De strijd

[SANNE.]

Hier de start van mijn verhaal. Ik denk in eerste instantie dat hij hier het beste thuis hoort. Ik hoor graag wat jullie er van vinden en kritiek is altijd welkom
Hier is hoofdstuk 1.

De strijd

Hoofdstuk 1 - het lot

Thomas’ perspectief
Het is moeilijk om van iemand te houden die zichzelf zo haat. Nee, eigenlijk zeg ik het verkeerd. Het is niet moeilijk om van haar te houden, ze betekent zo veel voor mij. Het is moeilijk om te zien hoe zij zichzelf zo haat. Ik kan het niet langer, maar het laatste wat ik kan is haar laten gaan.

Wat lijken we toch eigenlijk een normaal koppel. We wonen samen, we doen leuke dingen, we hebben een vriendenkring, we eten, we slapen, en ja, ook wij hebben seks.. We doen alles, wat normale mensen doen. We leven hoe normale mensen leven. Alleen is er één rode draad, één bepalende factor, die altijd ons leven bepaalt. Roos is manisch depressief. Haar moeder was het ook. Roos moest de pechvogel zijn. Ja, ik heb er wel eens dingen over opgezocht. Met een manisch depressieve ouder heeft een kind ongeveer twintig procent kans om het ook te krijgen. Roos heeft vier broers en zussen, geen van hun heeft het. Zij was het slachtoffer, op haar is het lot gevallen.
Roos’ moeder heeft 5 jaar geleden zelfmoord gepleegd.

Roos’ perspectief
Ik wil ook een normaal leven hebben. Ik wil gewoon gelukkig zijn met hem, ik wil kinderen van hem, ik weet het zeker. Soms gaat het beter, zeg maar goed. Ik kan denken dat ik de wereld aan kan. Het is te onrealistisch om te geloven dat het zo blijft.
Ik hou van hem. Voor hem ga ik door, maar het is zwaar, heel zwaar.
Het feit dat ik het bovenstaande überhaupt kan denken, zegt al wat. In slechtere tijden lig ik het liefst alleen maar op bed, niets te doen. Ik lig te janken. Ik fantaseer hoe ik mezelf van kant maak. Soms wilde dat ik het had gedaan. Weet je hoe verdomd kut het is om manisch depressief te zijn? Ik wil leven, zoals elke jonge vrouw van begin twintig. Maar ik kan het niet. Er is vaak genoeg tegen me geschreeuwd, of ik nou nooit eens gezellig kan doen. Door mijn zussen en broers, maar ook door Thomas. Klinkt vast heel gemeen, want ik ben immers degene die zielig gevonden moet worden. Het zijn maar mensen. Ik ben ook maar een mens.

‘Goedemorgen schatje!’
3 jaar bij elkaar, en nog altijd zo verliefd. Ik glimlach. In goede en slechte tijden houden wij van elkaar. Dat kunnen wij onderhand wel zeggen. Thomas kijkt vrolijk, ik wil ook vrolijk zijn. Gister hebben we zon leuke dag gehad met zijn tweetjes. Ik voelde me geweldig, de Roos waarop Thomas verliefd is geworden. Hoe ik me nu voel, is nog niets. Ik voel de echte dip aankomen, hoe ik me dan voel is onbeschrijfelijk. Ik neem moeizaam wat happen brood. Thomas kijkt in mijn ogen, zijn glimlach verdwijnt. Ik knik. Meer hebben we niet nodig, hij snapt het precies.

Ik zit met een coltrui op de bank. Het is lente. Thomas kijkt er niet meer van op, ik doe wel raardere dingen. Hij kijkt uit het raam. Ik kijk naar mijn pols. Een snee. Ik voel niets. Dat heb ik wel vaker gedaan. Thomas komt naar me toe gelopen, hij gaat naast me zitten op de bank. We zitten te wachten op het onvermijdelijke. Wachten op mijn gezeur, mijn gejank, mijn twijfels. Eigenlijk zijn we gestoord dat we er op zitten te wachten, maar wat moeten we dan? Ik weet het niet.

Thomas’ perspectief
Ik ben wanhopig, zoals ik me zo vaak voel. Roos is aan het ijsberen, soms schreeuwt ze wat, ze huilt, ik weet niet wat ik moet doen, alles schiet in het verkeerde keelgat. Eigenlijk weet ik wel wat ik moet doen, ik moet zwijgen. Na alle jaren met haar kost dat me nog steeds moeite, het doet me pijn om haar zo te zien. Opeens zakt ze in elkaar, ze valt neer op de bank.
‘Wat moet ik verdomme toch aan met mezelf! Kijk mezelf nou liggen, 1 stuk ellende. Waar ligt dat grote mes? 1 bittere, meedogenloze hak, en het is gedaan! Misschien kun jij het doen.’
Nu hou ik het ook niet meer, de tranen rollen van mijn wangen. Het is zo heftig wat ze allemaal zegt, maar het is geen uitzondering. Ze zit in een soort psychose, in haar eigen wereld. Ik weet niet wat ik er mee moet. Straks wordt het vast minder, hoewel ze zich nog steeds rot voelt. Ik knijp in mijn stressbal. Dat ding maakt overuren. Ik staar er naar. Ik zie mijn nagels er instaan. Dat ding ziet er net zo uit als Roos zich van binnen voelt.

Ik leerde haar kennen, op een mooie lentedag in mei. Misschien was het ook juni. Ik zag haar in haar jurkje, haar jurkje dat haar zo prachtig stond. We ontmoetten elkaar op een feestje. Haar neef was een studievriend van me. We hebben lang met elkaar gepraat. Ik was onder de indruk. We wisselden nummers uit, we hadden wat dates. Alles ging normaal. Ze vertelde me pas laat van haar probleempje. Als het minder ging zei ze onze date gewoon af. Het was een maand officieel en we daten al 3 maanden toen ze het vertelde. Toen hield ik al teveel van haar om bij haar weg te gaan. Liefde is sterk.

Roos’ perspectief
Na een paar instabiele dagen voel ik me goed. Ik ben net wakker geworden, het is pas half 8. Wat voel ik me opeens geweldig, ik kan de wereld aan! Ik zie mijn schat nog een beetje naast me liggen slapen, hij snurkt een beetje. Eigenlijk best schattig. Ik sta op, en besluit hem te verwennen met een ontbijtje op bed. Ik sla de dekens van me af, en loop naar beneden. De treden tikken zelfs nog onder mijn sloffen. Ik vind het een fijn geluid. Tip-tap. Tip-tap. Het stelt me gerust. De trap zonder tikken is als ik zonder Thomas. Ik trek de deur open, en het zonlicht komt me via het raam tegemoet. Ik knipper een paar keer met mijn ogen, ik rek me uit. Het belooft een mooie dag te worden. Ik trek de koelkast open. Ik pak 3 eieren, en gooi ze in de pan. Die gekke structuur is eigenlijk best grappig. Zingend pak ik een bord, en leg ik er een broodje op. Een ei, daar houdt hij van. Ik heb zin in de dag. Ik hoor voetstappen. Ik vloek in mijn hoofd. Ik wilde hem net een ontbijtje op bed geven, daar houdt hij zo van. De voetstappen gaan snel. Hij houdt normaal zo van uitslapen, ik snap het niet. In 1 ruk gaat de deur open, en ik zie meteen angst in zijn ogen. Als hij me zo vrolijk ziet, zucht hij opgelucht. Hij loopt op me af en wilt me een kus geven. Ik ruk me los. Hij kijkt me verbaasd aan.
‘Wat denk je nou eigenlijk?! Wat kwam je doen? Mij een goedemorgen zoenen zeker, om half 8? Je bent gek!’
Ik ben woedend, hij vertrouwt me niet. Thomas zet een stap achteruit.
‘Wat is er nou, Roos? Wat doe ik nou weer verkeerd? Ik kom mijn prachtige vriendin een goedemorgen wensen!’
Dit is typisch Thomas, om me in een ruzie nog zijn prachtige vriendin te noemen. Hoewel ik van binnen smelt, word ik nog bozer.
‘Je bekijkt het allemaal maar. Je vertrouwd me niet. Hier heb je je ei!’
Ik pak de koekenpan, en smijt het ei op de grond.
De laatste keer dat ik zonder reden vroeg op was vond Thomas me huilend in de badkamer met een snee in mijn pols.

Ik begin weer te huilen, zoals ik altijd doe.
‘Het spijt me, het spijt me. Ik wilde gewoon een ontbijt voor je maken, ik wilde de dag vrolijk beginnen.’
Thomas wendt zijn gezicht af. Hij vind het moeilijk als ik me zo op hem af reageer, moeilijk dan wat dan ook. Ik sta op, loop naar hem toe, pak zijn schouders beet.
‘Ik hou van je, ik hou van je.’
Thomas lacht.
‘ Gekkie, ik hou ook van jou.’
Ik zoen hem op zijn mond, op zijn wang, op zijn voorhoofd, in zijn nek. Overal. Zoenend lopen we naar de bank toe, hij duwt me er zachtjes op. We kleden elkaar uit en hebben seks. Goedmaakseks is de beste seks.

Edit: Titel veranderd van de innerlijke strijd > de strijd. Hoofdstuk heeft een naam gekregen. Spellingsfouten aangepast met hulp van Saskjezwaard.

[Saskjezwaard]

Wat een veelbelovend begin! Je hebt (volgens mij) een heel moeilijk onderwerp gekozen om over te schrijven, en je begint goed.
Ik heb wel een paar tips voor je: Schrijf getallen onder de tien (en boven de tien het liefst ook) voluit. Ik heb nu een paar keer gelezen dat je 1 neerzet ipv één. Één staat mooier en het leest ook fijner weg.
Ook moet je opletten met je tijden. Je uitgangspunt is tegenwoordige tijd, maar soms staat er een verdwaalde verleden tijd tussen.
Je hele verhaal bestaat uit veel korte zinnen. Dit is op zich niet erg, het ligt eraan wat je schrijfstijl is, maar helemaal aan het begin heb je wat zinnen die in mijn ogen bij elkaar gezet mogen worden.
Ik vind het leuk dat je van persoon wisselt, het houdt een beetje afwisseling in het verhaal, maar zorg ervoor dat het niet verwarrend wordt. Ook zou ik het perspectief bij Roos' perspectief weghalen, dat geeft me namelijk het gevoel dat ik een stukje in de libelle of margriet lees over mensen die met een relatietherapeut over hun huwelijk praten. Ik neem aan dat je dat niet wilt
Ik ben ook zo vrij geweest om je spellingsfouten eruit te halen, als je liever niet hebt dat ik dat doe, zeg het maar, dan stop ik ermee. Maar dan heb ik niks meer te doen op mijn vrije avonden *snik, snik* en moet ik noodgedwongen aan mijn verhaal werken

Het is moeilijk, om van iemand te houden, die zichzelf zo haat.

