De gebroken Feniks

[Misora]

Ik heb al een paar verhalen gelezen op dit forum en er zitten een paar hele goede tussen. Dus vond ik het wel tijd worden dat ik ook maar eens iets ging schrijven. Hopelijk vinden jullie het leuk en feedback is altijd welkom.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

De gebroken Feniks

Proloog

'Waarom?' zuchtte een stem 'Waarom is het zover gekomen?'
Ze keek uit het raam naar de pikzwarte nacht. Er was niets te zien door de zwarte donderwolken die de maan en sterren aan het oog onttrokken. Af en toe sloeg de bliksem in en werd het land een paar seconden lang verlicht. Tijdens die momenten kon je, als je goed keek, de golven zien stukslaan op de rotsen. Golven van de eens zo vredige Kristallen Zee. Nu leken de golven het land te willen vernietigen en zat de zee vol wezens die elke boot zouden verslinden die ze tegenkwamen.

'De Feniks is weg,' zei ze tegen zichzelf. Ze liep weg van het raam en ging aan een bureau zitten. 'Veel mensen hebben het vertrouwen in de koning verloren.'
Er lag een rommelig stapeltje boeken op het bureau. Ze pakte het bovenste boek van de stapel en legde het voor haar neer. Het flikkerende licht van de kaars deed zijn best het boek te verlichten. De afbeelding op de voorkant was een schild met een feniks erin, het wapen van de koninklijke familie. Ze sloeg het boek open en het kaarslicht verlichtte de pagina. Er stond een handgeschreven tekst op de pagina.

'Ik moet een aanwijzing vinden,' mompelde ze en keek naar de duisternis die achter het raam zichtbaar was 'De Feniks moet terugkomen.'
Ze keek hoopvol naar de pagina en las hem voor de zoveelste keer:
'De geboorte van de tweeling was de mooiste dag van mijn leven. Helaas was hun moeder niet de vrouw die ik voor ogen had. Ik had geen idee van wat er speelde tussen haar en.. die man. Maar een tijdje terug stond hij daar voor de poort. Vragend of zijn geliefde er was. Vanuit mijn bibliotheek hoorde ik hem. Ik dacht eerst dat hij zich vergiste maar toen ik uit het raam keek was de poort al open en kwam mijn vrouw met onze oudste zoon in haar armen naar buiten. Ik rende naar buiten en gooide zonder na te denken een dolk in de man zijn been. Door mijn woede concentreerde ik mij volledig op die man terwijl ik op mijn vrouw had moeten letten. Nadat ik de man had vermoord kon ik weer helder denken. Ik keek om naar de plek waar mijn vrouw had gestaan maar het was al te laat. Ze waren verdwenen.. '

Ze deed teleurgesteld het boek dicht. 'Weer niets,' zei ze een beetje geïrriteerd en ze legde het boek terug op de stapel. Het was al laat en de kaars was bijna op. Ze tilde de kaars op aan de standaard, liep de bibliotheek uit en ging naar haar eigen kamer. Eenmaal in haar eigen kamer ging ze voor de spiegel staan 'De koning zoekt naar zijn vrouw, de Feniks is weg, het volk is boos en de enige die er iets aan doet om het op te lossen ben ik.' Ze keek naar het vijftien jaar oude meisje met donkerbruin haar en helderblauwe ogen in de spiegel 'Maar we geven niet op.'

- Feedback verwerkt

[JodieJJ]

'De Feniks is weg' ze liep weg van het raam en ging aan een bureau zitten 'Veel mensen hebben het vertrouwen in de koning verloren'

Dit zijn drie zinnen. Je bent punten en hoofdletters vergeten. Zo hoort hij: "De Feniks is weg." ( waarom heb je hier trouwens gekozen om feniks met een hoofdletter te schrijven?) Ze liep weg van het raam en ging aan een bureau zitten. "Veel mensen hebben het vertrouwen in de koning verloren."

