Dochter van de Maan

[annelotte]

Hallo mensen,
Ik ga beginnen met een nieuw verhaal, er zwerven op OV dacht ik nog 3 verhalen van mij rond, alleen ben ik daar een beetje mee vastgelopen. Ik had toen alleen een beginnetje in mijn hoofd zitten, maar nu heb ik het verhaal al helemaal bedacht
Ik wilde mezelf eerst dwingen 2 of 3 hoofdstukken te schrijven, zodat ik een voorraadje had, maar ja toen ik de proloog af had wilde ik meteen heeeeeeeel graag posten Dus ja, hier is de proloog.

Feedback of andere reacties zijn natuurlijk heel erg welkom
Veel leesplezier, hoop ik De proloog is misschien niet zo lang, maar ik zal gauw hoofdstuk 1 posten

Dochter van de Maan

~Proloog~

Die ketters, leugenaars, ze zijn een gevaar voor de kerk. De inquisitie zit al zijn hele leven achter die smerige heksen aan en hij sinds kort ook. Al sinds zijn geboorte heeft hij meegekregen wat voor tuig het is. De enigste juiste plaats voor die heksen is de brandstapel en eindelijk kan hij nu ook actief zijn steentje bijdragen. Sinds een paar maanden is hij spion bij de inquisitie. De opleiding was zwaar, maar het was het waard. En nu staat hij hier dan, in de kamer van pater Gernaldo IV. Hij komt bij de inquisiteur zijn allereerste opdracht ophalen.
‘Zo, uw allereerste opdracht mijnheer Gommers.’ De dikke man zat onderuitgezakt in zijn stoel van rood fluweel voor zijn eikenhouten bureau. ‘U zult wel trots zijn op de ambt die u nog niet zo lang vervuld.’
‘Ja, pater. Ik heb er hard voor moeten werken, maar ik heb het er allemaal voor over gehad natuurlijk.’
‘Uiteraard, en nu komt u uw eerste opdracht ophalen.’ De pater had een glimlach op zijn gezicht.
‘Ja, pater. Ik heb hier al de hele week naar uitgekeken.’
‘Dat snap ik. Ik had ook niet anders verwacht, maar nu de opdracht.’ Het gezicht werd weer serieus. ‘Drie dagen geleden is er een heks opgepakt. Zij wordt morgen op de brandstapel gezet, alleen zijn de bewakers bang dat ze wat in haar schild voert. De gevangenis waar ze opgesloten is, ligt net buiten de stad, hier zo om precies te zijn.’ De pater wijst de plaats aan op de perkamenten kaart die op zijn bureau ligt.
‘Ik zal er zo snel mogelijk heen gaan, pater, uiteraard.’
‘Dat neem ik aan van wel. Hier is de brief waarmee je op elk gewenst tijdstip overal in de gevangenis mag komen.’ De pater gaf hem een perkamenten brief met het zegel van de inquisitie erop.
‘Dank u wel, pater. Zodra ik erachter ben wat die vuile heks van plan is, zal ik u ervan op de hoogte stellen.’
‘Doe dat, maar doe het snel. Als zij morgen niet op de brandstapel staat, heb je een probleem.’

[JodieJJ]

Hey Annelotte!,

Ik moest deze gewoon even lezen omdat ik ooit een kort sprookje over de maanvrouwe had geschreven xD hehe

Wat een leuk onderwerp zeg, zo te zien heb je je er ook in verdiept ( of mijn geschiedenis heb ik gewoon al te lang achterwege gelaten xD )

Je hebt me al behoorlijk nieuwsgierig gemaakt met dit stukje, vooral naar wie de hoofdpersoon is.
Wel krijg ik ergens het idee dat soms het spreken een beetje tussen het moderne het het ouderwetse inlicht.
Volgens mij gebruikten ze in die tijd nog geen meneer, maar was het mijn heer.
Functie klink voor mij in eerste instantie ook vrij modern en als ik er dan over nadenk ook weer niet, hmm, hellup wie is hier goed in ouderwetse taal?

‘Dank u wel pater. Zodra ik erachter ben wat die vuile heks van plan ben, zal ik u ervan op de hoogte stellen.’

Viel me nog even een klein foutje op, deze maak je iedere keer .

"Dank u wel, pater.... Er moet een komma voor pater, omdat de man hiermee wordt aangesproken.
Wanneer je iemand aanspreekt met een naam of een titel enz. staat er altijd een komma om het af te scheiden van de rest van de zin xD, ik had er ooit eens iets grappigs van gelezen, nu vergeet ik het nooit meer wacht! OPzoeken haha

zo nu vergeet jij hem ook niet meer ;P

[annelotte]

@Jodie: Dank je wel voor je reactie Haha, grappig plaatje Ik had even een ander woord opgezocht voor functie (lang leve de synoniemenlijst ) en ik kwam uit op ambt. Dat kan volgens mij wel toch?
De jongen in de proloog is niet de hoofdpersoon, die komt nu pas...

1
~Gevangen~

2 dagen daarvoor…

Donker, koud, nat. Amaris zit trillend, met slaperige ogen op de vieze grond. Ze is net wakker geschrokken van een hard, hoog, piepend geluid ergens verder op. Een deur wordt met veel geluid dichtgedaan. Er komen voetstappen dichterbij. Met een bonkent hard zit ze op de grond. Ze huivert van de kou. Amaris vuile kleding is vochtig door de natte grond, de wind komt gewoon door de gevangenismuren heen naar binnen. De zware ketens zitten strak om haar enkels, te strak. Haar enkels zijn niet meer de lichte kleur die ze gewend is, maar de donkerbruine kleur van opgedroogd bloed. Ze kan nauwelijks lopen door het gewicht van de ketens. Niet alleen op haar enkels zit opgedroogd bloed, maar ook op de rest van haar lichaam. Overal zitten schrammen en sneeën.
In het kleine straaltje licht kan ze vaag de schaduwen van de tralies zien. Het zijn dezelfde soort tralies als de tralies waar de deur uit bestaat. De deur heeft dezelfde bruine kleur als haar enkels, alleen niet van het bloed, maar van de vuilheid in de kleine cel op het staal. Alles is bruin, de grond, de muren, haar kleding, alles behalve het zilveren kettinkje om haar nek die ze gauw afdoet en in haar mond stopt. Het zilver staat symbool voor de maanenergie. De hanger, een ster met vijf punten, staat symbool voor hetgeen wat ze is en waar ze voor beschuldigd wordt. Hekserij.

