Ik kan me goed voorstellen dat Stella hartstikke zenuwachtig is, dat zou ik ook zijn als ik zo voor het eerst mijn vriendje ging ontmoeten
. De spanning tussen hen en de onzekerheid van Stella omschrijf je goed.Vlug weer mee?
Ik Mis je
Aaaaaah, how cute are they! Hihi.
Ik kan me goed voorstellen dat Stella hartstikke zenuwachtig is, dat zou ik ook zijn als ik zo voor het eerst mijn vriendje ging ontmoeten. De spanning tussen hen en de onzekerheid van Stella omschrijf je goed.
Vlug weer mee?
Ik kan me goed voorstellen dat Stella hartstikke zenuwachtig is, dat zou ik ook zijn als ik zo voor het eerst mijn vriendje ging ontmoeten
. De spanning tussen hen en de onzekerheid van Stella omschrijf je goed.Vlug weer mee?
Awwwww 
Had dit stukje al een hele tijd geleden gelezen, maar nu ik toch bezig ben hier kan ik gelijk een reactie posten
Mooi stukje, die zenuwen en gemengde gevoelens die ze bij het "stelletjesgedrag" heeft zijn heel herkenbaar
Komt er snel een volgend stukje, het is alweer lang geleden 
Had dit stukje al een hele tijd geleden gelezen, maar nu ik toch bezig ben hier kan ik gelijk een reactie posten
Mooi stukje, die zenuwen en gemengde gevoelens die ze bij het "stelletjesgedrag" heeft zijn heel herkenbaar
Komt er snel een volgend stukje, het is alweer lang geleden
I found the key to life. The lock was broken.
Zoooooooo is alweer tijdje geleden! ;3 maar ik had niet echt inspiratie, maar nu wel weer dus heb ik mijn best weer eens gedaan! have fun.
Lessie; 't duurde even, ;'$ sorry!
Tsukiko; nouja, who knows?
Imke; Dankudanku :]
RedRose; hihi, thankyou!
Oké nou, het zit dus zo. Steven en ik stonden op de Oldehove met Alida. Dus Alida deed die batterijen in de camera terwijl Steven zijn armen om mijn middel heen sloeg. (Alida stond gelukkig met haar rug naar ons toe.) Maar toen Steven en ik net met elkaar wouden zoenen zeg maar, draaide Alida zich vrolijk om met een camera die voor haar neus bungelde en de grootste smile op haar gezicht, met de woorden: ‘Kijk, hij doet het weer!’ Met een ruk liet ik Steven los, en gelukkig had Alida ook niks gezien. Zo hadden we dus foto’s gemaakt, en niet gezoend. Fijn, niet dus.
‘Ik heb honger…’ Peinzend keek ik Alida aan die haar fiets van het slot haalde.
‘Ja, ik ook wel.’ zei Steven. ‘Ik heb al sinds vanochtend in de trein niks gegeten. Alleen Stella haar chocolademelk opgedronken omdat ze er helemaal onder zat.’ Grijnzend keek Steven mij aan. Ik gaf hem een por in zijn zij en lachte beschamend. Alida begon ook wat te grinniken terwijl ze haar fiets uit het fietsenrek rukte.
‘Hebben jullie geld bij je? Dan eten we wat bij de McDonalds verderop!’ zei Alida. Steven haalde zijn schouders op en keek of ik knikte.
‘Ik heb geen geld meer…’ zei ik zuchtend.
‘Nou, dan eh…’ Bedenkelijk keek Alida de winkels rond. ‘Ja ik heb ook te weinig voor twee.’
‘Jullie mogen wel van mij iets hebben?’ begon Steven opgewekt. Alida en ik schudde hevig nee.
‘Ben je gek?’ begon ik. ‘De Mac is best duur, en je hoeft echt niet voor ons te betalen.’
‘We kunnen wel naar mijn huis! Mijn moeder is toch boodschappen doen.’ Alida keek op van haar mobiel waar ze de tijd op gecheckt had. Steven knikte instemmend mee.
