Klein maar Fijn - deel 1

[yesdnil]

Ola ... Een broek aantrekken
Hihi! Wel grappig
Eindelijk terug wat warmte in haar leven ... een warme knuffel kan goed doen, al zeg ik het zelf!

[Eztherz]

Aah... Koen is wel lief. Snel door!

[Sebas]

Ik zei toch dat ik doe koen met mezelf vergelijkte

P.s. Welgemeende knuffels is/zijn het beste wat je kunt krijgen

[vonk]

KNUFFELS RULEREN!! Ik ben overigens zelf de meest fanatieke knuffelaar van Nederland....

Ik zat in de aula en keek mijn samenvattingen door. Morgen had ik een belangrijk tentamen en ik had er veel te weinig aan gedaan. Gelukkig was het niet zo moeilijk, maar ik was vastberaden de rest van de dag aan mijn samenvattingen en aantekeningen te besteden. 'Waar was jij in godsnaam?!' Ik maakte op mijn stoel een klein sprongetje van schrik en draaide me geërgerd om. Dit was absoluut geen goed moment om me te gaan onderbreken!
'Wat?!'
'Ik vroeg je wat! Waar was je?' Ik dacht na. Wat kon Rick in godsnaam bedoelen?
'Bedoel je mijn bezoekje aan het studentenhuis?'
'Wat had jij bij het studentenhuis te zoeken?'
'Ik moest iemand opzoeken. En waarom gaat je niks aan. Je bent mijn begeleider niet meer, waarom maak je je zo druk?'
'Weet je dat alle kinderen die het schoolgebouw verlaten moeten worden geregistreerd? Heb je enig idee hoe ongerust ik was.' Ik rolde met mijn ogen.
'Ik héb ook doorgegeven aan Nienke dat ik weg was, en ik heb ook doorgegeven dat ik terug was. Ze had het opgeschreven en zou het vanavond registreren. Maar het gaat je niks aan.' Rick keek beschaamd naar zijn voeten en draaide zich om. Ik voelde een steek van medelijden. Hij was immers twee jaar als een tweede vader geweest voor me, en had alles voor me gedaan, en doordat hij één fout had gemaakt, liet ik hem volkomen links liggen. Ik voelde me een beetje rot. 'Wacht, Rick!' Ik liep hem achterna. Dat tentamen kon wachten. 'Rick, het spijt me. Ik bedoel het allemaal niet zo, maar het is zo veel moeilijker om zoals ik te zijn dan dat jij je voor kunt stellen.' Rick knikte, en wilde weer weglopen. Ik zuchtte. 'Rick, wil je meekomen naar mijn kamer.'
'Ik mag toch niet in jou kamer komen tenzij ik je mentor ben?'
'Tenzij ik je uitnodig. En ik nodig je uit. Wil je met mij een kopje thee gaan drinken op mijn kamer? Kunnen we bijpraten.' Rick liet zijn hoofd nog steeds hangen, maar ik kon aan zijn gezicht zien dat hij op een bepaalde manier toch dolgelukkig was met mijn uitnodiging.
'Dus... hoe is het met je?'
'Moet je dat nog vragen? Je bespioneert me al vier jaar, ik denk zomaar dat je heel goed weet hoe het met me gaat.' Rick keek heel schuldbewust.
'Had je dat in de gaten?' Ik legde een hand op zijn knie.
'Luister, gewoon omdat ik pas tien ben, wil niet zeggen dat ik achterlijk ben.' Ik knipoogde en hij schoot in de lach. Alsof hij zou suggereren dat een jong meisje op een school voor hoogbegaafden achterlijk zou zijn!
'Maar dat bedoel ik niet. Ik bedoel... hoe voel je je?' Ik haalde mijn schouders op.
'Hoe zou ik me moeten voelen.'
'Nou, nadat ik Koen had betaald om met je op te trekken, en jij daar achter kwam, was je behoorlijk boos. Maar daarna heb je niet echt contakt meer gezocht. Met niemand niet. Dus mijn gok zou zijn dat je eenzaam en wantrouwig bent. Bang om je hart te breken.' Ik keek hem aan.
'Dat heb je dan heel goed gegokt.' Hij pakte me rond mijn schouders vast en trok met tegen zich aan. Ik bewoog me in eerste instantie niet; dit was het tweede knuffeltje van vandaag, wat moest ik met al die positieve aandacht?! Maar daarna sloeg ik mijn nog magere armpjes rond zijn nek en liet me door zijn sterke armen omhelzen. Ik had hem stiekem heel erg gemist; bijna net zo veel als hij mijn openlijk.
Nadat we flink hadden geknuffeld, duwde hij mijn schouders op armlengte van zich af en bekeek me van top tot teen, alsof hij me in geen jaren had gezien.
'Zo, je bent heel wat veranderd sinds dat ik je begeleider was! Weer een paar stappen dichter bij de vrouwelijkheid, zo te zien.' Ik zuchtte heel overdreven.
'Ja, de eerste keer leek het zo snel te gaan, maar nu duurt het veel te lang naar mijn zin.' Rick schoot in de lach.

