het erg leuk vindt als hij te horen krijgt dat je al die tijd ook gevoelens voor mij had.’ Ik slikte.
‘Het is beter als je hem met de neus op de feiten drukt. Ooit zal hij het toch moeten accepteren.’ Annabel keek ons ernstig aan.
‘Waar is hij nu?’ vroeg Sam met verstikte stem.
‘Zojuist was hij nog in de woonkamer, ik denk nu nog steeds wel.’
Sam zuchtte en zoende me toen. ‘Sorry voor al dat gezeik straks… We hebben het er hierna nog wel over. Als deze hel voorbij is.’
Ik omhelsde haar stevig.
‘Het komt goed,’ fluisterde ik in haar oor toen ik voelde hoe erg ze trilde. ‘Echt waar. Kom straks maar meteen naar mij toe.’
Ze knikte, rechtte haar rug, liep de kamer uit en verdween uit het zicht.
Annabel zuchtte. ‘Wat een gedoe allemaal.’ Ze glimlachte toen ze mijn bezorgde gezicht zag. ‘Je zei net zelf dat het allemaal goed gaat komen, geloof het dan ook.
‘Ik ben gewoon bang dat… nou ja, weet ik veel, dat hij haar iets aandoet of zo…’
‘Dat doe hij niet, zo is Dean niet.’
Ik ging weer op het bed zitten en luisterde naar Pierre, die het nu met mijn moeder over het wassen van honden met babyshampoo had (?).
‘David, Sam is echt niet meer verliefd op Dean.’ Annabel kwam naast me zitten. ‘Ze houdt gewoon nog van hem, maar niet op de manier waarop ze van jou houdt. Want geloof me, als er íemand op het moment wel verliefd is, dan is zij het wel.’
‘Of jij.’ Ik grijnsde flauwtjes toen ik zag hoe rood Annabel werd.
‘Hoe kom je daar nou weer bij? Trouwens, de anderen zijn ook al thuis,’ praatte ze er vlug overheen.
‘Oké.’ Ik besloot haar niet langer voor de gek te houden. Op dat moment kwam Pierre binnen, die mijn telefoon weer gaf.
‘Je krijgt de groeten van je moeder,’ grijnsde hij, ‘en ik heb met haar afgesproken dat we woensdag allemaal een paar dagen terug naar Montréal gaan. Ik heb nog maar niets over Sam verteld, maar wel wat door laten schemeren.’
‘Bedankt,’ zei ik.
‘Gaan jullie mee naar beneden? Nina is koekjes aan het bakken.’
‘Ik dacht al, wat ruik ik toch voor iets lekkers.’ Pierre wreef enthousiast in zijn handen. ‘Ik ben gek op koekjes.’
We liepen in stilte naar beneden, terwijl ik met gespitste oren iets op probeerde te vangen van Sam en Dean.
‘Kom, David.’ Annabel trok me mee de keuken in. ‘Je zult ze toch niet horen.’
Met tegenzin volgde ik haar de keuken in, waar het heerlijk rook. Nina stond met een pollepel in haar hand los te gaan op een liedje dat op de radio was. Het was voor het eerst dat ik in dit huis muziek hoorde die niet van ons was, besefte ik plotseling.
‘Nina, zijn de koekjes al klaar?’ riep Annabel, die de radio zachter zette.
Nina keek op en grijnsde verontschuldigend toen ze ons zag.
‘Koekje?’ Ze duwde een groot dienblad onder onze neus en liet ons enthousiast aan de heerlijk geurende koekjes ruiken.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
Hoofdstuk 26.
The rain drops, the tears keep falling
I see your face and it keeps me going
If I get lost your light’s gonna guide me
And I know that you can take me home
Take My Hand – Simple Plan
Mijn blik viel al vrij vlug op een stapel schriften en boeken die slordig opgestapeld op het gammele nachtkastje lag. Nieuwsgierig schuifelde ik erheen en pakte het bovenste schrift eraf. Ik opende het en het was alsof mijn hart voor een paar tellen stilstond.The rain drops, the tears keep falling
I see your face and it keeps me going
If I get lost your light’s gonna guide me
And I know that you can take me home
Take My Hand – Simple Plan
Ik werd opnieuw aangestaard door mijn eigen gezicht, net zoals het geval was toen ik voor het eerst Sams kamer instapte. Het schrift was een soort plakboek over mij, besefte ik verbijsterd. Overal waren uitgeknipte en uitgeprinte plaatjes ingeplakt, zodat ik foto’s van mezelf zag die ik zelf nog nooit eerder had gezien. Sam had er met een dikke stift songteksten bijgeschreven en mijn hart maakte even een sprongetje toen ik zag dat ze vooral zinnen uit I Can Wait Forever had gebruikt.
Stomverbaasd bladerde ik het schrift door, terwijl ik me afvroeg of alle schriften er zo uitzagen. Ik legde het eerste schrift weg en pakte het volgende van de stapel. Dat stond helemaal volgeschreven met songteksten en in eerste instantie dacht ik dat het songteksten van ons waren, maar toen ik beter keek, zag ik dat het voor mij nog onbekende teksten waren. Ik las ze aandacht door en vroeg me af of Sam dit allemaal zelf had geschreven. Als dat zo was, had ze in ieder geval talent. Met een steek in mijn hart besefte ik dat de meeste teksten over mij gingen.
Nadat ik een heleboel van de teksten had gelezen, legde ik ook dat schrift terug. Mijn blik gleed verder en ik zag een sleutel in het deurtje van het nachtkastje steken. Met een bonkend hart keek ik om me heen, maar ik was nog altijd alleen in de slaapkamer, dus draaide ik langzaam de sleutel om en opende het deurtje.
Er waren twee delen in het kastje, die door een plank van elkaar gescheiden werden. Het hele kastje lag vol met dagboeken, zag ik meteen aan de jaartallen op de zijkant van de boekjes.
Met een rood hoofd bleef mijn hand voor de dagboeken zweven; ik kon het toch niet maken om in de dagboeken van mijn vriendin te lezen? Maar mijn nieuwsgierigheid was enorm groot; ik was razend benieuwd wat ze allemaal over mij had geschreven het afgelopen jaar. Dat was toch ook niet meer dan logisch?
Net op het moment dat mijn hand verder naar de dagboeken reikte, hoorde ik gestommel op de gang. Vliegensvlug sloeg ik het nachtkastje weer dicht en legde de stapel schriften een beetje rechter, terwijl ik afwachtend naar de deur keek, die het moment daarop openvloog.
Sam stond in deuropening. We keken elkaar aan, maar zeiden niets. Ze leunde tegen de deurpost aan, sloeg haar armen over elkaar heen en zei uiteindelijk stroef: ‘David.’
Ik zei niets, puur omdat ik niet wist wat ik moest zeggen.
‘En, denk je nog steeds dat ik verliefd op Dean ben?’ vroeg ze krachtig.
Ik rolde met mijn ogen. Soms viel er echt niet met haar te praten.
‘Heb ik dat ooit gedacht dan?’ Ik stond op, omdat ik mezelf erg klein voelde als zij stond en ik zat. Goed, ik was ook klein, maar dat viel soms best te forceren.
Sam lachte schamper en ik wenste dat ze dat niet zou doen.
‘Dat liet je straks min of meer wel doorschemeren.’ Ze leunde nog steeds uitdagend tegen de deurpost.
‘Sam, alsjeblieft.’ Ik moest moeite doen om niet te gaan snauwen en kon me moeizaam inhouden. Ik zou het er alleen maar erger op maken. ‘Je snapt toch zelf ook wel dat ik in de war raakte?’ Ik volgde haar voorbeeld en sloeg ook mijn armen over elkaar heen.
‘En je dacht dat ik dat niet was? Misschien moet je niet alleen maar aan jezelf denken,’ zei ze fel.
‘Ik denk niet alleen maar aan mezelf!’ sputterde ik verontwaardigd tegen. Hoe kon ze dat nou weer beweren? ‘Sam, kom op, ik houd van je en dat weet je.’
‘Waarom denken mannen altijd dat alles opgelost is door die vier woorden te zeggen?’ vroeg Sam, die haar ogen nu naar het plafond had gericht.
Ik staarde haar aan. ‘Wie ben jij en wat heb je met Sam gedaan?’ vroeg ik uiteindelijk.
Net op het moment dat ze wilde antwoorden, hoorden we beneden de deur openslaan.
‘Is er iemand?’ riep een zware stem die ik niet meteen kon plaatsen.
Paniekerig keek Sam me aan.
‘Dat is Dean!’ fluisterde ze verwilderd. ‘Wat moet ik doen?!’
Ik probeerde gebruik te maken van Pierre’s manier van handelen in dit soort situaties; gewoon razendsnel een oplossing bedenken, maar het was alsof mijn hoofd vol met watten was gestopt.
‘Kom.’ Ik liep naar haar toe, pakte haar deur en sloot de deur achter haar.
Sam was totaal in paniek en trilde helemaal. Zachtjes drukte ik haar tegen me aan.
‘Wat moet ik doen?’ herhaalde ze fluisterend.
Er werd op de deur geklopt.
‘Sam? David?’ Dat was Annabel.
Ik maakte me voorzichtig los uit Sams armen en deed de deur weer open. Annabel stond in de deuropening, met Pierre achter zich.
‘Dean is er,’ merkte Annabel overbodig op.
‘Je meent het,’ zei Sam zwakjes.
Annabel en Pierre liepen ook de slaapkamer binnen, terwijl Pierre nieuwsgierig om zich heen keek.
‘Sam, je moet met hem gaan praten,’ aarzelde Annabel, ‘hij is nu een stuk rustiger dan gisteren. Je kunt hem niet blijven ontwijken, ooit zul je hem onder ogen moeten komen.’
Ik pakte Sams hand en voelde hoe erg die zweette en trilde. Het bleef stil tussen ons vier en we schrokken dan ook allemaal op toen mijn telefoon ging.
‘Niet nu,’ kreunde ik toen ik zag dat het mijn moeder was. ‘Pierre, kun jij niet even opnemen of zo?’
Pierre trok wenkbrauwen op, maar pakte toch mijn telefoon, die hij openklapte.
‘Dag, mevrouw Desrosiers! Hoe maakt u het?’ Zijn stem klonk enorm opgewekt. ‘U spreekt met Pierre, Pierre Bouvier.’ Met de telefoon aan zijn oor liep hij naar de gang.
‘Wat moet ik in hemelsnaam tegen hem zeggen?’ Sam staarde naar de grond. ‘Ik durf hem niet meer recht in de ogen te kijken, hoor.’
‘Vertel hem gewoon de waarheid,’ zei Annabel, ‘hoe moeilijk dat ook is. Hij heeft recht op de waarheid. Vertel hem hoe het allemaal gelopen is.’
‘Voelt hij zich dan niet bedrogen?’ vroeg ik twijfelend. ‘Ik bedoel, ik denk niet dat hij het erg leuk vindt als hij te horen krijgt dat je al die tijd ook gevoelens voor mij had.’ Ik slikte.
‘Het is beter als je hem met de neus op de feiten drukt. Ooit zal hij het toch moeten accepteren.’ Annabel keek ons ernstig aan.
‘Waar is hij nu?’ vroeg Sam met verstikte stem.
‘Zojuist was hij nog in de woonkamer, ik denk nu nog steeds wel.’
Sam zuchtte en zoende me toen. ‘Sorry voor al dat gezeik straks… We hebben het er hierna nog wel over. Als deze hel voorbij is.’
Ik omhelsde haar stevig.
‘Het komt goed,’ fluisterde ik in haar oor toen ik voelde hoe erg ze trilde. ‘Echt waar. Kom straks maar meteen naar mij toe.’
Ze knikte, rechtte haar rug, liep de kamer uit en verdween uit het zicht.
Annabel zuchtte. ‘Wat een gedoe allemaal.’ Ze glimlachte toen ze mijn bezorgde gezicht zag. ‘Je zei net zelf dat het allemaal goed gaat komen, geloof het dan ook.
‘Ik ben gewoon bang dat… nou ja, weet ik veel, dat hij haar iets aandoet of zo…’
‘Dat doe hij niet, zo is Dean niet.’
Ik ging weer op het bed zitten en luisterde naar Pierre, die het nu met mijn moeder over het wassen van honden met babyshampoo had (?).
‘David, Sam is echt niet meer verliefd op Dean.’ Annabel kwam naast me zitten. ‘Ze houdt gewoon nog van hem, maar niet op de manier waarop ze van jou houdt. Want geloof me, als er íemand op het moment wel verliefd is, dan is zij het wel.’
‘Of jij.’ Ik grijnsde flauwtjes toen ik zag hoe rood Annabel werd.
‘Hoe kom je daar nou weer bij? Trouwens, de anderen zijn ook al thuis,’ praatte ze er vlug overheen.
‘Oké.’ Ik besloot haar niet langer voor de gek te houden. Op dat moment kwam Pierre binnen, die mijn telefoon weer gaf.
‘Je krijgt de groeten van je moeder,’ grijnsde hij, ‘en ik heb met haar afgesproken dat we woensdag allemaal een paar dagen terug naar Montréal gaan. Ik heb nog maar niets over Sam verteld, maar wel wat door laten schemeren.’
‘Bedankt,’ zei ik.
‘Gaan jullie mee naar beneden? Nina is koekjes aan het bakken.’
‘Ik dacht al, wat ruik ik toch voor iets lekkers.’ Pierre wreef enthousiast in zijn handen. ‘Ik ben gek op koekjes.’
We liepen in stilte naar beneden, terwijl ik met gespitste oren iets op probeerde te vangen van Sam en Dean.
‘Kom, David.’ Annabel trok me mee de keuken in. ‘Je zult ze toch niet horen.’
Met tegenzin volgde ik haar de keuken in, waar het heerlijk rook. Nina stond met een pollepel in haar hand los te gaan op een liedje dat op de radio was. Het was voor het eerst dat ik in dit huis muziek hoorde die niet van ons was, besefte ik plotseling.
‘Nina, zijn de koekjes al klaar?’ riep Annabel, die de radio zachter zette.
Nina keek op en grijnsde verontschuldigend toen ze ons zag.
‘Koekje?’ Ze duwde een groot dienblad onder onze neus en liet ons enthousiast aan de heerlijk geurende koekjes ruiken.
Laatst gewijzigd door Imke op 18 mei 2008 15:48, 1 keer totaal gewijzigd.
Darkstar, bedankt!
Er wordt in het volgende hoofdstuk wel erg veel gevloekt ^^. Dan weten jullie dat XD.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
‘Nina’s koekjes zijn altijd lekker,’ zei Annabel. Zij en ik pakten ook een koekje en toen ik dat ophad, wist ik dat Pierre gelijk had.
‘Hoe maak je deze?’ Ik pakte er nog een.
‘Eeuwenoud familierecept.’ Nina grijnsde. ‘Er staan er nog meer in de oven.’
Pierre ging verlekkerd voor de oven staan en gluurde door het glas, terwijl hij nog een koekje at.
‘Waar zijn Sam en Dean eigenlijk aan het praten?’ vroeg ik aan Annabel.
‘In de woonkamer. Ze -’ Maar Annabel kon haar zin niet afmaken, omdat ze overstemd werd door luid geschreeuw.
‘Stomme trut!’
Ik wist meteen dat dat Dean was die nu Sam aan het uitschelden was, dus ik sprong geschrokken op.
‘Die klootzak!’ vloekte ik. Als hij het ook maar waagde om Sam iets aan te doen… Ik begon al te koken bij de gedachte alleen.
Vlug sprintte ik de keuken uit, op de voet gevolgd door Pierre en Annabel.
‘David, nee!’ Annabel greep mijn arm vast om te voorkomen dat ik de woonkamer binnenstormde. Dat was echter niet eens nodig; de deur van de woonkamer vloog met een klap open, gevolgd door Dean, die door een woedende Sam naar buiten werd geduwd. Ze hield haar hand tegen haar wang.
‘Als je niet eens wilt luisteren, dan zoek het ook maar uit! Dat ik ooit verliefd op jou ben geweest, achterlijke behaarde baviaan! Klootzak!’ gilde Sam buiten zichzelf van woede. ‘Flikker toch op uit mijn leven! Ga een eigen leven zoeken, een leven zonder mij!’
Sam was dan misschien wel boos, maar dat was niets vergeleken met de woede die Dean uitstraalde. Zijn ogen spuwden zoveel vuur dat het vreemd was dat het huis nog niet in brand stond en in zijn gezicht stonden rode vlekken. Sam had nu haar hand van haar wang gehaald en daar zag ik een rode handafdruk staan.
‘Heb je haar geslagen?!’ schreeuwde ik, waardoor Sam en Dean ons nu pas in de gaten krijgen en door schrik bijna een meter de lucht insprongen. ‘Jij vuile…’
Pierre en Annabel moesten mij allebei aan mijn T-shirt vasthouden om ervoor te zorgen dat ik hem niet aanvloog. Ik wilde hem pijn doen, zoveel pijn dat hij zou sterven. Ik wilde dat hij verbrijzeld werd, dat hij zou creperen.
‘Jij!’ siste Dean met samengeknepen ogen. ‘Jij hufter! Vind je dat leuk of zo?! Een beetje de grote beroemdheid uithangen en ieder meisje inpikken dat je kunt krijgen!’
Ik haatte het als mensen zo kortzichtig over mijn beroep dachten, ze deden alsof ik er niets voor deed en alles me aan kwam waaien. Aangezien ik op het moment sowieso al niet zo dol op Dean was, maakte dat het er niet veel beter op.
‘Dat jouw hersens zo erg zijn afgestorven dat je niet eens een kip van een vogel kunt onderscheiden, wil niet zeggen dat dat voor iedereen geldt!’ schreeuwde ik op mijn beurt. Ik haatte hem! Hij moest met zijn poten van Sam afblijven!
Met een brul wilde Dean op me afstormen, maar daar stok Pierre gelukkig een stokje voor. Hij greep Dean stevig bij beide armen vast.
‘Laat me los!’ Dean trapte woest met zijn voeten in het rond, die Pierre net kon ontwijken.
‘Dat dacht ik toch niet, kerel,’ zei Pierre, die hem met grote moeite in bedwang kon houden. Maar goed dat Pierre zo sterk was, schoot het voor een moment door mijn hoofd.
Sam rende naar mij toe en ging achter mij en Annabel staan, terwijl de tranen over haar gezicht liepen.
‘Dean, waarom kun je het niet gewoon accepteren?!’ Ze was bijna onverstaanbaar door haar gesnik.
‘Omdat ik niet zomaar toekijk hoe mijn vriendin wordt ingepikt door een of andere beroemdheid die het te hoog in zijn bol heeft!’ Zijn lange zwarte haren zwierden om zijn hoofd, terwijl hij zich nog altijd uit Pierre’s greep probeerde te bevrijden.
‘Dean,’ zei Annabel nu met een heldere stem, ‘op deze manier maak je de situatie er niet echt beter op.’
‘Jij moet al helemaal je bek houden!’ snauwde Dean. ‘Altijd het schijnheilige vriendinnetje van Sam spelen!’
Op het moment dat Annabel verontwaardigd haar mond opentrok om tegen hem in te gaan, trapte Dean vol met de punt van zijn schoen in Pierre’s buik. Die klapte dubbel en viel kermend van de pijn met zijn handen over zijn buik geslagen op de grond, terwijl ik schreeuwde en de meiden begonnen te gillen. Annabel stormde totaal over de zeik op Dean af en begon rake klappen uit te delen.
‘HOE DURF JE?!’ krijste ze. Zo hysterisch had ik nog nooit iemand gezien! ‘Laffe klootzak! Laat hem met RUST, hoor je me?! Laat hem met RUST!’
‘Annabel!’ Ik rende naar het gevecht toe en probeerde haar van Dean af te trekken, terwijl Sam bij Pierre neerknielde en hem overeind probeerde te helpen.
Boven hoorde ik een deur openvliegen, gevolgd door stampende en haastige voetstappen op de trap.
‘HÉ!’ schreeuwde Chuck, die half van de trap donderde in zijn haast om bij ons te komen.
Ik voelde een vuist in mijn gezicht -ik had geen flauw idee van wie die afkomstig was- en draaide in een gunstig moment Deans armen op zijn rug.
‘Je blijft met je gore poten van Sam af!’ riep ik in zijn oor, terwijl Chuck mij naar achteren trok en Jeff datzelfde bij Dean deed.
Dean spuugde in mijn gezicht, worstelde zich onder Jeffs gespierde armen uit en rende het huis uit.
‘Pierre!’ We renden alledrie naar Pierre toe, die nog altijd kermend op de grond lag. Ik voelde het bloed uit mijn neus stromen en zag hoe Chuck en Jeff Pierre voorzichtig omhoog hielpen en hem met zijn rug tegen de trap zetten.
‘Verdomme,’ vloekte ik zachtjes toen ik zag hoe wit hij was.
Annabel had haar armen om een snikkende Sam geslagen en zag er ook verwilderd uit; haar haren stonden alle kanten op en haar shirtje was een klein beetje gescheurd.
‘We brengen hem naar de woonkamer, daar is een bank waar hij kan liggen.’ Jeff en Chuck tilden Pierre moeizaam op en droegen hem stapje voor stapje naar de woonkamer. Daar legden ze hem voorzichtig op de bank, terwijl ik vlug een kussen onder zijn hoofd schoof. Hij kreunde nog steeds zachtjes en had zijn ogen gesloten. Annabel kwam de woonkamer binnen en had een natte doek bij zich, die ze voorzichtig op zijn voorhoofd legde. Wij gingen allemaal om hem heen zitten.
‘Pierre?’ vroeg ik met een bonkend hart. Dit was niet goed. Niet goed.
‘Hmm…’ Hij hield zijn ogen nog altijd gesloten, maar heel langzaam begon er weer een beetje kleur in zijn gezicht te komen.
‘Pierre, hoor je ons?’ vroeg Chuck.
Hij reageerde niet, maar opende toen ontzettend traag zijn ogen.
‘Annabel?’ mompelde hij haast onverstaanbaar toen hij zag wiens gezicht er boven hem zweefde. Hij keek ons zo verbaasd aan dat het bijna grappig was als het niet zo’n pijnlijke situatie was.
Annabel ontfermde zich glimlachend over hem en ook Jeff en Chuck hadden geen aandacht voor mij, zodat ik onopgemerkt naar de gang kon glippen. Sam was daar niet meer. Even bleef ik verbaasd staan en rende toen naar boven en wilde haar kamer ingaan, maar die zat op slot.
‘Sam? Sam, doe open.’ Ik klopte hard op haar deur en luisterde toen aandachtig, maar ik hoorde alleen gesnik.
‘Lieverd, kom eens even.’ Ik rammelde even aan de klink, terwijl ik met mijn andere hand het bloed van mijn bovenlip veegde. De deur ging eindelijk open, waardoor ik in Sams gezicht keek.
‘Het is allemaal mijn schuld…’ fluisterde ze trillend. Ik nam haar in mijn armen.
‘Natuurlijk niet,’ suste ik haar terwijl ik haar zachtjes heen en weer wiegde en haar uit liet huilen.
‘Jawel! Het is allemaal mijn schuld,’ snikte ze, ‘zonder mij was Pierre nu niet zo hard geschopt en was Dean nu niet zo boos… Ik haat mezelf.’
‘Dat neem je terug,’ zei ik fel. ‘Jij kunt er niets aan doen, echt niet.’
‘Pierre haat me in ieder geval wel,’ fluisterde ze.
‘Pierre haat je niet.’ Ik streelde haar gezicht en leidde haar toen voorzichtig naar haar bed, waar ik haar zachtjes dwong te zitten, terwijl ik haar stevig in mijn armen nam. Ik kuste haar hoofd en vroeg me koortsachtig of of het al wat beter met Pierre zou gaan, zodat ik haar mee naar beneden kon nemen om haar zelf te laten zien dat het goed met hem ging.
Er wordt in het volgende hoofdstuk wel erg veel gevloekt ^^. Dan weten jullie dat XD.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
Hoofdstuk 27.
I open my eyes, I try to see
But I’m blinded by the white light
I can’t remember how, I can’t remember why
I’m lying here tonight
Untitled – Simple Plan
‘Lekker!’ Pierre pakte enthousiast een koekje van het dienblad en propte dat naar binnen. Hij sloot zijn ogen en genoot er blijkbaar van, want het volgende moment opende hij zijn ogen weer en zuchtte: ‘Dit is hemels.’I open my eyes, I try to see
But I’m blinded by the white light
I can’t remember how, I can’t remember why
I’m lying here tonight
Untitled – Simple Plan
‘Nina’s koekjes zijn altijd lekker,’ zei Annabel. Zij en ik pakten ook een koekje en toen ik dat ophad, wist ik dat Pierre gelijk had.
‘Hoe maak je deze?’ Ik pakte er nog een.
‘Eeuwenoud familierecept.’ Nina grijnsde. ‘Er staan er nog meer in de oven.’
Pierre ging verlekkerd voor de oven staan en gluurde door het glas, terwijl hij nog een koekje at.
‘Waar zijn Sam en Dean eigenlijk aan het praten?’ vroeg ik aan Annabel.
‘In de woonkamer. Ze -’ Maar Annabel kon haar zin niet afmaken, omdat ze overstemd werd door luid geschreeuw.
‘Stomme trut!’
Ik wist meteen dat dat Dean was die nu Sam aan het uitschelden was, dus ik sprong geschrokken op.
‘Die klootzak!’ vloekte ik. Als hij het ook maar waagde om Sam iets aan te doen… Ik begon al te koken bij de gedachte alleen.
Vlug sprintte ik de keuken uit, op de voet gevolgd door Pierre en Annabel.
‘David, nee!’ Annabel greep mijn arm vast om te voorkomen dat ik de woonkamer binnenstormde. Dat was echter niet eens nodig; de deur van de woonkamer vloog met een klap open, gevolgd door Dean, die door een woedende Sam naar buiten werd geduwd. Ze hield haar hand tegen haar wang.
‘Als je niet eens wilt luisteren, dan zoek het ook maar uit! Dat ik ooit verliefd op jou ben geweest, achterlijke behaarde baviaan! Klootzak!’ gilde Sam buiten zichzelf van woede. ‘Flikker toch op uit mijn leven! Ga een eigen leven zoeken, een leven zonder mij!’
Sam was dan misschien wel boos, maar dat was niets vergeleken met de woede die Dean uitstraalde. Zijn ogen spuwden zoveel vuur dat het vreemd was dat het huis nog niet in brand stond en in zijn gezicht stonden rode vlekken. Sam had nu haar hand van haar wang gehaald en daar zag ik een rode handafdruk staan.
‘Heb je haar geslagen?!’ schreeuwde ik, waardoor Sam en Dean ons nu pas in de gaten krijgen en door schrik bijna een meter de lucht insprongen. ‘Jij vuile…’
Pierre en Annabel moesten mij allebei aan mijn T-shirt vasthouden om ervoor te zorgen dat ik hem niet aanvloog. Ik wilde hem pijn doen, zoveel pijn dat hij zou sterven. Ik wilde dat hij verbrijzeld werd, dat hij zou creperen.
‘Jij!’ siste Dean met samengeknepen ogen. ‘Jij hufter! Vind je dat leuk of zo?! Een beetje de grote beroemdheid uithangen en ieder meisje inpikken dat je kunt krijgen!’
Ik haatte het als mensen zo kortzichtig over mijn beroep dachten, ze deden alsof ik er niets voor deed en alles me aan kwam waaien. Aangezien ik op het moment sowieso al niet zo dol op Dean was, maakte dat het er niet veel beter op.
‘Dat jouw hersens zo erg zijn afgestorven dat je niet eens een kip van een vogel kunt onderscheiden, wil niet zeggen dat dat voor iedereen geldt!’ schreeuwde ik op mijn beurt. Ik haatte hem! Hij moest met zijn poten van Sam afblijven!
Met een brul wilde Dean op me afstormen, maar daar stok Pierre gelukkig een stokje voor. Hij greep Dean stevig bij beide armen vast.
‘Laat me los!’ Dean trapte woest met zijn voeten in het rond, die Pierre net kon ontwijken.
‘Dat dacht ik toch niet, kerel,’ zei Pierre, die hem met grote moeite in bedwang kon houden. Maar goed dat Pierre zo sterk was, schoot het voor een moment door mijn hoofd.
Sam rende naar mij toe en ging achter mij en Annabel staan, terwijl de tranen over haar gezicht liepen.
‘Dean, waarom kun je het niet gewoon accepteren?!’ Ze was bijna onverstaanbaar door haar gesnik.
‘Omdat ik niet zomaar toekijk hoe mijn vriendin wordt ingepikt door een of andere beroemdheid die het te hoog in zijn bol heeft!’ Zijn lange zwarte haren zwierden om zijn hoofd, terwijl hij zich nog altijd uit Pierre’s greep probeerde te bevrijden.
‘Dean,’ zei Annabel nu met een heldere stem, ‘op deze manier maak je de situatie er niet echt beter op.’
‘Jij moet al helemaal je bek houden!’ snauwde Dean. ‘Altijd het schijnheilige vriendinnetje van Sam spelen!’
Op het moment dat Annabel verontwaardigd haar mond opentrok om tegen hem in te gaan, trapte Dean vol met de punt van zijn schoen in Pierre’s buik. Die klapte dubbel en viel kermend van de pijn met zijn handen over zijn buik geslagen op de grond, terwijl ik schreeuwde en de meiden begonnen te gillen. Annabel stormde totaal over de zeik op Dean af en begon rake klappen uit te delen.
‘HOE DURF JE?!’ krijste ze. Zo hysterisch had ik nog nooit iemand gezien! ‘Laffe klootzak! Laat hem met RUST, hoor je me?! Laat hem met RUST!’
‘Annabel!’ Ik rende naar het gevecht toe en probeerde haar van Dean af te trekken, terwijl Sam bij Pierre neerknielde en hem overeind probeerde te helpen.
Boven hoorde ik een deur openvliegen, gevolgd door stampende en haastige voetstappen op de trap.
‘HÉ!’ schreeuwde Chuck, die half van de trap donderde in zijn haast om bij ons te komen.
Ik voelde een vuist in mijn gezicht -ik had geen flauw idee van wie die afkomstig was- en draaide in een gunstig moment Deans armen op zijn rug.
‘Je blijft met je gore poten van Sam af!’ riep ik in zijn oor, terwijl Chuck mij naar achteren trok en Jeff datzelfde bij Dean deed.
Dean spuugde in mijn gezicht, worstelde zich onder Jeffs gespierde armen uit en rende het huis uit.
‘Pierre!’ We renden alledrie naar Pierre toe, die nog altijd kermend op de grond lag. Ik voelde het bloed uit mijn neus stromen en zag hoe Chuck en Jeff Pierre voorzichtig omhoog hielpen en hem met zijn rug tegen de trap zetten.
‘Verdomme,’ vloekte ik zachtjes toen ik zag hoe wit hij was.
Annabel had haar armen om een snikkende Sam geslagen en zag er ook verwilderd uit; haar haren stonden alle kanten op en haar shirtje was een klein beetje gescheurd.
