Waarom gaat Starla niet naar hem toe en dan zijn ze gelukkig als Barbie en Ken?? Dat hij kinderachtige humor heeft maakt niet veel uit, ik houd wel van een beetje lol. Joey <33333
Seks, drugs en een dosis drama
Aww, ik vind die Joey ZO lief
Waarom gaat Starla niet naar hem toe en dan zijn ze gelukkig als Barbie en Ken?? Dat hij kinderachtige humor heeft maakt niet veel uit, ik houd wel van een beetje lol. Joey <33333
Waarom gaat Starla niet naar hem toe en dan zijn ze gelukkig als Barbie en Ken?? Dat hij kinderachtige humor heeft maakt niet veel uit, ik houd wel van een beetje lol. Joey <33333
Hey Playboy, it's about time, and your time's up.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
Haha nou wat verderop in het verhaal krijg je op een vreemde manier een heel klein beetje je zin pebblooz 
___________________________________________________
Hoofdstuk 9
De volgende ochtend werden we wakker gemaakt door Joey. Veel te vroeg, volgens de wekker op het nachtkastje was het pas zeven uur. Het eerste wat ik voelde toen ik mijn ogen open deed, was een gigantische koppijn. Er kwam wat licht door de gordijnen heen de kamer in en het was of mijn schedel doormidden spleet. O verdomme, welke dag was het vandaag? God, maandag. Driedubbel verdomme: ik moest straks naar Simmons. De eerste aansluitende gedachte na die constatering was dat ik dood wilde.
Joey stond aan mijn arm te schudden of het leuk was dat hij me op dit tijdstip wakker aan het maken was. Ik probeerde hem zo goed en zo kwaad als het ging te negeren en drukte mijn gezicht in het kussen. Wat deed hij hier? Had ik eigenlijk wel iets aan? Ik voelde een laken van mijn onderrug tot mijn knieholten. Jezus Joey, rot op, het is vroeg en ik ben bloot.
‘Wat?’ snauwde ik knorrig terwijl ik het kussen pakte en het over mijn hoofd trok. Joey lachte en ik hoorde ik JV een verdieping lager een liedje fluiten. Hadden die mensen geen behoorlijke nachtrust nodig? Joe tikte op het kussen, wat voelde of er iemand met bakstenen tegen mijn hoofd sloeg.
‘Eten,’ hoorde ik hem naast me zeggen. ‘Het ontbijt wordt koud. Maak Bob ook even wakker en neem hem mee naar beneden.’ Ik kreunde en trok het kussen strakker over mijn hoofd. Joey kietelde plagerig over mijn blote rug. Ik kronkelde en zei gedempt: ‘Rot op, Joey. We komen zo wel.’ Hij lachte, prikte nog een keer plagend in mijn zij en liep toen weg. Met enorme tegenzin haalde ik het kussen weer van mijn hoofd en liet het naast het bed op de grond vallen. Het licht dat door de gordijnen kwam was bijna niet te verdragen en met halfdichte ogen schudde ik Bobby wat heen en weer.
‘Bob, we moeten eten,’ mompelde ik terwijl ik overeind kwam. Naast me deed Bobby traag zijn ogen open. Hij keek even om zich heen en aan zijn gezicht zag ik dat hij zich probeerde te herinneren waar hij was. Het leek al gauw weer terug te komen en hij wreef even gapend in zijn ogen. Schijnbaar was zijn eerste gedachte als hij wakker werd niet wat er allemaal was fout gegaan in zijn leven en daar benijdde ik hem om. Hij rekte zich uit, ging rechtop zitten en drukte een kus op mijn wang, terwijl ik in kleermakerszit en met mijn handen voor mijn ogen probeerde het licht nog even uit de buurt te houden. Nu ik weer een beetje helder was merkte ik dat ik pijn tussen mijn benen had. Klotezooi.
Het matras van het bed zakte in toen Bobby verplaatste en hij streek over mijn haar.
‘Koppijn?’ vroeg hij. Ik knikte zonder mijn handen bij mijn ogen uit de buurt te halen of iets te zeggen. Hij drukte nog een kus op mijn wang en ik voelde dat hij uit bed klom. Waarom moest hij me aanraken? Ik voelde me nog steeds smerig, wilde hem niet eens aankijken.
‘Je hebt ook veel te veel van die blauwe shit gedronken. Ik ga wel even aan Joe vragen of hij een zonnebril voor je heeft.’ Ik had nog steeds geen zin om van houding te veranderen of iets te zeggen en bleef zitten, hoorde aan het gerinkel van zijn riem dat hij wat dingen van de vloer opraapte.
‘Ik ben zo terug,’ zei hij en hij liep weg. Best, goed, whatever. Ik wachtte even tot de deur dicht ging en streek toen met mijn handen over mijn gezicht. Voorzichtig deed ik mijn ogen open. O god, mijn hoofd. Zou ik wachten tot Bob terug was of me alvast gaan aankleden? O ja, we moesten snel zijn want anders werd Joey’s opgewarmde ontbijttroep koud. Gatver.
Met mijn ogen half dicht kroop ik het bed uit. Joey moest echt betere gordijnen kopen, dit was een marteling voor zijn logees. Wie hing er ook witte gordijnen op in een slaapkamer? Ik tastte met mijn ogen dicht op de grond naar kleding en kreeg na Bobby‘s T-shirt en wat snoeren mijn BH te pakken. Mijn slip vond ik terug aan het voeteneinde van het bed, mijn kousen en rok onder Bobby’s kussen. Waar was de rest gebleven?
Ik keek omlaag toen ik het gevoel had dat mijn voet werd afgekneld en constateerde dat ik mijn kous verkeerd aan het trekken was. Shit, als ik niet oppaste, liep ik weer de hele dag met een ladder rond. Ik probeerde mijn been er weer uit te krijgen zonder iets te beschadigen, maar op de een of andere manier verloor ik mijn grip en gleed van het bed. De bonk waarmee ik op de grond kwam veroorzaakte een stevige dreun in hoofd en ik kneep mijn ogen dicht. Even bleef ik zitten en leunde tegen het bed achter me, mokkend en met mijn kous half aan, vlak bij de deur. Bobby struikelde dan ook bijna over mijn benen toen hij de kamer binnen kwam. Hij had zo’n supersonische wielren-zonnebril in zijn hand en glimlachte toen hij me zag zitten.
‘Gaat het niet?’ vroeg hij. Ik schudde mijn hoofd en stak mijn hand uit naar de zonnebril. Bob plantte het ding op mijn neus en pakte mijn arm vast.
‘Kom op, overeind,’ zei hij terwijl hij me omhoog trok. ‘Ik help je wel.’ Ik liet me door hem overeind trekken en kneep mijn ogen dicht. O, mijn hoofd, mijn maag, mijn alles. Ik drukte de zonnebril steviger op mijn neus terwijl Bobby mijn kous op begon te hijsen. Dat lukte mij zelf meestal al amper, vooral in staande toestand, dus ik was benieuwd hoe het er vanaf zou brengen.
Ik keek omlaag en zag hoe Bobby probeerde mijn kous ergens ter hoogte van mijn knie naar mijn bovenbeen omhoog te krijgen. Het was een hele aparte gewaarwording, want normaal trok hij alles alleen maar uit. Ik legde mijn hand op zijn schouder en deed mijn ogen even dicht, terwijl Bobby moeite deed en zichzelf in allerlei bochten wrong om dat ding aan te krijgen. Ik deed ze pas weer open toen hij mijn bil aanraakte, net boven mijn bovenbeen.
‘Hé, je hebt een blauwe plek,’ zei hij en hij streek met zijn duim over mijn linkerbil , en toen over de andere. ‘En hier ook. Hoe kom je daaraan?’ Ik staarde voor me uit. In één keer was ik klaarwakker. Mijn hart ging drie keer zo snel als een paar seconden geleden en al mijn ledematen waren gespannen. Toen ik weer bijkwam uit mijn schoktoestand, gaf ik Bobby in een soort reflex een duw naar achteren en zette een stap bij hem vandaan.
‘Blijf van me af,’ zei ik, en Bobby viel plat op zijn kont op de grond. Hij bleef even versuft zitten en keek me aan. Ik bleef staan, ongemakkelijk, wist niet wat ik moest doen.
___________________________________________________
Hoofdstuk 9
De volgende ochtend werden we wakker gemaakt door Joey. Veel te vroeg, volgens de wekker op het nachtkastje was het pas zeven uur. Het eerste wat ik voelde toen ik mijn ogen open deed, was een gigantische koppijn. Er kwam wat licht door de gordijnen heen de kamer in en het was of mijn schedel doormidden spleet. O verdomme, welke dag was het vandaag? God, maandag. Driedubbel verdomme: ik moest straks naar Simmons. De eerste aansluitende gedachte na die constatering was dat ik dood wilde.
Joey stond aan mijn arm te schudden of het leuk was dat hij me op dit tijdstip wakker aan het maken was. Ik probeerde hem zo goed en zo kwaad als het ging te negeren en drukte mijn gezicht in het kussen. Wat deed hij hier? Had ik eigenlijk wel iets aan? Ik voelde een laken van mijn onderrug tot mijn knieholten. Jezus Joey, rot op, het is vroeg en ik ben bloot.
‘Wat?’ snauwde ik knorrig terwijl ik het kussen pakte en het over mijn hoofd trok. Joey lachte en ik hoorde ik JV een verdieping lager een liedje fluiten. Hadden die mensen geen behoorlijke nachtrust nodig? Joe tikte op het kussen, wat voelde of er iemand met bakstenen tegen mijn hoofd sloeg.
‘Eten,’ hoorde ik hem naast me zeggen. ‘Het ontbijt wordt koud. Maak Bob ook even wakker en neem hem mee naar beneden.’ Ik kreunde en trok het kussen strakker over mijn hoofd. Joey kietelde plagerig over mijn blote rug. Ik kronkelde en zei gedempt: ‘Rot op, Joey. We komen zo wel.’ Hij lachte, prikte nog een keer plagend in mijn zij en liep toen weg. Met enorme tegenzin haalde ik het kussen weer van mijn hoofd en liet het naast het bed op de grond vallen. Het licht dat door de gordijnen kwam was bijna niet te verdragen en met halfdichte ogen schudde ik Bobby wat heen en weer.
‘Bob, we moeten eten,’ mompelde ik terwijl ik overeind kwam. Naast me deed Bobby traag zijn ogen open. Hij keek even om zich heen en aan zijn gezicht zag ik dat hij zich probeerde te herinneren waar hij was. Het leek al gauw weer terug te komen en hij wreef even gapend in zijn ogen. Schijnbaar was zijn eerste gedachte als hij wakker werd niet wat er allemaal was fout gegaan in zijn leven en daar benijdde ik hem om. Hij rekte zich uit, ging rechtop zitten en drukte een kus op mijn wang, terwijl ik in kleermakerszit en met mijn handen voor mijn ogen probeerde het licht nog even uit de buurt te houden. Nu ik weer een beetje helder was merkte ik dat ik pijn tussen mijn benen had. Klotezooi.
Het matras van het bed zakte in toen Bobby verplaatste en hij streek over mijn haar.
‘Koppijn?’ vroeg hij. Ik knikte zonder mijn handen bij mijn ogen uit de buurt te halen of iets te zeggen. Hij drukte nog een kus op mijn wang en ik voelde dat hij uit bed klom. Waarom moest hij me aanraken? Ik voelde me nog steeds smerig, wilde hem niet eens aankijken.
‘Je hebt ook veel te veel van die blauwe shit gedronken. Ik ga wel even aan Joe vragen of hij een zonnebril voor je heeft.’ Ik had nog steeds geen zin om van houding te veranderen of iets te zeggen en bleef zitten, hoorde aan het gerinkel van zijn riem dat hij wat dingen van de vloer opraapte.
‘Ik ben zo terug,’ zei hij en hij liep weg. Best, goed, whatever. Ik wachtte even tot de deur dicht ging en streek toen met mijn handen over mijn gezicht. Voorzichtig deed ik mijn ogen open. O god, mijn hoofd. Zou ik wachten tot Bob terug was of me alvast gaan aankleden? O ja, we moesten snel zijn want anders werd Joey’s opgewarmde ontbijttroep koud. Gatver.
Met mijn ogen half dicht kroop ik het bed uit. Joey moest echt betere gordijnen kopen, dit was een marteling voor zijn logees. Wie hing er ook witte gordijnen op in een slaapkamer? Ik tastte met mijn ogen dicht op de grond naar kleding en kreeg na Bobby‘s T-shirt en wat snoeren mijn BH te pakken. Mijn slip vond ik terug aan het voeteneinde van het bed, mijn kousen en rok onder Bobby’s kussen. Waar was de rest gebleven?
Ik keek omlaag toen ik het gevoel had dat mijn voet werd afgekneld en constateerde dat ik mijn kous verkeerd aan het trekken was. Shit, als ik niet oppaste, liep ik weer de hele dag met een ladder rond. Ik probeerde mijn been er weer uit te krijgen zonder iets te beschadigen, maar op de een of andere manier verloor ik mijn grip en gleed van het bed. De bonk waarmee ik op de grond kwam veroorzaakte een stevige dreun in hoofd en ik kneep mijn ogen dicht. Even bleef ik zitten en leunde tegen het bed achter me, mokkend en met mijn kous half aan, vlak bij de deur. Bobby struikelde dan ook bijna over mijn benen toen hij de kamer binnen kwam. Hij had zo’n supersonische wielren-zonnebril in zijn hand en glimlachte toen hij me zag zitten.
‘Gaat het niet?’ vroeg hij. Ik schudde mijn hoofd en stak mijn hand uit naar de zonnebril. Bob plantte het ding op mijn neus en pakte mijn arm vast.
‘Kom op, overeind,’ zei hij terwijl hij me omhoog trok. ‘Ik help je wel.’ Ik liet me door hem overeind trekken en kneep mijn ogen dicht. O, mijn hoofd, mijn maag, mijn alles. Ik drukte de zonnebril steviger op mijn neus terwijl Bobby mijn kous op begon te hijsen. Dat lukte mij zelf meestal al amper, vooral in staande toestand, dus ik was benieuwd hoe het er vanaf zou brengen.
Ik keek omlaag en zag hoe Bobby probeerde mijn kous ergens ter hoogte van mijn knie naar mijn bovenbeen omhoog te krijgen. Het was een hele aparte gewaarwording, want normaal trok hij alles alleen maar uit. Ik legde mijn hand op zijn schouder en deed mijn ogen even dicht, terwijl Bobby moeite deed en zichzelf in allerlei bochten wrong om dat ding aan te krijgen. Ik deed ze pas weer open toen hij mijn bil aanraakte, net boven mijn bovenbeen.
‘Hé, je hebt een blauwe plek,’ zei hij en hij streek met zijn duim over mijn linkerbil , en toen over de andere. ‘En hier ook. Hoe kom je daaraan?’ Ik staarde voor me uit. In één keer was ik klaarwakker. Mijn hart ging drie keer zo snel als een paar seconden geleden en al mijn ledematen waren gespannen. Toen ik weer bijkwam uit mijn schoktoestand, gaf ik Bobby in een soort reflex een duw naar achteren en zette een stap bij hem vandaan.
‘Blijf van me af,’ zei ik, en Bobby viel plat op zijn kont op de grond. Hij bleef even versuft zitten en keek me aan. Ik bleef staan, ongemakkelijk, wist niet wat ik moest doen.
~: Geen loopvogel maar een sloopvogel :~
YES YES YES!!! Wanneer?? Ik houd ervan om mijn zin te krijgen ;P
Hey Playboy, it's about time, and your time's up.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
Haha over een paar posts denk ik zal er nog niet teveel over zeggen bedankt in ieder geval allebei!
__________________________________________________
‘Wat is er?’ vroeg Bob verbaasd. Ik sloeg mijn ogen neer en haalde mijn schouders op.
‘Niks,‘ zei ik en begon mijn andere kous aan te trekken. ‘Ik kan het zelf wel.’ Bobby keek me aan, ik voelde zijn blik op mijn huid, maar ik hield de mijne hardnekkig op de grond gericht. Ik trok mijn rok aan en maakte hem vast.
‘Ik kan mijn shirt niet vinden,’ zei ik. ‘Weet jij waar we het gelaten hadden?’ Bobby bleef naar me kijken, maar ik durfde mijn hoofd pas op te richten toen hij zijn blik afwendde.
‘In Joey’s kamer, maar hij heeft het over de deurknop gehangen. Zal ik het even halen?’ Ik schudde mijn hoofd en duwde mijn haar over mijn schouder. Ik wilde even weg, weg uit deze kamer, weg van Bob, die onbewust te dichtbij gekomen was.
‘Nee, laat maar. Ik ga wel.’ Ik liep langs hem heen de kamer uit, de gang op. Toen ik de deur achter me dichtdeed rilde ik, maar ik deed alsof ik niet wist waarom. Even deed ik mijn ogen dicht. Rustig, rustig aan. Ik leunde met mijn rug tegen de dichte deur, drukte mijn handen tegen mijn ogen en streek door mijn haar. Rustig, er is niets aan de hand. Bobby is gewoon Bobby en hij kan echt niet raden waar die blauwe plekken vandaan komen. Niets aan de hand, alles is goed. Het gaat wel over, ooit.
Ik haalde diep adem, zuchtte een keer en liep verder. Nog geen paar seconden later zwaaide de deur naar de trap open, zodat ik hem bijna in mijn gezicht kreeg. Het hoofd van JV kwam tevoorschijn en hij grijnsde toen hij mij zag.
‘Excuses,’ zei hij. ‘Zit je neus er nog aan? Ik moest jullie van Joey komen halen, het eten wordt koud.’ Ik knikte.
‘Weet ik. We komen eraan.’
‘Oké. Leuke zonnebril, trouwens. Gaat het een beetje? We hebben nog wel wat spul over van gisteren, dan voel je je wat minder brak.’
‘Lijkt me niet handig, ik moet zo naar school.’ JV maakte een gebaar van ‘ach wat’ en zei: ‘Ach, je voelt er nauwelijks wat van als je het een beetje binnen de perken houdt. Wat ben je eigenlijk aan het doen? Weet je dat je geen T-shirt aanhebt?’ Zijn ogen gleden omlaag en hij trok zijn wenkbrauwen op.
‘Sterker nog, weet je dat je een Snoopy-bh aanhebt?’ Ik keek hem aan vanachter de zonnebril. Hij praatte snel en het was vroeg en ik was geïrriteerd en volgde hem nauwelijks.
‘Wat…’ begon ik, maar toen realiseerde ik me wat hij zei en waar hij naar keek en ineens kreeg ik het warm. Snel sloeg ik mijn armen voor mijn borst over elkaar.
‘Hé, kap daarmee,’ snauwde ik en JV’s ogen gleden terug naar mijn gezicht.
‘Wat? Waarmee?’ vroeg hij. Ik zette een stap achteruit.
‘Met zo naar me kijken. Rot op, man.’ JV’s gezicht betrok een beetje.
‘Wow, slow down, cowboy,’ zei hij. ‘Wat doe ik verkeerd? Rustig maar hoor, gisteren was je ook niet zo preuts.’ Ik klemde mijn kiezen op elkaar en liep, nog steeds met mijn armen over elkaar, door naar Joey’s kamer. Mijn shirtje hing inderdaad aan de deurknop en ik rukte het er hardhandig vanaf. Met mijn rug naar JV toe begon ik het over mijn hoofd heen te trekken. Even bleef het stil, pas toen ik mijn haar fel tussen mijn rug en shirt vandaan zwiepte, zei hij weer wat.
‘Starla, kom op zeg, je bent toch niet boos, hè?’ Ik voelde dat hij naast me kwam staan, maar ik keek niet naar hem. Kon hij niet gewoon weggaan? Misschien dat hij me met rust zou laten als ik hem negeerde.
Ik reageerde niet en liep terug naar de logeerkamer zonder hem nog een blik waardig te keuren. JV liep echter gewoon achter me aan. Negeren werkte dus niet.
‘Hé, het was maar een grapje, hoor,’ hoorde ik hem zeggen. ‘Jezus, gisteren waren jullie een openbaar tweepersoonsorgie aan het houden op Joey’s bed en nu wordt je boos omdat ik je tegenkom als je in je bh loopt?’ Ik stond stil en draaide me naar hem om.
‘Gisteren was ik high, oké?’ snauwde ik. ‘Hou erover op en laat me met rust. We komen zo wel.’ JV bleef staan, ook toen ik verder liep en de logeerkamer weer binnen ging. Ik gooide de deur achter me dicht en denderde bijna vol over Bobby heen, die op zijn buik bij het bed lag en eronder graaide. Hij keek op en fronste zijn wenkbrauwen toen hij mijn gezicht zag.
‘Wat is er?’ vroeg hij. Ik maakte een gebaar van ‘laat maar’ en pakte mijn elastiek van het nachtkastje.
‘Niks. Wat ben je aan het doen?’ Bobby schoof wat verder onder het bed en strekte zijn arm uit.
‘Mijn schoen ligt daar, maar dat bed is te breed. Ik kom er van geen enkele kant bij.’ Ik zuchtte en legde een slordige knot in mijn haar.
‘Schiet op, ze lopen ons te stalken omdat het eten koud wordt.’
‘Dat is toch al koud. Hij had croissantjes en warme broodjes gehaald.’ Hij verdween even onder het bed en ik hoorde een soort van gekreun en gesteun. Toen tijgerde hij weer achteruit en kwam met een hoofd vol stof weer tevoorschijn. Ik glimlachte en hielp hem overeind.
‘Er zit stof in je haar,’ zei ik terwijl ik door zijn dreads veegde. Bobby woelde even door zijn haar en schudde wild met zijn hoofd.
‘Geeft niet,’ zei hij en hij begon zijn schoen aan te trekken. ‘We mogen na het eten van Joey douchen voor hij ons eruit schopt.’
zal er nog niet teveel over zeggen bedankt in ieder geval allebei!__________________________________________________
‘Wat is er?’ vroeg Bob verbaasd. Ik sloeg mijn ogen neer en haalde mijn schouders op.
‘Niks,‘ zei ik en begon mijn andere kous aan te trekken. ‘Ik kan het zelf wel.’ Bobby keek me aan, ik voelde zijn blik op mijn huid, maar ik hield de mijne hardnekkig op de grond gericht. Ik trok mijn rok aan en maakte hem vast.
‘Ik kan mijn shirt niet vinden,’ zei ik. ‘Weet jij waar we het gelaten hadden?’ Bobby bleef naar me kijken, maar ik durfde mijn hoofd pas op te richten toen hij zijn blik afwendde.
‘In Joey’s kamer, maar hij heeft het over de deurknop gehangen. Zal ik het even halen?’ Ik schudde mijn hoofd en duwde mijn haar over mijn schouder. Ik wilde even weg, weg uit deze kamer, weg van Bob, die onbewust te dichtbij gekomen was.
‘Nee, laat maar. Ik ga wel.’ Ik liep langs hem heen de kamer uit, de gang op. Toen ik de deur achter me dichtdeed rilde ik, maar ik deed alsof ik niet wist waarom. Even deed ik mijn ogen dicht. Rustig, rustig aan. Ik leunde met mijn rug tegen de dichte deur, drukte mijn handen tegen mijn ogen en streek door mijn haar. Rustig, er is niets aan de hand. Bobby is gewoon Bobby en hij kan echt niet raden waar die blauwe plekken vandaan komen. Niets aan de hand, alles is goed. Het gaat wel over, ooit.
Ik haalde diep adem, zuchtte een keer en liep verder. Nog geen paar seconden later zwaaide de deur naar de trap open, zodat ik hem bijna in mijn gezicht kreeg. Het hoofd van JV kwam tevoorschijn en hij grijnsde toen hij mij zag.
‘Excuses,’ zei hij. ‘Zit je neus er nog aan? Ik moest jullie van Joey komen halen, het eten wordt koud.’ Ik knikte.
‘Weet ik. We komen eraan.’
‘Oké. Leuke zonnebril, trouwens. Gaat het een beetje? We hebben nog wel wat spul over van gisteren, dan voel je je wat minder brak.’
‘Lijkt me niet handig, ik moet zo naar school.’ JV maakte een gebaar van ‘ach wat’ en zei: ‘Ach, je voelt er nauwelijks wat van als je het een beetje binnen de perken houdt. Wat ben je eigenlijk aan het doen? Weet je dat je geen T-shirt aanhebt?’ Zijn ogen gleden omlaag en hij trok zijn wenkbrauwen op.
‘Sterker nog, weet je dat je een Snoopy-bh aanhebt?’ Ik keek hem aan vanachter de zonnebril. Hij praatte snel en het was vroeg en ik was geïrriteerd en volgde hem nauwelijks.
‘Wat…’ begon ik, maar toen realiseerde ik me wat hij zei en waar hij naar keek en ineens kreeg ik het warm. Snel sloeg ik mijn armen voor mijn borst over elkaar.
‘Hé, kap daarmee,’ snauwde ik en JV’s ogen gleden terug naar mijn gezicht.
‘Wat? Waarmee?’ vroeg hij. Ik zette een stap achteruit.
‘Met zo naar me kijken. Rot op, man.’ JV’s gezicht betrok een beetje.
‘Wow, slow down, cowboy,’ zei hij. ‘Wat doe ik verkeerd? Rustig maar hoor, gisteren was je ook niet zo preuts.’ Ik klemde mijn kiezen op elkaar en liep, nog steeds met mijn armen over elkaar, door naar Joey’s kamer. Mijn shirtje hing inderdaad aan de deurknop en ik rukte het er hardhandig vanaf. Met mijn rug naar JV toe begon ik het over mijn hoofd heen te trekken. Even bleef het stil, pas toen ik mijn haar fel tussen mijn rug en shirt vandaan zwiepte, zei hij weer wat.
‘Starla, kom op zeg, je bent toch niet boos, hè?’ Ik voelde dat hij naast me kwam staan, maar ik keek niet naar hem. Kon hij niet gewoon weggaan? Misschien dat hij me met rust zou laten als ik hem negeerde.
Ik reageerde niet en liep terug naar de logeerkamer zonder hem nog een blik waardig te keuren. JV liep echter gewoon achter me aan. Negeren werkte dus niet.
‘Hé, het was maar een grapje, hoor,’ hoorde ik hem zeggen. ‘Jezus, gisteren waren jullie een openbaar tweepersoonsorgie aan het houden op Joey’s bed en nu wordt je boos omdat ik je tegenkom als je in je bh loopt?’ Ik stond stil en draaide me naar hem om.
‘Gisteren was ik high, oké?’ snauwde ik. ‘Hou erover op en laat me met rust. We komen zo wel.’ JV bleef staan, ook toen ik verder liep en de logeerkamer weer binnen ging. Ik gooide de deur achter me dicht en denderde bijna vol over Bobby heen, die op zijn buik bij het bed lag en eronder graaide. Hij keek op en fronste zijn wenkbrauwen toen hij mijn gezicht zag.
‘Wat is er?’ vroeg hij. Ik maakte een gebaar van ‘laat maar’ en pakte mijn elastiek van het nachtkastje.
‘Niks. Wat ben je aan het doen?’ Bobby schoof wat verder onder het bed en strekte zijn arm uit.
‘Mijn schoen ligt daar, maar dat bed is te breed. Ik kom er van geen enkele kant bij.’ Ik zuchtte en legde een slordige knot in mijn haar.
‘Schiet op, ze lopen ons te stalken omdat het eten koud wordt.’
‘Dat is toch al koud. Hij had croissantjes en warme broodjes gehaald.’ Hij verdween even onder het bed en ik hoorde een soort van gekreun en gesteun. Toen tijgerde hij weer achteruit en kwam met een hoofd vol stof weer tevoorschijn. Ik glimlachte en hielp hem overeind.
‘Er zit stof in je haar,’ zei ik terwijl ik door zijn dreads veegde. Bobby woelde even door zijn haar en schudde wild met zijn hoofd.
‘Geeft niet,’ zei hij en hij begon zijn schoen aan te trekken. ‘We mogen na het eten van Joey douchen voor hij ons eruit schopt.’
~: Geen loopvogel maar een sloopvogel :~
Bobby had gelijk, voor de verandering. Joey had inderdaad croissantjes en warme broodjes gemaakt. Ze waren alleen allang niet warm meer en doordat ze waren afgekoeld, smaakten ze nu naar bordkarton. Met moeite kreeg ik een croissantje en een half volkorenbroodje naar binnen. Ik zei het maar niet, want Joey had zijn best voor ons gedaan en ik vond het zielig om hem teleur te stellen.
We aten in de huiskamer, met z’n allen op de bank. Helaas waren de gordijnen in de kamer ook wit en niet verduisterd en zonder die zonnebril was ik waarschijnlijk ter plekke gestorven. JV leek de enige te zijn die ook in lichtere mate last had van een kater, en bij zijn broodjes met kaas dronk hij met smaak nog wat van de laatste fles blauw spul. Ik nam aspirientjes omdat dat me veiliger leek, maar dat werkte voor geen meter. Toen ik later op wilde staan om naar de wc te gaan, rolde er een baksteen van de ene naar de andere kant door mijn hoofd en moest ik even met mijn ogen dicht op de bank gaan liggen om bij te komen.
‘Gaat het al beter?’ vroeg Bobby toen ik al een tijd op mijn rug lag in een poging de hoofdpijn de baas te worden. Ik deed een oog open en keek er door de zonnebril mee naar Bobby. Even ademde ik diep in, pakte de rugleuning van de bank en probeerde overeind te gaan zitten. Bobby hield mijn arm vast en hielp me. Mijn hersenen draaiden een beetje, maar het was minder erg dan daarnet.
‘Je ziet er niet uit,’ hoorde ik Joey weinig subtiel achter me zeggen. Ik knikte en kwam overeind.
‘Bedankt,’ mompelde ik. Ik klom met Bobby’s hulp van de bank af en de opnieuw toenemende hoofdpijn veroorzaakte misselijkheid. Verdomme, ik had die stomme broodjes nooit moeten eten, die dingen lagen veel te zwaar op mijn maag.
‘Je ziet wel erg wit,’ zei Joey. ‘Misschien moet je nog wat eten. We hebben nog croissantjes.’ Ik schudde mijn hoofd en probeerde rustig in en uit te ademen. Bob streek mijn haar naar achteren, achter mijn oren. Ik sloot mijn ogen even, maar deed ze weer open toen ik hoorde dat JV verderop in beweging kwam.
‘Ik weet wel wat jij kunt gebruiken,’ zei hij. Hij pakte zijn tas op en hield hem in de lucht. ‘Je hebt gewoon een gigantische kater.’ Ik keek naar hem. De tas bungelde naast hem heen en weer, langzaam, waarschuwend, maar ook zo verleidelijk.
‘Ik leg wel even een lijntje voor je, dan kom je er wat gemakkelijker doorheen.’ Ik zag hoe hij zijn tas op de salontafel zette en erin begon te rommelen. Een lijntje, nu, half acht in de ochtend. Dat was een stom plan. Toch?
Langzaam schudde ik mijn hoofd.
‘Nee, ik moet straks nog naar school,’ zei ik zonder overtuigd te klinken. JV trok zijn wenkbrauwen op.
‘In deze toestand? Ze kunnen daar van een kilometer afstand nog zien dat je en kater hebt. En trouwens…’ Hij leunde naar me toe, pakte mijn zonnebril en trok hem een stukje omlaag.
‘Je pupillen zijn drie keer zo groot als normaal. Als ik jou was zou ik me ziek melden.’ Geërgerd leunde ik achteruit, bij zijn hand uit de buurt, en duwde de bril weer omhoog. Ik werd kribbig van hem en van het feit dat ik wist dat hij gelijk had. Ik had het gisteren nooit zo gek moeten maken met dat gesprek met Simmons in het vooruitzicht.
‘Dat komt van die XTC, dat heb ik wel vaker de dag erna. En als ik nu nog wat gebruik kunnen ze dat ook van een kilometer afstand zien, en dan heb ik nog een veel groter probleem.’ JV zette zijn tas op de bank.
‘Als je niet teveel neemt is het effect zo weer verdwenen,’ zei hij. ‘Je moet het zelf weten, maar ik denk dat je er beter aan toe zou zijn dan als je zo door blijft lopen. Blow anders nog wat, ik heb nog wat wiet over.’ Ik haalde mijn schouders op.
‘Ik kijk wel, ik voel me nu al beroerd en ik wil niet het risico lopen dat het nog erger wordt.’ JV trok zijn wenkbrauwen op.
‘Wie is er bij jou op school zo gevaarlijk?’ vroeg hij. ’Hebben ze wachten die bloedtesten afnemen om te kijken of je iets gebruikt hebt?’ Ik lachte schamper.
‘Was het maar waar,’ zei ik. ‘Mijn mentrix kan het ruiken.’
We aten in de huiskamer, met z’n allen op de bank. Helaas waren de gordijnen in de kamer ook wit en niet verduisterd en zonder die zonnebril was ik waarschijnlijk ter plekke gestorven. JV leek de enige te zijn die ook in lichtere mate last had van een kater, en bij zijn broodjes met kaas dronk hij met smaak nog wat van de laatste fles blauw spul. Ik nam aspirientjes omdat dat me veiliger leek, maar dat werkte voor geen meter. Toen ik later op wilde staan om naar de wc te gaan, rolde er een baksteen van de ene naar de andere kant door mijn hoofd en moest ik even met mijn ogen dicht op de bank gaan liggen om bij te komen.
‘Gaat het al beter?’ vroeg Bobby toen ik al een tijd op mijn rug lag in een poging de hoofdpijn de baas te worden. Ik deed een oog open en keek er door de zonnebril mee naar Bobby. Even ademde ik diep in, pakte de rugleuning van de bank en probeerde overeind te gaan zitten. Bobby hield mijn arm vast en hielp me. Mijn hersenen draaiden een beetje, maar het was minder erg dan daarnet.
‘Je ziet er niet uit,’ hoorde ik Joey weinig subtiel achter me zeggen. Ik knikte en kwam overeind.
‘Bedankt,’ mompelde ik. Ik klom met Bobby’s hulp van de bank af en de opnieuw toenemende hoofdpijn veroorzaakte misselijkheid. Verdomme, ik had die stomme broodjes nooit moeten eten, die dingen lagen veel te zwaar op mijn maag.
‘Je ziet wel erg wit,’ zei Joey. ‘Misschien moet je nog wat eten. We hebben nog croissantjes.’ Ik schudde mijn hoofd en probeerde rustig in en uit te ademen. Bob streek mijn haar naar achteren, achter mijn oren. Ik sloot mijn ogen even, maar deed ze weer open toen ik hoorde dat JV verderop in beweging kwam.
‘Ik weet wel wat jij kunt gebruiken,’ zei hij. Hij pakte zijn tas op en hield hem in de lucht. ‘Je hebt gewoon een gigantische kater.’ Ik keek naar hem. De tas bungelde naast hem heen en weer, langzaam, waarschuwend, maar ook zo verleidelijk.
‘Ik leg wel even een lijntje voor je, dan kom je er wat gemakkelijker doorheen.’ Ik zag hoe hij zijn tas op de salontafel zette en erin begon te rommelen. Een lijntje, nu, half acht in de ochtend. Dat was een stom plan. Toch?
Langzaam schudde ik mijn hoofd.
‘Nee, ik moet straks nog naar school,’ zei ik zonder overtuigd te klinken. JV trok zijn wenkbrauwen op.
‘In deze toestand? Ze kunnen daar van een kilometer afstand nog zien dat je en kater hebt. En trouwens…’ Hij leunde naar me toe, pakte mijn zonnebril en trok hem een stukje omlaag.
‘Je pupillen zijn drie keer zo groot als normaal. Als ik jou was zou ik me ziek melden.’ Geërgerd leunde ik achteruit, bij zijn hand uit de buurt, en duwde de bril weer omhoog. Ik werd kribbig van hem en van het feit dat ik wist dat hij gelijk had. Ik had het gisteren nooit zo gek moeten maken met dat gesprek met Simmons in het vooruitzicht.