Ze pakte het bovenste boek van de stapel en legde het voor haar neer. Het flikkerende licht van de kaars deed zijn best het boek te verlichten. Op de voorkant van het boek stond een schild met een feniks erin afgebeeld, het wapen van de koninklijke familie. Ze sloeg het boek open en het kaarslicht verlichtte de pagina. Er stond een handgeschreven tekst op de pagina.

HIer noem je in iedere zin ht boek, probeer hier iets meer afwisseling in te brengen dan leest het fijner weg.

De koning zoekt naar zijn vrouw, de Feniks is weg, het volk is boos en de enige die er iets aan doet om het op te lossen ben ik' ze keek naar het vijftien jaar oude meisje met donkerbruin haar en helderblauwe ogen 'Maar we geven niet op'

Hier komt het vijftien jarige meisje wat plotseling in beeld, dat mag ook uitgebreider.
Verder heel netjes geschreven , weinig fouten op de dialogen na. En klinkt heel interessant

[Misora]

Bedankt voor je feedback Jodie. Ik heb er echt wat aan.
En dat van die hoofdletters en punten, daar moet ik echt beter op letten want dat doe ik wel vaker. Dan wil ik aan een stuk doorschrijven en soms vergeet ik dat dan.
Ik zal het gelijk verbeteren.

Groetjes, Misora

[Saskjezwaard]

Hmm, Jodie heeft het meeste al aangestipt, nou ja, het weinige dus ik kan alleen maar aanvulling geven^^
De grammatica bij dialogen doen bijna alle beginnende schrijvers fout. Ik zal het zo goed mogelijk proberen uit te leggen, hopen dat het lukt ik weet nog dat ik er eerst niks van snapte.
"Je hebt me verraden," zei de man.
Omdat de gesproken zin doorloopt in de volgende zin, moet er komma kleine letter. Dus ," zei
Als de zin niet doorloopt, bijvoorbeeld bij deze zin:
"Je hebt me verraden." De man keek woedend naar de vrouw die voor hem stond.
Hierbij moet er punt hoofdletter. Dus ." De
Bij een vraag- of uitroepteken geldt het hetzelfde, alleen vervangt de vraag- of uitroepteken de komma of punt. Dus bij een doorlopende zin:
"Je hebt me verraden!" zei de man.
Een afgemaakte zin:
"Heb je me verraden?" De man keek vragend naar de vrouw die voor hem stond.
Als je het niet snapt mag je gerust om uitleg vragen ik heb er zelf nml een tijd mee geklooid, maar het went snel.

En bij deze:

De koning zoekt naar zijn vrouw, de Feniks is weg, het volk is boos en de enige die er iets aan doet om het op te lossen ben ik' ze keek naar het vijftien jaar oude meisje met donkerbruin haar en helderblauwe ogen 'Maar we geven niet op'



Hier komt het vijftien jarige meisje wat plotseling in beeld, dat mag ook uitgebreider.

En nog een kleine toevoeging erbij^^ ik had op een site gelezen dat je het je lezer zo makkelijk mogelijk moet maken. Hij moet een duidelijk overzicht hebben van wie er in de kamer is, wat er allemaal in de kamer staat, hoe groot het is etc. Nou hoef je niet neer te zetten:
Ze zaten met z'n vijven in de grote kamer. Drie stoelen waren bezet en de andere twee zaten op het grote bureau dat tegen de muur aan stond.
DAt is saai probeer zo subtiel mogelijk zoveel mogelijk informatie erin te gooien, maar pas wel op dat het geen opsomming wordt. Wat al snel helpt is als je de hp iets laat doen, bv:
Er stond een stoel tegen de grijs geschilderde muur aan. Johan ging er snel opzitten zodat Hannes wel moest blijven staan. Met een diepe zucht leunde de jongen tegen het bureau aan.

Het belangrijkste is dat je er niet opeens mensen bij gaat gooien, dat is hetgeen wat de meeste verwarring opwekt. Behalve als het moet, dat er wat mysterie bij moet komen, bv als een huurmoordenaar een gesprek afluistert.