Alletwee die komma's mogen weg. Ze hebben geen enkel nut en verstoren de zin alleen maar.

Het is niet moeilijk om van haar te houden, ze betekend zo veel voor mij.

betekend moet met een t aan het einde

Het is moeilijk om te zien, hoe zij zichzelf zo haat.

Deze komma mag ook weg

We wonen samen. We doen leuke dingen. We hebben een vriendenkring. We eten. We slapen. En ook wij hebben seks. We doen alles, wat normale mensen doen.

Ik zou dit allemaal in een zin zetten omdat het een opsomming is. Die komma aan het einde hoeft er trouwens ook niet te zijn.

Alleen is er 1 rode draad, 1 bepalende factor, die altijd ons leven zou bepalen.

Hier is de verleden tijd die er niet hoort en de cijfers. Zou moet zal zijn. Een paar zinnen later doe je de cijfers wel weer goed, is toch wel vreemd

Ik wilde ook dat ik een normaal leven had.

Wilde=wil

Weet je hoe verdomd kut het is om manisch depressief te zijn.

U bent de vraagteken vergeten

Oja, begin, als iemand iets zegt, op een nieuwe regel. Dat maakt het fijner en overzichtelijker voor de lezer om het verhaal te lezen.

We ontmoeten elkaar op een feestje.

Ontmoeten moet in verleden tijd, dus ontmoetten

Ik zag haar in haar jurkje, haar jurkje die haar zo prachtig stond.

Die moet dat zijn.

Ze vertelden me pas laat van haar ‘probleempje.’

ze is volgens mij enkelvoud. Wel lullig dat ze pas later Thomas over haar depressie vertelde, maar ik snap het ook wel.

Het was een maand officieel en we daten al 3 maanden toen ze het vertelde.

Daten moet hier ook verleden tijd zijn, maar ik weet zelf niet wat het verleden tijd is van daten. Internet?

Het beloofd een mooie dag te worden.

belooft

Hij vertrouwd me niet.

vertrouwt. De zinnen daarvoor zijn hele korte zinnen, misschien staat het mooier als je er wat meer zinnen van maakt.

Thomas wend zijn gezicht af.

wendt

Hij vind het moeilijk als ik me zo op hem afreageer, moeilijk dan wat dan ook.

moeilijker en afreageer is los van elkaar. Tenminste, dat vindt mijn computer, zelf zou ik nml ook afreageren zeggen. Hm...

Ik hoop dat ik je niet heb afgeschrikt met deze hele lap tekst en al je foutjes die met een vergrootglas eruit zijn gehaald. Ik zou graag meer van je willen lezen, willen weten hoe het verder gaat met Rose en Thomas. Als je mijn tips gebruikt, zal je verhaal nóg beter worden.
Veel succes met verder schrijven!

[SANNE.]

Dankje voor de tips, ik stel het juist op prijs. Zo zie ik naar weer hoe snel foutjes erbij inschieten. (Ik vind mezelf nou ook geen hele slechte speller en Nederlands is zelfs mijn beste vak op school. Jaja ik ben nog een scholiere :p) Ik moet echt extra gaan letten op die t.t. Het klinkt simpel maar aangezien werkwoorden heel vaak voorkomen schieten er toch al snel foutjes in. Ik ga ze er zeker even uithalen, dat wordt vanavond denk ik
Bedankt!

[zoeytjuhh]

verder mooi verhaal

[SANNE.]

Ik heb naar alles gekeken en de fouten weggehaald
Je hebt wel gelijk ook met de getallen en dat als mensen het zeggen het duidelijker is om een regel over te slaan. Ik hoop dat het zo beter leesbaar is? Alleen dat daten wist ik niet en ik kon het ook niet echt vinden omdat het eigenlijk een Engels woord is. De perspectieven heb ik ook laten staan omdat ik het anders niet duidelijk vind wanneer Het weer Roos' perspectief is... Hahah die relatierubriek, praat me er niet aan. Dat is niet helemaal de bedoeling nee, maar ik weet even geen andere manier omdat ik het anders dus te onduidelijk vind. Ik ben vanaf nu trouwens hoofdstukken gaan benamen. Hier is hoofdstuk 2, ik hoop dat jullie het leuk vinden en als er fouten inzitten hoor ik het graag! Andere kritiek is ook weer welkom natuurlijk.
Ik wist trouwens niet zeker of Carpe Diem met of zonder hoofdletters moest...

Hoofdstuk 2- Carpe Diem

Thomas’ perspectief
Vandaag is de dag. Roos wilt perse Carpe Diem op haar pols laten tatoeëren. Ze wilt het al een hele tijd, maar vandaag is het zover. Ik denk niet dat ze er spijt van krijgt. Ze wilt het al heel lang, ook toen ze wat stabieler was. Ze laat zich toch niet tegenhouden, dan kan ik net zo goed met haar meegaan. Ik ben allang blij dat ze geen Thomas op haar pols meer wilt. Het is heel leuk, maar je weet gewoon nooit hoe dingen gaan. Roos was er nog heel boos over.
‘Waarom wil je niet dat ik het laat tatoeëren? Bang dat we voor altijd verbonden met elkaar zijn?’
Ik werd toen ook boos op Roos.
‘Als je het zo graag wilt, neem hem dan maar!’
Gelukkig zag Roos later zelf in dat het niet zo’n goed idee was.

Roos komt vrolijk beneden.
‘Vind je het geen mooi symbool, Thom?’
Vraagt Roos aan mij. Ik knik. Ik ben in een flauwe bui.
‘Met of zonder die tatoeage, lekker ben je toch wel.’
‘ Gaan we het zo spelen?’ Vraagt Roos plagerig.
‘Je beledigd de vrouw, met dat soort praat.’
‘ En als ik zeg dat je mooi bent?’ Probeer ik het 'goed' te maken.
‘Dan is het goed.’
Roos geeft me een kus op mijn mond. De onbeschrijfbare liefde die ik voor haar voel, na 3 jaar nog steeds. Het liefst ben ik 24/7 bij haar, daarom zijn we ook samen gaan wonen. Ik wist waar ik aan begon, dat wel. Roos wilde bijna in haar eentje op kamers gaan wonen, dat wilde ik absoluut niet. Haar broers en zussen deden er alles aan om haar tegen te houden, maar Roos is volwassen. Ze woonde eerst bij haar broer. Haar vader wilt haar niet meer zien. Nu woon ik gezellig met haar, ik werk alweer een tijdje als automonteur.
Roos werkt snel haar broodje naar binnen, ik zie haar hand een beetje trillen. Ze drukt haar pols tegen mijn neus.
'Hier staat hij straks, gek hè?'
Ik zoen haar pols.
'Daar komt onze lijfspreuk op te staan!' Gaat ze vrolijk verder.
' Hij kwam toch op je andere pols, mutsje?' Lach ik.
Dan valt mijn blik nog een keer op haar pols. Een snee. Mijn gezicht betrekt. Roos ziet het, en doet snel haar mouw weer naar beneden, ze kijkt de andere kant op. Ik zag het. Roos haalt haar schouders op.
‘Je kent me toch. Je weet hoe ik ben, ik kan mezelf niet veranderen. ‘
‘Moet je dan in jezelf snijden, Roos? Hoe kun je dit nou doen? Je had het me beloofd, dat je dat nooit meer zou doen na die ene keer!’
Ik dring niet tot Roos door.
‘Verdomme, Roos!’Schreeuw ik keihard.
Ik probeer mezelf in te houden, Roos gaat zich straks alleen maar rotter voelen door mij. Roos is al begonnen met huilen.
‘Ik ga nu die afspraak afzeggen, we kunnen zo niet gaan.’
Roos probeert me nog tegen te houden, maar het lukt niet.

Ik kom terug, ik leg de telefoon net neer. Roos zit weer te huilen op de bank. Hoe vaak heb ik dit tafereel meegemaakt, ik weet het niet meer. We zitten in een sleur, een vicieuze cirkel.
‘Ik wil dit ook allemaal niet.’ Zegt Roos, zover ze te verstaan is.
Ik leg mijn vinger op haar lippen.
‘We gaan vandaag gewoon de hele dag in bed liggen met een filmpje aan. Ik hoef morgen pas weer te werken, ik heb net ook meteen de zaak gebeld dat ik vanmiddag niet meer kom, goed?’
Roos knikt.
‘Soms voel ik me gewoon net een baby, alsof jij voor mij zorgt, ik voel me niet gelijkwaardig.’
‘Je bent gelijkwaardig, daar zit het hele probleem Roos. Je vind jezelf veel te min, kijk nou naar jezelf, je bent zo'n mooie, lieve vrouw, waarom zie je dat zelf nou nooit?’
Roos haalt haar schouders op.
‘ Soms denk ik dat we beter uit elkaar kunnen gaan.’ Zegt Roos.

Roos’ perspectief
Ik zonder Thomas, de trap zonder tikken. Tik-krak. Ik zie Thomas schrikken. Tik-krak. Gebroken, uit elkaar, op. Ik zie aan Thomas dat hij niet weet wat hij moet zeggen. Ik besluit naar boven te gaan, ik kan zijn blik even niet zien. Ik loop de trap op. Tip-tap. Tip-tap. De trap kraakt nog. Thomas en ik blijven bij elkaar.

Thomas’ perspectief
Roos heeft zoveel tegen me geroepen, maar nog nooit dat we beter uit elkaar kunnen gaan. Nooit. Roos is boven, ik ben alleen. Ze is impulsief. Ik weet dat ik het niet te serieus moet nemen, maar het breekt me op. Waarschijnlijk is het over 10 minuten weer goed. Ik hoor de trap kraken. Roos komt naar beneden. Zachtjes hoor ik de deur open gaan, vol met twijfel. Roos blijft in de deuropening staan.
‘Ik hou nog van je. Je geeft alleen zo veel op voor mij. Je leidt onder mijn ziekte.’
Er valt een stilte. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Het is waar, maar liever leiden dan zonder Roos. Zonder Roos. Zonder Roos. De woorden echoën in mijn hoofd.
‘Je moet meer vertrouwen hebben, in mij, in ons. Wij kunnen dit, er zijn betere tijden. Weet je, laat maar. Ik wil je niet ompraten om bij mij te blijven.’
Ik ben niet boos, dat is het niet. Het is precies wat ik zeg. Roos moet haar eigen keuzes maken.
‘De trap kraakt.’ Zegt Roos.
Ik kijk haar niet begrijpend aan.
‘Het is toch logisch, dat hij kraakt.’ Zeg ik.
‘Precies. Het is logisch dat wij bij elkaar blijven.’
Even volg ik haar niet, maar haar laatste woorden maken me blij.
‘Van de week heb ik een gesprek bij de psycholoog. Daarna gaat het vast weer beter. Carpe Diem.’ Zegt Roos.

