Wat is tien jaar in een eeuwigheid?

[Ravenelise]

Hallo allemaal!!!

Hier mijn eerste verhaal op Online verhalen. Het heeft op dit moment enkel nog maar een werktitel. Misschien blijft deze behouden, misschien verandert hij nog.

Misschien zal je na het lezen even twijfelen of dit verhaal wel goed geplaatst is, maar het zal zeker een naar een Fantasy verhaal evolueren. Hier en daar vind je al kleine hints over welk mytisch wezen dit verhaal gaat.

Ik heb ook het 16+ label aangeduid. Ook in dit eerste deel valt daar nog niet veel van te merken, maar er zullen gesprekken volgen tussen het hoofdpersonage en anderen die niet geschikt zijn voor de gevoelige zielen. Bepaalde gebeurtenissen uit haar leven zullen ook onthuld worden, en ook hier twijfel ik of dit wel door iedereen gelezen kan worden. Vandaar... u bent gewaarschuwd

Het verhaal gaat over Briseis, die al tien jaar probeert om de demonen uit haar verleden te verwerken. Of ze daar in zal slagen is een ander verhaal.

Veel leesplezier!

---

Mysterieuze columnschijver/-schrijfster viert vijfjarig jubileum

15 augustus 2011 - Vandaag is het precies vijf jaar geleden dat het eerste cursiefje verscheen van de mysterieuze columnschrijver/-schrijfster ‘Lonely’. De lezers van het weekblad ‘Alles en Niets’ waren meteen verkocht voor de charismatische manier van schrijven waarop ze vanaf die dag elke week getrakteerd werden. Sindsdien is het pseudoniem ‘Lonely’ uitgegroeid tot een echte cultfiguur. De redactie van ‘Alles en niets’ zagen hun oplage in één jaar tijd verdubbelen. Vier succesvolle jaren leidden naar vandaag, maar ook vandaag blijft er die ene vraag die op ieders lippen brandt: wie is nu die persoon die schrijft onder het pseudoniem ‘Lonely’? Is het een goed bewaard geheim of weet de redactie van ‘Alles en Niets’ ook niet wie deze mysterieuze persoon is? Van ons krijg je alvast een profielschets, gemaakt door enkele van de bekendste experts die ons land rijk zijn. Zie blz. 5.

Het leek eeuwen geleden, maar toch was het amper tien jaar. Tien jaar in een eeuwigheid. Wat zijn nu tien jaar? Niets. Ik opende mijn ogen en rook de muffe geur die van de beschimmelde muren afkomstig was. De badkamer, daar was heel dringend werk aan. Ik zucht. Neen, ook al word ik er doodziek van, geen haar op mijn hoofd die er aan denkt om hem te bellen, hij van wie deze plaats is, mijn vage herinnering. Snel haast ik me naar mijn leefruimte, die net iets groter is dan de vierkante meter waarin ik me daarnet bevond. Als ik om me heen kijk, zie ik alles wat me dierbaar is. Fotolijsten zonder foto’s die me herinneren aan een leegte die me vroeger zo gelukkig maakte. Het klinkt misschien vreemd, maar zo onthoud ik ze , dat ze ooit wel in die fotolijsten zaten , foto’s die nu veilig opgeborgen zitten in mijn hoofd. Een zacht geklop haalt me uit mijn gedachten. Even later komt er een krant van onder de deur piepen. Ik wandel erheen, raap het lichtgrijze papier op en zet me neer op een stoel waarvan de zacht witte lak bijna vergaan is. Het artikel linksonder trekt meteen mijn aandacht. Het geeft de veelbetekenende titel ‘Mysterieuze columnschijver/-schrijfster viert vijfjarig jubileum.’ Snel overlees ik de hap tekst. Het doet me lachen, maar tegelijkertijd maakt het me ook droevig. Vijf jaar al dat ik schrijf onder het pseudoniem ‘Lonely’. Mijn therapie waarmee ik al vijf jaar mijn trauma’s probeer te verwerken, zonder succes. Of nee, dat kan ik niet zeggen. In die vijf jaar zijn er al heel wat lezersbrieven naar de redactie van ‘Alles en Niets’ verstuurd , die daarna hun weg vonden naar mijn anonieme postbus. Al vijf jaar heeft mijn column al tientallen mensen geholpen om hun problemen te verwerken, en dat maakt me enigszins toch een beetje gelukkiger. Maar datgene wat ik vroeger als geluk waande, het moment dat ik me van binnen uit helemaal rustig voelde, dat gevoel heb ik al tien jaar niet meer gevoeld. O geluk, waar ben je? Wat ben je? Zal ik je ooit nog terug zien?