[Sebas]

KNUFFELS RULEREN!! Ik ben overigens zelf de meest fanatieke knuffelaar van Nederland...

Uhm, die strijd wil ik dan nog wel aan gaan

[yesdnil]

Ik ben ongetwijfeld het leukste knuffelbeest van België! *hugh hugh hugh*

[Eztherz]

En ik word achtergelaten... Ik wil wel Sebas' slachtoffer spelen!

[Sebas]

Ik weet het goed gemaakt, ik ga jullie allemaal een knuffel geven, en dan zal ik bekent maken wie het lekkerste knuffelt

[vonk]

Ik weet het goed gemaakt, ik ga jullie allemaal een knuffel geven, en dan zal ik bekent maken wie het lekkerste knuffelt

klinkt leuk, maar kom jij dan naar nijmegen? Ik ben wel de beste knuffelaar van nijmegen, overigens. Daar is geen twijfel mogelijk :P/ Eigendunk. ik heb wel iedereen die ik ken wel eens geknuffeld. en sommige mensen knuffel ik steeds als ik ze zie. Dat moet toch voor iets tellen...

[Sebas]

Nijmegen, ja hoor.. mijn nichtje woont daar

En aangezien ik ongeveer 25 min vanaf Arnhem woon moet dat geen probleem zijn

[vonk]

nou, kom maar langs wanneer je in de buurt bent :P

maar ff terug op mijn topic, het volgende stukkie, ff tussendoor


YES!!! Weekend! Eindelijk... Alle belangrijke tentames weer even achter de rug, even geen colleges, en niks van die onzin. Echt gewoon even uitrusten. Ik kon lekker laat naar bed en ik kon de hele ochtend in m'n bed blijven liggen. Met een brede grijns op mijn gezicht trok ik me terug naar mijn kamer. Nog voor ik mijn muziek knalhard aan kon zetten -natuurlijk allemaal best oude nummers en geen moderne topveertig- werd ik echter al verstoord door geklop op de deur. 'Ik hoop dat het heel goed is!' De deur ging open en vanachter het stuk hout dat voor mijn privacy zorgde, verscheen Ricks vrolijke hoofd.
'Reken maar dat het goed is! Ik heb hier,' hij trok twee kaartjes tevoorschijn, 'twee kortingskaarten op de efteling.' Ik trok mijn wenkbrauwen op. 'Nu, dit is helemaal 'off the record', in andere woorden: morgen ben ik niet langer jouw begeleider -was ik toch al niet, maar goed-, of je leraar of iets in die orde. Morgen ben ik een goede vriend, wat mij betreft van je eigen leeftijd, met wie je een superdag gaat beleven!' Mijn mond viel open en ik gaf een korte schreeuw van vreugde. Voor ik besefte wat ik deed sprong ik overeind op mijn bed, en sprong ik hem in zijn nek. Hij verloor zijn balans en viel lachend achterover, met mij bovenop hem.