‘We brengen hem naar de woonkamer, daar is een bank waar hij kan liggen.’ Jeff en Chuck tilden Pierre moeizaam op en droegen hem stapje voor stapje naar de woonkamer. Daar legden ze hem voorzichtig op de bank, terwijl ik vlug een kussen onder zijn hoofd schoof. Hij kreunde nog steeds zachtjes en had zijn ogen gesloten. Annabel kwam de woonkamer binnen en had een natte doek bij zich, die ze voorzichtig op zijn voorhoofd legde. Wij gingen allemaal om hem heen zitten.
‘Pierre?’ vroeg ik met een bonkend hart. Dit was niet goed. Niet goed.
‘Hmm…’ Hij hield zijn ogen nog altijd gesloten, maar heel langzaam begon er weer een beetje kleur in zijn gezicht te komen.
‘Pierre, hoor je ons?’ vroeg Chuck.
Hij reageerde niet, maar opende toen ontzettend traag zijn ogen.
‘Annabel?’ mompelde hij haast onverstaanbaar toen hij zag wiens gezicht er boven hem zweefde. Hij keek ons zo verbaasd aan dat het bijna grappig was als het niet zo’n pijnlijke situatie was.
Annabel ontfermde zich glimlachend over hem en ook Jeff en Chuck hadden geen aandacht voor mij, zodat ik onopgemerkt naar de gang kon glippen. Sam was daar niet meer. Even bleef ik verbaasd staan en rende toen naar boven en wilde haar kamer ingaan, maar die zat op slot.
‘Sam? Sam, doe open.’ Ik klopte hard op haar deur en luisterde toen aandachtig, maar ik hoorde alleen gesnik.
‘Lieverd, kom eens even.’ Ik rammelde even aan de klink, terwijl ik met mijn andere hand het bloed van mijn bovenlip veegde. De deur ging eindelijk open, waardoor ik in Sams gezicht keek.
‘Het is allemaal mijn schuld…’ fluisterde ze trillend. Ik nam haar in mijn armen.
‘Natuurlijk niet,’ suste ik haar terwijl ik haar zachtjes heen en weer wiegde en haar uit liet huilen.
‘Jawel! Het is allemaal mijn schuld,’ snikte ze, ‘zonder mij was Pierre nu niet zo hard geschopt en was Dean nu niet zo boos… Ik haat mezelf.’
‘Dat neem je terug,’ zei ik fel. ‘Jij kunt er niets aan doen, echt niet.’
‘Pierre haat me in ieder geval wel,’ fluisterde ze.
‘Pierre haat je niet.’ Ik streelde haar gezicht en leidde haar toen voorzichtig naar haar bed, waar ik haar zachtjes dwong te zitten, terwijl ik haar stevig in mijn armen nam. Ik kuste haar hoofd en vroeg me koortsachtig of of het al wat beter met Pierre zou gaan, zodat ik haar mee naar beneden kon nemen om haar zelf te laten zien dat het goed met hem ging.
Ik zag net dat ik vergeten was om te reageren bij je vorige stukje, maar ik had het wel gelezen hoor
Heftig stuk dit! Er zitten inderdaad veel scheldwoorden in, maar ik vind niet dat je verkeerd gebruikt hebt of dat ze ontoepasselijk zijn. Goed geschreven
Heftig stuk dit! Er zitten inderdaad veel scheldwoorden in, maar ik vind niet dat je verkeerd gebruikt hebt of dat ze ontoepasselijk zijn. Goed geschreven
The quiet scares me cause it screams the truth
Hey Imke, hier de beloofde reactie. Ik druk even twee hoofdstukken in één reactie, hoop dat je het niet erg vind?
Het zijn twee goed opgebouwde hoofdstuk, dat moet ik allereerst even kwijt, maar natuurlijk heb ik wel een paar puntjes Allereerst de ruzie, die ziet goed in elkaar. Je schrijft het ook vanuit David, dus het is heel goed gedaan dat de verwarring die hij voelt, dat wij die als lezers ook heel duidelijk meekrijgen. Het is namelijk niet duidelijk waarom Sam haar houding eerst zo stroef is en uiteindelijk zelfs wat afstandelijk lijkt te worden.
Toch is de schakeling naar paniek, waarbij ze ineens weer aan David hangt een hele abrupte. Ik verwachtte zelfs dat ze zou proberen om David onder het bed te verstoppen ofzo, maar gelukkig heb je dat niet gedaan. Dat zou waarschijnlijk meer iets voor mij zijn
Je kunt die schakeling minder abrupt maken door haar paniek meer op zichzelf gericht te laten zijn. Niet dat ze meteen naar David kijkt, maar naar de deur bijvoorbeeld. De dialogen kan ze ook met zichzelf voeren. Bijv:
‘Dat is Dean!” fluisterde ze verwilderd: “Wat moet ik doen?”
Het was meer tegen zichzelf gericht dan wat anders, maar alsnog probeerde ik gebruik te maken van Pierre zijn manier van handelen in dit soort situaties; gewoon razendsnel een oplossing bedenken. Het leek echter alsof mijn hoofd vol was gestopt met watten en er kwam dan ook niets.
‘Kom.’ Ik liep naar haar toe, pakte de deur en sloot die achter haar. Sam zelf leek helemaal in paniek en trilde helemaal. Zachtjes drukte ik haar tegen me aan, maar ze sprong bij me vandaan. ‘Wat moet ik doen?’ herhaalde ze fluisterend en het leek wel alsof ze niet eens merkte dat ik in de kamer was.
‘Sam? David?’ Dat was Annabel en ik deed voorzichtig de deur weer open, eerst op een keer, maar toen ik geen Dean zag iets verder. Annabel stond in de deuropening, met Pierre achter zich.
‘Dean is er,’ merkte Annabel overbodig op en Sam keek haar schamper aan. ‘Je meent het,’ zei ze zwakjes.
Annabel en Pierre liepen de slaapkamer in en Pierre keek nieuwsgierig om zich heen.
Ze hebben net ruzie gehad, laat ze knallen, laat ze afstandelijk zijn. Laat ze kwaad, verward, gekwetst en compleet van de kaart zijn. Een halve pagina later maakt Dean toch moes van David en is dat het moment om emotioneel te worden en ze het weer goed te laten maken
Pierre die de telefoon opneemt, omdat David niet met zijn moeder wil praten vind ik geniaal! Het gesprek tussen David en Annabel is ook goed gedaan, maar dit kun je dus versterken door Sam tijdelijk zich wat afstandelijker te laten gedragen richting David. Dan kom het gekwetste van hem nog meer naar voren namelijk. Koekjes, mooie schakeling!
Ik houd wel van een goede ruzie, dus hier ben ik wel blij mee Wat ik me afvraag, Dean stormt op David af, maar Pierre grijpt hem bij zijn armen, wat in zou houden dat Pierre achter Dean staat toch? Hoe kwam dan toch die punt van de schoen in Pierre zijn maag?
Trouwens! Mhuhahaha Chuck op z’n plaat! Maar waar is Seb? I miss my Seb Dean op de vlucht, i like him! Well done! De goedmaak scene vind ik ook goed gedaan! Keep up the good work! Oh! And again, ik wil meer Katie stukken
Het zijn twee goed opgebouwde hoofdstuk, dat moet ik allereerst even kwijt, maar natuurlijk heb ik wel een paar puntjes
Allereerst de ruzie, die ziet goed in elkaar. Je schrijft het ook vanuit David, dus het is heel goed gedaan dat de verwarring die hij voelt, dat wij die als lezers ook heel duidelijk meekrijgen. Het is namelijk niet duidelijk waarom Sam haar houding eerst zo stroef is en uiteindelijk zelfs wat afstandelijk lijkt te worden.Toch is de schakeling naar paniek, waarbij ze ineens weer aan David hangt een hele abrupte. Ik verwachtte zelfs dat ze zou proberen om David onder het bed te verstoppen ofzo, maar gelukkig heb je dat niet gedaan. Dat zou waarschijnlijk meer iets voor mij zijn
Je kunt die schakeling minder abrupt maken door haar paniek meer op zichzelf gericht te laten zijn. Niet dat ze meteen naar David kijkt, maar naar de deur bijvoorbeeld. De dialogen kan ze ook met zichzelf voeren. Bijv:
‘Is er iemand?’ riep een zware stem die ik niet meteen kon plaatsen en Sam keek paniekerig naar de deur.Imke schreef: ‘Is er iemand?’ riep een zware stem die ik niet meteen kon plaatsen.
Paniekerig keek Sam me aan.
‘Dat is Dean!’ fluisterde ze verwilderd. ‘Wat moet ik doen?!’
Ik probeerde gebruik te maken van Pierre’s manier van handelen in dit soort situaties; gewoon razendsnel een oplossing bedenken, maar het was alsof mijn hoofd vol met watten was gestopt.
‘Kom.’ Ik liep naar haar toe, pakte haar deur en sloot de deur achter haar.
Sam was totaal in paniek en trilde helemaal. Zachtjes drukte ik haar tegen me aan.
‘Wat moet ik doen?’ herhaalde ze fluisterend.
Er werd op de deur geklopt.
‘Sam? David?’ Dat was Annabel.
Ik maakte me voorzichtig los uit Sams armen en deed de deur weer open. Annabel stond in de deuropening, met Pierre achter zich.
‘Dean is er,’ merkte Annabel overbodig op.
‘Je meent het,’ zei Sam zwakjes.
Annabel en Pierre liepen ook de slaapkamer binnen, terwijl Pierre nieuwsgierig om zich heen keek.
‘Dat is Dean!” fluisterde ze verwilderd: “Wat moet ik doen?”
Het was meer tegen zichzelf gericht dan wat anders, maar alsnog probeerde ik gebruik te maken van Pierre zijn manier van handelen in dit soort situaties; gewoon razendsnel een oplossing bedenken. Het leek echter alsof mijn hoofd vol was gestopt met watten en er kwam dan ook niets.
‘Kom.’ Ik liep naar haar toe, pakte de deur en sloot die achter haar. Sam zelf leek helemaal in paniek en trilde helemaal. Zachtjes drukte ik haar tegen me aan, maar ze sprong bij me vandaan. ‘Wat moet ik doen?’ herhaalde ze fluisterend en het leek wel alsof ze niet eens merkte dat ik in de kamer was.
‘Sam? David?’ Dat was Annabel en ik deed voorzichtig de deur weer open, eerst op een keer, maar toen ik geen Dean zag iets verder. Annabel stond in de deuropening, met Pierre achter zich.
‘Dean is er,’ merkte Annabel overbodig op en Sam keek haar schamper aan. ‘Je meent het,’ zei ze zwakjes.
Annabel en Pierre liepen de slaapkamer in en Pierre keek nieuwsgierig om zich heen.
Ze hebben net ruzie gehad, laat ze knallen, laat ze afstandelijk zijn. Laat ze kwaad, verward, gekwetst en compleet van de kaart zijn. Een halve pagina later maakt Dean toch moes van David en is dat het moment om emotioneel te worden en ze het weer goed te laten maken
Pierre die de telefoon opneemt, omdat David niet met zijn moeder wil praten vind ik geniaal! Het gesprek tussen David en Annabel is ook goed gedaan, maar dit kun je dus versterken door Sam tijdelijk zich wat afstandelijker te laten gedragen richting David. Dan kom het gekwetste van hem nog meer naar voren namelijk. Koekjes, mooie schakeling!
Ik houd wel van een goede ruzie, dus hier ben ik wel blij mee
Wat ik me afvraag, Dean stormt op David af, maar Pierre grijpt hem bij zijn armen, wat in zou houden dat Pierre achter Dean staat toch? Hoe kwam dan toch die punt van de schoen in Pierre zijn maag?Trouwens! Mhuhahaha Chuck op z’n plaat!
Maar waar is Seb? I miss my Seb Dean op de vlucht, i like him! Well done! De goedmaak scene vind ik ook goed gedaan! Keep up the good work! Oh! And again, ik wil meer Katie stukken When the curtain falls, it will be not you name you are judged by but your actions and the ability to show compassion towards others.
Sanne, uiteraard weer bedankt! Ik vind het echt fijn dat je telkens weer reageert, bedankt!
Mirry, wauw, wat een uitgebreide reactie! *blij* Je hebt gelijk over het feit dat Sam inderdaad zo reageert, ik vond dat ook erg lastig om te schrijven. Ik ga jouw punten zeker op mijn lijstje zetten met de dingen die ik nog aan moet passen. Echt bedankt, super handige tips weer!
Edit: Waar Seb is? Jaaaaaaaaaaaa... Daar kom je nog wel achter ^^. En Katie komt ook nog wel, no worries!
Pfff, het wordt trouwens steeds moeilijker om een songtekst bij de stukken te vinden XD. Gelukkig heb ik er weer een gevonden. Hier hoofdstuk 28!
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
‘H-het sp-pijt me zo…’ piepte ze. ‘Dit w-was echt niet mijn b-bedoeling, Pierre…’
‘Het is niet jouw schuld, Sam,’ glimlachte Pierre, ‘echt niet.’ Hij pakte haar hand en liet haar zitten. ‘Die Dean is gewoon… Nou ja, ik zal er verder geen woorden aan vuil maken, laat ik zeggen dat hij zijn reputatie bij mij niet echt verbeterd heeft.’
Sam lachte waterig.
‘Maar we zijn nog niet van de problemen af,’ zei Jeff toen ernstig. ‘Dean woont hier nog altijd in huis.’
Annabel slikte. ‘Dat kan nog wel eens leuk gaan worden.’
‘Waarom valt er dan ook niet met die kerel te praten?’ zuchtte ik. Als hij nou eens rustig luisterde naar wat wij te zeggen hadden, dan zou de hele situatie al een stuk makkelijker zijn.
‘Dean is nooit echt… eh… een gemakkelijke jongen geweest,’ mompelde Annabel met een schuine blik op Sam.
‘Ja, nou ja,’ zei die schouderophalend, ‘hij kon ook heel erg lief zijn.’
‘Dat zal best,’ antwoordde ik grimmig, ‘maar daarstraks was hij niet bepaald een knuffelbeer en nu zitten we met een hoop gezeik.’
‘Ja, of hij.’ Jeff klom over de rugleuning van de bank heen en plofte op de kussens neer. ‘Ik bedoel, hoe kinderachtig het ook is, wij zijn nog altijd in de meerderheid.’
‘Ik vrees dat dat niet zo gemakkelijk gaat,’ zei Annabel met een grafstem. ‘Ik weet niet of Sam het verteld heeft, maar Deans ouders hebben het grootste gedeelte van dit huis betaald. Zijn ouders zijn ontzettend rijke zakenlui en hebben zo onderhand de helft betaald. En geloof me, dat is veel.’
Er viel een stilte, waarin ik die vreselijke informatie op me in liet werken.
‘Dus…’ zei ik uiteindelijk met het gevoel alsof er een baksteen door mijn maag zwierf. ‘In principe hebben Dean en zijn ouders het meeste te zeggen over het huis?’
Sam knikte somber. ‘Anders was het allemaal niet zo’n groot probleem geweest.’
We keken alle zes op toen de deur weer openging. Alex kwam opgewekt op zijn teenslippers binnenlopen, waardoor mijn humeur niet bepaald verbeterd werd.
‘Jongens, het is heerlijk weer buiten! Waarom -’ Hij stopte zijn zin toen hij Pierre futloos op de bank zag liggen. ‘Wat is er gebeurd?’
‘Dean.’
Verward keek Alex van Annabel naar Sam, toen naar mij en uiteindelijk naar Pierre.
‘Wat is er met Dean?’
Nadat Chuck een diepe zucht had geslaakt, vertelde hij het verhaal. Hij sloeg geen details over, waardoor Alex zijn ogen wijd opensperde.
‘Jezus!’ riep hij en hij sprintte de woonkamer uit, verbaasd nagestaard door ons.
‘Juist,’ zei ik uiteindelijk en ik richtte me tot Pierre . ‘Hoe voel je je nu? Al wat beter?’
‘Jawel,’ mompelde hij, ‘maar een aspirine zou fijn zijn.’
Annabel sprong meteen op, rende de kamer uit en kwam even later terug met een groot glas water en een strip aspirines.
‘Dank je wel,’ glimlachte Pierre lief naar haar. Ik kon bijna zien hoe Annabel smolt en grijnsde onwillekeurig. Ik moest Pierre toch maar eens onder vier ogen zien te spreken om hem uit te horen…
‘Iemand nog een koekje?’ riep Nina, die met een dienblad vol koekjes de woonkamer in kwam lopen. Ze had niet echt in de gaten dat er iets aan de hand was en zette het dienblad op tafel, waarna ze een lok haar uit haar gezicht streek.
‘Lekker!’ Pierre wilde meteen enthousiast overeind komen, maar slaakte toen een kreet van de pijn.
Geschrokken duwde ik hem terug op de bank. Hij bleef met gesloten ogen zitten, terwijl hij zijn armen om zijn buik had geslagen.
‘Gaat het?’ vroeg Nina, die ook was geschrokken. ‘Wat is er aan de hand?’
We keken allemaal veelbetekenend naar Chuck, die met zijn ogen rolde.
‘Toe, vertel jij het,’ zei ik, ‘je hebt het straks goed naverteld.’
‘Goed dan,’ zuchtte hij. Nina keek ons verward aan en ik gaf een koekje aan Pierre, die dat meteen naar binnenschrokte. Chuck vertelde het hele verhaal opnieuw en ik keek afwachtend naar Nina, om te zien hoe zij zou reageren.
‘Wow,’ zei ze met een geschokt gezicht en ze ging langzaam zitten. ‘Jeetje…’ Ze ging verward met haar handen door haar haren, die daardoor onder het meel kwamen te zitten. ‘Hoe gaat het nu met jou?’ Ze keek bezorgd naar Pierre.
‘Jouw koekjes doen wonderen,’ grijnsde hij flauwtjes.
‘En waar is Dean nu?’
‘Geen flauw idee,’ antwoordde ik.
‘Dat kan nog leuk gaan worden,’ mompelde Nina bedachtzaam en ze gaf Pierre nog een koekje. ‘Kun jij nog wel optreden?’
Verschrikt keek Pierre ons aan. ‘Daar had ik nog niet eens aan gedacht! Shit, shit, shit…’
Ik had daar ook nog niet aan gedacht, besefte ik nu. De gevolgen waren ernstiger dan ik in eerste instantie had gedacht. Als Pierre echt niet zou kunnen optreden, zou dat grote gevolgen hebben. Woedende en teleurgestelde fans, veel verlies en ik wist dat Pierre zich daar enorm schuldig over ging voelen, ook al kon hij er niets aan doen.
‘Jongens, dit wordt een ramp!’ Paniekerig keek Pierre ons aan. ‘Ik kan nog niet eens overeind komen, laat staan een fatsoenlijk optreden neerzetten!’ Hij kermde zachtjes. ‘En die verdomde steken willen ook niet ophouden.’
‘Pierre, rustig,’ zei Chuck, maar ook hij zag er ietwat paniekerig uit. ‘We vinden wel een oplossing. Desnoods zingt David een heel optreden bij elkaar, het komt wel goed.’
Met een ruk trok ik mijn hoofd op en keek Chuck stomverbaasd aan.
‘Waarom ik?’ vroeg ik verbijsterd.
‘Omdat jij de achtergrondzanger bent, schat,’ zei Sam. ‘Dat lijkt me logisch.’
‘Ga je daar niet druk om maken,’ zei Jeff, ‘er is nog niets zeker.’
‘Verdomme…’ mompelde Pierre.
‘Misschien is het beter als ik een dokter laat komen,’ zei Nina bezorgd.
Pierre rolde met zijn ogen. ‘Ook dat nog. Nee, dank je. Er is al genoeg ophef nu.’
‘Pierre, dit kan niet doorgaan zo.’ Nina keek hem beslist aan, nadat hij nog een keer zachtjes had gekreund. ‘Ik ga een dokter bellen.’ Ze liep de kamer uit.
Pas toen viel het me op dat Annabel met een lijkbleek gezicht naar Pierre keek. Zo te zien zat de schrik er bij haar erg goed in, dus ik stond op, ging naast haar zitten en sloeg een arm om haar heen.
‘Je bent geschrokken, hè?’ vroeg ik troostend.
Annabel haalde haar schouders op. ‘Ik baal gewoon van de hele situatie. Ik reageerde misschien een beetje… eh… overdreven.’
‘Dat deed je niet,’ zei Sam, ‘ik vond het goed wat je deed.’
‘Ik ook,’ glimlachte Pierre ondanks de pijn, ‘nog bedankt voor je actie.’
Annabel werd vuurrood en sloeg haar ogen neer. ‘Graag gedaan.’
‘Er komt zo een dokter,’ zei Nina, die de woonkamer weer in kwam lopen. ‘Hij wilde er toch even naar kijken.’
‘Shit!’ Pierre wilde plotseling opveren, maar zelfs zijn pijn weerhield hem daar niet van. ‘David, je moet iets voor me doen!’ Hij keek me smekend aan, terwijl ik hem geschrokken achterover duwde. ‘Je moet Jay voor me bellen.’
Onze blikken vonden elkaar en ik wist dat ik naar de uitslag moest vragen. Pierre kon immers niet opstaan om de kamer uit te lopen en ik was de enige die ervan afwist. Slikkend knikte ik en nam Pierre’s telefoon aan, die hij in zijn uitgestoken hand hield.
‘Jay bellen?’ vroeg Chuck met opgetrokken wenkbrauw.
‘Ja,’ zei Pierre alleen. Met zijn ogen spoorde hij me aan om op te staan, wat ik dus ook deed. Ik liep de woonkamer uit en ging de keuken binnen, waar niemand meer was. Zuchtend verlichtte ik het beeldscherm en zag toen dat er een nieuw bericht binnen was gekomen. Ik opende het.
Pierre, kun je me bellen zodra je tijd hebt? Jay.
Ik zag dat het een half uur geleden verstuurd was en drukte vlug op het knopje ‘bellen’. De telefoon ging een aantal keer over voordat er werd opgenomen.
‘Pierre, eindelijk!’ klonk Jay’s haastige stem aan de andere kant van de lijn.
‘Nee, David,’ zei ik met een bonkend hart. Ik wilde de uitslag niet weten, stel je voor dat die negatief zou zijn.
‘David?’ vroeg Jay verward. ‘Waar is Pierre?’
‘Hij is… even niet in staat om te bellen,’ zei ik nadat ik even over mijn woorden na had gedacht. ‘Ik moest van hem naar de uitslag vragen…’ Ik wachtte gespannen af.
‘De uitslag! Ja, de uitslag! Hij was goed, er is niets ernstigs!’ Ik kon de blijheid in zijn stem horen en haalde opgelucht adem.
‘Jay, dat is geweldig! Goddank!’
‘Bedankt, David.’ Jay klonk enorm opgelucht. ‘Ik was echt heel bang. Gelukkig was het geen… Nou ja, het is allemaal goed. Wil jij dat aan Pierre doorgeven en vragen of hij nog even belt als hij wel kan?’
‘Goed, zal ik doen. Ik ben echt blij voor je.’
We namen afscheid en ik liep vlug terug naar de woonkamer, terwijl ik enthousiast naar Pierre knikte, die een kreet slaakte.
‘Dat meen je niet, David?!’ schreeuwde hij en hij wilde opstaan, maar werd haastig tegengehouden door Annabel en Chuck. ‘Yes, yes, yes!’
Iedereen keek ons verbaasd aan toen we onze handen tegen elkaar aansloegen en al helemaal toen Pierre in luid gesnik uitbarstte.
‘Eh… Willen jullie ons even alleen laten?’ vroeg ik nadat ik veelbetekenend mijn keel had geschraapt.
Iedereen stond stomverbaasd op en na ons nog wat verbaasde blikken toe te hebben geworpen, stommelden ze achter elkaar de kamer uit. Ik viel Pierre om de hals.
‘De uitslag was goed, er was niets ernstigs aan de hand!’ Ik liet Pierre even uithuilen.
‘Sorry,’ zei hij toen snotterend, ‘maar ik ben zó opgelucht, dat kun je je niet voorstellen.’
Ik zei niets en gaf hem mijn zakdoek, waar hij luid zijn neus in snoot.
‘Bedankt, David.’
Mirry, wauw, wat een uitgebreide reactie! *blij* Je hebt gelijk over het feit dat Sam inderdaad zo reageert, ik vond dat ook erg lastig om te schrijven. Ik ga jouw punten zeker op mijn lijstje zetten met de dingen die ik nog aan moet passen. Echt bedankt, super handige tips weer!
Edit: Waar Seb is? Jaaaaaaaaaaaa... Daar kom je nog wel achter ^^. En Katie komt ook nog wel, no worries!
Pfff, het wordt trouwens steeds moeilijker om een songtekst bij de stukken te vinden XD. Gelukkig heb ik er weer een gevonden. Hier hoofdstuk 28!
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
Hoofdstuk 28.
In the night
There’s a fire in my eyes
And this paradise
Has become a place we’ve come to cry
Holding On – Simple Plan
‘Zie je nou wel dat het goed met hem gaat.’ Ik glimlachte toen ik de woonkamer binnenliep en zag dat Pierre weer rechtop zat. Vragend keek ik achterom toen ik geen reactie kreeg. Sam was in de deuropening blijven staan en keek met een lijkbleek gezicht naar Pierre. Ik liep terug, pakte haar hand en sleurde haar mee naar de bank.In the night
There’s a fire in my eyes
And this paradise
Has become a place we’ve come to cry
Holding On – Simple Plan
‘H-het sp-pijt me zo…’ piepte ze. ‘Dit w-was echt niet mijn b-bedoeling, Pierre…’
‘Het is niet jouw schuld, Sam,’ glimlachte Pierre, ‘echt niet.’ Hij pakte haar hand en liet haar zitten. ‘Die Dean is gewoon… Nou ja, ik zal er verder geen woorden aan vuil maken, laat ik zeggen dat hij zijn reputatie bij mij niet echt verbeterd heeft.’
Sam lachte waterig.
‘Maar we zijn nog niet van de problemen af,’ zei Jeff toen ernstig. ‘Dean woont hier nog altijd in huis.’
Annabel slikte. ‘Dat kan nog wel eens leuk gaan worden.’
‘Waarom valt er dan ook niet met die kerel te praten?’ zuchtte ik. Als hij nou eens rustig luisterde naar wat wij te zeggen hadden, dan zou de hele situatie al een stuk makkelijker zijn.
‘Dean is nooit echt… eh… een gemakkelijke jongen geweest,’ mompelde Annabel met een schuine blik op Sam.
‘Ja, nou ja,’ zei die schouderophalend, ‘hij kon ook heel erg lief zijn.’
‘Dat zal best,’ antwoordde ik grimmig, ‘maar daarstraks was hij niet bepaald een knuffelbeer en nu zitten we met een hoop gezeik.’
‘Ja, of hij.’ Jeff klom over de rugleuning van de bank heen en plofte op de kussens neer. ‘Ik bedoel, hoe kinderachtig het ook is, wij zijn nog altijd in de meerderheid.’
‘Ik vrees dat dat niet zo gemakkelijk gaat,’ zei Annabel met een grafstem. ‘Ik weet niet of Sam het verteld heeft, maar Deans ouders hebben het grootste gedeelte van dit huis betaald. Zijn ouders zijn ontzettend rijke zakenlui en hebben zo onderhand de helft betaald. En geloof me, dat is veel.’
Er viel een stilte, waarin ik die vreselijke informatie op me in liet werken.
‘Dus…’ zei ik uiteindelijk met het gevoel alsof er een baksteen door mijn maag zwierf. ‘In principe hebben Dean en zijn ouders het meeste te zeggen over het huis?’
Sam knikte somber. ‘Anders was het allemaal niet zo’n groot probleem geweest.’
We keken alle zes op toen de deur weer openging. Alex kwam opgewekt op zijn teenslippers binnenlopen, waardoor mijn humeur niet bepaald verbeterd werd.
‘Jongens, het is heerlijk weer buiten! Waarom -’ Hij stopte zijn zin toen hij Pierre futloos op de bank zag liggen. ‘Wat is er gebeurd?’
‘Dean.’
Verward keek Alex van Annabel naar Sam, toen naar mij en uiteindelijk naar Pierre.
‘Wat is er met Dean?’
Nadat Chuck een diepe zucht had geslaakt, vertelde hij het verhaal. Hij sloeg geen details over, waardoor Alex zijn ogen wijd opensperde.
‘Jezus!’ riep hij en hij sprintte de woonkamer uit, verbaasd nagestaard door ons.
‘Juist,’ zei ik uiteindelijk en ik richtte me tot Pierre . ‘Hoe voel je je nu? Al wat beter?’
‘Jawel,’ mompelde hij, ‘maar een aspirine zou fijn zijn.’
Annabel sprong meteen op, rende de kamer uit en kwam even later terug met een groot glas water en een strip aspirines.
‘Dank je wel,’ glimlachte Pierre lief naar haar. Ik kon bijna zien hoe Annabel smolt en grijnsde onwillekeurig. Ik moest Pierre toch maar eens onder vier ogen zien te spreken om hem uit te horen…
‘Iemand nog een koekje?’ riep Nina, die met een dienblad vol koekjes de woonkamer in kwam lopen. Ze had niet echt in de gaten dat er iets aan de hand was en zette het dienblad op tafel, waarna ze een lok haar uit haar gezicht streek.
‘Lekker!’ Pierre wilde meteen enthousiast overeind komen, maar slaakte toen een kreet van de pijn.
Geschrokken duwde ik hem terug op de bank. Hij bleef met gesloten ogen zitten, terwijl hij zijn armen om zijn buik had geslagen.
‘Gaat het?’ vroeg Nina, die ook was geschrokken. ‘Wat is er aan de hand?’
We keken allemaal veelbetekenend naar Chuck, die met zijn ogen rolde.
‘Toe, vertel jij het,’ zei ik, ‘je hebt het straks goed naverteld.’
‘Goed dan,’ zuchtte hij. Nina keek ons verward aan en ik gaf een koekje aan Pierre, die dat meteen naar binnenschrokte. Chuck vertelde het hele verhaal opnieuw en ik keek afwachtend naar Nina, om te zien hoe zij zou reageren.
‘Wow,’ zei ze met een geschokt gezicht en ze ging langzaam zitten. ‘Jeetje…’ Ze ging verward met haar handen door haar haren, die daardoor onder het meel kwamen te zitten. ‘Hoe gaat het nu met jou?’ Ze keek bezorgd naar Pierre.
‘Jouw koekjes doen wonderen,’ grijnsde hij flauwtjes.
‘En waar is Dean nu?’
‘Geen flauw idee,’ antwoordde ik.
‘Dat kan nog leuk gaan worden,’ mompelde Nina bedachtzaam en ze gaf Pierre nog een koekje. ‘Kun jij nog wel optreden?’
Verschrikt keek Pierre ons aan. ‘Daar had ik nog niet eens aan gedacht! Shit, shit, shit…’
Ik had daar ook nog niet aan gedacht, besefte ik nu. De gevolgen waren ernstiger dan ik in eerste instantie had gedacht. Als Pierre echt niet zou kunnen optreden, zou dat grote gevolgen hebben. Woedende en teleurgestelde fans, veel verlies en ik wist dat Pierre zich daar enorm schuldig over ging voelen, ook al kon hij er niets aan doen.
