Jij en ik

[Carientjuh]

andere kant van penny.. arm kind!
goed geschreven ,again

[jjustmee]

Echt super goed geschreven!
Toen ik eenmaal begonnen was, kon ik niet meer stoppen en nu heb ik je hele verhaal gelezen! Echt top!
Grtz Jasmijn

[Imke]

Sanne; dank je!
Mirry; yes, he's so gonna do that .
Anges; hihi, merci beaucoup!
Carientjuh; zoals gewoonlijk weer bedankt .
Jasmijn; wauw, wat tof dat je het allemaal gelezen hebt! Ik ben blij dat je het verhaal zo leuk vindt, ik vind het super fijn om dat te horen ^^.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------

Hoofdstuk 66.

Since the day I met you and after all we've been through
I'm still a dick, I'm addicted to you
I think you know that it's true
I'd run a thousand miles to get you
Do you think I deserve this?

Addicted - Simple Plan

Penny haalde diep adem. ‘Jawel, ik wil wel verder vertellen. Het is mijn eigen schuld, dus nu ga ik ook niet terugkrabbelen.’ Ze bleef even stil en zei toen: ‘Ik weet gewoon niet wat ik ermee aanmoet. Toen jullie terugkwamen van jullie tour, durfde ik eerst niet eens naar jouw huis te komen… Om te weten dat ik Chuck dan weer zou zien, terwijl ik hem min of meer bedrogen had, voelde echt vreselijk, maar ik moest toch naar jullie toe. Toen ik Chuck weer zag… Ik was zo blij, David, ik was zo blij! Ik had hem vreselijk gemist en ik wilde alleen nog maar bij hem zijn.’
Ik knikte. ‘Hij ook bij jou. Volgens mij dan. Hij leek in ieder geval erg blij toen hij je weer zag.’
Penny glimlachte een beetje en pakte haar mok met thee weer op. ‘Ik sliep die nacht dus bij hem en… Nou ja.’ Ze werd een beetje rood. ‘Het gaat jou niks aan wat… Eh…’
Ik staarde haar even aan en begon toen te lachen. ‘Penny, stop! Dat wil ik niet eens weten!’
Penny grijnsde onschuldig en zei: ‘Sorry, maar…’
Ik legde mijn hand op haar mond om haar te laten zwijgen. ‘Niks meer zeggen, ik wil het niet weten!’
Samen gierden we het nu uit en Penny moest opnieuw haar mok wegzetten, omdat ze die anders om zou gooien van het lachen. We kregen hard de slappe lach, hoewel we zelf amper wisten waarom eigenlijk. Misschien was het om alle stress en spanningen uit ons lichaam te krijgen, misschien was het van de vermoeidheid, ik zou het nooit weten. Ik wist alleen wel dat het enorm opluchtte dat ik eindelijk weer eens zo hard kon lachen en me even nergens druk om kon maken.
Op het moment dat Penny achterover op bed viel en het uitschaterde en ik half over haar heen viel van het lachen, ging de deur van de hotelkamer plotseling open. Chuck kwam met een vertrokken gezicht binnenstappen en verstijfde in de deuropening toen hij ons zag liggen. Ik vloog overeind, maar wist dat het al te laat was. Het had er te fout uitgezien. Ik half bovenop Penny en zij totaal de slappe lach. Dit was niet goed. Penny keek lachend op om te zien waarom ik plotseling zo stil was en bevroor toen in haar bewegingen. De lach verdween abrupt van haar gezicht en ze keek angstig naar Chuck.
‘Gezellig boel hier,’ zei Chuck uiteindelijk monter. Hij leunde tegen de muur aan en sloeg zijn armen over elkaar heen. Penny beet op haar lip en staarde naar de grond, terwijl ik besloot dat ik iets moest doen. Dit was mijn schuld en dit zou de situatie tussen Penny en Chuck niet bepaald bevorderen.
‘Chuck, we hadden gewoon lol,’ zei ik daarom maar, ‘en ik wil dat je nu hier komt zitten.’ Mijn stem klonk vastberaden en ik zag hoe Chuck een wenkbrauw optrok. Hij zei echter niets, dus ging ik verder: ‘Wil je ook thee?’
Chuck bleef nog altijd zwijgend staan, dus sprong ik op van het bed en greep hem bij zijn arm. Hij stribbelde tegen en riep dat ik hem los moest laten, maar ik sleurde hem koppig mee en duwde hem op bed neer, naast Penny. Hij draaide zijn hoofd demonstratief weg, terwijl Penny zenuwachtig met haar handen frutselde en naar de grond bleef kijken.
‘Dus…’ besloot ik maar om de stilte tegen te gaan, ‘waar ben je net geweest, Chuck?’ Ik schonk wat water uit de waterkoker in een derde mok, aangezien het water nog steeds heet was. Ik kreeg geen antwoord, dus vervolgde: ‘Het is namelijk niet echt weer om naar buiten te gaan, toch?’ Nadat ik het papiertje van het theezakje had weggegooid, draaide ik me om en liep met de volle mok naar de twee toe. Ik drukte de mok in Chucks handen en wurmde mezelf tussen hen in.
‘Ik vroeg wat.’ Koppig bleef ik volhouden. Ik zou die twee koste wat het kost aan het praten krijgen.
‘Ik was even aan het bellen,’ mompelde Chuck uiteindelijk met tegenzin. Er viel even een stilte.
‘Aha,’ zei ik uiteindelijk. Nog een pijnlijke stilte. ‘Met wie?’
‘Gaat jou dat wat aan?’ viel Chuck meteen uit. Hij beet op zijn nagel en zette de mok neer. ‘Ik hoefde trouwens helemaal geen thee.’
Ik probeerde koortsachtig te bedenken hoe ik hen aan de praat kon krijgen, maar kon niets bedenken en barstte uiteindelijk los: ‘Oké Chuck, ik heb alles gehoord van daarstraks. Ik weet dat je nu boos gaat worden en dat is terecht, maar het is misschien maar goed ook. Ik wil dat jullie namelijk nú gaan praten, of jullie daar nu zin in hebben of niet. Ik ga weg als jullie dat willen, maar ik kan ook blijven. Ik hoor het wel, als jullie maar weten dat jullie erover gaan praten!’
Het werd doodstil in de kamer. Chuck beet nog altijd op zijn nagel en staarde hardnekkig voor zich uit, maar toen keek Penny David plotseling aan.
‘Blijf maar,’ zei ze zacht. ‘Het wordt anders toch niks met praten.’
Daar was ik even verbaasd over. Ik had op zijn minst verwacht dat één van hen me de deur uit zou werken. Chuck zei nog altijd niets.
‘Oké…’ mompelde ik uiteindelijk en ik dacht na. ‘Nou. Eens zien. Chuck.’ Ik draaide mijn hoofd naar hem toe. ‘Hoe voel jij je hierbij?’
Chuck trok een wenkbrauw aan, maar keek me niet recht in mijn ogen. ‘Je bent Dr. Phil niet.’
Ik rolde mijn ogen. ‘Dat zeg ik ook niet. Penny dan maar. Penny, hoe voel jij je hierbij?’
Penny aarzelde even, maar haalde toen diep adem en antwoordde dapper: ‘Ik voel me vreselijk. Ik heb echt spijt. Echt waar.’ Ze viel stil, maar vervolgde toen: ‘Het had niet zo mogen lopen, Chuck. Echt niet.’
Ik keek naar Chucks gezicht, dat betrok.
‘Had je dat niet van te voren kunnen bedenken?’ begon hij zachtjes. ‘Je hebt het namelijk wel gedaan. Je hebt het gedaan, Penny! Verdomme! We zouden het proberen!’ Zijn stem werd steeds luider en ik voelde hoe Penny ineendook. ‘Heb je enig ideeën hoeveel andere vrouwen ik had kunnen nemen?! Hoeveel mij een aanbod hebben gedaan?! Veel, Penny, veel!’ Hij ademde zwaar. ‘Ik ben niet degene die je verraden heeft!’
Penny kneep haar ogen dicht en slikte.
‘Chuck, rustig,’ mompelde ik, maar Penny hief opeens krachtig haar hoofd op.
‘Luister, Chuck,’ smeekte ze, ‘ik heb er spijt van! Ik houd zielsveel van jou! Echt waar! Als ik de tijd terug kon draaien, had ik het echt niet opnieuw gedaan. Ik meen het!’
Ik knikte goedkeurend en draaide mijn hoofd van Penny naar Chuck en weer terug. Eigenlijk wilde ik opstaan en de kamer uitlopen, maar ik dacht dat hun gesprek dan gestaakt zou worden, dus bleef ik braaf tussen hen inzitten.
‘Je kunt dat best zeggen,’ raasde Chuck verder, ‘maar je hebt wel met die Europeaan gezoend! Je hebt het gedaan, Penny! En dat terwijl we afgelopen nacht nog…’ Hij kapte zijn zin meteen af toen hij besefte dat ik erbij zat en zijn gezicht kleurde een beetje. ‘Nou ja, ik bedoel maar! Dat is zo schijnheilig! Hoe kon je!’ Hij leek alsmaar woedender te worden. ‘Na alles waar we het over hebben gehad! Na al die tijd! We zouden het probéren!’
Voor een paar tellen was hij stil, maar vrijwel meteen opende hij zijn mond weer om met zijn volgende tirade te beginnen. Die kans kreeg hij echter niet, want Penny dook ineens over mij heen en sloeg haar armen om Chucks nek. Ze drukte haar lippen vol op die van Chuck, die zijn ogen wijd opensperde van verbazing. Even leek het alsof hij haar weg wilde duwen, maar toen sloot hij zijn ogen en trok de brunette dicht tegen zich aan. Ik zag hoe hij zijn mond opende en zijn armen om Penny heen sloeg. Die kroop verder over mij heen en zoende hem nu hartstochtelijk, terwijl ik verbijsterd toekeek naar het tafereel.
‘Wat…’ begon ik, maar toen Penny van mijn schoot afkroop en Chuck haar het bed optrok, besloot ik dat het genoeg was geweest. Ik stond vlug op van het bed en haastte mezelf weg. Bij de deur draaide ik me nog even om, zag hoe Penny nu bovenop Chuck lag, schudde mijn hoofd en snelde de kamer uit.