‘Ik wil die huizen hier wel eens zien!’
‘Daar is toch niks bijzonders aan.’ zeiden Alida en ik. ‘En hoe wil je naar je huis toegaan? Lopend zeker.’ Alida haalde haar schouders op en knikte naar haar fiets.
‘We kunnen wel een manier bedenken om met z’n drieën op de fiets te stappen.’ Dit was weer typisch Alida. Altijd van die zogenaamde geniale ideeën. Je zou best voor gek staan als je met z’n drieën op een fiets gaat zitten. Niet dat het uitmaakt, maar toch.
‘Ja!’ Opgewekt sprong Steven op en neer. ‘Gewoon doen, we doen het voor het eten!’ Grijnzend keek hij mij aan. Ik haalde mijn schouders op, in de zin van; vooruit. Maar toen kwam Alida weer.
‘Stella jij moet fietsen.’ Shit. Dat had ik dus over het hoofd gezien, ik moet altijd fietsen.
‘Ja want ik ben niet zo sterk.’ Voegde Steven er ook nog aan toe. Ja, fijn. Zuchtend keek ik naar Alida.
‘En wat is jou excuus?’
‘Als Steven niet zo sterk is, en ik ook niet… Ben jij het wel!’ Alida zei altijd dat ik best sterk was voor een meisje, en dat zeiden mijn ouders ook. Nou ik hoefde dat allemaal niet perse te horen. Ik was geen bodybuilder of zo, en ook geen spierklomp. Maar weer even terug naar het fietsplan van Alida.
‘Jij kan lang nadenken?’ Steven zwaaide met zijn hand voor mij ogen.
‘Ja sorry!’ ik schrok weg uit mijn gedachten.
‘Kom op Stella, dat is vet grappig met z’n drieën!’ Alida kwam als met het fietsstuur bij mijn handen.
‘Oké oké. Maar we gaan wel nu want ik heb echt vreselijke honger.’ Lachend keek ik naar Alida en Steven die samen zaten te bedenken hoe we dit zouden doen.
Uiteindelijk zaten we dus heel raar, we fietsten langs De Harmonie. (Een theater in Leeuwarden waar altijd toneelstukken en optredens zijn van bekende artiesten.) Steven zat op het zadel en hield mij bij mijn heupen vast om evenwicht te bewaren. Alida zat op de bagagedrager zich wat af te zetten van de grond. En ik, ik zat natuurlijk te trappen en het stuur vast te houden zonder ergens op te zitten. Je kunt vaststellen dat ik het zwaar had dat kwartier.
Daarna kwamen we dus bij Alida haar huis aan. Steven sprong van de fiets af en gaf mij een schouder klopje omdat ik het zo vol kon houden. (Dat vond ik ook nog een wonder ja!) Alida nam de fiets van mij over en zette die in het fietsenhokje bij de voordeur van haar huis. Ik keek even naar Steven die de hele buurt wat rond keek.
‘Wat is het krapjes hier.’ zei hij uiteindelijk. Hij kwam naast mij staan en verwachtte een antwoord, ik knikte alleen maar. Hij begon een beetje te lachen.
‘Kom mensen, we gaan eten.’ Hongerig wenkte Alida ons naar de voordeur.
Terwijl Steven en ik hongerig op de bank onze boterham met worst aan het opeten waren had Alida de telvisie al op Spongebob gezet. Ik wist dat Steven Spongebob een heel vet programma vond, dus ik zat te kijken hoe groot zijn ogen werden als er weer een droge opmerking uit die irritante spons kwam. Het was heel grappig om te zien, echt heel grappig.
‘Willen jullie nog een boterham?’ riep Alida vanuit te keuken.
‘Nee dank je.’ zei Steven in Spongebob trans. Ik trok mijn wenkbrauw op en gebaarde naar Alida dat ik nog wel een boterham wou.
‘Met Chocoladepasta!’ voegde ik eraan toe. Alida knikte en richtte zich op de boterham.
