Emotionele cocktail

Hier kun je verhalen vinden waar langer dan een half jaar niet aan geschreven is of op gereageerd. De verwachting is dat deze verhalen niet meer afgemaakt worden. Staat jouw verhaal hier en wil je verder schrijven? Neem dan even contact op met één van de moderators, dan wordt je verhaal teruggezet.
Gesloten
Lo0LitaA
Nieuw
Nieuw
Berichten: 2
Lid geworden op: 17 mar 2009 23:05

Hoi iedereen,

ik kon geen voorstel topic vinden, vandaar dat ik het hier even doe. Ik ben sinds een tijdje weer helemaal into het lezen. En zoals velen droom ik er stiekem wel van om een eigen boekje te schrijven. Nou zo ver is het nog lang niet, om te beginnen wil ik graag een verhaal schrijven wat jullie leuk vinden om te lezen.
Ik heb al een aardig begin(vind ik zelf dan), en dat wil ik graag met jullie delen. Nederlands is nooit mijn sterkste vak geweest op school, zoals jullie wel gaan merken. Ik hoop dat je er wel overheen kunt lezen en dat het niet al te storend is.
Uiteraard zijn alle suggesties en kritieken welkom. Aldoende leert men =P

1.

Soms zijn het ook net twee kleine kinderen. Daar liggen ze met zijn tweeën languit op het vloerkleed, leunend tegen de bank videospelletjes spelen. Nu al kan ik voorspellen wat er straks staat te gebeuren. Eén van de twee kemphaantjes gooit de controller boos op de grond en gebruikt de eeuwenoude smoes, dat de controller kuren vertoont. Met andere woorden “Ik kan niet tegen mijn verlies, en ik durf het al helemaal niet toe te geven”. Het geeft toch een geruststellend gevoel dat je weet wat er staat te gebeuren.
“Zo kinderen, play-time is over, televisie uit en aan tafel.” Als ik de laatste hand leg aan het eten, nemen David en Kevin plaats aan tafel. “En wel je hele bord netjes leegeten, anders gaan we zonder toetje naar bed.” plaag ik ze nog even. “Ja ja moeders, nou weten we het wel. Gun ons het wekelijkse speelkwartiertje, we kunnen de rest van de week nog doen alsof we volwassen zijn.” Daar heeft David dan wel weer gelijk ik. Verschrikkelijk, we zijn alle drie midden twintig, maar we voelen ons geen haar anders dan vijf jaar geleden.
“Hoe is het met Britt dan David?” vraagt Kevin om te kijken of het prille liefdespaartje nog steeds zo in de wolken is. “Ja perfect! Morgen haal ik haar weer op van het vliegveld.” Britt vliegt elke maand voor een weekend naar Londen, waar haar moeder een late carrière beproeft op het toneel. David en Britt zijn intussen al weer 5maand samen, sinds afgelopen oud en nieuw. “Ik zit te denken om haar mijn huissleutel te geven.” Voegt hij er nog even aan toe. Ik probeer mijn gezicht in de plooi te houden en vooral niet te laten merken dat ik me zojuist bijna heb verslikt in een worteltje. “Gaaf jongen! Ik wist niet dat het al zo serieus was tussen jullie twee, gaaf man. Word de kleine David misschien toch nog wel groot!” Kevin geeft David een vriendschappelijke por in zijn zij. David kijkt mij aan, alsof hij om goedkeuring smeekt van zijn kleine zusje. Ik kan nu wel een heel betoog gaan houden dat ze eerst een gezonde relatie moeten opbouwen voordat ze deze stap gaan zetten. Dat ze beide nog op een roze wolk leven en geen idee hebben wat elkaars minpunten zijn. In zijn ogen is zijn partner perfect, en zo ook omgekeerd. Uiteindelijk geef ik hem mijn zegen en laat mijn betoog achterwege. Ze komen er vanzelf wel achter of ze geschikt zijn voor elkaar.
Ik kan het niet laten om even terug te denken aan mijn eigen prille liefdesgeluk. Ik kan me niet heugen dat wij ooit zo verschrikkelijk in de wolken waren. De avond van onze eerste kus begon gelijk al met irritaties, daar hebben wij helemaal geen jarenlange relatie voor nodig. Kevin was aanvankelijk de stoere vriend van David, de macho jongen die in elk meisje een potentiële flirt zag. Op mijn zestiende verjaardag vond David het nogal vermakelijk om een stel van zijn vrienden uit te nodigen om de giebelende tienermeisjes nog meer de stuipen op het lijf te jagen. Ik begin te grinniken. “Waar denk je aan?” “Aan de ooit zo stoere jongen die jij was. Zo zelfverzekerd mij en alle andere onzekere meiden van top tot teen begluren. Alsof je een tijger was die zijn prooi bestudeerde.” Ook Kevin begint te grinniken en kijkt me aan met een ondeugende blik “Grauw”.
Wat kan de tijd mensen veranderen, Kevin, ooit zo stoer en zelfverzekerd, nu een degelijke jongeman die minstens zo zelfverzekerd is. En David net zo stoer, streefde tot voor kort zijn motto nog driftig na ‘In elk stadje een ander schatje’. Hier zitten we dan met zijn drieën heel burgerlijk aan tafel ons avondmaal te nuttigen, zelf David gaat zich settelen. Nog diep verzonken in gedachten wandel ik richting de koelkast, pakte er een lekker wijntje uit en liep terug naar de tafel. “Dit lijkt me wel een geschikt moment om een lekker wijntje open te trekken.” Ik schenk driftig de glazen iets voller dan gepast is. “Laten we toasten op het zevende wereld wonder; David stapt de onbekende en zeer enge wereld in van het samenwonen.” We klinken onze glazen en genieten nog na van het eten.
Gebruikersavatar
Gisela
Potlood
Potlood
Berichten: 97
Lid geworden op: 27 dec 2007 12:52
Locatie: antwerpen

