De vergeten schaduw

[ROMEH]

De vergeten schaduw

Hoofdstuk 1

Lumen bewoog zich voorzichtig voort langs de bomen, terwijl haar broertje achter haar aan struinde. Ze probeerde geen enkel bewijs van hun aanwezigheid achter te laten. Helaas maakte het effect van de gevallen regen het haar erg lastig. Gefocust op haar evenwicht liet ze haar voeten tussen het kreupelhout zakken, de modderplassen ontwijkend. Voor elke beweging dacht Lumen diep na en woog de consequenties af. Een moeilijk en nauwkeurig werkje dat veel tijd vergde, maar haar was bijgebracht door haar vader.
Het meisje leek haast te dansen met de stilte. Haar sierlijke bewegingen oogden zeker en toch gierde de adrenaline door haar aderen. Er stond te veel op het spel. Twijfelend waagde ze een blik achterom. Lumen moest haar ogen tot spleetjes knijpen om haar broertje, die net als haar een donkergroene mantel droeg, van de natuur te onderscheiden. Het ging hem een stuk moeilijker af. Aarons stuntelige bewegingen konden hen nog fataal worden. Het liefst had ze hem achtergelaten bij het waterrat, zodat hij zich alvast kon opfrissen voor de ceremonie, maar haar moeder stond er op dat hij meeging.
"Hij zal je nog van pas komen," had ze hen aangespoord. Het probleem was echter dat hij Lumen alleen maar in de weg liep.
Zuchtend vervolgde ze haar weg en wilde zich langs de dichtbegroeide struiken wurmen. Tot de rinkelende alarmbellen in haar achterhoofd Lumen tot stilstand brachten. De enorme, rieten mand die ze de hele weg al met zich meesjouwde - terwijl Aaron geen vinger uitstak - zou de struiken vernielen. Lumen moest voorzichtig te werk gaan, wilde ze geen aanwijzingen achterlaten.
Met ingehouden adem wurmde ze zich door de smalle opening tussen de rode bladeren. Het geritsel verging fluisterend in de wind. De struik was nog heel. Opgelucht keek ze om naar haar broertje, die tot haar ergernis een aanloop nam om over het obstakel te duiken. Grijnzend kwam hij voor haar voeten neer.
"Aaron, kijk nou naar wat je gedaan hebt!" Niet begrijpend stond haar broertje op en veegde wat aarde van zijn mantel.
"Wat bedoel je? De struik is toch nog heel?" zei hij onschuldig.
"Goed. Ik ben blij dat je niets aan je ogen mankeert, nu je inschattingsvermogen nog." Lumen wees geïrriteerd naar het sleepspoor tussen het aarde en de bladeren.
"Het spijt me." Zijn goedbedoelde woorden drongen niet eens tot haar door, terwijl ze de bladeren terugschoof op hun plek en weer verder liep. Ze moest er niet aan denken om vaker met hem op pad te gaan.
Lumen strekte haar nek om een glimp op te kunnen vangen van de muur, waar ze naar op zoek waren. De wirwar van laaghangende takken en groene bladeren lieten het haar niet toe. Het plan om expres van het pad af te wijken, zodat de kans kleiner was iemand tegen te komen, leek ineens geen goed idee. Even bleef ze stilstaan.
"Wat is-" Geërgerd onderbrak ze haar broertje door haar hand op te steken en liet de omgeving op haar inwerken. De modderpoelen droogden langzaam op, terwijl de donkere wolken voorzichtig uiteenweken.
“Zijn we verdwaald? Komen we nu niet te laat op de ceremonie?”
Door Aarons geratel begon Lumens slechte oor te suizen. Ze masseerde het - een gewoonte die ze had ontwikkeld nadat ze door een brand halfdoof was geworden.
De wakkerende vlammen hadden niets van haar oorlel overgehouden en brandwonden over haar linkerkaak verspreid. Ze had geluk dat ze de littekens kon verbergen onder haar lange haren. Al was dat niet haar grootste zorg geweest...

[glenovic]

Leuk begin van je verhaal!

Ik vind dat je de relatie tussen Lumen en Aaron heel goed heb neergezet door de kleine dingetjes die Lumen irriteren. Aaron lijkt me ook een heel leuk karakter met humor door zijn onbeholpen gedrag.

De enorme, rieten mand die ze de hele weg al met zich meesjouwde – terwijl Aaron geen vinger uitstak – zou de struiken vernielen.

Leuke irritatie

De immense kou gaf aan dat de winter snel zou naderen.

Op zich vind ik dit een vrij vreemde zin. Waarschijnlijk is het gewoon hoe Lumen het aanvoelt maar als het nu al immens koud is en de winter moet nog komen dan krijg je denk ik een onnatuurlijk strenge winter. Dus misschien is immens niet het beste woord om hier te benadrukken dat het erg koud is.

Leuk verhaal ben benieuwd naar het vervolg ga zo door!

[Faatje]

Hoi ROMEH,

Ik zag dat je een nieuw verhaal begonnen was en was ook benieuwd naar jouw verhaal.
Leuk begin en ben benieuwd wat er verder zal gebeuren!

[JodieJJ]

Het viel me op dat je schrijfstijl best wel op die van Saskia leek xD, of ligt dat aan mij?

de enige opmerking die ik had, was dat het sluipen van mij iets minder uitgebreid beschreven mag worden ( maar ik hou zelf van boeken met veel tempo, dus dat is ook een eigen mening xD ) Verder komen de karakters leuk uit. en volgens mij had ik al eens al mijn opmerkingen gegeven of niet xD

[-Maaike-]

Yay! Eindelijk weer een verhaal van jouw hand Maar.... het klinkt super bekend, ben je dit verhaal hier al eens begonnen?
Hoop dat je snel verder gaat

[ROMEH]

Als eerste: super bedankt voor jullie reactie!
@ Jodie: je hebt dit inderdaad al 'ns verbeterd! En of m'n schrijfstijl op die van Saskia lijkt, weet ik niet?
@ Maaike: kan je idd bekend voorkomen, maar ik heb nu gelukkig een Jodie en Saskia die me helpen en motiveren, dus ik schrijf dit af.
@ Faatje: wat leuk dat je m'n verhaal leest!
@ Glen: super dankjewel. Ik probeer echt een paar persoonlijkheden neer te zetten en blijkbaar lukt dat. Thanks voor je reactie! En wat dat 'immense' betreft, daar heb je gelijk in. Zal het aanpassen!
_________________________________________________________________________________________________________________________________

