The story of us

[Shaolin]

Hey, Ik ben Shaolin en nieuw op dit forum ^^

Ik schrijf al een tijdje maar mijn vorige verhalen waren voornamelijk in het engels. Dit is mijn eerste "deftige" verhaal dat in het Nederlands is, dus hierbij al sorry voor de vele schrijffouten

Dit verhaal is grotendeels gebaseerd op wat er het afgelopen jaar gebeurd is in mijn leven. Ik ga er niet veel over zeggen want ik faal echt in het samenvatten van een verhaal . Ik zal gewoon het eerste stukje zette ^^

Hopelijk is het wat goed ^^

Proloog

Al 17 jaar lang ben ik op zoek. Natuurlijk ga je nu vragen op zoek naar wat, wel dat weet ik zelf niet. Ik zit zo met een leegte diep vanbinnen en ik begrijp niet waarom of hoe die er geraakt is. Meestal heb ik er geen last van maar van tijd tot tijd doet het me zoveel zeer dat ik moeite heb om te ademen, de tranen de vrije loop laat en geen woord eruit krijg.

Maar nu is het genoeg geweest. Ik moet en zal vinden wat er mis is met me en die leegte opvullen. Geen slapeloze nachten meer waar ik lig te woelen, te huilen en mijn dromen me achterna zitten. Geen dagen meer waar ik niks met mezelf kan aanvangen, in een hoekje wil kruipen en hoop dat de zon nooit meer opkomt. Nooit meer zal ik de hoop verliezen zoals ik al meerdere malen heb gedaan.

Ik moet en zal hier sterker uit komen. Ik moet en zal mezelf vinden, eindelijk weten wie ik ben. Ik moet en zal naar de wereld uitschreeuwen dat ik er ben!

[Shaolin]

Hoofdstuk 1

Veel mensen zouden me voor zot verklaren moesten ze me nu bezig zien. Ik zat op mijn gemakje in mijn kamer te werken voor school. Je zou denken, dat is toch normaal. Begrijp me niet verkeerd, dit kan normaal zijn, maar mensen van mijn leeftijd, toch de meeste mensen zouden me niet begrijpen. Vrijdagavond werken voor school terwijl ik normaal zou moeten uitgaan met vrienden, me amuseren.

In tegenstelling tot die mensen ben ik niet iemand die iedere week de bloemetjes gaat buitenzetten. Ik geniet graag van de stilte om me heen als ik werk. Oké misschien niet echt als ik werk voor school, want geef toe, wie werkt er nu graag voor school? Op dit vlak ben ik zoals ongeveer elke student.

Nee, ik geniet graag van de stilte om me heen als ik werk aan mijn verhalen. Ik hou van schrijven, het zit me in het bloed of allesinds dat denk ik toch. Het zou zo moeten zijn want schrijven doe ik al sinds ik een klein meisje was. Mijn verbeelding kwam tot leven en jaagde de schaduwen weg die over me hingen tot het moment dat zelfs zij me niet meer konden helpen.

Nu verlicht schrijven de pijn een beetje maar ze verdwijnt niet helemaal. Het is gewoon een moment dat ik heel even verdwijn, aan niets meer denk, mezelf kan zijn. Een moment dat mijn ware ik boven komt, het zorgeloze meisje dat van het leven geniet.

Zonder het zelf te beseffen ben ik verandert, drastisch verandert. Vroeger was ik altijd goedgezind, je zag me steeds lachen. Ik was sociaal, een spontaan meisje dat van het leven genoot. Nu, nu ben ik anders. Als ik lach komt het niet van mijn hart, het is geforceerd, niet echt. Dat stoort me echt want ik ben zo niet. Ik ben ook zo verlegen geworden, schaam me voor alles en mijn zelfvertrouwen is verdwenen en ik vind het niet meer.

Zachtjes werd er op mijn deur geklopt. “Nora?” zei een zachte stem die ik overal herken. “Kom je naar beneden?” “Nog even,” Antwoordde ik afwezig. “Ik ben bijna klaar.” “Je zit hier al zolang schat. Heb je nog niet genoeg gewerkt?”Voorzichtig legde ze haar hand op mijn schouder en voor de eerste keer keek ik haar aan. “Nog een blad en ik kom af mam, belooft.” Antwoordde ik en glimlachte zachtjes. Ze gaf me een warme glimlach en knikte.