Al vanaf haar geboorte is Amaris een heks. Haar moeder was een heks en haar vader heeft haar moeder al voor Amaris geboorte verlaten. Hierdoor is ze tussen heksen opgegroeid en heeft ze spelenderwijs alle gebruiken en rituelen van de hekserij aangeleerd.
Amaris is een van de bekendste heksen in Noord-Thorill. Vooral omdat ze zich sterk verzet tegen de inquisitie die veel heksen vervolgen. Ze helpt heksen ontsnappen aan de inquisitie of uit de gevangenis.
Het enigste bewijs daaraan wat ze nu nog heeft is haar zilveren kettinkje met een hanger van het pentagram, het symbool van de heksen. Tijdens haar arrestatie had ze het kettinkje nog net kunnen afdoen, maar omdat ze het nergens weg kon stoppen had ze het onder haar tong verstopt. Als de inquisitie het kettinkje zou vinden, zou ze meteen al ten dode opgeschreven zijn. Het kettinkje is namelijk het bewijs dat ze een heks is. Vlak nadat ze het kettinkje weggestopt had, was ze hardhandig naar de gevangenis gebracht. Daar werd ze eerst gedwongen al haar kleding uit te trekken zodat de bewakers konden zien wat ze bij zich had. Vervolgens was ze gemarteld, maar ze had haar schuld niet bekend. En nu zit ze hier in de gevangenis. Zodra ze weer in haar cel was, had ze het kettinkje weer omgedaan en was ze in slaap gevallen.

De voetstappen komen steeds dichterbij. Amaris hart bonkt in haar keel. De voetstappen lopen in de plassen waar zijzelf gisteravond ook doorheen gesleurd was. Er klinkt gerinkel van sleutels en er verschijnt een stevig gebouwde man voor de deur met tralies. Zijn blauw leren kleding ziet er netjes en verzorgd uit. Evenals de maliënkolder die eroverheen zit. Zijn leren schoenen zijn nat van de plassen waar ze zojuist doorheen gelopen zijn. Om zijn brede middel zit een leren riem. Er hangt een zwaard en een sleutelbos aan. Met een chagrijnige blik op zijn gezicht haalt hij de bos van de riem en zoekt hij de juiste sleutel om de bos. Er hangt een bruin lokje haar voor zijn net zo bruine ogen die zoekend de sleutelbos bekijken. Zodra hij de juiste sleutel gevonden heeft steekt hij ze in het slot en kijkt hij Amaris recht aan.
‘Meekomen!’
Amaris kijkt met angstige ogen terug, bang voor wat komen zal. Toch laat ze zich niet bang maken door de imposante gestalte voor haar en stapt op hem af. Hij pakt haar ruw bij haar arm en sleurt haar mee de natte gang door. De donkere gang die alleen verlicht wordt door brandende fakkels is net zo koud en grauw als haar cel. Naast Amaris cel is nog een cel, alleen deze is leeg. De grote bewaker duwt haar het trapje naar de deur aan het einde van de gang op. Terwijl hij de deur openmaakt, houdt hij haar goed in de gaten.
De brede gang achter de deur is lang en aan weerszijden zijn allemaal deuren. Het enige geluid in de lange gang is van hun voetstappen en het geluid van de vlammen in de fakkels die de muren verlichten. De grond is niet meer nat en er liggen zelfs tegels. Ergens aan het einde van de gang staat een deur open. Het is dezelfde deur als gisteren en Amaris hoopt vurig dat ze daar niet nog een keer naar binnen hoeft, maar tevergeefs. De bewaker sleurt haar de deur door en met bonzent hard ziet Amaris de martelwerktuigen weer tegemoet.

[Elfenring]

1
~Gevangen~

2 dagen daarvoor…

In de afdruk van het kleine straaltje licht kan ze tralies zien.

Ik weet wat je wil zeggen, maar dit klinkt niet zo mooi. Beter: Ze kijkt naar boven, de enige plaatst waar licht vandaan komt. Daar ziet ze de tralies die als een silhouet afsteken tegen het zonlicht.

De Alles is bruin, de grond, de muren, haar kleding kleding, alles behalve het zilveren kettinkje om haar nek die ze gauw afdoet en in haar mond stopt.

Het woordje "De" aan het begin kan weggelaten worden. Er staat verder tweemaal kleding achter elkaar.

De gang achter de deur is lang en aan weerszijden van de gang zijn allemaal deuren. Het enigste geluid in de lange gang is van hun voetstappen en het geluid van de vlammen in de fakkels die de gang verlichten.

Te veel het woord gang achter elkaar.
Beter: De gang achter de deur is lang en aan weerszijden bevinden zich allemaal deuren. Het enige geluid in de lange gang is van hun voetstappen en het geluid van de vlammen van de fakkels die de corridor verlichten.
Nog één ding enigste is fout Nederlands, het juiste woord is enige.

Ik hoop dat je hier iets aan hebt. Het verhaal is zeker weten goed en ik lees het graag verder. Ik ben benieuwd.

Groetjes, Michael

[-Maaike-]

Ik kan het niet leuk noemen als er een heks verbrand gaat worden, maar het is wel spannend en erg boeiend. Ik wil heel graag verder lezen!

Een paar kleien dingetjes ..

Met bonkend hard zit ze op de grond.

Wanneer je het over het hart hebt van een mensenlichaam, is het met een T. (hart)
Daarnaast zou ik in deze zin het woordje 'een' toevoegen. Met een bonkend hart

Ze huiverd van de kou.

Je hebt je verhaal in de tegenwoordige tijd geschreven, dus dan hoort er achter huiverd een T in plaats van een D, huivert

maar ook op de rest vaan lichaam.

Een A'tje te veel bij 'van'

en met bonzend hard ziet Amaris

Hier moet hard ook met een T zijn (hart)

Ik ben zeer benieuwd hoe het verder gaat! Al huiver ik wel bij het idee om over de martelingen te lezen, toch hoop ik dat je snel verder schrijft!

[JodieJJ]

Weer bijgelezen, zo te zien heb je het meeste feedback al gehad.
Ik had alleen nog een opmerking over ht begin, daar hadden de omschrijvingen van mij wat meer gekoppeld mogen worden. Beetje lastig uit te leggen hmm...

Amaris vuile kleding is vochtig door de natte grond, de wind komt gewoon door de gevangenismuren heen naar binnen en de zware ketens zitten strak om haar enkels, te strak.

ha, voorbeeldje.. het gaat juist aan niet koppelen eigenlijk..

