Ontwaking

[JodieJJ]

Oke, ik had tegen mezelf gezegd dat ik het nog niet zou doen.. maar toen was ik bezig en ik kon het gewooon niet laten!!! Ik had het hele plot van het eerste deel uitgewerkt. en dan is het gewoon te verleidelijk om niet niet te plaatsen.
Dit is echt een van mijn paretljes van mijn verhalen. Het bestaat nu uit vijf of zes delen, niet helemaal goed geteld xD ghehe. Dus zeker een verhaal wat wel lang is .
Voor de mensen die hier al langer op OV zitten. Dit verhaal is al weleens eerder geplaatst. Zondvloed in vlammen, maar op de proloog na kan ik jullie beloven dat dit deel volkomen anders is.

Ik zou bij dit verhaal heel graag willen dat als je een stukje niet leuk vind om te lezen, niet interessant of wat dan ook, ook al kun je het niet omschrijven waarom niet gewoon het stukje even quote en zegt dit vond ik een minder stuk . Je zou me heeeeel blij maken als je dat deed hehe .

En nu zonder verdere omhaal, tamtamtaaaa.

-*-

Ontwaking

Boek 1, van de serie: Zondvloed in vlammen.

Hun ogen vlammen in rood.
Huid versteend door zwavel.
Bloedende dolken
Schroeiende adem.

Zij branden de wereld.
Verzwelgen het in zwart.

Nieuw leven treedt over hun graven.
Hun waarheid gaat verloren,
Hun verhaal verborgen in mythe

Tot de dag dat assen weer branden.
En de wereld terug keert in zwart.

-Schrijver, W. J. Bardecks.-

-*-

Proloog

-*-

Het schaamtekleed golfde diepzwart om mijn lichaam. Kreukels waren nog steeds zichtbaar waar mijn handen zich aan de stof hadden vastgegrepen. Nu lage diezelfde handen weerloos op de koude marmervloer. Mijn hoofd was gebogen, niet uit nederigheid, maar om de opkomende tranen te verbergen.
Zonder te kijken wist ik hoe hij voor me stond, met zijn neus hoog in de lucht en zijn ogen vol afkeer.
Ik was een schande. Een zwarte vlek die zijn naam bezoedelde. Niet langer zou hij me zijn dochter noemen.
Diep geknield smeekte ik in stilte om vergiffenis. Om weer in hun ogen te mogen kijken en me welkom te voelen. Ik smeekte om zijn armen om me heen; dat hij me zou troosten, zou zeggen dat alles wel goed kwam.
"Je bent een schande voor de familie. Een bezoedeling van het pure hof van ae Ellimore."
Ik kromp ineen bij de kwade woorden van mijn vader.
"Je zult verbannen worden tot je ziel gereinigd is. Pas dan zul je je recht op je titel en onze familienaam terugkrijgen. Tot die tijd, moge de genade van de goden met je zijn en je zuiveren van je godslastering."
Het verdriet zonk de diepte van mijn ziel in bij die woorden. Mijn vader verbande me, hij stuurde me de ruïnes van Makandra in. Mijn eigen vader.
Ondanks dat dit een straf moest zijn, was het gevoel van verraad groter dan dat van schuld. Mijn azuurblauwe ogen hielden geen tranen meer vast, maar alleen nog kilte toen ik oprees.
Ik keek nog eenmaal naar éénieder die ik ooit vertrouwd had. Naar mijn vader, die daar stond, met zijn lange goudblonde haar naar achteren gebonden en harde blauwe ogen.
Mijn moeder stond naast hem, triest keek ze me aan. Ik kon haar alleen slecht verborgen afkeer teruggeven. Ze deed niets om dit te voorkomen. Maar wat verwachtte ik dan ook, ze deed nooit iets anders dan ja knikken als het nodig was.
Mijn zusters, alle drie in hun witte gewaden met hun gouden diademen, verachtte me teveel om me zelfs maar aan te kijken. Mijn kleine zusjes, voor wie ik mijn hele leven had gezorgd. Dit was de eerste keer dat ik weerzin voor hen voelde.
Als laatste keek ik naar de hoogpriester, het begin van al mijn problemen: Meester Artisco.
Hij ontmoette mijn blik en even, een heel kort moment, dacht ik een fonkeling van amusement in zijn ogen te kunnen zien verschijnen. Het was verdwenen voor ik het daadwerkelijk kon waarnemen. Zonder nog een laatste woord te spreken, keerde ik ze allemaal mijn rug toe.
Ik liep weg, om mijn straf met open armen te ontvangen.

-Raven ea Ellimore-

@, aangepast: Feedback Tijgerlelie

[Classy Cat]

Hé, Jodie! (: Aangezien ik toch nog een beetje in de fantasy sfeer zat, besloot ik dit maar meteen te lezen.
Ik vond het altijd jammer dat ik nooit een verhaal van je had gelezen, maar gelukkig kan ik nu een keertje vanaf het begin meelezen *angelface*

Ik vind je schrijfstijl heel levendig. De emoties zijn goed uitgedrukt.
Ik ben zeker benieuwd waar dit verhaal heengaat!

x

[-Maaike-]

Leuk dat je ons laat meegenieten van je nieuwe verhaal En je begint ook gelijk mysterieus! I like

Ik zou bij dit verhaal heel graag willen dat als je een stukje niet leuk vind om te lezen, niet interessant of wat dan ook, ook al kun je het niet omschrijven waarom niet gewoon het stukje even quote en zegt dit vond ik een minder stuk . Je zou me heeeeel blij maken als je dat deed hehe .

Ik moet je teleurstellen, maar in dit stukje zit niets dat niet goed is, of dat niet interessant is. Al is het natuurlijk niet leuk dat je iemand verband naar een hete uitgedroogde woestijn

Ze deed niets om dit te verkomen.

Volgens mij is het voorkomen.. aangezien mijn Word altijd protesteert als ik verkomen op schrijf ^_^

Ik ben erg nieuwsgierig hoe het verder gaat en wat ze heeft uitgespookt!

[JodieJJ]

Hehe weer minder voor mij om aan te passen,
Je attendeerde me troiuwens wel op een foutjexD over de woestijn. Dat was nog van mijn eerste versie dat ze naar een woestijn zou gaan, maar dat is niet meer zo nu zijn het de Ruïnes van een oude stad.

[Jenna]

Hey Jodie,
Egt een spannend en leuk verhaal. Ik begrijp niet wrm e tittel ontwaking heet. Hoop dat ik er zo snel mogelijk echterkom.
Hugs,
Jenna

[JodieJJ]

@Classy Cat, wat leuk om een reactie van jou te hebben:D
Ik hoop dat ik je niet zal teleurstellen met het verhaal .
@Maaike: Ik hou van mysterieus beginnen ghehe, xD
@Jenna: Ook super leuk dat je mijn verhaal ook de moeite vind om te lezen ghehe, en misschien dat bij dit stukje de titel al iets duidelijker wordt.

Hoofdstuk 1
De vreemdeling

-*-

Makandra , koninkrijk Taros - Ruïnes van Londen

Een warme tinteling trok door zijn lichaam: Leven.
Lucht vulde zijn longen en zwak stroomde het weer weg. Zijn spieren verkrampten en ontspanden. Eindelijk was het tijd.
Eindelijk na duizenden jaren was het tijd voor ontwaking.

Zelfs de hitte van de zon, leek de kille wind niet te hinderen. Als ijzige vingers klauwde het over ieder beetje warmte wat het vinden kon. De gebroken stad kreeg de indruk van een grafplaats, één waar geesten nog steeds leefden.
Dit was Makandra. Oude geloven vertelden verhalen over deze in as gelegen stad. De verhalen over de wraak van de goden, die hun machtige helwezens stuurden: Draken. -De vuurmonster hadden het oude meesterwerk verbrand. Nu stonden ruïnes alleen nog als een waarschuwing. Een baken die de macht van de goden toonde.
Een jong elfenmeisje gehuld in een zwarte mantel verplaatste zich door deze kille straten. Zij geloofde niet in het oude volksverhaal.
Dit alles was niets meer dan een goed verzonnen sprookje. Een sprookje om haar volk te onderdrukken. Om ze bang te maken, zodat ze de regels als brave poppen zouden volgen. Ze walgde van het idee, dat zo'n verhaal de machtige tempels van Arion had laten oprijzen. Haar walging was precies de reden dat ze nu hier liep, ver weg van haar thuis. Ze had geweigerd nog langer te dienen, om nog langer toe te kijken hoe haar volk armer werd. Dit was haar straf voor haar ongehoorzaamheid. Vogelvrij, geen regels, geen bescherming.
De hoeven die achter haar tikten echode als stille fluisteringen tegen de afgebrokkelde gebouwen. Het hielp niets om de rillingen over haar lichaam weg te nemen.
Haar trouwe lakei, Gailion, leidde de twee rossen. ZIjn lange, zwarte haren werden naar achteren gehouden door het koperen diadeem wat met vlammende punten de lucht inrees. De hoofdtooi lag voor een deel over het voorhoofd van de man en overschaduwde zijn groene ogen, het was het teken dat hij een vertou was. Een gecastreerde man. Zij waren de enige die de lentevleugel van de tempel mochten bezoeken en hij was daarbij een van de weinige mannen die het meisje voor hem ooit had ontmoet.
"Prinses Raven."
Het meisje voor hem met de gouden krullen draaide zich om. Haar blauwe ogen hadden een vonk van afkeer gekregen bij het horen van haar verboden titel.
Gailion negeerde het. "We moeten een schuilplaats zoeken, hoogheid. Het zal niet lang duren voor de nacht valt."
Raven liet haar blik over haar omgeving glijden, over de geraamtes die als laatste schimmen uit de grond rezen. "Keuze genoeg," bracht ze er bot uit.
Iets in deze stad bracht het slechtste in haar naar boven en Gailion moest voor haar een gewillig slachtoffer spelen. Misschien was het die onnatuurlijke kou die haar lichaam deed rillen of het was de stank die hier hing. Een geur van as wat zich vast beet aan haar gevoelige reukzintuigen.
"Ik zou graag een plaats willen vinden waarbij ik me geen zorgen hoef te maken over een dak wat naar beneden kan stortten, hoogheid." Rustig als altijd reageerde de vertou. Hij kende Raven bijna beter dan hij zichzelf kende en hij wist dat de prinses geen kwade bedoelingen had in haar hart, het leven leek alleen altijd kwade wentelingen met haar te nemen.
Raven kwam tot een halt en liet haar gespannen schouders inzakken. "Het spijt me, Gailion, ik-"
"Sst, een prinses hoort nooit haar excuses te geven over de door haar gekozen woorden."
Ravens schouders schoten meteen weer omhoog. Ze haatte het als hij dat deed. Als hij haar erop wees dat ze hoger stond dan ieder ander, dat ze een prinses was. Toch weerhield ze zich ervan om te reageren. De discussie was ze al te vaak aangegaan en had ze al te vaak verloren.
"Zoek maar een goede schuilplaats, Gailion." Zelf keek ze alleen nog naar de scheuren die als gapende wonden over de grond liepen. Lange halen die in korte barsten uitliepen. Doelloos en leeg van binnen stapte ze erover heen. Vijf jaar was voorbij gegaan sinds haar laatste dag in de beschaving. Ze had nog minstens zes jaar te gaan voor ze terug mocht.
De omgeving hier begon iedere dag zwaarder op haar ziel te drukken. Het liet haar huiveren en bracht angst in haar hart. Vandaag was de ergste dag.
Gailion had haar die morgen vreemd aangekeken toen ze de dikke mantel om had geslagen. In de zon was de zwarte vacht wel het laatste wat je wilde dragen, maar toch had het Raven die dag niet opgewarmd. Haar huid leek belegd met een laagje ijs, dun en prikkelend. Niets kon die laag weghalen: Niet de hitte van de zon en niet de kleding die ze droeg. Het voelde als of ze over een grafplaats liep en onder haar de lijken zich gereed maakten om te herrijzen en hun handen door de stenen bodem te steken. Die gedachte dreef ze weg uit haar hoofd. Het maakte de huiveringen alleen maar erger.
Een beweging in de verte stopte haar in haar passen.