Vlug concentreerde ik me weer op mijn boek, ik hoorde niet eens dat ze wegging. Eens mijn bladzijde afgewerkt keek ik weer op maar er was niemand meer. Zoiets gebeurde soms als ik met mijn gedachten ver zat. Ik liet alles liggen zoals het was en ging naar beneden.

“Ah ben je daar eindelijk?” Werd ik begroet door mijn broer die de hele zetel in beslag nam zoals gewoonlijk. “Ik dacht dat je nooit van je stoel zou los geraken.” Pestte hij me voort. Ik rolde met mijn ogen en liep door naar de keuken waar ik iets te drinken nam en nog een klein cadeautje voor mijn lieftalige broertje.

“Schuif is op.” Zei ik terwijl ik mijn glas op tafel zette. “Vergeet het, ik lig hier goed.” Antwoordde mijn irritante broertje. “Oké, maakt me niet uit.” Zei ik en zette me neer op zijn benen terwijl ik subtiel een ijsblokje in zijn T-shirt liet glijden.

Met een ruk sprong mijn broer omhoog waardoor ik al giechelend op de grond vloog. “Godverdomme Nora, zo niet grappig.” Riep mijn broer terwijl hij het blokje uit zijn T-shirt probeerde te halen. De tranen liepen haast over mijn wangen van het lachen. Dat was mijn broer ook niet ontgaan. Eens het ijsblokje uit zijn T-shirt, kwam hij voorzichtig naar me toe en glimlachte gelijk een engeltje. Te druk aan het lachen had ik natuurlijk niets door tot ik zijn valse lach zag. Ik sprong recht en ging me achter mijn moeder verstoppen terwijl mijn broer me achtervolgde.

Zo ging het nog even verder tot mijn vader binnen kwam al schreeuwend dat we teveel lawaai maakten. “Ik ben het zo beu dat jullie twee je nooit kunnen gedragen als volwassen!” Brulde hij. “Van jou had ik dit zeker niet verwacht Nora, je bent 18, gedraag je ernaar!!” Woedend draaide hij zich om naar mijn broer om hem ook een preek te geven.

“17.” Fluisterde ik. Mijn vader draaide zich met een ruk om en meteen ik keek naar beneden. “Wat zei je?” Zei hij op een nogal dreigende toon. Langzaam keek ik weer op en staarde hem even aan. “17,” Zei ik weer. “Ik ben 17, geen 18.” Mijn vader leek van slag toen hij me weer aankeek. Hij zei geen woord meer terwijl hij de kamer uitliep. Ik bleef hem nastaren, zelfs toen ik hem niet meer kon zien.

Een arm op mijn schouder deed me opkijken. Seth stond voor me, een zachte droevige blik in zijn ogen. “Gaat het Noor?” Vroeg hij zachtjes. Ik knikte en liet me rechttrekken door mijn broer. “Trek je niets van hem aan , zus, zo is hij de hele tijd. Je weet dat hij het niet meent.” Zei hij en trok mij in de zetel.

Voor de eerste keer viel het me op dat mijn moeder verdwenen was. “Ze is hem achterna gegaan.” Beantwoordde Seth mijn niet gestelde vraag. Hij sloot zijn armen om me heen en ik legde mijn hoofd op zijn schouder en sloot mijn ogen. Seth zweeg en wachtte geduldig.

Daarom hield ik van Seth, hij stelde geen vragen maar wachtte gewoon geduldig af tot jij klaar was om je verhaal te vertellen. Vaak had ik je me er al op gefrustreerd maar uiteindelijk was ik er zo beter vanaf dan dat hij moest proberen het uit me te sleuren, want dan klapte ik gewoon dicht. Seth was mijn oudere broer, en die rol vervulde hij zoals geen ander het zou kunnen. Ik hield van die gast, hij was de enige die me een begrijpt.

“Ik begrijp het niet Seth,” Zei ik zachtjes. “Ik begrijp niet waarom hij steeds zo doet. Sinds Anna gestorven is, is hij helemaal verandert. Hij praat haast niet meer tegen ons behalve om ons onder ons voeten te geven. Wanneer is de laatste keer dat je hem nog hebt zien lachen?” Seth drukte me nog steviger tegen zich aan. “Hij draait wel bij, Nora. Hij zal wel weer de oude worden. Het is een moeilijke tijd geweest voor ons allemaal, weet je, maar voor hem was het nog harder. Anna was altijd al zijn lievelingetje en nu is ze er niet meer.”