‘Dat komt van die XTC, dat heb ik wel vaker de dag erna. En als ik nu nog wat gebruik kunnen ze dat ook van een kilometer afstand zien, en dan heb ik nog een veel groter probleem.’ JV zette zijn tas op de bank.
‘Als je niet teveel neemt is het effect zo weer verdwenen,’ zei hij. ‘Je moet het zelf weten, maar ik denk dat je er beter aan toe zou zijn dan als je zo door blijft lopen. Blow anders nog wat, ik heb nog wat wiet over.’ Ik haalde mijn schouders op.
‘Ik kijk wel, ik voel me nu al beroerd en ik wil niet het risico lopen dat het nog erger wordt.’ JV trok zijn wenkbrauwen op.
‘Wie is er bij jou op school zo gevaarlijk?’ vroeg hij. ’Hebben ze wachten die bloedtesten afnemen om te kijken of je iets gebruikt hebt?’ Ik lachte schamper.
‘Was het maar waar,’ zei ik. ‘Mijn mentrix kan het ruiken.’
~: Geen loopvogel maar een sloopvogel :~
Bobby en ik gingen boven samen onder de douche. Ik nam niets van JV aan voor we naar de badkamer gingen, en toen ik in de spiegel keek, wist ik dat ik dat hoe dan ook zo moest houden. Hij had gelijk, mijn ogen zagen eruit als zwarte knikkers en ik kon mezelf wel voor mijn hoofd slaan. Ik had wel vaker rare ogen de dag nadat ik XTC had gebruikt, meestal tot ergens in de middag. Normaal hield ik er rekening mee, maar nu had ik er door de omstandigheden en alle zooi niet aan gedacht. Ik kon beter maar op mijn blote knieën gaan bidden dat alles op tijd weer weggetrokken was.
In ieder geval, Bobby en ik douchten samen voor we weggingen. Joey had een mooie douche, gelukkig, net zoiets als wij thuis hadden, met zo’n bak en glazen deuren. Ik had ooit een keer geprobeerd met Bobby te douchen op een ander feestje en toen moesten we in een soort permanente omhelzing staan omdat we er anders niet samen inpasten. Dit keer werkte het wel, en het was best fijn. Het water was warm en zacht en we stonden ongeveer nog een kwartier onder de grote straal te zoenen voor we eronderuit kwamen. Ik hoopte dat ik zo Bobby’s eventuele argwaan na ons incidentje met de blauwe plekken van daarnet een beetje kon wegnemen en ik geloof dat het wel werkte. Toen we klaar waren was ik daardoor wat meer gerustgesteld, maar toen ik langs de spiegel liep en opnieuw geconfronteerd werd met de staat van mijn pupillen, was dat gevoel al gauw weer verdwenen.
We kleedden ons aan en gingen weer naar beneden. Daar had iemand alle vitrage dicht gedaan, de gordijnen en de luxaflex in de keuken. Joey lag als een halve dooie op de bank, duidelijk onder invloed van het een of ander, en JV rookte een joint en wiegde heen en weer op een rustgevend muziekje dat me deed denken aan Boeddhistische monniken. Bob en ik bedankten Joey voor zijn slaapplaats, zijn eten en zijn gezelligheid en JV voor de lol en zijn spul. Vlak we weggingen bood JV me zijn joint nog aan, maar ik sloeg hem af. Met moeite, maar ik hoefde maar aan mijn spiegelbeeld te denken en ik was genezen.
Joey en JV zwaaiden ons uit en Bobby en ik zetten koers naar school, in Bobby‘s gammele auto. Echt gezellig was ik volgens mij niet. Ik zat de hele weg te zenuwen over dat gesprek met Simmons en wisselde geen woord met Bobby. Uit alle macht probeerde ik te bedenken wat ik tegen Simmons moest zeggen. Ik wilde niet naar haar toe, echt niet. Naar huis gaan en me ziek melden durfde ik echter niet, ik wist dat ze dat niet zou geloven. Straks ging ze vanavond naar huis bellen waarom ik niet was komen opdagen en dan kreeg ze mijn moeder aan de lijn. Ik zag het al helemaal voor me.
Alsof dat nog niet erg genoeg was, waren mijn pupillen nog steeds zo groot dat het lichte blauw van mijn irissen gereduceerd was tot een dun randje. Het gebrek aan slaap was aan mijn gezicht af te zien en ik zag er uit als een junkie, of een zwerver. Ik deed om de paar seconden Joey’s zonnebril af en keek wanhopig in spiegeltjes in en aan de auto of mijn ogen er weer normaal uitzagen, maar het mocht niet baten. Hoe vaker ik ernaar keek, hoe minder verbetering ik zag. Wat moest ik nu? Een gesprek met Simmons voeren met mijn zonnebril op?
In ieder geval, Bobby en ik douchten samen voor we weggingen. Joey had een mooie douche, gelukkig, net zoiets als wij thuis hadden, met zo’n bak en glazen deuren. Ik had ooit een keer geprobeerd met Bobby te douchen op een ander feestje en toen moesten we in een soort permanente omhelzing staan omdat we er anders niet samen inpasten. Dit keer werkte het wel, en het was best fijn. Het water was warm en zacht en we stonden ongeveer nog een kwartier onder de grote straal te zoenen voor we eronderuit kwamen. Ik hoopte dat ik zo Bobby’s eventuele argwaan na ons incidentje met de blauwe plekken van daarnet een beetje kon wegnemen en ik geloof dat het wel werkte. Toen we klaar waren was ik daardoor wat meer gerustgesteld, maar toen ik langs de spiegel liep en opnieuw geconfronteerd werd met de staat van mijn pupillen, was dat gevoel al gauw weer verdwenen.
We kleedden ons aan en gingen weer naar beneden. Daar had iemand alle vitrage dicht gedaan, de gordijnen en de luxaflex in de keuken. Joey lag als een halve dooie op de bank, duidelijk onder invloed van het een of ander, en JV rookte een joint en wiegde heen en weer op een rustgevend muziekje dat me deed denken aan Boeddhistische monniken. Bob en ik bedankten Joey voor zijn slaapplaats, zijn eten en zijn gezelligheid en JV voor de lol en zijn spul. Vlak we weggingen bood JV me zijn joint nog aan, maar ik sloeg hem af. Met moeite, maar ik hoefde maar aan mijn spiegelbeeld te denken en ik was genezen.
Joey en JV zwaaiden ons uit en Bobby en ik zetten koers naar school, in Bobby‘s gammele auto. Echt gezellig was ik volgens mij niet. Ik zat de hele weg te zenuwen over dat gesprek met Simmons en wisselde geen woord met Bobby. Uit alle macht probeerde ik te bedenken wat ik tegen Simmons moest zeggen. Ik wilde niet naar haar toe, echt niet. Naar huis gaan en me ziek melden durfde ik echter niet, ik wist dat ze dat niet zou geloven. Straks ging ze vanavond naar huis bellen waarom ik niet was komen opdagen en dan kreeg ze mijn moeder aan de lijn. Ik zag het al helemaal voor me.
Alsof dat nog niet erg genoeg was, waren mijn pupillen nog steeds zo groot dat het lichte blauw van mijn irissen gereduceerd was tot een dun randje. Het gebrek aan slaap was aan mijn gezicht af te zien en ik zag er uit als een junkie, of een zwerver. Ik deed om de paar seconden Joey’s zonnebril af en keek wanhopig in spiegeltjes in en aan de auto of mijn ogen er weer normaal uitzagen, maar het mocht niet baten. Hoe vaker ik ernaar keek, hoe minder verbetering ik zag. Wat moest ik nu? Een gesprek met Simmons voeren met mijn zonnebril op?
~: Geen loopvogel maar een sloopvogel :~
Tegen de tijd dat we op school aankwamen, wist ik het nog steeds niet. Mijn pupillen waren nog niet gekrompen, ik werd met de seconde nerveuzer en ik had geen flauw idee wat ik tegen Simmons moest zeggen. Bobby kon ook niet met me mee, hij had de komende twee uur Wisknuddeman 2 (een andere dan die van Mel en mij, voor mensen die beter waren met cijfers) en die was nogal streng en we waren al te laat. Hij zei dat hij nog wel een paar minuten later kon komen, maar ik wilde niet dat hij op zijn kop zou krijgen door mij. Ik moest dus alleen verder. Bob gaf me in de gang een kus op mijn wang en ging. Het voelde vreselijk, of mijn laatste steun van me afgenomen werd. Ik keek hem met zonnebril en al na tot hij de hoek om ging en uit het zicht verdween. Mijn hele lichaam wilde achter hem aan, of weg uit dit gebouw, maar het kon niet. Ik zou er nog veel meer gezeur door krijgen.
Ik bleef even moederziel alleen achter in de gang en luisterde naar de geluiden om me heen. Het eerste uur was al begonnen. Uit lokalen kwamen stemmen, hier en daar van zich nog installerende leerlingen, maar ook van docenten die al met hun les begonnen waren. De gang was enorm en koud en kil en al die stemmen leken zo ver weg. Ik wist niet meer hoe het was, stom genoeg, om in een klaslokaal te zitten en een verhaal aan te horen zonder verder iets aan je hoofd te hebben. Ik luisterde naar het stemgeluid van de docenten, het geklets van leerlingen, en het leek of ik er niet meer bij hoorde, bij alles wat eerst zo gewoon was geweest, bij normale mensen met normale levens. Het was geen prettig gevoel, ik wilde er ook niet te lang bij stilstaan. Ik deed mijn ogen even dicht en draaide me met lood in mijn schoenen om.
De route naar Simmons was eindeloos. Ondanks het feit dat ik al te laat was, nam ik een omweg naar haar kamer. Ik had nog steeds geen goede smoes bedacht en had eigenlijk niets liever gedaan dan rechtsomkeert maken, terugrijden naar Joey en mezelf volsnuiven met alles wat JV nog bij zich had. Weer was dat die trek, die hang naar drugs die ik nooit eerder gevoeld had. Maar nu interesseerde het me niet wat dat betekende. Nu wilde het alleen maar zo graag dat iedere traptrede langer aan mijn schoenen bleef plakken.
Toen ik boven aankwam, zag ik dat de deur van Simmons kamer openstond. Wijd en uitnodigend, alsof er binnen een theekransje wachtte. Schijn bedriegt, in de hel was waarschijnlijk nog meer lol te vinden. Ik liep langzaam verder, maar realiseerde me al gauw dat ze me door mijn hakken aan kon horen komen. Ondanks dat ik niet wilde dat ze mijn tegenzin zou horen, wachtte ik even voor ik haar kamer inging. Een meter bij de deur vandaan stopte ik en legde mijn hand tegen de muur, leunde er even tegenaan. Ik wist niet wat ik tegen haar moest zeggen, nog steeds niet. Ik wilde niet dat ze het wist, dat ze ook maar iets wist. Het was te gênant en te smerig en ik was veel te bang voor de herinneringen die dan onvermijdelijk duidelijker en pijnlijker zouden worden. Maar ik had geen idee wat ik haar dan moest vertellen. Mijn hoofd voelde te moe en te zwaar om een goede smoes te bedenken.
Ik probeerde diep adem te halen en legde mijn hoofd tegen de muur achter me. Wat moest ik doen? Mijn hand gleed naar de zonnebril en pakte het pootje. Ik deed de bril half af, twijfelde. Binnenin Simmons kamer werd met papieren geritseld en ik schrok ervan. Vlug drukte ik bril weer op mijn neus. Ik slikte en kneep mijn ogen dicht. Niet meer nadenken, maak je niet nog nerveuzer. Snel, naar binnen, voor je echt niet meer durft. Nog één keer haalde ik diep adem en toen liep ik naar de deuropening.
Simmons keek pas op toen ik op haar deur klopte. Ze zat achter haar bureau, er lagen tientallen blaadjes om haar heen. Ze had een rode pen in haar hand en ondanks de grote hoeveelheid papier zag haar kamer er opgeruimd uit. Toen ze me zag staan, glimlachte ze.
‘Starla, fijn dat je er bent. Kom binnen.’ Waarom kon ze niet gewoon zeggen ‘Starla, leuk dat je er bent, ga maar naar huis om je roes uit te slapen’? Ik stapte naar binnen en liet mijn hand op de deurknop liggen.
‘Moet ik de deur dicht doen?’ vroeg ik. Ik hoopte met heel mijn ziel dat ze nee zou zeggen, maar dat deed ze niet. Ze zei: ‘Graag,’ en ik sloot de deur met het idee dat ik mezelf verdeelde tot jarenlange eenzame opsluiting.
Simmons maakte stapels van de papieren op haar bureau en schoof ze aan de kant. Met mijn blik op de grond gericht ging tegenover haar op een stoel zitten, aan de andere kant van haar bureau. Toen ze even niet op mij lette drukte ik de zonnebril vlug vaster op mijn neus. Om die bril leek ze zich niet echt druk te maken, gelukkig. Nog niet tenminste. Ze schoof haar stoel wat dichter naar haar bureau en legde haar onderarmen op het blad, haar handen gevouwen. De geruststellende glimlach bleef heel licht om haar lippen liggen.
‘Zo, hoe gaat het nu met je?’ vroeg ze. God, wat klonk ze rustig. Hoe kon ze zo rustig zijn, en waarom kon ik dat niet? Ik knikte wat en hield mijn ogen op mijn knieën gericht. Ik kon haar niet aankijken, durfde het echt niet, maar de zonnebril had reflecterende glazen dus ik hoopte dat ze het niet zou zien.
‘Ja, wel goed,’ zei ik. Stomme trut, wat zeg je nou? Niet zo uitgebreid antwoord geven, ‘goed’ is afdoende. Meer woorden betekent automatisch ook meer informatie.
Simmons keek naar me. Ik voelde het, dus ik keek ik extra hard niet haar kant op.
‘Mooi,’ zei ze, maar ik hoorde aan haar stem dat ze er niets van geloofde. Ondanks dat wilde ik opgelucht ademhalen omdat ze er niet op door ging, maar toen zei ze iets verschrikkelijks. Ze schoof met haar elleboog een opgavenblaadje opzij en zei: ‘Starla, zou je misschien je zonnebril af kunnen zetten? Het praat wat makkelijker als ik je aan kan kijken.’
Ik bleef even moederziel alleen achter in de gang en luisterde naar de geluiden om me heen. Het eerste uur was al begonnen. Uit lokalen kwamen stemmen, hier en daar van zich nog installerende leerlingen, maar ook van docenten die al met hun les begonnen waren. De gang was enorm en koud en kil en al die stemmen leken zo ver weg. Ik wist niet meer hoe het was, stom genoeg, om in een klaslokaal te zitten en een verhaal aan te horen zonder verder iets aan je hoofd te hebben. Ik luisterde naar het stemgeluid van de docenten, het geklets van leerlingen, en het leek of ik er niet meer bij hoorde, bij alles wat eerst zo gewoon was geweest, bij normale mensen met normale levens. Het was geen prettig gevoel, ik wilde er ook niet te lang bij stilstaan. Ik deed mijn ogen even dicht en draaide me met lood in mijn schoenen om.
De route naar Simmons was eindeloos. Ondanks het feit dat ik al te laat was, nam ik een omweg naar haar kamer. Ik had nog steeds geen goede smoes bedacht en had eigenlijk niets liever gedaan dan rechtsomkeert maken, terugrijden naar Joey en mezelf volsnuiven met alles wat JV nog bij zich had. Weer was dat die trek, die hang naar drugs die ik nooit eerder gevoeld had. Maar nu interesseerde het me niet wat dat betekende. Nu wilde het alleen maar zo graag dat iedere traptrede langer aan mijn schoenen bleef plakken.
Toen ik boven aankwam, zag ik dat de deur van Simmons kamer openstond. Wijd en uitnodigend, alsof er binnen een theekransje wachtte. Schijn bedriegt, in de hel was waarschijnlijk nog meer lol te vinden. Ik liep langzaam verder, maar realiseerde me al gauw dat ze me door mijn hakken aan kon horen komen. Ondanks dat ik niet wilde dat ze mijn tegenzin zou horen, wachtte ik even voor ik haar kamer inging. Een meter bij de deur vandaan stopte ik en legde mijn hand tegen de muur, leunde er even tegenaan. Ik wist niet wat ik tegen haar moest zeggen, nog steeds niet. Ik wilde niet dat ze het wist, dat ze ook maar iets wist. Het was te gênant en te smerig en ik was veel te bang voor de herinneringen die dan onvermijdelijk duidelijker en pijnlijker zouden worden. Maar ik had geen idee wat ik haar dan moest vertellen. Mijn hoofd voelde te moe en te zwaar om een goede smoes te bedenken.
Ik probeerde diep adem te halen en legde mijn hoofd tegen de muur achter me. Wat moest ik doen? Mijn hand gleed naar de zonnebril en pakte het pootje. Ik deed de bril half af, twijfelde. Binnenin Simmons kamer werd met papieren geritseld en ik schrok ervan. Vlug drukte ik bril weer op mijn neus. Ik slikte en kneep mijn ogen dicht. Niet meer nadenken, maak je niet nog nerveuzer. Snel, naar binnen, voor je echt niet meer durft. Nog één keer haalde ik diep adem en toen liep ik naar de deuropening.
Simmons keek pas op toen ik op haar deur klopte. Ze zat achter haar bureau, er lagen tientallen blaadjes om haar heen. Ze had een rode pen in haar hand en ondanks de grote hoeveelheid papier zag haar kamer er opgeruimd uit. Toen ze me zag staan, glimlachte ze.
‘Starla, fijn dat je er bent. Kom binnen.’ Waarom kon ze niet gewoon zeggen ‘Starla, leuk dat je er bent, ga maar naar huis om je roes uit te slapen’? Ik stapte naar binnen en liet mijn hand op de deurknop liggen.
‘Moet ik de deur dicht doen?’ vroeg ik. Ik hoopte met heel mijn ziel dat ze nee zou zeggen, maar dat deed ze niet. Ze zei: ‘Graag,’ en ik sloot de deur met het idee dat ik mezelf verdeelde tot jarenlange eenzame opsluiting.
Simmons maakte stapels van de papieren op haar bureau en schoof ze aan de kant. Met mijn blik op de grond gericht ging tegenover haar op een stoel zitten, aan de andere kant van haar bureau. Toen ze even niet op mij lette drukte ik de zonnebril vlug vaster op mijn neus. Om die bril leek ze zich niet echt druk te maken, gelukkig. Nog niet tenminste. Ze schoof haar stoel wat dichter naar haar bureau en legde haar onderarmen op het blad, haar handen gevouwen. De geruststellende glimlach bleef heel licht om haar lippen liggen.
‘Zo, hoe gaat het nu met je?’ vroeg ze. God, wat klonk ze rustig. Hoe kon ze zo rustig zijn, en waarom kon ik dat niet? Ik knikte wat en hield mijn ogen op mijn knieën gericht. Ik kon haar niet aankijken, durfde het echt niet, maar de zonnebril had reflecterende glazen dus ik hoopte dat ze het niet zou zien.
‘Ja, wel goed,’ zei ik. Stomme trut, wat zeg je nou? Niet zo uitgebreid antwoord geven, ‘goed’ is afdoende. Meer woorden betekent automatisch ook meer informatie.
Simmons keek naar me. Ik voelde het, dus ik keek ik extra hard niet haar kant op.
‘Mooi,’ zei ze, maar ik hoorde aan haar stem dat ze er niets van geloofde. Ondanks dat wilde ik opgelucht ademhalen omdat ze er niet op door ging, maar toen zei ze iets verschrikkelijks. Ze schoof met haar elleboog een opgavenblaadje opzij en zei: ‘Starla, zou je misschien je zonnebril af kunnen zetten? Het praat wat makkelijker als ik je aan kan kijken.’
~: Geen loopvogel maar een sloopvogel :~
*speelt piano* PANG PANG PANGG..Oh oh!
Het werd weer eens tijd, eh Jeetje? Grapje hoor, ik miste gewoon je verhaal. Straks ziet Simmons haar ogen en dan schrikt ze zich rot ofzo en dan moet ze van school af...Nou ja, dat zou niet zo erg zijn voor Star, maar ja...Just sayin'. Het is zondag en ik vind het echt knap dat je vandaag schrijft, op zondag is mijn inspiratie altijd zo groot en ver weg dat ik er zelf niks meer van snap. En jij daarentegen, zo precies en rustig en kalm en duidelijk...Zucht, waarom was het leven niet zo? Veel succes met verder schrijven!
Kusjes,
Pebblooz
Het werd weer eens tijd, eh Jeetje? Grapje hoor, ik miste gewoon je verhaal. Straks ziet Simmons haar ogen en dan schrikt ze zich rot ofzo en dan moet ze van school af...Nou ja, dat zou niet zo erg zijn voor Star, maar ja...Just sayin'. Het is zondag en ik vind het echt knap dat je vandaag schrijft, op zondag is mijn inspiratie altijd zo groot en ver weg dat ik er zelf niks meer van snap. En jij daarentegen, zo precies en rustig en kalm en duidelijk...Zucht, waarom was het leven niet zo? Veel succes met verder schrijven!
Kusjes,
Pebblooz
Hey Playboy, it's about time, and your time's up.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
Haha ja sorry, heb het even druk op het moment 
om het goed te maken nog een stukje voor vandaag
_______________________________________________________________________
Mijn hart begon harder en zwaarder te slaan. Ik moest ‘nee’ zeggen, het moest, omdat dat ook was wat ik gedaan zou hebben vóór dat gedoe met Cees. Maar nu kon ik het niet. Niet meer.
Ik frunnikte wat aan mijn mouw.
‘Liever niet,’ zei ik toen. Simmons gaf niet meteen antwoord. Ik wist niet of dat was omdat ze verbaasd was dat ik haar tegen durfde te spreken of omdat ze wachtte tot ik meer ging zeggen. Daar zou ze dan lang op kunnen wachten. Simmons leek dat zelf ook te begrijpen en na een korte stilte zei ze: ‘Starla?’ Ik deed even mijn ogen dicht, maar keek toen toch op. Haar gezicht was kalm, ze zat nog in precies dezelfde houding als daarnet.
‘Ik ben niet je vijand, dat weet je, toch? Ik ben er om je te helpen. Het maakt niet uit waarmee. Je hoeft geen dingen te doen die je niet wilt, maar ik zou het wel heel fijn vinden als je je zonnebril af zou kunnen zetten als we met elkaar praten, zodat ik je aan kan kijken.’ Even bleef ik zitten zonder iets te doen. Wat moest ik? Er een probleem van gaan maken? Zodat ze helemaal dacht dat ik geestelijk instabiel was, zeker. Maar wat dan? Dat ding afzetten? Ik probeerde me over het nare vooruitzicht van een brilloos gesprek heen te zetten, en dat gevoel maakte dat ik het liefst van alles was gaan janken. Niet doen, doe zo normaal mogelijk.
Ik beheerste me en pakte het pootje van de zonnebril vast. Nog één keer deed ik mijn ogen dicht, in de heerlijkheid waarin Simmons dat niet kon zien. Toen zette ik mijn bril af.
Ik zag aan Simmons gezicht dat ze direct begreep waarom ik die zonnebril op had gehad. Er verscheen kort een vlaag van begrip in haar ogen, maar ze zei niets. Ze bekeek mijn gezicht nog even, maar toen ze zag dat ik dat merkte, glimlachte ze licht.
‘Dank je.’ Ze leunde iets naar achteren in haar stoel. ‘Zo, zou je me nu willen vertellen hoe het met je gaat?’ Ik wachtte, zonder te weten waarop. Het bleef stil en dus nam ik maar aan dat ze het serieus meende. Ongemakkelijk verplaatste ik wat op mijn stoel.
‘Dat heb ik toch net gedaan?’ vroeg ik. Ze sloeg haar armen over elkaar.
‘Net was je volgens mij niet helemaal eerlijk,’ zei ze. Ze klonk niet boos, niet verwijtend, maar om de een of andere reden voelde ik me toch schuldig omdat ik tegen haar loog. Of omdat zij dat doorhad, waarschijnlijk. Ik sloeg mijn ogen neer en keek weer naar mijn knieën. Simmons boog wat naar voren.
‘Ik heb het idee dat het niet zo goed met je gaat, Starla,’ zei ze. ‘En ik denk dat je best wel weet waarom ik dat denk.’ Ik probeerde de prop uit mijn keel weg te slikken en hield mijn blik op mijn knieën gepind. Ik wist niet wat ik moest doen, wat ik moest zeggen, hoe ik moest zitten. Ik wist het echt niet. Om de een of andere reden had ik het idee dat ze met ieder woord wat ik zei, met iedere beweging die ik maakte iets aan me zou kunnen zien. Dat wilde ik niet, ik wilde niet dat ze het wist. Waarom wilde zij dat dan wel zo graag? Wat won zij ermee?
Simmons noemde mijn naam en ik probeerde mezelf los te maken uit mijn gedachten.
‘Ik weet dat je niet snel hulp van anderen aanneemt, maar sommige dingen kun je niet alleen oplossen. Soms is dat onmogelijk.’ Ze klonk zo aardig, zo rustig, alsof ze overal een antwoord voor zou hebben. Maar ik mocht mijn regel, mijn grens niet overtreden. Niemand mocht het weten, ook zij niet. Maar het was moeilijk, zo zwaar, zonder dat ik wist waarom. Aan de ene kant hield ik van die grens, die bescherming, aan de andere kant haatte ik hem.
Ik schrok toen er buiten op het schoolplein iemand een hoge gil slaakte. Verdomme, doe rustig. Ontspan, gedraag je normaal.
om het goed te maken nog een stukje voor vandaag _______________________________________________________________________
Mijn hart begon harder en zwaarder te slaan. Ik moest ‘nee’ zeggen, het moest, omdat dat ook was wat ik gedaan zou hebben vóór dat gedoe met Cees. Maar nu kon ik het niet. Niet meer.
Ik frunnikte wat aan mijn mouw.
‘Liever niet,’ zei ik toen. Simmons gaf niet meteen antwoord. Ik wist niet of dat was omdat ze verbaasd was dat ik haar tegen durfde te spreken of omdat ze wachtte tot ik meer ging zeggen. Daar zou ze dan lang op kunnen wachten. Simmons leek dat zelf ook te begrijpen en na een korte stilte zei ze: ‘Starla?’ Ik deed even mijn ogen dicht, maar keek toen toch op. Haar gezicht was kalm, ze zat nog in precies dezelfde houding als daarnet.
‘Ik ben niet je vijand, dat weet je, toch? Ik ben er om je te helpen. Het maakt niet uit waarmee. Je hoeft geen dingen te doen die je niet wilt, maar ik zou het wel heel fijn vinden als je je zonnebril af zou kunnen zetten als we met elkaar praten, zodat ik je aan kan kijken.’ Even bleef ik zitten zonder iets te doen. Wat moest ik? Er een probleem van gaan maken? Zodat ze helemaal dacht dat ik geestelijk instabiel was, zeker. Maar wat dan? Dat ding afzetten? Ik probeerde me over het nare vooruitzicht van een brilloos gesprek heen te zetten, en dat gevoel maakte dat ik het liefst van alles was gaan janken. Niet doen, doe zo normaal mogelijk.
Ik beheerste me en pakte het pootje van de zonnebril vast. Nog één keer deed ik mijn ogen dicht, in de heerlijkheid waarin Simmons dat niet kon zien. Toen zette ik mijn bril af.
Ik zag aan Simmons gezicht dat ze direct begreep waarom ik die zonnebril op had gehad. Er verscheen kort een vlaag van begrip in haar ogen, maar ze zei niets. Ze bekeek mijn gezicht nog even, maar toen ze zag dat ik dat merkte, glimlachte ze licht.
‘Dank je.’ Ze leunde iets naar achteren in haar stoel. ‘Zo, zou je me nu willen vertellen hoe het met je gaat?’ Ik wachtte, zonder te weten waarop. Het bleef stil en dus nam ik maar aan dat ze het serieus meende. Ongemakkelijk verplaatste ik wat op mijn stoel.
‘Dat heb ik toch net gedaan?’ vroeg ik. Ze sloeg haar armen over elkaar.
‘Net was je volgens mij niet helemaal eerlijk,’ zei ze. Ze klonk niet boos, niet verwijtend, maar om de een of andere reden voelde ik me toch schuldig omdat ik tegen haar loog. Of omdat zij dat doorhad, waarschijnlijk. Ik sloeg mijn ogen neer en keek weer naar mijn knieën. Simmons boog wat naar voren.
‘Ik heb het idee dat het niet zo goed met je gaat, Starla,’ zei ze. ‘En ik denk dat je best wel weet waarom ik dat denk.’ Ik probeerde de prop uit mijn keel weg te slikken en hield mijn blik op mijn knieën gepind. Ik wist niet wat ik moest doen, wat ik moest zeggen, hoe ik moest zitten. Ik wist het echt niet. Om de een of andere reden had ik het idee dat ze met ieder woord wat ik zei, met iedere beweging die ik maakte iets aan me zou kunnen zien. Dat wilde ik niet, ik wilde niet dat ze het wist. Waarom wilde zij dat dan wel zo graag? Wat won zij ermee?
Simmons noemde mijn naam en ik probeerde mezelf los te maken uit mijn gedachten.
‘Ik weet dat je niet snel hulp van anderen aanneemt, maar sommige dingen kun je niet alleen oplossen. Soms is dat onmogelijk.’ Ze klonk zo aardig, zo rustig, alsof ze overal een antwoord voor zou hebben. Maar ik mocht mijn regel, mijn grens niet overtreden. Niemand mocht het weten, ook zij niet. Maar het was moeilijk, zo zwaar, zonder dat ik wist waarom. Aan de ene kant hield ik van die grens, die bescherming, aan de andere kant haatte ik hem.
Ik schrok toen er buiten op het schoolplein iemand een hoge gil slaakte. Verdomme, doe rustig. Ontspan, gedraag je normaal.
~: Geen loopvogel maar een sloopvogel :~
Simmons ging verzitten, ik hoorde het.
‘Mag ik je anders een paar kleine dingetjes vragen?’ vroeg ze. ‘Dan is het misschien wat makkelijker.’ Met lichte tegenzin knikte ik. Wat moest ik anders? Alsof ze nee zou accepteren.
‘Fijn. Als je ergens geen antwoord op wilt geven is het goed, hè?’
‘Ja.’ Ze knikte en glimlachte geruststellend naar me.
‘Oké. Laten we dan bij het begin beginnen. We zijn het er over eens dat het misschien even niet zo goed met je gaat?’ Ik frunnikte aan mijn mouw.
‘Ja,’ mompelde ik. ’Misschien.’
‘Oké. Is er iets op school aan de hand? Met klasgenoten, of met een leraar?’ Ik sloeg mijn ogen neer.
‘Nee.’
‘Dat niet. Dan misschien thuis? Met je ouders en zus alles goed?’ God, was het maar waar. Ik knikte en Simmons hield haar hoofd licht schuin, waarschijnlijk in een vergeefse poging mijn blik te vangen.
‘Is er dan iets aan de hand met een vriendin, of misschien met Bobby? Is er iets met iemand gebeurd?’ Ik slikte.
‘Nee,’ zei ik. Kort was het stil. Vanuit mijn ooghoeken merkte ik dat ze me gadesloeg.
‘Is er iets met jou gebeurd?’ vroeg ze toen. Ik keek op. Ik kon horen dat deze vraag menens was. Alles wat ze hiervoor gevraagd had was gewoon routine, dingen uitsluiten waarvan ze toch al wist dat ze niet aan de orde waren. Me een beetje op mijn gemak stellen, misschien. De toon van haar stem verraadde ook dat ze al een vermoeden had. Vaag, maar het was er wel.
Ik richtte mijn blik weer op mijn knieën en probeerde moed te vinden om ‘nee’ te zeggen. Ik dacht aan Cees en er golfde een zwaar gevoel door mijn buik.
‘Zoiets,’ mompelde ik. Ze knikte.
‘Iets vervelends?’ Ik dacht aan Cees die zijn hand over mijn mond legde en mijn ogen begonnen te prikken. Verbeten perste ik mijn lippen op elkaar. Zie je, dit was waarom ik er niet over wilde praten,omdat het allemaal weer naar voren kwam en ik weer die angst en wanhoop moest voelen. Eén keer was al erg genoeg, één keer was al teveel.
Simmons bleef naar me kijken, constant, ik voelde het. Het was niet op een irritante manier, maar toch werd ik er nerveus van.
‘Gaat het nog, Starla?’ vroeg ze. Ik had al mijn overtuigingskracht nodig om te kunnen knikken, maar het lukte me.
‘Goed zo, je doet het goed. We gaan rustig verder, oké? Heeft iemand je pijn gedaan?’ Mijn ogen begonnen erger te prikken en mijn zicht werd wazig. Nee, stom lijf, hou daarmee op. Niet huilen, waag het niet, waag het niet nog een traan te laten om die klootzak en al helemaal niet in het bijzijn van Simmons.
‘Starla? Heeft iemand je pijn gedaan?’ Er kriebelde een traan op mijn wimpers, maar ik weerstond de neiging om met mijn mouw langs mijn ogen te gaan om te voorkomen dat ik er nog meer de aandacht op vestigde. Ik staarde naar mijn knieën en wist met enorme moeite opnieuw te knikken.
‘Geestelijk of lichamelijk?’ vroeg Simmons. Ik staarde voor me uit terwijl Cees zijn handen onder mijn rok stak. Er trok een rilling langs mijn ruggengraat en ik sloeg mijn benen over elkaar.
‘Allebei,’ zei ik nauwelijks verstaanbaar en mijn zicht vertroebelde nog meer
‘Het spijt me dat te horen,’ zei Simmons. Het klonk zo oprecht dat ik het voorzichtig aandurfde even op te kijken. Ze glimlachte geruststellend.
‘Wil je me vertellen wie het was?’ vroeg ze. Ik kneep mijn ogen dicht. Nee, ik wilde niet vertellen wie het was. Dan kwam het te dichtbij, werd het te echt. Ik kon het niet en ik wilde het niet, ik wilde niet dat ze zou weten dat het om een man ging, ik wilde haar niet zoveel informatie geven. Ze mocht het niet weten, niemand mocht het weten. Waar was ik in godsnaam mee bezig? Ik had mezelf gezworen het er nooit met iemand over te hebben en een paar dagen later zat ik het al aan één of andere docente te vertellen. Als ik mezelf al niet meer kon vertrouwen, wie dan nog wel?
Ik schudde mijn hoofd en knipperde met mijn ogen. Met mijn mouw wreef ik langs mijn wangen en ik schoof mijn stoel achteruit.
‘Sorry, ik kan dit niet,’ zei ik. ‘Mag ik alsjeblieft weg?’ Simmons leek niet eens verbaasd. Ze keek me even aan, haar ogen gleden over mijn gezicht. Toen knikte ze.
‘Je mag weg wanneer je wilt,’ zei ze. Ik wist niet hoe snel ik overeind moest komen. Simmons stond ook op.
‘Ik vond het fijn even met je gepraat te hebben,’ zei ze. ‘Ik wil later graag nog een keer met je praten als je dat goed vind, als het wat beter gaat. En als er iets is kun je altijd naar me toekomen, dat weet je, hè?’ Nooit, ik was niet van plan ooit van mijn leven nog vrijwillig een stap in deze kamer te zetten.
‘Ja, best,’ zei ik en ik schoof de stoel weer naar haar bureau toe. Enigszins verward en geërgerd door mijn teleurstelling in mezelf liep ik naar de deur. Ik was er al bijna toen Simmons stem door de kamer klonk, op een andere toon dan voorheen.
‘Starla?’ Ik overwoog even om gewoon door te lopen, maar bleef uiteindelijk toch staan, met tegenzin. Ik draaide me om en Simmons keek me aan.