Lumen stond op het punt zich terug naar huis te begeven, tot het geluid van een stromend beekje haar goede oor binnendrong. Het kon niet anders dan dat dit hetzelfde beekje was als dat wat binnen de muren van Heer Trevor liep.
Opgelucht volgde Lumen het geluid. Ze voelde zich zelfs zo opgetogen dat ze Aaron zonder gesnauw had gevraagd om alvast wat eten te verzamelen, mochten ze het graanveld niet kunnen bereiken. Trots vulde hij de rieten mand met wat bramen en bessen.
De minuten verstreken, terwijl de lucht langzaam blauw kleurde. Hoewel Lumens maag smachtte naar de zoetigheden, liet ze zich niet afleiden. Haar purperen ogen schoten langs de bomen, zoekend naar de beste weg.
"Wat is dat geluid? Het klinkt als water," zei Aaron toen hij een bes in zijn mond stopte en het velletje uitspuugde.
"Wat knap dat je weet hoe water klinkt, spuitelf," antwoordde Lumen en zuchtte.
"Gaan we vissen?" Lumen bleef stokstijf stilstaan. Dat ze daar niet eerder aan had gedacht! Enthousiast leidde ze Aaron de berg af. De natte bladeren maakten de afdaling verraderlijk glad. Uit voorzorg greep ze Aarons arm vast. Aan de voet van de berg verwelkomde het heen en weer waaiende riet de twee ritselend. Terwijl Lumen een steen tot een scherpe punt sleep, ging Aaron op zoek naar een lange en stevige stok. Ze hadden in het verleden al zo vaak samen aan de kust van Mirfield gevist, dat de voorbereidingen als vanzelf verliepen.
Tenslotte bonden ze de twee losse onderdelen aan elkaar vast met wat riet. Trots bekeek Lumen het resultaat en overhandigde het wapen aan haar broertje.
"Echt waar? Mag ik het proberen?" vroeg hij ongelovig.
"Ja, echt waar. Ik heb er alle vertrouwen in," glimlachte Lumen.
Aaron kroop naar de kant, gevolgd door Lumen. Bloeiende bloemetjes vormden een paars tapijt over het oppervlak. Het water kleurde bruin door de modder, maar de zilverkleurige vissen waren gelukkig nog te zien.
Voorzichtig nam Aaron een aanvalshouding aan. Zo stil als een standbeeld focuste hij zich op de onzichtbare stroming. Ze zag aan het trillende spiertje in zijn nek dat hij zenuwachtig was. Met een kreet duwde hij de speer in het water. Zijn beweging was zo onverwachts dat Lumen opschrok. Het water spatte omhoog. Gulzig kroop Lumen dichterbij om de vangst te kunnen zien. Tot haar teleurstelling had de punt niks geraakt.
"Ik weet dat je het kan, Aaron," moedigde ze haar broertje aan. Hij knikte twijfelend en nam opnieuw zijn positie in. De speer bungelende hoog boven zijn hoofd en kwam opnieuw met een klap in het water terecht. Deze moest wel raak zijn!
"Haal hem omhoog, haal hem omhoog!" schreeuwde Lumen. Ze kon het niet helpen de stok zelf omhoog te trekken. Aaron kon zijn ogen niet geloven en bewonderde enthousiast de twee doorboorde vissen. Misschien had haar moeder toch gelijk...
"Wat zal mama blij zijn!"
Hoewel ze dat betwijfelde, antwoordde Lumen: "En dat allemaal dankzij jou." Zorgvuldig legde ze de vissen bij de rest van het eten. De mand was al aardig vol.

[Faatje]

Nice.

[-Maaike-]

dus ik schrijf dit af.

Yay! Stemt mij helemaal gelukkig in elk geval

Ik vind het een leuk vervolg! Ergens doet het met denken aan een dystopia verhaal, omdat ze proberen te overleven en ongezien te blijven (ik lees te veel dystopia boeken....) maar gezien 'spuitelf' denk ik dat dat niet het geval is Het wordt in elk geval steeds aantrekkelijker om verder te lezen, dus ik hoop dat je snel weer een stukje plaatst! Ga zo door!

[ROMEH]

Wow. Het spijt me dat ik zo lang niks meer geplaatst heb, maar tadaaa... ik heb weer 'n stukje voor jullie. Ik raad jullie aan om het verhaal even opnieuw te lezen, omdat jullie nu natuurlijk uit het verhaal zijn en omdat ik wat details veranderd heb.
______________________________________________________________________________________________________________________________________