Zijn stem stokte even, ik keek hem aan en zag de tranen in zijn ogen. Ik sloot mijn armen om hem heen en fluisterde: “Ik mis haar ook, Seth.” Hij knikte en knuffelde me terug.

Uiteindelijk besloten we om maar een film te kijken en gewoon samen lekker in de zetel te zitten. Mijn moeder kwam niet meer terug, waarschijnlijk zat ze mijn vader te troosten. Verloren moeite dacht ik, hij is toch ontroostbaar, het kan hem toch niets meer schelen. Of beter, ik kan hem toch niks meer schelen.

Na de film besloot ik om naar boven te gaan. Ik knuffelde Seth nog is en vertrok naar boven. Aan de trap twijfelde ik even en keek naar de gesloten deur. Zou ik ze gaan dag zeggen? Ik schudde met mijn hoofd en vertrok gewoon naar boven.

Ik kroop in mijn bed, deed het licht uit en trok de dekens tot ver boven mijn hoofd. Nog even dacht ik aan het voorval maar liet dan de dromen mijn gedachten verdringen en viel als een blok in slaap in de hoop om aan niets meer te denken.

[xYaartje]

Heeey,
leuk stuk van je verhaal.
Jouw hoofdpersoon heeft gewoon kei veel weg van mijn karakter! Zij is 17, net als ik en ik ben dan bijna 18. Ik had weinig zelfvertrouwen, sinds het MBO is dat weer opgekrikt en door het paardrijden. Ik hou van verhalen schrijven, en bovenal, ik ben stil, nou ja, in de klas en thuis. Ik trek me altijd terug op mijn kamer als ik thuis ben. Maar bij mijn vrienden kan ik min of meer mijn ware 'ik' zijn. Ik kan dat op school en thuis niet zijn.
Zij heeft echt een karakter wat sterk op het mijne lijkt, ik blijf dit verhaal dus zeker volgen!
Ben benieuwd naar meer
Oh ja opgegeven moment bij:

“Trek je niets van hem aan , zus, zo is hij de hele tijd. Je weet dat hij het niet meent.” Zei hij en trok me in de zetel.

Bij me, moet dat geen mij zijn? In mijn opzichten klinkt dat beter

[Shaolin]

@xYaartje: Bedankt om te lezen en me op mijn fout te wijze ^^ Mijn nederlands is niet zo goed aangezien ik thuis voornamelijk frans spreek Ik vind het leuk dat iemand mijn verhaal goed vindt vooral omdat het zo persoonlijk is voor mij Het hoofdpersonage is gebaseerd op hoe ik de vorige jaren was enkel ben ik nu 18 en is er al heel veel gebeurd. Hopelijk blijf je het leuk vinden ^^


Hoofdstuk 2

De volgende ochtend werd ik wakker met een vreemd gevoel, zo precies dat ik wel wist dat er iets ging gebeuren maar gewoon niet wat. Ik draaide me terug om en probeerde nog wat te slapen. Maar dan ging natuurlijk die verdomde wekker af. Na enkele verwoedde pogingen was het eindelijk weer stil. Op mijn gemakje kroop ik mijn bed uit en zette mijn weg weer verder naar de badkamer deze keer.

Tegen dat ik eindelijk beneden was had ik nog maar twintig minuutjes en dan moest ik de deur uit. Seth kwam naar beneden tegen dat ik gedaan had met eten. “Goeiemorgen zombie.” Zei ik vrolijk. “Kijk wie het zegt.” Antwoordde Seth. “Ik zou je graag gezien hebben toen je net uit bed was. Je bent minstens even erg als mij. Ik heb medelijden met je toekomstige vriend hoor.” “Haha heel grappig hoor.” Zei ik terwijl ik recht stond. “Ik ga mijn tanden poetsen.”

Toen ik terug beneden kwam was ik ongeveer vijf minuten te laat. Ik rende de deur uit zonder nog iets te zeggen en liep naar het station. Net op tijd kwam ik aan want enkele seconden later was mijn trein er eindelijk.