feedback; aangepast, facepalm --'

[Saskjezwaard]

En ik ben er ook weer bij ik heb je proloog zo vaak gelezen dat ik hem onderhand kan dromen haha xD
Ik vind trouwens je manier van beschrijven nog steeds echt geweldig! Je maakt het anders dan normaal, maar toch dat ik er een beeld bij krijg. En je zet er ook meteen een geweldige sfeer bij, super^^ het zou helemaal perfect zijn als je grammatica dat ook was muhahah xD
Eindelijk na duizenden jaren was het tijd voor ontwijking.
Is dit geen ontwaking?
Ik wacht nog steeds geduldig totdat jij mij je plot verklapt... hoeveel dagen zou het deze keer duren, ik ga het denk ik een keer bijhouden haha xD dag 1 stilgehouden!
Goh, wie zou het toch zijn haha

[Jenna]

Hey Jodie,
Lijkt het aleen maar zo of ken ik deze verhaal. Ik heb denk ik dit verhaal al eens eerder gelezen maar dan anders. Heb je het herschreven of zo. Het ging toch over dat die prinses Raven een jongen gaat ontmoeten die haar taal niet uitspreekt. En dan zegt hij het woord draak en dan raakt de prinses in paniek ofzo. Is dit hetzelfde verhaal. Zo ja I like it.
Jenna

[JodieJJ]

Sorry kan het even niet laten om tussen door te reageren xD

@jena:WTF jij hebt de eerste versie gelezen xD hahah, dat had ik niet verwacht maar dat was inderdaad de eerste versie :p ook al moet ik zeggen dat deze heel anders is haha :p wat grappig xD
@saskia, Ik heb echt een grammatica blok voor mijn kop xD, weet je wel niet hoe vaak ik dat stukje heb nagelezen op fouten en dan staat er zo'n domme in! xD haha

[-Maaike-]

Hmm, ik was benieuwd hoe haar eerste dag als verbanneling zou zijn, maar wie weet onthul je dat nog in een flashback

Dat foutje, he.. wist je dat je een blinde vlek creëert voor werk dat je vaak leest. En daar dus de fouten gewoon niet meer ziet? Dus.. zo stom is dat foutje denk ik niet

Schrijf snel verder, want ik wil weten wat ze ziet

[JodieJJ]

@Saskia, Ik dank u voor uw prijzing op mijn omschrijvingen, ondanks dat ik vind dat jij er nog altijd beter in bent xD haha, vooral met gebouwen die kan ik echt niet omschrijven --'
@Jenna: Ik vind het nog steeds grappig dat je de eerste versie hebt gelezen xD hehe.
@Maaike: Wel naar lang overleg denk ik dat dat er wel van komt hehe ooooit xD,
Aaaah ik geef de blinde vlek de schuld! Die van mij is gewoon heeeeeeeeeeeeel groot, kan er ook niets aan doen mensen, moeten jullie mij maar lekker veel feedback geven.

Zo en nu een klein stukje, omdat ik hierna een nieuwe alinea start . ( ik type sneller dan mijn pc xD das echt irritant, net alsof ik achter mijn mobiel zit haha xD)

-*-

Haar adem schoot omhoog.
"Prinses Raven, is er iets?"
Het meisje stak alleen haar hand op. Een teken dat de man stil moest blijven. Ze was gefocust op het punt, waar ze zweerde net beweging in te zien, maar in de diepe schaduwen van de gebouwen was weinig anders te zien dan onbeweeglijke contouren. Raven wilde zich bijna ontspannen en haarzelf een standje geven voor het zien van waanbeelden, toen het opnieuw verscheen. Een gestalte trok zich los uit de duisternis. Armen en benen zwaaiden in een ongeregeld ritme langs het zwalkende lichaam.
Een bijna verheugd gevoel trok door Ravens borstkast. Het was een elf! Een ander leven naast haar en Gailion.
Kleuren begonnen het gestalte in te tekenen. Een bleke huid, wilderig bruinhaar, vreemde grijze kleren die zijn torso bedekte en een grijsblauwe broek die de persoon eronder droeg. Het was een jongeman, jonger dan zijzelf.
"Oh goede goden." Gailion leek even verbaasd als haar over het zien van dit leven.
Ze keken samen verstijfd toe, terwijl de jongen dichterbij stapte. De vreemde zwaai, als die van een dronkeman, leek alleen maar erger te worden en zijn ogen keken naar niets anders dan de grond voor zijn voeten. Het leek hem de grootste inspanning te kosten om door te blijven lopen.
Eindelijk, maar een paar meter van hen vandaan, keek hij op.
Hij had de vreemdste ogen die Raven ooit had gezien. Eerst had ze gedacht dat ze diepbruin waren, maar nu hij haar recht aankeek en de zon de iris streelde, verscheen er een groene tint in, die steeds helderder leek te worden.
Raven kreeg de tijd niet om te ontrafelen of de ogen voor haar groen of bruin waren. De jongen zwaaide heviger met zijn lichaam. Nog geen tel later rolden zijn ogen omhoog en zakte hij als een pop in elkaar.
Gailion was de eerste die zich verroerde. De leidsels van de paarden vielen uit zijn handen. Zonder nog een blik op de twee dieren te werpen, rende hij naar het bewegingsloze lichaam toe.
Raven bleef bevroren op haar plaats staan. Haar gezicht vertrokken van paniek, nog nooit eerder had ze zoiets meegemaakt. Ze keek met grote ogen toe hoe Gailion de jongen op zijn rug keerde en zo het lijkbleke gezicht liet zien.
"Prinses, wilt u de paarden pakken? Ik zal de jongen dragen." Het plotselinge stemgeluid deed haar opschrikken.
Het jonge meisje maakte geen beweging. "Is-is hij dood?" hakkelde ze.
Gailion keek op. De angst was begrijpelijk. Raven had haar hele leven van de echte wereld gescheiden doorgebracht. Dood, maar zelfs bewusteloosheid waren dingen waar ze nog nooit mee te maken had gehad.
"Nee prinses, hij is alleen buiten bewust zijn. Voor de rest is hij in orde." In werkelijkheid was Gailion er niet zo zeker van of de jongen in orde was. Hij kon geen enkele oorzaak vinden waarom de jongen in elkaar gezakt was. Misschien was het dehydratie, dat zou geen onredelijke gedachten zijn in een droge plaats als deze, maar de vertou kon geen enkel symptoon voor vochttekort vinden.
Hoofdschuddend zette hij alle medische kennis van zich af, dat was voor later, nu moest hij zorgen dat ze een veilig onderkomen zouden vinden en dat de prinses niet in paniek zou raken.
"Prinses," drong hij ferm aan.
De aansporing bracht het meisje eindelijk in actie. Vlug rende ze naar de paarden die gespannen hadden staan wachten en nam de teugels aan. De dieren zette hun halzen hoog op en hun neusgaten sperden wijd open bij iedere stap die ze dichter naar de jongen bracht. Protesterend briesten ze en stampten ze met hun voorbenen tegen de grond. Raven streek over hun fluwele vacht in de hoop ze te bedaren, maar de paarden lieten zich niet op hun gemak stellen. Nog steeds rolden hun ogen angstvallig door de omgeving.
Met harde hand leidde de verbannen prinses ze verder. Er was niets in hun omgeving te zien wat het zenuwachtige gedrag kon aanwakkeren, maar zij wist dat het ook niets tastbaars was wat de angst opwekte: Het waren de geestenhanden die haar de hele dag al achtervolgden. De kou die haar geen minuut met rust had gelaten. Het was sterker geworden, op het moment dat ze de jongen had gezien. Ze had gedacht dat het de schok was, maar nu wist ze beter. Iets aan de jongen, die als een slappe lappenpop in Gailions armen hing, voorspelde onheil.

[Jenna]

Jejj weer een nieuwe stukje. Het wordt egt steeds spannender. I like it. Ik was wel een beetje geschrokken die jongen flauw viel, was een beetje onverwacht. Hoe oud is Raven eigenlijk?
Jenna

[Tijgerlelie]

Hey Jodie,
Wat een sterk begin zeg! Heel knap hoeveel emotie er in dit kleine stukje zit. Ik moet er wel bijzeggen dat ik haar emoties wel heel rap vind omslaan, van intens verdriet naar verraden kilheid en totale verachting zonder dat er een heel duidelijke aanleiding is voor deze omslag. De hoofdpersoon beseft zich het een en ander over de familie, maar dat wist ze al eerder. In het begin lijkt ze een diepe genegenheid voor de familieleden te koesteren, waarom slaat dat opeens om in zo’n enorm wrokgevoel? Ik zou het bij het intense verdriet en een vreemd soort opwinding over de aanstaande uitdaging houden als ik jou was. Als het later in het verhaal van belang is kun je altijd nog een passage toevoegen ergens over het ontstaan van de wrokgevoelens, bijvoorbeeld omdat de persoon zonder enige voorbereiding of hulpmiddelen in het onbekende wordt gedropt terwijl haar familie zonder enige wroering of tranen toekijkt.
Hieronder wat kleine foutjes. Ga zo door!

