Angel en Gianluco

[leeuwtje]

(sorry, maar meer heb ik niet te zeggen)

[Carientjuh]

ben metj eens...

sorry.. met je eens*

[lady-chrisie]

‘Voel je je ongemakkelijk bij me?
‘Dat is het niet…’
‘Wat is het dan?’
‘Als ik zeg dat ik vind dat ik me te veel op mijn gemak voel bij jou, kan je je daar dan iets bij voorstellen?’
‘Niet echt, misschien als je het uitlegt’
‘Het hoort niet zo snel te gaan’
‘Wat hoort niet zo snel te gaan’
‘Laat maar’
‘Weer dat laat maar’
‘Ja en?’
‘Zeg het nou maar.
Ik schudde mijn hoofd en zei: ‘Vergeet het.’
‘Gaan we zo doen?’
Hij keek me ondeugend aan en kwam dichterbij.
‘Dan zal ik je moeten dwingen’
Ik keek hem vragend aan, niet wetend wat te verwachten. Hij grijnsde en ik kroop langzaam achteruit. Hij was sneller dan ik. Natuurlijk. Ik voelde mijn ledematen verlammen. Ik wist dat ik me in een gevaarlijke situatie bevond, hij kun nu doen met me wat hij wilde. Ik was toch te overdondert door zijn nabijheid om ook maar iets te kunnen doen.

[x Sanne]

Leuk stukje, je sluit het spannend af! Ik ben benieuwd wat hij gaat doen Ik vind het wel erg veel dialoog, het wordt bijna onduidelijk wie wat zegt. Probeer daar op te letten.

Gefeliciteerd trouwens

[lady-chrisie]

dankjewel:D Jaaa ik dacht dat ook al ik denk dat ik soms maar eens toe moet voegen : zei hij , zei ik etc.

[lady-chrisie]

Hij kroop langzaam, speels maar ergens dreigend , over me heen. En ik voelde me zo’n klein vogeltje die uit haar nest was geduwd door haar moeder, maar nog niet wist hoe ze vliegen moest. Een vreemde drang kwam in me op. Hij was zo dichtbij, ik hoefde alleen maar… Hij kwam nog steeds dichterbij en ik voelde schokken door me heen gaan. Nog even en ik gaf op.
‘Vind je me niet aardig?’ mompelde hij in mijn nek. Het kriebelde bovenal opende het de kooi met vlinders in mijn buik. De vlinders die ik zorgvuldig had opgesloten waren weer vrij. En zo fladderden rond in mijn buik zonder genade. Oh god.
‘Nou..?’ : hij streelde mijn hals met zijn lippen en wang, terwijl hij mijn zij streelde met zijn hand. Ik kon me noch bewegen noch praten. Ik voelde me een volslagen idioot.
Dus sloot ik mijn ogen en genoot. Ik wist ergens in mezelf goedkeuring te vinden. Ik wilde dit, of ik vond het in elk geval geen probleem.
‘Je hebt nog geen antwoord gegeven..?’
‘hmm?’
‘Vind je me niet aardig?’
‘Jawel?’
‘Leg eens uit wat je daarnet bedoelde?’
‘Je blijft erover doorgaan het?’: prevelde ik zachtjes tegen zijn haar.
‘Tot ik een antwoord heb.’
Hij keek me aan en grijnsde vals. Wat een valsspeler was hij toch.
‘Het gaat te snel , ik ken je twee dagen ofzo en ik lig al naast je, of nu zelfs ónder je , op het schooldak.’
‘Vind je dat fout?’
‘Ik vind het te snel’
‘Oke, dan doen we het rustig aan.’
Zijn ogen glommen nog steeds ondeugend, hij vond iets grappig blijkbaar. Ik zei er maar niets van. Hij ging van me af en bleef op een afstand zitten.
‘zo beter?’
Ik kreunde, zo ver hoefde ook weer niet.
‘Ik bijt niet, ook al zie ik er gevaarlijk uit.’
Hij grinnikte. Nou won mijn nieuwsgierigheid het.
‘wat!’
‘Niks.. Niks..’
‘Nee nou moet jij het ook zeggen’
‘Dwing me maar eens’
Ik keek hem aan als een mokkend kind terwijl ik iets probeerde te bedenken waarmee ik hem kon overhalen. Opeens kreeg ik een idee
Ik ging staan en keek hem aan. Hoe langer ik keek hoe meer ik grijnzen moest. Dit mocht niet fout gaan. Hij keek enigszins verbaast. En ik voelde hoe er binnenin ergens een dam brak , en alles wat achter die dam had gezeten kwam eruit. Mijn ogen kregen een ondeugende glans en ik liep langzaam naar mij toe. De verbazing op zijn gezicht werd zo mogelijk nog groter bij het zien van mijn gezicht. Het schemerde en de hemel was roodgekleurd.
Ik ging weer op mijn knieën en keek naar hem van onder mijn wimpers.
‘Alsjeblieft vertel me wat je net zo grappig vond?’
‘Nee’
‘Alsjeblieft?’: Ik glimlachte half en hij ook. Hij had een vastbesloten blik in zijn ogen.
‘Nee.’
Ik keek hem grijnzend aan, en speelde met de hanger aan mijn hals, hij zag het en hij zag toen ook het knoopje dat ik net onopvallend open had gemaakt. Hij had het door.
‘Jammer..’ : Ik deed het knoopje weer dicht, langzaam zodat hij goed kon zien wat hij misliep. Shit. Ik wist niet meer wat ik doen moest dus ik deed intuïtief maar iets. Ik kroop naar hem toe.
‘Ik dacht dat je het te snel vond gaan.’ Zei hij verwijtend.
‘Klopt.’
Mijn hand ging onder zijn shirt en hij keek als versteend toe.
‘Dat van net was een tactiek…. Het betekent niet dat ik geen andere manieren heb.’
‘O..?’
‘Ja ik besloot maar eens te kijken…’
Terwijl ik dit zei kroop ik bijna bij hem op schoot, en had ik een binnenpretje. Hij verwachtte iets anders.
‘Wat?’: hij had moeite om te praten, wat ik wel een positief teken vond. Dus zei ik geamuseerd: ‘Wil je het me nog steeds niet vertellen?’
‘Nee, zo krijg je me ook niet zover… Denk ik.’
‘Jammer, ik hoopte dat dit onnodig zou zijn’ Zei ik en ik grijnsde naar hem.
‘Wat bedoel je.’
‘Ik besloot maar eens te kijken of je tegen kietelen kon eerlijk gezegd.’
Zijn ogen werden groot , ik had het moment verpest. Maar mijn grijns werd groter toen ik zachtjes over zijn zij ging met mijn vingertoppen en hij in elkaar kromp.