Roos’ perspectief
Carpe Diem staat inmidels op mijn pols, het is mijn nieuwe lijfspreuk geworden. Mijn moeder zei het ook altijd, als het beter met haar ging. Vlak voor haar dood, kwam ze nog naar mij toe. Ik lag in bed. Ze drukte een kus op mijn voorhoofd. Ik deed mijn ogen slaperig over, zag haar schim nog weglopen, snapte niet wat er was, maar sliep snel weer verder. Wat heb ik mezelf dat achteraf kwalijk genomen, was ik maar achter haar aan gegaan. De volgende ochtend lag er een briefje op mijn bureau: ‘Carpe diem, Roosje. Kus mama.’ De volgende ochtend vond mijn vader haar dood in de kamer. Een overdosis. We waren er kapot van.

[JodieJJ]

Je hebt dit verhaal aangemeld voor het Tipex-team
Vandaar dat ik hier een berichtje plaats... ookal ik was al van plan om het te gaan lezen, dit was gewoon een extra excuus. Maar je vroeg in iedergeval om opmerkingen over je inhoud.. en ik moet zeggen ik ben behoorlijk positief over je verhaal! Heel erg zelfs.
Hier is mijn reactie:

Eerst wil ik even een reactie op je eerste stukje brengen. In eerste instantie vind ik dat je een moeilijk onderwerp geweldig uitlezen. Ik kon me heel goed inleven.. en dan ben ik geen omstander die er geen bal vanaf weet want dat is iets wat ik wel weet, ik ben zelf depressief geweest.. misschien nog steeds dat is nog onbekend, maar hoe Roos zich voelt is ontzettend herkenbaar. Ookal herken ik haar manier van praten de dialogen niet, maar ik denk dat iemand ook op die manier tegen andere kan reageren. Jij brengt het in ieder geval overtuigend over.
Ik vind het zelf ook mooi dat je dit onderwerp heb gekozen, en geen ontzettend verleden of wat dan ook er omheen brengt.

Je schrijfstijl: Je hebt een unieke schrijfstijl. Geen standaard en ik stel dat altijd enorm op prijs. Het lijkt iets op mijn schrijfstijl wanneer ik dichtend schrijf, wat ik ook wel weer grappig vind. Ik zou het zonde vinden als je uit deze schrijfstijl zou gaan dus probeer dit werk aan te houden.

Je omschrijvingen: Je gevoels stukken zijn heel sterk, goed in te leven en vol emotie. Naar mijn mening mag je je liefdes scènes uitgebreider brengen, nu zijn ze heel plat in vergelijking met hoe je de rest schrijft ( zie laatste stukje van hoofdstuk 1 )

Op je tweede hoofdstuk kan ik geen andere toevoeging brengen van wat ik net heb gezegt.
Dit verhaal verdient zeker een grote kans, simpelweg omdat je het uniek schrijft.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------

[Frelunior]

Een mooi vervolgstuk op het eerder geschreven stuk. Je schrijfstijl is zoals Jodie zegt erg uniek, wat het intressant maakt om te lezen.

Ik vond geen schrijffoutjes in het verhaal (of ik moet er over heen hebben gekeken) maar je schrijft een aantal keer 'zon' in plaats van zo'n. Maar dit kan je zo verbeteren.

[SANNE.]

@ JodieJJ
Wat ontzettend leuk om te lezen, echt heel leuk! Heftig om te horen dat je zelf depressief bent geweest, daarom hecht ik nog wat meer waarde aan je mening.
Hopelijk gaat het nu weer goed met je!

Ik ga inderdaad proberen om het zo te laten omdat het voor mij nieuw is en ik het een uitdaging vind.

Je hebt zeker een punt met de romantiek. Ik denk niet dat ik de stukjes hiervoor aanpas, om twee redenen. De eerste is dat in de hoofdstukken andere dingen centraal staat (wat niet meteen betekend dat de romantiek weggelaten moet worden, maar zie volgende reden) en omdat hoofdstuk 3 een heel romantisch hoofdstuk is, die 2 redenen samen zorgen eigenlijk voor mijn keuze. Romantiek staat centraal in hoofdstuk 3. Ik wacht nog een paar dagen met hoofdstuk 3 posten omdat ik het anders niet bij kan schrijven.

Bedankt voor het snelle reageren!

''Dit verhaal verdient zeker een grote kans, simpelweg omdat je het uniek schrijft.''
Hoe bedoel je dat? Kans dat mensen het gaan lezen? Ik snap het even niet ;p

@ Frelunior

Dankjewel! Heel leuk om te horen dat jullie het uniek vinden.
Ik heb die zon nog 1 keer gezien (ik heb hem vluchtig doorgekeken) en aangepast.

[JodieJJ]

Dat dit verhaal een kans verdient, is misschien in verkeerde woorden
Maar inderdaad dat ik vind dat dit soort verhalen een hoger aanzien mogen hebben, omdat de schrijver iets unieks doet... iets dat bijna niemand anders heeft. Ik zie een hoop verhalen langskomen die alle originaliteit verliezen en daarom vind ik dat schrijvers die wel origineel zijn best wel wat hoger gewaardeerd mogen worden! het komt namelijk vaak voor dat op echt originele verhalen helemaal niet gereageerd wordt.

[Saskjezwaard]

Dat er op orginele verhalen bijna niet gereageerd wordt, komt volgens mij omdat mensen er stil van worden, of gewoon niks toe te voegen hebben. Als iemand een goed verhaal post, vind ik het ook moeilijk om elke keer weer iets nieuws te vinden om op te reageren, de hele tijd 'ga snel door' of 'goed verhaal' gaat ook vervelen. Onorginele verhalen zijn vaak populair juist omdat ze zo onorgineel zijn, en dat je er niet erg over na hoeft te denken om het te lezen.
Maar wat ik wou zeggen: Ik vind ook dat je een heel orgineel onderwerp hebt gekozen, en ook een heel moeilijk. Eigenlijk ben ik het helemaal met Jodie's post eens.
Over die Roos' perspectief enzo, ik zou 'perspectief' weghalen en er gewoon Roos boven zetten. Iedereen snapt dan wat je bedoelt. En ik blijf me er toch een beetje aan storen.
Schrijf ze!!

[Sebas]

Dat er op orginele verhalen bijna niet gereageerd wordt, komt volgens mij omdat mensen er stil van worden, of gewoon niks toe te voegen hebben. Als iemand een goed verhaal post, vind ik het ook moeilijk om elke keer weer iets nieuws te vinden om op te reageren, de hele tijd 'ga snel door' of 'goed verhaal' gaat ook vervelen.

Nu de "spamregel" niet meer van kracht is mag je ook best laten zien dat je het verhaal gelezen hebt en graag meer wil lezen.

We gaan opzoek of er een goede mogelijkheid is om verhalen te waarderen. Dan kun je bijvoorbeeld een overzicht terugvinden van top verhalen.

[Saskjezwaard]

Ik weet dat de spamregel weg is, maar nog steeds vind ik het een beetje onorgineel om om bij elk verhaal dat ik goed vind "goed verhaal" of "schrijf snel verder" te zetten. Dus een mogelijkheid om verhalen te waarderen zou ik echt een hele goede optie vinden.

[SANNE.]

Dat vind ik echt een goed idee inderdaad! Ik heb ook niet altijd zin om te reageren, maar met een simpele druk op de knop laat je toch zien dat het gelezen wordt! Misschien handig om een apart topic te openen om te checken of er animo is?

O, enne... Wat hebben jullie liever. Dat ik vaker post, maar in kleinere stukken (halve hoofdstukken, of bij lange hoofdstukken een derde) of minder post, maar in grotere stukken?

edit; en o nu vergeet ik bijna om saskjezwaard (is je naam eigenlijk Saskia? zet ik het voortaan zo neer ;p) te bedanken voor haar reactie!

[JodieJJ]

Ik weet dat de spamregel weg is, maar nog steeds vind ik het een beetje onorgineel om om bij elk verhaal dat ik goed vind "goed verhaal" of "schrijf snel verder" te zetten. Dus een mogelijkheid om verhalen te waarderen zou ik echt een hele goede optie vinden.

zet het bij nieuwe ideeen voor OV

Dat vind ik echt een goed idee inderdaad! Ik heb ook niet altijd zin om te reageren, maar met een simpele druk op de knop laat je toch zien dat het gelezen wordt! Misschien handig om een apart topic te openen om te checken of er animo is?

O, enne... Wat hebben jullie liever. Dat ik vaker post, maar in kleinere stukken (halve hoofdstukken, of bij lange hoofdstukken een derde) of minder post, maar in grotere stukken?

Ik zelf hou van kleine stukjes.. omdat ik ook controleer en een grote lap tekst controleren kost veel tijd en meestal wordt je ook slordiger

[Saskjezwaard]

Kleine stukjes hebben de voorkeur, precies om de redenen die Jodie noemt. Grr, je schrijft al mijn antwoorden al op voordat ik ze zelfs maar bedacht heb
En ja, het is Saskia. Ik keek eens naar andere namen die afgeleid zijn van Saskia en daar kwam Saskje uit. En mijn naam betekent 'het mes', dus daarom zwaard (klinkt spannender ) Ik ben heel slecht in nicknames verzinnen, dus heb nu liever eigenlijk een andere, maar ben voor altijd gebonden aan deze Lekker veel overbodige informatie Maar graag gedaan hoor

[SANNE.]

Dan post ik voor nu alvast een kort stukje!
Ik heb het perspectief trouwens weggehaald, ik zat even te denken van hoe kan ik het anders dan, maar zoals jullie zeiden, alleen de naam neerzetten is voldoende.
Thomas blijft wel staan, anders vind ik het onduidelijk.

Hoofdstuk 3- het aanzoek
Thomas
Ik heb alles gepland. Ik weet zeker dat ik er klaar voor ben. Soms voel ik me net een homo, maar ik weet dat Roos van romantiek houdt. Ik weet dat ze de laatste dagen lekker in haar vel zit, dus de timing is goed. Ik weet zeker dat ik voor altijd bij haar wil blijven, dus waarom wachten? Ik ben nog jong, maar niet te jong. Ik heb mijn mooie kleren aangedaan. Tenminste, zelf vind ik ze niet geweldig, maar Roos vind ze altijd zo leuk. Geen pak, dat heb ik niet eens. Ik ben geen type voor een pak. Roos moet in eerste instantie niets doorhebben, het wordt geweldig. We gaan vandaag een boswandeling maken, daar had Roos zo’n zin in. De laatste dagen ben ik aan het werk geweest, nu ben ik gelukkig weer vrij. Het liefst zou ik niet werken, maar er moet toch geld binnenkomen. Roos werkt niet. Ze wordt door veel mensen als lui bestempeld, maar zij kijken niet verder dan hun neus lang is. Ze krijgt momenteel een uitkering, omdat ze arbeidsongeschikt is. Wel moet ze naar een psycholoog toe. Gelukkig maar. Ik kijk snel of Roos niet al naar beneden komt en pak het doosje uit mijn zak. Ik kijk naar de ring, hij is prachtig. Ik weet zeker dat Roos hem ook prachtig vind, haar zus, Sophie, heeft nog helpen met uitkiezen. Die twee hebben precies dezelfde smaak.