[Lessie]

Die David is echt een schat voor zijn vrienden Hij was zo lief daarnet
Goed geschreven, Imke! Ik ben super benieuwd naar meer!

[Carientjuh]

Hiha, David: dus bleef ik er braaf tussenin zitten leuk stukje
heftige wending hoor, maar ook des te leuker ben benieuwd hoe dit gaat aflope..

[jjustmee]

Hey Imke, ik vind het echt een super verhaal!
Al heb ik nog zo veel huiswerk, dit moet ik gewoon lezen!
Ik kan niet wachten hoe het verder gaat! Ga zo door!

[x Sanne]

Chuck beet nog altijd op zijn nagel en staarde hardnekkig voor zich uit, maar toen keek Penny David plotseling aan.

David = ik denk ik

Wat een geweldig stukje weer! David is echt een ontzettende leuke vriend! Bijna vrouwelijk hoe hij het oplost Ik hoop dat het toch nog goed komt tussen Penny en Chuck!

[Imke]

Agnes; merci!
Carientjuh; dank je wel weer .
Jasmijn; echt leuk dat je het gelezen hebt, bedankt!
Sanne; hij is niet bijna vrouwelijk . Maar hihi, je hebt wel een beetje gelijk .

-----------------------------------------------------------------------------------------------------

Hoofdstuk 67.

I know a girl who's obsessed with a guy
She talks for hours and still tomorrow
She'll call again and when he thinks that this could be the end,
She calls again

Vacation - Simple Plan

Op de gang bleef ik even verward stilstaan, maar toen moest ik toch wel stiekem in mezelf lachen. Tussen die twee zat het voorlopig wel goed en het leek me dan ook niet zo verstandig als ik hen zou storen. Daarom liep ik maar terug naar mijn eigen hotelkamer, waar ik even rond begon te ijsberen. Om de zoveel tijd wierp ik een blik naar buiten, waar het nog steeds vreselijk weer was. Het razen van de wind klonk door het hotelraam en ik struinde uiteindelijk naar het raam toe. Terwijl ik door mijn haren kamde en naar buiten staarde, rolden al mijn gedachtes door elkaar. Ik zakte neer op de vensterbank en keek toe hoe de mensen buiten haastig door de grote regenplassen heen renden en probeerden om zo droog mogelijk te blijven. Ik glimlachte even bij de gedachte dat ik lekker warm binnen zat en stond toen weer op, terwijl ik rusteloos door de kamer heenliep.
Ik vroeg me af wanneer Sam en de rest terug zouden komen. Ik had ook geen idee wat ze aan het doen waren, of waar ze ergens uithingen, maar eigenlijk vond ik het niet zo super erg. Het was ook wel eens lekker om even alleen te zijn. Op het moment dat ik even op bed ging zitten en opnieuw met mijn handen door mijn haren kamde, werd er zachtjes op de deur geklopt. Ik besefte dat het Chuck of Penny niet konden zijn, omdat die het te druk hadden met… met elkaar. Daarom stond ik op en opende de deur vragend op een kiertje.
‘Hoi,’ piepte een meisjesstem. Ik deed de deur wat verder open en keek toen stomverbaasd in het gezicht van Roxanne.
‘Eh…’ begon ik dan ook met opgetrokken wenkbrauwen, ‘wat doe jíj hier?’
Roxanne wipte van haar ene been op het andere en keek nerveus om zich heen. ‘Kan ik even met je praten?’ vroeg ze toen.
Ik overwoog de opties. In het ergste geval was ze gestuurd door Alexandra, maar dan nog. Als ik goed op mijn woorden lette, kon het toch geen kwaad? Daarom zei ik niets, maar deed de deur een stuk verder open, zodat Roxanne naar binnen kon stappen. Ik stak nog even mijn hoofd naar buiten en wierp een zenuwachtige blik op de lege gang, alsof ik verwachtte dat Alexandra als een huurmoordenaar achter de deur zou staan. Toen ik concludeerde dat dat niet het geval was, draaide ik me om en keek naar Roxanne, die onzeker in de kamer stond.
‘Waar wil je over praten?’ vroeg ik op zelfverzekerde toon, in de hoop dat Roxanne dan meer los zou laten.
Ze zei niks en liep verder de kamer in. In het midden bleef ze aarzelend staan.
‘Ik, eh…’ Ze was knalrood en staarde naar de grond, terwijl ze met haar voeten schuifelde. ‘Nou ja, kijk, het gaat over…’
‘Over Alexandra?’ vulde ik haar aan toen ze niets zei. Roxanne knikte en beet op haar lip. ‘Ga zitten.’ Ik gebaarde naar de luie stoel, waar ze voorzichtig in ging zitten. Ze bleef naar de grond kijken.
‘Ja,’ fluisterde ze toen bijna onhoorbaar. ‘Ik wil niet langer meer toekijken…’ Zo te zien stond het huilen haar nader dan het lachen. ‘Ik wil je niet langer voor de gek houden.’
‘Weet ze dat je hier nu bent?’ vroeg ik, ook al kon ik het antwoord wel raden.
‘Nee,’ antwoordde Roxanne zachtjes. ‘Ik, eh… Er is iets over Alexandra dat je moet weten…’
Vragend ging ik wat rechter zitten, terwijl ik me met een bonkend hart afvroeg of er nou meer duidelijkheid zou komen. Dat mocht onderhand wel. Roxanne zei echter niets, maar viste een klein papiertje uit haar broekzak. Ze durfde me niet aan te kijken toen ze het aan mij gaf. Verbaasd nam ik het aan, terwijl ik het bekeek. Het was een visitekaartje.
‘Dr. Banks. Dokter en psychiater,’ las ik stomverbaasd voor. ‘Wat wil je hiermee zeggen? Denk je dat ik gek ben of zo?!’ Verontwaardigd keek ik haar aan.
Roxanne schudde haar hoofd, maar kon zo te zien niets meer uitbrengen. Ik probeerde even alles op een rijtje te zetten en het duurde zeker een minuut voordat het kwartje eindelijk viel. Ik sperde mijn ogen wagenwijd open.
‘Loopt Alexandra bij een psychiater?’ stamelde ik verbijsterd.
Roxanne hief nu haar hoofd op en keek mij recht in mijn ogen.
‘Ja,’ fluisterde ze. ‘Ze is gek. Alexandra is knettergek.’
Het duizelde mij even, terwijl ik probeerde om dit nieuwtje te bevatten.
‘Ze is gek in haar hoofd?’ vroeg ik, terwijl ik het nog steeds niet kon geloven.
Roxanne knikte. ‘Ze is ziek. Gestoord. Krankzinnig zelfs!’
‘M-maar… Hoe kan het? Ze komt altijd zo slim en verstandig over!’
‘Dat klopt,’ antwoordde Roxanne, ‘maar heb je je nooit afgevraagd wat ze voor een ziek spelletje met je probeert te spelen?’
‘Ja… ja,’ antwoordde ik in gedachten verzonken, ‘maar waaróm? Waarom probeert ze me zo kapot te maken?’ Ik staarde Roxanne aan, die nerveus met wat plukken haar speelde.
‘Al zolang in Alexandra ken, is ze anders geweest,’ begon ze en ze haalde diep adem. ‘Ze kon zich goed afzonderen van anderen, maar tegelijkertijd kon ze met haar schoonheid iedereen om haar vinger winden als ze dat wilde. Daar maakte ze dan ook vaak genoeg misbruik van. Eerst onschuldig, om een hoger cijfer te krijgen bijvoorbeeld, maar langzamerhand werd het steeds erger. Toen haar familie het doorkreeg, besloten die het contact te verbreken.’
‘Dat klopt!’ riep ik uit en ik sloeg mijn handen tegen elkaar. ‘Dat heeft ze me verteld! Toen ik in dat café wat met haar ging drinken, flapte ze dat er per ongeluk uit. Dat is nog niet eens zo heel lang geleden, toch?’
Somber schudde Roxanne haar hoofd. ‘Dat is pas een paar maanden zo.’
Verbouwereerd schudde ik mijn hoofd. ‘Dit is bizar…’
‘Ze had haar familie dus niet meer, maar nog wel mij en een hoop mensen op de universiteit. En toen kwam jij in beeld.’
‘Wat heeft ze over mij gezegd tegen jou?’ Mijn stem trilde van spanning.
Roxanne sloot voor even haar ogen. ‘We zaten op een middag televisie te kijken in ons appartement, toen ineens jullie clip in beeld kwam. Ik zei tegen haar dat ik het een leuk liedje vond en plotseling begon Alexandra heel wazig te kijken. Ze mompelde een hoop vage dingen, maar toen jij in beeld kwam, zei ze dat ze jou moest hebben, of zoiets.’
Ik staarde haar aan. ‘Waarom wilde ze mij hebben?’
Roxanne haalde haar schouders op. ‘Ik heb geen flauw idee, maar ze begon op internet zoveel mogelijk informatie op te zoeken over jullie en dan vooral over jou. Steeds als ik haar vroeg waarom ze dat deed, reageerde ze niet. Ze raakte totaal gefascineerd van jou en het eerstvolgende concert van jullie, was in Las Vegas. Ze kocht meteen twee kaartjes en een week later gingen we erheen, maar ze vertelde me niet wat ze van plan was. Ik probeerde haar keer op keer uit te horen, maar het werkte gewoon niet. Uiteindelijk besloot ik er daarom maar gewoon van te gaan genieten, jullie muziek is namelijk best cool.’ Ze glimlachte even voorzichtig naar me. ‘Tijdens het concert raakte ik haar kwijt, maar dat was ook niet zo gek in die menigte. Ik ben daarom maar alleen daar gebleven en raakte aan de praat met een aantal andere mensen. Alexandra heb ik de rest van het optreden niet meer gezien, ze kwam die avond ook niet thuis. Ik maakte me toen erg veel zorgen, maar ze sms’te me later dat het goed was en ze laat thuis zou komen.’