Snel blader ik naar pagina vijf, zoals het lichtgrijze papier me beveelt. In grote felle kleuren zijn groots gewaande titels neergepend, die me van bij de eerste woorden doen fronsen.

‘Ik denk dat Lonely in een huwelijk zit waar ze niet meer uit kan. Ze heeft vast heel wat centen geïnvesteerd in haar gezin die ze er niet terug uit kan recupereren. Ze heeft vast één of meerdere kinderen.’ – Ik ben getrouwd met de duisternis, en van geld is er helemaal geen sprake: het is er niet en het was er nooit. Ik woon op een piepklein appartement, waar verder nog een gestoorde man een oude vrouw wonen, en dat eigendom is van de man die ik het meeste haat. Ergens kan ik me wel vinden in deze mening, maar niet heel dichtbij.

‘Lonely moet dringend leren minder medelijden met zichzelf te hebben. Ze moet terugvechten. Misschien heeft ze nood aan wat sturing’ – Goed, maar wil je in het vervolg er ook nog even bij vermelden waar ik die sturing kan vinden?

‘Ik denk dat Lonely een vrouw is die vastzit in een mannenlichaam. Onbegrepen, zo komt ze over.’ – Hier wil ik zelfs helemaal niet op reageren.

‘Lonely is een sterke jonge vrouw die op zoek is naar een plaats in deze onbekende wereld. Ze heeft al veel meegemaakt en hoopt dat het nu beter zal gaan. Ik hoop voor haar dat ze de juiste weg vindt en gelukkig kan worden. ‘ – Dankjewel! (ook al twijfel ik of 'sterke jonge vrouw' wel goed gekozen is.)

‘Wie is Lonely?’ staat er verder nog in grote letters over het blad gegooid. Ik zou daar heel snel een antwoord op kunnen geven. Ik heet Briseis en ik ben het die onder het pseudoniem ‘Lonely’ schrijft. Ik zwijg al vijf jaar en ik ben niet van plan om deze tactiek de komende vijf jaar aan te passen. Misschien zal ik mijzelf wel nooit bekend maken en zal de cultfiguur ‘Lonely’ binnen dit en zoveel jaar aan een stille dood sterven. Ik weet het niet. Alles is zo onzeker. Even waan ik me weer tien jaar terug, toen ik niet meer zeker was of ik nu nog leefde of gestorven was. Of was het toch iets er tussenin? Ik was herboren, had zogenaamd recht op een tweede leven, maar na tien jaar van dit begin ik me nu stilaan af te vragen of dit alternatief wel de juiste richting in mijn leven is geweest. Het weegt zwaar op me, dit tweede leven. Ik schud mijn hoofd. Wat verlang ik naar een beetje afleiding.

Het is alsof de goden mijn gebeden aanhoren. Plots hoor ik mijn deurbel keihard rinkelen. Verdoofd doe ik de deur open. Een kleurrijk personage komt de kamer binnen gefladderd. Ze lijkt net een engel.
‘Eindelijk heb ik je gevonden. Het heeft me één jaar gekost, maar eindelijk ben ik hier. Lonely, jouw geheim is onthuld. Ik heb je ware identiteit ontdekt.’ Hoort ze een hemelse stem triomfantelijk zeggen. Een nog blekere teint verschijnt er op mijn gezicht, daarna aangevuld met het schaamtevolle roze. ‘Hoe is dit mogelijk?’ vraag ik mezelf af.

