MEER MEER MEER
Het is verslavend Aisha
.. het komt mij vaag bekent voor.. een pop.. op een basis van een huis, en dan de actie van leda.. Geen idee waarvan. Mare:
MEER MEER MEER Het is verslavend
MEER MEER MEER
Het is verslavend Schrijven kan in verschillende manieren en fronten. Al is het literatuur, programmatuur of muziek. Het heeft altijd iets gemeen: "Het komt uit jouw creatieve brein".
Duran vloekte binnensmonds. ‘Goed, maar als we eraf vallen, mag jij al mijn werk over gaan nemen!’
Langzaam liep Duran over de steunbalk heen, met Leda op zijn rug. Die laatste strekte zich zo ver mogelijk uit. De balk kraakte en wit van schrik klampte Leda zich aan Duran vast.
‘Wat is er, durf je niet meer?’ zei Duran spottend. Leda schudde haar hoofd. ‘Loop nou maar door.’
Duran zette een stap. En nog een stap. Bij de derde stap stond hij op het uiterste puntje van de steunbalk. Zenuwachtig keek hij naar beneden.
Ondertussen deed Leda verwoede pogingen om de pop boven haar te pakken te krijgen. Helaas zonder succes. Keer op keer greep ze nét mis. Ze gromde van frustratie.
‘Duran, ga op je tenen staan.’
‘Pardon?!’
‘Je hoorde me wel,’ dramde Leda, ‘ga op je tenen staan, dan kan ik er bij.’
‘Ik weet nog steeds niet waarom ik dit nou doe,’ zuchtte Duran en ging schoorvoetend op zijn tenen staan. Leda slaakte een triomfantelijke kreet en greep de pop beet.
‘Hebbes!’
Een paar meter verderop sprong het meisje op en neer, klappend voor Duran en Leda.
‘Alsjeblieft, hier is je pop terug,’ zei Leda even later vriendelijk, en gaf de pop terug aan haar eigenaresse. Het meisje glimlachte van oor tot oor. Zodra ze de pop terughad sprintte ze er vandoor, na de twee kinderen honderd keer bedankt te hebben.
‘Volgende keer,’ mopperde Duran, die met moeite van de steunbalk afgesprongen was, ‘mag ze haar pop zelf van die balk afplukken.’
Langzaam liep Duran over de steunbalk heen, met Leda op zijn rug. Die laatste strekte zich zo ver mogelijk uit. De balk kraakte en wit van schrik klampte Leda zich aan Duran vast.
‘Wat is er, durf je niet meer?’ zei Duran spottend. Leda schudde haar hoofd. ‘Loop nou maar door.’
Duran zette een stap. En nog een stap. Bij de derde stap stond hij op het uiterste puntje van de steunbalk. Zenuwachtig keek hij naar beneden.
Ondertussen deed Leda verwoede pogingen om de pop boven haar te pakken te krijgen. Helaas zonder succes. Keer op keer greep ze nét mis. Ze gromde van frustratie.
‘Duran, ga op je tenen staan.’
‘Pardon?!’
‘Je hoorde me wel,’ dramde Leda, ‘ga op je tenen staan, dan kan ik er bij.’
‘Ik weet nog steeds niet waarom ik dit nou doe,’ zuchtte Duran en ging schoorvoetend op zijn tenen staan. Leda slaakte een triomfantelijke kreet en greep de pop beet.
‘Hebbes!’
Een paar meter verderop sprong het meisje op en neer, klappend voor Duran en Leda.
‘Alsjeblieft, hier is je pop terug,’ zei Leda even later vriendelijk, en gaf de pop terug aan haar eigenaresse. Het meisje glimlachte van oor tot oor. Zodra ze de pop terughad sprintte ze er vandoor, na de twee kinderen honderd keer bedankt te hebben.
‘Volgende keer,’ mopperde Duran, die met moeite van de steunbalk afgesprongen was, ‘mag ze haar pop zelf van die balk afplukken.’
Everyone is weird. And if someone's normal, then that's the weirdest one of all.
Haha, ik heb jouw verhaal gebruikt voor mijn boekverslag. En weet je? Het werd goed gekeurd! Sterker nog, ze wilt deze boek/verhaal graag lezen xD. Ikke snel verzinnen dat ik het van iemand geleend had en dat het nu weer weg is
Schrijven kan in verschillende manieren en fronten. Al is het literatuur, programmatuur of muziek. Het heeft altijd iets gemeen: "Het komt uit jouw creatieve brein".
Leuke stukjes! Maar waar is Aisha gebleven? Merken Leda en Duran haar niet op? 
Je schrijft goed! Bouwt de spanning prima op, en verder is het gewoon goed. Ben benieuwd wat er verder gaat gebeuren!
Je schrijft goed! Bouwt de spanning prima op, en verder is het gewoon goed. Ben benieuwd wat er verder gaat gebeuren!
Sometimes is there a day to forgiveness... Sometimes is that day to revenge.
Leda gaf hem vriendschappelijk een klap op zijn schouder. ‘Zelfs een goede daad als deze krijgt onze Duran niet vrolijk,’ plaagde ze. ‘Kom, we gaan kijken of er iets leuks bij het dorpsplein te vinden is.’
Zonder tegenspraak te willen horen van haar vriend, trok ze Duran aan zijn arm mee het dorp door. De meeste mensen waar hij en Leda voorbij kwamen, moesten grinniken als ze de twee zagen. Het was ook een komisch gezicht; een sterke, breedgeschouderde jongen als Duran, die door een meisje wat bijna twee koppen kleiner was als hij door de straten meegesleept werd.
‘Kan het wat langzamer?’ klaagde Duran, na bijna uitgegleden te zijn toen Leda hem de bocht om trok.
‘We zijn er bijna, zeurpiet,’ zei Leda over haar schouder. Om een stuk af te snijden wrong ze zich tussen twee vazen door en glipte een zijstraatje in. Een halve meter achter haar botste Duran in volle vaart tegen de vazen aan. Haastig greep hij beide vazen vast en voorkwam dat ze kapotvielen. Daarna zette hij ze aan de kant en rende onhandig achter Leda aan.
‘Kan je me nog bijhouden, Durantje?’ lachte Leda. Ze stak onder het rennen haar tong uit naar Duran, rende een hoek om en kon net niet voorkomen dat ze vol tegen Aisha aan botste. Er klonk een harde BONK, en de twee kinderen vielen samen op de grond.
‘Oef…’ kreunde Aisha, terwijl ze moeizaam overeind kwam. ‘Ook hallo…’
Zonder tegenspraak te willen horen van haar vriend, trok ze Duran aan zijn arm mee het dorp door. De meeste mensen waar hij en Leda voorbij kwamen, moesten grinniken als ze de twee zagen. Het was ook een komisch gezicht; een sterke, breedgeschouderde jongen als Duran, die door een meisje wat bijna twee koppen kleiner was als hij door de straten meegesleept werd.
‘Kan het wat langzamer?’ klaagde Duran, na bijna uitgegleden te zijn toen Leda hem de bocht om trok.
‘We zijn er bijna, zeurpiet,’ zei Leda over haar schouder. Om een stuk af te snijden wrong ze zich tussen twee vazen door en glipte een zijstraatje in. Een halve meter achter haar botste Duran in volle vaart tegen de vazen aan. Haastig greep hij beide vazen vast en voorkwam dat ze kapotvielen. Daarna zette hij ze aan de kant en rende onhandig achter Leda aan.
‘Kan je me nog bijhouden, Durantje?’ lachte Leda. Ze stak onder het rennen haar tong uit naar Duran, rende een hoek om en kon net niet voorkomen dat ze vol tegen Aisha aan botste. Er klonk een harde BONK, en de twee kinderen vielen samen op de grond.
‘Oef…’ kreunde Aisha, terwijl ze moeizaam overeind kwam. ‘Ook hallo…’
Everyone is weird. And if someone's normal, then that's the weirdest one of all.
ook een manier om iemand te groeten xD
Schrijven kan in verschillende manieren en fronten. Al is het literatuur, programmatuur of muziek. Het heeft altijd iets gemeen: "Het komt uit jouw creatieve brein".
-
DramaQueen
- Potlood
- Berichten: 40
- Lid geworden op: 09 jul 2008 09:03
uhm, Leda was toch Durans zusje??
Je schreef hierboven "haar vriend"
Je schreef hierboven "haar vriend"
-= Vergeef me voor mijn spelling! Ben dyslecties!! =-
Dat heb je waarschijnlijk van iemand anders, zover ik weet zijn ze geen familie
btw: ik wil meer lezen
btw: ik wil meer lezen
Schrijven kan in verschillende manieren en fronten. Al is het literatuur, programmatuur of muziek. Het heeft altijd iets gemeen: "Het komt uit jouw creatieve brein".
Nee, Leda is niet zijn zusje =) ze zijn gewoon vrienden van elkaar, geen verdere famillie of zo. Als het ergens onduidelijk staat, zeg het dan even dan verbeter ik het 
Everyone is weird. And if someone's normal, then that's the weirdest one of all.
Ook hallo xD Hahahah, ja, dat kan ook 
Leuk stukje! Je schrijft op een leuke manier, waardoor je continu geboeid blijft. Goed zo! 
Leuk stukje! Je schrijft op een leuke manier, waardoor je continu geboeid blijft. Goed zo! Sometimes is there a day to forgiveness... Sometimes is that day to revenge.
'Aisha, ik wist niet dat jij ook binnendoorweggetjes, kende?' zei Leda, met een permanente grijns op haar gezicht. Snel krabbelde ze overeind. ‘We waren op weg naar het dorpsplein. Ga je mee?’
Aisha schudde haar hoofd. ‘Liever niet. Straks kom ik die vrouwen weer tegen.’
‘Kom je wie tegen?’ Leda hield haar hoofd schuin en keek haar vriendin nieuwsgierig aan.
‘Nou,’ begon Aisha, ‘ik was op zoek naar jou, en -’
Ze werd onderbroken door Duran, die onnodig luid naar hen toe en met een rood hoofd vlak voor Leda tot stilstand kwam.
‘Had je geen andere weg kunnen nemen? Je moet toch doorhebben dat ik een stuk groter ben dan jij?’ zei hij boos.
Leda haalde onverschillig haar schouders op. ‘Ik heb nooit problemen gehad met binnendoorweggetjes. Moet je maar niet zo lomp zijn voor je leeftijd.’ Ze wendde zich weer tot Aisha. ‘Wat wilde je zeggen?’
Aisha deed haar mond open om de vreemde gebeurtenis van net te vertellen, maar werd weer onderbroken door Duran.