Kreukels waren nog steeds zichtbaar van waar mijn handen zich aan de stof hadden vastgegrepen.

‘van’ kan weg.

"Je zult verbannen worden tot je ziel opnieuw gereinigd is.

Opnieuw? Dus ze heeft het al een keer gedaan? Dit klinkt alsof ze haar ziel al een keer ernstig besmet heeft vond ik. ‘Opnieuw rein is.’ Zou wel kunnen of opnieuw weglaten.

Naar mijn vader, die daar stond, met zijn lange goudblonde haar naar achteren gebonden, en harde blauwe ogen.

Persoonlijk vind ik ,en altijd een beetje dubbelop...

Mijn kleine zusjes, voor wie ik mijn hele leven voor had gezorgd.

Deze zie je denk ik zelf wel

Hij evenaarde mijn blik en even, een heel kort moment, dacht ik een fonkeling van amusement in zijn ogen te kunnen zien verschijnen.

‘Evenaren’ betekend zoveel als ‘gelijk zijn aan’, dat betekend in dit geval dat hij dus precies dezelfde emoties in zijn blik heeft liggen als de hoofdpersoon. Dat vond ik een beetje vreemd, waarom zou hij zich verraden voelen? Nu ben ik even het woord kwijt wat wel mooi in zo’n zin past... Nou ja, daar kom ik wel weer een keer op.

[JodieJJ]

hey Maaike, daar mag je heey Jodie van maken hehe, anders heeft iemand mijn verhaal ingepikt! Noo xD haha.

Maar ooh nu je die emotie omslag zo zegt, heb ik echt, jaa je hebt gelijk! Ergens kan het wel dat verdriet omslaat naar bitterheid, maar het is wel duidelijk dat ik die overgang veel beter had kunnen omschrijven, grmmbl.
Ik ga de proloog hierin niet veranderen, ( well de andere foutjes eruit halen die je hebt aangekaart. ) omdat ik misschien een andere proloog ga nemen. Eerst had ik bedacht dat ik ieder hoofdstuk met een stukje flash-back van een hp zou beginnen, maar bedacht me daarna dat dit nog weleens te verwarrend kon zijn, dus heb ik het niet gedaan.
( als er mensen zijn die dit wel leuk vinden, wil ik het alsnog wel schrijven en dan mogen jullie zelf bepalen of jullie het leuk vinden )
Bij al mijn andere stukken zal ik zoveel mogelijk proberen aan te passen op dingen die jullie als lezers aankaarten!

[Tijgerlelie]

Oeps *bloos*
En niet te boos worden op jezelf Daarvoor lezen we elkaars verhalen toch? Als je er zelf mee bezig bent zie je op een gegeven moment door de bomen het bos niet meer!

Je kunt er misschien met een kort verhaal mee experimenteren of het werkt met die flashbacks? Als je een duidelijk verschil aan kunt geven tussen waar de flashback beginnen en het verhaal verder gaat zou ik het zeker een keer proberen. Je zou het bijvoorbeeld altijd bij enkele regels kunnen laten, geen hele alinea's o.i.d.

Verder moet je als schrijver van je verhaal vooral experimenteren wat jij vind dat werkt en niet! (Dat vind ik in ieder geval altijd )
Succes!

[-Maaike-]

Ik zal geduldig wachten tot het 'ooit' komt

hey Maaike, daar mag je heey Jodie van maken hehe, anders heeft iemand mijn verhaal ingepikt! Noo xD haha.

Ik snap het niet ??

Toen je die jongen aan liet komen lopen, moest ik aan zo'n een houterige robot denken. Zo'n opwindding Schrijf snel verder! Want ik wil weten wat er met die jongen is

Groetjes Maaike

[JodieJJ]

@Jenna, Raven is nu ongeveer 16 jaar. ( In mensenjaren, Elfen groeien minder snel en in elfen en in elfenjaren is ze 24 )
@Tijgerlelie, hehe streng voor mezelf wezen xD, maar ik deed het pas weer --' Dat ik raven te snel in emtoei liet omslaan dus ze is nu officieel tot wispelturig kreng gekroond xD haha,
En ik zal eens kijken of ik het ga doen.
@Maaike, Tijgerlelie begon haar berichtje naar mij met Hey Maaike vandaar,
Haha nu zie ik zo'n opwind aapje voor me xD met die schoteltjes haha xD


Dit keer een wat minder interessant stukje, maar het volgende is boeiender :p Ik beloof het xD hehe

-*-

Het had Raven en Gailion niet lang gekost om een slaapplaats te vinden. Met de bewusteloze jongen erbij waren ze niet kieskeurig geweest. Een stevig dak boven hun hoofd, waarbij ze niet bang hoefden te zijn voor instortingsgevaar, was goed genoeg geweest.
"Staan de paarden goed vastgebonden en ingesloten?" De vertou keek heel even op vanuit zijn gebogen positie over de gevonden jongen.
Raven kwam net uit de geïmproviseerde stal gelopen. Zij had zich over die onrustige dieren ontfermd, terwijl Gailion de verzorging van de jongen op zich nam.
Ookal was zijzelf evenals Gailion geleerd in het helen, had Gailion er toch op aangedrongen dat hij de jongen behandelde. Raven had zonder klagen toegegeven. Zij mocht dan wel geleerd zijn, maar ervaren was ze niet. Gailion daarentegen wel.
Op enige afstand van de man en de jongen liet ze zich neerzakken. "De paarden staan goed, maar zijn nog steeds onrustig."
Gailion gaf geen antwoord en legde alleen een extra deken over de jongen heen. De avond was gevallen en de werkelijke kou joeg door het bouwvallige huisje waar ze verschuiling hadden gezocht. Dit was geen kou zoals Raven die overdag had gevoeld. Deze was enigszins geruststellend en liet je heerlijk wegkruipen in warme dekens.
"Is hij nog steeds bewusteloos?"
Gailion schudde zijn hoofd. "Nee, hij is net even bijgekomen. Hij was in paniek en sloeg wartaal uit, toen hij eindelijk wat gekalmeerd was, is hij weer in slaap gevallen."
Raven knikte, haar ogen nooit van de jongen afhalend. "Komt het in orde met hem?"
Gailion haalde zijn schouders op, een verontrustend gebaar. "Ik heb geen idee. Ik heb geen lichamelijke schade bij hem kunnen vinden, maar voor nu is het denk ik beter dat we hem laten slapen."
Raven hield haar aandacht op de jongen gericht. Ze kon alleen maar hopen dat hij het goed zou maken. De zorgen van zich af dwingend, veranderde ze het onderwerp, je moest niet in het onbekende blijven hangen. "Waar denk je dat hij vandaan komt? Hij ziet er anders uit." Bij de woorden keek ze naar de jongen zijn kledij, maar zelfs zijn gelaatstrekken waren niet zo als Raven ze van een normaal persoon verwachtte.
Gailion hield zijn mond gesloten. Ingedachten verzonken liet hij de prinses zijn antwoord afwachten. Uiteindelijk gingen zijn lippen van elkaar en sprak hij geen enkel verlossend woord. "Ik weet het niet, prinses." Hij kwam overeind uit zijn gehurkte positie en wenkte Raven ook op te staan.
"Het is tijd om te gaan slapen."
Met een hand in haar rug loodste hij haar naar een andere kamer. Bont gekleurd doek, met patronen die je sneller in de Ovré landen zou tegenkomen dan in Taros, hingen voor de opening, als een vervanging voor de missende deur. Gefronst keek Raven naar de afzetting. Gailion en zij namen nooit de moeite om slaapplaatsen af te schermen. Ze waren genoeg aan elkaars gezelschap gewend om ook in één ruimte te slapen. Al snel besefte ze dat de afzetting bedoeld was om de jongen buiten te houden, want in de kamer lagen de twee welbekende matjes van haar en Gailion.
"Waarvoor hangt het doek er, Gailion?"
Even gleed de blik van de man er naar en toen weer terug naar haar. Het duurde lang voor hij snapte dat de prinses er de logica niet van in kon zien. "We weten niet of die jongen goede of slechte bedoelingen heeft. Het is beter om het zekere voor het onzekere te nemen."
"Het is nog een kind," was Ravens simpele antwoord. Wat voor een gevaar kon een kind brengen? Hij zou zeker niet opgewassen zijn tegen Gailion.
De man sloot zijn ogen een kort moment en hing in stilte het kleed op waar Raven zich achter kon omkleden.
"Genoeg als hij kwade bedoelingen heeft, prinses." Hij was klaar met het ophangen van het rode gordijn en stapte weg om zich bezig te houden met andere dingen.
Raven grabbelde door haar tas en haalde een witte, zijde japon te voorschijn. Met het kledingstuk in haar handen verdween ze achter het gordijn. Er zouden geen vragen meer worden gesteld voor de nacht, maar morgen zou Gailion het nog zwaar te voorduren krijgen. Of misschien, als de jongen wakker was, zou ze hem zelf de vragen die ze had kunnen stellen.
Met die gedachten kleedde ze zich stilletjes om en liep naar haar simpele bed. Het matje was lang niet zo comfortabel als de hemelbedden waarmee ze opgegroeid was, maar na vijf jaar leven in deze ruïnes leer je een hoop waarderen.
Gailion lag al met zijn rug naar haar toegedraaid, misschien al wel diep in slaap. Raven volgde zijn voorbeeld, ook al liet de dromenwereld lang op zich wachten, maar zelfs haar bezorgde gedachten wisten uiteindelijk niet stand te houden tegen de vermoeidheid.

@ aangepast feedback maaike

[Tijgerlelie]

Hey JodieJJ,
Tijd voor post 2! Dit is je kortere verhaal dus deze eerst maar eens aflezen Ik zal mijn best doen weer de mierenneuker uit te hangen!