‘Ik doe dit al wat langer en ik kan zien dat je het moeilijk hebt. Waarschijnlijk moeilijker dan de meeste mensen het ooit in hun leven zullen hebben. Ik begrijp dat het niet altijd even makkelijk is om om te gaan met te dingen die op je pad komen, maar als je ooit nog met zulke ogen naar school komt, moet ik maatregelen nemen. Voor je eigen bestwil.’ Ik keek even naar haar. Haar woorden gingen mijn hoofd in, maar er ook zo weer uit. Op de een of andere manier voelde ik er niets bij, alsof ik er immuun voor was.
‘Oké,’ zei ik toen rustig. Simmons keek me aan.
‘Doe voorzichtig, Starla,’ zei ze. ‘Je bent zo’n mooie en slimme meid. Vergooi niet wat je hebt.’
‘Mag ik je anders een paar kleine dingetjes vragen?’ vroeg ze. ‘Dan is het misschien wat makkelijker.’ Met lichte tegenzin knikte ik. Wat moest ik anders? Alsof ze nee zou accepteren.
‘Fijn. Als je ergens geen antwoord op wilt geven is het goed, hè?’
‘Ja.’ Ze knikte en glimlachte geruststellend naar me.
‘Oké. Laten we dan bij het begin beginnen. We zijn het er over eens dat het misschien even niet zo goed met je gaat?’ Ik frunnikte aan mijn mouw.
‘Ja,’ mompelde ik. ’Misschien.’
‘Oké. Is er iets op school aan de hand? Met klasgenoten, of met een leraar?’ Ik sloeg mijn ogen neer.
‘Nee.’
‘Dat niet. Dan misschien thuis? Met je ouders en zus alles goed?’ God, was het maar waar. Ik knikte en Simmons hield haar hoofd licht schuin, waarschijnlijk in een vergeefse poging mijn blik te vangen.
‘Is er dan iets aan de hand met een vriendin, of misschien met Bobby? Is er iets met iemand gebeurd?’ Ik slikte.
‘Nee,’ zei ik. Kort was het stil. Vanuit mijn ooghoeken merkte ik dat ze me gadesloeg.
‘Is er iets met jou gebeurd?’ vroeg ze toen. Ik keek op. Ik kon horen dat deze vraag menens was. Alles wat ze hiervoor gevraagd had was gewoon routine, dingen uitsluiten waarvan ze toch al wist dat ze niet aan de orde waren. Me een beetje op mijn gemak stellen, misschien. De toon van haar stem verraadde ook dat ze al een vermoeden had. Vaag, maar het was er wel.
Ik richtte mijn blik weer op mijn knieën en probeerde moed te vinden om ‘nee’ te zeggen. Ik dacht aan Cees en er golfde een zwaar gevoel door mijn buik.
‘Zoiets,’ mompelde ik. Ze knikte.
‘Iets vervelends?’ Ik dacht aan Cees die zijn hand over mijn mond legde en mijn ogen begonnen te prikken. Verbeten perste ik mijn lippen op elkaar. Zie je, dit was waarom ik er niet over wilde praten,omdat het allemaal weer naar voren kwam en ik weer die angst en wanhoop moest voelen. Eén keer was al erg genoeg, één keer was al teveel.
Simmons bleef naar me kijken, constant, ik voelde het. Het was niet op een irritante manier, maar toch werd ik er nerveus van.
‘Gaat het nog, Starla?’ vroeg ze. Ik had al mijn overtuigingskracht nodig om te kunnen knikken, maar het lukte me.
‘Goed zo, je doet het goed. We gaan rustig verder, oké? Heeft iemand je pijn gedaan?’ Mijn ogen begonnen erger te prikken en mijn zicht werd wazig. Nee, stom lijf, hou daarmee op. Niet huilen, waag het niet, waag het niet nog een traan te laten om die klootzak en al helemaal niet in het bijzijn van Simmons.
‘Starla? Heeft iemand je pijn gedaan?’ Er kriebelde een traan op mijn wimpers, maar ik weerstond de neiging om met mijn mouw langs mijn ogen te gaan om te voorkomen dat ik er nog meer de aandacht op vestigde. Ik staarde naar mijn knieën en wist met enorme moeite opnieuw te knikken.
‘Geestelijk of lichamelijk?’ vroeg Simmons. Ik staarde voor me uit terwijl Cees zijn handen onder mijn rok stak. Er trok een rilling langs mijn ruggengraat en ik sloeg mijn benen over elkaar.
‘Allebei,’ zei ik nauwelijks verstaanbaar en mijn zicht vertroebelde nog meer
‘Het spijt me dat te horen,’ zei Simmons. Het klonk zo oprecht dat ik het voorzichtig aandurfde even op te kijken. Ze glimlachte geruststellend.
‘Wil je me vertellen wie het was?’ vroeg ze. Ik kneep mijn ogen dicht. Nee, ik wilde niet vertellen wie het was. Dan kwam het te dichtbij, werd het te echt. Ik kon het niet en ik wilde het niet, ik wilde niet dat ze zou weten dat het om een man ging, ik wilde haar niet zoveel informatie geven. Ze mocht het niet weten, niemand mocht het weten. Waar was ik in godsnaam mee bezig? Ik had mezelf gezworen het er nooit met iemand over te hebben en een paar dagen later zat ik het al aan één of andere docente te vertellen. Als ik mezelf al niet meer kon vertrouwen, wie dan nog wel?
Ik schudde mijn hoofd en knipperde met mijn ogen. Met mijn mouw wreef ik langs mijn wangen en ik schoof mijn stoel achteruit.
‘Sorry, ik kan dit niet,’ zei ik. ‘Mag ik alsjeblieft weg?’ Simmons leek niet eens verbaasd. Ze keek me even aan, haar ogen gleden over mijn gezicht. Toen knikte ze.
‘Je mag weg wanneer je wilt,’ zei ze. Ik wist niet hoe snel ik overeind moest komen. Simmons stond ook op.
‘Ik vond het fijn even met je gepraat te hebben,’ zei ze. ‘Ik wil later graag nog een keer met je praten als je dat goed vind, als het wat beter gaat. En als er iets is kun je altijd naar me toekomen, dat weet je, hè?’ Nooit, ik was niet van plan ooit van mijn leven nog vrijwillig een stap in deze kamer te zetten.
‘Ja, best,’ zei ik en ik schoof de stoel weer naar haar bureau toe. Enigszins verward en geërgerd door mijn teleurstelling in mezelf liep ik naar de deur. Ik was er al bijna toen Simmons stem door de kamer klonk, op een andere toon dan voorheen.
‘Starla?’ Ik overwoog even om gewoon door te lopen, maar bleef uiteindelijk toch staan, met tegenzin. Ik draaide me om en Simmons keek me aan.
‘Ik doe dit al wat langer en ik kan zien dat je het moeilijk hebt. Waarschijnlijk moeilijker dan de meeste mensen het ooit in hun leven zullen hebben. Ik begrijp dat het niet altijd even makkelijk is om om te gaan met te dingen die op je pad komen, maar als je ooit nog met zulke ogen naar school komt, moet ik maatregelen nemen. Voor je eigen bestwil.’ Ik keek even naar haar. Haar woorden gingen mijn hoofd in, maar er ook zo weer uit. Op de een of andere manier voelde ik er niets bij, alsof ik er immuun voor was.
‘Oké,’ zei ik toen rustig. Simmons keek me aan.
‘Doe voorzichtig, Starla,’ zei ze. ‘Je bent zo’n mooie en slimme meid. Vergooi niet wat je hebt.’
~: Geen loopvogel maar een sloopvogel :~
Na het gesprek met Simmons had ik nog een paar uur les. Eerst wilde ik niet gaan. Ik was nogal ondersteboven van Simmons’ vragenuurtje en mijn eigen stomheid om haar dingen te laten vragen die ik helemaal niet wilde vertellen. Uit angst voor allemaal nablijfuren en ander gedoe, ging ik uiteindelijk toch maar. Het eerstvolgende uur hadden we economie, en met Economieman kwam je tijdens de les toch nooit direct in aanraking. De kans dat hij mijn ogen zou zien en erover ging zeuren was nihil en ik had ook geen zin om een keer het negende uur strafopdrachten economie te moeten gaan maken. Het interesseerde me ook niet meer wat hij zou denken. Ik wist niet eens waarom het me wat geboeid had wat Simmons van me dacht. Ze hadden toch geen idee.
Toen ik naar het lokaal liep, realiseerde ik me dat ik sinds die dinsdag niemand van mijn klas gezien of gesproken had, afgezien van Mel. Ik voelde een korte steek van zenuwen en tegenzin om iedereen onder ogen te moeten komen. Ik wilde geen vragen, het had zich voor vandaag allemaal wel weer vaak genoeg herhaald. Wat zouden ze wel niet denken? Ik verwachtte niet dat er iemand vervelend zou doen, maar toch zag ik er tegenop. We kenden elkaar allemaal inmiddels al zes jaar en iedereen had wel het nodige respect voor elkaar. Natuurlijk, er waren altijd een paar mensen met wie je beter kon opschieten dan met de rest, dat gold ook voor mij. Misschien was dat ook wel de reden dat ik er tegenop zag om terug te moeten. Dean, bijvoorbeeld. Hij was een onwijs toffe gozer, met een heerlijk Jamaicaans accent en heel veel humor. Tot grote opwinding van Mel had ik wel eens met hem gezoend op een schoolfeest, en nog wel meer dan dat, trouwens, maar daar was Mel niet van op de hoogte. Leuk, maar juist door dat soort vage relaties was ik bang dat mensen dingen zouden gaan vragen, dat ze er meer van wilden weten. En daar zat voorlopig even niet op te wachten.
Op de tweede verdieping aangekomen, zag ik dat ik precies op tijd was. De deur van het lokaal stond nog open en Economieman was dingen op het bord aan het schrijven. Melanie zat achterin het lokaal, ze had een plekje voor me vrijgehouden door haar jas over de stoel naast de hare te hangen. Niet dat het uberhaupt nog nodig was omdat iedereen wist dat we altijd bij elkaar zaten, maar ik vond het altijd lief dat ze het nog steeds deed.
Ik aarzelde niet en liep naar de stoel die Mel voor me had vrijgehouden. Een paar mensen keken even naar me, ik voelde het, kriebelend in mijn nek. Jocelyn en Nina smoesten wat, Dora bekeek me onbeschaamd en Dean knipoogde geruststellend naar me. Ik produceerde een flauwe glimlach en zette mijn tas op de tafel naast die van Melanie.
‘Hé,’ zei Mel en ik ging naast haar zitten. ‘Welkom terug in de hel. Hoe was het bij Simmons?’ Ze had een lolly in haar mond en er hing een verschrikkelijke, enorm zoete aardbeienwalm om haar heen. Ik besloot dat ik ook geen zin had het er met Mel over te hebben en ging er dus niet teveel op in.
‘Niet bijzonder,’ zei ik en ik ritste mijn tas open. ‘Z’n gangetje.’ Mel graaide naast me in haar eigen tas.
‘Zoals gewoonlijk, dus.’ Ze stopte me een lolly toe, maar leek ergens van te schrikken en daardoor stopte ze hem bijna in mijn oog.
‘Ik heb- wow Star, mijn god, wat is er met je ogen aan de hand?’ Geïrriteerd pakte de lolly aan en keek de andere kant op.
‘Niks, Mel,’ zei ik kortaf. Maar ze schudde ontstelt haar hoofd.
‘Je pupillen zijn helemaal-’
‘Ja, ik weet het en Simmons heeft er net ook al over lopen zeuren, dus hou er alsjeblieft over op. Is er nog nieuws?’ Mel keek mijn kant op, maar ik deed of ik het niet merkte. Gelukkig leek ze het te begrijpen. Ze draaide zich om en gebaarde wat naar Economieman.
‘Nou, eh… soort van. We hebben cijfers teruggehad.’ Vroeger werd ik altijd wat kriebelig van cijfers terugkrijgen, maar nu drong het nog amper tot me door dat het belangrijk kon zijn. Ik trok een gezicht en probeerde het papiertje van mijn lolly te krijgen.
‘O?’ deed ik zogenaamd geïnteresseerd, allang blij dat ze niet doorzeurde over mijn ogen. Naast me zoog Mel aan haar lolly met het geluid van een wc-ontstopper.
‘Ja, je had een zes punt nogwat geloof ik,’ zei ze. Ik rolde met mijn ogen en gaf gefrustreerd een ruk aan het papiertje, dat waarschijnlijk stiekem zat vastgelijmd. Mel keek ernaar, stopte haar eigen lolly weer in haar mond en pakte die van mij af.
‘Kom hier, kneus,’ zei ze en ze begon aan het papiertje te pulken. ‘Iedereen had een vijf of zo, dus gezien je er niets aan gedaan had, valt het nog best mee.’ Ik zuchtte en haalde mijn boeken uit mijn tas.
‘Fantastisch,’ mompelde ik. ‘Wat had jij?’ Mel haalde haar schouders op.
‘Weet niet precies. Ook een zes geloof ik.’ Ik knikte en sloeg mijn notitieblok open op een lege bladzijde. Mel kreeg het papiertje van de lolly, maar ze gaf hem nog niet terug. Toen ik opzij keek om te zien waarom, zag ik dat ze me behoedzaam gadesloeg. Ik trok mijn wenkbrauwen op.
‘Wat?’ vroeg ik. ‘Krijg ik die lolly nog terug of wil je wachten tot Economiemono hem afpakt voor ik er ook maar een lik van heb kunnen nemen?’ Mel lachte niet, en de lolly gaf ze ook niet terug. Ze haalde die van haar weliswaar uit haar mond en wierp kort een blik op Economieman. Haar gezicht stond nu anders dan daarnet, een, beetje nerveus.
‘Heb je… heb je trouwens met Simmons gepraat over, nou ja, dinsdag? Over wat er aan de hand is?’ Ik keek haar nog kort aan. Toen wendde ik mijn blik af en bladerde wat door mijn boek.
‘Niet echt,’ zei ik. Mel stak de lolly naar me uit.
‘Wil je het wel aan mij vertellen?’ vroeg ze voorzichtig. Ik pakte de lolly van haar aan en keek er even naar. Ik liet mijn handen in mijn schoot zakken en hield de lolly stevig vast.
‘Nee,’ zei ik. ‘Eigenlijk niet.’ Ik hoorde dat ze slikte. Even leek ze niet te weten wat te zeggen. Gelukkig begon Economieman op dat moment met zijn les. Toen ik niets meer zei draaide Melanie zich weer met haar gezicht naar het bord en ze sloeg haar boek open. Ik wilde de lolly in mijn mond stoppen, maar de lucht die eraf kwam was te zoet, te vrolijk. Ik klemde mijn kiezen op elkaar en legde de lolly voor haar op haar schrift neer.
‘Ik hoef niet,’ zei ik, en ik wilde ik dat ik nooit naar de les was gekomen.
Toen ik naar het lokaal liep, realiseerde ik me dat ik sinds die dinsdag niemand van mijn klas gezien of gesproken had, afgezien van Mel. Ik voelde een korte steek van zenuwen en tegenzin om iedereen onder ogen te moeten komen. Ik wilde geen vragen, het had zich voor vandaag allemaal wel weer vaak genoeg herhaald. Wat zouden ze wel niet denken? Ik verwachtte niet dat er iemand vervelend zou doen, maar toch zag ik er tegenop. We kenden elkaar allemaal inmiddels al zes jaar en iedereen had wel het nodige respect voor elkaar. Natuurlijk, er waren altijd een paar mensen met wie je beter kon opschieten dan met de rest, dat gold ook voor mij. Misschien was dat ook wel de reden dat ik er tegenop zag om terug te moeten. Dean, bijvoorbeeld. Hij was een onwijs toffe gozer, met een heerlijk Jamaicaans accent en heel veel humor. Tot grote opwinding van Mel had ik wel eens met hem gezoend op een schoolfeest, en nog wel meer dan dat, trouwens, maar daar was Mel niet van op de hoogte. Leuk, maar juist door dat soort vage relaties was ik bang dat mensen dingen zouden gaan vragen, dat ze er meer van wilden weten. En daar zat voorlopig even niet op te wachten.
Op de tweede verdieping aangekomen, zag ik dat ik precies op tijd was. De deur van het lokaal stond nog open en Economieman was dingen op het bord aan het schrijven. Melanie zat achterin het lokaal, ze had een plekje voor me vrijgehouden door haar jas over de stoel naast de hare te hangen. Niet dat het uberhaupt nog nodig was omdat iedereen wist dat we altijd bij elkaar zaten, maar ik vond het altijd lief dat ze het nog steeds deed.
Ik aarzelde niet en liep naar de stoel die Mel voor me had vrijgehouden. Een paar mensen keken even naar me, ik voelde het, kriebelend in mijn nek. Jocelyn en Nina smoesten wat, Dora bekeek me onbeschaamd en Dean knipoogde geruststellend naar me. Ik produceerde een flauwe glimlach en zette mijn tas op de tafel naast die van Melanie.
‘Hé,’ zei Mel en ik ging naast haar zitten. ‘Welkom terug in de hel. Hoe was het bij Simmons?’ Ze had een lolly in haar mond en er hing een verschrikkelijke, enorm zoete aardbeienwalm om haar heen. Ik besloot dat ik ook geen zin had het er met Mel over te hebben en ging er dus niet teveel op in.
‘Niet bijzonder,’ zei ik en ik ritste mijn tas open. ‘Z’n gangetje.’ Mel graaide naast me in haar eigen tas.
‘Zoals gewoonlijk, dus.’ Ze stopte me een lolly toe, maar leek ergens van te schrikken en daardoor stopte ze hem bijna in mijn oog.
‘Ik heb- wow Star, mijn god, wat is er met je ogen aan de hand?’ Geïrriteerd pakte de lolly aan en keek de andere kant op.
‘Niks, Mel,’ zei ik kortaf. Maar ze schudde ontstelt haar hoofd.
‘Je pupillen zijn helemaal-’
‘Ja, ik weet het en Simmons heeft er net ook al over lopen zeuren, dus hou er alsjeblieft over op. Is er nog nieuws?’ Mel keek mijn kant op, maar ik deed of ik het niet merkte. Gelukkig leek ze het te begrijpen. Ze draaide zich om en gebaarde wat naar Economieman.
‘Nou, eh… soort van. We hebben cijfers teruggehad.’ Vroeger werd ik altijd wat kriebelig van cijfers terugkrijgen, maar nu drong het nog amper tot me door dat het belangrijk kon zijn. Ik trok een gezicht en probeerde het papiertje van mijn lolly te krijgen.
‘O?’ deed ik zogenaamd geïnteresseerd, allang blij dat ze niet doorzeurde over mijn ogen. Naast me zoog Mel aan haar lolly met het geluid van een wc-ontstopper.
‘Ja, je had een zes punt nogwat geloof ik,’ zei ze. Ik rolde met mijn ogen en gaf gefrustreerd een ruk aan het papiertje, dat waarschijnlijk stiekem zat vastgelijmd. Mel keek ernaar, stopte haar eigen lolly weer in haar mond en pakte die van mij af.
‘Kom hier, kneus,’ zei ze en ze begon aan het papiertje te pulken. ‘Iedereen had een vijf of zo, dus gezien je er niets aan gedaan had, valt het nog best mee.’ Ik zuchtte en haalde mijn boeken uit mijn tas.
‘Fantastisch,’ mompelde ik. ‘Wat had jij?’ Mel haalde haar schouders op.
‘Weet niet precies. Ook een zes geloof ik.’ Ik knikte en sloeg mijn notitieblok open op een lege bladzijde. Mel kreeg het papiertje van de lolly, maar ze gaf hem nog niet terug. Toen ik opzij keek om te zien waarom, zag ik dat ze me behoedzaam gadesloeg. Ik trok mijn wenkbrauwen op.
‘Wat?’ vroeg ik. ‘Krijg ik die lolly nog terug of wil je wachten tot Economiemono hem afpakt voor ik er ook maar een lik van heb kunnen nemen?’ Mel lachte niet, en de lolly gaf ze ook niet terug. Ze haalde die van haar weliswaar uit haar mond en wierp kort een blik op Economieman. Haar gezicht stond nu anders dan daarnet, een, beetje nerveus.
‘Heb je… heb je trouwens met Simmons gepraat over, nou ja, dinsdag? Over wat er aan de hand is?’ Ik keek haar nog kort aan. Toen wendde ik mijn blik af en bladerde wat door mijn boek.
‘Niet echt,’ zei ik. Mel stak de lolly naar me uit.
‘Wil je het wel aan mij vertellen?’ vroeg ze voorzichtig. Ik pakte de lolly van haar aan en keek er even naar. Ik liet mijn handen in mijn schoot zakken en hield de lolly stevig vast.
‘Nee,’ zei ik. ‘Eigenlijk niet.’ Ik hoorde dat ze slikte. Even leek ze niet te weten wat te zeggen. Gelukkig begon Economieman op dat moment met zijn les. Toen ik niets meer zei draaide Melanie zich weer met haar gezicht naar het bord en ze sloeg haar boek open. Ik wilde de lolly in mijn mond stoppen, maar de lucht die eraf kwam was te zoet, te vrolijk. Ik klemde mijn kiezen op elkaar en legde de lolly voor haar op haar schrift neer.
‘Ik hoef niet,’ zei ik, en ik wilde ik dat ik nooit naar de les was gekomen.
~: Geen loopvogel maar een sloopvogel :~
Je schrijft zo ontzettend mooi. Met detail, gevoelens. Op sommige momenten voel ik echt met Starla mee. Je bent een uitzonderlijk schrijfster.
Ik volg je verhaal, en ik ben erg benieuwd hoe het nu verder gaat met Starla.
Mijn complimenten =)
Groetjes,
Ukkeltje
Ik volg je verhaal, en ik ben erg benieuwd hoe het nu verder gaat met Starla.
Mijn complimenten =)
Groetjes,
Ukkeltje
-
stephaniepdj
- Puntenslijper
- Berichten: 24
- Lid geworden op: 11 feb 2011 08:40
in een woord: GEWELDIG Wat leuk, nieuwe lezers! Heel erg bedankt voor jullie reactie 
doe er weer een stuk bij!
_________________________________________________
Hoofdstuk 10
Na haar poging bij economie vroeg Mel dagenlang niet meer wat er aan de hand was. Schijnbaar had ze mijn hints opgepikt en was het duidelijk dat ik er echt niet over wilde praten. Het was een verademing dat ze het er niet meer over had, maar bijkomend nadeel was dat ze in plaats daarvan niet meer ophield over Tennisboy. Echt, ik dacht dat ze er nooit genoeg van zou krijgen. Ik sleepte mezelf met moeite iedere dag naar school en hoorde haar steeds gelatener aan. Hoe meer energie en enthousiasme zij leek te krijgen, hoe vermoeider ik werd. Niet alleen door haar, trouwens. Ik sliep bijna niet meer en dat brak me steeds meer op. Iedere nacht werd ik een paar keer wakker uit die zaterdagavond, zwetend en half huilend. Af en toe was het zo erg dat ik moest overgeven en daarna een halfuur trillend in bed lag. Soms nam ik slaappillen, omdat ik het anders niet vol kon houden. Ik durfde ze echter niet te vaak te nemen, ik was als de dood dat ik niet meer zonder zou kunnen. En eten deed ik trouwens ook te weinig. Er lag een soort permanente knoop in mijn maag en het kostte me veel tijd en moeite iets naar binnen te krijgen. Als het me dan was gelukt, lag het de rest van de dag als een steen op mijn maag. Ik was ook bang dat het er ‘s nachts toch weer uit zou komen en dat pa en ma dat zouden gaan merken. Dat wilde ik koste wat kost voorkomen.
Overdag liep ik op school als een soort zombie. In de klas zat ik op mijn stoel terwijl Mel tegen me praatte en staarde maar een beetje voor me uit. Simmons hield me scherp in de gaten. In het begin had ik nog geprobeerd de schijn op te houden, te doen of het goed ging, maar nu interesseerde het me niet meer wat ze dacht. De dagen kropen voorbij en alles stond in teken van die zaterdagavond met Cees. Zo telde ik ook. Anderhalve week na dat met Cees, twaalf dagen, dertien. Ik kon me op niets anders concentreren, zat constant met mijn gedachten bij die avond in de club. Cees stem was altijd aanweziger dan de andere dingen die ik probeerde te doen. Zo langzamerhand liet ik het maar een beetje over me heen komen. Ik wist toch niet meer hoe ik er vanaf kon komen, hoe ik ooit weer een normaal leven kon leiden, en hoopte eigenlijk alleen maar dat er zich op de een of andere manier een oplossing aan zou dienen. Als die oplossing een zwarte mantel droeg en een zeis bij zich had, vond ik dat eigenlijk ook wel best.
Verder werd ik ook helemaal gek van pa en ma. Ze waren onwijs boos omdat ik die nacht bij Joey niet had laten weten waar ik uithing en omdat ik gedronken had op een avond voor ik naar school moest. Ma zei serieus dat ze met pa ging overleggen wat voor maatregelen ze zouden nemen omdat ik was weggebleven zonder iets te zeggen en hun gezag ondermijnde en weet ik veel wat allemaal. Die maatregelen kwamen er trouwens niet, maar het werd er niet veel beter op. We hadden constant ruzie, over alles. Door mijn gebrek aan slaap en al het gedoe was ik sowieso al gauw boos en geïrriteerd en pa en ma gingen dan altijd nóg meer zeuren in plaats van dat ze me even wat ruimte gaven. Het liep dus niet zo lekker en na een knallende ruzie praatten we gewoon een hele tijd niet meer met elkaar. Zij negeerden mij en ik hen en als ze thuis waren, zorgde ik dat ik zo veel mogelijk boven op mijn kamer zat.
Een sociaal leven en contact met mensen had ik dus ook niet echt meer. Mel en Bob probeerde ik ook allebei een beetje te ontwijken en ik ging amper uit, omdat ik bang was dat ik Cees ergens tegen zou komen. Gio was mijn enige lichtpuntje, ik voelde me beter als ik bij hem was, maar een ouderwets 1-op-1 werkoverleg was telkens uitgesloten door de aanwezigheid van vervelende mensen en stiekem door mijn angst voor het seksprobleem. En ik snakte constant naar drugs, dat wel. Meer dan ooit tevoren. Morfine, coke, wat dan ook, maar omdat ik niemand meer zag die me dat kon leveren, was ik overgeleverd aan sigaretten en een beetje wiet en zo nu en dan wat sterke drank. Ik dacht dat het niet erger kon worden, dat ik er langzaam aan zou wennen. Dat dit was hoe mijn leven er de komende jaren uit zou zien. Het was een vreselijk deprimerende gedachte.
doe er weer een stuk bij!_________________________________________________
Hoofdstuk 10
Na haar poging bij economie vroeg Mel dagenlang niet meer wat er aan de hand was. Schijnbaar had ze mijn hints opgepikt en was het duidelijk dat ik er echt niet over wilde praten. Het was een verademing dat ze het er niet meer over had, maar bijkomend nadeel was dat ze in plaats daarvan niet meer ophield over Tennisboy. Echt, ik dacht dat ze er nooit genoeg van zou krijgen. Ik sleepte mezelf met moeite iedere dag naar school en hoorde haar steeds gelatener aan. Hoe meer energie en enthousiasme zij leek te krijgen, hoe vermoeider ik werd. Niet alleen door haar, trouwens. Ik sliep bijna niet meer en dat brak me steeds meer op. Iedere nacht werd ik een paar keer wakker uit die zaterdagavond, zwetend en half huilend. Af en toe was het zo erg dat ik moest overgeven en daarna een halfuur trillend in bed lag. Soms nam ik slaappillen, omdat ik het anders niet vol kon houden. Ik durfde ze echter niet te vaak te nemen, ik was als de dood dat ik niet meer zonder zou kunnen. En eten deed ik trouwens ook te weinig. Er lag een soort permanente knoop in mijn maag en het kostte me veel tijd en moeite iets naar binnen te krijgen. Als het me dan was gelukt, lag het de rest van de dag als een steen op mijn maag. Ik was ook bang dat het er ‘s nachts toch weer uit zou komen en dat pa en ma dat zouden gaan merken. Dat wilde ik koste wat kost voorkomen.
Overdag liep ik op school als een soort zombie. In de klas zat ik op mijn stoel terwijl Mel tegen me praatte en staarde maar een beetje voor me uit. Simmons hield me scherp in de gaten. In het begin had ik nog geprobeerd de schijn op te houden, te doen of het goed ging, maar nu interesseerde het me niet meer wat ze dacht. De dagen kropen voorbij en alles stond in teken van die zaterdagavond met Cees. Zo telde ik ook. Anderhalve week na dat met Cees, twaalf dagen, dertien. Ik kon me op niets anders concentreren, zat constant met mijn gedachten bij die avond in de club. Cees stem was altijd aanweziger dan de andere dingen die ik probeerde te doen. Zo langzamerhand liet ik het maar een beetje over me heen komen. Ik wist toch niet meer hoe ik er vanaf kon komen, hoe ik ooit weer een normaal leven kon leiden, en hoopte eigenlijk alleen maar dat er zich op de een of andere manier een oplossing aan zou dienen. Als die oplossing een zwarte mantel droeg en een zeis bij zich had, vond ik dat eigenlijk ook wel best.
Verder werd ik ook helemaal gek van pa en ma. Ze waren onwijs boos omdat ik die nacht bij Joey niet had laten weten waar ik uithing en omdat ik gedronken had op een avond voor ik naar school moest. Ma zei serieus dat ze met pa ging overleggen wat voor maatregelen ze zouden nemen omdat ik was weggebleven zonder iets te zeggen en hun gezag ondermijnde en weet ik veel wat allemaal. Die maatregelen kwamen er trouwens niet, maar het werd er niet veel beter op. We hadden constant ruzie, over alles. Door mijn gebrek aan slaap en al het gedoe was ik sowieso al gauw boos en geïrriteerd en pa en ma gingen dan altijd nóg meer zeuren in plaats van dat ze me even wat ruimte gaven. Het liep dus niet zo lekker en na een knallende ruzie praatten we gewoon een hele tijd niet meer met elkaar. Zij negeerden mij en ik hen en als ze thuis waren, zorgde ik dat ik zo veel mogelijk boven op mijn kamer zat.
Een sociaal leven en contact met mensen had ik dus ook niet echt meer. Mel en Bob probeerde ik ook allebei een beetje te ontwijken en ik ging amper uit, omdat ik bang was dat ik Cees ergens tegen zou komen. Gio was mijn enige lichtpuntje, ik voelde me beter als ik bij hem was, maar een ouderwets 1-op-1 werkoverleg was telkens uitgesloten door de aanwezigheid van vervelende mensen en stiekem door mijn angst voor het seksprobleem. En ik snakte constant naar drugs, dat wel. Meer dan ooit tevoren. Morfine, coke, wat dan ook, maar omdat ik niemand meer zag die me dat kon leveren, was ik overgeleverd aan sigaretten en een beetje wiet en zo nu en dan wat sterke drank. Ik dacht dat het niet erger kon worden, dat ik er langzaam aan zou wennen. Dat dit was hoe mijn leven er de komende jaren uit zou zien. Het was een vreselijk deprimerende gedachte.
~: Geen loopvogel maar een sloopvogel :~
Gelukkig werd ik een week na dat weekend met Joey en JV en Bob weer door Joey gebeld, op zaterdag (veertien dagen na dat met Cees). Het was heerlijk zijn stem te horen, hij was even blij en vrolijk als altijd. Hij vroeg of ik het nog aandurfde om zijn haar te verven, want vanavond had hij tijd. Ze hadden bij Bert afgesproken, een andere vriend uit ons groepje, en hij zou Bobby en Floris ook vragen. Ik was straal vergeten dat ik Joe had beloofd zijn haar te doen, maar ondanks dat stemde ik in en ik vertrok die avond op mijn Puch naar de studentenwoning van Bert. Het was het eerste leuke wat ik deed die week en voor mij was dat een unicum. Ik vond het gezellig ze weer te zien, had enorm veel behoefte aan mensen om me heen die tegen me praatten alsof er niets aan de hand was, die van niets wisten. Ik hoopte dat het mijn gedachten een beetje zou verzetten, dat ik weer eens lol zou kunnen hebben.
Rond een uur of twaalf kwam ik bij Bert aan. Zoals gewoonlijk was Bobby te laat, maar Joey en Floris waren er al. Floris was een vriend en klasgenoot van Bobby en hij was via hem bij ons groepje gekomen. Gelukkig was hij er niet altijd bij, want ik mocht hem niet zo. Hij was sarcastisch en chagrijnig en zeurderig en niet altijd even aardig tegen Joey, die hij volgens mij een beetje kinderachtig en naïef vond. Joey was te lief om er een probleem van te maken en dus was er nooit echt ruzie, maar ik zou het niet erg vinden om Floris wat minder vaak te zien. Hij kon de sfeer grondig verpesten met één enkele opmerking.
Toen ik aankwam zat Floor zoals gewoonlijk een beetje nors en verveeld om zich heen te kijken, waarschijnlijk omdat Bobby er nog niet was. Omdat ik geen zin had om met hem te praten, en vice versa denk ik, ging ik Bert helpen met het klaarzetten van drinken en eten. Bert was een ontzettend goede vriend van mij, al jaren. Hij was hoogbegaafd, maar absoluut niet arrogant. Inmiddels was hij tweeëntwintig en een typische student. Hij had dan ook de gewoonlijke studentenproviand in huis, bestaande uit veel bier, chips en junkfood.
We hadden net alles klaargezet toen Bobby aankwam. Iedereen installeerde zich in Berts kleine huiskamertje en we namen eerst uitgebreid de tijd om over van alles en nog wat te kletsen. De sfeer was heerlijk, relaxed en gezellig. Berts wiet was beter dan die van mij en even was Cees niet meer het enige waar ik aan dacht. Ik voelde me normaal, een gewone achttienjarige die ervan genoot lol te hebben met vrienden. We zaten met z’n allen op de grond en praatten en lachten, terwijl we sigaretten en jointjes rookten met het geluid van de tv op de achtergrond. Daarna maakte Bert kippenpootjes en we keken naar zo’n natuurprogramma over een vent die ergens in een jungle gevaarlijke beesten ging zoeken.
‘Wisten jullie dat?’ vroeg Bobby ademloos toen de kippenpootjes waren gereduceerd tot een stapel zielige botjes. ‘Dat er in Australië mieren bestaan die in verhouding meer kracht in hun kaken hebben dan een krokodil?’ Volgens mij was hij nogal stoned, en als hij stoned was, raakte hij altijd gebiologeerd door de vreemdste dingen. Bert wierp een blik op de tv en gooide de kippenbotjes in de prullenbak.
‘Ik geloof dat er iemand ernstig toe iets aan iets spannends in zijn leven,’ zei hij en ik lachte. Ik blies een laatste wolk sigarettenrook uit en drukte mijn sigaret uit in een overvolle asbak.
‘Wie, hij omdat hij het gemeten heeft of wij omdat we ernaar kijken?’ vroeg ik. Bert grijnsde, maar Bobby leek het niet eens te horen. Hij nam een trek van zijn joint en keek gefascineerd naar de televisie.
‘Écht interessant,’ zei hij terwijl de presentator werd aanvallen door een kudde woeste mieren en een spurt inzette naar een nabijgelegen riviertje. ‘Dat wist ik dus niet.’ Ik glimlachte, woelde door Bobs dreads en kwam overeind.
‘Misschien moet je biologie gaan studeren,’ zei ik. ‘Joe, kom je? Dan ga ik je haar doen.’ Joey sprong overeind en voor de tv knikte Bobby bedenkelijk.
‘Ja, misschien doe ik dat wel,’ zei hij op filosofische toon. Bert trok een gezicht en zette een stoel voor Joey neer op het oude hoeslaken dat hij op de grond had gelegd. Joey ging opgewonden op de stoel zitten, en Bert liet zich weer naast Bobby op de grond ploffen en gaf hem een klap op zijn schouder.
