Broken Switch (De RP)

[Cubiculum Nephilia]

"Loop met mij mee" Hij keek in de ogen van het meisje die een klein knikje maakte. hij pakte de pols van haar en liep door een verder uitgestorven straatje richting een bos.
hij krabde over zijn hoofd heen en gromde in zichzelf. "ga even zitten" zei hij tegen het meisje wat niks deed en hij zuchtte. Deed het ooglapje van zijn oog weg en een volledig zwart oog werd zichtbaar. "Doe alles wat ik zeg" zei hij opnieuw tegen haar en keek haar strak aan.
Het meisje ging snel zitten en Cain keek haar rustig aan en ging voor haar op zijn hurken zitten.
"Sorry, ik had dit niet moeten doen. Maar ik had geen keus, had je maar niet gillend weg moeten rennen"

Cain dacht na over wat er eigenlijk gebeurd was. Hij wist alleen dat hij opeens pijn kreeg, heel erg veel pijn. Hij zag twee helder groene ogen, en verder een vage schaduw er omheen. Alsof het niet helemaal menselijk was. Hij was ook eigenlijk helemaal niet bang voor het ding, in zijn wereld waren er zoveel dingen niet helemaal menselijk.
Hij kon zich nog een langwerpig glimmend voorwerp herinneren, een soort staf, zwaard of misschien wel een hakbijl. En die pijn, vooral op zijn rug voelde hij het. Nog steeds deed het pijn, hij deed zijn shirt omhoog. "Wat zie je?" het meisje keek even vragend naar zijn rug en prikte er toen tegen aan. Cain kreunde van de pijn en duwde het meisje weg zodat ze omviel en daar bleef liggen.
"Ga weer gewoon zitten, en zeg wat je ziet oke?" Het meisje krabbelde angstig op en bekeek opnieuw zijn rug. "Het zijn 4 hele lange krassen lijkt het wel, met vies bloed" Cain deed zijn shirt omlaag.
"Yes, ik ben gedoemd" mompelde hij en liet zijn hoofd vallen.
Toen hij iets zwarts op zijn borst zag deed hij de hals van zijn shirt wat omlaag en zag hij precies tussen zijn tatoeages een andere.
Een hoofd van een soort katachtig iets zoals hij het op z'n kop nog kon zien.
"Goed fijn, nog andere dingen?"
zei hij tegen zichzelf en hij keek om toen hij het meisje nee zag schudden in zijn ooghoek. "Is er iemand bij jou thuis?" opnieuw schudde het meisje.
"Daar breng je me dadelijk naartoe"
"Natuurlijk, dat lijkt me leuk"
Het meisje leek bijna blij toen ze dat zei en Cain bleef zijn nieuwe tattoo bekijken.
Hij had geen zin om nu te gaan lopen of iets te doen.

Hij had nog niet eens op het weer gelet, de wolken waren namelijk angstig rood door de zon die er achter scheen. Het leek feller als normaal en leek bijna zo rood als bloed. Dat was de rede waarom niemand buiten was. Ze vonden het weer zo angstig dat ze binnen bleven zitten.

'Uh, wat een klap', moppert Miyaki tegen haarzelf.
Ze duwt zich overeind, tot ze zit, en kijkt om zich heen. Een vrij dicht beboste omgeving openbaart zich aan haar. Er lijkt niet veel leven aanwezig te zijn op enkele vogels na die zij hoort fluiten vanaf de takken. Het is niet de plek waar zij nog een moment geleden was. Een moment geleden liep zij nog door een bos van bamboe, ze was op patrouille. Nu is ze hier, waar hier ook mag zijn.
Na de omgeving in zich te hebben opgenomen, staat Miyaki op. Ze klopt haar korte kimono af en verzint wat ze het beste kan gaan doen. De weg terug vinden. Dat sowieso. Maar eerst moet ze uitzoeken waar ze is, voordat ze terug kan.
Omdat ze niet weet of ze in een vijandige omgeving is, doet ze waar zij goed in is; de omgeving verkenning via de boomtakken. Nog wat suf van de klap loopt Miyaki naar een boom toe en begint erin te klimmen. Eenmaal op redelijke hoogte begint ze richting het noorden te springen via de takken van de bomen. Haar richting heeft ze bepaald door de stand van de zon.
Wanneer ze zo een paar honderden meters heeft overbrugt, hoort ze stemmen; een mannelijke stem en de stem van een meisje. Miyaki nadert de stemmen, maar ze besluit op veilige afstand af te wachten, stil in de bomen. Wel heeft ze zicht op de personen die spreken.

"Au, mijn hoofd,'' mompelde Aïsha terwijl ze opstand.
Rustig keek ze om zich heen, maar ze herkende de omgeving niet. Ze stond in een dicht bos bij een klein beekje dat zachtjes kibbelde. Langzaam liep ze richting het beekje en bekeek haar spiegelbeeld erin. Het was wat vertekend, maar ze herkende duidelijk zichzelf. Ze had een kleine schram op haar wang die felrood afstak tegen haar witte huid. Op het moment had ze wit haar en rode ogen, maar dit was ze zat. Ze sloot haar ogen en bedacht zich hoe ze eruit zou willen zien.
Toen ze haar ogen opende en weer naar haar spiegelbeeld keek had ze middellange, bruine krullen en groene ogen. Beide staken erg af tegen haar witte huid. Ze glimlachte zelfvoldaan. Langzaam draaide ze zich om en liep zomaar een kant uit.
Toen ze eenmaal een tijdje aan het lopen was hoorde ze stemmen in de verte. Ze begon in die richting te lopen en zag een jongen en een meisje zitten. Ze ging achter een boom staan en bekeek ze een tijdje, iets wat normaal voor haar was, voordat ze verlegen achter de boom vandaan stapte.
"Hoi." was het enige wat ze eruit kreeg terwijl ze verlegen naar de grond staarde.

Shanara opende haar ogen. Bomen... Overal bomen. Geschokt vloog ze overeind. Waar waren de witte muren? Gouden versieringen? Ze keek naar haar kleren, haar paars-zwarte gewaad kleefde nog steeds aan haar lichaam. Het voelde nu zwaar drukkend op haar schouders en de lange sleep haakte achter alles wat ook maar een klein beetje uitstak. Dit ding was gemaakt om over marmeren vloeren te lopen, niet in een bos. Haar slanke lange vingers gleden langs haar gordel. De schede hing er gelukkig nog aan. Met een vloeiende beweging trok ze de twee katana's te voorschijn. Met het scherpe blad sneed ze de onderkant van haar gewaad af.
"Beter," mompelde ze in het niets. Ze liet haar kat-achtige ogen over haar omgeving gaan. Tijd om uit te zoeken wat er gebeurd was, en waar ze was. Ze bond haar lange bruine haren met een lint van haar afgesneden gewaad vast naar achter en begon tussen de bomen te lopen. Stemmen klonken op.
"Hoi." Het was een vrouwelijke stem, een beetje terughoudend. Met kat-achtige stappen sloop ze dichter naar de plek waar het verdaan kwam. Ze zag drie mensen.
Twee zaten, een man en een vrouw en een stond voor hen. Shanara sloop dichterbij. Ze moest antwoorden hebben en snel. Het meisje met de bruine krullen en de bleke huid, ze stond nog geen meter van de bomen vandaan.
Ze haalde beide katana's uit haar schede, ze mistte haar kruisschedes nu al, deze was onhandig en alleen voor sier. Het kostte haar één seconde om haar slachtoffer te benaderen. Ze drukte de schede tegen de hals van het bleke meisje.
"Waar is deze plaats," siste ze in het oor.

Finnin staarde naar de hemel. De wolken waren bloedrood, wat een slecht voorteken was als hij in voortekens zou geloven. Dat deed hij niet, maar toch liep er een rilling over zijn rug. Hij kwam overeind van het zachte gras waar hij op lag en rook de geur van gekneusde sprietjes, die hem deden denken aan een paar minuten geleden. Toen had hij ook in het gras gelegen, maar was de lucht onbewolkt en stralend blauw geweest. Of hij was zonder het te weten in slaap gevallen, of hij was nu ergens anders.
Hij keek om zich heen. Hij stond in een open plek met aan de randen grote, knoestige bomen met reusachtige bladerdakken. Duidelijk, hij was ergens anders. Hij haalde zijn schouders op, eigenlijk maakte het hem niks uit. Hij was toch zeker oud genoeg om voor zichzelf te zorgen? Als een van zijn vijanden hem hiernaartoe geteleporteerd had, zou hij wel een weg terug kunnen vinden en zijn vijand doden. Als een van zijn vrienden dit had gedaan als grap, zou hij een betere verzinnen. Dat lukte hem altijd.
Hij besloot om de omgeving te verkennen om te kijken of hij iets herkende. Zijn voeten kwamen geruisloos neer op het gras. Bij elke stap die hij zette tikte de zwaardschede die aan zijn zij hing geruststellend tegen zijn been. Hij legde even zijn hand op de zwaardknop en voelde het vertrouwde, koele metaal. Gelukkig, die had hij in ieder geval nog.
Hij had al een stukje gelopen zonder iemand tegen te komen, toen hij stemmen hoorde. Snel draaide hij weg van het kleine pad dat door het bos kronkelde en drukte zich tegen een boom. De schaduwen vormden zich om hem heen en maakten hem onzichtbaar. Hij keek om zich heen, maar kon niemand zien. In de schaduw van de bomen begon hij geruisloos in de richting van het geluid van de stemmen te sluipen.
Een open plek doemde op aan het einde van het smalle pad. Hij ging van het pad af in de begroeiing lopen. Geen enkele tak kraakte onder zijn voeten. Natuurlijk niet. Op de open plek zag hij twee vrouwen en een man staan. Ze waren in gesprek, nou ja, gesprek, ze staarden elkaar meer aan dan dat ze praatten. Hij dook net achter een bosje, toen een vrouw uit de bosjes tegenover hem schoot. Haar paars-zwarte gewaad fladderde achter haar aan en vormden zich naar haar bewegingen. Haar steile, bruine haar wapperde in de wind. Ze drukte één van haar kantana's tegen de keel van het bruinharige meisje en greep haar beet. Hij kon niet horen wat ze van haar eiste.
Verstijfd bleef hij gehurkt in de bosjes zitten. Hij kende haar! Het was Sanara, een van zijn vijanden. En aan die vervloekte kantana's had hij een paar slechte herinneringen. Hij besloot af te wachten wat er gebeurde. Eén ding wist hij zeker, wie Sanara's vijand was, was zijn vriend.