[/quote]Een warme tinteling trok door zijn lichaam: Leven.[/quote]
Leven mag met een kleine letter.

Zelfs de hitte van de zon, leek de kille wind niet te hinderen. Als ijzige vingers klauwde het over ieder beetje warmte wat het vinden kon.

Zelf ben ik niet zo goed in komma’s maar deze stond voor mij op een onnatuurlijk plek, kan weg. Daarnaast zou ik de zinnen omdraaien. Eerst vertellen over de ijzige wind, dan dat zelfs de hete zon het niet kan hinderen.

De verhalen over de wraak van de goden, die hun machtige helwezens stuurden: Draken.

Deze truc, de enorme nadruk die het woord na de dubbele punt krijgt, heb je vlak hiervoor ook gebruikt. Dat is jammer. Het is een prachtige manier om een woord impact te geven. Ik denk dat dit voor de introductie van draken niet zo nodig is.

En hoe erg het mij ook spijt, ik ga hetzelfde commentaar geven dat ik zelf ooit gekregen heb. Ze is jong, een jong meisje. Hoe kan ze nu al zo overtuigd zijn van haar gelijk? Als ze haar hele leven hetzelfde verhaal gehoord heeft, hoe heeft ze dan zo’n ernome weerzin gekregen? Zij kent het niet anders, ze heeft altijd maar één kant van het verhaal gehoord . Ze zou doodsbang moeten zijn.

Haar trouwe lakei, Gailion, leidde de twee rossen. ZIjn lange, zwarte haren werden naar achteren gehouden door het koperen diadeem wat met vlammende punten de lucht inrees. De hoofdtooi lag voor een deel over het voorhoofd van de man en overschaduwde zijn groene ogen, het was het teken dat hij een vertou was. Een gecastreerde man. Zij waren de enige die de lentevleugel van de tempel mochten bezoeken en hij was daarbij een van de weinige mannen die het meisje voor hem ooit had ontmoet.

Een beetje infodump...

"Sst, een prinses hoort nooit haar excuses te geven over de door haar gekozen woorden."

Slechte opvoedtechniek Krijg je verwende krengen van! Gelukkig gedraagt ze zich ook zo.

Vijf jaar was voorbij gegaan sinds haar laatste dag in de beschaving. Ze had nog minstens zes jaar te gaan voor ze terug mocht.

Kijk, nu wordt duidelijk waarom ze de verhalen niet meer geloofd! Dat ze na 5 jaar nog steeds last heeft van de asgeur is wel een beetje vreemd... Ze komt niet bepaald over alsof ze al vijf jaar rondzwerft.

Niets kon die laag weghalen: Niet de hitte van de zon en niet de kleding die ze droeg.

Sorry, ik blijf geen fan van de dubbele punt...

Een beweging in de verte stopte haar in haar passen.

Nice, klifhanger!

Ik ben bang dat je proloog geen proloog is... De proloog in een boek staat los van het verhaal. Je weet dan als lezer niet over wie het gaat en ziet die personen vaak niet of pas veel later terug in het verhaal. Vaak zijn het dingen die ver voor of na het verhaal in het boek gebeuren of geven een korte anonieme inkijkn in de tegenstander. Bij jouw is de hoofdpersoon dezelfde, alleen vijf jaar later. Dat is echt geen proloog. Die eerste vier regels van hoofdstuk 1 zijn meer een proloog dan de proloog...

Al met al zitten er weer hele mooie zinnen in maar komt het nog wat rommelig over. Het kan allemaal wat strakker en netter als je snapt wat ik bedoel. Het stuk maakt me wel nieuwsgierig naar de vreemde wereld waar ze in beland is en wat haar daar nog te wachten staat!

Tot de volgende keer, Tijgerlelie

[Jenna]

Het Jodie,
Egt een super stukje. Ik ben egt nieuwsgierig naar wat er gaat gebeuren met die jongen. Schrijf snel verder.
XxJenna

[-Maaike-]

Het is inderdaad niet het meest spannende stukje, maar het is wel interessant! Het past er heel goed bij en ik ben nog steeds nieuwsgierig hoe het verder gaat! ^_^

Ookal was zijzelf was evenals Gailion geleerd in het helen

Ik zou de tweede "was" weglaten

Groetjes Maaike

[JodieJJ]

@Tijgerlelie, jij hebt al een pb gehad dus zoveel is er niet meer te zeggen, hehe
@Jenna, Haha altijd leuk jou enthousiaste reacties
@Maaike, wel nu wordt het weer wat interessanter en ohg mijn blinde vlek xD of hoe noemde je het speelde weer op ghehe , ( daar ga ik nu gewoon alles de schuld aangeven

zo op naar het verhaal. Oh en die laatste zin heb ik echt een tijd naar lopen turen hoe hij moest kwa zins opbouw ( komma's en de punten xD ) en ik kwam er maar niet uit... dus als iemand daar verstand van heeft

-*-

Een hoog gegil verbrak alle rust die met de nacht was gevallen.
Raven schrok wakker en zat meteen rechtop op haar matje. Haar hart klopte hard in haar borstkast en haar adem bleef in haar keel haken.
Gailion schoot bijna tegelijk met haar overeind. Zijn rechterhand omvatte direct het zwaard wat naast hem had liggen rusten. Als een jager speurden zijn ogen de kamer rond.
Het krijsende geluid hield niet op.
Er was geen stilte voor de storm, ze zaten er al middenin.
Harde stampende geluiden van hoeven die tegen steen klapten begonnen de gillen te vergezellen.
Raven en Gailion gaven elkaar een blik vol van paniek.
"De paarden!" riep Gailion uit. Hij was al opgesprongen en sprintte naar het gapende gat in de muur, waar ze het kleed voor hadden gehangen, op weg naar hun zelfgemaakte stal.
Hij besteedde geen aandacht aan de slapende gast. De knul viel hem nauwelijks op terwijl hij onder de brede balken door dook, die de stal moesten afsluiten.
Zijn ogen focusten zich gelijk op het witte paard wat het meest opviel in deze duisternis. Het dier had zich tegen de muur gedrukt en zat van paniek zowat op zijn achterste. Ze brieste en hinnikte. Haar ogen gericht op hetgeen wat op de grond lag.
Gailions eigen rijdier, Titaan. Het lag languit tegen de grond geslagen. Een lang en duister wezen schoot er bij weg. Het vluchtte door een klein gat in de muur naar de buitenwereld voor Gailion het goed had kunnen zien. In een wanhopige poging sprong de vertou nog naar het gat toe, maar het was al te laat. Wat dat ding ook had mogen zijn, het was allang verdwenen.
'Titaan!" De geschokte stem van Raven stopte zijn intense blik op het gat.
De prinses schuifelde langs hem heen met de schok in haar ogen geschreven, voor ze zich naast het arme paard liet neerzakken. Het hinnikte zwaar en zachtjes in pijn.
Nog meer voetstappen leidden Gailion af van de scene voor hem. De vreemde jongen was ook ontwaakt en stond nu in de ingang. Zijn ogen waren gericht op de gapende wond in de flank van het dier. De bloederige plaats waar een stuk vlees weggerukt was. Hij rukte zijn blik los van het gewonde dier, naar het gat waar de aanvaller door gevlucht was. Zijn mond opende en één zacht gesproken woord kwam eruit. "Arrack." Het klonk bijna als een naam.
Voor Gailion door had wat er door de jongen zijn hoofd ging, sprintte hij weg. Terug de kamer in waar hij had geslapen. De kamer waar ook de deur naar buiten zat.
Gailion had geen idee wat de intenties van de knul waren, alleen een beangstigend vermoeden. Met grote snelheid volgde hij. Raven liet hij alleen en overstuur met het gewonde paard achter.
Hij moest de jongen tegen houden. Als zijn vermoeden goed was geweest, dan ging de knul achter het wezen aan. Maar als dat beest een paard tegen de grond had weten te slaan, wat zou hij dan wel niet met een miezerige persoon, een kind, kunnen doen?
Midden op straat wist Gailion hem in te halen. In het zwakke licht van de maan stak hij af als het enige leven hier door dit dode gebied. Hij was alleen niet het enige leven hier. Gailion kon het voelen, iets kwaads wat hen in de gaten hield.
Gespannen tuurde de vertou door de straten. Niet op de wilde manier waarop de vreemdeling zijn blik over alle hoeken liet schieten, maar met een getrainde rust. Zijn ogen bleven hangen op een steegje recht tegenover hen. Twee gloeiende bollen, rood als een ondergaande zon, staarden terug. Verstijfd bleef Gailion stil staan. Langzaam werden de bollen groter en verscheen er uit de duisternis een gestalte. Lang en slank, het kronkelde op hen af, sluipend als een ware jager.

Aangepast, feedback Saskia:)

[Mooonie]

Ik heb zojuist alles gelezen, toen ik eenmaal begon wilde ik niet meer stoppen Ik vind het echt heel spannend.
Je beschrijft alles heel duidelijk. Ik kan het echt voor me zien.
En even over die laatste zin, volgens mij klopt het zoals je het nu hebt staan, maar ik weet het eerlijk gezegd ook niet zeker.
Schrijf snel verder!

[Jenna]

I like it I like it I like it. :Dsorry zit met muziek je stukje te lezen. Het is egt super, die jongen maakt me nieuwsgierig, vooral door die gloeiende ogen enz. Iehh *rilling* Nu heb je ervoor gezorgd dat ik nachtmerries krijg, neej grapje. *zucht* Ik wou dat je je verhaal helemaal af had en daar een boek van schrijft, dan kan ik het ineen keer lezen. Egt het is zo spannend dat ik dagenlang je verhaal kan blijven lezen. Schrijf snel verder, cause i love your story. Trouwens happy valentines day
XxJenna

[Saskjezwaard]

En daar komt het... pampadampadam! Het monster!!! Ghehe^^
En ik ga ook streng zijn

De knul was hem nauwelijks opgevallen terwijl hij onder de brede balken door dook, die de stal moesten afsluiten.

Ik zou hiervan maken; de knul viel hem nauwelijks op. Want je hebt de rest van het stuk actief, en om dit nu passief te maken past er niet echt bij

Zijn ogen focuste zich gelijk op het witte paard wat het meest opviel in deze duisternis.

Noooo! De n is weer terug!