‘Jongens, dit wordt een ramp!’ Paniekerig keek Pierre ons aan. ‘Ik kan nog niet eens overeind komen, laat staan een fatsoenlijk optreden neerzetten!’ Hij kermde zachtjes. ‘En die verdomde steken willen ook niet ophouden.’
‘Pierre, rustig,’ zei Chuck, maar ook hij zag er ietwat paniekerig uit. ‘We vinden wel een oplossing. Desnoods zingt David een heel optreden bij elkaar, het komt wel goed.’
Met een ruk trok ik mijn hoofd op en keek Chuck stomverbaasd aan.
‘Waarom ik?’ vroeg ik verbijsterd.
‘Omdat jij de achtergrondzanger bent, schat,’ zei Sam. ‘Dat lijkt me logisch.’
‘Ga je daar niet druk om maken,’ zei Jeff, ‘er is nog niets zeker.’
‘Verdomme…’ mompelde Pierre.
‘Misschien is het beter als ik een dokter laat komen,’ zei Nina bezorgd.
Pierre rolde met zijn ogen. ‘Ook dat nog. Nee, dank je. Er is al genoeg ophef nu.’
‘Pierre, dit kan niet doorgaan zo.’ Nina keek hem beslist aan, nadat hij nog een keer zachtjes had gekreund. ‘Ik ga een dokter bellen.’ Ze liep de kamer uit.
Pas toen viel het me op dat Annabel met een lijkbleek gezicht naar Pierre keek. Zo te zien zat de schrik er bij haar erg goed in, dus ik stond op, ging naast haar zitten en sloeg een arm om haar heen.
‘Je bent geschrokken, hè?’ vroeg ik troostend.
Annabel haalde haar schouders op. ‘Ik baal gewoon van de hele situatie. Ik reageerde misschien een beetje… eh… overdreven.’
‘Dat deed je niet,’ zei Sam, ‘ik vond het goed wat je deed.’
‘Ik ook,’ glimlachte Pierre ondanks de pijn, ‘nog bedankt voor je actie.’
Annabel werd vuurrood en sloeg haar ogen neer. ‘Graag gedaan.’
‘Er komt zo een dokter,’ zei Nina, die de woonkamer weer in kwam lopen. ‘Hij wilde er toch even naar kijken.’
‘Shit!’ Pierre wilde plotseling opveren, maar zelfs zijn pijn weerhield hem daar niet van. ‘David, je moet iets voor me doen!’ Hij keek me smekend aan, terwijl ik hem geschrokken achterover duwde. ‘Je moet Jay voor me bellen.’
Onze blikken vonden elkaar en ik wist dat ik naar de uitslag moest vragen. Pierre kon immers niet opstaan om de kamer uit te lopen en ik was de enige die ervan afwist. Slikkend knikte ik en nam Pierre’s telefoon aan, die hij in zijn uitgestoken hand hield.
‘Jay bellen?’ vroeg Chuck met opgetrokken wenkbrauw.
‘Ja,’ zei Pierre alleen. Met zijn ogen spoorde hij me aan om op te staan, wat ik dus ook deed. Ik liep de woonkamer uit en ging de keuken binnen, waar niemand meer was. Zuchtend verlichtte ik het beeldscherm en zag toen dat er een nieuw bericht binnen was gekomen. Ik opende het.
Pierre, kun je me bellen zodra je tijd hebt? Jay.
Ik zag dat het een half uur geleden verstuurd was en drukte vlug op het knopje ‘bellen’. De telefoon ging een aantal keer over voordat er werd opgenomen.
‘Pierre, eindelijk!’ klonk Jay’s haastige stem aan de andere kant van de lijn.
‘Nee, David,’ zei ik met een bonkend hart. Ik wilde de uitslag niet weten, stel je voor dat die negatief zou zijn.
‘David?’ vroeg Jay verward. ‘Waar is Pierre?’
‘Hij is… even niet in staat om te bellen,’ zei ik nadat ik even over mijn woorden na had gedacht. ‘Ik moest van hem naar de uitslag vragen…’ Ik wachtte gespannen af.
‘De uitslag! Ja, de uitslag! Hij was goed, er is niets ernstigs!’ Ik kon de blijheid in zijn stem horen en haalde opgelucht adem.
‘Jay, dat is geweldig! Goddank!’
‘Bedankt, David.’ Jay klonk enorm opgelucht. ‘Ik was echt heel bang. Gelukkig was het geen… Nou ja, het is allemaal goed. Wil jij dat aan Pierre doorgeven en vragen of hij nog even belt als hij wel kan?’
‘Goed, zal ik doen. Ik ben echt blij voor je.’
We namen afscheid en ik liep vlug terug naar de woonkamer, terwijl ik enthousiast naar Pierre knikte, die een kreet slaakte.
‘Dat meen je niet, David?!’ schreeuwde hij en hij wilde opstaan, maar werd haastig tegengehouden door Annabel en Chuck. ‘Yes, yes, yes!’
Iedereen keek ons verbaasd aan toen we onze handen tegen elkaar aansloegen en al helemaal toen Pierre in luid gesnik uitbarstte.
‘Eh… Willen jullie ons even alleen laten?’ vroeg ik nadat ik veelbetekenend mijn keel had geschraapt.
Iedereen stond stomverbaasd op en na ons nog wat verbaasde blikken toe te hebben geworpen, stommelden ze achter elkaar de kamer uit. Ik viel Pierre om de hals.
‘De uitslag was goed, er was niets ernstigs aan de hand!’ Ik liet Pierre even uithuilen.
‘Sorry,’ zei hij toen snotterend, ‘maar ik ben zó opgelucht, dat kun je je niet voorstellen.’
Ik zei niets en gaf hem mijn zakdoek, waar hij luid zijn neus in snoot.
‘Bedankt, David.’
Laatst gewijzigd door Imke op 12 jun 2008 12:17, 1 keer totaal gewijzigd.
Gelukkig dat Jay niets heeft. Mooi hoofdstuk Pierre en Annabel zijn wel leuk samen, ik hoop dat ze wat krijgen
Pierre en Annabel zijn wel leuk samen, ik hoop dat ze wat krijgen The quiet scares me cause it screams the truth
Sanne, ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om Pierre zoveel pijn te doen, haha. Nee, het leek me íets teveel drama worden als Jay ook nog eens ziek zou zijn. Bedankt voor je reactie!
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
‘Wat een toestand allemaal, zeg,’ zuchtte ik. ‘Ik hoop wel dat je je weer vlug beter voelt.’
‘Komt goed.’ Pierre stompte me tegen mijn schouders. ‘Trouwens, hoe is het straks met Sam afgelopen?’
Ik moest even nadenken door alle toestanden. ‘Oh, dat. Ach, dat zit wel weer goed. Annabel heeft ook nog duidelijk gemaakt dat Sam echt van me houdt, ik moet niet zoveel met die Dean zitten.’
‘En daar heeft Annabel helemaal gelijk in.’
‘Tja, waar heeft Annabel geen gelijk in?’ zei ik nonchalant. Ik gluurde door mijn wimpers heen naar Pierre, maar die leek niets in de gaten te hebben.
‘Klopt. Annabel heeft inderdaad verdomd vaak gelijk.’
‘Ze is een toffe meid.’ Ik moest moeite doen mijn gezicht in plooi te houden.
‘Dat is ze zeker,’ knikte Pierre.
‘Je kunt het goed met haar vinden, hè?’
Pierre keek me aan. ‘Ja. Hoezo?’
‘Gewoon.’ Ik haalde mijn schouders op.
‘Het was erg gezellig toen ik bij haar op de kamer sliep, ze heeft een goed gevoel voor humor. We hebben echt lang gepraat, ik ben meer over haar te weten gekomen. Wie ze is, over haar familie, over haar leven en dat soort dingen.’
Het werd steeds moeilijker om mijn gezicht strak te laten staan. ‘Volgens mij vond zij het ook erg gezellig. Vindt, trouwens. Ze lijkt het echt helemaal geweldig te vinden dat wij hier in huis rondlopen.’
‘Ja, daar heb ik het ook nog met haar over gehad. Ze zei toen eerlijk dat ze het enorm vreemd vond dat ik zomaar naast haar lag en daar hebben we nog hard om gelachen. Ze is er volgens mij nu wel wat meer aan gewend geraakt.’
‘Ach ja, het moet ook vreemd zijn als je favoriete band zomaar in je huis komt logeren,’ zei ik met een serieus gezicht.
‘Dat lijkt mij ook. Nou ja, Annabel weet er gelukkig goed mee om te gaan. De rest trouwens ook.’
‘De rest?’
‘Ja. Nina, Nora en Katie. Nou ja, Nora… Is ze zo verlegen van zichzelf?’
‘Ik denk het. Nina en Katie zijn ook tof,’ praatte ik er vlug overheen. Ik wilde niet over Nora praten, omdat ik te bang was dat ik er iets uit zou flappen. Dat mocht niet gebeuren, ik had haar beloofd mijn mond te houden en zou dat ook doen.
‘Ja,’ antwoordde Pierre en hij leek in gedachten verzonken, terwijl hij nog een hap van zijn koekje nam. ‘Deze koekjes zijn echt te lekker voor woorden.’
Ik moest lachen en keek op toen ik de deurbel hoorde. Iemand maakte de voordeur open en na een beetje gepraat, kwamen er voetstappen onze kant op.
‘Dat zal de dokter wel zijn,’ merkte ik tevergeefs op. Pierre keek gespannen.
‘Hallo!’ De deur was opengegaan en er kwam een grote, kalende man de kamer instappen. Hij had een net pak aan en droeg in zijn rechterhand een typische dokterskoffer. Hij stopte voor ons en gaf ons beiden een hand. ‘Ik ben dokter Smith.’
‘Pierre Bouvier,’ mompelde Pierre.
‘David Desrosiers,’ zei ik, nadat ik zijn hand had geschud.
Annabel en Sam waren ook de woonkamer ingelopen.
‘Kunnen wij iets doen?’ vroeg Annabel.
‘Nee, nog niet, bedankt.’ De dokter zette zijn tas neer en ging op een stoel zitten, die hij naar de bank toe had geschoven. ‘Vertel eens, wat zijn de klachten?’
‘Nou, ik heb vreselijk irritante steken in mijn buik, die niet op willen houden. Telkens als ik wil bewegen, voel ik ze extra erg en het doet erg veel pijn,’ zei Pierre een beetje afstandelijk. Hij hield niet van dokters, wist ik.
‘Is er iets speciaals gebeurd waar dit door veroorzaakt zou kunnen zijn?’ vroeg de dokter aandachtig.
‘Ja. Ik ben daarstraks nogal hard door een jongen in mijn buik getrapt,’ antwoordde Pierre grimmig.
‘Dat is niet niks,’ mompelde de dokter en hij rommelde wat in zijn tas. ‘Ik heb dit vaker meegemaakt. Het beste is een weekje rust nemen. Niet meer naar uw werk gaan en dan gaat het uiteindelijk vanzelf over.’
‘Ja, dag!’ riep Pierre geschrokken uit en de dokter keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. ‘Weet u wat mijn beroep is?!’
‘Rustig, Pierre,’ mompelde ik, maar dat hoorde hij niet.
‘Ik ben de zanger van een band! Ik kan niet zomaar een week rust nemen! We moeten optredens geven, die kunnen we niet allemaal afzeggen!’ zei Pierre fel.
‘Van welke band?’ vroeg de dokter nieuwsgierig.
‘Simple Plan,’ antwoordde ik trots, maar Pierre leek alleen maar gefrustreerd omdat de dokter er zo op reageerde.
‘Simple Plan?’ mijmerde de dokter. ‘Daar is mijn dochter fan van, geloof ik.’
‘Ja, hallo.’ Pierre wapperde met zijn hand voor het gezicht van de dokter. ‘Hier zo!’
‘Oh. Ja.’ De dokter leek uit zijn gedachten op te schrikken. ‘Nou, het zal toch echt moeten. Als u nu gaat optreden, gaat het nooit over. U kunt in deze toestand echt niet optreden.’
‘Hé, gozers, wisten jullie van No -’ Seb kwam de woonkamer binnengestormd en keek verbaasd op toen hij de dokter zag zitten. ‘Wat is er hier aan de hand?’
Vlug vatte ik samen wat er gebeurd was.
‘Wow,’ mompelde Seb, ‘dat is… jemig.’ Hij liep verward de woonkamer weer uit.
‘Verdomme!’ riep Pierre wanhopig uit, nog als reactie op de dokter.
‘Rustig,’ zei ik, ‘weet je nog wat Jeff zei? Desnoods zing ik een heel optreden, oké?’
Pierre keek nijdig voor zich uit en weigerde mij of de dokter aan te kijken. Wat kon hij soms toch ook koppig zijn.
‘Ik móét optreden!’
‘Dat is heel spijtig,’ zei de dokter beslist, ‘maar u moet echt een week lang rusten.’
‘Zijn er geen medicijnen voor?’ vroeg Sam.
‘Nee,’ antwoordde de dokter. ‘Rust is het enige dat helpt in deze situatie.’
Pierre rolde met zijn ogen.
‘Bedankt,’ zei ik en ik stond op, in de hoop dat de dokter dat ook deed. Gelukkig volgde hij mijn voorbeeld. Hij stak zijn hand uit, maar trok die vlug weer in toen Pierre die weigerde aan te nemen.
‘Sterkte,’ zei de dokter niet bepaald van harte, ‘hopelijk komt u er vlug weer bovenop.’
Pierre keek naar de andere kant van de kamer, terwijl ik met de dokter naar de hal liep.
‘Sorry,’ zei ik, ‘maar ik praat wel op hem in. Hij moet gewoon even… Nou ja, hij heeft nog nooit een optreden gemist, geloof ik. Hij moet er even aan wennen, het komt wel goed.’
‘Dat begrijp ik,’ glimlachte de dokter. ‘Ik wens u veel succes met de optredens die u dan gaat zingen. En, eh…’ Hij werd een beetje rood. ‘Zou ik misschien een handtekening voor mijn dochter mogen?’
Ik voelde me nogal opgelaten. ‘Ja, goed.’ Ik krabbelde wat op een briefje dat hij mij gaf en liet hem daarna de deur uit.
‘Ik ga echt niet een week lang rusten!’ riep Pierre meteen zodra ik de woonkamer weer instapte.
‘Je zult wel moeten,’ zei ik rustig. ‘Pierre, luister. Ik snap dat dit frustrerend is, maar het is nu eenmaal niet anders. De fans zullen het echt wel begrijpen. Daarna maken we een filmpje waarin je je excuses aanbiedt, dat begrijpen ze.’
‘Hmpf.’ Met over elkaar geslagen armen keek Pierre hardnekkig de andere kant uit.
‘Wil je iets te eten of te drinken?’ vroeg Annabel zacht, die deze kant van Pierre nog niet kende.
‘Nee, bedankt,’ antwoordde hij koeltjes.
Annabel werd rood.
‘Pierre, doe niet zo,’ zei Sam plotseling. ‘Je zult het toch echt moeten accepteren. Het is klote wat er allemaal is gebeurd, maar als je een weekje rust neemt, kun je er daarna weer vol tegenaan. Als je wel op gaat treden, blijf je alleen maar langer met de klachten rondlopen en kun je dadelijk nóg langer niet optreden! Besef je wel wat voor een effect dát gaat geven?’
Pierre leek na te denken over die woorden en mompelde uiteindelijk: ‘Hm…’
‘Ik kijk wel of we eventueel een paar optredens af kunnen zeggen, zodat we die later nog geven. Dan zing ik de rest wel.’ Er speelde een kriebel door mijn maag. Ik vond het nu al doodeng om een heel optreden bij elkaar te zingen, dat had ik nog nooit gedaan.
Na een tijdje mompelde Pierre eindelijk iets dat verdacht veel leek op: ‘Goed dan.’
Ik glimlachte.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
Hoofdstuk 29.
I don’t wanna make this harder than I have to
This is how it has to be
There’s so many things I want to say
But you just don’t listen to me
I Won’t Be There – Simple Plan
‘Geef me nog een koekje.’ Pierre veegde de tranen uit zijn ogen. Ik grijnsde en pakte een koekje voor hem van het dienblad, dat tot nu toe vergeten op de tafel stond.I don’t wanna make this harder than I have to
This is how it has to be
There’s so many things I want to say
But you just don’t listen to me
I Won’t Be There – Simple Plan
‘Wat een toestand allemaal, zeg,’ zuchtte ik. ‘Ik hoop wel dat je je weer vlug beter voelt.’
‘Komt goed.’ Pierre stompte me tegen mijn schouders. ‘Trouwens, hoe is het straks met Sam afgelopen?’
Ik moest even nadenken door alle toestanden. ‘Oh, dat. Ach, dat zit wel weer goed. Annabel heeft ook nog duidelijk gemaakt dat Sam echt van me houdt, ik moet niet zoveel met die Dean zitten.’
‘En daar heeft Annabel helemaal gelijk in.’
‘Tja, waar heeft Annabel geen gelijk in?’ zei ik nonchalant. Ik gluurde door mijn wimpers heen naar Pierre, maar die leek niets in de gaten te hebben.
‘Klopt. Annabel heeft inderdaad verdomd vaak gelijk.’
‘Ze is een toffe meid.’ Ik moest moeite doen mijn gezicht in plooi te houden.
‘Dat is ze zeker,’ knikte Pierre.
‘Je kunt het goed met haar vinden, hè?’
Pierre keek me aan. ‘Ja. Hoezo?’
‘Gewoon.’ Ik haalde mijn schouders op.
‘Het was erg gezellig toen ik bij haar op de kamer sliep, ze heeft een goed gevoel voor humor. We hebben echt lang gepraat, ik ben meer over haar te weten gekomen. Wie ze is, over haar familie, over haar leven en dat soort dingen.’
Het werd steeds moeilijker om mijn gezicht strak te laten staan. ‘Volgens mij vond zij het ook erg gezellig. Vindt, trouwens. Ze lijkt het echt helemaal geweldig te vinden dat wij hier in huis rondlopen.’
‘Ja, daar heb ik het ook nog met haar over gehad. Ze zei toen eerlijk dat ze het enorm vreemd vond dat ik zomaar naast haar lag en daar hebben we nog hard om gelachen. Ze is er volgens mij nu wel wat meer aan gewend geraakt.’
‘Ach ja, het moet ook vreemd zijn als je favoriete band zomaar in je huis komt logeren,’ zei ik met een serieus gezicht.
‘Dat lijkt mij ook. Nou ja, Annabel weet er gelukkig goed mee om te gaan. De rest trouwens ook.’
‘De rest?’
‘Ja. Nina, Nora en Katie. Nou ja, Nora… Is ze zo verlegen van zichzelf?’
‘Ik denk het. Nina en Katie zijn ook tof,’ praatte ik er vlug overheen. Ik wilde niet over Nora praten, omdat ik te bang was dat ik er iets uit zou flappen. Dat mocht niet gebeuren, ik had haar beloofd mijn mond te houden en zou dat ook doen.
‘Ja,’ antwoordde Pierre en hij leek in gedachten verzonken, terwijl hij nog een hap van zijn koekje nam. ‘Deze koekjes zijn echt te lekker voor woorden.’
Ik moest lachen en keek op toen ik de deurbel hoorde. Iemand maakte de voordeur open en na een beetje gepraat, kwamen er voetstappen onze kant op.
‘Dat zal de dokter wel zijn,’ merkte ik tevergeefs op. Pierre keek gespannen.
‘Hallo!’ De deur was opengegaan en er kwam een grote, kalende man de kamer instappen. Hij had een net pak aan en droeg in zijn rechterhand een typische dokterskoffer. Hij stopte voor ons en gaf ons beiden een hand. ‘Ik ben dokter Smith.’
‘Pierre Bouvier,’ mompelde Pierre.
‘David Desrosiers,’ zei ik, nadat ik zijn hand had geschud.
Annabel en Sam waren ook de woonkamer ingelopen.
‘Kunnen wij iets doen?’ vroeg Annabel.
‘Nee, nog niet, bedankt.’ De dokter zette zijn tas neer en ging op een stoel zitten, die hij naar de bank toe had geschoven. ‘Vertel eens, wat zijn de klachten?’
‘Nou, ik heb vreselijk irritante steken in mijn buik, die niet op willen houden. Telkens als ik wil bewegen, voel ik ze extra erg en het doet erg veel pijn,’ zei Pierre een beetje afstandelijk. Hij hield niet van dokters, wist ik.
‘Is er iets speciaals gebeurd waar dit door veroorzaakt zou kunnen zijn?’ vroeg de dokter aandachtig.
‘Ja. Ik ben daarstraks nogal hard door een jongen in mijn buik getrapt,’ antwoordde Pierre grimmig.
‘Dat is niet niks,’ mompelde de dokter en hij rommelde wat in zijn tas. ‘Ik heb dit vaker meegemaakt. Het beste is een weekje rust nemen. Niet meer naar uw werk gaan en dan gaat het uiteindelijk vanzelf over.’
‘Ja, dag!’ riep Pierre geschrokken uit en de dokter keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. ‘Weet u wat mijn beroep is?!’
‘Rustig, Pierre,’ mompelde ik, maar dat hoorde hij niet.
‘Ik ben de zanger van een band! Ik kan niet zomaar een week rust nemen! We moeten optredens geven, die kunnen we niet allemaal afzeggen!’ zei Pierre fel.
‘Van welke band?’ vroeg de dokter nieuwsgierig.
‘Simple Plan,’ antwoordde ik trots, maar Pierre leek alleen maar gefrustreerd omdat de dokter er zo op reageerde.
‘Simple Plan?’ mijmerde de dokter. ‘Daar is mijn dochter fan van, geloof ik.’
‘Ja, hallo.’ Pierre wapperde met zijn hand voor het gezicht van de dokter. ‘Hier zo!’
‘Oh. Ja.’ De dokter leek uit zijn gedachten op te schrikken. ‘Nou, het zal toch echt moeten. Als u nu gaat optreden, gaat het nooit over. U kunt in deze toestand echt niet optreden.’
‘Hé, gozers, wisten jullie van No -’ Seb kwam de woonkamer binnengestormd en keek verbaasd op toen hij de dokter zag zitten. ‘Wat is er hier aan de hand?’
Vlug vatte ik samen wat er gebeurd was.
‘Wow,’ mompelde Seb, ‘dat is… jemig.’ Hij liep verward de woonkamer weer uit.
‘Verdomme!’ riep Pierre wanhopig uit, nog als reactie op de dokter.
‘Rustig,’ zei ik, ‘weet je nog wat Jeff zei? Desnoods zing ik een heel optreden, oké?’
Pierre keek nijdig voor zich uit en weigerde mij of de dokter aan te kijken. Wat kon hij soms toch ook koppig zijn.
‘Ik móét optreden!’
‘Dat is heel spijtig,’ zei de dokter beslist, ‘maar u moet echt een week lang rusten.’
‘Zijn er geen medicijnen voor?’ vroeg Sam.
‘Nee,’ antwoordde de dokter. ‘Rust is het enige dat helpt in deze situatie.’
Pierre rolde met zijn ogen.
‘Bedankt,’ zei ik en ik stond op, in de hoop dat de dokter dat ook deed. Gelukkig volgde hij mijn voorbeeld. Hij stak zijn hand uit, maar trok die vlug weer in toen Pierre die weigerde aan te nemen.
‘Sterkte,’ zei de dokter niet bepaald van harte, ‘hopelijk komt u er vlug weer bovenop.’
Pierre keek naar de andere kant van de kamer, terwijl ik met de dokter naar de hal liep.
‘Sorry,’ zei ik, ‘maar ik praat wel op hem in. Hij moet gewoon even… Nou ja, hij heeft nog nooit een optreden gemist, geloof ik. Hij moet er even aan wennen, het komt wel goed.’
‘Dat begrijp ik,’ glimlachte de dokter. ‘Ik wens u veel succes met de optredens die u dan gaat zingen. En, eh…’ Hij werd een beetje rood. ‘Zou ik misschien een handtekening voor mijn dochter mogen?’
Ik voelde me nogal opgelaten. ‘Ja, goed.’ Ik krabbelde wat op een briefje dat hij mij gaf en liet hem daarna de deur uit.
‘Ik ga echt niet een week lang rusten!’ riep Pierre meteen zodra ik de woonkamer weer instapte.
‘Je zult wel moeten,’ zei ik rustig. ‘Pierre, luister. Ik snap dat dit frustrerend is, maar het is nu eenmaal niet anders. De fans zullen het echt wel begrijpen. Daarna maken we een filmpje waarin je je excuses aanbiedt, dat begrijpen ze.’
‘Hmpf.’ Met over elkaar geslagen armen keek Pierre hardnekkig de andere kant uit.
‘Wil je iets te eten of te drinken?’ vroeg Annabel zacht, die deze kant van Pierre nog niet kende.
‘Nee, bedankt,’ antwoordde hij koeltjes.
Annabel werd rood.
‘Pierre, doe niet zo,’ zei Sam plotseling. ‘Je zult het toch echt moeten accepteren. Het is klote wat er allemaal is gebeurd, maar als je een weekje rust neemt, kun je er daarna weer vol tegenaan. Als je wel op gaat treden, blijf je alleen maar langer met de klachten rondlopen en kun je dadelijk nóg langer niet optreden! Besef je wel wat voor een effect dát gaat geven?’
Pierre leek na te denken over die woorden en mompelde uiteindelijk: ‘Hm…’
‘Ik kijk wel of we eventueel een paar optredens af kunnen zeggen, zodat we die later nog geven. Dan zing ik de rest wel.’ Er speelde een kriebel door mijn maag. Ik vond het nu al doodeng om een heel optreden bij elkaar te zingen, dat had ik nog nooit gedaan.
Na een tijdje mompelde Pierre eindelijk iets dat verdacht veel leek op: ‘Goed dan.’
Ik glimlachte.
De nieuwe kant van Pierre... Supercool stuk weer!! Volgens mij wilde Seb iets over Nora zeggen, ik ben benieuwd wat 
Volgens mij wilde Seb iets over Nora zeggen, ik ben benieuwd wat The quiet scares me cause it screams the truth
*springt zo hard bovenop pierre dat de bank kantelt en slaat hand voor zijn mond* Houd je waffel! Seb was speaking! Like! Schrijven Imke! Wat moet ik weten wat Seb wilde zeggen! *gaat weer van pierre af*
When the curtain falls, it will be not you name you are judged by but your actions and the ability to show compassion towards others.
Sanne, ja, een nieuwe kant van Pierre ^^. Ik vond het zelf wel grappig, hij is echt net een klein kind net . En Seb die iets wilde zeggen? Ach... Misschien [A].
Mirry, ik heb echt slap gelegen van het lachen om jouw reactie. Ik moest dus een uur nakomen (het uur nadat ik je reactie las) en ik heb in de stiltezaal echt in mijn eentje de slappe lach gehad! Maar goed, tja. Als Pierre eenmaal kinderachtig bezig is, is hij kinderachterig bezig en dan houdt hij gewoon even niet meer op ^^. Moehaha XD.
Heeft iemand trouwens enig idee waar Darkstar uithangt? XD
Hier een nieuw hoofdstuk!
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
‘Stom gezeik,’ mompelde Pierre zachtjes in zichzelf, maar ik deed alsof ik het niet hoorde.
‘Wat is je lievelingseten?’ vroeg Annabel en er klonk een vlaag van wanhoop door haar stem heen; het was overduidelijk dat zij de oude Pierre terugwilde.
‘Pannenkoeken natuurlijk,’ antwoordde hij meteen als hij een klein kind en ik zag dat hij meer moeite moest doen om niet geïnteresseerd over te komen.
‘Dan eten we vanavond pannenkoeken!’ zei Sam opgewekt. ‘Ga jij nu maar even liggen, Pierre.’
‘Pff… liggen…’ mompelde Pierre, ‘ik ben toch zeker geen watje.’
‘Doe niet zo eigenwijs,’ zei ik en ik duwde hem voorzichtig achterover. Hij stribbelde niet tegen, iets wat ik wel verwacht had, en ging met grote moeite op zijn zij liggen.
‘Ik verga van de pijn,’ gromde hij en hij probeerde wat te gaan verliggen, maar dat lukte niet.
‘Ik ga pannenkoeken bakken,’ zei Annabel nerveus en ze verdween.
Sam pakte een afstandsbediening die in een van de zitzakken lag en gaf die aan Pierre.
‘Hier, dan heb je wat te doen,’ zei ze, ‘ik ga vlug Annabel helpen, voordat ze het huis af laat branden.’ Ze kuste mij en liep ook de woonkamer uit.
Ik toetste Barry’s nummer in op mijn telefoon, terwijl Pierre de tv zuchtend aanzette.
‘Hé, Barry, met David,’ zei ik toen Barry had opgenomen. ‘Luister, we hebben een klein probleempje.’
‘Is het iets ernstigs?’ Barry’s stem klonk bezorgd.
‘Net hoe je het bekijkt,’ zei ik en ik vertelde hem het verhaal.
‘Mijn hemel!’ reageerde hij geschrokken. ‘Hoe gaat het nu met Pierre?’
‘Al wat beter,’ antwoordde ik met een schuine blik op Pierre, die met een chagrijnig gezicht naar het grote beeldscherm staarde. ‘Maar hij, eh… hij vindt het niet echt leuk.’
‘Logisch.’
‘Waar ben je ergens?’ vroeg ik toen ik besefte dat ik dat niet wist.
‘Bij een paar vrienden die hier in Los Angeles wonen,’ antwoordde hij, ‘maar ik kom zo wel naar jullie toe, zodat ik uit kan zoeken of er iets geregeld kan worden met verschuivingen van optredens of zo.’
‘Oké. Tot straks dan.’ Ik hing op en stopte mijn telefoon terug in mijn broekzak.
‘Wat zei hij?’ vroeg Pierre haast onverstaanbaar, omdat hij met zijn gezicht in een kussen was gaan liggen.
‘Hij komt zo hierheen.’ Ik ging onderuit gezakt zitten en keek naar de documentaire over Nirvana op een of andere muziekzender die Pierre op had gezet.
‘Zonde,’ mompelden we allebei tegelijk toen het over de dood van Kurt Cobain ging.
‘David, jij wil helemaal geen heel optreden zingen, hè?’ vroeg Pierre plotseling vanuit het niets.
‘Hm?’ vroeg ik afwezig, nadat ik mijn ogen van de tv had losgescheurd.
‘Ik weet dat je dat niet wil,’ hield hij vol.
‘Ik vind het niet echt leuk, nee, maar het zal wel moeten, dus doe ik het.’ Ik haalde mijn schouders op. ‘Hoezo?’
Pierre zuchtte. ‘Het is gewoon bagger.’
‘Dat is het, maar je zult het toch echt moeten accepteren,’ kapte ik hem af en ik stond op. ‘Ik ga even naar boven.’