‘Waar is het toilet?’ vroeg Steven na een tijdje.
‘Deze deur door naar de gang, en dan tegenover de trap. Je ziet het vanzelf.’ Ik zat wat met mijn vinger te wijzen en te draaien terwijl ik die uitleg gaf.
‘Ga je anders even mee?’ Steven kwam nu met z’n hoofd heel dichtbij. Voorzichtig trok ik mijn hoofd wat naar achter.
‘Ja ik kom zo…’ fluisterde ik. Steven stond op en liep naar de wc. Alida kwam de kamer binnen gelopen met de boterhammen. Ze legde ze op onze bordjes.
‘Waar is Steven?’
‘Wc.’
‘Ah oké. Zullen we zo meteen even naar boven?’
‘Is goed, we komen zo.’
‘Oeh!’ Alida wipte haar wenkbrauwen op en neer. ‘Ik zie jullie zo…’ zei ze met een zwoele stem. Ze grinnikte en liep de gang in, de trap op. Ik hoorde ondertussen het doorspoel geluid van de wc, dus ik liep de gang ook maar in en leunde tegen de trap leuning. Steven kwam de wc uit en begon wat geheimzinnig te lachen.
‘Is er iets?’ vroeg ik.
‘Nee, je staat daar zo lief…’ Ik begon wat te grinniken en ging dichtbij Steven staan.
--
Maartje; bedankt voor 't verbeteren! (mag je nu wel wéér doen ;3)Lessie; 't duurde even, ;'$ sorry!
Tsukiko; nouja, who knows?
Imke; Dankudanku :]
RedRose; hihi, thankyou!
Hoofdstuk 11
Oké nou, het zit dus zo. Steven en ik stonden op de Oldehove met Alida. Dus Alida deed die batterijen in de camera terwijl Steven zijn armen om mijn middel heen sloeg. (Alida stond gelukkig met haar rug naar ons toe.) Maar toen Steven en ik net met elkaar wouden zoenen zeg maar, draaide Alida zich vrolijk om met een camera die voor haar neus bungelde en de grootste smile op haar gezicht, met de woorden: ‘Kijk, hij doet het weer!’ Met een ruk liet ik Steven los, en gelukkig had Alida ook niks gezien. Zo hadden we dus foto’s gemaakt, en niet gezoend. Fijn, niet dus.
‘Ik heb honger…’ Peinzend keek ik Alida aan die haar fiets van het slot haalde.
‘Ja, ik ook wel.’ zei Steven. ‘Ik heb al sinds vanochtend in de trein niks gegeten. Alleen Stella haar chocolademelk opgedronken omdat ze er helemaal onder zat.’ Grijnzend keek Steven mij aan. Ik gaf hem een por in zijn zij en lachte beschamend. Alida begon ook wat te grinniken terwijl ze haar fiets uit het fietsenrek rukte.
‘Hebben jullie geld bij je? Dan eten we wat bij de McDonalds verderop!’ zei Alida. Steven haalde zijn schouders op en keek of ik knikte.
‘Ik heb geen geld meer…’ zei ik zuchtend.
‘Nou, dan eh…’ Bedenkelijk keek Alida de winkels rond. ‘Ja ik heb ook te weinig voor twee.’
‘Jullie mogen wel van mij iets hebben?’ begon Steven opgewekt. Alida en ik schudde hevig nee.
‘Ben je gek?’ begon ik. ‘De Mac is best duur, en je hoeft echt niet voor ons te betalen.’
‘We kunnen wel naar mijn huis! Mijn moeder is toch boodschappen doen.’ Alida keek op van haar mobiel waar ze de tijd op gecheckt had. Steven knikte instemmend mee.
‘Ik wil die huizen hier wel eens zien!’
‘Daar is toch niks bijzonders aan.’ zeiden Alida en ik. ‘En hoe wil je naar je huis toegaan? Lopend zeker.’ Alida haalde haar schouders op en knikte naar haar fiets.