Nou, zo gezegd, zo gedaan. Een heerlijk dagje Efteling. Oké, uitslapen zat er niet in want we gingen van tien uur tot tien uur. Maar ik was zo gelukkig. Ik was al jaren niet meer in een atractiepark geweest... Als ik met mijn ouders iets ging doen, dan was dat meestal naar natuurparken waar we gingen wandelen. Mijn ouders waren echte wandelaars. Maar ze hielden geen van beide van atractieparken. Maar ik wel! En nu was mijn kans. Vol spanning, als een klein kind, liep ik naast Rick. 'Dus... waar wil je eerst in?' Ik dacht even na. Makkelijk, eigenlijk.
'De vogelrok!'
'De watte?'
'De vogelrok...? Weet je wel, die achtbaan in het donker, met die vogel?'
'Ken ik niet.'
'Maar ik weet toch zeker...' Ik haalde mijn kaart tevoorschijn. Maar daar stond hij ook niet op. Ik sloeg mezelf tegen mijn hoofd. 'Natuurlijk!'
'Wat?'
'De Vogelrok wordt deze winter pas gebouwd! Wat ben ik een dromer zeg!' Rick keek me hoofdschuddend aan.

[yesdnil]

De Vogelrock Dat was ook mijn favo atractie toen ik zo'n 10-12jaar was super super!!!

[Sebas]

Nu herken ik me weer in rick.. Ik ken hem namelijk ook niet!!

[Eztherz]

Sebas toch! Foei hoor! Vogelrock rockt gewoon. Serieus.

[vonk]

Die dag kreeg ik gewoon de kans mezelf te zijn, zoals ik was voordat al dit gebeurde. Eigenlijk had ik altijd wel een tweede kans gewild. Ik zou alles goed doen, en ik zou niet van mijn fouten hoeven leren. Ik zou niet vallen voor die foute jongens, ik zou dat proefwerk niet verprutsen, ik zou dat kapsel waarmee ik een jaar gepest was nooit nemen... al die dingen. Stiekem was het wel een beetje een droom van me dat ik terug in dit lichaam in deze tijd zou worden gestopt. Maar nu was het me overkomen, en wilde ik niets liever dan dat alles weer was zoals het was. Ik wilde weer een zorgeloze tiener zijn wiens grootste probleem een proefwerkweek was. Want die zorgen zijn zo klein. Als een gewone puber kon ik heerlijk genieten van het leven met mijn vriendinnen, ook al deed ik dat niet bewust. Deze dag met Rick voelde als een van die dagen met mijn vroegere vriendinnen. Het deed me ook denken aan die schoolreis naar de Efteling. Hoe we samen heerlijk lol hadden gemaakt, zoals Rick en ik nu deden. Het bracht, tot mijn grote schaamte, tranen naar mijn ogen.
'Wat is er, Lies?' Met mijn vuist droogde ik mijn tranen.
'Sorry...'
'Nee, wat is er?'
'Ik ben je gewoon zo onvoorstelbaar dankbaar voor deze dag... Dat kan ik niet uitleggen.'
'Ah, ik ben blij dat je het leuk hebt.' We zaten op het grasveld onder de Pagoda, kijkend naar de zon die onder ging, genietend van wat te eten en te drinken. Ik ging wat dichter tegen hem aanzitten en legde mijn hoofd op zijn schouder.
'Het spijt me dat ik gezegd heb dat ik je niet meer als mijn begeleider wil. Jij bent veel beter voor me dan Nienke, dat weet ik ook wel. En ik weet ook dat je mij alleen maar gelukkiger wilde hebben... Ik ben wat zwaar op de hand, maar ik stel je gezelschap zo op prijs. Jouw gezelschap... dus niet dat van een betaalde vriend.'
'Wat wil je zeggen? Dat je me terug wil?'
'Misschien. Ik zou graag een tweede kans hebben.' Rick schoot in de lach.
'Nou, onze lieve Heer heeft jou geschapen voor tweede kansen.'
'Wat bedoel je? Dat ik een tweede kans krijg?'
'Natuurlijk! Ik zal het regelen wanneer we thuis zijn. Ga je morgen nog naar je moeder?'
'En vader, en zusje. Ja.'
'Ik zal het dan meteen regelen met de directeur. Zullen we kijken hoe lang de rij bij de Python is?'
'Oke.'