‘Kon ík dat maar,’ hoorde ik Pierre achter me mompelen, net voordat ik de deur achter mezelf dichttrok.
‘Nora?’ Ik klopte zachtjes op de deur van Nora’s slaapkamer. Eerst kreeg ik geen reactie, maar uiteindelijk ging de deur op een kiertje open en verschenen Nora’s ogen.
‘Oh. Hoi, David.’ Glimlachend deed ze de deur verder open, zodat ik tot mijn grote verbazing Seb op het hemelbed zag zitten. Hij zat in kleermakerszit en hield een hoop speelkaarten in zijn hand. Het hele bed was bezaaid met kaarten, zag ik toen.
‘David!’ Hij zwaaide enthousiast en keek toen weer geconcentreerd in zijn kaarten. ‘Hoe is het met Pierre?’
‘Goed,’ antwoordde ik nog een beetje verward en ik liep de kamer verder in, zodat Nora de deur achter me kon sluiten. ‘Wat doe jij hier?’
‘Kaarten. Wat zei die dokter nog meer?’ vroeg hij, terwijl hij triomfantelijk zijn kaarten op het bed legde. ‘Ha! Uit!’
Met een zuur gezicht noteerde Nora iets op een kladblok dat op bed lag, nadat zij daar ook bed was gaan zitten. ‘Hij blijft maar winnen,’ mopperde ze.
‘Doe je ook mee?’ vroeg Seb opgewekt, terwijl hij de kaarten bij elkaar schoof en ze begon te schudden.
‘Eh… Goed,’ antwoordde ik.
‘Schoenen uit als je op bed gaat zitten!’ riep Nora.
Ik schopte mijn All Stars uit en ging ook op het grote bed zitten.
‘Ik moet hele optredens gaan zingen totdat Pierre zich beter voelt,’ zei ik en ik pakte de kaarten op die mij werden toegeschoven.
Seb floot zachtjes tussen zijn tanden. ‘Dat zal hij leuk vinden.’
‘Niet dus.’ Ik fronste mijn wenkbrauwen bij het zien van mijn slechte kaarten.
‘Ik ben benieuwd wat Dean nu gaat doen,’ zei Nora zacht en ze legde de eerste kaart van het stapeltje om. ‘Harten tien…’ mompelde ze. ‘Begin jij maar, David.’
‘Ik ben ook benieuwd. Denk je dat hij misbruik gaat makten van het feit dat zijn ouders het grootste gedeelte van het huis hebben betaald?’ Ik pakte een kaart van de stapel en legde een setje op bed neer.
Seb kreunde. ‘Shit, jij hebt de schoppen zes al.’
‘Tot nu toe heeft hij dat nog nooit eerder gedaan, dus ik hoop ook nu van niet…’ zei Nora aarzelend, ‘maar op zich zie ik hem er best voor aan.’
‘Laten we hopen van niet,’ zei Seb en hij slaakte een kreetje toen hij een kaart van de stapel pakte.
‘We eten dadelijk trouwens pannenkoeken,’ merkte ik op.
‘Lekker!’ riep Seb.
‘Wie kookt er?’ vroeg Nora met opgetrokken wenkbrauwen.
‘Annabel,’ antwoordde ik.
‘Gadverdamme,’ zei Nora met een vies gezicht. Ik zag dat Seb haar vreemd aankeek, maar er verder niet op inging.
We kaartten nog een tijdje door, tot we er alle drie genoeg van hadden.
‘Laten we maar eens gaan kijken of de brandweer nog niet voor de deur staat,’ zei Seb jolig.
Ik trok mijn schoenen weer aan en zag dat de tekening waar Nora vanochtend mee bezig was, nu in een hoekje van de kamer lag.
‘Is hij af?’ vroeg ik en ik wees op de tekening.
‘Nog niet,’ antwoordde Nora blozend en ze hield vlug de deur voor ons open, zodat Seb en ik de tekening niet beter konden bekijken. Ik haalde mijn schouders op en liep met hen terug naar beneden.
. En Seb die iets wilde zeggen? Ach... Misschien [A].Mirry, ik heb echt slap gelegen van het lachen om jouw reactie. Ik moest dus een uur nakomen (het uur nadat ik je reactie las) en ik heb in de stiltezaal echt in mijn eentje de slappe lach gehad!
Maar goed, tja. Als Pierre eenmaal kinderachtig bezig is, is hij kinderachterig bezig en dan houdt hij gewoon even niet meer op ^^. Moehaha XD.Heeft iemand trouwens enig idee waar Darkstar uithangt? XD
Hier een nieuw hoofdstuk!
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
Hoofdstuk 30.
And you don’t make a sound
‘Cause you always learned
To hold the things you want to say
You’re always gonna be afraid
No Love – Simple Plan
‘Ik ga Barry maar eens bellen,’ zei ik en ik had mijn telefoon al in mijn hand. ‘Hij moet hier wel van op de hoogte zijn.’And you don’t make a sound
‘Cause you always learned
To hold the things you want to say
You’re always gonna be afraid
No Love – Simple Plan
‘Stom gezeik,’ mompelde Pierre zachtjes in zichzelf, maar ik deed alsof ik het niet hoorde.
‘Wat is je lievelingseten?’ vroeg Annabel en er klonk een vlaag van wanhoop door haar stem heen; het was overduidelijk dat zij de oude Pierre terugwilde.
‘Pannenkoeken natuurlijk,’ antwoordde hij meteen als hij een klein kind en ik zag dat hij meer moeite moest doen om niet geïnteresseerd over te komen.
‘Dan eten we vanavond pannenkoeken!’ zei Sam opgewekt. ‘Ga jij nu maar even liggen, Pierre.’
‘Pff… liggen…’ mompelde Pierre, ‘ik ben toch zeker geen watje.’
‘Doe niet zo eigenwijs,’ zei ik en ik duwde hem voorzichtig achterover. Hij stribbelde niet tegen, iets wat ik wel verwacht had, en ging met grote moeite op zijn zij liggen.
‘Ik verga van de pijn,’ gromde hij en hij probeerde wat te gaan verliggen, maar dat lukte niet.
‘Ik ga pannenkoeken bakken,’ zei Annabel nerveus en ze verdween.
Sam pakte een afstandsbediening die in een van de zitzakken lag en gaf die aan Pierre.
‘Hier, dan heb je wat te doen,’ zei ze, ‘ik ga vlug Annabel helpen, voordat ze het huis af laat branden.’ Ze kuste mij en liep ook de woonkamer uit.
Ik toetste Barry’s nummer in op mijn telefoon, terwijl Pierre de tv zuchtend aanzette.
‘Hé, Barry, met David,’ zei ik toen Barry had opgenomen. ‘Luister, we hebben een klein probleempje.’
‘Is het iets ernstigs?’ Barry’s stem klonk bezorgd.
‘Net hoe je het bekijkt,’ zei ik en ik vertelde hem het verhaal.
‘Mijn hemel!’ reageerde hij geschrokken. ‘Hoe gaat het nu met Pierre?’
‘Al wat beter,’ antwoordde ik met een schuine blik op Pierre, die met een chagrijnig gezicht naar het grote beeldscherm staarde. ‘Maar hij, eh… hij vindt het niet echt leuk.’
‘Logisch.’
‘Waar ben je ergens?’ vroeg ik toen ik besefte dat ik dat niet wist.
‘Bij een paar vrienden die hier in Los Angeles wonen,’ antwoordde hij, ‘maar ik kom zo wel naar jullie toe, zodat ik uit kan zoeken of er iets geregeld kan worden met verschuivingen van optredens of zo.’
‘Oké. Tot straks dan.’ Ik hing op en stopte mijn telefoon terug in mijn broekzak.
‘Wat zei hij?’ vroeg Pierre haast onverstaanbaar, omdat hij met zijn gezicht in een kussen was gaan liggen.
‘Hij komt zo hierheen.’ Ik ging onderuit gezakt zitten en keek naar de documentaire over Nirvana op een of andere muziekzender die Pierre op had gezet.
‘Zonde,’ mompelden we allebei tegelijk toen het over de dood van Kurt Cobain ging.
‘David, jij wil helemaal geen heel optreden zingen, hè?’ vroeg Pierre plotseling vanuit het niets.
‘Hm?’ vroeg ik afwezig, nadat ik mijn ogen van de tv had losgescheurd.
‘Ik weet dat je dat niet wil,’ hield hij vol.
‘Ik vind het niet echt leuk, nee, maar het zal wel moeten, dus doe ik het.’ Ik haalde mijn schouders op. ‘Hoezo?’
Pierre zuchtte. ‘Het is gewoon bagger.’
‘Dat is het, maar je zult het toch echt moeten accepteren,’ kapte ik hem af en ik stond op. ‘Ik ga even naar boven.’
‘Kon ík dat maar,’ hoorde ik Pierre achter me mompelen, net voordat ik de deur achter mezelf dichttrok.
‘Nora?’ Ik klopte zachtjes op de deur van Nora’s slaapkamer. Eerst kreeg ik geen reactie, maar uiteindelijk ging de deur op een kiertje open en verschenen Nora’s ogen.
‘Oh. Hoi, David.’ Glimlachend deed ze de deur verder open, zodat ik tot mijn grote verbazing Seb op het hemelbed zag zitten. Hij zat in kleermakerszit en hield een hoop speelkaarten in zijn hand. Het hele bed was bezaaid met kaarten, zag ik toen.
‘David!’ Hij zwaaide enthousiast en keek toen weer geconcentreerd in zijn kaarten. ‘Hoe is het met Pierre?’
‘Goed,’ antwoordde ik nog een beetje verward en ik liep de kamer verder in, zodat Nora de deur achter me kon sluiten. ‘Wat doe jij hier?’
‘Kaarten. Wat zei die dokter nog meer?’ vroeg hij, terwijl hij triomfantelijk zijn kaarten op het bed legde. ‘Ha! Uit!’
Met een zuur gezicht noteerde Nora iets op een kladblok dat op bed lag, nadat zij daar ook bed was gaan zitten. ‘Hij blijft maar winnen,’ mopperde ze.
‘Doe je ook mee?’ vroeg Seb opgewekt, terwijl hij de kaarten bij elkaar schoof en ze begon te schudden.
‘Eh… Goed,’ antwoordde ik.
‘Schoenen uit als je op bed gaat zitten!’ riep Nora.
Ik schopte mijn All Stars uit en ging ook op het grote bed zitten.
‘Ik moet hele optredens gaan zingen totdat Pierre zich beter voelt,’ zei ik en ik pakte de kaarten op die mij werden toegeschoven.
Seb floot zachtjes tussen zijn tanden. ‘Dat zal hij leuk vinden.’
‘Niet dus.’ Ik fronste mijn wenkbrauwen bij het zien van mijn slechte kaarten.
‘Ik ben benieuwd wat Dean nu gaat doen,’ zei Nora zacht en ze legde de eerste kaart van het stapeltje om. ‘Harten tien…’ mompelde ze. ‘Begin jij maar, David.’
‘Ik ben ook benieuwd. Denk je dat hij misbruik gaat makten van het feit dat zijn ouders het grootste gedeelte van het huis hebben betaald?’ Ik pakte een kaart van de stapel en legde een setje op bed neer.
Seb kreunde. ‘Shit, jij hebt de schoppen zes al.’
‘Tot nu toe heeft hij dat nog nooit eerder gedaan, dus ik hoop ook nu van niet…’ zei Nora aarzelend, ‘maar op zich zie ik hem er best voor aan.’
‘Laten we hopen van niet,’ zei Seb en hij slaakte een kreetje toen hij een kaart van de stapel pakte.
‘We eten dadelijk trouwens pannenkoeken,’ merkte ik op.
‘Lekker!’ riep Seb.
‘Wie kookt er?’ vroeg Nora met opgetrokken wenkbrauwen.
‘Annabel,’ antwoordde ik.
‘Gadverdamme,’ zei Nora met een vies gezicht. Ik zag dat Seb haar vreemd aankeek, maar er verder niet op inging.
We kaartten nog een tijdje door, tot we er alle drie genoeg van hadden.
‘Laten we maar eens gaan kijken of de brandweer nog niet voor de deur staat,’ zei Seb jolig.
Ik trok mijn schoenen weer aan en zag dat de tekening waar Nora vanochtend mee bezig was, nu in een hoekje van de kamer lag.
‘Is hij af?’ vroeg ik en ik wees op de tekening.
‘Nog niet,’ antwoordde Nora blozend en ze hield vlug de deur voor ons open, zodat Seb en ik de tekening niet beter konden bekijken. Ik haalde mijn schouders op en liep met hen terug naar beneden.
Imke toch! Wat heb je uitgespookt?Ik moest dus een uur nakomen
Übercool stuk weer
Pierre kan écht koppig en kinderachtig zijn en dat omschrijf je erg leuk The quiet scares me cause it screams the truth
Mhuhahaha voedselvergiftiging!! Ben je trouwens ook nieuwsgierig naar mijn theorie over die tekening? Ik denk niet dat je er heel blij mee zult zijn Maar oke I want more! En sanne ook *beslist voor sanne*
Ik denk niet dat je er heel blij mee zult zijn Maar oke I want more! En sanne ook *beslist voor sanne*When the curtain falls, it will be not you name you are judged by but your actions and the ability to show compassion towards others.
*stuitert topic in*
Olé, wat een verhaal al Ik moet zeggen dat ik geen zin had om te beginnen met lezen, ik zag band staan en dacht ''Run for the hills!'' Maar zoals gewoonlijk won mijn nieuwsgierigheid Dus hier ben ik dan!
*probeert er serieus uit te zien*
Het is een ik! En het beviel me meteen, je omschrijft omgeving, maar inderdaad vanuit de ik Ik lees dus niet dat pierre een bierblikje in zijn mond aan het rammen is achter zijn rug 
OF dat Mirry een bank bij iemand naar binnen probeert te schuiven *grote grijns*
Ik kwam wel een woord tegen wat miste in de eerste post, dat denk ik tenminste was op een geven moment was ik alleen nog aan het lezen en toen zag ik eigenlijk niks meer En inderdaad niet te veel zieken, hoewel ik best iemand ben die dol is op moord en doodslag vooral op puperbandleden 
Als pierre niet in bd wil blijven kunnen ze hem altijd nog vastbinden?
Olé, wat een verhaal al
Ik moet zeggen dat ik geen zin had om te beginnen met lezen, ik zag band staan en dacht ''Run for the hills!'' Maar zoals gewoonlijk won mijn nieuwsgierigheid Dus hier ben ik dan!*probeert er serieus uit te zien*
Het is een ik! En het beviel me meteen, je omschrijft omgeving, maar inderdaad vanuit de ik
Ik lees dus niet dat pierre een bierblikje in zijn mond aan het rammen is achter zijn rug OF dat Mirry een bank bij iemand naar binnen probeert te schuiven *grote grijns*Ik kwam wel een woord tegen wat miste in de eerste post, dat denk ik tenminste was op een geven moment was ik alleen nog aan het lezen en toen zag ik eigenlijk niks meer
En inderdaad niet te veel zieken, hoewel ik best iemand ben die dol is op moord en doodslag vooral op puperbandleden Als pierre niet in bd wil blijven kunnen ze hem altijd nog vastbinden?
~ If life is like a rivier, mine must have a great big dam in it, ~
Ik probeerde helemaal geen bank bij pierre naar binnen te schuiven! You evil! Wel een goed idee, wedden dat het past? Ik besprong pierre, waardoor de bank kantelde Meer niet Maar we kunnen Pierre inderdaad best gijzelen, als hij wel naar een optreden wil, vind ik een goed idee! *teams up with Tsu*When the curtain falls, it will be not you name you are judged by but your actions and the ability to show compassion towards others.
Sanne, *kucht*. Ik was een paar blaadjes kwijt die ik af moest hebben 8D. Ach ja. Pierre is inderdaad erg .
Mirry, nou, hier is meer! XD Voedselvergiftiging, laat ik dat Pierre maar niet aandoen. Die heeft al genoeg geleden XD.
Tsukiko, bedankt voor je reactie! Heb je serieus het hele verhaal gelezen? O.o
Mirry (nog een keer), zeg! Laten we Pierre nog in leven graag? Als hij niet meer in leven is, is mijn leven ook over *knikt heftig*. Leave him alive! XD
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
‘Arme Pierre,’ hoorde ik Seb achter me mompelen en ik moest moeite doen om niet in de lach te schieten.
‘Eh… Laat mij maar even, An,’ zei Sam vlug toen Annabel de koekenpan in haar hand had genomen om de pannenkoek om te draaien. Behendig draaide Sam hem om, waardoor de pan hard begon te sissen.
‘Ruikt lekker,’ gaf ik toe. Ik hoopte dat het ook zo zou smaken…
De deurbel ging, maar Sam en Annabel hadden het te druk met de pannenkoek heel op een bord te krijgen. Ik besloot maar open te gaan doen, liep naar de grote voordeur en opende die.
‘Hé, David.’ Barry kwam binnen. ‘Hoe is het met Pierre?’
‘Hartstikke chagrijnig en veel pijn, maar verder kan het ermee door,’ antwoordde ik, terwijl ik de deur achter hem sloot. ‘Hij is in de woonkamer, let niet op zijn humeur.’
Hoofdschuddend liep hij erheen en ik wilde hem al volgen, maar werd half omvergelopen door Annabel, die trots met een volgeladen dienblad de keuken uit kwam stormen.
‘Voor -’ begon ik, maar ze was al weg. ‘- zichtig…’
Dit keer liep ik wel de woonkamer in, waar Barry Pierre overeind probeerde te helpen.
‘Au!’ riep Pierre, die zijn handen over zijn buik hield. ‘Verdomme!’
Vlug schoot ik Barry te hulp en samen sjorden we Pierre zo goed als het kon omhoog.
‘Wil je stroop op de pannenkoek?’ vroeg Annabel, die geknield voor de tafel zat en een pannenkoek van de stapel pakte. Ze legde hem op een apart bord en nadat Pierre morrend ‘ja’ had geantwoord, bestrooide ze hem rijkelijk met stroop.
‘Alsjeblieft,’ zei ze en ze gaf hem het bord, een mes en een vork.
‘Bedankt.’ Hij viel meteen aan en had de pannenkoek in een paar minuten op. ‘Wie heeft deze gemaakt? Die was heerlijk!’
‘Ik,’ antwoordde Annabel hevig blozend.
Even leek het erop alsof Pierre de pannenkoek meteen uit wilde spugen, maar dat deed hij gelukkig niet.
‘Lekker,’ glimlachte hij dus maar, ‘mag ik er nog een?’
‘Natuurlijk!’ Annabel legde er nog een op zijn bord, terwijl ik Sam door het huis hoorde brullen dat we gingen eten. Het moment daarop kwam ze de woonkamer inlopen.
‘Iemand enig idee waar Katie is? Die heb ik de hele dag nog niet gezien en ze neemt haar telefoon niet op.’
‘Geen flauw idee,’ antwoordde Annabel. ‘Wie eten er allemaal mee? Pierre, David, Sam, ik.’ Ze telde op haar vingers. ‘Jeff, Seb, Chuck, Barry, Nora, Alex…’
‘Jack en Damiën?’ vroeg Nora. ‘Dean?’
Er viel een ijzige stilte, waarin iedereen gespannen naar Pierre keek, die deed alsof hij niets in de gaten had. Nora sloeg haar hand voor mond en wilde zo te zien al meteen een lading excuses roepen, maar Sam greep vlug in.
‘Jack en Damiën eten bij hun ouders,’ zei ze terwijl ze deed alsof er niets gebeurd was. ‘Zullen we maar in de woonkamer eten? Dat is wel zo gezellig voor Pierre.’
Ik voelde een vlaag van trots door me heen gaan toen ik haar de situatie zo zag aanpakken.
‘Ik help wel,’ bood ik daarom ook aan en we liepen hand in hand naar de keuken. Daar zwierde ik haar omhoog en zette haar op het keukenblok, om haar vervolgens uitgebreid te zoenen.
Sam giechelde. ‘Niet hier, gek. Er kan ieder moment iemand binnenkomen.’ Toch zoende ze me terug. ‘Blijven jullie vanavond weer hier slapen?’
‘Weet ik nog niet,’ antwoordde ik tussen twee zoenen door. ‘Ik overleg straks wel even met Barry. Ik hoop van wel, in ieder geval.’
Alsof hij me gehoord had, kwam Barry de keuken binnenlopen.
‘Oh,’ zei hij toen hij ons zag zoenen. ‘Sorry voor het storen, maar kan ik helpen? Iets meenemen naar de woonkamer of zo?’
‘Barry, jou had ik net nodig!’ zei ik terwijl ik Sam van het aanrecht tilde. ‘Waar slapen we vanavond? Hier weer? Morgen moeten we toch weer in Los Angeles optreden, dus het zou wel handig zijn.’
‘Als dat zou kunnen.’ Barry keek Sam vragend aan. ‘Is dat geen probleem? Zijn wij niet tot last?’
‘Nee joh!’ lachte Sam. ‘We vinden het allemaal hartstikke leuk dat jullie hier zijn, jullie kunnen zo lang blijven als nodig is.’
‘Fijn, bedankt,’ antwoordde Barry. Hij nam een stapel borden aan die Sam hem gaf en verdween weer.
‘Kom,’ zei ik nadat Sam en ik nog eens langdurig hadden gezoend, ‘anders gaan de anderen zeuren.’
Een kwartier daarna zat iedereen dan eindelijk met een bord met pannenkoeken op schoot naar de documentaire te kijken die Pierre blijkbaar weigerde af te zetten. Hij keek bijna geschokt naar de afscheidsbrief van Kurt Cobain toen die in beeld kwam en vergat zijn pannenkoek verder op te eten.
‘Morgen hebben we twee interviews en een optreden,’ zei Barry toen het reclame was.
‘Interviews waarvoor?’ vroeg ik. Meestal vond ik interviews wel leuk, maar soms kon het ook ontzettend slaapverwekkend zijn.
‘Twee vrij bekende tijdschriften.’
Ik kreunde toen ik me bedacht dat ik waarschijnlijk helemaal uitgehoord zou worden over Sam, de roddelpers was daar vast al van op de hoogte. Dat was het nadeel van dit vak; de roddelpers. Je verloor je privacy aan hen, je kon nooit eens lekker rustig op een terrasje zitten zonder dat je wel ergens geflits zag. Het was ook niet handig als je een meisje leuk vond; zodra de paparazzi je mond de woorden ‘date’ zag vormen, sprongen ze als aasgieren op je af.
Net op het moment dat ik wilde reageren op Barry, hoorde ik hoe de voordeur open en dicht werd gegooid. Er klonk hard gegil, en net op het moment dat Annabel, Jeff, Alex en ik geschrokken op wilden springen, werd de deur van de woonkamer met een klap opengesmeten en zag ik dat het gegil van Katie afkomstig was.
‘Het wordt uitgegeven!’ gilde ze buiten adem. Haar wangen waren knalrood door de opwinding en haar haren zaten door de war, waarschijnlijk veroorzaakt door de wind. ‘Mijn verhaal! Het wordt uitgegeven!’
Nina sprong op en viel haar gillend om de hals, terwijl wij haar allemaal stomverbaasd aanstaarden.
‘Ik ben vandaag bij de uitgever geweest!’ Katie stuiterde bijna naar ons toe. ‘Ze vinden mijn verhaal goed genoeg om uit te geven!’ Ze haalde een papier uit haar tas en liet dat ons zien. ‘Dit is het contract. Het enige dat ik nog hoef te doen, is het te ondertekenen!’
‘Dat is echt geweldig!’ riep Pierre uit. ‘Je eigen boek!’
‘Wauw, gefeliciteerd!’ riep ik enthousiast. Dat was echt heel erg tof voor Katie, blijkbaar was dit haar echte droom.
‘Ja!’ Katie plofte zwaar ademend tussen Seb en Nora in, die voor haar opzij waren geschoven en haar nu juichend op de schouders sloegen.
‘M-maar…’ stamelde Sam verbijsterd. ‘I-is het af? Ben je al vaker bij die uitgever geweest? M-maar… dat kan toch niet, een verhaal over Simple Plan? En… ik… huh?!’
Iedereen moest lachen bij het zien van haar verwarde gezicht.
Katie grijnsde. ‘Ja, ja en nee. Ja, het is sinds zo’n twee maanden af. Ja, ik ben één keer eerder bij die uitgever geweest, twee weken geleden. En nee, dat mag niet, een verhaal over Simple Plan, maar dit is ook een ander verhaal. Dat Simple Plan-verhaal is niet het enige verhaal waaraan ik ooit heb gewerkt.’ Stralend keek ze ons aan.
‘Dat is écht tof!’ Pierre lachte bij het zien van haar opgewonden gezicht.
Iedereen begon nu door elkaar heen te praten, terwijl de borden met pannenkoeken vergeten op onze schoot bleven staan. Ik glimlachte toen ik zag hoe Sam Katie nu blij knuffelde. Katie begon stralend aan iedereen die maar wilde luisteren te vertellen waar het verhaal over ging, terwijl de rest aan haar lippen hing.
Ik was blij voor Katie, vooral toen ik zag hoe haar geluk de anderen aanstak. Pierre lachte eindelijk weer en vroeg haar de oren van haar hoofd, terwijl Katie even enthousiast overal op antwoordde.
Ik keek rond en zag dat Annabel een beetje ongemakkelijk een jaloerse blik richting de gezelligheid tussen Pierre en Katie wierp, maar ze herstelde zich vlug toen ze mij zag kijken en glimlachte. Ik glimlachte terug en sloeg mijn armen om een lachende Sam heen, die bij mij op schoot was komen zitten.
‘Leuk voor haar, hè?’ vroeg ze door alle chaos heen.
Ik knikte en kuste haar zachtjes in haar nek.
.Mirry, nou, hier is meer! XD Voedselvergiftiging, laat ik dat Pierre maar niet aandoen. Die heeft al genoeg geleden XD.
Tsukiko, bedankt voor je reactie! Heb je serieus het hele verhaal gelezen? O.o
Deze zin snap ik niet echt? [A]Tsukiko schreef:Ik kwam wel een woord tegen wat miste in de eerste post, dat denk ik tenminste was op een geven moment was ik alleen nog aan het lezen en toen zag ik eigenlijk niks meer
Mirry (nog een keer), zeg!
Laten we Pierre nog in leven graag? Als hij niet meer in leven is, is mijn leven ook over *knikt heftig*. Leave him alive! XD-----------------------------------------------------------------------------------------------------
Hoofdstuk 31.
I don't need to say I'm sorry
I do what everybody wants to do
It's not so complicated
Because I know you want the same thing too
Generation – Simple Plan
‘De eerste pannenkoeken zijn bijna klaar!’ riep Annabel, die met een grote schort om achter het fornuis stond. Sam schoot haastig naar voren om de kom met beslag tegen te houden, die Annabel in haar enthousiasme bijna omstootte. ‘Die krijgt Pierre, dat lijkt me wel zo aardig.’I don't need to say I'm sorry
I do what everybody wants to do
It's not so complicated
Because I know you want the same thing too
Generation – Simple Plan
‘Arme Pierre,’ hoorde ik Seb achter me mompelen en ik moest moeite doen om niet in de lach te schieten.
‘Eh… Laat mij maar even, An,’ zei Sam vlug toen Annabel de koekenpan in haar hand had genomen om de pannenkoek om te draaien. Behendig draaide Sam hem om, waardoor de pan hard begon te sissen.
‘Ruikt lekker,’ gaf ik toe. Ik hoopte dat het ook zo zou smaken…
De deurbel ging, maar Sam en Annabel hadden het te druk met de pannenkoek heel op een bord te krijgen. Ik besloot maar open te gaan doen, liep naar de grote voordeur en opende die.
‘Hé, David.’ Barry kwam binnen. ‘Hoe is het met Pierre?’
‘Hartstikke chagrijnig en veel pijn, maar verder kan het ermee door,’ antwoordde ik, terwijl ik de deur achter hem sloot. ‘Hij is in de woonkamer, let niet op zijn humeur.’
Hoofdschuddend liep hij erheen en ik wilde hem al volgen, maar werd half omvergelopen door Annabel, die trots met een volgeladen dienblad de keuken uit kwam stormen.
‘Voor -’ begon ik, maar ze was al weg. ‘- zichtig…’
Dit keer liep ik wel de woonkamer in, waar Barry Pierre overeind probeerde te helpen.
‘Au!’ riep Pierre, die zijn handen over zijn buik hield. ‘Verdomme!’
Vlug schoot ik Barry te hulp en samen sjorden we Pierre zo goed als het kon omhoog.
‘Wil je stroop op de pannenkoek?’ vroeg Annabel, die geknield voor de tafel zat en een pannenkoek van de stapel pakte. Ze legde hem op een apart bord en nadat Pierre morrend ‘ja’ had geantwoord, bestrooide ze hem rijkelijk met stroop.
‘Alsjeblieft,’ zei ze en ze gaf hem het bord, een mes en een vork.
‘Bedankt.’ Hij viel meteen aan en had de pannenkoek in een paar minuten op. ‘Wie heeft deze gemaakt? Die was heerlijk!’
‘Ik,’ antwoordde Annabel hevig blozend.
Even leek het erop alsof Pierre de pannenkoek meteen uit wilde spugen, maar dat deed hij gelukkig niet.
‘Lekker,’ glimlachte hij dus maar, ‘mag ik er nog een?’
‘Natuurlijk!’ Annabel legde er nog een op zijn bord, terwijl ik Sam door het huis hoorde brullen dat we gingen eten. Het moment daarop kwam ze de woonkamer inlopen.
‘Iemand enig idee waar Katie is? Die heb ik de hele dag nog niet gezien en ze neemt haar telefoon niet op.’
‘Geen flauw idee,’ antwoordde Annabel. ‘Wie eten er allemaal mee? Pierre, David, Sam, ik.’ Ze telde op haar vingers. ‘Jeff, Seb, Chuck, Barry, Nora, Alex…’
‘Jack en Damiën?’ vroeg Nora. ‘Dean?’
Er viel een ijzige stilte, waarin iedereen gespannen naar Pierre keek, die deed alsof hij niets in de gaten had. Nora sloeg haar hand voor mond en wilde zo te zien al meteen een lading excuses roepen, maar Sam greep vlug in.
‘Jack en Damiën eten bij hun ouders,’ zei ze terwijl ze deed alsof er niets gebeurd was. ‘Zullen we maar in de woonkamer eten? Dat is wel zo gezellig voor Pierre.’
Ik voelde een vlaag van trots door me heen gaan toen ik haar de situatie zo zag aanpakken.
‘Ik help wel,’ bood ik daarom ook aan en we liepen hand in hand naar de keuken. Daar zwierde ik haar omhoog en zette haar op het keukenblok, om haar vervolgens uitgebreid te zoenen.
Sam giechelde. ‘Niet hier, gek. Er kan ieder moment iemand binnenkomen.’ Toch zoende ze me terug. ‘Blijven jullie vanavond weer hier slapen?’
‘Weet ik nog niet,’ antwoordde ik tussen twee zoenen door. ‘Ik overleg straks wel even met Barry. Ik hoop van wel, in ieder geval.’