[Ruka]

"Gek mensen iets" mompelde Cain en wat hij eigenlijk wou was zichzelf wassen. Hij voelde zich vies. En sowieso moest hij normale kleding krijgen. Hoe wist hij nog niet, want hij had alleen een zielig meisje bij hem zitten. Een meisje wat hij had gehypnotiseerd. Hij ging met zijn handen door zijn blonde haren en legde zijn handen op zijn riem. Op de riem stond een grote zilveren schedel.
Toen Cain "hoi" hoorde ging hij gelijk op zijn handen en voeten staan. Zijn hoofd een beetje naar voren gekanteld zodat zijn hoorns in de richting stonden van het meisje dat hij voor zich zag. Hij bekeek haar vanuit deze positie en toen hij zag hoe ze erbij stond hield hij zijn hoofd vragend schuin. Snel stond hij op en kantelde zijn hoofd weer recht.
"Sorry, ik reageerde een beetje dom" Hij beet op zijn onderlip. Dat was iets wat hij zo vaak deed als hij nadacht over dingen.
Toen hij iemand anders aan zag komen had hij in een flits twee kama's in zijn handen. Toen hij zag dat Shanara een katana tegen de hals van Aïsha hield kwam er een laag gegrom uit zijn keel.
Hij liet de kama's zakken langs zijn lichaam en liep rustig richting de twee dames. Zijn lange jas bewoog mee met zijn passen en zijn lange laarzen zaten onder de modder. Hij hing zijn kama's weer terug aan zijn riem en pakte met zijn duim en wijsvinger de katana vast en probeerde hem wat naar achter te trekken.
"Meteen met domme zwaardjes gaan slaan vind ik niet zo'n goed idee eigenlijk" zei hij nogal bot. Hij liet uit automatisme zijn tanden zien zoals hij altijd deed als hij boos was.
Hij had zoals altijd een oog patch en daar was hij voorzichtig mee, want als hij die af had kon hij mensen hypnotiseren. Dat niet alleen, dat ook was ook helemaal zwart.
Met zijn gele oog bekeek hij Shanara en hij schudde zijn hoofd.
"Doe gewoon rustig oke? Je bent niet de enige die hier wapens heeft"

[JodieJJ]

Iets verdwaasd trok Shanara haar zwaarden weg.
"Jullie zijn ook niet van hier," Het was geen vraag, maar een conclusie.

[Cubiculum Nephilia]

Miyaki keek naar de twee meisjes die eerst met elkaar overhoop leken te zitten, en nu weer vriendelijker leken. Goed, dat waren dan nu in totaal vier van de vijf anderen. Haar ki gaf haar aan waar ongeveer de vijfde persoon zich bevond, maar Miyaki zag nog geen reden om haar aanwezigheid prijs te geven.
De gehoornde jongen in specifiek leek haar interessant. Sowieso vanwege de hoorns en tatoeages, maar er was nog iets aan hem. Iets wat ze nog niet kon plaatsen. Hij deed haar het meest denken aan thuis, dat ook nog. Ze werkte thuis veel samen met demonen, dat was een verbond wat haar Landheer had gesloten.
Miyaki hoopte wel dat er nog wat interessants zou gebeuren. Misschien moest ze daar zelf maar voor zorgen. Ze pakte een scroll uit de mouw van haar kimono en hield het tussen haar wijs- en middelvinger. Even woog ze nog af wie ze als doelwit zou nemen. Toen ze haar besluit had gemaakt, wierp ze de scroll wat van het groepje af. Het stukje papier dwarrelde niet, maar sneed door de lucht alsof er met iets zwaarders werd gegooid. Vlak boven de grond bleef het zweven en veranderde in een Shikigami.
Onder een hoog irritant geluid zweefde de Shikigami op het mensenkind af. De geest was vrijwel vormloos. Zijn kleur was wit met een paars aura en zwarte kanji (Japans schrift) op zijn borst. Als een gezichtsloze Klu Klux Clan lid bewoog hij zich rustig voort.

[sleeples]

Aïsha keek naar de jongen die zijn hoorns naar haar toe richt, maar even later haar met een schuin hoofd aankeek en zijn excuses maakte.
"Het geeft niet. Ik ben wel wat gewend," zei ze met een klein glimlachje, maar zonder van de grond op te kijken. Ze trok de capuchon van haar vest verder over haar hoofd heen, ter voorkoming dat er zonlicht op haar huid zou vallen.
Ze schrok op toen ze ineens iets kouds tegen haar keel voelde. Haar haarkleur schoot van bruin weer terug naar wit en ook haar ogen kleurden zich weer rood.
"Waar is deze plaats," hoorde ze een vrouwen stem in haar oor sissen.
"Als jij het weet weet ik het ook." mompelde Aïsha haast onverstaanbaar. Ze keek hoe de jongen naar haar toegelopen kwam en luisterde naar wat hij zei. Niet veel later voelde ze hou haar belaagster haar katanas liet zakken. Snel liep ze Aïsha bij haar vandaan en ging bang achter de rug van haar 'redder in nood' staan en gluurde langs zijn rug naar haar belaagster.
Het was iemand van ongeveer haar leeftijd in een paars-zwart gewaad dat aan de achterkant een stuk leek te missen.
"Doe gewoon rustig oke? Je bent niet de enige die hier wapens heeft," hoorde ze de jongen zeggen en pas toen vielen de vreemde wapens die hij in zijn handen hield op.
Kan er dan ook nooit is iets zonder wapens opgelost worden? dacht ze bij zichzelf.
"Jullie zijn ook niet van hier," haar ze haar belaagster zeggen.
"Nee inderdaad. ik weet ook niet hoe ik hier terecht ben gekomen." zei Aïsha wat onzeker terwijl ze nog steeds achter de rug van de jongen stond. "Ik ben trouwens Aïsha," het laatste was meer tegen de jongen bedoeld dan tegen haar eerdere belaagster.
Ze schrok op van een geluid dat achter haar klonk en draaide zich om. Haar ogen werden groot toen ze de soort van geest verschijning zich voort zag bewegen. Een zacht kreetje ontsnapte uit haar mond.

[JodieJJ]

Shanara staarde naar de geest verschijning in hun midden. Snel draaide ze haar hoofd naar de bomen of er ergens nog wat anders te zien was. Misschien een belager? De geestverschijning leek ongevaarlijk. Het deed niets alleen daar zweven. Haar kattenogen vernauwde zich door de lichtstralen die tussen de takken door schenen. Op een plaats leek het dichter de bladeren, of er zat wat. Snel keek Shanara weer voor zich uit, naar de andere. Wat er ook in de bomen zat het kon gevaarlijk zijn, maar tot nu toe leek het alleen af te wachten. Misschien om aan te vallen, misschien om te observeren. Ze zouden er waarschijnlijk snel genoeg achter komen. Met een glimlach draaide Shanara zich naar het meisje wawt zich had voorgesteld als Aïsha.
"Ik ben Shanara Constantin, nog excuses dat ik je net heb aangevallen. Ik dacht dat je misschein iemand was die me had meegenomen uit het paleis en me hier had gebracht. En wie ben jij Bokmans?" De glimlach verliet nooit haar lippen

[Saskjezwaard]

Finnin besloot dat hij genoeg gezien had. Hij wilde niet dat Shanara vrienden zou maken en dat ze hem als vijanden zouden zien als hij later aankwam. Hij trok zich voorzichtig terug in de bosjes.
Een eindje terug sprong hij uit de begroeiing en begon over het pad naar de open plek te lopen. In het midden, zodat ze hem goed zouden zien aankomen. Hij wilde niet bedreigend overkomen. Eén ding was duidelijk, Aïsha, Shanara en die bokman kenden elkaar niet. Nog niet. Dat was een voordeel voor hem. Nu had hij evenveel kans op vrienden maken als Shanara. Hij hoopte dat de anderen aan zijn kant wilden staan.
Nonchalant liep hij de open plek op en maakte een korte buiging in de richting van het groepje. Goede manieren waren altijd belangrijk. Hij richtte zich vooral tot de man met de horens, hij had het gevoel dat die man Shanara net zo min mocht als hij.
"Hallo. Ik hoorde stemmen en besloot op het geluid af te gaan. Ik heet Finnin, wie zijn jullie?"
Hij richtte zich weer op en keek hen nieuwsgierig aan. Daarna grijnsde hij spottend naar Shanara.
"Shanara, dat is lang geleden."

[Ruka]

Cain schudde zijn hoofd toen Shanara vroeg of ze van hier waren. Hij keek even achter zich waar Aïsha was gaan staan.
Toen hij een geluid hoorde keek hij achterom en pakte gelijk een van zijn kama's maar toen hij het geesten ding zag hield hij zijn hoofd schuin. "Blijf maar rustig staan" zei hij zachtjes tegen het mensen meisje dat alleen maar verschrikt naar het ding keek. Als Cain dat niet had gezegd was ze al lang weggerend.
Hij keek naar Shanara die zichzelf voorstelde en hem 'bokmans' noemde.
"Haal die vieze glimlach maar van je gezicht hoor" Zacht gegrom was te horen vanuit zijn keel. Het was zo laag, dat je wel dichtbij moest staan wou je het horen.
"Jij hebt blijkbaar ook geen verstand van dieren"
Hij draaide om naar Aïsha, hij had helemaal geen zin om tegen Shanara te praten. Ze had hem behoorlijk beledigd toen ze dat zei.
"Hoi Aïsha, ik ben Cain. Niet echt een bok eigenlijk" zei hij rustig en grijnsde naar haar. "Heb jij iets speciaals? Kun jij iets met je ogen?" zei hij een beetje enthousiast, hij was namelijk benieuwd of meer mensen dingen met hun ogen konden.
Hij hoorde voetstappen en toen hij zag dat iemand zich voorstelde hing hij zijn kama terug aan zijn riem.
"Ik ben Cain" was het enige wat hij zei. Hij had echt geen zin om aardig te doen, want hij wist niet of het een goede vriend van Shanara was. Als dat zo was, had hij nu al zin om hem te vermoorden.

(meld maar als ik iets vergeten ben ofzo Ik heb wel mijn best gedaan )

[Cubiculum Nephilia]

Met een beteuterd gezicht keek Miyaki toe. Het meisje reageerde niet zoals ze had gehoopt. Wel vond ze het amusant dat zelfs personen uit hun wereld angst hadden voor een Shikigami. Ze hield zich goed verborgen toen nieuwsgierige ogen de bomen afzochten. Zou er dan toch iemand met verstand tussen zitten? Het viel Miyaki ook gelijk op dat ondanks de ogenschijnlijke vriendelijke woorden, het meisje met de katana een beetje werd buitengesloten om het zo te zeggen.
Ze liet haar blik afwenden naar de laatste persoon die kwam aanlopen. Nu was iedereen bijeen volgens haar ki. Of toch niet? Er naderde iemand. Met een frons die zich vormde op haar voorhoofd keek Miyaki in westelijke richting. Er kwam inderdaad iemand aangerend. Hij zag er menselijk uit, en boos. In zijn handen blonk iets van metaal, maar van deze afstand kon ze het niet precies thuisbrengen.
Miyaki wachtte af. Het groepje leek in beslag genomen door de nieuwe ontmoeting, niemand die de man leek op te merken. Pas wanneer hij dichterbij kwam, zag ze dat het een wapen was wat de man bij zich droeg. De man zelf leek al wat ouder, rond de vijftig, bruin grijzend haar, een brilletje en een rood hoofd van het rennen.
Hij legde aan, en Miyaki keek naar wie of wat hij richtte. Toen ze zag dat hij richtte op het groepje, stond ze op uit haar hurk positie. Nog even wachtte ze.
"Blijf uit de buurt van mijn dochter, freaks!", riep hij.
Miyaki's blik vernauwde zich toen ze zijn spieren zag aanspannen en met één vloeiende beweging wierp ze een naald. Zo onschuldig als dat het eruit zag, zo dodelijk was het voorwerp. De naald trof doel. Het stak de man in zijn hals, en terwijl hij richting de grond viel, weerklonk het schot van zijn wapen.
De kogel week van zijn bedoelde pad af, en raakte de Shikigami, waardoor deze verdween en een strookje papier bleef liggen op de grond.