In deze zin hierboven schrijf je over de kleren en de kou die ze brengen. Dat hoort bij elkaar dus kan het heel goed in een zin, maar dat koppel je er met het woordje en ook de zware ketens bij. DIe zware ketens hebben niets met de kou of haar kleding te maken, daarom zouden die in een aparte zin veel beter staan.

ZO dat was mijn feedback , gaat zeker weer verder lezen

[knuffelbeertje_jana]

Ik ben slecht in fouten uit teksten halen dus laat ik dat maar over aan de mensen die dat wel goed kunnen.
Ik kan wel goed bevelen geven dus hierbij beveel ik u VERDER!!!

[annelotte]

Allemaal heeeeeeeel erg bedankt voor alle leuke reacties
@Michael: Dank je voor het eruit halen van de foutjes. Ik heb ze eventjes verbeterd.
@Maaike: Hier komt de marteling, *tromgeroffel* Ik heb geprobeerd het niet de gruwelijk te omschrijven, ik vond het nogal lastig om het te omschrijven. Dus als het niet helemaal klopt ofzo moeten jullie het maar zeggen.
@Jodie: Dank je voor je feedback. Ik zal er voortaan aan denken
@Jana: Hier is een nieuw stukje hoor

De ijzeren stoel met spijkers waar ze gisteren op moest zitten, is weggehaald en in plaats daarvan staat er nu een pijnbank. De houten balk ziet er niet uitnodigend uit en de vier balken die eruit steken maken het er niet beter op. De ijzeren kettingen die op de uiteinden liggen, zijn al losgemaakt. Klaar voor gebruik.
De grote bewaker sleur haar de kleine, donkere vierkante kamer binnen en duwt haar ruw in de armen van de grote, brede beul. De kamer geeft een beangstigende indruk, maar Amaris laat zich er niet door uit het veld slaan. De bewaker loopt de kamer weer uit en doet de deur achter zich dicht. Nu is ze helemaal alleen met de grote beul. De zwaar gespierde man grijpt haar stevig vast bij haar arm. De zwarte leren kap over zijn hoofd geeft een beangstigende indruk.
‘Liggen,’ zegt hij met een zware stem en hij wijst naar de houten balk voor zich.
Zonder op een antwoord te wachten, duwt hij haar op de houten balk. Ze probeert tegen te stribbelen, maar de man kan haar gemakkelijk in bedwang houden. Uiteindelijk geeft ze het op en begint de beul met de kettingen haar armen en benen vast te maken.
Met een verslagen gevoel ligt Amaris doodstil op de houten balk. Ze voelt hoe de beul de kettingen één voor één vastmaakt. Hij trekt ze veel te strak aan. Het ijzer boort zich in haar huid. Nu doet het nog niet zoveel pijn, maar als ze hier straks langer ligt…
Net nadat de beul klaar is met de kettingen vastmaken, komt de bewaker weer terug. Hij heeft dezelfde man als gisteren mee. De man heeft ook deze keer weer een witte soutane aan. Ook heeft de bewaker een griffier mee genomen. Deze neemt plaats achter het kleine houten tafeltje in de hoek. Hij stalt zijn perkamenten en schrijfgerei uit op de tafel en zodra de man in de witte soutane begint te spreken, pent hij ijverig mee.
‘Zo juffrouw Van den Acken. Uw naam hoef ik deze keer niet te vragen, we hebben elkaar al eens eerder gezien. Dat zou anders zijn geweest als u niet zo een hardnekkige leugenaarster zou zijn,’ de man spreek weer op diezelfde akelige toon als gisteren.
‘Ik ben geen leugenaarster!’
‘U wordt beschuldigd van hekserij. Kun u dat bevestigen?’ gaat de man ongestoord verder.
‘Nee! Ik ben geen heks.’
‘Trek de kettingen strakker aan,’ beveelt de man de beul.
De kettingen worden door middel van een tandwiel aangedreven en de beul draait deze langzaam rond. Beetje bij beetje worden de ledematen van Amaris uit elkaar getrokken.
‘Hou op! Ik ben geen heks,’ gilt ze naar de man.
‘Stop maar even,’ beveelt de man weer. ‘O ja. En hoe wilt u dan het feit verklaren dat verscheidene van uw buurtbewoners u van ketterij beschuldigen?’
‘Ze liegen! Ik ben geen heks,’ wanhopig schreeuwend probeert ze de man te overtuigen.
‘U moet niet liegen! Trek de kettingen nog strakker.’
De beul draait weer aan het tandwiel en na een korte tijd valt Amaris flauw.
‘Breng haar weer bij,’ beveelt de man weer.
Dit maal pakt de beul de een van de emmers met ijskoud water die achter hem staan en gooit de inhoud over haar hoofd. Met verschrikte ogen vol pijn komt ze weer bij.
‘Hou toch op. Ik ben geen heks! Ik ben mijn hele leven al katholiek,’ smeekt Amaris.
‘Hoe komt het dan dat u bijna nooit in de kerk kwam?’
‘Omdat ik te veel tijd kwijt was met het verzorgen van mijn moeder.’
‘Lieg niet! U was al die tijd bezig met hekserij.’
‘Niet waar. Ik ben al mijn hele leven en goede katholiek.’
‘Trek de kettingen nog strakker aan.’
Zodra de beul aan het tandwiel draait, valt Amaris meteen flauw.
‘Maak de kettingen wat losser en breng haar weer bij.’ De stem van de man is meedogenloos.
De kettingen worden wat losser gezet en de inhoud van de volgende emmer wordt over het hoofd van Amaris gegooid.
‘Hou op! Ik heb niks misdaan. Maak me los.’ gilt ze radeloos.
‘Als u nou gewoon toegeeft dat u een heks bent dan wordt u losgemaakt.’
‘Ik ben geen heks!’
‘Dat bent u wel. Geef het nou maar toe. Uw buurtbewoners hebben het bevestigd.’
‘Op grond waarvan,’ sist ze naar hem.
‘U hebt antigodsdienstige uitlatingen verspreid. Bovendien heeft de pastoor van uw dichtstbijzijnde kerk bevestigd dat u bijna nooit in de kerk kwam.’
‘Ik heb geen antigodsdienstige uitlatingen verspreid en waarom ik bijna nooit in de kerk kwam heb ik al uitgelegd.’
‘Hebt u bewijs?’
‘Gaat u maar thuis kijken bij mijn moeder. Ze is er al jaren slecht aan toe. Ze heeft de tering.’
‘Dan zou u juist wel vaak met haar naar de kerk moeten gaan. Dan is de kans groter dat ze misschien nog beter wordt.’
‘Ze wordt niet meer beter,’ beet ze de man toe.
‘Dan nog. De kans om in de hemel te komen wordt dan groter voor haar. Voor u daarentegen…’
‘Ik ben geen heks!’
‘Dat bent u wel! Zet de kettingen weer strakker.’
De kettingen worden weer langzaam strakker gezet en Amaris verliest haar bewustzijn weer.
‘Maak haar los en breng haar weer bij bewustzijn.’
De beul maakt haar los en legt haar ruw op de grond. Vervolgens pakt hij de volgende emmer met water en gooit het over haar heen.
‘Ik ben geen heks!’
‘U ben wel een heks en een goede leugenaar. Breng haar terug naar haar cel!’