[x Sanne]

Ze zijn echt leuk samen hè Goed geschreven, ik kan me goed inleven! Laat ons niet te lang in spanning

[leeuwtje]

Waaaaaaaah, ik zit hier bijna te springen op m'n bed
Maar hoe kan ik nu in godsnaam zelf nog proberen te slapen!!!

Echt super vervolg

[lady-chrisie]

kom er wel had inspiratie op mijn verjaardag XD

[Maartje]

Leuk, heerlijk! (: Jemig, wat ben ik jaloers op die Angel!

[lady-chrisie]

Een kwartier later lag ik in zijn armen, nog steeds zwaar ademend van het gevecht van net. Een lichte glimlach om mijn lippen spelend, en een pijnlijke buik van het lachen. Ja ik mocht wel trots zijn op mijn nieuwe tactiek maar het bleef een feit dat ik ook niet tegen kietelen kon.
Hij drukte me stevig tegen zich aan en ik vond het fijn.
‘Maar ehh, je hebt het nog steeds niet verteld.’
‘Wat niet.’
‘Wat je zo grappig vond’
‘Oh, dat weet ik toch niet meer!’
Ik zuchtte, ik wist dat hij het wist, maar gewoon niet zeggen wilde en ik wist ook dat hij wist dat ik hem al doorhad. Dus keek ik hem alleen maar verwijtend aan van onder mijn wimpers.
‘Oke oke oke… Je hoeft niet zo naar me te kijken, het was gewoon dat ik niet zoveel tegenspraak verwachtte, dat ben ik niet gewend.’
‘Hoe bedoel je?’
‘Nou, kijk…’ Zei hij , twee ogen die schuldig keken staarden me aan.
‘ja gian?’
‘Het zit zo, ik krijg makkelijker een meisje zover iets te doen dan de meesten. Eerlijk gezegd is er nog nooit een meisje tegen me ingegaan…’
‘Waarom verrast dat me niet?’ : Ik trok een wenkbrauw op en keek hem grijnzend aan. Dat deed ik vooral om hem meer op zijn gemak te krijgen. Het werkte en hij grijnsde terug. Dus keek ik hem nu afwachtend aan, geduldig wachtend op een vervolg van zijn uitleg.
‘En eerlijk gezegd begint dat na een tijdje te vervelen…’ Hij keek me spijtig aan om te zien of ik wel bijbleef en waarschijnlijk om te kijken of ik niet van plan was hem een mep te verkopen en te vertrekken. Weer begon mijn hart sneller te kloppen toen onze blikken elkaar kruisten.
‘Een beetje hard to get is ook goed op zijn tijd bedoel je?’ :vroeg ik geamuseerd.
‘Dat bedoel ik. Dus ik was gewoon aangenaam verrast dat je ertegenin wist te gaan.’
Ik prikte verwijtend met mijn wijsvinger in zijn borst: ‘Had je zeker niet verwacht?’
‘Eerlijk gezegd niet nee…’ Hij kleurde rood terwijl hij dit zei en voegde er snel aan toe: ‘Maar ik hou van verassingen , als ik niet even mijn best moet doen, is er toch niets aan?’
Ik kreeg een ondeugende blik in mijn ogen, en hij zag het, dat wist ik.
‘Dus…’ Ik ging op m zitten en boog over hem heen. Ik verraste mezelf, normaal was ik nooit zo. Maar ik merkte ook dat ik het verschrikkelijk leuk vond. Ik gaf hem een kusje in zijn nek en streelde zijn hals zachtjes met mijn lippen.
‘… nu vindt je me minder leuk? Ennn…. Is er niets meer aan natuurlijk.’ Inmiddels was ik bij zijn oor aanbeland en grinnikte ik zachtjes. Ik rechtte mijn rug weer een beetje zodat ik hem aan kon kijken. Hij keek alsof hij water zag branden. Maar hij straalde.

‘Eigenlijk ben ik weer wel van de spontaniteit.’
‘Oh echt waar?’ Zei ik quasi-nonchalant.
‘Echt waar, echt een kick krijg ik daarvan.’
‘Zo zo dan moet ik wel iets goed doen.’ Hij tilde me op en legde me naast zich neer….



ik besloot stom te doen en hier te stoppen :D:D:D:D veel leesplezier!!

[leeuwtje]

NEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE

Waarom doe je me dit aan
Ik vertrek net op vakantie, moet ik nog 8 dagen wachten voor ik het verder te zien krijg,
ik word gek

Zei maar zeker dat ik zondagmiddag als een gek naar m'n pc ga spurten, ze krijgen mij er nooit meer af!
tot zondag

[Rainbow]

Ooh, geniaal LC!
Je doet het super, maar misschien is het handig om even de spellingscontrole aan te zetten op word! (ik meen het, dat is echt handig : D) want soms maak je (in het algemeen) wel eens typfoutjes en dan hoef je het niet na te lezen ofzo : ) ik zag bijvoorbeeld ergens dat je een komma was vergeten, of een hoofdletter op de verkeerde plek, of, nja, ik weet dat jíj het wel weet, maar soms gaat het in je hoofd zo snel dat het op je toetsenbord een beetje warrig neerkomt ^^

NAJA. Veel plezier met verderschrijven aan dit geniale verhaal!

Liefs
Maria

[leeuwtje]

schrijf je nog verder???
Ik zou super graag het verhaal verder lezen

[Carientjuh]

Jaa... schrijf asjeblieft verder! je verhaal is echt Te verslavend

[Rainbow]

Ik denk dat we LC even wat tijd moeten geven

[lady-chrisie]

‘Eigenlijk ben ik weer wel van de spontaniteit.’
‘Oh echt waar?’ Zei ik quasi-nonchalant.
‘Echt waar, echt een kick krijg ik daarvan.’
‘Zo zo dan moet ik wel iets goed doen.’ Hij tilde me op en legde me naast zich neer om zich vervolgens half op me te rollen. Hij ondersteunde zich op zijn handen en keek me besluiteloos aan. Oh oh… Ik kende die blik. Dat was de zoen-ik-je-of-niet blik. Maar ik vond het minder erg dan ik dacht dat ik zou vinden, minder erg dan ik zou moeten vinden. Ik wilde dit. Hij twijfelde nog steeds maar ik tilde mijn hoofd automatisch op, en haalde diep adem. Nu zakte ook hij naar beneden, eerst streelde hij mijn wang even met zijn lippen. Daarna keek hij mij nog een keer aan voordat onze lippen elkaar zachtjes raakten.