We zitten in de auto naar het bos. Ik kan me bijna niet inhouden, het liefst zou ik het meteen vragen. Roos zei al dat ik een beetje gespannen deed, daarna heb ik er alles aan gedaan om het te verbergen. Roos is zo vrolijk vandaag, en ik ook.
‘Ik heb zo’n zin om naar het bos te gaan!,’ roept ze blij. ‘Ik heb altijd van de natuur gehouden.’
Ik ben iets minder spraakzaam. Ik ben de hele tijd maar bezig met het aanzoek. Ik weet precies hoe we moeten lopen, het duurt ongeveer een halfuur. Dan komen we op een prachtige, rustige plek. Daar moet ik het gaan vragen.
‘Schatje, wat ben je stil,’ zegt Roos.
Ik haal mijn schouders op. Ik ben gewoon nog een beetje moe Ik probeer mijn grijns te onderdrukken.

De auto is geparkeerd. We zijn de wandeling net begonnen. Hand in hand lopen we als een stel verliefde pubers door het bos. Het is gelukkig rustig. We zijn allebei stil, genietend van het moment en van elkaar. Op eens rukt Roos zich los, pakt haar handen vol met bladeren en gooit ze over me heen. Ik zit onder. Dit is typisch Roos, zulke flauwe grappen.
‘Die krijg je terug!,’ lach ik.
Ik wil haar in de bladeren duwen, Roos spartelt tegen, maar ik ben sterker. Al snel ligt ze in de bladeren waar ik haar helemaal ingraaf.
‘Hou op, hou op!,’ schreeuwt ze lachend.
Ik ga expres nog even door. Roos blijft lachen, terwijl ik haar ondertussen helemaal in heb gegraven. Ik plof naast haar neer, terwijl Roos de bladeren van zich af aan het kloppen is. Ik kijk om me heen of er niemand is, en ga zachtjes op haar liggen. Eerst giechelt ze een beetje.
‘Kan dit wel in het openbaar?’
Ik haal grinnikend mijn schouders op, en zoen haar. Ik proef haar zachte lippen, terwijl haar hand in mijn haar ligt. Het liefst blijf ik hier voor altijd liggen.
‘Ik voel me zo gelukkig, Thom,’ zegt ze.
Ik knik. Ik ben blij. Als Roos gelukkig is, ben ik gelukkig. Daarom wil ik met haar trouwen. Even bedenk ik me of ik het hier zou vragen. Ik kan niet meer wachten. Snel schud ik die gedachte van me af. Het is leuker om het nog even uit te stellen. Voordat de romantiek zijn toppunt al bereikt, sta ik snel op, trek Roos overeind en vraag of we verder zullen lopen. Roos kijkt een beetje raar.
‘Het was net zo gezellig,’ zegt ze een beetje teleurgesteld.
Ik glimlach.
‘Ik weet een veel mooier plekje.’

edit; fouten aangepast met hulp van Jodie

[JodieJJ]

Ik heb alles gepland, ik weet zeker dat ik er klaar voor ben.

Dit zijn twee aparte zinnen, dus een punt ertussen.

Ik heb mijn mooie kleren aangedaan, tenminste, zelf vind ik ze niet geweldig, maar Roos vind ze altijd zo leuk. Geen pak, dat heb ik niet eens.

Naar aangedaan punt erachter en een nieuwe zin beginnen.

Ze wordt door veel mensen als lui bestempeld, maar ze kijken niet verder dan hun neus lang is.

Voor het mooie zou ik van de tweede ze.. "ze kijken" zij kijken maken, omdat het mensen zijn die ver weg staan.

Ze krijgt momenteel een uitkering omdat ze arbeidsongeschikt is.

voor omdat een komma, is een voegwoord.

Ik kijk snel of Roos niet al naar beneden komt, en pak het doosje uit mijn zak.

Voor en geen komma. Het kan wel in sommige gevallen maar in deze zou ik het niet doen. Normaal gesproken geen komma voor een en, dat is altijd goed.

We zitten in de auto naar het bos, ik kan me bijna niet inhouden, het liefst zou ik het meteen vragen.

Tussen het bos.. en ik kan, een punt zijn twee zinnen. Dit zijn twee hoofdzinnen.

Roos zij al dat ik een beetje gespannen deed, daarna heb ik er alles aan gedaan om het te verbergen.

zij=zei klein type foutje denk ik.

Ik ben iets minder spraakzaam, ik ben de hele tijd maar bezig met het aanzoek.

dit deed ik vroeger ook zo vaak! maar dit zijn weer twee hoofdzinnen dus van de komma een punt maken.

‘Schatje, wat ben je stil.’ Zegt Roos.

Bij een gesproken zin mag je een komma plaatsen, omdat de zin nog doorgaat.
Dus: 'Schatje, wat ben je stil,' zegt Roos.

De auto is geparkeerd, en we zijn de wandeling net begonnen.

Komma voor en weg.

Ik kijk om me heen of er niemand is, en ga zachtjes op haar liggen.

En de komma mag weer weg. =)

Ik haal grinnikend mijn schouders op, en zoen haar.

tamtamtam...

Het liefst bleef ik hier voor altijd liggen.

van bleef zou ik blijf maken omdat je continu in de t.t. schrijft.

‘Ik voel me zo gelukkig, Thom.’ Zegt ze.

Weer hetzelfde regeltje als eerder met een gesproken zin, dus met een komma.

‘Het was net zo gezellig.’ Zegt ze, een beetje teleurgesteld.

zie hierboven.
zo helemaal doorgelopen.. misschien dat ik nog iets heb gemist, maar dat zal dan vast wel door iemand anders genoemd worden. Weer een goed stukje en deze lengte is wel fijn, bouw je ook wat spanning op.

Groetjes,
Jodie van Tipex-team.

[SANNE.]

Dankjewel
Ik heb het veranderd. Ook heb ik de spraakzinnen in de rest van mijn verhaal veranderd, en ga ik het voortaan op de goede manier doen.
Ik ga ook meer letten op die komma's. Dat doe ik snel verkeerd, te veel komma's zetten in zinnen. Als ik dingen zeg buiten mijn verhaal valt het je misschien ook op, maar dat vind ik niet zo erg :')

Is de komma dan trouwens niet na de apostrof?

[JodieJJ]

De komma is ervoor komma komt altijd gelijk naar het woord.

Daarbij is komma's voor mij ook nog altijd een probleem vroeger erger dan nu om jouw stukje na te kijken heb ik dan heel leuk wat goede nederlandse taalsite gezocht hahah

[SANNE.]

En nog een klein stukje van het hoofdstuk, enjoy!
Ik heb wat meer gelet op de komma's en als mensen wat zeggen ^^

Thomas
Misschien had ik het nog niet moeten zeggen, maar straks wilt Roos opeens een andere kant op. Zwijgend lopen we verder. Soms is stilte te mooi om te doorbreken. Ik geniet van elke stap die we zetten. De spanning tussen ons wordt steeds meer opgebouwd. Geen seksuele spanning, meer een enorm romantische sfeer. We zoenen elkaar voortdurend, alsof we elkaar net kennen. ‘Zijn we er nou bijna?’ Vraagt Roos als een klein kind.

Ik knik. Het is nog maar een minuut of drie. De bladeren kraken onder onze voeten. Roos heeft hakken aan. Ze is gek. Ze voelt het niet eens meer, zegt ze. Ze lijkt er op te zweven. De laatste minuten lijken eeuwig te duren. Ik wil er nu zijn. Ik wil het nu vragen. Ik ben zo zenuwachtig als een klein kind die bijna zijn sinterklaascadeautjes mag open maken. Roos merkt het vast wel aan me. Dat maakt niet zo veel uit, het is toch bijna zo ver. Af en toe kijk ik naar haar. Ze ziet er zo gelukkig uit. Kon dat elke dag maar zo zijn. Haar glimlach lijkt wel op haar mond vastgeplakt te zijn. Dan zie ik de plek toch langzaam dichterbij komen. Een kleine, open vlakte waar we lekker tegenaan kunnen gaan liggen. De bomen dekken de plek een beetje af, waardoor je de plek niet meteen zou kunnen vinden als je het niet weet. De zon glinstert erop waardoor het een prachtige verlichting heeft, maar niet te fel. Er ligt een klein bladerdek, in alle kleuren die je je maar bedenken kunt. De bomen hebben iets mysterieus vandaag. Het is de perfecte sfeer. De plek ziet er mooier uit dan ooit. Ik adem de bosgeur een keer goed in, wat ruikt dat toch lekker.
‘Wat mooi!,’ roept Roos uit.
Af en toe is ze zo blij als een kind, zo schattig. We gaan naast elkaar liggen in de zachte bladeren, hand in hand. Ik voel het mos in mijn haar. Het is een moment om van te genieten. Roos legt haar hoofd op mijn buik neer. De lucht is helderblauw. Blauw zoals ik nog nooit een lucht heb gezien. Ik voel dat het goede moment komt. Even moet ik de moed verzamelen. De kriebels zweven even door mijn buik. Ik heb hier nou eenmaal geen ervaring mee. Ik zet me er overheen en ik kom een beetje overeind. Roos kijkt me licht geïrriteerd aan.
‘Ik lag net zo lekker!’
Ze klinkt niet echt boos, ze zegt het meer een beetje grappend.
Ik leg mijn vinger op haar mond. Het is niet het moment voor grappen, het maakt me zenuwachtig.
‘Stil nou even.’
Ze kijkt me verwachtingsvol aan. Nu moet ik echt een keer diep adem halen. Ik pak het doosje uit mijn zak, met trillende vingers. Roos slaat haar hand voor haar mond. Nu moet ik het zeggen, straks durf ik niet meer. Ik ga door mijn knieën.

‘Lieve Roos. Ik weet dat we nog jong zijn, maar we zijn nu al 3 jaar samen, ik weet zeker dat jij het voor mij bent. Wil je met me trouwen?’

[JodieJJ]

lekkere cliffhanger

Ik heb nu niet heel sterk op de spelfoutjes gelet en of twee zaten er nog wel een. Maar ik wou gewoon even genieten van je verhaal
Weer heel goed. Ik kan me perfect inleven.
Wat misschien nog wel mag is de openplek meer omschrijven, kleine detail noemen. Omdat Thomas het steeds over de openplek heeft en hoe perfect die is.. mag je hem ook echt betoverend schrijven dat mensen zich helemaal in dat romantische sfeertje inleven.
Voor de rest weer super

[Frelunior]

Anders ben ik nooit echt van de zoete liefdes verhalen, maar toch kon ik niet ophouden met het lezen van dit laatste stukje.