Okée, dat was een langere toevoeging dan ik had bedoeld xD het zijn kleine puntjes waar je op kunt letten om je schrijven nog beter te maken. De ruwe kantjes er wat afhalen^^ want je stukje is heel goed geschreven, mooie details erin, geen grammaticafoutjes (ook belangrijk xD), het loopt vlot en is verhalend, super! En je maakt het ook lekker spannend, dus wat mij betreft mag je snel verder posten^^

[Misora]

Ik denk dat ik even iets moet ophelderen over het vijftienjarige meisje. Ik had blijkbaar een stuk van de zin vergeten. In feite is dat meisje haar spiegelbeeld (weet niet of jullie dat wisten maar dat kon ik niet uit de feedback opmaken.) maar goed ik ga de proloog even aanpassen aangezien er wat fouten inzitten en jullie naar mijn idee niet in de gaten hadden dat het haar spiegelbeeld was?

En ik wou nog even aan Saskje vragen of het verschil in de streepje (ben de naam vergeten) aan het begin en eind van een dialoog uitmaakt?
Bijvoorbeeld:
"Je hebt me verraden." (steel gewoon jou zin, wat maakt het uit) of:
'Je hebt me verraden.' maakt het dan uit of het een enkel of een dubbel streepje is?

[JodieJJ]

Dubbelstreepje en enkelstreepje maakt niet uit dat is iedere schrijver zijn eigen keuze,

en ik had inderdaad niet door dat het haar spiegelbeeld was.

[Saskjezwaard]

Ow, had ik een mooie reactie geschreven, plaatst ie em niet snik, snik

Maar goed, ik had ook niet door dat het haar spiegelbeeld was. En ik had zin om een keer die uitleg te geven, dus was jij mijn slachtoffer xD

[Misora]

In ieder geval bedankt voor de feedback, en ik heb de punten die jullie genoemd hebben aangepast. Ik hoop dat jullie mijn verhaal leuk blijven vinden. (en dat ik niet nog eens slachtoffer word) Grapje hoor, ik heb namelijk enorm veel aan je uitleg gehad

Groetjes, Misora

[Misora]

Hier is het dan. Het eerst hoofdstuk van mijn verhaal. Hopelijk vinden jullie het leuk en feedback is altijd welkom
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Hoofdstuk 1

