"Nou..." dacht ik voor het eerst optimistisch "Ik ga gewoon heel hard mijn best doen, dan wordt het vast leuk!". En het werd ook leuk, we speelden een spel met verschillende ballen. (basketbal,voetbal,hockey-puk etc.) Ik was nummer negen. '1, 3, 9!' roept iemand en ik ren als een gek naar de muur om die aan te tikken, daarna grijp ik een hockey-stick van de grond en begin als een dolle aan een potje hockey.
Na een paar keer basketbal, voetbal en hockey gespeeld te hebben, begin ik aan een potje voetbal. (Niet dat ik dat leuk vind, aangezien mijn pogingen tot het wegtrappen van de voetbal meer lijken op een spastisch ballet!) "populaire" jongens die van de zijkant roepen dat je het goed doet, of slecht (zolang ze maar winnen!) Dan opeens.. BAM! door m'n enkel. Nu ga ik wel eens vaker door mijn enkel, dus ik probeerde op te staan en verder te lopen.. Dat ging helaas niet zo best. Stilletjes hoopte ik dat een teamgenoot zou scoren, zodat ik aan de kant kon zitten. Dat gebeurde.. ik beet op mijn onderlip en strompelde naar de bank "Je bent toch geen mietje, kom op.. doorlopen" dacht ik. Een vriendin van mij kapte ook emt het spel.. ik vroeg of ze meeging naar de wc zodat ik koud water op mijn enkel kon doen. Halverwege begon ik te huilen, mijn god wat deed dit zeer. Toen ik in de kleedkamer zat, werd er al gauw een leraar bij gehaald. Ik deed mijn schoen uit en zag dat er een enorme bochel op de zijkant van mijn voet was ontstaan. Ik strompelde mee naar het kantoortje zodat ik mijn voet kon koelen, inmiddels al niet meer aan het huilen. Daarna moest er ijs op. kreeg ik ook nog krukken mee, mocht ik daar de rest van de dag meelopen. 'En o wee als je op je voet gaat staan!' zei een vriendin.
Aan het eind van de dag heb ik de krukken terug gebracht, ik kon niet overweg met die rot dingen. Ik hinkel op 1 been het binnenplein op, wordt er van 1 kant beweerd dat ik een aanstelster ben. "Leuk.. ik lijd pijn en jullie doen net alsof er niks gebeurd is?!!" denk ik kwaad. Komen er nog eens 2 macho's aan die het ook leuk vinden om mij aan te spreken met mijn nieuwe bijnaam 'Aansteller!'. *zucht* Nu zit ik thuis achter de pc, heb vndaag vrijgenomen van school omdat ik geen zin had om de hele school door te hinkelen. Mijn enkel is nu verkleurd naar paars en ik loop een beetje voorzichtig op mijn tenen in de hoop dat morgen mijn enkel over is...
Dan is het gewoon niet slim om jezelf een aansteller te vinden! En daar helpen die opmerkingen gewoon niet erg bij...