‘Wat wil je daarmee zeggen? Jij bent hier het kleine opdondertje.’
Langzaam draaide Leda zich om en Aisha deed een stap achteruit. Leda een opdondertje noemen was vragen om problemen.
‘Hoe noemde je me?’
Duran keek haar koel aan. ‘Ik noemde je een klein opdondertje.’
Verontwaardigd staarde Leda terug. ‘Als je problemen met me hebt, gooi het er dan gerust uit!’
Achter Leda schudde Aisha waarschuwend haar hoofd. Ze kende Leda langer dan vandaag, en dit zou niet goed gaan als Duran zei wat hij van plan was te gaan zeggen. Snel sprong ze tussen de twee in.
‘He, misschien moeten we toch maar naar het dorpsplein gaan- ’
Duran veegde haar moeiteloos opzij. Zijn ogen waren toegeknepen en hij had zich in zijn volle lengte opgericht.
‘Ik zal je zeggen wat ik van je vind. Je bent roekeloos. Je let niet op je vrienden. Je let niet op de gevoelens van anderen. Je doet gewoon waar je zelf zin in hebt, ongeacht wat er met anderen gebeurt. Je bent onverantwoordelijk, irritant, en een opdondertje.’
Als antwoord deed Leda een stap naar voren en gaf hem een klap in zijn gezicht.
Aisha schudde haar hoofd. ‘Liever niet. Straks kom ik die vrouwen weer tegen.’
‘Kom je wie tegen?’ Leda hield haar hoofd schuin en keek haar vriendin nieuwsgierig aan.
‘Nou,’ begon Aisha, ‘ik was op zoek naar jou, en -’
Ze werd onderbroken door Duran, die onnodig luid naar hen toe en met een rood hoofd vlak voor Leda tot stilstand kwam.
‘Had je geen andere weg kunnen nemen? Je moet toch doorhebben dat ik een stuk groter ben dan jij?’ zei hij boos.
Leda haalde onverschillig haar schouders op. ‘Ik heb nooit problemen gehad met binnendoorweggetjes. Moet je maar niet zo lomp zijn voor je leeftijd.’ Ze wendde zich weer tot Aisha. ‘Wat wilde je zeggen?’
Aisha deed haar mond open om de vreemde gebeurtenis van net te vertellen, maar werd weer onderbroken door Duran.
‘Wat wil je daarmee zeggen? Jij bent hier het kleine opdondertje.’
Langzaam draaide Leda zich om en Aisha deed een stap achteruit. Leda een opdondertje noemen was vragen om problemen.
‘Hoe noemde je me?’
Duran keek haar koel aan. ‘Ik noemde je een klein opdondertje.’
Verontwaardigd staarde Leda terug. ‘Als je problemen met me hebt, gooi het er dan gerust uit!’
Achter Leda schudde Aisha waarschuwend haar hoofd. Ze kende Leda langer dan vandaag, en dit zou niet goed gaan als Duran zei wat hij van plan was te gaan zeggen. Snel sprong ze tussen de twee in.
‘He, misschien moeten we toch maar naar het dorpsplein gaan- ’
Duran veegde haar moeiteloos opzij. Zijn ogen waren toegeknepen en hij had zich in zijn volle lengte opgericht.
‘Ik zal je zeggen wat ik van je vind. Je bent roekeloos. Je let niet op je vrienden. Je let niet op de gevoelens van anderen. Je doet gewoon waar je zelf zin in hebt, ongeacht wat er met anderen gebeurt. Je bent onverantwoordelijk, irritant, en een opdondertje.’
Als antwoord deed Leda een stap naar voren en gaf hem een klap in zijn gezicht.
Everyone is weird. And if someone's normal, then that's the weirdest one of all.
Auch.. wat voor een klap was dat.. Zo'n platte hands? Die ik dus dan herken.. waarvan ik nog steeds niet weet waarvoor ik die kreeg. Of zo'n vuist achtige iets.. Hoedan ook. Duran vroeg er naar. In Leda's positie had ik dat ook gedaan Vooral, als hij een beetje waardigheid heeft, omdat hij niet terug kan/mag slaan.. Gosh, positie misbruik xD
Vooral, als hij een beetje waardigheid heeft, omdat hij niet terug kan/mag slaan.. Gosh, positie misbruik xDSchrijven kan in verschillende manieren en fronten. Al is het literatuur, programmatuur of muziek. Het heeft altijd iets gemeen: "Het komt uit jouw creatieve brein".
-
DramaQueen
- Potlood
- Berichten: 40
- Lid geworden op: 09 jul 2008 09:03
wow... het verhaal went wel ineens... hahah spannend.. go leda go leda 
-= Vergeef me voor mijn spelling! Ben dyslecties!! =-
‘Ik vergat er nog één,’ zei Duran, terwijl hij onverschillig een keer over zijn wang wreef, die rood was van de klap, ‘je kan niet tegen kritiek.’
Leda’s mond was een smalle streep en haar ogen schoten vuur.
‘Ik ben hier weg.’ Abrupt draaide ze zich om, en schoot het zijstraatje uit. Duran keek het meisje woedend na. Een paar seconden later draaide ook hij zich om en, zonder Aisha nog op te merken, wurmde hij zich het straatje uit.
‘Duran?!’ Riep Aisha achter hem aan. Waar kwam dit vandaan? Dacht ze verbaasd.
Vertwijfeld keek ze om zich heen. Leda was woedend weggestormd richting het dorpsplein. Duran was weggestampt naar de stadspoort.
‘Heb ik weer,’ zuchtte Aisha. Hoofdschuddend liep ze het zijstraatje uit.
‘Juffrouw Quatro!’
Aisha’s wenkbrauwen gingen omhoog en ze keek over haar schouder wie haar naam riep. Zodra ze de groep personen zag, schoten haar wenkbrauwen weer naar beneden. Ze kon nog net een vloek onderdrukken.
‘U was opeens weg, juffrouw Quatro,’ zei de oude vrouw op een toon alsof ze het tegen een kleuter had, terwijl ze haastig aan kwam lopen, ‘heeft U uw vriendin al gevonden?’ Achter haar kwam de rest van de vrouwen ook aangelopen.
Aisha beet op haar lip. ‘Ja, ik heb Leda gevonden, maar niet dankzij jullie,’ reageerde ze bot. ‘Waarom volgen jullie me?’
De oude vrouw glimlachte nietszeggend. ‘Mijnheer Quatro had gemerkt dat u weg was, en had ons opgedragen u in de gaten te houden tot u weer terugkeerde naar huis.’
Aisha deed haar mond open en weer dicht. Sprakeloos staarde ze het groepje vrouwen aan.
‘W-wat… krijgen we nou… hij heeft wat gedaan?’ stotterde ze verbijsterd.
‘We raden u aan om zo snel mogelijk terug te keren naar uw huis. Mijnheer leek niet zo blij toen hij merkte dat u weg was.’
Leda’s mond was een smalle streep en haar ogen schoten vuur.
‘Ik ben hier weg.’ Abrupt draaide ze zich om, en schoot het zijstraatje uit. Duran keek het meisje woedend na. Een paar seconden later draaide ook hij zich om en, zonder Aisha nog op te merken, wurmde hij zich het straatje uit.
‘Duran?!’ Riep Aisha achter hem aan. Waar kwam dit vandaan? Dacht ze verbaasd.
Vertwijfeld keek ze om zich heen. Leda was woedend weggestormd richting het dorpsplein. Duran was weggestampt naar de stadspoort.
‘Heb ik weer,’ zuchtte Aisha. Hoofdschuddend liep ze het zijstraatje uit.
‘Juffrouw Quatro!’
Aisha’s wenkbrauwen gingen omhoog en ze keek over haar schouder wie haar naam riep. Zodra ze de groep personen zag, schoten haar wenkbrauwen weer naar beneden. Ze kon nog net een vloek onderdrukken.
‘U was opeens weg, juffrouw Quatro,’ zei de oude vrouw op een toon alsof ze het tegen een kleuter had, terwijl ze haastig aan kwam lopen, ‘heeft U uw vriendin al gevonden?’ Achter haar kwam de rest van de vrouwen ook aangelopen.
Aisha beet op haar lip. ‘Ja, ik heb Leda gevonden, maar niet dankzij jullie,’ reageerde ze bot. ‘Waarom volgen jullie me?’
De oude vrouw glimlachte nietszeggend. ‘Mijnheer Quatro had gemerkt dat u weg was, en had ons opgedragen u in de gaten te houden tot u weer terugkeerde naar huis.’
Aisha deed haar mond open en weer dicht. Sprakeloos staarde ze het groepje vrouwen aan.
‘W-wat… krijgen we nou… hij heeft wat gedaan?’ stotterde ze verbijsterd.
‘We raden u aan om zo snel mogelijk terug te keren naar uw huis. Mijnheer leek niet zo blij toen hij merkte dat u weg was.’
Everyone is weird. And if someone's normal, then that's the weirdest one of all.
ik weet da nimeer.
14 dacht ik, Gisela.
Goede stukken weer Yimiki! Ik moest heel wat bijlezen, maar dat was zeker de moeite waard
Je bouwt de spanning heel goed op en weet de aandacht van de lezer goed vast te houden, super! Ik ben benieuwd waarom Leda en Duran nou opeens zo'n ruzie kregen en wat Aisha gaat doen. Schrijf zo verder
Goede stukken weer Yimiki! Ik moest heel wat bijlezen, maar dat was zeker de moeite waard
Je bouwt de spanning heel goed op en weet de aandacht van de lezer goed vast te houden, super! Ik ben benieuwd waarom Leda en Duran nou opeens zo'n ruzie kregen en wat Aisha gaat doen. Schrijf zo verder The quiet scares me cause it screams the truth
Met haar beste pokerface opgezet klopte Aisha op de voordeur. Een kleine tien minuten geleden was ze eindelijk van de oude vrouw afgekomen, door te beloven meteen naar huis te gaan. Nu Aisha wist dat ze de dorpelingen niet meer kon vertrouwen, had ze geen andere keus dan haar belofte nakomen. Ze baalde echter flink; zoals het er nu voor stond kon ze niet eens meer rustig door Chenin lopen zonder aan alle kanten in de gaten gehouden te worden.
Het schemerde. Een koude windvlaag gooide Aisha’s haar omhoog. Vragend keek ze naar de hemel. Er hoorde geen kou te zijn rond deze tijd van het jaar.
Op dat moment ging de voordeur open. Aisha keek hardnekkig naar de grond en zette zich schrap voor een tirade van een half uur.
‘Als je heel snel en heel stil bent, kan je diner krijgen en teruggaan naar je kamer voor Carlos doorheeft dat je er bent.’
