Kiezen

[Artemiss]

Hallo, daar ben ik weer. Ik ga me weer even uitleven met een lovestory, want dat vind ik leuk. En jullie ook, hoop ik? Dit keer met af en toe wat Engels erdoorheen gekwakt, maar dat moet geen probleem zijn, toch?

Inleiding

Met een blik op oneindig staarde ik uit het raam, alles om me heen vergetend. Mijn blik staarde naar de zonsondergang. Kleuren eromheen vervaagden, het rood en geel werd duidelijker.
Plotseling stond ik daar weer. 's Avonds, aan het strand. Palma de Mallorca, augustus 2006. We keken samen naar de zonsondergang, wetend dat dit voorlopig onze laatste avond samen was. Hij greep me steviger vast en keek me aan. In zijn donkerbruine Spaanse ogen was al het verdriet leesbaar, maar hij was sterk. Hij huilde niet. Mijn blik gleed over zijn gezicht. Hij was zo knap, en zo lief! Ik wist dat de kans dat ik hem ooit nog weer zou zien erg klein was, maar ik was te verliefd om me er helemaal aan over te geven.
Ik voelde een brok in mijn keel, ik voelde tranen opkomen. Oneindig teder streek hij met zijn hand over mijn natte wang en zoende me nog maar eens. Ik hoorde zijn fluisterende stem weer bij mijn oor: "Te quiero..." Ik lachte door mijn tranen heen. Zo ver reikte mijn Spaans nog net. Ik hou van jou...

Ik schrok wakker en keek op mijn horloge. Shit! Half vijf! Ik had Engels nog niet af, ik moest dat verslag voor geschiedenis nog afmaken en ik had om zes uur afgesproken met Jeremy!
Back to life...

[xYaartje]

Ik was aan het rondneuzen en vond deze toen het begin is al zeer mooi geschreven, de beschrijvingen op het strand. Ik versta dus absoluut geen SpaansXD Moet het maar eens aan een klasgenoot vragen die als moedertaal Spaans heeftXD
Maar zoals ik al zei, erg mooi, ook dat laatste stukje, ik zou het zo voor me kunnen zien als een film. Dat je een flashback hebt en dan ineens iemand ziet opschrikken^^^^
Ik ben dus vanaf nu een fan !
Xx

[Artemiss]

Toen ik mijn Engels afgemaakt had en mijn geschiedenis afgeraffeld, ging mijn telefoon. Jeremy, een hele lieve jongen, die volgens mij een oogje op me had. Hij was trouwens ook niet onaantrekkelijk. Ik nam op.

"Hey Jeremy!"
"Lieve Daphne, ik dacht dat wij wat zouden gaan eten?"
"Ja, zes uur toch?"
"Nee, half zes. Het is nu kwart voor zeven, ik sta te wachten," zei hij lichtelijk geïrriteerd.
"O, shit... sorry. Ik heb het ook zo druk! Ik kom er direct aan. Tot zo!"
"Tot zo."

Ik rende de trap af. Ik wurmde me in mijn schoenen en greep half in mijn jas mijn fietssleutels.
"Mam?"
"Ja?"
"Ik ben uit, met Jeremy!"
"Oké, voor één uur thuis, hè!"
"Ja, ja..."
Ik racete door alle rode lichten en ondertussen dacht ik weer even terug aan een jaar geleden. Ik ga altijd nadenken als ik aan het fietsen ben.
Miguel. Zo heette hij. Mijn lieve vakantie vriendje op Mallorca. Ik heb hem nog veel geschreven, en hij mij ook. In het Engels, uiteraard. Maar toen kreeg ik het druk met school, en kwam er niet veel meer van terecht. Toen stopte ik met pijn in mijn hart met schrijven, in de laatste brief had ik het uitgelegd. Ik schreef dat ik hoopte dat we elkaar ooit weer eens zouden zien, maar dat ik nu geen tijd had om te schrijven en dat het idee dat hij zo ver weg was me alleen verdrietig maakte. En dat was waar. Hij heeft er nooit op gereageerd, ik weet niet hoe hij zich voelde. Door geen contact meer te hebben kon ik het wel beter verwerken. Nu denk ik minder aan hem dan eerst, en ben ik meer en meer bezig met Jeremy. Die is ook hartstikke lief en best wel knap, en bovendien woont hij in de buurt.
Miguels gezicht kwam weer even voorbij vliegen in mijn gedachten. Ik zuchtte en haalde mijn schouders op. Voorbij.

Om vrijwel precies zeven uur kwam ik aan bij de Sphynx, een redelijk goedkoop maar goed Egyptisch restaurant. We zouden daar even een hapje eten, en daarna naar de film gaan. Als vrienden waren we wel vaker samen naar de film geweest, maar vanavond was het toch anders. Ik had redelijk leuke kleding aangedaan, en ik zag vanuit de verte dat Jeremy de moeite had genomen een overhemd aan te trekken. Dit was een date.

Edit: Ik heb 'Miquel' even veranderd in 'Miguel'. Was fout gespeld, sorry!

[xYaartje]

Oeh, ik denk dat ik weet waar de titel nu op slaat
Ik mag die Jeremy wel, of toch die Miquel, geen ideeXD
ok, ik ben inspiloos wat reacties betreft, dus sorry, volgende keer een grotere

[Artemiss]

Tijdens het eten praatten we over van alles en nog wat. Over hoe het ging met op school, bijvoorbeeld. Daar praatten we normaal gesproken nooit over, dus je ziet maar hoe nerveus we waren. Er hing een spannende doch prettige sfeer.
"Dus, hoe is het nou met die sukkel van Latijn," vroeg Jeremy, hard zoekend naar gespreksstof.
"Och, dat gaat wel. Beter dan in het begin. Het is trouwens een hartstikke aardige vent, alleen een echte nerd. Echt een sukkel. Volgens mij hoort hij nog helemaal niet voor de klas te staan. Laatst kregen we het voor elkaar om de wave te doen in de klas zonder dat hij het echt goed door had." Ik grinnikte bij de herinnering. Jeremy grijnsde.
"Dat moet je bij onze lerares Latijn toch niet proberen, die ziet alles."
"Tja..."
Bijna tegelijk namen we allebei weer een hap. Ik begon maar aan het kluiven van mijn spareribs, dan hoefde ik even niet te praten. Jeremy keek op zijn horloge.
"Nog een krappe drie kwartier voor de film begint. Tijd zat. Hierna nog even een ijsje halen? Ik trakteer."
"Daar zeg ik geen nee tegen."

Van het restaurant liepen we zwijgend en likkend aan ons ijsje naar de bioscoop. Het was vlak bij elkaar. Normaal hadden we altijd wel iets om over te kletsen, maar nu leek het of er niets meer te zeggen was. Niets meer te vertellen, behalve één belangrijk ding en dat lag bij ons allebei op het puntje van onze tong maar we konden er niet opkomen. Of misschien ook wel, maar wisten we niet hoe het te brengen.
"Nog vijf minuten," zei Jeremy. "Komt goed uit, kunnen we nog even ons ijsje opeten."
Ik knikte. Ik staarde voor me uit naar de straat. Ik keek omhoog. Het begon steeds eerder donker te worden. Ik zag één enkele vroege ster in de lucht staan.
Dat deed me ergens aan denken. Plotseling vervaagde de wereld om me heen weer en bleef alleen die ster staan. Ik ben een dromer. Mijn gedachten dwaalden af naar de straatjes van Palma de Mallorca. Ik keek in de bruine ogen van Miguel. Het leek of ik zijn stem weer hoorde.
"Tu," zei hij en drukte met zijn wijsvinger op het puntje van mijn neus, "eres un estrella."
Ik glimlachte.
"What does that mean?"
"You are a star."
Ik smolt van binnen. Versierders hoor, die Spanjaarden. Ik grijnsde breed en antwoordde:
"Yes, I am your star."
Glimlachend schudde hij zijn hoofd.
"No, you are nobody's star, you're free, and that's what makes you beautiful."

"Waar denk je aan?"
Ik keek op. Jeremy keek me lachend aan.
"Je was ergens anders."
"Ja, ik dacht zomaar wat. Niks bijzonders," antwoordde ik maar. Niet echt leuk, als je op een soort van date aan je oude vriendje terugdenkt, of wel soms?
Ik mikte mijn hoorntje in de afvalbak en liep achter Jeremy aan de bioscoop in.

[Muiss]

Aaaah, Artemiss, ik ben weeer een lezer van je!
Je begint direct weer leuk!

[Artemiss]

De film was een slappe romantische komedie. Op zich wel grappig hier en daar, maar niet interessant genoeg om ons niet wat meer met elkaar bezig te houden. Ik keek steeds voorzichtig opzij naar Jeremy. Ik zag dat hij dat ook deed, en iedere keer als onze blikken elkaar kruisten, keken we allebei weer gauw naar het doek.
Ik ben altijd al een beetje een schijter geweest, ik durf nooit zo goed. Vandaar dat het Jeremy was, die als eerste voorzichtig een arm om mijn schouders legde. Ik legde mijn hoofd op zijn schouder. Ik grinnikte, hoe cliché, tijdens de zoen-scène.
"Weet je," fluistert Jeremy in mijn oor, "dit is altijd het moment waarop ze elkaar vertellen dat ze stiekem verliefd op elkaar zijn."
Ik grijnsde. "Moet je me soms iets vertellen, Jeremy?" Ik hoorde hem zuchten. Hij ging verzitten en keek een poosje naar me. Hij zuchtte nog een keer en zei toen:
"Ja."
En daarmee was eigenlijk voldoende gezegd.
De film begon met de aftiteling en mensen gingen al staan. Ook Jeremy pakte mijn hand en trok me mee naar de uitgang. We gingen steeds harder lopen en buiten op straat drukte hij me tegen de muur en zoende me. Als in een reflex streelde ik zijn haar.
Hij stopte even en keek mee aan. Hij glimlachte. Hij had er wel lang op moeten wachten, dat geef ik toe. Ik zoende hem terug.
Hand in hand renden we terug naar onze fietsen. De avond was nog jong.

Ik was vergeten hoe geweldig het voelde om verliefd te zijn, als je liefde werd beantwoord. Dat weekend was het eerste weekend in maanden dat ik niet aan Miguel gedacht had. Ik had al mijn tijd nodig voor Jeremy.
We gingen wandelen in het park, zwemmen in het zwembad en wandelen over het strand. Lekker uit ons hemd waaien.
We liepen hand in hand het zand op. Ik hield van het strand, maar ik had altijd een hekel aan al dat zand in mijn schoenen als je er in de herfst heen ging. Daarom deed ik ze maar uit.
"Wat doe je nou," vroeg Jeremy.
"Ik trek mijn schoenen uit, ik houd niet van al dat zand in mijn schoenen..."
"Wacht maar," zei hij lachend en tilde me op. Ik gilde het uit.
"Zet... me... neer! Jeremy!"
"Zo krijg je helemaal nergens zand!"
Het eindigde die dag weer bij Jeremy thuis tot diep in de nacht...

Maar alles veranderde de week daarna. Ik heb nog moeite om te geloven wat er gebeurde. Het was vrijdag, onze verkering was precies één week aan. Jeremy kwam 's middags bij me langs.
Ik sprong op van de bank toen ik Jeremy's vrolijke gezicht voor het raam zag. Ik rende naar de deur, maakte hem open en sprong in Jeremy's armen. Het was midden oktober en best koud, maar dat maakte niet uit. We bleven in de deuropening staan zoenen. En toen gebeurde het onmogelijke.
"Daphne...?"
Acuut stopte ik met zoenen. Had ik het goed gehoord? Die stem herkende ik uit duizenden. Er was er maar één op deze hele wereldbol met zo'n lieve stem. Ik maakte me los uit Jeremy's omhelzing en draaide mijn hoofd heel langzaam in de richting waar de stem vandaan kwam.
Ik had het goed gehoord. Daar stond hij. Miguel. Hij had een bos rozen in zijn hand die hij nu slap naar beneden liet hangen. Het verdriet wat op zijn gezicht stond op dat moment, zal ik nooit meer vergeten. Ik sloeg mijn hand voor mijn mond en kreeg tranen in mijn ogen.
"Miguel, I... I..." Meer kon ik niet uitbrengen. Jeremy keek me verward aan.
"Liefje, wie is dat?"
Ik kon niet eens antwoorden. Ik was te verbaasd. Ik begreep er niks van. En ik voelde me zo rot, omdat ik wist hoe Miguel zich voelde.
In een fractie van een seconde veranderde Miguels gezichtsuitdrukking van overmand door verbijstering en verdriet naar woede. Zijn mond werd een streep, hij smeet de rozen op de grond en beende weg.
Ik wilde direct achter hem aan rennen, maar Jeremy hield me tegen.
"Wat is dit, Daphne? Wat is dit?" Zijn ogen keken me doordringend aan. Ik schudde, nu huilend, mijn hoofd.
"Ik leg het je zo uit."
Ik rukte me los en rende achter Miguel aan.
"Miguel, wait! Please!"

[xYaartje]

Aw, waarom moet Miguel nu net komen? Dat stukje, dat laatste stukje doet me denken aan Tobias, Tessel en Dimitri uit Spangas^^^^ Kan het kloppen dat die inspiratie daar vandaan komt ?
Nu mis ik alleen nog een broer van Jeremy die wat over Miguel heen strooitXD Maar het was toch uit tussen Miguel en Daphne? Of ik zie het verkeerd
Geweldig, leuk, mooi stukje weer

[Artemiss]

Spangas? Nee hoor, dat kijk ik niet eens.