[Saskjezwaard]

Zo, eindelijk een dag later dan gepland, mijn reactie
Maar je verhaal begint heel erg goed! Leuk in gedachten en niet dat het saai wordt, maar juist mysterieus. En er zit ook wat humor in, dit:
Ik denk dat Lonely een vrouw is die vastzit in een mannenlichaam. Onbegrepen, zo komt ze over.’ – Hier wil ik zelfs helemaal niet op reageren.
vond ik echt geniaal xD
En aan het einde is het ook goed gedetailleerd, super! Ik heb eigenlijk niks aan te merken
Ik ben wel benieuwd wat precies de fantasy gaat worden^^ dus schrijf snel verder!

[Classy Cat]

Hé, dit lijkt me wel een interessant verhaal.
Als het me blijft boeien, zal ik sowieso wel meelezen.

Ik vind je schrijfstijl heel erg netjes. Je zinnen kloppen, sluiten mooi op elkaar aan en je heb het goed gedetailleerd. Zoals Saskia al zei, maakt het verhaal ook een beetje nieuwsgierig.
Vooral na het einde ben ik zeer benieuwd naar wat er gaat komen!

x

[Ravenelise]

Hallo allemaal!!!

edit: per ongeluk op de verkeerde knop gedrukt sorry! (Hier staat dus niets nieuws in)

[JodieJJ]

Ravenelise, Misschien staat het beter als je je aanpassingen in je eerste stukje zelf toevoegt. Het zal je verhaal ook overzichtelijker houden, of was dit al je eerste bedoeling? aangezien je Edit: per ongeluk...

Nu naar je verhaal hehe,
Ik vind het heel erg net geschreven, alles klopt mooi op elkaar en het leest heerlijk weg.
Je maakt me ook erg nieuwsgierig naar wat er tien jaar geleden is gebeurd. Ik heb zo niets aan te merken, dus schrijf maar verder .

[Ravenelise]

@JodieJJ Dat was inderdaad de bedoeling. Ik moet onbewust op Quote gedrukt hebben, en mits je berichten niet kan verwijderen,... Dom...dom...

Ik heb eindelijk deel twee af. Het geeft me bloed, zweet en tranen gekost om op te schrijven wat ik wou schrijven. Het is minder geslaagd dan het eerste deel, maar ik hoop dat ik jullie toch kan blijven boeien.

---

2.

Al snel moet ik mijn mening bijstellen: er is niet net een engel de kamer binnen komen waaien. Neen, deze persoon heeft meer weg van een gevallen engel, recht uit de onderwereld. Haar pikzwarte ogen, haar dode blonde haren,… Het geeft me een vreemd gevoel. En dan is er ook nog haar ijskoude, doodse blik die elke nerveuze beweging die ik maak detecteert en beoordeelt.

“Hoe heb je mij gevonden?” stotter ik er uiteindelijk uit. Een flauwe grimas verschijnt op haar gezicht. Terwijl laat ze zich op één van mijn stoelen zakken. Ze zegt niks, lacht alleen maar. Een speelse, maar sarcastische blik, verschijnt op haar gezicht. Het maakt me zenuwachtig.