‘Studeren,’ zei hij. ‘Praat me er niet van.’ Iedereen lachte. Bert was hoogbegaafd en deed twee studies tegelijk. Hij was bezig met natuurkunde en was tevens eerstejaars bouwkunde. Als er iemand geen moeite had met studeren, was hij het.
‘Alsof we jou moeten geloven,’ zei Floris. ‘Als jij één keer iets leest, vergeet je het nooit meer.’ Bert stak een sigaret op en haalde zijn schouders op.
‘Het studeren zelf is ook het probleem niet,’ zei hij. ‘Het is meer al het gedoe eromheen.’ Ik trok een paar plastieken handschoenen aan en begon de verf te mengen in een oud plastic kommetje. Studeren, het klonk nog zo ver weg. Over korter dan een halfjaar moest ik al eindexamen doen, maar een vervolgstudie leek steeds verder van mijn bed te staan. Ik kon me nu al niet concentreren door dat met Cees en nu hoefde ik nog amper iets te doen, laat staan als ik moest gaan studeren. O, niet aan Cees denken, niet nu.
Rond een uur of twaalf kwam ik bij Bert aan. Zoals gewoonlijk was Bobby te laat, maar Joey en Floris waren er al. Floris was een vriend en klasgenoot van Bobby en hij was via hem bij ons groepje gekomen. Gelukkig was hij er niet altijd bij, want ik mocht hem niet zo. Hij was sarcastisch en chagrijnig en zeurderig en niet altijd even aardig tegen Joey, die hij volgens mij een beetje kinderachtig en naïef vond. Joey was te lief om er een probleem van te maken en dus was er nooit echt ruzie, maar ik zou het niet erg vinden om Floris wat minder vaak te zien. Hij kon de sfeer grondig verpesten met één enkele opmerking.
Toen ik aankwam zat Floor zoals gewoonlijk een beetje nors en verveeld om zich heen te kijken, waarschijnlijk omdat Bobby er nog niet was. Omdat ik geen zin had om met hem te praten, en vice versa denk ik, ging ik Bert helpen met het klaarzetten van drinken en eten. Bert was een ontzettend goede vriend van mij, al jaren. Hij was hoogbegaafd, maar absoluut niet arrogant. Inmiddels was hij tweeëntwintig en een typische student. Hij had dan ook de gewoonlijke studentenproviand in huis, bestaande uit veel bier, chips en junkfood.
We hadden net alles klaargezet toen Bobby aankwam. Iedereen installeerde zich in Berts kleine huiskamertje en we namen eerst uitgebreid de tijd om over van alles en nog wat te kletsen. De sfeer was heerlijk, relaxed en gezellig. Berts wiet was beter dan die van mij en even was Cees niet meer het enige waar ik aan dacht. Ik voelde me normaal, een gewone achttienjarige die ervan genoot lol te hebben met vrienden. We zaten met z’n allen op de grond en praatten en lachten, terwijl we sigaretten en jointjes rookten met het geluid van de tv op de achtergrond. Daarna maakte Bert kippenpootjes en we keken naar zo’n natuurprogramma over een vent die ergens in een jungle gevaarlijke beesten ging zoeken.
‘Wisten jullie dat?’ vroeg Bobby ademloos toen de kippenpootjes waren gereduceerd tot een stapel zielige botjes. ‘Dat er in Australië mieren bestaan die in verhouding meer kracht in hun kaken hebben dan een krokodil?’ Volgens mij was hij nogal stoned, en als hij stoned was, raakte hij altijd gebiologeerd door de vreemdste dingen. Bert wierp een blik op de tv en gooide de kippenbotjes in de prullenbak.
‘Ik geloof dat er iemand ernstig toe iets aan iets spannends in zijn leven,’ zei hij en ik lachte. Ik blies een laatste wolk sigarettenrook uit en drukte mijn sigaret uit in een overvolle asbak.
‘Wie, hij omdat hij het gemeten heeft of wij omdat we ernaar kijken?’ vroeg ik. Bert grijnsde, maar Bobby leek het niet eens te horen. Hij nam een trek van zijn joint en keek gefascineerd naar de televisie.
‘Écht interessant,’ zei hij terwijl de presentator werd aanvallen door een kudde woeste mieren en een spurt inzette naar een nabijgelegen riviertje. ‘Dat wist ik dus niet.’ Ik glimlachte, woelde door Bobs dreads en kwam overeind.
‘Misschien moet je biologie gaan studeren,’ zei ik. ‘Joe, kom je? Dan ga ik je haar doen.’ Joey sprong overeind en voor de tv knikte Bobby bedenkelijk.
‘Ja, misschien doe ik dat wel,’ zei hij op filosofische toon. Bert trok een gezicht en zette een stoel voor Joey neer op het oude hoeslaken dat hij op de grond had gelegd. Joey ging opgewonden op de stoel zitten, en Bert liet zich weer naast Bobby op de grond ploffen en gaf hem een klap op zijn schouder.
‘Studeren,’ zei hij. ‘Praat me er niet van.’ Iedereen lachte. Bert was hoogbegaafd en deed twee studies tegelijk. Hij was bezig met natuurkunde en was tevens eerstejaars bouwkunde. Als er iemand geen moeite had met studeren, was hij het.
‘Alsof we jou moeten geloven,’ zei Floris. ‘Als jij één keer iets leest, vergeet je het nooit meer.’ Bert stak een sigaret op en haalde zijn schouders op.
‘Het studeren zelf is ook het probleem niet,’ zei hij. ‘Het is meer al het gedoe eromheen.’ Ik trok een paar plastieken handschoenen aan en begon de verf te mengen in een oud plastic kommetje. Studeren, het klonk nog zo ver weg. Over korter dan een halfjaar moest ik al eindexamen doen, maar een vervolgstudie leek steeds verder van mijn bed te staan. Ik kon me nu al niet concentreren door dat met Cees en nu hoefde ik nog amper iets te doen, laat staan als ik moest gaan studeren. O, niet aan Cees denken, niet nu.
~: Geen loopvogel maar een sloopvogel :~
Aan de andere kant van de kamer gebaarde Bert wat met zijn sigaret.
‘Weet je wat het is,’ zei hij. ‘-de colleges en het voorbereiden gaat allemaal wel. Maar is geen enkele levende ziel op je hele opleiding die ook maar enigszins overweegt je ergens mee te helpen.’
‘Hoe bedoel je?’ vroeg Joey terwijl ik zijn haar begon in te smeren met het gemengde spul. Bert pakte zijn flesje bier stond en nam een slok.
‘Gewoon. Je komt daar en er is geen hond die je iets vertelt. Je moet je voor allemaal dingen aanmelden, wachtwoorden en gebruikersnamen opvragen, je boekenlijst en boeken ergens vandaan toveren, maar geen enkele eerstejaars weet waar. Dat is mijn ervaring dan, hè. Als je niet oppast, loop je binnen twee weken gelijk drie weken achter. Ik had het geluk dat ik bij natuurkunde tegen iemand aanliep die al eerder een andere studie had gedaan. Die heeft me veel geholpen toen. Ik heb me altijd afgevraagd hoe die stumpers die niet dat geluk hadden er doorheen gekomen zijn. Ik had binnen drie weken op mijn gat gelegen.’ Joey wilde ook een flesje bier pakken, maar trok hem aan zijn oor weer terug op zijn plek om te voorkomen dat we allebei onder de verf kwamen te zitten. Op de grond boog Floris naar voren en hij pakte een handvol chips uit een zak.
‘Dat zal wel aan jouw universiteit liggen, dan,’ zei hij tegen Bert. Bert tikte zijn sigaret af boven een asbak en schudde zijn hoofd.
‘Dat hoop je dan maar, maar ik hoor het van iedereen. Alle gasten van mijn middelbare school hebben er problemen mee gehad. Je moet er echt op voorbereid zijn dat je overal zelf achteraan moet. Als je geen zin hebt dingen uit te zoeken, kun je er beter niet eens aan beginnen.’ We keken even opzij toen Bobby in lachen uitbarstte omdat de dierenvent op tv ergens door werd aangevallen. Ik richtte me weer op Joey en bekeek zijn haar.
‘Heb jij niet gewoon niet goed opgelet bij de introductie?’ vroeg ik terwijl ik wat vlekken uit Joey’s nek wegveegde om te voorkomen dat hij er morgen uitzag als een smurf. Bert knipoogde.
‘Ik let altijd goed op,’ zei hij. Ik grijsnde en Joey slaakte een zucht.
‘Jij wel, ja,’ verzuchtte hij. ‘Ik begrijp niet hoe je het doet. School is zó saai. Ik moet morgen het nulde uur komen omdat ik nooit oplet.’
‘Dat doe je toch zelf,’ zei Floris op zijn gewoonlijke betweterige toon. Joey haalde mistroostig zijn schouders op.
‘Ik kan er niets aan doen, het is gewoon zo saai bij ons,’ zei hij. ‘Ik heb echt de stomste klas van het jaar. Allemaal van die nerds die bij iedere les vooraan willen zitten.’ Ik smeerde nog wat spul in Joey’s haar en veegde een druppel van zijn oor.
‘Je hebt toch wel een paar leuke mensen op school?’ vroeg ik.
‘Nee, we hebben alleen maar van die kakkers. Ik wou dat ik bij jullie op school zat.’ Ik schudde mijn hoofd.
‘Wij hebben ook niet zoveel leuke mensen op school, hoor. Wij hebben meer kakkers dan jullie. Ik ga - hou dit even vast, wil je - ik ga alleen om met Bobby en met Melanie, van de basisschool, weet je wel.’ Joey pakte het flesje aan en ik masseerde de verf in zijn haar.
‘O, dat wist ik niet,’ zei hij. ‘Ik dacht dat mensen als jij juist heel veel vrienden hadden.’ Even bleef het stil. Ik stopte met waar ik mee bezig was en keek naar hem. Er trok een vreemd, verbeten gevoel door mijn lichaam. Ik merkte dat iedereen in de kamer zijn hoofd onze kant op draaide.
‘Mensen als ik?’ herhaalde ik. Toen Joey mijn blik zag, en daarna doorkreeg dat iedereen naar ons keek, werd hij rood. Hij wendde zijn blik af en keek gauw naar zijn knieën.
‘Ja, nou ja, gewoon,’ zei hij. Ik fronste mijn wenkbrauwen. Het gesprek met Jack van vorige week gonsde door mijn hoofd, over korte rokjes en hoge hakken. Maar Bert zag mijn gezicht, en schijnbaar begreep hij Joey beter dan ik.
‘Joe bedoelt mooie mensen,’ lichtte hij toe. ‘Toch, Joe?’ Joey werd nog roder en knikte. Bert glimlachte en nam een trek van zijn sigaret.
‘Al denk ik dat dat een veel voorkomende misvatting is,’ zei hij. ‘-dat iedereen dan je vriend wil zijn. Alle meiden zijn waarschijnlijk juist of jaloers op je omdat je mooier bent dan zij, of ze haten je omdat ze bang zijn dat je hun vriendje afpikt. En alle jongens geilen op je, dus ga daar dan maar eens vrienden mee worden.’ Zie je, nu kwamen we toch uit op wat Jack gezegd had. Dat wilde ik niet, dat zou me weer het gevoel geven dat het mijn eigen schuld was, dat met Cees. Ik deed of ik Berts woorden wegwuifde en trok de doorzichtige handschoenen uit.
‘Ach, onzin.’ Bert lachte om de toon waarop ik dat zei.
‘Bescheiden, maar niet waar. Geloof me, ik zie jongens vaak naar je kijken, en dan zie je gewoon aan ze dat ze die nacht aan jou zullen denken als ze hun vriendin liggen te naaien. Dat effect heb je op mensen.’ Hij gebaarde met zijn sigaret. ‘Positief bedoeld, trouwens.’ Ik knikte ten teken dat ik het begreep, maar toch voelde ik me er niet gerust op. Ik klopte Joey op zijn schouder.
‘Dat is echt niet het enige waar mannen aan denken,’ zei ik tegen Bert. ‘Hoop ik tenminste. Je bent klaar Joe, even laten intrekken.’ Joey pakte snel zijn bier nu hij daar eindelijk de gelegenheid toe had en Bert hief verontschuldigend zijn handen op.
‘Je bent een soort kopie van Megan Fox maar dan met een beter lijf , Star. Als jij binnenkomt, denken ze echt niet aan een praatje maken over het weer.’
‘Weet je wat het is,’ zei hij. ‘-de colleges en het voorbereiden gaat allemaal wel. Maar is geen enkele levende ziel op je hele opleiding die ook maar enigszins overweegt je ergens mee te helpen.’
‘Hoe bedoel je?’ vroeg Joey terwijl ik zijn haar begon in te smeren met het gemengde spul. Bert pakte zijn flesje bier stond en nam een slok.
‘Gewoon. Je komt daar en er is geen hond die je iets vertelt. Je moet je voor allemaal dingen aanmelden, wachtwoorden en gebruikersnamen opvragen, je boekenlijst en boeken ergens vandaan toveren, maar geen enkele eerstejaars weet waar. Dat is mijn ervaring dan, hè. Als je niet oppast, loop je binnen twee weken gelijk drie weken achter. Ik had het geluk dat ik bij natuurkunde tegen iemand aanliep die al eerder een andere studie had gedaan. Die heeft me veel geholpen toen. Ik heb me altijd afgevraagd hoe die stumpers die niet dat geluk hadden er doorheen gekomen zijn. Ik had binnen drie weken op mijn gat gelegen.’ Joey wilde ook een flesje bier pakken, maar trok hem aan zijn oor weer terug op zijn plek om te voorkomen dat we allebei onder de verf kwamen te zitten. Op de grond boog Floris naar voren en hij pakte een handvol chips uit een zak.
‘Dat zal wel aan jouw universiteit liggen, dan,’ zei hij tegen Bert. Bert tikte zijn sigaret af boven een asbak en schudde zijn hoofd.
‘Dat hoop je dan maar, maar ik hoor het van iedereen. Alle gasten van mijn middelbare school hebben er problemen mee gehad. Je moet er echt op voorbereid zijn dat je overal zelf achteraan moet. Als je geen zin hebt dingen uit te zoeken, kun je er beter niet eens aan beginnen.’ We keken even opzij toen Bobby in lachen uitbarstte omdat de dierenvent op tv ergens door werd aangevallen. Ik richtte me weer op Joey en bekeek zijn haar.
‘Heb jij niet gewoon niet goed opgelet bij de introductie?’ vroeg ik terwijl ik wat vlekken uit Joey’s nek wegveegde om te voorkomen dat hij er morgen uitzag als een smurf. Bert knipoogde.
‘Ik let altijd goed op,’ zei hij. Ik grijsnde en Joey slaakte een zucht.
‘Jij wel, ja,’ verzuchtte hij. ‘Ik begrijp niet hoe je het doet. School is zó saai. Ik moet morgen het nulde uur komen omdat ik nooit oplet.’
‘Dat doe je toch zelf,’ zei Floris op zijn gewoonlijke betweterige toon. Joey haalde mistroostig zijn schouders op.
‘Ik kan er niets aan doen, het is gewoon zo saai bij ons,’ zei hij. ‘Ik heb echt de stomste klas van het jaar. Allemaal van die nerds die bij iedere les vooraan willen zitten.’ Ik smeerde nog wat spul in Joey’s haar en veegde een druppel van zijn oor.
‘Je hebt toch wel een paar leuke mensen op school?’ vroeg ik.
‘Nee, we hebben alleen maar van die kakkers. Ik wou dat ik bij jullie op school zat.’ Ik schudde mijn hoofd.
‘Wij hebben ook niet zoveel leuke mensen op school, hoor. Wij hebben meer kakkers dan jullie. Ik ga - hou dit even vast, wil je - ik ga alleen om met Bobby en met Melanie, van de basisschool, weet je wel.’ Joey pakte het flesje aan en ik masseerde de verf in zijn haar.
‘O, dat wist ik niet,’ zei hij. ‘Ik dacht dat mensen als jij juist heel veel vrienden hadden.’ Even bleef het stil. Ik stopte met waar ik mee bezig was en keek naar hem. Er trok een vreemd, verbeten gevoel door mijn lichaam. Ik merkte dat iedereen in de kamer zijn hoofd onze kant op draaide.
‘Mensen als ik?’ herhaalde ik. Toen Joey mijn blik zag, en daarna doorkreeg dat iedereen naar ons keek, werd hij rood. Hij wendde zijn blik af en keek gauw naar zijn knieën.
‘Ja, nou ja, gewoon,’ zei hij. Ik fronste mijn wenkbrauwen. Het gesprek met Jack van vorige week gonsde door mijn hoofd, over korte rokjes en hoge hakken. Maar Bert zag mijn gezicht, en schijnbaar begreep hij Joey beter dan ik.
‘Joe bedoelt mooie mensen,’ lichtte hij toe. ‘Toch, Joe?’ Joey werd nog roder en knikte. Bert glimlachte en nam een trek van zijn sigaret.
‘Al denk ik dat dat een veel voorkomende misvatting is,’ zei hij. ‘-dat iedereen dan je vriend wil zijn. Alle meiden zijn waarschijnlijk juist of jaloers op je omdat je mooier bent dan zij, of ze haten je omdat ze bang zijn dat je hun vriendje afpikt. En alle jongens geilen op je, dus ga daar dan maar eens vrienden mee worden.’ Zie je, nu kwamen we toch uit op wat Jack gezegd had. Dat wilde ik niet, dat zou me weer het gevoel geven dat het mijn eigen schuld was, dat met Cees. Ik deed of ik Berts woorden wegwuifde en trok de doorzichtige handschoenen uit.
‘Ach, onzin.’ Bert lachte om de toon waarop ik dat zei.
‘Bescheiden, maar niet waar. Geloof me, ik zie jongens vaak naar je kijken, en dan zie je gewoon aan ze dat ze die nacht aan jou zullen denken als ze hun vriendin liggen te naaien. Dat effect heb je op mensen.’ Hij gebaarde met zijn sigaret. ‘Positief bedoeld, trouwens.’ Ik knikte ten teken dat ik het begreep, maar toch voelde ik me er niet gerust op. Ik klopte Joey op zijn schouder.
‘Dat is echt niet het enige waar mannen aan denken,’ zei ik tegen Bert. ‘Hoop ik tenminste. Je bent klaar Joe, even laten intrekken.’ Joey pakte snel zijn bier nu hij daar eindelijk de gelegenheid toe had en Bert hief verontschuldigend zijn handen op.
‘Je bent een soort kopie van Megan Fox maar dan met een beter lijf , Star. Als jij binnenkomt, denken ze echt niet aan een praatje maken over het weer.’
~: Geen loopvogel maar een sloopvogel :~
Hee wat leuk dat je alles gelezen hebt! Doe er alvast een stukje bij pebblooz, misschien niet helemaal wat je ervan verwachtte maar hoop dat je (en de anderen natuurlijk) het toch een beetje leuk vindt
____________________________________________________________________
Een tijdlang zat het me een beetje dwars wat Bert gezegd had. Het was stom, want vroeger had ik het als een compliment opgevat, maar nu kreeg ik er een beetje een vreemd gevoel in mijn maag van. Het leek op dat gevoel dat je krijgt als je je realiseert dat je iets stoms heb gedaan of iets hebt gesloopt wat je absoluut niet mocht slopen. Gelukkig hielden ze er echter al gauw over op en het lukte me het weer een beetje van me af te zetten. Ik waste Joey’s haar uit en we keken met z’n allen een film. Floris had iets uit zijn eigen collectie meegenomen. Hij zei dat het een goede film was, maar ik geloof dat de rest het allemaal niet zo boeiend vond. In het begin probeerden we nog wel op te letten, maar op een gegeven moment zat iedereen gewoon weer met elkaar te praten, afgezien van Floris, die stoïcijns en nors naar het beeld bleef kijken.
Ik weet niet meer hoe we erop kwamen, maar op een gegeven moment kreeg er iemand het idee om doen, durven of de waarheid te spelen. Dat natuurlijk onder luid protest van Floris, die het kinderachtig vond en van mening was dat we geen respect hadden voor zijn stomme film. Niemand maakte zich echter druk om wat hij vond en dus kon hij niet anders dan meedoen. We vormden een kringetje op de grond en er lag een bierflesje in ons midden, dat diende als aanwijzer. Iemand draaide het flesje en degene die werd aangewezen moest dan doen, durven of de waarheid kiezen en kreeg dan de vraag of uitdaging van de persoon die had gedraaid. Vervolgens mocht de persoon die had geantwoord weer draaien en iets vragen aan degene die dan werd aangewezen enzovoorts. Om het leuker te maken, moest iedereen telkens als hij iets gedaan of beantwoord had een slok Coebergh nemen.
Bert verzon verreweg de leukste dingen. We werden een beetje dronken, dus het werd steeds meliger. Bobby moest iemand die buiten liep roepen vanuit het raam en dan zijn kont laten zien, wat hij nog deed ook. Ik moest zeggen wat mijn cupmaat was en of ik helemaal kaal was daar beneden, en Floris of hij wel eens porno keek en zo ja, wat voor porno en hoe vaak. Floris vond het allemaal niet grappig en natuurlijk moest hij de sfeer weer verpesten. Op een gegeven moment had Joey hem uitgedaagd zijn moeder op te bellen en te zeggen dat hij homo was, wat Floris weigerde, en toen hij draaide en de fles bij Joey stopte, pakte hij hem terug door op een hele lullige manier te vragen: ‘Hoeveel meisjes heb je in je leven gedate, gezoend en geneukt?’
De lol was er gelijk van af. Even zei niemand iets. Joey’s gezicht betrok en hij keek naar zijn knieën. Zijn gezicht stond een beetje sip en Bert slaakte een zucht.
‘Jezus, Floris,’ zei ik geërgerd. Hij keek baldadig naar ons terug en vroeg: ‘Wat nou?’ Ik nam een trek van mijn sigaret en Bert schudde zijn hoofd.
‘Er is er altijd weer eentje die de hele bende moet verzieken, hè?’ zei hij. Floris sloeg zijn armen over elkaar.
‘Hé, jullie vragen toch ook stomme dingen aan mij?’ Bert gooide de dop van een bierflesje naar hem.
‘Ja, wij vragen stómme dingen aan je, geen lúllige dingen, klojo.’ Maar naast hem haalde Joey met een mistroostig gezicht zijn schouders op.
‘Laat maar,’ zei hij. ‘Hij heeft gelijk. Ik heb nog nooit een vriendinnetje gehad. Dat is toch ook stom? Ik ben al zestien.’ Bert wierp Floris nog een kwade blik toe en hij tikte de as van zijn sigaret af in een asbak.
‘Dat geeft niets, Joe. Floris wil zich alleen beter voelen omdat hij het zelf ook maar anderhalve keer in zijn leven met een meisje heeft gedaan.’
‘Wat nou anderhalve keer?’ vroeg Floris geërgerd. Ik zag dat Joey beteuterd van de één naar de ander keek en ik gaf met mijn voet een tik tegen de fles.
‘Verder, jongens,’ zei ik. ‘Joey, jij bent.’ Schijnbaar leek iedereen de hint te snappen. Joey draaide en we gingen verder. De stemming was echter een beetje bedrukt en ik merkte dat Bert, toen hij klaar was met Floris minachtende blikken toewerpen, af en toe bedenkelijk naar Joey en mij keek. Hij broedde ergens op, en toen hij aan de beurt kwam, bleek op wat. Bobby vroeg hem iets en Bert gaf antwoord. Toen hij vervolgens de fles draaide, eindigde die bij mij. Ik zei ‘doen’ en Bert leunde met een tevreden glimlach op zijn gezicht tegen de kast achter zich.
‘Ontgroen Joey,’ zei hij prompt. Dat had niemand aan zien komen. Joey keek verbaasd naar hem op. Ik staarde hem aan, Bobby lachte en Floris keek met gefronste wenkbrauwen van de één naar de ander.
‘Wat?’ vroeg ik. Bert grijnsde en hij gebaarde met zijn sigaret naar Joey.
‘Je hoorde me wel,’ zei hij. ‘Zoen Joey.’ Ik schudde wat ontstelt mijn hoofd en keek naar Joe, die me met grote ogen zowel verbaasd als verwachtingsvol mijn kant op keek.
‘Waarom?’ vroeg ik. Bert nam een slok Coebergh.
‘Omdat ik het zeg,’ zei hij. ‘Zodat onze lieve Floris nooit meer tegen Joey kan zeuren dat hij nog nooit met een meisje heeft gezoend.’
pebblooz, misschien niet helemaal wat je ervan verwachtte maar hoop dat je (en de anderen natuurlijk) het toch een beetje leuk vindt ____________________________________________________________________
Een tijdlang zat het me een beetje dwars wat Bert gezegd had. Het was stom, want vroeger had ik het als een compliment opgevat, maar nu kreeg ik er een beetje een vreemd gevoel in mijn maag van. Het leek op dat gevoel dat je krijgt als je je realiseert dat je iets stoms heb gedaan of iets hebt gesloopt wat je absoluut niet mocht slopen. Gelukkig hielden ze er echter al gauw over op en het lukte me het weer een beetje van me af te zetten. Ik waste Joey’s haar uit en we keken met z’n allen een film. Floris had iets uit zijn eigen collectie meegenomen. Hij zei dat het een goede film was, maar ik geloof dat de rest het allemaal niet zo boeiend vond. In het begin probeerden we nog wel op te letten, maar op een gegeven moment zat iedereen gewoon weer met elkaar te praten, afgezien van Floris, die stoïcijns en nors naar het beeld bleef kijken.
Ik weet niet meer hoe we erop kwamen, maar op een gegeven moment kreeg er iemand het idee om doen, durven of de waarheid te spelen. Dat natuurlijk onder luid protest van Floris, die het kinderachtig vond en van mening was dat we geen respect hadden voor zijn stomme film. Niemand maakte zich echter druk om wat hij vond en dus kon hij niet anders dan meedoen. We vormden een kringetje op de grond en er lag een bierflesje in ons midden, dat diende als aanwijzer. Iemand draaide het flesje en degene die werd aangewezen moest dan doen, durven of de waarheid kiezen en kreeg dan de vraag of uitdaging van de persoon die had gedraaid. Vervolgens mocht de persoon die had geantwoord weer draaien en iets vragen aan degene die dan werd aangewezen enzovoorts. Om het leuker te maken, moest iedereen telkens als hij iets gedaan of beantwoord had een slok Coebergh nemen.
Bert verzon verreweg de leukste dingen. We werden een beetje dronken, dus het werd steeds meliger. Bobby moest iemand die buiten liep roepen vanuit het raam en dan zijn kont laten zien, wat hij nog deed ook. Ik moest zeggen wat mijn cupmaat was en of ik helemaal kaal was daar beneden, en Floris of hij wel eens porno keek en zo ja, wat voor porno en hoe vaak. Floris vond het allemaal niet grappig en natuurlijk moest hij de sfeer weer verpesten. Op een gegeven moment had Joey hem uitgedaagd zijn moeder op te bellen en te zeggen dat hij homo was, wat Floris weigerde, en toen hij draaide en de fles bij Joey stopte, pakte hij hem terug door op een hele lullige manier te vragen: ‘Hoeveel meisjes heb je in je leven gedate, gezoend en geneukt?’
De lol was er gelijk van af. Even zei niemand iets. Joey’s gezicht betrok en hij keek naar zijn knieën. Zijn gezicht stond een beetje sip en Bert slaakte een zucht.
‘Jezus, Floris,’ zei ik geërgerd. Hij keek baldadig naar ons terug en vroeg: ‘Wat nou?’ Ik nam een trek van mijn sigaret en Bert schudde zijn hoofd.
‘Er is er altijd weer eentje die de hele bende moet verzieken, hè?’ zei hij. Floris sloeg zijn armen over elkaar.
‘Hé, jullie vragen toch ook stomme dingen aan mij?’ Bert gooide de dop van een bierflesje naar hem.
‘Ja, wij vragen stómme dingen aan je, geen lúllige dingen, klojo.’ Maar naast hem haalde Joey met een mistroostig gezicht zijn schouders op.
‘Laat maar,’ zei hij. ‘Hij heeft gelijk. Ik heb nog nooit een vriendinnetje gehad. Dat is toch ook stom? Ik ben al zestien.’ Bert wierp Floris nog een kwade blik toe en hij tikte de as van zijn sigaret af in een asbak.
‘Dat geeft niets, Joe. Floris wil zich alleen beter voelen omdat hij het zelf ook maar anderhalve keer in zijn leven met een meisje heeft gedaan.’
‘Wat nou anderhalve keer?’ vroeg Floris geërgerd. Ik zag dat Joey beteuterd van de één naar de ander keek en ik gaf met mijn voet een tik tegen de fles.
‘Verder, jongens,’ zei ik. ‘Joey, jij bent.’ Schijnbaar leek iedereen de hint te snappen. Joey draaide en we gingen verder. De stemming was echter een beetje bedrukt en ik merkte dat Bert, toen hij klaar was met Floris minachtende blikken toewerpen, af en toe bedenkelijk naar Joey en mij keek. Hij broedde ergens op, en toen hij aan de beurt kwam, bleek op wat. Bobby vroeg hem iets en Bert gaf antwoord. Toen hij vervolgens de fles draaide, eindigde die bij mij. Ik zei ‘doen’ en Bert leunde met een tevreden glimlach op zijn gezicht tegen de kast achter zich.
‘Ontgroen Joey,’ zei hij prompt. Dat had niemand aan zien komen. Joey keek verbaasd naar hem op. Ik staarde hem aan, Bobby lachte en Floris keek met gefronste wenkbrauwen van de één naar de ander.
‘Wat?’ vroeg ik. Bert grijnsde en hij gebaarde met zijn sigaret naar Joey.
‘Je hoorde me wel,’ zei hij. ‘Zoen Joey.’ Ik schudde wat ontstelt mijn hoofd en keek naar Joe, die me met grote ogen zowel verbaasd als verwachtingsvol mijn kant op keek.
‘Waarom?’ vroeg ik. Bert nam een slok Coebergh.
‘Omdat ik het zeg,’ zei hij. ‘Zodat onze lieve Floris nooit meer tegen Joey kan zeuren dat hij nog nooit met een meisje heeft gezoend.’
~: Geen loopvogel maar een sloopvogel :~
-
Saskjezwaard
- Computer
- Berichten: 4449
- Lid geworden op: 28 aug 2010 21:56
- Locatie: in bed
Haha, Bert is cool Jaa, ik lees nog steeds mee, maar heb eigenlijk niks over je verhaal te zeggen, behalve dat het nog steeds supergoed is
Je beschrijft de verschillende karakters van de personages ook zo goed en blijft daar constant in, wat niet iedereen altijd evengoed lukt. Het worden zo echt 'levende' mensen die je zomaar op straat/op school/op werk kan tegenkomen. Helemaal perfect
Verder helemaal niks meer toe te voegen, behalve dat je snel weer moet posten
Jaa, ik lees nog steeds mee, maar heb eigenlijk niks over je verhaal te zeggen, behalve dat het nog steeds supergoed is Je beschrijft de verschillende karakters van de personages ook zo goed en blijft daar constant in, wat niet iedereen altijd evengoed lukt. Het worden zo echt 'levende' mensen die je zomaar op straat/op school/op werk kan tegenkomen. Helemaal perfect
Dat vraag ik me nu eigenlijk al een tijdje af. Is dit geloof of geloofde? Want als je in verleden tijd iets schrijft moet je altijd verleden tijd gebruiken, maar bij sommige dingen staat dat gewoon raar. Weet jij precies wanneer je wel tegenwoordige tijd mag gebruiken.Hij zei dat het een goede film was, maar ik geloof dat de rest het allemaal niet zo boeiend vond.
Verder helemaal niks meer toe te voegen, behalve dat je snel weer moet posten
And by the way, everything in life is writable about if you have the outgoing guts to do it, and the imagination to improvise. The worst enemy to creativity is self-doubt ― Sylvia Plath
Nou, daar is geloof ik wel een regel voor, maar die weet ik eerlijk gezegd niet uit mijn hoofd (slecht...), maar ik doe het meestal op gevoel. Dat betekent op absoluut niet dat ik het dus altijd goed doe trouwens. Ik had ooit een gastcollege van een bekend schrijfster en die zei dat je in verhalen in de verleden tijd elementen die op het moment van vertellen nog steeds zo zijn/voortduren in de tegenwoordige tijd kan zetten. Voor dat stuk wat jij aanhaalde, is denk ik mijn gedachtengang geweest: ze vertelt het in de verleden tijd, dus het is eerder gebeurd, maar ze vertelt nu, op dit moment, wat er toen gebeurd is. Als ze nog steeds (dus nu, op het moment dat ze het vertelt) gelooft dat die film niemand echt boeide, kan "geloof" (denk ik) in de tegenwoordige tijd.
En bedankt voor je reactie natuurlijk! Als ik vanmiddag/vnaaf thuis ben zal ik er wel even een nieuw stukje bij doen vind het echt onwijs leuk dat er nu weer meer lezers zijn (als ze er allemaal nog steeds zijn dan).
En bedankt voor je reactie natuurlijk!
Als ik vanmiddag/vnaaf thuis ben zal ik er wel even een nieuw stukje bij doen vind het echt onwijs leuk dat er nu weer meer lezers zijn (als ze er allemaal nog steeds zijn dan).~: Geen loopvogel maar een sloopvogel :~
Nog even staarde ik hem aan, maar toen keek ik naar Bobby.
‘Bobby vindt het niet erg,’ hoorde ik Bert zeggen, en Bobby schudde inderdaad grijnzend zijn hoofd. Ik keek van de één naar de ander. Floris’ gezicht stond verontwaardigde en ik glimlachte.
‘Goed,’ zei ik. ‘Als jullie het willen, kun je het krijgen ook.’ Bobby lachte en Bert klapte in zijn handen. Joey’s ogen werden groot toen ik naar hem toe schoof. Ik ging tegenover hem op mijn knieën zitten en streek mijn haar uit mijn gezicht. Joey schrok een beetje toen ik mijn hand tegen zijn gezicht legde. Ik pakte hem bij zijn schouders en schudde ze wat heen en weer.
‘Ontspan,’ zei ik. ‘Gewoon ontspannen.’ Joey slikte en ik liet mijn handen van zijn schouders langs zijn hals omhoog glijden. Ik nam zijn gezicht in mijn handen en boog naar hem toe. Zacht liet ik mijn lippen de zijne raken. Joey leek eerst wat achteruit te deinzen, maar hij herstelde zich snel. Even bleef hij alleen zo zitten, met mijn lippen tegen de zijne, maar toen deed hij aarzelend zijn mond wat open. Ik zoende hem en een paar tellen later durfde hij het aan voorzichtig wat terug te doen met zijn tong. Bert en Bobby joelden en ik moest moeite doen om niet te glimlachen. Joe leek ook wat moed te krijgen door de aanmoedigingen van zijn vrienden en langzaamaan begon het ergens op te lijken. Hij leek alleen niet te weten wat hij met zijn handen moest, maar dat maakte niet uit.
‘Ziet er goed uit, Joe,’ hoorde ik Bert lachend zeggen. Door mijn oogharen heen zag ik dat Joey zijn ogen dichtdeed en ik liet mijn vingers door zijn haar glijden. Zijn handen tastten nerveus wat rond mijn lichaam, dus ik legde zijn ene arm om mijn nek en legde zijn andere hand op mijn borst. Bert en Bobby joelden weer en Joe schrok een beetje, maar hij zoende door en liet zijn hand liggen. Na een tijdje begon hij zelfs wat onwennig te voelen en er applaudisseerde iemand.
Ik had het niet voor mogelijk gehouden, maar zelfs nu wist Floris het weer te verpesten. Ik had net het idee dat Joe zich een beetje op zijn gemak begon te voelen, toen Floris ineens riep: ‘Kijk, Joe wordt er opgewonden van!’ Joey hield in één keer op met waar hij mee bezig was. Beteuterd keek hij naar zijn knieën, hij werd knalrood en zijn gezicht stond beschaamd. Hij beet op zijn lip en bleef nog even zitten, maar toen kwam hij overeind en rende gauw de kamer uit.