Haar ogen gerold naar het gene wat op de grond lag.

het gene= volgens mij... hetgeen

Een wezen lang en duister schoot er bij weg.

Ik denk dat het mooier is als je ervan maakt: Een lang en duister wezen schoot er bij weg

De geschokte stem van Raven achter hem stopte zijn intense blik op het gat.

Hier klinkt het ook niet helemaal mooi

Nog meer voetstappen leidde Gailion af van de scene voor hem.

En daar is ie weer
en dan de vraag die gelijk in me opkwam, waarom springt Dan niet door het gat naar buiten? als het te klein is, is het nu niet helemaal duidelijk

Gailion had geen idee wat de intensies van de knul waren, alleen een beangstigend vermoeden.

intensies=intenties

Raven liet hij alleen en overstuur met het gewonde paard achterlatend.

Die zin klopt niet helemaal

Hij moest de jongen tegen houden.

tegen houden = tegenhouden

Maar als dat beest een paard tegen de grond had weten te slaan, wat zou hij dan wel niet met een miezerige persoon, een kind, kunnen doen?

Ik zit te twijfelen, maar ik denk dat het een net te lange zin is. Ik denk dat je er beter: wat zou hij dan wel niet met een miezerige jongen kunnen doen? van maken

In het zwakke licht van de maan, stak hij af als het enige leven hier door dit dode gebied.

Weg met de komma!

En volgens mij klopt de laatste zin ook qua komma's^^ je leert het ooit wel haha xD Oeh, spannend stukje! Wat zal er nu toch gebeuren haha xD ik had je vorige versie laatst nog gelezen en toen las ik dat met die ogen. Ik vond het jammer als je het had veranderd, maar dit is nog beter! super^^

[JodieJJ]

@Moonie, wat leuk een nieuwe lezer erbij . Ik ben blij dat het allemaal duidelijk is als je je ergens aan stoort of een stukje minder mooi vind, vrees niet om het even te meldden ik zou er hartstikke blij mee zijn .
@Jenna, haha, zover ben ik nog niet om het in boekvorm te hebben xD, misschien ooit --' En dankje voor de happy valentine xD, heb vandaag ngo een verlaat cadeautje gehad xD haha.
@Saskia, NOOOO de N is weer terug! ( die zul je vast ook wel in dit stukje tegen komenxD aangezien ik het om half een plaats.. maar ik wilde nog een stukje plaatsen voor mijn vakantie xD geheh. )
En danku voor het nakijken .

en nu back to the story, en het laatste stukje van hoofdstuk 1!

-*-

Gailion sprong naar voren en greep de jongen bij zijn bovenarm vast. Het monster schoot naar voren en sperden zijn lange muil wijd open. De vertou keek met grote ogen naar de bleke slagtanden die ontbloot werden. Op puur instinct trok hij zijn zwaard uit de schede en zwaaide het naar het monster. De schim keerde zich direct en verdween de duisternis van de stegen in.
De vertou was zo geconcentreerd op het beest voor hem geweest dat hij nauwelijks door had gehad dat de jongen schreeuwde. Het kind probeerde zich zonder succes uit Gailions greep te trekken.
De oudere man kon een kort moment alleen geschokt kijken. Was die knul helemaal gek geworden? Dat beest was op jacht en hij wilde erachteraan gaan?
Hardhandig sleurde Gailion de jongen mee naar binnen.
Zelfs toen ze terug waren onder de veilige beschutting van hun bouwvallige slaapplaats bleef de knul tegen hem vechten.
"Je kunt dat beest niet volgen. Het zal je levend verslinden!" Gailion probeerde de jongen tot rust te manen, maar zijn woorden vielen in dovemansoren. Moe van het onophoudelijke verzet duwde hij de knul tegen de muur. Nu de jongen volledig machteloos was, had Gailion eindelijk zijn aandacht.
Ziedende ogen boorden zich in de zijne. Het groen van de iris leek zowaar opgeslokt door het duistere bruin. Kwade woorden werden hem toegesist, en voor het eerst besefte Gailion dat de jongen nooit wartaal had gesproken, alleen een andere taal.
Het had weinig zin om terug te spreken. De jongen zou even weinig van hem begrijpen als hij van de jongen deed.
Een diepe zucht verliet de vertou zijn mond, tegelijk verslapten de opgebolde spieren onder zijn handen. Blijkbaar had de knul zijn strijd tegen Gailion opgegeven.
Het wezen dat daarbuiten was, had waarschijnlijk allang het hazenpad gekozen. Althans, dat hoopte Gailion. Toch kon hij het beangstigende gevoel dat het nog steeds vlak achter hen op de loer lag niet van zich afslaan.
Met grote passen beende hij terug naar de stal en sleurde hij de jongen met zich mee. Hij moest zien of de prinses nog in orde was. Hoe kon hij haar daar ooit zo alleen achterlaten!
Tot zijn grote opluchting vond hij haar ongedeerd naast Titaan. Haar handen streelden zachtjes over het hoofd van het dier en geruststellende woorden werden bedroefd gefluisterd. Het dier ademde zwaar en trilde over zijn hele lijf. Met een bijna smekende blik keek het op naar Gailion. De man liet de jongen los en stapte op Raven af. Ze schrok op toen zijn hand op haar schouder terecht kwam.
"Prinses, wilt u alstublieft naar de andere kamers gaan." Hij wilde niet dat Raven zou toe kijken hoe hij het dier zou slachten. Ze was al overstuur genoeg door het hele gebeuren.
Gailion wierp een blik op de jongen, waarmee hij duidelijk maakte dat de knul moest vertrekken. Hij wist misschien wel niet waar de jongen vandaan kwam of wat hij gewend was, maar onder zijn volk was het nog een onschuldig kind en kinderen moest je niet open en bloot gesteld worden aan dit soort praktijken. 
De jongen leek de hint te begrijpen en duwde zich af van de muur. Hij liep naar Raven toe en legde zijn hand op haar rug. Een geruststellend gebaar waarmee de jongen waarschijnlijk niets mee bedoelde, maar toch liet het Gailions lip iets optrekken. Vooral toen Raven, wereldvreemd dat ze is, een dankbare glimlach aan de jongen terugschonk die hij direct beantwoordde.
Gailion ging sneller te werk dan dat hij anders zou doen. Hij wilde de prinses niet te lang achterlaten alleen met die jongen. Daarvoor was zijn vertrouwen nog te laag.

Maar een enkele minuut later liep Gailion de aansluitende kamer in. Zijn dolk was al schoongeveegd en veilig opgeborgen. Hij moest nog bedenken wat hij met het karkas ging doen. Zijn eerste gedachte was om het te gebruiken als voedsel. Paardenvlees was mals genoeg en hier was het een waar lekkernij, maar hij kon zich niet voorstellen dat de prinses het goed zou vinden. Alleen van het idee al zou ze walgen. Misschien konden ze het beter laten liggen, als aas voor het monster. Dat zou hen een zekere voorsprong moeten geven. Hen misschien zelfs de tijd geven om het territorium van het beest te verlaten.
In de kamer zaten Raven en de vreemde jongen op de grond. Gailion keek in stilte toe hoe ze met elkaar spraken, of een poging deden tot. De jongen maakte grote armzwaaiingen en sprak luid en duidelijk in zijn eigen vreemde taal. Af en toe kwam er een woord langs wat Gailion vaag bekend in de oren klonk. Voor Raven gold hetzelfde. Ieder woord wat haar bekend voorkwam, deed haar iets overeind schieten en dan herhaalde ze het met meer timide bewegingen.
Het duurde even voor de twee door hadden dat Gailion de kamer was binnengestapt. Een heel kort moment keek Raven hem bedroefd aan. Ze leidde zichzelf af door te praten. "Ik denk dat hij Deni-ool, of iets in die richting, heet." Ze had duidelijk moeite om de naam over haar tong te laten rollen en keek voor goedkeuring weer naar de jongen.
Hij grijnsde en herhaalde de naam. "Daniel."
"Dat," zei Raven terug met een wuivend gebaar. Ze wilde haar tong vast niet nog eens over de naam breken.
Gailion wees naar zichzelf. Hij nam aan dat dat de manier was geweest hoe Raven achter de jongen zijn naam was gekomen.
"Gailion."

Feedback aangepast.

[Tijgerlelie]

Hey JodieJJ,
Spannend hoor! Ik weet dat je aan het herschrijven bent maar ik wilde toch even door lezen en dan kan ik het niet later het een en ander te melden. Dus bij deze mijn commentaar op het derde stuk!

Een bleke huid, wilderig bruinhaar wat alle kanten uit leek te gaan, vreemde grijze kleren die zijn torso bedekte en een grijsblauwe broek die de persoon eronder droeg.

Ik zou een spatie zetten tussen bruin en haar ‘wilderig’ zegt al zoveel als ‘alle kanten uit’ dus dat is een beetje dubbelop en het einde van deze zin niet lekker voor mij. Oftwel, ik zou deze nog eens goed bekijken.

"Oh mij." Gailion leek even verbaasd als haar over het zien van dit leven.

“Oh, mij.” Is geïnspireerd op het Engels denk ik? In het Nederlands vind ik het niet zo mooi. Als je hem als een bekakte hoveling wil laten overkomen doe dan iets van “oh, hemel(tje)” ofzo. Dan staat hier opnieuw ‘leek’. Pas daarmee op. Voor je het weet staat je hele tekst vol ‘leek’ terwijl ik als lezer graag wil weten; is Gaillion nou verbaast of niet? Net als met het haar dat alle kanten op ‘leek’ te staan, is dat nu zo of niet?

De vreemde zwaai, als die van een dronkeman, leek alleen maar erger te worden en zijn ogen keken naar niets anders dan de grond waar hij over liep.

‘waar hij over liep.’ Tjah, waar zou hij anders op moeten lopen? Ik zou een punt zetten achter grond. Of je zou het laatste stukje kunnen vervangen door ‘dan de grond voor zijn voeten.’ O.i.d.

Het leek hem de grootste inspanning te kosten om nog door te blijven gaan.

Dit soort zinnen heb/had ik ook veel. Ik probeer het te voorkomen maar het is lastig. Ik bedoel de eindeloze woordstapeling op het einde, het is me vaker opgevallen in je stuk. ‘om nog door te blijven gaan.’ Kan eenvoudig vervangen worden door ‘om door te gaan’ of ‘om te blijven bewegen’ o.i.d.