Zodra Lumen weer was opgestaan, wilde Aaron de berg oprennen, maar ze wist hem net op tijd te stoppen. Hun gewicht zou te diepe sporen in de modder achterlaten, dus volgden ze de stroming. De takken die zich als heksenvingers over het pad kromden, gaven hen genoeg beschutting. Toch hield Lumen de omgeving goed in de gaten. Er waren genoeg kapers op de kust. De geur van de gele bloemetjes aan de wilgen, verspreidde een zoete geur. Één die Lumen deed denken aan één van de extracten die haar moeder maakte.
Ze hadden al zoveel kilometers afgelegd, dat het niet meer ver kon zijn. Lumen baande zich een weg langs de kronkelige slierten en probeerde de bloemen en het schors heel te houden. Trots keek ze om naar Aaron, die de tactiek eindelijk door leek te hebben. Nadat hij over een uitstekende wortel geklommen was, kwam hij voorzichtig in de aarde terecht.
Vanachter de takken ontwaarden zich de zandkleurige stenen. Voorzichtig leidde Lumen haar broertje naar de tralies in de muur. Het gat zorgde ervoor dat de beek aan de andere kant van de muur kon doorstromen. Aarons blauwe ogen groeiden bij het aanzicht.
"En dan nu..." Net zo enthousiast als Aaron wanneer hij een cadeau opent, knoopte ze haar mantel los en keerde de donkergroene stof om. De zandkleurige binnenkant zorgde ervoor dat haar lichaam één werd met de muur. Glimlachend knikte ze haar broertje toe dat hij hetzelfde moest doen.
"Nee, ik vind groen mooier," zei hij quasi verontwaardigd en sloeg zijn korte armpjes over elkaar.
"Aaron, kom op," antwoordde Lumen met rollende ogen, "wil je soms dat de wachters je oppakken? Dan kan ik ze net zo goed nu vertellen dat we wat maïs komen stelen."
Zijn handen schoten direct naar zijn kraag en haalden de knoop los, voor Lumen een teken de roestige spijl los te draaien.
"Ik wil niet. Straks worden we gesnapt en dan..." treurde Aaron.
"Het komt wel goed, echt waar. Ik ben bij je. Daarnaast ben ik nog nooit gesnapt, een beetje vertrouwen mag wel hoor!" suste ze hem toe en trok Aaron met zich mee.
Zwijgend sloop ze richting de onvolgroeide maïsstengels. Gelukkig waren ze hoog genoeg om hen enige beschutting te geven. Op haar tenen gluurde ze over de gouden zee. De nietsvermoedende wachters, liepen hun gebruikelijke ronde over de muur. Lumen had al zo vaak maïs gestolen, dat ze precies wist wie welk tijdstip zijn ronde deed. Haar broertje had hen echter zoveel vertraging opgeleverd, dat ze de nooit-oplettende wachter waren misgelopen. Zuchtend liet Lumen zich op de grond zakken. Aaron greep zenuwachtig haar mantel vast. Voorzichtig spiekte ze om een hoekje richting de Westertoren. Een onverhard zijpad liep parallel aan de muur, waar tegenover het volgroeide maïs danste in de wind.
Voor een laatste keer gleden haar ogen over de wachters. Wanneer ze op driekwart van hun ronde waren, had het tweetal genoeg tijd om ongezien richting het pad te sluipen. Zwijgend seinde ze haar broertje om op te letten en telde langzaam af. Bij één glipten ze richting de Westermuur. Lumen had het idee ogen te kort te komen, doordat ze naast de wachters ook nog Aaron in de gaten moest houden. Zijn voetstappen die de hare als een zachte echo leken te volgen, wisten haar gerust te stellen. Toch moesten ze niet vergeten nauwkeurig te werk te gaan. Één foute beweging en ze hingen. Bij de gedachte aan de bungelende lijken die de stadspoort ontsierde, gleed er een koude rilling over haar rug. Ze kon de geur van rottend vlees haast ruiken. Net als de muren die het maïsveld en de stad omringden, waren de lijken bedoeld om rebellen hun plaats te wijzen.
Als ze nu niet goed oplette, was de kans groot dat ook zij een plek tussen de rottende lichamen in zouden moet nemen. Lumen moest er niet aan denken. De terechtstelling van haar oom had haar familie wel genoeg verdriet aangedaan.
Walgend schudde ze de gedachte van zich af. Met haar rug tegen de Westermuur gedrukt, liet ze zich richting het gouden maïsveld glijden. Als teken dat haar broertje hetzelfde moest doen, sloeg ze zacht tegen de muur. Hun mantel maakte hen haast onzichtbaar tegen de zandkleurige stenen, terwijl de zee van maïs telkens dichterbij kwam.
De wachters hadden zich weer samengevoegd en stonden nu boven Aaron en Lumen. In plaats van dat ze hun ronde vervolgden, bleven ze op hun plek en spraken enthousiast over de ceremonie van vorige maand. Verbaasd hoorde Lumen hun gesprek aan over een afgeschoten zwijn en knappe vrouwen.
Met ingehouden adem verstopte Lumen zich in de schaduw van de Westertoren. Haar zandkleurige mantel viel te veel op tegen de groene klimop, daarnaast zou ze te veel aandacht op zich vestigen als ze haar mantel zou omdraaien. Dus wachtte Lumen geduldig af. Gespannen zochten haar vingers naar die van Aaron, maar grepen in het niets.

[ROMEH]

Kwam deze foto tegen. Deed me meteen aan Lumen denken.

[Faatje]

Oei spannend!

[ROMEH]