"Please! Let me explain!"
Miguel draaide zich om en keek me een lange tijd aan.
"I don't think there is anything to explain. I read your last letter, I just thought that..." Hij zweeg en staarde naar de grond. Ik zag een druppel over zijn neus rollen en op de straat uit elkaar spatten.
"You thought what?"
"That it had nothing to do with me. I thought I could still come back. But now I see why..."
"No, no! You don't understand. When I wrote that letter, I didn't even know him," zei ik, en ik wees in Jeremy's richting. "It was just I didn't expect you to come back. I thought I would never see you again anyway, and then I had so little time to write you. Life goes on, you know."
Dat tegen hem zeggen deed meer pijn dan ik gedacht had. Maar op dat moment dacht ik: het is niet anders, hij is te laat. En alsof hij mijn gedachten kon lezen, antwoordde hij:
"It doesn't matter anymore. I'm too late. Just a shame I saved up all my money to come here. I just had to see you, estrella."
Hij veegde zijn ogen droog, zuchtte, haalde zijn schouders op en glimlachte flauwtjes in mijn richting.
"I just had to see you. I still love you, you know that. I always will."
Ik schudde lichtjes mijn hoofd. Arme jongen. Ik keek om, en ik zag Jeremy niet begrijpend onze kant op kijken. Ik keek weer terug naar Miguel. Op dit moment wist ik niet van wie ik meer hield. Het enige wat ik wist, was dat ik mijn keuze al had gemaakt.
"You'd better be off now," zei ik zacht.
Hij knikte verslagen, draaide zich om en slenterde weg.
Ik kreeg plotseling zo'n spijt. Spijt van die brief die ik geschreven had, spijt van de romance die ik met Jeremy begonnen was. Spijt dat ik hem nu weg had gestuurd.
Maar aan de andere kant was ik nog steeds verliefd op Jeremy. En daar moest ik heel sterk aan vast houden, of anders zou dat nog over gaan ook. Nu ik Miguel weer gezien had...
Ik sloeg mijn handen voor mijn gezicht en schudde woest mijn hoofd. Ik moest ophouden met dat gepeins! Ik had mijn keuze al gemaakt. Ja toch?

[xIMISSYOU]

Ik was dit vanmorgen beginnen lezen maar had niet genoeg tijd om te reageren. Mooi gedaan! Het begin is heel mooi en hoe ze steeds wegdroomt naar haar vakantie in Mallorca... prachtig gewoon! Ik kijk uit naar meer

[Artemiss]

"Dus," zei Jeremy met een diepe zucht, "dat was je vriendje uit Mallorca."
"Ex-vriendje," zei ik.
"Had je het al uitgemaakt?"
"Soort van..."
"Had je het al uitgemaakt, ja of nee?" Hij klonk boos, maar ik wist dat hij meer gekwetst was.
"Ik had hem een brief geschreven, waarin ik zei dat ik geen tijd had om hem te schrijven..."
Hij hurkte voor me neer en keek me aan.
"Ja of nee, Daphne!"
Ik sloeg mijn ogen neer, en zweeg. Wat moest ik nou zeggen? Ik wilde Jeremy niet kwetsen, en ik wilde hem zeker niet kwijt.
"Jezus!" Hij liep bij me vandaan en legde zijn handen gevouwen achter zijn op zijn hoofd.
"Hoe moeilijk is die vraag? Heb je het toen met hem uitgemaakt, ja... of... nee?"
Ik bleef zwijgen. Ik wist het antwoord maar al te goed. Ik boog mijn hoofd diep naar voren. Ik durfde hem niet aan te kijken toen ik met een heel zacht piepstemmetje zei:
"Nee."

En zo was het. Ik had hem geschreven dat ik hoopte dat ik hem ooit weer zou zien, maar dat ik geen tijd meer zou hebben om hem te schrijven. En daarmee bedoelde ik dat ik verder wilde met mijn leven, want ik dacht dat ik hem nooit meer zou zien. Maar toen ik die brief schreef, hoopte ik echt dat ik hem nog eens tegen zou komen. Toen ik verliefd werd op Jeremy, was ik die mogelijkheid glad vergeten.

Jeremy zuchtte diep. Hij plofte neer op de bank tegenover me en staarde naar me.
"Wat moet ik nou doen?"
"Niks. Gewoon mijn vriendje blijven. Ik heb hem nu wel duidelijk gemaakt dat het over is, omdat het te lang geleden is. Omdat hij te laat terugkwam," zei ik zacht.
"Daphne, echt, niets liever dan dat. Ik hou van je, dat weet je. Maar hij vast ook. Dit is echt heel lullig voor die gozer. Hij is speciaal voor jou uit Mallorca hierheen gekomen! En nu wijs je hem meteen de deur," zei Jeremy.
"Weet ik," zei ik en begon te huilen. "Maar wat had ik dan moeten zeggen? Ik heb jou nu toch!"
Jeremy knikte. "Daar heb je wel gelijk in. Hij heeft, hoe lullig het ook is, te lang gewacht. En nu ben je weer bezet." Hij knipoogde.
Ik zuchtte opgelucht. Fijn dat hij het met me eens was. Hij stond op en kwam naast me zitten. Hij sloeg een arm om me heen en drukte een zoen in mijn haar.
"Maar liefje, je zit hier zo geëmotioneerd te zijn..." zei hij. Ik lachte even door mijn tranen heen.
"Weet je zeker dat het voor jou ook over is? Kan je het aan om door te gaan met mij, en hem achter je te laten?"
Ik dacht even na, maar zei toen vastberaden:
"Ja. Ik heb ook geen andere keus meer."
"Je hebt altijd een keus," zei Jeremy.
"Nee, ik weet het zeker. Het is over tussen Miguel en mij." Ik slikte. Het klonk veel definitiever dan ik wilde.

[Artemiss]

Het voelde niet echt goed. Ik durfde niet aan mezelf toe te geven dat ik eigenlijk niet kon kiezen. Jeremy vroeg me vaak of alles wel goed met me ging, als ik in de klas weer eens dromerig uit het raam zat te staren. Van mijn moeder had ik ook al een paar keer de vraag naar me toe geworpen gekregen, of ik soms ziek was. Ja, misschien was ik wel ziek. Ik voelde me ziek. Iedere keer als Jeremy me een teder kusje wilde geven, draaide ik mijn hoofd opzij. Daarna corrigeerde ik mezelf wel snel weer, en zoende hem terug. Maar hij voelde ook dat er iets niet goed was.
"Ik ga het je toch nog een keer vragen, Daphne. Heb je nou wel of niet voor mij gekozen?"
Zijn stem trilde, en ik wist (omdat het een gevoelige jongen was), dat hij ieder moment kon gaan huilen. Daar kan ik slecht tegen, mannen die huilen. Daarom loog ik maar:
"Ja, lieverd, ik heb voor jou gekozen. Dit hebben we toch al eens besproken?"
"Jawel," zei Jeremy zuchtend, "maar waarom doe je dan zo... zo..."
"Zo?"
"Zo afstandelijk. Alsof wat wij hebben niet mag, of zo..."
Ik trok één wenkbrauw op.
"Ja, ik weet ook niet hoe ik het anders moet omschrijven," beantwoordde hij mijn blik en haalde zijn schouders op.
Ik liep naar hem toe, streek met mijn hand door zijn blonde haar en zoende hem. Ik acteerde goed, het kwam heel zeker over.
"Hou nou maar op met dat getwijfel. Ik hoor bij jou, dat heb ik je al zo vaak gezegd."
Hij knikte opgelucht. Hij gaf me een knuffel.
"Oké. Ik hou van je, dat weet je, toch?"
"Ja, natuurlijk! Ik hou ook van jou..." Hmm... Dat laatste kwam er toch weer ietsjes te onzeker uit.

Onze woonplaats was, en is nog steeds niet zo groot. Er is welgeteld één hotel in de buurt, in een iets grotere plaats verderop.
Vijf dagen nadat ik Miguel had gezien, ging Jeremy als begeleider mee op brugklaskamp. Dat vindt-ie leuk, beetje lol maken met die kiddo's, zoals hij dat zelf zegt. Ik heb uiteraard vriendelijk bedankt, ik vond één keer meer dan voldoende.
Hoe het ook zij, ik was wel alleen dat weekend, plus de donderdag en vrijdag daarvoor. Die eerste twee dagen kon ik me beheersen, maar in het weekend ging het mis. Het was echt nog niet over. Ik moest en zou Miguel nog een keer zien, als hij er tenminste nog was.
Ik zei tegen mijn moeder dat ik naar Jorinde ging, mijn beste vriendin. In werkelijkheid fietste ik door de polders in de regen, naar de stad in de buurt waar het hotel was. Zeiknat zette ik mijn fiets op slot voor de ingang en liep ik naar de deur. Onder het afdakje probeerde ik in de weerspiegeling van het raam mijn haar enigszins te fatsoeneren, zonder al te veel succes. Gelukkig had ik wel de moeite genomen om een regenjas aan te trekken, anders was het nog erger geweest.
Ik liep het hotel binnen en zag een meisje achter de balie zitten. Ze speelde met puntjes van haar (waarschijnlijk geverfde) platinablonde haar en ze kauwde op kauwgom. Ook walgelijke roze lippenstift. Ik vermoedde dat ze erg om werknemers verlegen zaten bij dat hotel, en daarom drastische maatregelen hebben moeten nemen.
Ik liep naar de balie toe.
"Ehm, pardon," begon ik.
"Hallo, kan ik u helpen," vroeg ze quasi-opgewekt.
"Ja, ik vroeg me af of Miguel Ramón y García hier verblijft..." Ik beet op mijn onderlip. Duimen.
"Ehm, ik zal even in de computer kijken..."
"Graag."
"Ja, Ramón y García, ik zie hem. Hij blijft tot volgende week woensdag. Als het goed is..."
Ze zette zich af met haar roze pumps en rolde met haar bureaustoel naar de kast met kamersleutels.
"Ja, hij is nu gewoon op zijn kamer. Wilt u dat ik hem bel, en zeg dat er bezoek voor hem is?"
Ze viel me toch mee.
"Als dat zou kunnen, graag."
Ze pakte de telefoon en drukte een toetsencombinatie in.
"Hello, mr. Ramón? There is a visitor for you. Ehm... it's a girl, sir." Ik glimlachte.
"Okay, I'll tell her. Thank you, sir."
Ze legde de hoorn op de haak en keek me vriendelijk aan.
"Kamer nummer tweeënveertig, op de tweede verdieping, u kunt naar hem toe."
Ik zuchtte opgelucht.
"Dank u."

Ik stapte in de lift en begon me af te vragen waar ik in hemelsnaam mee bezig was. Wat dacht ik hier nou mee te bereiken? Ik kon de tijd niet terugdraaien door naar hem toe te gaan. Toen bedacht ik me dat het ook niet echt onderdeel was van een plan, maar dat ik hem gewoon wilde zien. Hij was nu nog hier, straks was hij weer weg en dan zou hij voorgoed verdwijnen uit mijn leven. Dan moest ik genoegen nemen met Jeremy. Niet dat dat een probleem was, ik hield ook van Jeremy. En voordat Miguel terug kwam was ik ook helemaal tevreden met hem. Tenminste, meestal dan.
De deuren van de lift gingen open en ik liep langs de deuren. Ik kreeg een apart vakantie-gevoel. Alhoewel ik op Mallorca in een huisje sliep, niet in een hotel. Met mijn ouders had ik wel altijd in een hotel geslapen.
"Veertig, eenenveertig, tweeënveertig," telde ik zachtjes in mezelf. Ik stopte voor de laatste deur. Ik nam diep adem, en klopte aan. Mijn hand trilde toen ik met mijn knokkels op de deur tikte. Een fractie van een seconde later vloog de deur open en trok Miguel me in zijn armen.

Tjonge, heb even een inspiratiebom, geloof ik! Er komt gauw weer een stukje.

[Artemiss]

Ik sloot mijn ogen en hield hem vast. Tranen liepen over mijn wangen. Geen idee hoe lang we daar gestaan hebben, lang, in ieder geval. Ik wist dat dit één van de laatste keren was en dat ik al verschrikkelijk fout bezig was. Maar ik wilde hem niet loslaten. Ik wilde hem nooit meer loslaten. Ik drukte mijn gezicht tegen zijn borst en begon te snikken. Hij streelde mijn haar en suste me.
"Shh, estrella," zei hij zacht. Estrella, zo had hij mij altijd genoemd. Ster.
"I'm not a star anymore," snikte ik. "Everything is such a big mess..." Miguel pakte mijn schouders beet en keek me aan. Ik keek diep in zijn donkerbruine Spaanse ogen.
"What are you doing, Daphne?"
"Ja," zei ik zacht en schudde mijn hoofd, "what am I doing?"
We zwegen een poosje. Miguel vroeg voorzichtig:
"Do you want to come in?" Ik knikte gelaten. Wat maakte het ook nog uit? Alles was toch al een puinhoop. Dit kon er ook nog wel bij.
Miguel plofte op het bed neer. Ik nam plaats op een stoel bij een klein bureau en keek naar hem. Hij was nog steeds ontzettend knap. Ik schudde mijn hoofd. Wat had ik toch gedaan? Het was te laat, en wat had ik een spijt.
"So..." begon Miguel zachtjes.
"Yes?"
"So do you love him?"
"Jeremy? Yes, I do." Ik zei het, en ik wist dat het zo was, en toch voelde het alsof ik een leugen vertelde. Miguel legde zijn hoofd in zijn handen en staarde naar het tapijt. Ik beet op mijn lip.
"Are you allright," vroeg ik zacht.
"No, not really. I don't know how hard it is going to be to forget you. Hard, I suppose."
Hij had het al over mij vergeten. Ik zou hem zeker nooit kunnen vergeten.
"I'll never forget you," zei ik dan ook maar.
"But you love someone else. This Jeremy-guy."
"Yes, I do. But I love you too. The truth is I don't know who I love more."
Nadat die woorden mijn mond hadden verlaten besefte ik dat Miguel toch weer de eerste was aan wie ik de waarheid vertelde. Ik loog tegen Jeremy. Omdat ik van hem hield, maar toch, ik loog tegen hem. Tegen Miguel had ik nooit gelogen en zou ik ook nooit liegen.
Miguel keek me schuin aan.
"You do know who you love more, but you are affraid to admit it."
"No, I'm serious, I can't choose. But I don't have a choice, I already have a boyfriend. That's the whole problem."
"Exactly! You do know that you love me more than him but you don't want to hurt him, right? So you hurt yourself. And me, but I was too late. You're still sweet, estrella."
Ik kreeg een zwaar gevoel in mijn hoofd. Ik wist niet meer wat ik moest denken. Ik haalde mijn schouders op. Langzaam kwam Miguel naar me toe. Hij legde zijn armen gekruist om mijn middel en trok me naar zich toe. Alle vlinders vlogen met honderden tegelijk rond in mijn buik toen zijn lippen de mijne raakten. Ik vergat heel even alles om me heen.
Toen we al op het bed zaten besefte ik waar ik mee bezig was. Ik stopte onmiddellijk en stond geschrokken op.
"What's wrong?" Miguel keek me verbaasd aan.
"Sorry, Miguel. This is not good. I'm not free, I really don't want to hurt Jeremy."
"He doesn't have to know..."
"I don't want to be unfair to him."
"You already are, aren't you?"
Ik haalde mijn schouders op. Hoe je het ook wendt of keert, ik had al een vriendje en dit ging te ver.
"I have to go. Sorry!" Ik trok mijn vestje weer aan en liep de hotelkamer uit. Het hotel uit, de stromende regen in. Ik kreeg spijt van steeds meer dingen. Nu had ik weer spijt dat ik gegaan was. Ik moest hier echt een punt achter zetten. Ik kon niet meer kiezen! Het was te laat. Ik had Jeremy nu, het was te laat. Gewoon te laat.