Valt toch goed mee :D. Je zinnen zijn soms wat ingewikkeld in elkaar maar daar kun je aan werken. Bij lange zinnen liefst komma's gebruiken.
En bij dialogen, als een ander antwoord niet in dezelfde zin.
Ik begin te grinniken. “Waar denk je aan?” “Aan de ooit zo stoere jongen die jij was. Zo zelfverzekerd mij en alle andere onzekere meiden van top tot teen begluren. Alsof je een tijger was die zijn prooi bestudeerde.”
zo is het beter als je zo doet:

Ik begin te grinniken. "Waar denk je aan?" vraagt Kevin (je moet natuurlijk ook duidelijk maken wie er aan het praten is. Want het kan natuurlijk ook zijn dat David deze vraag aan het hoofdpersonage stelt.)
"Aan de ooit zo stoere jongen die jij was. Zo zelfverzekerd mij en alle andere onzekere meiden van top tot teen begluren. Alsof je een tijger was die zijn prooi bestudeerde," antwoordde ik.

Ik ben in ieder geval een voorstander van moeilijke woorden in zinnen. dat geeft iets extra's vind ik. een meer professionelere tint. Niet iedereen gaat dit vinden maar voor mij ben je op de goede weg.
I like life. It's something to do - Ronnie Shakes
Gebruikersavatar
Sabbientje
Fijnschrijver
Fijnschrijver
Berichten: 588
Lid geworden op: 25 nov 2007 09:22

Je vraagt of we over je fouten heen kunnen lezen.
Ik heb een eenduidig antwoord. Ja, dat kunnen we :P
Ik vind het namelijk heel erg meevallen met echte fouten.

Het leest best lekker weg. Leuke stijl.
Paar dingetjes die ik zelf anders doe en een paar dingen maken het geheel iets onduidelijk.

Als iemand iets zegt, kun je dit het beste op een nieuwe regel neerzetten.
Dan wordt het duidelijker wie wat uitspreekt en dat je van persoon wisselt.
Als ik de laatste hand leg aan het eten, nemen David en Kevin plaats aan tafel. [enter]
“En wel je hele bord netjes leegeten, anders gaan we zonder toetje naar bed.” plaag ik ze nog even. [enter]
“Ja ja moeders, nou weten we het wel. Gun ons het wekelijkse speelkwartiertje, we kunnen de rest van de week nog doen alsof we volwassen zijn.”

********

“Hoe is het met Britt dan David?” vraagt Kevin om te kijken of het prille liefdespaartje nog steeds zo in de wolken is. {Enter} “Ja perfect! Morgen haal ik haar weer op van het vliegveld.”
Je kan ook net als Gisela boven mij al zegt. Erachter zetten wie het heeft uitgesproken.

Ik kom 1 keer een getal in je tekst tegen. Het staat netter als deze uitgeschreven zou zijn. Dus 5 word dan vijf. Niet echt erg.

Een ander puntje dat je nog zou kunnen verbeteren is het omschrijven van je omgeving.
Hoe zitten je personages aan tafel? Zitten ze met hun eten te spelen? Onderuitgezakt? Wat hebben ze aan? Hoe worden dingen uitgesproken?

Ik denk dat het zo wel even genoeg is :P
Ik hoop dat je er iets aan hebt.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet

Al is de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaalt hem wel.
Lo0LitaA
Nieuw
Nieuw
Berichten: 2
Lid geworden op: 17 mar 2009 23:05

Bedankt voor de tips! Daar kan ik zeker iets mee.
Het volgende gedeelte had ik al geschreven, dus er zitten nog geen echte gedetailleerd beschreven stukken tussen.

Hier het vervolg van 1.