Aisha keek op. Een opgeluchte glimlach verscheen op haar gezicht. Feli stond in de deuropening, en gebaarde naar Aisha dat ze binnen moest komen. Ze nam het meisje stilletjes mee door de gangen van het landhuis, naar de keuken. Daar aangekomen stak Feli even haar hoofd naar binnen, om te controleren of de kust veilig was.
‘Goed,’ zei ze, toen er niemand in de keuken bleek te zijn, ‘wat wil je graag eten?’
‘Eh…’
‘Dan verras ik je wel.’ Vrolijk dook Feli in de kastjes, haalde potten en pannen tevoorschijn, en begon aan het diner. Nieuwsgierig sloeg Aisha haar gade. Al snel verspreidde zich een heerlijke geur van gebakken voedsel door de keuken. Aisha’s maag knorde. Het scheen een gewoonte te worden, een knorrende maag.
Het schemerde. Een koude windvlaag gooide Aisha’s haar omhoog. Vragend keek ze naar de hemel. Er hoorde geen kou te zijn rond deze tijd van het jaar.
Op dat moment ging de voordeur open. Aisha keek hardnekkig naar de grond en zette zich schrap voor een tirade van een half uur.
‘Als je heel snel en heel stil bent, kan je diner krijgen en teruggaan naar je kamer voor Carlos doorheeft dat je er bent.’
Aisha keek op. Een opgeluchte glimlach verscheen op haar gezicht. Feli stond in de deuropening, en gebaarde naar Aisha dat ze binnen moest komen. Ze nam het meisje stilletjes mee door de gangen van het landhuis, naar de keuken. Daar aangekomen stak Feli even haar hoofd naar binnen, om te controleren of de kust veilig was.
‘Goed,’ zei ze, toen er niemand in de keuken bleek te zijn, ‘wat wil je graag eten?’
‘Eh…’
‘Dan verras ik je wel.’ Vrolijk dook Feli in de kastjes, haalde potten en pannen tevoorschijn, en begon aan het diner. Nieuwsgierig sloeg Aisha haar gade. Al snel verspreidde zich een heerlijke geur van gebakken voedsel door de keuken. Aisha’s maag knorde. Het scheen een gewoonte te worden, een knorrende maag.
Everyone is weird. And if someone's normal, then that's the weirdest one of all.
Dat loop vooralsnog goed af voor Aisha... Hopelijk laat die sukkel haar met rust. Goed geschreven, ik kan me helemaal inleven
The quiet scares me cause it screams the truth
‘Zeg, Aisha… zou je iets voor me willen doen?’ vroeg Feli voorzichtig onder het koken.
‘Toch niet weer een man voor je halen, hè?’
Feli grinnikte. ‘Nee, ik heb aan één Leon genoeg. Ik ben al een tijdje nieuwsgierig naar het verhaal achter die rare blauwe steen midden in de druivenplantages.’
‘Weet je dan niet wat dat is?’ zei Aisha ongelovig. Feli haalde haar schouders op.
‘Ik ben maar een simpele dienstmeid, Aisha. Ik kan nauwelijks lezen, en mythes zijn me, afgezien van de goden, nooit verteld.’
Aisha trok haar wenkbrauwen op. ‘Wil je dat ik je de legende van het kristal van Chenin vertel?’
‘Als je dat zou willen,’ knikte Feli. Haar hoofd verdween in een kastje en kwam later weer tevoorschijn met een potje zout.
‘Waar zal ik beginnen…’ mompelde Aisha. Wie had gedacht dat zij nog eens les zou geven.
‘Je weet dat er elk jaar, aan het eind van de zomer, een oogstfeest is ter ere van Demeter, nietwaar?’
Feli knikte instemmend.
‘Een hele tijd geleden, regende het twee dagen voor het oogstfeest heel hard en lang. De druivenplukkers hadden het enorm moeilijk met oogsten, en men was bang dat niet alle druiven geoogst zouden zijn voor het oogstfeest.’
Feli kwam naar Aisha toe, met een bord gebakken vis en een portie druiven op een bord. Glimlachend zette ze het bord voor het meisje neer, om vervolgens tegenover haar aan tafel te gaan zitten.
‘Toen de regenbui op zijn hevigst was, besloot de heerser over Chenin van toen, mijn betovergrootvader, te gaan helpen met plukken. Door zijn inzet en doorzettingsvermogen waren alle druiven op tijd geplukt voor het oogstfeest begon.’ Het verhaal was jarenlang in haar gestampt, en Aisha dreunde het nu zonder moeite op.
‘De godin Demeter heeft Chenin om hun harde werken beloond, en veranderde de grootste druif die geplukt was in een kristal.’
Feli floot zacht.
‘Zoals je weet, is het kristal in een beeld van Demeter gezet, als dankbaarheid voor haar geschenk, nadat mijn betovergrootvader het kristal toe-eigende tot de famillie Quatro.
De zieneres Elayne uit Kórinthos heeft zodra ze het kristal aanraakte een voorspelling gedaan: het kristal zou geluk brengen aan ieder in Chenin. Wie het kristal bezat, was de heerser over Chenin en het land eromheen. Maar er zat ook een waarschuwing in de voorspelling. Mocht het kristal door kwaadwillende handen uit zijn rustplaats gehaald worden, dan zou een steeds erger wordend ongeluk zich over het dorp verspreiden.’
Aisha stopte met praten en keek Feli nieuwsgierig aan. Ze had geboeid zitten luisteren.
‘En dat was het.’
‘Wat was het?’
‘Dat is de legende van het kristal.’
Feli stond haastig op. ‘Dank je. Dat wilde ik al een tijdje weten. Nu, eet maar rustig je vis op, en ga dan alsjeblieft naar je kamer.’ Zei ze glimlachend tegen Aisha. Die laatste haalde haar schouders op en viel aan.
‘Toch niet weer een man voor je halen, hè?’
Feli grinnikte. ‘Nee, ik heb aan één Leon genoeg. Ik ben al een tijdje nieuwsgierig naar het verhaal achter die rare blauwe steen midden in de druivenplantages.’
‘Weet je dan niet wat dat is?’ zei Aisha ongelovig. Feli haalde haar schouders op.
‘Ik ben maar een simpele dienstmeid, Aisha. Ik kan nauwelijks lezen, en mythes zijn me, afgezien van de goden, nooit verteld.’
Aisha trok haar wenkbrauwen op. ‘Wil je dat ik je de legende van het kristal van Chenin vertel?’
‘Als je dat zou willen,’ knikte Feli. Haar hoofd verdween in een kastje en kwam later weer tevoorschijn met een potje zout.
‘Waar zal ik beginnen…’ mompelde Aisha. Wie had gedacht dat zij nog eens les zou geven.
‘Je weet dat er elk jaar, aan het eind van de zomer, een oogstfeest is ter ere van Demeter, nietwaar?’
Feli knikte instemmend.
‘Een hele tijd geleden, regende het twee dagen voor het oogstfeest heel hard en lang. De druivenplukkers hadden het enorm moeilijk met oogsten, en men was bang dat niet alle druiven geoogst zouden zijn voor het oogstfeest.’
Feli kwam naar Aisha toe, met een bord gebakken vis en een portie druiven op een bord. Glimlachend zette ze het bord voor het meisje neer, om vervolgens tegenover haar aan tafel te gaan zitten.
‘Toen de regenbui op zijn hevigst was, besloot de heerser over Chenin van toen, mijn betovergrootvader, te gaan helpen met plukken. Door zijn inzet en doorzettingsvermogen waren alle druiven op tijd geplukt voor het oogstfeest begon.’ Het verhaal was jarenlang in haar gestampt, en Aisha dreunde het nu zonder moeite op.
‘De godin Demeter heeft Chenin om hun harde werken beloond, en veranderde de grootste druif die geplukt was in een kristal.’
Feli floot zacht.
‘Zoals je weet, is het kristal in een beeld van Demeter gezet, als dankbaarheid voor haar geschenk, nadat mijn betovergrootvader het kristal toe-eigende tot de famillie Quatro.
De zieneres Elayne uit Kórinthos heeft zodra ze het kristal aanraakte een voorspelling gedaan: het kristal zou geluk brengen aan ieder in Chenin. Wie het kristal bezat, was de heerser over Chenin en het land eromheen. Maar er zat ook een waarschuwing in de voorspelling. Mocht het kristal door kwaadwillende handen uit zijn rustplaats gehaald worden, dan zou een steeds erger wordend ongeluk zich over het dorp verspreiden.’
Aisha stopte met praten en keek Feli nieuwsgierig aan. Ze had geboeid zitten luisteren.
‘En dat was het.’
‘Wat was het?’
‘Dat is de legende van het kristal.’
Feli stond haastig op. ‘Dank je. Dat wilde ik al een tijdje weten. Nu, eet maar rustig je vis op, en ga dan alsjeblieft naar je kamer.’ Zei ze glimlachend tegen Aisha. Die laatste haalde haar schouders op en viel aan.
Everyone is weird. And if someone's normal, then that's the weirdest one of all.
Vet stukje .. Ik had 2 vermoedens wat er kon gebeuren.. Maar michelle zei op beide nee .. Toen wou ze het uit eindelijk vertellen Maar dat wou ik weer niet xD
.. Ik had 2 vermoedens wat er kon gebeuren.. Maar michelle zei op beide nee .. Toen wou ze het uit eindelijk vertellen Maar dat wou ik weer niet xDSchrijven kan in verschillende manieren en fronten. Al is het literatuur, programmatuur of muziek. Het heeft altijd iets gemeen: "Het komt uit jouw creatieve brein".
Binnen vijf minuten was de vis verdwenen, evenals de druiven. Tevreden leunde Aisha achterover in haar stoel. Feli was een paar minuten eerder de keuken uitgelopen, waarschijnlijk om verder te gaan met haar werk.
Loom keek Aisha om zich heen, zich afvragend wat er zou gebeuren als ze hier gewoon de hele avond bleef zitten. Uiteindelijk besloot ze dat dat toch niet zo’n goed idee was en stond op. Tevreden liep ze naar de deur van de keuken, deed hem open en liep de gang in. Een bediende was druk bezig met schoonmaken. Aisha besteedde er geen aandacht aan. Ze had door de korte tijd met Feli een vrolijk en fijn gevoel in haar onderbuik. In een rustig tempo liep ze richting kamer, bedenkend wat ze zou gaan doen als ze daar eenmaal was, en wat Feli nu aan het doen zou zijn.
Voetstappen klonken vlak achter haar. Even dacht Aisha dat het Feli was en draaide zich vrolijk om.