Terwijl ik door het raam keek hoe alles voorbij ging dacht ik weer aan die droom en vooral dat gevoel, dat zo vreemde gevoel. In mijn hoofd overliep ik hoe mijn dag er normaal zou moeten zien en begreep niet wat er zou kunnen gebeuren. Nu keek ik nog meer uit naar mijn dag, zelfs al was het nog zo vroeg. Boekhouden kon alleen maar leuk worden vooral met die knappe assistent. Ach ja, ik ben ook maar een meisje.

Eens toegekomen op de unief ging ik direct naar mijn lokaal waar zoals gewoonlijk nog niemand was. Door mijn trein was ik altijd een halfuur te vroeg maar ik hield me meestal wel met iets bezig. Ik haalde mijn boek uit mijn zak en verdiepte me in de wereld van Stephanie Meyer. Ik werd zo door het verhaal meegesleurd dat ik niet eens merkte dat er iemand binnen kwam.

“Boe!” Riep er iemand in mijn oor waardoor ik bijna tien meter in de lucht vloog. Ik draaide me om en zag Leia staan. “Goeiemorgen.” Zei ze vrolijk en liet zich naast me neervallen. “Goeiemorgen Leia,” Antwoordde ik. “Je hebt me doen verschieten.” “Dat was de bedoeling schat.” Lachte ze.

Het leek onwaarschijnlijk als je ons twee bezig zag dat we elkaar eigenlijk nog maar kenden van het begin van het jaar. Van de eerste dag waren Leia en ik aan het praten geraakt en nu waren toch vrij goeie vriendinnen geworden. Ze was iemand die ik kon vertrouwen, wat meer is dan ik kan zeggen van mijn oude vrienden.

Deze nieuwe omgeving en nieuwe vrienden hadden me al veel goeds gedaan. Ik voelde me al veel beter maar het was natuurlijk nog niet zoals het moest zijn. Mijn zelfvertrouwen stond nog op een laag pitje en die onzekerheid was er ook nog altijd. Maar misschien ging dit wel nog verbeteren naarmate ik meer met hen omging en mijn leven op de universiteit kon er ook alleen maar goed aandoen.

[xYaartje]

Leuk stuk weeral, toch zag ik nog een klein foutje
Dat is deze namelijk:

Van de eerste dag waren Leia en ik aan het praten geraakt en nu waren toch vrij goeie vriendinnen geworden.

Tussen Waren en toch moet naar mijn idee nog 'we' staan. Voor de rest zag ik nog weinig, en anders heb ik er denk ik snel over heen gelezen.
En ik moet toegeven, ze lijkt echt op mij. Sinds ik op mijn nieuwe school zit voor mijn nieuwe opleiding heb ik meer zelfvertrouwen gekregen, omdat ik niet gepest word. Ik ben op de middelbare school vier jaar lang gepest.
Als je wilt, wil ik je wel helpen met jouw Nederlands, ik vind dat leuk om te doen. Maar doordat je veel Frans spreekt, woon je dan in het Franse gedeelte van België? Aangezien je ook Nederlands kan.
Maar nog over het verhaal, had ik maar zo'n broer als zij Met die van mij heb ik elke dag wel weer een kleine ruzie^^^^

[Shaolin]

@xYaartje: Bedankt ^^ Kheb het foutje ook aangepast Ik woon in het nederlandstalig woongebied van België, dicht bij Brussel maar ik spreek meestal frans met mijn mama vandaar dat het nederlands soms nogal fouten bevat, vooral in mijn schrijven dan Dermee dat ik het wel leuk vind dat je me ook op mijn fouten wijst, zo kan ik er iets aan doen Dus echt bedankt


De rest van de groep begon binnen te sijpelen en al vlug weerklonk er een rustig gebabbel door het lokaal. Het duurde niet lang voor onze assistent binnenkwam en de les begon. “Man die mag elke dag wel is bij me langs komen.” Zuchtte Leia terwijl ze naar hem staarde. Ik rolde met mijn ogen maar gaf haar al vlug gelijk. Dat ventje mocht er inderdaad best wezen.

De les was al even bezig toen Nathan binnen kwam. Het verbaasde me niet dat hij te laat was, 8 uur ’s morgens was blijkbaar te vroeg voor meneer. Hij verontschuldigde zich en kwam naast mij zitten. “Goeiemorgen.” Zei hij en glimlachte. “Goeimorgen.” Antwoordde ik zachtjes en lette weer verder op.