Met een ruk keek ik Floris’ kant op.
‘Klootzak,’ siste ik. De uitdrukking gleed van Floris’ gezicht. Ik kwam overeind en rende achter Joey aan.
‘Godsamme, Floor,’ hoorde ik ook Bert zeggen voor ik de kamer uit verdween. Floris zei iets, maar ik verstond niet meer wat. Verderop zag ik Joey aan de andere kant van de gang de badkamer in vluchten. Hij gooide de deur achter zich dicht en rende naar binnen, maar ik hield de deur halverwege tegen en liep achter hem aan.
‘Joe, wacht,’ zei ik. ‘Gaat het?’ Joey liep naar de andere kant van de badkamer en leunde tegen de muur. Ik zocht naar een lichtknopje in het donker, maar uit zijn houding maakte ik op dat hij liever had dat ik het licht uit liet, zodat ik zijn gezicht niet zou kunnen zien. Ik deed de deur achter me op slot en liep naar hem toe. In het donker kon ik niet zien of hij huilde, maar voor zover ik kon zien, zag hij er erg ongelukkig uit.
‘Gaat het?’ vroeg ik zachtjes. Hij sloeg zijn armen over elkaar en draaide zijn gezicht een beetje de andere kant op.
‘Ja,’ mompelde hij. ‘Sorry, Star. Ik wilde niet-’
‘Maakt niet uit, Joey.’
‘Maar ik vind het-’
‘Het geeft niet. Echt niet.’ Hij slikte en knikte wat. Vaag merkte ik dat hij een beetje beteuterd naar mijn borsten keek. Waarschijnlijk dacht hij dat ik dat niet zou zien in het donker. Er trok iets door mijn lichaam, een vreemd, negatief gevoel wat ik niet thuis kon brengen. Ik deed of ik het niet merkte en probeerde het te negeren. Wanhopig zocht ik naar woorden. Ik kon maar één ding bedenken.
‘Bobby vindt het niet erg,’ hoorde ik Bert zeggen, en Bobby schudde inderdaad grijnzend zijn hoofd. Ik keek van de één naar de ander. Floris’ gezicht stond verontwaardigde en ik glimlachte.
‘Goed,’ zei ik. ‘Als jullie het willen, kun je het krijgen ook.’ Bobby lachte en Bert klapte in zijn handen. Joey’s ogen werden groot toen ik naar hem toe schoof. Ik ging tegenover hem op mijn knieën zitten en streek mijn haar uit mijn gezicht. Joey schrok een beetje toen ik mijn hand tegen zijn gezicht legde. Ik pakte hem bij zijn schouders en schudde ze wat heen en weer.
‘Ontspan,’ zei ik. ‘Gewoon ontspannen.’ Joey slikte en ik liet mijn handen van zijn schouders langs zijn hals omhoog glijden. Ik nam zijn gezicht in mijn handen en boog naar hem toe. Zacht liet ik mijn lippen de zijne raken. Joey leek eerst wat achteruit te deinzen, maar hij herstelde zich snel. Even bleef hij alleen zo zitten, met mijn lippen tegen de zijne, maar toen deed hij aarzelend zijn mond wat open. Ik zoende hem en een paar tellen later durfde hij het aan voorzichtig wat terug te doen met zijn tong. Bert en Bobby joelden en ik moest moeite doen om niet te glimlachen. Joe leek ook wat moed te krijgen door de aanmoedigingen van zijn vrienden en langzaamaan begon het ergens op te lijken. Hij leek alleen niet te weten wat hij met zijn handen moest, maar dat maakte niet uit.
‘Ziet er goed uit, Joe,’ hoorde ik Bert lachend zeggen. Door mijn oogharen heen zag ik dat Joey zijn ogen dichtdeed en ik liet mijn vingers door zijn haar glijden. Zijn handen tastten nerveus wat rond mijn lichaam, dus ik legde zijn ene arm om mijn nek en legde zijn andere hand op mijn borst. Bert en Bobby joelden weer en Joe schrok een beetje, maar hij zoende door en liet zijn hand liggen. Na een tijdje begon hij zelfs wat onwennig te voelen en er applaudisseerde iemand.
Ik had het niet voor mogelijk gehouden, maar zelfs nu wist Floris het weer te verpesten. Ik had net het idee dat Joe zich een beetje op zijn gemak begon te voelen, toen Floris ineens riep: ‘Kijk, Joe wordt er opgewonden van!’ Joey hield in één keer op met waar hij mee bezig was. Beteuterd keek hij naar zijn knieën, hij werd knalrood en zijn gezicht stond beschaamd. Hij beet op zijn lip en bleef nog even zitten, maar toen kwam hij overeind en rende gauw de kamer uit.
Met een ruk keek ik Floris’ kant op.
‘Klootzak,’ siste ik. De uitdrukking gleed van Floris’ gezicht. Ik kwam overeind en rende achter Joey aan.
‘Godsamme, Floor,’ hoorde ik ook Bert zeggen voor ik de kamer uit verdween. Floris zei iets, maar ik verstond niet meer wat. Verderop zag ik Joey aan de andere kant van de gang de badkamer in vluchten. Hij gooide de deur achter zich dicht en rende naar binnen, maar ik hield de deur halverwege tegen en liep achter hem aan.
‘Joe, wacht,’ zei ik. ‘Gaat het?’ Joey liep naar de andere kant van de badkamer en leunde tegen de muur. Ik zocht naar een lichtknopje in het donker, maar uit zijn houding maakte ik op dat hij liever had dat ik het licht uit liet, zodat ik zijn gezicht niet zou kunnen zien. Ik deed de deur achter me op slot en liep naar hem toe. In het donker kon ik niet zien of hij huilde, maar voor zover ik kon zien, zag hij er erg ongelukkig uit.
‘Gaat het?’ vroeg ik zachtjes. Hij sloeg zijn armen over elkaar en draaide zijn gezicht een beetje de andere kant op.
‘Ja,’ mompelde hij. ‘Sorry, Star. Ik wilde niet-’
‘Maakt niet uit, Joey.’
‘Maar ik vind het-’
‘Het geeft niet. Echt niet.’ Hij slikte en knikte wat. Vaag merkte ik dat hij een beetje beteuterd naar mijn borsten keek. Waarschijnlijk dacht hij dat ik dat niet zou zien in het donker. Er trok iets door mijn lichaam, een vreemd, negatief gevoel wat ik niet thuis kon brengen. Ik deed of ik het niet merkte en probeerde het te negeren. Wanhopig zocht ik naar woorden. Ik kon maar één ding bedenken.
~: Geen loopvogel maar een sloopvogel :~
Hmm, niet helemaal wat ik verwacht had maar wel leuk!!!
WAT KAN STARLA BEDENKEN??? Wat zou ze zeggen? Take your time, ik wilde je even laten weten dat ik ook nog trouw meelees.
WAT KAN STARLA BEDENKEN??? Wat zou ze zeggen? Take your time, ik wilde je even laten weten dat ik ook nog trouw meelees.
Hey Playboy, it's about time, and your time's up.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
Thanks pebblooz! Fijnj dat je het toch een beetje leuk vond
________________________________________________________________
Ik slikte. Mijn gezicht voelde merkwaardig strak en verstard, mijn hele lichaam voelde zo.
‘Wil je nog even voelen?’ vroeg ik zacht. Ik merkte dat hij naar me opkeek. Zijn ademhaling was heel licht versneld. Ik hoopte dat hij nee zei, ik hoopte het met heel mijn hart en ziel. Maar hij zei geen nee. Hij knikte onzeker. Ik keek naar hem en pakte zijn hand. Ik trok mijn trui een stuk van mijn lichaam en schoof zijn hand eronder, naar mijn borst. Toen hij me aan begon te raken slikte ik weer, klemde mijn kaken op elkaar en keek de andere kant op. Ik liet het gebeuren, liet het over me heenkomen als een soort pop, terwijl ik mijn gevoel probeerde uit te schakelen.
Na een tijdje boog Joey weer naar me toe. Ik voelde zijn lippen vragend op die van mij. Even deed ik niets, maar toen liet ik hem me zoenen. Ik kon geen nee zeggen, wilde hem niet kwetsen, wist niet hoe ik hem anders kon troosten. Zijn andere hand gleed ook onder mijn trui en ik keek langs hem heen. Dit was goed, er was niets aan de hand, ik wilde dit zelf. Toch? Nog even liet ik hem doorgaan, maar toen duwde ik hem opeens weg. Joey schrok, hij eindigde met zijn rug tegen de muur. Emotieloos keek ik hem aan en ik trok mijn trui weer recht.
‘Nu weet je hoe het voelt,’ zei ik kil. Toen draaide ik me om en liep zonder nog iets te zeggen de badkamer uit.
Daarna ging het even stroef tussen Joey en mij. Om de een of andere reden was ik een beetje boos, teleurgesteld. In mezelf, maar ook in hem. Het sloeg nergens op natuurlijk, maar toch voelde ik het zo. Joey wist volgens mij niet zo goed wat hij ermee aanmoest. Af en toe keek hij voorzichtig mijn kant op., maar ik keek niet terug en praatte voornamelijk tegen Bert en Bobby, die het gelukkig niet echt leken te merken. Ik deed raar tegen Joey omdat ik me zelf raar voelde, maar het lukte me niet me erover heen te zetten. Dat vreemde, strakke gevoel in mijn buik bleef de hele tijd, en ik moest constant een soort verbetenheid en teleurstelling onderdrukken om te voorkomen dat het zich vol over me heen zou storten. Op wie dat gevoel zich richtte wist ik niet, maar ik probeerde het compleet te blokkeren en te doen of het er niet was.
Ondanks dat voelde ik me nog een hele tijd zo. Toen we weggingen bij Bert, lukte het me heel even normaal te doen tegen Joey, omdat hij er niets aan kon doen en ik hem niet met een rotgevoel achter wilde laten. Ik glimlachte tegen hem en zei hem gewoon aardig gedag, complimenteerde hem nog even over zijn haar. Aan zijn gezicht zag ik dat hij zichtbaar opgelucht was omdat ik toch gewoon tegen hem praatte, maar ik voelde weinig bij die constatering. Dat verbeten gevoel was sterker dan het andere en om te voorkomen dat het de overhand zou krijgen, onderdrukte ik al mijn gevoelens, ook de goede. Het hielp niet echt, want ik voelde me nog steeds kut, en Bobby maakte het er ook niet beter op. Toen we buiten stonden vroeg hij of ik bij hem wilde blijven slapen. Ik twijfelde, omdat ik eigenlijk geen zin had om met hem te vrijen en ik niet wist of hij dat van plan was, maar uiteindelijk zei ik toch ja. Ik had ook geen zin in mijn ouders en het was laat geworden bij Bert en Bob was toch flink onder invloed, dus ik besloot het erop te wagen. Bob was op de fiets, dus hij hield me aan mijn schouder vast terwijl ik hem voortsleepte op mijn Puch. Ik reed aardig door en we waren binnen een kwartier bij Bobby’s huis. Het was ijskoud buiten en ik kon niet wachten tot ik binnen was en in een heerlijk warm bed in slaap kon vallen.
Ik had de hele weg gehoopt dat dat ook voor Bobby gold, maar al gauw bleek dat niet het geval te zijn. Zijn moeder en zusje sliepen al, dus we gingen zachtjes naar boven. Zo stil mogelijk poetsten we onze tanden en ik haalde mijn make-up van mijn gezicht. Daarna liepen we op onze tenen naar zijn kamer. Zijn moeder sliep nogal licht en als ze ergens wakker van werd, was ze meestal de rest van de dag chagrijnig. We durfden het ook niet aan om het licht in Bobby’s kamer aan te zetten om ons uit te kleden. Ik had geen pyjama bij me, dus ik trok alles uit behalve mijn string en kroop snel onder de warme dekens. Ik ging op mijn rug op bed liggen en wachtte op Bobby. Al gauw wist ik hoe het zou gaan, want net voor ik mijn ogen dichtdeed zag ik dat Bobby al zijn kleren uittrok, ook zijn boxer.
________________________________________________________________
Ik slikte. Mijn gezicht voelde merkwaardig strak en verstard, mijn hele lichaam voelde zo.
‘Wil je nog even voelen?’ vroeg ik zacht. Ik merkte dat hij naar me opkeek. Zijn ademhaling was heel licht versneld. Ik hoopte dat hij nee zei, ik hoopte het met heel mijn hart en ziel. Maar hij zei geen nee. Hij knikte onzeker. Ik keek naar hem en pakte zijn hand. Ik trok mijn trui een stuk van mijn lichaam en schoof zijn hand eronder, naar mijn borst. Toen hij me aan begon te raken slikte ik weer, klemde mijn kaken op elkaar en keek de andere kant op. Ik liet het gebeuren, liet het over me heenkomen als een soort pop, terwijl ik mijn gevoel probeerde uit te schakelen.
Na een tijdje boog Joey weer naar me toe. Ik voelde zijn lippen vragend op die van mij. Even deed ik niets, maar toen liet ik hem me zoenen. Ik kon geen nee zeggen, wilde hem niet kwetsen, wist niet hoe ik hem anders kon troosten. Zijn andere hand gleed ook onder mijn trui en ik keek langs hem heen. Dit was goed, er was niets aan de hand, ik wilde dit zelf. Toch? Nog even liet ik hem doorgaan, maar toen duwde ik hem opeens weg. Joey schrok, hij eindigde met zijn rug tegen de muur. Emotieloos keek ik hem aan en ik trok mijn trui weer recht.
‘Nu weet je hoe het voelt,’ zei ik kil. Toen draaide ik me om en liep zonder nog iets te zeggen de badkamer uit.
Daarna ging het even stroef tussen Joey en mij. Om de een of andere reden was ik een beetje boos, teleurgesteld. In mezelf, maar ook in hem. Het sloeg nergens op natuurlijk, maar toch voelde ik het zo. Joey wist volgens mij niet zo goed wat hij ermee aanmoest. Af en toe keek hij voorzichtig mijn kant op., maar ik keek niet terug en praatte voornamelijk tegen Bert en Bobby, die het gelukkig niet echt leken te merken. Ik deed raar tegen Joey omdat ik me zelf raar voelde, maar het lukte me niet me erover heen te zetten. Dat vreemde, strakke gevoel in mijn buik bleef de hele tijd, en ik moest constant een soort verbetenheid en teleurstelling onderdrukken om te voorkomen dat het zich vol over me heen zou storten. Op wie dat gevoel zich richtte wist ik niet, maar ik probeerde het compleet te blokkeren en te doen of het er niet was.
Ondanks dat voelde ik me nog een hele tijd zo. Toen we weggingen bij Bert, lukte het me heel even normaal te doen tegen Joey, omdat hij er niets aan kon doen en ik hem niet met een rotgevoel achter wilde laten. Ik glimlachte tegen hem en zei hem gewoon aardig gedag, complimenteerde hem nog even over zijn haar. Aan zijn gezicht zag ik dat hij zichtbaar opgelucht was omdat ik toch gewoon tegen hem praatte, maar ik voelde weinig bij die constatering. Dat verbeten gevoel was sterker dan het andere en om te voorkomen dat het de overhand zou krijgen, onderdrukte ik al mijn gevoelens, ook de goede. Het hielp niet echt, want ik voelde me nog steeds kut, en Bobby maakte het er ook niet beter op. Toen we buiten stonden vroeg hij of ik bij hem wilde blijven slapen. Ik twijfelde, omdat ik eigenlijk geen zin had om met hem te vrijen en ik niet wist of hij dat van plan was, maar uiteindelijk zei ik toch ja. Ik had ook geen zin in mijn ouders en het was laat geworden bij Bert en Bob was toch flink onder invloed, dus ik besloot het erop te wagen. Bob was op de fiets, dus hij hield me aan mijn schouder vast terwijl ik hem voortsleepte op mijn Puch. Ik reed aardig door en we waren binnen een kwartier bij Bobby’s huis. Het was ijskoud buiten en ik kon niet wachten tot ik binnen was en in een heerlijk warm bed in slaap kon vallen.
Ik had de hele weg gehoopt dat dat ook voor Bobby gold, maar al gauw bleek dat niet het geval te zijn. Zijn moeder en zusje sliepen al, dus we gingen zachtjes naar boven. Zo stil mogelijk poetsten we onze tanden en ik haalde mijn make-up van mijn gezicht. Daarna liepen we op onze tenen naar zijn kamer. Zijn moeder sliep nogal licht en als ze ergens wakker van werd, was ze meestal de rest van de dag chagrijnig. We durfden het ook niet aan om het licht in Bobby’s kamer aan te zetten om ons uit te kleden. Ik had geen pyjama bij me, dus ik trok alles uit behalve mijn string en kroop snel onder de warme dekens. Ik ging op mijn rug op bed liggen en wachtte op Bobby. Al gauw wist ik hoe het zou gaan, want net voor ik mijn ogen dichtdeed zag ik dat Bobby al zijn kleren uittrok, ook zijn boxer.
~: Geen loopvogel maar een sloopvogel :~
Dank je wel Desiree!
__________________________________________________
Het strakke gevoel in mijn buik, dat ik al gehad door die actie met Joey, werd nog erger. Ik bleef liggen zoals ik lag, slikte een keer diep en hield mijn ogen hardnekkig dicht. Ik voelde dat Bobby naast me kwam liggen, op zijn zij, naar me toegedraaid. Even gebeurde er niets, maar ik deed mijn ogen open toen ik zijn hand op mijn heup voelde. Zijn hand kwam in beweging en ik staarde naar het plafond terwijl zijn vingers over mijn lichaam gleden, over mijn buik en mijn borsten. Zijn vingers waren warm, maar het was of ze een spoor van kippenvel achterlieten. Hij begon me in mijn nek te kussen en ik klemde mijn kaken op elkaar.
Ik hield het vol zo te blijven liggen tot zijn hand de voorkant van mijn slip ingleed. Ik kon het niet helpen dat mijn gezicht even vertrok in het donker en ik draaide van hem weg, zodat zijn hand weer uit mijn slip gleed. Ik draaide me op mijn zij, trok mijn knieën op en bleef zo met mijn rug naar hem toe liggen.
Het bleef stil. Even gebeurde er niets en ik dacht dat hij het snapte, maar een paar tellen later bleek van niet. Ik voelde zijn lippen weer in mijn hals. Hij lag dicht tegen me aan en er drukte iets tegen mijn onderrug. Verbeten perste ik mijn lippen op elkaar. Ik probeerde de brok die ineens in mijn keel zat weg te slikken en voelde zijn hand mijn rechterborst omvatten terwijl hij me in mijn nek kuste. Ik keek naar de muur naast zijn bed en deed mijn best nergens aan te denken.
Na een tijdje gleed Bobs hand van mijn borst langs mijn middel naar mijn onderrug. Hij streelde mijn billen even, maar pakte toen het bandje van mijn slip. Hij pakte het zoals Cees het had gepakt op de wc.
‘Mag ik?’ fluisterde hij. Aan zijn toon hoorde ik dat hij mijn hints echt totaal niet doorhad.
Even zei ik niets. Mijn ogen waren een beetje vochtig en ik klemde mijn kiezen op elkaar. Ik slikte de brok in mijn keel weg en zei toen met een stem die ik niet van mezelf kende: ‘’Tuurlijk.’ Ik hoefde het maar een keer te zeggen. De stof gleed langs mijn huid toen hij mijn string een stuk omlaag trok. Achter me hoorde ik dat hij zijn nachtkastje openschoof en een condoom uit zijn verpakking haalde. Toen kwam hij weer tegen me aan liggen. Ik bleef liggen waar ik lag, bewoog geen spier, en staarde naar de muur tegenover me. Hij legde zijn hand op mijn rechterbil en ik voelde hem tussen mijn benen tegen me aan. Het deed vreselijk pijn toen hij bij me binnendrong. Het was zo scherp en gemeen dat mijn hele lichaam verkrampte. Ik kneep mijn ogen dicht en klemde mijn tanden op elkaar, duwde mijn gezicht in het kussen om niet te kreunen van de pijn. Bobby merkte het niet, en toen het hem gelukt was slaakte hij een lange zucht. Even gebeurde er niets, maar toen begon hij zijn heupen te bewegen. Ik probeerde te ontspannen, maar het werkte niet. Het voelde verschrikkelijk en ik moest mijn handen tot vuisten ballen en mijn gezicht in het kussen duwen om geen geluid te maken. Zo bleef ik de hele tijd liggen. Langzaam hoorde ik Bobby’s adem sneller en schokkeriger worden en voelde zijn lichaam tegen het mijne rijen, terwijl zijn hand op mijn heup me dicht tegen hem aangetrokken hield, tot hij klaar was. Dat duurde veel te lang, maar toen was het ook gelijk over. Ik bleef in exact dezelfde houding liggen terwijl hij uithijgde, het condoom afdeed en achter me op bed in slaap viel. Ik lag nog een hele tijd wakker met brandende tranen in mijn ogen, met het gevoel dat hij ergens iets kapot had gemaakt.
__________________________________________________
Het strakke gevoel in mijn buik, dat ik al gehad door die actie met Joey, werd nog erger. Ik bleef liggen zoals ik lag, slikte een keer diep en hield mijn ogen hardnekkig dicht. Ik voelde dat Bobby naast me kwam liggen, op zijn zij, naar me toegedraaid. Even gebeurde er niets, maar ik deed mijn ogen open toen ik zijn hand op mijn heup voelde. Zijn hand kwam in beweging en ik staarde naar het plafond terwijl zijn vingers over mijn lichaam gleden, over mijn buik en mijn borsten. Zijn vingers waren warm, maar het was of ze een spoor van kippenvel achterlieten. Hij begon me in mijn nek te kussen en ik klemde mijn kaken op elkaar.
Ik hield het vol zo te blijven liggen tot zijn hand de voorkant van mijn slip ingleed. Ik kon het niet helpen dat mijn gezicht even vertrok in het donker en ik draaide van hem weg, zodat zijn hand weer uit mijn slip gleed. Ik draaide me op mijn zij, trok mijn knieën op en bleef zo met mijn rug naar hem toe liggen.
Het bleef stil. Even gebeurde er niets en ik dacht dat hij het snapte, maar een paar tellen later bleek van niet. Ik voelde zijn lippen weer in mijn hals. Hij lag dicht tegen me aan en er drukte iets tegen mijn onderrug. Verbeten perste ik mijn lippen op elkaar. Ik probeerde de brok die ineens in mijn keel zat weg te slikken en voelde zijn hand mijn rechterborst omvatten terwijl hij me in mijn nek kuste. Ik keek naar de muur naast zijn bed en deed mijn best nergens aan te denken.
Na een tijdje gleed Bobs hand van mijn borst langs mijn middel naar mijn onderrug. Hij streelde mijn billen even, maar pakte toen het bandje van mijn slip. Hij pakte het zoals Cees het had gepakt op de wc.
‘Mag ik?’ fluisterde hij. Aan zijn toon hoorde ik dat hij mijn hints echt totaal niet doorhad.
Even zei ik niets. Mijn ogen waren een beetje vochtig en ik klemde mijn kiezen op elkaar. Ik slikte de brok in mijn keel weg en zei toen met een stem die ik niet van mezelf kende: ‘’Tuurlijk.’ Ik hoefde het maar een keer te zeggen. De stof gleed langs mijn huid toen hij mijn string een stuk omlaag trok. Achter me hoorde ik dat hij zijn nachtkastje openschoof en een condoom uit zijn verpakking haalde. Toen kwam hij weer tegen me aan liggen. Ik bleef liggen waar ik lag, bewoog geen spier, en staarde naar de muur tegenover me. Hij legde zijn hand op mijn rechterbil en ik voelde hem tussen mijn benen tegen me aan. Het deed vreselijk pijn toen hij bij me binnendrong. Het was zo scherp en gemeen dat mijn hele lichaam verkrampte. Ik kneep mijn ogen dicht en klemde mijn tanden op elkaar, duwde mijn gezicht in het kussen om niet te kreunen van de pijn. Bobby merkte het niet, en toen het hem gelukt was slaakte hij een lange zucht. Even gebeurde er niets, maar toen begon hij zijn heupen te bewegen. Ik probeerde te ontspannen, maar het werkte niet. Het voelde verschrikkelijk en ik moest mijn handen tot vuisten ballen en mijn gezicht in het kussen duwen om geen geluid te maken. Zo bleef ik de hele tijd liggen. Langzaam hoorde ik Bobby’s adem sneller en schokkeriger worden en voelde zijn lichaam tegen het mijne rijen, terwijl zijn hand op mijn heup me dicht tegen hem aangetrokken hield, tot hij klaar was. Dat duurde veel te lang, maar toen was het ook gelijk over. Ik bleef in exact dezelfde houding liggen terwijl hij uithijgde, het condoom afdeed en achter me op bed in slaap viel. Ik lag nog een hele tijd wakker met brandende tranen in mijn ogen, met het gevoel dat hij ergens iets kapot had gemaakt.
~: Geen loopvogel maar een sloopvogel :~
Jeetje, (lol? 
) jouw verhaal laat me maar niet los.
Je schrijft het met zoveel gevoel, en ik kan me zo goed voorstellen dat zulke situaties moeilijk zijn voor Starla. Het is natuurlijk ook een lastig pakket waar ze in zit.
Ik heb respect voor je schrijftalent en ik volg je verhaal op de voet.
Chapeau!
) jouw verhaal laat me maar niet los.Je schrijft het met zoveel gevoel, en ik kan me zo goed voorstellen dat zulke situaties moeilijk zijn voor Starla. Het is natuurlijk ook een lastig pakket waar ze in zit.
Ik heb respect voor je schrijftalent en ik volg je verhaal op de voet.
Chapeau!
Thanks a lot! Fijn dat het blijft boeien bij dit stukje is de overgang niet zo mooi, die zal ik later nog even aanpassen!
_____________________________________________________________________
De volgende dag, zondag, moest ik om vijf uur werken. Op zich was dat jammer, want Joey, Bert en Bobby gingen naar de stad om shoarma te eten en daarna naar het moonlightskaten te gaan kijken. Ik had graag met ze meegewild, vooral omdat ze niet naar de club gingen en dat betekende dat ik weer eens veilig met ze mee had gekund, maar werken was ook geen ramp. Een beetje extra geld was nooit weg en daarnaast was er nog een andere reden dat ik naar het restaurant wilde. Gio was er. Mijn gesprek met Bert ‘s zaterdagmiddag en dat met Bobby gisternacht me aan het denken gezet. Ik had besloten dat ik nodig weer eens seks met Gio moest hebben. Hoe meer ik erover nadacht, hoe overtuigder ik werd. Bert had gelijk. Ik had een relatie met Gio die in eerste instantie met seks was begonnen en de laatste keer was alweer veel te lang geleden. Bovendien voelde ik me schuldig tegenover hem, omdat ik het wel met Bobby deed terwijl ik voor hem veel minder voelde dan voor Gio. Het was gewoon niet eerlijk tegenover hem, allemaal niet. Dat wist ik ook wel, maar het voelde een beetje dubbel. Ik wilde graag bij Gio zijn, dicht bij hem, hem laten merken hoe gek ik op hem was, maar de gevolgen van dat met Bobby van gisternacht voelde ik nog steeds. Maar misschien zou het nu beter gaan omdat ik het gisteren met Bobby had gedaan. Misschien moest ik het gewoon wat vaker proberen om er doorheen te komen.
Ik ging rond een uur of tien bij Bobby weg. Thuis nam ik een douche en kleedde ik me om en reed aan het einde van de middag naar het restaurant. Gio en ik werden vandaag vergezeld door Nancy, Peter, een vage parttimer en wat mensen in de keuken. Het feit dat het zondag was betekende doorgaans dat het meeste personeel er na sluit zo snel mogelijk vandoor ging om zelf nog uit te gaan en Gio met alle troep liet zitten. Het was daardoor wel de eerste kans die Gio en ik sinds een hele lange tijd zouden hebben om weer samen iets uit te vreten na sluitingstijd. Dat leken we ons allebei te realiseren en daardoor duurde de avond een eeuwigheid. Alle klanten waren vervelend, ze wilden dingen bestellen die we niet konden maken, lieten glazen stuk vallen, waren dronken en probeerden mij te versieren of flirtten met Gio. De enige normale mensen waren twee oude besjes die varkenshaas met gebakken aardappeltjes aten aan een tafeltje bij het raam. Ze waren heel lief, maar ze begonnen allemaal verhalen tegen me op te hangen terwijl ik eigenlijk ook nog andere dingen te doen had. Pas na tien minuten wist ik weg te komen zonder dat ik onbeschaafd was en toen liep ik gelijk drie tafels achter. De drukte was echter niet heel erg, het verzette mijn gedachten een heel klein beetje van Cees en Gio en de tijd leek er wat sneller door te gaan.
Wel keek ik af en toe naar Gio en dan dacht ik aan wat Bert gezegd had. Over mannen die alleen seks met me wilden. Normaal gesproken, voor dat met Cees, had ik het als een compliment opgevat, waarschijnlijk. Nu voelde ik me er raar onder. Ik begon me dingen af te vragen over mezelf, over hoe ik met jongens omging. Ik moest erdoor denken aan wat Jack gezegd had en eigenlijk wilde ik dergelijk gepieker over mijn persoon er niet ook nog eens bij hebben. Toch maakte ik me ergens ongerust, ongerust over Gio, dat het hem ook alleen maar om de seks ging. Dat het mannen bij mij altijd alleen om de seks ging en dat ik me verplicht voelde ze dat te geven omdat ik wist dat ik verder niet de moeite waard was. Maar ik voelde me toch nergens toe verplicht, ik hield toch gewoon van seks? Of niet? Ik wist het ineens niet meer en werd er nogal gedeprimeerd van. Gelukkig merkte Gio af en toe dat ik naar hem keek en dan glimlachte hij naar me. De manier waarop hij dat deed, stelde me enigszins gerust.
Ondanks mijn twijfels bouwde de spanningsboog tussen Gio en mij door dat subtiele onderlinge contact en het besef dat iedereen na sluitingstijd weg zou zijn langzaam steeds meer op. Toen we elkaar op een gegeven moment passeerden achter de bar, raakte zijn hand die van mij en mijn hele arm begon gelijk te tintelen. Ondanks dat met Cees, ondanks dat ik twijfelde aan mezelf, aan alles, was er nog steeds die vreemde aantrekkingskracht tussen hem en mij die er altijd geweest was. Ik wilde intiem met hem zijn, dat wist ik zeker. Ik wist alleen niet zeker wat ik er bij voelde om op een seksuele manier intiem te zijn, zelfs niet met hem, maar daar mocht ik van zelf niet over nadenken. Ook over de reden dat ik vond dat ik het leuk moest vinden om seks te hebben, verbood ik mezelf na te denken. Ik prentte mezelf gewoon in dat het goed was, dat ik het wilde. Het was verassend makkelijk omdat dat te doen.
bij dit stukje is de overgang niet zo mooi, die zal ik later nog even aanpassen!_____________________________________________________________________
De volgende dag, zondag, moest ik om vijf uur werken. Op zich was dat jammer, want Joey, Bert en Bobby gingen naar de stad om shoarma te eten en daarna naar het moonlightskaten te gaan kijken. Ik had graag met ze meegewild, vooral omdat ze niet naar de club gingen en dat betekende dat ik weer eens veilig met ze mee had gekund, maar werken was ook geen ramp. Een beetje extra geld was nooit weg en daarnaast was er nog een andere reden dat ik naar het restaurant wilde. Gio was er. Mijn gesprek met Bert ‘s zaterdagmiddag en dat met Bobby gisternacht me aan het denken gezet. Ik had besloten dat ik nodig weer eens seks met Gio moest hebben. Hoe meer ik erover nadacht, hoe overtuigder ik werd. Bert had gelijk. Ik had een relatie met Gio die in eerste instantie met seks was begonnen en de laatste keer was alweer veel te lang geleden. Bovendien voelde ik me schuldig tegenover hem, omdat ik het wel met Bobby deed terwijl ik voor hem veel minder voelde dan voor Gio. Het was gewoon niet eerlijk tegenover hem, allemaal niet. Dat wist ik ook wel, maar het voelde een beetje dubbel. Ik wilde graag bij Gio zijn, dicht bij hem, hem laten merken hoe gek ik op hem was, maar de gevolgen van dat met Bobby van gisternacht voelde ik nog steeds. Maar misschien zou het nu beter gaan omdat ik het gisteren met Bobby had gedaan. Misschien moest ik het gewoon wat vaker proberen om er doorheen te komen.
Ik ging rond een uur of tien bij Bobby weg. Thuis nam ik een douche en kleedde ik me om en reed aan het einde van de middag naar het restaurant. Gio en ik werden vandaag vergezeld door Nancy, Peter, een vage parttimer en wat mensen in de keuken. Het feit dat het zondag was betekende doorgaans dat het meeste personeel er na sluit zo snel mogelijk vandoor ging om zelf nog uit te gaan en Gio met alle troep liet zitten. Het was daardoor wel de eerste kans die Gio en ik sinds een hele lange tijd zouden hebben om weer samen iets uit te vreten na sluitingstijd. Dat leken we ons allebei te realiseren en daardoor duurde de avond een eeuwigheid. Alle klanten waren vervelend, ze wilden dingen bestellen die we niet konden maken, lieten glazen stuk vallen, waren dronken en probeerden mij te versieren of flirtten met Gio. De enige normale mensen waren twee oude besjes die varkenshaas met gebakken aardappeltjes aten aan een tafeltje bij het raam. Ze waren heel lief, maar ze begonnen allemaal verhalen tegen me op te hangen terwijl ik eigenlijk ook nog andere dingen te doen had. Pas na tien minuten wist ik weg te komen zonder dat ik onbeschaafd was en toen liep ik gelijk drie tafels achter. De drukte was echter niet heel erg, het verzette mijn gedachten een heel klein beetje van Cees en Gio en de tijd leek er wat sneller door te gaan.
Wel keek ik af en toe naar Gio en dan dacht ik aan wat Bert gezegd had. Over mannen die alleen seks met me wilden. Normaal gesproken, voor dat met Cees, had ik het als een compliment opgevat, waarschijnlijk. Nu voelde ik me er raar onder. Ik begon me dingen af te vragen over mezelf, over hoe ik met jongens omging. Ik moest erdoor denken aan wat Jack gezegd had en eigenlijk wilde ik dergelijk gepieker over mijn persoon er niet ook nog eens bij hebben. Toch maakte ik me ergens ongerust, ongerust over Gio, dat het hem ook alleen maar om de seks ging. Dat het mannen bij mij altijd alleen om de seks ging en dat ik me verplicht voelde ze dat te geven omdat ik wist dat ik verder niet de moeite waard was. Maar ik voelde me toch nergens toe verplicht, ik hield toch gewoon van seks? Of niet? Ik wist het ineens niet meer en werd er nogal gedeprimeerd van. Gelukkig merkte Gio af en toe dat ik naar hem keek en dan glimlachte hij naar me. De manier waarop hij dat deed, stelde me enigszins gerust.
Ondanks mijn twijfels bouwde de spanningsboog tussen Gio en mij door dat subtiele onderlinge contact en het besef dat iedereen na sluitingstijd weg zou zijn langzaam steeds meer op. Toen we elkaar op een gegeven moment passeerden achter de bar, raakte zijn hand die van mij en mijn hele arm begon gelijk te tintelen. Ondanks dat met Cees, ondanks dat ik twijfelde aan mezelf, aan alles, was er nog steeds die vreemde aantrekkingskracht tussen hem en mij die er altijd geweest was. Ik wilde intiem met hem zijn, dat wist ik zeker. Ik wist alleen niet zeker wat ik er bij voelde om op een seksuele manier intiem te zijn, zelfs niet met hem, maar daar mocht ik van zelf niet over nadenken. Ook over de reden dat ik vond dat ik het leuk moest vinden om seks te hebben, verbood ik mezelf na te denken. Ik prentte mezelf gewoon in dat het goed was, dat ik het wilde. Het was verassend makkelijk omdat dat te doen.