‘We kunnen wel een manier bedenken om met z’n drieën op de fiets te stappen.’ Dit was weer typisch Alida. Altijd van die zogenaamde geniale ideeën. Je zou best voor gek staan als je met z’n drieën op een fiets gaat zitten. Niet dat het uitmaakt, maar toch.
‘Ja!’ Opgewekt sprong Steven op en neer. ‘Gewoon doen, we doen het voor het eten!’ Grijnzend keek hij mij aan. Ik haalde mijn schouders op, in de zin van; vooruit. Maar toen kwam Alida weer.
‘Stella jij moet fietsen.’ Shit. Dat had ik dus over het hoofd gezien, ik moet altijd fietsen.
‘Ja want ik ben niet zo sterk.’ Voegde Steven er ook nog aan toe. Ja, fijn. Zuchtend keek ik naar Alida.
‘En wat is jou excuus?’
‘Als Steven niet zo sterk is, en ik ook niet… Ben jij het wel!’ Alida zei altijd dat ik best sterk was voor een meisje, en dat zeiden mijn ouders ook. Nou ik hoefde dat allemaal niet perse te horen. Ik was geen bodybuilder of zo, en ook geen spierklomp. Maar weer even terug naar het fietsplan van Alida.
‘Jij kan lang nadenken?’ Steven zwaaide met zijn hand voor mij ogen.
‘Ja sorry!’ ik schrok weg uit mijn gedachten.
‘Kom op Stella, dat is vet grappig met z’n drieën!’ Alida kwam als met het fietsstuur bij mijn handen.
‘Oké oké. Maar we gaan wel nu want ik heb echt vreselijke honger.’ Lachend keek ik naar Alida en Steven die samen zaten te bedenken hoe we dit zouden doen.
Uiteindelijk zaten we dus heel raar, we fietsten langs De Harmonie. (Een theater in Leeuwarden waar altijd toneelstukken en optredens zijn van bekende artiesten.) Steven zat op het zadel en hield mij bij mijn heupen vast om evenwicht te bewaren. Alida zat op de bagagedrager zich wat af te zetten van de grond. En ik, ik zat natuurlijk te trappen en het stuur vast te houden zonder ergens op te zitten. Je kunt vaststellen dat ik het zwaar had dat kwartier.
Daarna kwamen we dus bij Alida haar huis aan. Steven sprong van de fiets af en gaf mij een schouder klopje omdat ik het zo vol kon houden. (Dat vond ik ook nog een wonder ja!) Alida nam de fiets van mij over en zette die in het fietsenhokje bij de voordeur van haar huis. Ik keek even naar Steven die de hele buurt wat rond keek.
‘Wat is het krapjes hier.’ zei hij uiteindelijk. Hij kwam naast mij staan en verwachtte een antwoord, ik knikte alleen maar. Hij begon een beetje te lachen.
‘Kom mensen, we gaan eten.’ Hongerig wenkte Alida ons naar de voordeur.
Terwijl Steven en ik hongerig op de bank onze boterham met worst aan het opeten waren had Alida de telvisie al op Spongebob gezet. Ik wist dat Steven Spongebob een heel vet programma vond, dus ik zat te kijken hoe groot zijn ogen werden als er weer een droge opmerking uit die irritante spons kwam. Het was heel grappig om te zien, echt heel grappig.
‘Willen jullie nog een boterham?’ riep Alida vanuit te keuken.
‘Nee dank je.’ zei Steven in Spongebob trans. Ik trok mijn wenkbrauw op en gebaarde naar Alida dat ik nog wel een boterham wou.
‘Met Chocoladepasta!’ voegde ik eraan toe. Alida knikte en richtte zich op de boterham.
‘Waar is het toilet?’ vroeg Steven na een tijdje.
‘Deze deur door naar de gang, en dan tegenover de trap. Je ziet het vanzelf.’ Ik zat wat met mijn vinger te wijzen en te draaien terwijl ik die uitleg gaf.
‘Ga je anders even mee?’ Steven kwam nu met z’n hoofd heel dichtbij. Voorzichtig trok ik mijn hoofd wat naar achter.