Alsof hij me gehoord had, kwam Barry de keuken binnenlopen.
‘Oh,’ zei hij toen hij ons zag zoenen. ‘Sorry voor het storen, maar kan ik helpen? Iets meenemen naar de woonkamer of zo?’
‘Barry, jou had ik net nodig!’ zei ik terwijl ik Sam van het aanrecht tilde. ‘Waar slapen we vanavond? Hier weer? Morgen moeten we toch weer in Los Angeles optreden, dus het zou wel handig zijn.’
‘Als dat zou kunnen.’ Barry keek Sam vragend aan. ‘Is dat geen probleem? Zijn wij niet tot last?’
‘Nee joh!’ lachte Sam. ‘We vinden het allemaal hartstikke leuk dat jullie hier zijn, jullie kunnen zo lang blijven als nodig is.’
‘Fijn, bedankt,’ antwoordde Barry. Hij nam een stapel borden aan die Sam hem gaf en verdween weer.
‘Kom,’ zei ik nadat Sam en ik nog eens langdurig hadden gezoend, ‘anders gaan de anderen zeuren.’
Een kwartier daarna zat iedereen dan eindelijk met een bord met pannenkoeken op schoot naar de documentaire te kijken die Pierre blijkbaar weigerde af te zetten. Hij keek bijna geschokt naar de afscheidsbrief van Kurt Cobain toen die in beeld kwam en vergat zijn pannenkoek verder op te eten.
‘Morgen hebben we twee interviews en een optreden,’ zei Barry toen het reclame was.
‘Interviews waarvoor?’ vroeg ik. Meestal vond ik interviews wel leuk, maar soms kon het ook ontzettend slaapverwekkend zijn.
‘Twee vrij bekende tijdschriften.’
Ik kreunde toen ik me bedacht dat ik waarschijnlijk helemaal uitgehoord zou worden over Sam, de roddelpers was daar vast al van op de hoogte. Dat was het nadeel van dit vak; de roddelpers. Je verloor je privacy aan hen, je kon nooit eens lekker rustig op een terrasje zitten zonder dat je wel ergens geflits zag. Het was ook niet handig als je een meisje leuk vond; zodra de paparazzi je mond de woorden ‘date’ zag vormen, sprongen ze als aasgieren op je af.
Net op het moment dat ik wilde reageren op Barry, hoorde ik hoe de voordeur open en dicht werd gegooid. Er klonk hard gegil, en net op het moment dat Annabel, Jeff, Alex en ik geschrokken op wilden springen, werd de deur van de woonkamer met een klap opengesmeten en zag ik dat het gegil van Katie afkomstig was.
‘Het wordt uitgegeven!’ gilde ze buiten adem. Haar wangen waren knalrood door de opwinding en haar haren zaten door de war, waarschijnlijk veroorzaakt door de wind. ‘Mijn verhaal! Het wordt uitgegeven!’
Nina sprong op en viel haar gillend om de hals, terwijl wij haar allemaal stomverbaasd aanstaarden.
‘Ik ben vandaag bij de uitgever geweest!’ Katie stuiterde bijna naar ons toe. ‘Ze vinden mijn verhaal goed genoeg om uit te geven!’ Ze haalde een papier uit haar tas en liet dat ons zien. ‘Dit is het contract. Het enige dat ik nog hoef te doen, is het te ondertekenen!’
‘Dat is echt geweldig!’ riep Pierre uit. ‘Je eigen boek!’
‘Wauw, gefeliciteerd!’ riep ik enthousiast. Dat was echt heel erg tof voor Katie, blijkbaar was dit haar echte droom.
‘Ja!’ Katie plofte zwaar ademend tussen Seb en Nora in, die voor haar opzij waren geschoven en haar nu juichend op de schouders sloegen.
‘M-maar…’ stamelde Sam verbijsterd. ‘I-is het af? Ben je al vaker bij die uitgever geweest? M-maar… dat kan toch niet, een verhaal over Simple Plan? En… ik… huh?!’
Iedereen moest lachen bij het zien van haar verwarde gezicht.
Katie grijnsde. ‘Ja, ja en nee. Ja, het is sinds zo’n twee maanden af. Ja, ik ben één keer eerder bij die uitgever geweest, twee weken geleden. En nee, dat mag niet, een verhaal over Simple Plan, maar dit is ook een ander verhaal. Dat Simple Plan-verhaal is niet het enige verhaal waaraan ik ooit heb gewerkt.’ Stralend keek ze ons aan.
‘Dat is écht tof!’ Pierre lachte bij het zien van haar opgewonden gezicht.
Iedereen begon nu door elkaar heen te praten, terwijl de borden met pannenkoeken vergeten op onze schoot bleven staan. Ik glimlachte toen ik zag hoe Sam Katie nu blij knuffelde. Katie begon stralend aan iedereen die maar wilde luisteren te vertellen waar het verhaal over ging, terwijl de rest aan haar lippen hing.
Ik was blij voor Katie, vooral toen ik zag hoe haar geluk de anderen aanstak. Pierre lachte eindelijk weer en vroeg haar de oren van haar hoofd, terwijl Katie even enthousiast overal op antwoordde.
Ik keek rond en zag dat Annabel een beetje ongemakkelijk een jaloerse blik richting de gezelligheid tussen Pierre en Katie wierp, maar ze herstelde zich vlug toen ze mij zag kijken en glimlachte. Ik glimlachte terug en sloeg mijn armen om een lachende Sam heen, die bij mij op schoot was komen zitten.
‘Leuk voor haar, hè?’ vroeg ze door alle chaos heen.
Ik knikte en kuste haar zachtjes in haar nek.
Wat een romanticus is David, mooi omschreven! Gelukkig en Pierre alweer wat vrolijker, want over zijn chagerijnige versie was ik niet zo te spreken
The quiet scares me cause it screams the truth
*kijkt zielig* but, but, but.... er past vast wel een bank in Pierre zijn mond? En anders vast in die neusgaten...
Paar dingetjes: Stroop strooi je niet mee Want het is half vloeibaar En Sam zit nu met haar kont in David zijn bord Want die stond bij hem op schoot, aldus een eerder stukje!
Maar Katie is er!!!! En de verhaallijn met Katie ook! *kijkt blij* ik zat al een paar hoofdstukken op haar te wachten (zoals je ongetwijfeld beseft hebt) En ze is leuk! Alleen Anabel moet zich niet zo aanstellen, als ze Pierre wil hebben, had ze hem maar moeten bespringen toen ze alleen waren Dan was de pers erop gedoken (goed dat die erin zit overigens!) en had Pierre als een rat in de val gezeten!
Paar dingetjes: Stroop strooi je niet mee
Want het is half vloeibaar En Sam zit nu met haar kont in David zijn bord Want die stond bij hem op schoot, aldus een eerder stukje!Maar Katie is er!!!! En de verhaallijn met Katie ook! *kijkt blij* ik zat al een paar hoofdstukken op haar te wachten (zoals je ongetwijfeld beseft hebt)
En ze is leuk! Alleen Anabel moet zich niet zo aanstellen, als ze Pierre wil hebben, had ze hem maar moeten bespringen toen ze alleen waren Dan was de pers erop gedoken (goed dat die erin zit overigens!) en had Pierre als een rat in de val gezeten! When the curtain falls, it will be not you name you are judged by but your actions and the ability to show compassion towards others.
Sanne, thanks! David is inderdaad een schatje, ja. Echt, ik zou zo verliefd op hem kunnen wor-... Never mind, dat ben ik al . Bedankt weer ^^.
Mirry, die bank zou eerder in zijn neusgaten passen XD. Ik heb mijn posters nog eens goed bekeken en hij heeft écht grote neusgaten. Maar goed, daar wordt ie alleen maar sexier door... [A].
Wat doe je dan met stroop? Ik wist niet welk werkwoord ik ervoor moest gebruiken. En inderdaad *zet op verwerkingslijstje*, laat ik David toch eerst dat bord maar wegzetten XD. M-maar... Annabel durft niet zomaar haar Held te bespringen, da's nogal logisch. Alhoewel... ik zou het wel hebben gedaan als hij zomaar bij mij op mijn kamer zou komen slapen... Hè, nou begin ik mezelf tegen te spreken . Blij dat je Katie leuk vond! =D
Hier weer een nieuw stukje, ik moest toch iets toen ik ziek was XD.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
‘Ik word gek,’ mopperde hij op de derde dag. ‘Ik bedoel, ik ben al gek, maar hier word ik nóg gekker van.’
We namen een filmpje op waarin we onze excuses aan de fans aanboden en hen beloofden zo snel mogelijk op te komen treden, zodra Pierre zich weer beter voelde. Barry plaatste het filmpje op onze officiële website, waar Pierre een hoop lieve reacties kreeg om hem een hart onder de riem te steken.
We reisden veel op en neer van zaal naar zaal en van interview naar interview, terwijl ik tussendoor zoveel mogelijk tijd met Sam door probeerde te brengen, wat erg moeilijk was in deze chaos. Ik zong alles bij elkaar bij de optredens die wel doorgingen en dat ging tot mijn grote verbazing nog best goed. De fans reageerden er erg goed op, wat mij al een stuk zekerder maakte. Natuurlijk was het vervelend voor hen dat ze Pierre niet konden zien (zo’n beetje de helft van de fans kwam toch wel voor hem), maar wij boden namens hem nog eens zijn excuses aan en beloofden zeker nog eens terugkomen.
Al met al verliepen deze dagen dus nog best goed, hoewel ik het moeilijk vond om telkens weer afscheid te nemen van Sam, die me steeds treuriger aankeek. Ik was er na twee dagen gewend aan geraakt om constant bij haar te zijn.
‘Ik vind het zo vervelend dat ik na die twee prachtige dagen je steeds vaker zie gaan,’ mompelde ze op de vijfde dag, nadat ik haar gezicht in mijn handen had genomen en haar gedag had gekust.
‘Wen er maar vast aan,’ zuchtte ik en toen keek ze me zo verdrietig aan dat er een grote golf van medelijden door me heenging. ‘Overmorgen gaan we allemaal naar Montréal om onze ouders op te zoeken. Dan ga je toch wel mee? Ik wil je aan mijn moeder voorstellen.’
Sams gezicht klaarde weer een beetje op.
‘Natuurlijk ga ik mee,’ zei ze en ze gaf mij mijn pet, die ik opzette en liep mee naar de deur om ons uit te zwaaien. ‘Succes straks!’
Pierre was zich inmiddels ook alweer een stuk beter gaan voelen. Na een paar dagen kon hij weer uit zichzelf rechtop gaan zitten en was hij zelfs weer rond gaan lopen. Hij zei dat de ergste pijn over was en nam zo’n vier aspirines op een dag om de overgebleven pijn tegen te gaan. Vandaag ging hij zelfs mee naar het optreden, zodat hij vanaf de zijkant toe kon kijken. De fans zouden dat niet te weten krijgen, dat zou alleen maar voor ophef zorgen en dat was wel het laatste dat we wilden; meer ophef.
‘Zullen we gaan?’ riep Pierre uitgelaten toen hij blij de hal binnen kwam lopen.
‘Doe jij nou maar rustig,’ waarschuwde Jeff hem.
‘Ja,’ zei Chuck bezorgd. ‘We willen niet dat je dadelijk weer een week voor pampus op de bank ligt.’
Pierre gaf hem een klap op zijn schouder.
‘No worries, mate!’ riep hij. ‘Ik voel me kiplekker! Zo fris als een hoentje! Als een vis -’
‘Pas maar op, dadelijk verander je nog echt in een beest,’ merkte ik droog op en ik hees mijn tas over mijn schouder, terwijl ik geeuwde.
We liepen alle zes naar de bus. De meiden hadden het allemaal te druk om mee te gaan vanavond; de vakantie zat er over een week alweer op voor hen en ze moesten allemaal nog de nodige dingen voor de universiteit doen.
‘Jammer dat ze niet meegaan,’ zei Pierre toen we in de bus zaten en hij over zijn schouder naar het huis keek. ‘Ze vonden het echt leuk om naar al die optredens mee te gaan, alhoewel ik het ook wel prettig vond als ze thuisbleven. Het is een leuk gezelschap.’
Ik moest grijnzen en vroeg me af of hij daar vooral Annabel meebedoelde, maar besloot niets te vragen. Ooit zou hij het uit zichzelf wel toegeven, daar was ik zeker van. Ik kende Pierre goed genoeg om dat soort dingen over hem te weten.
‘Sam gaat volgende week mee naar Montréal,’ zei ik halverwege de busrit.
Seb draaide zich om naar mij. ‘Denk je niet dat jullie een beetje hard van stapel lopen?’
‘Hoezo dat?’ schoot ik direct in de verdediging.
‘Nou…’ Seb zocht even naar de goede woorden. ‘Jullie zijn net een week samen en zijn echt onafscheidelijk.’
Ik keek hem gepikeerd aan. ‘We zien elkaar al nauwelijks! Ik wil gewoon samen met haar zijn, dat is toch niet teveel gevraagd?’
‘Nee, nee,’ zei Seb haastig, ‘maar ik ben gewoon bang… nou ja, kijk, als jullie dadelijk écht teveel samen zijn, denk ik dat dat niet goed voor jullie relatie is.’
De anderen keken van de een naar de ander alsof er een tafeltenniswedstrijd bezig was, maar hielden zich zwijgend buiten de discussie.
‘Ik weet zelf wel wat goed voor ons is, Seb,’ snauwde ik, ‘je hoeft niet voor dr. Phil te spelen.’
Seb keek me gekwetst aan, maar zei verder niets en trok zich de rest van de busrit achter in de bus terug, terwijl de anderen me wat verwijtend aankeken.
‘Wat?’ gromde ik toen ze me nog steeds zo aankeken. ‘Het is toch zo?’
Ik was moe, ik had geen zin in dit gezeik er nog bij aan mijn hoofd. Ik moest me voorbereiden op het optreden dadelijk en ik had geen behoefte aan commentaar op mijn relatie met Sam. We wisten allebei zelf dat we bij elkaar wilden zijn en irriteerden ons helemaal niet aan elkaar. Dat ik haar volgende week mee naar mijn ouders nam, zei toch wel genoeg?
De rest van de busrit was het erg stil, niemand durfde blijkbaar nog een woord te zeggen. Toen we bij de zaal aan waren gekomen, stapten we allemaal uit en trok Pierre me even weg van de anderen.
‘Ga je nog je excuses aanbieden aan Seb?’ vroeg hij en hij keek me doordringend aan.
‘Waarom dat?’ zuchtte ik; konden ze er niet gewoon even over ophouden?
‘Het was niet bepaald aardig wat je zei. Hij geeft ook alleen maar zijn mening en je weet dat wij dat altijd doen in de band. Het had net zo goed Chuck, Jeff of ik kunnen zijn die het had gezegd en dan had je aan een van ons je excuses aan kunnen bieden.’
Ik rolde met mijn ogen. ‘Goed, goed…’ mompelde ik en ik liep naar Seb toe.
‘Seb, het was niet mijn bedoeling om straks zo tegen je uit te vallen…’ begon ik.
‘Nee, ik snap het,’ viel hij me in de rede, ‘ik had mijn kop moeten houden. Jij moet doen wat jij denkt dat goed voor jullie is, daar hoef ik me niet mee te bemoeien.’
‘Je mag je er best mee bemoeien, maar zeg het niet op een moment dat ik al zo moe en chagrijnig ben.’ Ik grijnsde, terwijl Seb me ietwat ongemakkelijk aankeek.
‘Ja. Sorry, David.’
‘Nee, jij sorry, Seb.’ Ik gaf hem een klap op zijn schouder en we liepen allemaal het gebouw binnen, waar ons de kleedkamers gewezen werden. We deden allemaal rustig aan; we waren op tijd en de soundcheck zou pas over twintig minuten beginnen.
‘Ik ga even rondlopen,’ zei ik toen ik de zenuwen weer op voelde spelen. ‘Even rondkijken en zo.’
Gelukkig bood niemand aan om mee te lopen, daar had ik geen zin in. Zenuwachtig liep ik de kleedkamer uit en sloeg een aantal onbekende gangen in, totdat er plotseling een vrouw voor mijn neus stond.
Het was een lange vrouw -langer dan ik, moest ik met tegenzin toegeven- met prachtige zwarte haren, die glanzend over haar schouders vielen. Ze had grote, helderblauwe ogen die mij verbijsterd aanstaarden voordat ze een gesmoord kreetje slaakte.
‘Jij… jij…’ stamelde ze. ‘Jij bent David! Wauw!’
‘Hallo,’ zei ik, een beetje uit het veld geslagen door haar schoonheid.
‘Wauw! Wat… Jeetje. Ik ben met mijn vriendinnengroep hier, we komen naar jullie optreden kijken,’ zei ze verbaasd. ‘Maar dit had ik niet verwacht.’
Ik grijnsde opgelaten. ‘Dat hoor ik vaker. Heb je zin in het optreden?’
‘Nou, ik ken niet heel erg veel van jullie muziek,’ begon ze aarzelend, ‘maar ik ben meegesleept door mijn vriendinnen die een kaartje overhadden. Ik vind jullie muziek wel leuk hoor, voor zover ik het ken,’ voegde ze er verontschuldigend achteraan en ze grijnsde.
‘Eh… leuk!’ zei ik, niet goed wetend wat te zeggen. Sam was knap, dat was iets wat overduidelijk was, maar deze vrouw was een soort combinatie tussen Angelina Jolie en Avril Lavigne en dát vond geen een man toch verkeerd?
‘Alexandra,’ zei de vrouw toen en ze stak haar hand uit, die ik verdwaasd schudde.
‘David dus,’ mompelde ik toen maar.
‘Dat weet ik.’ Ze glimlachte. ‘Ik ben overigens wel fan van je gitaarspel, je bent erg goed.’
Ik bloosde en ging samen met haar op een bankje in de gang zitten.
‘Bedankt.’
‘Ik speel zelf ook gitaar, maar ik ben lang niet zo goed als jij,’ lachte ze. ‘Ik vind dat je vooral goed bent in You Don’t Mean Anything. Die ken ik, dat is toch wel mijn favoriete nummer van jullie.’
‘Nogmaals bedankt.’ Ik had geen flauw idee wat te zeggen. Denk aan Sam, denk aan Sam, nam ik mezelf voor, maar mijn gedachten werden voor even totaal in beslag genomen door deze vrouw.
. Bedankt weer ^^.Mirry, die bank zou eerder in zijn neusgaten passen XD. Ik heb mijn posters nog eens goed bekeken en hij heeft écht grote neusgaten. Maar goed, daar wordt ie alleen maar sexier door... [A].
Wat doe je dan met stroop? Ik wist niet welk werkwoord ik ervoor moest gebruiken
. En inderdaad *zet op verwerkingslijstje*, laat ik David toch eerst dat bord maar wegzetten XD. M-maar... Annabel durft niet zomaar haar Held te bespringen, da's nogal logisch. Alhoewel... ik zou het wel hebben gedaan als hij zomaar bij mij op mijn kamer zou komen slapen... Hè, nou begin ik mezelf tegen te spreken . Blij dat je Katie leuk vond! =DHier weer een nieuw stukje, ik moest toch iets toen ik ziek was XD.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
Hoofdstuk 32.
I don't wanna think about you
Think about me
Don't wanna figure this out
I Don't wanna think about you
Don’t Wanna Think About You – Simple Plan
De dagen die daarop volgden, waren voor zover mogelijk nog hectischer dan normaal. De optredens buiten Las Vegas werden afgezegd, zodat we tussendoor nog bij Pierre konden zijn, die al die tijd ellendig op de bank lag en zichzelf doodverveelde. Hij had de hele filmcollectie die ze in huis hadden inmiddels al gezien en werd knettergek van het stilliggen, waardoor het ons grote moeite kostte om hem rustig te laten liggen. Iedereen kwam hem om de zoveel tijd gezelschap houden en we probeerden hem op alle mogelijke manieren op te vrolijken, wat niet echt lukte.I don't wanna think about you
Think about me
Don't wanna figure this out
I Don't wanna think about you
Don’t Wanna Think About You – Simple Plan
‘Ik word gek,’ mopperde hij op de derde dag. ‘Ik bedoel, ik ben al gek, maar hier word ik nóg gekker van.’
We namen een filmpje op waarin we onze excuses aan de fans aanboden en hen beloofden zo snel mogelijk op te komen treden, zodra Pierre zich weer beter voelde. Barry plaatste het filmpje op onze officiële website, waar Pierre een hoop lieve reacties kreeg om hem een hart onder de riem te steken.
We reisden veel op en neer van zaal naar zaal en van interview naar interview, terwijl ik tussendoor zoveel mogelijk tijd met Sam door probeerde te brengen, wat erg moeilijk was in deze chaos. Ik zong alles bij elkaar bij de optredens die wel doorgingen en dat ging tot mijn grote verbazing nog best goed. De fans reageerden er erg goed op, wat mij al een stuk zekerder maakte. Natuurlijk was het vervelend voor hen dat ze Pierre niet konden zien (zo’n beetje de helft van de fans kwam toch wel voor hem), maar wij boden namens hem nog eens zijn excuses aan en beloofden zeker nog eens terugkomen.
Al met al verliepen deze dagen dus nog best goed, hoewel ik het moeilijk vond om telkens weer afscheid te nemen van Sam, die me steeds treuriger aankeek. Ik was er na twee dagen gewend aan geraakt om constant bij haar te zijn.
‘Ik vind het zo vervelend dat ik na die twee prachtige dagen je steeds vaker zie gaan,’ mompelde ze op de vijfde dag, nadat ik haar gezicht in mijn handen had genomen en haar gedag had gekust.
‘Wen er maar vast aan,’ zuchtte ik en toen keek ze me zo verdrietig aan dat er een grote golf van medelijden door me heenging. ‘Overmorgen gaan we allemaal naar Montréal om onze ouders op te zoeken. Dan ga je toch wel mee? Ik wil je aan mijn moeder voorstellen.’
Sams gezicht klaarde weer een beetje op.
‘Natuurlijk ga ik mee,’ zei ze en ze gaf mij mijn pet, die ik opzette en liep mee naar de deur om ons uit te zwaaien. ‘Succes straks!’
Pierre was zich inmiddels ook alweer een stuk beter gaan voelen. Na een paar dagen kon hij weer uit zichzelf rechtop gaan zitten en was hij zelfs weer rond gaan lopen. Hij zei dat de ergste pijn over was en nam zo’n vier aspirines op een dag om de overgebleven pijn tegen te gaan. Vandaag ging hij zelfs mee naar het optreden, zodat hij vanaf de zijkant toe kon kijken. De fans zouden dat niet te weten krijgen, dat zou alleen maar voor ophef zorgen en dat was wel het laatste dat we wilden; meer ophef.
‘Zullen we gaan?’ riep Pierre uitgelaten toen hij blij de hal binnen kwam lopen.
‘Doe jij nou maar rustig,’ waarschuwde Jeff hem.
‘Ja,’ zei Chuck bezorgd. ‘We willen niet dat je dadelijk weer een week voor pampus op de bank ligt.’
Pierre gaf hem een klap op zijn schouder.
‘No worries, mate!’ riep hij. ‘Ik voel me kiplekker! Zo fris als een hoentje! Als een vis -’
‘Pas maar op, dadelijk verander je nog echt in een beest,’ merkte ik droog op en ik hees mijn tas over mijn schouder, terwijl ik geeuwde.
We liepen alle zes naar de bus. De meiden hadden het allemaal te druk om mee te gaan vanavond; de vakantie zat er over een week alweer op voor hen en ze moesten allemaal nog de nodige dingen voor de universiteit doen.
‘Jammer dat ze niet meegaan,’ zei Pierre toen we in de bus zaten en hij over zijn schouder naar het huis keek. ‘Ze vonden het echt leuk om naar al die optredens mee te gaan, alhoewel ik het ook wel prettig vond als ze thuisbleven. Het is een leuk gezelschap.’
Ik moest grijnzen en vroeg me af of hij daar vooral Annabel meebedoelde, maar besloot niets te vragen. Ooit zou hij het uit zichzelf wel toegeven, daar was ik zeker van. Ik kende Pierre goed genoeg om dat soort dingen over hem te weten.
‘Sam gaat volgende week mee naar Montréal,’ zei ik halverwege de busrit.
Seb draaide zich om naar mij. ‘Denk je niet dat jullie een beetje hard van stapel lopen?’
‘Hoezo dat?’ schoot ik direct in de verdediging.
‘Nou…’ Seb zocht even naar de goede woorden. ‘Jullie zijn net een week samen en zijn echt onafscheidelijk.’
Ik keek hem gepikeerd aan. ‘We zien elkaar al nauwelijks! Ik wil gewoon samen met haar zijn, dat is toch niet teveel gevraagd?’
‘Nee, nee,’ zei Seb haastig, ‘maar ik ben gewoon bang… nou ja, kijk, als jullie dadelijk écht teveel samen zijn, denk ik dat dat niet goed voor jullie relatie is.’
De anderen keken van de een naar de ander alsof er een tafeltenniswedstrijd bezig was, maar hielden zich zwijgend buiten de discussie.
‘Ik weet zelf wel wat goed voor ons is, Seb,’ snauwde ik, ‘je hoeft niet voor dr. Phil te spelen.’
Seb keek me gekwetst aan, maar zei verder niets en trok zich de rest van de busrit achter in de bus terug, terwijl de anderen me wat verwijtend aankeken.
‘Wat?’ gromde ik toen ze me nog steeds zo aankeken. ‘Het is toch zo?’
Ik was moe, ik had geen zin in dit gezeik er nog bij aan mijn hoofd. Ik moest me voorbereiden op het optreden dadelijk en ik had geen behoefte aan commentaar op mijn relatie met Sam. We wisten allebei zelf dat we bij elkaar wilden zijn en irriteerden ons helemaal niet aan elkaar. Dat ik haar volgende week mee naar mijn ouders nam, zei toch wel genoeg?
De rest van de busrit was het erg stil, niemand durfde blijkbaar nog een woord te zeggen. Toen we bij de zaal aan waren gekomen, stapten we allemaal uit en trok Pierre me even weg van de anderen.
‘Ga je nog je excuses aanbieden aan Seb?’ vroeg hij en hij keek me doordringend aan.
‘Waarom dat?’ zuchtte ik; konden ze er niet gewoon even over ophouden?
‘Het was niet bepaald aardig wat je zei. Hij geeft ook alleen maar zijn mening en je weet dat wij dat altijd doen in de band. Het had net zo goed Chuck, Jeff of ik kunnen zijn die het had gezegd en dan had je aan een van ons je excuses aan kunnen bieden.’
Ik rolde met mijn ogen. ‘Goed, goed…’ mompelde ik en ik liep naar Seb toe.
‘Seb, het was niet mijn bedoeling om straks zo tegen je uit te vallen…’ begon ik.
‘Nee, ik snap het,’ viel hij me in de rede, ‘ik had mijn kop moeten houden. Jij moet doen wat jij denkt dat goed voor jullie is, daar hoef ik me niet mee te bemoeien.’
‘Je mag je er best mee bemoeien, maar zeg het niet op een moment dat ik al zo moe en chagrijnig ben.’ Ik grijnsde, terwijl Seb me ietwat ongemakkelijk aankeek.
‘Ja. Sorry, David.’
‘Nee, jij sorry, Seb.’ Ik gaf hem een klap op zijn schouder en we liepen allemaal het gebouw binnen, waar ons de kleedkamers gewezen werden. We deden allemaal rustig aan; we waren op tijd en de soundcheck zou pas over twintig minuten beginnen.
‘Ik ga even rondlopen,’ zei ik toen ik de zenuwen weer op voelde spelen. ‘Even rondkijken en zo.’
Gelukkig bood niemand aan om mee te lopen, daar had ik geen zin in. Zenuwachtig liep ik de kleedkamer uit en sloeg een aantal onbekende gangen in, totdat er plotseling een vrouw voor mijn neus stond.
Het was een lange vrouw -langer dan ik, moest ik met tegenzin toegeven- met prachtige zwarte haren, die glanzend over haar schouders vielen. Ze had grote, helderblauwe ogen die mij verbijsterd aanstaarden voordat ze een gesmoord kreetje slaakte.
‘Jij… jij…’ stamelde ze. ‘Jij bent David! Wauw!’
‘Hallo,’ zei ik, een beetje uit het veld geslagen door haar schoonheid.
‘Wauw! Wat… Jeetje. Ik ben met mijn vriendinnengroep hier, we komen naar jullie optreden kijken,’ zei ze verbaasd. ‘Maar dit had ik niet verwacht.’
Ik grijnsde opgelaten. ‘Dat hoor ik vaker. Heb je zin in het optreden?’
‘Nou, ik ken niet heel erg veel van jullie muziek,’ begon ze aarzelend, ‘maar ik ben meegesleept door mijn vriendinnen die een kaartje overhadden. Ik vind jullie muziek wel leuk hoor, voor zover ik het ken,’ voegde ze er verontschuldigend achteraan en ze grijnsde.
‘Eh… leuk!’ zei ik, niet goed wetend wat te zeggen. Sam was knap, dat was iets wat overduidelijk was, maar deze vrouw was een soort combinatie tussen Angelina Jolie en Avril Lavigne en dát vond geen een man toch verkeerd?
‘Alexandra,’ zei de vrouw toen en ze stak haar hand uit, die ik verdwaasd schudde.
‘David dus,’ mompelde ik toen maar.
‘Dat weet ik.’ Ze glimlachte. ‘Ik ben overigens wel fan van je gitaarspel, je bent erg goed.’
Ik bloosde en ging samen met haar op een bankje in de gang zitten.
‘Bedankt.’
‘Ik speel zelf ook gitaar, maar ik ben lang niet zo goed als jij,’ lachte ze. ‘Ik vind dat je vooral goed bent in You Don’t Mean Anything. Die ken ik, dat is toch wel mijn favoriete nummer van jullie.’
‘Nogmaals bedankt.’ Ik had geen flauw idee wat te zeggen. Denk aan Sam, denk aan Sam, nam ik mezelf voor, maar mijn gedachten werden voor even totaal in beslag genomen door deze vrouw.
Laatst gewijzigd door Imke op 26 mei 2008 20:21, 1 keer totaal gewijzigd.
*hakt David zijn neus eraf* Poor Seb! *hugs seb* you evil little make-up wearing man! *snorts and does it again* Houd vooral je gedachten bij Sam ja! Anders hakt zij je andere neus eraf! *kijkt evil en gaat seb troosten*
Mhuhahaha trouble in fairytale land! Zat netjes in elkaar Imke!
Mhuhahaha trouble in fairytale land!
Zat netjes in elkaar Imke!When the curtain falls, it will be not you name you are judged by but your actions and the ability to show compassion towards others.
Zit zeker goed in elkaar, Imke Ik ben benieuwd hoe het verder gaat
Ik ben benieuwd hoe het verder gaat The quiet scares me cause it screams the truth
Mirry, PARDON?! *lijmt Davids neus eraan* Hallo, zijn neus is lief, oké?! Ik kan niet zonder Davids neus! *gooit Seb* He's yours! XD
Sanne, thanks!