Edit: Ik ben een beetje onzeker over dit stuk, wat denken jullie?

[leeuwtje]

Wees maar niet onzeker! Ik zou het niet beter kunnen!

Leuk en verslavend verhaal, moet ik zeggen.

[Artemiss]

Ik weet het niet. Ik vind het zelf een beetje rommelig worden. En dat zou zonde zijn, want ik had hier juist al een beetje verhaallijnen van in mijn hoofd. Dit is niet iets wat helemaal ter plekke verzin, zoals Heartbeat.

Ik fietste weer terug over het weiland terwijl ik bijna weg werd gevaagd door de wind en weggespoeld door de hozen water. De tranen liepen over mijn wangen. Ik was weer aan 't fietsen, dus ik begon weer na te denken.
Ik dacht natuurlijk aan Miguel. Aan Mallorca, aan alles wat hij me had laten zien, aan de nachten... en hoe we elkaar hadden ontmoet.
We hadden elkaar op het strand voor het eerst gezien. Voor hem was het liefde op het eerste gezicht. Ik geloofde daar nooit in. Ik zat op het strand te kletsen met een Nederlands meisje dat ik daar had ontmoet. We keken naar de mensen, en vooral naar leuke jongens. Ik zag een paar Spaanse jongens zwemmen in de zee. Een van hen dook net op uit het water en keek me recht in de ogen aan. Miguel.
Ik vond hem wel knap, maar meer niet. Hij bleef steeds onze kant op kijken. Op een gegeven moment pakte hij zijn handdoek en legde die naast de onze. Hij zei iets in het Spaans tegen ons.
"Sorry, do you speak English," vroeg Kelly, het Nederlandse meisje.
"Yes, off course," antwoordde hij haar, maar hij keek naar mij.
"I asked if I could sit here," vervolgde hij.
"Sure," zei ik, "you can sit anywhere. It's a beach, you know..."
Toen begon hij te grinniken, pakte zijn handdoek op en kwam naast mij zitten. We raakten aan de praat, en het duurde niet lang of ik was helemaal in de ban van hem. Ik was daar nog twee weken, wist ik. Normaal zou ik hebben geprobeerd om niet verliefd te worden omdat ik toch weer weg zou moeten, maar nu kon dat me niet schelen. Je hebt het ook niet in de hand. Ik wilde ervan genieten zo lang als het kon. We brachten zoveel mogelijk tijd met elkaar door als we hadden. We waren onafscheidelijk.
En nu was dat voorgoed voorbij. Woensdag ging hij weg en zou ik hem nooit meer terug zien. En waarom? Omdat ik Jeremy al had gekozen. Gefrustreerd en machteloos schopte ik tegen mijn trapper. Ik fietste naar het huis van Jorinde. Ik moest met iemand praten.

[Artemiss]

"Meid, wat zie je eruit! Kom erin!"
Geschrokken en verbaasd trok Jorinde mij naar binnen. Ik zou ook geschrokken zijn, als zij als een verzopen kat met uitgelopen mascara en rode ogen van het huilen in de regen voor mijn deur zou staan.
"Wat is er met jou gebeurd?" Direct begon ik weer te snikken en meteen sloeg Jorinde een arm om me heen. Ik trok mijn jas en schoenen op de mat uit en liep met haar mee naar binnen. Ik kon er nog steeds geen zinnig woord uitkrijgen. Jorinde wreef over mijn rug en liet me uithuilen. Ze stelde geen vragen, maar wachtte gewoon totdat ik het zelf zou vertellen. Dat deed ze altijd als ik ergens om moest huilen, als ik echt diep in de put zat, zoals nu.
Toen ik rustiger werd, begon ik langzaam met horten en stoten het verhaal te vertellen.
"W-weet je nog, dat ik je over Miguel h-heb verteld?"
"Ja, dat heb je zo vaak gedaan, dat vergeet ik nooit meer." Ze knipoogde.
Ik lachte even. Toen werd ik weer ernstig: "Hij is hier."
Jorindes ogen werden groot.
"Hier," vroeg ze, "in het dorp?"
Ik schudde mijn hoofd. "In het Ibis Hotel, over het weiland."
"Ben je naar hem toe geweest?"
Ik knikte en boog mijn hoofd.
"En nu heeft Jeremy het zeker uitgemaakt..."
Mijn hoofd schoot meteen weer omhoog.
"Nee, dat is het hele punt juist..."
Ik vertelde Jorinde het hele verhaal uitgebreid. Over dat Miguel Jeremy en mij gezien had, over wat er bijna gebeurde in zijn hotelkamer, en vooral over de spijt die ik had van de loop van zaken. Toen ik eindelijk uitgesproken was, zwegen we allebei een poosje. Jorinde dacht na.
Jorinde was een meisje met deels een Italiaanse achtergrond. Ze was heel licht getint en had mooi vol krullend donkerblond haar. Veel mooier dan mijn blonde dunne slierterige haar dat heel snel vet werd en altijd vet leek. Jorinde had bruine ogen, en altijd stralend witte tanden. Hoe ze dat voor elkaar kreeg? Ze kon zo in de reclame. Ze had een hele lieve 'nonna', oftewel oma. Dat was een echte Italiaanse mama.
"Dus als ik het goed begrijp, miste je Miguel heel erg en ging je daarom naar hem toe. Stiekem. En nu heb je net op tijd een ramp weten te voorkomen, maar je wilt eigenlijk helemaal niet verder met Jeremy. Maar je voelt het ook niet zo sterk dat je hem maar meteen bot de bons wilt geven, want je wilt hem geen pijn doen. En daarom verzwijg je alles en loop je tegen hem te liegen dat alles in orde is," vatte Jorinde samen.
"Omdat ik van hem hou," voegde ik eraan toe. "Denk niet dat ik niet meer om Jeremy geef, ik hou echt nog wel van hem. Maar Miguel..." Ik zuchtte.
"Ja, Miguel, die...?" Jorinde maakte een handgebaar dat ik mijn zin af moest maken.
"Hij is een soort verslaving. Ik wil niet naar hem toe komen, maar ik moet. Ik moet gewoon! Ik mis hem, Jorinde, ik mis hem zo!" Ik begin weer te huilen. Jorinde pakt me vast en wreef over mijn rug en armen alsof ik het koud had. "Woensdag is hij weg," piepte ik, "en dan zie ik hem nooit meer terug..."
"Doe daar dan wat aan," zei ze meteen.
Ik schudde mijn hoofd. Ze begreep het niet.
"Dat kan toch niet, hij moet weg. Vanwege Jeremy, snap je?"
"Weet je Daph, eigenlijk snap ik het niet. Maar je zult wel gelijk hebben, want ik schat wel vaker dingen verkeerd in. Maar als je je weer even down voelt, ik ben er voor je. Dat weet je, hè?"
"Dankjewel." Ik veegde mijn tranen af. Daar heb je dus vrienden voor.

[Artemiss]

Zondag. Tegen het eind van de middag zou Jeremy weer terugkomen. Ik probeerde wat huiswerk te maken en wat te lezen om niet aan mijn beide vriendjes te hoeven denken. Maar echt veel hielp het niet. Mijn gedachten dwaalden steeds verder af. Ik begon ernstig te twijfelen of ik wel de goede keuze maakte. Maar iedere keer als ik dat deed, wist ik mezelf er uiteindelijk toch weer van te overtuigen dat ik geen keuze meer had. Ik probeerde Miguel uit alle macht te vergeten, mijn belofte aan hem brekend, maar anders zou het ondraaglijk worden. Dat was het eigenlijk al.
Tot overmaat van ramp hoorde ik de deur beneden opengaan, en een paar tellen later hoorde ik mijn moeder roepen:
"Daphne, hier staat een Engels sprekende jongen voor de deur, en hij vraagt naar jou!"
Als in een reflex sprong ik op, liet ik mijn boek vallen en rende ik naar beneden. Het zat heel diep, met mijn verstand wilde ik het niet, maar met mijn hart...
Ik glimlachte toen ik Miguel inderdaad in de deuropening zag staan. Hij glimlachte verliefd terug. Mijn moeder sprak me even aan.
"Zeg, Daphne, dit is toch niet die jongen die je op vakantie ontmoet had?"
"Toch wel."
"Is hij hiernaartoe gekomen," vroeg mam verbaasd. Ik knikte bevestigend.
Ik liep naar Miguel toe en keek hem vragend aan.
"I think we need to talk," zei hij op scherpe toon.
"Yes," antwoordde ik, "but not here, let's walk somewhere. The weather is better now." Ik knipoogde, hij grijnsde. Ik ging mijn spullen aan trekken terwijl mam me nog even op mijn schouder tikte.
"Ik dacht dat jij wat met Jeremy had?"
"Ja, dat heb je goed gedacht."
"En hij is gewoon een vriend, of..."
"Dat ga ik nu uitpraten."

We liepen door het bos. Kleurrijke hopen bladeren lagen op de grond, en er hingen er nog een paar aan bruine, gele en de mooiste, rode bomen. Ik vond het een vreemde gewaarwording om hier met Miguel te zijn, aangezien het met hem altijd zomer was geweest. Heel andere omgeving, ook.
"So," begon ik maar het gesprek. "You are leaving at Wednesday."
"Yes. Way too soon," antwoordde hij, en hij schudde zijn hoofd.
"No," zei ik meteen, "I think it's the best this way. I still have three days to say goodbye to you, and then it's just over."
Miguel stond stil en keek me aan.
"Don't be stupid."
"I'm not," zei ik verontwaardigd.
"Is this really the way you want it?"
"Yes!"
Miguel zweeg. Hij keek me heel lang recht in mijn ogen aan. Ik wachtte af. Toen zag ik een traan over zijn wang lopen. Toen hij zag dat ik er naar keek haalde hij zijn neus op, haalde zijn mouw over zijn wang en keek weg. Ik kreeg medelijden.
"If... if..." stotterde hij met bevende stem, "if that's really what you want... I'll try to say goobye to you untill Wednesday. I promise. If you want me to, I will."
"Thank you," zei ik warm en streek liefdevol met mijn hand langs zijn wang. Ik probeerde hem te troosten, terwijl ik wist dat dat voorlopig onmogelijk was.
"But only if you really want this! I mean, if you want this." Hij prikte zijn wijsvinger in mijn borst.
"What do you mean?"
"Do you want it this way because you heart tells you so, or do you want it this way because you think it's right? Is it your heart or your mind?"
Ik dacht lang na. Ik wist wat ik wilde. Ik wilde te veel. Ik wilde Miguel terug, maar ik wilde Jeremy geen pijn doen. Ik kon Miguel niet meer kiezen, of toch wel? Mijn hoofd werd weer zwaar, en mijn ogen begonnen weer te branden. Ik wist niet meer wat ik met mezelf aan moest.
"What do you want, estrella? Tell me what you want!"
Hij schreeuwde het, maar hij klonk niet boos. Hij klonk wanhopig, machteloos en gebroken. Er brak iets in me.
"I want you," zei ik.
"Say that again."
"I want you! I love you! I wish I never met Jeremy, and that I didn't fall in love with him. I want to break up with him and I want to be your star again. That's what I want."
Ik sloeg mijn hand tegen mijn voorhoofd en schudde mijn hoofd. Dit gesprek had heel anders moeten lopen.
"So, what stops you?" Miguel keek me niet begrijpend aan.
"I hate to hurt Jeremy. He has been my friend for a long time, you see... And he really loves me, I know that."
"He can never love you more than me," zei Miguel vastbesloten.
"I don't know. It doesn't matter. He's my boyfriend now, I can't change that. I made a promise, It's too late."
"But we never actually broke up... Well, forget it. It's not about what's fair, it's about what you want. And if you want to hurt me and yourself so that you won't hurt Jeremy then he's very lucky to have you."
Miguel haalde zijn schouders op en liep terug naar zijn gehuurde fiets, waarmee hij naar mij toegekomen was. Er begon werkelijk van alles te knagen.

[xYaartje]

Ok, ik had een tijdje niet gereageerd, elke keer vergat ik om bij te lezen, maar nu heb ik het bijgelezen
Ik vind het nog steeds leuk om te lezen en ben zeer benieuwd naar meer! Vooral om te weten voor wie Daphne nu eigenlijk kiest. En Miguel is ook lief dat hij gewoon voor haar een tijdje in Nederland blijft.
Ben echt benieuwd voor wie ze nu echt kiest. Ooit moet ze toch kiezen, lijkt mij? Ben daarnaast ook benieuwd hoe Jeremy erop reageerd als hij eenmaal weet waar Daphne is geweest.

[Artemiss]

Jeremy kwam weer terug en ik probeerde te doen alsof er niets aan de hand was. Het leven ging gewoon verder, en Jeremy wist niet van mijn al dan niet bestaande dilemma. Een keer vroeg hij ernaar.
"Hoe zit het nou met die Miguel?"
"Wat zeg je?"
"Miguel, hoe zit het met hem?"
"Oh," antwoordde ik en probeerde zo onverschillig mogelijk te klinken, "dat zit niet. Woensdag gaat hij terug naar Mallorca en dan komt hij niet meer terug."
Jeremy trok zijn wenkbrauwen op.
"En dat vind jij prima zo?"
"Ja," zei ik alsof dat vanzelf sprak, "het is toch uit. Ik heb jou nu." Ik glimlachte naar hem.
Hij grijnsde en zei:
"Ik ben blij dat je mij het leukst vindt."
Even kreeg ik een soort schuldgevoel over me, maar ik begreep toen niet goed waar dat vandaan kwam. Daarom verdween het weer. Ik gaf Jeremy een knuffel en een zoen.