[Lessie]

Wat een vreemd verhaal.. Ik hoop heel erg dat alles goed komt met David! Ik hoop dat Alexandra geen ergere dingen gaat doen en dat ze ophoudt!
Prachtig geschreven, weer!

[x Sanne]

Verrassende wending, erg goed

Mooi omschreven! Het wordt elk stukje beter. Je maakt me nu ontzettend nieuwsgierig naar het vervolg en wat Alexandra allemal van plan is met David. Schrijf zo door

[Carientjuh]

wow, wie had dat gedacht.. goed geschreven, zitten echt onverwachte wendingen aan en die zijn echt super! hm.. dus eigenlijk is het best een zielig kind die alexandra en eng want wat voor plannen gaat ze nou weer verzinnen, Spannnend

[Mirry]

Haha, compleet psycotisch! Ik zei toch dat je niet bij die kruising in de buurt wilde komen David! I told you so! *trekt een gezicht*

Anyway, als je bij een psygiater loopt houd het niet automatisch in dat je compleet geschift bent hoor. Ook mensen met een depressie, anger issues en verwerkingsproblamatiek bijv. lopen daar ook...

[Sterre]

hihi. nynke stuurde me dit verhaal
echt geweldig! n__n
dusseh. 'complimenten!'
ga zo door! :'D

[Imke]

Agnes; haha, dank je ^^.
Sanne; wieeh, merci!
Carientjuh; tja, dat weet je met Alexandra maar nooit . Bedankt .
Mirry; ja, dat klopt, maar soms lopen er dus ook wel ernstige gevallen tussen xD. Zoals de kruising dus .
Sterre; waah, jij bent dus een van die mensen aan wie Nynke het had gestuurd! Super bedankt, vind het echt tof dat jullie het allemaal zijn gaan lezen .

-----------------------------------------------------------------------------------------------------

Hoofdstuk 68.

I just don’t want to waste another day
Nothing will never be the same
You make me sick, I need to walk away
It’s time to say goodbye
It’s time to say goodbye!

Time to say goodbye - Simple Plan

Ik slikte. ‘Wat gebeurde er toen?’
Roxanne haalde even diep adem. ‘De volgende dag lag ze weer gewoon in haar bed en toen ze opstond, vroeg ik natuurlijk meteen waar ze geweest was. Dat wilde ze echter niet zeggen, hoewel ze wel de hele dag in een opperbest humeur was.’ Ze stond op en begon rusteloos te ijsberen. ‘Ik wist dat er iets gebeurd was, dus belde ik haar psychiater op en maakte een afspraak met hem.’
Met grote ogen keek ik haar aan. ‘Je bent naar hem toegegaan?’
Roxanne bleef even stilstaan en beet op haar lip. ‘Ja. De volgende dag kon ik er terecht en dat heb ik toen gedaan, zonder dat Alexandra het wist natuurlijk.’ Ze viel even stil, haalde toen diep adem en begon aan één stuk door te vertellen, terwijl ze ondertussen weer op de stoel ging zitten. ‘Ik ben al eens eerder bij die man geweest. Alexandra liep toen ongeveer een jaar bij hem en aangezien ik toch wel eens een aantal dingen op wilde helderen, belde ik hem. Hij vond dat een goed idee en nodigde mij uit voor een gesprek. Ik ben blij dat ik toen gegaan ben.’
Mijn hersens werkten op volle toeren, terwijl ik probeerde om alle informatie te verwerken. ‘Wat zei die psychiater allemaal?’
Roxanne lachte even kort en vreugdeloos. ‘Ik weet lang niet alles meer, het was een gesprek van ongeveer twee uur lang en het is al vier jaar geleden, maar de belangrijkste dingen zal ik nooit meer vergeten.’ Ze zuchtte even diep en vervolgde: ‘Zoals ik straks dus al zei, is Alexandra knettergek. Gestoord, ziek zelfs. Die psychiater mocht alleen niet zoveel zeggen, omdat de informatie tussen hem en Alexandra natuurlijk vertrouwelijk is.’
‘Waarom is ze dan nog nooit opgenomen in een inrichting of zo?’ viel ik haar in de rede.
‘Omdat ze nog nooit iets ergs heeft gedaan. Althans, niets dat echt ernstig is. Ze heeft geen misdaad gepleegd, of zo. Nog niet.’ Roxanne rolde met haar ogen. ‘Ze moet eens in de twee weken naar die man toe. Als ik haar er niet naartoe zou brengen, zou ze er niet eens heen gaan.’
Haar stem haperde even en resoluut stond ze op. Even dacht ik geschrokken dat ze de hotelkamer uit wilde lopen, maar ze haalde alleen maar gefrustreerd haar hand door haar haren. Terwijl ze haar blik van mij afwendde, liep ze naar het raam toe. Stilletjes ging ze op de vensterbank zitten, totaal in gedachten gezonken naar buiten starend.
Zwijgend stond ik op en volgde haar route naar het raam toe. Ik bleef achter haar stilstaan, terwijl ik mijn handen in mijn broekzakken stopte en naar alle mensen op straat keek. Iedereen leek daar een zorgeloos bestaan te leiden, terwijl wij hier binnen een bloedserieus gesprek hadden over iets… iets bizars.
Roxanne snakte plotseling even zachtjes naar adem toen we beide een lang gedaante zagen lopen met gitzwarte haren. Even wilde ze haar hoofd naar mij toedraaien om mijn reactie te zien, maar bedacht zich toen en bleef naar buiten kijken. Samen keken we zwijgend toe hoe Alexandra over straat liep, met haar telefoon aan haar oor. We zeiden nog steeds niets. Alexandra lachte zo te zien hardop en versnelde haar tempo om niet helemaal kletsnat van de regen te worden. Het duurde dan ook niet lang voordat ze hotel in rende en uit het zicht verdween. Roxanne en ik zuchtten tegelijk.
‘En toch snap ik het nog steeds niet,’ mompelde ik uiteindelijk. Mijn handen had ik nog steeds in mijn broekzak gestoken. ‘Waarom moet ze toch per se mij hebben?’
Roxanne zuchtte diep. ‘Alexandra kan totaal gefascineerd raken van mensen. Tot op het zieke af dus. Dit keer was jij waarschijnlijk gewoon het slachtoffer.’ Ze draaide zich weer om en keek naar buiten, terwijl ik naar haar rug staarde.
‘Hoe bedoel je, ‘ik was gewoon het slachtoffer’? Dat is onzin!’ riep ik verontwaardigd uit. ‘Alleen maar omdat ik even op tv was, werd ik de klos van haar achterlijke spelletjes?!’
Roxanne sloot haar ogen even en beet op haar lip, maar toen stond ze plotseling op. ‘Ja. Het spijt me, David. Het spijt me echt.’ Trillend legde ze haar hand op mijn schouder, maar ze durfde me niet meer recht in mijn ogen te kijken. ‘Ik hoop dat je het nu allemaal wat beter begrijpt. Ik… Het had allemaal niet zo mogen lopen en ik vind het echt heel erg voor je…’
Na die woorden draaide ze zich om en beende in stevig tempo de hotelkamer uit, terwijl ze mij verbijsterd achterliet.