~: Geen loopvogel maar een sloopvogel :~
De spanning tussen Gio en mij bleef hangen en werd steeds sterker naarmate de avond voorderde. De laatste gasten besloten echter extra lang te blijven hangen om ons te pesten. Er was één groepje dertigers dat bleef drinken tot hun geld op was, en dat duurde lang. Daardoor werden ze zo dronken dat ze er een halfuur over deden om van hun tafel bij de deur te komen. Na een eeuwigheid waren ze eindelijk weg en toen bleef Nancy ook nog eens hangen. Ze was ongeveer een halfuur bezig zich in de kantine om te kleden en op te maken. Ik stond ik te vegen in de keuken toen ze eindelijk weer naar buiten kwam. Ze was helemaal opgedoft en had zoveel make-up op dat ik me afvroeg hoe ze haar oogleden nog open kon houden.
‘Zo,’ zei ik. ‘Jij ziet er feestelijk uit.’ Ze straalde, hees een heel fout tasje om haar schouder en liep naar het aanrecht.
‘Ja hè,’ zei ze terwijl ze zichzelf in de achterkant van een pan bekeek en haar haar in model bracht. ‘Ik ga uit en ik ga het er eens goed van nemen.’ Ik probeerde te glimlachen en klopte de bezem af tegen de prullenbak. Ik wilde niet laten merken dat ik haar weg wilde hebben uit angst haar een argwaan te bezorgen, maar eigenlijk was ik haar liever kwijt dan rijk, zo snel mogelijk. Gio was ergens en ik wilde bij hem zijn, zo graag. Als zij dat nog een keer in de weg stond, kon ik niet voor mezelf instaan.
‘Leuk,’ zei ik. ‘Waar ga je naartoe?’ Ze haalde een luchtje uit haar tas en bespoot zichzelf er royaal mee.
‘O, een of ander dorpsfeest met een of andere gozer,’ zei ze. Ik verplaatste subtiel naar een plek verder bij de parfumwalm vandaan en wierp een blik op de klok. Wat zou Gio aan het doen zijn?
‘Gezellig,’ reageerde ik. Ze pakte de pan en keek er opnieuw keurend in.
‘Ja, ze hebben een soort tent opgezet en er staat een dj allemaal gouwe ouwe te draaien en zo.’
‘Hmhm.’
‘Je weet wel, eighties en nineties, dat soort dingen.’
‘Ja. Leuk.’
‘Die jongen, die heet Ben. Toen ik hem ontmoette… wacht, dat is een heel grappig verhaal, ik zal het je vertellen. Het begon allemaal toen ik eerstejaars Rechten was en-’ Ik deed mijn ogen even dicht. God, dit kon niet waar zijn. Als ze eenmaal ergens over begon, ging ze oneindig door.
Goddank werd er op dat moment buiten getoeterd. Ik deed mijn ogen weer open en Nancy viel stil.
‘Is dat hem?’ vroeg ik. Nancy knikte en keek licht paniekerig op haar horloge.
‘Ik denk het wel. O, maar ik moet nog naar de wc en ik wilde mijn haar nog-’
‘Je haar zit goed, Nance. Ga nou maar, anders staat hij te wachten.’
‘Maar ik moet best nodig-’ Er werd weer getoeterd en Nancy keek naar het raam en slaakte een zucht.
‘Nou, meneer heeft haast, geloof ik,’ zei ze. ‘Dan ga ik maar gauw. Ik zie je snel weer!’ En weg was ze. Ik liep achter haar aan om de deur achter haar dicht te doen, omdat ze daar zelf de moeite niet voor genomen had, en keek op de klok. Hoe laat was het? Pff, kwart voor twaalf al. Hoe ver was ik met die vloer? Bijna klaar, toch maar even afmaken.
Ik stond net het laatste stukje keuken aan te vegen toen Gio binnenkwam. Ik schrok van hem, was in gedachten verzonken, maar herstelde me snel. Ik glimlachte, Gio groette me en begon dingen op het aanrecht op te ruimen. Even was het stil, ik had een raar gevoel ik mijn buik. Het waren een soort zenuwen, en daar ergerde ik me een beetje aan. Ik had wel vaker kriebels in mijn buik als het op Gio aankwam, maar dan op een positieve manier. Nu was het anders en daar baalde ik van. Ik wist waar het door kwam en wilde niet dat het zelfs mijn relatie met Gio zou beïnvloeden.
Na een tijd waarin de spanning tussen ons meer en meer opbouwde, zei Gio: ‘Zo, dus Nancy is uit?’ Ik hield op met vegen en keek naar hem. God, eerlijk is eerlijk: wat zag hij er fantastisch goed uit. Langzaam verschenen er ook de bekende, ouderwetse vlinders in mijn buik, die het andere gevoel een beetje deden verdwijnen. Ik leunde op de bezemsteel.
‘Ja,’ zei ik. Gio keek me aan en ik keek terug. Zo bleven we even staan, ik met de bezem, Gio bij het aanrecht. Alleen het geluid van Nando’s radio was te horen, die hij voor de zoveelste keer was vergeten uit te zetten toen hij wegging.
‘Zo,’ zei ik. ‘Jij ziet er feestelijk uit.’ Ze straalde, hees een heel fout tasje om haar schouder en liep naar het aanrecht.
‘Ja hè,’ zei ze terwijl ze zichzelf in de achterkant van een pan bekeek en haar haar in model bracht. ‘Ik ga uit en ik ga het er eens goed van nemen.’ Ik probeerde te glimlachen en klopte de bezem af tegen de prullenbak. Ik wilde niet laten merken dat ik haar weg wilde hebben uit angst haar een argwaan te bezorgen, maar eigenlijk was ik haar liever kwijt dan rijk, zo snel mogelijk. Gio was ergens en ik wilde bij hem zijn, zo graag. Als zij dat nog een keer in de weg stond, kon ik niet voor mezelf instaan.
‘Leuk,’ zei ik. ‘Waar ga je naartoe?’ Ze haalde een luchtje uit haar tas en bespoot zichzelf er royaal mee.
‘O, een of ander dorpsfeest met een of andere gozer,’ zei ze. Ik verplaatste subtiel naar een plek verder bij de parfumwalm vandaan en wierp een blik op de klok. Wat zou Gio aan het doen zijn?
‘Gezellig,’ reageerde ik. Ze pakte de pan en keek er opnieuw keurend in.
‘Ja, ze hebben een soort tent opgezet en er staat een dj allemaal gouwe ouwe te draaien en zo.’
‘Hmhm.’
‘Je weet wel, eighties en nineties, dat soort dingen.’
‘Ja. Leuk.’
‘Die jongen, die heet Ben. Toen ik hem ontmoette… wacht, dat is een heel grappig verhaal, ik zal het je vertellen. Het begon allemaal toen ik eerstejaars Rechten was en-’ Ik deed mijn ogen even dicht. God, dit kon niet waar zijn. Als ze eenmaal ergens over begon, ging ze oneindig door.
Goddank werd er op dat moment buiten getoeterd. Ik deed mijn ogen weer open en Nancy viel stil.
‘Is dat hem?’ vroeg ik. Nancy knikte en keek licht paniekerig op haar horloge.
‘Ik denk het wel. O, maar ik moet nog naar de wc en ik wilde mijn haar nog-’
‘Je haar zit goed, Nance. Ga nou maar, anders staat hij te wachten.’
‘Maar ik moet best nodig-’ Er werd weer getoeterd en Nancy keek naar het raam en slaakte een zucht.
‘Nou, meneer heeft haast, geloof ik,’ zei ze. ‘Dan ga ik maar gauw. Ik zie je snel weer!’ En weg was ze. Ik liep achter haar aan om de deur achter haar dicht te doen, omdat ze daar zelf de moeite niet voor genomen had, en keek op de klok. Hoe laat was het? Pff, kwart voor twaalf al. Hoe ver was ik met die vloer? Bijna klaar, toch maar even afmaken.
Ik stond net het laatste stukje keuken aan te vegen toen Gio binnenkwam. Ik schrok van hem, was in gedachten verzonken, maar herstelde me snel. Ik glimlachte, Gio groette me en begon dingen op het aanrecht op te ruimen. Even was het stil, ik had een raar gevoel ik mijn buik. Het waren een soort zenuwen, en daar ergerde ik me een beetje aan. Ik had wel vaker kriebels in mijn buik als het op Gio aankwam, maar dan op een positieve manier. Nu was het anders en daar baalde ik van. Ik wist waar het door kwam en wilde niet dat het zelfs mijn relatie met Gio zou beïnvloeden.
Na een tijd waarin de spanning tussen ons meer en meer opbouwde, zei Gio: ‘Zo, dus Nancy is uit?’ Ik hield op met vegen en keek naar hem. God, eerlijk is eerlijk: wat zag hij er fantastisch goed uit. Langzaam verschenen er ook de bekende, ouderwetse vlinders in mijn buik, die het andere gevoel een beetje deden verdwijnen. Ik leunde op de bezemsteel.
‘Ja,’ zei ik. Gio keek me aan en ik keek terug. Zo bleven we even staan, ik met de bezem, Gio bij het aanrecht. Alleen het geluid van Nando’s radio was te horen, die hij voor de zoveelste keer was vergeten uit te zetten toen hij wegging.
~: Geen loopvogel maar een sloopvogel :~
Haha sorry sorry, heb 't ontzettend druk!
______________________________________________________________________
Toen kwam de spanningsboog tussen ons op zijn hoogtepunt. Ik liet de bezem los en Gio het aanrecht. We liepen naar elkaar toe zoenden alsof we elkaar jaren niet gezien hadden. Het was een volledige ontlading van alles wat we de afgelopen tijd hadden moeten missen, en het voelde zo ontzettend goed. Al het slechte verdween erdoor, mijn gedachten aan Cees, mijn gepieker over het seksprobleem. Alles was weer even mooi en fijn en al gauw gingen we achteruit richting wc, zonder elkaar ook maar twee tellen met rust te laten. We hoefden niet eens te kijken waar we heen gingen, het ging bijna automatisch.
Ik eindigde al vurig zoenend met mijn rug tegen de deur. Ik tastte naar achteren en kreeg na een paar keer de deurklink te pakken. Achteruit liep ik naar binnen, met mijn handen in Gio’s haar en zijn lippen op die van mij. Gio trok de deur achter zich dicht en draaide hem op slot en ik begon, bijna haastig, de knoopjes van mijn polo los te maken. Het tintelende gevoel dat de vlinders in mijn buik veroorzaakten, breidde zich steeds verder uit, zette al mijn zintuigen op scherp. Het was onbeschrijflijk hoeveel ik voor hem voelde, wat ik voor hem voelde.
Gio draaide zich naar me om, ik pakte zijn gezicht in mijn handen en we zoenden elkaar weer. Hij ging verder met mijn knoopjes en mijn handen gleden omlaag, langs zijn hals en schouders. Ik voelde de spieren in zijn armen onder mijn handen, voelde me zo veilig bij hem. Toen hij mijn polo los had trok ik hem over mijn hoofd en snel begon ik de knopen van zijn broek los te maken. Gio kuste me in mijn hals en ik deed mijn ogen dicht. Zijn hand gleed langs mijn buik, omhoog langs mijn borsten, en bleef zacht rond mijn hals liggen.
Mijn ogen gingen open toen de herinnering aan Cees insloeg als een bom. Het was of ik in een vat ijswater sprong, alsof er duizend naaldjes in mijn huid prikten. Cees had hetzelfde gedaan, toen, op die wc. Hij had een hand om mijn nek geklemd en me teruggeduwd tegen de muur achter me, vlak voor hij me pijn deed. Die herinnering, dat besef bracht zoveel meer mee, zoveel herinneringen en emoties, dat het was of ik in een diepe put viel en de duisternis zich over me heen stortte. Het was een vreselijk gevoel. Ik staarde voor me uit, voelde Gio’s lippen in mijn nek, zijn hand op mijn hals, voelde niet meer hoe zacht en warm zijn aanrakingen waren. Toen hij de knoop van mijn broek los begon te maken, kwam ik weer bij zinnen. Ik trok zijn hand weg en duwde hem met al mijn kracht bij me vandaan.
Het was of er muziek was geweest die in een keer ophield. Er volgde een snijdende stilte, waarin niemand iets deed. Het feit dat ik in mijn bh stond, maakte ineens dat ik me ongemakkelijk voelde. Ik sloeg mijn armen een beetje half om half om me heen en probeerde rustig te blijven, niet te gaan janken, te gaan gillen. Ik had geen idee wat ik moest zeggen en bleef ongemakkelijk staan.
Toen ik opkeek, zag ik dat Gio ook naar mij keek. Hij begreep het niet, maar probeerde het te begrijpen, ik zag het aan zijn ogen. De knopen van zijn polo waren los en zijn borst was zo mooi, zo glad. Waar was ik in godsnaam mee bezig?
Volgens mij vroeg Gio zich dat ook af. Hij bestudeerde mijn gezicht behoedzaam en ik voelde dat hij overwoog of hij moest blijven staan of dichter naar me toe kon komen.
‘Star?’ vroeg hij voorzichtig. ‘Wat is er?’ Ik keek hem met gebogen hoofd aan. God, hij was zo lief, ik kon de bezorgdheid in zijn ogen zien. Wat bezielde me? Dit had niets te maken met Cees, met dat gedoe. Hij had geen invloed op dit deel van mijn leven, dat weigerde ik toe te laten.
Toen ik niets zei, zette Gio een stap dichter naar me toe. Ik wendde mijn blik af en keek naar de grond, deed even mijn ogen dicht.
‘Heb ik-’ begon Gio, maar ik klemde mijn kiezen op elkaar en schudde mijn hoofd.
‘Nee,‘ zei ik. ‘Sorry. Er is niks.’ Ik keek op, Gio’s gezicht stond nog steeds peilend, bezorgd. Dat wilde ik niet, ik wilde niet dat hij zorgen kreeg door mij. Ik slikte en probeerde te glimlachen. Met moeite negeerde ik het zeurende gevoel in mijn maag, pakte de rand van zijn broek en trok hem naar me toe. Ik boog naar hem toe, maar Gio legde zijn hand op die van mij en leunde wat achteruit.
‘Weet je het zeker?’ vroeg hij. De toon waarop hij het vroeg raakte me. Alsjeblieft Gio, niet doen. Maak het niet nog moeilijker, negeer het, help mij het te negeren.
______________________________________________________________________
Toen kwam de spanningsboog tussen ons op zijn hoogtepunt. Ik liet de bezem los en Gio het aanrecht. We liepen naar elkaar toe zoenden alsof we elkaar jaren niet gezien hadden. Het was een volledige ontlading van alles wat we de afgelopen tijd hadden moeten missen, en het voelde zo ontzettend goed. Al het slechte verdween erdoor, mijn gedachten aan Cees, mijn gepieker over het seksprobleem. Alles was weer even mooi en fijn en al gauw gingen we achteruit richting wc, zonder elkaar ook maar twee tellen met rust te laten. We hoefden niet eens te kijken waar we heen gingen, het ging bijna automatisch.
Ik eindigde al vurig zoenend met mijn rug tegen de deur. Ik tastte naar achteren en kreeg na een paar keer de deurklink te pakken. Achteruit liep ik naar binnen, met mijn handen in Gio’s haar en zijn lippen op die van mij. Gio trok de deur achter zich dicht en draaide hem op slot en ik begon, bijna haastig, de knoopjes van mijn polo los te maken. Het tintelende gevoel dat de vlinders in mijn buik veroorzaakten, breidde zich steeds verder uit, zette al mijn zintuigen op scherp. Het was onbeschrijflijk hoeveel ik voor hem voelde, wat ik voor hem voelde.
Gio draaide zich naar me om, ik pakte zijn gezicht in mijn handen en we zoenden elkaar weer. Hij ging verder met mijn knoopjes en mijn handen gleden omlaag, langs zijn hals en schouders. Ik voelde de spieren in zijn armen onder mijn handen, voelde me zo veilig bij hem. Toen hij mijn polo los had trok ik hem over mijn hoofd en snel begon ik de knopen van zijn broek los te maken. Gio kuste me in mijn hals en ik deed mijn ogen dicht. Zijn hand gleed langs mijn buik, omhoog langs mijn borsten, en bleef zacht rond mijn hals liggen.
Mijn ogen gingen open toen de herinnering aan Cees insloeg als een bom. Het was of ik in een vat ijswater sprong, alsof er duizend naaldjes in mijn huid prikten. Cees had hetzelfde gedaan, toen, op die wc. Hij had een hand om mijn nek geklemd en me teruggeduwd tegen de muur achter me, vlak voor hij me pijn deed. Die herinnering, dat besef bracht zoveel meer mee, zoveel herinneringen en emoties, dat het was of ik in een diepe put viel en de duisternis zich over me heen stortte. Het was een vreselijk gevoel. Ik staarde voor me uit, voelde Gio’s lippen in mijn nek, zijn hand op mijn hals, voelde niet meer hoe zacht en warm zijn aanrakingen waren. Toen hij de knoop van mijn broek los begon te maken, kwam ik weer bij zinnen. Ik trok zijn hand weg en duwde hem met al mijn kracht bij me vandaan.
Het was of er muziek was geweest die in een keer ophield. Er volgde een snijdende stilte, waarin niemand iets deed. Het feit dat ik in mijn bh stond, maakte ineens dat ik me ongemakkelijk voelde. Ik sloeg mijn armen een beetje half om half om me heen en probeerde rustig te blijven, niet te gaan janken, te gaan gillen. Ik had geen idee wat ik moest zeggen en bleef ongemakkelijk staan.
Toen ik opkeek, zag ik dat Gio ook naar mij keek. Hij begreep het niet, maar probeerde het te begrijpen, ik zag het aan zijn ogen. De knopen van zijn polo waren los en zijn borst was zo mooi, zo glad. Waar was ik in godsnaam mee bezig?
Volgens mij vroeg Gio zich dat ook af. Hij bestudeerde mijn gezicht behoedzaam en ik voelde dat hij overwoog of hij moest blijven staan of dichter naar me toe kon komen.
‘Star?’ vroeg hij voorzichtig. ‘Wat is er?’ Ik keek hem met gebogen hoofd aan. God, hij was zo lief, ik kon de bezorgdheid in zijn ogen zien. Wat bezielde me? Dit had niets te maken met Cees, met dat gedoe. Hij had geen invloed op dit deel van mijn leven, dat weigerde ik toe te laten.
Toen ik niets zei, zette Gio een stap dichter naar me toe. Ik wendde mijn blik af en keek naar de grond, deed even mijn ogen dicht.
‘Heb ik-’ begon Gio, maar ik klemde mijn kiezen op elkaar en schudde mijn hoofd.
‘Nee,‘ zei ik. ‘Sorry. Er is niks.’ Ik keek op, Gio’s gezicht stond nog steeds peilend, bezorgd. Dat wilde ik niet, ik wilde niet dat hij zorgen kreeg door mij. Ik slikte en probeerde te glimlachen. Met moeite negeerde ik het zeurende gevoel in mijn maag, pakte de rand van zijn broek en trok hem naar me toe. Ik boog naar hem toe, maar Gio legde zijn hand op die van mij en leunde wat achteruit.
‘Weet je het zeker?’ vroeg hij. De toon waarop hij het vroeg raakte me. Alsjeblieft Gio, niet doen. Maak het niet nog moeilijker, negeer het, help mij het te negeren.
~: Geen loopvogel maar een sloopvogel :~
Ik weet niet precies waarom, maar ik heb de tranen in mijn ogen staan.
Geen idee wat ik je nog als compliment moet geven om je duidelijk te maken wat voor een ontzettend goede schrijfster ik je vind!
Het enige dat ik kan zeggen is: schrijf door!!
Geen idee wat ik je nog als compliment moet geven om je duidelijk te maken wat voor een ontzettend goede schrijfster ik je vind!
Het enige dat ik kan zeggen is: schrijf door!!
Ik vroeg aan mijn docent Nederlands of ik hier een 'boekbespreking' over mocht doen.
'Nee, dat mag niet. Je moet een echt boek lezen van een echte schrijver.' zei ze. Stomme tut. Dit is wel een echt 'boek', met een ECHTE SCHRIJVER die geweldig is.
'Nee, dat mag niet. Je moet een echt boek lezen van een echte schrijver.' zei ze. Stomme tut. Dit is wel een echt 'boek', met een ECHTE SCHRIJVER die geweldig is.
Hey Playboy, it's about time, and your time's up.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
Haha bedankt allemaal! Heb een baaldag dus jullie superleuke reacties doen me echt goed!
_____________________________________________________
Ik keek naar zijn ogen en liet mijn hand naar zijn gezicht glijden. Langzaam boog ik naar hem toe, deed mijn ogen dicht en kuste hem weer. Het was zacht, rustig. Toen ik hem weer aankeek, was zijn blik warm en zacht. Ik glimlachte, hij ook en ik boog weer naar hem toe. We zoenden een tijdje, en toen ik hem genoeg overtuigd leek te hebben, gingen we weer langzaam verder waar we gebleven waren. Die avond met Cees bleef in mijn achterhoofd spelen, maar ik probeerde het uit alle macht te negeren. Een paar minuten lukte dat aardig. Ik voelde Gio’s warme handen op mijn huid, er werd veel gezoend, er gingen nog wat kledingstukken los en omlaag. Ik maakte zijn broek los, die van mij ging uit, mijn slip erachteraan. Gio tilde me op en ik eindigde met mijn rug tegen de muur en mijn benen om zijn middel. Toen, op het moment suprême, ging het mis.
Het lukte me niet dat met Cees op de achtergrond te houden, vooral de pijn die hij veroorzaakt had niet. Daar was ik zo bang voor, ik was zo bang en benauwd voor dat gevoel dat alles blokkeerde. Ik wist dat het een cirkel was, dat het nu juist pijn zou doen door mijn angst ervoor, maar ik kon het niet voorkomen. Toch wilde ik doorzetten, Gio het niet laten merken, maar omdat het met Bobby gisteren ook al niet helemaal goed was gegaan, was die pijn nu nog drie keer zo erg.
Gio ging verder en gelijk wist ik dat ik mezelf voor de gek hield. De pijn was scherp en mijn adem stokte in mijn keel. Ik verstijfde totaal, verkrampte volledig, alles schoot op slot. Gio merkte het, gelijk. Hij hield op met waar hij mee bezig was en bewoog geen spier meer. Ik hield hem stevig vast, durfde nauwelijks adem te halen, bijna niet te bewegen. Langzaam deed ik mijn ogen open, die brandden en prikten. Nee, nee. Ik wilde dit niet, niet ook hier, niet met Gio. Alsjeblieft, niet ook nu. Er zakte een gigantisch dof, zwaar gevoel neer in mijn buik en uit alle macht probeerde ik de tranen binnen te houden. Nee, alsjeblieft, ik wil dit deel van mijn leven niet ook nog kwijt, ik wil mijn leven terug. Ik wil niet frigide worden.
Gio en ik bleven even zo staan, alsof we het allebei niet aandurfden te bewegen. Ik hield hem krampachtig vast, hoorde mijn eigen onregelmatige, trillende ademhaling en wist dat hij die ook hoorde.
‘Starla?’ hoorde ik hem vragen. ‘Gaat het?’ Ik wist niet wat ik moest zeggen, wat ik moest doen. Het enige waaraan ik kon denken was het zware gevoel in mijn maag, de wanhoop en teleurstelling in mezelf. Ik haatte Cees, ik haatte wat hij gedaan had, en boven alles haatte ik mezelf.
Net toen ik me bedacht dat ik nu echt iets moest zeggen, wat dan ook, gebeurde er het meest onwaarschijnlijke wat er kon gebeuren. Het was vreselijk, maar tegelijkertijd was het mijn redding.
Er werd op de deur geklopt. Of gebonsd, eerder.
_____________________________________________________
Ik keek naar zijn ogen en liet mijn hand naar zijn gezicht glijden. Langzaam boog ik naar hem toe, deed mijn ogen dicht en kuste hem weer. Het was zacht, rustig. Toen ik hem weer aankeek, was zijn blik warm en zacht. Ik glimlachte, hij ook en ik boog weer naar hem toe. We zoenden een tijdje, en toen ik hem genoeg overtuigd leek te hebben, gingen we weer langzaam verder waar we gebleven waren. Die avond met Cees bleef in mijn achterhoofd spelen, maar ik probeerde het uit alle macht te negeren. Een paar minuten lukte dat aardig. Ik voelde Gio’s warme handen op mijn huid, er werd veel gezoend, er gingen nog wat kledingstukken los en omlaag. Ik maakte zijn broek los, die van mij ging uit, mijn slip erachteraan. Gio tilde me op en ik eindigde met mijn rug tegen de muur en mijn benen om zijn middel. Toen, op het moment suprême, ging het mis.
Het lukte me niet dat met Cees op de achtergrond te houden, vooral de pijn die hij veroorzaakt had niet. Daar was ik zo bang voor, ik was zo bang en benauwd voor dat gevoel dat alles blokkeerde. Ik wist dat het een cirkel was, dat het nu juist pijn zou doen door mijn angst ervoor, maar ik kon het niet voorkomen. Toch wilde ik doorzetten, Gio het niet laten merken, maar omdat het met Bobby gisteren ook al niet helemaal goed was gegaan, was die pijn nu nog drie keer zo erg.
Gio ging verder en gelijk wist ik dat ik mezelf voor de gek hield. De pijn was scherp en mijn adem stokte in mijn keel. Ik verstijfde totaal, verkrampte volledig, alles schoot op slot. Gio merkte het, gelijk. Hij hield op met waar hij mee bezig was en bewoog geen spier meer. Ik hield hem stevig vast, durfde nauwelijks adem te halen, bijna niet te bewegen. Langzaam deed ik mijn ogen open, die brandden en prikten. Nee, nee. Ik wilde dit niet, niet ook hier, niet met Gio. Alsjeblieft, niet ook nu. Er zakte een gigantisch dof, zwaar gevoel neer in mijn buik en uit alle macht probeerde ik de tranen binnen te houden. Nee, alsjeblieft, ik wil dit deel van mijn leven niet ook nog kwijt, ik wil mijn leven terug. Ik wil niet frigide worden.
Gio en ik bleven even zo staan, alsof we het allebei niet aandurfden te bewegen. Ik hield hem krampachtig vast, hoorde mijn eigen onregelmatige, trillende ademhaling en wist dat hij die ook hoorde.
‘Starla?’ hoorde ik hem vragen. ‘Gaat het?’ Ik wist niet wat ik moest zeggen, wat ik moest doen. Het enige waaraan ik kon denken was het zware gevoel in mijn maag, de wanhoop en teleurstelling in mezelf. Ik haatte Cees, ik haatte wat hij gedaan had, en boven alles haatte ik mezelf.
Net toen ik me bedacht dat ik nu echt iets moest zeggen, wat dan ook, gebeurde er het meest onwaarschijnlijke wat er kon gebeuren. Het was vreselijk, maar tegelijkertijd was het mijn redding.
Er werd op de deur geklopt. Of gebonsd, eerder.
~: Geen loopvogel maar een sloopvogel :~
‘Hé, schiet eens op! Wie zit daar? Ik moet nodig!’ klonk het aan de andere kant van de deur.
Gio en ik keken elkaar aan, met grote ogen. Mijn hart stond bijna stil. Die stem herkende ik uit duizenden. Het was Nancy.
Nog even bleven Gio en ik zo staan, zonder te bewegen, bijna zonder hardop te ademen. Toen kwamen we weer tot onze positieven. Gio zette me op de grond en ik liet hem los. Hij begon zijn broek vast te maken, ik zocht koortsachtig naar die van mij en trok hem aan. Snel maakte ik de knopen dicht, proberend niet naar Gio te kijken. De situatie was gigantisch ongemakkelijk. Niet alleen hing die eerste abrupte onderbreking van ons intieme samenzijn nog in de lucht, maar nu werd die sfeer aangevuld met de onbeantwoorde vraag wat we nu in godsnaam met Nancy moesten doen. Er klonk opnieuw gebonk op de deur, en Nancy die riep: ‘Hé, wie zit daar? Heb je jezelf door de wc gespoeld?’ O verdomme, wat deed zij hier überhaupt, ze ging toch uit? Gio knoopte zijn polo dicht en ik vocht met een schoen.
‘Oké, en nu?’ fluisterde ik met een stem waar het onopgeloste eerdere probleem nog in doorklonk. Gio keek op en wilde iets zeggen, maar voor hij antwoord kon geven riep de feeks buiten: ‘Starla, ben jij dat? Schiet alsjeblieft op, ik doe het bijna in mijn broek!’ Gio kneep zijn ogen even dicht en wikkelde zijn schort weer om zijn middel.
‘Haar afpoeieren?’ zei hij zachtjes. Ik gaf een ruk aan een verstrikte veter en vloekte binnensmonds.
‘Ik ben nog wel even bezig, Nance,’ riep ik met een stem die ik niet van mezelf kende. ‘Ik voel me niet zo lekker.’ Gio keek even naar me, maar ik wierp hem een blik toe en hij hield zijn mond. Nancy, daarentegen, blèrde: ‘Ik moet nodig, Star, toe nou! Alsjeblieft, ik ben zo klaar!’ O God, wat nu, wat nu? Ik moest haar aan de praat houden, tijd rekken, ik stond nog half in mijn nakie.
‘Wat doe je hier?’ riep ik door de deur heen en ik trok mijn shirt over mijn hoofd. ‘Je ging toch uit?’ Nancy trappelde buiten met haar voeten en ik zocht naar mijn schort.
‘Ik was mijn portemonnee vergeten, maar ik moet nu zo nodig dat ik het niet meer redt helemaal naar de stad. Alsjeblieft Star, haal even diep adem, ik ben echt zo klaar.’ Nee, dit gebeurde niet, dit kon niet. Niet dit allemaal tegelijk, niet dit ook nog, alsof dat van net nog niet erg genoeg was. Ik kende haar langer dan vandaag, ze zou echt niet weggaan voor ze naar de wc was geweest. Wiens sadistische idee van humor was dit in godsnaam? Ik keek Gio aan. We wisten het allebei, hoe ze in elkaar zat, hoe we er voor stonden. Er was niets aan te veranderen. We keken elkaar aan en wisten het zonder het tegen elkaar te zeggen. Gio draaide zich om, streek nog één keer met zijn hand door zijn haar en toen haalde hij de deur van het slot.
Nancy bevroor toen ze in plaats van mij Gio recht in zijn gezicht keek. Haar ogen werden groot, als die van een vis. Alle uitdrukking gleed van haar gezicht. Gio knikte naar haar en liep in een beheerst tempo langs haar heen. Ik liep achter hem aan, en ondanks dat ik het probeerde te verkomen, ving Nancy’s blik die van mij. Haar ogen vielen bijna uit haar hoofd en haar mond zakte open. Ik liet ongemakkelijk mijn haar wat voor mijn gezicht vallen, realiseerde me dat ik mijn elastiek vergeten was en liep vlug langs haar heen de hal uit. Mijn hart bonsde in mijn keel. Ik kon bijna horen hoe ze zich omdraaide en me nakeek. Snel liep ik door, expres een andere kant op dan Gio, naar de veilige kantine. Toen ik daar binnen was, duwde ik de deur achter me dicht en leunde er met mijn rug tegen aan.
O, verdomme.
Gio en ik keken elkaar aan, met grote ogen. Mijn hart stond bijna stil. Die stem herkende ik uit duizenden. Het was Nancy.
Nog even bleven Gio en ik zo staan, zonder te bewegen, bijna zonder hardop te ademen. Toen kwamen we weer tot onze positieven. Gio zette me op de grond en ik liet hem los. Hij begon zijn broek vast te maken, ik zocht koortsachtig naar die van mij en trok hem aan. Snel maakte ik de knopen dicht, proberend niet naar Gio te kijken. De situatie was gigantisch ongemakkelijk. Niet alleen hing die eerste abrupte onderbreking van ons intieme samenzijn nog in de lucht, maar nu werd die sfeer aangevuld met de onbeantwoorde vraag wat we nu in godsnaam met Nancy moesten doen. Er klonk opnieuw gebonk op de deur, en Nancy die riep: ‘Hé, wie zit daar? Heb je jezelf door de wc gespoeld?’ O verdomme, wat deed zij hier überhaupt, ze ging toch uit? Gio knoopte zijn polo dicht en ik vocht met een schoen.
‘Oké, en nu?’ fluisterde ik met een stem waar het onopgeloste eerdere probleem nog in doorklonk. Gio keek op en wilde iets zeggen, maar voor hij antwoord kon geven riep de feeks buiten: ‘Starla, ben jij dat? Schiet alsjeblieft op, ik doe het bijna in mijn broek!’ Gio kneep zijn ogen even dicht en wikkelde zijn schort weer om zijn middel.
‘Haar afpoeieren?’ zei hij zachtjes. Ik gaf een ruk aan een verstrikte veter en vloekte binnensmonds.
‘Ik ben nog wel even bezig, Nance,’ riep ik met een stem die ik niet van mezelf kende. ‘Ik voel me niet zo lekker.’ Gio keek even naar me, maar ik wierp hem een blik toe en hij hield zijn mond. Nancy, daarentegen, blèrde: ‘Ik moet nodig, Star, toe nou! Alsjeblieft, ik ben zo klaar!’ O God, wat nu, wat nu? Ik moest haar aan de praat houden, tijd rekken, ik stond nog half in mijn nakie.
‘Wat doe je hier?’ riep ik door de deur heen en ik trok mijn shirt over mijn hoofd. ‘Je ging toch uit?’ Nancy trappelde buiten met haar voeten en ik zocht naar mijn schort.
‘Ik was mijn portemonnee vergeten, maar ik moet nu zo nodig dat ik het niet meer redt helemaal naar de stad. Alsjeblieft Star, haal even diep adem, ik ben echt zo klaar.’ Nee, dit gebeurde niet, dit kon niet. Niet dit allemaal tegelijk, niet dit ook nog, alsof dat van net nog niet erg genoeg was. Ik kende haar langer dan vandaag, ze zou echt niet weggaan voor ze naar de wc was geweest. Wiens sadistische idee van humor was dit in godsnaam? Ik keek Gio aan. We wisten het allebei, hoe ze in elkaar zat, hoe we er voor stonden. Er was niets aan te veranderen. We keken elkaar aan en wisten het zonder het tegen elkaar te zeggen. Gio draaide zich om, streek nog één keer met zijn hand door zijn haar en toen haalde hij de deur van het slot.
Nancy bevroor toen ze in plaats van mij Gio recht in zijn gezicht keek. Haar ogen werden groot, als die van een vis. Alle uitdrukking gleed van haar gezicht. Gio knikte naar haar en liep in een beheerst tempo langs haar heen. Ik liep achter hem aan, en ondanks dat ik het probeerde te verkomen, ving Nancy’s blik die van mij. Haar ogen vielen bijna uit haar hoofd en haar mond zakte open. Ik liet ongemakkelijk mijn haar wat voor mijn gezicht vallen, realiseerde me dat ik mijn elastiek vergeten was en liep vlug langs haar heen de hal uit. Mijn hart bonsde in mijn keel. Ik kon bijna horen hoe ze zich omdraaide en me nakeek. Snel liep ik door, expres een andere kant op dan Gio, naar de veilige kantine. Toen ik daar binnen was, duwde ik de deur achter me dicht en leunde er met mijn rug tegen aan.
O, verdomme.
~: Geen loopvogel maar een sloopvogel :~
Hoofdstuk 11
De eerste paar minuten na die rampzalige samenloop van omstandigheden durfde ik de kantine niet meer uit. Ik was veel te bang dat ik Nancy opnieuw tegen het lijf zou lopen. Nu zou dat nog erger zijn, want inmiddels was ze waarschijnlijk van de eerste schok bekomen en dat betekende dat ze in staat zou zijn om dingen tegen me te zeggen. Ik moest er niet aan denken.