Duistere Illusie

Zonlicht scheen tussen de gordijnen van haar slaapkamerraam door. Het was niet veel, maar genoeg om haar te dwingen haar ogen te openen. Ze wreef in haar ogen. 'Kom op Faith,' mompelde ze tegen zichzelf. 'Het is tijd om op te staan.'
Toen ze uit bed stapte zag ze dat ze haar kleren nog aan had. Blijkbaar was het laat geworden en had ze de moeite niet genomen om zich om te kleden. Ze liep naar haar bureau en keek naar een papier waar een foto van een dorp opstond. 'Dus hier moet ik heen vandaag,' zei ze terwijl ze de foto van het dorp bekeek. Het was een mooie foto. De huizen waren gemaakt van steen met dak dat overdekt was met bladeren. De bladeren waren waarschijnlijk aangebracht om het dorp te verbergen voor draken. Ze stopte de foto in een tas. 'Dit lijkt een van de weinige dorpen te zijn die geen last heeft van het feit dat de Feniks weg is.'
Ze zocht tussen de rommel op het bureau tot ze had gevonden wat ze zocht. Ze vouwde de kaart open, stippelde een route naar het dorp uit en stopte de kaart bij de foto in de tas. 'Ik vraag me af waarom dat dorp er nog zo mooi uit ziet,' zei Faith zacht. 'Sinds dat de Feniks verdwenen is hebben we geen magische bescherming meer tegen monsters.'
Maar daar moest ze nu niet over nadenken. Haar opdracht was om de mensen weer een beetje op te vrolijken. Ze keek naar haar gitaar die op een standaard in de hoek van de kamer stond. Sinds haar ouders waren gestorven was muziek haar enige vriend geweest. Ze was een artiest die was ingehuurd door de koning. Hij hoopte waarschijnlijk dat haar gitaarmuziek de mensen niet alleen op zou vrolijken, maar ook een beetje hoop zou geven. Ze tilde de gitaar op, hing hem aan een band over haar schouder en liep de kamer uit. 'Op naar dat dorp,' er klonk twijfel in haar stem.
Ze liep door de gang richting de trap. Toen ze onderaan de trap stond keek ze naar het wapen van de koninklijke familie dat aan de muur hing. Het schild met de feniks. Ze zuchtte en bekeek de scheur die door het midden van het schild liep. De koning had het persoonlijk aangebracht omdat zijn vrouw weg was. Als de koninklijke familie gebroken is, dan het wapen ook. De scheur splitste de feniks in tweeën. 'De gebroken Feniks.'
Faith draaide zich om en liep de keuken in. De keuken bevond zich in een grote ruimte. Normaal gesproken zouden hier nu minstens drie mensen aan het werk zijn, maar er was niemand. Ze besloot er niet over na te denken waarom de keuken leeg was en liep door een andere deur naar buiten. Het viel haar op dat er niet zoveel wolken waren. Ze voelde de warme zonnestralen op haar huid. Er liep een stenen pad naar de stallen.
Faith volgde het pad en liep de stallen in. Er stonden voornamelijk paarden in de stallen, maar daar was ze niet in geïnteresseerd. Ze zocht de stal van Shiro. De koning had Shiro een van de stallen als slaapplaats gegeven omdat Faith hier logeerde. Nadat ze een paar stallen met paarden langs was gegaan vond ze Shiro.
De witte wolf lag op de grond te slapen. Faith maakte de piepende staldeur open en ging naar binnen. De wolf leek het niet uit te maken wie er binnen kwam tot hij zag wie het was. De wolf sprong op en gromde vrolijk.
Faith aaide het beest over zijn kop. 'We moeten naar een dorp in het bos.'
Ze maakte een zadel vast op Shiro's rug en liep met hem de stallen uit. Eenmaal buiten ging Faith op het zadel zitten. Shiro was gewent aan het extra gewicht van het zadel en Faith. De wolf liep om het kasteel heen naar de brug. Een paar meter voor Faith reed de koninklijke koets over de brug heen. 'Waar zou de koning heen gaan?' dacht ze hard op. Toen ze eenmaal over de brug en langs de wachtpost waren vond Shiro het wel tijd worden om iets harder te gaan lopen. Hij rende het bos in. Faith haalde de kaart uit haar tas en keek of ze nog goed gingen. Nadat Faith een paar keer had aangegeven welke kant ze op moesten kwamen ze aan bij het dorp. Het was net zo mooi als de foto. Ze stapte van de wolf af. 'Hier is het Shiro,' zei ze tegen de wolf. 'Blijf jij maar hier, ik fluit wel als ik je nodig heb.'
De wolf ging tegen een boom slapen. Het was nog vroeg en normaal werd hij tegen de middag pas wakker, maar voor Faith maakte hij graag een uitzondering. Ze had voor hem gezorgd vanaf dat hij een pup was. Faith zag hoe de wolf in slaap was gevallen en draaide zich om naar het dorp. Het viel op dat het wel erg stil was. Ze stond zo dicht bij een dorp en er waren geen stemmen. Dat ze niemand hoorde was niet het enige, er liep ook niemand over straat. Ze zetten een paar stappen richtig het dorp. Nog steeds geen geluiden. Er liep een koude rilling over haar rug. 'Misschien verstoppen de mensen zich,' mompelde ze. 'Misschien zijn ze in gevaar.'
Ze liep het dorp in terwijl ze nadacht over wat er aan de hand zou kunnen zijn. Nu ze in het dorp stond begonnen de kleuren te vervagen. Ze zag hoe het kleurrijke dorpje veranderde in een duistere spookstad.
Haar maag keerde zich om toen de illusie totaal verdwenen was. Bij sommige huizen brokkelde er grijze stukken steen van de muren. De daken waren bedekt met rottend hout en er zaten gaten in. Bij bijna alle huizen zaten er bloedvlekken tegen de muren. De grond was bezaait met lijken. Bij de meeste lijken was aan het rottende vlees te zien dat ze er al een tijd lagen, maar sommige lijken waren nog vers. Die hadden alleen een bleke huid waaraan je kon zien dat ze daar hooguit een paar dagen lagen. 'Het was nep,' zei Faith zacht. De angst in haar stem was overduidelijk. 'Het prachtige dorp was een illusie.'
Ze zetten een paar stappen achteruit totdat ze ergens tegenaan liep. Het voelde hard en koud aan. Faith draaide zich om. Niets, alleen het bos. Ze keek of ze Shiro zag, maar die was weg. 'Shiro zou nooit weggaan,' bedacht ze. 'Er moet iets gebeurt zijn.'
Ze wilde het bos inrennen om Shiro te gaan zoeken maar ze knalde tegen iets aan. Een beetje duizelig van de klap keek ze voor zich uit. Niets, er stond gewoon helemaal niet. Faith strekte haar armen totdat ze iets raakte. Het was een muur. Een onzichtbare muur. 'Wat is er aan de hand hier?'
Ze had geen kans om de muur kapot te krijgen. De magie was veel te sterk. Er kwam een dunne mist opzetten, maar Faith merkte het niet ze had alleen oog voor de magische muur die haar gevangen hield.
De mist werd dikker en aan het eind van de straat stond het silhouet van een persoon.