[-Maaike-]

Gruwel en auw!
Je hebt de marteling goed beschreven, al ben ik wel blij dat je niet het geluid van brekende botjes hebt omgeschreven of dat ze half stikt in het ijskoude water dat de beul over haar heen gooide.

Eén klein puntje,

De grote bewaker sleur haar de kleine,

Er hoort nog een T achter sleur, sleurt

Schrijf snel verder!

[Carpe Diem]

Woah, heftig! Maar wel goed!
Vraag me wel af wie de jongen van de proloog dan is en of hij nog in contact komt met de hoofdpersoon.
En ik vraag me af hoe Amaris gaat ontsnappen -tenzij ze niet kan ontsnappen, maar dan gaat ze waarschijnlijk dood en.. ik denk niet dat ze dood gaat.
Denk ik. Hoop ik.

Ik heb niet echt verbeterpuntjes voor je, aangezien ik niet goed ben in spellings- of typfoutjes eruit halen en het verhaal nog gewoon klopt (wat niet anders kan met drie posts), dus ga maar verder =)

[knuffelbeertje_jana]

Ik kon de pijn bijna voelen. XD Lijkt met echt vreselijk.
Snel verder

[Elfenring]

De grote bewaker sleur haar de kleine, donkere vierkante kamer binnen en duwt haar ruw in de armen van de grote, brede beul.

sleur=sleurt

Wat is een soutane en wat is een griffier? Vraag ik me gewoon af.

Dit maal pakt de beul de een van de emmers met ijskoud water die achter hem staan en gooit de inhoud over haar hoofd.

Tweede 'de' kan verwijderd worden. De eerste 'een' moet één zijn. Het is immers maar één van de emmers.

Echt een goed verhaal ben benieuwd hoe ze zich hier uit gaar redden. Trouwens het valt me ook op dat bijna niemand gebruik maakt van de bedank knop. Al je die knop gebruikt voor iemand anders dan krijgt die persoon meer ervaring. In het begin ben je ervaringsloos, maar stel jij geeft iemand een goede feedback dan bedankt die persoon jou en stijg je iets. Reageer je zelfs ook wel eens inhoudelijk of grammaticaal op iemands verhaal?
Succes met het schrijven van een vervolg.

Groetjes, Michael

[annelotte]

Heel erg bedank voor jullie reacties
@Maaike: Gelukkig heb ik het goed beschreven Ik vond het best wel lastig om het goed te beschrijven.
@Carpe Diem: Ja, hoe ze zich hieruit gaat redden is nog geheim, maar je zult het gauw weten
@Jana: Hier is een nieuw stukje
@Elfenring: Een soutane is zo'n jurk die bisschoppen enzo aan hebben. Tenminste dat stond op wikipedia en een griffier is iemand die alles opschrijft wat er gezegd en gedaan wordt tijdens verhoren en rechtszaken. Die hadden ze in de middeleeuwen ook al en die hebben we nu dus nog steeds.
Ik reageer ook wel eens inhoudelijk op een verhaal hoor, alleen niet zo vaak, want dan zijn voor mij de meeste foutjes enzo er al uit gehaalt. Bovendien ben ik er niet zo heel goed in

Zo een nieuw stukje, ik hoop niet dat het teveel een lap tekst is, maar ik wist niet waar ik nog meer een enter kon zetten


Bam! De celdeur wordt gesloten en de bewaker loopt weg. Er wordt nog een deur gesloten en dan is Amaris weer alleen. Snel haalt ze het kettinkje weer uit haar mond en doet hem om haar nek. Gelukkig is het een klein kettinkje, waardoor ze makkelijk kan praten. Vervolgens laat ze zich langzaam op de grond zakken en gaat languit, met haar ogen gesloten, in de cel liggen. Het maakt haar niet meer uit dat de grond nat en vies is en haar kleding nat wordt. Al haar ledematen doen vreselijk veel pijn.
Het is doodstil in het cellencomplex. Doodstil op gedrup na. Drup, drup,… Waar komt dat vandaan? Nieuwsgierig doet ze haar ogen weer open en bestudeerd het plafond. Het enigste wat ze kan zien zijn bruinrode bakstenen. Ergens in een hoekje zijn de stenen wat donkerder, door het water wat uit het lek komt. Daar moet het lek dus zitten. Hoe groot is hij eigenlijk?
Ze besluit te gaan kijken en staat moeizaam op. Bewegen doet pijn. Langzaam schuifelt ze naar de hoek waar het gedrup vandaan komt en kijkt omhoog. Er zit een lek zo groot dat ze haar vinger er doorheen kan steken. Nu weet ze ook dat ze op de bovenste verdieping gevangen zit, want door het gaatje heen kan ze de lucht zien. De grijze, grauwe lucht geeft niet echt een vrolijke sfeer en de regen die naar beneden komt, maakt het er niet beter op.
Langzaam brengt ze haar arm omhoog en steekt een vinger door het gat. Ze voelt de regendruppels op haar nu nog droge huid landen. Ze trekt de nu natte vinger terug uit het gat en bestudeerd de stenen muur om het lek heen. De stenen zien er niet stevig meer uit en ze duwt tegen de steen die tegen het lek aan zit. Hij beweegt een beetje, maar ze kan hem er niet uit duwen. Dan misschien trekken? Ze steekt haar vinger weer in het gat en probeert de steen een beetje los te wurmen, weer beweegt de steen en hij komt een stukje uit de muur. Ze haalt haar vinger uit het gat en haalt de baksteen uit de muur. Ze laat hem naast zich op de grond vallen. Helaas zit er achter de net weggehaalde steen nog een baksteen. Ook daar duwt ze tegenaan en langzaam komt hij naar buiten, als hij helemaal uit de muur is, valt hij naar beneden. Ergens ver beneden hoort ze een plons.
Omdat door het water de buitenkantjes van de bakstenen verrot zijn, zitten ze los. Het lek heeft wel meer stenen zo nat gemaakt en ze besluit verder te gaan met de bakstenen onder de opening die ze zojuist gemaakt heeft. Ook deze stenen zitten los en haalt ze eruit. De bakstenen daaronder zitten ook los en zo haalt ze een rijtje van zeven bakstenen onder elkaar los, tot ze bij de bakstenen komt die weer vast zitten. Ze kan nu een arm en een been tegelijk naar buiten steken, alleen dit is nog niet genoeg om helemaal naar buiten te kunnen. Bovendien zal ze dan nog een meter of tien naar beneden springen in de gracht die om de gevangenis heen ligt.
Ze besluit dat het handiger is om de stenen die ze eruit gehaald heeft, weer terugstopt. De stenen van de tweede rij heeft ze naar beneden gegooid, in de gracht, maar de rest ligt naast haar op de grond. Met grote moeite tilt ze de stenen één voor één op en stopt ze terug in de muur. Als ze er allemaal in zitten, zie je er bijna niks meer van en uitgeput laat ze zich weer op de grond vallen.
Wat moet ze nou doen? Dat gat is lang niet groot genoeg om er helemaal doorheen te kunnen. Misschien kan ze de rest van de stenen weghakken, alleen waarmee? Besluiteloos voelt ze hoe moe ze is. Ondanks dat ze maar een paar uur wakker is geweest, is ze doodmoe en doezelt ze langzaam in slaap.