Nog een kleine opmerking, Thomas denkt 'ze is gek'. Is dat niet een beetje raar voor een vriendje om over zijn vriendin te denken? Het gaat over dat ze hakken draagt, dus iets als 'dat ze hakken aandoet in het bos is gek' staat beter.

Maar weer een mooi stukje op het verhaal.

[JodieJJ]

Op frelunior uhm ik vind persoonlijk ze is gek.. wel een passende opmerking omdat het meer in een liefkozende manier wordt bedoelt.. net zoals als dat je een vriendin of vriend wel eens voor sukkel ofzo uitscheld met een lach

[SANNE.]

@ Jodie
Dankjewel, erg leuk om te horen!
Dat is een goede tip van je, ik ga er vanavond even naar kijken hoe ik dat wil gaan beschijven. Dan update ik dat hier ook even.

@Frelunior
Ik vind het heel leuk dat je er normaal niet zo van houdt, maar toch niet kon stoppen met lezen, vind ik echt leuk!

@ Frelunior en Jodie
Over dat is gek, ik vind hem ook wel gepast. Ik snap je punt Frelunior, maar ik bedoel er inderdaad mee wat Jodie zegt. Het is een beetje 'plagend', 'liefkozend.' Absoluut niet gemeen bedoeld.

edit: O, en ik was nog een vraagje vergeten over dat gedoe met komma's. Ik schrijf even op wat ik bedoel, anders klinkt het zo vaag. Is het:
'Wat een mooie plek.,' zegt Roos.
Of: 'Wat een mooie plek,' zegt Roos.
Met of zonder die punt dus. Ik vermoed sterk zonder, maar ik wil het even zeker weten. Want bij bijvoorbeeld een uitroepteken, is het toch wel zo:
'Wat een mooie plek!,' zegt Roos.

Ik wil dit gedeelte graag goed doen!

[Frelunior]

Volgens mij is er bij citaten geen standaard regel of de punt er wel of niet in voor moet komen. Ik vermoed echter van wel.

En over dat gek, okee dan had ik dat verkeerd begrepen.

[JodieJJ]

Het moet zonder .
Uhm even kijken hoe leg je het uit.. ik zal het even in voorbeelden doen.

"Blabalabla," zegt... kan het zijn.
"blanhabla!" Zegt...

Een uitroepteken is een vervanging van de punt, hier moet nooit een komma achter.. volgens mij is de enige uitzondering er als je een afkorting hebt gebruikt.

[Patrick]

Hallo Sanne

Hiervoor is er wel een standaard regel. Altijd een komma gebruiken tenzij er een ? of een ! is.

Dus

'Hallo,' zegt Roos.
'Wie?' vraagt Roos.
'Ik ben Roos.'
'Stommerik!' roept Roos.

Dus ook na een ! moet wat volgt klein geschreven zijn.

Als er niet volgt wie het zegt, moet je een punt zetten. (Of ? of !)

Hopelijk ben je hiermee geholpen

[SANNE.]

Bedankt voor de tips! Hier weer een nieuw stukje. Enjoy. Enne, van tevoren even een vraagje. Ik ga overigens zo nog wat zinnen toevoegen aan een eerder gepost stukje, waarin wat meer beschrijving is van de mooie plek. Enne, wat vinden jullie... Is hoofdstuk 3 bij elkaar te zoetsappig? Als dat zo is, knip ik er een stukje uit, maar ik twijfel er nog een beetje over.

Mijn stem trilde terwijl ik het zei, maar ik heb het gezegd. Ik ben bijna blij dat het eruit is. Het was zo eng om te zeggen. Verwachtingsvol kijk ik naar Roos, wachtend op een reactie. Roos slaakt een diepe zucht. Ze kijkt me aan. Door de stilte nog iets langer vast te houden, bouwt ze de spanning op. Door de zenuwen kan ik niet veel van haar gezicht aflezen.
‘Ja, ja, ja! Ik wil niets liever,’ zegt ze door haar tranen heen.
Ze lacht terwijl ze het zegt. Een geweldig, euforisch gevoel overvalt me. Ik pak de ring uit het doosje. Ik pak haar hand vast en schuif de ring om haar vinger. Van de zenuwen schuif ik hem bijna om de verkeerde vinger. Roos moet een beetje lachen.
‘Gekkie.’, zegt ze met een zachte stem, de lach wat verborgen houdend. Snel pak ik haar andere vinger, en schuif hem daar in één vastbesloten beweging om heen. Roos staart naar de ring, met een glimlach die ik nog nooit heb gezien. Samen staan we op, ik weet eigenlijk niet eens waarom. Giechelend duwt ze me naar achteren, zachtjes tegen een boom aan. Ze zoent me. Weer die heerlijk zachte lippen, die ik nog zo vaak ga proeven. Als we stoppen houden onze handen houden elkaar vast. We kijken elkaar aan. Roos slaat haar armen om me heen.
‘Je bent de liefste,’ zegt ze alsof ze zojuist een feit heeft vastgesteld.
‘Dat kan niet,’ antwoord ik, met een uiterst serieus gezicht.
Roos kijkt me vragend aan.
‘Dat ben jij al.’
Meteen als ik dat heb gezegd zoent ze me weer. Ik voel haar handen over mijn rug strelen, de tintelingen overvallen me. Mijn handen zijn overal waar Roos is, ik weet niet waar ik haar het liefst aan wil raken. Roos leunt net iets teveel op me, en ik verlies mijn grip van de boom. Door Roos’ gewicht tegen me aan val ik meteen omver. Roos valt bovenop me. Een seconde is het misschien stil, daarna moeten we lachen.
‘De ring is prachtig,' begint Roos te praten.
Ik glimlach. Dat Sophie haar steentje heeft bijgedragen laat ik voor nu maar even achterwege.
Roos kruipt heel dicht tegen me aan. We genieten samen van het moment.
‘Wij worden zo gelukkig samen. Ik weet het zeker. We krijgen heel veel kindjes. Jij wordt mijn man,’ begint Roos opnieuw te praten.
Ik kijk haar aan.
‘Ja,’ is het enige wat ik even uit kan brengen.
Met deze prachtige vrouw ga ik trouwen. Misschien is het naïef. Zoals andere koppels hun toekomst uit kunnen stippelen, leven wij met de dag. Carpe diem. En vandaag de dag, wil ik met Roos trouwen. Ik ga ervoor. Even voel ik me de gelukkigste man op aarde.

Roos
Ik ben verloofd, verloofd met mijn lieve man. Verloofd met de man bij wie ik wil blijven tot de dood ons scheidt. Samen oud worden durf ik niet te zeggen. Mijn ziekte is te instabiel. Dat hij me toch ten huwelijk vraagt, betekend zoveel voor me. Ik heb nog nooit zo’n lief iemand als Thomas ontmoet. Hij is mijn zonnetje, degene voor wie ik wil vechten. Bij hem kan ik mezelf zijn, schreeuwen, huilen, gelukkig zijn. Ik kan alles met hem delen. Ik ga met hem trouwen.

[JodieJJ]

Hee Sanne

weer je stukje doorgelezen, nog geenfoutjes eruit gehaald wou eerste even lekker lezen . Als je de foutjes nog wilt weten geef je maar een seintje.
Uhm ik vond op sommige momenten je eerste stukje iets missen, nog steeds is het super goed, maar een paar zinnen vond ik er niet helemaal lekker bij lopen.. ( zodra ik even wat beter voor zit zal ik ze opssturen )
Bijv. bij het begin bij de spanning op bouwen omdat ze nog geen antwoord heeft gegeven, vond ik het niet heel erg spannend:)


Dan op het einde van je stuk ga je weer helemaal goed schrijven Naar mijn mening. Zowel van Thomas als van Roos der stukje, de verliefdheid blijdschap enz. straalt er weer vanaf Super!

Groetjes

[SANNE.]

Foutjes eruit zijn altijd handig, maar ik wil niemand verplichten ^^
Overigens, in hoofdstuk 1 gebruikte ik de verleden tijd van daten. Ik wist niet wat het was en had het daarom als 'date', maar we zijn op school momenteel bezig met allerlei spellingsregels. Een onderdeel ervan was vervoeging van 'exotische' werkwoorden die in het Nederlands gebruikt wooden. Daten kwam er in voor, en geloof het of niet... De verleden tijd van daten in het Nederlands is datete. Het klinkt zo raar, je gebruikt het eigenlijk niet maar het is correct Nederlands.

Hmm, zeker iets om over na te denken. Ik zou alleen niet zo goed weten hoe ik dat kan veranderen... Want kijk, echt 'spannend' is het niet, voor de lezer is het duidelijk dat Roos ja gaat zeggen. Is de spanning van Thomas om het te vragen wel een beetje 'voelbaar'? Of is dat ook slecht overgekomen? Fijn dat de liefde tussen hun wel goed is overgekomen, dat was echt even het belangrijkste omdat in de eerdere hoofdstukken Roos' ziekte centraal stond. Ik vond dat het wel tijd was voor wat romantiek. Hier de eerste helft van hoofdstuk 2!

Hoofdstuk 4 - de brief
Roos
Mijn moeder is dood, maar mijn vader heb ik nog. Aan die gedachte klampte ik me vast. Helaas duurde dat niet lang. Toen ik steeds meer last van mijn ziekte begon te krijgen verbrak mijn vader het contact, een jaar of drie terug. Ja, hard was het wel. Ergens begrijp ik hem. Hij zag hoe het zijn vrouw het leven heeft gekost. Hopelijk loopt het bij mij anders af.