Ik ging er helemaal op in, en hij ook. Twee mensen werden een. Ik streelde zijn rug en ik voelde hoe de druk van zijn lichaam op het mijne vergroot werd. Om te zorgen dat ik niet helemaal geplet werd kwam ik wat overeind en hij nam het over door me tegen zich aan te drukken. Opeens schoven zijn handen onder mijn bloesje. Ik schrok daarvan. Ik was nog lang niet vergeten wat mij aangedaan is. Hij voelde me bevriezen en keek me vragend aan.
‘Ik denk dat het voor mij tijd is om te gaan’ zei ik hijgend.
‘Waarom?’ Hij begreep het niet, hij dacht dat het aan hem lag. Ik glimlachte en drukte nog zachtjes een kus op zijn lippen.
‘Omdat ik anders bang ben dat je dat dekentje terecht hebt meegenomen.’ Ik begon te grinniken en hij krabde zich achter zijn oor, zelfs in het donker voelde ik hem blozen.
‘oke, ik breng je wel naar huis. Maar ik zou het helemaal niet erg vinden als ik gelijk zou hebben en terecht dat dekentje had meegenomen.’
‘Niet op de eerste date, muts.’ Ik klonk verwijtend , bijna beledigend. Dus grinnikte ik en gaf ik hem weer een kusje. Het was zo Moeilijk van hem af te blijven.
‘Kun je in het donker de weg terug vinden?’
‘Ik zou hier de weg nog kunnen vinden als ik verdomme blind was.’ Terwijl ik dit zei stond ik op en bood ik hem mijn hand aan om hem overeind te helpen. Hij rolde overdreven met zijn ogen en sprong op, waarna hij het terug deed in de tas en achter een van de betonnen blokken gooide. Ik keek hem vragend aan. Hij keek serieus terwijl hij zei: ‘Ik ben nog van plan weer eens hier te komen.’
‘Ik heb liever niet dat je mensen hierheen brengt, dit is een van mijn favoriete plekjes… alsjeblieft?’
‘Wie zegt dat ik ook maar iemand meeneem? Ik heb aan jou meer dan genoeg.’
Ik sloeg mijn ogen neer en voelde hoe het bloed in mijn hoofd begon te koken en hoe mijn hard in zijn 4e versnelling ging. Hij greep me bij mijn hand en trok me mee in de richting waaruit we gekomen waren. Bij de rand van het dak stopte hij en keek hij mij aan.
‘Your the guide’
Ik zuchte en liep de andere kant op. Hij haalde me in en zei niets. Maar ik wist dat hij zich afvroeg wat ik aan het doen was.
‘Naar beneden gaan is handiger via de regenpijp, ben je er ook veel sneller.’
Hij bleef staan. Ik draaide me om om hem aan te kijken. Opwinding glinsterde in zijn ogen.
‘Wat?’ Vroeg ik terwijl ik schaapachtig glimlachte.
‘Je hebt echt veel lef, dat vind ik gewoon opwindend.’
Ik giechelde bij het horen van dat woord. Het klonk absurd.
‘Kom nou maar, muts’ ik giechelde nog wat na.
‘Ik durf niet…’
Ik keek hem aan, ik dacht dat hij een grapje maakte.

[Rainbow]

alleen vrouwen zijn tooch mutsen?

nouja, heel verslavend en ik wacht op meer!

[leeuwtje]

Super weeral!!

Stukje voor stukje geef je iets vrij over het verhaal, leest erg vlot!

[lady-chrisie]

Jaah, ik werk aan het volgend stuk^^ bij A&G sta ik mezelf toe minder kritisch te zijn, dit is min of meer een zwijmelverhaal:P en ik denk dat ik ergens ook wel wil dat het bij mij eindelijk eens goed gaat

[lady-chrisie]

eerlijk gezegt was ik dit verhaal een beetje vergeten maar maartje herrinnerde me eraan op msn en ik schaamde me zo diep dat ik meteen ben gaan schrijven.

Hij staarde serieus in mijn ogen, en begon toen te gieren. Giechelend zei ik:
‘ Ik dacht even dat je het meende..’
‘Oh kom op!’
Hij trok haar mee en leunde toen mysterieus naar haar toe. Hij duwde haar tegen een schoorsteen aan en ademde in haar hals, grinnikend fluisterde hij in haar oor:
‘Vertrouw je me?’
Met piepende stem en een zware ademhaling wist ik er een ja uit te prevelen.
Hij draaide zich om en vroeg mij op zijn rug te springen, wat ik ook deed. En voor ik nog de tijd had te protesteren klom hij al omlaag, langs de regenpijp.
Ik dacht dat ik hem zou wurgen.
Hij grinnikte en sprong op de grond. Geschrokken keek ik hem aan. Na een tijdje vroeg hij voorzichtig met een stem die over leek te lopen van schuldgevoel: ‘Gaat het?’
Ik keek boos weg. Hij deed een stap in mijn richting en reikte met zijn hand naar me. Speels sprong ik in zijn armen en klemde ik mijn benen als een klein kind om zijn middel. Ik glimlachte vaagjes toen ik in zijn ogen keek.
‘Mij krijg je niet zo makkelijk bang.’
‘Serieus, wil je dat nooit meer doen.’
‘Hoezo niet?’
‘Ik dacht echt even dat je boos was.’
‘HA, jij mij boos maken? Goeie grap.’
‘Kom op, ik breng je thuis.’
‘Wil je nou al van me af?’
‘Oke dan gaan we iets anders doen.’
‘ Pr….’ Ik hoorde mijn telefoon afgaan , toen ik op het schermpje keek zag ik dat het mama was.
‘Met Angel?... Ja mam, hij brengt me nu thuis. Nee.. Oke, nee ik vraag het wel. Ja, nee het was … interessant…’ Gian grinnikte in mijn oor. Ik genoot van zijn warme lichaam dat het mijne verwarmde. Maar minder genoot ik van zijn oor die meeluisterde.
‘Nee, hij luistert niet mee. MAAM!’ Een bulderende lach vulde de stilte. Bijna over de vloer rolde hij van het lachen.
‘We komen eraan. Je wordt bedankt. Doeeggg’
‘Oke, heb je zin om thee bij mij te komen drinken?’
‘Het zou een eer zijn madame.’ Hij reikte een hand uit naar het hare.
‘Mag ik.. ?’ Vroeg hij glimlachend. Ik knikte ja en hij tilde me op waarna hij mij stralend naar zijn motor droeg.
‘ Weet je, je ruikt lekker’ merkte hij op.
Ik giechelde.
‘Nee, echt!’