[-Maaike-]

Heey!

Spannend begin van je verhaal! Je hebt de omgeving mooi beschreven en vooral de ontdekking van dat dorp vind ik erg gaaf bedacht.

Je hebt een hele fijne schrijfstijl en je weet de spanning goed op te bouwen

Ga vooral zo door!

Groetjes Maaike

[Misora]

Tweede hoofdstuk van mijn verhaal. Hopelijk vinden jullie het leuk en feedback is altijd welkom.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Hoofdstuk 2

Ontsnapt aan de dood

Twee ogen leken op te lichten aan het eind van de straat. Het silhouet kreeg meer vorm naarmate het dichterbij kwam. De twee glimmende ogen alleen op Faith gericht. Het silhouet was nu dichtbij genoeg om er een man in te kunnen zien. Nog een meter of tien en hij zou vlak achter haar staan. De man liep langzaam en hij leek bij elke pas moeite te moeten doen, alsof de mist hem tegen probeerde te houden. Maar het leek hem niets uit te maken hoe hard hij liep. Nog vier grote stappen en hij zou recht achter haar staan. Faith stond daar maar het bos in te kijken. 'Waar ben je Shiro,' zei ze zacht. De man stond inmiddels een meter achter haar en hief met moeite het object dat hij achter zich aan had gesleept boven zijn hoofd. Het was een zwaard dat minimaal net zo lang was als de man zelf. Er liep een koude rilling over Faith's rug. Het voelde alsof ze bekeken werd. Ze draaide zich om en keek recht in de ogen van de man. 'Duik weg!' de stem kwam vanuit een donker steegje. Dat liet ze zich geen twee keer zeggen en dook weg, net voordat de man het zwaard met al zijn kracht liet neerkomen. Het zwaard brak in tweeën toen het de onzichtbare muur raakte. Faith krabbelde snel overeind en vluchtte het steegje in waar de stem vandaan was gekomen. 'Wie ben je?' vroeg ze aan de duisternis. 'Waar ben je?'
Er kwam een jongen achter een berg steen vandaan dat waarschijnlijk van het huis afgebrokkeld was. 'Ik ben hier,' fluisterde hij. 'Blijf stil anders merkt hij ons misschien op.'
De jongen was ongeveer net zo oud als Faith. Hij had zwart haar en donkergroene ogen. Faith ging bij hem achter de stenen zitten. Nu had ze even tijd om de man te bekijken. Hij was vrij gespierd wat waarschijnlijk kwam doordat hij de hele dag dat zwaard achter zich aan sleepte. Verder had hij alleen een broek aan met gescheurde pijpen. De kleur van de broek kon ze niet ontdekken omdat het vrijwel helemaal onder het bloed zat. Zijn lichaam zat vol met littekens. Hij had een masker op waar twee gaten in zaten. Door de gaten heen waren twee bloedrode ogen te zien. 'Kom mee,' zei de jongen zacht terwijl hij wat stenen aan de kant schoof. Nu de stenen weg waren zag Faith wat eronder zat. Het was een luik dat ongetwijfeld de ingang was naar een kelder van een huis. Faith twijfelde erover om mee te gaan. Hij had haar dan wel gered, maar dit zou net zo goed ook een val kunnen zijn. Ze besloot het erop te wagen. De jongen hield het luik open en Faith liep de oude trap af. Gelukkig was de trap van steen anders zou ze waarschijnlijk door een of andere rotte plank gezakt zijn. De jongen achter haar liep een stukje de trap af en sloot het luik. Nu het luik dicht was zag ze geen hand voor ogen meer. De jongen pakte op gevoel een oude olielamp van de grond en stak die aan. 'Wat is je naam?' vroeg de jongen. 'Ik heet Ray.'