‘Aaaaargh!’ Met een gefrustreerde kreet liet ik me achterover op één van de bedden vallen. Al dit gezeik ook! Het sloeg werkelijk nergens op! Alleen maar omdat Alexandra toevallig haar oog op mij had laten vallen, zat ik nu in alle problemen? Dan had ze net zo goed Pierre kunnen nemen. Die was nog vrijgezel, had het niet erg gevonden om haar voor een avondje te hebben en vervolgens waren er helemaal geen problemen geweest. Maar nee hoor, ze moest mij hebben.
Woedend sloeg ik met mijn vuist tegen het kussen aan, maar dat hielp niet echt. Ik moest mijn frustratie en woede kwijt, ik werd hier helemaal gek door. Daardoor sprong ik weer op, deed mijn schoenen aan en besloot om maar even een rondje door het hotel te gaan lopen. Dan had ik tenminste iets te doen en hoefde ik niet de hele tijd op de hotelkamer te blijven. Slapen lukte nu toch niet meer.
Daarom stampte ik kwaad de hotelkamer uit. Op de gang was het doodstil. Waarschijnlijk waren de meeste mensen op hun hotelkamers, ergens naartoe of naar het recreatiegedeelte van het hotel. Het interesseerde me niet. Ik wilde nu even alleen maar mijn woede kwijt! Vandaar dat ik bij de lift bleef staan en ongeduldig op de knoppen ramde. Ik had geen idee waar ik naartoe zou gaan, maar besloot uiteindelijk maar om helemaal naar de bovenste verdieping van het hotel te gaan. Daar was ik nog niet geweest en kon ik misschien een beetje rustig worden.
De deuren van de lift schoven langzaam open en ik stapte naar binnen, terwijl ik opnieuw tegen de knoppen aansloeg. Gelukkig was de lift helemaal leeg, ik dacht niet dat het leuk voor iemand zou zijn op dit moment om met mij in een lift te staan.
Naar mijn gevoel duurde het een eeuwigheid voordat het belletje van de lift eindelijk klonk. De deuren schoven weer open en ik stapte naar buiten. Deze gang zag er ongeveer hetzelfde uit als die waar onze kamers waren, behalve dan dat het hier allemaal wat kleiner en minder uitgebreid was. Ik had echter totaal geen aandacht voor de gang, aangezien ik totaal verstijf voor de lift bleef staan.
Aan het einde van de gang, waarvan ik in eerste instantie dacht dat die helemaal leeg was, stond een gedaante. Ik kende haar maar al te goed. Haar zwarte haren hingen drijfnat om haar gezicht heen en ze stond met haar rug naar mij toe, nog steeds met haar telefoon aan haar oor.
Woede verspreidde zich zo snel door mijn lichaam heen als een slang die op zijn prooi afging. Alexandra. Ik haatte haar. Ze was ziek, knettergek.
‘JIJ!’ brulde ik dan ook. Ik was totaal buiten mezelf van woede.
Alexandra draaide zich geschrokken om en haar ogen werden groot van verbazing. Ondanks dat er meters tussen ons in zaten, leek het nog alsof ze maar een paar centimeter van me verwijderd was.
‘Hoi David!’ riep ze vrolijk. Ik hoorde hoe ze in de telefoon zei dat diegene even moest wachten, wat mij nog kwader maakte. ‘Hoe is het? Is er iets?’

[Lessie]

Wat een schijnheilige kwal! Echt, ze moet in het gesticht! Zo zielig voor David.. Dat juist híj het slachtoffer werd van haar!
Aah, spannend!

[Sterre]

Pwfhhaah. Ik mag die Alexendra niet he! :'D sinds dat ze in het vliegtuig zo tegen David deed haha. maarehh, spannend stukje. Ik ben echt benieuwd wat David gaat doen bij Alexandra,
BTW. sinds ik nynke zei dat ik dit verhaal moest lezen, ben ik weer even 'begonnen' met Simple Plan luisterden. hihi het is weer zo coel. n__n
marehm TOP STUKJE!
Ik zit echt met verbazing te kijken hoe tof je het schrijft enzo, (jaloeeerss!)
x. Ga zo door!
(Geef David maar een kusje van mij, heeft hij wel verdient!)

[Carientjuh]

Hup david je kant het goed stukj weer echt geweldig

[RedRose]

Haai Imke!
Heb vanmiddag heel het verhaal gelezen vanaf hoofdstuk 1 en ben zwaar onder de indruk

Het hele verhaal had me vanaf het begin in zijn greep en ook ik zit nu te springen om een vervolg

Blijf zo doorgaan, het is werkelijk prachtig

xx RedRose

[x Sanne]

Die Alexandra is echt een griezel Als ik David was geweest, had ik gemaakt dat ik wegkwam Ik ben ontzettend benieuwd hoe David en Alexandra op elkaar gaan reageren!

[Imke]

Agnes; hihi, dankje.
Sterre; hahahaha, ik heb hem een kusje gegeven . Bedankt voor je reactie!
Carientjuh; jij ook bedankt!
RedRose; waaah, wat tof dat je het helemaal hebt gelezen! Heel, heel, heel erg bedankt!
Sanne; hahahaha Dankje.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------

Hoofdstuk 69.

I wonder what it's like to be like you
To never really care how bad it hurts
So go ahead and lie and keep moving on
It's all about yourself and you're never wrong
I'll watch you crash and burn

Crash And Burn – Simple Plan

‘Ja!’ brulde ik. ‘Ja! Er is zeker iets! Jij vuile -’
Alexandra sperde haar ogen onschuldig open.
‘Ik? Heb ik iets gedaan?’ vroeg ze op poeslieve toon. Ze leunde tegen de muur aan, terwijl ik woedend op haar afbeende.
‘Ja!’ schreeuwde ik. ‘Alles! Dankzij jou… Dankzij jou is alles fout gelopen! Als jij er niet was geweest, dan… Dan…’
‘Dan wat?’ Haar mondhoeken krulden een beetje om, terwijl ze probeerde om meelevend te kijken. ‘Was je dan nog steeds dolgelukkig met je schattige vriendinnetje? Leefden jullie dan nog lang en gelukkig?’
Zwaar ademend staarde ik haar aan. ‘Ja. Dan was dat waarschijnlijk zo geweest! Maar jij…’
Alexandra streek ongeïnteresseerd haar natte haren uit haar gezicht. ‘Eigenlijk was ik even aan het bellen, David. Dus als er nog iets belangrijks is…?’
Ik was witheet van woede. Wat dacht die heks wel niet?
‘Ik ben nog niet klaar!’ brulde ik daarom. ‘Jij!’ Ik deed een stap naar voren en prikte haar in haar buik. ‘Je bent gestoord! Echt totaal gestoord!’
Alexandra verstarde even, maar herstelde zich meteen weer.
‘Jij bent hier degene die als een hysterische gorilla op en neer staat te springen van woede, terwijl ik geen idee heb waarom. En dan zou ik gestoord zijn?’ Haar ogen versmalden zich.
‘Ja!’ Ik begon me steeds wanhopiger te voelen en hief mijn handen in de lucht. ‘Jij bent hier degene die gek is! Ik weet alles, Alexandra! Ik weet het allemaal!’
Alexandra bewoog niet meer. Ze kreeg zo’n krankzinnige blik in haar ogen dat ik bang was dat ze me aan zou vliegen. Ze zou er zo toe in staan zijn.
‘Wat weet je allemaal?’ fluisterde ze. Haar stem klonk dreigend, net als die keer in het wc-hokje. Ze deed een stap naar voren, waardoor ik dat ook deed om haar te ontwijken. Nog altijd torende ze ver boven mij uit, ik had me nog nooit zo klein en onveilig gevoeld.
‘Ik herhaal, David. Wát weet je allemaal?’
Ik voelde haar adem langs mijn gezicht glijden, maar besloot open kaart te spelen. Het moest maar eens afgelopen zijn met al deze spelletjes! Ik was het helemaal zat, ze moest ophouden.
‘Alles,’ herhaalde ik. ‘Ik weet alles. Dat je gek bent, bij een psychiater loopt. Dat je geobsedeerd kunt raken van mensen, dat je mensen kapot probeert te maken. Dat je misbruik maakt van je schoonheid, dat je… Dat je mij gebruikt hebt. Dat je totaal krankzinnig bent.’ Ik gooide de woorden er zo vlug mogelijk uit en deinsde toen nog angstiger achteruit. De blik in Alexandra’s ogen was onbeschrijflijk. Woede. Angst. Krankzinnigheid. Pijn.
‘Alexandra?’ vroeg ik toen ze na een minuut nog steeds naar mij staarde. Op het moment dat ik me af begon te vragen of ze nog wel leefde, stortte ze plotseling in. Ze viel op de grond en bleef daar liggen, terwijl haar lichaam schokte. Ik schrok me een ongeluk en knielde meteen bij haar neer.
Ze huilde. Ze huilde hartverscheurend. Tranen vloeiden over haar gezicht en zorgden ervoor dat het tapijt doorweekt raakte. Ze huilde met gierende uithalen en balde haar handen tot vuisten.
‘Alexandra,’ zei ik zachtjes. Ik probeerde haar overeind te krijgen, maar het lukte niet.
‘Alexandra,’ herhaalde ik daarom op dwingende toon. ‘Sta op.’ Ik probeerde het nog een keer met grote moeite, maar ze werkte niet mee. Ze bleef liggen, terwijl de tranen achter elkaar over haar wangen rolde. Bezorgd keek ik om me heen, terwijl ik niet meer wist wat ik moet doen.
‘Je bent te lief voor haar!’ riep een meisjesstem plotseling.
Met een ruk trok ik mijn hoofd op en zag Roxanne, die samen met de bandleden en Sam aan kwam gerend. Alexandra trok haar hoofd ook op en trok spierwit weg. Ze krabbelde half overeind en verborg haar gezicht in mijn schouder, terwijl ze door bleef huilen. Ik zag hoe Sam me verbijsterd aankeek. Ik was wanhopig.
‘Laat haar los, David!’ schreeuwde Pierre. Ik zag paniek in zijn ogen. ‘Laat haar los, wie weet wat ze je aandoet!’
Ik kon niet meer bewegen. Mijn hersens waren uitgeschakeld en mijn lichaam reageerde niet meer op mijn hersenen. Wat was dit?
‘David!’ Sam keek me smekend aan. Dat gaf de doorslag. Ik sprong overeind en duwde Alexandra van me af. Die bleef zich vasthouden aan mij en keek me met betraande ogen aan. Wanhoop. Ik zag de pijn, maar ik mocht er niet aan toegeven. Langzaam zette ik een paar stappen achteruit, terwijl ik probeerde om weg te komen bij haar. Ze bleef me echter indringend aankijken.
‘Blijf, David,’ fluisterde toen zo zachtjes dat alleen ik het kon horen. De bandleden, Sam en Roxanne keken allemaal ademloos toe.
‘Blijf bij mij.’ Haar stem drong tot in het diepste van mijn ziel door. Ik moest het niet doen. Nee. Ze was gek.
‘Nee,’ fluisterde ik terug. ‘Blijf uit mijn leven. Ik wil je niet. Ga weg.’