Het weekend was weer voorbij. Ik had een waanzinnig weekend gehad met Rick en zondag met mijn ouders. Rick had het intussen zo geregeld dat hij mijn mentor weer was. Cool. Nienke scheen het niet erg te vinden; ze vond dat ik zwaar op de hand was en gesloten. Dat was ik eigenlijk ook wel tegen haar. Niet echt aardig. Maar goed. Die nacht stormde het verschrikkelijk. De wind suisde langs de ramen en nergens was het stil in de kostschool. Ik besloot een goed boek te pakken om me af te leiden. Maar voor ik me in het verhaal kon verdiepen, werd er op de deur geklopt. Ik deed de deur open en zag Annemie staan. Ze was inmiddels negen, en ik had de afgelopen vier jaar weinig contact met haar gehad.
'Hé Alicia.' Ik keek haar een beetje suf aan maar liet haar toen binnen.
'Zeg maar Lies. Wat is er mis?'
'Ik heb gehoord dat jij weer in ons groepje komt?'
'Ja, klopt.'
'Daar ben ik blij om. Dirk is een stomme sul, zijn gezelschap is bar slecht. Ik vond het super jammer toen je weg was.' Ik glimlachte en ging op mijn bed zitten. Ze was snel groot geworden, ook al had ik het niet in de gaten gehad. Ze was best lief. Buiten donderde het weer. Annemie gaf een kort gilletje en dook in elkaar.
'Oh, ik snap het! Je bent bang van het onweer.' Annemie knikte beschaamd. 'Maakt niet uit. Je mag vannacht wel hier slapen, als je je daardoor beter voelt.' Annemie glimlachte.
'Waarom volg je nooit meer lessen? Ik zie je nooit meer tijdens de lessen, en ik zie je ook nooit meer bij leraren. Waar ga je naar toe? Hoef je niet meer te leren?' Ik schudde mijn hoofd.
'Natuurlijk moet ik nog steeds leren! Alleen het niveau waarop ik nu leer, daarin kunnen deze leerkrachten mij niet in onderwijzen. Ik ga nu naar de universiteit. En dan hoef ik hier geen lessen meer te volgen, alleen om te leren en wonen.'
'Cool!' Ik knikte een beetje droevig. 'Maar... wanneer speel je dan?' Ik strok mijn wenkbrauwen op.
'Spelen?'
'Ja! Buitenspelen... Het is niet gezond voor een tienjarige om altijd binnen te zitten. Je moet ook buitenspelen. Als het ooit weer mooi weer wordt... wil je dan met mij komen spelen? Ik wil hinkelen, maar niemand speelt ooit met me mee.' Dat zette me wel aan het denken... Ik moest terugdenken aan mijn eerste lagereschool tijd, waarin we met een heel groepje kinderen touwtje sprongen en hinkelde. Ik herinnerde me hoe ik ervan baalde dat dat niet meer geaccepteerd werd op de middelbare school. Dat je dan echt fout bezig was. Maar als ik nu als een blij kind buiten ging spelen, keek niemand daarvan op... ik was dan immers gewoon een blij kind!

[Eztherz]

Juist! En dat moet ze blijven ook.

[yesdnil]

Dat moet ze zeker blijven!!!!

[vonk]

Ja, dus het gelukkige einde was nabij. Ik wist echter niet hoe gelukkig alles uiteindelijk zou zijn. Dat is nog een kleine verassing. Maar goed, ik had mezelf dus laten gaan, en ik was vastbesloten weer gewoon naar mijn leeftijd te gedragen. mijn nieuwe leeftijd. En Annemie werd mijn beste vriendin.

6
Mijn pen raasde over het papier terwijl ik de laatste antwoorden van mijn tentamen beantwoorde voordat mijn tijd om was. Juist op tijd zette ik de laatste punt en blies de lucht uit mijn longen die ik er de laaste minuut in had gehouden. Ik stond op en rende het lokaal uit, terwijl Rick, die mij servieerde me lachend nakeek. Ik gooide mijn tas op mijn kamer en rende door de gangen van de school. In de aula wachtte Annemie op me, en we gingen naar buiten. 'Kom, gaan we naar het pleintje, kunnen we basketballen.' Ik hield de basketbal op die ik mee had gebietst van het schuurtje bij ons op school. Ze knikte instemmend en liep achter me aan naar de hangplek waar een basketbalnet stond.