[sleeples]

Aïsha keek Shanara bedachtzaam aan toen zij haar excuses aan bood. "Een sorry helpt niet veel tegen twee katanas tegen mijn keel." Aïsha keek haar fel aan terwijl haar ogen ijs blauw kleurden. Ze snapte niet hoe Shanara kon denken dat een simpele sorry genoeg was tegen het feit dat ze vlak daarvoor nog twee katanas tegen haar keel gedrukt had.
"Hoi Aïsha, ik ben Cain. Niet echt een bok eigenlijk. Heb jij iets speciaals? Kun jij iets met je ogen?" zei Cain grijnzend tegen haar. Aïsha keek nu naar Cain in plaats van naar Shanara.
"Ik kan mijn uiterlijk veranderen. Dus nee het is niet echt iets specifieks met mijn ogen. Het enigste wat ik niet aan mezelf kan veranderen is mijn huidskleur." antwoordde ze op zijn vragen en glimlachte vriendelijk. het lapje voor zijn oog viel haar op. "Waarom heb jij eigenlijk een lapje voor je ogen?" vroeg ze nieuwsgierig.
Ze keek nieuwsgierig naar de jongen die aan kwam lopen. "Ik ben Aïsha." zei ze verlegen nadat de jongen zich voorgesteld had als Finnin. "Zijn we al op zo'n grote afstand te horen?' vroeg ze verbaasd.
De zon brak weer door de wolken heen en een zonnenstraal viel op haar huid. Ze kreunde zacht en trok haar capuchon nog verder over haar hoofd zodat je eigenlijk alleen haar mond nog zag en wat witte krullen die er onderuit staken.
Ze was ondertussen diep in gedachten verzonken toen ze ineens een man hoorde schreeuwen die steeds dichterbij kwam. "Blijf uit de buurt van mijn dochter, freaks!" schreeuwde hij, waarschijnlijk, hun toe.
Bang dook ze verder achter Cain's rug toen ze een schot hoorde gevold door een doffe klap van een lichaam dat op de grond viel. Ze hoorde niemand schreeuwen of kreunen van de pijn dus ze ging er vanuit dat er niemand van hun gewond was geraakt. Bang keek ze weer achter de rug van Cain langs en zag de man met zijn gezicht op het pad liggen. Ze slaakte een klein gilletje en begon te trillen van top tot teen.
"Wie is dat?' vroeg ze zacht en ze hoopte maar dat iemand haar vraag gehoord had. "En hoe komt het dat hij ineens op de grond ligt?" ze snapte er helemaal niets meer van.

OoC: ik hoop dat men stukje een beetje klopt.

[JodieJJ]

Shanara trok zich niet heel veel aan van de woorden van de andere. Ze had nooit echt geleerd om zich sociaal sterk op te stellen. Alleen missies waren van het grootste belang en die van haar liep op dit moment groot gevaar. Ze kon dit niet door zo'n lotsbestemming laten verpestten. Dat zou haar wereld niet overleven. Haar ogen vielen op de man die eraan kwam lopen. Geweldig, Finnin was hier. Haar dag werd met de tel beter. Met de grootste twee verzetstrijders hier had Heer Constantin alle ruimte om zijn plannen uit te werken en daarbij zou Finnin weaarschijnlijk alles doen om haar dood te hebben. Een schreeuwende man rende h et pad op. Hij leek woest en hij schoot een geweer af. Daarna viel hij met een klap neer. Heel kort gleed mhaar blik door de groep, maar niemand had iets gedaan. Snel rende Shanara naar de man die al in een plas van zijn eigen bloed lag. Er zat een naald in zijn hals. Scherp maar een onmogelijk wapen. Of althans dat zou je denken. Maar als niemad het hier op de binnenplaats had gegooid dan... Shanara richtte haar blik met een kleine grijns op de bomen. Ze wist het wel dat er iemand in het gezeten en die persoon stond blijkbaar aan onze kant. Ze ging tegen de boom staan waar ze de donkere schaduw in had gezien. Ze was niet van plan geweest de aanwezigheid van deze persoon te verraden. Als die zich openlijk zou willen tonen kwam die vanzelf wel. Maar zo zou ze wel bewegingstrillingen kunnen voelen.

"Kan één van jullie met naalden werpen?" besloot Shanara in de rest van de groep te vragen en gooide het naaldje wat ze uit de mans nek had gehaald op de grond.

[Saskjezwaard]

Ooc: Ik kom er net achter dat Finnin helemaal niet heeft gezegd dat hij Shanara kent. Dus Cain kan helemaal niet weten of Finnin en Shanara vrienden zijn of niet. Voor hem zijn ze gewoon twee onbekenden. Maar ik zal het er dadelijk bij mijn andere stukje even bij zetten dat hij haar wel kent.

De jongen met de horens stelde zich voor als Cain. Hij klonk kortaf. Finnin vroeg zich af wat hij fout had gedaan. Volgens mij kwam het omdat hij Shanara kende. Dat misverstand moest hij zo snel mogelijk uit de wereld helpen.
Het meisje met de capuchon stelde zich voor als Aïsha. Nieuwsgierig probeerde Finnin haar gezicht te bekijken, maar hij zag alleen maar witte krullen en een glinstering van ijsblauwe ogen.
"Zijn we al op zo'n grote afstand te horen?" vroeg ze verbaasd.
Finnin grijnsde. "Je zult versteld staan hoever geluid draagt in een stil bos, maar..."
Voordat hij zijn zin af kon maken, werd hij onderbroken door geschreeuw. Een man met een pistool kwam schreeuwend hun kant opgerend. Finnin zag de loop van het geweer in de richting van hem wijzen en begon zich te concentreren. Zijn spieren spanden zich aan en hij dook wat ineen, klaar om op tijd weg te springen. De tijd leek te vertragen hoewel zijn bewegingen wel op normale snelheid waren. De man kwam tergend langzaam dichterbij gerend. Finnin kon zijn huid tijdens het rennen op en neer zien gaan, zijn kleren zien wapperen en zijn haar zien bewegen. Opeens viel hij neer. Het gevaar was geweken en Finnin ontspande zich. Alles bewoog weer normaal.
Hij keek uit zijn ooghoeken naar de rest van het groepje, maar ze hadden niks van zijn kracht gemerkt. Onhoorbaar slaakte hij een zucht. Hij had liever dat ze niks van zijn krachten afwisten, dat zou in zijn voordeel kunnen werken.
Shanara rende op de bewegingloze man af en hurkte bij de man neer. Ze haalde iets uit zijn hals en gooide het glinsterende ding neer.
"Kan één van jullie met naalden werpen?"
"Shanara, is het al zo lang geleden dat je niet meer weet dat ik alleen met mijn zwaard vecht? Als er iemand is die met naalden zou kunnen werpen, zou jij dat zijn. Is het niet het ultieme moordwapen, snel en stil? Daar zocht je toch zo lang naar?" Finnins ogen waren koud en de uitdrukking op zijn gezicht was hard toen hij naar Shanara keek. "Of ben je je droom vergeten toen je heer Constantin je overhaalde om aan zijn kant te vechten. Dat je zo laag kon zinken door zijn geld te willen aannemen." Hij spuugde op de grond en draaide zich om naar het groepje.
"Ik weet niet wat jullie willen doen, maar ik wil terug naar mijn huis. Als jullie met mij mee willen, ga met mij mee. Als jullie dat niet doen en met haar," hij wees naar Shanara, "mee willen gaan, dan zullen jullie mij voorgoed als vijand hebben. Kies zelf maar."

[Ruka]

De ogen van Cain werden groot en een glimlach kwam op zijn gezicht. "Kun jij dan ook horens krijgen?" vroeg hij blij. Maar voordat hij kon zeggen waarom hij een oog patch op had hoorde hij een man hard schreeuwen.
Hij keek naar het mensen meisje "Nu mag je rennen, en ren maar heel ver weg." Hij keek om naar de man en weer terug naar het meisje die hem angstig aankeek. "Zorg dat je bij een lief gezin terecht komt, en je vergeet alles wat je hier hebt gezien" Het meisje draaide om en begon hard te rennen. Snel keek Cain om en zag opeens dat de man op de grond lag. "Dat is snel gegaan" wat opmerkelijk keek hij om zich heen naar de groep.
Hij keek naar Shanara en hield opnieuw zijn hoofd schuin. "Ik vind het nogal apart dat jij sowieso nu al ziet dat het een naald was" Hij keek even om zich heen toen ze de vraag stelde en schudde zijn hoofd. "Hoe heb je dat ding eigenlijk zo snel gevonden?" besloot hij toen maar te vragen. Hij keek om naar Aïsha die zichzelf helemaal had verstopt en boog zich een beetje voorover in de hoop dat hij onder haar capuchon kon kijken. Maar dat lukte niet, hij legde zijn hand op haar hoofd toe hij weer recht ging staan. "Je hoeft je niet te verstoppen hoor. Is er iets?" Hij bekeek hij even totdat Finnin ging praten.
Hij keek naar Finnin die allemaal vreemde dingen zei over naar huis gaan, en over shanara. Het enige wat hij wist was dat hij er niks van snapte. Vooral over vijanden snapte hij even niks.
"Ik snap je niet helemaal...." hij dacht na "Finnin was het toch?"
Hij keek ieder om en om aan en sloot even zijn ogen waarna hij die weer langzaam opende.
"Het is denk ik beter om samen te werken" zei hij wat zachter dan normaal. Hij was er namelijk niet echt geheel zeker van.