‘Ja ik kom zo…’ fluisterde ik. Steven stond op en liep naar de wc. Alida kwam de kamer binnen gelopen met de boterhammen. Ze legde ze op onze bordjes.
‘Waar is Steven?’
‘Wc.’
‘Ah oké. Zullen we zo meteen even naar boven?’
‘Is goed, we komen zo.’
‘Oeh!’ Alida wipte haar wenkbrauwen op en neer. ‘Ik zie jullie zo…’ zei ze met een zwoele stem. Ze grinnikte en liep de gang in, de trap op. Ik hoorde ondertussen het doorspoel geluid van de wc, dus ik liep de gang ook maar in en leunde tegen de trap leuning. Steven kwam de wc uit en begon wat geheimzinnig te lachen.
‘Is er iets?’ vroeg ik.
‘Nee, je staat daar zo lief…’ Ik begon wat te grinniken en ging dichtbij Steven staan.
Laatst gewijzigd door Sterre op 18 feb 2009 10:29, 2 keer totaal gewijzigd.
Don't turn youre back on me now, you can do this alone!
Omg zo goed geschreven!
En zo gemeen ons op het einde zo nieuwsgierig te maken! Maar het blijft mooi
Schrijf snel verder!
En zo gemeen ons op het einde zo nieuwsgierig te maken! Maar het blijft mooi
Schrijf snel verder!
~*~
love isn't blind - it sees more, not less.
But because it sees more, it's willing to see less
~*~
love isn't blind - it sees more, not less.
But because it sees more, it's willing to see less
~*~
Nano: 6670/50 000
-
Maartje
- Vulpen
- Berichten: 424
- Lid geworden op: 23 aug 2008 18:40
- Locatie: Tussen de Friese weilanden.
Hahaaa, je zet Alida echt geweldig neer. En eindelijk een beetje actie in de tent! Ik vind Steven wel lief. Ik vind het trouwens goed van je dat je dit kan schrijven terwijl het uit is tussen jullie.. Waarschijnlijk heb je het er tijdens het schrijven ook wel moeilijk mee, omdat je dan weer helemaal aan het begin van dit gebeuren staat..
Nouja, mooi geschreven!
En eindelijk een beetje actie in de tent! Ik vind Steven wel lief. Ik vind het trouwens goed van je dat je dit kan schrijven terwijl het uit is tussen jullie.. Waarschijnlijk heb je het er tijdens het schrijven ook wel moeilijk mee, omdat je dan weer helemaal aan het begin van dit gebeuren staat..Nouja, mooi geschreven!
Destiny is build a bridge, to the one you love.
Ik vind Alida grappig . Leuk stuk weer neergezet, ik ben benieuwd wat er gaat gebeuren nu ze met zijn tweeën zijn... Ik vind de spanning tussen Stella en Steven herkenbaar, zo zou ik me volgens mij ook voelen XD.
Leuk verhaal!
. Leuk stuk weer neergezet, ik ben benieuwd wat er gaat gebeuren nu ze met zijn tweeën zijn... Ik vind de spanning tussen Stella en Steven herkenbaar, zo zou ik me volgens mij ook voelen XD.Leuk verhaal!
RedRose; Alida is gewoon ... Geniaal :'DD
xIMISSYOU; Ik bén gemeen
(Hihi.)
Tsukiko; Ja, het moet ook iets lolligs hebben dacht ik zo, ;P
Maartje; Tja, soms wel soms niet. Meestal niet, want hij blijft lief voor me.
Imke; Jij ook bedankt dat je Ik Mis Je leest hé! ;D
Thank you, iedereen voor het lezen. Dat vind ik echt heel tof!
Misschien is dit stukje wat minder. Ik had niet super veel inspiratie maar ik wil gewoon wel dit verhaal op gang houden dus moet ik wel gewoon stukjes plaatsen. Dus weer een nieuw hoofdstuk! Enjoy.
‘Zo. Daar zitten we dan!’ Alida bleef vrolijk, dat bleef ze altijd wel op dit soort momenten.