[Sterre]

hihi. toen ik zag dat er weer een nieuw hoofdstuk was dacht
ik gewoon zovan; Jippie! :'D,
butyeah. Super hoofdstuk! Terwijl ik Holding On luisterde, maakte
't wel nog mooier :] Ga zo door!
(toevallig vroeg ik nog vandaag aan Nynke wanneer een nieuw
hoofdstuk kwam haha)

[Nynke,]

aaaaah, <33
iloveit, ^^
kut alexandra x'D
hé weetje? waarom vertel je dat niet even? xD
dat er een nieuw hoofdstuk kwam?
vind ik niet lief van jou hooor.
nee grapje, hihih, mooi hoofdstuk weer <3

[Stropdasz]

Imke!!
Ja ik heb ook even zo'n dinges aangemaakt
Maargoed, ik had alles al gelezen. Blijft super!
Kan niet wachten tot het volgende deel.

[x Sanne]

Niet zo'n slimme actie van David vind ik. Nu brengt hij zichzelf en Roxanne diep in de problemen. Heel goed geschreven weer en super hoe je eindigt! Nu wil ik weten hoe het verder gaat en het liefst zo snel mogelijk

[Lessie]

Oh god oh god oh god... Hoe je dit hebt omschreven, al zijn gevoelens en verwarringen, het einde van dit deel is echt fantastisch mooi! Super spannend Het is goed te merken dat je hier goed over nagedacht hebt!
Snel weer een hoofdstuk, het is super spannend!

[Melian]

Hey

Ik lees dit verhaal al vanaf het begin, echt supergoed
Nu heb ik een account om te reageren

Dat laatste stukje vooral is echt zoo mooi
Hoe je zijn gevoelens beschrijft is echt

Ik wacht op meer!!

[Imke]

Sterre: hihi, Holding On maakt álles beter! Fijn dat je het weer leuk vond.
Nynke: sorry . Ik zat geloof ik op school toen ik dat stuk postte, dus kon ik het nog niet zeggen. Lol, thanks .
Marjo (stropdasz, whatever xD): jij bent lieeef, thanks!
Sanne: dat kan inderdaad, maar het kan ook anders lopen. Hij wist echt niet wat hij moest doen . Dank je wel!
Agnes: vet lief dat je al mijn SPfanfics leest, dus ook nu weer bedankt voor je reactie =).
Melian: waaaah, héél gaaf dat je alles hebt gelezen! Super tof, waah . Ik hoop dat je het blijft volgen, super bedankt dat je het allemaal leest .

-----------------------------------------------------------------------------------------------------

Hoofdstuk 70.

I just wanna jump
Don't wanna think about my sorrow
Let's go, whoa
Forget your problems, I just wanna jump

Jump - Simple Plan

Het vuur in haar ogen doofde langzaam.
‘Verrader,’ fluisterde ze.
‘Ik ben geen verrader, Alexandra,’ zei ik op krachtige toon. Ze lag nog altijd op de grond en wilde nu opstaan. Ze keek woedend. Langzaam zette ik een paar stappen achteruit, zodat ik naast Sam kwam te staan. Die greep zonder me aan te kijken mijn hand vast en kneep er zachtjes in.
‘Je blijft van hem weg.’ Pierre stapte nu naar voren en keek Alexandra woedend aan. ‘Je hebt alles verknald voor David en ook voor de band. Je had weg moeten blijven! Weet je wat je allemaal veroorzaakt hebt?!’
Er viel een doodse stilte in de gang, waarin Alexandra hem woest aanstaarde.
‘Nee,’ zei ze toen hard. ‘Dat weet ik niet en het interesseert me niet.’
Pierre werd razend, zag ik meteen. Hij stapte naar haar toe, greep haar bij haar arm en sleurde haar omhoog. Jeff deed een stap naar voren om in te grijpen als dat nodig was.
‘Jij hebt alles verknald!’ brulde Pierre. ‘Jij hebt voor onrust in de bladen gezorgd! Voor problemen tussen David en Sam! Voor problemen onderling in de band! Er is zoveel gebeurd sinds jij ineens Davids leven binnenstapte!’ Hij rammelde haar door elkaar. ‘Was weggebleven! Simple Plan was juist altijd een band waarin het allemaal goed ging, totdat jij kwam!’
‘Pierre…’ begon Jeff waarschuwend, maar Pierre hoorde hem niet.
‘Waarom?!’ schreeuwde hij.
Sam keek mij bezorgd aan en ook ik keek wanhopig. Pierre ging helemaal door het lint, omdat ze alles had veroorzaakt wat hij juist probeerde te voorkomen. Seb en Chuck keken elkaar ook geschrokken aan.
‘Wat, waarom?’ vroeg Alexandra op ijzige toon.
‘Waarom heb je dit allemaal gedaan?!’ riep Pierre wanhopig uit en hij liet haar los. ‘Wat wil je van David?’
Alexandra antwoordde niet op die vraag, maar ik wist het antwoord natuurlijk wel door Roxanne. Dat ging ik nu echter niet hardop zeggen, als ik wilde dat Alexandra haar nog heel zou laten.
‘Alexandra.’ Ik liet Sams hand los, terwijl ik naar haar toeliep. Ik kon Chuck achter me horen mompelen dat ik moest blijven staan, maar dat negeerde ik. ‘Als jij mij met rust laat, laat ik jou met rust. Dan laat ik alles achter me en zoek jij nooit meer contact met me. Verdwijn uit mijn leven, dan is het opgelost.’
Het klonk ontzettend simpel om te zeggen, maar daar kwam het uiteindelijk wel op neer. Als zij gewoon op zou rotten…
‘En wat nou als ik dat niet wil?’ Woedend keek Alexandra me aan.
‘Waarom zou je dat niet willen?’ vroeg ik. Ik trok een wenkbrauw op. ‘Zo bijzonder ben ik echt niet, hoor.’
Alexandra sloeg haar ogen niet neer en zei: ‘Wat was je van plan om te gaan doen dan?’
‘Je psychiater bellen,’ antwoordde ik direct. Ik wist meteen dat ik een gevoelige snaar geraakt had, aangezien ze opnieuw lijkbleek wegtrok.
‘Nee…’ fluisterde ze. ‘Dat doe je niet.’
Ik knikte onverbiddelijk. ‘Jawel. Als jij mij, Sam of de band niet met rust laat, bel ik die man op.’
Alexandra krabbelde nu overeind, maar zei niets. Zwaar ademend stond ze voor me.
‘De keus is dus aan jou,’ vervolgde ik. ‘Verdwijn je?’
Ze zweeg nog steeds en wendde toen haar hoofd af. Met krachtige passen stapte ze naar Roxanne toe en ik wilde al naar voren springen om haar tegen te houden, maar het enige dat Alexandra deed, was Roxanne’s arm vastpakken. Die leek haar direct te begrijpen en samen liepen ze naar de lift toe. Voordat de deuren openschoven, draaide Alexandra zich nog een laatste keer om. Haar blik kruiste de mijne en ik zag dat ze wist dat ik het meende. Dat deed ik ook. Ik meende het.
Even deed ze haar mond open, maar bedacht zich toen. Na mij nog een laatste, pijnlijke blik toe te hebben geworpen, stapte ze met Roxanne de lift in. Toen de deuren dichtschoven, besefte ik dat dit hopelijk het laatste was dat ik ooit van haar zou zien.