Snel genoeg werden we vergezeld door een stel andere kinderen. Twee jongens en een meisje. 'Hé, ga weg! Dit is óns pleintje!' Ik keek ze brutaal aan. Ze waren ongeveer tien of elf, net zoals ik.
'Uhm... volgens mij is dit eigendom van de gemeente.'
'Uhm... volgens mij moet jij je mond heel snel gaan houden.' Annemie dook in elkaar. Ze vond het eng. Ik sloeg een arm om haar heen.
'Rustig maar.'
'Oe, is ze nu bang.' De langste van de jongens stampte op de grond om ons aan het schrikken te maken. Annemie dook nog verder in elkaar.
'Waarom spelen we niet samen? Wij tegen jullie, en wie wint mag blijven?' Het drietal keek elkaar aan.
'Oké.'
'Maar wij willen iemand erbij halen. Drie tegen drie.' De tegenpartij knikte instemmend. 'Annemie, ga Dirk even halen.' Ik keek ze weer aan. Ze onderschatten ons duidelijk. Zij waren namelijk alledrie een kop groter, en zo te zien sterker. Wat ze niet wisten was dat ik al jaren basketbal speelde, met een stel vrienden, en dat mijn mik op de basket onfeilbaar was. En Annemie zou dat meteen nadoen, want dat was haar voorsprong op de rest. Dirk zou precies weten vanaf welk punt, hoe en wanneer hij moest schieten, want dat was 'logisch'.
Voordat we met het spel begonnen, deden we kort overleg. Dirk keek me bezorgd aan. 'Waarom zouden we spelen? Kunnen toch beter gewoon weggaan?'
'Waarom? Het is openbaar, hoor. Wij hebben net zoveel recht om hier te zijn!' Annemie schudde haar hoofd.
'Nee! Wij zijn... wij zijn anders! Wij zullen nooit 'in het openbaar' thuishoren.'
'Wat een onzin! Waarom zijn wij raar?'
'Logisch toch? Wij zijn anders, want wij denken anders. Onze hersens zijn niet hetzelfde als die van hun! Heb je ooit X-man gelezen?'
'Ja, en alledrie de films gezien, maar dat doet er niet toe! Wij zijn geen mutants! Wij zijn hetzelfde als hen, alleen wat slimmer. We spelen gewoon. Jullie kennen de regels?' Annemie en Dirk knikte. 'Oké!' Ik rende met de bal naar onze tegenpartij. Dirk bleef even staan en krabde achter zijn oren.
'Alle drie de films? Er is er toch maar één?'

Even later was het spel volop aan de gang. En, zoals ik al had gedacht, wonnen we dik en breed. De andere drie wisten niet waar ze het zoeken moesten, ze hadden geen idee wat hun overkwam. Ik deed één keer een dunk, en vlak daarna wist Annemie een identieke dunk te maken, en Rick schoot elke bal die hij in zijn vingers kreeg erin. Dit was hapklare koek voor ons. Toen het spel afgelopen was, kwam het meisje van onze tegenpartij naar me toe lopen.
'Ik weet niet hoe je het hebt gedaan, maar jij wint. Wij zullen weggaan.'
'Nee!' Ik pakte haar bij haar onderarm. 'Doe niet zo raar! Laten we de teams veranderen en nog een keer spelen. Is toch leuk?' Het meisje haalde haar schouders op en keek naar de jongens, die ieder aan een kant van haar waren komen staan. Zij knikte. Zo gezegd, zo gedaan. We speelden samen, en ik zag in de ogen van Dirk en Annemie dat het hun goed deed. Ze speelde buiten, met andere kinderen, alsof ze niet anders waren. Ze werden geaccepteerd in de maatschappij, al was het maar voor even. Er werd niet gesproken over school of leren, alleen over basketbal. 'Uh, oh!'
'Wat?'
'Wij hebben over vijf minuten weer les!' Ik keek hen aan. Dat was waar, hun tijden waren anders, en de middagpauze was voorbij. Ik zuchtte.
'Nou ja! Volgende week weer?' Het was de langste jongen die had gesproken.
'Is goed!'

Ik ging ondertussen maar op een bankje zitten. Ik had genoten van de middag, maar ik was wel moe. 'Mag ik naast je gaan zitten?'