‘Jup.’ zei Steven zwijgend terwijl hij om zich heen keek. Steven stond even op en keek naar foto’s die aan de muur hingen. Terwijl ik hem wat nakeek besefte ik dat het foto’s waren van mij en Alida van vroeger.
‘Nee!’ ik schoot op en sloeg mijn handen op de foto’s. ‘Dit… Hoef je niet te zien!’ Lachend keek Steven mij aan, en Alida genoot van mijn ‘aanstellerij’ show.
‘Misschien wil ik het wel zien!’ zei Steven lachend.
‘Nee dat wil je niet.’ Piepte ik.
‘Kom op, zo erg kan het niet zijn.’
‘Jawel!’ Ik schoof voor de foto’s en duwde Steven zachtjes naar achter. Alida wendde haar blik af en ging ondertussen op MSN. De muziek stond zo hard dat Alida ons niet kon horen fluisteren.
‘Wat krijg ik als ik niet kijk?’ fluisterde Steven dicht bij mijn gezicht. Ik voelde dat ik helemaal rood werd. Zijn zachte warme adem gleed langs mijn wangen. Ik dacht even dat hij mij wou zoenen. Nou liever niet waar Alida bij was.
‘Misschien een…’ stotterde ik. Steven kwam steeds dichterbij ‘…Een kusje?’ eindigde ik onzeker.
‘Deal.’ Vastberaden liep Steven weer naar het matras en plofte neer. Hij had blijkbaar wel door dat ik dat niet wou doen waar Alida bij was. Die had trouwens niks van dit gesprek meegekregen, daar stond de muziek te hard voor en die computer monitor stond voor haar hoofd.
Niet veel later stond Alida op. ‘Het is prachtig weer, dus zullen we naar buiten? Mijn moeder komt zo thuis en die mag niet weten dat hij hier is.’ Ze knikte met haar hoofd naar Steven die naar de luxaflex keek waar felle zonnestralen doorheen schenen.
‘Mij best.’ zei Steven terwijl hij nog altijd naar die luxaflex keek. Wat was er nou zo speciaal aan luxaflex? Ik vind het zulke lelijke dingen… Ik knikte naar Alida, in de zin van ik-vind-het-ook-goed.
‘Jij hebt echt een toffe kat!’ Met een big smile stond Steven Alida haar kat te aaien die op het muurtje bij de voordeur was gesprongen.
‘Ja hé?’ zei Alida terwijl ze de deur op het slot draaide. Ik ging bij Steven staan om gezellig met hem de kat te aaien. Wat een activiteit, ‘kat aaien’.
‘Kom, we lopen even de straten hier door.’ Met z’n drieën liepen we de Franekerstraat door.
Opeens duwde Alida mij en Steven een steegje in.
‘Waar sloeg dat nou weer op?!’ riep ik verontwaardigd.
‘SST!’ Bangachtig keek Alida het hoekje om. Ik stond nog altijd met een verontwaardigde blik Alida aan te kijken. Steven die flink boven mij uit torende ging achter mij staan en sloeg voorzichtig zijn armen om mijn middel. Dat voelde nogal, fijn. Voorzichtig draaide Alida zich naar ons toe. ‘Volgens mij fietst mijn moeder daar…’ fluisterde ze.
‘Oh…’ Voorzichtig duwde ik mijn hoofd onder die van Alida en keek met haar mee. Ruw duwde ze mij weg.
‘Sukkel! Blijf jij nou maar hier staan. Één hoofd achter dit muurtje vandaan is al genoeg!’ siste ze.
‘Rustig aan…’ Siste ik terug. Ik sloeg mijn armen over elkaar en keek Steven aan.
‘Jij ook rustig aan hé?’ Fluisterde hij giechelig, en hij gaf mij een snelle knuffel. Ik bromde wat. Soms vond ik Alida nogal een trut, ze kon snel bozig doen. Wat typisch, want dat kon ik ook.