‘David?’ Een zachte stem klonk naast me en toen ik mijn hoofd draaide, zag ik Sam naast me staan. Ze keek me smekend aan en ik zuchtte diep. Dit was het moment waarop ik haar alles zou moeten vertellen. Ze had nu teveel gehoord en ik moest haar toch een keer de waarheid opbiechten. Daarom keek ik de anderen aan, die de hint meteen begrepen.
‘Wij gaan even wat eten,’ verkondigde Seb, die me bemoedigend toeknikte. Hij sleepte Pierre mee, die nog altijd zwaar ademend in de gang stond. De band liep naar het trappenhuis toe en drongen allemaal om zo snel mogelijk door de deur te komen. Toen Chuck Pierre een harde por had gegeven en Jeff bijna op zijn plaat ging doordat hij over Sebs voet struikelde, bleven Sam en ik uiteindelijk alleen achter.
‘Zullen we even naar onze kamer gaan?’ vroeg ik zachtjes. ‘Of wil je hier blijven? Zeg het maar.’ Mijn hart ging als een gek tekeer, dit ging een vreselijk gesprek worden. Ik zou moeten opbiechten dat ik na een week al was vreemd gegaan en het al die tijd verborgen had gehouden voor haar. Ook al lag de schuld gedeeltelijk bij Alexandra, ik had het al die tijd verzwegen en ik wist dat Sam dat als vanzelfsprekend niet zou pikken.
‘Doe onze kamer maar,’ fluisterde Sam. Ze had mijn hand losgelaten en keek me niet aan. Zonder verder nog iets te zeggen, liep ze ook richting het trappenhuis en ik volgde haar vlug, met een zenuwachtig gevoel in mijn buik. Zwijgend kwamen we aan bij onze hotelkamer, die ik met het elektronische kaartje opende. Sam stapte langs mij op naar binnen en zakte meteen op bed neer. Ze schopte haar schoenen uit en trok haar benen hoog op, waar ze haar armen omheen sloeg.
‘Nou,’ begon ze, met haar gezicht naar haar voeten gericht, ‘vertel.’
Ik bleef voor haar ijsberen, kon niet meer stilstaan. Ik keek naar haar bruine haren en verdrietige ogen. Daardoor moest ik slikken en vroeg: ‘Wat wil je precies horen?’
‘Alles,’ antwoordde ze direct en dit keer keek ze me wel aan. ‘Vertel me alles, David. Ik dacht dat…’ Haar stem trilde en ze viel stil.
‘Wat dacht je?’ vroeg ik gespannen, terwijl ik mijn handen tot vuisten balde van frustratie. Ging ik nu het mooiste meisje in mijn leven kwijtraken?
‘Ik dacht dat er niets tussen ons was. Dat alles goed was…’ Er klonk wanhoop door haar stem, die ik probeerde te negeren. Ik moest mezelf nu vermannen.
‘Dat is het ook,’ antwoordde ik vlug, maar ik beet meteen op mijn lip. ‘Nee, wacht. Dat is het niet.’
Sam keek nu op en ik zag tranen in haar ogen glinsteren.
‘Vertel het dan,’ smeekte ze zachtjes. ‘Vertel alles wat er is gebeurd. Alsjeblieft.’
Ik keek haar een paar seconden aan en knikte, terwijl ik opnieuw slikte.
‘Ja,’ mompelde ik, ‘ja.’ Hoe moest ik in vredesnaam beginnen? Langzaam ging ik naast haar zitten, maar durfde mijn arm niet om haar heen te slaan. Het leek alsof er een onzichtbare barrière tussen ons was geplaatst, die we beiden niet konden doorbreken.
‘Oké.’ Ik haalde diep adem en wist dat het nu of nooit was. ‘Ik zal je alles vertellen. Geen leugens meer.’

[Lessie]

Oh mijn god. Ik ben sprakeloos, Imke! Jij bouwt die spanning echt goed op, ik kijk nu heel erg veel uit naar het vervolg hierop! Hoe loopt dit af tussen Sam en David? Ik hoop goed! Het is goed te merken dat Sam zeer teleurgesteld is.
Snel een nieuw hoofdstuk!

[Nynke,]

*gaat imke dwingen om te vertellen hoe het afloopt*
Jezus kind :'D weer zo'n mooi stuk <333

SAM EN DAVID MOETEN SAMEN BLIJVEN!!!!!!!!
ik smeek het je
xxxxxx,


ja, dat was echt even nodig. xD

nog maar 2 nachtjes <33 (toch)

[Sterre]

very naiz.
zoals altijd :'D
ik ben onwijs benieuwd hoe Sam gaat reageren!
.x

[Melian]

Weer een superstukje!! Ik zat op het randje van mijn stoel, vooral toen Pierre ging schreeuwen
Waanzinnig...

Nou maar hopen dat het goed gaat tussen Sam en David!!



[edit] Ik kende de band eigenlijk niet, maar ik heb dankzij jouw enthousiasme wat liedjes opgezocht en ze zijn best goed
Ik heb nog maar drie liedjes gehoord, maar toch xD

[jjustmee]

Wauw Imke!
Hier heb ik geen woorden voor! Echt super!
Ik hoop echt dat het goed blijft tussen David en Sam en dat Alexandra weg blijft.
Je bouwt de spanning echt super goed op ik leefde echt mee met David!
Het verhaal en de omgeving zijn echt perfect verteld!
Echt, ga zo door!! En snel ook, want ik kan echt niet wachten op het volgende hoofdstuk!

Grtz
Jasmijn

[Amij]

Heey Imke!

Dit is de 1e keer dat ik bij dit verhaal iets post..
Ik begon met lezen met: Forever and a day,
toen je daar een tijdje niks meer bij postte,
werd ik nieuwschierig naar je andere verhalen.
Een paar dagen geleden ben ik begonnen met lezen.
Heb alles geloof ik binnen 3 dagen gelzen.
Echt helemaal super!
Ik zie alles voor me, net alsof het voor mijn eigen ogen gebeurt!
Ik hoop dat je snel het volgende hoofdstuk post!

xxxAmy..

[Juulx1]

Omg jij.. jij..
nu kan ik de hele nacht niet meer slapen!
ik wil verder lezen .

mooooi geschreven, heel spannend.

[Imke]

Agnes: whihi, thanks.
Nynke: nou, dat is in ieder geval duidelijk xD. Dank je (en het was leuk bij jullie in Friesland)
Sterre: lief dat je het weer hebt gelezen, thank you.
Melian: heel erg bedankt. Leuk dat je hun muziek hebt opgezocht, welke liedjes heb je geluisterd?
Jasmijn: wat een lieve, positieve reactie. Dank je!
Amy: hihi, dan levert het dus nog eens iets op dat ik soms wat minder lang post xD. Ik ben heel blij dat je het helemaal hebt gelezen en dat het blijkbaar niet is gaan vervelen. Hopelijk blijf je het lezen, maar ik vind het sowieso al supertof dat je het helemaal hebt gelezen!
Juul: arme jij xD. Nee meid, ik ben blij dat je het weer helemaal bij hebt gelezen. En dit keer blijf ik je porren tot je het weer leest! Grapje. Heel lief dat je dat deed, ik houd je op de hoogte (en slaap lekker ).

-----------------------------------------------------------------------------------------------------

Hoofdstuk 71.

I wonder why it always has to hurt
For every lesson that you have to learn
I won't forget what you did to me
How you showed me things
I wished I'd never see