[Maartje]

YESSSSSS!
Goedzo! (:
Zijn jullie me nu allemaal dankbaar, dat ik haar herinnerd heb?
Heel erg leuk geschreven, alleen is het bij dat grote stuk dialoog een beetje onduidelijk wie wat zegt!
Voor de rest ( ) ben ik nog altijd jaloers op Angel, maar dat weet je.
Snel meer! (:

[Rainbow]

Ooooh, hoe romantisch! Geweldig verslavend gelijk!
Maar wel wissel je een paar keer van persoon, ik/haar. : O

[leeuwtje]

woehoe bedankt Maartje om LC eraan te herinneren
en LC: YES, eindelijk, je weet niet hoelang ik hieral op wacht! Ik ben helemaal verslaafd aan je verhaal en ook zo helemaal

Super

[lady-chrisie]

Een halfuur later zaten we dus bij mij in de woonkamer. Samen met moeder. Ongelooflijk hoe ze straalde. Gian nam haar humeur over.
‘Ik vond die rozen echt GEWEEELDIG’ Ratelde ze door. Gian kneep zachtjes in mijn arm toen ik haar wanhopig aankeek. Oh god dit kon niet waar zijn.
‘ Weet u, die rozen vallen in het niet bij de schoonheid van uw dochter. Niets is daaraan gelijk.’ Ik bloosde, en mama ook. Ze straalde en kreeg tranen in haar ogen. Verdomme… Wat nu? Mama stond op en liep naar de kast die in de hoek stond. Ik sloot spastisch mijn ogen en greep de arm van gian vast. Ik bad tot god: niet de foto’s, niet de foto’s niet de foto’s
Maar helaas, ze kwam met een album. Gian keek van moeder naar mij en toen hij mij zag blozen rechtte hij nieuwsgierig zijn rug en grinnikte zachtjes terwijl hij ``onopvallend`` zijn arm om mijn middel legde en mij naar zich toe trok. Ik legde net zo ``onopvallend`` mijn hoofd op zijn schouder en verborg mijn gezicht in zijn schouder. Resultaat: mijn moeder ging nog meer stralen. Na een half uur naar beschamende kinderfoto’s te hebben gekeken en gelach van Gians kant klapte mijn moeder eindelijk het album dicht. Toen ik net rustig adem kon halen zei ze echter:
‘Maar ik heb nog ZULKE schattige babyfoto’s!!!! Ik haal ze even, wacht!’
In mijn paniek wist ik niets te bedenken dus zei ik maar:
‘Goh, is het al zo laat? Gian moet echt naar huis, straks krijgen wij ongeruste ouders op ons dak!’
‘Oh wat jammer nou, nou het was heel gezellig lieverd en je bent AAAALTIJD welkom , dat weet je wel toch?’ zei mijn moeder. Ik stond op en trok een protesterende Gian mee, die lachend zei dat hij nog wel even had.
Toen we buiten stonden lachte ik verlegen en keek naar de grond..
‘oke… dat was … gênant.. ’ zei ik maar hij tilde mijn kin iets omhoog met zijn duim en wijsvinger.
‘Dat was het helemaal niet, ik heb nog nooit zo’n leuk en lief meisje gezien. Eerlijk.’
Ik bloosde, natuurlijk. Maar gaf hem toen toch zachtjes een kus op zijn mond.
‘Ik zie je morgen?’
‘Weet je, ik moet maar eens vaker meiden gaan volgen’ grinnikte hij. Ik gaf hem speels een mep.
‘Nou, ik wil nog niet weg, verdomme waarom moet het.’
‘Omdat je anders buiten in de kou voor mijn deur moet staan.’
‘ Wie zegt dat ik dat erg vind?’
‘Nou, oke, je wil dus niet weg. Wat wil je anders dan dat ik doe?’
Zijn ogen kregen een ondeugende glans, en sarcastisch zei hij:
‘Nou, weet je, het is al laat en jij bent zo verschrikkelijk moe. Je moet echt vroeg naar bed na zo’n emotioneel stressvolle dag met mij. Maar je kamer.. de temperatuur daar lijkt toch wel 120 graden , dus je MOET een raam openzetten. En als je eindelijk in je bedje ligt… het is nacht, dan moet je oppassen want er zijn altijd wel rovers op pad.’
Ik grinnikte om zijn sarcastische toon, en het absurde idee. Maar ze vond het niet leuk om afscheid te nemen. Dus knikte ik en schreeuwde overdreven :
‘Doei Gian!!!!! TOT MOORGEEEEEEN’

[Maartje]

Aaaaah, die jongen lijkt wel perfect! Serieus. Als er zo iemand zou bestaan, zou ik er alles aan doen om diegene te vinden.

Maar ze vond het niet leuk om afscheid te nemen. Dus knikte ik en schreeuwde overdreven :

ze vond het niet leuk..., moet 'ik vond het niet leuk...' zijn, toch? (:

Snel meer.

[Rainbow]

Maartje was me voor met al haar opmerkingen, maar oh, god, lc, wat kan JIJ me laten zwijmelen zeg!

allemachtig

ik hang aan je lippen!

[lady-chrisie]

Nou , het volgende stuk is er. Ik begin een beetje meer te letten op mijn schrijfstijl en ik doe mijn best de omgeving er wat beter in te verwerken. Nou ik hoop dat jullie het wat vinden!!! Oh, en bedank maartje maar voor haar geweldige peptalk!! Dankjeweeeeellll!!!