‘… ga nu naar mijn studeerkamer. Ik wil dat niemand me stoort terwijl ik overleg met onze gast.’
Aisha’s glimlach verdween. Carlos, dacht ze, en rende zo stil als ze kon haar kamer in.
Hij heeft me gehoord, zeker weten. Aisha beet zenuwachtig op haar lip.
Carlos liep echter voorbij zonder zich met haar te bemoeien. Samen met twee anderen marcheerde hij haastig langs haar deur.
‘Dat is ook voor het eerst…’ mompelde Aisha, deed voorzichtig haar deur op een kier en gluurde naar buiten. Carlos liep samen met een onbetrouwbaar uitziende man richting de studeerkamer van Aisha’s vader. Een bediende trippelde met ze mee, maar werd door Carlos afgesnauwd.
‘Zorg dat niemand ons stoort, heb je dat begrepen?’ commandeerde hij. De bediende knikte. Gedrieën liepen ze een hoek om, en verdwenen uit het zicht.
Aisha fronste haar wenkbrauwen. Carlos gedroeg zich raar.
Loom keek Aisha om zich heen, zich afvragend wat er zou gebeuren als ze hier gewoon de hele avond bleef zitten. Uiteindelijk besloot ze dat dat toch niet zo’n goed idee was en stond op. Tevreden liep ze naar de deur van de keuken, deed hem open en liep de gang in. Een bediende was druk bezig met schoonmaken. Aisha besteedde er geen aandacht aan. Ze had door de korte tijd met Feli een vrolijk en fijn gevoel in haar onderbuik. In een rustig tempo liep ze richting kamer, bedenkend wat ze zou gaan doen als ze daar eenmaal was, en wat Feli nu aan het doen zou zijn.
Voetstappen klonken vlak achter haar. Even dacht Aisha dat het Feli was en draaide zich vrolijk om.
‘… ga nu naar mijn studeerkamer. Ik wil dat niemand me stoort terwijl ik overleg met onze gast.’
Aisha’s glimlach verdween. Carlos, dacht ze, en rende zo stil als ze kon haar kamer in.
Hij heeft me gehoord, zeker weten. Aisha beet zenuwachtig op haar lip.
Carlos liep echter voorbij zonder zich met haar te bemoeien. Samen met twee anderen marcheerde hij haastig langs haar deur.
‘Dat is ook voor het eerst…’ mompelde Aisha, deed voorzichtig haar deur op een kier en gluurde naar buiten. Carlos liep samen met een onbetrouwbaar uitziende man richting de studeerkamer van Aisha’s vader. Een bediende trippelde met ze mee, maar werd door Carlos afgesnauwd.
‘Zorg dat niemand ons stoort, heb je dat begrepen?’ commandeerde hij. De bediende knikte. Gedrieën liepen ze een hoek om, en verdwenen uit het zicht.
Aisha fronste haar wenkbrauwen. Carlos gedroeg zich raar.
Laatst gewijzigd door yimiki op 15 jan 2009 17:06, 1 keer totaal gewijzigd.
Everyone is weird. And if someone's normal, then that's the weirdest one of all.
Ik heb een vaag gevoel dat feli haar... Naja Snel weer een stukje
Snel weer een stukje Schrijven kan in verschillende manieren en fronten. Al is het literatuur, programmatuur of muziek. Het heeft altijd iets gemeen: "Het komt uit jouw creatieve brein".
Ze haalde haar schouders op en liep naar haar bed.
Een dik, nieuw uitziend boekje lag op haar hoofdkussen. Aisha hield haar hoofd schuin en pakte het boek op. “Sababbah en de reis over de oceaan” stond op de voorkant.
‘Eindelijk, een boek dat niet over geschiedenis gaat,’ zei Aisha, en nieuwsgierig sloeg ze het boek open. Al lezend liet ze zich op haar bed neervallen. Het verhaal boeide haar zo, dat ze niet merkte dat het langzaam begon te schemeren. Pas toen een jonge bediende haar kamer binnenkwam keek Aisha op.
‘Wat is er?’
‘Het weer slaat om, ik kom uw ramen sluiten,’ zei de bediende timide. Ze trippelde langs Aisha heen en kwam tot stilstand bij het slaapkamerraam. Aisha sloeg haar verbaasd gade. Met veel moeite trok de bediende het raam dicht. Het stond normaal gesproken altijd open, en stribbelde krakend en geroest tegen.
Aisha wierp snel een blik naar buiten. Op wat donkere wolken in de verte na was de avond warm en zwoel, zoals elke avond.
‘Ik zie geen verandering…’ zei Aisha bedachtzaam.
De bediende schudde haar hoofd, maar zei niets en trippelde haar badkamer in, naar het volgende raam. Even later kwam ze weer naar buiten, en liep zonder een woord te zeggen Aisha’s slaapkamer uit.
Hoofdschuddend richtte Aisha haar aandacht weer op het boek, maar ze was de graad van het verhaal kwijt door het plotselinge binnenkomen van de bediende en had geen zin meer om te lezen. Na drie bladzijden sloeg ze het boek met een zucht dicht en stond op. Tot haar verbazing merkte ze da het buiten donker geworden was.
Langzaam liep Aisha naar het raam en keek naar buiten. De donkere wolken die net nog zo ver weg leken, hingen nu recht boven Chenin. Een paar seconden lang staarde Aisha naar de hemel.
Gedempte stemmen weerklonken vanuit de gang. Verstoord draaide Aisha zich om, liep naar haar slaapkamerdeur en deed hem open. Naarmate ze verder liep, werden de stemmen steeds luider.
Een dik, nieuw uitziend boekje lag op haar hoofdkussen. Aisha hield haar hoofd schuin en pakte het boek op. “Sababbah en de reis over de oceaan” stond op de voorkant.
‘Eindelijk, een boek dat niet over geschiedenis gaat,’ zei Aisha, en nieuwsgierig sloeg ze het boek open. Al lezend liet ze zich op haar bed neervallen. Het verhaal boeide haar zo, dat ze niet merkte dat het langzaam begon te schemeren. Pas toen een jonge bediende haar kamer binnenkwam keek Aisha op.
‘Wat is er?’
‘Het weer slaat om, ik kom uw ramen sluiten,’ zei de bediende timide. Ze trippelde langs Aisha heen en kwam tot stilstand bij het slaapkamerraam. Aisha sloeg haar verbaasd gade. Met veel moeite trok de bediende het raam dicht. Het stond normaal gesproken altijd open, en stribbelde krakend en geroest tegen.
Aisha wierp snel een blik naar buiten. Op wat donkere wolken in de verte na was de avond warm en zwoel, zoals elke avond.
‘Ik zie geen verandering…’ zei Aisha bedachtzaam.
De bediende schudde haar hoofd, maar zei niets en trippelde haar badkamer in, naar het volgende raam. Even later kwam ze weer naar buiten, en liep zonder een woord te zeggen Aisha’s slaapkamer uit.
Hoofdschuddend richtte Aisha haar aandacht weer op het boek, maar ze was de graad van het verhaal kwijt door het plotselinge binnenkomen van de bediende en had geen zin meer om te lezen. Na drie bladzijden sloeg ze het boek met een zucht dicht en stond op. Tot haar verbazing merkte ze da het buiten donker geworden was.
Langzaam liep Aisha naar het raam en keek naar buiten. De donkere wolken die net nog zo ver weg leken, hingen nu recht boven Chenin. Een paar seconden lang staarde Aisha naar de hemel.
Gedempte stemmen weerklonken vanuit de gang. Verstoord draaide Aisha zich om, liep naar haar slaapkamerdeur en deed hem open. Naarmate ze verder liep, werden de stemmen steeds luider.
Everyone is weird. And if someone's normal, then that's the weirdest one of all.
Spannend 
Ik ben echt benieuwd hoe het verder gaat! Iedereen doet maar raar tegen Aisha... Snel verder
Ik ben echt benieuwd hoe het verder gaat! Iedereen doet maar raar tegen Aisha... Snel verder The quiet scares me cause it screams the truth
Zeker spannend, wat zal er gebeuren.. En.. waarom luisteren alle bediendes, op feli na dan.. allemaal naar die Carlo.. I.p.v. Aisha.. Dat is toch raar ?
Ach ja Snel meer
Ach ja
Snel meer Schrijven kan in verschillende manieren en fronten. Al is het literatuur, programmatuur of muziek. Het heeft altijd iets gemeen: "Het komt uit jouw creatieve brein".
Ze herkende vaag de zware stem van Carlos, samen met een onbekende stem. Met elke stap die Aisha zette, werd Carlos’ stem harder.
‘Het kan me niet schelen wat de omstandigheden zijn! Een week geleden zei je dat het klusje snel geklaard werd, maar ik heb nog nergens bericht van gekregen!’
‘Onze groep doet zijn uiterste best, maar Quatro reist sneller dan we dachten. Ze hebben hem nog niet in kunnen halen,’ zei de onbekende stem.
‘Dat is geen excuus,’ snauwde Carlos.
Verward probeerde Aisha het steeds luider wordende gesprek te begrijpen. De deur van de studeerkamer was een paar meter van haar verwijderd. Snel liep Aisha er heen.
‘Luister goed, Abdias,’ zei Carlos dreigend. Zijn stem werd opeens een stuk zachter, en Aisha moest plat op haar buik gaan liggen met haar oor bij de spleet onder de deur, om hem nog te kunnen verstaan.
‘Ik heb ondertussen alle touwtjes hier in handen. De bedienden aanbidden me door mijn vindingrijkheid. Nog belangrijker: ik betaal je goudgeld voor die klus. Meer dan jij als onbelangrijke man ooit bij elkaar zal kunnen krijgen. Maar dan wil ik wel resultaten zien.’
‘Die komen er, heer Quatro, zeker weten,’ zei Abdias kruiperig. ‘We hebben alleen één kleine voorwaarde voor onze diensten.’
Aisha gluurde onder de deur door. Carlos zat in een luie stoel midden in de kamer, en een man waar Aisha het gezicht niet van kon zien stond vlak voor hem.
‘Wat voor voorwaarde?’
‘Het kan me niet schelen wat de omstandigheden zijn! Een week geleden zei je dat het klusje snel geklaard werd, maar ik heb nog nergens bericht van gekregen!’
‘Onze groep doet zijn uiterste best, maar Quatro reist sneller dan we dachten. Ze hebben hem nog niet in kunnen halen,’ zei de onbekende stem.
‘Dat is geen excuus,’ snauwde Carlos.