Beste lezers, het einde van dit eerste deel van het verhaal nadert... maar omdat het verhaal goed gelezen wordt, heb ik het verhaal verlengd. Willen jullie dat ik het verhaal binnenkort af laat lopen, of willen jullie meer lezen?

[Eztherz]

Ik wil dat het afloopt wanneer jij vindt dat het is afgelopen. Anders komt het zo geforceert over als je verder schrijft.
Kleine opmerking: de laatste keer zeg je Rick, in plaats van Dirk.

[J++]

De hele achterstand van ruim twee weken in één ruk ingehaald. Prachtig! Een van de beste verhalen van de site! En ja, een eind moet nooit geforceerd of uitgesteld worden. Maar stop a.u.b niet met schrijven
J++

[vonk]

Nou, eerlijk gezegd heb ik nog een tweede deel en een derde deel in mijn hoofd zitten, met een hele andere verhaallijn... Dat het is niet echt geforceerd, maar meer een nieuw verhaal. Alleen komen veel personnages van het eerste deel terug in het tweede deel. En het derde deel is weer een heel nieuw verhaal dat maar een beetje samenhangt met het eerste... Zo, begrijp je? .

'Ja, hoor! Ga vooral zitten. Ik hou je niet tegen.' Het was een jongen, iets kleiner dan ik, ongeveer mijn leeftijd. Tien dus. Of elf of twaalf. Was moeilijk in te schatten. Hij had bruine stekels en groene ogen. Ooit zou hij waarschijnlijk een knappe jongen worden, maar nu was het nog een kwajongen met knobbelknieën.
'Ik ben Sjors.'
'Ik ben Alicia.' Daarna viel een onaangename stilte waarbij we elkaar niet aankeken.
'Dus... naar wat voor school ga je?' Ik durfde niet te zeggen dat ik op de universiteit ging, dus ik haalde mijn schouders op.
'Naar een basisschool.'
'Oh.' De jongen klonk teleurgesteld.
'Wat, jij niet dan?'
'Jawel, jawel... Woon je hier in de buurt.' Ik knikte. 'Ben je hier geboren?'
'Nee, niet bepaald.'
'Zijn je ouders hierheen verhuisd?'
'Ik woon niet bij mijn ouders.' Het floepte eruit voor ik het tegen kon houden, dus ik hield mijn mond maar weer, voor ik me dieper in de nesten werkte.
'Dat is niet handig. Ik kan moeilijk geloven dat kinderen die geen ouders hebben of kinderen die niet bij hun ouders wonen zich evengoed kunnen ontwikkelen als kinderen die dat wel doen. Tenzij die kinderen wonen bij ouders die hen verwaarlozen of mishandelen, maar dat percentage ligt redelijk laag. Daarom ben ik ook van mening dat werkende ouders... volgens mij volg je me niet.' Ik keek hem even gapend aan. Ik volgde hem prima, maar ik had alleen niet verwacht dat hij zo zou praten.
'Nee, dat is het niet. Ik volg je wel, maar goed. Ik woon op een kostschool... ik zie mijn ouders elk weekend, dus technisch gezien woon ik hier niet. Ik ben nog steeds in bezit van mijn ouders, en zo lang dat zo is, moeten zij nog gewoon woonbelasting betalen voor mij in ons eigen huis, best een eindje rijden van hier. Ik logeer hier alleen maar, voor de gemeente.' Hij keek me aan en glimlachte. Ik glimlachte terug. Ik ging iets dichter bij hem zitten. Hij pakte mijn hand. Het toppunt van kalverliefde...

[yesdnil]

ik wil zeker meer! maar dan wel waneer jij er klaar voor bent! het is echt top!