Gelukkig kon ik mezelf op dat moment niet echt noemen. Maar de grootste klap moest nog komen. Miguel was nog niet weg.
Dinsdagmiddag ging Jeremy met wat vrienden iets doen, dus toen kon ik nog even naar Miguel.
Ik fietste meteen uit school naar het hotel, met de bedoeling om even te vragen hoe laat zijn vliegtuig vertrekt.
Ik liep het hotel binnen en hetzelfde meisje achter de balie herkende me. Ze zei dat ik meteen wel door kon lopen, hij was op zijn kamer.
Even later klopte ik op zijn deur. Miguel deed open en glimlachte lief toen hij mij zag staan.
"Hi."
"Hi, I wondered what time you'll leave tomorrow... Then I'll go with you to the airport to say goodbye."
"I think you're at school by then," zei hij en krabde zich op zijn hoofd.
"That's okay, I will skip school. I'll just tell them I feel sick and then they will let me go home. I've done that before..."
Ik grinnikte bij de gedachte aan eerdere malen, ik kon zo goed ziek spelen. Ik deed het nooit meer dan twee keer per jaar, dan viel het op. Maar ik had het in totaal nu al wel zo'n zes keer gedaan. Steeds bij een andere leraar. Werkte altijd.
Miguel grijnsde.
"Allright. I'm going to the airport at one o'clock, it takes one hour to get there, and you have to be there two hours before the plane leaves. So my plane leaves at four o'clock," somde hij op.
"I'll be here at one, I promise."
Het zou prima uitkomen: ik was morgen heel laat uit, dus mijn moeder verwachtte mij toch niet vroeg thuis en ik ging wel eens vaker met iemand mee uit school. Op school zou ik in het uur voor de pauze zeggen dat ik me niet lekker voelde, en dan zou ik ervoor zorgen dat Jeremy niet met me mee zou gaan. Simpel? Ja. Verstandig? Nee.
Miguel keek me afwachtend aan. Ik keek naar hem. Naar zijn prachtige ogen, zijn (niet te) gespierde lichaam en zijn lieve gezicht. Ik kreeg een zenuwachtig gevoel in mijn buik, alsof er iets stond te gebeuren.
Ik vergat voor heel even alles. Het kon me niet meer schelen wat de gevolgen zouden zijn van wat ik deed, het maakte allemaal niet meer uit. Dit was de laatste middag met de enige jongen waarmee ik misschien ooit gelukkig had kunnen worden, althans, zo voelde het, en ik moest alles eruit halen wat erin zat.
Plotseling rende ik op hem af, sprong in zijn armen, klemde mijn benen om zijn middel en gaf hem een enorme zoen. Hij wankelde even, maar we bleven overeind. Hij zoende me terug. Daarna keek hij me vragend aan.
"It's my last chance," fluisterde ik.
Hij knikte en deed de deur van de hotelkamer dicht.

[krisjuh]

Ik begon te lezen en ik kon niet meer stoppen, super mooi geschreven. Ze zit echt in de knoop hé, maar ze moet uiteidnelijk toch kiezen. wat me wle opiel was dta je af en toe van verleden tijd naar tegewoordige tijd ging zoals hier

Jorinde pakt me vast en wrijft over mijn rug en armen alsof ik het koud heb.

Ik had het nog wel vaker gezien, het is niet heel erg maar let er gewoon een beetje op, het is nogal zonde

verder goed gedaan, ik verheug me op meer

[Artemiss]

Ik lag op Miguel zijn borst en streelde zijn haar. Spijt kon ik er op dat moment nog niet van hebben.
Glimlachend en liefdevol keek ik naar Miguel. Maar hij keek somber voor zich uit. Ik kroop dichter tegen hem aan en sloeg mijn armen om hem heen. Ik zoende hem een paar keer op zijn wang.
"What's wrong," fluisterde ik in zijn oor. Ik hoorde hem heel diep zuchten en ik voelde zijn borstkas op en neer gaan.
"I wonder how I am going to survive without you. I'll have to miss this. I'll have to miss everything."
Langzaam kwam de realiteit weer boven drijven. Ik had geen moment meer aan Jeremy gedacht. Ook niet aan de tijd, trouwens. Ik was echt alles vergeten. Even was ik weer terug in de tijd geweest. Terug naar zoals het ooit was. Zorgeloos. Maar zelfs toen, op Mallorca, wisten we dat het niet voor eeuwig was. Waarom moest het voor Miguel en mij altijd een keer ophouden?
Ik hoorde in de verte mijn mobieltje afgaan. Met tegenzin kwam ik overeind en viste mijn mobiel uit de hoop kleren op de grond. Godzijdank was het Jeremy niet.
"Dag mam."
"Lieve schat!" O jee. Als ze zo begon dan maakte ze zich ernstig zorgen.
"Wáár zit je? Je bent niet bij Jorinde, en ook niet bij Jeremy, die heb ik al gebeld." Shit.
"Ik, ik, ben aan 't wandelen. Ik ben de tijd helemaal vergeten, sorry."
"Ik wist niet dat je zo van wandelen hield," vroeg mijn moeder verbaasd.
"Tja..."
"Hoe dan ook, het is zeven uur. Je eten wordt koud, kom je nu gauw thuis? Ik kan het nog wel weer even opwarmen, maar je vader is alvast begonnen."
"Ik kom er zo snel als ik kan aan," zei ik terwijl ik onhandig met één hand mijn bh aan probeerde te doen. Ooit geprobeerd? Ik waarschuw je vast: het valt niet mee.
"Hoe snel is 'zo snel als ik kan'," vroeg mijn moeder.
"Een halfuurtje, schat ik zo."
"Nou, schiet maar op dan," zei mijn moeder met een zucht.
"Tot zo," zei ik en klapte mijn mobieltje dicht. Ik las terwijl ik met één been in de verkeerde pijp de kamer door hinkte wat sms'jes van Jeremy.

Hé schat, ik ben nu thuis. Zin om even langs te komen waaien?

Tjonge, heb je je mobiel weer uitstaan? Of ben je druk bezig?

Ik sloeg mijn hand voor mijn ogen toen ik dat laatste zinnetje las. Kun je zeggen, ja. En nog fout bezig ook. Ik borg mijn mobieltje weer op en kleedde me verder wat vlotter aan. Miguel bleef moedeloos op bed liggen. Hij hoefde uiteraard nergens naartoe. Nog niet.
"Are you in trouble," vroeg hij zonder emotie in zijn stem.
"No, I don't think so. Jeremy won't find out I guess, and my parents aren't that suspicious."
Hij knikte kort. Toen ik helemaal aangekleed was en ik op het punt stond om de kamer uit te lopen zag ik opeens weer die tranen lopen waar ik niet tegen kan. Ik liep weer terug en sloeg mijn armen om hem heen. Hij greep me vast.
"I can't believe that you can do this. How can you do this? I mean, to yourself? How can you take it? Because I can't take it."
Ik beet op mijn lip. Ik wist het zelf ook niet. Ik wist alleen maar dat ik het moest doen. Dat ik geen keus had, dat ik het moest doen. Maar ik begon er meer en meer aan te twijfelen. Maar ik was het begonnen, dus ik moest het ook afmaken.
Ik gaf Miguel nog een zoen, die waarschijnlijk heel lang duurde, maar voor mijn gevoel veel te kort.
"I really have to go now."
"No! Please, stay a little longer..."
"No, or I will get in trouble."
Ik stond op, pakte mijn tas en verliet het hotel. Met gemengde gevoelens fietste ik door het weiland terug naar huis.

@ krisjuh: Bedankt, ik heb het verbeterd! Moet inderdaad beter opletten.

[krisjuh]

Auw, pijnlijk. dat ze dit zichzelf kan aandoen ze doet zichzelf pijn en haar vriendjes! Ik vind het erg mooi geshcreven. je omschrijft de sfeer goed, erg mooi gedaan. wil meer!

[Artemiss]

De volgende dag op school kon ik mijn aandacht niet bij de les houden. Ik was de hele tijd heel ergens anders met mijn gedachten. Regelmatig moesten leraren mij een waarschuwing geven, me weer bij de les betrekken door een vraag te stellen waar ik uiteraard het antwoord niet op wist en één keer had een vriendelijke lerares me gevraagd of alles wel goed met me ging. Ik zei natuurlijk van wel, ik had geen zin om mijn privéproblemen aan haar neus op te hangen, ook al was ze nog zo aardig.
Natuurlijk ging het verre van goed met me. Toch was het minder erg dan ik dacht. Dit was de dag dat hoogstwaarschijnlijk de liefde van mijn leven voorgoed uit mijn leven zou verdwijnen en ergens wist ik dat. Ik kan nu nog niet begrijpen hoe ik zo blind kon zijn. Ik had verwacht dat ik die dag aan een stuk door zou huilen, steeds erger naarmate het moment dat ik ging spijbelen dichterbij kwam. Was misschien ook wel goed uitgekomen. Hoe dan ook, moeilijk was het niet om te doen of ik ziek was.
In de pauze kwam Jeremy naar me toe.
"Hé schat!" Hij plofte op neer op een stoel naast me en drukte een zoen op mijn voorhoofd.
"Waar was je nou gisteren, heb je mijn sms'jes nog gelezen?"
"Eh, ja! Ik was de hele middag aan 't leren, ik had nog wat dingen in te halen en ik heb gewandeld. Ik had mijn mobiel inderdaad weer uitstaan, sorry."
Toegegeven, geen sterke smoes, maar goed genoeg verteld, want hij stelde verder geen vragen. Hij zei alleen maar: "Muts." Hij gaf me eens speels tikje. Wel vroeg hij nog:
"Zullen we vanmiddag dan weer eens wat leuks gaan doen?"
"Hmm," zei ik bedenkelijk, "misschien. Ik voel me niet zo heel erg lekker."
"Oh, ben je een beetje ziekjes," vroeg hij lief en wiegde mij in zijn armen heen en weer. Echt, ik hield van hem. Maar anders.
"Ja, ik ben een beetje ziekjes," zei ik met een glimlach. Hij moest eens weten. Nee, eigenlijk moest hij helemaal niks weten.


Om kwart over twaalf ging ik gewoon midden in de les naar de leraar toe. Ik had in de pauze in het toilet met make-up mijn gezicht zo wit mogelijk gemaakt, nog net niet zo wit dat je kon zien dat het nep was. Ik wankelde een beetje en zei tegen de leraar dat ik me echt niet goed voelde. Bekende klachten: misselijkheid, buikpijn, gevoel dat je moet kotsen. En deze vriendelijke oude leraar aardrijkskunde slikte het voor zoete koek.
De conciërge was iets moeilijker, die was altijd al een norse vent. Maar ik was altijd al een goede actrice, en toen ik wankelend met bevende stem tegen hem zei dat ik me echt niet goed voelde, en dat ik elk moment kon gaan kotsen, geloofde hij me. Hij schreef een absentie-briefje.
"Moet er misschien nog iemand met je mee?"
"Nee hoor, dank u wel. Ik woon niet ver van school en ik zal wel rustig aan doen," loog ik.
Ik slenterde wankel naar mijn fiets, en fietste vervolgens langzaam het schoolplein af. Toen ik echter eenmaal de hoek om was, begon ik in rap tempo te fietsen.
Om vijf voor één was ik bij het hotel. Dat had ik snel gedaan. Ik liep het gebouw binnen, en zag Miguel al met zijn koffers klaar staan. Ik rende naar hem toe en omhelsde hem. Zijn gezicht was emotieloos. Ik vermoedde dat hij al gehuild had.
"Come on, we'll walk to the station. We'll go to Sj... Sj..."
"Schiphol," vroeg ik lachend.
"Yes, the airport. We'll go to the airport by train. Have you got money?"
Ik voelde in mijn binnenzak. Gelukkig, ik was mijn portemonnee niet vergeten.
"Yes, I have some."
Ik was wel vaker alleen met de trein ergens heen geweest. Als ik met Jorinde ging stappen of winkelen bijvoorbeeld, dat kon je beter naar een grotere stad gaan.
We liepen zwijgend voor ons uit starend naar het station. We wisten niks te zeggen. Dit was het.
De trein kwam snel. Juist nu ik eens wilde dat dit zo lang mogelijk zou duren. We stapten in en gingen tegenover elkaar zitten bij het raam. De trein begon te rijden.
We keken elkaar een minuutje aan. Daarna wendde Miguel zijn blik af en staarde uit het raam. Het was een vreselijke stilte. Ik was de eerste die hem doorbrak:
"How did you ever actually come here? Where did you get that idea?"
"Well, I had the idea since you left. But I hadn't enough money at first, and my parents didn't approve. But a couple of weeks ago my father said: 'Listen, if you can gather enough money to pay a flight yourself, I think you're old enough to go.' So I thanked him, and I worked really really hard. In one month and three weeks I had enough money and I booked a flight. You know, I'm not as poor as some of my friends." Hij knipoogde.
Ik glimlachte.
"It's great you did that. I'm really sorry things had to end up like this."
Hij haalde zijn schouders op en dacht een poosje na.
"You know, I still think things don't have to be this way. But if it's really what you want..."
Ik zei maar niks. Ik zat al genoeg te twijfelen.
Ik nam hem goed in me op. Ik keek naar zijn haar, naar zijn gezicht, naar de kuiltjes in zijn wangen en naar zijn gespierde bovenlichaam. En natuurlijk zijn prachtige donkerbruine Spaanse ogen, waarin je al zijn verdriet kon lezen en waar je in kon verdrinken ook al waren ze niet blauw. Ik wilde alles goed in me opnemen, zodat ik het nooit van mijn leven meer zou vergeten. Ik wilde dat deze herinnering me altijd bij zou blijven. Ik merkte dat er alweer tranen over mijn wangen liepen. Miguel legde zijn hoofd in zijn handen en zuchtte diep.
"Sorry..." fluisterde ik zacht.
"What do I have to do with you?"
Zijn grappige Spaanse accent, zijn stem, dat mocht ik ook niet vergeten. Waarom moest ik van alle mensen in de wereld nou juist van hem afscheid nemen?
De trein stopte. Toen ik opstond kromp mijn buik in elkaar door een gevoel dat ik ook altijd heb als ik ergens zenuwachtig voor ben. Alleen was dat nu niet echt het geval. Met een taxi reden we naar Schiphol. Ik herkende alles van toen ik naar Mallorca gegaan was.
We gingen naar binnen, en ik wachtte terwijl Miguel ging inchecken. Ik keek vanuit de verte naar hem. Jezus, wat duurde dat lang! Eindelijk liep hij met alleen zijn handbagage weer naar me toe.
"Well, I checked in on time, now we've got two hours left. Do you wanna go or do you wanna stay a little longer?"
"I wanna stay." Die keuze was niet moeilijk. Ik had er nou al vrij voor 'genomen'.
"Allright, let's have a last drink."
"Okay."