Verward probeerde Aisha het steeds luider wordende gesprek te begrijpen. De deur van de studeerkamer was een paar meter van haar verwijderd. Snel liep Aisha er heen.
‘Luister goed, Abdias,’ zei Carlos dreigend. Zijn stem werd opeens een stuk zachter, en Aisha moest plat op haar buik gaan liggen met haar oor bij de spleet onder de deur, om hem nog te kunnen verstaan.
‘Ik heb ondertussen alle touwtjes hier in handen. De bedienden aanbidden me door mijn vindingrijkheid. Nog belangrijker: ik betaal je goudgeld voor die klus. Meer dan jij als onbelangrijke man ooit bij elkaar zal kunnen krijgen. Maar dan wil ik wel resultaten zien.’
‘Die komen er, heer Quatro, zeker weten,’ zei Abdias kruiperig. ‘We hebben alleen één kleine voorwaarde voor onze diensten.’
Aisha gluurde onder de deur door. Carlos zat in een luie stoel midden in de kamer, en een man waar Aisha het gezicht niet van kon zien stond vlak voor hem.
‘Wat voor voorwaarde?’
Everyone is weird. And if someone's normal, then that's the weirdest one of all.
owowow, wat gaat er nu gebeuren? Welke voorwaarde?
Kommoooop je maakt mij nieuwsgierig!
Weer leuk geschreven, wel een erg kort stukje..
Kommoooop je maakt mij nieuwsgierig!
Weer leuk geschreven, wel een erg kort stukje..
Schrijven kan in verschillende manieren en fronten. Al is het literatuur, programmatuur of muziek. Het heeft altijd iets gemeen: "Het komt uit jouw creatieve brein".
Aisha duwde haar oor nog dichter tegen de muur aan. Haar hart bonsde.
‘Zodra we Quatro uit de weg hebben geruimd, willen we het kristal als beloning.’
Met een schok vloog haar hoofd omhoog en knalde tegen de deurknop aan. Aisha kromp ineen van de pijn en probeerde een pijnkreet binnen te houden. Ze kon niet geloven wat ze net gehoord had.
‘Er luistert iemand aan de deur!’ riep Abdias uit. Vanuit de studeerkamer klonken voetstappen, die zich rap richting de deur verplaatsten. Aisha schoot overeind en zette het op een lopen.
Met geweld duwde Aisha de voordeur open, en sprintte, met een paniekerig gevoel in haar onderbuik, het terrein over.
‘Aisha, vanwaar die haast?’ vroeg Aiden toen ze hem voorbij sprintte. Het meisje kwam slippend tot stilstand, draaide zich om en klampte zich aan de oude man vast.
‘Aiden, snel, mijn vader…’ hijgde Aisha. ‘Wil je alsjeblieft… Melanthi voor me opzadelen?’
Aiden knikte, met een verbaasde uitdrukking op haar gezicht. ‘Ga je op reis?’
Aisha had zich echter al weer omgedraaid en rende op volle snelheid het bos in. In haar hoofd dreunde steeds hetzelfde zinnetje; ‘Zodra we Quatro uit de weg hebben geruimd, willen we het kristal als beloning.’
Aisha kwam aan bij de poorten van Chenin. Zonder aandacht te besteden aan de weinige mensen die nog buiten waren, rende ze regelrecht naar de druivenplantages. Voor het beeld van Demeter kwam ze tot stilstand.
Vol ongeloof sperde Aisha haar ogen open. Ze kon nauwelijks geloven wat ze zag.
Een arm van het beeld was er met geweld afgebroken en lag op de grond. Beide handen waren verpulverd. Het kristal was nergens te bekennen.
Een zacht geluidje kwam uit Aisha’s keel. Ze stond aan de grond genageld van afschuw.
Een koude windvlaag blies in haar gezicht, en zorgde ervoor dat ze zich weer kon bewegen. Aisha liep naar het beeld toe en hurkte neer bij de kapotte arm. Langzaam bewoog haar hand zich naar haar mond.
‘Zodra we Quatro uit de weg hebben geruimd, willen we het kristal als beloning.’
Met een schok vloog haar hoofd omhoog en knalde tegen de deurknop aan. Aisha kromp ineen van de pijn en probeerde een pijnkreet binnen te houden. Ze kon niet geloven wat ze net gehoord had.
‘Er luistert iemand aan de deur!’ riep Abdias uit. Vanuit de studeerkamer klonken voetstappen, die zich rap richting de deur verplaatsten. Aisha schoot overeind en zette het op een lopen.
Met geweld duwde Aisha de voordeur open, en sprintte, met een paniekerig gevoel in haar onderbuik, het terrein over.
‘Aisha, vanwaar die haast?’ vroeg Aiden toen ze hem voorbij sprintte. Het meisje kwam slippend tot stilstand, draaide zich om en klampte zich aan de oude man vast.
‘Aiden, snel, mijn vader…’ hijgde Aisha. ‘Wil je alsjeblieft… Melanthi voor me opzadelen?’
Aiden knikte, met een verbaasde uitdrukking op haar gezicht. ‘Ga je op reis?’
Aisha had zich echter al weer omgedraaid en rende op volle snelheid het bos in. In haar hoofd dreunde steeds hetzelfde zinnetje; ‘Zodra we Quatro uit de weg hebben geruimd, willen we het kristal als beloning.’
Aisha kwam aan bij de poorten van Chenin. Zonder aandacht te besteden aan de weinige mensen die nog buiten waren, rende ze regelrecht naar de druivenplantages. Voor het beeld van Demeter kwam ze tot stilstand.
Vol ongeloof sperde Aisha haar ogen open. Ze kon nauwelijks geloven wat ze zag.
Een arm van het beeld was er met geweld afgebroken en lag op de grond. Beide handen waren verpulverd. Het kristal was nergens te bekennen.
Een zacht geluidje kwam uit Aisha’s keel. Ze stond aan de grond genageld van afschuw.
Een koude windvlaag blies in haar gezicht, en zorgde ervoor dat ze zich weer kon bewegen. Aisha liep naar het beeld toe en hurkte neer bij de kapotte arm. Langzaam bewoog haar hand zich naar haar mond.
Everyone is weird. And if someone's normal, then that's the weirdest one of all.
Ze kon niet geloven dat iemand het lef had gehad om zoiets te doen. Ontzetting en walging streden om voorrang op haar gezicht.
Voorzichtig pakte Aisha de arm op, kwam overeind en probeerde het tevergeefs weer op het beeld te zetten. Haar ogen werden getrokken door het gezicht van Demeter. Het leek wel of haar ogen leefden. Teleurgesteld keken ze het meisje aan. Aisha kreeg er kippenvel van. Alsof het beeld haar ervan beschuldigde dat het in puin lag.
Plotseling sperde Aisha haar ogen wagenwijd open. Zou het dan toch… Maar zelfs hij zou daar niet toe in staat zijn… schoot het door haar heen. Haastig legde ze de arm terug op de grond en racete terug naar huize Quatro.
Uit alle macht duwde Aisha tegen de deur van de studeerkamer aan. Hij verschoof echter geen centimeter, hoeveel kracht Aisha ook zette. Ze deed een paar stappen achteruit een haalde diep adem. Met haar voet zette ze zichzelf af, vloog naar voren en ramde vol tegen de deur aan. En opnieuw. De deur trilde onder de klappen van Aisha’s lichaam. Na vier keer schoot hij een klein stukje naar achteren. Aisha zette weer een stap naar achteren en zette af. Met haar hoofd naar voren, als een stier in de aanval, knalde ze opnieuw tegen de deur aan, maar die was al open na de laatste klap en zwaaide naar voren, waardoor Aisha languit op de grond viel. Versuft schudde ze met haar hoofd en keek de kamer rond. Het was donker, op een enkele kaars die op het bureau brandde na.
Voorzichtig pakte Aisha de arm op, kwam overeind en probeerde het tevergeefs weer op het beeld te zetten. Haar ogen werden getrokken door het gezicht van Demeter. Het leek wel of haar ogen leefden. Teleurgesteld keken ze het meisje aan. Aisha kreeg er kippenvel van. Alsof het beeld haar ervan beschuldigde dat het in puin lag.
Plotseling sperde Aisha haar ogen wagenwijd open. Zou het dan toch… Maar zelfs hij zou daar niet toe in staat zijn… schoot het door haar heen. Haastig legde ze de arm terug op de grond en racete terug naar huize Quatro.
Uit alle macht duwde Aisha tegen de deur van de studeerkamer aan. Hij verschoof echter geen centimeter, hoeveel kracht Aisha ook zette. Ze deed een paar stappen achteruit een haalde diep adem. Met haar voet zette ze zichzelf af, vloog naar voren en ramde vol tegen de deur aan. En opnieuw. De deur trilde onder de klappen van Aisha’s lichaam. Na vier keer schoot hij een klein stukje naar achteren. Aisha zette weer een stap naar achteren en zette af. Met haar hoofd naar voren, als een stier in de aanval, knalde ze opnieuw tegen de deur aan, maar die was al open na de laatste klap en zwaaide naar voren, waardoor Aisha languit op de grond viel. Versuft schudde ze met haar hoofd en keek de kamer rond. Het was donker, op een enkele kaars die op het bureau brandde na.
Everyone is weird. And if someone's normal, then that's the weirdest one of all.
Nu... kan ik het niet meer volgen.. Wat schoot bij haar te binnen?
Schrijven kan in verschillende manieren en fronten. Al is het literatuur, programmatuur of muziek. Het heeft altijd iets gemeen: "Het komt uit jouw creatieve brein".
YaY
Ik hoopte al dat ik niets "overlezen" zal hebben..
Je schrijfstijl blijft goed en boeiend. Al moet ik toch echt zeggen dat ik de "grote" stukken mis.. Het zijn telkens kleine stukjes waarbij je binnen 5 minuten doorheen bent.
Ik hoopte al dat ik niets "overlezen" zal hebben..
Je schrijfstijl blijft goed en boeiend. Al moet ik toch echt zeggen dat ik de "grote" stukken mis.. Het zijn telkens kleine stukjes waarbij je binnen 5 minuten doorheen bent.
Schrijven kan in verschillende manieren en fronten. Al is het literatuur, programmatuur of muziek. Het heeft altijd iets gemeen: "Het komt uit jouw creatieve brein".
Omg, wat erg! Stomme Carlos, ik heb echt een hekel aan die vet.. Hij is echt eng! 
Je schrijft goed, ik ben benieuwd naar meer!
Je schrijft goed, ik ben benieuwd naar meer!
Sometimes is there a day to forgiveness... Sometimes is that day to revenge.