[vonk]

'Sjors! Sjors, kleine snotaap, waar zit je?!' Sjors en ik keken allebei achterom. Tot mijn verbazing stond daar Koen, hijgend en happend naar adem. 'Daar zit je! Jij kleine etter, ik heb je overal gezocht! Ik was doodongerust... Alicia?' Sjors en ik keken elkaar aan. 'Alicia! Jou moest ik toch hebben... Weet je nog wat ik had beloofd?' Ik knikte aarzelend. 'Dit is Sjors! Hij is hetzelfde als jij! Ik zei het toch, Sjors. Ze is echt.' Sjors en ik keken elkaar aan.
'Hoe oud ben je?' Niet echt een orginele, maar toch een veelbetekende.
'Welke leeftijd?'
'Allebei.'
'Ooit was ik achttien. Toen werd ik wakker als een zesjarige. Nu ben ik twaalf. Heb in België een opleiding in rechten gevolgd via een school voor hoogbegaafden.'
'Ik was ooit zestien, maar werd teruggeplaatst naar vier. Nu ben ik tien, ik heb een opleiding in medicijnen gevolgd via een school voor hoogbegaafden hier in Nederland.' Even keken we elkaar verstomd aan. Toen vloog ik hem in zijn armen en klemde hem stevig tegen mij aan. 'Ik wou dat ik kon zeggen hoezeer ik heb verlangd naar iemand zoals jij... ik. Ik heb zo lang gewacht, en dacht dat je niet bestond.' Hij duwde me een beetje van zich af zodat hij me in de ogen aan kon kijken. Hij was nog steeds knap, maar op een volwassen manier. Het schoot even door me heen dat we twee mensen van tweeëntwintig en vierentwintig waren die elkaar zo vasthielden. Hij moet hetzelfde hebben gedacht, want heel zachtjes drukte hij een kus op mijn lippen. Daarna omhelsde wel elkaar. Op de achtergrond schoot Koen in de lach, maar die negeerde we verder. Ik besefte ook wel dat het er heel debiel uit moest zien hoe twee kindjes elkaar zo intiem vasthielden. Maar het deed er niet toe hoe veel afkeurende ogen of hoe veel rare blikken mijn kant kop kwamen... ik was niet meer alleen!

Nou, daarmee eindigt eigenlijk mijn grote avontuur met mezelf. Vanzelfsprekend verhuisde Sjors naar de school in Nederland om bij mij te zijn. Hij had net zijn studie in bedrijfsrechten beëindigd. Hij begon in Nederland een nieuwe, aangezien hij nog niet mocht gaan werken. Ik moest ook voorlopig nog studeren. Na een jaar verhuisde zijn ouders ook naar Nederland terug. Sjors en ikzelf waren een goed stel. We hadden niet alleen hetzelfde meegemaakt, maar onze persoonlijkheden klikte ook werkelijk met elkaar. We waren voor elkaar gemaakt.

[yesdnil]

zo'n opluchting voor alicia! ik vraag me wel af als haar ouders dat niet merkten toen ze als 4jarige wakker werd. of haar vrienden? ik leef me teveel in in elk verhaal! is dit nu echt einde? ik hoop het niet!

[vonk]

zo'n opluchting voor alicia! ik vraag me wel af als haar ouders dat niet merkten toen ze als 4jarige wakker werd. of haar vrienden? ik leef me teveel in in elk verhaal! is dit nu echt einde? ik hoop het niet!

geen zorgen, ik heb nog een heel vervolg klaarliggen... ik schrijf te veel... ik heb het tweede deel al bijna af, en het derde deel heb ik al een plan voor bedacht...

[Sebas]

geen zorgen, ik heb nog een heel vervolg klaarliggen... ik schrijf te veel... ik heb het tweede deel al bijna af, en het derde deel heb ik al een plan voor bedacht...

Ik vind het vooral knap dat je al die verschillende verhalen kan schrijven en nooit inde war komt met personages.
En dan ook ngo eens van die verschrikkelijke goede verhalen waar je steeds meer van wil lezen

zo'n opluchting voor alicia! ik vraag me wel af als haar ouders dat niet merkten toen ze als 4jarige wakker werd. of haar vrienden? ik leef me teveel in in elk verhaal! is dit nu echt einde? ik hoop het niet!

Nee, alles was terug in de tijd, alleen haar gedachte niet. Ze had de kennis van een 16 jarige. Dus echt een tweede kans

[Komo]

oooooooooooooooooooo ik ben veeeeeeeeeeeeetelaat, zegmaar vijf jaar maar k wilde éven zeggen dat ik morgen allemaal examens heb en daarna nog meer en dan nog een paar, maar dat ik dit in éen ruk moest uitlezen! zo mooi geschreven mijn complimenten!