"Aaron?" siste ze. Geen antwoord. Een bom vol adrenaline ontplofte in haar lichaam. Het bloed gierde door haar aderen en roffelde in haar goede oor. Het enige dat zich nog op haar netvlies aftekende was het rottende lichaam van haar broertje aan de stadspoort. Een snik wilde zich vanuit haar keel naar buiten wurmen, maar Lumen beval zichzelf rustig te blijven. Op deze manier kon ze nooit helder nadenken, daarnaast bevond ze zich nog steeds in gevaarlijk gebied. Voorzichtig ademde ze in en uit. De zuurstof vulde haar longen, circuleerde door haar borstkas en kwam vervolgens in de warme lucht terecht.
Als ze Aaron hadden meegenomen, hadden ze haar niet met rust gelaten. Hij moest hier nog ergens zijn, het kon niet anders.
"Aaron?" probeerde ze nog eens en hield de wachters vanuit haar ooghoeken in de gaten. Ze hadden het nog steeds over de vrouwen die ze die avond genomen hadden. Wat dat betreft was het maar beter dat Aaron er niet bij was. Een vreemd geluid vanuit de klimop trok Lumens aandacht. Automatisch namen haar spieren een aanvalshouding aan en grepen naar het mes aan haar riem. Voorbereid op een aanval sloop ze richting de groene bladeren. Het geritsel bleef aanhouden, telkens harder. Twijfelend schoof ze een tak opzij en trof haar huilende broertje in een inkeping van de muur aan. Even gleden haar ogen naar de wachters, voordat ze sprak.
"Aaron, wat is er in godsnaam?" Haar broertje was zo overstuur, dat hij niet eens uit zijn woorden kwam. Lumen wist niets te maken van zijn gestotter en probeerde hem te kalmeren. Haar vingers gleden bezorgd over zijn schokkende rug. Aaron deed opnieuw een poging, maar slaagde niet. Zijn blauwe ogen keken haar hulpeloos aan.
"Aaron, stil nou even. Als je zo bang bent voor de wachters moet je vooral zo doorgaan," zei Lumen nu ietwat geïrriteerd. Aaron haalde diep adem en veegde de tranen weg met zijn vuistjes.
"Ik ben niet bang voor de wachters," sprak hij aarzelend en stond op het punt om opnieuw in tranen uit te barsten.
"Waarom ben je dan zo overstuur?"
"De schaduwen," zijn kleine vingertje wees richting het gouden maïsveld. "Gillan zegt dat er gevaarlijke schaduwen door het veld dwalen.”
"Schaduwen? Wat voor schaduwen? En zei je nou dat Gillan je dat heeft verteld?” Met een overdreven pruillip knikte Aaron.
“Wanneer?” vroeg Lumen nu boos.
“Voordat we vertrokken. Bij het waterrat.”
Een woede die Aaron zou laten wegrennen als ze zich niet inhield, liet haar handen tot vuisten ballen. Vervloekingen brandden in haar keel. Het liefst had ze ze er stuk voor stuk uitgespuugd. De schoft. Ze had Gillan nog niet eens gezien en hij haalde al het bloed onder haar nagels vandaan. De walging die haar lichaam overmeesterde, was niet eens ontstaan vanwege de zogenaamde mythe die hij Aaron had verteld. Nee, ze was boos omdat hij haar zomaar in de steek had gelaten, zonder enig afscheid. Het feit dat hij haar bij zijn terugkomst niet eens had bezocht, deed de emmer overlopen. Daarnaast was het niet de eerste keer dat hij haar zoiets flikte. Al zo lang ze zich kon herinneren vertrekt hij op onaangekondigde momenten en overvalt haar met zijn terugkomst.
Lumens beste vriend, haar reddingsboei in de woeste golven. En toch dreven de geheimen hen langzaam uit elkaar.
“Gillan kraamt wel vaker onzin uit. Er spoken hier geen schaduwen rond. Weet je nog die keer dat hij je vertelde dat er een monster in de zee leefde? Daar was ook niks van waar. Hij liegt.” Lumen wenkte hem om naar beneden te komen. Aaron knikte bevestigend en liet zich voorzichtig naar beneden zakken, waarna ze hem gehaast de gouden zee van maïs in trok. Ze voelde zich veilig tussen de stengels. Alle spanning, alle angst en alle verantwoordelijkheden leken van haar lichaam af te glijden. Opgelucht sloot ze haar ogen en wilde nooit meer nadenken over de gevolgen van hun eventuele slordigheid. In een uitbarsting van haar emoties omarmde ze haar broertje.
"Moet dat nou echt, Lu?" zei hij walgend en duwde haar van zich af.
"Oh, en nu wel de stoere jongen uithangen?" vroeg Lumen speels en trok lachend haar wenkbrauw op.
"Ik zal het je bewijzen!" Afwachtend stak hij zijn hand uit. Lumen keek hem niet-begrijpend aan, totdat hij een blik op het mes aan haar riem wierp. Ondanks dat Lumen wist dat het hem niet zou lukken, speelde ze het spelletje mee en gaf hem het mes.
Breedgeschouderd zette Aaron een stap richting één van de vele maïsstengels. Hij stond op het punt een kolf los te snijden, toen zijn lengte hem de pret verpeste. Zelfs op zijn tenen kon hij er niet bij. Lumen grinnikte.
"Ja, lach maar," mopperde Aaron. Voorzichtig liet ze haar handen onder zijn armen glijden en tilde hem op. Aaron wierp een blik omlaag en glimlachte als dank.
Ondanks dat Lumen zich ergerde aan zijn onhandigheid, moest ze er niet aan denken haar broertje te moeten verliezen. Ze hield van hem, ook al zei ze dat niet met woorden.
Lachend liet Aaron de kolven stuk voor stuk in de rieten mand vallen.

[ROMEH]

Naast schrijven heb ik ook de hobby op wallpapers te maken en plaatjes te bewerken. Zo heb ik dit plaatje bewerkt voor mijn verhaal. Ik heb de littekens op Lumens gezicht zelf gemaakt en natuurlijk de purperen ogen ook. De littekens waren even een klusje, maar het is uiteindelijk gelukt!

Verkleinde afbeelding. Klik om te vergroten.

[ROMEH]

Hoofdstuk 2

De wolken kleurden langzaam rood door de ondergaande zon, terwijl Aaron en Lumen het hoofdplein op kwamen. De enorme stadspoort met zijn bungelende lijken wierp een donkere schaduw over het volk. Toch leken de bewoners het amper te merken.
Het plein was overladen. Iedereen bereidde zich op zijn eigen manier voor op de ceremonie van vanavond; de één dronk zich alvast in, terwijl de ander hielp met opbouwen van het podium. Een klus weggelegd voor de mannen die de test tot jager niet hadden gehaald en zich toch wilden bewijzen. Lumen was verbaasd Gillan niet tussen de zwetende mannen te zien staan.
Dagenlang had Lumen verlangd naar deze dag en niet alleen vanwege het overvloed aan voedsel. Vanavond zou hun gezin eindelijk weer compleet zijn met de terugkomst van haar vader. Hoewel ze aan al zijn verwachtingen had voldaan, was Lumen bang dat hij teleurgesteld zou zijn als hij wist wat ze echt dacht. De verantwoordelijkheden die haar vader normaal gesproken droeg, werden na het moeilijke afscheid in haar schoot geworpen.
Hoe egoïstisch Lumen de gedachte ook vond, ze was opgelucht het stokje weer aan haar vader over te kunnen dragen. Ze kon gewoonweg niet voor al het voedsel zorgen en de taken van haar moeder overnemen. Het gewicht op haar schouders viel onmogelijk alleen te tillen, daarom was Lumen ook zo teleurgesteld in Gillan, die haar juist nu in de steek liet. Maar na vanavond zou alles weer gewoon zijn.
Tevreden pakte ze Aarons hand vast en trok hem vastberaden de mensenmassa in. Alsof Lumen een duik onder water nam, hield ze haar adem in. De vele mensen maakten het haast onmogelijk om vooruit te komen. Ellebogen porden in haar zij en schouders duwden haar ruw aan de kant. Geërgerd gaf Lumen een zet terug en beschermde haar broertje tegen de klappen, zijn hoofd tegen haar borst drukkend. Ze dwong zichzelf kalm te blijven en telde langzaam tot tien.
Toen een dansende dronkaard hen de weg versperde, verloor ze echter haar geduld. De stank van zijn versleten vodden prikte in haar neus en de stof onder zijn oksels kleurde donker door het zweet.
Aan de andere kant van de mensenmassa was het steegje richting hun huis al te zien. Ze waren zo dichtbij. Knarsetandend wachtte Lumen op het moment dat de man aan de kant zou gaan. In plaats daarvan vervolgde hij zijn gesprek met een onzichtbare partner.
Lumen schoof de kraag van haar mantel voor haar neus. De walm van alcohol en zweet was ondragelijk.
“Hallo, meissie,” grijnsde de man toen hij haar eindelijk in het vizier kreeg. Zijn donkere, dolende ogen namen haar van top tot teen in zich op. Zwijgend nam hij Lumens haren vast. Zijn vingers volgden de patronen die de vlecht creëerden. Hij bracht hem naar zijn gezicht en snoof de zoete geur van zeep op. Een tevreden glimlach krulden zijn lippen. Lumen voelde zich kwetsbaar, nu haar littekens zo zichtbaar waren.
Ze trok haar vlecht terug, waarna de man een stap dichterbij nam. Lumen drukte Aaron beschermend tegen zich aan. De man nam het tafereel goedkeurend in zich op.
“Laat mijn stijve een tweede in je spuiten. Je zult er geen spijt van krijgen.”