[Cubiculum Nephilia]

"Ik weet niet wat jullie willen doen, maar ik wil terug naar mijn huis. Als jullie met mij mee willen, ga met mij mee. Als jullie dat niet doen en met haar," Miyaki zag dat er naar Shanara gewezen werd, "mee willen gaan, dan zullen jullie mij voorgoed als vijand hebben. Kies zelf maar." Hoorde ze de man zeggen. Ze schudde even haar hoofd. Wat een arrogante zak, was haar gedachten. Enkel omdat zij een vijand van hem was, moest dat ook maar voor hen gelden? Hoe fout.
Even keek Miyaki naar de persoon onder haar. Ergens beviel het haar wel dat Shanara niets had gemeld over haar, en dus vond Miyaki het tijd om zich te laten zien.
Ze zette zich af, maakte een salto in de lucht, en landde zonder geluid te maken te midden van het groepje.
'Personen een keuze afdwingen is niet zo beleefd', merkte ze minzaam op tegen Finnin. Haar hazelbruine ogen keken strak naar hem vanonder haar zwarte lokken. 'Het zet je op een lager niveau dan dat jij jezelf schat.'
Na dat te hebben gezegd, wendde Miyaki haar intense blik weer af en bekijkt de rest nu wat beter. Vanuit de hoogte zag je immers de dingen net iets anders, dan zo van dichtbij. Ze knikte zwijgzaam naar de twee jonge vrouwen en naar de jongeman met de hoorns bij wijze van groet. Uit pure interesse bleef haar blik wat langer hangen op hem.

[sleeples]

Aïsha sloeg alles gade vanonder haar capuchon. "Kan jij dan ook horens krijgen?" vroeg Cain haar. Ze dacht even diep na en sloot toen haar ogen. Kleine puntige hoorntjes verschenen op haar hoofd en ze glimlachte. "Blijkbaar kan ik hoorns krijgen ja." zei ze met een kleine glimlach naar Cain.
"Dat weet ik eigenlijk niet. Ik heb het nooit geprobeerd." zei ze zacht en haalde haar schouders op. Ze luisterde naar de gesprekken die werden gevoerd, maar hield zich afzijdig terwijl ze nog steeds achter Cain's veilige rug stond.
"Je hoeft je niet te verstoppen hoor. Is er iets?" vroeg Cain weer toen hij zich tot haar wendde.
"De zon brandt op mijn huid." zei ze onzeker. veel mensen trokken nadat ze dit zei altijd de verkeerde conclusies en dachten ze dat ze een vampier was. Een rilling trok langs haar ruggengraat. Ze keek met grote ogen op toen Fillin begon over een kant kiezen. Haar ogen en haren werden felrood.
"Een kant kiezen? Wil je dat we nu al een kant kiezen? We kennen jullie beide niet eens. En ik zou graag naar huis willen, maar voor als je het nog niet door hebt ik heb geen huis meer!" schreeuwde ze kwaad. Ze keek naar het meisje dat uit de bomen tevoorschijn kwam.
"Fijn nog meer mensen," zei ze zacht terwijl ze weer verder achter cains rug ging staan, omdat de groep te groot voor haar werd.

[JodieJJ]

Shanara staarde naar het hele gebeuren. Finnin wou de groep uit elkaar trekken, idioot. Meestal was hij een goede strateeg, maar hij liet zijn emoties veel te dichtbij komen. Shanara stond op het punt om haar lippen van elkaar te trekken en hem tegen te spreken, toen een trilling door de boom ging. Dus eindelijk zou hun misterieuse meekijker zich laten zien. Shanara luisterde haar woorden wat verbaasd aan. Ze was dus niet geheel gehaat in de groep.
Ze stapte bij de boom vandaan en haalde de speld van de grond af.
"Die is van jouw geloof ik," mompelde ze naar de nieuwe verschijning. Gelijk richtte ze zich naar de groep. Ze negeerde Finnin. Ze kon haar act nu niet laten vallen voor hem. Ze had gezegd dat ze hem zou haten en dat zou ze volhouden. Ze kon niet al dit risico hebben genomen om het nu te laten verpestten.
"Mijn enige doel is hier wegkome. Het is jullie keuze of jullie met hem willen meegaan of met zijn alle samen blijven. Ik zie maar één doel en jullie lijken datzelfde doel te zien. Ik zou niet weten waarom we een probleem dat niets met jullie te maken heeft erbij moeten betrekken." Ze gaf even een blik naar valse blik naar Finnin of dat ze wou zeggen dat hij een idioot was. "En als jullie vertrouwen nodig hebben, ik ben instaat om gedachtestromingen te manipuleren. Zoals jullie misschien wel kunnen bedenken heb ik het bij geeneen van jullie gebruikt, aangezien jullie niet echt gek van mijn verschijning zijn." Een korte glimlach ontsprong om haar lippen. Het was niet erg om door de groep gehaat te worden. Misschien zelfs beter als ze Finnin kozen, maar ze moest terugkomen. Dat was haar enige belang.

[Saskjezwaard]

Ooc: Sorry dat ik het onderlinge plot hier plaatste , maar ik wilde zeker zijn dat jullie het zouden lezen =)

Iedereen reageerde totaal anders dan Fininn had verwacht. Blijkbaar had Shanara zo goed toneel gespeeld dat ze deze mensen voor zich konden laten werken. Uit eigen ervaring wist hij hoe bedrieglijk ze kon zijn.
Cain vond het beter om samen te werken, Aïsha werd kwaad op hem en tot overmaat van ramp kwam er een vrouw uit de bomen springen die duidelijk Shanara's kant koos. Iedereen die voor haar was, was lucht voor hem. Hij negeerde de vrouw en richtte zich tot Aïsha.
"Hoe zou ik door kunnen hebben dat jij geen huis meer hebt, ik ken je net zo'n vijf minuten." Het kwam er een stuk onaardiger uit dan hij bedoelde, maar hij was woedend omdat Shanara opeens voor hem stond. Al zijn emoties leken hem te overheersen en hij kon niet meer helder denken. Wat maakte het hem uit dat het slimmer was om samen te gaan, of dat we allemaal hetzelfde doel hadden, hij wilde nooit meer samen met haar werken. Ze had hem al een keer ijskoud verraden en kon het zo nog een keer doen. Dat risico wilde hij niet meer lopen.
"Dat van die gedachtestromen manipuleren wist ik allang. Zo zorgde jij ervoor dat wij jou blindelings vertrouwden." Hij liep dichter naar haar toe en ging voor haar staan. Hij trilde van woede en zijn ogen spoten vuur. "Vond je het leuk toen je ons verraadde? Gaf het je een kick? Hoeveel geld en macht heeft het je opgeleverd? Je hebt jezelf hopelijk goed verkocht, ik wil dat Erwar en Ashban voor een goede prijs zijn gedood. Wist je dat, dat heer Constantin ze heeft laten vermoorden door de informatie die jij hebt gegeven? Zelf ben ik maar ternauwernood ontsnapt, maar dat zal je vast niks uitmaken. En Catelyn, zij is nu voor altijd verminkt. Een van zijn gore soldaten heeft haar handen afgehakt omdat hij vond dat ze een dief was. Weet je nog hoe mooi de schilderijen waren die ze maakte? Nu kan ze dat nooit meer doen, allemaal dankzij jou."
Voordat hij zijn handen op haar keel zou leggen en haar langzaam en bevredigend zou wurgen, deed hij een stap achteruit. Hij richtte zich weer tot het groepje.
"Ik ben Finnin Ryn'ashe, leider van de rebellen die vechten tegen de dictatuur van heer Constantin. Shanara," hij spuugde haar naam uit alsof het iets weerzinwekkends was, "was een paar jaar geleden ook een van de leiders, samen met Erwas, Ashban en Catelyn. Voor geld heeft ze ons allemaal verraden, wat Erwas en Ashban met de dood hebben moeten bekopen. Catelyn en ik zijn constant op de vlucht geweest, totdat ik hier belandde. Catelyn is na maanden nog steeds in shock na het verlies van haar handen en ik weet niet hoe en of ze het zal overleven zonder mij in de buurt. Zo, nu weten jullie alles. Jullie willen blijkbaar bij elkaar blijven. Goed, maar ik ga niet mee. Ik ga nog liever dood dan dat ik met Shanara moet samenwerken. Ik zoek mijn eigen weg naar huis wel. Ik hoop voor jullie dat zij jullie ook niet verraad."
Hij keek nog even met smeulende ogen naar Shanara en draaide zich om. Met grote passen liep hij weg van de open plek. Zonder het zelf te beseffen activeerde hij zijn kracht en liep veel sneller dan hij eigenlijk zou kunnen zonder te rennen. De wind streek door zijn haren en koelde zijn verhitte lichaam af. Kleine takjes werden verpulverd onder zijn stampende laarzen. Hij haatte haar, hij haatte haar, hij haatte haar. Hij stopte bij een boom en gaf er een trap tegenaan. Bladeren vielen op zijn schouders en in zijn haar. Hij balde zijn vuisten en klemde zijn kaken op elkaar. Verdomde idioten, waarom zagen ze niet dat Shanara gevaarlijk was. Iets nats gleed over zijn wangen. Met een abrupt gebaar veegde hij de tranen weg. Hij huilde niet, er was iets in zijn oog gekomen. Hij gaf nog een trap tegen de boom. Verdomme, hij had van haar gehouden.
Finnin ging zo op in zijn woede dat hij veel te laat merkte dat er iemand naar hem toe sloop. Pas toen het te laat was, hoorde hij de stille voetstappen. Hij draaide zich met een ruk om en kon nog net een witte glimlach zien, voordat iets hards zijn hoofd raakte. Alles werd zwart en hij viel bewusteloos neer.

[Ruka]

"Cool" zei Cain tegen Aïsha toen ze zei dat ze hoorns kon krijgen.
Cain keek waar de zon vandaan kwam toen Aïsha zei dat de zon brandde. Hij ging nu tussen de zon en Aïsha in staan zodat de zon haar niet meer zou kunnen bereiken.
"Dan hoef je je nu niet meer te verstoppen" zei hij zachtjes tegen haar.
Toen hij iemand in zijn ooghoek naar beneden zag springen keek hij verbaasd naar het meisje wat nou in het midden stond.
"En wie mag jij wel niet zijn?" Cain richtte verder geen aandacht op wat ze zei. Want hij had echt geen zin om kanten te gaan kiezen, niet nu al. Want hij kende niemand. Hij had dat altijd al gemoeten, maar hij had het helemaal gehad.
Cain vernauwde zijn ogen toen Shanara het had over haar kracht. Hij dacht diep na over wat ze zei. Ze kon gedachtestromen manipuleren. Zijn eigen kracht was ook zoiets, alleen kon hij gewoon mensen laten doen wat hij wou. Maar dan moest hij wel zijn oog patch afdoen.
"Oke, op die kracht heb ik het dus totaal niet" Zei hij hardop, en eigenlijk meer tegen zichzelf.
Een gemene grijns kwam opeens op zijn gezicht. "Zullen we afspreken, dat als jij gedachte gaat manipuleren van een van ons. Zonder dat wij daarom gevraagd hebben. Ik mijn kracht op jou mag gebruiken?"
Hij beet speels op zijn onderlip en wiegde zijn lichaam een beetje heen en weer.
Cain schudde zachtjes zijn hoofd toen hij Finnin boos zag worden hij deed even zijn handen door zijn haren heen.
Cain kon gevoelens goed waarnemen, omdat hij een dier was geweest. Zachtjes gromde hij, maar hij wou er zichzelf niet in mengen dus hield verder zijn mond dicht.
Toen Finnin weg liep gromde hij nog steeds en wende zich naar Shanara. "Jij moet wel iets heel ernstigs hebben gedaan, hij was echt niet normaal boos" Hij werd rustig en kreeg een rilling over zijn rug. "Iets heel ergs" mompelde hij en keek naar de grond.