Darkstar, wiej, you're back! Heb je het allemaal bijgelezen? XD
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
‘Ja, dat klopt. Hij is niet ziek, maar kan niet optreden vanwege… nou ja, laat ik zeggen dat hij niet in de positie verkeert om net zo hyperactief als normaal over het podium te springen.’ Ik moest onwillekeurig lachen. ‘Daarom heb ik de afgelopen week de zang op me genomen.’
‘Vind je dat niet eng?’ vroeg Alexandra en er klonk ontzag door haar stem. ‘Ik bedoel, voor al die mensen? Ik zou zoiets nooit durven.’
‘Ik doe het ook alleen maar omdat het noodzakelijk is. Laat alle aandacht maar naar Pierre gaan en geef mij een gitaar, dan ben ik al dolgelukkig.’
‘Die aandacht naar Pierre is geen probleem, als het aan mijn vriendinnen ligt. Eerlijk waar, zij weten echt álles van hem, dat is gewoon eng. Ze weten zelfs, en je mag ze ziek noemen, maar ze weten zelfs in welk ziekenhuis hij is geboren. Ja, echt,’ voegde ze er lachend aan toe toen ze mijn stomverbaasde gezicht zag. ‘Dat zegt wel genoeg, toch?’
‘Dat is gewoon…’ Maar ik wist daar niets op te zeggen. Oké, ik had natuurlijk altijd geweten dat er extreme fans waren, maar dat die zelfs dit soort dingen wisten…
‘Ik denk dat ik me maar vereerd voel dat we zulke fans hebben?’ zei ik daarom een tikje aarzelend.
‘Ik weet het, ze zijn gek,’ knikte Alexandra, ‘maar ach, het is best grappig. Zelfs ik weet bijvoorbeeld van jou dat jij vroeger in een ander bandje speelde en toen werd gesmeekt om bij Simple Plan te komen. En dat jij de enige van de vijf was die niet bij hen op de middelbare school zat. Ja, ik weet dat het erg is,’ knikte ze, ‘maar dat soort dingen krijg je vanzelf als je met mijn vriendinnen omgaat.’ Ze grijnsde. ‘Als ik hen dit straks vertel, dat ik met jou heb gepraat, gaan ze totaal door het lint.’
Ik wist niet goed hoe ik met deze situatie om moest gaan.
‘Eh… Weten je vriendinnen nog meer dingen over ons die ikzelf nauwelijks weet?’
Alexandra lachte opnieuw, waardoor haar ogen schitterden en er schattige kuiltjes in haar wangen werden gevormd.
‘Volgens mij is dat van het ziekenhuis van Pierre wel het ergste,’ zei ze bedachtzaam. ‘Maar ze blijven me toch iedere keer weer verrassen.’
Ik knikte een beetje verdwaasd.
‘Heb ik je verward?’ vroeg ze alsof ze mijn gedachten kon lezen.
‘Huh?’ Ik keek op. ‘Oh. Nee. Ach, ik vind het nog steeds vreemd dat mensen zoveel van ons afweten. Je hebt door dit beroep niet bepaald privacy meer, zie je, en dat kan soms best vervelend zijn. Maar in de meeste gevallen is het wel grappig, zoals nu dus.’ Ik glimlachte, maar schrok op toen ik mijn telefoon voelde trillen.
‘Sorry,’ excuseerde ik me tegen Alexandra. ‘Hé Chuck. Ja, ik kom er zo aan.’
Alexandra maakte aanstalten om op te staan toen ik had opgehangen.
‘Sorry,’ verontschuldigde ik me nogmaals, ‘maar de soundcheck gaat zo beginnen en daar moet ik wel bij aanwezig zijn.’ Ik stond ook op, waardoor we nu vrij dicht bij elkaar stonden. ‘Veel plezier bij het optreden,’ zei ik nogal ongemakkelijk, ‘misschien zie ik je ooit nog wel eens.’
‘Bedankt.’ Ze keek met een doordringende blik aan, het was alsof haar helderblauwe ogen zich door de mijne boorden. ‘Er zit iets op je wang…’ Langzaam wreef ze met haar duim langs mijn linkerwang, terwijl ik een tinteling door mijn lichaam voelde gaan. Ik kon haar alleen maar met grote ogen aankijken, mijn hoofd voelde leeg en het was alsof mijn spieren niet meer werkten. Ze deed er lang over om het vuiltje van mijn wang te halen en liet haar duim daarna nog even stilliggen op mijn huid. Ik voelde onze lichamen dichtbij elkaar staan, totdat ze abrupt een stap achteruit deed.
‘Nou, veel succes met het optreden!’ Ze glimlachte, draaide zich om en liep heupwiegend de gang uit, terwijl ik haar nagaapte.
Wat was er zojuist gebeurd? Ik moest me focussen op Sam. Focussen op Sam…
‘Kom op, David!’ Ik gaf mezelf een klap voor mijn voorhoofd, maar dat liet de gedachten aan Alexandra niet verdwijnen. Suffig liep ik terug naar de kleedkamer, waar de anderen zaten.
‘Waar bleef je nou?’ mopperde Chuck.
‘Een fan,’ wuifde ik die vraag weg en ik liep zwijgend met hen naar het grote podium. Het werd druk vanavond, had Barry gezegd en ik voelde het weer kriebelen in mijn buik.
Zodra we op het podium stonden, pakte ik mijn gitaar en tokkelde daar wat op, terwijl de rest ook zijn ding deed.
‘David, zing eens een stukje,’ riep de geluidsman van achter uit de zaal.
Ik schraapte mijn keel en pakte de microfoon vast. ‘I open my eyes, I try to see but I’m blinded by the white light…’
Onzeker keek ik naar Pierre, die aan de zijkant van het podium op een kruk zat en mij nogal gefrustreerd naar mij keek.
‘Microfoon is goed,’ riep de geluidsman en nadat hij de gitaren van Jeff, Seb en mij en Chucks drumstel had gecontroleerd, seinde hij dat we klaar waren.
‘Oké, omkleden!’ riep Barry, die toe had staan kijken. Ik gaf mijn gitaar aan een jongen die bezig was het podium in orde te maken en volgde de anderen terug naar de kleedkamer. Daar trok ik mijn favoriete zwarte skinny jeans aan, een zwart blousje met een witte stropdas en nam mijn stijltang uit mijn tas. De anderen lachten me meestal uit als ik daarmee aan kwam zetten, maar dat negeerde ik. Als ik mijn haren niet stijlde, zat het voor geen meter en ik wilde wel representatief voor de dag komen. Sam had me een paar dagen geleden een ijdeltuit genoemd en toen had ik haar min of meer uit bed geduwd, wardoor zo’n beetje het hele huis wakker was geworden.
‘Hé, mevrouw Desrosiers!’ riep Jeff ook dit keer.
Ik rolde met mijn ogen. ‘Jullie zouden echt eens een keer originelere grappen moeten bedenken,’ zei ik nadat ik had gevoeld of de stijltang al warm genoeg was.
‘Ach, we hebben toch altijd al geweten dat David een vrouwelijke kant heeft door zijn skinny jeans, niet dan?’ riep Pierre joviaal en hij sloeg grijnzend zijn arm om me heen.
‘Heel grappig, Pierre,’ mopperde ik en ik duwde zijn arm weg.
‘Arme David,’ zei Chuck weinig overtuigend. Hij zat verstrikt in een T-shirt -op de andere manier kreeg Chuck het altijd weer voor elkaar om in de knoop te raken met kledingstukken- en rende als een kip zonder kop door de kleedkamer, om vervolgens pardoes op de grond te vallen toen hij tegen Jeff aanbotste. Ik zag het vanuit de spiegel gebeuren en grijnsde.
‘Pierre,’ zei Barry afwezig, die op de bank zat en door een paar papieren bladerde, ‘lijkt het je wat om straks de toegift te zingen? Dat je gewoon op een kruk gaat zitten?’
Pierre vloog van enthousiasme bijna door het plafond heen.
‘Ja!’ Hij stuiterde rond. ‘Horen jullie dat?! Ik mag weer optreden!’
‘We zitten in dezelfde ruimte,’ merkte Chuck op gedempte toon op. Hij was moeilijk te verstaan doordat zijn gezicht onder zijn T-shirt zat.
‘Wat moet ik aan?’ Pierre’s ogen werden groot. ‘Ik heb mijn stropdassencollectie niet bij me! Shit! Wist ik veel dat ik moest zingen!’
‘Rustig,’ suste ik hem. ‘Ik heb nog wel een extra stropdas voor je.’
Pierre sprong half mijn tas in door zijn haast om een stropdas uit mijn tas te zoeken en struikelde over Chuck, die nog altijd op grond lag en in gevecht met zijn T-shirt was.
‘Hé!’ riep Barry, die nu opkeek door Chucks schreeuw en in de gaten kreeg wat er aan de hand was. ‘Pierre! Jij moet rustig aandoen! Het is de bedoeling dat je overmorgen nog leeft en dan een heel optreden gaat zingen, al is het maar een akoestisch optreden.’
‘Wat?’ zei hij teleurgesteld. ‘Akoestisch?’
‘Ja, je denkt toch niet dat ik je meteen over het podium laat springen?’ Barry zei het op dezelfde toon als waarop ik me dat ook al bedacht had.
Mokkend ging Pierre op de bank zitten, terwijl er op de deur van de kleedkamer werd geklopt en er iemand binnenkwam om te vermelden dat het tijd was om vast richting het podium te lopen.
Zuchtend stond ik op en probeerde mijn zenuwen onder controle te krijgen. Nu moest ik me concentreren… Niet aan Sam denken, niet aan Alexandra, nergens aan. Alleen aan het zingen.
Sanne, thanks!
Darkstar, wiej, you're back! Heb je het allemaal bijgelezen?
XD-----------------------------------------------------------------------------------------------------
Hoofdstuk 33.
If you're lookin' for me I'll be at the show
I can never find a better place to go
Until the day I die
I promise I won't change
Grow Up – Simple Plan
‘Dus…’ zei Alexandra na een ongemakkelijke stilte. ‘Ik hoorde van mijn vriendinnen dat Pierre ziek is? Hij was toch de zanger?’If you're lookin' for me I'll be at the show
I can never find a better place to go
Until the day I die
I promise I won't change
Grow Up – Simple Plan
‘Ja, dat klopt. Hij is niet ziek, maar kan niet optreden vanwege… nou ja, laat ik zeggen dat hij niet in de positie verkeert om net zo hyperactief als normaal over het podium te springen.’ Ik moest onwillekeurig lachen. ‘Daarom heb ik de afgelopen week de zang op me genomen.’
‘Vind je dat niet eng?’ vroeg Alexandra en er klonk ontzag door haar stem. ‘Ik bedoel, voor al die mensen? Ik zou zoiets nooit durven.’
‘Ik doe het ook alleen maar omdat het noodzakelijk is. Laat alle aandacht maar naar Pierre gaan en geef mij een gitaar, dan ben ik al dolgelukkig.’
‘Die aandacht naar Pierre is geen probleem, als het aan mijn vriendinnen ligt. Eerlijk waar, zij weten echt álles van hem, dat is gewoon eng. Ze weten zelfs, en je mag ze ziek noemen, maar ze weten zelfs in welk ziekenhuis hij is geboren. Ja, echt,’ voegde ze er lachend aan toe toen ze mijn stomverbaasde gezicht zag. ‘Dat zegt wel genoeg, toch?’
‘Dat is gewoon…’ Maar ik wist daar niets op te zeggen. Oké, ik had natuurlijk altijd geweten dat er extreme fans waren, maar dat die zelfs dit soort dingen wisten…
‘Ik denk dat ik me maar vereerd voel dat we zulke fans hebben?’ zei ik daarom een tikje aarzelend.
‘Ik weet het, ze zijn gek,’ knikte Alexandra, ‘maar ach, het is best grappig. Zelfs ik weet bijvoorbeeld van jou dat jij vroeger in een ander bandje speelde en toen werd gesmeekt om bij Simple Plan te komen. En dat jij de enige van de vijf was die niet bij hen op de middelbare school zat. Ja, ik weet dat het erg is,’ knikte ze, ‘maar dat soort dingen krijg je vanzelf als je met mijn vriendinnen omgaat.’ Ze grijnsde. ‘Als ik hen dit straks vertel, dat ik met jou heb gepraat, gaan ze totaal door het lint.’
Ik wist niet goed hoe ik met deze situatie om moest gaan.
‘Eh… Weten je vriendinnen nog meer dingen over ons die ikzelf nauwelijks weet?’
Alexandra lachte opnieuw, waardoor haar ogen schitterden en er schattige kuiltjes in haar wangen werden gevormd.
‘Volgens mij is dat van het ziekenhuis van Pierre wel het ergste,’ zei ze bedachtzaam. ‘Maar ze blijven me toch iedere keer weer verrassen.’
Ik knikte een beetje verdwaasd.
‘Heb ik je verward?’ vroeg ze alsof ze mijn gedachten kon lezen.
‘Huh?’ Ik keek op. ‘Oh. Nee. Ach, ik vind het nog steeds vreemd dat mensen zoveel van ons afweten. Je hebt door dit beroep niet bepaald privacy meer, zie je, en dat kan soms best vervelend zijn. Maar in de meeste gevallen is het wel grappig, zoals nu dus.’ Ik glimlachte, maar schrok op toen ik mijn telefoon voelde trillen.
‘Sorry,’ excuseerde ik me tegen Alexandra. ‘Hé Chuck. Ja, ik kom er zo aan.’
Alexandra maakte aanstalten om op te staan toen ik had opgehangen.
‘Sorry,’ verontschuldigde ik me nogmaals, ‘maar de soundcheck gaat zo beginnen en daar moet ik wel bij aanwezig zijn.’ Ik stond ook op, waardoor we nu vrij dicht bij elkaar stonden. ‘Veel plezier bij het optreden,’ zei ik nogal ongemakkelijk, ‘misschien zie ik je ooit nog wel eens.’
‘Bedankt.’ Ze keek met een doordringende blik aan, het was alsof haar helderblauwe ogen zich door de mijne boorden. ‘Er zit iets op je wang…’ Langzaam wreef ze met haar duim langs mijn linkerwang, terwijl ik een tinteling door mijn lichaam voelde gaan. Ik kon haar alleen maar met grote ogen aankijken, mijn hoofd voelde leeg en het was alsof mijn spieren niet meer werkten. Ze deed er lang over om het vuiltje van mijn wang te halen en liet haar duim daarna nog even stilliggen op mijn huid. Ik voelde onze lichamen dichtbij elkaar staan, totdat ze abrupt een stap achteruit deed.
‘Nou, veel succes met het optreden!’ Ze glimlachte, draaide zich om en liep heupwiegend de gang uit, terwijl ik haar nagaapte.
Wat was er zojuist gebeurd? Ik moest me focussen op Sam. Focussen op Sam…
‘Kom op, David!’ Ik gaf mezelf een klap voor mijn voorhoofd, maar dat liet de gedachten aan Alexandra niet verdwijnen. Suffig liep ik terug naar de kleedkamer, waar de anderen zaten.
‘Waar bleef je nou?’ mopperde Chuck.
‘Een fan,’ wuifde ik die vraag weg en ik liep zwijgend met hen naar het grote podium. Het werd druk vanavond, had Barry gezegd en ik voelde het weer kriebelen in mijn buik.
Zodra we op het podium stonden, pakte ik mijn gitaar en tokkelde daar wat op, terwijl de rest ook zijn ding deed.
‘David, zing eens een stukje,’ riep de geluidsman van achter uit de zaal.
Ik schraapte mijn keel en pakte de microfoon vast. ‘I open my eyes, I try to see but I’m blinded by the white light…’
Onzeker keek ik naar Pierre, die aan de zijkant van het podium op een kruk zat en mij nogal gefrustreerd naar mij keek.
‘Microfoon is goed,’ riep de geluidsman en nadat hij de gitaren van Jeff, Seb en mij en Chucks drumstel had gecontroleerd, seinde hij dat we klaar waren.
‘Oké, omkleden!’ riep Barry, die toe had staan kijken. Ik gaf mijn gitaar aan een jongen die bezig was het podium in orde te maken en volgde de anderen terug naar de kleedkamer. Daar trok ik mijn favoriete zwarte skinny jeans aan, een zwart blousje met een witte stropdas en nam mijn stijltang uit mijn tas. De anderen lachten me meestal uit als ik daarmee aan kwam zetten, maar dat negeerde ik. Als ik mijn haren niet stijlde, zat het voor geen meter en ik wilde wel representatief voor de dag komen. Sam had me een paar dagen geleden een ijdeltuit genoemd en toen had ik haar min of meer uit bed geduwd, wardoor zo’n beetje het hele huis wakker was geworden.
‘Hé, mevrouw Desrosiers!’ riep Jeff ook dit keer.
Ik rolde met mijn ogen. ‘Jullie zouden echt eens een keer originelere grappen moeten bedenken,’ zei ik nadat ik had gevoeld of de stijltang al warm genoeg was.
‘Ach, we hebben toch altijd al geweten dat David een vrouwelijke kant heeft door zijn skinny jeans, niet dan?’ riep Pierre joviaal en hij sloeg grijnzend zijn arm om me heen.
‘Heel grappig, Pierre,’ mopperde ik en ik duwde zijn arm weg.
‘Arme David,’ zei Chuck weinig overtuigend. Hij zat verstrikt in een T-shirt -op de andere manier kreeg Chuck het altijd weer voor elkaar om in de knoop te raken met kledingstukken- en rende als een kip zonder kop door de kleedkamer, om vervolgens pardoes op de grond te vallen toen hij tegen Jeff aanbotste. Ik zag het vanuit de spiegel gebeuren en grijnsde.
‘Pierre,’ zei Barry afwezig, die op de bank zat en door een paar papieren bladerde, ‘lijkt het je wat om straks de toegift te zingen? Dat je gewoon op een kruk gaat zitten?’
Pierre vloog van enthousiasme bijna door het plafond heen.
‘Ja!’ Hij stuiterde rond. ‘Horen jullie dat?! Ik mag weer optreden!’
‘We zitten in dezelfde ruimte,’ merkte Chuck op gedempte toon op. Hij was moeilijk te verstaan doordat zijn gezicht onder zijn T-shirt zat.
‘Wat moet ik aan?’ Pierre’s ogen werden groot. ‘Ik heb mijn stropdassencollectie niet bij me! Shit! Wist ik veel dat ik moest zingen!’
‘Rustig,’ suste ik hem. ‘Ik heb nog wel een extra stropdas voor je.’
Pierre sprong half mijn tas in door zijn haast om een stropdas uit mijn tas te zoeken en struikelde over Chuck, die nog altijd op grond lag en in gevecht met zijn T-shirt was.
‘Hé!’ riep Barry, die nu opkeek door Chucks schreeuw en in de gaten kreeg wat er aan de hand was. ‘Pierre! Jij moet rustig aandoen! Het is de bedoeling dat je overmorgen nog leeft en dan een heel optreden gaat zingen, al is het maar een akoestisch optreden.’
‘Wat?’ zei hij teleurgesteld. ‘Akoestisch?’
‘Ja, je denkt toch niet dat ik je meteen over het podium laat springen?’ Barry zei het op dezelfde toon als waarop ik me dat ook al bedacht had.
Mokkend ging Pierre op de bank zitten, terwijl er op de deur van de kleedkamer werd geklopt en er iemand binnenkwam om te vermelden dat het tijd was om vast richting het podium te lopen.
Zuchtend stond ik op en probeerde mijn zenuwen onder controle te krijgen. Nu moest ik me concentreren… Niet aan Sam denken, niet aan Alexandra, nergens aan. Alleen aan het zingen.
David!! Nu al naar andere vrouwen kijken 
*foei *
Leuk geschreven
*foei *Leuk geschreven
The quiet scares me cause it screams the truth
Ja, David is stout! XD Bedankt, Sanne.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
Het publiek gilde uitgelaten en mijn hart maakte een klein sprongetje toen ik Alexandra vooraan zag staan. Ze grijnsde verlegen naar mij en ik glimlachte aarzelend.
‘Hebben jullie er een beetje zin in vanavond?’ Ik hield mijn hand achter mijn oor om die zin nog wat meer effect te geven en werd bijna achterover geblazen door de explosie van energie die het publiek veroorzaakte. Ik moest lachen om Seb, die al op een van de versterkers was gesprongen en met zijn armen het publiek aanspoorde om harder te gaan gillen.
‘Zoals jullie allemaal misschien wel weten,’ riep ik in de microfoon, ‘is Pierre helaas niet in staat om op te treden. Gil zo hard als jullie kunnen voor hem!’
Dat werkte; met dit soort dingen maakte je het publiek altijd los.
‘Oké, het eerste liedje dat we spelen, is Addicted.’ Zo te horen was het publiek het daar wel mee eens. Jeff, Seb en ik zetten de eerste tonen van het liedje in en zodra ik de eerste woorden zong, was het alsof het publiek als één man meezong. Ik wierp een schuine blik opzij en zag Pierre en Barry daar toekijken. Pierre leek weer een beetje bijgedraaid en stak zijn duimen naar mij op.
‘I’m trying to forget that I’m addicted to you,’ zong ik met gesloten ogen.
Lampen flitsten heen en weer en verblindden mij telkens voor enkele seconden, terwijl ik mijn hart en ziel in de liedjes probeerde te leggen. Om de zoveel tijd wierp ik een blik op de voorste rij, waar Alexandra zichzelf in de muziek leek te verliezen en met gesloten ogen meezong. Haar vriendinnen sprongen gillend op en neer. Tijdens Sebs gitaarsolo gaf ik hen vlug allemaal een paar plectrums, die zij buiten zichzelf van vreugde aannamen.
‘Heartbreaker… Heartbreaker…’ Het geluid dreunde in mijn oren en ik leefde me uit op mijn gitaar, terwijl ik tijdens de solo’s net zoveel over het podium probeerde te springen zoals Pierre altijd deed. Dat deed ik meestal ook wel, maar in combinatie met volle liedjes zingen lukte dat niet echt. Ik was dan ook al snel buiten adem, dus bleef ik maar rustig achter mijn microfoon stilstaan. Alexandra keek mij nog altijd aan, maar ik deed alsof ik dat niet zag. Ik wist niet waar ik mee bezig was, maar ik besefte wel dat ik Sam had en dat ik dat niet moest vergeten. Alexandra was gewoon een fan, die ik na vanavond waarschijnlijk nooit meer zou zien. Ik wist stiekem in mijn achterhoofd ook wel dat Sam in eerste instantie ook maar een fan was, maar dat argument verdrong ik vlug.
‘Handen in de lucht!’ brulde Seb en het publiek volgde direct zijn voorbeeld, terwijl er nog steeds hard meegezongen werd.
Ik concentreerde me weer op de tekst en liet de rest van het optreden niets meer van mijn verwarring merken aan het publiek of aan Seb, Jeff en Chuck, die het overigens toch te druk hadden met hun eigen instrumenten om zich met mij bezig te houden.
Nadat ik de laatste woorden van Welcome To My Life had gezongen, gingen de lampen uit en explodeerde het publiek opnieuw. Wij renden in het donker het podium af en ik wisselde mijn gitaar vlug om, terwijl een medewerker een kruk midden op het podium zette.
Pierre stond bijna te springen naast het podium met een microfoon al in zijn hand en keek mij stralend aan.
‘Ze hebben er zin in vanavond!’ zei hij en hij hupste van zijn ene been op zijn andere.
Ik glimlachte en gaf hem een klap op zijn schouder. ‘Succes!’
We renden het podium op en zodra de lampen weer aangingen en het publiek in de gaten kreeg dat Pierre op de kruk zat, was het alsof er een atoombom de zaal in was gevlogen en nu tot ontploffing werd gebracht.
‘PIERRE!!!’ Het publiek werd helemaal gek en het was alsof het dak eraf vloog. Ik zag Pierre breed grijnzen, terwijl hij zijn microfoon naar zijn mond bracht.
‘Bedankt allemaal!’ Hij hief zijn handen op om het publiek tot stilte te manen, maar dat lukte niet; ze waren door het dolle heen.
‘Ik ben erg blij dat ik weer op kan treden,’ begon Pierre en hij ging wat verzitten. Ik zag een pijnscheut door hem heen trekken, maar hij liet niets merken. ‘Speciaal voor jullie, spelen we nu Perfect.’
Ik betwijfelde of iemand hem wel kon verstaan door de herrie die geproduceerd werd, maar mijn gedachten werden al vlug afgeleid doordat een jongen wat aan de kabel van mijn gitaar draaide en Pierre zijn akoestische gitaar bracht.
‘Oké, ik wil dat jullie allemaal jullie handen in de lucht doen en meeklappen!’ riep ik en ik deed het zelf ook om het goede voorbeeld te geven. We speelden de eerste akkoorden, waarop Pierre begon te zingen.
‘Hey dad, look at me…’ Zijn stem klonk ontzettend mooi en helder vandaag, ik kon zien hoe hij al zijn gevoelens erin legde en zelf emotioneel werd.
‘Cause we lost it all…’
Normaal zong ik dit stuk bij optredens altijd mee, maar nu hield ik mijn mond gesloten. Dit was het moment van Pierre.
Alexandra’s vriendinnen keken allemaal met open mond naar hem wiegden zachtjes mee op de muziek. De hele zaal werd langzaamaan stil en hier en daar verschenen aanstekers, terwijl Pierre’s stem de stilte vulde. Het was een prachtig moment, het gebeurde niet vaak dat er zoveel mensen stil waren. Blijkbaar had dit liedje een speciaal effect op het publiek en dat idee zorgde ervoor dat de haartjes op mijn armen rechtop gingen staan; ik had zelf een groot deel van dit liedje meegeschreven en daardoor voelde ik een vlaag van trots door me heengaan.
Vier minuten lang was het stil, maar zodra Pierre voor de laatste keer ‘I’m sorry I can’t be perfect…’ had gezongen, barstte er een orkaan van applaus los.
Ik glimlachte bij het zien van zijn stralende gezicht. Hij ging staan en boog toen diep, terwijl de zaal hem een verdiend applaus gaf en hem hard toejuichte. Ik vroeg me even af waarom hij nu geen pijn had, maar besefte toen dat hij de pijn gewoon vergat door zijn gelukzalige gevoel.
‘Bedankt, bedankt!’ bleef hij maar roepen.
‘Bedankt voor het komen, hopelijk tot ziens!’ riep ik voordat we het podium afliepen.
‘Dat,’ zei Chuck nadat we allemaal een flesje water hadden gepakt en een slok namen, ‘was de mooiste versie van Perfect die ik ooit heb gehoord.’
We waren alle vier nog een beetje overdonderd door deze fantastische toegift en Pierre wist zelf niet waar hij kijken moest van blijdschap.
‘Goed gedaan, jongen,’ mompelde Barry, die zo te zien zwaar onder de indruk was en hij sloeg Pierre op zijn schouder. ‘Goed gedaan.’
Opgetogen liepen we terug naar de kleedkamer. Ik was ontzettend blij met dit optreden, het kon zeker in de top tien van onze beste optredens ooit. Ik voelde me goed en kon de grijns maar niet van mijn gezicht krijgen. Zo te zien had Pierre daar ook last van, hij leek in ieder geval dolgelukkig.
Toen we allemaal met een blikje bier op de bank zaten, miste ik Sam plotseling. Ik vond het jammer dat zij dit optreden niet gezien had, ze had het vast prachtig gevonden en Perfect was dan ook nog eens haar lievelingsnummer. Annabel had het ook prachtig gevonden, bedacht ik me en ik grinnikte zachtjes.
We verkeerden allemaal in een soort roes, omdat we nog aan het bijkomen waren.
‘Echt goed,’ zuchtte Chuck.
Ik leunde achterover en sloot mijn ogen, terwijl ik nog een slok bier nam.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
Hoofdstuk 34.
Hey ho, Lets go
It's going down tonight
Hey ho, Lets go,
We're gonna do it till we die
Generation – Simple Plan
‘Goedenavond, Los Angeles!’Hey ho, Lets go
It's going down tonight
Hey ho, Lets go,
We're gonna do it till we die
Generation – Simple Plan
Het publiek gilde uitgelaten en mijn hart maakte een klein sprongetje toen ik Alexandra vooraan zag staan. Ze grijnsde verlegen naar mij en ik glimlachte aarzelend.
‘Hebben jullie er een beetje zin in vanavond?’ Ik hield mijn hand achter mijn oor om die zin nog wat meer effect te geven en werd bijna achterover geblazen door de explosie van energie die het publiek veroorzaakte. Ik moest lachen om Seb, die al op een van de versterkers was gesprongen en met zijn armen het publiek aanspoorde om harder te gaan gillen.
‘Zoals jullie allemaal misschien wel weten,’ riep ik in de microfoon, ‘is Pierre helaas niet in staat om op te treden. Gil zo hard als jullie kunnen voor hem!’
Dat werkte; met dit soort dingen maakte je het publiek altijd los.
‘Oké, het eerste liedje dat we spelen, is Addicted.’ Zo te horen was het publiek het daar wel mee eens. Jeff, Seb en ik zetten de eerste tonen van het liedje in en zodra ik de eerste woorden zong, was het alsof het publiek als één man meezong. Ik wierp een schuine blik opzij en zag Pierre en Barry daar toekijken. Pierre leek weer een beetje bijgedraaid en stak zijn duimen naar mij op.
‘I’m trying to forget that I’m addicted to you,’ zong ik met gesloten ogen.
Lampen flitsten heen en weer en verblindden mij telkens voor enkele seconden, terwijl ik mijn hart en ziel in de liedjes probeerde te leggen. Om de zoveel tijd wierp ik een blik op de voorste rij, waar Alexandra zichzelf in de muziek leek te verliezen en met gesloten ogen meezong. Haar vriendinnen sprongen gillend op en neer. Tijdens Sebs gitaarsolo gaf ik hen vlug allemaal een paar plectrums, die zij buiten zichzelf van vreugde aannamen.
‘Heartbreaker… Heartbreaker…’ Het geluid dreunde in mijn oren en ik leefde me uit op mijn gitaar, terwijl ik tijdens de solo’s net zoveel over het podium probeerde te springen zoals Pierre altijd deed. Dat deed ik meestal ook wel, maar in combinatie met volle liedjes zingen lukte dat niet echt. Ik was dan ook al snel buiten adem, dus bleef ik maar rustig achter mijn microfoon stilstaan. Alexandra keek mij nog altijd aan, maar ik deed alsof ik dat niet zag. Ik wist niet waar ik mee bezig was, maar ik besefte wel dat ik Sam had en dat ik dat niet moest vergeten. Alexandra was gewoon een fan, die ik na vanavond waarschijnlijk nooit meer zou zien. Ik wist stiekem in mijn achterhoofd ook wel dat Sam in eerste instantie ook maar een fan was, maar dat argument verdrong ik vlug.
‘Handen in de lucht!’ brulde Seb en het publiek volgde direct zijn voorbeeld, terwijl er nog steeds hard meegezongen werd.