Hij had de vreemdste ogen die Raven ooit had gezien. Eerst had ze gedacht dat ze diepbruin waren, maar nu hij haar recht aankeek en de zon de iris streelde, verscheen er een groene tint in, die steeds helderder leek te worden.

Ik weet niet hoe ver deze jongeman weg is maar hoe dan ook is de kleur van iemands ogen iets wat je pas vanaf een paar meter kunt zien. Of kan ze zelfs op tientallen meters zo scherp zien dat ze zo’n klein detail kan waarnemen?

Raven kreeg de tijd niet om te ontrafelen of de ogen voor haar groen of bruin waren, de jongen zwaaide heviger met zijn lichaam en nog geen tel later rolden zijn ogen omhoog en zakte hij als een pop in elkaar.

Nogal veel zinnen in een. En, en enzo.

Gailion was de eerste die zich wist te verroeren.

Valt onder twee comments terug. Gaillion was de eerste die zich veroerde.

Raven bleef bevroren op haar plaats staan. Haar gezicht vertrokken van paniek, nog nooit eerder had ze zoiets eerder meegemaakt.

Eerder....eerder, een keertje is genoeg

De vertou zijn stem was hetgeen wat Raven deed opschrikken

Een testje, als je een zin hardop goed kunt uitspreken is het een goede zin. Deze struikelde ik over. ‘Raven schrok op van zijn stem’ of ‘Raven schrok op van de rauwe stem van de vertou’ als je het langer wil maken.

Het jonge meisje maakte geen beweging om de gevraagde opdracht uit te voeren.

‘om de gevraagde opdracht uit te voeren.’ Is opnieuw beetje loze vulling.

"Is-is hij dood?" hakkelde ze eruit.

Zelfde geldt voor ‘eruit’.

Misschien dehydratie dat was geen onredelijke gedachten in een plaats als deze, maar de vertou zou dan hebben verwacht meer symptomen te zien.

Het is ‘dehydratatie’ en verder klopt de zin van geen kanten. ‘Misschien leed de jongen aan dehydratatie, wat erg waarschijnlijk was op de droge vlakten. Maar de vertou kon geen symptomen van een vochttekort vinden.’ Of iets in die richting.

Al vaker had hij dehydratie moeten aanschouwen.

Dehydratatie en deze zin is een beetje los in het verhaal. Een losse gedachteflard die weinig toevoegd.

Nog steeds rolden hun ogen angstvallig door de omgeving.

Haha! Ik kreeg opeens het beeld van paardenogen die door een uitgestorven stad rollen!

[Mooonie]

Leuk stuk! Ik vind die jongen al een stuk minder raar nu duidelijk is dat hij een andere taal spreekt, haha
Ik heb één spellingfoutje ontdekt:

Tot zijn grote opluchting vond hij haar ongedeerd naast Titaan. Haar handen streelden zachtjes over het hoofd van het dier en geruststellende worden werden bedroefd gefluisterd.

Worden = woorden

Schrijf snel verder!

[Jenna]

Ahh jammer dat je op vakantie gaat, voor ons dan. Nu missen we je verhaal. Gelukkig ga ik zelf ook weg. Leuk stukje, dat stukje toen Daniel een andere taal sprak, dat heb ik in je vorige versie gelezen Fijne vakantie alvast
XxJenna

[-Maaike-]

Gelukkig ben je niet al te spannend gestopt nu je met vakantie bent

Jammer dat Gailion de jongen tegen hield, in het stukje dat hij het wezen wil aanvallen. Wie weet had de jongen het wezen vermoord, of hoorde ze stiekem bij elkaar. Ik bedoel de jongen was uitgeput toen ze hem vonden.. en de dat wezen had honger.. (oké laat ik maar niet téveel speculeren, haha. )

Ga snel na je vakantie verder met het verhaal Fijne vakantie nog!

Groetjes Maaike

[Saskjezwaard]

Zo, jij bent het laatste verhaal voor vandaag voordat ik zelf weer verder ga met schrijven^^ hoewel dat jou volgens mij nu niet zo heel veel uitmaakt haha xD maar goed, zal je je weer speciaal voelen als je dit leest haha :p

Ik vind echt dat je het wezen goed beschrijft, kan het al helemaal voor me zien zonder dat je het uiterlijk echt helemaal beschreven hebt. Kunst die niet velen beheersen^^

Gailion sprong naar voren en greep de jongen bij zijn bovenarm vast. De schim in de steeg deed precies hetzelfde

Hier lijkt het alsof de schim ook de jongen bij zijn bovenarm vastpakt, beetje vreemd volgens mij heeft die namelijk geen handen haha xD

De vertou was zo geconcentreerd op het beest voor hem geweest dat hij nauwelijks door had gehad dat de jongen, die hij nog steeds in een strakke greep vasthield, schreeuwde.

Door de bijzin valt het 'schreeuwde' weg. Het heeft nu niet echt het effect van een schreeuwende jongen op mij, als je begrijpt wat ik bedoel =)

Dat beest was op jacht en hij wilde erachteraan gaan?!

Putiediedutieduuu, ik vind ?! niet echt een mooie combinatie, een ? in zijn eentje kan ook hier heel mooi staan

Hardhandig sleurde hij hem mee naar binnen.

Ik weet wie en wat je bedoelt, maar je zou het ook ander kunnen interpreteren. Ik zou hier of ergens Gailion of de jongen neerzetten.

Gailion probeerde de jongen tot rust te manen, maar zijn woorden vielen in dovemans oren.

dovemans oren = dovemansoren

Nu hij volledig machteloos was, had de knul eindelijk zijn aandacht.

weer een zin waar je op zou kunnen vatten dat Gailion machteloos is en hij klopt niet, hier zeg je eigenlijk dat Gailion eindelijk zijn aandacht richt op de jongen, terwijl het precies andersom is

Kwade woorden werden hem toegesist, en voor het eerst besefte Gailion dat de jongen nooit wartaal had gesproken, alleen een andere taal.

ik vind hier 'nooit' niet mooi staan, ik zou er 'geen' van maken

Althans dat hoopte Gailion.

Althans, dat hoopte Gailion

Met grote passen beende hij terug naar de stal en sleurde hij de jongen met zich mee.

Ergens vind ik deze zin ook niet zo mooi, kan niet benoemen wat er precies mee is

Haar handen streelden zachtjes over het hoofd van het dier en geruststellende worden werden bedroefd gefluisterd.

worden= woorden

Bijna met een smekende blik keek het op naar Gailion.

Ik zou de zin iets omgooien: Met een bijna smekende blik keek het op naar Gailion

Gailion wierp een blik op de jongen, die zei dat hij moest vertrekken.

Weer een beetje vreemde zin, de eerste keer las ik dat de jongen zei dat hij wegging, maar dan kon niet, ze spreken elkaars taal niet haha xD zin ombouwen?

Hij wist misschien wel niet waar de jongen vandaan kwam of wat hij gewend was, maar onder zijn volk was hij nog een onschuldig kind en moest hij niet open en bloot gesteld worden aan dit soort praktijken.

Weer een zin waar niet helemaal duidelijk is wie en wat bedoeld wordt

Zijn eerste gedachten was om het te gebruiken als voedsel.

of gedachten=gedachte, of was=waren, u mag kiezen

In de kamer waren Raven en de vreemde jongen neergezakt op de grond.

Neerzakken impliceert voor mij dat ze willoos op de grond vallen, dus dat er een ongeluk gebeurd is. Ik zou er zitten of zoiets van maken

Bij Raven gold hetzelfde.

Voor Raven gold hetzelfde

"Dat," zei Raven terug met een wuivend gebaar. Ze wilde haar tong vast niet nog eens over de naam breken.

Haha, echt iets voor Raven

zo, ik ben heel even heel erg streng geweest ik zou een beetje oppassen met je hij gebruik, doordat je de naam van de jongen nog niet gebruikt hebt (tot dan toe), is het onduidelijk wie wat doet. Nou ja, het is wel duidelijk, maar je zou de zin ook anders op kunnen vatten. Mierenneuken om het mierenneuken haha xD

En ze weten de naam! Dan komt de spraak ooit wel ergens haha xD Deni-ool, haha, geniaal xD je zet telkens zo goed neer wat er allemaal gebeurd, ik kan het helemaal meeleven^^ dus ga zo maar door, na je vakantie natuurlijk kan je gelijk een stukje posten :p

[JodieJJ]

@Tijgerlelie, Blij dat je blijft meelezen, want ik heb echt super veel aan je feedback , daarbij wl ik met dit verhaal nu ook gewoon meters maken en het eerst afschrijven voor de complete herschrijving komt ( dat gaat wel even duren xD haha)
Oh nog over dat hydratatie, het kan allebei ( ik heb het opgezocht ) dehydratatie en dehydratie is hetzelfde.
@Moonie, ooh sto foutje xD ghehe het is aangepast.
@Jenna, ik ben weer terug! Alleen ben jij nu zeker weg xD naar instanbul? dacht ik te lezen, gaaf zeg
@Maaike, Nee blijf mar speculeren dat vind ik leuk om te elzen xD en we zullen zien of ze uitkomen ghehe.
@Saskia, Danku voor uw feedback oh almachtige maar niet zo machtig als ik gheheh, tiss aangepast xD en jeeeh Raven heeft al echte Raven dingetjes geheheh xD

-*-

Hoofdstuk 2
De vogelvrije

-*-

In leer gebonden voeten slopen over gewelven van de gebroken gebouwen. Ze wisten zich precies zo te plaatsen dat geen enkele steen afbrokkelde. De eigenaar van die katachtige voetstappen tuurde met een haviksblik naar beneden. Hij hield de drie reizigers onder hem nauwlettend in de gaten. Springend van dak tot dak wist hij uit hun gezichtsveld te blijven. Hij snelde zich laag voorovergeboven voor de reizigers uit. Een grijns krulde zijn lippen.
Zijn meester zou verrast blij zijn met deze ontdekking.