OOC:
Ik wou hem wel achter Finnin aan laten gaan, maar ik weet niet wat er al achter hem aanliep enzo

[Cubiculum Nephilia]

'Miyaki', beantwoordde ze Cain zijn vraag. 'Ik ben een konoichi in dienst van Lord Mei-Oh.' (spreek uit Mee-o) Even blikte ze naar Sharana.
'Die is inderdaad van mij.' Echter ondernam ze geen poging om de naald terug te nemen. Het was niet van belang. Even luisterde ze naar het gesprek wat zich vervolgde. Iemand was flink op zijn tenen getrapt. Zacht mompelde ze: 'Vandaar dat je ook niemand moet vertrouwen.'
Miyaki keek Finnin na. Eerst wilde ze er laks over doen, maar na even keek ze gealarmeerd.
'Er is daar nog iemand', merkte ze op.

[JodieJJ]

OOC: Ik heb uhm Finnin niet laten ontvoeren xD omdat we nog niet echt over een plot eens zijn en het me nu nog beter lijkt om nog even met zijn alle samen te blijven Als jullie het er niet mee eens zijn dan zeggen jullie het maar en pas ik het aan. Oh en ps. Die voetstappen mogen jullie weten wie of wat dat is xD

Shanara beet haar lippen bij Finnin zijn uitval. Ze probeerde aan de eed te denken. Dat ze er alles voor zouden doen om Constantin ten val te brengen wat de offers ook waren. Toch kon ze de gezichten van haar oude bondgenoten niet uit haar hoofd krijgen. Ze jaagden door haar onderbewuste. Ze wreef met een hand over haar slaap. Ze moest haar act samenhouden. Ze kon niet bezwijken nu. Catalyn en Finnin waren als enige bestemd om te overleven, om het land te regeren nadat Constantin gevallen was.
Stoïcijns keek ze toe hoe Finnin verdween van hen, gebroken. "Idioot," mompelde ze onverstaanbaar. Ze zag hoe Cain zich naar haar toe draaide. Zijn woorden staken harder dan dat ze zouden moeten. Ze was getraind om alles objectief te bekijken, om persoonlijke gevoelens niet in de weg te laten staan van het doel.
"Het is een politiek meningsverschil," sprak ze koud terug naar hem.
Snel bracht ze haar aandacht naar de nieuwe persoon in de groep, Miyaki.
Ze had het onderwerp willen veranderen. Ze wou niet meer aan haar dode vrienden denken.
Voor ze wat kon zeggen sprak Miyaki al: "Er is daar nog iemand." De blik van de vrouw richtte zich naar de plek waar Finnin was verdwenen. Shanara haar ogen verwijdden.
"Wat, Hoe bedoel je?" Ze wachtte geen antwoord af, maar nam een sprint naar de plek waar de jongen heen was. "Godver, als je dit niet overleefd is alles verloren." gromde ze tegen zichzelf terwijl ze rende. Haar hart stopte een kort moment met kloppen toen ze een lichaam roerloos op de grond zag liggen.
Nee, nee. dit kan niet gebeuren
Binnen twee passen zat ze naast hem gehurkt. Haar ogen op het bloed in zijn haar gericht. Haar vingers legde ze in zijn hals. Ze liet haar adem ontsnappen toen ze de ritmische bonkjes hoorde. Snel zocht ze zijn lichaam af naar verdere verwondingen. Haar oog viel op een klein stipje bloed op zijn onderarm. Gestoken? Ze gaf er geen verdere aandacht aan en richtte haar blik naar de omgeving. OP zoek naar een spoor van de dader , maar er was niets daar. Zachte voetstappen klonken vanachter haar op.

[sleeples]

OoC. Sorry dat ik ene paar dagen niet gereageerd heb, maar ik moest even wat dingen regelen enzo. Ik ga helaas niet op alles kunnen reageren, anders wordt het te rommelig. Ik hoop dat ik er wat van maken kan.

BiC.
Aïsha ging rechtop staan toen Cain de zon voor haar weg hield. Ze liet haar capuchon naar beneden zakken en haar springerige rode lokken vielen naar beneden op haar rug.
"Dank je cain." zei ze tegen hem en schonk hem een glimlach terwijl ze hem in zijn ogen keek. Ze knipperde even met haar ogen en haar oogkleur ging van rood naar paars kleurig en haar haar werd weer bruin.
Ze keek toe hoe iedereen met elkaar praatte en ruzie maakte. Ze volgde het ondertussen allemaal niet meer. Ze schrok toen Finnin ineens weg liep. Ze slaakte een zucht.
"Waarom lopen mensen altijd weg van hun problemen?" mompelde ze meer tegen zichzelf dan tegen iemand anders. Haar ogen werden groot toen ze hoorde dat daar verderop nog iemand anders zou moeten zijn. Geschrokken pakte ze Cain zijn hand zonder er verder over na te denken.
"Er zal toch niets met hem gebeuren?" vroeg ze zacht.

OoC. Sorry t is geen super stukje, maar t zijn zoveel posts dat t niet helemaal wil lukken

[Ruka]

"Owja tuurlijk, Mei-oh toch?" Hij schudde zijn hoofd. Hij had werkelijk geen idee waar ze het over had.
"Ik heb geen idee wie dat is" het woord 'idee' zei hij een beetje gek, vooral omdat het hem nogal logisch leek dat hij niet wist wie dat was.
Hij keek om naar Aïsha.
"Weglopen is zo veel makkelijker dan blijven staan" zei hij rustig terwijl hij weer keek naar Shanara keek.
Toen Miyaki zei dat er nog iemand was keek hij naar de plek waar Finnin naartoe was gelopen. Hij rook het bloed en hij glimlachte zachtjes. Vooral omdat Shanara naar Finnin toe liep, ofja eigenlijk rende. Hij wistdat ze nu niet meer nodig waren, althans hij vond van niet.
Hij wou een paar stappen naar voren zetten maar hij keek opeens om naar Aïsha die steeds achter hem had gestaan. Hij vond het apart dat ze zijn hand had vastgepakt namelijk.
"Tuurlijk is er iets met hem gebeurt" Zei hij rustig.
Hij keek even naar Miyaki.
"Maar ernstig is het niet, anders hadden we al lang een gil gehoord"

[Cubiculum Nephilia]

'Tenzij die persoon zo stil en dodelijk kan zijn als een ninja', merkte ze met een lichte glimlach op.
Ze keek Cain even aan, zich afvragend waarom hij haar bij voorkeur aankeek tijdens die opmerking. Ze wilde vlak langs Cain heen lopen om te kijken wat er verderop gebeurd was.
Vanuit haar ooghoek keek ze naar de handen die elkaar vasthielden.
"Die is ook vlug", dacht Miyaki bij haarzelf.
Ergens vond ze het wel jammer, bokmans leek haar wel leuk. Ze moest er maar niet te veel over nadenken. Eenzaamheid was immers het lot van een kunoichi. Ze liep verder, haar stappen nog zachter dan het ruizen van de wind door het gras.
Drie personen in de verte, dat vertelde haar ki haar. Dat waren dus Finnin, Sharana en die onbekende persoon. Ze was nieuwsgierig naar wie het kon zijn. Uit voorzorg hield ze al een naald tussen haar wijs- en middelvinger. Mocht het iemand vervelend zijn, dan was dat zo opgelost. Net zoals ze het probleem van de man met het geweer had opgelost.
Haar haren dansten zachtjes mee met het ritme van elke stap en de wind die ermee speelde.

[sleeples]

Aïsha keek beschaamd naar haar hand die die van Cain vast gepakt had.
"Sorry," mompelde ze en trok haar hand weer los.
"Tenzij die persoon zo stil en dodelijk kan zijn als een ninja" hoorde en Miyaki zeggen en haar ogen werden groot van schrik. Snel trok ze haar capuchon weer over haar hoofd en keek de kant uit waar Finnin naartoe gelopen was.
"Ik ga kijken of er niets aan de hand is." mompelde ze en begon richting het pad te rennen. Toen ze er aankwam zag ze Finnin op de grond liggen met een lichte hoofdwond, maar ze zag aan zijn borst dat hij nog ademde. Ze slaakte een zucht. Er was gelukkig niets ernstigs was.
Langzaam knielde ze naast finnin neer en keek even goed naar de wond. Snel pakte ze de achterkant van haar cape en trok er een reep stof af. Voorzichtig verbond ze Finnin zijn hoofd en keek toen opzij naar Shanara. Ze glimlachte even flauwtjes en stond toen weer op.

[Saskjezwaard]

Finnin deed voorzichtig zijn ogen open. Zijn hoofd bonkte en zijn slaap deed pijn. Hij liet zijn hand naar zijn hoofd glijden en voelde stof. Iemand had hem verbonden. Hij duwde zichzelf langzaam overeind en zag dat Shanara en Aïsha om hem heen stonden. Zijn ogen vernauwden zich even toen hij naar Shanara keek, maar hij besloot haar te negeren.
De woede die zijn gedachten beheerste was verdwenen en een kille haat had zijn plaats ingenomen. Het lukte hem weer om helder te denken, ondanks zijn hoofdpijn. Het was stom geweest om weg te lopen, om in zijn eentje de weg te zoeken in een onbekende wereld. Hij richtte zich tot Aïsha, maar was zich er goed van bewust dat Shanara ook mee luisterde.
"Bedankt dat je mijn hoofd hebt verbonden." Shanara zou zoiets nooit doen, dus moest automatisch Aïsha het gedaan hebben. Hij stond wat wankel op en zocht steun bij de boom. Sterretjes ontploften in zijn hoofd, maar hij zette door totdat hij helemaal overeind stond.
"Ik weet niet wie me heeft neergeslagen, ik ehm..." wat beschaamd boog hij zijn hoofd. "Ik liet me teveel meeslepen door mijn woede en lette niet op. Pas toen het te laat was draaide ik me om, maar toen sloeg hij me." Hij zuchtte en voelde voorzichtig aan de wond op zijn hoofd.
Hij keek doordringend naar Aïsha, om daarna zachtjes te beginnen: "Het spijt me, ik had niet weg moeten lopen. Ik-mijn emoties overheersten alle koele logica. We kunnen beter met de groep verder gaan, dan hebben we meer kans om te overleven. Ik wil terug naar mijn wereld, ik móet terug naar Catelyn. Ze heeft me nodig en ik heb jullie nodig om naar huis terug te gaan. Nogmaals, het spijt me dat ik zo dom ben geweest. Zoals Miyaki al tegen mij zei, ik heb het recht niet om jullie mijn keuze op te dringen. Ik-het is gewoon, ach, ik kan het niet uitleggen. Ik hoop dat ik het niet bij jullie heb verpest."