“Vertel me eerst liever eens hoe je echt heet.” zegt ze mysterieus, mijn vraag ontwijkend.
Ik ga mee in haar spel en zwijg. Afwachtend kijkt ze me aan. Ze tikt zenuwachtig op mijn tafel.
‘Och goed dan maar. Ik geef toe: het was niet gemakkelijk. Eerst ging ik langs bij die redactie, maar die wilden al helemaal niets kwijt over wie of wat de geheime schrijfster ‘Lonely’ was. Maffe gozers, bah! Gelukkig kan ik heel overtuigend zijn…’ Haar stem wordt ineens veel zwoeler en ze kijkt me met een speelse blik aan. Ik slik. Een verdere verduidelijking was niet nodig.
“Een medewerker, niet zo een snugger type, wist me te vertellen dat alle brieven met de post toekomen of per e-mail werden verstuurd. Verder wist hij me nog te vertellen dat Lonelys loonbrief ook met de post wordt verstuurd. Er was maar één iemand die wist wat het adres was, en hij had het nog nooit verklapt.”
Ze glimlachte ingetogen. Ik kon het meteen al raden.

‘Maar met wat overtuigingskracht?’
‘Het is niet wat je denkt!’ onderbrak ze mij. Dit stelde me gerust. Mijn ‘actie’ had dan toch niet gefaald. Toch gaf het me geen goed gevoel: ze was mijn adres wel te weten gekomen. Hoe was dit haar gelukt?
‘Ik ging naar het adres, waar ik een gang met postbussen aantrof. Ik besloot om af te wachten tot er iemand zou verschijnen.’
Ik schrik. Ik ga er maar één keer heen om de drie weken. Zo weet ik altijd zeker dat ik daar niet voor niets sta. Ook was dit een plan om mijn identiteit zo lang mogelijk verborgen te houden, maar blijkbaar was dat plan toch niet zo waterdicht dan ik aanvankelijk had gedacht.
‘En zo heb je me dus gevonden.’
De vrouw kijkt me nors aan.
“Na 18 dagen, 5uur en 23 minuten wachten: uiteindelijk wel ja.” Ze kijkt me verwijtend aan. Ik geef geen blijk van schaamte. Zou ik hiervoor gegeneerd moeten zijn?
“Hoe kan je zoveel van je kostbare tijd vergooien voor de geheime identiteit van een columnschrijfster van een vrouwenblad? Ik kan het niet goed vatten.” Nu is het mijn beurt om te lachen, als is het maar een schamper lachje. Ik weet niet goed welke houding ik moet innemen. Er breekt een helse stilte aan die eeuwen lijkt te duren. De engel verandert in een vos die haar streken niet verleerd heeft: ze zwijgt in alle talen en ze wacht af totdat ik handel. Wat moet ik doen?

“Hier staan we nu.” Antwoord ik uiteindelijk. “Jij hebt het Lot van Lonely in handen. Wat ga je er mee doen? Wil je geld? Dan moet ik je teleurstellen: ik heb het niet.”
De vrouw voor me begint keihard te lachen. Haar lach doet pijn aan mijn oren. Zo’n hoge toon, verschrikkelijk gewoon. Ik vraag me af of het geen pijn doet als de vrouw lacht. Het klinkt niet gezond.
“Schatje,” en ze wiebelt met haar stoel, “aan de staat van je woonst en het bijpassende meubilair kon ik dat al lang zien. Neen, ik kom voor iets anders.” antwoordt ze nu beleefd.
Ik kijk haar afwachtend aan.

‘Eerst zou ik graag weten wie er hier nu recht tegenover mij zit.’ Vervolledigt ze haar zinnen.
Ik twijfel even.
‘Mijn naam is Briseis.’ Antwoord ik kort.
‘Als in de hoer van Achilles?’ vraagt ze.
Een korte stilte breekt aan.
‘Als in zijn meest geliefde vrouw.’
‘Noem het maar zoals je wilt.’
Ik sluit mijn ogen. Ik probeer de ergernis van mijn gezicht te toveren. Ik weet dat ze anders wint, en ik wil haar niet laten winnen.