[Hirador]

ik kon me zweren dat ik dit al had gelezen maar je gebruikte het ook in de triatlon, zal het snel gaan lezen

[ROMEH]

@Hirador: In de OV Triathlon heb ik dezelfde personage gebruikt, waarschijnlijk verwekt het daarom verwarring, haha.

[Claartje]

Zo, dat leest lekker door.. Fijne schrijfstijl, heb er meteen een duidelijk beeld bij en het maakte me nieuwsgierig. Lumen lijkt me een sterke persoonlijkheid!

Ze probeerde geen enkel bewijs van hun aanwezigheid achter te laten.

Ik denk dat Lumen en haar broertje allebei proberen geen bewijs van hun aanwezigheid achter te laten? Dan lijkt me dat het 'probeerden' moet zijn.

Het liefst had ze hem achtergelaten bij het waterrat

Zoals je het nu schrijft, heb je het over een dier. Ik denk dat je een waterrad bedoelt.

Aan de voet van de berg verwelkomde het heen en weer waaiende riet de twee ritselend.

Deze zin klinkt een beetje gek, maar vraag me niet hoe ik hem zou veranderen. Ik denk dat ik één van de twee beschrijvingen ('heen en weer waaiende' en 'ritselend') weg zou laten.

Terwijl Lumen een steen tot een scherpe punt sleep

Hoe doet ze dat zo gauw? Heeft ze daarvoor de materialen gewoon op zak?

"Ik wil niet. Straks worden we gesnapt en dan..." treurde Aaron.

Ik zou een ander woord kiezen voor 'gesnapt', gesnapt komt een beetje kinderlijk over. Tenzij dat je bedoeling is.. en bij treuren denk ik aan iemand die heel erg verdriet heeft, niet aan een mokkend kind dat iets tegen zijn zin moet doen.

Ik had heel erg het idee dat Lumen en Aaron stil moesten zijn, toen ze naar de muur slopen. Maar daar eenmaal aangekomen praten ze volgens mij weer hardop? Ik had een beetje de neiging om te roepen: "Sssst, die wachters!" :p

Lumens beste vriend, haar reddingsboei in de woeste golven. En toch dreven de geheimen hen langzaam uit elkaar.

De manier waarop Lumen over hem denkt/praat, geeft mij het idee dat ze toch al een flink eind uit elkaar gedreven zijn.

Verder ben ik erg benieuwd naar een vervolg!

[ROMEH]

Bedankt voor je feedback, Claartje. Ik zal ze zeker in mijn Word-document opnemen!
________________________________________________________________________________________________________________________________