[JodieJJ]

Shanara gooide haar armen dramatisch in de lucht. "Je moet vaker een knal tegen je kop aan krijgen, het geeft je hersens." Gromde ze voor ze zich omdraaide om naar de groep te lopen. Ze kon beter Finnin zijn haat-gevoelens voor haar in stand laten houden. Ze liep in rustige passen naar de twee die nog achter waren gebleven.
"Finnin is terug bij de wereld," mompelde ze toen ze was aangekomen.
"We hebben een plan nodig over wat we nu gaan doen. Cain was het? Je zei dat we in de mensenwereld waren ofzo, kun je ons daar meer over vertellen? Misschien dat we ergens kunnen ontdekken hoe we thuis komen en hoe we hier ooit gekomen zijn."
Shanara liet zich in kleermakers zit op de grond zakken terwijl ze een antwoord afwachtte.

OOC: Sorry van het kleine stukje kon er niets langers van maken xD

[Ruka]

"Oei, enge ninja" grapte Cain tegen Miyaki.
"Waarom laat niemand ze dan toch?" mompelde hij rustig. Hij had geen zin om dingen te verpesten voor iemand, dus ook niet voor hun. Hij haalde zijn schouders op terwijl hij zijn heupen een beetje heen en weer wiegde.
"Maakt niet uit" Zei Cain rustig tegen Aïsha toen ze sorry zei.
Toen Aïsha ook ging ging hij op zijn hurken, maar met een been nog gestrekt zitten en begon in het zand te graven. Het zand voelde anders hier dan waar hij vandaan kwam. En hier kon hij misschien zijn doel niet halen. Zijn doel om weer terug te veranderen in wat hij was. Hij keek even om of er niemand meer was en deed zijn handen op de bovenkant van zijn linkerbeen en volgde die tot aan zijn enkel. Hij had namelijk ook een staart, maar niemand hoefde te weten dat hij dat had. Dat maakte hem alleen maar nog vreemder. Als ze zijn staart echt nodig hadden zou hij hem wel gebruiken.

Toen hij Shanara aan zag komen stond hij snel op.
"Als eerste moeten we aan geld komen, en met dat geld kleding kopen" Hij dacht even na over wat hij gezegd had. Ja, in boeken zagen ze er anders uit als hun er allemaal uitzagen. Voor zijn doen zagen ze er heel vreemd uit.
"Ik heb ze ook alleen maar in boeken gezien hoor" zei hij en moest zijn geheugen weer opfrissen.
"Sowieso mogen wij er niet zo vreemd uitzien, zoals onze ogen, mijn hoorns enzo"
Hij moest echt zijn geheugen opfrissen voor deze dingen.
"Kunnen jullie je iets herinneren voordat jullie hier kwamen? Ogen, pijn?"
Vroeg hij toen maar, want als hun hetzelfde hebben gehad als hem wou het zeggen dat er iemand achter hun verplaatsing zat.

[Cubiculum Nephilia]

Miyaki besteedde geen aandacht aan Sharana die weer boos terug gelopen kwam. Haar blik was puur gericht op de man in het groen die met verwarde blik naar Finnin en Aisha keek. Zijn hand rustte op een houten heft wat in een foedraal stak en aan zijn riem hing. De man had een verwilderde uitdrukking op zijn door de zon gebruinde gezicht. Kennelijk had hij in een vlaag van adrenaline Finnin geslagen, en was die stoot energie alweer gezakt. Aan de beweging van zijn mond kon Miyaki zien dat hij tegen zichzelf mompelde.
Bedachtzaam liep ze dichterbij. Ze liet Finnin en Aisha begaan, hoorde de woorden die gesproken werden, maar reageerde er niet op. Haar zorg was nu de man die er duidelijk op gekleed was om in bebost gebied rond te waarden. Het mocht duidelijk zijn dat de man de situatie niet vertrouwde en niet meer wist wat te moeten doen. Angst leek bij hem de overhand te gaan nemen, want de knokkels van zijn hand die het heft omklemde, werden wit van de inspanning.
Achteloos liep Miyaki het gezichtsveld van de man in.
'Middag', sprak ze op poeslieve toon die totaal niet bij haar paste. 'Mag ik u vragen wat er mis is? U sloeg onze vriend zomaar neer.'
De man keek naar haar en zijn mond viel een beetje open. Was dit soms een vreemde grap die met hem werd uitgehaald? Was er soms een carnaval ergens, en waren deze personen verdwaald?
'H-Hij...', stotterde de man. 'Hij... Ik uh... Ik hoorde een schot. Toen zag ik hem', hij knikte even in Finnin zijn richting, 'rennen en dacht dat hij er iets mee te maken had. Er is geen jachtseizoen, dus schieten is strikt verboden.'
Miyaki kantelde haar hoofd iets naar rechts.
'Geen jachtseizoen', herhaalde ze langzaam. 'Ziet u ook maar één wapen bij hem?' vroeg ze met een scherpe ondertoon.
De man keek langs haar heen naar Finnin. Zijn kaken werden langzaam roze, en toen rood van schaamte.
'Ehh.. Nee', zei de man ongelukkig.
'Precies. Nee. Geen wapen. Dus beschouw ik dit als een aanval op iemand die onder mijn hoede staat. Daar staat een straf op, weet u.' Het was geen vraag, het was een feit die Miyaki vertelde.
De man blikte terug naar haar met een verongelijkt gezicht.
'Hoe bedoe-..' Zijn zin kon de man niet meer afmaken, want Miyaki had de naald diep in zijn keel gestoken, maar zij stond alweer nonchalant met haar armen over elkaar naar hem te kijken.
De man kreeg voor een seconde grote ogen, en zakte toen ineen. Met een stoïcijns gezicht keek Miyaki naar het lichaam en het bloed wat zich over het gras verspreidde en in de grond trok. Vervolgens draaide ze zich bij, wierp een korte blik op Finnin. Zijzelf zei niets, maar haar ogen zeiden alles; idioot.
Na deze blik te hebben geworpen, liep ze terug naar Cain waar onderhand Sharana bij zat.

[Saskjezwaard]

Wankel liep Finnin terug naar de open plek, ondertussen telkens steun zoekend bij de bomen. Die vent had hem hard geslagen, zijn evenwichtsgevoel was nog steeds in de war. Wie had hem trouwens geslagen? Misschien wisten de anderen er iets van.
Hij hoorde Shanara en Cain plannen maken over het overleven in de mensenwereld. Dat was eigenlijk wel slim om te doen. Miyaki kwam net de open plek opgelopen toen hij tussen de schaduw van de bomen uit strompelde.
Finnin beseft dat hij met hangende pootjes terug kwam, maar nu moest hij zijn trots inslikken en ervoor zorgen dat ze hem weer opnamen in de groep. Hij had het voor zichzelf verpest en had ook nog eens laten zien dat hij niet eens voor zichzelf kon zorgen. Vijf minuten alleen en hij was al bewusteloos. Wat was dit voor een vreemde wereld?
"Het spijt me allemaal, dat ik zo hals over kop wegrende. Ik liet mijn woede mijn gezonde verstand overheersen, iets waar ik al langer last van heb," zei hij wrang. "Miyaki, je had gelijk toen je zei dat ik jullie geen keuzes moest afdwingen. Het was dom van mij om dat te willen." Wat voorzichtig glimlachte hij naar Cain en Miyaki. Hij keek niet eens naar Shanara's richting. "Ik hoop dat jullie me weer in de groep willen opnemen en dat ik met een schone lei kan beginnen."
Hij boog zijn hoofd en wachtte totdat de rest zou antwoorden. Als ze hem weg wilden hebben, was hij weg, ook al waren dan zijn kansen om terug naar huis te komen zo goed als verkeken. Dat mocht niet, dat kón niet gebeuren. hij durfde er niet eens aan te denken.

[JodieJJ]

In alle tijd dat Shanara Finnin kende had ze hem nog nooit zo er bij zien staan. Hij had altijd te veel verdomde trots gehad om zich zo te verontschuldigen. Was hij echt veranderd in die paar maanden dat zij weg was? Haar maag trok onaangenaam samen. Hij vertikte het om ook maar een keer naar haar te kijken. Ze wreef met haar hand over haar slaap heen. Wat als ze hier voor eeuwig vast zaten. Het zou betekenen dat Asban voor niets was gestorven, net als Erwas. Catelyn zou zinloos haar handen zijn kwaad geraakt. En zijzelf zou alles wat haar lief was nutteloos hebben achter gelaten. Haar verraad zou dan echt worden. Ze richtte haar ogen naar de hemel. Voor het eerst in haar leven wou ze niets liever dan uit dit bos weg zijn. ERgens anders heen waar ze niet vast zat in haar eigen gedachten. Fijne gedachtestuurder was ze. Ze was nu al haar controle verloren. Zonder iemand aan te kijken stapte ze naar voren. Ze wou niet dat iemand in haar ogen kon kijken, voor het eerst wist ze zeker dat haar emotie er ingegroefd stonden.
"Laten we dat geld van deze mensen zoeken, en wegwezen uit dit bos. Het geeft me de kriebels." Haar stem was weer de koude stem van een echte moordenaar.

[Ruka]

Cain keek naar Finnin en grijnsde. "Als je mij een kus geeft, dan vergeef ik je en mag je terug komen" hij grijnsde naar Finnin. Cain vond het soms moeilijk om serieus te zijn. Terwijl hij soms ook echt heel bot kon doen.
Hij hield zijn ogen even dicht, hij kon zijn staart maar niet goed gelegd krijgen en hij probeerde te doen alsof er niks aan de hand was.
Toen Shanara zei dat ze weg wou, keek hij haar alleen maar vragend aan. Hij had gelezen dat het behoorlijk moeilijk is om in de mensenwereld niet op te vallen.
Ze dachten snel dat mensen heksen waren, en ze hadden allemaal hooivorken. Hij keek vragend naar Shanara. "We zijn hier in het bos veiliger dan in de dorpjes" zei hij rustig.
Hij bedacht de plaatjes uit zijn boek terug, hij zag hoe mensen in ijzeren kooitjes werden gezet. Mensen hadden allemaal metalen speren die ze in de lichamen van de ander prikte. Hij moest er niet aan denken, en vooral niet om het feit dat hij in zo'n kooitje zat.
Hij zag Shanara ook niet echt in zo'n gekke jurk lopen, en zichzelf ook eigenlijk niet in een gek apenpakje.
Hij slikte even en liep toen weer richting de straten waar hij vandaan kwam. Hij keek even naar de huizen, hij wist niet in welk werelddeel ze zaten, maar de huizen zagen er anders uit als in de boeken.
"Als ze denken dat je een heks bent, dan ben je gedoemd" zei hij rustig, zelf was hij bang omdat hij niks had om zijn hoorns te bedekken.
Wel was hij opgelucht om niemand op straat te zien.