Het voelde echt heel erg raar. En behoorlijk klote, sorry voor het woord. Ik wist dat de grootste huilbui nog moest komen. Terwijl we iets fris dronken bij een van de bars op Schiphol praatten we over Mallorca. Over hoe leuk we het daar hadden, en ik vertelde hem hoe erg ik het mistte en hoe erg ik hem zou gaan missen. Hij zei dat hij mij waarschijnlijk niet eens zou kunnen missen. Golven van spijt stroomden door mijn hoofd.
"You know, I really wish I never met Jeremy. I wish I never started loving him."
Miguel zuchtte. Ik zag dat hij diep nadacht.
"Well, maybe you're right after all. You have to make a choice. If you love two people the same, and in the same way, then you have to choose. And this Jeremy," hij stopte even, en slikte. "It's true that he lives nearby. I'm sure he's a good guy, he must be, if you chose him."
Ik knikte. Fijn dat hij er misschien nog vrede mee zou krijgen. En hij had gelijk in wat hij zei. Alleen gold wat hij zei niet voor mij, maar dat kon ik maar niet inzien.
Time flies, when having fun. In no time waren de twee uur voorbij. Er viel net weer een ongemakkelijke stilte in ons gesprek, toen hij op zijn horloge keek. Hij keek me aan en trok een mondhoek naar beneden.
"It's time," zei hij zo zacht dat ik het bijna niet kon horen. Ik slikte. Dit was het dan.
We liepen langzaam richting de duane.
"I think this is as far as you can go."
Dikke tranen biggelden over mijn wangen.
"Miguel, I... I... I am really really gonna miss you... I..."
Hij suste me, kuste me wel honderd keer op mijn voorhoofd, mijn neus, mijn wangen en mijn mond. Hij greep me daarna stevig beet. "I'll miss you terribly too..."
"I don't want you to go," piepte ik en verborg mijn gezicht achter zijn schouder. Hij veegde met zijn mouw zijn eigen tranen weg en zoende me voor de allerlaatste keer. Het was zonder twijfel de vurigste en langste zoen die ik ooit had gehad. Abrupt hield hij weer op, pakte zijn tas en liep naar de douane. Ik bleef daar als versteend staan. Ik kon niet geloven dat hij voorgoed weg was. Een vrolijk stuk van mij liep daar Nederland uit, of erger, mijn leven uit!
Ik keek om en zag dat Miguel zwaaide. Ik zwaaide terug, daarna liep hij naar zijn gate. Weg.

[xYaartje]

Aw, arme Daphne (Was het toch?). Keuzes maken is hard, I know... ik blijf het leuk vinden dat je de gesprekken tussen haar en Miguel in het engels doet, zo komt het sowieso al realistischer over, op mij dan^^^^
En ik vind Daphne toch beter bij Miguel passen dan bij Jeremy, die twee zijn schattig ben benieuwd wat je nog meer in petto voor ons hebt

[Artemiss]

Ik reed met de trein terug naar huis. Ik voelde me leeg en misselijk. Ik wilde niemand zien.
"Lieve schat, wat is er met jou aan de hand?" Direct toen mijn moeder mij binnen zag komen sloeg ze haar armen om me heen. Ik leunde tegen haar aan. Ik voelde me ook slap.
"Ik voel me niet lekker," zei ik met een zwak stemmetje. "Ik ga denk ik op bed liggen."
"Wil je een aspirine?"
Ik schudde mijn hoofd en liep naar mijn kamer. Ik liet mijn tas met een flinke dreun op de grond voor mijn bureau vallen en plofte op mijn bed neer. Ik drukte mijn hoofd in mijn kussen en begon te huilen. Heel lang, ik geloof dat ik de hele middag gehuild heb. Mijn kussen was gewoon nat.
Ik ging die donderdag en vrijdag daarop niet naar school. Ik moest overgeven en ik had geen honger. Donderdag zat ik uren rechtop in bed, voor me uit te staren en aan Miguel te denken. Ik probeerde hem te vergeten maar het lukte niet. Slapen lukte al helemaal niet. Ik had ook nergens meer zin in, en ik was niet aanspreekbaar. Aan huiswerk dacht ik niet eens meer. Kijk, dát noemen ze nou ziek zijn van verdriet.
Vrijdagmiddag kwam Jeremy even bij me kijken. Lief, maar ik kon het eigenlijk niet zo goed hebben. Maar ik nam me toch maar voor om lief voor hem te zijn en hem niet op te zadelen met mijn liefdesproblemen.
Ik zat op mijn bed en probeerde wat te lezen om ergens anders aan te denken. Toen kwam Jeremy binnen.
"Hoi," zei hij, "je moeder liet me binnen." Ik knikte.
"Hoi, kom erin."
Hij gaf me een bos gele rozen.
"O, dankjewel."
Hij boog me naar me toe en bracht zijn hoofd dicht naar het mijne. Hij knipoogde en fluisterde:
"Je bent toch niet besmettelijk, hè?"
Lachend schudde ik mijn hoofd en zoende hem. Hij kroop op het bed en kwam naast me zitten. Ik leunde tegen zijn schouder. Op de een of andere manier was ik toch heel blij dat hij er was.
"Wat is er met je aan de hand?"
"Gewoon grieperig..."
"Echt?"
Ik zweeg. Ik dacht na. Jeremy draaide zijn hoofd mijn kant op en staarde me aan.
"Miguel is naar huis."
"O..."
Weer was het even stil. Ik voelde al weer tranen opkomen nadat ik die zin had uitgesproken.
"Ik hou van je, oké," zei ik zacht snikkend tegen Jeremy. "Het is gewoon even moeilijk."
Jeremy knikte. "Ik hou ook van jou, en ik geef je tijd als je die nodig hebt. Ik wil heel graag met je verder... Het is toch over met die Spanjaard, of niet?"
Ik begon harder te snikken maar ik knikte toch bevestigend. Jeremy zuchtte diep en schudde zijn hoofd.

[Artemiss]

Tot mijn grote verbazing ging het in de weken daarna langzaam maar zeker over van gebroken en verdrietig naar neutraal. Ik was ook niet blij of iets in die geest, maar het was niet meer zo dat ik om de minuut in huilen uitbarstte. Af en toe had ik nog wel zo mijn zwakke momenten, bijvoorbeeld als ik naar het fotoalbum greep en met een weemoedige blik naar de foto's van Mallorca tuurde. Daarmee kon ik de tijd helaas niet terugdraaien.
Jeremy was heel lief voor me, hij deed zijn uiterste best om het me naar de zin te maken. Hij vroeg nooit meer naar Miguel of naar mijn liefdesverdriet om hem, ook al wist hij donders goed dat dat er was. Ik had in de tijd dat ik ziek was een hoop gemist op school, dus hij hielp me om het weer in te halen. En naast school hield hij me ook bezig: we gingen zwemmen, naar de bioscoop en af en toe naar de disco met Jorinde en zijn vrienden samen. Dat waren momenten waarop ik even niet aan Miguel hoefde te denken, en ik gewoon weer blij kon zijn met Jeremy. Na vijf weken had ik weer het gevoel dat het zo goed was.
Toch had ik zeven weken later, de lente begon er al weer langzaam aan te komen, een inzinking. We kwamen binnen bij geschiedenis.
Ik plofte naast Jeremy neer op mijn stoel, en gaf hem een zoen op zijn wang.
"Hé schat," zei hij en zoende me. De leraar was er toch nog niet, anders had ik het een klein beetje gênant gevonden. Met een brede grijns wees hij op de aanzienlijk groter wordende groep klasgenoten die op de tafels achter in het lokaal plaats nam.
"Ze gaan een wave doen als de Vries binnenkomt."
De Vries was een jonge enthousiaste leraar, die, zoals de meeste leraren geschiedenis, heel boeiend konden vertellen. In orde houden was hij helaas iets minder goed. Heel erg was dat niet, we vonden hem allemaal oké, dus hem zouden we niet veel pesten. Bovendien had hij een goed gevoel voor humor, dat de situatie meestal ook wel kon redden.
Op het moment dat hij het lokaal binnenkwam, kwam er inderdaad keurig een mini-wave opgang waarbij geluid gemaakt werd. De wave zette zich voort in de schoolbanken. Het was uiteraard bedoeld om wanorde te scheppen.
Eerst keek de Vries enigszins verbaasd, maar gelukkig kwam hij vrij snel met een spitse opmerking.
"Is dit een fan-wave voor mij, jongens?"
Lachend antwoordden wij daar een 'ja' op. Voor u wel, meneer.
Op dit moment was ik al helemaal niet meer met mijn gedachten bij Miguel of bij Mallorca. Eerlijk, ik had eindelijk een manier gevonden om het achter me te laten. Tot die bewuste dag.
Dagmar, een niet echt onaardig modepoppetje kwam met haar gevolg iets te laat het lokaal binnen. Ook daar is de Vries niet zo streng in.
"Dames, ga snel zitten. Volgende keer wat eerder proberen te komen," zei hij vluchtig tussen zijn verhaal door.
"Ja, meneer," antwoordde Dagmar met haar beste tandpasta-glimlach. Lelijk was ze niet, dat moet ik toegeven. Ze deed haar best.
Onder de les bleef ze kletsen met haar vriendinnen, maar op zo'n geluidsniveau dat het voor de Vries niet hoorbaar was. Die was overigens druk bezig met het zeer beeldend vertellen van de slag bij Ieper in 1914, in de Eerste Wereldoorlog, dus die had niets in de gaten.
"Moet je horen, Lisa, weet je hoe cool," hoorde ik haar opgewonden fluisteren. "Weet je waar ik heen ga deze zomer?" Laat me raden, dacht ik, naar je tantes villa in Zuid-Frankrijk? Of zou het toch Parijs of Rome geworden zijn? Of Wenen misschien?
"Nee, vertel op!" Lisa was een eersteklas roddelaarster en heel erg nieuwsgierig.
"Naar Mallorca! Weet je wel, dat Spaanse eiland? Echt zo cool! Ibiza ligt er naast, weet je wel..."
De rest van het geratel hoorde ik al niet eens meer. Mallorca. In een ogenblik was alles wat ik met moeite verdrongen had weer terug. Ik staarde voor me uit en kon de rest van de dag nergens anders meer aan denken. Ik bleef me maar afvragen hoe het nu met hem ging, het was immers zo lang geleden! Jeremy werd weer bezorgd om me, hij had Dagmar ook horen praten. Alleen had ik geen zin om met hem te praten.
Het eerste wat ik deed toen ik thuiskwam was het fotoboek pakken. Ik was weer terug bij af. Wat doe je als je diep in de put zit en echt niet meer weet wat je moet doen? Dan ga je naar je beste vriendin. Althans, ik wel.

[Artemiss]

Ik belde Jorinde op. De telefoon ging een paar keer over, en uiteindelijk nam ze op.
"Hé, meid, hoe is het," klonk het zoals altijd even vrolijk aan de andere kant van de lijn.
"Hoi, het gaat niet zo. Kun je even langskomen, of kan ik beter naar jou...?"
"Ik ben er zo." Aan mijn stem kon ze al horen dat het ernstig was.
"Dankje, tot zo."
"Tot zo."

Een kwartier later stond ze voor mijn deur. Ik legde het fotoboek naast me neer op de bank en liep naar de deur. Toen Jorinde de kamer binnen kwam en het fotoboek zag liggen, draaide ze zich resoluut om en keek me met grote ogen aan.
"Nee, Daph, toch niet weer, hè?"
Verdrietig knikte ik. Ik haalde mijn schouders op.
"Je was zo blij de afgelopen tijd, je was hem eindelijk vergeten! Wat is er gebeurd?"
Ik vertelde haar dat Dagmar het over Mallorca had gehad en dat alles toen meteen weer boven kwam drijven. De enige reden dat ik er niet meer aan hoefde te denken was dat ik er niet meer mee bezig was, maar veel was er niet nodig om me er weer aan te laten denken.
"Ik kan niet zonder hem. Ik wil wel zonder hem kunnen, en tegelijkertijd ook weer niet. Ik kan gewoon niet zonder hem!" Moedeloos keek ik Jorinde aan. "Ik weet niet meer wat ik moet doen."
Jorinde zuchtte diep. "Denk je dan dat ik een oplossing heb? Ik wil je helpen, maar ik kan niet even met een toverstokje zwaaien en alles in orde maken."
Ze keek naar de grond. Ik volgde haar voorbeeld. We zwegen lange tijd. Net op het moment dat ik alle hoop wilde laten varen, schoot Jorinde omhoog.
"Ik heb een idee! We gaan naar mijn nonna."
Ik trok mijn wenkbrauwen op.
"Naar je oma? Hoezo?"
"Die kan je misschien vertellen wat je moet doen. Ze is heel wijs, en ze heeft ook wel wat ervaring op dat gebied," zei Jorinde met een knipoog.
Het maakte voor mij niet echt meer uit, ik dacht dat het geen kwaad kon. Ik ging met haar mee.

"Nonna is nu bij ons thuis," verklaarde Jorinde onderweg, dus fietsten we naar haar huis.
We liepen de keuken in, en aan de keukentafel zaten Jorindes moeder en haar oma druk in het Italiaans te ratelen. Jorinde sprak een klein beetje Italiaans, maar lang niet zo goed als haar moeder.
"Nonna, dit is mijn beste vriendin, Daphne."
"Dag Daphne," groette de oude dame mij vriendelijk.
"Dag mevrouw," zei ik beleefd.
"Jorinde, ik ga nog even naar de winkel," riep haar moeder terwijl ze de deur uitliep.
"Is goed, mam," riep Jorinde haar na, en wendde zich daarna weer tot haar grootmoeder: "Nonna, Daphne heeft wat problemen, en ik vroeg me af of u haar advies kan geven."
De vrouw glimlachte warm naar me. Ze bekeek me eens goed. Ze keek naar mijn loshangende haren en mijn rood behuilde ogen.
"Laat me raden, het heeft met de liefde te maken?"
Ik was verbaasd, en tegelijk moest ik glimlachen. Ze was kalm, vriendelijk en kwam wijs over. Ik moest haar wel vertrouwen, en langzaam begon ik met het vertellen van mijn verhaal.

Het wordt toch nog wel gelezen, hè? Even checken...

[leeuwtje]

Ja hoor, het wordt zeker nog gelezen, ik check dagelijks trouw of je nog gepost hebt

Ik ben alleen niet zo goed in kritisch lezen...

[Artemiss]

Oké, bedankt, dan weet ik dat.