‘Wakker worden!’
‘Wattizer?’
‘Eten!’ De bewaker kijkt haar streng aan en schuift een ijzeren plaat met een homp brood en een kan water naar binnen. Vervolgens doet hij de celdeur weer op slot en loopt met grote stappen weg. Met slaperige ogen kijkt ze naar de plaat en pakt de homp brood en gaat rechtop tegen de muur zitten. Langzaam scheurt ze stukjes van het stuk brood af en steekt ze in haar mond. Het is niet eens zulk droog brood. Zodra het brood op is pakt ze de kan en drinkt hem voor de helft leeg, de rest bewaart ze. Ze kijkt nog eens de cel rond en deze keer blijft haar blik op de ijzeren plaat rusten. Na een paar minuten naar de plaat gestaard te hebben, heeft ze de oplossing. Ze weet hoe ze hier weg kan!

[-Maaike-]

Hey!

Beetje late reactie maar ik was op vakantie, internetloos Hihi.

Leuk bedacht dat ze de stenen los weet te krijgen van de muur. Ben benieuwd hoe ze weg gaat komen, nu ze weet dat ze heel hoog boven de grond zit

Ik vond twee kleine foutjes

Ze voelt de regendruppels op haar nu nog droge huid landden.

Landden is met één D, landen

Omdat door het water de buitenkantjes van de bakstenen verrot waren, zaten ze los.

Tot nu toe heb je steeds in de tegenwoordige tijd geschreven, dus deze zin hoort ook in de tegenwoordige tijd te staan, de stenen zijn nog steeds verrot en ze zitten ook nog steeds los

Schrijf snel verder ik ben heel erg benieuwd hoe ze weg gaat komen! Je bent op een lekker spannend stukje geëindigd, goedzo!

Groetjes Maaike

[annelotte]

Okee mensen,
Sorry voor mijn sloomheid, maar ik was op vakantie en toen ik terug kwam had ik even een schrijfdip.
Maar nu is hier een nieuw stukje, niet heel erg lang maar ik hoop dat het leuk is

2
~Ontsnapt?~

Moeizaam staat Amaris weer op en haalt alle losse stenen langzaam weer uit de muur. De bakstenen voelen veel zwaarder aan dan de vorige keer dat ze ze vast hield. De martelingen hebben haar ledematen verzwakt.
Als alle stenen weer uit de muur zijn, pakt ze de ijzeren plaat en loopt weer naar het gat. Het is nu nog niet zo groot, maar over een paar uur wel. Met de punten van de ijzeren plaat hakt ze enthousiast in het cement wat de omringende bakstenen bij elkaar houd. Het enige wat ze bereikt zijn een paar ijzeren splinters die van de plaat afkomen en wat korrels cement die ze los gehakt heeft, maar ze lijkt er erg blij mee.
Ze legt de ijzeren plaat naast zich op de grond en zorgt dat de plaat helemaal schoon is door al het vuil er van af te vegen. Vervolgens zoekt ze de ijzeren splinters tussen de korrels cement vandaan. Ze moet goed kijken, want ze zijn best wel klein, gelukkig zitten er ook een paar grotere splinters tussen. Die pakt ze op en legt ze bij elkaar op de plaat. Vervolgens zoekt ze de korrels cement bij elkaar en legt ze aan de andere kant van de ijzeren plaat.
Daarna pakt ze de kan met water en schenkt een klein beetje water in het midden van de ijzeren plaat. Gelukkig zitten er kleine randjes op de plaat, waardoor het water aan de zijkanten niet van de plaat afloopt. Het water, cement en ijzer houdt ze zo goed mogelijk van elkaar gescheiden. Het enigste wat er nog ontbreekt is het bloed van de persoon die het oplosmiddeltje wil gebruiken. Ze kijkt om zich heen of er ergens iets scherps ligt, maar ziet niks liggen.
Besluiteloos blijft ze even zitten, tot ze bedenkt dat de punten van het hangertje, een pentagram, van haar kettinkje best wel scherp zijn. Ze maakt het kettinkje los en haalt het hangertje van de ketting af. Ze bekijkt de puntjes zorgvuldig en beslist welke er het scherpst uit ziet. Zonder na te denken prikt ze in haar vinger waar al snel een druppel bloed uit opwelt. Voorzichtig laat ze de druppel in het water wat ze net op de plaat geschonken heeft, vallen. Ze kijkt hoe het bloed zich in het water verspreid. Daarna mengt ze de ijzeren splinters en de kleine brokjes cement door het water met bloed tot een bruinig papje. Tevreden laat ze zich languit op de grond vallen.
Nog een uurtje en het oplosmiddeltje is klaar en dan kan ze de andere stenen ook los maken en daarna kan ze hier eindelijk weg. Wat een geluk dat ze thuis het mengselboek als eerst uit haar hoofd heeft geleerd en niet eerst het toverdranken boek.
Na nog even naar het plafond te hebben gestaard, valt ze door de inspanningen langzaam aan in slaap.

[-Maaike-]

Kort maar een leuk stukje! Ik ben benieuwd wat het mengsel teweeg gaat brengen ^_^

Twee kleine puntjes:

Het enigste wat ze bereikt zijn een.