Ravens ogen schoten even naar de afgebrokkelde toppen van de daken. Een eenzame zwarte vogel schoot de lucht in. Ze volgde het dier terwijl het in al zijn vrijheid boven de aarde zweefde. Vogelvrij, niemand die hem tegen zou houden tot hij ten prooi zou vallen, net als zij. Voor het eerst kon ze de angst om hier te sterven voelen.
In vijf jaar was ze geen enkele keer in een gevaarlijke situatie terecht gekomen. Gailion zorgde goed voor haar. Maar dat monster, dat die nacht in hun schuilplaats was geslopen, had haar doen beseffen dat ze niet meer achter de veilige muren van het paleis was. Dat eenieder hier haar zou kunnen doden en ze zouden er geeneens vervolgd om worden.
Ze zuchtte en streek over Bella's hals. Het paard was nog steeds onrustig en gespannen. Raven kon alle spieren van het dier voelen opbollen terwijl het opnieuw luid hinnikte. Ze probeerde haar partner te vinden.
"Eeh!" Gailion sloeg met zijn hand in een schijnbeweging naar Bella. De merrie gooide haar hoofd hoog de lucht in en rolde haar ogen.
De beweging had zijn effect, ze stopte met hinniken. Toch vond Raven het oneerlijk tegenover het dier. Het had niets verkeerds gedaan om gestrafd te worden. Ze zocht alleen haar metgezel. Ondanks dat zei Raven er geen woord over. Gailion was al sinds de aanval gespannen geweest. Zijn ogen vlogen rusteloos over de omgeving en bij iedere kleine beweging schoot zijn hand naar zijn gevest.
Raven probeerde zich op andere dingen te concentreren dan hetgeen wat zich misschien in de steegjes verschuilde. Haar focuspunt was de jongen. Daniel, zo heette hij.
Een vreemde naam voor een vreemde jongen. Ze had onderhand wel ontdekt dat zijn taal en naam niet het enige onbekende was voor haar. Zijn hele uiterlijk deed af aan haar beeld van elfen. Hij miste de schilderlijke schoonheid waar haar volk in was gedompeld. Niet dat hij lelijk was, maar hij had iets wilds.
Ooit vertelde Priesteres Saheni, haar lerares, over de oerelfen waaruit zij voort waren gekomen. Als Raven zich een beeld wilde vormen van deze oude elfen, zou Daniel waarschijnlijk de uitkomst zijn. Zijn onregelmatige getinte huid, grauw gekleurde haren en iets slungelige houding pasten allemaal perfect in het plaatje, zelfs zijn veelgekleurde irissen klopten.
De jongen had niet eens door dat hij door haar werd aangestaard. Hij hield zich drukker bezig met het afzoeken van de steegjes, net zoals Gailion deed.
Raven trok haar blik er van los. Het liet haar ook de hoeken omgluren, en ze wilde absoluut niet weten wat zich daar in de stegen bevond.
De stilte die er in hun groep was voelde ongemakkelijk, bijna zenuwslopend. De gespannen houding van Gailion sloeg op haar over en het telkens afdwalen van de jongen maakte het er niet beter op. Steeds wanneer hij weer naar een steegje liep, verwachtte ze dat een zwarte klauw hem mee zou sleuren. De verwachting kwam nooit uit en steeds voegde de jongen zich met een neerslachtig gezicht weer bij hen. Ze wilde hem vragen wat hij zocht, maar hij zou haar niet begrijpen en dus bleef er stilte over.

Feedback Moonie toegepast

[Mooonie]

Ondanks dat er niet veel gebeurt, vind ik het een boeiend stukje! Goed beschreven, die spanning in de groep Ik ben benieuwd door wie ze bespied worden...
Er vielen me een paar dingen op:

Toch Raven vond het oneerlijk tegenover het dier.

Ik denk dat je 'Raven' en 'vond' moet omdraaien, anders klopt de zin niet.

Zijn onregelmatige getinde huid, grauw gekleurde haren en iets slungelige houding pasten allemaal perfect in het plaatje, zelfs zijn veelgekleurde irissen klopten.

Volgens mij moet 'getinde' met een 't' in plaats van een 'd'

De jongen had nieteens door dat hij door haar werd aangestaard.

Nieteens = niet eens

Steeds wanneer hij weer naar een steegje liep verwachtte ze dat een zwarte klauw hem zou meesleuren.

Ik weet het niet zeker, maar volgens mij hoort er een komma tussen
'liep' en 'verwachtte'

Dat was het Ben benieuwd naar het volgende stukje!

[Saskjezwaard]

Grmbl, ik ben net zo machtig als jou hoor wie heeft hier de meeste berichten (aka no life xD)? Ik laat je gewoon denken dat je machtiger bent, om je daarna te verrassen! Hm, ik moet mijn plot voor OVdominantie toch echt eens gaan opschrijven, ik roep het zo vaak, maar er zit nog niet echt vaart in haha xD

En ik ga weer streng nakijken moet toch wachten op een bericht terug, heb ik weer iets te doen^^

In leergebonden voeten slopen over gewelven die nog wankel de oude gebouwen weergaven.

leergebonden is volgens mij los van elkaar. En iets aan deze zin vind ik niet kloppend... misschien dat 'de vorm' ertussen moet, dus dat het zo wordt: In leer gebonden voeten slopen over gewelven die nog wankel de vorm van de oude gebouwen weergaven.
Kijk maar wat je ermee doet^^

De eigenaar van die katachtige voetstappen tuurde met een haviksblik naar beneden.

Hm, de correcter wilde van haviksblik havikskruid maken haha xD maar goed, deze zin vind ik ook net niet klinken. Volgens mij kunnen voetstappen niet van jou zijn, of iig niet in de context die jij bedoelt. Maar goed, dat weet ik niet zeker, dus mag jij het weer beoordelen haha xD

Springend van dak tot dak, wist hij uit hun gezichtsveld te blijven.

En de komma mag weg :p

Zijn meester zou verrast blij zijn met deze ontdekking.

Pampapapaaaaammmm.... *zet onheilspellend muziekje op*

Ravens ogen schoten even naar de afgebrokkelde toppen van de daken. Een eenzame zwarte vogel schoot de lucht in. Ze volgde het dier terwijl het in al zijn vrijheid boven de aarde zweefde. Vogelvrij, niemand die hem tegen zou houden tot hij ten prooi zou vallen, net als zij. Voor het eerst kon ze de angst om hier te sterven voelen.

Mooie zinnen, ik kreeg er gelijk een goed beeld van. En geeft ook goed Ravens emoties weer zonder ze echt te benoemen^^

Dat eenieder hier haar zou kunnen doden, en ze zouden er geeneens vervolgd om worden

De komma mag weg bij de 'en'.

Met een zucht streek ze over Bella's hals.

Ik krijg hier het idee dat ze een zucht pakt en die dan gebruikt om Bella te aaien xD

Het probeerde haar partner te vinden.

Het en dan verwijzen naar haar? :p

Ondanks dat zei ze er geen woord over.

Hier mag je weer RAven neezetten, anders kan het zijn dat het paard er geen woord over zei xD

Ze had onderhand wel ontdekt dat zijn taal en naam niet het enige onbekende waren voor haar.

Volgens mij is 'waren' 'was' omdat het bij 'het onbekende' hoort

Zijn onregelmatige getinde huid, grauw gekleurde haren en iets slungelige houding pasten allemaal perfect in het plaatje, zelfs zijn veelgekleurde irissen klopten.

die fout heb je volgens mij al een keer eerder gemaakt in een ander verhaal xD ik heb hem onthouden omdat het zo'n grappig beeld geeft. Ik zal even een plaatje opzoeken, dan doe je het nooit meer fout

Het moet getinte huid zijn anders krijg je een tinnen mannetje haha xD

Raven trok haar blik er van los. Het liet haar ook de hoeken omgluren, en ze wilde absoluut niet weten wat zich daar in de stegen bevond.

Hier is niet helemaal duidelijk wat je bedoelt en waar je naar verwijst

Steeds wanneer hij weer naar een steegje liep verwachtte ze dat een zwarte klauw hem zou meesleuren.

'zwarte klauw hem mee zou sleuren' (zo klopt het meer met de rest van de zin )

De verwachting kwam nooit uit en steeds voegde de jongen zich met een neerslachtig gezicht weer bij hen.

ik vind het gebruik van 'nooit' niet mooi in een verhaal. De verwachting kwam steeds niet uit en elke keer voegde... staat hier naar mijns inziens een stuk mooier

Ze wilde hem vragen wat hij zocht, maar hij zou haar niet begrijpen en dus bleef er stilte over.

Tumtiedumtiedum... ik zit een beetje te denken hoe je het laatste wat duidelijker naar voren kan halen. Want het is wel een sterke eindzin. Toch maar een aparte zin van maken? MAg je weer zelf beslissen

Wat heb je veel vrijheidkeuze vandaag xD trouwens, je tekst wordt steeds netter qua spellingsfouten, er staan alleen een paar zinnen in die net niet kloppen, maar overduidelijke grammaticafouten zijn verdwenen. Hier, heb je een koekje oh, wacht, je krijgt een stuk van mijn taart haha xD

Er gebeurt niet echt veel in het stukje, maar je zet de spanning wel duidelijk neer, op weg naar het volgende stukje waar de dingen weer snel achter elkaar gaan gebeuren^^ mooi mooi

[Jenna]

Hey Jodie,

Wees maar gerust ben terug van mijn Fantastische reisje naar Istanbul. Ben alvast begonnen met je verhaal te lezen. In het begin van je stukje had je iemand die Raven en de andere twee volgde. Wie was dat?? Of was het die vogel die Raven zag? Iemand is hun aan het volgen Dit vraagt egt om problemen en actie.
Schrijf snel verder!
XxJenna

[JodieJJ]

@Moonie, Dankje:P
@Saskia, DAN IS GEWOON van IJZER! xD jullie willen het gewoon niet snappen xD ghehe . Ga jij mij nu ook al proberen te conditioneren? Dat deed ik bij jouw grmmbl xD
Bijna, bijna gaat er weer meer gebeuren xD
@Jenna, Jeeh je bent terug , Je zult snel genoeg ontdekken wie dat was ghehe

Oke, dit is maar kort stukje, omdat ik hierna POV wissel heb.