Nu deed ik het volgende: Ik sprintte als een gek naar boven om het raam open te doen en ging weer naar beneden om mijn moeder te overtuigen van mijn intense vermoeidheid. Ik was hyper. Ik concentreerde me even om mijn oogleden vermoeid zwaar te laten lijken en plofte zuchtend op de bank. Toen ik mijn moeder zag, overtuigde haar ogen me ervan dat het moeilijker zou zijn dan ik dacht. Ze zat bijna stuiterend over de bank en ratelde aan een stuk door over hoe geweldig Gian wel niet is , hoe knap en hoe attent. Dat we misschien zijn ouders maar eens moesten uitnodigen om te komen eten. Ik wist wel dat Gian geweldig was dus ik hoefde dit niet aan te horen en dat eetgedoe moest ik maar uit ma praten. Maar dat kwam later, nu moest ik zo snel mogelijk boven zien te komen. Ik gaapte.
‘Eh.. Ma , vind je het goed als ik vandaag vroeg naar bed ga? Ik ben een beetje… Moe’ ik gaapte weer tussen twee woorden in, als ik iets van mezelf wist was het wel dat ik een verdomd goede actrice ben. Mam keek mij aan alsof ik van de trap gevallen was.
‘Moe? Waarvan?’ vroeg ze nieuwsgierig. En toen geschrokken.
‘Is Hèt .. gebeurd??’ haar ogen werden zo groot als schoteltjes en ze stond geschrokken op.
Ik rolde met mijn ogen.
‘Mam.. Kom op nou , nee .. Natuurlijk niet! We hebben alleen uren gewandeld… En de dag in vroeg begonnen voor mij vandaag.’ Weer gaapte ik.
‘Nou… oke.. Dan.. denk ik.. Weet je zeker dat er niets is gebeurd schatje? Ik word echt niet boos hoor, alleen ik zou het prettig vinden als je het me vertelde.. Zodat we morgen dan naar de huisarts kunnen voor de pil. Ik bedoel, veiligheid gaat voor. En met zo’n kerel kan ik ergens wel begrijpen dat je….’
‘MAAAAAMMM!!!’ ik kon dit niet geloven. Wat een gênant gesprek! En verbeelde ik het me of hoorde ik gegrinnik vanachter de woonkamerdeur? Verwoed keek ik in de richting van de deur. Mijn verbeelding , natuurlijk, nee, gelukkig. Toch voelde ik dat ik rood werd van het onderwerp. Ik en Gian…? Nee, natuurlijk niet.
‘Nou… Ik ga dan maar eens, slaap lekker mam’ Ik gaapte nog eens en rekte me uit terwijl ik de deur uitliep. Maar zodra de woonkamerdeur in de klik viel kwam hij grinnikend tevoorschijn. Zijn ogen twinkelden in alle vrolijkheid en humor. Mijn glimlach verdween spontaan van mijn gezicht en ik voelde dat ik weer rood werd, alleen dit keer roder. Hij blokkeerde mijn doorgang en fluisterde dat er niets ergs aan was. Toen tilde hij me op en vroeg liep naar de kamer waar hij zijn open raam gevonden had. In zijn armen deed ik de mijne over elkaar en staarde ik koppig voor me uit. Toen mijn deur in het slot lag staarde ik naar de muur.
‘Ik kan niet geloven dat je dat net allemaal gehoord had’ zei ik beschaamd, ik schudde lichtjes mijn hoofd en legde die in mijn handen. Ik wist dat ik nog rood was. Hij grinnikte zachtjes en keek mij even aan, toen hij mijn boze blik zag stopte hij meteen.
‘Je moeder zegt anders wijze dingen.’ Hij grinnikte weer en keek me even aan, pretlichtjes flakkerden nog vrolijk in zijn ogen. Toen keek hij mij weer half lachend aan en zei:
‘Ik bedoel over dat huisarts bezoekje, misschien wel verstandig…’ Hij zweeg even en grinnikte toen harder terwijl hij zei:
‘… Want als je zo’n kerel hebt… Begrijpt je moeder best dat…’ Hij lachte nu zachtjes een melodieuze en speelse lach. Ik keek hem sarcastisch en wannabe boos aan. Hij grinnikte nu harder.
‘Ik blijf een man! En trouwens, die boze blik , is geniaal gewoon.’ Hij gierde stilletjes van het lachen en ik moest grinniken om zijn lol. Maar toen keek ik even van mijzelf naar hem.
‘Ehm.. Gian ik moet me even omkleden…’ Hij keek me aan met een glimlach van oor tot oor.
‘Ga je gang, ik heb er TOTAAL GEEN problemen mee.’ Hij knipperde onschuldig met zijn ogen en ik keek hem boos aan.
‘Wat!? Ik kan moeilijk op het dak klimmen!’ zei hij op een neppe verdedigende toon. Ik grinnikte weer. Hij had gelijk.
‘Draai je dan om’ zei ik zuchtend. Ik pakte mijn pyjama erbij. Hij keek me ongelovig aan.
‘Heb ik dan helemaal niks verdient vandaag?’ zei hij op een zogenaamd beledigde toon.
‘Jawel, natuurlijk heb je wat verdient, een pak slaag , wil je die nu of morgen?’ ik keek hem sarcastisch aan, en hij grinnikte terwijl hij zijn armen om mij sloeg. In vergelijking met zijn brede schouders en opbollende spieren was ik een wandelende tak. Oh wat was die jongen lekker. Hij verborg zijn gezicht in mijn haar en ik snoof zijn geur op. Ik gooide mijn pyjama in een hoek.
‘What the hell, wie gaat er nou op zo’n moment omkleden?’ mompelde ik zachtjes. Ik voelde hem schudden van het lachen en ik keek hem aan. Ik voelde een explosie van vlinders in mijn buik en mijn ademhaling werd zwaar. Ik streelde zachtjes over zijn wang en toen hij mij steviger vastgreep kreeg mijn hart een paniekaanval. Ik voelde duidelijk hoe dat arme hartje overuren maakte in mijn keel. Ik sprong en klemde als een klein kind mijn benen om zijn middel, zachtjes drukte ik mijn lippen op de zijne en toen keek ik hem aan, mijn ogen twinkelden speels terwijl ik naar het lichtknopje reikte.
‘Rovers komen in het duister.’ Fluisterde ik zachtjes in zijn oor. Toen het licht uit was voelde ik me meer op mijn gemak en ik streelde door zijn haren terwijl ik hem uitdaagde met mijn blik. Hij keek me serieus aan en ik zag hoe in het donker zijn rechtermondhoek trillend omhoog vloog en hoe hij zo een stoute grijns produceerde. Weer een vlinderexplosie. Ik omhelsde hem stevig en drukte mijn lippen op de zijne. Woorden waren hier overbodig, op het moment.

[Maartje]

Nee, LC, je gaat me toch niet vertellen dat je híer onzeker over was
*heeft stuiptrekkingen*
Dit stukje is hartstikke lieeeef! Je hebt mooie beschrijvingen, vooral vanuit Angel en een paar geweldige opmerkingen (pak slaag, gnagna )
I love gian nog steeds!
Niet meer onzeker zijn over je schrijfstijl (dat is zoals ik het hier lees nergens voor nodig) en gewoon posten en mij BLIJ maken !