‘Wat is jouw naam?’ ontwijk ik het laatste antwoord.
“Margaretha, Margaret, Riet, en al die andere varianten er op. Kies maar, al heb ik dezer dagen het liefst van al dat de mensen mij Marge noemen.”
“Marge?” antwoord ik vertwijfeld.
“Klinkt stoer, niet?”
Ik knik beleefd, ook al vind ik Margaretha veel mooier klinken. Opnieuw overvalt er mij een gevoel van onmacht. Het is me nu nog altijd niet duidelijk wat deze ‘Marge’ hier komt doen. Na een zoveelste stilte in het gesprek probeer ik de draad weer moeizaam op te nemen.
“Goed, maar daarmee weet ik nog altijd niet waarom je mijn echte identiteit zo nodig wou achterhalen?” begin ik opnieuw.

Ze kijkt om zich heen: “Heb je toevallig geen tas koffie?”
Als ik een vulkaan was, dan zou ik nu uitbarsten, en waarschijnlijk ook nog eens een tsunami veroorzaken. Ik laat me niet kennen en neem de thermos van het aanrecht, waarna ik de koffie inschenk en onder haar neus zet. Ze nipt er even van en zet het ding dan op tafel. Ze zucht.
“Al heel mijn leven heb ik pauzes nodig, waarin ik gewoon vertel wat ik juist heb meegemaakt. Dat zou op zich niet zo moeilijk moeten zijn, maar er zijn zoveel dingen, dingen die ik doe, verlangens die ik heb,… dingen die gewone mensen afschrikken, zelfs bang maken.”
“En je denkt dat ik wel zal luisteren?” is de vraag die ik hierop stel.
“Uit jouw column kan ik afleiden dat jij mij inderdaad zal begrijpen. Ik herken veel van mezelf in jouw schrijfsels.” Antwoordt Marge hierop.

Ik moet me bedwingen om de koffie die ik net opgedronken heb, er niet weer uit te gooien. ‘Ik herken mezelf in jou.’ Dat sarcastisch, narcistisch kreng dat hier voor me zit zou op mij lijken? Ik schud mijn hoofd. Zou ze eigenlijk wel beseffen waar ik het soms echt over heb in mijn schrijfsels? Mijn donkere kant in mijn leven? Ze kan het niet weten, maar ik erger me aan haar onwetendheid.
“Dus als ik het goed voorheb, dan ben je hier enkel om de dingen die je dwarszitten eruit te gooien? Dingen die je ook zou kunnen opschrijven en zou kunnen versturen in een lezersbrief?” is de volgende vraag die ik stel.

“Neen, dat gaat niet. Ik kon me niet veroorloven dat iemand anders het zou lezen. Wie weet hoeveel handen zo’n brief wel niet passeert voor hij in jouw handen terechtkomt. Dat risico kon ik niet nemen.”
Opnieuw bespeur ik een narcistisch kantje. Zijn haar problemen zo intiem en groots dat niemand het mag weten? Ik besluit het maar niet te vragen. Stiekem hoop ik dat ze beseft dat dit geen goed idee is en dat ze wegloopt. Ik heb mijn buik vol van deze vreemde figuur en haar vreemde gewoontes. Ik heb echter geen geluk: ze besluit verder te vertellen. Ik schaam me zelfs even dat ik zo kan denken. Dit getuigt van weinig respect.

“Toen ik daar op jou zat te wachten, aan de postbussen, twijfelde ik of ik hiermee wel wou doorgaan, zeker omdat het zo lang duurde.”
Ik knik.
“Maar toen viel er me ineens iets te binnen.’
Ik kijk haar vragend aan: “Wat dan precies?”
“Die ene man die wel ‘Lonelys geheime identiteit wist.”

Ik slik.

“Hoe is het mogelijk dat echt niemand weet wie je bent, uitgezonderd van één persoon. Die persoon heeft ook een vrouw, vrienden, familie,… Er is altijd wel iemand waartegen hij of zij zijn mond voorbijpraat, maar dat was dus niet het geval. Hoe kan je in hemelsnaam zo iets geheim houden als er zoveel mensen azen naar de geheime identiteit van pseudoniem ‘Lonely’? Dat is haast onmogelijk.”
“Blijkbaar niet.” Antwoord ik snel. Ik wrijf zenuwachtig met mijn vingers over mijn T-shirt. Haar theorie overvalt me en maakt me bang, want ik weet dat ze gelijk heeft. Het is onmogelijk, tenzij… Ik kijk haar afwachtend aan. Ook zij kijkt me met een bespeurende blik aan.
“Tenzij…”
Ik wacht gespannen af?
“Tenzij?”
Opnieuw verschijnt dat valse lachje op haar gezicht.
“Tenzij je weet hoe je iemands gedachten moet beïnvloeden.”