Ik was op een stoel bij de grote tafel gaan zitten, met mijn knieën opgetrokken en mijn voeten op de zitting. Mijn ellebogen steunden op mijn knieën, mijn handen waren in mijn haar verstrengeld en ik staarde voor me uit. Er spookten allerlei dramatische scenario’s door mijn hoofd, het waren er zoveel dat ik niet eens wist waar ik moest beginnen. Ik was me kapot geschrokken, er zat geen greintje kracht in mijn ledematen. Alleen mijn hart deed het nog, twee keer zo snel als normaal, en mijn hersenen draaiden overuren. Het enige waar ik aan kon denken was dat ik een enorm, gigantisch probleem had. Ik kon maar niet besluiten wat erger was; dat ik net finaal was dichtgeklapt met Gio of dat Nancy ons betrapt had. Waarschijnlijk het laatste. Gio was voor rede vatbaar, Nancy niet. Ik bedoel, ik schaamde me er niet voor dat ik het met Gio deed, zelfs alle Angelina’s en Katies zouden hun Brads en Tommen waarschijnlijk als een baksteen voor hem laten vallen. Feit bleef echter dat hij mijn baas was en vierendertig en dat ik mezelf beter naar Antarctica kon laten transporteren als Nancy haar kop niet hield. Ma, pa. De baas, onze collega’s, Gio’s ex-vrouw. Bobby. O God, Bobby.
Ik was net aan het bedenken wat ik in godsnaam moest doen toen ik de deur open hoorde gaan. Eén vreselijke seconde lang dacht ik dat het Nancy was, maar aan de voetstappen en de zachte manier waarop de deur werd open gedaan, hoorde ik dat het Gio was.
‘Hé,’ zei hij zachtjes toen hij binnenkwam en hij deed de deur achter zich dicht.
‘Hé,’ zei ik ook, en ik en keek hoe hij naar me toe kwam. Hij leek zo rustig, zijn lichaam, zijn bewegingen, maar in zijn gezicht, in zijn ogen dat hij net zo min wist wat we nu moesten doen als ik.
Gio pakte een stoel en ging tegenover me zitten. Hij zette zijn elleboog op tafel en ook hij streek even door zijn haar. Een tijdlang zaten we zo, zonder iets te zeggen. De radio in de keuken speelde nog steeds, één of ander oud nummer dat pa ook wel eens luisterde.
‘Dat ging niet helemaal volgens plan, hè?’ zei Gio na een tijdje. Ik schudde mijn hoofd.
‘Niet echt, nee,’ antwoordde ik. Ik wist niet wat ik verder moest zeggen, wat ik moest doen. Vanuit mijn ooghoeken zag ik dat Gio naar me keek. Aan zijn stem hoorde ik wat hij toen wilde vragen en ik wilde koste wat kost dat hij dat niet zou doen.
‘Voordat Nancy…’ begon hij. ‘Wat gebeurde er? Heb ik je-’ Ik kneep mijn ogen dicht en schudde mijn hoofd.
‘Alsjeblieft, Gio,’ zei ik, niet al te vriendelijk. ‘Dat lijkt me nu even het minste probleem, denk je niet?’
‘Misschien, maar ik wilde je geen-’
‘Dat heb je niet gedaan. Het heeft niets met jou te maken en het is nu even niet belangrijk, oké?’ Weer was het even stil. We bleven allebei in dezelfde houding zitten en zeiden niets. Er kwam nadrukkelijk getik van de klok aan de muur en ik ergerde me aan dat geluid. Na een tijdje slaakte ik een zucht en streek over mijn gezicht.
‘Heb je Nancy toevallig tegen de grond geslagen?’ vroeg ik. Gio schudde zijn hoofd.
‘Nee. Ik zag haar net niet meer, ik denk dat ze alweer weg is.’
‘In dat geval kunnen we haar niet meer om zeep helpen, dus dan weet ik het ook niet.’ Gio lachte kort en ik glimlachte waterig. De presentator op de radio kondigde het weerbericht aan.
‘Wat als ze het de rest vertelt?’ vroeg ik. Gio schudde zijn hoofd.
‘Ik heb geen idee,’ zei hij. Ik zuchtte en wreef in mijn ogen.
‘Nou, zo komen we in ieder geval ergens,’ mompelde ik. ‘Kunnen we dit anders niet een andere keer doen? Ik ben te moe en te, weet ik veel, in shock om nu helder na te kunnen denken.’ Gio knikte.
‘Er is toch niet veel aan te doen, en nu al helemaal niet.’
‘Misschien houdt ze nog een tijdje haar mond dicht.’
‘Ik hoop het, maar ik vrees het ergste.’ Ik speelde in gedachten verzonken met mijn haar.
‘Ik ook,’ zei ik. Ik slikte en keek naar Gio. Hij keek ook voor zich uit, ik zag dat hij nadacht. O, ik wilde dit helemaal niet, ik wilde niet dat hij straks problemen kreeg door ons. Ik wilde voor mezelf ook geen problemen, maar als ik mocht kiezen, werd ik liever zelf verpletterd door deze ellende dan dat ik het over hem heen liet storten..
Ik streek mijn haar achter mijn oor en keek naar Gio’s gezicht. Hij had niet door dat ik naar hem keek. Zijn ogen waren zo mooi, zelfs nu, in deze toestand had hij nog die uitstraling waar iedere vrouw verliefd op zou worden. Ik kon Nancy wel schieten. Ik wilde hem niet kwijt, hoe dan ook. Maar als Nancy haar mond voorbij praatte, wist ik niet in hoeverre we tegen alles eromheen bestand waren. Liefde deed pijn. Ik had het nooit begrepen, maar nu begreep ik het wel. Ik begreep nu ook dat ik duizend keer meer van hem hield dan ik ooit van Bobby en wie dan ook had gehouden.
‘Gio?’ deed ik. Gio keek op en ik slikte. Ik aarzelde even, stak toen mijn hand naar hem uit. Ik keek hem aan, hij keek terug. Hoe hard ik het ook probeerde, ik had op dat moment geen enkel idee wat hij dacht.
‘Alsjeblieft,’ zei ik. ‘Anders lijkt het of wij ook vinden dat wat we hebben verkeerd is.’ Hij begreep het, beter dan dat ik mezelf nog begreep. Hij kwam naar me toe, pakte mijn gezicht in zijn handen en kuste me op mijn lippen. Het was zo zacht, zo rustig, ondanks alles. Er was zo veel emotie en de kus werd een zoen, krachtiger, maar nog steeds zacht. Alles om me heen viel weg, niets interesseerde me meer. Alleen Gio en het moment deden er nog toe, ongeacht wat de rest van de wereld daarvan vond. Toen we elkaar loslieten voelde ik me zo warm vanbinnen, en op een bizarre reden ondanks de hele situatie een klein beetje gelukkig, door alle stress heen. Ik liet mijn voorhoofd tegen dat van Gio rusten en keek hem aan. Hij glimlachte en streelde met zijn duim over mijn lippen. Ik hou van je? Ik weet het niet, maar het maakte me niet uit. Ik hou wel van jou.
De eerste paar minuten na die rampzalige samenloop van omstandigheden durfde ik de kantine niet meer uit. Ik was veel te bang dat ik Nancy opnieuw tegen het lijf zou lopen. Nu zou dat nog erger zijn, want inmiddels was ze waarschijnlijk van de eerste schok bekomen en dat betekende dat ze in staat zou zijn om dingen tegen me te zeggen. Ik moest er niet aan denken.
Ik was op een stoel bij de grote tafel gaan zitten, met mijn knieën opgetrokken en mijn voeten op de zitting. Mijn ellebogen steunden op mijn knieën, mijn handen waren in mijn haar verstrengeld en ik staarde voor me uit. Er spookten allerlei dramatische scenario’s door mijn hoofd, het waren er zoveel dat ik niet eens wist waar ik moest beginnen. Ik was me kapot geschrokken, er zat geen greintje kracht in mijn ledematen. Alleen mijn hart deed het nog, twee keer zo snel als normaal, en mijn hersenen draaiden overuren. Het enige waar ik aan kon denken was dat ik een enorm, gigantisch probleem had. Ik kon maar niet besluiten wat erger was; dat ik net finaal was dichtgeklapt met Gio of dat Nancy ons betrapt had. Waarschijnlijk het laatste. Gio was voor rede vatbaar, Nancy niet. Ik bedoel, ik schaamde me er niet voor dat ik het met Gio deed, zelfs alle Angelina’s en Katies zouden hun Brads en Tommen waarschijnlijk als een baksteen voor hem laten vallen. Feit bleef echter dat hij mijn baas was en vierendertig en dat ik mezelf beter naar Antarctica kon laten transporteren als Nancy haar kop niet hield. Ma, pa. De baas, onze collega’s, Gio’s ex-vrouw. Bobby. O God, Bobby.
Ik was net aan het bedenken wat ik in godsnaam moest doen toen ik de deur open hoorde gaan. Eén vreselijke seconde lang dacht ik dat het Nancy was, maar aan de voetstappen en de zachte manier waarop de deur werd open gedaan, hoorde ik dat het Gio was.
‘Hé,’ zei hij zachtjes toen hij binnenkwam en hij deed de deur achter zich dicht.
‘Hé,’ zei ik ook, en ik en keek hoe hij naar me toe kwam. Hij leek zo rustig, zijn lichaam, zijn bewegingen, maar in zijn gezicht, in zijn ogen dat hij net zo min wist wat we nu moesten doen als ik.
Gio pakte een stoel en ging tegenover me zitten. Hij zette zijn elleboog op tafel en ook hij streek even door zijn haar. Een tijdlang zaten we zo, zonder iets te zeggen. De radio in de keuken speelde nog steeds, één of ander oud nummer dat pa ook wel eens luisterde.
‘Dat ging niet helemaal volgens plan, hè?’ zei Gio na een tijdje. Ik schudde mijn hoofd.
‘Niet echt, nee,’ antwoordde ik. Ik wist niet wat ik verder moest zeggen, wat ik moest doen. Vanuit mijn ooghoeken zag ik dat Gio naar me keek. Aan zijn stem hoorde ik wat hij toen wilde vragen en ik wilde koste wat kost dat hij dat niet zou doen.
‘Voordat Nancy…’ begon hij. ‘Wat gebeurde er? Heb ik je-’ Ik kneep mijn ogen dicht en schudde mijn hoofd.
‘Alsjeblieft, Gio,’ zei ik, niet al te vriendelijk. ‘Dat lijkt me nu even het minste probleem, denk je niet?’
‘Misschien, maar ik wilde je geen-’
‘Dat heb je niet gedaan. Het heeft niets met jou te maken en het is nu even niet belangrijk, oké?’ Weer was het even stil. We bleven allebei in dezelfde houding zitten en zeiden niets. Er kwam nadrukkelijk getik van de klok aan de muur en ik ergerde me aan dat geluid. Na een tijdje slaakte ik een zucht en streek over mijn gezicht.
‘Heb je Nancy toevallig tegen de grond geslagen?’ vroeg ik. Gio schudde zijn hoofd.
‘Nee. Ik zag haar net niet meer, ik denk dat ze alweer weg is.’
‘In dat geval kunnen we haar niet meer om zeep helpen, dus dan weet ik het ook niet.’ Gio lachte kort en ik glimlachte waterig. De presentator op de radio kondigde het weerbericht aan.
‘Wat als ze het de rest vertelt?’ vroeg ik. Gio schudde zijn hoofd.
‘Ik heb geen idee,’ zei hij. Ik zuchtte en wreef in mijn ogen.
‘Nou, zo komen we in ieder geval ergens,’ mompelde ik. ‘Kunnen we dit anders niet een andere keer doen? Ik ben te moe en te, weet ik veel, in shock om nu helder na te kunnen denken.’ Gio knikte.
‘Er is toch niet veel aan te doen, en nu al helemaal niet.’
‘Misschien houdt ze nog een tijdje haar mond dicht.’
‘Ik hoop het, maar ik vrees het ergste.’ Ik speelde in gedachten verzonken met mijn haar.
‘Ik ook,’ zei ik. Ik slikte en keek naar Gio. Hij keek ook voor zich uit, ik zag dat hij nadacht. O, ik wilde dit helemaal niet, ik wilde niet dat hij straks problemen kreeg door ons. Ik wilde voor mezelf ook geen problemen, maar als ik mocht kiezen, werd ik liever zelf verpletterd door deze ellende dan dat ik het over hem heen liet storten..
Ik streek mijn haar achter mijn oor en keek naar Gio’s gezicht. Hij had niet door dat ik naar hem keek. Zijn ogen waren zo mooi, zelfs nu, in deze toestand had hij nog die uitstraling waar iedere vrouw verliefd op zou worden. Ik kon Nancy wel schieten. Ik wilde hem niet kwijt, hoe dan ook. Maar als Nancy haar mond voorbij praatte, wist ik niet in hoeverre we tegen alles eromheen bestand waren. Liefde deed pijn. Ik had het nooit begrepen, maar nu begreep ik het wel. Ik begreep nu ook dat ik duizend keer meer van hem hield dan ik ooit van Bobby en wie dan ook had gehouden.
‘Gio?’ deed ik. Gio keek op en ik slikte. Ik aarzelde even, stak toen mijn hand naar hem uit. Ik keek hem aan, hij keek terug. Hoe hard ik het ook probeerde, ik had op dat moment geen enkel idee wat hij dacht.
‘Alsjeblieft,’ zei ik. ‘Anders lijkt het of wij ook vinden dat wat we hebben verkeerd is.’ Hij begreep het, beter dan dat ik mezelf nog begreep. Hij kwam naar me toe, pakte mijn gezicht in zijn handen en kuste me op mijn lippen. Het was zo zacht, zo rustig, ondanks alles. Er was zo veel emotie en de kus werd een zoen, krachtiger, maar nog steeds zacht. Alles om me heen viel weg, niets interesseerde me meer. Alleen Gio en het moment deden er nog toe, ongeacht wat de rest van de wereld daarvan vond. Toen we elkaar loslieten voelde ik me zo warm vanbinnen, en op een bizarre reden ondanks de hele situatie een klein beetje gelukkig, door alle stress heen. Ik liet mijn voorhoofd tegen dat van Gio rusten en keek hem aan. Hij glimlachte en streelde met zijn duim over mijn lippen. Ik hou van je? Ik weet het niet, maar het maakte me niet uit. Ik hou wel van jou.
~: Geen loopvogel maar een sloopvogel :~
Mooi, mooi, mooi! ^^
Schrijf maar weer snel verder =D
Opmerking: ik ben op dit moment bezig met een boek uitgeven. Als het bij jou net zo'n circus was als het nu bij mij is, zul je begrijpen dat ik een DRUKKE tijd tegemoet ga
Dat houdt in dat ik minder hier zal zijn, want ik moet van alles regelen.
Maar ik blijf het wel lezen. ^^
En zal zo vaak mogelijk een reactie plaatsen.
Schrijf maar weer snel verder =D
Opmerking: ik ben op dit moment bezig met een boek uitgeven. Als het bij jou net zo'n circus was als het nu bij mij is, zul je begrijpen dat ik een DRUKKE tijd tegemoet ga
Dat houdt in dat ik minder hier zal zijn, want ik moet van alles regelen.
Maar ik blijf het wel lezen. ^^
En zal zo vaak mogelijk een reactie plaatsen.
Niet veel later was mijn minieme gevoel van rust en geluk natuurlijk al gauw weer verdwenen. Het was of de stress weer de overhand kreeg als ik niet meer bij Gio in de buurt was. Ik kwam pas laat thuis, pa en ma lagen al in bed. Ondanks het feit dat ze sliepen, was het alsof ik er door hun aanwezigheid pijnlijk aan werd herinnerd wat ze allemaal met me zouden doen als ze achter mijn relatie met Gio zouden komen. Ik ging naar de badkamer, waste me en poetste mijn tanden en probeerde daarna te slapen. Ik sliep voor geen meter. Het lukte me niet te stoppen met piekeren nu mijn eeuwige onrustige gedachten over Cees werden aangevuld met gedachten aan Nancy en gepieker over het seksprobleem. Het enige wat onveranderd was, waren mijn nachtmerries over Cees. Nou, wat een opluchting.
De volgende ochtend werd ik al om half zes wakker, wat een record was. Ik kwam er achter dat ik gisteravond was vergeten mijn wekker te zetten en normaal gesproken werd ik dan nooit voor negen uur wakker. Half zes was natuurlijk veel te vroeg. Ik had nog geen vier uur geslapen en voelde me waardeloos. Eerst wilde ik stoïcijns in bed blijven liggen, doen alsof ik nog zou kunnen slapen en niet naar school gaan, maar ik wist al gauw dat het geen zin zou hebben. Op school had ik tenminste nog afleiding, hier bleef ik toch alleen maar piekeren en malen en daar schoot ik geen fluit mee op.
Ik bleef een uur of zeven in bed liggen, zodat pa en ma zich niet afvroegen wat ik mankeerde dat ik al zo vroeg wakker was. Ik nam mezelf voor niet te gaan piekeren, niet over Gio, Cees of Nancy, maar natuurlijk werkte dat averechts. Voor het eerst sinds tijden was ik weer begonnen met nagelbijten. Ik maakte me zorgen, om Gio en om Bobby. Ik was zo bang dat Nancy haar mond niet zou houden en dat alles verkeerd zou gaan. Dat Gio zijn baan, zijn reputatie en zijn ex-vrouw zou verliezen en ik Bobby. Helaas woonden we in een klein dorp, en als Nancy haar nieuwe roddel met ook maar één iemand zou delen, wist binnen een uur de hele goegemeente ervan. Iedereen hier was zo monogaam als een stel zwanen en ouderwets preuts, dus ik kon wel raden wat het gespreksonderwerp van de dag en de algemene opinie daarover zouden zijn. O God, laat haar alsjeblieft haar mond dichthouden.
Na een hoop gepieker hoorde ik pa en ma opstaan. Ze bromden met elkaar op de toon van mensen die net wakker waren. Ik bleef in bed liggen tot ik ze weg hoorde gaan, wat doorgaans rond een uur of zeven was. Ik had geen om zin ze te zien, tegen ze te praten. Voorlopig had ik al genoeg aan mijn hoofd zonder dat zij ook nog gingen zeuren over wat ik allemaal verkeerd deed. Wat zouden pa en ma doen als ze het hoorden, van Gio en mij? Was er een manier waarop ze het te weten konden komen, via via, van Nancy en iedereen ertussenin? Ik hoopte van harte van niet. Mijn vader was sowieso al panisch over mijn vriendjes, laat staan over een vriendje dat twee keer zo oud was als ik en de baas was in het restaurant waar ik werkte. Hij zou gek worden.
Toen pa en ma weg waren, hees ik mezelf uit bed, sprong onder de douche en kleedde me aan. Veel eten kreeg ik niet weg, zoals gewoonlijk. Ik at een boterham met jam en nam er twee mee, in de ijdele hoop dat ik vanmiddag wel iets door mijn keel zou kunnen krijgen. Daarna klom ik op mijn Puch en reed als een zombie naar school. Daar was het niet veel beter. Ik had geen idee welke vakken ik had, ik wist amper welke dag het was. Ik volgde mijn klas en een heftig kwetterende Mel van lokaal naar lokaal, maar had zelfs tijdens de les geen idee welk vak ik had. Ik had het veel te druk met piekeren en mijn nagels afbijten tot aan mijn middelste vingerkootjes. Zelfs Mel hoorde ik nauwelijks. Ze praatte onophoudelijk tegen me, vier lesuren lang. Veel kreeg ik niet mee. In het begin had ik nog opgevangen dat ze gisteren was gaan tennissen en vaag viel het me op dat ze abnormaal vaak ‘Tennisboy’ zei, maar verder was ik mijn aandacht al gauw verloren. Erg was het niet, want tot zover leek Mel ook niet echt door te hebben dat ik niet bepaald naar haar luisterde. Tenminste, dat was zo tot het vijfde uur. Het feit dat Economieman voor de klas stond, deed me vermoeden dat we economie hadden. Hij vertelde iets en het was zo saai dat zelfs Mel stil was, wat waarschijnlijk betekende dat ze in slaap was gevallen. Het geluid van Economiemans stem was irritant, omdat hij om mijn hoofd heengonsde maar ik de betekenis van de woorden niet meer doorkreeg en ze me daardoor alleen maar afleidden, en niet op een goede manier. Goddank liet hij ons na een hele tijd opdrachten maken en hield hij zijn mond dicht. Ik dacht dat ik daar blij mee was, maar nadeel was dat Melanie vervolgens weer onstuitbaar verder ging met haar verhaal over Tennisboy. Het duurde nog een kwartier voor ze doorkreeg dat ik totaal niet lette op wat ze zei.
De volgende ochtend werd ik al om half zes wakker, wat een record was. Ik kwam er achter dat ik gisteravond was vergeten mijn wekker te zetten en normaal gesproken werd ik dan nooit voor negen uur wakker. Half zes was natuurlijk veel te vroeg. Ik had nog geen vier uur geslapen en voelde me waardeloos. Eerst wilde ik stoïcijns in bed blijven liggen, doen alsof ik nog zou kunnen slapen en niet naar school gaan, maar ik wist al gauw dat het geen zin zou hebben. Op school had ik tenminste nog afleiding, hier bleef ik toch alleen maar piekeren en malen en daar schoot ik geen fluit mee op.
Ik bleef een uur of zeven in bed liggen, zodat pa en ma zich niet afvroegen wat ik mankeerde dat ik al zo vroeg wakker was. Ik nam mezelf voor niet te gaan piekeren, niet over Gio, Cees of Nancy, maar natuurlijk werkte dat averechts. Voor het eerst sinds tijden was ik weer begonnen met nagelbijten. Ik maakte me zorgen, om Gio en om Bobby. Ik was zo bang dat Nancy haar mond niet zou houden en dat alles verkeerd zou gaan. Dat Gio zijn baan, zijn reputatie en zijn ex-vrouw zou verliezen en ik Bobby. Helaas woonden we in een klein dorp, en als Nancy haar nieuwe roddel met ook maar één iemand zou delen, wist binnen een uur de hele goegemeente ervan. Iedereen hier was zo monogaam als een stel zwanen en ouderwets preuts, dus ik kon wel raden wat het gespreksonderwerp van de dag en de algemene opinie daarover zouden zijn. O God, laat haar alsjeblieft haar mond dichthouden.
Na een hoop gepieker hoorde ik pa en ma opstaan. Ze bromden met elkaar op de toon van mensen die net wakker waren. Ik bleef in bed liggen tot ik ze weg hoorde gaan, wat doorgaans rond een uur of zeven was. Ik had geen om zin ze te zien, tegen ze te praten. Voorlopig had ik al genoeg aan mijn hoofd zonder dat zij ook nog gingen zeuren over wat ik allemaal verkeerd deed. Wat zouden pa en ma doen als ze het hoorden, van Gio en mij? Was er een manier waarop ze het te weten konden komen, via via, van Nancy en iedereen ertussenin? Ik hoopte van harte van niet. Mijn vader was sowieso al panisch over mijn vriendjes, laat staan over een vriendje dat twee keer zo oud was als ik en de baas was in het restaurant waar ik werkte. Hij zou gek worden.
Toen pa en ma weg waren, hees ik mezelf uit bed, sprong onder de douche en kleedde me aan. Veel eten kreeg ik niet weg, zoals gewoonlijk. Ik at een boterham met jam en nam er twee mee, in de ijdele hoop dat ik vanmiddag wel iets door mijn keel zou kunnen krijgen. Daarna klom ik op mijn Puch en reed als een zombie naar school. Daar was het niet veel beter. Ik had geen idee welke vakken ik had, ik wist amper welke dag het was. Ik volgde mijn klas en een heftig kwetterende Mel van lokaal naar lokaal, maar had zelfs tijdens de les geen idee welk vak ik had. Ik had het veel te druk met piekeren en mijn nagels afbijten tot aan mijn middelste vingerkootjes. Zelfs Mel hoorde ik nauwelijks. Ze praatte onophoudelijk tegen me, vier lesuren lang. Veel kreeg ik niet mee. In het begin had ik nog opgevangen dat ze gisteren was gaan tennissen en vaag viel het me op dat ze abnormaal vaak ‘Tennisboy’ zei, maar verder was ik mijn aandacht al gauw verloren. Erg was het niet, want tot zover leek Mel ook niet echt door te hebben dat ik niet bepaald naar haar luisterde. Tenminste, dat was zo tot het vijfde uur. Het feit dat Economieman voor de klas stond, deed me vermoeden dat we economie hadden. Hij vertelde iets en het was zo saai dat zelfs Mel stil was, wat waarschijnlijk betekende dat ze in slaap was gevallen. Het geluid van Economiemans stem was irritant, omdat hij om mijn hoofd heengonsde maar ik de betekenis van de woorden niet meer doorkreeg en ze me daardoor alleen maar afleidden, en niet op een goede manier. Goddank liet hij ons na een hele tijd opdrachten maken en hield hij zijn mond dicht. Ik dacht dat ik daar blij mee was, maar nadeel was dat Melanie vervolgens weer onstuitbaar verder ging met haar verhaal over Tennisboy. Het duurde nog een kwartier voor ze doorkreeg dat ik totaal niet lette op wat ze zei.
~: Geen loopvogel maar een sloopvogel :~
Omdat alles gewist was, een lang stuk met wat delen oud erbij!
____________________________________________________________________
‘En hij heeft meestal zo’n T-shirt met…Star?’ onderbrak ze zichzelf na een hele tijd. Ze boog naar me toe en zwaaide haar hand heen en weer voor mijn ogen. ‘Luister je eigenlijk wel?’ Ze vroeg het op een andere toon dan de ode aan Tennisboy die al tenminste vijf lesuren duurde, en daardoor lukte het me even wakker te worden uit mijn wereld met doemscenario’s.
‘Hè?’ vroeg ik terwijl ik met moeite mijn nagels bij mijn tanden uit de buurt haalde. Mel leunde opzij, zodat ze in mijn gezichtsveld kwam.
‘Ik zit je een heel verhaal te vertellen en je luistert helemaal niet. Is er iets of zo?’ Ik staarde haar aan, schudde mijn hoofd.
‘Nee,’ zei ik terwijl ik mijn wijsvinger zowat van mijn hand knaagde. ‘Hoezo?’ Mel pakte mijn hand en trok hem uit mijn buurt.
‘Niet nagelbijten. Klets niet, doos, je hebt al drie jaar niet meer aan je nagels gezeten. Wat is er?’ Ik keek haar aan en begon de ringvinger van mijn andere hand op te eten. Misschien moest het maar, ik moest het gewoon aan iemand vertellen. Wie weet luchtte het wel op. Nu kon en mocht het tenminste, misschien kon ze me nog wel helpen ook.
Ik keek even om me heen en schoof toen mijn stoel naar achteren.
‘Kom mee,’ zei ik. Ik stond op, pakte haar arm en sleept haar mee naar de deur. Economieman stond aan de andere kant van het lokaal iets aan Daan uit te leggen en dus we konden zonder halsbrekende toeren uit te hoeven halen naar buiten glippen. We liepen de gang over, naar de dameswc en gingen daar naar binnen. Er stond maar één meisje, met een mascara in haar handen voor de spiegel. Ik liep langs haar heen en ging helemaal aan de andere kant van de toiletten staan. Mel keek me afwachtend aan en ik wiebelde een beetje heen en weer op mijn voeten. Ik had nu al spijt dat ik hier stond. Hoe ging ik dit in godsnaam tegen haar zeggen?
‘Mel…’ begon ik met gedempte stem, zodat Mel zich samenzweerderig naar me toeboog. ‘Luister alsjeblieft eerst even voor je iets zegt of gaat gillen, oké?’ Mel knikte geconcentreerd, alsof ze nu al bezig was zich te concentreren om haar mond te kunnen houden. Ik haalde diep adem.
‘Oké… Er is iets… je weet het restaurant waar ik werk?’ Mel knikte weer. Ik slikte diep en keek naar het meisje bij de spiegel, dat bezig was mascara op te doen en deed alsof ze ons niet hoorde.
‘Nou, er is iemand in het restaurant, mijn baa-… collega, en… nou, daar gebeurt wel eens het één en ander mee.’ Melanie keek niet of ze me begreep, maar als ik in detail moest treden om haar duidelijk te maken wat ik bedoelde, werd ik waarschijnlijk gek, dus ik praatte snel verder.
‘Gisteren, eh, ging het alleen even mis.’ Ze snapte het nog steeds niet. God, waarom had ik ook gedacht dat ik hier met haar over kon praten?
Ik slikte weer en zette nog een stap dichter naar haar toe.
‘We zijn een beetje betrapt,’ probeerde ik. Ze fronste haar wenkbrauwen en schudde niet begrijpend haar hoofd.
‘Met wat?’ vroeg ze doodleuk. Het was of ik hints aan het spelen was met iemand die daar heel slecht in was en ik ontplofte bijna.
‘Alle mensen,’ zei ik harder. ‘Moet ik het voor je uittekenen? Ik heb regelmatig seks met iemand van mijn werk terwijl ik nog met Bobby ga en gisteren zijn we betrapt door een collega die haar mond nooit kan houden. Zo goed?’ Ik geloof dat het eindelijk tot Mel doordrong. Haar ogen werden haast net zo groot als die van Nancy gisteren en ze werd knalrood.
‘Wat?’ riep ze zo hard dat ze het waarschijnlijk op de eerste verdieping ook nog konden horen. Ik keek vlug over mijn schouder naar het andere meisje, dat van schrik bijna haar mascara in haar oog stak, en draaide me weer om naar Melanie.
‘Shht!’ siste ik gedempt. ‘Niet de hele school hoeft het te weten.’
‘Ja, sorry, maar Star… kom op. Bobby?’
‘Ja, ik weet het.’
‘O God, wat erg. Wat gebeurde er?’
‘Wat ik zeg. We waren… nou ja, je weet wel, en toen stond er iemand voor de deur.’
‘God néé, wat erg. Wie was het?’
‘Voor de deur? Een collega.’
‘Ja, maar wie?’
‘Nancy.’
‘O nee toch, Nancy? Dé Nancy?’
‘We hebben er maar één, dus...’
‘O, wat vreselijk. Wat ga je nu doen?’
‘Geen idee, dat wilde ik eigenlijk aan jou vragen.’ Ze keek me een beetje verbaasd aan.
‘Echt?’ vroeg ze op een manier die me niet echt geruststelde. ‘Nou, dan moet je wel heel wanhopig zijn. Ik weet niet zo veel van jongens.’
‘Het gaat niet om jongens, het gaat om Nancy.’ Mel haalde mistroostig haar schouders op.
‘Ik weet ook niet zoveel van Nancy,’ zei ze. ‘Alleen dat iedereen er gelijk van op de hoogte is als zij iets weet .’
‘Ja, en straks hoort Bobby het via via en dat vind ik lullig voor hem.’
‘Dan moet je het tegen Bobby zeggen voor iemand anders het doet. En breken met die gast op je werk.’ Mijn gezicht betrok, ik kon er niets aan doen. Mel bekeek me en hield haar hoofd schuin.
‘Wat?’ vroeg ze. Ik haalde mijn schouders op en wreef ongemakkelijk over mijn arm.
‘Nou…,’ mompelde ik. ‘Ik weet niet.’ Mel trok haar wenkbrauwen op, verwijtend haast. Dat had ze nog nooit gedaan. Ik klemde mijn kiezen op elkaar.
‘Kijk me niet zo aan, Mel,’ siste ik. ‘Ik-’ Maar ze schudde haar hoofd en gebaarde dat ik stil moest zijn.
‘Ben je verliefd op hem?’ onderbrak ze me. Ik staarde haar aan. Op de achtergrond was het meisje wel erg lang aan het hannesen met de dop van haar mascara.
‘Op wie?’ vroeg ik met een klein stemmetje.
‘Op die gast op je werk.’ Kort keek ik haar nog aan, toen wendde ik mijn blik af. Ik dacht aan Gio en slikte. Ze moest eens weten.
‘Je hebt geen idee,’ mompelde ik schor. Nu staarde Melanie mij aan. Ik was bijna nooit verliefd, zelden. In een onoplettend moment van oprechtheid had ik dat ooit eens aan Mel verteld. Bobby was tot zover één van de weinigen, afgezien van Gio, dan. Maar voor Bobby had ik ook nooit gevoeld wat ik voor Gio voelde.
‘Oké,’ zei Melanie toen en het mascarakind achter ons liet haar tas vallen, zodat alles eruit rolde. ‘En op Bobby?’ Er viel een stilte, ook het opgeruim van het meisje leek even te stoppen. Eigenlijk hoefde ik niet lang over het antwoord na te denken. Ik had het me gisteren al gerealiseerd, en waarschijnlijk ergens diep van binnen al eerder. Dat maakte wel dat ik me gigantisch schuldig voelde. Ik deed alsof ik diep nadacht en zei toen: ‘Ik weet het niet. Op een andere manier. Minder.’ Het stomme kind achter ons had eindelijk haar tas weer heringeruimd en verliet de wc. Ik hoopte van harte dat ze niemand kende die bevriend was met Bobby of zijn vrienden.
Melanie keek me aan en zuchtte toen.
‘Nou dan zit er maar één ding op,’ zei ze.
‘Wat dan?’ vroeg ik met tegenzin, want ik kon het antwoord wel raden.
‘Het vertellen aan Bobby en kiezen.’ Ik trok een sip gezicht.
‘Maar ik wil het helemaal niet aan Bobby vertellen. Straks is hij teleurgesteld en gekwetst en dat vind ik zielig.’ Mel haalde haar schouders op.
‘Dat is vervelend, maar daar ben je te laat mee, Star. Het is zoals het is en hij kan het beter van jou horen dan iemand anders.’ Ze had gelijk, dat wist ik best wel. Maar ik moest er echt niet aan denken om Bobby te moeten missen. Ik was zo lang met hem samen geweest, we hadden zoveel met elkaar gedeeld. Dat wilde ik niet verliezen, maar de kans dat hij zou accepteren wat ik hem geflikt had, was klein. Ik wist bijna zeker dat ik hem kwijt zou raken als ik het opbiechtte en eigenlijk was ik daar helemaal niet klaar voor. Niet met alles wat er nu speelde. Ik wilde hem houden als baken in alle onrust, hoe egoïstisch dat ook mocht zijn.
‘Ik weet het nog niet,’ zei ik tegen Mel. ‘Ik wil Bobby niet kwijt.’
‘Star…’
‘Ja, ik kan er ook niets aan doen, Mel. Ik denk er wel over na.’ Mel zuchtte.
‘Oké. Maar denk ook aan hem, hè?’
‘…’
‘Star? Beloof je dat?’
‘Ja, ik weet het. Ik beloof het.’
Mel merkte wel dat ik nogal met alles in de knoop zat en ze vroeg of ik ‘s avonds langs wilde komen om er over te praten. Ik twijfelde even, maar stemde toe. Eigenlijk wilde ik het niet over deze ellende hebben, hoopte meer op een gezellige, zorgeloze avond met films en snoep, maar jammer genoeg zat dat er niet in. Ook al ging ik er niet echt in mee, Mel had volgens mij echt serieus willen praten. Dat maakte me een beetje nerveus, het voelde onnatuurlijk. Normaal gesproken kwamen onze privédingen en problemen spontaan ter sprake, gaandeweg. Nu kwam er zoveel druk, of nadruk op te liggen. Volgens mij voelde Mel het ook. We kletsen een tijdje quasi nonchalant over luchtige dingen, keken een film met Kevin Costner op televisie en kauwden op chips. Af en toe voelde ik dat ze naar me keek. Ik weet niet of het haar bedoeling was dat ik het zou merken en terug zou kijken, maar dat deed ik niet. Aan de ene kant omdat ik de stilte waardeerde, aan de andere kant omdat ik bang was voor wat ze zou zeggen als ik gehoor zou geven aan haar blik. Uiteindelijk zei ze toch iets, ondanks dat ik niet op haar hints reageerde.