Ik moet straks naar de psycholoog. Zin heb ik wel, ik ben goed in doen alsof het goed met me gaat. Ze is psycholoog en heeft er voor gestuurd, maar zelfs zij doorziet mij niet altijd. Het is prima zo. Thomas komt naar beneden. Hij brengt me zo weg naar de psycholoog, daarna gaat hij naar zijn werk. Het is nog vroeg in de morgen. Samen dekken we de tafel, als een echt stel. Als ik het bord op tafel zet, hoor ik weer dat oude, vertrouwde geluid. Kling. Kling. Al die dingen, die altijd hetzelfde gaan. Ik heb geen zin om naar de psycholoog te gaan. Ik weet dat het goed voor me is, maar die voortdurende tegenzin. Het is maar goed dat ik moet om mijn uitkering te krijgen, anders ging ik al niet meer. Ik mag haar graag, maar ik zie geen voortgang. De woorden die ze zegt dringen niet tot me door, terwijl ik altijd begrijpend zit te knikken. Thomas zit zwijgend zijn krant te lezen. Dat doet hij vaak in de morgen. Altijd is het maar weer de vraag of het een goede of een slechte dag wordt. Ik denk dat vandaag wel stabiel wordt. Ik kijk naar mijn hand. Ik zie mijn trouwring. Ik glimlach, ik ben verloofd. Ik moet Sophie maar snel bellen, zij moet dit nieuws als eerste weten.
‘Heb jij het eigenlijk al aan iemand verteld?,’ vraag ik aan Thomas.
Ik hoop het eigenlijk van niet, ik wil het graag zelf vertellen. Thomas slaapt nog half.
‘Wat?’
Ik moet lachen.
‘Ik geloof dat er gister iets gebeurd was. Wat was het nou, dat ene kleine dingetje in het bos.’
Er komt een lach op Thomas gezicht.
‘Sophie weet het al. Die wilde je zeker als eerste inlichten.’
Ik knik. Hij kent me.
‘Je bent lief,’ zeg ik.
Thomas kijkt me verbaasd aan. Het kwam een beetje uit het niets. Ik moest het even zeggen. Hij doet zoveel voor me, de meesten mannen waren al drie keer bij me weggelopen. Ik kauw de laatste happen weg. Thomas kijkt op zijn horloge.
‘We moeten weg,’ zegt hij.
Net op het moment dat we de deur open willen doen, valt mijn blik op de deurmat. Ik zie een brief. Zou de post al geweest zijn, zo vroeg? Ik pak de brief op, Thomas kijkt over mijn schouder mee. Mijn vingers beginnen te trillen. Mijn ogen kunnen de adressering niet meer los laten. Ik herken dat handschrift uit duizenden. Mijn vader.

Thomas
Wat vond ik het vreselijk voor Roos, toen haar vader het contact verbrak. Het was het begin van onze relatie. Ze is emotioneel al zo onstabiel, eigenlijk kan ze dit niet gebruiken. Ik gun haar al het geluk van de wereld, maar dit is geen goed moment. Roos staat al een paar minuten met de envelop in haar handen, en het enige wat ze heeft gezegd is mijn vader. Eigenlijk moeten we weg.
‘In de prullenbak met dat ding,’ zegt Roos.
Ik kijk haar verbijsterd aan.
‘Ja, wat moet ik hier nou mee?’
‘ Lezen, daar is een brief voor,’ probeer ik de situatie te verhelderen.
‘Ik wil hem niet.’
;Denk er nog even over na. We leggen hem gewoon op tafel.’
Voordat Roos iets anders kan bedenken, pak ik de brief uit haar handen, en leg hem op tafel. Roos kennende gooit ze hem echt weg. Ze zou hem toch moeten lezen. Misschien lees ik hem eerst wel. Roos is volkomen in de war, maar we moeten gaan. Ik sla de deur achter me dicht, Roos als een klein vogeltje achter me aan. We stappen in de auto, in doodse stilte. Daarna heeft Roos blijkbaar bedacht dat er niets aan de hand is, ze begint vrolijk tegen me te kletsen. Zelfs ik ben er met mijn hoofd niet bij. Het is maar een kwartiertje rijden, het lijkt heel lang. Ik probeer te bedenken wat er in de brief zou kunnen staan. Tegelijkertijd probeer ik de gedachte van me af te schudden, het is Roos brief. Ik zet Roos af bij de kliniek. Het voelt altijd een beetje raar, mijn vriendin afzetten bij een psycholoog. Het is het beste. Roos geeft me een vluchtige kus op mijn mond, en ik rijd verder naar mijn werk.

Roos
Daar zit ik weer, op de rode stoel bij de psycholoog. Rood, de kleur van vuur, haat, liefde. Waarom zou je op zo’n plek een rode stoel neerzetten. Rood was de lievelingskleur van mijn vader. Ik irriteer me er mateloos aan. Esther, mijn psychologe, merkt deze keer wel dat er wat met me aan de hand is.
‘Je bent afwezig, Roos,’ zegt ze.
‘Je moet je proberen te concentreren, goed naar mij te luisteren. Je wilt beter worden, is het niet?’
De woorden dringen ook niet goed tot me door. Onze gesprekken maken geen vordering.
‘Die stoel, die stoel is rood.’
Ik begin wartaal uit te slaan. Esther kijkt me vreemd aan. Ik kan mezelf wel voor mijn hoofd slaan. Ik moet mijn gedachten erbij houden, straks denkt ze dat ik helemaal gestoord ben. Ik haal alles eruit wat ik in me heb, en vertel het verhaal van de brief. Dat ik daarom afwezig ben. Esther knikt begrijpend. ‘
Misschien is het een goed idee om hem toch te lezen.’
Ik schud heftig mijn hoofd.
‘Je hebt al je gevoelens voor je vader volledig geblokkeerd. Daarom wil je de brief niet lezen. Dit is niet meer dan een logische reactie, maar je moet je gevoel voor hem openzetten. Ik kan nu van alles gaan suggereren, maar dat heeft geen zin, Roos. Jij moet de brief lezen, het is de enige waar je nu bent met je gedachte. Ga naar huis en lees de brief. We maken een afspraak voor een nieuw consult,’ zegt Esther.
Ik ben nog geen kwartier binnen. Ik kijk haar verbaasd aan.
‘Op deze manier maken we geen vordering,’ legt ze me uit.
‘We kunnen prima verder nu,’ doe ik mijn laatste poging.
Esther schudt haar hoofd. Je wint geen spelletjes van een psychologe. Uiteindelijk zal je altijd de verliezer zijn.

[SANNE.]

Even geleden dat ik heb gepost (eigenlijk wil ik toch wel minstens 2 keer per week posten nu ik op de kleinere delen ben overgegaan) maar deze week is even heel snel gegaan. Het was de hele tijd van 'oja, ik moet weer eens posten, maar ik moet zo ditdatditdat doen' en dan vergat ik het weer. Goed, hier is in ieder geval een nieuw stukje. Enjoy!

Roos
Ik ben de verliezer. Esther heeft me doorzien. Ik zit in de bus naar huis. De gedachten stromen door mijn hoofd terwijl ik ze uit probeer te zetten. Thomas. Esther. Ik. Het is nog geen 10 uur ’s morgens. Ik weet niet wat ik met mijn dag aan moet. Ik kijk uit het raam. Met mijn hand veeg k de douw weg van het raam. De druppels sijpelen naar beneden, het miezert. Dat troosteloze weer doet mijn humeur niet ten goede. Ik denk aan de brief. Ik weet niet wat ik me erbij voor moet stellen. Ik voel de kriebels in mijn buik. Toch wat nieuwsgierigheid. Eigenlijk ben ik razend op hem. In mijn moeilijkste periode liet hij mij in de steek. En nu een brief. Een simpel papier met letters erop. Het kan een boel veranderen. Zou hij spijt hebben? Het moet bijna wel. Zou Sophie er al vanaf weten? Ik durf bijna niets te denken, niets te hopen. Ik hoor de wielen van de bus knarsen over het asfalt. Is dat eigenlijk wel normaal? Nog drie haltes, dan ben ik er. Ik tel ze af. Ik heb het net onderdrukt, maar nu wil ik de brief lezen. Ik heb hem drie jaar niet gezien. Tenminste, één keer kwam ik hem tegen, op straat. Hij zag mij, ik zag hem ook. Ik deed alsof ik hem niet zag. Zijn blik priemde door mijn rug heen toen ik doorliep.
‘Dag, Roos,’ zei hij nog.
Ik begreep het niet. Hij zei me gedag, terwijl hij twee jaar niets van zich had laten horen. Inmiddels zijn dat drie jaar. Dat is het enige wat ik in die tijd van hem heb gehoord. Ja, soms hoorde ik wel eens iets van Sophie, Merel, Sam of Ruben. Mijn broers en zussen. Hun hebben ook weinig contact met hem. Nog één halte. Ik had hem meteen moeten lezen. Een lichte paniek overvalt me, ik weet niet waarom. In mijn gedachten vergeet ik bijna op het stopknopje te drukken. Ik druk. Ik merk dat mijn vingers trillen. De bus remt zachtjes af, en ik stap uit. Het is ongeveer 5 minuten lopen naar mijn huis, maar ik zie er tegenop. Mijn benen voelen als lood, ik snap niet waarom. Ik zie de eenden in de vijver zwemmen, zo onbezorgd. Het regent niet meer, en het ruikt fris buiten. Ik adem de geur diep in, het doet me goed. Ik zie de envelop voor me. Nog nooit ben ik zo zenuwachtig geweest voor een brief, een stuk papier. Ik ben er bijna, ik zie mijn voordeur al. Ik schat het nog een stap of twintig, en ik tel ze af. Negentien. Achttien. Roos, maak jezelf niet gek. Je bent dichtbij. Veertien Ik haal diep adem en pak de sleutel alvast uit mijn zak. Ik moet zelfs nadenken over het getal veertien. Veer-tien. Het klopt niet. Het is vier en tien. Het klopt net zo min als dat ik een brief van hem heb gehad. Ik sta voor mijn deur. Ik steek de sleutel in het slot, en draai hem snel om. Ik duw de deur open, en sta in de gang. Ik neem niet eens de moeite mijn jas aan te trekken. Ik zwaai de tussendeur open, en daar zie ik hem liggen, op tafel. Ik grijp hem vast. Ik heb amper het geduld om hem rustig open te maken, maar hij mag niet stuk. Uiteindelijk heb ik de envelop open gepriegeld, en ik trek de brief er vlug uit. Ik vouw hem open, en lees hem.

Roos, vergeef me alsjeblieft. Ik heb het niet allemaal zo bedoeld. Ik hoorde van Sophie dat je ging trouwen. Toen besefte ik pas wat ik heb gedaan. Het contact met mijn dochter verbroken, ik weet niet hoe ik het kon doen. Ik was kapot toen ze overleed. Je deed me zoveel aan je moeder denken, ik kon dat niet aan. Ik hoop dat je me kunt vergeven. Het contact laat ik van jouw kant komen.
Dag, Roos.

Ik ben woedend, ziedend. Ik scheur de brief door de midden. Ik barst in tranen uit. Woede en verdriet door elkaar, ik weet even niet waar ik het vandaan moet halen. Drie jaar heb ik niets van hem gehoord. Drie jaar heb ik niet bestaan voor hem. Ik haat hem. Mijn vader is gek, totaal gestoord.
Misschien is dat hetgeen wat ik met hem gemeen heb.