@Denzil: goed, dan heb ik hier speciaal voor jou een langer stukje 
Het was donker, op een enkele kaars die op het bureau brandde na. De gordijnen voor het raam waren gesloten.
Aisha’s aandacht werd getrokken door een kleine schittering op de luie stoel waar Carlos eerder in had gezeten. Snel krabbelde ze overeind. Als een slaapwandelaarster liep Aisha naar de stoel toe en boog voorover.
‘Hij was er toch wel toe in staat,’ fluisterde Aisha, terwijl haar handen zich om het kristal sloten, en het voorzichtig optilden.
‘Wat was je ermee van plan, Carlos? In stukken slaan en een deel weggeven? Het verkopen aan de hoogste bieder?’
‘Geen van beide.’
Verschrikt draaide Aisha zich om. Carlos stond nonchalant tegen de deurpost aangeleund, gekleed in een van zijn avondjassen, en glimlachte spottend tegen Aisha.
‘Een van de bediendes hoorde gebonk vlak bij mijn studeerkamer. Ze heeft me meteen geïnformeerd,’ glimlachte hij nietszeggend. Aisha bekeek hem met argusogen.
‘Waarom heb je het beeld van Demeter vernield?’
Calos’ glimlach werd breder. Op zijn gemak liep hij naar Aisha toe, die gespannen een paar stappen achteruit deed.
‘W-wat ben je van plan?’ stamelde Aisha. Ze begon het erg benauwd te krijgen, naarmate Carlos steeds dichterbij kwam. Opeens verdween zijn hand in het zakje van zijn avondjas, en haalde er een bundeltje papieren uit.
‘Hier.’
Verbaasd nam Aisha de papieren aan, en keek vervolgens vragend naar hem op.
‘Ik heb geen zin om alles aan je uit te moeten leggen,’ zei hij, en haalde zijn schouders op. ‘Neem alle tijd die je nodig hebt.’
Aisha raakte in de war door die vriendschappelijke behandeling. Wat was zijn bedoeling? Kon ze gewoon gaan zitten lezen, zonder bang te hoeven zijn over wat hij in de tussentijd deed?
Uiteindelijk ging Aisha voorzichtig in de luie stoel zitten, zonder Carlos uit het oog te verliezen. Die laatste liep naar het bureau, nam plaats op de stoel en wachtte geduldig tot Aisha zou beginnen met lezen. Zijn grijns was mogelijk nog breder geworden.
14-06-1830
Alle voorbereidingen zijn getroffen. Uw schip ligt klaar in de haven, het vertrekt wanneer u dat beveelt, heer C. Plutus. Tevens moet ik u er op wijzen dat het weken tot maanden kan duren voor u op uw plaats van bestemming bent.
Hoogachtend,
Abdias Xenos
Vragend richtte Aisha zich op. Carlos gebaarde dat ze door moest lezen.
23-06-1830
Goed om te horen dat u veilig bent aangekomen. Uw nieuwe naam, Carlos Quatro, samen met alle vervalste bewijzen die er bij horen, zijn opgestuurd. Over drie dagen zijn ze bij u. Ik zie uw verslag van de vorderingen gaarne tegemoet.
Hoogachtend,
Abdias Xenos
Aisha kneep haar ogen tot speetjes. Fronsend pakte ze het volgende stuk papier.
09-07-1830
Begrepen. De brief is naar Quatro gestuurd, hij zou het over ca. drie dagen moeten lezen. Gelieve de lijst met steden waar hij langs komt nogmaals te controleren:
Chenin
Kórinthos
Athene
Indien de lijst klopt, zal ik de groep die u opgesteld heeft sturen. Het klusje wordt snel geklaard.
Aisha’s hand trilde, toen ze de laatste brief pakte. Carlos staarde afwezig naar het raam, wachtend tot ze klaar was met lezen. Razendsnel en onopgemerkt vouwde ze de brief met de stedenlijst zo klein mogelijk op, en verstopte het in haar mouw. Daarna boog ze zich over de laatste brief.
18-07-1830
Ik heb bericht gekregen dat de groep Quatro opgespoord heeft. Hij verblijft momenteel in taveerne “De Specht”. Het -
De rest van de brief was weggescheurd. Aisha’s wenkbrauwen gingen een stukje omhoog.
‘Waar is de rest van de brief?’ vroeg ze ontevreden.
‘Ah, eindelijk, je bent klaar.’ Carlos sprong op, liep naar haar toe en griste de brieven uit haar handen.
‘Heb je nu een beetje door wat er om je heen gebeurt?’ zei hij neerbuigend. Aisha knikte, en keek hem woedend aan.
‘Je hebt ervoor gezorgd dat mijn vader Chenin verliet, zodat jij stiekem het kristal kon pakken om het te verkopen.’
Carlos’ grijns verdween. ‘Dit meen je niet,’ mompelde hij zacht. Volkomen onverwacht boog hij zich naar Aisha toe, greep haar arm vast en draaide hem om. Aisha piepte en klemde haar tanden op elkaar van de pijn.
‘Waar ik voor zorg, is dat iemand op mijn bevel Alfredo Quatro uit de weg ruimt en zorgt dat ik een valse achternaam krijg, zodat ik kan pakken wat mij toekomt, idiota.’
Carlos draaide haar arm nog iets verder om en Aisha kromp in elkaar.
‘Weet je, mijn papà was inderdaad familie van jou. Je oom, om precies te zijn. Hij zei elke keer als hij even langskwam, Gli mostrerò mio luogo natio, Carló! Weet je wat dat betekent, of heb je ook geen talen geleerd omdat je te druk was met spelen?’
Aisha pijnigde haar hersens. Carlos sprak Italiaans. Waarom sprak hij Italiaans?
‘Ik zal je mijn geboortestad laten zien, Carló!’ gromde Carlos. ‘Hij heeft het me geleerd. Hoe ik hier moest komen. De route, hoe iedereen heette, wat voor soort mensen het waren, alles heeft hij me geleerd. En weet je waarom?’
Het was donker, op een enkele kaars die op het bureau brandde na. De gordijnen voor het raam waren gesloten.
Aisha’s aandacht werd getrokken door een kleine schittering op de luie stoel waar Carlos eerder in had gezeten. Snel krabbelde ze overeind. Als een slaapwandelaarster liep Aisha naar de stoel toe en boog voorover.
‘Hij was er toch wel toe in staat,’ fluisterde Aisha, terwijl haar handen zich om het kristal sloten, en het voorzichtig optilden.
‘Wat was je ermee van plan, Carlos? In stukken slaan en een deel weggeven? Het verkopen aan de hoogste bieder?’
‘Geen van beide.’
Verschrikt draaide Aisha zich om. Carlos stond nonchalant tegen de deurpost aangeleund, gekleed in een van zijn avondjassen, en glimlachte spottend tegen Aisha.
‘Een van de bediendes hoorde gebonk vlak bij mijn studeerkamer. Ze heeft me meteen geïnformeerd,’ glimlachte hij nietszeggend. Aisha bekeek hem met argusogen.
‘Waarom heb je het beeld van Demeter vernield?’
Calos’ glimlach werd breder. Op zijn gemak liep hij naar Aisha toe, die gespannen een paar stappen achteruit deed.
‘W-wat ben je van plan?’ stamelde Aisha. Ze begon het erg benauwd te krijgen, naarmate Carlos steeds dichterbij kwam. Opeens verdween zijn hand in het zakje van zijn avondjas, en haalde er een bundeltje papieren uit.
‘Hier.’
Verbaasd nam Aisha de papieren aan, en keek vervolgens vragend naar hem op.
‘Ik heb geen zin om alles aan je uit te moeten leggen,’ zei hij, en haalde zijn schouders op. ‘Neem alle tijd die je nodig hebt.’
Aisha raakte in de war door die vriendschappelijke behandeling. Wat was zijn bedoeling? Kon ze gewoon gaan zitten lezen, zonder bang te hoeven zijn over wat hij in de tussentijd deed?
Uiteindelijk ging Aisha voorzichtig in de luie stoel zitten, zonder Carlos uit het oog te verliezen. Die laatste liep naar het bureau, nam plaats op de stoel en wachtte geduldig tot Aisha zou beginnen met lezen. Zijn grijns was mogelijk nog breder geworden.
14-06-1830
Alle voorbereidingen zijn getroffen. Uw schip ligt klaar in de haven, het vertrekt wanneer u dat beveelt, heer C. Plutus. Tevens moet ik u er op wijzen dat het weken tot maanden kan duren voor u op uw plaats van bestemming bent.
Hoogachtend,
Abdias Xenos
Vragend richtte Aisha zich op. Carlos gebaarde dat ze door moest lezen.
23-06-1830
Goed om te horen dat u veilig bent aangekomen. Uw nieuwe naam, Carlos Quatro, samen met alle vervalste bewijzen die er bij horen, zijn opgestuurd. Over drie dagen zijn ze bij u. Ik zie uw verslag van de vorderingen gaarne tegemoet.
Hoogachtend,
Abdias Xenos
Aisha kneep haar ogen tot speetjes. Fronsend pakte ze het volgende stuk papier.
09-07-1830
Begrepen. De brief is naar Quatro gestuurd, hij zou het over ca. drie dagen moeten lezen. Gelieve de lijst met steden waar hij langs komt nogmaals te controleren:
Chenin
Kórinthos
Athene
Indien de lijst klopt, zal ik de groep die u opgesteld heeft sturen. Het klusje wordt snel geklaard.
Aisha’s hand trilde, toen ze de laatste brief pakte. Carlos staarde afwezig naar het raam, wachtend tot ze klaar was met lezen. Razendsnel en onopgemerkt vouwde ze de brief met de stedenlijst zo klein mogelijk op, en verstopte het in haar mouw. Daarna boog ze zich over de laatste brief.
18-07-1830
Ik heb bericht gekregen dat de groep Quatro opgespoord heeft. Hij verblijft momenteel in taveerne “De Specht”. Het -
De rest van de brief was weggescheurd. Aisha’s wenkbrauwen gingen een stukje omhoog.
‘Waar is de rest van de brief?’ vroeg ze ontevreden.
‘Ah, eindelijk, je bent klaar.’ Carlos sprong op, liep naar haar toe en griste de brieven uit haar handen.
‘Heb je nu een beetje door wat er om je heen gebeurt?’ zei hij neerbuigend. Aisha knikte, en keek hem woedend aan.
‘Je hebt ervoor gezorgd dat mijn vader Chenin verliet, zodat jij stiekem het kristal kon pakken om het te verkopen.’