Ik concentreerde me weer op de tekst en liet de rest van het optreden niets meer van mijn verwarring merken aan het publiek of aan Seb, Jeff en Chuck, die het overigens toch te druk hadden met hun eigen instrumenten om zich met mij bezig te houden.
Nadat ik de laatste woorden van Welcome To My Life had gezongen, gingen de lampen uit en explodeerde het publiek opnieuw. Wij renden in het donker het podium af en ik wisselde mijn gitaar vlug om, terwijl een medewerker een kruk midden op het podium zette.
Pierre stond bijna te springen naast het podium met een microfoon al in zijn hand en keek mij stralend aan.
‘Ze hebben er zin in vanavond!’ zei hij en hij hupste van zijn ene been op zijn andere.
Ik glimlachte en gaf hem een klap op zijn schouder. ‘Succes!’
We renden het podium op en zodra de lampen weer aangingen en het publiek in de gaten kreeg dat Pierre op de kruk zat, was het alsof er een atoombom de zaal in was gevlogen en nu tot ontploffing werd gebracht.
‘PIERRE!!!’ Het publiek werd helemaal gek en het was alsof het dak eraf vloog. Ik zag Pierre breed grijnzen, terwijl hij zijn microfoon naar zijn mond bracht.
‘Bedankt allemaal!’ Hij hief zijn handen op om het publiek tot stilte te manen, maar dat lukte niet; ze waren door het dolle heen.
‘Ik ben erg blij dat ik weer op kan treden,’ begon Pierre en hij ging wat verzitten. Ik zag een pijnscheut door hem heen trekken, maar hij liet niets merken. ‘Speciaal voor jullie, spelen we nu Perfect.’
Ik betwijfelde of iemand hem wel kon verstaan door de herrie die geproduceerd werd, maar mijn gedachten werden al vlug afgeleid doordat een jongen wat aan de kabel van mijn gitaar draaide en Pierre zijn akoestische gitaar bracht.
‘Oké, ik wil dat jullie allemaal jullie handen in de lucht doen en meeklappen!’ riep ik en ik deed het zelf ook om het goede voorbeeld te geven. We speelden de eerste akkoorden, waarop Pierre begon te zingen.
‘Hey dad, look at me…’ Zijn stem klonk ontzettend mooi en helder vandaag, ik kon zien hoe hij al zijn gevoelens erin legde en zelf emotioneel werd.
‘Cause we lost it all…’
Normaal zong ik dit stuk bij optredens altijd mee, maar nu hield ik mijn mond gesloten. Dit was het moment van Pierre.
Alexandra’s vriendinnen keken allemaal met open mond naar hem wiegden zachtjes mee op de muziek. De hele zaal werd langzaamaan stil en hier en daar verschenen aanstekers, terwijl Pierre’s stem de stilte vulde. Het was een prachtig moment, het gebeurde niet vaak dat er zoveel mensen stil waren. Blijkbaar had dit liedje een speciaal effect op het publiek en dat idee zorgde ervoor dat de haartjes op mijn armen rechtop gingen staan; ik had zelf een groot deel van dit liedje meegeschreven en daardoor voelde ik een vlaag van trots door me heengaan.
Vier minuten lang was het stil, maar zodra Pierre voor de laatste keer ‘I’m sorry I can’t be perfect…’ had gezongen, barstte er een orkaan van applaus los.
Ik glimlachte bij het zien van zijn stralende gezicht. Hij ging staan en boog toen diep, terwijl de zaal hem een verdiend applaus gaf en hem hard toejuichte. Ik vroeg me even af waarom hij nu geen pijn had, maar besefte toen dat hij de pijn gewoon vergat door zijn gelukzalige gevoel.
‘Bedankt, bedankt!’ bleef hij maar roepen.
‘Bedankt voor het komen, hopelijk tot ziens!’ riep ik voordat we het podium afliepen.
‘Dat,’ zei Chuck nadat we allemaal een flesje water hadden gepakt en een slok namen, ‘was de mooiste versie van Perfect die ik ooit heb gehoord.’
We waren alle vier nog een beetje overdonderd door deze fantastische toegift en Pierre wist zelf niet waar hij kijken moest van blijdschap.
‘Goed gedaan, jongen,’ mompelde Barry, die zo te zien zwaar onder de indruk was en hij sloeg Pierre op zijn schouder. ‘Goed gedaan.’
Opgetogen liepen we terug naar de kleedkamer. Ik was ontzettend blij met dit optreden, het kon zeker in de top tien van onze beste optredens ooit. Ik voelde me goed en kon de grijns maar niet van mijn gezicht krijgen. Zo te zien had Pierre daar ook last van, hij leek in ieder geval dolgelukkig.
Toen we allemaal met een blikje bier op de bank zaten, miste ik Sam plotseling. Ik vond het jammer dat zij dit optreden niet gezien had, ze had het vast prachtig gevonden en Perfect was dan ook nog eens haar lievelingsnummer. Annabel had het ook prachtig gevonden, bedacht ik me en ik grinnikte zachtjes.
We verkeerden allemaal in een soort roes, omdat we nog aan het bijkomen waren.
‘Echt goed,’ zuchtte Chuck.
Ik leunde achterover en sloot mijn ogen, terwijl ik nog een slok bier nam.
Gelukkig kan hij ook nog aan Sam denken! Ik ben benieuwd of Alexandra verder in het verhaal nog een rol gaat spelen. Prachtig geschreven, heel levendig! Het is net of ik zelf bij dat optreden ben
The quiet scares me cause it screams the truth
Sanne, bedankt! Ik word helemaal blij van je reactie .
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
‘Hé, lieverd,’ zei ik nadat ik had opgenomen. Toen de anderen mij allemaal grijnzend aankeken, liep ik de kleedkamer uit.
‘Met mij.’
Ik raakte meteen bezorgd bij het horen van haar zachte stem.
‘Wat is er?’ vroeg ik ongerust.
‘Niets,’ mompelde ze.
‘Sam,’ zei ik op een soort dwingende toon, waardoor ze het wel moest vertellen.
‘Oh, gewoon,’ verzuchtte ze, ‘ik mis je. Ik ben het niet meer gewend dat jij niet meer bij me in bed ligt.’
‘Ik kom straks weer terug,’ zei ik in een poging om haar op te vrolijken. Ik wist wel dat ze dan al sliep, maar zei dat maar niet hardop. ‘Hoe is het daar? Nog iets bijzonders gebeurd?’
‘Hm, niet echt. Nora heeft alles ondergekotst, ze is blijkbaar ziek en Nina heeft nog een lading koekjes gebakken.’
‘Dat zal Pierre leuk vinden,’ grijnsde ik.
‘Hoe ging het optreden?’ vroeg Sam.
‘Het ging enorm goed!’ antwoordde ik enthousiast, maar ik werd onderbroken door een stem die niet door de telefoon klonk.
‘David! Hé, David!’
Ik keek verbaasd op en zag een gedaante aan het einde van de gang naar me toe komen lopen. Ik herkende die lange benen en glanzende zwarte haren direct.
‘David?’ vroeg Sam aan de andere kant van de lijn.
‘Eh, ja,’ antwoordde ik verward. ‘Lieverd, ik moet ophangen. De, eh… de anderen roepen me. Wens Nora beterschap van me.’
‘Oké. Dan zie ik je straks wel,’ zei ze op een lieve toon en ze hing op.
‘Hé, Alexandra…’ begon ik twijfelend toen Alexandra voor me stond. Ik wist nog steeds niet goed wat ik met haar aanmoest, ze bracht me veel te veel in de war.
‘Dat was echt het gaafste optreden dat ik ooit gezien heb!’ riep ze enthousiast uit.
‘Bedankt,’ zei ik en ik kon het niet laten om een trotse toon in mijn stem te laten klinken. ‘Hoe ben je in vredesnaam hier gekomen?’
‘De bewaker liet me gewoon door,’ zei Alexandra schouderophalend.
Ik trok één wenkbrauw op.
‘Oké…’ zei ik langzaam en ik kreeg vage vermoedens dat ze op de een of andere manier misbruik had gemaakt van haar lange wimpers en de rest van haar schoonheid.
‘Vind je het erg?’ Onderzoekend keek Alexandra me aan.
‘Nee, nee,’ zei ik vaag, maar ik ontweek haar blik.
‘Eh…’ Alexandra keek nerveus. ‘Heb je misschien zin… eh… wil je mee wat gaan drinken… eh, in de bar hier?’
Ik staarde haar aan, terwijl mijn hersens op volle toeren overuren maakten. Ik wist dat ik het niet moest doen, maar op de een of andere manier wilde ik het; het was alsof ze me betoverd had.
‘Eh…’ stotterde ik met een rood hoofd. ‘Ja, nou… als het niet te lang duurt, kan het wel even…’
Alexandra keek me lachend aan en ik opende de deur van de kleedkamer, terwijl ik haar niet in het gezichtsveld van de anderen probeerde te laten komen.
‘Jongens,’ zei ik tegen de anderen, die nog altijd loom op de bank zaten, ‘ik moet nog wat doen hier. Wacht maar niet op mij, ik neem wel een taxi.’
Pierre trok een wenkbrauw op en Seb staarde me aan.
‘Niets belangrijks,’ mompelde ik. ‘Tot straks.’
Ik sloot de deur weer en draaide me om naar Alexandra, die me afwachtend aankeek.
‘Laten we maar gaan dan,’ zei ik nog steeds twijfelend. Alexandra leek ontzettend opgelaten en wist zo te zien niet goed wat ze moest zeggen. Ik zweeg ook, terwijl ik me koortsachtig afvroeg waarom ik in vredesnaam met haar meeging. Mijn verstand zei dat ik me nu direct om moest draaien, voor het geval dat Sam of iemand anders hierachter zou komen, maar mijn gevoel… Het was alsof mijn gevoelens voor een moment uitgeschakeld waren en ik als een robot naast Alexandra liep.
‘Eh… Zullen we niet naar de bar hier in het gebouw gaan? Vanwege de privacy…’ begon ik, maar mijn zin stierf hakkelend weg toen Alexandra geruststellend glimlachte.
‘Dat snap ik,’ zei ze, ‘misschien kunnen we in een café een paar straten verderop wat drinken? Ik weet wel een gezellig tentje.’
‘Goed.’
Alexandra zei verder niet veel en ik was opgelucht toen we zonder problemen het gebouw uit konden lopen via een uitgang ergens aan de zijkant. Buiten was het flink afgekoeld; een zacht briesje waaide mijn haren voorzichtig naar achteren. Ik rilde; mijn vest lag nog in de kleedkamer en ik had nog gewoon een T-shirt aan. Alexandra leek nergens last van te hebben, ook al had ze enkel een topje aan.
‘Het is daar,’ wees ze even later naar een klein, groezelig gebouwtje tussen een herenkapper en een bruidsjurkenwinkel. We stonden in een uitgestorven steegje, waardoor ik onwillekeurig moest huiveren.
‘Ziet er… eh… gezellig uit,’ zei ik in een poging om overtuigend over te komen, ook al meende ik het niet echt. Ik had zo mijn twijfels, maar zodra we het café binnenstapten, verdwenen die twijfels meteen en wist ik dat ze gelijk had gehad. Het was een klein cafeetje, waar het erg sfeervol was ingericht. Op alle tafeltjes brandden kaarsen en hier en daar zaten wat stelletjes te drinken. Er hing een geur die mij deed denken aan een mengeling van alcohol en rook, maar gek genoeg rook dat niet eens zo verkeerd.
Gelukkig werd ik niet herkend, hoewel er wel naar ons geglimlacht werd. Dat was waarschijnlijk puur uit beleefdheid, bedacht ik me.
‘Wat wil jij drinken?’ vroeg Alexandra, nadat we op de hoge krukken aan de bar waren gaan zitten.
‘Doe maar een cognac,’ antwoordde ik. Ik wilde even mijn gedachten minder wild door mijn hoofd laten vliegen, vandaar dat ik dat bestelde.
‘Eén cognac en één rode wijn,’ zei Alexandra tegen de barman, die knikte en weer wegliep.
‘Waar zijn je vriendinnen eigenlijk?’ vroeg ik in een poging de gespannen sfeer te doorbreken.
‘Al naar huis,’ antwoordde ze.
‘Weten ze dat jij met mij wat drinken bent?’ Ik kon het antwoord eigenlijk al raden en ik kreeg gelijk.
‘Nee. Dan zouden ze echt helemaal door het lint gaan, ik denk niet dat ze dat overleven en ik wil mijn vriendinnen wel wat langer laten leven.’
Het viel me op hoe ze telkens haar haren over haar schouders gooide als ze lachte. Waarschijnlijk onbewust, maar het was wel schattig.
‘Bedankt,’ zei ik tegen de barman, die ons onze bestelling gaf. Er viel opnieuw een stilte, waarin ik opgelaten met de blaadjes van een plant speelde die op de bar stond. Ik nam een slokje van mijn cognac en voelde een golf van kalmheid door me heen trekken.
‘Ik ga even naar het toilet, ben zo terug.’ Alexandra stond op en verdween door de klapdeuren naast de bar.
Ik zuchtte diep en draaide rondjes met mijn vingers om het glas.
‘Problemen?’ glimlachte de barman.
Ik keek op en wist even niet wat ik moest zeggen.
‘Nee, niet echt.’ Maar het feit dat ik inmiddels al zo’n vier blaadjes van de plant had geplukt, bewees het tegendeel.
Ik had er spijt van dat ik mee was gegaan. Alexandra was ontzettend aardig, maar dit voelde niet goed tegenover Sam. Ik had het niet moeten doen, stel je voor dat zij erachter zou komen. Dat zou ze niet pikken, ik had het haar op zijn minst kunnen vertellen. Nu lag ze daar alleen in bed te wachten totdat ik zou komen, terwijl ik voorlopig misschien nog helemaal niet zou komen…
‘Ben ik weer,’ klonk de opgewekte stem van Alexandra plotseling naast me.
‘Luister, Alexandra,’ begon ik aarzelend. Ze keek me vragend aan. ‘Ik kan niet zo heel lang blijven. Ik moet straks nog gewoon naar huis…’
‘Heb je hier een huis?’ vroeg ze nieuwsgierig.
‘Nee.’ Ik schudde mijn hoofd, terwijl ik me afvroeg hoe ik haar dit het beste duidelijk kon maken. ‘Eh… Het is het, eh… Het is het huis van mijn vriendin.’ Vanonder mijn wimpers gluurde ik naar Alexandra’s reactie. Ik was bang dat ze boos zou worden, of verdrietig, maar dat deed ze niet. Ze lachte alleen.
‘Ik wist niet dat ze in Los Angeles woonde.’ Ze nam voorzichtig een slokje van haar rode wijn.
Verward keek ik haar aan. ‘Maar…’
‘Het staat in alle roddelbladen,’ merkte Alexandra op toen ik even niet uit mijn woorden kwam. ‘Ze heet Sam, toch?’
Ik knikte langzaam.
.-----------------------------------------------------------------------------------------------------
Hoofdstuk 35.
Can’t you just go somewhere on vacation?
I could book your flight
And pack your bags if you want
A one way ticket out of my life
Watching you fly away
Vacation – Simple Plan
Ik schrok op toen mijn telefoon ging en keek vlug wie het was. Het was Sam.Can’t you just go somewhere on vacation?
I could book your flight
And pack your bags if you want
A one way ticket out of my life
Watching you fly away
Vacation – Simple Plan
‘Hé, lieverd,’ zei ik nadat ik had opgenomen. Toen de anderen mij allemaal grijnzend aankeken, liep ik de kleedkamer uit.
‘Met mij.’
Ik raakte meteen bezorgd bij het horen van haar zachte stem.
‘Wat is er?’ vroeg ik ongerust.
‘Niets,’ mompelde ze.
‘Sam,’ zei ik op een soort dwingende toon, waardoor ze het wel moest vertellen.
‘Oh, gewoon,’ verzuchtte ze, ‘ik mis je. Ik ben het niet meer gewend dat jij niet meer bij me in bed ligt.’
‘Ik kom straks weer terug,’ zei ik in een poging om haar op te vrolijken. Ik wist wel dat ze dan al sliep, maar zei dat maar niet hardop. ‘Hoe is het daar? Nog iets bijzonders gebeurd?’
‘Hm, niet echt. Nora heeft alles ondergekotst, ze is blijkbaar ziek en Nina heeft nog een lading koekjes gebakken.’
‘Dat zal Pierre leuk vinden,’ grijnsde ik.
‘Hoe ging het optreden?’ vroeg Sam.
‘Het ging enorm goed!’ antwoordde ik enthousiast, maar ik werd onderbroken door een stem die niet door de telefoon klonk.
‘David! Hé, David!’
Ik keek verbaasd op en zag een gedaante aan het einde van de gang naar me toe komen lopen. Ik herkende die lange benen en glanzende zwarte haren direct.
‘David?’ vroeg Sam aan de andere kant van de lijn.
‘Eh, ja,’ antwoordde ik verward. ‘Lieverd, ik moet ophangen. De, eh… de anderen roepen me. Wens Nora beterschap van me.’
‘Oké. Dan zie ik je straks wel,’ zei ze op een lieve toon en ze hing op.
‘Hé, Alexandra…’ begon ik twijfelend toen Alexandra voor me stond. Ik wist nog steeds niet goed wat ik met haar aanmoest, ze bracht me veel te veel in de war.
‘Dat was echt het gaafste optreden dat ik ooit gezien heb!’ riep ze enthousiast uit.
‘Bedankt,’ zei ik en ik kon het niet laten om een trotse toon in mijn stem te laten klinken. ‘Hoe ben je in vredesnaam hier gekomen?’
‘De bewaker liet me gewoon door,’ zei Alexandra schouderophalend.
Ik trok één wenkbrauw op.
‘Oké…’ zei ik langzaam en ik kreeg vage vermoedens dat ze op de een of andere manier misbruik had gemaakt van haar lange wimpers en de rest van haar schoonheid.
‘Vind je het erg?’ Onderzoekend keek Alexandra me aan.
‘Nee, nee,’ zei ik vaag, maar ik ontweek haar blik.
‘Eh…’ Alexandra keek nerveus. ‘Heb je misschien zin… eh… wil je mee wat gaan drinken… eh, in de bar hier?’
Ik staarde haar aan, terwijl mijn hersens op volle toeren overuren maakten. Ik wist dat ik het niet moest doen, maar op de een of andere manier wilde ik het; het was alsof ze me betoverd had.
‘Eh…’ stotterde ik met een rood hoofd. ‘Ja, nou… als het niet te lang duurt, kan het wel even…’
Alexandra keek me lachend aan en ik opende de deur van de kleedkamer, terwijl ik haar niet in het gezichtsveld van de anderen probeerde te laten komen.
‘Jongens,’ zei ik tegen de anderen, die nog altijd loom op de bank zaten, ‘ik moet nog wat doen hier. Wacht maar niet op mij, ik neem wel een taxi.’
Pierre trok een wenkbrauw op en Seb staarde me aan.
‘Niets belangrijks,’ mompelde ik. ‘Tot straks.’
Ik sloot de deur weer en draaide me om naar Alexandra, die me afwachtend aankeek.
‘Laten we maar gaan dan,’ zei ik nog steeds twijfelend. Alexandra leek ontzettend opgelaten en wist zo te zien niet goed wat ze moest zeggen. Ik zweeg ook, terwijl ik me koortsachtig afvroeg waarom ik in vredesnaam met haar meeging. Mijn verstand zei dat ik me nu direct om moest draaien, voor het geval dat Sam of iemand anders hierachter zou komen, maar mijn gevoel… Het was alsof mijn gevoelens voor een moment uitgeschakeld waren en ik als een robot naast Alexandra liep.
‘Eh… Zullen we niet naar de bar hier in het gebouw gaan? Vanwege de privacy…’ begon ik, maar mijn zin stierf hakkelend weg toen Alexandra geruststellend glimlachte.
‘Dat snap ik,’ zei ze, ‘misschien kunnen we in een café een paar straten verderop wat drinken? Ik weet wel een gezellig tentje.’
‘Goed.’
Alexandra zei verder niet veel en ik was opgelucht toen we zonder problemen het gebouw uit konden lopen via een uitgang ergens aan de zijkant. Buiten was het flink afgekoeld; een zacht briesje waaide mijn haren voorzichtig naar achteren. Ik rilde; mijn vest lag nog in de kleedkamer en ik had nog gewoon een T-shirt aan. Alexandra leek nergens last van te hebben, ook al had ze enkel een topje aan.
‘Het is daar,’ wees ze even later naar een klein, groezelig gebouwtje tussen een herenkapper en een bruidsjurkenwinkel. We stonden in een uitgestorven steegje, waardoor ik onwillekeurig moest huiveren.
‘Ziet er… eh… gezellig uit,’ zei ik in een poging om overtuigend over te komen, ook al meende ik het niet echt. Ik had zo mijn twijfels, maar zodra we het café binnenstapten, verdwenen die twijfels meteen en wist ik dat ze gelijk had gehad. Het was een klein cafeetje, waar het erg sfeervol was ingericht. Op alle tafeltjes brandden kaarsen en hier en daar zaten wat stelletjes te drinken. Er hing een geur die mij deed denken aan een mengeling van alcohol en rook, maar gek genoeg rook dat niet eens zo verkeerd.
Gelukkig werd ik niet herkend, hoewel er wel naar ons geglimlacht werd. Dat was waarschijnlijk puur uit beleefdheid, bedacht ik me.
‘Wat wil jij drinken?’ vroeg Alexandra, nadat we op de hoge krukken aan de bar waren gaan zitten.
‘Doe maar een cognac,’ antwoordde ik. Ik wilde even mijn gedachten minder wild door mijn hoofd laten vliegen, vandaar dat ik dat bestelde.
‘Eén cognac en één rode wijn,’ zei Alexandra tegen de barman, die knikte en weer wegliep.
‘Waar zijn je vriendinnen eigenlijk?’ vroeg ik in een poging de gespannen sfeer te doorbreken.
‘Al naar huis,’ antwoordde ze.
‘Weten ze dat jij met mij wat drinken bent?’ Ik kon het antwoord eigenlijk al raden en ik kreeg gelijk.
‘Nee. Dan zouden ze echt helemaal door het lint gaan, ik denk niet dat ze dat overleven en ik wil mijn vriendinnen wel wat langer laten leven.’
Het viel me op hoe ze telkens haar haren over haar schouders gooide als ze lachte. Waarschijnlijk onbewust, maar het was wel schattig.
‘Bedankt,’ zei ik tegen de barman, die ons onze bestelling gaf. Er viel opnieuw een stilte, waarin ik opgelaten met de blaadjes van een plant speelde die op de bar stond. Ik nam een slokje van mijn cognac en voelde een golf van kalmheid door me heen trekken.
‘Ik ga even naar het toilet, ben zo terug.’ Alexandra stond op en verdween door de klapdeuren naast de bar.
Ik zuchtte diep en draaide rondjes met mijn vingers om het glas.
‘Problemen?’ glimlachte de barman.
Ik keek op en wist even niet wat ik moest zeggen.
‘Nee, niet echt.’ Maar het feit dat ik inmiddels al zo’n vier blaadjes van de plant had geplukt, bewees het tegendeel.
Ik had er spijt van dat ik mee was gegaan. Alexandra was ontzettend aardig, maar dit voelde niet goed tegenover Sam. Ik had het niet moeten doen, stel je voor dat zij erachter zou komen. Dat zou ze niet pikken, ik had het haar op zijn minst kunnen vertellen. Nu lag ze daar alleen in bed te wachten totdat ik zou komen, terwijl ik voorlopig misschien nog helemaal niet zou komen…
‘Ben ik weer,’ klonk de opgewekte stem van Alexandra plotseling naast me.
‘Luister, Alexandra,’ begon ik aarzelend. Ze keek me vragend aan. ‘Ik kan niet zo heel lang blijven. Ik moet straks nog gewoon naar huis…’
‘Heb je hier een huis?’ vroeg ze nieuwsgierig.
‘Nee.’ Ik schudde mijn hoofd, terwijl ik me afvroeg hoe ik haar dit het beste duidelijk kon maken. ‘Eh… Het is het, eh… Het is het huis van mijn vriendin.’ Vanonder mijn wimpers gluurde ik naar Alexandra’s reactie. Ik was bang dat ze boos zou worden, of verdrietig, maar dat deed ze niet. Ze lachte alleen.
‘Ik wist niet dat ze in Los Angeles woonde.’ Ze nam voorzichtig een slokje van haar rode wijn.
Verward keek ik haar aan. ‘Maar…’
‘Het staat in alle roddelbladen,’ merkte Alexandra op toen ik even niet uit mijn woorden kwam. ‘Ze heet Sam, toch?’
Ik knikte langzaam.
Het is te hopen dat deze misser van David niet in de roddelbladen komt te staan 
Ontzettend leuk weer Imke! Ga zo door
Ontzettend leuk weer Imke! Ga zo door
The quiet scares me cause it screams the truth
Hij had zich inderdaad om moeten draaien en wegrennen! Want ik lig met een fotocamera in de bosjes en stuur alles naar de pers! En daarna ga ik Sam praktijk les 1 'hoe castreer je een man' geven
When the curtain falls, it will be not you name you are judged by but your actions and the ability to show compassion towards others.
Dat hoop ik ook niet, Sanne ^^. Lol . Bedankt voor je reactie!
Omg, Mirry XD. Looool. Ik dacht al, wat zie ik toch flitsen vanuit die bosjes XD. Lol, thanks! Hier het nieuwste stuk.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
‘Tja.’ Alexandra haalde haar schouders op. ‘Zoals ik al zei, dat krijg je ervan als je met mijn vriendinnen omgaat. Die, eh… die vonden het niet zo leuk toen ze erachter kwamen.’
Ik zweeg, terwijl ik het laatste laagje cognac opdronk en een whisky bestelde.
‘Ach ja,’ zei ik nadat ik daar een slok van had genomen. ‘Dat had ik sowieso van te voren al kunnen weten, dat men erachter zou komen wie ze was.’
‘Vind je dat niet vervelend?’ vroeg Alexandra bedachtzaam.
Ik haalde onverschillig mijn schouders op. ‘Het is niet leuk, maar je went eraan. En sowieso heeft Pierre het wat dat betreft moeilijker, hij staat veel meer in de spotlights dan wij.’
‘Dat klopt, en sinds jullie tour staan jullie nog meer in de bladen. Ik lees het meestal niet, maar ken dankzij mijn vriendinnen toch iedere artikel uit mijn hoofd.’
Ik moest lachen en speelde wat met een van de blaadjes van de plant. Ik voelde me al wat meer op mijn gemak na Alexandra’s reactie op Sam en dat zorgde ervoor dat ik me automatisch meer ontspande.
‘Maar vertel eens,’ zei ik, ‘woon jij ook in Los Angeles?’
Alexandra knikte. ‘Ja, al mijn hele leven. Sinds een paar jaar woon ik samen met Roxanne, een van mijn vriendinnen. Ik studeer hier aan de universiteit.’
‘En je familie? Wonen zij ook hier?’
Haar gezicht betrok.’ Ik heb geen contact meer met mijn familie.’
Ongemakkelijk scheurde ik een bierviltje doormidden. ‘Sorry.’
‘Maakt niet uit,’ wuifde ze luchtig mijn excuses weg. ‘Ik moet er alleen zelf nog aan wennen, omdat het contact nog niet zo heel lang geleden verbroken is.’
Ik wilde dolgraag vragen wat de reden daarvoor was, maar weerhield me daarvan. Dat durfde ik niet en zo te zien vond ze het al moeilijk om erover te praten, dan ging ik haar het er niet moeilijker op maken.
‘Dus…’ mompelde ik, in de hoop van onderwerp te veranderen. ‘Wat doe je zoal in je vrije tijd?’
‘Zo’n interessante hobby’s heb ik niet,’ lachte ze, ‘ik ga in het weekend meestal stappen met mijn vriendinnen en verder fitness ik vrij veel. Maar verder heb ik het erg druk met mijn schoolwerk, dus daarom doe ik niet zoveel in mijn vrije tijd.’
Ik knikte.
‘En jij? Heb jij eigenlijk wel vrije tijd?’
‘Vrijwel geen,’ grijnsde ik, ‘maar eigenlijk ook weer wel. Ik zie mijn werk als mijn hobby. Ik bedoel, niet iedereen verdient zijn brood met gitaarspelen.’
‘Wat had je gedaan als je niet was doorgebroken met Simple Plan?’ vroeg Alexandra geïnteresseerd.
‘Ik weet het niet,’ antwoordde ik bedachtzaam. ‘Ik denk dat ik dan Chinees was gaan studeren of zo.’
Alexandra keek even moeilijk, maar kon het toen niet meer inhouden en barstte in lachen uit.
‘Wat?’ vroeg ik verontwaardigd.
‘Chinees!’ gierde ze. ‘Waarom Chinees?’
Ik staarde haar aan en begon toen ook te lachen. ‘Het is anders een interessante taal, hoor!’
‘Dat zal best, maar… nou ja, Chinéés!´Alexandra viel bijna van haar kruk van het lachen, wat erg aanstekelijk werkte.
Ik was een beetje duizelig, maar ergens had ze wel gelijk. Wie wilde er dan ook Chinees studeren? Alleen ik was zo stom, bedacht ik me grinnikend.
‘Hé,’ wees ik een glas cognac en twee whisky’s later naar de plant, ‘het lijkt wel alsof die plant teveel water heeft gekregen!’ Ik gierde het uit, ook al wist ik niet waarom. Alexandra had ook de slappe lach.
‘Misschien is ie lek!’ hikte ze en ze hing slap van het lachen tegen me aan.
‘Hé, barman, doe mij nog een whisky,’ proestte ik, terwijl Alexandra naar lucht hapte.
‘Ik denk dat u al genoeg opheeft,’ zei de barman met opgetrokken wenkbrauwen en hij ging door met het afdrogen van zijn net schoongemaakte bierglazen.
‘Ah, doe niet zo flauw!’ Alexandra knipoogde verleidelijk naar hem en hij leek even te aarzelen, maar schudde toen zijn resoluut zijn hoofd.
‘Nee, dat kan ik niet doen.’
‘Pff… Saaierd,’ mompelde Alexandra en ze stond moeizaam op, terwijl ze mij meetrok. ‘Kom, we gaan.’
Ik hees me zo goed als het kon aan haar overeind en viel meteen tegen haar aan, terwijl ik grinnikte.
‘Misschien,’ giechelde Alexandra, ‘had je die laatste whisky toch niet meer moeten nemen.’
Ik probeerde zonder om te vallen een briefje uit mijn broekzak te vissen en toen dat was gelukt, legde ik het met een klap op de bar.
‘Houd het wisselgeld maar!’ riep ik nog net voordat de deur achter ons was dichtgevallen. ‘Ik moet een taxi,’ mompelde ik vaag, terwijl ik voelde hoe Alexandra haar arm om me heen sloeg om te voorkomen dat ik plat op mijn gezicht ging.
Het duizelde in mijn hoofd en ik voelde hoe mijn gedachten als wervelstormen door mijn hoofd vlogen, terwijl ik probeerde om helder te blijven denken. Dat lukte niet, aangezien ik het idee had dat ik twee Alexandra’s naast me zag staan.