(De boeken die hij heeft gelezen zijn dan natuurlijk van heel lang geleden Want het moet natuurlijk voor die schijding zijn geweest van de aarde naar de fantasy wereld:P)

[Cubiculum Nephilia]

Miyaki was non-chalant terug gelopen. Nu stond ze in de dekking van de bomen naar de rest te kijken. Haar minachting voor Finnin was gestegen, maar ze zweeg erover. Hoe zwak hij ook mocht blijken te zijn, iets zei haar dat ze elkaar nodig zouden gaan hebben. Hoewel de ninja feitelijk van dag tot dag leven, of eerder van opdracht tot opdracht, konden ze vrij goed aanvoelen hoe de toekomst zou verlopen. Zo voelden zij ook goed aan wanneer hun dag om te sterven was aangekomen. Dat gevoel had zij, Miyaki, nog niet. Deze wereld was niet de plek waar zij zou sterven.
Met een half oor luisterde ze naar de klaagzangen van haar gezelschap. Andere kleren, geld, hekserij, het ging een beetje langs Miyaki heen. Haar gedachten zaten al veel verder. Hoe hier weg te komen bijvoorbeeld. Of hoe Mei-Oh zou reageren. Waarschijnlijk was hij nu al woedend omdat ze was verdwenen. Als hij die freak maar niet op haar zou afsturen.
Langzaam, omdat ze er zelf liever niet meer aan wilde denken, trok Miyaki haar gedachten terug naar het heden. Ze bekeek de gezichten, één voor één. Niemand die echt hoopvol keek. Alsof ze in een verloren situatie zaten. Even zuchtte ze.
'Ik heb goud op zak, mijn vooruit betaalde loon van de opdracht waar ik me bezig was. Goud lijkt mij een universeel betaalmiddel. Die kleding krijgen we wel. Echter, om zo onopvallend mogelijk een winkel te bereiken, zou een zeker iemand haar krachten moeten gebruiken.'
Hierbij keek Miyaki naar Sharana.
'Jij kon toch gedachten manipuleren? Hoe goed ben je daar in? Hoe sterk? Kan je maar één tegelijk een wil opleggen, of lukt je dat ook met meerdere personen? Als dat laatste het geval is, dan is het vrij simpel. Wij gaan de straten in, en jij laat iedereen denken dat we normaal zijn. Of zoals die dooie zei', ze wees in de richting waar de boswachter lag, 'je laat hen denken dat er carnaval is. Zoals hij reageerde leek het mij dat dit "carnaval" gebeuren, wat het ook is, nog geaccepteerd wordt. Dat is onze kans, of we moeten wachten tot het donker wordt en dan gewoon spullen stelen', zei Miyaki er nog nonchalant achteraan.
Zijzelf gaf de voorkeur aan nachtelijk werk. Dat paste tenminste precies in haar straatje. Stil als een schaduw, niemand die haar zal zien. En zo nodig... Dodelijk.

[JodieJJ]

Shanara luisterde naar Miyaki's woorden.
"De simpelste manier om gedachten te manipuleren is om iemand in zijn ogen aan te kijken, maar het is niet nodig om iedereen te manipuleren. Dat doen mensen vanzelf al. Alleen degene met een gevaarlijke gedachten hoeven gemanipuleerd te worden. Zolang we in een niet te dicht bevolkt gebied komen moet het mogelijk zijn." Ik hield even stil. Er was nog één probleem. Shanara had geen idee in wat voor een wereld ze waren en wat hier normale gebruiken zijn. Ze wist geeneens wat carnavel inhield.
"Ik ga eerst in mijn eentje naar de stad, in de groep vallen we te veel op. Ik kan er makkelijk achter komen in wat voor een werld we zijn en waar we ons zorgen over moeten maken en wat normale gebruiken zijn. Geef me een uur in de stad, als die hier zijn, en ik heb alle informatie die nodig is."

[Saskjezwaard]

"Als je mij een kus geeft, dan vergeef ik je en mag je terug komen," zei Cain grijnzend. Finnin moest lachen. Cain herinnerde hem aan Ashban, die maakte vaak ook zulke vreemde opmerkingen.
"Nou weet ik niet of ik nog wel terug wil komen," zei Finnin plagerig en knipoogde naar Cain.
Hij luisterde goed naar het gesprek dat Cain met Shanara voerde over het hier overleven. Grimmig hoorde Finnin hun woorden aan. Hij had de afgelopen maanden met bijna niks moeten overleven, dan lukte het in deze vreemde wereld ook wel. Miyaki kwam erbij staan en zei dat ze goud had. Het werd steeds beter. Met goud kon je alles kopen, ook iemands hart. Dat had Shanara wel bewezen. Miyaki praatte daarna verder over carnaval.
"Wat is carnaval?" vroeg Finnin met gefronste wenkbrauwen. Hij realiseerde zich dat dit een vreemde wereld was met nog vreemdere gebruiken.
"Ik ga eerst in mijn eentje naar de stad, in de groep vallen we te veel op. Ik kan er makkelijk achter komen in wat voor een werld we zijn en waar we ons zorgen over moeten maken en wat normale gebruiken zijn. Geef me een uur in de stad, als die hier zijn, en ik heb alle informatie die nodig is." hoorde hij Shanara zeggen.
Hij draaide zich met een ruk naar haar toe. "Geen sprake van, ik ga met je mee. Wie weet zoek je naar iemand om ons uit te leveren, zodat je in je eentje verder kan gaan. Als jij naar de stad wilt, zit je aan mij vast."
Finnin sloeg zijn armen over elkaar en keek haar doordringend aan.

[sleeples]

Aïsha was langzaam terug gelopen naar de anderen en luisterde naar hun gesprekken. Voorzichtig gluurde ze langs de bomen naar het dorp. Ze vond het er nou niet echt bepaald gevaarlijk uit zien.
"Geen sprake van, ik ga met je mee. Wie weet zoek je naar iemand om ons uit te leveren, zodat je in je eentje verder kan gaan. Als jij naar de stad wilt, zit je aan mij vast." hoorde ze Finnin zeggen. Langzaam draaide zich om zich om naar zijn kant.
"Finnin dat is heel aardig aangeboden, maar jij hebt ook al laten blijken dat je niet bepaald te vertrouwen bent," zei ze met een zachte stem terwijl ze haar capuchon verder over haar hoofd trok, omdat de zon feller werd. "Ik vind het leuk dat je terug wil komen, maar dan zal je denk ik wel je vertrouwen terug moeten winnen." zei ze nog zachter terwijl ze weer richting de grond keek.

[Saskjezwaard]

"Finnin dat is heel aardig aangeboden, maar jij hebt ook al laten blijken dat je niet bepaald te vertrouwen bent. Ik vind het leuk dat je terug wil komen, maar dan zal je denk ik wel je vertrouwen terug moeten winnen," zei Aisha zachtjes tegen Finnin. Haar woorden deden hem onverwacht pijn. Hij had zichzelf altijd als betrouwbaar gezien en het was een schok dat anderen hem blijkbaar niet zo zagen.
Hij kon zichzelf wel voor zijn hoofd slaan. Waarom had hij zo overdreven gereageerd? Normaal wachtte hij altijd af, maar dit keer... Argh, als zelf Aïsha tegen hem was - ze zag er zo zachtaardig en verlegen uit- hoe zat het dan met de rest?
Hij zuchtte. Hij zou nog een keer zijn trots moeten inslikken, maar dat maakte niks uit. Hij zou alles doen om weer terug te komen naar zijn wereld, naar Catelyn. Ook al moest hij daarvoor zich in het stof wentelen, hij zou het doen.
"Oké, dan ga ik niet mee, maar het lijkt me slimmer om iemand anders mee te hebben. Ik vertrouw Shanara niet, maar dat is niet de enige reden. Twee paar ogen zien meer dan één. En als een van jullie in gevaar zou komen, zou de ander altijd kunnen ontsnappen en hiernaartoe gaan, zodat wij weten dat we de ander moeten helpen." Finnin wende zich tot Miyaki toen iets hem te binnen schoot. "Wat heb je trouwens gedaan met de man die me heeft aangevallen? Je hebt hem hopelijk toch niet gedood. Dat is het domste wat je kunt doen als je niet op wilt vallen. Cain hier zou hem waarschijnlijk alles kunnen laten vergeten en dat scheelt dan weer een mensenleven."

[Cubiculum Nephilia]

'Blind zeker?', vroeg ze bot. 'Als je beter had gekeken toen je de plek verliet waar je was neergeslagen, dan had je een dikzak zien liggen in zijn eigen bloed', merkte ze bits op. 'En zoiets valt enkel op als er anderen langs zouden lopen. Daarbij heb ik op zich wel een manier om van de lichamen af te komen, als jij je er zulke zorgen om maakt.'
Haar houding jegens Finnin was enkel killer geworden. Hij was immers zo dom geweest waardoor het nodig was geweest om een tweede leven te nemen.
'Daarbij, als hij nog had geleefd, dan konden wij niet hier rustig staan bespreken wat nu verder te doen. Want als hij nog had geleefd, dan hadden wij nu meer bekijks', ging Miyaki verder.
Ze kruiste haar armen ongeduldig over elkaar voor haar borst. 'Dus.'
'Nog andere bijdehante opmerkingen?', vroeg ze Finnin lichtelijk geïrriteerd.

[JodieJJ]

Shanara wreef gefrustreerd over haar slapen. Dit is niet wat ze nodig hadden.
"Oké genoeg!" gromde ze de groep in.
"Geen van ons allen is te vertrouwen. En inderdaad we moeten opletten met wie we doden aangezien we genoeg mensen hebben die het op een andere manier kunnen oplossen, maar dat is nu niet het probleem. We moeten informatie zoeken en als jullie willen dat er iemand met mij mee gaat, prima. Ik geef mijn voorkeuze aan Miyaki aangezien zij weet hoe je moet sluipen."
Shanara keek met haar kattenogen naar Miyaki om te zien wat die er van vond. Het zou alleen maar beter zijn als zij meeging, dan zouden zij en Finnin elkaar ook even uit de haren zijn.

[Ruka]

"Wacht even" mompelde Cain tegen iedereen. Hij had er echt geen zin in. Die stomme vriendjes en alles wat er mee te maken had. Iedereen trok naar elkaar toe terwijl hij als enige straks moeite had om zichzelf niet op te laten vallen.
Hun liepen lekker rond terwijl hij achter allemaal bosjes moest gaan zitten.
"We gaan gewoon met z'n allen oké?" terwijl hij dat zei was er een gromde ondertoon in zijn stem te horen. "Geen gezeik, en geen vriendjespolitiek" hij had geen zin om alleen met iemand achter te blijven, en dan te wachten totdat hun misschien terug waren en hij nog in deze gedoemde wereld zat.
"Als we geen een van alle te vertrouwen zijn gaan we samen, stel jullie vinden de uitweg..."
Hij wees naar Shanara en Miyaki. "Alsof jullie dan terug komen en ons nog gaan halen" Hij schudde zijn hoofd. Nee hij wist dat ze dat echt niet zouden gaan doen, zelfs hij zelf zou dat niet gaan doen.
Hij keek om naar Finnin en zijn gegrom was harder geworden en hij keek als een dier wat wild werd.
"Wat zei jij over dat ik mensen dingen kon laten vergeten?"
Finnin kon niks over zijn kracht weten, daar was hij bijna zeker van.