Wanneer ga ik het leren om na een paar wijntjes te stoppen. Ik dwing mezelf om het bed uit te stappen. Misschien dat het beter voelt na een verfrissende douche. Inmiddels mezelf in het minst matchende outfit geworsteld, kus ik David goede morgen die al aan zijn tweede kopje koffie is begonnen. “Hoe voel je je?” Zal hij het vragen omdat hij mijn gezicht ziet? Wat me sterk lijkt aangezien hij nog niet één keer heeft opgekeken vanuit zijn krant. “zie ik er zo angstaanjagend uit?” vraag ik snel. Hij kijkt me aan “Goh ja, dat had ik nog niet eens opgemerkt. Nee, ik vroeg het omdat je gisteren aan het smeken was om een vrijpartij, en de enige keren dat je dat doet, is als je de volgende dag rondloopt met een kater.” Een beetje beschaamd kijk ik hem aan, bewust van het feit dat mijn geheugen me voor de zoveelste keer in de steek heeft gelaten. “Sorry schat” ik geef hem nog een kus op zijn woelige, ongekamde haren om zo mijn excuses aan te bieden. “Er staat koffie voor je klaar, ik had het vermoeden dat je dat wel kon gebruiken.”
Wat is het soms ook een schatje hè. Na waarschijnlijk de hele nacht mijn laveloze gemompel en gesmeek aan te hebben gehoord, denkt hij er toch aan hoe ik mij waarschijnlijk de ochtend erna zou voelen. Het kan dan wel zijn dat onze relatie niet meer zo spannend is als vroeger, eigenlijk voorspelbaar zelfs, toch kan ik niet zeggen dat voorspelbaar zo slecht is. Ik weet waar ik aan toe ben en kom niet snel voor een verassing te staan.
Ik drink rustig mijn koffie op en weet mezelf te verplaatsen naar de badkamer. Goed laten we een poging wagen om enigszins model te krijgen in die vormloze bende op mijn hoofd. Na een aantal verwoede pogingen en een akkefietje of wat met de föhn, geef ik het op, nog voordat ik de föhn vervroegd aan zijn pensioen help. Dan maar weer een petje op vandaag, weer wat variatie in de Nederlandse keuken.
Alsof we telepathisch verbonden zijn met elkaar staat Rania voor de deur, precies op het moment dat ik voor de tiende keer in de spiegel kijk of mijn make-up de kater wel verbergt. Ik geef Kevin nog een kus en wens hem een fijne dag.
Op het moment dat ik het portier open aan de bijrijders kant begint Rania al honderduit te kletsen: “Zo hé, gister weer te diep in het glaasje gekeken? Dan had je ook wel mee kunnen gaan de stad in. We hebben zo’n lol gehad gister, je weet wel Noah? Nou die heeft haar reputatie weer waargemaakt. Loopt ze de halve avond te foozen met één van de tweeling van Rietmond. Loopt ze later op de avond naar de andere helft van de tweeling en begint te zoenen met haar, zonder dat ze ook maar iets in de gaten had. Nou ik kan je één ding verzekeren; die heeft niet veel meer gekregen die avond.”.
“Nou ja, jij ook goede morgen. Met mij gaat het goed ja, met jou ook?” zeg ik, een beetje overspoelt door haar zee van woorden.
“Aah heerlijk, een ochtend humeurtje. Jij weet mijn dag altijd op te vrolijken” zegt Rania sarcastisch.
“Maar ik zie er dus mooi beroerd uit. Je bent de tweede al vandaag die me dat compliment geeft”
Subtiel probeert Rania me duidelijk te maken dat ik ondertussen zo voorspelbaar ben dat ze het bij wijze van spreken al kan ruiken. “We maken een cocktailtje, jij en vrijdag en een petje wordt een overheerlijke cocktail du kater”.
Stiekem begin ik mij af te vragen of ik niet te voorspelbaar ben. Op één ochtend al twee mensen die me weten te vertellen dat ik een kater heb, zonder dat ik er zelf ook maar met één woord over heb gerept.
Ik ben me er van bewust dat ik de laatste tijd nou niet echt bepaald het verrassingselement ben in onze vriendengroep. Maar goed ik ben ondertussen vierentwintig, mijn opleiding bijna afgerond en de term kinderen komt steeds vaker ter sprake tussen mij en Kevin. De rest is allemaal nog vrijgezel, nou ja door de week dan, elk weekend hebben ze weer een ander vriendje of vriendinnetje. Behalve Rania, die geniet elk weekend weer van alle soap afleveringen die zich voor haar neus afspelen. Net zoals gisteren met de zusjes van Rietmond, wat zal zij een lol hebben gehad. Ze zit nog net niet in een comfortabele stoel toe te kijken met een bak popcorn op schoot. “Zeg, wat wil je eigenlijk voor je verjaardag schat?” verstoord Rania mijn gedachtegang. Het liefst wil ik een holle boom waar ik me een jaar lang in kan verstoppen. Vijfentwintig, een halve Sarah, vijfentwintig hele jaren oud word ik over twee hele dagen. Ik krijg de rillingen al over mijn lijf als ik eraan denk. “en ga me niet vertellen dat je een grot wilt waar je jezelf het hele jaar in kunt verstoppen”. Jezus, is dit echt telepathie? Of worden mijn gedachtes als een soort autocue afgespeeld op mijn voorhoofd. “Goed, goed ik verzin zelf wel wat. Ik heb zo’n donkerbruin vermoeden dat jij mij hier niet bij gaat helpen.”
Gesloten

Terug naar “Het Romantische Prieel”