Het is altijd enige, want enigste bestaat niet

In het laatste stukje, schrijf je opeens in de ik-vorm, terwijl de rest in de derde persoon (hij/zij) is geschreven. Wellicht denkt Amaris dit, maar dan moet je dat er even bijzetten

Ik hoop dat je er iets aan hebt! Schrijf snel verder!

Groetjes Maaike

[Flubby]

Ik ben het verhaal ook maar eens gaan lezen. Het idee van het verhaal vind ik erg leuk en zelfs toen ik begon met lezen kon ik niet stoppen. Ik wilde weten hoe het verder zou gaan!

Ik heb wel een kleine opmerking over het laatste stukje:

De bakstenen voelen veel zwaarder aan dan de vorige keer dat ze bakstenen vast hield.

In deze zin heb je twee keer bakstenen gezet. Dit kan je zo laten, maar het is mooier als je voor de tweede bakstenen een verwijswoordje gebruikt.

Ik hoop dat je snel verder schrijft!

[annelotte]

@Maaike: Dank je wel voor je reactie. Leuk dat je mee blijft lezen
@Flubby: Leuk dat je meeleest en dank je voor je reactie.

Een nieuw stukje, ook deze is niet zo lang, maar de volgende zal langer zijn

De volgende ochtend wordt Amaris wakker door de eerste stralen van de vroege ochtendzon die door het gat in de muur op haar gezicht schijnt en deze langzaam verwarmt. Ze heeft geen idee van tijd, maar ze neemt aan dat het ’s ochtends vroeg is. Terwijl ze gaat zitten kijkt ze om zich heen en ziet ze de ijzeren plaat liggen waar het oplosmiddeltje op ligt. Het zou toch niet al opgedroogd zijn? Gauw kruipt ze naar de ijzeren plaat waar het oplosmiddeltje op zit en steekt haar vinger in het goedje. Gelukkig, het is nog niet helemaal opgedroogd. Ze roert het mengseltje een keertje door elkaar, zodat het weer smeerbaar wordt.
Snel smeert ze het middeltje op het cement van de bakstenen die nog vast zitten. Daarna stopt ze alle bakstenen die op de grond liggen weer terug in de muur. Wat stom dat ze die gisteren niet heeft teruggestopt voordat ze in slaap viel. Als er een bewaker was komen kijken dan had hij het gat in de muur vast en zeker gezien, maar dan was ze vast wel wakker geworden. Zodra de laatste steen weer in de muur zit, pakt ze de ijzeren plaat en probeert de resten van het mengsel ervan af te halen met haar kleding. Dat het mengsel daar op komt, geeft niet omdat het alleen gebruikt kan worden voor cement. Je moet namelijk ijzer, water, de op te lossen stof en het bloed van de gebruiker van het oplosmiddeltje erin stoppen, dus het werkt niet op kleding. Bovendien zou je er anders niks van zien, want haar kleding was al helemaal vies en kapot.
Nadat ze de meeste restjes van het ijzeren blad gehaald heeft, pakt ze de ijzeren kan met water en drinkt er een paar grote slokken uit. Plotseling dringt het tot haar door hoe veel dorst ze eigenlijk had. Ze drinkt meer water uit de kan dan ze wilde en moet zichzelf dan ook dwingen om te stoppen met drinken omdat anders al het water op is. Bovendien weet ze niet wanneer ze weer nieuw water krijgt.
Terwijl ze de kan weer terug zet, bedenkt ze wat ze eens zal gaan doen. Ze moet minstens twee uur wachten tot het cement tussen de stenen weg is en er is verder weinig te doen in deze cel. Verveelt gaat ze tegen de muur zitten en sluit haar ogen. Als er dan niks te doen is dan ga ik maar weer slapen, denkt ze bij zichzelf. Terwijl ze langzaam wegdoezelt hoort ze op een afstandje een deur opengaan. Oh nee, denkt ze bij zichzelf, de bewaker.

[-Maaike-]

Dat is inderdaad een kort stukje maar wel met een spannend einde!

Twee kleine puntjes;

Dat het mengsel daar op komt, geeft niet omdat het alleen gebruikt kan worden voor cement. Je moet namelijk ijzer, water, de op te lossen stof en het bloed van de gebruiker van het oplosmiddeltje erin stoppen, dus het werkt niet op kleding. Bovendien zou je er anders niks van zien, want haar kleding was al helemaal vies en kapot.

Ik vind dit stukje persoonlijk wat langdradig, omdat je een paar keer hetzelfde zegt, namelijk dat het niet erg is. Je zou het in kunnen korten tot: "Dat het mengsel daarop komt is niet erg, door alle vlekken op haar kleding zal het toch niet opvallen."

Plotseling dringt het tot haar door hoe veel dorst ze eigenlijk had.

Had zou ik vervangen naar heeft, aangezien je verhaal zich in de tegenwoordige tijd afspeelt en ze nog steeds dorst heeft

Ik hoop dat je er iets aan hebt! Schrijf snel verder

Groetjes Maaike

[annelotte]

Hoi allemaal,
Sory dat ik al een maand niet geschreven heb, maar ik heb het verschrikkelijk druk met school enzo, waardoor schrijven er de laatste tijd een beetje bij inschiet. Maar ik zal proberen vanaf nu elke week een stukje te posten

Hier een nieuw stukje, en feedback is natuurlijk altijd welkom



De deur gaat met een piepend geluid weer dicht en voetstappen komen weer dichterbij. Dezelfde bewaker als gisteren verschijnt voor de tralies van Amaris cel.
‘Meekomen!’ is het enigste wat hij zegt. Vervolgens maakt hij de celdeur open en sleurt Amaris aan haar arm de cel uit. De grond is nog steeds nattig en vies. Ze had ook niet veel anders verwacht.