Ik vertelde in het kort hoe de situatie nu was. Miguel was weg en ik miste hem ontzettend. Ik wilde Jeremy niet kwetsen, omdat ik van hem hield. Maar ik hield ook van Miguel, en ik had er toch spijt van dat ik hem weg had laten gaan. Dat was zo ongeveer de kwestie.
Nonna glimlachte naar me.
"Ik geloof dat ik het begrijp," zei ze en ze knikte. "Eerst moet je uitzoeken van wie je het meest houdt."
Ik schudde mijn hoofd en voelde tranen opkomen, alweer. "Dat is nou juist het hele probleem," zei ik en ik probeerde normaal te praten, wat niet meevalt als je moet huilen, "ik hou van hen allebei evenveel..."
Dit keer schudde Nonna haar hoofd.
"Nee, meisje, je houdt van één van hen hartstochtelijk meer. En van de ander hou je wel, maar anders... Je moet gaan voor diegene van wie je hartstochtelijk het meest houdt. Het hangt misschien wel af van een gelukkig leven of niet... Hoe groot is de kans dat je Miguel ooit nog tegen komt, als het met Jeremy uiteindelijk toch niet blijkt te werken?"
Ze had een grappig accent. Ze praatte correct Nederlands, maar met de Italiaanse zangerige intonatie. Het klonk heel leuk, en op de een of andere manier heel vriendelijk.
Ik dacht hier over na. Zwijgend staarde ik naar het tafelblad. Ik dacht blijkbaar lang na, want Nonna ging me helpen.
"Beschrijf nou eens wat je voor Jeremy voelt."
"Voor Jeremy?"
Ze knikte. "Om mee te beginnen. Ik heb wel een vermoeden, namelijk."
"Oké," zei ik en ik dacht even na. Het was moeilijk om te omschrijven wat ik voor Jeremy voelde.
"Hij is sowieso mijn beste vriend, als er iets is, is hij er voor me. Ik hou van hem, omdat het zo'n lieve jongen is. Hij heeft ook humor. En bovendien respecteert hij me, zelfs toen Miguel opeens opdook was hij niet boos. Hij heeft ongetwijfeld gemerkt dat ik nog steeds wat voor Miguel voel, en hij praatte er gewoon over. Hij is zo lief, en hij zegt het nooit als ik hem kwets. Daarom wil ik heb geen pijn doen..."
"Goed," zei Nonna en ze knikte begrijpend.
Jorinde zat ondertussen op de bank in de woonkamer aandachtig mee te luisteren.
"Vertel me dan nu eens wat je voor Miguel voelt. Wat je voelt als je bij hem bent."
Ik zuchtte. Omschrijven wat ik voor Miguel voelde, was nog moeilijker.
"Nou ja, eh..." begon ik voorzichtig, "als ik in zijn ogen kijk, vergeet ik alles om me heen. Ik voel vlinders in mijn buik als hij me zoent. Ach, ik ben gewoon nog steeds verliefd. Als ik bij hem ben, lijkt het of niets er meer toe doet, behalve hij en ik. Dat ik al mijn zorgen voor heel even kan vergeten. Hij maakt iets in me los, wat niemand anders in me los kan maken. Ik hou zo vreselijk veel van hem."
Ik lachte door mijn tranen heen en sloeg mijn handen voor mijn ogen. Wat had ik er toch een zooitje van gemaakt.
"Ik denk dat het wel duidelijk is, vind je niet," zei Nonna tot mijn grote verbazing. Duidelijk?! Hoe bedoelt ze?
"Wat zegt u?"
"Hartstochtelijk, hou je van Miguel verreweg het meest. Dat blijkt uit je eigen omschrijving. Ja, je bent nog verliefd, maar het feit dat het meer dan een jaar geleden is sinds je hem hebt ontmoet, en je hem nog steeds wilt, bewijst dat je van hem houdt.
Je wilt Jeremy geen pijn doen, zoals je Jorinde geen pijn wilt doen. Je houdt van hem net zo veel als van haar. Hij is een goede vriend van je, meer niet," verklaarde ze nuchter.
Dat laatste sprak ik echter tegen.
"Nee, Jeremy is meer dan alleen een vriend. Hij is in ieder geval meer dan een vriend geweest, want ik heb hartstochtelijk van hem gehouden. Ik heb echt wel vlinders gevoeld, aan het begin. Alleen toen kwam Miguel plotseling terug... Maar ik ben verliefd op hem geweest!"
Nonna grinnikte om mijn felle tegenspraak.
"Ja, dat begrijp ik..."
"Legt u mij dat dan maar uit..."

[Artemiss]

Nonna keek me recht aan.
"Dat zal ik doen. Vertel me eens, was vlak voordat je op Jeremy verliefd werd nog met Miguel bezig?"
Direct schudde ik mijn hoofd. Ik wilde haar ervan overtuigen dat ik meer voor Jeremy voelde dan alleen vriendschap. Waarom? Geen idee. Waarschijnlijk omdat ik graag gelijk krijg. Ik zag niet in dat ik mijn probleem zelf alleen maar groter maakte met dat eigenwijze gedoe.
"Nee," zei ik fel, "ik was helemaal niet meer met Miguel bezig! Ik had dat afgesloten, het was over. Ik dacht..." Mijn stem zwakte meteen af na de losbarsting toen ik door had dat ik loog om gelijk te krijgen.
Nonna keek me quasi-verbaasd aan, waarmee ze me duidelijk wilde maken dat ze wist dat ik loog en dat dat haar verraste.
"Nou ja," zei ik iets zachter, "ik dácht natuurlijk nog wel aan hem..."
Nonna glimlachte.
"Precies. Je was hem nog lang niet vergeten, en je wilde dat hoofdstuk ook nog helemaal niet afsluiten. Maar diep in je wist je dat je hem waarschijnlijk nooit meer zou zien. Je miste de verliefdheid, het gevoel dat je toen had. Je zocht vervanging, in ieder geval tijdelijk, en Jeremy bood dat aan. En het zou misschien goed gegaan zijn, als Miguel niet teruggekomen was."
Ademloos luisterde ik naar haar verklaring. Ik wist dat ze gelijk had.
Vervanging. Jeremy was gewoon vervanging. En nog een slechte ook blijkbaar, want zo gauw ik Miguel had gezien, was ik niet meer verliefd. Al die tijd had ik mezelf en Miguel gebroken om Jeremy geen pijn te hoeven doen, en nu bleek dat ik hem onbewust had gebruikt. Nu had ik me tegenover iedereen misdragen, inclusief mezelf.
Nonna zag dat ik mijn handen voor mijn gezicht sloeg en met mijn ellebogen op tafel leunde. Ze begreep dat ik mezelf alles kwalijk nam.
"Wees nu maar blij dat hij teruggekomen is," zei ze warm, "met Jeremy of met wie dan ook had je nooit zo gelukkig kunnen worden als met hem, en nu besef je dat. Anders had je dat nooit, of te laat geweten. Onthoud dat je altijd een keuze hebt!"
Ik schudde mijn hoofd.
"Miguel is al weg. En nu heb ik Jeremy toch al pijn gedaan, want ik weet zeker dat hij al die tijd al voelde dat ik meer van Miguel hield en..."
"Kindje," zei Nonna met een diepe zucht, "je denkt toch niet dat je Jeremy gelukkig had kunnen maken door voor eeuwig bij hem te blijven terwijl je niet echt van hem hield? Hij is beter af met een ander meisje."
Jorinde kuchte in haar hand en keek de andere kant op. Verbaasd keek ik in haar richting. Zou zij...?
Ik verwierp de gedachte en richtte me weer op mijn eigen zaken. Ik dacht even na. Het duurde niet lang voordat ik besloten had wat ik ging doen.
"Bedankt, Nonna, ik denk dat ik weet wat ik moet doen," zei ik zelfverzekerd tegen de lieve oude vrouw.
"Ik heb het graag gedaan, meisje."
Ik stond op van mijn stoel en pakte mijn jas. Tijd om zaken op orde te stellen.
"Jorinde, ik ga weer. 't Was een goed idee om je oma om advies te vragen!"
"Zal ik met je mee gaan?"
"Nee, beter van niet," zei ik en keek haar verontschuldigend aan, "ik ga even bij Jeremy langs."
Ze knikte dat ze het begrepen had.

Ik fietste naar Jeremy's huis. Ik zette mijn fiets tegen de kastanjeboom die in zijn tuin stond. Zijn ouders hadden een hele mooie tuin, zeker in de herfst. Alle kinderen uit zijn buurt kwamen hier altijd kastanjes rapen.
Met knikkende knieën liep ik naar de voordeur. Ik voelde een enorme steen in mijn maag. Dit ging een heftig gesprek worden. Het uitmaken is nooit leuk, vooral niet als je persoon in kwestie niet wil kwetsen.
Jeremy deed zelf open.
"Hé, kwam je even langs waaien?" Hij boog zich al naar me toe om me een zoen te geven, maar ik hield hem tegen en schudde mijn hoofd. Hij trok zijn wenkbrauwen op.
"Is er iets," vroeg hij.
"Ja," zei ik ernstig, "we moeten praten."

Even later zaten we naast elkaar op de bank. Hij keek me gespannen aan. Ik vond het heel moeilijk. Ik wist niet goed waarmee ik moest beginnen.
"Het gaat toch niet over die vakantieliefde van je, hè?"
Ik knikte verslagen. "Toch wel."
Hij zuchtte diep. Hij wreef door zijn ogen en keek me aan.
"Je bent niet over hem heen."
Ik schudde mijn hoofd. "Nee, en ik denk ook niet dat ik ooit over hem heen zal komen. Ik hou van hem, en dat zal altijd zo blijven. Ik dacht dat ik eroverheen zou komen, maar ik heb me vergist." Ik voelde me heel erg slecht op dat moment.
Jeremy beet op zijn lip. Hij twijfelde over wat hij moest zeggen. Je kon aan alles zien dat hij moedeloos begon te worden. Hij stond op van zijn stoel en staarde voor zich uit. Na een poosje keek hij me aan.
"En nu?"
Ik slikte even. "Ik ehm..." Ik slikte nog een keer, haalde diep adem en zei:
"Ik denk dat we er beter een punt achter kunnen zetten."
Jeremy's ogen werden groot van verbazing.
"Wat? Je wilt het uitmaken?"
Ik knikte.
"Waarom?! Ik dacht... Hou je niet meer van me?"
Ik zuchtte diep. "Jawel, maar niet op de manier waarop ik van je zou moeten houden. Ik hou van je als een hele goede vriend. Maar er zijn geen vonken, sorry..."
Er liep een traan over zijn wang die hij meteen wegveegde met zijn mouw.
"Ik begrijp het niet. Maak mij niet wijs dat je niet verliefd op me was in het begin."
Ik legde hem uit wat Nonna mij net had uitgelegd. Ik zocht vervanging voor wat ik met Miguel had.
"Oh, nu snap ik het. Ik moest je alleen maar even bezig houden totdat je prins weer terugkwam!" Boos draaide hij zich van me af en beende naar het andere eind van de kamer.
"Het spijt me! Dat deed ik niet bewust. Het was misschien goed gegaan als Miguel niet teruggekomen was..."
"Ik dacht dat wij iets hadden wat echt was," mompelde hij verslagen.
Ik liep naar hem toe en pakte zijn schouders beet. Ik wreef over zijn armen.
"Hé, niet zo somber. We hadden iets wat echt was, maar ik hou meer van Miguel, het spijt me. Ik hou ook nog steeds van jou, maar anders. Ik wil jou en mezelf niet langer voor de gek houden. En er lopen nog meer meisjes op deze aardbol rond!"
Jeremy grinnikte zonder te lachen.
"Schrale troost. Ik hou van jou."
"Tja..." Ik beet op mijn lip en staarde naar de vloer.
Jeremy maakte zich van me los en ging weer op de bank zitten. Hij keek me niet aan. Ik voelde me rot. Dit was precies wat ik al die tijd had willen voorkomen. Maar er was geen ontkomen aan.
"Maar, je loverboy zit op Mallorca. Wat ga je nu doen?"
"Hard werken en dus flink bijverdienen, en mijn ouders smeken of ik volgende zomervakantie weer naar Mallorca op vakantie mag," legde ik uit.
"Nou, succes," zuchtte hij.
"Ik ga maar," zei ik zachtjes. Ik liep naar hem toe en wilde hem een zoen op zijn wang geven, maar hij wendde zijn gezicht af.
"Komt het nog goed tussen ons," vroeg ik voorzichtig.
"Niet vandaag," antwoordde hij boos en verdrietig tegelijk.
Langzaam stond ik op en liep naar de deur. Ik trok mijn jas aan, opende de deur en stapte de buitenlucht in. Ik voelde me rot over wat ik gedaan had, maar ik had geen spijt.
Ik trok de deur achter me dicht, en hoorde Jeremy nog net roepen:
"Godverdomme!" Daarna klonk er een harde knal van een deur.

[leeuwtje]

Het was wel de juiste keuze om het uit te maken, denk ik. Maar spijtig voor Jeremy!
Ben benieuwd hoe zij en Miguel het gaan uitwerken, want alleen elkaar in de vakantie zien is ook wat magertjes wanneer je echt verliefd bent...

Verder (?)

[Artemiss]

Nou vooruit, een klein stukje dan.

"Alsjeblieft, pap?"
Ik had mijn vader net het hele verhaal uitgelegd, en dat ik heel graag weer een keer naar Mallorca wilde. Mijn vader haalde zijn schouders op.
"Ja, meisje, ík vind het best, als je het zelf betaalt. Maar, waarom wil je nog een keer naar hetzelfde eiland? En waarom weer alleen?"
"Ik vond het gewoon heel leuk, en Miguel woont daar..."
Toen ik dat zei, kwam mijn moeder uit de keuken gelopen. Ze keek me heel verbaasd aan.
"Miguel? Ik dacht dat dat over was."
Ik grinnikte zachtjes en toverde een stompzinnige grijns tevoorschijn. Nu ik wist dat ik weer naar Mallorca mocht voelde ik me tien kilo lichter.
"Ja, dat dacht ik dus ook..."
"En hoe zit het met Jeremy?" Mijn moeder deed haar armen over elkaar.
"Ik heb het uitgemaakt."
"Nou ja!" Nu plaatste ze haar armen in haar zij. Dat was de houding die ze standaard aannam als ze mijn gedrag of mijn handelingen afkeurde.
"Je hebt die arme jongen gewoon gedumpt, om in jouw taal te spreken, voor een of andere kwibus die op Mallorca zit en nauwelijks iets van zich laat horen!" Ze was niet echt boos, meer verontwaardigd.
"Ho nou even, die kwibus heeft toevallig wel al zijn geld opgespaard om een reis naar Nederland te kunnen betalen, alleen maar om mij te zien! Ik ben overigens degene die het schrijven gestopt heeft, omdat ik dacht dat ik hem nooit meer zou zien. En wat Jeremy betreft, die zou ook niet blij geweest zijn met een meisje dat niet echt van hem zou hebben gehouden."
Mijn moeder slaakte een zucht.
"We gaan toch niet bijdehand doen, hè," zei ze met een knipoog. "Waar haal je zulke wijsheid vandaan? Hoe dan ook, je zult wel gelijk hebben, jij weet het beste wat je moet doen. Maar ik blijf het sneu vinden voor die Jeremy."
Ik haalde mijn schouders op. Niks aan te doen, 'that's life'.