Ik wil in lachen uitbarsten, haar vertellen hoe belachelijk dit wel klinkt, maar ik doe het niet. In de plaats daarvan kijk ik haar stomverbaasd aan. Opnieuw begin ik te stotteren, wat haar nog meer doet lachen, want door dit gebaar geef ik haar gelijk. Hoe kan ik van deze waarheid nog een leugen maken? Het lukt gewoon niet meer. Opnieuw moet ik een geheim prijs geven en dat os het laatste wat ik wou doen.

“Ik wist het!” roept ze er zelfvoldaan uit.
Ik sta met mijn rug tegen de muur. Eerst mijn geheime identiteit en nu dit. Wat kan ik nog doen? Niet zoals enkele weken geleden, dat zou dom zijn. Als dat ontdekt wordt, dan hang ik zeker. Opeens schiet een ander plan me te binnen. Als ik nu eens gebruik maakte van dat geheim? Ik aarzel geen moment en spring van mijn stoel en loop naar haar toe. Ze schrikt van mijn reactie, maar wacht af. Ik leg mijn handen op haar hoofd en kijk haar recht in de ogen aan.

“Mijn beste ‘Marge’. Ik weet dat je zo graag hier heen wou komen, maar je hebt je op het laatste moment bedacht. In feite ben je hier nooit geweest. Je hebt nooit de geheime identiteit ontdekt wie ‘Lonely’ nu eigenlijk is. Nooit.”

Ik wacht af. Het voelt raar om mensen te beïnvloeden. Ze kijkt me met grote ogen aan. Even voel ik me opgelucht omdat ik denk dat het gelukt is, maar al snel word ik uit deze illusie gehaald. Marge giert het uit van het lachen. Als ze zou kunnen, dan zou ze van haar stoel afspringen en bulderend van lachen over de grond rollen. Ik begrijp het niet. Ik heb al zo vaak mensen beïnvloed. Het is altijd al gelukt, tot nu. Ik kijk haar stomverbaasd aan. Wat is er deze keer misgelopen? Marge staat op en geeft me een schouderklopje.
“Je moet er niet mee inzitten, kind. “
“Maar het is nog nooit mislukt.” gooi ik er stomverbaasd uit.
“Heeft er je dan nooit iemand uitgelegd dat dat trucje enkel bij mensen werkt?” lacht ze cynisch.
Ik kijk haar vragend aan. Had ik dit wel goed gehoord. Had ze net ‘bij mensen’ gezegd?
“Ben jij dan niet menselijk?” vraag ik, ergens een beetje angstig.
“Niet meer.”

Ik ken deze woorden. Ze spookten al tien jaar door mijn hoofd. ‘Je bent niet meer menselijk, Briseis. Leer er mee leven’ Nu hoor ik ze iemand anders zeggen, en dat maakt me ergens onrustig.
“Dacht je nu echt dat je de enige was?”
Een korte stilte volgt.
“Ik ben zoals jij.” Antwoordt ze uiteindelijk.
Mijn onrust wordt groter. Ik zet bewust een stap achteruit. Ik had in mijn leven nog maar één iemand tegengekomen die was zoals ik, en die had er voor gezorgd dat ik deze verschrikkelijk persoon geworden was. Hou zou ik hier nu op moeten reageren?