Al van het begin had ik een zwak voor Nathan. Van de eerste keer dat ik met hem praatte was hij zo vriendelijk voor me geweest. Dat was iets wat ik niet gewoon was, meestal negeerden jongens me of deden ze gewoon irritant tegen me. Waarschijnlijk was het daarom wel dat hij me aanstond. Ik dacht wel dat we nog goede vrienden zouden worden, of allesinds dat hoopte ik toch.

Ook was het de eerste keer dat iemand me begreep en me daarop niet veroordeelde. Soms leek het alsof Nathan dwars door me heen keek en dan kon ik meestal mijn verbazing niet onderdrukken. Ik apprecieerde hem eigenlijk wel.

Die twee uur boekhouden vlogen voorbij zoals niets. Wat wil je met zo een knap ding om naar te staren gaat de tijd vlug voorbij. Oké nu klink ik precies als Leia.

Vlug nam ik mijn spullen bij elkaar en stond recht, klaar om de rest te volgen. “Ben ik blij dat dat voorbij is.” Zuchtte Michael. “Dat is misschien voorbij maar het ergste moet nog komen hoor, of ben je sociologie al vergeten?” Lachte ik. “Urgh, dat was ik inderdaad vergeten, ik moet nog naar mijn vriend sturen dat we afkomen.” Zei Michael en haalde zijn gsm boven.

We kwamen al lachend toe aan gebouw Q waar ik bijna viel toen ik een trede miste. “Lomp zit precies in u bloed.” Lachte Leia terwijl ze me tegenhield zodat ik niet op de grond zou kunnen vliegen. “Haha heel grappig hoor.”Zuchtte ik.

Terwijl ik even niet keek was Michael verdwenen. Ik merkte het pas op toen hij terug kwam met een andere jongen die hem volgde. Dat moest zijn vriend zijn, degene die bij ons ging komen zitten. Ik keek op en staarde naar die jongen.

Dat was de eerste keer dat ik hem zag. Later zou ik nog vaak terug denken naar dit moment. Ik weet er nog alles van, alle details. De manier waarop zijn haar lag, de kleren die hij droeg, de manier waarop hij keek, die donkerbruine ogen die me doen wegzweven.

[xYaartje]

Heey,
weeral een leuk stuk. Het lijken mij aardige vrienden die ze daar heeft. En Leia vind ik echt een aparte naam, die hoor ik niet vaak.
Als ik terug kom van vakantie zal ik snel weer bij lezen!
Klein berichtje dit keer, sorry.

[Shaolin]

@xYaartje: Bedankt ^^ Haar vrienden zijn idd aardig, ik hou van mijn vriendjes van den unief, da zijn tenminste mensen die je apprecieren om wie je bent
Leia is eigenlijk een naam die mijn ex had voorgesteld dus die wou ik er zeker in hebben, ook omdat ik het een mooie naam vond. Je zal wel nog verder lezen over hem. Ik zou zegge raad is wie hij is maar ik vrees dat tegen dat je terug bent ik al verder ga zitten zodat het overduidelijk is
Geniet maar van je vakantie!!


Toen viel me dit natuurlijk allemaal niet op in deze mate. Het leek me een leuke jongen maar meer was er niet. Ik denk dat ik echt blind moet geweest zijn, dat ik niet opmerkte hoe de verschillende kleuren van bruin samensmelten tot het mooie geheel dat zijn ogen waren.

Zijn ogen kruisten even de mijne en ik glimlachte zachtjes. “Hey, ik ben Jamie.” Zei hij en glimlachte. “Nora.” Antwoordde ik en glimlachte terug. We zeiden niet veel meer en begonnen naar de zaal te stappen. We zetten ons ergens helemaal vanboven wat normaal was voor ons. Als enige zat ik naast Michael en daarnaast zat Jamie. We geraakten aan de praat, en natuurlijk was het veel interessanter als luisteren naar de prof die zo saai was en zijn adem stonk.

Ik weet niet juist wanneer maar op een gegeven moment maakte Jamie zo een rotopmerking dat me nogal irriteerde omdat het me raakte, diep vanbinnen. Ik deed alsof ik boos was en nam mijn boek om verder te lezen. Ik wou niet laten merken dat wat hij gezegd had me iets deed en deed daarom maar een beetje alsof.