De weken daarna waren zonder meer de drukste weken die ik ooit in mijn leven had gehad. Ik liep een krantenwijk, ik vulde vakken bij de Albert Heijn, in plukte tomaten in de kassen van mijn oom en dan had ik natuurlijk ook nog gewoon huiswerk en school. Ik had nauwelijks meer tijd over om iets voor mezelf te doen. Maar dat vond ik niet erg, met de gedachte dat ik Miguel weer zou zien sloeg ik me erdoorheen.
Jeremy sprak ik in het begin niet veel meer. Jorinde zei dat hij geen zin had in een gesprek met mij. Ik liet het maar zo. Op school sprak hij me ook een poosje niet meer aan, behalve als het nodig was. En hij ontweek mijn blik. Ik had een vriend verloren, maar ik wist dat ik de goede keuze had gemaakt.

[Artemiss]

Ik zat in de pauze Frans te leren en ondertussen een boterham naar binnen te proppen. Ik concentreerde me op mijn leerwerk, en dacht zo min mogelijk na. Dat deed ik eigenlijk de hele tijd, anders kwam ik in tijdnood. Ik ben nogal een dromer.
Ik was zo geconcentreerd bezig, dat ik het niet eens doorhad toen Jeremy naast me kwam zitten. Ik schrok ook enorm toen hij plotseling in mijn oor riep:
"Aarde aan Daphne! Kunt u mij verstaan?"
Ik klapte acuut mijn boek dicht van de schrik.
"Jezus, Jeremy, wil je dat niet meer doen..."
Hij moest lachen.
"Je zat zeker op Mallorca, of niet?"
Ik was verbaasd dat hij die opmerking zo laconiek maakte. Alsof hij er nu al weer overheen was. Ik keek hem glimlachend aan.
"Jij bent weer helemaal je oude vrolijke zelf?"
Hij trok een twijfelachtig gezicht en bewoog zijn hoofd.
"Bijna. Niet dankzij jou," zei hij en drukte zijn wijsvinger op mijn neus.
"Ik weet het, sorry. Ga je het me ooit vergeven?"
Hij glimlachte lief. "Ja hoor," zei hij. Hij gaf me een knuffel. Ik hield nog steeds van hem, maar anders. Hij was écht mijn beste vriend.
"Vrienden," vroeg ik dan ook maar.
Hij knikte. "Vrienden!"
Dat betekende veel voor me. Ik had mijn vriend weer terug! Dingen konden weer worden zoals vroeger. Een ander probleem begon wel bij mij op te spelen. Veel tijd om eraan te denken had ik niet, alleen 's nachts. Als ik dan niet al heel snel sliep, omdat ik moe was van het blokken, het tomaten plukken, het vakken vullen of het lopen van mijn krantenwijk.
Hoe gingen Miguel en ik het volhouden? Hij woonde op Mallorca, ik woonde in Nederland. We zouden elkaar hooguit vier weken per jaar zien. Misschien zes. Ik was pas zeventien, ik voelde er niet heel veel voor om nu al naar zo ver weg te verhuizen. Dat kon ik later misschien wel doen... Maar wat moest ik ook op Mallorca? En hij kon in ieder geval niks in Nederland.
Dat ging lastig worden, maar niet ondoenbaar. Niks was voor ons ondoenbaar. Liefde overwint alles! Dat roepen ze toch altijd? Ik geloofde er volledig in. Ik was bereid om me de rest van mijn middelbare schoolleven uit de naad te werken om hem elk jaar op te kunnen zoeken. We zouden elkaar weer zien en blijven zien, en we zouden altijd bij elkaar blijven. Ik geloofde er meer in dan ooit tevoren.

[Artemiss]

"Daphne!" Mijn vaders stem klonk vanuit zijn computerkamer.
"Nu even niet, pap, ik moet mijn krantenwijk lopen..."
"Ja, maar wil je dan niet even zien welke reizen naar Mallorca er mogelijk zijn en hoe duur ze zijn? Misschien kan ik alvast iets boeken, zo ver weg is het nou ook al niet meer..."
Meteen plempte ik mijn tas beneden in de hal neer en rende terug naar boven. Dit ging voor.
"Laat zien!"
We bekeken huisjes en appartementen en een paar hotels. Uiteindelijk kwamen we toch weer uit bij hetzelfde appartementencomplex als waar ik de vorige keer had gezeten. Daar was ik best tevreden mee. Mijn vader vroeg of hij de reis al kon boeken.
"Weet ik niet helemaal zeker... Stel nou dat ik het net niet red, het is al heel hard werken," mompelde ik. Ik trok een bedenkelijk gezicht.
"Weet je wat," zei mijn vader, "wat je tekort komt schiet ik wel voor. En die terugbetaling komt dan nog wel weer een keer..."
Ik stak mijn armen in de lucht en slaakte een klein vreugdekreetje. Ik vloog mijn vader om zijn nek en bedankte hem uitvoerig. Ik hield op dat soort momenten zoveel van mijn ouwe heer...
"Ja, ja, 't is al goed," grinnikte mijn vader. "Schiet nou maar op met je krantenwijk, want ik ga niks voorschieten als jij geen flikker meer uitvoert..."
Ik lachte en rende weer naar beneden.

De laatste paar maanden kropen voorbij. Twee weken voor de zomervakantie kon ik nergens anders meer aan denken. Ik had bijna genoeg geld, maar ik ging het waarschijnlijk net niet redden. Ik had met mijn vader net het bedrag afgesproken dat hij voor zou schieten, toen Jorinde mij belde.
"Hoi," zei ik opgewekt.
"Hé meid," zei zij al even opgewekt terug. "Het kan me niks schelen wat je moet doen, jij komt gewoon nú, á la de minuut, hierheen."
Ik schoot in de lach. "Oké, is goed. Je hebt geluk, ik heb toevallig net even vrij..."
"Ja, nee, niks geluk. Komen, nu."
Lachend klapte ik mijn mobieltje dicht en ging mijn fiets pakken.

Eenmaal aangekomen bij haar thuis viel het me op dat Jorinde in een hele goede stemming was. Het soort stemming waar ik eigenlijk maar één ding uit af kon leiden: ze was verliefd. Maar dan was de grote vraag: op wie?
Ik volgde haar naar de woonkamer. Daar groette ik Nonna vriendelijk, die blijkbaar nog steeds bij hun was.
"Dag, meisje, je ziet er heel wat beter uit dan de laatste keer dat je hier was."
Ik knikte heftig.
"Ik heb uw advies opgevolgd," verklaarde ik. "Nog twee en een halve week en dan ga ik weer terug naar Miguel." Terwijl ik 'Miguel' zei maakte ik een klein vreugdesprongetje. De vrouw moest erom lachen.
"Ik ben blij voor je, kindje."

Even later zaten we met iets te drinken op Jorindes kamer. Ik bekeek haar. Ze wipte van de ene bil op de andere, ze verpakte steeds haar glas. Ze grinnikte schaapachtig bij alles wat ik vertelde over mijn ervaringen bij het tomaten plukken, kranten rondbrengen en vakken vullen. Je wilt niet weten hoeveel aparte figuren je dan tegenkomt.
Maar goed, ik had het over Jorinde. Ze was me echt veel te vrolijk. Niet dat ik het niet leuk vind als Jorinde vrolijk is, natuurlijk wel. Maar hier zat een luchtje aan. Daarom vroeg ik plotseling:
"Maar vertel eens, wie is het?"
Ze trok haar wenkbrauwen op en keek me aan.
"Waar heb je het over?" Een reactie die ik kon verwachten.
"Je bent verliefd, dat is duidelijk. Nu wil ik als je beste vriendin weten op wie, om je kansen in te schatten... Of is het al aan en heb ik tijdens mijn drukke periode niks gemerkt?"
Ze zuchtte diep. "Was het maar waar... Ik durf echt niet bij hem..."
"Wie dan?? WIE???" Ik probeerde mijn stem zo dramatisch mogelijk te laten klinken, maar het hielp niet; ze zweeg.

[Artemiss]

Na een poosje voor zich uit te hebben gestaard, keek ze me weer aan.
"Als ik het je vertel, word je dan niet boos?"
"Nee, natuurlijk niet," zei ik meteen. "Waarom zou ik?"
Ze knikte kort. "Ga je me dan ook niet uitlachen?"
"Nee joh, over dat soort dingen moet je elkaar niet uitlachen, dat weet ik. Vertel het me nou maar..." Ik ben geen nieuwsgierig type. Ik weet alleen graag alles.
Jorinde beet even op haar lip. Ze slikte en fluisterde:
"Jeremy..."
Mijn ogen werden groot. Dus toch. Ik moest grinniken, omdat ik het zo leuk vond. Als ik Jeremy nou maar zo ver kon krijgen... Ze passen best wel goed bij elkaar. Allebei hetzelfde gevoel voor humor, en je wilt niet weten hoe belangrijk dat kan zijn.
"Hé, je had beloofd dat je niet zou lachen..."
"Nee, dat ik je niet uit zou lachen. En dat doe ik ook niet, ik lach omdat ik het leuk vind," legde ik uit. "En jij gaat hem gewoon scoren, oké?"
Jorinde haalde haar schouders op.
"Ik weet het niet. Het lijkt me goed mogelijk dat hij nu even helemaal geen zin heeft in een relatie, omdat hij jou net gehad heeft. Ik denk dat hij je losgelaten heeft omdat hij besefte dat het toch niks meer ging worden tussen jullie. Maar ik denk wel dat hij nog van je houdt. Denk je niet?"
Ik dacht er even over na. Misschien had ze wel gelijk. Dat zou heel sneu voor hem zijn. Nee, niet opgeven. We moesten het gewoon proberen.
"Ja, misschien heb je gelijk, maar als je daarvan uitgaat gebeurt er nooit wat," wierp ik tegen. "Ga eens op hem af. Vraag eens of hij zin heeft om samen wat leuks te gaan doen, zo is het bij ons ook begonnen."
Ik zag Jorinde met een zenuwachtig trillende voet bedenkelijk voor zich uit staren. Ze blies haar wangen op en blies de lucht weer uit.
"Ja, weet je wat," opperde ik maar meteen, "waarom bel je hem nu niet even?"
Jorinde keek me geschrokken aan. Ze schudde heel hard van 'nee'.
"Jawel. Gewoon een beetje durven. Ik draai het nummer wel," zei ik en voegde de daad bij het woord. Ik griste haar mobieltje uit haar zak en belde Jeremy op. Toen ik hoorde dat hij over ging gaf ik hem terug aan Jorinde, die hem met een trillende hand aanpakte.

[leeuwtje]

Jeremy, wie anders xD

Je subscript, Van Dust in the wind - Kansas?

[Artemiss]

Yep, dat nummer is ontzettend mooi! De rest is ondefinieerbare herrie, heb ik vernomen.

Ik ging naast Jorinde zitten en probeerde het gesprek af te luisteren. De telefoon ging een paar keer over.
"Wat moet ik hem vragen," zei Jorinde plotseling paniekerig.
"Nou gewoon, of hij iets met jou wil doen."
"Wat?"
"Ehm, naar de bios of zo..."
"'Hé Jorinde," klonk het halverwege mijn zin.
"Hoi, Jeremy, eh, hoe gaat het?"
Jorinde begon als een gek te wapperen met haar andere hand. Ik legde een hand op haar schouder en keek haar met een geruststellende blik aan. Het was Jeremy toch maar.
"Ja, prima. Beetje druk," antwoordde hij en zweeg even. "Beetje eenzaam," voegde hij er twijfelachtig aan toe. Ik deed alsof ik het niet gehoord had. Het kwam voor Jorinde wel goed uit.
"O, balen man. Hé, ik vroeg me af of we een keertje naar de bios konden gaan?" Ze klonk zelfverzekerder dan ik verwacht had. Ik knikte naar haar. Goed zo.
"Ehm, gaat Daphne dan ook mee, of...?"
Jorinde sloot haar ogen even en en slikte.
"Nee, ik bedoel, alleen wij. Met z'n tweeën... Als je dat wil, hoor..."
Het was even stil. Doodstil. Ik kon de de secondewijzer van de wekker horen tikken. Tik-tik-tik-tik-tik-tik. Het leek veel langer te duren dan het duurde. Je wacht met spanning op zijn reactie, en in de tijd dat je daarop moet wachten luister je gespannen naar de stilte. Je hoort niks behalve het tikken van de wekker.
"Nou, zoals je weet, heb ik net een geschiedenis achter de rug, en... ik wil niet zeggen dat ik er helemaal geen zin in heb..."
"Maar?"
"We kijken nog wel... Oké?"
"Oké," zei Jorinde zacht. Ze beet op haar lip. Ze keek naar mij en articuleerde zonder enig geluid te maken: 'shit'. Ik knikte begrijpend. Afgewezen worden is nooit zo leuk, hoe vriendelijk het ook gebracht wordt. Ik hoorde Jeremy ook zuchten aan de andere kant van de lijn.
"Hé, ik spreek je nog wel, oké?"
"Oké."
"Doei!"
Jorinde klapte haar mobieltje dicht. Een traan biggelde over haar wang. Ik sloeg een arm om haar heen, maar ze duwde hem er weer af.
"Het gaat wel, ik hou gewoon vol. Hij zei niet echt 'nee'."

De twee weken die volgden, was ik helemaal niet meer met mijn vriendin bezig. Ik dacht alleen nog maar aan Miguel. Ik miste hem verschrikkelijk, maar ik wist dat ik hem weer ging zien. Ik regelde nog wat laatste voorbereidingen en voor ik het wist zat ik al in de trein op weg naar Schiphol.

Het is een beetje saai, ik weet het. Ik zit steeds met grote gaten van tijd, en ik weet niet hoe ze op te vullen.

[leeuwtje]

Saai!?