Thank You - Simple Plan

Met mijn vingers pulkte ik aan de uiteinden van de lakens die op bed lagen, zodat ik iets te doen had.
‘Nou, eh…’ Ik slikte. ‘Weet je nog de eerste avond dat… dat jij en de meiden niet meegingen naar ons optreden?’
Sam dacht even na en knikte. ‘Toen hadden we nog vakantie, maar moesten we weer aan school gaan werken.’
‘Ja,’ mompelde ik, ‘die avond… Na het optreden hingen we nog wat in de kleedkamer en toen ik naar buiten liep om met jou te praten…’
‘Ja!’ riep Sam plotseling. Zo te zien schoot haar weer iets van het telefoongesprek naar binnen. ‘Wacht! Toen… Jij deed al best vreemd aan de telefoon en je hing zonder duidelijke reden plotseling op.’ Dit keer keek ze me wel recht aan. Ik zag de kracht in haar ogen, zelfs door de tranen heen.
‘David,’ zei ze zachtjes, ‘waarom hing je toen op? Was Alexandra of hoe ze dan ook mag heten daar?’
Ik aarzelde, maar knikte toen. ‘Alexandra was blijkbaar door de beveiliging weten te komen. Vraag me niet hoe. Waarschijnlijk heeft ze alleen maar verleidelijk geglimlacht of zo. Ze kwam toen de gang ingelopen waar ik helemaal alleen was en met jou stond te bellen. Nadat ik had opgehangen, complimenteerde ze me met ons optreden en… en ik moet toegeven dat ik me gevleid voelde. Natuurlijk dacht ik aan jou, maar het is altijd leuk om complimentjes te krijgen over optredens.’
Ik zweeg even. Sam had haar handen in haar schoot gelegd en balde die tot vuisten.
‘En toen?’ spoorde ze me aan toen ik even niets meer zei.
‘Ze, eh…’ vervolgde ik moeizaam, ‘ze vroeg of ik mee wat ging drinken.’
Kwaad keek Sam me aan. ‘En je ging zonder te aarzelen mee zeker? Ach, wat wil je ook met zo’n schoonheid! Daar wil iedere jongen toch wel mee worden gezien?’
Ik sloeg mijn ogen neer. ‘Het was echt niet alleen daarom. Ik vond haar gewoon erg aardig.’
Sam rolde met haar ogen.
‘Maar goed, ik ging dus met haar mee. We dronken ergens wat in een kroeg vlakbij het gebouw waar we hadden opgetreden. Na… na het eerste drankje werd het al erg gezellig en… en ze bleef me drinken geven.’
‘Dat heb ik gemerkt, ja,’ antwoordde Sam schamper.
Ik werd een beetje rood. ‘Ik kan niet zoveel hebben aan alcohol.’
‘Dat ik heb ik ook gemerkt,’ mompelde ze droog. ‘Ga verder.’
‘Uiteindelijk, aan het einde van de avond, wilde ik naar jou toe.’
‘Toen al?’ Spottend keek Sam me aan, maar ik probeerde het te negeren.
‘We zijn toen dus gegaan, alleen hadden we allebei nogal wat moeite om rechtop te blijven staan. Zij heeft toch nog een taxi weten te regelen, nadat ze mij even ergens op de grond had neergezet in de winkelstraat. We, eh… We hadden al een paar keer op de grond gelegen op straat en…’
‘En toen hebben jullie gezoend?’ Fel keek Sam me aan en ik schrok me een ongeluk. Wist ze…?
‘Nee,’ antwoordde ik haastig. ‘Toen hebben we niet gezoend.’
Sam sloeg haar ogen neer en fluisterde: ‘Wanneer dan wel?’
Koortsachtig vroeg ik me af of ze het echt zeker wist. Dat kon ze niet. Dat kon gewoon niet! Tenzij…
‘Van wie weet je het?’ vroeg ik terneergeslagen.
Ze zweeg even en mompelde toen: ‘Ik weet het al een hele tijd.’
Ik had het gevoel alsof de grond onder mijn voeten wegzonk. Mijn hart klopte als een gek in mijn keel. Waarschijnlijk zou het niet lang meer duren voordat het mijn borstkas uit ging springen.
‘W-wat bedoel je?’ piepte ik met het gevoel alsof mijn benen van kauwgom waren.
Sam zuchtte diep. Even probeerde ze mijn blik te ontwijken, maar dat lukte haar niet. Daarom mompelde ze: ‘David, ik weet al heel lang dat jij die avond met Alexandra hebt gezoend.’
‘M-maar… Hoe dan?’ Mijn stem klonk zwakjes, terwijl ik het probeerde te bevatten. ‘Hoe lang weet je het al? Hoe weet je het?’ Hulpeloos keek ik haar aan. Toen ze begon te praten, kon ik de ingehouden woede in haar stem goed merken.
‘Ik weet het al meer dan een maand ongeveer.’
Verbijsterd staarde ik haar aan. ‘W-wat? Al die tijd… en je hebt niets gezegd… M-maar… hoe weet je het dan?’ Ik kon wel janken! Waar ging dit allemaal over?
‘Ik heb gewacht totdat je het me zelf zou vertellen.’ Sam draaide haar hoofd weg en was ineens erg geïnteresseerd in het spuuglelijke schilderij van een harige hond dat boven ons bed hing. Ze stond op en liep wat dichter naar het schilderij toe om het beter te bestuderen. Met haar armen over elkaar geslagen tuurde ze naar de hond.
‘Wat zou dit voor een ras zijn?’
‘Misschien een bouvier.’ Een waterige glimlach gleed over mijn gezicht, maar Sam gaf geen kick.
‘Zou een belediging voor Pierre zijn, het is een lelijke hond.’
‘Is Pierre niet lelijk dan?’
‘Nee,’ antwoordde Sam zonder blikken of blozen. Ik trok een wenkbrauw op.
‘Hij heeft het me verteld, weet je.’ In gedachten verzonken ging Sam weer op bed zitten, maar ik sprong verbijsterd op. Toen ze dat zei, had ik het gevoel alsof mijn hart een meter naar beneden zakte.
‘Wát?!’ riep ik met een bonkend hart. ‘Pierre heeft… Wat?!’

[RedRose]

Wuh?! Pierre?!

Weer heel mooi gedaan Imke, je zet alles heel geloofwaardig neer en die onverwachte wendingen maken het tot een meesterwerkje, je hebt echt heel veel talent

Ik wacht weer 'kwijlend 'op meer

[Sterre]

NOUHHOUUU! Wat flauw van Pierre. maar ik begrijp het aan de andere kant ook wel xD
Waarom stop je op zo'n spannend stukje?! it's not fair. ;P nou ik ben dus heel benieuwd hoe het verder gaat! Arme David, alweer belandt hij in de shit!

[Amij]

Weer een superleuk Hoofdstuk!
Ben benieuwd hoe het afloopt tussen David en Sam!
Zit alweer met smart op het volgende hoofdstuk te wachten...

[Nynke,]

Imkuuuuuh. xD
aaah, gweldig dat stukje met die Bouvier. hahaha.
serieus. echt geniaal bedacht. :'D
maar, sjalala. mooi stukje weer. <3
pff. jeeutje hee. ik vind jou echt gemeen, dat je niet even zegt dat er weer een nieuw stukje was. Ö kan niet hoooor.
maargoed. het was zeer gezellig in Friesland met jullie ja :] en en en
Corrien en ik komen binnenkort echt wel naar jullie toeeee :'D
oke. doeeeei <33

[Melian]

Wow....

Dat had ik echt niet van Pierre verwacht!! Sam heeft trouwens alle recht om boos te zijn, David was ook niet echt slim bezig.

Mijn favoriete Simple Plan-liedje is Welcome to my Life, en ik ken nu ook Untitled en Perfect. En Jump. Uh... Ik ken er nog wel meer, maar daar ben ik de titel van vergeten

[Juulx1]

Oke dit had ik niet verwacht! Dat ze het al wist! En dat ze niks zei! Geak. Mooooooi stukje <3
Eigenlijk vind ik wel dat ik een exclusief voorproefje van het volgende hoofdstuk moet krijgen (voor mijn verjaardag vast? )

[Mirry]

*haalt fanvlaggetjes naar boven* Yay! Go Pierre! You are sooooo evil! *wappert met fanvlaggetjes en steekt ze in Pierre zijn oren* Je mag van mij vaker kwaad zijn op David! Zeker wanneer dat ervoor zorgt dat zijn leven in puin ligt, jouw leven in puin ligt en jullie vriendschap strakgespannen staat! *steekt vlaggetjes in brand en huppelt topic weer uit*

[Imke]

RedRose: waah, super bedankt!
Sterre: David is uitgekozen om in de shit te belanden . Thanks!
Amij: hihi, merci!
Nynke: sorry, heb ik al uitgelegd . Bedankt voor het lezen!
Melian: geweldig dat je het weer hebt gelezen, echt waar! En Welcome To My Life is ook mijn lievelingsliedje van ze .
Juul: sorry meid . Maar ik heb nu nog wel een heel stuk voor je liggen, dat krijg je nog wel voor je verjaardag. Beloofd!
Mirry: *knuffelt Pierre* Laat je hem alsjeblieft nog heel? Hij moet nog langer mee dan vandaag.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------

Hoofdstuk 72.

Everytime I see your face
Everytime you look my way
It's like it all falls into place
Everything feels right