‘Ik loop er even heen, blijven jullie maar hier. Ik denk dat mam het ook wel raar vind dat we echt de hele dag Leeuwarden in zijn, vind je niet?’ zei Alida.
‘Klopt.’ Antwoordde ik. Kijk, nu was al het gesis meteen al wel over. We konden het inderdaad snel bijleggen. Ik keek van Alida naar Steven, en van Steven weer naar Alida die al van het steegje weg stapte. ‘Anders ga ik wel mee!’ zei ik snel. Terwijl ik net een stap naar Alida haar richting wou zetten pakte Steven mijn arm en trok mij zachtjes naar hem toe. Alida liep naar haar huis, en Steven en ik stonden daar. Met z’n tweeën, in een steegje, in Leeuwarden, bij de Franekerstraat.
xIMISSYOU; Ik bén gemeen
(Hihi.)Tsukiko; Ja, het moet ook iets lolligs hebben dacht ik zo, ;P
Maartje; Tja, soms wel soms niet. Meestal niet, want hij blijft lief voor me
.Imke; Jij ook bedankt dat je Ik Mis Je leest hé! ;D
Thank you, iedereen voor het lezen. Dat vind ik echt heel tof!
Misschien is dit stukje wat minder. Ik had niet super veel inspiratie maar ik wil gewoon wel dit verhaal op gang houden dus moet ik wel gewoon stukjes plaatsen. Dus weer een nieuw hoofdstuk! Enjoy.
--
Hoofdstuk 12
‘Komen jullie nog?!’ Alida stak haar hoofd achter het muurtje boven aan de trap vandaan. Knikkend en zuchtend keek ik Steven aan en stapte op de eerste tree. Ging dat nou de hele dag zo door? Telkens als er bijna iets ging gebeuren ons storen? Hopelijk niet. Steven volgde mij de trap op. Ik keek even stiekem achter me om zijn blik te zien; Teleurgesteld, natuurlijk. Toen we eenmaal boven waren kon ik Alida wel wurgen, maar ik liet niks merken van mijn aparte gedachte. Alida liep haar kamer in en zette kei hard de muziek die vanaf haar computer kwam aan. Misschien had ze het al door en wou ze dat ik er niks van zei, was ik ook niet van plan. Samen met Steven plofte ik op het matras dat naast Alida haar bed lag (daar sliep ik op ja). Alida zat op haar bureau stoel en draaide zich naar ons toe.‘Zo. Daar zitten we dan!’ Alida bleef vrolijk, dat bleef ze altijd wel op dit soort momenten.
‘Jup.’ zei Steven zwijgend terwijl hij om zich heen keek. Steven stond even op en keek naar foto’s die aan de muur hingen. Terwijl ik hem wat nakeek besefte ik dat het foto’s waren van mij en Alida van vroeger.
‘Nee!’ ik schoot op en sloeg mijn handen op de foto’s. ‘Dit… Hoef je niet te zien!’ Lachend keek Steven mij aan, en Alida genoot van mijn ‘aanstellerij’ show.
‘Misschien wil ik het wel zien!’ zei Steven lachend.
‘Nee dat wil je niet.’ Piepte ik.
‘Kom op, zo erg kan het niet zijn.’
‘Jawel!’ Ik schoof voor de foto’s en duwde Steven zachtjes naar achter. Alida wendde haar blik af en ging ondertussen op MSN. De muziek stond zo hard dat Alida ons niet kon horen fluisteren.
‘Wat krijg ik als ik niet kijk?’ fluisterde Steven dicht bij mijn gezicht. Ik voelde dat ik helemaal rood werd. Zijn zachte warme adem gleed langs mijn wangen. Ik dacht even dat hij mij wou zoenen. Nou liever niet waar Alida bij was.
‘Misschien een…’ stotterde ik. Steven kwam steeds dichterbij ‘…Een kusje?’ eindigde ik onzeker.