Het is tof dat je Jeremy en Jorinde er zo terug in verwerkt, maar ik besef wel dat het moeilijk is om Miguel er zo veel mogelijk bij te betrekken, hij woont ten slotte een héél eind weg... Dus, the main question, wanneer ga we naar Mallorca

[Artemiss]

Bijna, bijna. Ze zit al in de trein. Ik kreeg alleen van mijn docent Nederlands het commentaar dat ik sterk was begonnen maar dat het nu niet meer zo interessant is. Nu wordt het saai, zei ze.

Ik hoorde de bekende pieptoon en het lampje 'riemen vast' boven mijn stoel sprong aan. Er waren een paar uur voorbij gegaan en spoedig zou ik landen op Mallorca.
Ik keek uit het raampje. De kristalletjes op de ruit begonnen te verdwijnen. Ik voelde een bonk en mijn stoel beefde even. Ik keek opzij en zag dat de vrouw naast mij kruisjes begon te slaan. Ik grinnikte er zachtjes om achter mijn hand. Zeker de eerste keer dat ze vliegt.
We gingen namelijk gewoon door het wolkendek heen, dat was alles. Ik keek weer uit het raampje en zag de oude vertrouwde beboste bergen opdoemen. Ik zag de kust, en de zee. We daalden steeds sneller. De auto's werden steeds duidelijker zichtbaar, en terwijl ik eerst Palma de Mallorca nog had kunnen zien liggen, zag ik nu alleen nog maar een zee van huisjes. Even dacht ik dat we op het water gingen landen, ik kon de golven tellen. Maar nee - bonkebonk - daar was dan toch de landingsbaan.
Ik was in een opperbeste stemming. Een vakantiestemming. Ik had Miguel natuurlijk het meeste gemist, maar daarnaast ook het eiland zelf. Mallorca is een prachtig eiland.
Iedereen naast me stond meteen al op om de tassen te pakken, ik bleef lekker rustig zitten. Dat krijg je als je vliegervaring hebt.
Even later liep ik dan toch de trap van het vliegtuig af. De geur van benzine maakte me een beetje misselijk en ik moest ook nog in een stink-bus naar het appartementencomplex. Maar het mocht allemaal niet baten, want ik voelde de warme juli zon prikken op mijn huid - ik was me weer vergeten in te smeren! - en bovendien was ik terug op Mallorca!

De bus stopte en ik stapte uit. Ik keek vlug of ik alles bij me had en ik checkte in. Ik bekeek mijn huisje. Het zag er netjes uit. Niet groot, maar groot genoeg voor mij. Ik zat aan het zwembad, dat was wel prettig. Ik had bovendien aan de andere kant een piepklein balkonnetje, die uitkeek over Palma en in de verte de zee. Ik zette mijn spullen in het kleine slaapkamertje en kleedde me om. Even wat luchtigers aan. Ik zette een zonnebril op en verliet mijn appartement weer.
Ik kon het niet langer meer houden. Ik moest en zou naar hem toe. Ik liep richting het hutje met de incheckbalie en zag dat ze ook fietsen verhuurden. Kijk, dat kwam goed uit.
Even later fietste ik van de heuvel af naar beneden, naar Palma de Mallorca. Ik fietste door alle straatjes, en ik voelde me meteen weer helemaal thuis. Ik hobbelde over de ongelijke straatstenen, waar je met sandalen altijd zo lekker achter blijft hangen. Overal om me heen zag ik witte huizen met rode daken, met ramen met kleurrijke bloembakken ervoor. En af en toe groeide er een roze, paarse of soms rode bougainville tegen de muur. Mijn favoriete bloemen, sinds ik ze hier zag. Ik fietste langs de kleine winkeltjes, en even later fietste ik langs het binnenpleintje, dat me liet weten dat ik bijna bij Miguel zijn huis was. Mijn hart begon sneller te kloppen.
Op het pleintje was een markt aan de gang. Maar niet een markt die je tegen zou komen in Nederland. Op Mallorca, en ik denk ook in de rest van Spanje, verkopen ze vooral fruit. Toen ik over het pleintje fietste, werd ik meteen omringd door het parfum van allerlei soorten fruit. Meloenen, grapefruits, aardbeien, mandarijnen, sinaasappels, druiven, maar ook gewoon appels, peren en bananen. Ik had nog nooit zo'n kleurrijke markt gezien. De mannen prezen in het Spaans hun koopwaar aan, terwijl oudere vrouwen al zingend bloemen verkochten. En iedereen lachte, en de zon scheen. Jongeren luierden onder de appelboom in het midden van het plein.
Ik fietste voor mijn plezier toch nog een klein stukje om, over de boulevard. Hier zag je het uitgestrekte strand, en de prachtige blauwe Middellandse Zee. Het strand lag bezaaid met handdoeken, zonneschermen, en zonnende mensen. Ook op de boulevard krioelde het van de vakantiegangers. De honderden terrasjes zaten overvol, en obers en serveersters renden heen en weer met grote glazen bier, bitterlemon, tonic en ice-tea.
Met een glimlach keek ik naar dit alles. Ik hield van dit eiland. Ik hou nog van dit eiland. Even kruiste de gedachte mijn hoofd, dat ik hier wel zou willen blijven wonen. Maar ik schrok meteen zelf van het idee. Stel je voor... Ik wilde het diep in mijn hart heel graag, maar iets hield me tegen. Ik hield mezelf voor het te onthouden voor later.
Ik sloeg af naar het straatje waar Miguel woonde. Ik zette mijn fiets op slot tegen een muur, en liep op trillende benen verder. Ik liep langs de schutting die ik herkende als de schutting van zijn tuin.
"Miguel," riep ik. "Miguel?"
Ik stak mijn hoofd om de schutting, en toen... stortte alles in.

[Artemiss]

Daar zat Miguel. Hij zat op een tuinstoel, en over hem heen leunend stond een Spaanse schone. Ze wreef door zijn haar, zoals ik altijd deed. Hij keek op en glimlachte naar haar, zoals hij altijd naar mij deed. Ik was bevroren. Ik wist niet wat ik moest doen. Ik wilde keihard wegrennen, en doen alsof ik nooit gekomen was. Maar mijn voeten leken aan de grond genageld. Ik wilde het niet, maar toch moest ik blijven kijken.
Plotseling keek Miguel op en zag me staan. Hij keek alsof hij water zag branden. Zijn ogen werden groot en hij bleef even roerloos zitten. Hij kon voor een paar seconden niets uitbrengen, zijn mond stond nog open van verbazing. Redelijk vlug daarna verscheen er een lach op zijn gezicht en vormden zijn lippen een woord: 'Estrella...'
Het volgende moment sprong hij op, riep iets in het Spaans tegen zijn vermoedelijke vriendin en rende op me af. Hij greep me beet bij mijn arm en trok me het straatje in. Halverwege tilde hij me op, slingerde me een paar keer in de rondte, drukte me vervolgens tegen de muur en begon me te zoenen. Ik was te overrompeld door dit alles, om me er tegen te kunnen verzetten. Ik wilde het ook. Toch wist ik donders goed waar hij mee bezig was.
Hij gaf me nog een paar natte zoenen op mijn wang toen hij plotseling ophield. Hij keek opzij, naar de schutting, en toen weer naar mij. Hij keek droevig.
"I missed you..." fluisterde hij zacht. Ik knikte.
"I am too late, aren't I?"
Er rolde een dikke traan over zijn wang. Ik zoende hem op de wang waar de traan over liep. Hij schudde zijn hoofd.
"No..." Hij verborg zijn gezicht in mijn haar. "No, it can't be..."
Ik duwde hem van me af. Ik keek hem streng aan.
"Too late is too late. You can't leave her, I'm sure you made a promise. It's my fault, I should have told you that I was coming. I am here for two weeks, just that you know..."
Het Spaanse meisje kwam om de hoek gelopen en zag ons staan. Ze keek Miguel verbaasd aan. Ik gaf haar een sympathiek knikje en liep terug naar mijn fiets.
Achter me hoorde ik het meisje Miguel allerlei vragen stellen. Hij antwoordde kortaf.
"Wait," hoorde ik hem nog roepen. Ik had geen zin om te wachten.
"You can find me at the same place as two years ago," riep ik nog naar hem.
Als een zombie fietste ik terug naar het appartement. Eenmaal aangekomen plofte ik op mijn bed neer en toen kwam de klap pas. Ik barstte in snikken uit. Ik weet niet hoe lang ik daar gelegen heb. Lang. Heel lang. Ik wist niet meer wat te doen. Ik had zoveel fouten gemaakt... Ik had in het begin verkeerde keuzes gemaakt, maar die heb ik weer recht gezet. Ik had een goede vriend gekwetst, om mezelf voor de verandering gelukkiger te maken. Ik had me helemaal te pletter gewerkt om hiernaartoe te kunnen komen, en nu was het allemaal voor niks geweest. Zou ik hem dan ondanks alle moeite toch nog kwijt raken? Hoe kon ik dat verwerken? Ik wist het niet. Ik wist het even helemaal niet meer.

[xYaartje]

Arme Daphne! Heeft ze zo hard gewerkt om naar Miguel te kunnen gaan, heeft hij al een ander. Ze had misschien niet zo lang moeten wachten
Wat me wel opvalt, dat het nu allemaal vrijwel snel gaat, hoe komt het? Maar verder blijft het leuk en ik ben zeer benieuwd hoe het nu verder gaat tussen Daphne en Miguel!

[leeuwtje]

Je missie is geslaagd, actie zit er wel weer in,
maar wel de verkeerde hè, maat!
Ligt het aan mij of heeft ze wel heel veel pech in haar liefdesleven Maar ja beter één als geen hè.

Goed geschreven en omschreven, maar kan je er ook aub zo snel mogelijk een vervolg aan breien, want ik kan niet wachten

Maar één opmerking, niets groot:

"I am too late, aren't I?"

Is het niet: "I am too late, isn't it?"
The 'aren't I' klinkt namelijk nogal raar en is dat geen meervoud? Tja, 'k ben nu eenmaal ook geen expert in engels

[Artemiss]

Het gaat inderdaad opeens in sneltreinvaart, daar hebben jullie gelijk in. Dat had ik te laat door, ik had een groot gat van tijd waarin even vrij weinig gebeurde, en dan gebeurt er opeens weer heel veel. Ik heb ook het idee dat het een beetje met een sisser af gaat lopen.... (Oeps! Dat moet ik eigenlijk niet zeggen. ) Maar goed, dan weet ik weer wat ik de volgende keer kan verbeteren!

Maar één opmerking, niets groot:

"I am too late, aren't I?"

Is het niet: "I am too late, isn't it?"
The 'aren't I' klinkt namelijk nogal raar en is dat geen meervoud? Tja, 'k ben nu eenmaal ook geen expert in engels

Ik begrijp je opmerking, maar het klopt wel. Het is een beetje Amerikaans, maar het moet wel zo.
Ik weet niet of je de regel met tags nog weet, maar je mag alleen 'it' gebruiken als er in de zin voor de tag ook 'it' staat of iets waar 'it' naar kan verwijzen. Voor de rest moet je als er een persoon in staat die persoon herhalen.
Die vreemde werkwoordsvorm bij 'I' komt omdat 'am I not' écht niet klinkt. In films heb ik het ook weleens gehoord; 'aren't I'. Het is trouwens ook niet perse meervoud. 'You are' kan ook 'jij bent' betekenen.

[Artemiss]

's Avonds had ik wat bij de plaatselijke patat gehaald. Ik had geen zin om ergens heen te gaan. Ik vroeg me af wat ik nu ging doen de rest van de twee weken die ik nog hier zat. Met rood behuilde ogen zat ik op mijn balkon te staren naar de zee. Ik dacht dat ik me rot had gevoeld toen ik Miguel weer tegen het lijf liep toen het net aan was met Jeremy. Ik dacht dat ik me nog rotter voelde toen ik met Miguel naar bed geweest was. Ik dacht dat ik met klote voelde toen Miguel weer wegging. Maar dat alles bij elkaar was kwam nog niet eens in de buurt bij wat ik nu voelde. Ik wist zeker dat het over was. Want hoe stom het ook klinkt, ik bleef er stug bij dat je je huidige verkering niet zomaar aan de kant mocht zetten.
Ik hoorde mijn telefoon gaan. Ik veegde mijn tranen weg en stond op. Ik graaide in door de grote hoop kleren in mijn slaapkamer en viste mijn telefoon eruit. Het was Jorinde.
Direct nam ik op.
"Gek! Je belt toch niet hierheen?!"
"Hoi Jorinde! Wat leuk dat je belt," zei Jorinde sarcastisch.
"Ja, sorry..."
"Hoe is 't daar?"
"Och...'t gaat..."
"'t Houdt niet over?"
"Nee..." Ik zuchtte.
"Voordat je losbarst, moet ik eerst even iets vertellen..."
Ik ging weer op het balkon zitten. "Vertel!"
"Jeremy heeft me mee uit gevraagd! Zo lief! Hij kwam me op school een roos brengen, en vroeg of ik wat te doen had zaterdag..."
Ik glimlachte. Typisch Jeremy.
"Leuk, joh... Jullie gaan zeker naar de bios, of niet?"
"Ja! En wat eten... En hoe gaat het bij jou?"
Ik barstte opnieuw in snikken uit en vertelde haar wat ik die middag had ontdekt...
"Ach... Wat vind ik dat zielig voor je! Nou ja, hou de goede moed er maar in."
"Hoe bedoel je," vroeg ik niet begrijpend.
"Nou, hopen dat hij voor jou kiest, natuurlijk."
"Hij kan niet meer voor mij kiezen," verzuchtte ik, "hij heeft toch dat andere meisje al..."
Ik hoorde Jorinde ergens op slaan.
"Daph! Niet weer, hè?!"
"Wat?"
"Heb je dan niks geleerd van wat Nonna zei? Je hebt altijd een keuze. Nu maar hopen dat hij dat ook denkt en dat hij dan voor jou kiest."
"Dat kan ik niet van hem verlangen... Dat zou sneu zijn voor dat meisje..."
"Zij wordt echt niet gelukkig van een vriendje dat de hele tijd met zijn gedachten bij een ander zit..."
Ze had wel een beetje gelijk, besefte ik. We kletsten nog wat, voor mij om afleiding te zoeken en daarna hing ze op omdat haar beltegoed eraan ging. Bellen naar het buitenland is walgelijk duur, het verbaasde me al dat ze me überhaupt opbelde.
Ik ging die avond vroeg naar bed maar ik kon de slaap niet vatten. De volgende morgen kwam ik rond een uur of elf mijn bed uit...

[leeuwtje]

Aaaaaaaaah! Als Miguel niet voor haar kiest, dan ga ik daar persoonlijk naartoe en dwing ik hem!