Everytime - Simple Plan

Sam knikte afwezig. ‘Uhu.’
Mijn ogen puilden zo’n beetje mijn hoofd uit, terwijl ik verbouwereerd voor haar stil bleef staan.
‘Wil je het verhaal horen?’ vroeg ze uiteindelijk. Ze keek me aan, maar deed geen moeite om me rustig te krijgen of om gerust te stellen. Dat was ook logisch, maar ik snapte er helemaal niets meer van.
‘Graag?!’ riep ik daarom wanhopig uit.
‘Ga dan eerst maar eens rustig zitten,’ zei Sam. Ze klopte naast zich op het bed, waar ik dus maar neerplofte.
‘Ik wil beginnen met zeggen dat ik je laf vind. Al die tijd dat ik… dat ik fan was…’ Ze kon niet voorkomen dat ze een beetje rood werd, ‘had ik dit nooit van jou gedacht. Je kwam altijd zo rustig en, weet ik veel, respectvol over. er was iets aan dat jou spontaan en betrouwbaar over liet komen, maar daar ben ik eerlijk gezegd aan gaan twijfelen de laatste tijd.’
Ik staarde haar aan, maar kon niet zeggen. Het was alsof een vlijmscherp mes zich dwars door mijn hart kliefde toen ze die woorden uitsprak.
‘David, wij hebben tot nu toe nog niet echt het makkelijkste meegemaakt en dat weten we allebei. Kijk. Jarenlang ben ik fan van jullie geweest. Vooral van jou en daardoor ga je een persoon idealiseren. In mijn ogen was alles aan jou perfect, ik kon me niet voorstellen dat jij ook maar één slechte eigenschap zou hebben. Misschien had jij dat ook wel met mij.’
Ik knikte instemmend, terwijl ik me angstig afvroeg wat ze nog meer ging zeggen.
‘Als jij dat ook bij mij had, zul je inmiddels dus ook wel weten dat ik ook mijn mindere eigenschappen heb. Al zijn het maar kleine dingen, je kunt er niet omheen.’ Ze slikte even. ‘Je weet hoe gelukkig ik was toen wij iets kregen en al de tijd dat we nu iets hebben. Dat ben ik nog steeds, maar minder dan in het begin.’ Ze slikte opnieuw. Ook al wilde ik het niet, toch pakte ik haar hand vast en streek er met mijn duim overheen.
‘Ga verder,’ fluisterde ik schor.
‘Ik heb jouw slechte eigenschappen nooit willen zien vanaf het moment dat ik je voor het eerst écht ontmoette, want ik wilde mijn perfecte beeld van jou niet kapot maken. Eerlijk gezegd moet ik toegeven dat ik ook niet echt veel slechte eigenschappen heb kunnen ontdekken. Nou ja, misschien zou je je troep wat vaker op kunnen ruimen of meteen een nieuw pak drinken in de koelkast kunnen zetten als je er een leeg hebt gemaakt.’
Ik glimlachte een beetje verontschuldigend, maar besloot haar niet te onderbreken.
‘Daarom schrok ik er ook zo van toen ik van die psychopaat hoorde. Ik kon het niet geloven! Ik kon gewoon niet geloven dat jij zoiets zou doen. Echt niet.’
Ik beet hard op mijn lip. ‘Ik kan waarschijnlijk niet vaak genoeg zeggen hoeveel het met spijt, maar daar heb ik het straks wel over. Wil je alsjeblieft vertellen over hoe je erachter bent gekomen?’
Sam sloot haar ogen even en toen ze die weer opende, zag ik tranen glinsteren.
‘Die avond bij Chuck kreeg ik het te horen.’
‘Die avond bij - Oh!’ Stomverbaasd keek ik haar aan. ‘Toen ging ik eerder naar huis…’
Sam knikte. ‘Laat ik het zo zeggen, waarschijnlijk weten zelfs Chucks buren dat jij en Pierre ruzie hadden. In ieder geval, Pierre kwam toen totaal over de zeik de kelder weer binnen gerend, terwijl jij boven bleef. Het was nogal vreemd dat Seb degene was die naar je toeging, omdat ik had gemerkt dat er iets tussen jullie aan de hand was, maar daar hield ik me niet zo mee bezig. Ik had meer aandacht voor een woedende Pierre, die een zitzak in elkaar begon te trappen. Wij waren natuurlijk verbaasd, omdat we geen idee hadden wat zich boven had afgespeeld en even leek het erop dat Pierre er niets over ging zeggen. We weten alleen allemaal dat Pierre nogal van praten houdt en daardoor deed hij zijn mond er al vlug over open, terwijl hij nog steeds dat kussen in elkaar aan het meppen was.’
‘Terwijl ik nog boven was met Seb?’ vroeg ik zachtjes. Ergens in mijn hoofd zei een stemmetje dat ik niet meer verder moest luisteren, maar mijn nieuwsgierigheid won natuurlijk weer zijn zoveelste gevecht.
‘Ik denk het wel,’ antwoordde Sam. ‘Ik geloof dat Chuck als eerste vroeg wat er in vredesnaam aan de hand was met hem. Pierre, eh… Nou ja, het werd in ieder geval duidelijk dat hij je op dat moment niet zo graag mocht, om het maar even subtiel te zeggen. Hij zei in ieder geval dat je naar een paar niet nader te noemen plaatsen kon lopen en toen was Jeff heel verstandig door te vragen waarom je daarheen kon gaan.’ Ze zuchtte diep. ‘Ik weet zijn precieze woorden van dat moment nog. Die zal ik denk ik niet snel weer vergeten.’
Ik brandde van nieuwsgierigheid, maar wachtte zo rustig mogelijk af.
‘“Die klootzak kan doen wat hij wil, maar als hij morgen naar dat mens toegaat, kan hij het schudden. Dan trap ik hem hoogstpersoonlijk de band uit!” Je kunt wel verwachten dat er toen gevraagd werd over welk mens hij het had.’ Sam zweeg even. ‘Pierre schreeuwde: “Dat mens waarmee hij zo nodig speeksel uit moet wisselen toen wij er even niet bij waren natuurlijk! De vuile klootzak!”’
Ik verbleekte. Ik kon precies voor me zien hoe Sam daar op de bank moest hebben gezeten, totaal verstijfd van schrik.
‘Je kunt je hopelijk voorstellen dat ik me doodschrok. Ik snap nu ook wat ze met de uitdrukking ‘met de mond vol tanden staan’ bedoelen. Gelukkig vroeg Penny om meer uitleg, want dat kon ik op moment niet opbrengen.’
Er rolde een traan uit Sams ooghoek, maar die veegde ze vlug weg.
‘En toen?’ fluisterde ik bijna onverstaanbaar.
‘Pierre schreeuwde een aantal dingen over die avond en ik wist genoeg. Het drong toen nog niet echt tot me door, maar Penny was heel lief voor me. Jeff en Chuck probeerde Pierre te kalmeren, terwijl zij zich om mij bekommerde. Ook al kende ik haar toen nog helemaal lang, ze troostte me als een echte vriendin. Volgens mij huilde ik, dat weet ik eigenlijk niet zo goed meer. Ik was in ieder geval flink over de zeik. Een paar dagen daarna heeft Pierre zijn excuses nog aangeboden, omdat hij niet wilde dat ik het op zo’n lullige manier te weten zou komen.’
Ik had me nog nooit in mijn leven zo ontzettend schuldig gevoeld. Ik zag de kwelling in Sams ogen en wilde haar liefst zoenen en zeggen dat het allemaal goed zou komen. Het probleem was echter dat ik niet wist of het allemaal wel goed zou komen, dus hield ik zeer verstandig mijn mond dicht om te horen wat ze nog meer te zeggen had.
‘Jeff heeft me die avond mee naar zijn huis genomen,’ ging Sam verder.
‘Pardon?’ flapte ik eruit.
‘Ik ben met Jeff mee naar huis gegaan. Chuck was namelijk ontzettend moe en Penny zou bij hem blijven slapen. Seb was inmiddels terug en zei dat jij moe was en alvast naar huis was gegaan. Pierre en ik waren toen allebei weer wat gekalmeerd, dus had Seb niet in de gaten dat we het allemaal wisten. Hij zei dat hij jou beloofd had om mij naar huis te brengen, maar Jeff bood aan om dat te doen. Seb haalde zijn schouders op en vond het best, dus liep hij ook naar huis, terwijl Jeff, Pierre en ik bij Jeff in de auto stapten. Pierre heeft me toen nog een beetje proberen te troosten, maar aangezien hij nog steeds nogal kwaad was, kwamen er nog niet echt aardige dingen over jou uit. Jeff zette hem daarom eerst thuis af en vroeg ik nog even met hem naar huis wilde om erover te praten. Hij kon zien dat ik niet echt zin had om naar jou toe te gaan.’
‘Dat snap ik,’ mompelde ik toen Sam even stopte met praten om adem te halen. ‘Sam, ik -’ Maar ze hief alleen haar hand een beetje op om me te laten zwijgen.
‘Zijn vriendin en dochtertje lagen al in bed, maar hij zette nog thee voor ons. Ik kon eindelijk weer even bijkomen en toen drong het tot me door wat jij had gedaan. Ik heb naar mijn gevoel uren zitten huilen en we hebben twee potten thee leeggedronken. Jeff bleef geduldig, waar ik hem nog steeds hartstikke dankbaar voor ben. Hij wachtte rustig af tot ik mezelf helemaal leeg had gehuild. Toen hebben we nog uren gepraat, niet alleen over jou. Hij wist namelijk wat ik doormaakte, omdat France en hij ook door de hele fase heen zijn gegaan waarin zij ineens iets met een beroemd persoon had. Daar heeft hij me alles over verteld, vooral over de manier waarop zij ermee omging. We hebben ook gepraat over hoe het voor jullie is om beroemd te zijn en dat soort dingen. Ik heb Jeff echt leren kennen die nacht en daar ben ik heel erg blij mee.’
‘M-maar… Hoe laat was je dan wel niet bij mij als je ook nog zolang bij Jeff bent geweest?’ vroeg ik verward.
Sam sloeg haar ogen neer. ‘Ik heb niet eens bij je geslapen. Toen Jeff en ik eindelijk uitgepraat waren en besloten dat ik maar eens naar huis moest gaan, kwam de zon al op. Zo laat was het dus geworden. Ik ben toen maar naar jou gegaan en heb nog even tv gekeken, ik was toch helemaal over mijn slaap heen. Na een tijdje heb ik je wakker gemaakt en nou ja, vanaf toen weet je wat er gebeurd is.’
Er viel een stilte. Dus zo was het gegaan. Iedereen had het vanaf dat moment geweten, waardoor ik me doodschaamde. Niemand had er iets over gezegd, maar ze wisten het wel. Ik kon wel door de grond zakken!

[Sterre]

Goed hoor! Mooi hoe Sam het hele hoofdstuk David die dingen uitlegt. Past precies als een puzzeltje in elkaar! (: Ik ben benieuwd wat David nu gaat doen.

[Melian]

Uh-oh.... Wat gaat er nu gebeuren? Storm op komst, of ligt dat aan mij...

Geweldig stuk weer! Verrassende wending weet je er weer aan te geven. Ik zat echt met uitpuilende ogen: ZE WISTEN HET AL????

Arme David... Arme Sam... En arme ik, want je sluit weer eens spannend af en nou wil ik weten hoe het verder gaat!!