‘Deal.’ Vastberaden liep Steven weer naar het matras en plofte neer. Hij had blijkbaar wel door dat ik dat niet wou doen waar Alida bij was. Die had trouwens niks van dit gesprek meegekregen, daar stond de muziek te hard voor en die computer monitor stond voor haar hoofd.
Niet veel later stond Alida op. ‘Het is prachtig weer, dus zullen we naar buiten? Mijn moeder komt zo thuis en die mag niet weten dat hij hier is.’ Ze knikte met haar hoofd naar Steven die naar de luxaflex keek waar felle zonnestralen doorheen schenen.
‘Mij best.’ zei Steven terwijl hij nog altijd naar die luxaflex keek. Wat was er nou zo speciaal aan luxaflex? Ik vind het zulke lelijke dingen… Ik knikte naar Alida, in de zin van ik-vind-het-ook-goed.
‘Jij hebt echt een toffe kat!’ Met een big smile stond Steven Alida haar kat te aaien die op het muurtje bij de voordeur was gesprongen.
‘Ja hé?’ zei Alida terwijl ze de deur op het slot draaide. Ik ging bij Steven staan om gezellig met hem de kat te aaien. Wat een activiteit, ‘kat aaien’.
‘Kom, we lopen even de straten hier door.’ Met z’n drieën liepen we de Franekerstraat door.
Opeens duwde Alida mij en Steven een steegje in.
‘Waar sloeg dat nou weer op?!’ riep ik verontwaardigd.
‘SST!’ Bangachtig keek Alida het hoekje om. Ik stond nog altijd met een verontwaardigde blik Alida aan te kijken. Steven die flink boven mij uit torende ging achter mij staan en sloeg voorzichtig zijn armen om mijn middel. Dat voelde nogal, fijn. Voorzichtig draaide Alida zich naar ons toe. ‘Volgens mij fietst mijn moeder daar…’ fluisterde ze.
‘Oh…’ Voorzichtig duwde ik mijn hoofd onder die van Alida en keek met haar mee. Ruw duwde ze mij weg.
‘Sukkel! Blijf jij nou maar hier staan. Één hoofd achter dit muurtje vandaan is al genoeg!’ siste ze.
‘Rustig aan…’ Siste ik terug. Ik sloeg mijn armen over elkaar en keek Steven aan.
‘Jij ook rustig aan hé?’ Fluisterde hij giechelig, en hij gaf mij een snelle knuffel. Ik bromde wat. Soms vond ik Alida nogal een trut, ze kon snel bozig doen. Wat typisch, want dat kon ik ook.
‘Ik loop er even heen, blijven jullie maar hier. Ik denk dat mam het ook wel raar vind dat we echt de hele dag Leeuwarden in zijn, vind je niet?’ zei Alida.
‘Klopt.’ Antwoordde ik. Kijk, nu was al het gesis meteen al wel over. We konden het inderdaad snel bijleggen. Ik keek van Alida naar Steven, en van Steven weer naar Alida die al van het steegje weg stapte. ‘Anders ga ik wel mee!’ zei ik snel. Terwijl ik net een stap naar Alida haar richting wou zetten pakte Steven mijn arm en trok mij zachtjes naar hem toe. Alida liep naar haar huis, en Steven en ik stonden daar. Met z’n tweeën, in een steegje, in Leeuwarden, bij de Franekerstraat.
Don't turn youre back on me now, you can do this alone!
Neeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee!!!
Verdomme! XD Nou kap je het weer af Ik word knettergek hiervan
Wel weer leuk geschreven hoor, je zet in dit stukje het spontane van Alida heel goed om in iets irritants, door de manier waarop ze telkens weer ergens tussen komt.
Ik hoop echt echt echt dat er nu SNEL een beetje actie komt XD
Verdomme! XD Nou kap je het weer af
Ik word knettergek hiervan Wel weer leuk geschreven hoor, je zet in dit stukje het spontane van Alida heel goed om in iets irritants, door de manier waarop ze telkens weer ergens tussen komt.
Ik hoop echt echt echt dat er nu SNEL een beetje actie komt XD
I found the key to life. The lock was broken.