Amaris wordt weer dezelfde martelkamer als de dag ervoor ingesleurt. Er staat deze keer geen pijnbank, maar alleen een houten tafel met twee houten stoelen aan de ene kant en één houten stoel aan de andere kant. In het hoekje van de kamer staat een beul met een ijzeren tang in zijn hand. Achter de tafel zit dezelfde griffier als de dag ervoor en de man met de witte soutane aan.
‘Zo juffrouw Van den Acken, neem plaats.’ De man wijst naar de lege stoel die voor de tafel staat. Onzeker loopt Amaris er naartoe en gaat zitten. Achter hoort ze de bewaker de deur dicht doen. Met een zware plof valt hij in het slot.
‘Hebt u zich al bedacht?’ de man kijkt Amaris met een doordringende blik aan.
Amaris moet even nadenken voor ze antwoord. Ze weet niet wat de beul van plan is met die tang, maar het zal niet veel goeds zijn. Ze kan nu weer blijven ontkennen, maar dan weet ze niet in welke staat ze deze vreselijke kamer zal verlaten. Ze kan ook bevestigen dat ze een heks is. Dan wordt ze waarschijnlijk weer teruggebracht naar haar cel. Ze zullen toch haar toch niet meteen op de brandstapel zetten? En als ze dan terug is in haar cel, dan kan ze ontsnappen. Tegen de tijd dat ze weer terug is in haar cel zal de cement wel opgelost zijn. Na even wikken en wegen besluit ze het risico te nemen.
‘Ja, ik ben een heks,’ antwoord ze met een zekere stem.
‘Aha, zie je wel. Ik wist het! Was dat nou zo moeilijk, bekennen?’ De man kijkt haar met een gemeen lachje aan. ‘Je weet alleen wel dat deze bekenning consequenties heeft. En daarmee bedoel ik de brandstapel.’
‘Ja dat weet ik.’
‘Morgen sta je op de brandstapel,’ de man schreeuwt het bijna terwijl hij met zijn vuist op tafel slaat. ‘Breng haar terug naar haar cel,’ commandeert hij de bewaker.

Eenmaal terug in haar cel moet ze eerst wachten tot de bewaker weg is. Zodra ze de deur in het slot hoort vallen, loopt ze meteen naar de muur. Het cement is verdwenen en ze haalt de zware bakstenen er één voor één uit. Er ontstaat een gat dat groot genoeg is om doorheen te kruipen. Het weer is niet veel beter als gisteren, de lucht is donkergrijs en er komen grote druppels regen uit de hemel vallen. De nattigheid waait haar cel binnen en als ze aarzelend door het gat naar beneden kijkt, wordt ze snel nat.
De afstand van haar cel naar het water van de gracht is best wel groot. Aarzelend gaat ze op de rand van het gat zitten. Haar benen bungelen buiten de gevangenis. Ze kijkt om zich heen, als ze ongemerkt in de gracht kan springen en naar de rand van het bos kan zwemmen dat aan de gracht grenst. Ze besluit het erop te wagen en ze zet zich af tegen de stenen muur en springt de vrijheid tegemoet.

[Saskjezwaard]

Leuk verhaal! Ik vond van mezelf al een tijdje dat ik het moest gaan lezen en nu heb ik het eindelijk gedaan^^ je titel is trouwens ook leuk, trekt meteen mijn aandacht =)
Eén klein puntje van kritiek, tja, ik ben niet voor neits mierenneuker van beroep, maar het gedoe met dat kettinkje kan niet, of het moet wel heel klein zijn. Nieuwsgierig als ik ben (of irritant, kan natuurlijk ook xD), heb ik het geprobeerd met een pepermuntje, maar zelfs toen het heel dun was, lukte het me niet om het te verstoppen zonder dat het zichtbaar was tijdens het praten. Vooral als Amaris gaat gillen, zal het haar niet lukken omdat je dan je mond verder opendoet. Ze kan het ook inslikken en telkens aan het einde weer uitbraken
En nog een puntje (god, we blijven bezig --'), je laat Amaris in haar hand snijden met haar pentagram, maar de ijzersplinters zullen ook scherp genoeg zijn om zichzelf te laten bloeden. En ze komt er qua pijn en zwakte in haar lichaam wel snel bovenop, volgens mij kun je niet meteen dezelfde dag al weer lopen als je ledematen uit zijn gerekt. HEt zal me niet verbazen als je daardoor wat uit de kom krijgt, wat heel erg pijnlijk is.
En nog iets (o nee, het wordt steeds erger --'), ik mis een beetje de grimmige sfeer. Het komt nu op me over dat ze naar de kamer wordt geleid, eventjes netjes wordt ondervraagd en dan heel aardig weer wordt afgeleverd: en mevrouw, hoe voelt u zich nu? Niet zo goed, ach het spijt me, maar daar kan ik niet zoveel aan doen. Wilt u een deken tegen de kou?
Snap je wat ik bedoel? Het is veel te beschaafd. Die bewakers en medewerkers van de kerk zien over het algemeen heksen niet als mensen, maar als harteloze wezens die hen proberen het leven zuur te maken en zo zullen ze zich wss ook naar haar gedragen. Dat is mijn idee, als ik het fout heb, moet je het maar zeggen je hebt je duidelijk beter ingelezen dan ik, wat ik heel erg goed vind! Met die soutane en griffier maak je het een stuk meer die tijd
De stukjes in haar gevangenis zelf beschrijf je trouwens wel goed! Goed doordacht^^
En jeej, ze heeft zich bevrijd! Ben benieuwd of ze ver kan komen met haar verwondingen^^ leuk trouwens dat je toch verder gaat met het verhaal, de aanhouder wint =) en school, ik ken het --' huiswerk en leren zou afgeschaft moeten worden

[Elfenring]

Bam! De celdeur wordt gesloten en de bewaker loopt weg.

Het maakt haar niet meer uit dat de grond nat en vies is en haar kleding nat wordt.

De tweede nat zou ik veranderen in doorweekt dat staat beter. Probeer te vermijden om hetzelfde woord in dezelfde zin of in de daaropvolgende zinnen steeds te gebruiken dan wordt het eentonig en leest het minder lekker weg.

De grijze, grauwe lucht geeft niet echt een vrolijke sfeer en de regen die naar beneden komt, maakt het er niet beter op.

Beter: De grijze, grauwe lucht zag er treurig uit en de...

Ze trekt de nu natte vinger terug uit het gat en bestudeerd de stenen muur om het lek heen. De stenen zien er niet stevig meer uit en ze duwt tegen de steen die tegen het lek aan zit.
Hij beweegt een beetje, maar ze kan hem er niet uit duwen. Dan misschien trekken?
Ze steekt haar vinger weer in het gat en probeert de steen een beetje los te wurmen, weer beweegt de steen en hij komt een stukje uit de muur. Ze haalt haar vinger uit het gat en haalt de baksteen uit de muur.