[lady-chrisie]

Dankjewel ^^ I'll try

[lady-chrisie]

Laalalalalalaaa ik heb weer eens wat neergetypt... hope u like it:D


Met gesloten ogen en al zoenend baande hij een weg door alle hopen kleren – na mijn zoektocht naar de perfecte outfit van vanmorgen was dat een hele klus – en struikelde bijna over de enorme berg shirts. We ploften luidruchtig op bed en ik toen ik zijn hele gewicht op mij voelde drukken hapte ik even naar adem. Hij leunde op zijn ellebogen en mompelde een sorry. Ik grinnikte.
‘weet je, ik had vanochtend zin me uit te sloven op mijn uiterlijk.’
Hij glimlachte, verborg zijn hoofd in mijn hals en mompelde toen afgeleid:
‘Waarom dat dan?’
Ik grinnikte zachtjes, en zocht zijn blik.
‘Wie zal het zeggen..’ Toen drukte ik mijn lippen weer op de zijne en ik voelde hoe hij mij ietsjes optilde. Zijn handen streelden mijn rug inmiddels, onder mijn blouse door. Hij drukte mij tegen de muur en na nog een tijdje gezoend te hebben keek hij mij schattend aan. Hij bleef mijn blik vasthouden toen hij zijn zwarte shirt over zijn hoofd trok. Ik ademde zwaar en liet toe dat hij de knoopjes van mijn bloes losmaakte. Hij smeet de blouse na een tijdje op de grond en zo ging het door, tot we alleen in onze ondergoed zaten. Hij drukte zijn lichaam tegen het mijne en ik zuchtte zachtjes van genot. Maar toen ik voelde hoe zijn hand naar mijn bh sluiting ging stopte ik hem.
‘Niet alles op de eerste date’ grapte ik. Toen hij door wilde gaan omdat hij dacht dat ik een grapje maakte stopte ik hem weer.
‘Nee echt gian, dat wil ik niet hebben.’ Hij keek me even aan en liet toen los. Even schudde hij geïrriteerd zijn hoofd en toen werd zijn blik zachter. Hij keek me niet aan en ging zitten.
Ik twijfelde even.. Ging het hem hierom?
‘Ben je boos…?’ vroeg ik zachtjes. Ik zag dat hij nadacht, hij dacht na om de waarheid te zeggen. Hij keek me toen warm in de ogen, nee hij was niet boos. Hij hoefde dat niet te zeggen om het mij te vertellen. Weer sloot hij zijn armen om me heen. Ik zuchtte opgelucht.
‘Nee, natuurlijk niet, eerder verbaasd. Alweer. Zoals ik al zei… Meisjes bieden nu eenmaal niet vaak weerstand tegen me.’ Hij grinnikte zachtjes. Ik draaide me om en legde mijn wang op zijn gespierde borst.
‘Je moet niet te arrogant worden’ grinnikte ik zachtjes. Hij sloot zijn armen om mijn middel en legde zijn hoofd in mijn haar. En zo lagen we daar.
‘Ik dacht wel even dat het echt gebeuren zou.’ Zuchtte hij.
‘Hey, als ik je alles nu al geef, heb je geen reden om morgen terug te komen.’
‘Ik zou morgen terug komen no matter what. Ik bedoel, dat wat jij in de spiegel ziet is lang niet het enige wat ik zo geweldig aan je vind.’ Hij zei het met een warme stem die overliep van eerlijkheid. Ik voelde dat ik bloosde en een gevoel van zelfacceptatie overviel me.
‘Maar je kent me helemaal niet goed.’ Realiseerde ik me zachtjes.
‘Dat is het leuke ook, ik word al gek nu ik je nauwelijks echt ken. Waarschijnlijk slaap ik op je veranda als ik je goed ken. Omdat jij van mij af wil en ik bij je wil zijn.’ Mompelde hij zachtjes. Ik grinnikte.
‘Dat zal nooit gebeuren’ zei ik als wijze van antwoord.
‘Hoezo?’
‘Omdat ik nog altijd wel plaats heb in mijn bed’
Hij lachte zachtjes en zuchtte. Ik sloot mijn ogen en bleef liggen in zijn armen. Ik bleef liggen tot de slaap mij in zijn greep nam.

[Maartje]

& meer heb ik niet te zeggen.
Die jongen lijkt wel perfect... miss wel zo perfect dat er binnenkort wel iets mis móet gaan..

[xIMISSYOU]

Oeehh I love gian
leuke schrijfstijl!! ook mooi geschreven!
Snel verder!

xxx

[Liz]

Het blijft prachtig, die jongen geeft me echt de rillingen, heerlijk

[DramaQueen]

MAg ik hem hebben? lol..
Ga zo door, het is echt heel spannend

[lady-chrisie]

jullie weten niet half hoe prettig het is zoveel enthousiaste reacties te geven, echt bedankt!!:D Ik ga snel verder, Gian gaat jullie nog verrassen, en Maartje! VERRAAD NIETS *grr* xDXD

[lady-chrisie]

Toen ik de volgende morgen wakker werd hing er een wolk van wazigheid over mij heen. Aangezien ik alleen in mijn bed lag, ging ik er van uit dat ik alles over gisteren gedroomd had. Maar een paar dingen vielen mij vrijwel direct op:
1. Het raam stond open.
2. Mijn bed rook niet alleen naar mij, zoals het gewoonlijk deed.
3. een vreemd irritant ding prikte in mijn rug, en ik weet zeker dat ik het daar niet gelaten had.
Ik graaide met mijn handen naar het ding dat mij ervan weerhield verder te slapen en het drong pas een minuut later tot mij door dat het een papiertje was. Het was alsof de slaap uit mijn ogen getoverd was. Ik greep het ding vast en vouwde het open.

Sorry dat ik er zo vroeg vandoor ben gegaan
Moet douchen en omkleden, en je zag er zo zoet uit tijdens je slaap dat ik het lef niet vinden kon je wakker te maken.

XxX Gian
p.s. Je kunt me op dezelfde plek vinden als gisteren rond 15:00


Ik zuchtte opgelucht. Geen droom , allemaal echt. Ik sprong enthousiast op en liep naar de douche. Toen ik klaar was liep ik vrolijk naar beneden om mijn ontbijt klaar te maken. Ik schrok echter toen ik zag dat het pas zeven uur was. Hoe vroeg moest die gek dan wel niet op zijn gestaan om weg te gaan? Ik hoorde de klik van de theepot die aangaf dat het water gekookt was. Wat moest ze in godsnaam allemaal doen tot drie uur? Morgen school. Ze liep met haar thee naar boven en plofte neer achter haar bureau. Dan maar huiswerk. Tegen de tijd dat het twaalf uur was liep ik al voor op wiskunde, biologie en geschiedenis, en toen het half een was had ik al een hoofdstuk af van mijn werkstuk over het middeleeuwse leven in Engeland, een werkstuk dat mijn docente Engels pas over een maand op haar bureau verwachtte. Ik dacht na over wat ik nou verwachtte van dit alles toen ik de enorme doos make-up van mij , mijn moeder en mijn zus erbij pakte. Ik graaide erin, hopeloos op zoek naar oogschaduw. Misschien moest ik maar eens een keertje opruimen hier. Hoewel mama dat ook wel doen kan? Ik was snel klaar, ik heb nooit echt moeilijk gedaan over make-up en ik ben er altijd wel goed in geweest. Daarna kletste ik wat met mama die vragen begon te stellen over dat open raam, ik had het nooit warm. Dus uiteindelijk ging ik naar boven mijn kamer opruimen. Ik was blij toen ik dat af had, ik kon de deur uit. Hem zien.