’s Avonds vertel ik alles aan Thomas.
‘Ik weet niet of het het beste is, maar dat weet je nooit van tevoren. Ik wil nu even rust,’ leg ik hem uit
‘Ik sta wel achter je. Misschien is het geen slecht idee om contact met hem op te nemen, maar dat kan altijd nog. Jij bent belangrijker nu.’
We maken er niet te veel woorden vuil aan. Thomas merkt dat ik daar geen behoefte aan heb. Wat een lieverd is het toch.
Toch heeft de brief me in de war gebracht. Ik was er al van in de war, maar ik heb nu besloten dat er niets veranderd.
Maar hoe kan er niets veranderen als het gevoelsmatig zo anders ligt?
-----------------------------------------------------------------------------------
Ik twijfde trouwens of 'overleed' goed is. Ik twijfel even over 'overleedt' hoewel dat ook heel raar staat. Ik hoor het graag van jullie!
Ik kan me trouwens voorstellen als er commentaar is op de lengte van de brief. Dat heb ik eigenlijk bewust gedaan. Ik wil mijn verhaal een beetje origineel houden, en ik heb het idee dat je na dit te lezen een heel spijtverhaal verwacht, een lange brief. Ik vind het wel leuk om in bepaalde aspecten juist tegen de verwachtingen in te gaan (de verwachtingen waarvan ik denk dat mensen ze hebben, ook al is het maar iets kleins) om wat originaliteit te creëren. Ik hoor ook graag of jullie dat in dit geval een beetje geslaagd vinden!

[Saskjezwaard]

Zo, eindelijk eraan gedacht om op dit verhaal te reageren. Je stond hoog op mijn daar-moet-ik-nog-op-reageren-lijstje
Overleed is idd goed, overleedt klopt niet omdat overleden verleden tijd is en je gebruikt nooit 'dt' bij vt.
En gedatete dat klinkt echt heel vreemd wel grappig
Over het ten huwelijk vragen, voor de lezer is het toch spannend, want je weet toch nooit hoe iemand op een aanzoek reageert. Het zou kunnen zijn dat Roos niet met Thomas wilde trouwen door haar ziekte, om maar een reden te noemen, en dus nee zegt.
De spanning van Thomas is wel goed neergezet. Persoonlijk vind ik ook dat het spannende vh huwelijksaanzoek niet zo spannend is. Miss kun je om het nog mer op te bouwen neerzetten dat Thomas begint te twijfelen of ze ja zal zeggen, heel erg zenuwachtig wordt, dat Roos nadenkend kijkt ofzo. T zijn maar een paar voorbeelden wat je er neer kunt zetten.
Ehm, over je brief, ik weet eigenlijk niet helemaal wat ik verwachtte. Ja, het was wel korter dan ik had verwacht, maar je hebt mensen die niet meteen een hele lange spijtbrief sturen om met zoveel mogelijk woorden de dingen te zeggen die anderen in zo'n korte brief stoppen. Wel een paar grammaticale foutjes:

Toen besefte ik was wat ik heb gedaan. Het contact met mijn dochter verbroken, ik weet niet hoe ik het kan doen.

was moet wss pas zijn en als je zegt 'Het contact met mijn dochter verbroken, ik weet niet hoe ik het kan doen.' dan impliceer je dat haar vader het contact nog helemaal niet verbroken heeft. Ik zou het in verleden tijd zetten.
Grappig trouwens dat bij jou jouw hoofdpersoon Roos heet, is toch wel een geliefde naam hier mijn hoofdpersoon heet Rose en er zijn nog meer mensen die hun personages Roos noemen.
Oja, als je wilt dat je meer commentaar krijgt, loont het altijd om bij andere mensen te reageren. Zij zijn dan sneller geneigd om reacties bij jou te plaatsen
Maar schrijf rustig verder, we zien wel hoe het verder loopt

[SANNE.]

Bedankt voor je reactie Dat overleed was even best een domme. Hetzelfde als hij vondt. Ik wist wel dat het in verleden tijd niet gebruikt werd maar ik zat even niet na te denken. Niet echt slim van me, maar goed :') Ook wel een punt over dat huwelijksaanzoek, ik kan makkelijk nog -al is het maar een zin of 5 - toevoegen, om het net even wat spannender te maken. Die foutjes heb je gelijk in, die ga ik eruit halen. Die brief zou inderdaad voor elke lezer anders zijn, aan je mening te horen ben je er vrij 'objectief' in (weet even niet hoe ik het beter kan benoemen) en vind je het niet goed of slecht.

Roos, ja klinkt wel logisch. Het is een veel voorkomende naam, waardoor het bij veel mensen zou kunnen passen. Door de populariteit vinden veel mensen het misschien ook een leuke naam (ik zelf ook) en lekker weglezen.

En met andermans verhalen lezen, ja als ik eens een paar uurtjes me maar een beetje zit te vervelen moet ik dat eigenlijk gaan doen! Ik ben niet heel actief hier, heb geloof ik op 1 gedichtje en 1 one shot gerageerd. Het is altijd leuk om commentaar te krijgen van anderen. Ik denk dat als ik een verhaal ga lezen het in eerste instantie jouw verhaal is, ik ben wel nieuwsgierig geworden naar je schrijfstijl. Ook al reageer je hier dan al haha. Om op iemands verhaal te reageren alleen omdat je reacties op je eigen verhaal wilt is ook niet echt de goede instelling, vandaar.

[JodieJJ]

Ik ben weer je stukjes gaan lezen =) eerst mijn reactie op je eerste stukje, die van de psycholoog. Ik wou vragen of je hier zelf wel eens bent geweest, of iemand kent die hier is geweest. =) ( mag via pb, maar meer om het realistisch te zijn )

Maar weer even op je schrijfstijl en het weglezen, ik vond het een heel goed stukje. weer lekker weglezend en met het aanzoeksstukje die spaning opbouw, bedoel dat zelfs al weet iedereen het antwoord al dan kun je het nog zo schrijven dat iedereen in spanning wordt meegtrokken en dat mistte ik een beetje.

en de lengte van de brief is juist perfect.. ik zou hem absoluut niet langer doen dan is hij heel onrealistisch.
Vond vooral het tweede stukje heel goed, hoe je de busreis vertaalde echt heel mooi.

uhm ik zat te denken aan kritiek puntje, misschien dat er zin technisch een paar zijn maar die heb ik nu niet gezien =)

[Saskjezwaard]

Haha, als je op mijn verhaal wilt reageren, moet je wel een heel eind doorlezen oja, en je moet van fantasie houden. Maar ik ben in eerste instantie ook begonnen (eigenlijk heel slecht) met reageren om reacties terug te krijgen, maar na een tijdje begon ik het heel leuk te vinden om mensen te motiveren om te blijven schrijven en hen te helpen beter te worden. Oké, nu klink ik echt als zo'n blije tandpastaglimlach vrouw, hmm...

Over je brief ,als ik iets lees waarbij het niet heel erg opvalt dat er iets mist, mis ik het ook niet. Ligt aan mij hoor ik vind trouwens hem wel lekker weglezen, niet zo lang als een huilerige spijtbrief. Dat is wel een pluspunt:)

En het overleed, als je lange stukken schrijft, kruipen er vaak rare fouten in. Ik denk dat Jodie goed kan meepraten over vreemde woorden die ontstaan ik heb dat altijd met trema's, dat ik niet weet waar hij precies moet. Maarja, daarvoor is word spellingcontrole, af en toe helpt dat echt. Hij zegt wel telkens tegen mij dat het in plaats van: 'het spijt me; de spijt me' moet worden. Dat is toch raar?

[JodieJJ]

Hé sask! haal mij er nou niet bij xD wahahaha..( oke je hebt wel gelijk ) Ik ben trouwens begonnen met reageren omdat ik sommige verhalen super goed vond maar er waren geen reacties :S Zo ook Saskia's verhaal die nu super populair is xD jaa ik heb wel smaak wahahahxD

[Saskjezwaard]

Je bent gewoon een trendsetter

[SANNE.]

Bedankt voor de reacties meiden.

@Jodie
Ik ben ooit door mijn moeder naar een psycholoog gestuurd om persoonlijke redenen, maar ik had er allemaal geen zin in en aangezien zij niet verder kwam met een kind die niet wilde is het nooit verder gekomen dan 1 gesprek. Die dingen hebben zich overigens vanzelf opgelost. Niet dat dit heel veel uitmaakt, maar ik denk het wel. We hebben het nu ook over een jaar of 3 terug. Mijn vader heeft bij een psycholoog gelopen maar daar is nooit over gepraat. Is er een speciale reden dat je dit vroeg? Omdat je het misschien onrealistisch of juist wel realistisch geschreven vond? Ben er wel benieuwd naar, omdat het voor mij best een moeilijk punt was om te beschrijven. Want tsjah, hoe gaat een psycholoog te werk? Ik heb daar ook allemaal geen ervaring mee dus het blijft een beetje gokken en mijn best doen om er wat van te maken, best lastig...

Fijn dat je het een leuk stukje vond en dat het lekker weglas Aangezien ik hier meerdere keren commentaar op het aanzoek heb gehad ga ik daar toch echt een keer naar kijken. Misschien niet à la minute maar aangezien ik het zeker belangrijk vind wat de lezers vinden is het zeker iets om te checken of er extra spanning opgebouwd kan worden, ik denk dat dat wel moet gaan lukken!

Fijn dat je de lengte van de brief goed vindt.

@ Saskia
Fantasie is nou niet het eerste wat ik zou gaan lezen, maar misschien juist een reden om het te proberen.
Fijn dat het als pluspunt wordt gezien, ik heb er best even over nagedacht wat het nou moest worden, maar toch besloten om er idd geen lange, huiligere spijtbrief van te maken.
De spijt me? XD Nee, dat lijkt me nou niet bepaald haha.

------------
Enne.... Ja even streepjes omdat dit in het algemeen is... Ik heb nog steeds geen verhaal gelezen. Ik ben een beetje druk met van alles en nog wat, ik heb deze week weer niets geschreven... Ik zit even op een klein vastloop moment, maar ik ga vanavond proberen verder te komen omdat het anders blijft liggen en dat vind ik jammer... Ik zit even op een moeilijk puntje om verder te schrijven, maar daar moet ik even doorheen... Dit verhaal is ondertussen langer dan het stukje wat ik ga posten, maar goed... Hier een klein stukje verhaal! Ja, het is heel klein, maar de beste manier om het hoofdstuk door de midden te hakken...

