H 1
De regen kwam met bakken uit de hemel. Rond de middenstip van het trainingsveld begon het water de strijd van het gras te winnen. De groene grassprietjes verdwenen onder een laag van troebel, bijna bruin water.
Een korte blik tussen Marcus Main de hoofdtrainer en Alex Staff zijn assistent was genoeg. De training werd afgebroken en zou binnen, in het fitness-honk verder gaan.
'Als de regen doorzet staan de velden zondag onder water, laten we hopen op een beetje zon.' Marcus trok zijn jas uit en keek op zijn horloge. Het was behaaglijk warm binnen. Zijn spelers konden nog een half uur trainen in het fitness-honk, dan zou het genoeg zijn voor vandaag.
Op dat moment fietste Jessica van school naar huis. Ze was haar regenpak vergeten en vervloekte de weergoden. Ze zag het nut niet in van de al dagen aanhoudende regen die haar al vier keer kletsnat had geregend.
Amber, haar beste vriendin had het goed bekeken. Die had sinds een week een abonnement op de metro of de tram of zelfs de bus. Die ochtend was amber dan ook elegant verschenen op school. Op rode pumps, met veel te hoge hakken met daarboven een nieuwe levi's spijkerbroek. Haar haren netjes in model en haar rode paraplu als beschermengel boven haar hoofd. Ze had hartelijk, maar met een gevoel van medelijden gelachen toen ze Jessica het schoolplein op had zien komen.
'Net niet verdronken?' Vroeg ze lachend en Jessica kon dat bevestigen.
'Ik heb het gered.' De rest van de ochtend had Jessica met natte kleding in de klas gezeten.
De training was afgelopen. De werkdag voor zijn spelers was voorbij. Genietend van een korte pauze voor de stafbespreking zou beginnen, checkte Marcus zijn email. Twee nieuwe berichten, één van zijn broer die momenteel in Engeland bij een groot staal-concern werkte en één van een goede vriendin, Aimy. Veel tijd om de mailtjes door te lezen had Marcus niet, hij zou het mailtje van Aimy vanavond wel lezen.
'Ik wil de opstelling ongewijzigd laten.' Nam Marcus het woord. Even keek hij zijn collega's aan, iedereen leek het met hem eens te zijn. 'Eventueel wil ik Jonas zijn debuut laten maken, de afgelopen week heeft hij zich tijdens de trainingen zeker bewezen.' Weer sprak niemand Marcus tegen. 'Verder ben ik ervan overtuigd dat we de drie punten binnen slepen.' Om hem heen werd geknikt.
'Zal ik Jonas op de hoogte stellen van zijn debuut?' Stelde Alex Staff voor. Marcus schudde zijn hoofd.
'Dat doe ik liever zelf. Ik bel hem vanavond wel even. Goed?'
De bespreking was snel afgelopen. Er werden nog wat kleine afspraken gemaakt, maar iedereen was er zeker van. De drie overwinningspunten van zondag waren nu al binnen.
Jessica bekeek het gezicht van haar moeder. Ze had weer wallen onder haar ogen en ze had gehuild. Er was iets mis, maar wat wist Jessica niet. Gisteren was er ook al iets mis, net als eergisteren en de dag daarvoor.
Onrustig zapte Jessica langs de verschillende tv-zenders. Op drie zenders werd een popstar, een talent of een genieg gezocht. Op twee zenders werden veel te moeilijke vragen gesteld en op nederland twee was de zoveelste bomaanslag in het buitenland te zien. Met een diepe zucht zette Jessica de tv uit.
'Wanneer ga je het mij vertellen?' Ze keek haar moeder strak aan. Jessica kende haar moeder langer dan vandaag. Twee jaar terug had haar moeder ook zwijgend, moe en ziek op de bank gezeten. Dat had ze vier weken volgehouden. Uiteindelijk had ze, met tranen in haar ogen aan Jessica verteld dat ze Kanker had. Jessica was geschrokken, maar ook opgelucht. Eindelijk wist ze wat er met haar moeder aan de hand was.
'Wat bedoel je?' De stem van haar moeder klonk vlak en de blik in haar ogen was leeg.
'Ben je weer ziek?' De woorden van Jessica klonken feller dan ze waren bedoeld en Jessica had meteen spijt. 'Sorry, zo bedoel ik het niet.' Jessica keek langs haar moeder heen naar buiten. Het was donker en gestopt met regenen.
'Ja, ik ben weer ziek. Ik weet het sinds maandag. Morgen wilde ik het je vertellen.' Dat was dus de reden dat haar moeder naar het strand wilde. Dat wilde ze twee jaar geleden ook.
'Wat gaat er nu gebeuren?' Jessica, die een overheersende angst voelde opkomen probeerde duidelijkheid te scheppen in de situatie. 'Wordt je weer behandeld? Geopereerd?'
Na enige tijd schudde haar moeder haar hoofd. Ze kon geen kant meer uit. Jessica had recht op de waarheid. Toch had ze willen wachten, ze had Jessica nog een fijn weekend gegund. Een weekend waarin ze niet wist wat er haar en haar moeder boven het hoofd hing.
'Er is niet veel meer te behandelen. Behandelen betekend tijd rekken, ik weet niet of ik dat wil.'
'Natuurlijk wil je dat.' Jessica voelde de haartjes op haar armen overeind komen. 'Misschien wordt je wel honderd als ze je behandelen. En de vorige keer heb je ook gewonnen van die rot ziekte.' Het was alsof haar eigen woorden terug-echoden in Jessica's hoofd. Ze hoorde zichzelf praten, ze hoorde hoe ze zich vast probeerde te klampen aan iedere strohalm die ze kon bedenken. Maar ze wist dat het onzin was wat ze zei. Ze wist precies hoe haar moeder ervoor had gestaan toen ze de eerste Kanker had overwonnen. De artsen waren volgens haar pessimistisch geweest, volgens haar moeder waren ze realistisch.
'We moeten er maar eens rustig over nadenken.' Jessica zag hoe haar moeder op stond. 'Wil je chocolademelk?' Dat wilde Jessica niet. Boos verliet ze de woonkamer, trok ze haar regenjack van de kapstok en stapte ze nog geen minuut later op haar fiets. Weg van haar huis, weg van haar moeder. En weg van die vreselijke rot ziekte.
Zoals je weet ben ik een groot fan van jou schrijfstijl, daar kan ik niets meer over zeggen. Wat mij echter steeds meer begint op te vallen is dat er ALTIJD 1 of ander ziektebeeld voorbij komt wapperen 
Ik weet dat de zorg een stempel achter laat, maar ik persoonlijk zou ook wel eens iets ''nieuws'' van je willen lezen!
) Maar ik begin ook een zekere overeenkomstigheid in je personages te ontdekken, vooral dat ze vaak zeer steriotype zijn (and yes I totally typot that 