'Mijn naam is Faith,' zei ze zacht. De donkere trap en het zwak flikkerende licht van de olielamp bracht haar niet echt in de stemming voor een gezellig gesprek. Ze dacht aan de man die haar bijna had vermoord met zijn zwaard. 'Wie was die man?' vroeg ze. 'Waarom moest hij mij hebben?'
'Jij was gewoon een makkelijke prooi,' antwoordde Ray luchtig. 'Bedankt hè,' zei ze terug. Ray kon zichzelf wel voor zijn hoofd slaan. Ze was dan wel een makkelijke prooi geweest, maar misschien had hij het iets subtieler kunnen zeggen. 'Zo bedoelde ik het niet,' zei hij snel. 'Je was alleen niet op hem voorbereid, daarom was je in zijn ogen een makkelijke prooi.'
Ray zuchtte toen hij na een paar seconden nog geen reactie had gekregen. Onderaan de trap was een korte gang met aan het eind een roestige stalen deur. Ray haalde een oude sleutel uit zijn broekzak en draaide hem om in het slot. De deur ging knarsend open. Achter de deur was een verlichtte ruimte. Het was een vrij grote ruimte met tegen de muur een paar kasten waar waarschijnlijk voedsel opgeslagen was geweest. In het midden van de kamer stond een tafeltje die tussen twee banken in stond. De banken waren versleten en op een van de banken zat een jongen die iets jonger leek te zijn dan ze zelf was. Achter in de ruimte was een kleine keuken die daar aan het roest te zien al een hele tijd stond, maar nog prima zou moeten werken. Of in ieder geval goed genoeg, anders hadden ze zich hier nooit kunnen verstoppen voor die man.
'Ik ben er weer,' zei Ray.
'Hè Ray, wie heb je bij je?' de jongen stond op van de oude bank en keek naar Faith.
'Ik ben Faith,' zei ze.
'Waarom die gitaar?' de jongen wees naar de gitaar die nog steeds aan de band over haar schouder hing. 'Ben je muzikant?'
'Ze is net aan de dood ontsnapt Axel,' onderbrak Ray hem. 'Geeft haar op zijn minst tijd om te antwoorden voordat je de volgende vraag stelt.'
Ray vroeg zich toch wel af wat het verhaal achter de gitaar was. 'Dus, waarom heb je die gitaar bij je?' vroeg Ray vriendelijk. Faith keek hem even aan en begon toen aan haar verhaal. 'Ik ben door de koning ingehuurd om alle dorpen langs te gaan om daar mijn muziek te laten horen,' zei ze kalm. 'De koning hoopt dat mijn muziek de mensen weer hoop kan geven.'
'De hoop is hier al verloren sinds dat ding hier is,' zei Axel. 'Welk ding?' vroeg Faith nieuwsgierig. Axel aarzelde of hij het nu wel moest vertellen. Hij besloot het maar te vertellen aangezien ze toch al wist dat het er was. 'Ik weet niet echt wat het is,' begon Axel. 'Het leeft onder het altaar op het kerkhof.'
Je kon de angst in zijn ogen zien. 'De man die jou aanviel werkt voor dat.. beest,' zei hij zacht. 'We denken dat hij mensen gevangen neemt om ze aan het beest te geven.'
'Maar wat is het voor iets dan?' vroeg Faith in de hoop iets meer informatie uit hem te krijgen. 'Geen idee wat het precies is,' gaf Alex als antwoord. Dat was niet echt het antwoord waar ze op gehoopt had. 'Misschien kunnen we meer te weten komen over dat beest?' vroeg Faith hoopvol. 'Alle boeken zijn verbrand, maar misschien is er een plek waar nog iets te vinden valt,' antwoordde Ray. 'Je wilt toch niet naar het huis van die man?' zei Axel snel. 'Dat is gekkenwerk!'
'We moeten het proberen,' Faith's stem klonk vastberaden. 'Dat beest mag niet nog meer levens nemen.'
'Maar het is gekkenwerk!' protesteerde Alex. 'Dan is het maar gekkenwerk, we moeten het proberen,' zei Faith. 'Het is waarschijnlijk onze enige kans om hier ooit weg te komen.'