Doelloos bleven ze doorlopen. Er was hier nooit een plek die je wilde bereiken. Normaal dwaalden ze, nu liepen ze om een afstand te creëren tussen hen en dat monster. Maar nog altijd bleef het eindeloze uitzicht hetzelfde, deze reis kon alleen beëindigd worden door tijd.
Er verscheen een plein voor hen. Raven voelde zich opgelucht. In zo'n open gebied kon geen monster hen plots aanvallen, toch liep er een rilling over haar rug. Ze trok zich er niets meer van aan. Ze had die nacht al ontdekt wat de rillingen veroorzaakte.
Daniel naast haar begon ineens harder te lopen. Verbaasd keek ze hem na terwijl hij zowat het plein oprende. Abrupt kwam de jongen tot een halt en staarde met grote ogen voor zich uit.
Raven snelde naar hem toe en keek naar het gebouw waar hij ook naar staarde. Het stak hoog boven de rest af en leek nog in aardig goede staat te zijn. Ze was verbaasd dat het hen niet eerder was opgevallen. Ze waren ook te gefocust op de omgeving geweest.
"Stamford bridge."
Raven keek op naar Daniel die het woord zachtjes had gemompeld. Hij begon te lopen, volledig gefixeeerd op het gebouw. In reactie greep Raven naar zijn hand. De spanning in de lucht was hier heviger. Sterk genoeg om al haar zintuigen op scherp te zetten.
Het lag dicht bij het gevoel wat ze had gehad toen ze Daniel vonden, toen die nacht dat wezen hen had aangevallen.
Ook Gailion had het gevoeld. HIj had zich bij hen gevoegd. Zijn zwaard was uitgeheven naar onzichtbare vijanden.
De jongen keerde zich met een vragend gezicht naar hen toe. Voelde hij het dan niet? Er hing hier zo'n dikke spanning in de lucht dat Raven het zowat kon vastpakken. Ze wilde hem naar achteren trekken zodat hij niet meer in haar blikveld stond. Dat was niet meer nodig.
Wat ze zochten, vond hen.
"Zo te zien hebben we een goede maaltijd, mannen."
Allen draaiden zich met een ruk naar het stemgeluid. Een lange man kwam uit de schaduwen gestapt van de gebouwen waar ze net langs waren gelopen. Zijn zwart, grijs getinte kleding viel weg in de grauwe achtergrond van de stad.
Hij droeg een losse broek waarvan de onderkant in kuitlaarzen was weggestopt en een te groot shirt dat scheef over zijn slanke schouders hing. Er was een scheur aan de zijkant te zien die slecht dicht gestikt was. Ondanks de slonzige kleding was de ivoren huid van de man volledig schoon en waren zijn ravenzwarte haren in een keurige staart weggebonden.
De scherpe elfenogen twinkelden vol vermaak. Nonchalant zwaaide hij met zijn korte zwaard. De man maakte zich nergens zorgen over.
Raven keek vluchtig opzij. Nog twee elfen in lompe gekleed kwamen te voorschijn. Beiden waren ze alerter dan de eerste en hun zwaarden werden hoog gehouden. Klaar voor de aanval.
Al snel verschenen er nog meer uit verscholen plaatsen tussen de ruïnes tot er ruim tien of wel twintig man om hen heen stonden.
Ze waren omsingeld.

[Mooonie]

het mag dan een kort stukje zijn, maar de spanning is duidelijk aanwezig! Ben benieuwd hoe ze zich hieruit gaan redden Ik denk dat ze gevangen genomen gaan worden.

[Jenna]

Ahh wat spannend. Ff een vraagje uit nieuwsgierigheid. Waar zijn ze eigenlijk? Zijn ze nog steeds in de elvenwereld dat er zoveel elven zijn?

[JodieJJ]

Als je Stamford bridge op google intypt kom je erachter waar ze zijn , de rest ga ik nog niet verklappen xD

[Jenna]

Ahh okej. Ga ik ff doen.

[-Maaike-]

Wat is een POV? Die P en O denk ik te snappen.. Personage Omwisseling maar waar staat die V voor?

Spannend stukje! Die mannetjes die je tevoorschijn laat komen, die doen me eerder denken aan dieven en tuig dan aan kannibalen. Maar misschien willen ze het drietal ook niet zelf opeten maar is het voor dat nog onbekende gevaarlijk, dodelijke monster..

Schrijf snel verder!

Groetjes Maaike

[JodieJJ]

@Moonie, we zullen zien
@ jenna, en weet je het al
@Maaike, het is een engelse term en betekend, point of view.

-*-

Draneon was gevreesd om zijn kille manier van doen. Om zijn wrede discipline die hij met een karwats bijbracht. Meerdere mannen waren gesneuveld onder zijn handen, maar dat was nog niets bij het aantal vijanden.
Het bloederige spoor dat hij achter zich liet, had hem alleen niet beschermd tegen de toorn van de goden.
Dertig jaar geleden hadden ze hem zijn titel en eer afgenomen. Zijn ijzeren leiderschap was niet meer nodig geweest en als oud afval was hij aan de kant geschoven. Ze verbanden hem uit de samenleving om rond te zwerven als vogelvrije. Hij had de mannen nooit vergeven die hem tot dit lot verdoemden.
Onder zijn beleid had hij meerdere vogelvrije bij elkaar gesprokkeld, allemaal met dezelfde wraakneigingen. En nu keek hij tevreden door het gebroken raam naar beneden. Ze zouden nieuwe rekruten erbij krijgen, plus een extraatje voor de mannen.
Vijftien van zijn mannen hadden de drie reizigers omsingeld. Vogelvrije hoogstwaarschijnlijk, niemand met gezond verstand zou vrijwillig door Makandra heen sluipen. Het was wel vreemd dat er een vrouw bij liep. Vrouwen werden zelden bestraft, als het al gebeurde ging het om een lage straf, niet verbanning.
Draneons blik bleef hangen op de zwartharige man met de rode kleren. Koninklijke klederdracht? Wat deed zo'n persoon hier? Als hij werkelijk een vogelvrije was, dan had hij die gewaden moeten inleveren.
Draneons lippen krulden iets om. Misschien hadden ze zojuist een interessantere vangst gedaan dan hij oorspronkelijk voor ogen had.
Zeön, de man die de aanval leidde, maakte oogcontact met hem. De man wilde weten wat de bedoeling was. Draneon maakte een handgebaar dat hij ze alledrie levend wilde. Alleen zo zou hij erachter komen wie deze elfen waren.
De mannen beneden begonnen gelijk dichter naar hun doel te sluipen. Vanaf deze hoogte had Draneon een prima zicht op wat er gebeurde. Hij keek toe hoe een levende muur om de vreemdelingen werd gevormd. Een muur van geheven zwaarden en grote, triomfantelijke grijnzen.
"Heer!"
Met een ruk draaide de leider zich om. Één van zijn loopjongens, een jongeknul Evondor, was in zijn kamer verschenen. Draneon wilde hem vervloeken dat de knul de brutaliteit had om zomaar binnen te lopen. De kwade woorden werden direct ingeslikt toen hij het lichaam over Evondors schouder zag. Het was de jonge knaap Dirak. Als een lompe hoop liet Evondor hem tegen de grond vallen. Beide jongens waren bedekt in glanzend bloed. Diraks bloed, er was geen teken van leven meer in de jongen te vinden.
"Wat heeft dit te betekenen?"
De bleke Evondor keek met wilde ogen naar Draneon. "Ik- ik en Dirak wilden de aanval bekijken. We zochten een plekje verscholen op één van de gebouwen en toen plots-" Hij staakte zijn gehaaste woordenstroom en haalde trillend adem. "Een zwart monster viel Dirak vanachter aan. Ik kon nog net mijn zwaard trekken, maar toen was het al weer verdwenen."
Draneon knikte naar de jongen. Alsof die knik Evondor vrijliet van onzichtbare kabels, zakte de jongen tegen de grond. Hij zag er even bleek uit als het lijk in de kamer.
Draneon verplaatste zijn blik terug naar Dirak. Door het bloed heen kon hij nog steeds de diepe, gapende wonden over de jongen zijn buik zien. Klauwen hadden het opengereten.
"Heer,"
De angstige stem van Evondor eistte zijn aandacht op. Het leek bijna alsof de knul zijn volgende woorden niet wilde uitspreken. Evondor slikte en vond uiteindelijk de moed om alsnog te spreken. "Ik-ik denk dat het monster hierheen vluchtte."
Draneons ogen werden groot. Haastig keerde hij zich naar het gebroken raam. Een ijzige kreet deed zijn trommelvliezen trillen.
Ze waren te laat.

[Jenna]

Ahh spannend, was dat hetzelfde monster die de prinses en de andere aanviel? Hoop dat ze nu niet weer worden aangevallen, ze smaken denk ik niet eens lekker.
Schrijf snel verder, heb geen fouten gezien

[Saskjezwaard]

Ik vond je einde echt zo grappig, echt geweldig xD het deed wel een beetje af aan het moment, maar goed, een tweede keer lezen verhielp dat en toen zag ik ook dat ik het fout had gelezen, ik dacht dat het beest de kamer zou binnenstormen. Vond het al vreemd xD

Ahh, arme Evondor, heeft nu al een trauma for life te pakken

Ik vond het wel een klein beetje vreemd dat Draneon gebaarde dat de mannen Raven en co in leven moesten laten. Op een of andere manier stond het raar toen ik het las. Misschien komt het omdat hij eerst zo stellig dacht dat het nieuwe rekruten zouden zijn. Hm, uitleggen lukt niet echt xD ach, kijk maar of je er iets mee doet, t zal vast mijn rare kijk op de wereld vandaag zijn xD

En zo heb ik toch wel weer een reactie aan elkaar geluld^^ ga door, ik ben heel erg benieuwd wat dat beest precies is! En natuurlijk wat er allemaal verder gaat gebeuren met Raven en co, en de manschappen beneden

[Mooonie]

Waarom eindig je nou bij zo'n spannend stuk? Dat is gemeen Je maakt me steeds nieuwsgieriger naar dat zwarte beest, hoop dat we er snel achter komen wat het precies is En die arme Evondor! Ik dacht dat Draneon hem zou vermoorden.

[-Maaike-]

Dit wordt poging vier om een reactie te geven, OV blijft vastlopen -.-' I blame the schoolnetwork...

Anyways, spannend geëindigd! Geeft weer lekker veel speculeer ruimte Ik denk namelijk niet dat het het wezen was, die dat veroorzaakte. Volgens mij is het gewoon Daniel of Raven. Of een van die vogelvrije mannen heeft het teken van hun baas niet afgewacht en is boven op Raven gedoken... hihi

Schrijf maar snel verder