[leeuwtje]

Hoe kan een jongen nu zo volmaakt zijn !?

Je schrijft echt super en zo te zien verbeterd het er zelf nog op met elke post (niet dat het nog veel kan lol)

[Maartje]

Hahaha nee ik zal niks verraden!
Lekker stukje weer, alleen je schrijft 1 x dat zé dingen doet, terwijl het daarvoor nog 'ik doe' is. Moet je nog even bekjiken en verbeteren?
Verder! (:

[leeuwtje]

Van die ze die ik moet zijn had ik zelf nog niet eens opgemerkt, hoe dom

Jullie maken me echt super nieuwsgierig!!! Ik verwacht natuurlijk wel iets, life isn't a farytaile, maar ik had toch gehoopt dat hij perfect zou zijn en blijven.
Hoewel ik hier gewoon aan het gokken ben, dus mijn gedachten kunnen ook volledig fout zijn...

[lady-chrisie]

Zenuwachtig liep ik door de straten. Ik wist nog precies hoe ik lopen moest, waarschijnlijk zou ik met mijn ogen dicht nog niet verdwalen. Ik probeerde wat rust te vinden, ik kon moeilijk bezweet en hijgend voor hem verschijnen. Hoewel ik ergens de indruk had dat hij daar totaal – nee, maar dan ook echt helemaaaal GEEN – problemen mee zou hebben gehad. Ik hoorde al een groep jongens lachen toen ik verwachtingsvol de hoek omliep van de straat. Mijn hart klopte in mijn keel, en ik wist dat mijn ogen levenslust uitstraalden. Toen het groepje binnen mijn gezichtsveld raakte hoorde ik de joelende stemmen maar half toen mijn ogen zijn gezicht zochten. En toen brak alles, in minder dan een minuut. Mijn beeld van de perfecte jongen werd verzopen, om zeep geholpen. En dat alles… Door de Blonde Trien. Kate.
Ik kende haar alleen van naam omdat ik wel eens over haar gehoord had. De jongens waren weg van haar, ze was een soort vrouwelijke Gian. Alleen dan in de vorm van een hersenloze blonde bimbo. Ze rende haastig langs me, haar geur drong diep in mijn neusgaten. Een sterk parfum had ze op. Het was onmogelijk de geur niet te herkennen, mijn tante, wier man een redelijk bekende producer is, droeg het ook altijd. Dior Poisson. Ze rende langs mij heen, zonder me een blik waardig te keuren en sprong in Gians armen. Mijn maag had het al zwaar te verduren door de sterkte van haar parfum. Maar nu maakten ze het me wel erg moeilijk. Ik bevroor, de wereld om mij heen verdween. Ik zag alleen maar hoe zij haar lippen op de zijne drukte, de intimiteit was minder, verre van de band die ik gisteren met hem had gehad. Maar daar ging het niet om. Het punt was dat hij het toeliet. Hij lachte naar haar en sloot haar in zijn armen. Misselijkheid maakte plaats voor woede, wat veranderde in enorme furie. Ik stond nog steeds als aan de grond genageld, en woorden konden blijkbaar hun weg niet vinden naar mijn mond. Ik was verward, boos, gekwetst. En in plaats van me uit te leven, hem een knal te verkopen. Bleef ik gewoon staan. Ik bleef staan. En ik staarde. Toen zag hij mij, zijn gezicht had eerst een geschrokken uitdrukking. Betrapt, dacht ik kil. Op dat moment wilde ik gewoon doodvallen. Gewoon stoppen. Ik staarde een tijdje gekwetst in zijn ogen, en misschien had ik zijn spijt gezien, als ik het toen niet te druk had gehad met mijn emoties onder controle te houden. Ik draaide me om en ging er als een speer vandoor. Ik hoorde voetstappen de mijne volgen en rende harder. Behoefte aan die eikel had ik even niet meer. De verrader. Maar het was niet Gian die mij gevolgd was. Het was een jongen met een vriendelijke blik in zijn ogen, en halflang blond haar. Hij keek troostend, maar ik negeerde hem. Ik was inmiddels bij het meertje aangekomen, het meertje bij De Muur. Ik schrok toen ik me realiseerde dat dat meer dan zes kilometer was van de plek waar ik me eerst bevonden had. De plek waar Hij Haar Verried. Ik klom razendsnel op het muurtje en staarde naar het water. Waarom moest dit mij altijd overkomen? Ik hoorde dat de jongen mij volgde.
‘Wat moet je van me?’ vroeg ik vijandig
‘Ik moet niets… Ik dacht gewoon…’ hij twijfelde, ik hoorde het aan elk woord.
‘Je dacht wat? Weer zo’n achterlijke chick die erin was getrapt? Nou, hou maar op met lachen, er is helemaal niets gebeurd gisteren, de grote Gian heeft het niet voor elkaar gekregen.’ Ik keek hem aan, woedend, gekwetst.
‘En ik wist dat het gewoon te mooi was om waar te zijn.’ Voegde ik eraan toe.
‘Hij… heeft zo momenten…’ de jongen krabde zijn achterhoofd.
‘waarom hij zich als een pure eikel gedraagt.. Ik ben Nico trouwens’
Ik glimlachte spijtig. Hij gaf het ten minste toe.
‘Ik ben..’ begon ik
‘Angel, als ik iets weet is het dat wel. Je bent dat meisje dat nooit praatte vroeger.’
Ik zuchtte, wauw.
‘Juist ja.. Is dat hoe ze me kennen op school?’
Hij grinnikte zachtjes en ging naast me zitten.
‘Vergeet het, als hij een beetje verstandig is, kruipt hij weer naar je toe, smekend om vergiffenis.’
‘Hoezo dat? En hij zou de moeite niet eens moeten nemen.’ Zei ik woedend
‘Omdat je wel een enorme leeghoofd moet zijn om zo’n meid te laten lopen.’ Zei hij zachtjes. Hoewel ik nog geïrriteerd was, boos en gekwetst, voelde ik me toch gevleid. Ik begon Nico.. Te mogen.
‘Ik ben een ongelofelijke domme trien.’
‘Waarom denk je dat?’
‘Hij is een player.’
‘En jij bent een van de weinige meisjes die niet met hem naar bed is geweest op de eerste date. Ik zou zelfs durven beweren dat je de enige was. Maar hij komt nog wel bij je terug. Kerels houden ervan als meiden hard to get spelen. Geloof me, straks vraag je hem nog om te vertrekken.’
Ik keek hem boos aan.
‘Ik vraag hem nu niet meer terug te komen, waarom ben je me gevolgd?’ vroeg ik , nog steeds klonk er een vleugje irritatie door in mijn stem.
‘Omdat ik je niet alleen wilde laten in zo’n toestand.’
‘Je kent me niet.’ Zei ik lichtelijk in de war gebracht. De jongen grinnikte hoofdschuddend en keek mij toen lief aan.
‘Schijt.’ Zei hij schouderophalend
‘Dan leer ik je kennen toch? Zo erg lijkt dat me niet.’
Ik glimlachte. Er waren ten minste nog jongens die een meisje wel wisten te waarderen. Althans, zo leek het. Want hoewel ik wel aardig deed, mijn wantrouwen was nog groot.