-Feedback verwerkt

[-Maaike-]

Heey!

Je laat de spanning uit het vorige hoofdstuk hier goed in doorvloeien En het hoofdstuk eindig je weer met die opbouwende spanning, ik ben nieuwsgierig hoe het verder gaat!

Een paar feedbackpuntjes:

'Ik ben er weer,' zei Ray. 'Hè Ray, wie heb je bij je?' de jongen stond op van de oude bank en keek naar Faith. 'Ik ben Faith,' zei ze. 'Waarom die gitaar?' de jongen wees naar de gitaar die nog steeds aan de band over haar schouder hing. 'Ben je muzikant?'
'Ze is net aan de dood ontsnapt Axel,' onderbrak Ray hem. 'Geeft haar op zijn minst tijd om te antwoorden voordat je de volgende vraag stelt.'

Als je dialogen schrijft is het voor de lezer overzichtelijker, als je dat steeds op een nieuwe regel zet. Zo is beter te onderscheiden wie wat zegt
Kijk zo:
'Ik ben er weer,' zei Ray.
'Hè Ray, wie heb je bij je?' de jongen stond op van de oude bank en keek naar Faith.
'Ik ben Faith,' zei ze.
'Waarom die gitaar?' de jongen wees naar de gitaar die nog steeds aan de band over haar schouder hing. 'Ben je muzikant?'
'Ze is net aan de dood ontsnapt Axel,' onderbrak Ray hem. 'Geeft haar op zijn minst tijd om te antwoorden voordat je de volgende vraag stelt.'

de jongen stond op van de oude bank en keek naar Faith.

Misschien heb ik een stukje gemist, maar deze jongen duikt nogal plots op uit het niets. Faith en Ray gaan de trap af en hij opent een deur. Alles wat je over die ruimte verteld is dat hij groot is en dan heb je het opeens over een jongen. Dat komt voor mij een beetje verwarrend over Als je wat meer over die ruimte verteld als ze binnen stapt, en dan ook dat er een jongen op de bank zit, wordt het een stuk duidelijker. Daarnaast ben ik benieuwd hoe die kelder eruit ziet

Ik hoop dat je er iets aan hebt!

Groetjes Maaike

[Misora]

Heey Maaike,

Bedankt voor je feedback. Nu ik de tekst teruglees klopt het wat je zegt over de kelder. Ik had er wel iets meer over kunnen vertellen. Word aan gewerkt. Verder ga ik ook dat van die jongen oplossen.
Nogmaals bedankt voor je feedback en hopelijk blijf je het leuk vinden om te lezen.

Groetjes Misora