----------------------------------
Hoofdstuk 5 – De dip

Roos
Ik lig in bed. Het is al ver in de ochtend, maar ik heb absoluut geen zin om eruit te komen. Thomas heeft me geprobeerd om te praten, maar dat werkt niet. Ik voel het gewoon opkomen, maar ik wil het niet voelen. Ik staar naar het plafond. Wit, leegte. Ik voel leegde van binnen.
Wit is ook de kleur van vrede.
Ik kan nog iets positiefs denken. Ook al is het sarcastisch. Mijn blik blijft op de muur hangen. Ergens in de verte hoor ik voetstappen. Tip-tap. Ik volg het, en het maakt me gek. Tip-tap, tip-tap, tip-tap. Laat het stoppen! Ik hoorde deur opengaan, en Thomas komt binnen. ‘Ga weg!’ Schreeuw ik. Ik zie dat Thomas een dienblad in zijn handen heeft.
‘Ik had een ontbijtje voor je gemaakt.’
‘Ik hoef geen ontbijt. Ik wil alleen zijn.’
Ik kijk hem niet aan terwijl ik tegen hem praat.
Thomas negeert me, en gaat op het rand van het bed zitten.
‘Je moet toch wat eten?,’ vraagt hij.
Ik schud mijn hoofd.
‘Een mens kan 3 weken zonder eten.’
Thomas zucht dieper.
‘Denk je dat ik je zo achter laat?’
Ik negeer hem, en staar verder naar het plafond. Ik zie Thomas schaduw erop. Ik wil dat hij weggaat. Langzaam zie ik zijn hoofd naar me toedraaien. Het lijkt net in slow motion te gaan. Stop. Stop alsjeblieft. Ik kan zijn medelevende blik niet zien. Ik heb geen medeleven nodig. Zijn ogen kruizen de mijne. Tot mijn verbazing, zien ze er anders uit dan normaal. Normaal staan ze vol met medeleven. Nu komt er woede uit. Pure boosheid. Ik zie zijn lip trillen, hij zegt nog niets. Zie je, ik ben het gewoon niet waard. Niet waard om tegen te praten, niet waard om boos op te zijn. Hij pakt mijn hand. Niet zachtjes, zoals normaal. Hij pakt ruw mijn hand, hij trekt hem omhoog. Ik ben verbaasd. Met zijn andere hand wijst hij naar mijn ring.
‘Kijk dan! We zijn verloofd Roos, verloofd! Denk aan onze toekomst, ik trek dit ook niet!’ Valt Thomas tegen me uit.
Ik zwijg. Zie je, ik ben het niet waard. Ik kijk de andere kant op.
‘Ga dan bij me weg,’ zeg ik.
Mijn stem klinkt hol. Ik zie Thomas verward kijken. Zonder wat te zeggen loopt hij de kamer uit. Ik begin alweer te janken. Niets nieuws voor mij. Ik voel alle tranen over mijn wangen lopen. Ik haat mezelf. Ik maak mezelf ongelukkig, ik maak Thomas ongelukkig. Ik doe niemand ten goede. Het was beter als ik er niet was. Ik voel mijn nagels in mijn pols staan. Ergens probeer ik mezelf nog tegen te houden, maar ik verlies die strijd al snel. Ik voel de nagels over mijn huid krassen. Diep en hard. Ik voel de pijn, ik zie het bloed, maar het maakt me allemaal niet uit. Nu heb ik tenminste iets anders om me op te focussen.
Alles is beter dan die innerlijke pijn.

[JodieJJ]

Uhm op je vraag.
Je gesprek met psycholoog was wel heel realistisch, alleen het einde vond ik minder. Ookal weet ik niet hoe het bij andere gaat, maar volgens mij stopt een psycholoog over het algemeen nooit een gesprek, deze wordt beeindigd door de patient. Meestal wordt er gevraagd of er nog andere dingen zijn om te bespreken enz.. het gaat een beetje om de vertrouwingsband, door een gesprek te stoppen breek je die min of meer... uit mijn ervaring . Ik kan me ergens niet voorstellen dat een psycholoog dat doet.
Ik was pas bij een studentenpsycholoog omdat ik wou stoppen met school en mijn leraar wou dat ik dit aan hem voorlegde omdat hij er meer vanaf wist, en beter wist wat ik daarna zou doen. Ik had ergens gedacht oke, nou dan sluit je het af er wordt een slotje op je archiefje gezet klaar. Maar dat was absoluut niet zo de man weigerde tegen mij te zeggen dat het afgesloten was, omdat hij zich open wou houden vooral ik toch nog vragen had of ergens niet uitkwam, zodat ik zeker wist dat ik het bij hem weer kon neerleggen.


Oke nu op het verhaal. ik vond je stukje weer heerlijk, het wordt zo standaard maar je hebt zo'n lekkere eigen stijl en daar hou ik van.

Oh als je een verhaal wil lezen en je hebtweinig tijd. Kun je altijd meldde wat je leuk vind om te lezen en dan kunnen saskia of ik misschien een verhaal aan je voorstellen omdat wij al aardig wat verhalen hebben gelezen

[SANNE.]

Bedankt voor je tip... Ik denk dat ik dat stuk dan ga herschrijven en dat het gesprek anders loopt. Ik ga er straks eens even voor zitten, alle tips tot nu toe erbij pakken en ze proberen toe te passen. Ik zit nog steeds een beetje vast en nu wil ik ECHT verder, dus hop MSN uit, en schrijven maar. Moet mezelf er even toe zetten omdat ik op zo'n vervelend punt zit, maar ik vind het jammer om te laten liggen. En mijn voorraad om te posten raakt op, nog een reden om verder te gaan.
Ik heb overigens op een ander forum de opmerkingen gekregen dat de stemmingswisselingen te snel gaan, en ze vroeg zich af waar de echt manische periodes zijn. Wat vinden jullie hier van?

Thomas
Ik heb haar nog verdrietiger gemaakt. Ik ben woedend op mezelf, op haar, op iedereen. Waarom kunnen wij geen normaal koppel zijn. Ik smeek, ik huil. Ik geef een harde trap tegen de kast aan. Zou ik naar Roos toegaan? Ik vind het eng om haar alleen te laten. Maar ze wilt me niet in haar buurt. Het doet me pijn, zoveel pijn. Ik denk na en besluit toch naar boven te gaan. Ik vertrouw het niet, alleen. Zachtjes loop ik de trap op. Ik hoor het gesnik van Roos me al tegemoet komen. Hoe verder ik loop, hoe harder het wordt. Ik sta boven. Even haal ik diep adem, voordat ik de deur open maak. Dat ik diep adem moet halen om bij mijn eigen vriendin naar binnen te durven is eigenlijk al te triest voor woorden. Ik leg mijn deur op de klink, druk hem zachtjes in en open de deur. Wat ik zie, wil ik niet zien. Een paar seconde sta ik als verstijfd. Ik zie Roos zichzelf krabben. Overal. Ik zie bloed over heel haar polsen, het druipt op het matras. Ze kijkt me amper aan en gaat gewoon verder. Ik vraag me af wat ik hier stom sta te kijken, en storm op haar af. Ik pak haar polsen stevig vast. Het enige wat we aan het voeren zijn, is een strijd. Roos wilt los.
‘Laat me los, laat me los! Het is mijn leven!’, krijst ze hysterisch.
Ik negeer haar. Ik heb geen kracht om te praten met een Roos die zich vastbesloten los wilt maken. Ze trapt me hard tegen mijn been aan, waardoor mijn handen toch losschieten.
‘Wat wil je dan?! Jezelf kapot maken, letterlijk! Kijk naar jezelf, je zit onder het bloed, dit kan niet langer!’, ik probeer wanhopig tot haar door te dringen. Opeens maakt Roos zich klein als een propje, en begint nog harder te huilen. Voorzichtig leg ik mijn hand op haar rug. Ze schudt hem woest van haar af.
‘Ik hou van je, maar ik kan dit niet verdomme!’
Een poos zitten we zwijgen op het bed. Ik zet de radio aan om de stilte te breken. Ik kan niet tegen stilte. Het zijn de zelfde nummers als altijd.
Met Roos is het ook hetzelfde liedje als altijd.

Roos
We zijn een paar dagen later, vol met hysterische momenten van mijn kant. Ik heb niets kunnen doen, Thomas durfde amper naar zijn werk te gaan. Mijn armen zitten vol met krassen. Nu moet ik maar lange mouwen aan. Het was een heftig. Ik voel me nog steeds rot, maar ik begin enigszins op te krabbelen. Carpe diem.

Thomas zit beneden een filmpje te kijken. Ik ging alvast slapen. Ik lig in bed. Ik staar naar mijn vinger, mijn trouwring zit erom. Hij is prachtig, maar het is onrechtvaardig. Dat Thomas zoveel van mijn kan houden. Voorzichtig schuif ik hem af. Ik staar er naar. Hij is prachtig. Bijna begin ik weer te grienen, maar ik houd me in. Opeens schrik ik van de deur die open gaat. Thomas komt binnen, ik heb hem niet de trap op horen komen. Hij ziet me kijken naar mijn ring, maar durft niets te zeggen. Vind je het heel gek, de laatste dagen ontplofte ik bij het minste of geringste.
‘Hij is prachtig,’ breng ik zachtjes uit.
Thomas lacht. Die lieve lach, zoals hij zovaak naar me lacht. Hij komt naast me liggen, in zijn gewone kleding. Hij pakt de ring uit mijn handen.
‘Deze hoort om jouw vinger, zoals een armband om je pols hoort.’
Ik snap niet waar hij heen wilt.
‘Je moet jezelf niet meer verwonden, Roos.’
Ik kijk weg.
‘Het was me best lang gelukt.’
Ik voel me schuldig. Niet tegenover mezelf, tegenover Thomas. Het doet hem meer pijn dan mij. Wat hem pijn doet doet mij pijn. Ik kruip iets dichter naar hem toe.
‘Het spijt me zo.,’ fluister ik.
‘Je kunt er niets aan doen.’
Zijn armen rusten om mijn middel. Hoe hij van mij kan houden, is me nog steeds één groot raadsel. Soms kan ik het bijna niet geloven, hoe vaak hij het ook laat merken. Hij is altijd bij mij gebleven, ook in de moeilijke jaren. Ik leg mijn hand in zijn haar.
‘Het spijt me dat ik zo ben.’
Ik moest het zeggen. Thomas schudt weer zijn hoofd, en aait mijn rug. De trillingen gaan over mijn rug.
‘Je bent te dun, Roos.’
Ik eet weinig in mijn slechtere dagen.
‘Morgen ga ik stevig ontbijten.’
Kijk mij nou liggen. Een verminkt meisje, naast een mooie man. Het klopt niet. Ik kijk naar mijn ring. Het is geen droom.

[JodieJJ]

Ik heb niet heel veel verstand van manische depressie, wel van gewone dus ik denk niet dat ik je op dat punt kan helpen,tot nu toe was er niets in het verhaal dat mij echt stoorde. Wel weer een goed stukje

[SANNE.]

Bedankt voor de tips.
Ik ga lekker verder met schrijven, in mijn achterhoofd houdend dat een psychiater logischer zou zijn. Als iets een beetje raar, niet passend is voor een manische depressie hoor ik het graag.
Ik zit nu met aardig wat losse stukken die nog in volgorde geplaatst moeten worden etc, ik moet kijken naar een logische tijdsvolgorde. Vandaar dat ik lang niet heb gepost, voor nu dus ook nog even niet omdat ik na dit hoofdstuk gewoon nog niet weet wat er eerst moet komen. Zodra ik het weet, post ik het meteen.