Ze leken het niet op te merken en lachten daarom maar een beetje. Ik lachte mee en probeerde zo normaal mogelijk te doen als het ging. We amuseerden ons nog goed, vooral veel gelachen. Dat vond ik zo leuk aan Jamie, hij deed me lachen. Hij leek me wel iemand met wie ik goed bevriend zou kunnen geraken.

Ik keek stiekem op en keek recht in Jamie’s ogen. Ik kreeg een raar gevoel in mijn buik, zo dat gevoel waarmee ik ’s morgens was op gestaan, dat gevoel dat er iets zou gebeuren. Ik begreep gewoon niet wat het met Jamie te maken had. Ach ja, het maakte me niet echt uit, als het iets echt belangrijk zou zijn dan zou ik het wel ook te weten komen. Voorlopig genoot ik maar van de nieuwe vriendschap die ik gemaakt had.

[Shaolin]

Hoofdstuk 3

Toen de les eindelijk voorbij was stond ik recht en rekte me is goed uit wat deugd deed. Er is niets erger dan een doodsaaie les sociologie, alhoewel met die twee naast me viel het nog best mee. De les ging nog vrij vlug voorbij met hun leuke gebabbel.

We gingen naar het restaurant om te gaan eten terwijl we klaagden over de les die we juist hadden gehad. Het werd al vlug een en al gegiechel en gelach terwijl we op elkaar met propjes gooiden en over vanalles en nog wat praatten. Het was echt leuk met Jamie. Voor de eerste keer kon ik gewoon op mijn gemak met iemand praten en mezelf zijn.

Na het eten liepen we richting het gebouw waar we moesten zijn voor de volgende les. Voor we naar binnen gingen namen we afscheid van Jamie die zijn trein weer naar huis ging nemen aangezien hij geen les meer had. Ik had veel liever nog langer bij hem gebleven om hem beter te leren kennen. Ik had hem eigenlijk wel graag. “Tot de volgende.” Zei Jamie en lachte terwijl hij zich omdraaide en wegging. Ik keek hem nog even achterna en ging toen het lokaal binnen.

De rest van de dag ging vlug voorbij, ik praatte nog een beetje met Nathan tijdens de les maar dat was het. Tegen dat ik thuis was, was mijn broer er ook al. Het was leuk gewoon ons tweetjes, we konden weer normaal doen. Seth was de enige tegen wie ik echt mezelf kon zijn en dan nog. Ik was het zo gewoon geworden om mezelf te verbergen voor anderen uit schrik dat ze me niet zouden aanvaarden zoals ik ben. Belachelijk maar toch is het zo. Een klein bang meisje in een volwassen lichaam, zo was ik.

[Shaolin]

Toen mijn ouders thuis kwamen lag ik voor de televisie wat oefeningen van wiskunde te maken. Meteen kreeg ik een opmerking van mijn vader dat ik zoiets niet voor de tv moest doen. Ik had geen zin in ruzie en vertrok naar boven terwijl mijn broer me een boze blik smeet. Hij was niet echt blij met de manier waarop ik me liet doen door mijn vader maar ik kon niet anders. Het was het enige wat ik kon doen om het geluk in huis wat te behouden. Een tweede rebel had mijn vader niet nodig.

Eens boven legde ik mijn spullen neer en ging op mijn bed zitten. Leren zou al niet meer gaan, de goesting ervoor was weg. Ik legde me onder de dekens en sloot mijn ogen. Voor me verschenen die zachte bruine ogen en die bijhorende lieve lach. Jamie… hij deed me wat maar ik kon niet goed beschrijven wat. Één ding wist ik wel zeker, ik wou hem beter leren kennen en dat ging ik ook doen.

De volgende weken vlogen voorbij als niets. Ik begon het leven op de universiteit steeds leuker te vinden. Ik bloeide open maar hield me wel gedeisd. Ergens had ik nog steeds schrik om mezelf te zijn. Ik kon het verleden maar niet loslaten, het bleef een deel van me zijn.

Bij Nathan was het anders, bij hem kon ik meer mezelf zijn dan bij iemand anders. Waarschijnlijk was het ook omdat ik een mega crush op hem had. Elke les hoopte ik dat we konden praten en hield ik ervan om zijn grapjes te horen.