[Saskjezwaard]

Ik vind je verhaal echt per stukje leuker worden!! Ik hou echt van mysterie en verrassingen en dat zit er bij jou zeker heel goed in^^ één ding, ik zou wel willen weten hoe Briseis die gedachten beïnvloedt, hoe dat voelt voor haar. Nu komt het voor mij iets te... gemakkelijk over, terwijl het, althans dat lijkt me, moeilijker moet zijn. Dat er iets in haar gebeurd dat het gedachten beïnvloeden mogelijk maakt, anders zou ze gewoon tijdens het praten ieders gedachten kunnen besturen. Zo komt het voor mij over
Voor de rest weer een heel mooi stukje, goed beschrijvend en ook heel wat mooie zinnen^^ ga zo door!

[Ravenelise]

Haha, ik zou dat ook wel graag willen weten. Hopelijk vertelt Briseis ons nog hoe ze dat juist klaarspeelt. Allezins krijg je hier al wat meer uitleg wat ze nu juist is. Het stukje is wat korter en ik denk dat volgende delen ook korter zullen worden.

Oja, vergeet niet te genieten bij het lezen!

---

3. Gekweld

Marge begint te citeren: “En de dagen zouden voorbijgaan. Opeenvolgend, steeds sneller en sneller, met aan het begin van elke dag die schittering. Wie was hij? En waar vond hij de kracht vandaan zodat hij door de lucht kon zweven? Weemoedig, onbevreesd en als altijd: bezorgd om de mensen die zich onder hem begaven.”

“Totdat de maan verscheen en hem een zware les leerde. De maan duldde het niet dat mensen konden zweven, en hij leerde hem aan de zwaartekracht te gehoorzamen.” Vervolledig ik haar.
“Prachtig, niet?” zegt Marge ineens verrukt. Ik knik.

Het waren de eerste zinnen van een eeuwenoud verhaal dat al bij velen voor ontroering had gezorgd. Voor zei die er niks van kenden, leek het een doodgewone legende van één of ander volk, maar voor zij die tot dat volk behoorden was dit het begin van hun bestaan. Hun ontstaansgeschiedenis, of hoe op een zekere dag een man, genaamd Gustav, de wetten van de zwaartekracht negeerde en vloog. Hoe hij het kon? Dat wist niemand. Wel was zeker dat hij hiervoor zwaar gestraft werd (in het verhaal door de maan) en dat hij uit de hemel naar beneden was gedonderd, waarna hij even later aan zijn wonden bezweek. Dit was het literaire verhaal. In het echte verhaal overleefde hij die val, tot ieders verwondering. Gewijde priesters zagen in hem een bedreiging voor hun godsdienst, en dus besloten ze die bedreiging op te lossen. Een donker steegje en een gek die bereid was een moord te begaan, waren genoeg om de toekomst met een donker randje te tekenen. Gunther , een twintigjarige boerenjongen kreeg 5000 sestertieën (Oud Romeins-geld) als hij die ene persoon uit de weg zou ruimen. En dat gebeurde. Op een koude winterdag belandde Gustavs lichaam op de koude, besneeuwde ondergrond achter een cafeetje genaamd ‘de Teller’, zijn buik doorboord met een mes. Gunther had Gustavs hartslag voelen wegvallen en had uiteindelijk vastgesteld dat zijn hart niet meer klopte. Het leek de perfecte moord, totdat men even later vaststelde dat het lijk verdwenen was. Er waren wel bloedspatten aangetroffen op de plaats delict, maar van een lijk was er geen sprake. Meer nog, in de sneeuw waren duidelijk voetsporen te ontdekken, gevolgd door een lijn van druppels bloed. Had iemand het lichaam verplaatst? Dit was de meest logische verklaring die men aan dit voorval kon geven, maar zo was het niet gebeurd. In werkelijkheid was Gustav opnieuw wakker geworden. Het mes bleek niet gewoon een mes te zijn, maar een athame: het mes was ritueel van magie voorzien en had ervoor gezorgd dat Gustav terug uit de dood was opgestaan. Hij wandelde dan wel terug op deze aarde, toch was hij niet meer de Gustav van vroeger. Er waren dingen verandert. Zo kon hij opeens mensen hun manier van denken beïnvloeden, verouderde hij niet meer en werd zijn leven overschaduwd door één groot donker menselijk gevoel: wraak. Het was hij geweest die de boeren van water voorzag als er een zoveelste droogte was aangebroken. Het was hij die ontelbare kinderen uit de rivier had gehaald en ze terug bij hun ouders had gebracht. En wat was nu zijn dank: als een hond was hij in de koude sneeuw achtergelaten. Onteerd, vernederd en voor dood achtergelaten. Sinds zijn wederopstanding uit de dood was er Gustav nog iets belangrijks opgevallen: hij kon ineens alle zonden van de mensen om zich heen aanvoelen. Als hij iemand zag, kreeg hij meteen een onbehaaglijk gevoel wanneer deze persoon te veel zonden had begaan. Door zijn gave om gedachten te lezen kon hij al snel achterhalen wat die zonden juist waren. Voor elke zonde creëerde hij een gepaste straf. Al snel kwam hij tot de vaststelling dat het hem niet meer lukte om alle mensen met hun zonden te ‘kwellen’. Hij had nood aan hulp. Daarop startte hij een onderzoek: hoe was het mogelijk dat hij uit de dood kon opstaan? Was dit toeval of kon het ritueel herhaald worden? Na lang zoeken vond hij oude priesterlijke geschriften waarin vermeld stond welke bezweringen een mes moest ondergaan om dit ritueel nogmaals mogelijk te maken. Zeven jaar nadat hij met een gezicht vol ongeloof naar achteren viel en de ijskoude grond raakte, lag er nu opnieuw een levenloos lichaam op de grond, opnieuw doorboord door een athame. Gustav was nu geen slachtoffer, maar dader van dezelfde misdaad die hij zoveel jaren terug onderging. Ook deze persoon herrees uit de dood en werd zoals Gustav: een doorn in het oog van de zondaars, een kwelgeest. Na Josephine, want zo heette ze, volgden er nog honderden haar pad, waaronder ook ik, Briseis.