Hebberig greep hij haar bovenarm vast. In een reflex liet Lumen de rieten mand vallen en keek naar de inhoud die nu over de grond verspreid lag. Aaron liet zich gelijk op de grond vallen om de maïskolven onder zijn mantel te verstoppen. Een ruwe stem deed Lumen weer bewegen.
“Zo, en wat hebben we hier?”
Gespannen draaide Lumen zich om en keek in de groene ogen van een soldaat. In tegenstelling tot de wachters op de muur, droeg hij een simpel grijs uniform. Aan zijn riem hing een zwaard. Omdat Heer Trevor de gewoonte had al zijn vijanden levend te verbranden, had het heft de vorm van een brandende fakkel. Zijn rechterhand rustte op de vlammen.
Voor het eerst wist Lumen geen woord uit te brengen. Zenuwachtig schuifelde ze heen en weer; het zicht op de gevallen mand verbergend. Niemand mocht te weten komen dat ze de verboden grond hadden betreden. Vanuit haar ooghoek zag ze dat Aaron alle maïskolven veilig had gesteld.
De soldaat duwde Lumen opzij en keek minachtend langs haar heen.
Gesnapt…
Al het harde werk was voor niks geweest.
“Valt deze man je lastig?” vroeg de soldaat tot Lumens verbazing.
“Ja,” antwoordde Lumen, maar zag net op tijd de twee gouden strepen op zijn borstzak, “luitenant.”
“Wachters, neem hem mee,” zei hij. Twee mannen stapten achter hem vandaan en voerden de dronkaard af.
“En ik dacht dat er een klik tussen ons was, Annabelle,” lalde de man.
“Annabelle?” vroeg de luitenant geïnteresseerd. Hij liet zijn hand van het heft zakken en trok zijn handschoen uit.
“Nee, mijn naam is Lumen,” lachte ze en schudde zijn hand.
“Goed, Lumen. Geniet vanavond van de ceremonie en kijk alsjeblieft uit voor lapzwansen, zoals deze. Mijn naam is overigens Ned.” Zijn aanraking voelde vreemd, verwarde Lumen zelfs. Ze had nog nooit een aardige soldaat ontmoet, laat staan een aardige luitenant. Trevors mannen stonden bekend om hun wreedheid, maar niets daarvan kon ze terugvinden in zijn groene ogen.
“Ga nu maar gauw naar huis,” zei hij vriendelijk en werd weer één met de drukte. Even bleef Lumen hem nastaren, maar draaide zich al gauw om naar haar broertje, die niets doorhad.
“Dat was op het nippertje,” zei Aaron geschrokken en liet de maïskolven in de rieten mand glijden.
Gelukkig was er nog een restje bessen heel gebleven. De rest lag platgestampt op de stenen grond.
Als vanzelf duwde de stroming de twee het steegje van hun huis in. De muren van de hoge rij huizen hadden dezelfde kleur als de zandkleurige kasseien, zoals alles in Mirfield. Het beetje geld wat de ouders van Aaron en Lumen hadden, had gezorgd voor de kleine bovenverdieping. Ze deelden het huis met mevrouw Dakar: een alleenstaand, oud vrouwtje. Flyndell, de beste vriendin van Lumen, was de enige in de buurt die een heel huis bezat.
Lumen rende de metalen trap op. Toen ze de deur opendeed, zag ze haar moeder op haar vaste plek bij het raam zitten. Haar huid zag grauw en haar blonde haren zaten in een slordige knot. Ze had de versleten kleding aan, die ze vorige week ook al droeg. De rode luiken waren gesloten en toch leek het alsof ze naar een punt achter het hout staarde. Lumen had geen medelijden. Sinds de dood van oom Argon was de schommelstoel haar vaste plek geworden. Heldere momenten waren van korte duur. Lumen kon nog steeds niet geloven dat haar moeder gewoon uitdrukkingloos en onbereikbaar toekeek hoe haar eigen kinderen broodmager werden. Dit was dan ook het moment waarop haar vader haar had leren jagen, navigeren, sporen te volgen en te wissen. Er moest toch iemand voor het gezin zorgen, terwijl hij uit naam van Heer Trevor ging jagen.
“Mam, moet je zien! We hebben acht maïskolven!” zei Aaron enthousiast en zette de zware mand op haar schoot. Geen reactie. Zelfs geen beweging in haar groene ogen, die hun kleur hadden verloren.
“Kijk,” vervolgde Aaron onbezorgd, “we hebben zelfs bessen voor een toetje!”
Stilte.
Lumen was het zat en stormde op haar moeder af.
“Kan je nou voor één keer enthousiast zijn? Je achtjarige zoon heeft zonet voor het eerst voor eten gezorgd. Iets wat jij niet doet, aangezien je hier als een lijk zit. Je kan net zo goed aan de stadspoort hangen!” schreeuwde ze, maar er kwam geen reactie.

[Claartje]

Ik kan me de gevoelens van Lumen heel goed voorstellen, duidelijk beschreven.

Ze had de versleten kleding aan, die ze vorige week ook al droeg.

Vooral deze zin vond ik goed beschrijven hoe Lumens moeder er aan toe is, goed gevonden!

[savrom]

Leuk verhaal. Ben benieuwd wat het verhaal van de ov triatlon ermee te maken heeft . De soldaat kwam ook nog best jong op me over, hehe. Misschien gaat hij nog wel een (liefdes) rol spelen! Daarnaast doet me de uitval naar haar moeder wel een beetje denken aan de hungergames. W

[ROMEH]

@Claartje: Fijn dat de emoties goed overkomen. Dat is namelijk nog altijd de vraag als schrijver zijnde.
@Savrom: Ik vind het grappig dat de opmerking over 'the hunger games' al een aantal keer is langsgekomen. Ik kan je één ding vertellen: het lijkt totaal niet op elkaar. Maar dat zal je in het verdere verhaal wel zien. En wat de soldaat betreft: wie weet. No spoilers! :p
______________________________________________________________________________________________________________________________________

De tranen brandden in haar ogen, terwijl de donkere ruimte om haar heen draaide. In een opwelling van woede sloeg ze haar moeder in haar gezicht. Aaron keek niet-begrijpend toe.
“We hebben je nodig, mam,” Lumens stem stierf langzaam weg. Snikkend liet ze zich op de grond vallen en verstopte haar gezicht tussen haar mantel. Wat had ze gedaan? Wat moest Aaron hier wel niet van denken? Ze voelde hoe een paar vingers sussend door haar haren streken. Ze wilde ze woedend wegduwen, totdat ze de trouwring van haar moeder voelde.
Verbaasd keek ze op naar haar moeder.
“Doe dat nooit meer,” zei ze rustig en nam de mand met zich mee naar het kleine keukentje. “Ik zou je maar gaan wassen. Schone kleding hangt op het balkon.”
Verdoofd stond Lumen op. De laatste keer dat haar moeder de was had gedaan, kon ze zich niet eens meer herinneren. Betekende dit teken van leven dat ze hun moeder terug hadden? Ze kon de hoop niet laten overheersen, dan zou het alleen maar meer pijn doen als haar moeder weer terug zou vallen in de onbereikbaarheid.
Op het balkon wapperden de witte lakens in het zomerbriesje. Lumen snoof de zeepgeur goed in zich op en hoopte het in het vervolg vaker te ruiken. Haar moeder had het extract de afgelopen lente zelf gecreëerd van een mengsel tussen hyacinten en gras, maar daarna nooit gebruikt. Dit was de eerste keer.
Lumen pakte voor zichzelf en Aaron wat nieuwe kleding, toen ze een bekende stem hoorde.
Flyndell hing over de metalen reling van haar balkon en zwaaide enthousiast. Haar zacht rode haren zaten in een ingewikkelde vlecht die tot haar heupen hing. De huid rondom haar neus was bezaaid met sproetjes.
“Leeft je moeder weer?” grapte ze. Lumen knikte.
“Ik zag haar vanochtend de was doen, alsof er niks aan de hand is. Denk je dat het deze keer blijvend is?”
“Ik hoop het.”
“Je gaat me toch niet vertellen dat je de mannen wil gaan verleiden met je blouse en leren broek, hè?” Trots liet Flyndell haar vingers over haar lichtgroene jurk glijden. Haar borsten vielen haast uit haar korset.
“Niet iedereen heeft geld genoeg om zich als een hoer te verkopen.”
“Mijn naam eindigt niet voor niks op dell,” lachte Flyndell, “je mag wel wat van me lenen? Ik weet zeker dat die blauwe jurk je goed staat die ik op de vorige ceremonie droeg!”
“Nee, bedankt. Ik hou het wel bij een schone blouse. Daarnaast zijn de mannen in Mirfield het toch niet waard.”
“Oh, bespeur ik daar nou een woedende ondertoon? Hoe zit het met Gillan?”
“Je weet dat ik niks in Gillan zie. Hij is gewoon een vriend.” Lumen kneep woedend in de katoenen stof van haar blouse.
“Een vriend die niet inziet hoeveel hij voor je betekent en je telkens weer in de steek laat.” Een steek in Lumens borst vertelde dat Flyndell gelijk had. Ze gaf zoveel om Gillan, maar ze kreeg niks terug. Ja, geheimen zonder antwoorden.
“Haal in ieder geval die vlecht uit je haren. Wie weet vind je nog een scharrel.”
Lumen lachte. Oprecht. Ze hield van de manier waarop Flyndell omging met pijnlijke situaties. Elke negatieve gebeurtenis wist ze met haar humor tot iets positiefs om te draaien. Soms erg vermoeiend, wanneer Lumen echt in de problemen zat, maar ze stond in ieder geval vaker voor haar klaar dan Gillan. Stiekem hoopte ze hem tijdens de ceremonie te zien. Ze was het zat om als naïef meisje behandeld te worden.
Vastberaden trok ze het touw uit haar haren. Haar lange, eikenbruine haren verspreidden zich als een waaier tot haar onderrug.