Maar dan was er ook nog Jamie, die ik toch wat vaker begon te zien. De keren dat ik met hem sprak begon ik me steeds meer op mijn gemak te voelen. Hij was iemand heel spontaan die je niet meteen neerhaalde als je iets verkeerd zei. Dat was totaal het tegenovergestelde dan wat ik gewoon was de vorige jaren.

Mijn vrienden van in het middelbaar lieten me nooit mezelf zijn. Ik kon het niet meer zeggen als ik me niet goed voelde want ze geloofden me niet. Uiteindelijk heb ik geleerd om mijn mond te houden en te doen wat ze wilden. Ik ben geworden wie dat zij wouden dat ik was. En ik kan het maar niet loslaten zelfs al zou ik het willen.

[Shaolin]

Alles ging goed totdat Jamie me op een avond iets vertelde over Nathan. Ik zat zoals gewoonlijk achter mijn laptop op mijn kamer nadat mijn vader me weer onder mijn voeten had gegeven. Ik vond het leuk om ’s avonds wat spelletjes te spelen en op msn te praten. Seth kwam mijn kamer binnen net als Jamie tegen me begon te spreken. “Hey zus waarom kom je niet meer naar beneden?” Vroeg Seth me terwijl ik antwoordde aan Jamie. “Ik heb geen zin meer om afgeblaft te worden weet je.” Antwoordde ik. “Oh komaan je moet je zo niet laten doen door hem. Je doet helemaal niets verkeerd. Hij kan het gewoon niet hebben dat je slim en intelligent bent en steeds meer op Anna begint te lijken. Hij is gewoon bang dat je hetzelfde gaat overkomen.” Ik reageerde niet en concentreerde me op het gesprek dat ik had.

Net toen het interessant aan het worden was voelde ik een hand op mijn schouder en schrok op. “Ik ben het maar hoor.” Zei Seth zachtjes. “Je moet niet zo verschieten.” “Ik was gewoon geconcentreerd op mijn gesprek.” Antwoordde ik. “Ik had je gewoon niet horen opstaan.” “Met wie praat je?” Vroeg Seth. “Oh gewoon iemand van de VUB.” Antwoordde ik. “Jamie, beste vriend van Michael, je weet die zit in mijn groep.” “ Ah ja, ik denk wel dat ik weet over wie je het hebt…”

Ik hoorde Seth nog verder spreken maar luisteren deed ik al niet meer. Er was iets dat Jamie had gezegd dat mijn volledige aandacht opeiste. ‘Er is iets dat ik je moet vertellen over Nathan’, stond er op het scherm. ‘Vertel me alsjeblieft’, schreef ik vlug en wachtte op het antwoord. Seth keek mee over mijn schouder toen hij merkte dat ik niet meer naar hem luisterde. Ik was blij dat hij me niets vroeg en gewoon stil bleef. Angstig wachtte ik op het antwoord want ik wist dat het niet een positief ding ging zijn.

Eindelijk kreeg ik antwoord. ‘Er waren geruchten op school dat Nathan met mensen omging omdat hij iets van hen nodig had. Hij gaat alleen met mensen om die iets voor hen kunnen doen’, stond er op mijn scherm.

[Shaolin]

Als verdooft staarde ik voor me uit. Dit kon gewoon niet waar zijn, niet Nathan, niet de jongen die ik graag had. Het kon gewoon niet waar zijn dat Nathan me gebruikte omdat hij iets van me wou. Maar ergens leek het logisch wat Jamie zei want Nathan vroeg altijd achter mijn nota’s en ik gaf ze hem omdat ik niet kon weigeren.

Ik voelde armen om me heen die me zachtjes recht hielpen en naar het bed leiden waar ik me liet neervallen. Het bleef even stil terwijl mijn gedachten niet meer stilstonden. “Wie is Nathan?” Verbrak Seth de stilte. Het duurde even voordat ik antwoord gaf. “Het is een jongen die in mijn groep zit.” Antwoordde ik. “Ik heb hem wel graag. Ik kom vrij goed met hem overeen, allesinds dat dacht ik toch.” “Je mag geen vooroordelen trekken over iemand.” Zei Seth. “Dat weet je. Dat is wat Anna altijd tegen je zei weet je nog.” Ik knikte zachtjes maar bleef stil. “Geloof dan niet wat die Jamie zegt. Het zijn geruchten die hij gehoord heeft maar daarom zijn ze nog altijd niet waar. Vraag het aan Nathan, vraag hem of het waar is. Meer kan je niet doen.”