Zoals ze gekomen was, zo onverwacht, zo is ze ook weer weggegaan. Marge had haar boeltje gepakt, nog een laatste keer geglimlacht en toen was ze door de deuropening verdwenen. In mijn ogen maakte ze een zenuwachtige indruk nadat ze vernomen had hoeveel tijd er ondertussen al voorbij was gegaan. Iets in me zegt me dat dit maar een voorlopig afscheid is, en dat ze één dezer dagen opnieuw voor mijn deur zal staan. Blijkbaar had ook zij het moeilijk met haar leven als kwelgeest. Het is ook allemaal niet zo simpel als het lijkt. Tieners zouden er hun ziel voor verkopen om hun ex-vriendje te kwellen met erectieproblemen, overvloedige diarree of andere leuke kwaaltjes. Één keer kan dit inderdaad eens opluchten, maar als van je verwacht wordt dat je dit de rest van je dagen doet, en dat is een eeuwigheid, dan begint het vanbinnen toch wel te knagen. Wie ben je? Dat ben ik allang niet meer zeker wie ik ben. Schiet er eigenlijk nog iets over van de persoon die ik tien jaar geleden was of is deze persoon weggeveegd met al die herinneringen die mijn familie als dierbaar beschouwde. Ik weet het niet. Ik voel dat dat deel van Briseis stilaan verdwijnt, en ik probeer die persoon nog zo lang mogelijk in mij te houden. Maar voor hoelang nog? Als ik naar buiten kijk en naar de binnentuin staar, dan wordt die vraag alleen maar groter. Daar, onder die bombastische terrastegels, ligt een deeltje van mijn ziel dat stilaan een eigen leven is beginnen lijden en me van binnenuit zelf kwelt. Zal ik ooit iemand de waarheid kunnen vertellen?