[savrom]

Ik bedoelde ook niet dat het hele verhaal lijkt op de hunger games, maar wel de uitval tegen haar moeder. In de hunger games heeft haar vader haar ook alles geleerd en is haar moeder na zijn dood een soort 'zombie' waardoor katniss voor haar zusje en moeder moet zorgen. Ergens in de boeken wordt ze ook boos op haar moeder dat ze niks doet en toe kijkt terwijl haar kinderen steeds dunner worden.
Vandaar mijn opmerking, niet verkeerd bedoeld. De vorige keer dat ik dat aanhaalde was bij een verhaal van iemand voor de Paul harland wedstrijd die veel gelijkenissen had in de wereld opbouw met de hunger games.

Leuk nieuw stukje. Misschien komt ze de soldaat weer tegen

[ROMEH]

Ik zal de komende vier weken niet actief zijn op OV, vanwege de vakantie. Drukdrukdruk. Dus hier voorlopig even het laatste stukje. Deze keer extra lang!
_________________________________________________________________________________________________________________________________________

De aroma’s van zeep en badkruiden verspreidden zich door het hele huis. Lumen sloot haar purperen ogen en liet de kalmerende extracten op zich inwerken. Langzaam liet ze zich in de tobbe zakken. De oliën trokken in haar poriën en ontspanden haar spieren.
Lumen staarde vanuit haar raam over de kanalen, waaruit Mirfield voor een groot deel bestond. De regen van de afgelopen dagen had het waterpeil doen stijgen en de waterwegen doen veranderen in een gevecht tussen de verschillende stromingen. De torens van de stadspoort tekenden zich als twee donkere schimmen af tegen de paarse lucht. Ze wist dat als ze niet opschoot, ze zou hangen. Maar Lumen kon niet stilstaan bij het onheil dat de poort met zich meebracht. Niet nu alles in haar leven weer op zijn plaats leek te vallen: de terugkomst van haar vader, het wonderlijke herstel van haar moeder en de verzamelde moed om Gillan te confronteren.
Voorzichtig stond Lumen weer op en kamde de klitten uit haar lange haren. Vervolgens smeerde ze haar lichaam in met een olie, die haar deed denken aan lavendel.
“Wauw, ik wist niet dat zich zo’n mooi lichaam onder die mantel van je schuilhield,” klonk een stem achter haar. Geschrokken draaide Lumen zich om naar haar raam, waar Gillan grijnzend op de vensterbank zat. Vlug greep Lumen naar haar witte blouse op de kruk in de hoek en trok hem aan. Gillans onaangekondigde verschijning deed haar wangen rood kleuren.
“Wat doe jij hier!”
“Heb je me niet gemist dan?” Zijn purperen ogen gleden over haar naakte benen.
Geërgerd trok Lumen haar broek aan en probeerde zijn woorden te negeren. Ze wist dat hij ervan genoot als ze zich afhankelijk van hem opstelde en normaal vond ze dat ook geen probleem. Het hechtte hun persoonlijkheden namelijk aan elkaar vast, alsof ze één waren, maar na zijn abrupte vertrek kon ze niet toegeven hoe erg ze hem had gemist. De woede schemerde nog steeds door haar hart. Haar zwijgen vertelde Gillan echter genoeg.
“Dus je hebt me wel gemist?” Hij sprong van het venster en omhelsde haar zo krachtig dat Lumen vermoedde dat het als verontschuldiging diende. En niet alleen vanwege zijn onverwachte verschijning in haar kamer.
Hoewel Lumen de afgelopen weken had verlangd naar zijn gespierde armen duwde ze hem van zich af. Ze had meteen spijt. Op het moment dat haar vingers zijn donkere blouse loslieten, veranderde iets in zijn houding en keek hij grimmig op haar neer.
Nu ze zo dicht op hem stond, merkte Lumen de schaafwonden in zijn gezicht op. Onbewust gleed ze met haar vingers langs de donkere stoppels op zijn kaak.
“Wat is er gebeurd?”
Gillan haalde onverschillig zijn schouders op. “Ik raakte in een gevecht verzeild.”
“Met wie?”
“Met de dop van mijn flacon.” Lachend pakte Gillan de flacon gevuld met drank van zijn riem en nam een slok. De geur van alcohol drong Lumens neus binnen. Ze had moeten weten dat een serieus antwoord te veel gevraagd was…
“Wil je ook een slokje?” vroeg Gillan en reikte haar de ijzeren flacon aan.
“Nee, bedankt.” Lumen haalde afkeurend haar neus op. “Wat ik wel wil is weten waar je hebt uitgehangen.”
“Zoals ik net vertelde, vergezelde ik mijn flacon met een drankje.”
“Drie weken lang?!”
Gillan grijnsde. “Om precies te zijn: drie weken en twee dagen lang.”
“Wat mij betreft had je drie weken en twee dagen langer weg kunnen blijven.” De woorden rolden over haar tong voordat ze er erg in had. Lumen wilde ze terugnemen, maar het was te laat. Stomverbaasd haalde Gillan zijn hand door zijn zwarte haren en wist een schamper glimlachje op zijn gezicht te laten verschijnen.