Carlos’ grijns verdween. ‘Dit meen je niet,’ mompelde hij zacht. Volkomen onverwacht boog hij zich naar Aisha toe, greep haar arm vast en draaide hem om. Aisha piepte en klemde haar tanden op elkaar van de pijn.
‘Waar ik voor zorg, is dat iemand op mijn bevel Alfredo Quatro uit de weg ruimt en zorgt dat ik een valse achternaam krijg, zodat ik kan pakken wat mij toekomt, idiota.’
Carlos draaide haar arm nog iets verder om en Aisha kromp in elkaar.
‘Weet je, mijn papà was inderdaad familie van jou. Je oom, om precies te zijn. Hij zei elke keer als hij even langskwam, Gli mostrerò mio luogo natio, Carló! Weet je wat dat betekent, of heb je ook geen talen geleerd omdat je te druk was met spelen?’
Aisha pijnigde haar hersens. Carlos sprak Italiaans. Waarom sprak hij Italiaans?
‘Ik zal je mijn geboortestad laten zien, Carló!’ gromde Carlos. ‘Hij heeft het me geleerd. Hoe ik hier moest komen. De route, hoe iedereen heette, wat voor soort mensen het waren, alles heeft hij me geleerd. En weet je waarom?’
Everyone is weird. And if someone's normal, then that's the weirdest one of all.
omdat hij wilt dat de ere hersteld wordt ofzo? Komt mij bekend voor.. Of tenminste..
Laat maar
Top stukje. Dankje voor de wat langere stuk Nog steeds niet lang genoeg als je het mij vraagt Gewoon heel erg leuk om te lezen.
Laat maar
Top stukje
. Dankje voor de wat langere stuk Nog steeds niet lang genoeg als je het mij vraagt Gewoon heel erg leuk om te lezen.Schrijven kan in verschillende manieren en fronten. Al is het literatuur, programmatuur of muziek. Het heeft altijd iets gemeen: "Het komt uit jouw creatieve brein".
Ik wist dat hij niet te vertrouwen was en niet haar neef was
Spannend, ik wil weten waarom! En hoe haar arm er nu aan toe is... 8D
Spannend, ik wil weten waarom! En hoe haar arm er nu aan toe is... 8D
Sometimes is there a day to forgiveness... Sometimes is that day to revenge.
Schokkerig schudde Aisha haar hoofd.
‘Zodat, wanneer ik eenmaal in Chenin was, ik geen problemen zou hebben iedereen hier voor me te winnen. Mijn vader had destijds maar één wens, en dat was wraak op zijn ouders, die Alfredo heerser hadden gemaakt in plaats van hem, alleen maar omdat Alfredo eerder geboren was.’
Carlos liet Aisha’s arm los en gaf haar een duw. Met een harde bonk viel ze tegen de stoel aan, die omklapte en op de grond viel.
‘Ze hebben zelfs gedreigd om hem te onterven, alleen omdat hij een betere leider zou zijn geweest!’ tierde Carlos verder. Angstig verschool Aisha zich achter de omgevallen stoel. Haar ogen zochten naar een uitgang. Carlos stond echter pal voor de deur. Aisha’s hand klemde zich stevig om het kristal heen.
‘Maar we wisten hoe we het aan zouden pakken. Twee jaar geleden stierf mijn papà met maar twee opdrachten voor mij: Alfredo moest verdwijnen en zijn zoon moest het bevel over Chenin krijgen.’
Een manikale schittering verscheen in Carlos’ ogen.
‘Zodra alles klaar is, neem ik dat kristal en smelt het om tot een juweel. Dat juweel zal ik dan in een beeld van mij zetten, op de plaats van jullie dierbare beeld van Demeter. Ik zal dan heersen over Chenin. Je vriendin Feli was heel behulpzaam bij het afbreken van de armen, bedank haar nog even voor me als je haar nog ziet.’
Aisha trok wit weg. Feli… Feli had hem geholpen zoiets te doen? Hoe kon ze? Het meisje moest moeite doen haar tranen binnen te houden.
‘Het bevel over Chenin heb ik al… en Alfredo zal er spoedig niet meer zijn… alleen jij staat nog in de weg, ora devo appena liberarselo,’ grijnsde hij. Opnieuw deed hij een stap richting Aisha en greep naar haar arm. Aisha reageerde echter razendsnel en dook tussen zijn benen door. Met het kristal in haar hand en een doodsbange uitdrukking op haar gezicht stormde ze de kamer uit, met maar één gedachte in haar hoofd: ik moet maken dat ik hier wegkom.
Snelle voetstappen repten zich over het gras. Verborgen in de schaduw van de talrijke bomen die op het landgoed stonden, deed iemand haar uiterste best om zo min mogelijk op te vallen. Met een voorwerp in haar hand wat zwakjes schitterde, sprintte ze in de richting van de stallen. De maan verborg het meisje door zich achter een wolk te verschuilen.
Eenmaal in de stallen stond haar zwarte merrie haar gezadeld en al op te wachten, precies zoals ze de stalknecht een paar uur geleden opgedragen had.
De stalknecht; de enige man die nog te vertrouwen was. In zijn eeuwige verlangen om haar te beschermen had hij, behalve het opzadelen van de merrie, zijn eigen voorzorgsmaatregelen genomen. Aan het haakje waar normaal gesproken zijn plunjezak hing met wat onbelangrijke spullen, hing nu een zwarte mantel, precies op maat gemaakt voor het meisje voor wie hij bedoeld was. Dankbaar trok ze de mantel aan. Daarna kalmeerde ze haar paard, leidde het naar buiten en steeg op.
Veertig meter verderop ging de voordeur van de villa waaruit ze zojuist was ontsnapt open. De halve binnenplaats baadde in het licht van de vele toortsen die naar buiten kwamen, tegelijk met een klein legertje soldaten. Razendsnel draaide het meisje haar paard om.
‘Blijf staan!’ klonk een zware, dreigende stem. ‘We willen u geen kwaad doen. Met vluchten maakt u het alleen maar erger!’
Ze negeerde de woorden van de soldaat. In plaats daarvan spoorde ze Malanthi aan en stapte langzaam en stilletjes naar de dichtstbijzijnde uitgang van het landgoed.
‘Doe niet zo moeilijk. We weten precies waar u bent. Als u nu niet komt, komen we u halen, desnoods met geweld.’
De maan kwam achter een wolk vandaan en bescheen het tengere gelaat van het meisje. Twee vastberaden, donkere ogen en een gebruind gezicht staarden naar de man die haar had geroepen.
‘Aisha! Kom onmiddellijk hier, ongehoorzaam kreng!’ riep de soldaat.
‘Rot op,’ mompelde Aisha. Ze gooide de kap van haar mantel over haar hoofd en fluisterde wat tegen haar merrie.
Onder luid protest van de soldaten schoot Aisha het landgoed af en verdween tussen de bomen.
‘Zodat, wanneer ik eenmaal in Chenin was, ik geen problemen zou hebben iedereen hier voor me te winnen. Mijn vader had destijds maar één wens, en dat was wraak op zijn ouders, die Alfredo heerser hadden gemaakt in plaats van hem, alleen maar omdat Alfredo eerder geboren was.’
Carlos liet Aisha’s arm los en gaf haar een duw. Met een harde bonk viel ze tegen de stoel aan, die omklapte en op de grond viel.
‘Ze hebben zelfs gedreigd om hem te onterven, alleen omdat hij een betere leider zou zijn geweest!’ tierde Carlos verder. Angstig verschool Aisha zich achter de omgevallen stoel. Haar ogen zochten naar een uitgang. Carlos stond echter pal voor de deur. Aisha’s hand klemde zich stevig om het kristal heen.
‘Maar we wisten hoe we het aan zouden pakken. Twee jaar geleden stierf mijn papà met maar twee opdrachten voor mij: Alfredo moest verdwijnen en zijn zoon moest het bevel over Chenin krijgen.’
Een manikale schittering verscheen in Carlos’ ogen.
‘Zodra alles klaar is, neem ik dat kristal en smelt het om tot een juweel. Dat juweel zal ik dan in een beeld van mij zetten, op de plaats van jullie dierbare beeld van Demeter. Ik zal dan heersen over Chenin. Je vriendin Feli was heel behulpzaam bij het afbreken van de armen, bedank haar nog even voor me als je haar nog ziet.’
Aisha trok wit weg. Feli… Feli had hem geholpen zoiets te doen? Hoe kon ze? Het meisje moest moeite doen haar tranen binnen te houden.
‘Het bevel over Chenin heb ik al… en Alfredo zal er spoedig niet meer zijn… alleen jij staat nog in de weg, ora devo appena liberarselo,’ grijnsde hij. Opnieuw deed hij een stap richting Aisha en greep naar haar arm. Aisha reageerde echter razendsnel en dook tussen zijn benen door. Met het kristal in haar hand en een doodsbange uitdrukking op haar gezicht stormde ze de kamer uit, met maar één gedachte in haar hoofd: ik moet maken dat ik hier wegkom.
Snelle voetstappen repten zich over het gras. Verborgen in de schaduw van de talrijke bomen die op het landgoed stonden, deed iemand haar uiterste best om zo min mogelijk op te vallen. Met een voorwerp in haar hand wat zwakjes schitterde, sprintte ze in de richting van de stallen. De maan verborg het meisje door zich achter een wolk te verschuilen.
Eenmaal in de stallen stond haar zwarte merrie haar gezadeld en al op te wachten, precies zoals ze de stalknecht een paar uur geleden opgedragen had.
De stalknecht; de enige man die nog te vertrouwen was. In zijn eeuwige verlangen om haar te beschermen had hij, behalve het opzadelen van de merrie, zijn eigen voorzorgsmaatregelen genomen. Aan het haakje waar normaal gesproken zijn plunjezak hing met wat onbelangrijke spullen, hing nu een zwarte mantel, precies op maat gemaakt voor het meisje voor wie hij bedoeld was. Dankbaar trok ze de mantel aan. Daarna kalmeerde ze haar paard, leidde het naar buiten en steeg op.
Veertig meter verderop ging de voordeur van de villa waaruit ze zojuist was ontsnapt open. De halve binnenplaats baadde in het licht van de vele toortsen die naar buiten kwamen, tegelijk met een klein legertje soldaten. Razendsnel draaide het meisje haar paard om.
‘Blijf staan!’ klonk een zware, dreigende stem. ‘We willen u geen kwaad doen. Met vluchten maakt u het alleen maar erger!’
Ze negeerde de woorden van de soldaat. In plaats daarvan spoorde ze Malanthi aan en stapte langzaam en stilletjes naar de dichtstbijzijnde uitgang van het landgoed.