Ik keek op en knikte. “Je hebt gelijk, Anna heeft gelijk. Vooroordelen zijn nooit goed. Ik moet ophouden met ze te hebben.” Zei ik zachtjes. “Ik zal wel met Nathan praten, ik zal het hem vragen.” Seth glimlachte. “Doe dat.” Zei hij. “Vraag het hem, morgen of zo. Morgen zie je hem?” Ik knikte. “We hebben informatica samen.” Het is op dat moment dat ik besefte dat ik Jamie nog moest antwoordden. Ik zette me recht en nam mijn laptop. “Jamie.” Zei ik zachtjes tegen Seth. Hij begreep wat ik bedoelde en ging naar zijn kamer.

Toen ik naar mijn scherm keek merkte ik dat Jamie al verschillende keren iets gezegd had, vroeg ik er nog was, of het ging. Ik begon hem te antwoordden en al vlug veranderde mijn gesprek tot mijn grote opluchting. Ik praatte nog een paar uur met Jamie tot ik zo moe werd dat ik niet meer kon. Ik zei dag en sloot alles af. Dan ging ik me omkleedden maar in mijn bed kroop ik niet. Ik naar Seth zijn kamer. “Mag ik bij je slapen?” Vroeg ik. Seth glimlachte en knikte zachtjes. “Tuurlijk, kruip er maar in.” Zei hij. Ik kroop bij hem en sloot mijn ogen toen ik zijn armen om mij voelde. Morgen zou ik Nathan vragen of die geruchten waar waren. Ik moest het weten.

[Shaolin]

Hoofdstuk 4

De volgende dag werd ik wakker en was alleen. Ik draaide me op mijn rug en voelde met mijn hand over de lakens om zeker te zijn dat ik wel alleen was. Seth was waarschijnlijk al naar school vertrokken. Ik herinnerde me nog dat hij om 8 uur les had. Dat betekende dus dat het al voorbij 8 uur was en dat ik dus mijn eerste les vergeten had, wiskunde nog wel. Ik kon me wel tegen mijn hoofd slagen.

Wat was ik toch zo dom om me zo te laten gaan door gewoon wat iemand had gezegd over de jongen die ik graag had. Ik had met moeite geslapen deze nacht, gelukkig was Seth er voor me anders was het pas een hel voor me geweest.

Seth is altijd al voor me geweest. Je zou wel zeggen dat het normaal is aangezien hij mijn tweeling is maar er zijn veel broers en zussen die niet met elkaar kunnen omgaan. Maar Seth was er altijd, en vooral na wat er met Anna gebeurd was. We waren beiden ontroostbaar en dan zijn we nog meer naar elkaar toegegroeid. Ik zal nooit vergeten hoe zet mijn tranen van mijn wangen wreef als ik me elke nacht in sluip huilde. We waren nooit apart, altijd samen.

Wat er met Anna gebeurd is was een tragisch ongeval, iets waar ik liever niet aan denk. Het is te pijnlijk, verscheurd mijn hart. Maar nu kan ik weer meeleven zolang ik er maar niet aandenk en dat niemand er probeert over te praten.

Dat is nu juist het probleem met Seth, hij wil er steeds over beginnen maar dan maak ik dat ik weg ben. Dat is wat ik doe, als ik iets niet aankan dan vlucht ik gewoon weg. Het is een automatische, iets waar ik niet aan kan doen. Eigenlijk wel, maar ik ben laf. Oude gewoontes leer je niet vlug af tenzij je het echt wilt. Maar zoals ik al zei, ik ben laf.

Tegen dat ik eindelijk uit bed ben is het al tien uur voorbij. Ik haastte me terwijl ik me omkleed, iets neem om te eten, mijn rugzak en dan naar buiten ren om mijn trein te halen. Natuurlijk veel te vroeg, maar ik ging liever wat vroeger zodat ik kon zien wat ze hadden gezien in de les. De hele weg naar school dacht ik eraan wat tegen Nathan zou zeggen, en hoe.