[Rainbow]

Weg met Gian.... aandacht op Nico! *draait spotlight*

Oke, maar even een paar kleine opmerkingen

Ik vind dat je heel goed weet de romance en de gevoelens over te brengen. Het is ook niet zo dat je echt compleet verrast bent door zijn verraad, je voelt het aankomen. Dat is nou nog een spanning opbouwen! Ik kan daar nog iets van leren lieve meid : D (dat lieve meid moest even XD)
Ik kan nog veel positiefs zeggen maar dat heeft iedereen inmiddels al gedaan dus laat ik maar even overstappen op de dingen die nog niet zijn gezegd:

Ik merk dat je vaak de komma's verkeerd doet in je verhaal, wat op zich niet storend is, maar als je er ooit iets meer van wil maken dan alleen OV zou ik er toch iets aan proberen te doen.
Dit doe jij:
'Hallo' zei hij 'hoe gaat het met je?'
En dit is goed:
'Hallo,' zei hij, 'hoe gaat het met je?'

Ook verander je soms van persoon. Dan is het weer de derde persoon, dan weer de eerste. Probeer je aan die eerste persoon te houden!

En ik merkte ook dat je soms iemand laat praten,daar iets over opmerkt en dan een enter doet vóor je weer verder gaat met diezelfde persoon aan het woord te laten. In een dialoog doe je pas een enter voor een ander aan het woord is/beschreven wordt.
Dus dit doe jij: (voorbeeldje, niet uit jouw verhaal)
"Hij is gewoon een eikel", merkte hij op. Hij grijnsde naar haar en legde zijn hand in zijn nek.
"Daar kan jij ook niets aan doen."
Ik zuchtte. "Ja, weet ik."
Dit is goed:
"Hij is gewoon een eikel", merkte hij op. Hij grijnsde naar haar en legde zijn hand in zijn nek. "Daar kan jij ook niets aan doen."
Ik zuchtte. "Ja, weet ik."

Eeeeennn als laatste: vergeet niet dat de hoofdpersoon aan het begin van je verhaal vertelde aan haar zus over haar verhaal... ik begrijp dat je dat idee nu niet meer aanhoudt, maar probeer niet te vergeten dat je daar nog wel iets aan moet doen!

Liefs en veel schrijfplezier
Maria

ps: die kleding-uittrek scene is een inspiratie voor een bepáald gedeelte... *wenkbrauw-wiebel*

[lady-chrisie]

Na nog een tijdje staren krabbelde ik stijfjes op en knikte ik even naar Nico als afscheidsgroet, daarna sprong ik van het muurtje af en begon ik zelfverzekerd richting huis te lopen, de straat met Gian, meed ik. Na een half uur gelopen te hebben begon ik al in de buurt te komen. Ik begon steeds sneller te lopen omdat ik bang was hem tegen het lijf te lopen. Ik had een raar gevoel.. En dat gevoel klopte. Drie straten voor mijn huis, toen ik me net begon te ontspannen, en starend naar de vloer mijzelf naar huis haastte. Net toen ik de hoek omliep werd ik ruw door iemand bij mijn jas gegrepen. Door de kracht van de greep draaide ik mij om en botste ik tegen iemand op.
‘Het spijt me..’ hij klonk schuldig, en zijn stem liep over van spijt.
‘Te laat’ zei ik kil tegen hem.
‘Je begrijpt het niet…’ er klonk paniek door in zijn stem. Het deed mij opkijken.
‘Inderdaad. Ik begrijp het niet’ Ik duwde ruw zijn handen van mij af terwijl ik in zijn gekwetste ogen keek. Waarom keek hij gekwetst? Dat recht had hij niet, hij had MIJ gekwetst, niet andersom. Waar haalt hij het lef vandaan?
‘Er zit meer achter.’ Riep hij mij toe, ik draaide me om en beende weg. Hij kwam mij niet achterna. En dat was maar goed ook. Woedend smeet ik de voordeur achter mij dicht. Zonder ook maar om te kijken liep ik door naar mijn slaapkamer. Mijn wangen waren nat van de tranen, mijn hoofd zat vol met een of andere achterlijke woede, die ik niet thuis kon brengen. Ik pakte de lakens, het dekbedovertrek en de kussensloop. En ik greep ook even het briefje. Ik liep weer gehaast naar beneden en gooide het in de tuin. Daarna haalde ik de rozen en alle boeketten gooide ik daarbij. Toen haalde ik een flesje wasbenzine en goot dat over alles heen. Kil en Kalm ging ik zitten op het stenen trapje, en gooide ik energieloos een brandende lucifer naar het hele gebeuren. Stilletjes zat ik daar, en huilend keek ik toe.

[RedRose]

The player is history, Nico for president!

Althans, dat denk ik toch Je brengt af en toe van die wendingen aan dat ik niet meer weet wat ik moet verwachten

*wacht smachtend op meer*

xx

[Rainbow]

Ah, sukkel dat het is! NU is het te laat, ja!
Soms vind ik het ietwat.. tsja, niet onrealistisch, maar.. overdreven? Ik weet het niet, waarschijnlijk moet ik maar gewoon afwachten!

succes, : )