Eerst zijn het stenen en daarna is het er opeen één.
Beter:Ze trekt de nu natte vinger terug uit het gat en bestudeerd de stenen muur om het lek heen. De stenen kunnen er zo te zien elk moment uitvallen. Ze duwt tegen de stenen die rondom het lek zitten. Één van de stenen geeft iets mee en hoopt vlamt in haar op. Met duwen lukt het haar echter niet. Dan maar trekken! Ze stopt haar vinger in het gat en probeert de steen los te peuteren. Stukjes leem(voorganger cement bestond toen nog niet in middeleeuwen althans) vielen naar beneden en eindelijk kwam de steen tergend langzaam los uit het plafond. Een inferno van hoop ontvlamt in haar. Haar weg naar vrijheid is nabij!
Probeer je ook in de persoon in te leven, hoe zou jij je voelen als je opgesloten zit en gemarteld wordt. Stel jij vindt zo'n gat dan zou je gelijk van vreugde overlopen.

Omdat door het water de buitenkantjes van de bakstenen verrot zijn, zitten ze los.

Bakstenen kunnen niet rotten. Beter: De bakstenen zaten los, omdat het water het leem tussen de stenen langzaam had weggesleten, druppel voor druppel.

Bovendien zal ze dan nog een meter of tien naar beneden springen in de gracht die om de gevangenis heen ligt.

naar beneden=naar beneden moeten ze heeft geen keus als ze hieruit wil komen.

Ik hoop dat je er wat aan hebt succes verder met schrijven. Het blijft een leuk verhaal om te lezen, ben benieuwd naar het volgende stuk. Die zal ik zo misschien ook lezen.

Groetjes, Michael

[Elfenring]

2
~Ontsnapt?~

Moeizaam staat Amaris weer op en haalt alle losse stenen langzaam weer uit de muur.

Twee keer het woord weer. Beter: Moeizaam kreunend van de pijn staat Amaris op. Strompelend loopt ze naar de muur toe en haalt ze de stenen er opnieuw uit.

De martelingen hebben haar ledematen verzwakt.

Martelen doet echt wel wat meer dan verzwakken. Beter: De martelingen hebben haar hele lijf geradbraakt. Overal heeft ze pijn en bij elke beweging schreeuwen de vezel van haar lijf om rust. Maar ze kon niet rusten! Ze mocht niet rusten! Wie weet hoelang ze dit nog volhouden kon. Overal op haar lijf heeft ze blauwe plekken, kneuzingen en striemen van de genadeloze werktuigen. Enkele brandwonden zijn op haar armen te zien en één van vingers is overduidelijk gebroken.

Als alle stenen weer uit de muur zijn, pakt ze de ijzeren plaat en loopt weer naar het gat.

Beter: Uiteindelijk heeft ze alle stenen verwijderd en pakt ze...

Met de punten van de ijzeren plaat hakt ze enthousiast in het cement wat de omringende bakstenen bij elkaar houd.

In de middeleeuwen hadden ze geen cement ik zou het in leem veranderen dat hadden ze toen wel.

Gelukkig zitten er kleine randjes op de plaat, waardoor het water aan de zijkanten niet van de plaat afloopt.

het water aan=het water er aan ''van de plaat'' kan verwijderd worden.

Voorzichtig laat ze de druppel in het water wat ze net op de plaat geschonken heeft, vallen. Ze kijkt hoe het bloed zich in het water verspreid. Daarna mengt ze de ijzeren splinters en de kleine brokjes cement door het water met bloed tot een bruinig papje.

Één druppel zie je nauwelijks verspreide in water die is bijna meteen al verdwenen. Meerder druppels zie je wel verspreiden.

Nog een uurtje en het oplosmiddeltje is klaar en dan kan ze de andere stenen ook los maken en daarna kan ze hier eindelijk weg.

Teveel kan, kan, kan in deze zin. Beter: Het oplosmiddeltje zou eerst nog een uurtje moeten staan om haar betovering te laten werken, daarna zou ze de andere stenen los kunnen maken. Het is nog maar een kwestie van tijd voor zij hier weg zou zijn.

Ik zou als ik jou was wel een kleine magische handeling erin stoppen, anders is het niet geloofwaardig dat ze uit die spullen een oplosmiddeltje kan maken. Verder een leuk stuk, maar let vooral op het creëren van sfeer. Ze moet helemaal miserabel zijn van alle martelingen. Vertel welke pijnen ze heeft en waar. Hoe ze zijn toegebracht en hoe erg ze de beulen haat.

Succes verder. Groetjes, Michael

[Elfenring]

@Maaike: Dank je wel voor je reactie. Leuk dat je mee blijft lezen
@Flubby: Leuk dat je meeleest en dank je voor je reactie.

Plotseling dringt het tot haar door hoe veel dorst ze eigenlijk had.

had=heeft je schrijft in tegenwoordige tijd dus moet je dat ook blijven doen, alhoewel ik de verleden tijd veel beter vind om in te schrijven ook veel makkelijk.

Ze moet minstens twee uur wachten tot het cement tussen de stenen weg is en er is verder weinig te doen in deze cel.

[/quote]
Beter: Ze zou minstens twee uur moeten wachten totdat het leem tussen de stenen van de muur verdwenen zou zijn. In de cel is verder weinig meer te doen dan slapen, eten en denken.

Hoop dat je er wat aan hebt. Groetjes, Michael

Trouwens ik ben net opnieuw begonnen met Der magicus ontwaakt en dit keer kleine stukjes. Ik post nu elke week één stukje dus wie weet kun je ook een keer kijken. Mijn stukjes zijn hooguit een a4tje lang.

[Elfenring]

Hier een nieuw stukje, en feedback is natuurlijk altijd welkom

Achter hoort ze de bewaker de deur dicht doen.

achter hoort=achter zich hoort

De nattigheid waait haar cel binnen en als ze aarzelend door het gat naar beneden kijkt, wordt ze snel nat.

Het deel na de komma slaat nergens op ze zit op het dak en wordt sowieso nat of ze nu wel of niet door het gat naar beneden kijkt.

De afstand van haar cel naar het water van de gracht is best wel groot. Aarzelend gaat ze op de rand van het gat zitten. Haar benen bungelen buiten de gevangenis.

Als ze op de rand van het gat zit bungelen haar benen binnen in haar cel. Beter: Aarzelend gaat ze op de rand van het dak zitten.

[-Maaike-]

Heeey!

Slim dat ze toch bekend heeft, nu kan ze tenminste nog een beetje energie vinden om te vluchten, hoop ik ^_^

Een paar feedback puntjes:

‘Meekomen!’ is het enigste wat hij zegt.

Het is 'enige', 'enigste' bestaat namelijk niet

Tegen de tijd dat ze weer terug is in haar cel zal de cement wel opgelost zijn.

Het is 'het cement'

Schrijf snel verder want je bent op zo'n punt geëindigd dat ik zeer graag verder wil lezen!

Groetjes Maaike