Een snijdende stilte zorgde er voor dat de enthousiaste kreten van buiten hoorbaar waren. Lumen had zich zo laten meeslepen door hun gesprek, dat ze de tijd totaal vergeten was. Ze moest opschieten, wilde ze niet levend verbrand worden en aan de stadspoort opgehangen worden.
“Verdomme, Gillan. We hebben bijna geen tijd meer!”
Gehaast duwde ze haar dolken in haar riem en greep haar mantel van haar bed. Lumen wilde net haar kamer uitrennen, toen Gillan haar bij haar pols greep.
“Wacht…”
“Laat me los! Als je het niet erg vind zetten we ons gesprek wel voort na de ceremonie.”
“Lumen, luister nou even.” Gillans stem klonk haast smekend. Niet begrijpend draaide Lumen zich naar hem om.
“Wat?”
“Laten we een weddenschap aangaan.” Het paars in zijn ogen lichtte op bij het woord weddenschap.
“Denk je nou echt dat ik nu zin heb in één van je spelletjes?”
“Jouw regels,” antwoordde Gillan. Zijn gezicht was onleesbaar. Lumen wist niet in wat voor vlammenzee ze meegetrokken zou worden als ze instemde, maar ze wist wel dat dit haar enige kans was om aan antwoorden te komen.
“De ereplaats!” riep Lumen in een opwelling. “Als ik de ereplaats weet in te nemen, vertel jij me wat je de afgelopen weken hebt uitgevoerd.”
De ereplaats was de laatste plek in de rij richting het vreugdevuur, wat betekende dat de geprezen inwoner het vreugdevuur mocht aansteken. De afgelopen jaren waren er genoeg gestoorde inwoners – ook wel Hangers genoemd – die zenuwachtig aan de kant stonden te wachten tot het moment dat ze de laatste staplaats in konden nemen. De mensen die zich echter niet in de rij hadden aangesloten voordat de laatste plek werd gevuld, werden levend verbrand en aan de stadspoort opgehangen.
“Wat als je het niet haalt?” De woorden nestelden zich in haar hoofd. Dom, dommer, domst. Waar ze vanmiddag haar best deed om Aaron en zichzelf ver weg te houden van de ondenkbare straf, vergooide ze nu haar leven voor een stomme weddenschap. Waarom zou ze haar eigen leven in godsnaam op het spel zetten? Hadden de antwoorden op Gillans geheimen echt zo veel betekenis? Kon ze haar broertje zomaar aan zijn lot overlaten, terwijl de kans groot was dat haar moeder weer terug viel in het zwarte gat?
Hoewel Gillans ogen bezorgd op Lumen neerkeken, speelde er een uitdagende glimlach rond zijn lippen. Één die de adrenaline in haar lichaam loste en haar keuze beïnvloedde.
“Dan zal je de geheimen met mijn verschroeide lichaam moeten delen.”

[savrom]

Gaaf stukje ben benieuwd wat er verder gaat gebeuren. Gillian klinkt niet echt heel aardig hihi

[Faatje]

Ik ben weer terug van weggeweest.

Mooie stukjes.. Keep going

[Saskjezwaard]

Zo, ik zal ook maar eens een reactie achterlaten, ook al had ik de stukjes al gelezen :p Ik heb besloten om in dit topic ook je vaste volger te worden, om je extra te motiveren verder te gaan! Want van alles wat je me verteld hebt over het verhaal weet ik gewoon dat het heel goed gaat worden en het zou zonde zijn als je het niet af krijgt Je bent nu terug van vakantie, dus weer doorschrijven jij!

Een klein foutje:

Niet begrijpend draaide Lumen zich naar hem om.

Niet begrijpend moet niet-begrijpend zijn :p

Één die de adrenaline in haar lichaam loste en haar keuze beïnvloedde.

En ik vond deze zin niet zo mooi. Ik vind lossen niet zo'n mooi woord, maar dat is smaak :p waarom ik hem vooral aanhaalde is om één woord waar ik mezelf op betrapte dat ik die te vaak gebruikte terwijl het een best opvallend woord is: adrenaline. Ik zou er wat terughoudend in zijn, omdat dit geen moderne wereld is waar ze van adrenaline gehoord hebben. Energie of kracht vind ik zelf een prima alternatief :p

Zo, dat waren mijn kleine puntjes van kritiek. Zoals altijd is je tekst weer mooi verzorgd en loopt alles vloeiend in elkaar over. Duidelijk heel veel zorg en aandacht aan besteed!
Nu nog zien of het haar lukt om de ereplaats te bemachtigen. Een verbrand lijk zijn lijkt me niet echt een leuk alternatief xD wel leuk einde: pats-boem, hp dood en dan ga je verder met een andere, totdat je een heel spoor van dode ex-hp's hebt die na een korte tijd in de spotlights het stokje doorgeven aan een nieuwe hp :3
Leuke eindzin trouwens hahaha xD

[-Maaike-]

Ik heb je verhaal een beeeeeetje verwaarloosd, maar ben nu weer helemaal bij en heb het voornemen om ook bij te blijven ^_^ Leuk vervolg en ik ben benieuwd hoe het verder gaat!

In het begin had ik het idee dat het een historisch fantasie verhaal was, alleen toen rende Lumen de ijzeren trap op en begon ik heel erg te twijfelen. In welke tijd/setting speelt het zich ongeveer af? Of is het een geheel eigen tijd?

Ga zo door!