‘Doe niet zo moeilijk. We weten precies waar u bent. Als u nu niet komt, komen we u halen, desnoods met geweld.’
De maan kwam achter een wolk vandaan en bescheen het tengere gelaat van het meisje. Twee vastberaden, donkere ogen en een gebruind gezicht staarden naar de man die haar had geroepen.
‘Aisha! Kom onmiddellijk hier, ongehoorzaam kreng!’ riep de soldaat.
‘Rot op,’ mompelde Aisha. Ze gooide de kap van haar mantel over haar hoofd en fluisterde wat tegen haar merrie.
Onder luid protest van de soldaten schoot Aisha het landgoed af en verdween tussen de bomen.
Laatst gewijzigd door yimiki op 26 jan 2009 21:41, 1 keer totaal gewijzigd.
Everyone is weird. And if someone's normal, then that's the weirdest one of all.
Wow, dit doet me denken aan de proloog ^^
Super spannend, mijn hart bonkt als een gek! Waarom stop je nou?
Je schrijft super!
@ hieronder: ja, oké xD Het is de proloog, je hebt gelijk ^^
Super spannend, mijn hart bonkt als een gek! Waarom stop je nou?
Je schrijft super!@ hieronder: ja, oké xD Het is de proloog, je hebt gelijk ^^
Laatst gewijzigd door Lessie op 26 jan 2009 23:22, 1 keer totaal gewijzigd.
Sometimes is there a day to forgiveness... Sometimes is that day to revenge.
dat IS de proloogLessie schreef:Wow, dit doet me denken aan de proloog ^^
Super spannend, mijn hart bonkt als een gek! Waarom stop je nou?
Everyone is weird. And if someone's normal, then that's the weirdest one of all.
Dat wou ik net zeggen.. Dit is gewoon marteling, bij zo'n leuk en spannend stuk, stoppen... ARG
Schrijven kan in verschillende manieren en fronten. Al is het literatuur, programmatuur of muziek. Het heeft altijd iets gemeen: "Het komt uit jouw creatieve brein".
6.
Als een opgejaagd hert schoot Aisha op Melanthi’s rug door het bos. Paniek verspreidde zich langzaam vanuit haar buik dor haar hele lichaam. Carlos probeerde haar vader te vermoorden. Wie weet wat hij met haar had gedaan als ze niet was gevlucht. Haar arm deed mijn op de plek waar Carlos hem vast had gepakt.
Onhandig greep Aisha het kristal in haar hand steviger vast en spoorde Melanthi aan. Het paard brieste. Even voelde Aisha in haar mouw. Het opgevouwen briefje zat er nog.
‘Aisha! Wacht!’ klonk een stem achter haar. Aisha’s eerste reactie was om en nog sneller vandoor te gaan, maar toen besefte ze van wie de stem afkomstig was. Snel trok ze aan de teugels van haar merrie, liet haar stilstaan en keek verbaasd achterom. Remi kwam, op een klein, grijs paardje wat Aisha niet herkende aanstormen. Tot haar nog grotere verbazing reden achter hem Leda en Duran. Al snel hadden ze Aisha ingehaald en hielden hun paarden haastig in.
‘Ik zag je vanuit mijn huis de druivenplantages in rennen,’ gooide Remi eruit, ‘en toen ben ik je gevolgd. Toen je er helemaal overstuur weer uit kwam rennen, heb ik Duran en Leda gehaald -’
‘Uit hun huizen gesleept zul je bedoelen,’ mopperde Leda zacht. Ze zat ongemakkelijk op haar paard.
‘Zou de paardenfokker deze drie beesten niet missen?’
Remi haalde zijn schouders op.
‘Ik denk het niet, hij heeft er zo veel dat- Aisha, wat is er?’
Aisha zat met een uitdrukkingsloos gezicht naar de grond te staren. Haar hand klemde zich steeds strakker om het kristal heen, en ze beet op haar lip. Remi’s blik viel op wat ze in haar hand had hand en hij snakte naar adem.
‘H-hoe kom je daar aan!’ haperde hij. ‘Dat hoort in de druivenplantages in Demeters handen te liggen!’
Leda en Duran waren net zo geschokt als Remi. ‘Waarom heb jij het? Wat is er gebeurd?’ vroeg Leda. Aisha schudde zwakjes haar hoofd. ‘Kan er niet over praten. Niet nu. Niet hier.’
‘Waarom niet?’ dramde Leda door. Duran keek haar boos aan.
‘Carlos gaat mijn vader vermoorden.’
Een doodse stilte viel en duurde wel een paar minuten.
Uiteindelijk deed Remi zijn mond open. ‘Hij gaat… Hoe weet je… Wat?’
Aisha keek op. ‘Ik ben gevlucht voor Carlos. Meer kan ik nu nog niet vertellen. Ze zitten vast nog achter me aan. Ik ga nu verder,’ mompelde ze.
‘Dan gaan wij met je mee,’ zei Remi.
‘Nee.’
‘Jawel.’
Aisha slaakte een zucht. ‘Dit is niet een spelletje, zoals we vroeger speelden. Dit is echt. Carlos is mijn neef niet. Hij heeft gelogen over alles.’
Duran fronste zijn wenkbrauwen. ‘We gaan met je mee.’
‘Ik kan het nu niet-‘
‘Leg het later maar uit,’ viel Duran haar in de rede, ‘ik begrijp dat Chenin niet veilig meer is met Carlos in de buurt. Er is een herberg niet ver weg en toevallig heeft Remi een zak met wat geld bij zich. Vertel je verhaal maar als we daar zijn.’ Zonder er verder nog een woord aan vuil te maken greep hij de zak die aan het zadel van Remi’s paardje was gebonden en gaf hem aan Aisha, die het kristal er in liet vallen. Ze voelde een last van haar schouders afglijden. Duran spoorde zijn paard aan en reed voor Aisha, Remi en Leda uit. Die laatste drie volgden gedwee.
Als een opgejaagd hert schoot Aisha op Melanthi’s rug door het bos. Paniek verspreidde zich langzaam vanuit haar buik dor haar hele lichaam. Carlos probeerde haar vader te vermoorden. Wie weet wat hij met haar had gedaan als ze niet was gevlucht. Haar arm deed mijn op de plek waar Carlos hem vast had gepakt.
Onhandig greep Aisha het kristal in haar hand steviger vast en spoorde Melanthi aan. Het paard brieste. Even voelde Aisha in haar mouw. Het opgevouwen briefje zat er nog.
‘Aisha! Wacht!’ klonk een stem achter haar. Aisha’s eerste reactie was om en nog sneller vandoor te gaan, maar toen besefte ze van wie de stem afkomstig was. Snel trok ze aan de teugels van haar merrie, liet haar stilstaan en keek verbaasd achterom. Remi kwam, op een klein, grijs paardje wat Aisha niet herkende aanstormen. Tot haar nog grotere verbazing reden achter hem Leda en Duran. Al snel hadden ze Aisha ingehaald en hielden hun paarden haastig in.
‘Ik zag je vanuit mijn huis de druivenplantages in rennen,’ gooide Remi eruit, ‘en toen ben ik je gevolgd. Toen je er helemaal overstuur weer uit kwam rennen, heb ik Duran en Leda gehaald -’
‘Uit hun huizen gesleept zul je bedoelen,’ mopperde Leda zacht. Ze zat ongemakkelijk op haar paard.
‘Zou de paardenfokker deze drie beesten niet missen?’
Remi haalde zijn schouders op.
‘Ik denk het niet, hij heeft er zo veel dat- Aisha, wat is er?’
Aisha zat met een uitdrukkingsloos gezicht naar de grond te staren. Haar hand klemde zich steeds strakker om het kristal heen, en ze beet op haar lip. Remi’s blik viel op wat ze in haar hand had hand en hij snakte naar adem.
‘H-hoe kom je daar aan!’ haperde hij. ‘Dat hoort in de druivenplantages in Demeters handen te liggen!’
Leda en Duran waren net zo geschokt als Remi. ‘Waarom heb jij het? Wat is er gebeurd?’ vroeg Leda. Aisha schudde zwakjes haar hoofd. ‘Kan er niet over praten. Niet nu. Niet hier.’
‘Waarom niet?’ dramde Leda door. Duran keek haar boos aan.
‘Carlos gaat mijn vader vermoorden.’
Een doodse stilte viel en duurde wel een paar minuten.
Uiteindelijk deed Remi zijn mond open. ‘Hij gaat… Hoe weet je… Wat?’
Aisha keek op. ‘Ik ben gevlucht voor Carlos. Meer kan ik nu nog niet vertellen. Ze zitten vast nog achter me aan. Ik ga nu verder,’ mompelde ze.
‘Dan gaan wij met je mee,’ zei Remi.
‘Nee.’
‘Jawel.’
Aisha slaakte een zucht. ‘Dit is niet een spelletje, zoals we vroeger speelden. Dit is echt. Carlos is mijn neef niet. Hij heeft gelogen over alles.’
Duran fronste zijn wenkbrauwen. ‘We gaan met je mee.’
‘Ik kan het nu niet-‘
‘Leg het later maar uit,’ viel Duran haar in de rede, ‘ik begrijp dat Chenin niet veilig meer is met Carlos in de buurt. Er is een herberg niet ver weg en toevallig heeft Remi een zak met wat geld bij zich. Vertel je verhaal maar als we daar zijn.’ Zonder er verder nog een woord aan vuil te maken greep hij de zak die aan het zadel van Remi’s paardje was gebonden en gaf hem aan Aisha, die het kristal er in liet vallen. Ze voelde een last van haar schouders afglijden. Duran spoorde zijn paard aan en reed voor Aisha, Remi en Leda uit. Die laatste drie volgden gedwee.
Everyone is weird. And if someone's normal, then that's the weirdest one of all.
Wat een lieve vrienden heeft ze toch Ben benieuwd wat Carlos gaat doen! De smerige bedrieger!
Goed geschreven, prachtig!
Ben benieuwd wat Carlos gaat doen! De smerige bedrieger!Goed geschreven, prachtig!
Sometimes is there a day to forgiveness... Sometimes is that day to revenge.
Zelfs als ze dat niet doe, ben ik er vrij zeker van, dat het uitgegeven gaat worden.Gisela schreef:dit is echt een geweldig verhaal! als het af is moet je het opsturen naar een uitgever!!!
Althans daar ga ik persoonlijk voor zorgen.
Mooi geschreven schat
Geweldige vrienden heeft ze. Ze mag daar trots op zijn Schrijven kan in verschillende manieren en fronten. Al is het literatuur, programmatuur of muziek. Het heeft altijd iets gemeen: "Het komt uit jouw creatieve brein".