‘Vind je me niet meer leuk?’ Alexandra keek me pruilend aan, waardoor ik nog harder de slappe lach kreeg. We zwalkten gearmd door het donkere steegje, terwijl ik tot vijfmaal toe half over losliggende klinkers struikelde.
‘Je bent wel leuk,’ mompelde ik en ik legde mijn hoofd op haar schouder. Ik voelde hoe ze met haar hand zachtjes over mijn middel streek, maar dat vond ik niet erg; alles was goed, er kon vanavond niets fout gaan.
‘Jij ook,’ antwoordde Alexandra zachtjes en plotseling bleef ze stilstaan, waardoor ik onderuit ging. Met een harde klap viel ik op de straat, maar ik voelde de pijn niet. In plaats daarvan begon ik te lachen toen ze naast me kwam zitten en ik legde mijn hoofd op haar schoot.
‘Ligt nog best lekker,’ mompelde ik. Alexandra streek rustig een pluk haar uit mijn ogen. Ik dacht nergens meer aan, het was alsof mijn gedachten voor de zoveelste keer de afgelopen tijd waren uitgeschakeld. Ik keek naar haar gezicht en zij keek naar mij.
‘Zie je nou wel dat dit leuker is dan meteen de taxi naar huis te nemen,’ fluisterde ze.
Ik zag haar helderblauwe ogen en hief langzaam mijn hoofd op, terwijl ik niet besefte wat ik deed. Net op het moment dat mijn lippen nog maar zo’n vijftien centimeter van de hare waren verwijderd, trok ze haar hoofd met een ruk terug en stond ze abrupt op, waardoor ik voor de tweede keer op de scheve klinkers donderde.
‘Au,’ mompelde ik verdwaasd en ik krabbelde slingerend overeind, waarna ik meteen weer tegen haar aanviel.
‘Kom,’ zei ze kordaat en ze trok me mee, zodat ik verdoofd achter haar aan hobbelde. ‘Je moet naar huis.’
‘Kotsen,’ brabbelde ik en ik leunde al voorover.
‘Nee, niet doen,’ lachte Alexandra, ‘dat geeft zoveel troep.’
Gehoorzamend schuifelde ik weer achter haar aan, terwijl ze me nog steeds vasthield om ervoor te zorgen dat ik niet voor een derde keer omviel.
‘Moet naar Sam toe,’ bracht ik onduidelijk uit.
‘Ja, ja, gaan we zo heen,’ antwoordde ze vaag.
. Bedankt voor je reactie!Omg, Mirry XD. Looool
. Ik dacht al, wat zie ik toch flitsen vanuit die bosjes XD. Lol, thanks! Hier het nieuwste stuk.-----------------------------------------------------------------------------------------------------
Hoofdstuk 36.
The city sleeps and we’re lost in the moment
Another kiss as we’re lying on the pavement
If they could see us they would tell us that we’re crazy
But I know they just don’t understand
Take My Hand – Simple Plan
‘Ik dacht dat je niet veel van ons afwist.’ Ik probeerde mijn stem niet al te beschuldigend te laten klinken.The city sleeps and we’re lost in the moment
Another kiss as we’re lying on the pavement
If they could see us they would tell us that we’re crazy
But I know they just don’t understand
Take My Hand – Simple Plan
‘Tja.’ Alexandra haalde haar schouders op. ‘Zoals ik al zei, dat krijg je ervan als je met mijn vriendinnen omgaat. Die, eh… die vonden het niet zo leuk toen ze erachter kwamen.’
Ik zweeg, terwijl ik het laatste laagje cognac opdronk en een whisky bestelde.
‘Ach ja,’ zei ik nadat ik daar een slok van had genomen. ‘Dat had ik sowieso van te voren al kunnen weten, dat men erachter zou komen wie ze was.’
‘Vind je dat niet vervelend?’ vroeg Alexandra bedachtzaam.
Ik haalde onverschillig mijn schouders op. ‘Het is niet leuk, maar je went eraan. En sowieso heeft Pierre het wat dat betreft moeilijker, hij staat veel meer in de spotlights dan wij.’
‘Dat klopt, en sinds jullie tour staan jullie nog meer in de bladen. Ik lees het meestal niet, maar ken dankzij mijn vriendinnen toch iedere artikel uit mijn hoofd.’
Ik moest lachen en speelde wat met een van de blaadjes van de plant. Ik voelde me al wat meer op mijn gemak na Alexandra’s reactie op Sam en dat zorgde ervoor dat ik me automatisch meer ontspande.
‘Maar vertel eens,’ zei ik, ‘woon jij ook in Los Angeles?’
Alexandra knikte. ‘Ja, al mijn hele leven. Sinds een paar jaar woon ik samen met Roxanne, een van mijn vriendinnen. Ik studeer hier aan de universiteit.’
‘En je familie? Wonen zij ook hier?’
Haar gezicht betrok.’ Ik heb geen contact meer met mijn familie.’
Ongemakkelijk scheurde ik een bierviltje doormidden. ‘Sorry.’
‘Maakt niet uit,’ wuifde ze luchtig mijn excuses weg. ‘Ik moet er alleen zelf nog aan wennen, omdat het contact nog niet zo heel lang geleden verbroken is.’
Ik wilde dolgraag vragen wat de reden daarvoor was, maar weerhield me daarvan. Dat durfde ik niet en zo te zien vond ze het al moeilijk om erover te praten, dan ging ik haar het er niet moeilijker op maken.
‘Dus…’ mompelde ik, in de hoop van onderwerp te veranderen. ‘Wat doe je zoal in je vrije tijd?’
‘Zo’n interessante hobby’s heb ik niet,’ lachte ze, ‘ik ga in het weekend meestal stappen met mijn vriendinnen en verder fitness ik vrij veel. Maar verder heb ik het erg druk met mijn schoolwerk, dus daarom doe ik niet zoveel in mijn vrije tijd.’
Ik knikte.
‘En jij? Heb jij eigenlijk wel vrije tijd?’
‘Vrijwel geen,’ grijnsde ik, ‘maar eigenlijk ook weer wel. Ik zie mijn werk als mijn hobby. Ik bedoel, niet iedereen verdient zijn brood met gitaarspelen.’
‘Wat had je gedaan als je niet was doorgebroken met Simple Plan?’ vroeg Alexandra geïnteresseerd.
‘Ik weet het niet,’ antwoordde ik bedachtzaam. ‘Ik denk dat ik dan Chinees was gaan studeren of zo.’
Alexandra keek even moeilijk, maar kon het toen niet meer inhouden en barstte in lachen uit.
‘Wat?’ vroeg ik verontwaardigd.
‘Chinees!’ gierde ze. ‘Waarom Chinees?’
Ik staarde haar aan en begon toen ook te lachen. ‘Het is anders een interessante taal, hoor!’
‘Dat zal best, maar… nou ja, Chinéés!´Alexandra viel bijna van haar kruk van het lachen, wat erg aanstekelijk werkte.
Ik was een beetje duizelig, maar ergens had ze wel gelijk. Wie wilde er dan ook Chinees studeren? Alleen ik was zo stom, bedacht ik me grinnikend.
‘Hé,’ wees ik een glas cognac en twee whisky’s later naar de plant, ‘het lijkt wel alsof die plant teveel water heeft gekregen!’ Ik gierde het uit, ook al wist ik niet waarom. Alexandra had ook de slappe lach.
‘Misschien is ie lek!’ hikte ze en ze hing slap van het lachen tegen me aan.
‘Hé, barman, doe mij nog een whisky,’ proestte ik, terwijl Alexandra naar lucht hapte.
‘Ik denk dat u al genoeg opheeft,’ zei de barman met opgetrokken wenkbrauwen en hij ging door met het afdrogen van zijn net schoongemaakte bierglazen.
‘Ah, doe niet zo flauw!’ Alexandra knipoogde verleidelijk naar hem en hij leek even te aarzelen, maar schudde toen zijn resoluut zijn hoofd.
‘Nee, dat kan ik niet doen.’
‘Pff… Saaierd,’ mompelde Alexandra en ze stond moeizaam op, terwijl ze mij meetrok. ‘Kom, we gaan.’
Ik hees me zo goed als het kon aan haar overeind en viel meteen tegen haar aan, terwijl ik grinnikte.
‘Misschien,’ giechelde Alexandra, ‘had je die laatste whisky toch niet meer moeten nemen.’
Ik probeerde zonder om te vallen een briefje uit mijn broekzak te vissen en toen dat was gelukt, legde ik het met een klap op de bar.
‘Houd het wisselgeld maar!’ riep ik nog net voordat de deur achter ons was dichtgevallen. ‘Ik moet een taxi,’ mompelde ik vaag, terwijl ik voelde hoe Alexandra haar arm om me heen sloeg om te voorkomen dat ik plat op mijn gezicht ging.
Het duizelde in mijn hoofd en ik voelde hoe mijn gedachten als wervelstormen door mijn hoofd vlogen, terwijl ik probeerde om helder te blijven denken. Dat lukte niet, aangezien ik het idee had dat ik twee Alexandra’s naast me zag staan.
‘Vind je me niet meer leuk?’ Alexandra keek me pruilend aan, waardoor ik nog harder de slappe lach kreeg. We zwalkten gearmd door het donkere steegje, terwijl ik tot vijfmaal toe half over losliggende klinkers struikelde.
‘Je bent wel leuk,’ mompelde ik en ik legde mijn hoofd op haar schouder. Ik voelde hoe ze met haar hand zachtjes over mijn middel streek, maar dat vond ik niet erg; alles was goed, er kon vanavond niets fout gaan.
‘Jij ook,’ antwoordde Alexandra zachtjes en plotseling bleef ze stilstaan, waardoor ik onderuit ging. Met een harde klap viel ik op de straat, maar ik voelde de pijn niet. In plaats daarvan begon ik te lachen toen ze naast me kwam zitten en ik legde mijn hoofd op haar schoot.
‘Ligt nog best lekker,’ mompelde ik. Alexandra streek rustig een pluk haar uit mijn ogen. Ik dacht nergens meer aan, het was alsof mijn gedachten voor de zoveelste keer de afgelopen tijd waren uitgeschakeld. Ik keek naar haar gezicht en zij keek naar mij.
‘Zie je nou wel dat dit leuker is dan meteen de taxi naar huis te nemen,’ fluisterde ze.
Ik zag haar helderblauwe ogen en hief langzaam mijn hoofd op, terwijl ik niet besefte wat ik deed. Net op het moment dat mijn lippen nog maar zo’n vijftien centimeter van de hare waren verwijderd, trok ze haar hoofd met een ruk terug en stond ze abrupt op, waardoor ik voor de tweede keer op de scheve klinkers donderde.
‘Au,’ mompelde ik verdwaasd en ik krabbelde slingerend overeind, waarna ik meteen weer tegen haar aanviel.
‘Kom,’ zei ze kordaat en ze trok me mee, zodat ik verdoofd achter haar aan hobbelde. ‘Je moet naar huis.’
‘Kotsen,’ brabbelde ik en ik leunde al voorover.
‘Nee, niet doen,’ lachte Alexandra, ‘dat geeft zoveel troep.’
Gehoorzamend schuifelde ik weer achter haar aan, terwijl ze me nog steeds vasthield om ervoor te zorgen dat ik niet voor een derde keer omviel.
‘Moet naar Sam toe,’ bracht ik onduidelijk uit.
‘Ja, ja, gaan we zo heen,’ antwoordde ze vaag.
David! Jij ongelofelijke oen 
Ik weet niet goed wat ik van Alexandra moet vinden, dus ik ben benieuwd wat je aar van gaat maken! Echt heel goed geschreven
Ik weet niet goed wat ik van Alexandra moet vinden, dus ik ben benieuwd wat je aar van gaat maken! Echt heel goed geschreven
The quiet scares me cause it screams the truth
Ondanks mijn aanmoedigingen is hij niet goed op z'n waffel gegaan EN! heeft hij niet over die Amy-wannabe haar schoenen heen gekotst *zeer beledigd* Dan vind ik dat hij de volgende dag op zijn minst een kater moet hebben, straalmisselijk moet zijn, een optreden heeft en dat Sam naaldhakken in z'n zaakje plant... The Evil Monster!
Zij moet wel Dean dumpen voor hem, terwijl die met haar wilde trouwen... En gozer-met-make-up gaat gelijk weer rotzooien met wijven! Hij beseft toch wel dat hij op deze manier Dean zijn omschrijving van hem glashelder neerzet he?
Daarnaast! Die arme plant! Compleet verzopen!
Netjes Imke
Zij moet wel Dean dumpen voor hem, terwijl die met haar wilde trouwen... En gozer-met-make-up gaat gelijk weer rotzooien met wijven! Hij beseft toch wel dat hij op deze manier Dean zijn omschrijving van hem glashelder neerzet he?
Daarnaast! Die arme plant! Compleet verzopen!
Netjes Imke
When the curtain falls, it will be not you name you are judged by but your actions and the ability to show compassion towards others.
Sanne, ik weet zélf nog niet eens wat ik van Alexandra moet vinden, lol XD. Nah, na dit hoofdstuk vorm je misschien wel een mening... Bedankt!
Darkstar, mooi dat je weer bij bent! Thanks!
Mirry, ik kon het die arme jongen toch niet aandoen om ook nog eens op zijn bek te gaan? *knuffelt David* En geloof me, hij heeft hoofdpijn. Die arme plant ja... [A].
Bedankt allemaal! Hier hoofdstuk 37!
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
‘Als jij nou even hier blijft,’ zei Alexandra toen we in het steegje uit waren en nu in een uitgestorven winkelstraat stonden, ‘dan ga ik even kijken of ik een taxi kan regelen.’
Wazig staarde ik haar aan, terwijl ze mij voorzichtig op de grond zette en ervoor zorgde dat ik tegen de muur van een klein bakkertje kon leunen. Ik kon niet meer op mijn eigen benen staan, dus het was misschien wel goed dat zij me zo ondersteunde.
‘Je moet hier even blijven zitten totdat ik terugkom, oké?’ Alexandra was geknield voor me gaan zitten en probeerde me recht in mijn ogen te kijken, maar ik had mijn ogen al gesloten.
‘David?’
Ik mompelde iets onverstaanbaars waarvan ik de betekenis zelf ook niet wist, maar blijkbaar vatte Alexandra dat als een bevestiging op, want ze stond weer op en was al vlug uit mijn gezicht verdwenen.
Ik had geen flauw idee hoe lang ik daar op de grond had gezeten, maar ik weet nog wel dat ik op een gegeven moment dacht dat de leren voetbal uit de etalage van de speelgoedwinkel tegenover me op me af kwam vliegen.
‘Cause now it’s Christmas!’ blèrde ik toen Alexandra weer aan kwam lopen. ‘I just can’t wait!’
Ze giechelde toen ze naast me kwam zitten. ‘Er komt zo een taxi hierheen, we moeten nog even wachten.’
‘Oh, Alexandra!’ barstte ik in luid gezang uit. ‘Was iedereen maar zoals jij!’ Ik viel tegen haar aan en zij sloeg haar arm om me heen, terwijl ik me op haar borst nestelde.
‘Of zoals jij,’ zei Alexandra en ik hoorde haar opnieuw giechelen. ‘Je bent echt tof, David.’
Ik had een sullige glimlach op mijn gezicht staan toen ze mijn hoofd voorzichtig vastpakte en in haar richting draaide. ‘Maar dan bedoel ik ook echt heel erg tof.’
Ik zag haar blauwe ogen schitteren en voelde toen alleen nog maar haar zachte tong, terwijl ik rode wijn proefde, gecombineerd met de perziksmaak van haar lippen. Ik voelde hoe haar hand over mijn rug gleed, over mijn gezicht, over mijn been. Ik voelde haar ademhaling sneller gaan, maar dit alles werd in één tel verbroken door luid getoeter voor ons. Nu zaten er geen handen meer op mijn lichaam, alleen nog om mijn pols om me overeind te helpen.
‘Kom,’ fluisterde ze over het geronk van de motor heen en ze duwde mij de taxi in.
Ik kon niet meer denken en het drong ook niet tot me door wat er zojuist gebeurd was. Ik wist alleen dat ik nog misselijker dan hiervoor was en naar Sam toe wilde.
‘Kom maar even liggen.’ Voorzichtig trok Alexandra me tegen zich aan zodra zij ook in de taxi was gestapt. Ze streek langzaam over mijn haren en zei de rest van de rit niets, hoewel ze me af en toe wel op mijn wang of op mijn hand kuste.
‘We zijn er.’ De taxichauffeur geeuwde en ik kreeg vaag mee hoe Alexandra hem zei even te wachten en mij vervolgens uit de taxi probeerde te slepen, iets wat nogal moeilijk ging doordat ik zelf niet mee kon helpen wegens gevoelloze benen.
‘Probeer even te lopen, lieverd,’ fluisterde ze in mijn oor, terwijl ze haar arm ondersteunend om mijn middel had geslagen en mij de grote oprit optrok. Ik tilde mijn zware hoofd op toen de voordeur open werd gegooid.
‘David, eindelijk! Ik… wat -’ Pierre schoot haastig te hulp toen Alexandra bijna bezweek onder mijn gewicht.
‘Hé, Pierre…’ Ik glimlachte glazig naar hem, maar zijn blik was genoeg om me het zwijgen op te leggen.
‘Bedankt dat je hem hebt thuisgebracht,’ hoorde ik hem tegen Alexandra zeggen.
‘Geen probleem,’ antwoordde die. ‘Nou, David, het was erg gezellig! Misschien zie ik je nog wel eens.’
En toen was ze verdwenen.
‘Meekomen,’ commandeerde Pierre en hij duwde me naar binnen, terwijl hij me nog net op tijd vast kon grijpen om te voorkomen dat ik over de drempel struikelde.
‘Waar ben jij mee bezig? Wie was dat?’ siste hij op fluistertoon nadat hij de deur achter me had gesloten.
Ik wist niets te antwoorden, omdat er niets meer klopte in mijn hoofd.
‘Relax, it’s Christmas,’ zei ik met een scheve grijns.
Pierre sloeg zijn ogen ten hemel.
‘We praten morgen wel verder, verdomme. Als je een kater hebt, heb ik geen medelijden.’ Ruw trok hij me mee de trap op en sleepte me hobbelend achter zich aan, totdat hij voor Sams deur stopte, waar hij klopte.
‘Sam?’ vroeg hij op doordringende fluistertoon.
De deur werd meteen opengegooid en Sam, die in een nachtjapon verbijsterd in de deuropening stond, snakte naar adem.
‘Wat heeft hij gedaan? Waarom ben je zo laat?’ vroeg ze verwilderd aan Pierre en mij, toen ik mijn armen om haar nek had geslagen.
‘Gedronken,’ antwoordde Pierre nors en Sam klapte bijna dubbel onder mijn gewicht.
Zwijgend trokken ze me door alle troep naar het bed, waar ik meteen neerviel en wilde gaan slapen.
‘Het lukt verder wel,’ zei Sam.
‘Weet je het zeker?’ vroeg Pierre bezorgd.
‘Ja, echt. Bedankt.’
Het volgende moment waren Sam en ik alleen in de kamer. Onvoorzichtig trok ze mij overeind en knoopte mijn All Stars uit, die ze boos wegsmeet. Vervolgens trok ze met één beweging mijn T-shirt over mijn hoofd, maar doordat ik geen kracht had om mee te werken, gaf ze het op.
‘Zoek het ook maar uit,’ snauwde ze en ze duwde me verder het bed in. Ze ging naast me liggen en trok de dekens in haar richting. Met mijn zatte kop kroop ik in haar richting, maar ze duwde me abrupt terug.
Het volgende moment verkeerde ik al diep in slaap.
‘Wakker worden.’
Kreunend opende ik mijn ogen en greep direct naar mijn hoofd, dat van alle kanten bonkte. Zo voorzichtig als ik maar kon, kwam ik overeind en kneep mijn ogen tot spleetjes toen Sam met een ruk de gordijnen opentrok en het felle licht de kamer binnenviel.
‘Hoe laat is het?’ mompelde ik.
‘Vroeg genoeg om op te staan,’ antwoordde Sam kil.
Mijn hoofd bonkte alsof er zich een actieve houseparty in afspeelde en ik trok de dekens haastig over mijn kin heen toen Sam met grote passen op me af kwam stappen.
‘Nou, kom op! Opstaan! Gisteren was je ook zo moedig om jezelf helemaal klem te zuipen, wees dan nu ook niet zo laf en sta gewoon op!’ Ze trok de dekens van me af en beende de kamer uit.
Zuchtend keek ik op de klok en zag tot mijn verbijstering dat het half zeven ’s ochtends was. Dat was vast haar wraak. Met grote tegenzin sloeg ik mijn benen om de rand van het bed en hees mezelf met grote moeite overeind. Duf slofte ik richting de badkamer, waar ik een grote plens water in mijn gezicht gooide. Ik had mijn spijkerbroek van gisteravond nog aan, maar waar mijn T-shirt was, mocht Joost weten. En waarom had ik mijn sokken nog aan? Wat was er gisteren eigenlijk gebeurd? Had ik gedronken?
Ik leunde op de wasbak en keek in de spiegel, waardoor ik hard schrok. Mijn gezicht was lijkbleek en mijn ogen had ik nog nooit zo vreemd zien staan. Ik probeerde de herinneringen van de vorige avond voor de geest te halen, maar het was alsof ze telkens als water in handen wegglipten. Wat was er gebeurd? Was ik met Sam geweest?
Resoluut schudde ik mijn hoofd -dat was niet echt bevorderlijk om mijn hoofdpijn tegen te gaan- en liep toen terug naar de slaapkamer om een schoon T-shirt uit mijn tas te pakken. Ik trok dat aan, zocht ook een schone spijkerbroek uit en nadat ik die ook aanhad, slofte ik langzaam naar beneden.
Darkstar, mooi dat je weer bij bent! Thanks!
Mirry, ik kon het die arme jongen toch niet aandoen om ook nog eens op zijn bek te gaan? *knuffelt David* En geloof me, hij heeft hoofdpijn
. Die arme plant ja... [A].Bedankt allemaal! Hier hoofdstuk 37!
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
Hoofdstuk 37.
Is everybody going crazy?
Is anybody gonna save me?
Can anybody tell me what's going on?
Tell me what's going on
Crazy – Simple Plan
Ik besefte niet wat ik zojuist gedaan had; een poging om Alexandra te zoenen. Ik wilde het niet, maar op het moment leidde mijn lichaam een eigen leven en dat kon ik niet tegenhouden.Is everybody going crazy?
Is anybody gonna save me?
Can anybody tell me what's going on?
Tell me what's going on
Crazy – Simple Plan
‘Als jij nou even hier blijft,’ zei Alexandra toen we in het steegje uit waren en nu in een uitgestorven winkelstraat stonden, ‘dan ga ik even kijken of ik een taxi kan regelen.’
Wazig staarde ik haar aan, terwijl ze mij voorzichtig op de grond zette en ervoor zorgde dat ik tegen de muur van een klein bakkertje kon leunen. Ik kon niet meer op mijn eigen benen staan, dus het was misschien wel goed dat zij me zo ondersteunde.
‘Je moet hier even blijven zitten totdat ik terugkom, oké?’ Alexandra was geknield voor me gaan zitten en probeerde me recht in mijn ogen te kijken, maar ik had mijn ogen al gesloten.
‘David?’
Ik mompelde iets onverstaanbaars waarvan ik de betekenis zelf ook niet wist, maar blijkbaar vatte Alexandra dat als een bevestiging op, want ze stond weer op en was al vlug uit mijn gezicht verdwenen.
Ik had geen flauw idee hoe lang ik daar op de grond had gezeten, maar ik weet nog wel dat ik op een gegeven moment dacht dat de leren voetbal uit de etalage van de speelgoedwinkel tegenover me op me af kwam vliegen.
‘Cause now it’s Christmas!’ blèrde ik toen Alexandra weer aan kwam lopen. ‘I just can’t wait!’
Ze giechelde toen ze naast me kwam zitten. ‘Er komt zo een taxi hierheen, we moeten nog even wachten.’
‘Oh, Alexandra!’ barstte ik in luid gezang uit. ‘Was iedereen maar zoals jij!’ Ik viel tegen haar aan en zij sloeg haar arm om me heen, terwijl ik me op haar borst nestelde.
‘Of zoals jij,’ zei Alexandra en ik hoorde haar opnieuw giechelen. ‘Je bent echt tof, David.’
Ik had een sullige glimlach op mijn gezicht staan toen ze mijn hoofd voorzichtig vastpakte en in haar richting draaide. ‘Maar dan bedoel ik ook echt heel erg tof.’
Ik zag haar blauwe ogen schitteren en voelde toen alleen nog maar haar zachte tong, terwijl ik rode wijn proefde, gecombineerd met de perziksmaak van haar lippen. Ik voelde hoe haar hand over mijn rug gleed, over mijn gezicht, over mijn been. Ik voelde haar ademhaling sneller gaan, maar dit alles werd in één tel verbroken door luid getoeter voor ons. Nu zaten er geen handen meer op mijn lichaam, alleen nog om mijn pols om me overeind te helpen.
‘Kom,’ fluisterde ze over het geronk van de motor heen en ze duwde mij de taxi in.
Ik kon niet meer denken en het drong ook niet tot me door wat er zojuist gebeurd was. Ik wist alleen dat ik nog misselijker dan hiervoor was en naar Sam toe wilde.
‘Kom maar even liggen.’ Voorzichtig trok Alexandra me tegen zich aan zodra zij ook in de taxi was gestapt. Ze streek langzaam over mijn haren en zei de rest van de rit niets, hoewel ze me af en toe wel op mijn wang of op mijn hand kuste.
‘We zijn er.’ De taxichauffeur geeuwde en ik kreeg vaag mee hoe Alexandra hem zei even te wachten en mij vervolgens uit de taxi probeerde te slepen, iets wat nogal moeilijk ging doordat ik zelf niet mee kon helpen wegens gevoelloze benen.
‘Probeer even te lopen, lieverd,’ fluisterde ze in mijn oor, terwijl ze haar arm ondersteunend om mijn middel had geslagen en mij de grote oprit optrok. Ik tilde mijn zware hoofd op toen de voordeur open werd gegooid.
‘David, eindelijk! Ik… wat -’ Pierre schoot haastig te hulp toen Alexandra bijna bezweek onder mijn gewicht.
‘Hé, Pierre…’ Ik glimlachte glazig naar hem, maar zijn blik was genoeg om me het zwijgen op te leggen.
‘Bedankt dat je hem hebt thuisgebracht,’ hoorde ik hem tegen Alexandra zeggen.
‘Geen probleem,’ antwoordde die. ‘Nou, David, het was erg gezellig! Misschien zie ik je nog wel eens.’
En toen was ze verdwenen.
‘Meekomen,’ commandeerde Pierre en hij duwde me naar binnen, terwijl hij me nog net op tijd vast kon grijpen om te voorkomen dat ik over de drempel struikelde.
‘Waar ben jij mee bezig? Wie was dat?’ siste hij op fluistertoon nadat hij de deur achter me had gesloten.
Ik wist niets te antwoorden, omdat er niets meer klopte in mijn hoofd.
‘Relax, it’s Christmas,’ zei ik met een scheve grijns.
Pierre sloeg zijn ogen ten hemel.
‘We praten morgen wel verder, verdomme. Als je een kater hebt, heb ik geen medelijden.’ Ruw trok hij me mee de trap op en sleepte me hobbelend achter zich aan, totdat hij voor Sams deur stopte, waar hij klopte.
‘Sam?’ vroeg hij op doordringende fluistertoon.
De deur werd meteen opengegooid en Sam, die in een nachtjapon verbijsterd in de deuropening stond, snakte naar adem.
‘Wat heeft hij gedaan? Waarom ben je zo laat?’ vroeg ze verwilderd aan Pierre en mij, toen ik mijn armen om haar nek had geslagen.
‘Gedronken,’ antwoordde Pierre nors en Sam klapte bijna dubbel onder mijn gewicht.
Zwijgend trokken ze me door alle troep naar het bed, waar ik meteen neerviel en wilde gaan slapen.
‘Het lukt verder wel,’ zei Sam.
‘Weet je het zeker?’ vroeg Pierre bezorgd.
‘Ja, echt. Bedankt.’
Het volgende moment waren Sam en ik alleen in de kamer. Onvoorzichtig trok ze mij overeind en knoopte mijn All Stars uit, die ze boos wegsmeet. Vervolgens trok ze met één beweging mijn T-shirt over mijn hoofd, maar doordat ik geen kracht had om mee te werken, gaf ze het op.
‘Zoek het ook maar uit,’ snauwde ze en ze duwde me verder het bed in. Ze ging naast me liggen en trok de dekens in haar richting. Met mijn zatte kop kroop ik in haar richting, maar ze duwde me abrupt terug.
Het volgende moment verkeerde ik al diep in slaap.
‘Wakker worden.’
Kreunend opende ik mijn ogen en greep direct naar mijn hoofd, dat van alle kanten bonkte. Zo voorzichtig als ik maar kon, kwam ik overeind en kneep mijn ogen tot spleetjes toen Sam met een ruk de gordijnen opentrok en het felle licht de kamer binnenviel.
‘Hoe laat is het?’ mompelde ik.
‘Vroeg genoeg om op te staan,’ antwoordde Sam kil.
Mijn hoofd bonkte alsof er zich een actieve houseparty in afspeelde en ik trok de dekens haastig over mijn kin heen toen Sam met grote passen op me af kwam stappen.
‘Nou, kom op! Opstaan! Gisteren was je ook zo moedig om jezelf helemaal klem te zuipen, wees dan nu ook niet zo laf en sta gewoon op!’ Ze trok de dekens van me af en beende de kamer uit.
Zuchtend keek ik op de klok en zag tot mijn verbijstering dat het half zeven ’s ochtends was. Dat was vast haar wraak. Met grote tegenzin sloeg ik mijn benen om de rand van het bed en hees mezelf met grote moeite overeind. Duf slofte ik richting de badkamer, waar ik een grote plens water in mijn gezicht gooide. Ik had mijn spijkerbroek van gisteravond nog aan, maar waar mijn T-shirt was, mocht Joost weten. En waarom had ik mijn sokken nog aan? Wat was er gisteren eigenlijk gebeurd? Had ik gedronken?
Ik leunde op de wasbak en keek in de spiegel, waardoor ik hard schrok. Mijn gezicht was lijkbleek en mijn ogen had ik nog nooit zo vreemd zien staan. Ik probeerde de herinneringen van de vorige avond voor de geest te halen, maar het was alsof ze telkens als water in handen wegglipten. Wat was er gebeurd? Was ik met Sam geweest?
Resoluut schudde ik mijn hoofd -dat was niet echt bevorderlijk om mijn hoofdpijn tegen te gaan- en liep toen terug naar de slaapkamer om een schoon T-shirt uit mijn tas te pakken. Ik trok dat aan, zocht ook een schone spijkerbroek uit en nadat ik die ook aanhad, slofte ik langzaam naar beneden.