‘Vind jij hem knap?’ vroeg ze ineens. Ik zat me net allemaal dramatische scenario’s te in mijn hoofd te halen over waar ze het over zou gaan hebben en werd een beetje opgeschrikt uit mijn gedachten, verbaasd. Ik had geen idee waar ze het over had.
‘Wie?’ vroeg ik. Mel knikte naar de tv.
‘Kevin Costner,’ zei ze. Langzaam drong het tot me door wat ze zei, dat het niet over mij ging, over Gio, Bobby of Cees. Ik draaide mijn hoofd naar het scherm en keek. We zagen Kevin Costner doen alsof hij hoorntjes had terwijl hij als een malloot in de rondte sprong en ‘tatanka’ riep.
‘Nee,’ zei ik. ‘Sorry Mel, maar jij hebt hem net toch ook met die snor gezien?’
‘Jawel, maar ik vind hem ook niet leuk. Ik was laatst met mijn ma The Bodyguard aan het kijken en toen zei ze dat ze hem leuk vond.’
‘Jouw ma denkt ook dat Roger Moore sexy is.’
‘Dat is waar.’ We kauwden even bedachtzaam op onze chips en keken naar Kevin Costner. Van beneden klonk gelach; Mels ouders zaten in de huiskamer cabaret te kijken. Het geluid klonk raar in de stilte in onze kamer. Er hing iets tussen ons in, iets wat er de hele avond al was. Ik wilde het er niet over hebben. Mel volgens mij wel, maar ze wist niet hoe ze moest beginnen. Uiteindelijk deed ze het toch.
‘Star?’ vroeg ze na een tijdje voorzichtig. De toon van haar stem was anders dan daarnet. Ik hoorde het en even moest ik moed verzamelen voor ik antwoord gaf.
‘Ja?’
‘Mag ik je iets vragen?’ Nee.
‘’Tuurlijk.’ Mel frunnikte aan een pluk haar en ik merkte dat ze naar me keek. Ik keek niet terug..
‘Ik bedoel iets persoonlijks,’ zei ze. Korte stilte. Ik hoorde dat ze haar adem inhield. Langzaam knikte ik.
‘Oké,’ zei ik. Mel ging verzitten en ik keek naar haar. Ze draaide de lok haar zenuwachtig om haar vingers, liet hem los, begon toen weer opnieuw. Ik kon zien dat ze twijfelde, dat ze overwoog wat ze moest zeggen, hoe ze het moest zeggen.
‘Het gaat niet zo goed met je, hè?’ zei ze toen. Haar gezicht stond een beetje behoedzaam, alsof ze bang was dat ik haar zou slaan. Ik wendde mijn blik af en slikte, begon ook aan mijn nagels te pulken. Ik had gedacht dat ze over Bobby wilde beginnen, maar volgens mij was dat niet wat ze bedoelde.
‘Ik weet niet,’ zei ik en ik keek naar de nagel van mijn duim. ‘Misschien niet.’ Mel streek haar haar achter haar oor.
‘Ja, ik weet niet, je… ik kan het niet goed uitleggen. Je bent zo… anders, de laatste tijd.’ Ik beet op mijn nagel en haalde mijn schouders op.
‘O,’ zei ik, proberend ongeïnteresseerd te klinken. Melanie liet zich echter niet van de wijs brengen.
‘Ik merk het al een tijdje,’ ging ze verder. ‘Je bent zo stil, zo timide, je hele houding is anders.’ ‘O.’ Er viel opnieuw een stilte. Ik beet op mijn nagel en overwoog een hand chips te pakken, maar was bang dat die beweging te groot zou zijn, dat ik daarmee iets zou verstoren. Bij gebrek aan beter begon ik maar op mijn wijsvingernagel te knagen en keek naar de tv.
‘Je bent paars,’ zei Mel toen ineens. Ik stopte met nagelbijten en ik keek haar aan. Ik fronste mijn wenkbrauwen.
‘Wat?’ vroeg ik. Mels wangen werden een beetje rozig.
‘Nou kijk,’ begon ze. ‘Je weet toch dat ze zeggen dat iedereen een soort van kleur is? Dat ieder karakter bepaalde eigenschappen en zo heeft en dat je op basis van die dingen iedereen een kleur kunt geven. Net als een aura, weet je wel, maar dan anders.’ Ik haalde mijn schouders op.
‘Zal vast wel,’ mompelde ik. Mel hoorde me niet eens, ze leek echt het idee te hebben dat ze iets ontdekt had en schoof dichter naar me toe.
‘Jij was rood,’ ging ze verder. ‘Je weet wel, rood is mooi, uitdagend, sexy, expressief. Gedurfd, sprekend.’ Ik vroeg me af waar ze dit in godsnaam vandaan had, maar hield mijn mond. Mel ging verder.
‘Dat was jij, tot voor kort, bedoel ik. Maar nu niet meer, of minder. Nu ben je, eh, paars.’
‘Paars?’ reageerde ik en Mel knikte bevestigend. Ik keek weer voor me uit en dacht even na.
‘Wat is er mis met paars?’ vroeg ik toen. Mel kneep een lege zak chips samen en gooide hem met een tevreden gezicht in de prullenbak tegenover ons.
‘Niets. Maar het is geen rood.’ Ik keek naar de lege zak in de prullenbak, die langzaam weer begon uit te zetten.
‘Dat is waar,’ mompelde ik. Mel knikte.
‘Ja. Weet je, het is net als met verf. Je kunt paars maken van rood, dat is makkelijk. Maar als rood eenmaal paars is, kun je er geen rood meer van maken.’ Daarna zeiden we niets meer. Mels aandacht dwaalde weer af naar de film en ik dacht aan wat ze gezegd had. Ik kon me er niet los van maken, zelfs ‘s avonds in bed dacht ik er nog aan. Ik wist ongeveer wel wat ze bedoelde, maar ik widle er niet teveel bij nadenken wat dat betekende. Bovendien was Cees sterker, zoals hij dat altijd was. Die herinnering overheerste alles. Ook al werd ik belaagd door doemscenario’s over Nancy en Bobby, de flashbacks van Cees waren veel meer aanwezig. Ik wist dat ik het van me af moest zetten, nu echt. Dat met Cees was toch een duister pad zonder einde, maar over Nancy en Bobby moest ik wel echt serieus na gaan denken. Ik voelde me een beetje schuldig, omdat ik alleen maar dacht over mijn ‘probleem met Bobby’ en er geen haar op mijn hoofd was die er aan dacht om te breken met Gio. Ik was nog liever dood. Maar ik hield toch ook nog wel van Bobby, op een bepaalde manier? In ieder geval nog zodanig dat ik hem niet wilde kwetsen, dat wel. Maar Mel had gelijk, daar schoten we allebei niets mee op. Ik wilde niet dat hij het van iemand anders zou horen en die kans was groot. Iedereen had zijn contacten, tussen de club en het restaurant en tussen het restaurant en school. Nancy kende gewoon te veel mensen, veel mensen kenden mij en Bobby. Het zou vreselijk zijn als iemand Bob doodleuk zou aanspreken op het feit dat zijn vriendin het met haar baas deed. Maar het leek me ook ondoenlijk om het hem zelf te vertellen. Het voelde of ik het dan zelf voor ons zou verpesten en dat leek zo tegennatuurlijk. Al had ik dat natuurlijk allang eerder gedaan.
De volgende dag wist ik het nog steeds niet. Het was vreemd hoe snel het leven doorging terwijl ik me af zat te vragen wat ik in godsnaam met het mijne aanmoest. Mel praatte weer over Tennisboy alsof ze gisteren niet diepzinnig had zitten doen over kleuren. Ik luisterde net zo min naar haar als voor ons gesprek van gisteren en zij leek dat ook net zo min te merken. Ik spendeerde al mijn lesuren aan bedenken wat ik moest doen met Bobby. Ja, wat ik móést doen was duidelijk, maar of ik dat ook wilde was een tweede.
Uiteindelijk hoefde ik de beslissing niet zelf meer te nemen.
____________________________________________________________________
‘En hij heeft meestal zo’n T-shirt met…Star?’ onderbrak ze zichzelf na een hele tijd. Ze boog naar me toe en zwaaide haar hand heen en weer voor mijn ogen. ‘Luister je eigenlijk wel?’ Ze vroeg het op een andere toon dan de ode aan Tennisboy die al tenminste vijf lesuren duurde, en daardoor lukte het me even wakker te worden uit mijn wereld met doemscenario’s.
‘Hè?’ vroeg ik terwijl ik met moeite mijn nagels bij mijn tanden uit de buurt haalde. Mel leunde opzij, zodat ze in mijn gezichtsveld kwam.
‘Ik zit je een heel verhaal te vertellen en je luistert helemaal niet. Is er iets of zo?’ Ik staarde haar aan, schudde mijn hoofd.
‘Nee,’ zei ik terwijl ik mijn wijsvinger zowat van mijn hand knaagde. ‘Hoezo?’ Mel pakte mijn hand en trok hem uit mijn buurt.
‘Niet nagelbijten. Klets niet, doos, je hebt al drie jaar niet meer aan je nagels gezeten. Wat is er?’ Ik keek haar aan en begon de ringvinger van mijn andere hand op te eten. Misschien moest het maar, ik moest het gewoon aan iemand vertellen. Wie weet luchtte het wel op. Nu kon en mocht het tenminste, misschien kon ze me nog wel helpen ook.
Ik keek even om me heen en schoof toen mijn stoel naar achteren.
‘Kom mee,’ zei ik. Ik stond op, pakte haar arm en sleept haar mee naar de deur. Economieman stond aan de andere kant van het lokaal iets aan Daan uit te leggen en dus we konden zonder halsbrekende toeren uit te hoeven halen naar buiten glippen. We liepen de gang over, naar de dameswc en gingen daar naar binnen. Er stond maar één meisje, met een mascara in haar handen voor de spiegel. Ik liep langs haar heen en ging helemaal aan de andere kant van de toiletten staan. Mel keek me afwachtend aan en ik wiebelde een beetje heen en weer op mijn voeten. Ik had nu al spijt dat ik hier stond. Hoe ging ik dit in godsnaam tegen haar zeggen?
‘Mel…’ begon ik met gedempte stem, zodat Mel zich samenzweerderig naar me toeboog. ‘Luister alsjeblieft eerst even voor je iets zegt of gaat gillen, oké?’ Mel knikte geconcentreerd, alsof ze nu al bezig was zich te concentreren om haar mond te kunnen houden. Ik haalde diep adem.
‘Oké… Er is iets… je weet het restaurant waar ik werk?’ Mel knikte weer. Ik slikte diep en keek naar het meisje bij de spiegel, dat bezig was mascara op te doen en deed alsof ze ons niet hoorde.
‘Nou, er is iemand in het restaurant, mijn baa-… collega, en… nou, daar gebeurt wel eens het één en ander mee.’ Melanie keek niet of ze me begreep, maar als ik in detail moest treden om haar duidelijk te maken wat ik bedoelde, werd ik waarschijnlijk gek, dus ik praatte snel verder.
‘Gisteren, eh, ging het alleen even mis.’ Ze snapte het nog steeds niet. God, waarom had ik ook gedacht dat ik hier met haar over kon praten?
Ik slikte weer en zette nog een stap dichter naar haar toe.
‘We zijn een beetje betrapt,’ probeerde ik. Ze fronste haar wenkbrauwen en schudde niet begrijpend haar hoofd.
‘Met wat?’ vroeg ze doodleuk. Het was of ik hints aan het spelen was met iemand die daar heel slecht in was en ik ontplofte bijna.
‘Alle mensen,’ zei ik harder. ‘Moet ik het voor je uittekenen? Ik heb regelmatig seks met iemand van mijn werk terwijl ik nog met Bobby ga en gisteren zijn we betrapt door een collega die haar mond nooit kan houden. Zo goed?’ Ik geloof dat het eindelijk tot Mel doordrong. Haar ogen werden haast net zo groot als die van Nancy gisteren en ze werd knalrood.
‘Wat?’ riep ze zo hard dat ze het waarschijnlijk op de eerste verdieping ook nog konden horen. Ik keek vlug over mijn schouder naar het andere meisje, dat van schrik bijna haar mascara in haar oog stak, en draaide me weer om naar Melanie.
‘Shht!’ siste ik gedempt. ‘Niet de hele school hoeft het te weten.’
‘Ja, sorry, maar Star… kom op. Bobby?’
‘Ja, ik weet het.’
‘O God, wat erg. Wat gebeurde er?’
‘Wat ik zeg. We waren… nou ja, je weet wel, en toen stond er iemand voor de deur.’
‘God néé, wat erg. Wie was het?’
‘Voor de deur? Een collega.’
‘Ja, maar wie?’
‘Nancy.’
‘O nee toch, Nancy? Dé Nancy?’
‘We hebben er maar één, dus...’
‘O, wat vreselijk. Wat ga je nu doen?’
‘Geen idee, dat wilde ik eigenlijk aan jou vragen.’ Ze keek me een beetje verbaasd aan.
‘Echt?’ vroeg ze op een manier die me niet echt geruststelde. ‘Nou, dan moet je wel heel wanhopig zijn. Ik weet niet zo veel van jongens.’
‘Het gaat niet om jongens, het gaat om Nancy.’ Mel haalde mistroostig haar schouders op.
‘Ik weet ook niet zoveel van Nancy,’ zei ze. ‘Alleen dat iedereen er gelijk van op de hoogte is als zij iets weet .’
‘Ja, en straks hoort Bobby het via via en dat vind ik lullig voor hem.’
‘Dan moet je het tegen Bobby zeggen voor iemand anders het doet. En breken met die gast op je werk.’ Mijn gezicht betrok, ik kon er niets aan doen. Mel bekeek me en hield haar hoofd schuin.
‘Wat?’ vroeg ze. Ik haalde mijn schouders op en wreef ongemakkelijk over mijn arm.
‘Nou…,’ mompelde ik. ‘Ik weet niet.’ Mel trok haar wenkbrauwen op, verwijtend haast. Dat had ze nog nooit gedaan. Ik klemde mijn kiezen op elkaar.
‘Kijk me niet zo aan, Mel,’ siste ik. ‘Ik-’ Maar ze schudde haar hoofd en gebaarde dat ik stil moest zijn.
‘Ben je verliefd op hem?’ onderbrak ze me. Ik staarde haar aan. Op de achtergrond was het meisje wel erg lang aan het hannesen met de dop van haar mascara.
‘Op wie?’ vroeg ik met een klein stemmetje.
‘Op die gast op je werk.’ Kort keek ik haar nog aan, toen wendde ik mijn blik af. Ik dacht aan Gio en slikte. Ze moest eens weten.
‘Je hebt geen idee,’ mompelde ik schor. Nu staarde Melanie mij aan. Ik was bijna nooit verliefd, zelden. In een onoplettend moment van oprechtheid had ik dat ooit eens aan Mel verteld. Bobby was tot zover één van de weinigen, afgezien van Gio, dan. Maar voor Bobby had ik ook nooit gevoeld wat ik voor Gio voelde.
‘Oké,’ zei Melanie toen en het mascarakind achter ons liet haar tas vallen, zodat alles eruit rolde. ‘En op Bobby?’ Er viel een stilte, ook het opgeruim van het meisje leek even te stoppen. Eigenlijk hoefde ik niet lang over het antwoord na te denken. Ik had het me gisteren al gerealiseerd, en waarschijnlijk ergens diep van binnen al eerder. Dat maakte wel dat ik me gigantisch schuldig voelde. Ik deed alsof ik diep nadacht en zei toen: ‘Ik weet het niet. Op een andere manier. Minder.’ Het stomme kind achter ons had eindelijk haar tas weer heringeruimd en verliet de wc. Ik hoopte van harte dat ze niemand kende die bevriend was met Bobby of zijn vrienden.
Melanie keek me aan en zuchtte toen.
‘Nou dan zit er maar één ding op,’ zei ze.
‘Wat dan?’ vroeg ik met tegenzin, want ik kon het antwoord wel raden.
‘Het vertellen aan Bobby en kiezen.’ Ik trok een sip gezicht.
‘Maar ik wil het helemaal niet aan Bobby vertellen. Straks is hij teleurgesteld en gekwetst en dat vind ik zielig.’ Mel haalde haar schouders op.
‘Dat is vervelend, maar daar ben je te laat mee, Star. Het is zoals het is en hij kan het beter van jou horen dan iemand anders.’ Ze had gelijk, dat wist ik best wel. Maar ik moest er echt niet aan denken om Bobby te moeten missen. Ik was zo lang met hem samen geweest, we hadden zoveel met elkaar gedeeld. Dat wilde ik niet verliezen, maar de kans dat hij zou accepteren wat ik hem geflikt had, was klein. Ik wist bijna zeker dat ik hem kwijt zou raken als ik het opbiechtte en eigenlijk was ik daar helemaal niet klaar voor. Niet met alles wat er nu speelde. Ik wilde hem houden als baken in alle onrust, hoe egoïstisch dat ook mocht zijn.
‘Ik weet het nog niet,’ zei ik tegen Mel. ‘Ik wil Bobby niet kwijt.’
‘Star…’
‘Ja, ik kan er ook niets aan doen, Mel. Ik denk er wel over na.’ Mel zuchtte.
‘Oké. Maar denk ook aan hem, hè?’
‘…’
‘Star? Beloof je dat?’
‘Ja, ik weet het. Ik beloof het.’
Mel merkte wel dat ik nogal met alles in de knoop zat en ze vroeg of ik ‘s avonds langs wilde komen om er over te praten. Ik twijfelde even, maar stemde toe. Eigenlijk wilde ik het niet over deze ellende hebben, hoopte meer op een gezellige, zorgeloze avond met films en snoep, maar jammer genoeg zat dat er niet in. Ook al ging ik er niet echt in mee, Mel had volgens mij echt serieus willen praten. Dat maakte me een beetje nerveus, het voelde onnatuurlijk. Normaal gesproken kwamen onze privédingen en problemen spontaan ter sprake, gaandeweg. Nu kwam er zoveel druk, of nadruk op te liggen. Volgens mij voelde Mel het ook. We kletsen een tijdje quasi nonchalant over luchtige dingen, keken een film met Kevin Costner op televisie en kauwden op chips. Af en toe voelde ik dat ze naar me keek. Ik weet niet of het haar bedoeling was dat ik het zou merken en terug zou kijken, maar dat deed ik niet. Aan de ene kant omdat ik de stilte waardeerde, aan de andere kant omdat ik bang was voor wat ze zou zeggen als ik gehoor zou geven aan haar blik. Uiteindelijk zei ze toch iets, ondanks dat ik niet op haar hints reageerde.
‘Vind jij hem knap?’ vroeg ze ineens. Ik zat me net allemaal dramatische scenario’s te in mijn hoofd te halen over waar ze het over zou gaan hebben en werd een beetje opgeschrikt uit mijn gedachten, verbaasd. Ik had geen idee waar ze het over had.
‘Wie?’ vroeg ik. Mel knikte naar de tv.
‘Kevin Costner,’ zei ze. Langzaam drong het tot me door wat ze zei, dat het niet over mij ging, over Gio, Bobby of Cees. Ik draaide mijn hoofd naar het scherm en keek. We zagen Kevin Costner doen alsof hij hoorntjes had terwijl hij als een malloot in de rondte sprong en ‘tatanka’ riep.
‘Nee,’ zei ik. ‘Sorry Mel, maar jij hebt hem net toch ook met die snor gezien?’
‘Jawel, maar ik vind hem ook niet leuk. Ik was laatst met mijn ma The Bodyguard aan het kijken en toen zei ze dat ze hem leuk vond.’
‘Jouw ma denkt ook dat Roger Moore sexy is.’
‘Dat is waar.’ We kauwden even bedachtzaam op onze chips en keken naar Kevin Costner. Van beneden klonk gelach; Mels ouders zaten in de huiskamer cabaret te kijken. Het geluid klonk raar in de stilte in onze kamer. Er hing iets tussen ons in, iets wat er de hele avond al was. Ik wilde het er niet over hebben. Mel volgens mij wel, maar ze wist niet hoe ze moest beginnen. Uiteindelijk deed ze het toch.
‘Star?’ vroeg ze na een tijdje voorzichtig. De toon van haar stem was anders dan daarnet. Ik hoorde het en even moest ik moed verzamelen voor ik antwoord gaf.
‘Ja?’
‘Mag ik je iets vragen?’ Nee.
‘’Tuurlijk.’ Mel frunnikte aan een pluk haar en ik merkte dat ze naar me keek. Ik keek niet terug..
‘Ik bedoel iets persoonlijks,’ zei ze. Korte stilte. Ik hoorde dat ze haar adem inhield. Langzaam knikte ik.
‘Oké,’ zei ik. Mel ging verzitten en ik keek naar haar. Ze draaide de lok haar zenuwachtig om haar vingers, liet hem los, begon toen weer opnieuw. Ik kon zien dat ze twijfelde, dat ze overwoog wat ze moest zeggen, hoe ze het moest zeggen.
‘Het gaat niet zo goed met je, hè?’ zei ze toen. Haar gezicht stond een beetje behoedzaam, alsof ze bang was dat ik haar zou slaan. Ik wendde mijn blik af en slikte, begon ook aan mijn nagels te pulken. Ik had gedacht dat ze over Bobby wilde beginnen, maar volgens mij was dat niet wat ze bedoelde.
‘Ik weet niet,’ zei ik en ik keek naar de nagel van mijn duim. ‘Misschien niet.’ Mel streek haar haar achter haar oor.
‘Ja, ik weet niet, je… ik kan het niet goed uitleggen. Je bent zo… anders, de laatste tijd.’ Ik beet op mijn nagel en haalde mijn schouders op.
‘O,’ zei ik, proberend ongeïnteresseerd te klinken. Melanie liet zich echter niet van de wijs brengen.
‘Ik merk het al een tijdje,’ ging ze verder. ‘Je bent zo stil, zo timide, je hele houding is anders.’ ‘O.’ Er viel opnieuw een stilte. Ik beet op mijn nagel en overwoog een hand chips te pakken, maar was bang dat die beweging te groot zou zijn, dat ik daarmee iets zou verstoren. Bij gebrek aan beter begon ik maar op mijn wijsvingernagel te knagen en keek naar de tv.
‘Je bent paars,’ zei Mel toen ineens. Ik stopte met nagelbijten en ik keek haar aan. Ik fronste mijn wenkbrauwen.
‘Wat?’ vroeg ik. Mels wangen werden een beetje rozig.
‘Nou kijk,’ begon ze. ‘Je weet toch dat ze zeggen dat iedereen een soort van kleur is? Dat ieder karakter bepaalde eigenschappen en zo heeft en dat je op basis van die dingen iedereen een kleur kunt geven. Net als een aura, weet je wel, maar dan anders.’ Ik haalde mijn schouders op.
‘Zal vast wel,’ mompelde ik. Mel hoorde me niet eens, ze leek echt het idee te hebben dat ze iets ontdekt had en schoof dichter naar me toe.
‘Jij was rood,’ ging ze verder. ‘Je weet wel, rood is mooi, uitdagend, sexy, expressief. Gedurfd, sprekend.’ Ik vroeg me af waar ze dit in godsnaam vandaan had, maar hield mijn mond. Mel ging verder.
‘Dat was jij, tot voor kort, bedoel ik. Maar nu niet meer, of minder. Nu ben je, eh, paars.’
‘Paars?’ reageerde ik en Mel knikte bevestigend. Ik keek weer voor me uit en dacht even na.
‘Wat is er mis met paars?’ vroeg ik toen. Mel kneep een lege zak chips samen en gooide hem met een tevreden gezicht in de prullenbak tegenover ons.
‘Niets. Maar het is geen rood.’ Ik keek naar de lege zak in de prullenbak, die langzaam weer begon uit te zetten.
‘Dat is waar,’ mompelde ik. Mel knikte.
‘Ja. Weet je, het is net als met verf. Je kunt paars maken van rood, dat is makkelijk. Maar als rood eenmaal paars is, kun je er geen rood meer van maken.’ Daarna zeiden we niets meer. Mels aandacht dwaalde weer af naar de film en ik dacht aan wat ze gezegd had. Ik kon me er niet los van maken, zelfs ‘s avonds in bed dacht ik er nog aan. Ik wist ongeveer wel wat ze bedoelde, maar ik widle er niet teveel bij nadenken wat dat betekende. Bovendien was Cees sterker, zoals hij dat altijd was. Die herinnering overheerste alles. Ook al werd ik belaagd door doemscenario’s over Nancy en Bobby, de flashbacks van Cees waren veel meer aanwezig. Ik wist dat ik het van me af moest zetten, nu echt. Dat met Cees was toch een duister pad zonder einde, maar over Nancy en Bobby moest ik wel echt serieus na gaan denken. Ik voelde me een beetje schuldig, omdat ik alleen maar dacht over mijn ‘probleem met Bobby’ en er geen haar op mijn hoofd was die er aan dacht om te breken met Gio. Ik was nog liever dood. Maar ik hield toch ook nog wel van Bobby, op een bepaalde manier? In ieder geval nog zodanig dat ik hem niet wilde kwetsen, dat wel. Maar Mel had gelijk, daar schoten we allebei niets mee op. Ik wilde niet dat hij het van iemand anders zou horen en die kans was groot. Iedereen had zijn contacten, tussen de club en het restaurant en tussen het restaurant en school. Nancy kende gewoon te veel mensen, veel mensen kenden mij en Bobby. Het zou vreselijk zijn als iemand Bob doodleuk zou aanspreken op het feit dat zijn vriendin het met haar baas deed. Maar het leek me ook ondoenlijk om het hem zelf te vertellen. Het voelde of ik het dan zelf voor ons zou verpesten en dat leek zo tegennatuurlijk. Al had ik dat natuurlijk allang eerder gedaan.
De volgende dag wist ik het nog steeds niet. Het was vreemd hoe snel het leven doorging terwijl ik me af zat te vragen wat ik in godsnaam met het mijne aanmoest. Mel praatte weer over Tennisboy alsof ze gisteren niet diepzinnig had zitten doen over kleuren. Ik luisterde net zo min naar haar als voor ons gesprek van gisteren en zij leek dat ook net zo min te merken. Ik spendeerde al mijn lesuren aan bedenken wat ik moest doen met Bobby. Ja, wat ik móést doen was duidelijk, maar of ik dat ook wilde was een tweede.
Uiteindelijk hoefde ik de beslissing niet zelf meer te nemen.
~: Geen loopvogel maar een sloopvogel :~
-
A.lonely.Girl
- Puntenslijper
- Berichten: 16
- Lid geworden op: 03 mar 2011 19:02
- Locatie: Zaandam
Wauw, ik vind je verhaal echt ongelooflijk! Ik volg jouw verhaal al voordat ik me had aangemeld op het forum en je schrijfstijl is: SUPER! Ik heb er niks op aan te merken, het is gewoon goed.
Heel erg bedankt voor je reactie! Super leuk dat je het volgt en de moeite neemt te reageren
_______________________________________
Hoofdstuk 12
Het was nog diezelfde dinsdagmiddag dat het fout ging. Ik had de laatste twee uur school gespijbeld. Simmons had me het vijfde nauwlettend in de gaten gehouden en ik werd zo moe van haar en haar priemende blik dat ik het niet kon opbrengen om de andere twee uur ook nog te blijven. Als ik nog langer op school moest blijven, met al die stemmen die door mijn paniekerige gedachten heendrongen, werd ik gek. Ik meldde me ziek en was om twee uur alweer thuis. Daar was het niet veel beter. Ik wist niet wat ik moest doen, had nergens de rust maar ook nergens de energie voor. Eerst zat ik een tijdje wezenloos op mijn bed, voor me uit te staren en een beetje heen en weer te wiegen, zoals vaker de laatste tijd. Weer had ik die enorme behoefte aan drugs, de behoefte om er even uit te komen, nergens te aan hoeven denken. Het was zo sterk dat het zeer deed, en leek iedere keer erger te worden. Het had een haar gescheeld of ik was op mijn Puch naar Marco of wie dan ook gereden om iets te halen. Niet zomaar iets, maar het sterkste wat er was. Het interesseerde me niet wat. Er was geen spoortje meer te bekennen van mijn voorheen lichte vrees voor harddrugs. Alles was beter dan dit leven.
Uiteindelijk ging ik toch niet. Om de een of andere reden moest ik aan Gio denken toen ik mijn jas aan het aantrekken was en ik voelde me ineens ontzettend schuldig over wat ik wilde gaan doen. Waarom wist ik niet. Wat wist ik eigenlijk nog wel? Echt, ik werd gek van mezelf. Ik zakte neer op de mat en bleef daar een tijdje zitten. Mijn verlangen naar drugs veranderde langzaam in een enorm verlangen om Gio op te bellen en mijn hele hart bij hem uit te storten. Dat zou zo veel oplossen, of misschien dat niet, maar het zou zo opluchten. Alles delen, met iemand, het niet meer alleen te hoeven dragen, er niet meer alleen voor staan. Maar het was mijn eigen schuld dat het was zoals het was. Ik wilde er niet aan denken wat er zou gebeuren als ik het er hardop met iemand over moest hebben, over Cees, bedoel ik. Ik wist niet of ik het aan zou kunnen.
Toen ik mezelf voor de miljoenste keer had gerealiseerd dat een oplossing vinden toch een hopeloze opgave was, trok ik mijn jas weer uit en ging naar boven. Stom genoeg probeerde ik daar een schoolboek te lezen. We moesten een paar hoofdstukken kennen van Simmons en omdat ze mijn rap dalende schoolprestaties en concentratievermogen volgens mij heel goed in de gaten had, kon ik maar beter proberen weer eens een voldoende te halen. Natuurlijk lukte het voor geen meter, ik kon me totaal niet concentreren en het feit dat zelfs dit niet lukte terwijl ik het wel wilde, maakte mijn humeur er niet bepaald beter op. Het duurde ongeveer een kwartier voor het überhaupt tot me doordrong waar het hoofdstuk over ging. Ondanks dat bleef ik hardnekkig naar mijn boek kijken in een poging weer iets normaals te doen, eens iets te begrijpen.
Ik keek pas op van mijn boek toen mijn laptop een geluidje maakte. Er verscheen een pop-up in beeld die me vertelde dat ik nieuwe mail had. Vanaf waar ik nu zat kon ik net ontcijferen dat het Kimberley was, mijn leuke collega uit het restaurant. Meestal stuurde ze me mailtjes met grappige plaatjes of bewerkte foto’s van bekenden. Waarschijnlijk was het weer de zoveelste gephotoshopte foto van haar in een trouwjurk met Brad Pitt of Johnny Depp aan haar zijde. Of met Gio, trouwens, dat had ze ook wel eens gedaan. Arme Gio, hij moest eens weten.
Ik legde mijn boek naast me neer en rolde met stoel naar mijn laptop. Het schermpje vergrootte toen ik doorklikte naar mijn inbox en ik nam een slok terwijl ik wachtte tot de pagina klaar was. Ik keek op toen de site klaar was met laden en zette mijn glas weg, maar liet het niet los. Een vreemd gevoel bekroop me. Kimberley’s mailtje had geen bijlage en het onderwerpvakje was leeg.
_______________________________________
Hoofdstuk 12
Het was nog diezelfde dinsdagmiddag dat het fout ging. Ik had de laatste twee uur school gespijbeld. Simmons had me het vijfde nauwlettend in de gaten gehouden en ik werd zo moe van haar en haar priemende blik dat ik het niet kon opbrengen om de andere twee uur ook nog te blijven. Als ik nog langer op school moest blijven, met al die stemmen die door mijn paniekerige gedachten heendrongen, werd ik gek. Ik meldde me ziek en was om twee uur alweer thuis. Daar was het niet veel beter. Ik wist niet wat ik moest doen, had nergens de rust maar ook nergens de energie voor. Eerst zat ik een tijdje wezenloos op mijn bed, voor me uit te staren en een beetje heen en weer te wiegen, zoals vaker de laatste tijd. Weer had ik die enorme behoefte aan drugs, de behoefte om er even uit te komen, nergens te aan hoeven denken. Het was zo sterk dat het zeer deed, en leek iedere keer erger te worden. Het had een haar gescheeld of ik was op mijn Puch naar Marco of wie dan ook gereden om iets te halen. Niet zomaar iets, maar het sterkste wat er was. Het interesseerde me niet wat. Er was geen spoortje meer te bekennen van mijn voorheen lichte vrees voor harddrugs. Alles was beter dan dit leven.
Uiteindelijk ging ik toch niet. Om de een of andere reden moest ik aan Gio denken toen ik mijn jas aan het aantrekken was en ik voelde me ineens ontzettend schuldig over wat ik wilde gaan doen. Waarom wist ik niet. Wat wist ik eigenlijk nog wel? Echt, ik werd gek van mezelf. Ik zakte neer op de mat en bleef daar een tijdje zitten. Mijn verlangen naar drugs veranderde langzaam in een enorm verlangen om Gio op te bellen en mijn hele hart bij hem uit te storten. Dat zou zo veel oplossen, of misschien dat niet, maar het zou zo opluchten. Alles delen, met iemand, het niet meer alleen te hoeven dragen, er niet meer alleen voor staan. Maar het was mijn eigen schuld dat het was zoals het was. Ik wilde er niet aan denken wat er zou gebeuren als ik het er hardop met iemand over moest hebben, over Cees, bedoel ik. Ik wist niet of ik het aan zou kunnen.
Toen ik mezelf voor de miljoenste keer had gerealiseerd dat een oplossing vinden toch een hopeloze opgave was, trok ik mijn jas weer uit en ging naar boven. Stom genoeg probeerde ik daar een schoolboek te lezen. We moesten een paar hoofdstukken kennen van Simmons en omdat ze mijn rap dalende schoolprestaties en concentratievermogen volgens mij heel goed in de gaten had, kon ik maar beter proberen weer eens een voldoende te halen. Natuurlijk lukte het voor geen meter, ik kon me totaal niet concentreren en het feit dat zelfs dit niet lukte terwijl ik het wel wilde, maakte mijn humeur er niet bepaald beter op. Het duurde ongeveer een kwartier voor het überhaupt tot me doordrong waar het hoofdstuk over ging. Ondanks dat bleef ik hardnekkig naar mijn boek kijken in een poging weer iets normaals te doen, eens iets te begrijpen.
Ik keek pas op van mijn boek toen mijn laptop een geluidje maakte. Er verscheen een pop-up in beeld die me vertelde dat ik nieuwe mail had. Vanaf waar ik nu zat kon ik net ontcijferen dat het Kimberley was, mijn leuke collega uit het restaurant. Meestal stuurde ze me mailtjes met grappige plaatjes of bewerkte foto’s van bekenden. Waarschijnlijk was het weer de zoveelste gephotoshopte foto van haar in een trouwjurk met Brad Pitt of Johnny Depp aan haar zijde. Of met Gio, trouwens, dat had ze ook wel eens gedaan. Arme Gio, hij moest eens weten.
Ik legde mijn boek naast me neer en rolde met stoel naar mijn laptop. Het schermpje vergrootte toen ik doorklikte naar mijn inbox en ik nam een slok terwijl ik wachtte tot de pagina klaar was. Ik keek op toen de site klaar was met laden en zette mijn glas weg, maar liet het niet los. Een vreemd gevoel bekroop me. Kimberley’s mailtje had geen bijlage en het onderwerpvakje was leeg.
~: Geen loopvogel maar een sloopvogel :~
-
A.lonely.Girl
- Puntenslijper
- Berichten: 16
- Lid geworden op: 03 mar 2011 19:02
- Locatie: Zaandam
Oooh, wat zal er staan? Snel verder!
-
stephaniepdj
- Puntenslijper
- Berichten: 24
- Lid geworden op: 11 feb 2011 08:40
Echt ik ben nu zo nieuwsgierig.
Snel verder!
Snel verder!