(wel apart dat ze dingen weten van carnaval o_0 )

[Cubiculum Nephilia]

(Dat was enkel een conclusie die Miyaki trok uit de opmerking van de boswachter )

Miyaki was het met Cain eens. Ze konden beter samen blijven.
'Ik ben het met Cain eens', zei ze kalm. 'Echter stel ik een dergelijke beschuldiging niet op prijs.' Hierbij keek ze even donker naar bokmans.
'Ik zal wat doen aan de lijken', merkte ze op en liep weg van de groep. Ze ging terug naar het lijk van de boswachter, lopend tussen de bomen. Uit zicht van de anderen deed ze haar ding om van het lijk af te komen. Het stuk gras met bloed werd er ook een stukje schoner door, de rest was al in de grond getrokken, of zou toch wel wegspoelen met een regenbui.
Hierna liep ze terug naar de groep en keek de rest één voor één een keer aan.
'We gaan dus met zijn allen. Één probleem echter, lijkt mij.' Ze liep naar Cain toe en kwam vlak voor hem staan. 'Hoe wilde je dit verbloemen?', vroeg ze en raakte met een hand één van de hoorns aan.
Ze draaide haar rug weer naar Cain toe en keek weer naar de rest voor een uitleg.
'Toch maar het plan van Sharana die mensen manipuleert?' Ze kruiste haar armen voor haar borst.
Om zulke dingen ging ze liever alleen op missies. Als je enkel voor jezelf hoefde te zorgen, dan was het een stuk makkelijker. Niemand met wie je rekening hoefde te houden. Niemand die je ophield.

[Saskjezwaard]

Ooc: Oeps, ik was helemaal vergeten dat Finnin dat niet gezien kon hebben ik wou gewoon Cain in het gesprek betrekken, ipv telkens Shanara aan te spreken. Maar daar verzin ik wel iets op

Finnin begon Miyaki steeds minder te mogen. "Het gaat mij niet om de lijken, het gaat mij om het feit dat jij zomaar een mensenleven neemt. Zonder enige goede reden. Voor mij telt iedere mens en ik ga ze niet zomaar vermoorden als ze in de weg liggen. Blijkbaar telt dat niet voor jou."
Shanara probeerde het weer op te lossen, maar hij wist één ding zeker: hij mocht hen niet. Dat betekende dat hij de helft van de groep al als vijand had. Hij moest oppassen dat de rest dat ook niet werd.
Cain kwam met een goed voorstel. Ze zouden wel meer bekijks trekken, maar hij vertrouwde die Miyaki voor geen cent en Shanara al helemaal niet.
Hij knikte. "Ik ben het met Cain eens."
Cain draaide zich om en gromde naar hem. "Wat zei jij over dat ik mensen dingen kon laten vergeten?"
Oeps, dat had Finnin misschien niet moeten zeggen. Het was duidelijk dat hij zijn kracht het liefste verborgen hield. Hij keek rustig naar Cain. "Ik heb één en één bij elkaar opgeteld. Ik zag hoe je met dat mensenmeisje omging en ik hoorde je aan Aïsha vragen of zij ook iets met haar ogen kan. De wind draagt geluiden ver weg. In mijn wereld heb je gedachtebezweerders en gedachtestuurders. Zij werken met hun ogen, je moet hen aankijken voordat ze je gedachten kunnen vermorzelen." Finnins hand ging naar zijn rechterbovenarm en wreef er even over. Daar zat een oud litteken, het gevolg van een aanval van een gedachtebezweerder. "Heer Constantin laat ze al jong opsporen en stopt ze in een school. Daar wordt hun wil en bewustzijn gebroken, waardoor ze hersenloze volgelingen worden. In mijn land worden ze gehaat. Maar ik denk dat jij anders bent, dat jij respect voor andermans gedachten hebt."
Even aarzelde Finnin, maar sprak toch verder. "Misschien is het handig als we van elkaar weten wat onze speciale krachten zijn. Dat spreekt toch van vertrouwen. Shanara kan gedachten manipuleren, Cain kan mensen dingen laten doen die hij wil, Aïsha kan dingen in haar uiterlijk veranderen, wat nu eigenlijk heel handig is. Ikzelf kan voor een korte tijd de wind besturen en ik kan me sneller bewegen dan iedereen. En jij, Miyaki? Jij kan met naalden mensen doden en je bent een kunoichi, wat kan je nog meer?"

[Cubiculum Nephilia]

Kort blikte Miyaki naar Finnin.
'Weet je überhaupt wel wat een kunoichi is?', vroeg ze hem verveeld. 'Want als je weet wat dat is, dan weet je genoeg. Mijn specialiteiten zijn jouw zaken niet.'

[JodieJJ]

Dit was best komisch xD een auto uitleggen wahahah xD

Shanara begon te lopen. Ze keerden zich eenmaal in de grond.
"Mensen, blijven jullie bekvechten of gaan jullie met me mee beschaving opzoeken?"
Rustig in een laag tempo begon ze het bos door te wandelen. Ze liep het pad simpelweg rechtuit. Meestal kwam een pad wel bij een einde uit. Ze lette niet echt op de rest achter haar. De huizen die voor haar opdoemden, nadat ze de bomen achter he lieten, waren veel interessanter dan de mensen achter haar. De gebouwen waren anders dan die van Shanara haar thuiswereld, minder versierd en de meeste leken op elkaar. De straten waren belegd met een vreemd soort glad steen. Shanara zakte even door haar knieeen en liet haar hand erover heen glijden. Het was net opgedroogd lava. Interessant. Ze liep verder over de ondergrond. Een vreemd geluid benaderde hen vanachter. Shanara draaide zich verdwaasd om toen ze het vreemdste zag wat ze ooit had gezien. Een wagen waar geen paard voorzat. Ze sprong aan de kant en met enorme snelheid schoot het langs haar heen. Een ranzige geur kwam het achteraan.
"Wat was dat?"
Haar vraag was niet specifiek naar iemand gestuurd. Met grote ogen liep ze door, op weg naar de huizen. Meer van die dingen zag ze staan. Nu stonden ze onbeweeglijk aan de weg. Shanara moest haar nieuwsgierigheid onderdrukken door niet naar de wagens heen te lopen en te proberen uit te zoeken hoe ze in actie kwamen. Ze kon het uiteindelijk niet laten en liep naar de dichtsbijzijnde. Hij was groen en beoorlijk groot. Twee glazen ogen zaten in de voorkant. Ze keek door de ramen. De binnenkant zag er nog veel vreemder uit. Een rond ding zat aan de linkerkant en vier zwarte vreemd uitziende stoelen. Ze waren allemaal naar voren gericht in plaats van naar elkaar. Shanara trok aan het hendeltje om binnen te komen. Een luid naar geluid klonk op. Ze drukte haar handen tegen haar oren om het uit te bannen.
"Hé wat moet dat!" Een man in vreemde kleren kwam het huis uitgestormd. Shanara staarde hem vreemd aan.
"Wat moet je bij mijn auto!" Auto? dus zo heette zo'n ding.
De man zijn blauwe ogen gleden over ohen heen, over de vreemde kleding die ze droegen. Oh, ja natuurlijk ze kwamen niet van deze tijd. De groep zou er nogal vreemd voor hem uitzien. Tijd om haar gedachten zijn gang te laten gaan.
"Sorry meneer." Van Shanara's stemgeluid keek hij haar recht in de ogen gelijk vergrote mhaar pupil.
Shanara kon zijn gedachten banen voor mijn ogen zien verschenen. Tientallen waren hevig aan het schijnen in fluoriserend blauw. Ze pastte ze aan naar haar eigen gedachten. Met een keer knipperen was de band verbroken.
"Shanara! Je bent er eindelijk. Kom binnen dan stel ik je voor aan mijn vrouw en neem je vrienden mee. Ik zie dat jullie al je spullen hebben uitgezocht voor Carnaval!"
Shanara lachte vriendelijk en keek toen naar de mensen achter haar om te seinen dat ze mee konden komen.
"Dank je Thomas."

[Ruka]

"Hoe ik dit ga verbloemen?" zei hij rustig en ging met zijn vingers over zijn hoorns heen. Hij voelde de textuur onder zijn vingers. Hij dacht na en glimlachte toen.
"Ik doe gewoon iets over mijn hoofd" zei hij rustig en hij zuchtte.
"Sorry dat je ze dan niet kan zien, ik weet hoe mooi jij ze vind" hij grijnsde naar haar en stond op. Hij keek naar Finnin die het had over een school. "Hoe stom is dat, moet je naar een school om mensen aan te sturen?" hij moest hard lachen. Hij had er niet veel voor hoeven doen. Niet dat hij daar altijd blij mee was, maar als je zijn zwarte oog zag werd bijna gelijk je aandacht daarop gevestigd omdat het leek alsof je nergens in keek. Je moest altijd kijken of er niks zat, of dat er misschien wel iets was. Als hij dan iets tegen de man zou zeggen, of zelfs gewoon aardig zou vragen, dan zou diegene dat gelijk voor hem doen.

Hij liep achter Shanara aan die alles maar heel interessant bleek te vinden toen Cain de koplampen aan zag komen hing hij bijna gelijk in een boom. Hij was nog net niet bij de vele takken aan de top, maar hij was al op de helft. Zijn nagels zaten in het schors van de boom en hij keek naar beneden. Voor de andere moet het er heel grappig uit hebben gezien.
Vanaf boven zag hij alle stilstaande auto's en zijn gele oog werd nog maar een klein spleetje. Hij vond deze wereld maar vreemd. De voertuigen vond hij er maar eng uitzien. En dat voertuig dat net langs kwam reed gewoon vanzelf. Er zat niemand op, en het had grote lichten. Voor hem was het een soort monster.
"Shanara, doe niet zo dom en..." maar voordat hij zijn zin af kon maken viel hij naar beneden omdat hij zijn oren wou bedekken met zijn handen. Hij viel op zijn rug en hij gromde, niet van woede, maar van de pijn.
Hij draaide zichzelf gelijk om toen hij een man hoorde over zijn auto. 'Auto? Auto?' dacht hij in zichzelf, hij had nog nooit van dat woord gehoord.
"Nee, ik ga niet naar binnen" was zijn simpele conclusie toen hij hoorde wat de man zei. Hij kon niet zomaar bij vreemde mensen naar binnen. Dat kon hij gewoon niet maken. Hij wist nog niet eens wat ze bij die man moesten doen.
"We kunnen niet zomaar daar naarbinnen" mompelde hij daarna.

[JodieJJ]

"We kunnen niet zomaar daar naarbinnen" Shanara vernauwde haar ogen bij zijn woorden. Idioot! Snel draaide ze zich om en ging naast Cain staan.
"Die man is gemanipuleerd. Hij denkt dat ik een oude bekende ben. We kunnen daar kleren krijgen en meer te weten komen over deze wereld voor we verder lopen." Siste ze de jongen toe.